Ασχημη ψυχολογια στην εγκυμοσυνη

Ειμαι στην ενατη εβδομαδα της εγκυμοσυνης και νιωθω οτι εχω χασει την γη κατω απο τα ποδια μου! Εχω πολυ μα πολυ ασχημη ψυχολογια.ωρες ωρες δεν την παλευω!φοβαμαι πολυ εχω αρνητικες σκεψεις για μενα και το μωρο!φοβαμαι πολυ την επιλοχειο καταθλιψη γιατι ειχα περασει στο παρελθον απλη καταθλιψη.ειναι η πρωτη μου εγκυμοσυνη!ειμαι νεα στο forum και θα ηθελα να τα συζητησω με γυναικες που περνανε τα ιδια.εχω πολλα νευρα,τρελη κυκλοθυμια και νιωθω και τυψεις γιατι ξεσπαω στους δικους μου και κυριως στον αντρα μου που κανει οτι μπορει!!βοηθεια εχω πελαγωσει!!

και διαβαζα τοση ωρα το φορουμ..και αναρωτιομουν..μονο εγω εχω ασχημη ψυχολογια?

ειμαι στην 7η εβδομαδα, ειναι η πρωτη μου εγκυμοσυνη..και νιωθω πολυ ασχημα..ανακατωσουρες...φοβος...στενοχωρια..αλλαγες στο σωμα μου που με τρελαινουν....νευρα στη δουλεια...ειμαι μια μουντζούφλα εγκυούλα..μονο με τον αντρα μου νιωθω καλα..ελπιζω οταν περασει το πρωτο τριμηνο να νιωσω καλυτερα...

Μία απο τα ίδια κ γώ! Λογικά τώρα θα έισαι σε πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη...βελτιώθηκε η ψυχολογία σου; Ρωτάω για να δω αν έχω ελπίδες κι εγώ...

Καλησπέρα κορίτσια και από εμένα....

Εγώ διανύω την 10τη βδομάδα και έχει τις τελευταίες τρεις μέρες είμαι ράκος...γενικά επειδή το τελευταίο μήνα είμαι στο κρεβάτι με ακινησία επειδή έχω μια μεγαλουτσικη αποκόλληση δεν είμαι πολύ καλά αλλά μέχρι πριν τις μέρες το καταπολεμούσα....αστειεύομουν και γενικά δεν με άφηνα πέσω....

Τώρα όμως είμαι κουρέλι, με ενοχλούν τα πάντα και Εκνευριζομαι με τα πάντα....δε μπορώ να σταματήσω το κλάμα ρε κορίτσια με τίποτα...τη μία κάνω μαύρες σκέψεις ότι όλος ο κόπος που κάνω τόσο καιρό είναι χαμένος γιατί σίγουρα κάτι δεν θα πάει καλά στο τέλος και μετά όταν καταλαβαίνω πόσο άσχημα είναι αυτά που σκέφτομαι πλανταζω πάλι στο κλάμα.........

Σήμερα ειδικά είμαι τόσο μα τόσο χάλια.....επειδή ο σύντροφος μου είναι εκτός πόλης λόγω δουλειάς από τότε που έπαθα την αποκόλληση αντί να τον ακολουθήσω μένω με τους γονείς μου αναγκαστικά.......ε ρε κορίτσια ενώ ξέρω ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να με προσέξουν παρεξηγώ το παραμικρό που θα πουν και πλανταζω στο κλάμα.....σήμερα Πιαστηκα από μια κουβέντα και έκλεγα ολόκληρη τη μέρα αφού έφτασα σε σημείο να πω στο σύντροφο μου τηλεφωνικά πως όταν γυρίσει πίσω και πάμε σπίτι μας δε θέλω να τους δω πότε ξανά....κλαίω για αυτά που νιώθω ρε κορίτσια και μετά ξανακλαιω από τις τύψεις μου......

Περιμένω σε μια βδομάδα να πάω στο γιατρό και αν μου δώσει το οκ να βγαίνω λίγο έξω θέλω οπωσδήποτε να πάω στην έκκλησια να μιλήσω σε κάποιον παπά.........νιώθω τόσο άσχημα που εγώ γίνει τόσο ξινή και καταθλιπτική αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω ρε κορίτσια.....φοβάμαι πολύ που είμαι έτσι σε αυτή τη κατάσταση

Καλησπέρα κορίτσια και από εμένα....

