Όταν ένας μικρός ανθρωπάκος διεκδικεί το δικαίωμα του να αποφασίζει

βάζω εδώ το κείμενο που απάντησα σε πμ σε μελος που ζητησε βοήθεια σε αυτό το κομμάτι

μετά την εφαρμογή αυτών των "οδηγιών" με ενημέρωσε ότι είχαν μεγάλη επιτυχία και πολύ λιγότερα κλάμματα και γκρίνια, οπότε, το δημοσιεύω κιόλας με την άδεια του μέλους.

 

 

πέρα απο τα άρθρα που υπάρχουν που αφορούν

 

την επιβράβευση κ τον θετικό τρόπο διαπαιδαγώγησης (θετική ενίσχυση)

 

 

και την οριοθέτηση σε περίπτωση ζημιών κλπ

 

 

αυτό, θεωρώ ότι είναι ένα απο τα πιο σημαντικά κομμάτια όσο και τα παραπάνω, που θα δείξουν στο παιδί σας

 

ότι το σέβεστε, και του δίνετε το δικαίωμα να αποφασίζει,

κρατώντας πάντα τα όρια και τους κανόνες που επιθυμείτε να ισχύουν στο σπίτι σας.

 

Το θέμα εδώ, δεν είναι τα όρια, αλλά πώς εφαρμόζονται.

Φυσικά, είναι και σημαντικά ποιά όρια και πότε μπαίνουν, ειδικά σε σχέση με την ηλικία ενός παιδιού. Θα πάρουμε όμως ως δεδομένο σε αυτή την περίπτωση ότι ο γονέας είναι ενημερωμένος, και δεν υπερβάλλει σε αυτά που προσδοκά απο το παιδί του, σε σχέση με την ηλικία και ανάπτυξη του.

 

αυτό είναι το κείμενο που έγραψα

 

 

 

1) θα είσαστε ελαστικοί

 

2) θα είσαστε ελαστικοί ανάλογα με το μέγεθος της επίπτωσης/κινδύνου που προκαλεί το αίτημα του παιδιού σας.

 

3) το ζύγισμα θα πρέπει να γίνεται σε καθε περιπτωση ξεχωριστά και όχι με παγιους ιδιους πάντα κανόνες. θα είναι απολύτως ανάλογο με την περίπτωση.

 

4) όταν αποφασίζετε τελικά,

μετά απο αυτό το ζύγισμα,

να κάνετε αυτό που πρέπει,

εναντι σε αυτό πουζητάει εκείνη/εκείνο,

 

και προφανώς αυτό θα γίνεται μόνο στις περιπτώσεις, που πραγματικά ,δεν γίνεται να κανει το δικό της για χ λόγους,

 

τότε θα είσαστε βράχοι

θα εξηγείτε με σύντομη φράση τι πρόκειται να γίνει

"Πρέπει να βάλουμε τα παπούτσια, έχει κοφτερές πέτρες"

και δεν θα αλλάξετε την άποψή σας

 

(όπως είπαμε εάν ΟΝΤΩΣ είναι πραγματικά απαραίτητο να γίνει αυτό που

θεωρείτε ότι πρέπει να γινει, για την σωματική ακεραιότητα του παιδιού)

 

και ας κλαίει και οδυρεται κ οτιδήποτε άλλο.

Σε εκείνη τη φάση θα πρέπει να είσαστε κοντά,

και όχι να απομακρύνεστε.

Το μυνημα δεν είναι

είμαι βράχος και σε εγκαταλείπω κιόλας,

αλλά είμαι βράχος θα γίνει αυτό που αναγκαστικά πρέπει να γίνει, λυπάμαι που δεν σου αρέσει, αλλά είμαι εδώ (λίγο πιο πέρα, όχι για αγκαλιά αλλά κοντά)

 

μπορεί να εμφανίσει headbanging να πετάει πράγματα να ουρλιάζει.

