Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Μέσα από τα μάτια της δασκαλας...


Recommended Posts

1η μέρα: "Θεέ μου, τι αγωνία! Με κοιτάζουν με ματάκια απορημένα. Δεν πρέπει να χαμογελάσω, θα το χάσω το παιχνίδι. Πώς θα το καταφέρω αυτό; Είναι τόσο γλυκά και μοιάζουν φοβισμένα. Ο τόνος της φωνής μου ήρεμος, καθησυχαστικός αλλά και σοβαρός ταυτόχρονα. Γνωριζόμαστε. Μπαίνουν από την αρχή οι κανόνες. "....και μετά το διάλειμμα πρέπει να μπούμε στην τάξη και να καθίσουμε ήσυχα στο θρανίο μας." Το κουδούνι για μέσα χτυπάει και η πόρτα είναι κλειστή όπως την είχα αφήσει όταν βγήκαμε. Θα πρέπει να βγω στην αυλή να τα μαζέψω. Μπαίνω να αφήσω τα βιβλία και τα αντικρίζω στα θρανία τους καθισμένα και απόλυτα ήσυχα. Δεν λέω κουβέντα. Γυρίζω να σβήσω τον πίνακα και χαμογελάω χωρίς να με δουν. Μέσα μου "πετάω"!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Μέρα 10η: Ο Γιώργος και ο Παναγιώτης είναι ζωηροί σήμερα. Δεν προσέχουν και μιλάνε διαρκώς. Δεν αφήνουν και τους συμμαθητές τους να προσέξουν. Σταματάω το μάθημα. Τους κοιτάω αυστηρά. Πώς να φαίνομαι άραγε; Έρχεται και η πρώτη προειδοποίηση με απόλυτη ηρεμία στη φωνή μου.Αν φωνάξω, αν θυμώσω θα χαθεί το παιχνίδι. Ακολουθεί και η δεύτερη προειδοποίηση. Το κουδούνι για το διάλειμμα χτυπά και τους κόβω τη φόρα. Τα άλλα παιδιά βγαίνουν έξω και οι δυο τους κάθονται μέσα για λίγο για να συζητήσουμε. Με πολύ σιγανό τόνο στη φωνή συζητάω μαζί τους. Τους ρωτάω αν το θεωρούν σωστό να κάνουν φασαρία και να μην προσέχουν. Τους δηλώνω ότι δεν μου αρέσει να τιμωρώ κανέναν και δεν θέλω να τους κρατήσω μέσα ξανά. Ο Παναγιώτης συμφωνεί μαζί μου με χαμηλωμένα μάτια. Ο Γιώργος κρυφογελά για να λάβει την παρατήρηση από τον συμμαθητή του: "Μη γελάς! Εντάξει;" Προσέχω το Γιώργο. Είναι έτοιμος να πεταχτεί σαν ελατήριο μόλις δώσω την άδεια να βγουν.Τον κοιτάω στα μάτια. Σοβαρεύεται. Κι αφού παίρνω την υπόσχεση ότι θα προσπαθήσουν να είναι πιο ήσυχοι, τους αφήνω να βγουν. Η πρώτη μου τιμωρία. Ελπίζω να είναι και η τελευταία!

Link to comment
Share on other sites

Μέρες και μέρες... Το μάθημα γίνεται παιχνίδι. Και θέατρο. Και τραγούδι. Γελάμε διαρκώς. Ακόμα και τα μαθηματικά μπορούν να γίνουν παραμύθι! Δες πώς προσέχουν! Η κουνελίτσα είχε γενέθλια και κάλεσε τους φίλους της τους δέκα νάνους στο πάρτι και τους κοίμισε το βράδυ στο σπίτι της. Και να πώς η ανάλυση του αριθμού 10 γίνεται ένα συναρπαστικό παραμύθι όταν σιγά-σιγά οι δέκα νάνοι χωρίζονται για χίλιους δυο λόγους με διάφορους τρόπους στα δυο μανιταρόσπιτα. Συμμετέχουν όλα τους. "Και τώρα που έδιωξαν από το μπλε μανιταρόσπιτο το Ρούλη επειδή ροχάλιζε σαν τρένο, πόσοι νάνοι έμειναν στο κόκκινο;" Γελαστές φωνούλες από κάτω: "Επτάαααα!!!!!!" Στο διάλειμμα στην εφημερία έρχεται η Νικολέτα δίπλα μου. "Κυρία είναι ωραίο που μας κάνεις τα μαθηματικά σαν παραμύθι". Χαμογελάω...