Εγώ διανύω την 10τη βδομάδα και έχει τις τελευταίες τρεις μέρες είμαι ράκος...γενικά επειδή το τελευταίο μήνα είμαι στο κρεβάτι με ακινησία επειδή έχω μια μεγαλουτσικη αποκόλληση δεν είμαι πολύ καλά αλλά μέχρι πριν τις μέρες το καταπολεμούσα....αστειεύομουν και γενικά δεν με άφηνα πέσω....

 

 

Τώρα όμως είμαι κουρέλι, με ενοχλούν τα πάντα και Εκνευριζομαι με τα πάντα....δε μπορώ να σταματήσω το κλάμα ρε κορίτσια με τίποτα...τη μία κάνω μαύρες σκέψεις ότι όλος ο κόπος που κάνω τόσο καιρό είναι χαμένος γιατί σίγουρα κάτι δεν θα πάει καλά στο τέλος και μετά όταν καταλαβαίνω πόσο άσχημα είναι αυτά που σκέφτομαι πλανταζω πάλι στο κλάμα.........

 

Σήμερα ειδικά είμαι τόσο μα τόσο χάλια.....επειδή ο σύντροφος μου είναι εκτός πόλης λόγω δουλειάς από τότε που έπαθα την αποκόλληση αντί να τον ακολουθήσω μένω με τους γονείς μου αναγκαστικά.......ε ρε κορίτσια ενώ ξέρω ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να με προσέξουν παρεξηγώ το παραμικρό που θα πουν και πλανταζω στο κλάμα.....σήμερα Πιαστηκα από μια κουβέντα και έκλεγα ολόκληρη τη μέρα αφού έφτασα σε σημείο να πω στο σύντροφο μου τηλεφωνικά πως όταν γυρίσει πίσω και πάμε σπίτι μας δε θέλω να τους δω πότε ξανά....κλαίω για αυτά που νιώθω ρε κορίτσια και μετά ξανακλαιω από τις τύψεις μου......

 

Περιμένω σε μια βδομάδα να πάω στο γιατρό και αν μου δώσει το οκ να βγαίνω λίγο έξω θέλω οπωσδήποτε να πάω στην έκκλησια να μιλήσω σε κάποιον παπά.........νιώθω τόσο άσχημα που εγώ γίνει τόσο ξινή και καταθλιπτική αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω ρε κορίτσια.....φοβάμαι πολύ που είμαι έτσι σε αυτή τη κατάσταση

Κουκουτσακι μην αγχωνεσαι..σου προεκυψε ενα θεμα στην εγκυμοσυνη και οι ορμονες σου κανουν παρτυ..απλα σκεψου πως οτι νιωθεις το νιωθει και το μωρακι σου..το μονο που εχεις να κανεις ειναι να σκεφτεσαι θετικα..η ξαδερφη μου επειδη εμεινε εγκυος ενω ειχε μικρο μωρο και το σηκωνε, ειχε αποκολληση και ολα πηγαν καλα..δες το θετικα και θα βρεις λυσεις για τα παντα..

 

δε μπορώ να σταματήσω το κλάμα ρε κορίτσια με τίποτα...τη μία κάνω μαύρες σκέψεις ότι όλος ο κόπος που κάνω τόσο καιρό είναι χαμένος γιατί σίγουρα κάτι δεν θα πάει καλά στο τέλος και μετά όταν καταλαβαίνω πόσο άσχημα είναι αυτά που σκέφτομαι πλανταζω πάλι στο κλάμα.........

Kαλημέρα, για να πάνε όλα καλά πρέπει πρώτα εσύ να το πιστέψεις.

Υπάρχουν γυναίκες που μένουν στο κρεβάτι 9 μήνες και σηκώνονται μόνο για τουαλέτα ... Συγγνώμη που θα σου το πω έτσι αλλά δεν είναι κόπος να κάθεσαι στο κρεβάτι προκειμένου να προχωρήσει σωστά η εγκυμοσύνη σου, ούτε θυσία το θεωρώ...ως μέλλουσα μητέρα είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις για το μωρό που θα έρθει.