αυτό όνομάζεται temper tantrum και θα πρέπει να ενημερωθείτε για αυτό έτσι ώστε να το αντιμετωπίζετε κατάλληλα. (ονομασία= κρίση θυμού, - να μπουν εδώ συνδεσμοι μελλοντικά)

 

ως γενικός κανόνας όμως,

προσπαθείτε να δείξετε

(όλη την ημέρα πάντα)

ότι αν λέει παρακαλώ, (χέρι στο στήθος)

με κανονική φωνή, (όχι τσιριχτά, όχι κλαίγοντας, όχι φωνάζοντας)

 

φράση που χρησιμοποιείτε εάν φωνάζει ή "κλαψουρίζει",

είναι "δεν καταλαβαίνω ετσι όπως το λές" "πές το με κανονική φωνή, να έτσι.... (μιμηθείτε την κανονική φωνή και δείξτε την κίνηση που αντιστοιχεί στο παρακαλώ)"

 

τότε θα κάνετε αυτό που επιθυμεί,

(εαν σας ζητάει κάτι) εφόσον αυτό είναι εφικτό και μπορείτε εκείνη τη στιγμή να το υλοποιήσετε χωρίς άλλες μεγάλες θυσίες.

 

εάν αυτό πoυ θέλει αφορά το σώμα της/του,

θα πρέπει

εφόσον αυτό δεν περιεχει μεγάλο κίνδυνο,

να μπορεί να κανει ως ενα σημείο αυτό που θέλει.

 

δηλαδή να βγάλει καλτσες? ναι

να βγαλει παντελόνι ναι

κτλ θέλει να είναι γυμνή - ναι!

(εφόσον στο δωμάτιο δεν είναι κάτω των 18 βαθμών η θερμοκρασία, εάν για 1ή2 λεπτά είναι γυμνή, δεν σημαίνει ότι θα πάθει κάτι. οπότε περιμέντε μετά απο λίγη ώρα έτσι ώστε να έχει κάνει εν μέρει αυτό που θέλει, και μετά επισημάνετε τι πρέπει να γίνει.

το μυνημα είναι ότι αφήνουμε λιγο λάσκα το λουρί, αλλά ακόμα το κρατάμε )

 

αλλά μετά απο λίγο, της/του λέτε,

 

σου έφερα μια κουβέρτα για να σε τυλίξω,

και να κατσουμε αγκαλιά.

Θέλεις να σε τυλίξω και να βάλεις φανελάκι + βρακί

ή θέλεις μονη σου να βαλεις το παντελόνι και το μπλουζάκι ?

 

για αργότερα γενικά,

θα πρέπει να εκπαιδευσετε τους εαυτούς σας ο ενας στον άλλο να μιλάτε με ουδέτερο και κρύο ύφος όταν δινετε επιλογές.

 

όταν τα παιδιά πρέπει να αποφασίσουν τι θα κανουν, σε στιγμή που τα ίδια βρίσκονται σε ένταση, και δεν πετυχαίνει και το κόλπο της απόσπασης της προσοχής,

δεν τα βοηθάει πάντα ο γλυκός τόνος φωνής,

χρειάζεται ίσως ένας επιτηδευμένος τόνος αστυνομικού ο οποίος δεν επιδέχεται αντίρρησης, χωρίς όμως να εμπνέει φόβο!!

 

οι ικανότητες ηθοποιίας εδώ, αποβαίνουν απολύτως παραγωγικές!!!!!!!

 

δοκιμάστε να πείτε ο ένας στον άλλο (οι γονείς)

 

"Μπορείς να είσαι ξυπόλυτη μέχρι να μετρήσω ως το δέκα." μέχρι να αποκτήσετε τον απαραίτητο τόνο σοβαρότητας/ευγένειας που να πειθει τον άλλο ότι δεν εχει άλλο περιθώριο! ΠΡΟΣΟΧΗ δεν πρέπει να ακουγεται σαν τιμωρία...!

 

γενικά σε αυτή την ηλικία δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει πρέπει και γιατί υπάρχει το πρέπει, καθως δεν είναι ικανά να αντιληφθούν τις επιπτώσεις ή τους κινδύνους.

