Πότε ξεκινάμε τα αγγλικά;

Τι να κάνω κι εγώ σαν μάνα. Να τους ζητήσω το λόγο που δεν κάνουν τη δουλειά τους πιο σωστά ή να αφήσω τα παιδιά χαλαρά και να τρέχουμε στο γυμνάσιο; Η δική μου λογική (όπως και των υπολοίπων γονιών που έχουν τη δυνατότητα) μου λέει να στραφούμε αλλού.

Να τους ζητήσω τον λόγο το έχω δοκιμάσει, σε γαλλικά όπου δεν θέλω να βάλω και άλλα εξωσχολικά στο παιδί μου, και δεν καταλαβαίνω τον λόγο να πηγαίνει το παιδί στο σχολείο και να μη μαθαίνει απολύτως τίποτα. Η καθηγήτρια με κοίταξε και εμένα και άλλους γονείς σαν χαζούς, οι διαμαρτυρίες τους συλλόγου γονέων έπεσαν στο κενό, και η διευθύντρια μας είπε να κάνουμε υπομονή να έχουμε άλλη δασκάλα άλλη χρονιά. Επειδή το έχω ψάξει πολύ, και για άλλα θέματα, το να δεχτεί κυρώσεις ένας ανίκανος/αδιάφορος δάσκαλος στο ελληνικό κράτος, δεν προβλέπεται. Απλά είναι ανήκουστο. Μπορεί να δεχθεί κάποια επίπληξη από το σχολικό σύμβουλο, αλλά και πάλι, αν δεν ιδρώνει το αυτί του, που δεν ιδρώνει συνήθως, δεν αλλάζει τίποτα. Δυστυχώς. Δε λέω να μη φωνάζουμε και να μην διαμαρτυρόμαστε, μπας και κάποτε αλλάξει η νοοτροπία, αλλά τα παιδιά μας άμεσα δε θα κερδίσουν κάτι.

Μα επειδή ακριβώς υποθέτω ότι και στα ιδιαίτερα και στα φροντιστήρια και στο σχολείο οι εκπαιδευτικοί ξεκινανε με τις ίδιες σπουδές και δυνατότητες, μου φαίνεται τραγικό το να περνά κανείς χρόνια "μαθαίνοντας" μία ξένη γλώσσα στο σχολείο και τελικά να εχει κατακτήσει τη γλώσσα σε 6 χρόνια σε επίπεδο μίας τάξης φροντιστηρίου. Αν υπήρχε φροντιστήριο ή ιδιαίτερο όπου βλέπαμε τα παιδιά μας να μαθαίνουν 5 λέξεις το χρόνο, προφανώς αυτός ο εκπαιδευτικός θα βρισκόταν σύντομα άνεργος. Επειδή τις ίδιες δυνατότητες σαν εκπαιδευτικός έχει και ένας καθηγητής ξένων γλωσσών στο δημόσιο σχολείο και κανείς δεν τον εμποδίζει να διδάξει, μου φαίνεται απίστευτα γαϊδουρινό αυτό, που περνούν οι τάξεις του σχολείου με τα παιδιά να ζωγραφίζουν, να παπαγαλίζουν 2 κανόνες, και να μη μαθαίνουν σχεδόν τίποτα.

Με κριτήρια "φροντιστηρίου" είναι ελάχιστοι οι καθηγητές ειδικοτήτων σε δημόσιο που κάνουν στοιχειωδώς τη δουλειά τους. Και δεν φταίει η αδιαφορία των γονιών. Τα παιδάκια στις πρώτες τάξεις ειδικά του δημοτικού έχουν κέφι και δεν βλέπουν καμία διαφορά ανάμεσα στα μαθηματικά και τα αγγλικά, είναι έτοιμα να μάθουν. Αλλά δεν γίνεται π.χ. σε ολόκληρη Α δημοτικου (με τον "τεράστιο" αριθμο των 15 παιδιών στην περίπτωσή μας) τα παιδιά να "μαθαίνουν" μία λέξη τη βδομάδα (μία λέξη ανά φωτοτυπία, την οποία μετά περνούν την ώρα ζωγραφίζοντας, δεν υπερβάλω) και σε δύο μισάωρα ιδιαίτερου στην αντίστοιχη ηλικία το παιδί να μαθαίνει να απαντά σε απλές ερωτήσεις, να περιγράφει τον εαυτό του, την οικογένειά του, το σπίτι του κλπ.

Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν κάνουν κατι εξαιρετικό, απλά κάνουν αυτό για το οποίο πληρώνονται. Και η προσπάθειά τους χάνεται σε ένα σύστημα που ανέχεται τον καθηγητή που απλά κάθεται στην τάξη περιμένοντας να λήξει το ωράριο για να πάει στα ιδιαίτερά του. Αν στα 10 χρόνια το παιδί έχει τύχει 8 χρονιές όπου στα αγγλικά κοιμόταν όρθιο ή έκανε πάρτυ, σίγουρα δε θα πάρει στα σοβαρά και αυτόν τον ένα καλό καθηγητή που θα του τύχει μια ή δυο χρονιές, γιατί θα έχει πια χωνέψει ότι αυτό το μάθημα, απλά μας τρώει το χρόνο και δεν διδάσκει τίποτα.

Έτσι είναι. Μαρκάρισα εκεί που έχουμε την ίδια εμπειρία.

Και στα γερμανικά εμάς φέτος, πάνω κάτω τα ίδια. Άρτσι μπούρτσι.Το Νοέμβριο κλίνανε ομαλά ρήματα, την προηγούνη εβδομάδα είχαν ορθογραφία τους αριθμούς 1-20. Απλά εκεί δε με απασχολεί, λέω, ό,τι μπορέσει να μάθει, κέρδος είναι, δε σκοπεύω να τα βάλω στο τριπάκι της δεύτερης ξένης γλώσσας στο σχολείο. Μετά τις πανελλήνιες, με το καλό. Και μπορεί να μη θέλουν καν γερμανικά, να θέλουν ισπανικά, σουηδικά ή δεν ξέρω τι, ας επιλέξουν μόνα τους.

Είχαμε όμως και καταπληκτικό δάσκαλο γερμανικών στο σχολείο, πριν 3 χρόνια. Εγώ τον γνώριζα προσωπικά από το φροντιστήριο που δούλευε πριν διοριστεί. Οι γονείς έκαναν τον σταυρό τους. Δυστυχώς κάθισε μόνο μία χρονιά.