Όλο αυτό που ζεις τώρα είναι ένα θαύμα, είναι κάτι μαγικό...απόλαυσε το και πίστεψε με τα καλύτερα έρχονται!!!! Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να νιώθεις το μωρό σου να μεγαλώνει στην κοιλίτσα σου.

Να σκέφτεσαι θετικά, και να δεις που όλα θα γίνουν πιο εύκολα.

Καλησπέρα κορίτσια και από εμένα....

Εγώ διανύω την 10τη βδομάδα και έχει τις τελευταίες τρεις μέρες είμαι ράκος...γενικά επειδή το τελευταίο μήνα είμαι στο κρεβάτι με ακινησία επειδή έχω μια μεγαλουτσικη αποκόλληση δεν είμαι πολύ καλά αλλά μέχρι πριν τις μέρες το καταπολεμούσα....αστειεύομουν και γενικά δεν με άφηνα πέσω....

 

 

Τώρα όμως είμαι κουρέλι, με ενοχλούν τα πάντα και Εκνευριζομαι με τα πάντα....δε μπορώ να σταματήσω το κλάμα ρε κορίτσια με τίποτα...τη μία κάνω μαύρες σκέψεις ότι όλος ο κόπος που κάνω τόσο καιρό είναι χαμένος γιατί σίγουρα κάτι δεν θα πάει καλά στο τέλος και μετά όταν καταλαβαίνω πόσο άσχημα είναι αυτά που σκέφτομαι πλανταζω πάλι στο κλάμα.........

 

Σήμερα ειδικά είμαι τόσο μα τόσο χάλια.....επειδή ο σύντροφος μου είναι εκτός πόλης λόγω δουλειάς από τότε που έπαθα την αποκόλληση αντί να τον ακολουθήσω μένω με τους γονείς μου αναγκαστικά.......ε ρε κορίτσια ενώ ξέρω ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να με προσέξουν παρεξηγώ το παραμικρό που θα πουν και πλανταζω στο κλάμα.....σήμερα Πιαστηκα από μια κουβέντα και έκλεγα ολόκληρη τη μέρα αφού έφτασα σε σημείο να πω στο σύντροφο μου τηλεφωνικά πως όταν γυρίσει πίσω και πάμε σπίτι μας δε θέλω να τους δω πότε ξανά....κλαίω για αυτά που νιώθω ρε κορίτσια και μετά ξανακλαιω από τις τύψεις μου......

 

Περιμένω σε μια βδομάδα να πάω στο γιατρό και αν μου δώσει το οκ να βγαίνω λίγο έξω θέλω οπωσδήποτε να πάω στην έκκλησια να μιλήσω σε κάποιον παπά.........νιώθω τόσο άσχημα που εγώ γίνει τόσο ξινή και καταθλιπτική αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω ρε κορίτσια.....φοβάμαι πολύ που είμαι έτσι σε αυτή τη κατάσταση

Το να φοβάσαι είναι λογικό, θα ήσουν αναίσθητη αν δε φοβόσουν. Αποκόλληση και μάλιστα τόσο νωρίς, όντως δεν έχεις καμία εγγύση ότι ότι και να κάνεις θα πάνε καλά τα πράγματα. Ελπίζεις, αλλά δεν πρόκειται ο γιατρός να σου εγγυηθεί τίποτα, οπότε είναι ανθρώπινο να φοβάσαι. Φαντάσου όμως να μην ακολουθούσες τις οδηγίες, και αν κάτι πάει στραβά να έχεις μετά να ζήσεις με τις τύψεις;

Δεν είσαι η μόνη που έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση και είναι όντως πάρα πολύ δύσκολο. Μην σκέφτεσαι πότε θα πάρεις το ελεύθερο να κινηθείς, προσπάθησε να βρεις τρόπους να γεμίσεις το χρόνο σου. Δες ταινίες, διάβασε βιβλία, δοκίμασε ένα νέο χόμπυ (ξέρω κόσμο που σε αυτή τη φάση έμαθε μέχρι και πλέξιμο). Όσο περισσότερο το σκεφτεσαι, τόσο περισσότερο θα στεναχωριέσαι. Βρες κάτι να κάνεις, οτιδήποτε.