 

είναι απαραίτητο λοιπόν έτσι ώστε το παιδί σας να κάνει αυτό που του λέτε

 

α) να εχετε μια διαβάθμιση και να την εξηγείτε γρήγορα και συνοπτικά και αποφασιστικά

(οταν μετρήσω μέχρι το 5 θα βάλουμε τα παπούτσια μας)

β) να μην το λέτε σαν τιμωρία ουτε θυμωμένα, αλλά σαν σίγουρο γεγονός όσο και το ότι "ο ήλιος ξυπνάει καθε πρωί και κοιμάται κάθε βράδυ"

γ) να περιμένετε όντως μέχρι το 5 και τότε να κάνετε αυτό που είπατε. μην το κάνετε νωρίτερα ή αμέσως.

κάντε κάτι ευχάριστο με το παιδί σας μέχρι να τελειώσετε το μέτρημα.

 

 

 

αυτα δεν ήταν στην απάντηση και νομίζω οτι πρέπει να τα προσθέσω:

συμπληρώνω με -

 

η κάθε εξιστόρηση στο παιδί, του τι πρόκειται να γίνει, αν αυτό και εκείνο

(να πέσει, να χτυπήσει, να κρυώσει να αρρωστήσει, να να να)

κατά την γνώμη μου είναι εντελώς

άσκοπες,

και πέραν απο αυτό,

στο παιδί που δεν καταλαβαίνει αυτές τις έννοιες και επιπτώσεις στην πλήρη τους έννοια και νόημα όπως ο ενήλικας

(όχι γενικά ! αλλά συγκεκριμένα τον μεγάλο κίνδυνο!)

 

ακούγονται

και σαν τιμωρία, και χειρότερα σαν υπόσχεση ή απειλή

δηλαδή

αν συνεχίσεις ΘΑ παθεις αυτό και αυτό,

και ακούγεται σαν να είναι ο γονέας η πηγαή απο την οποία αυτό θα πραγματοποιηθεί,

 

γιατί το παιδί εκείνη την ώρα, ΔΕΝ μπορεί να καταλάβει αυτό το συνειρμό. ΔΕΝ μπορει να κατανοήσει

την ιατρική επιστήμη, ή τις δυνάμεις της φυσικής, βαρυτητας και ότι όλα αυτά προέρχονται απο την φύση, απο άλλες δυνάμεις.

Το παιδί, γνωρίζει την δύναμη του γονιού του και μόνο, αυτήν ξέρει αυτήν αισθάνεται, σαν αιτιολογία και προέλευση των κανόνων της ζωής του.

{αυτο απο μόνο του αρκεί για να μην χρειάζεται εξήγηση των κανόνων εκτενώς με εμφαση στην αρνητική επίπτωση, σαν αιτιολογία/δικαιολογία της εφαρμογής τους! !}

 

Οπότε, εάν λέει τα παραδείγματα πιο πάνω, ο γονέας εκείνη τη στιγμή γίνεται φορέας αρνητικής ενίσχυσης,

(η τιμωρία είναι μέθοδος αρνητικής ενίσχυσης ενώ η επιβράβευση φορέας θετικής ενίσχυσης)

 

οπότε κάνοντας αυτό,

ενθαρρύνει την όποια αρνητική συμπεριφορά του παιδιού του τις στιγμές που προσπαθεί να το οριοθετήσει με κάθε καλή προθεση

 

καθώς το αποτέλεσμα του παιδιού είναι να νιώσει θυμό για αυτή την μή κατανοητή (στα μάτια του) συμπεριφορά του γονιου !!!!

 

 

φράσεις απλές και πολύ συνοπτικές είναι ιδανικές,

φράσεις που επικεντρώνονται απλώς στον κανόνα, στο πώς και το πότε θα πρέπει να εφαρμοστεί, με πολύ μικρή εξήγηση για τους λόγους.

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=59050&highlight=%F3%F9%EC%E1%F4%E9%EA%DE+%F4%E9%EC%F9%F1%DF%E1