Link to comment
Share on other sites

Τελευταίες μέρες: Η είδηση ότι δεν με πήραν στην πρώτη μου επιλογή οργανικής θέσης, πέφτει σαν κεραυνός. Φεύγω από το σχολείο και αφήνω 15 ζευγάρια κλαμένα ματάκια που μου χάρισαν τόσο όμορφες στιγμές! Η καρδιά μου σπαράζει. Στο γραφείο των δασκάλων δεν μπορώ να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου. Μου έρχονται στο μυαλό όλες οι στιγμές μιας χρονιάς που κάθε δασκάλα θα ονειρεύεται να ζήσει. "Είχα τα καλύτερα παιδιά του κόσμου!" λέω και ξαναλέω και σκουπίζω τη μύτη μου με τρία χαρτομάντιλα στο κάθε χέρι. "Κυρία μη φύγεις" έλεγε η Γιωργίτσα μου κλαίγοντας. Μακάρι να μπορούσα! "Θα έρχομαι να σας βλέπω." Είναι μια υπόσχεση που θα κρατήσω.

Link to comment
Share on other sites

30/10/2008 Έχω 5 μήνες να τα δω. Τρεις το καλοκαίρι και δυο τώρα που είμαι στο νέο σχολείο....Θα έχουν μεγαλώσει. Σήμερα θα πάω. Σχολάω νωρίτερα και θα βάλω φτερά να φτάσω πριν να σχολάσουν κι αυτά και δεν τα προλάβω! Έχω γράψει το cd με το τραγούδι που κάναμε στο τέλος της χρονιάς στη γιορτούλα και τα παιδικά τραγούδια που ακούγαμε την ώρα της ζωγραφικής και τόσο τους άρεσαν! Ένα cd στο κάθε μου παιδάκι και εξώφυλλο με αφιέρωση. Έχω τόση αγωνία! Μόλις φτάνω στο σχολείο οι παλιοί συνάδελφοι με υποδέχονται με χαρά. Πλησιάζει η ώρα που θα τα δω. Τα πόδια μου κόβονται, η καρδιά μου πάει να σπάσει. Ζητάω λίγο νερό, νιώθω ότι θα πέσω κάτω. Μόλις πηγαίνω έξω από την τάξη παίρνω βαθιά ανάσα και χτυπάω. Αυτά τα μάτια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ!!! Θεέ μου, τρέχουν καταπάνω μου και τα κάνω μια αγκαλιά!! Τα φιλάω, τα αγκαλιάζω και νιώθω ότι δεν μου φτάνουν δέκα αγκαλιές να τα χωρέσω! Κλαίω και γελάω μαζί.Ο δάσκαλος της ζωγραφικής φεύγει και με αφήνει μόνη μαζί τους. Λέμε τα νέα μας, μου φτιάχνουν ζωγραφιές, γράφουν μηνύματα αγάπης. Το καλύτερο δώρο! Όταν σχολάνε δε λένε να φύγουν για τα σπίτια τους. Τα καθησυχάζω: "Σας το υπόσχομαι θα ξανάρθω". Κι αυτές τις υποσχέσεις τις κρατάω.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Tα διαβασα ολα τα μηνυματα σου :D

Μια απορια...φετος σε ποιο σχολειο εισαι (περιοχη) και του χρονου που θα πας?? :cool:

Σου ευχομαι παντα να εχεις την ιδια αγαπη για το επαγγελμα σου :D

Link to comment
Share on other sites

Tα διαβασα ολα τα μηνυματα σου :D

Μια απορια...φετος σε ποιο σχολειο εισαι (περιοχη) και του χρονου που θα πας?? :cool:

Σου ευχομαι παντα να εχεις την ιδια αγαπη για το επαγγελμα σου :D

 

Ευχαριστώ πολύ Αφροδίτη για τα καλά σου λόγια! Από τα Χανιά είμαι. Φέτος είμαι σε ένα σχολείο της Σούδας. Αν μπορέσω θα ζητήσω μετάθεση για το περυσινό σχολείο που βρίσκεται εντός της πόλης. Το γεγονός ότι οι δάσκαλοι τα πρώτα χρόνια τοποθετούνται σε διαφορετικά σχολεία είναι αρκετά ψυχοφθόρο. Πάνω που δένεσαι με τα παιδιά πρέπει να τα αποχωριστείς. Και για εκείνα το ίδιο οδυνηρό είναι. Πέντε χρόνια τώρα έχω αλλάξει πέντε σχολεία και κάθε φορά είχα πρωτάκια οπότε καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι μιας και δένονται πολύ με την πρώτη τους δασκάλα. Ελπίζω να τοποθετηθώ στο σχολείο που επιθυμώ, σύντομα.

Link to comment
Share on other sites

Δασκαλα μην στεναχωριεσαι.. ετσι ειναι η πρωτη χρονια..

Εγω ακομα κραταω την φωτογραφια των πρωτων παιδιων κορνιζαρισμενη σε περιοπτη θεση..

Προχτες ο Χαρης (ο γιος μου) την ηθελε , του την εδωσα να την δει και οταν βγηκαμε βολτα ηθελε να παρει και τα παιδακια μαζι του.. Σε ολο το δρομο η αγωνια μου ηταν μην του πεσει πουθενα και δεν το παρω χαμπαρι και χαθει..

Θα τα θυμασαι σε ολη σου τη ζωη αυτα τα παιδια.. μετα θα περνανε τα χρονια και θα θυμασαι μονο τα πιο "ατακτα" :lol: δηλαδη τα τα παιδια που θες δεν θες θα δεθεις περισσοτερο μαζι τους θα τους αφιερωσεις περισσοτερο χρονο, θα σκυψεις απο πανω τους με περισσοτερη κατανοηση για να μπορεσεις να τα πλησιασεις και να φερεις σε περας το εργο που σου εχει ανατεθει..

Σημερα πηγα ως μαμα στη συνελευση γονεων σε εναν σταθμο που ειχα δουλεψει καποια χρονια.. Διπλα μου καθοταν μια αλλη "μαμα συναδελφος" η οποία ειχε ερθει πρωτη χρονια οταν για μενα ηταν ηδη 5η ή 6η (δεν θυμαμαι ακριβως)

Της ειπα οτι μια μαμα με 2 διδυμα κοριτσακια πολυ παχουλα (δημοτικου πλεον) μου φαινεται γνωστη κατι μου θυμιζει και μου λεει "καλα δεν τα θυμασαι τα διδυμα? Ειναι αυτα που το μεσημερι τους τραγουδαγες το ιστορια μου αμαρτια μου για να κοιμηθουν :lol::lol: , τα διδυμα που τα κοιμιζαμε αγκαλια...

Το θυμηθηκα.. αλλα πολυ αμυδρα.. αν δεν μου το ελεγε μάλλον δεν θα το θυμομουν ποτε. :cry:

 

Η πρωτη χρονια ειναι παντα πολυ δυσκολη.. και ο αποχωρισμος με τα πρωτα παιδια τραγικος.. Ειναι σαν να χανεις τα δικα σου παιδια.. με τα χρονια θα γινεις πιο επαγγελματιας.. θα μαθεις να μην δενεσαι πολυ (γιατι ποναει τελικα) .. θα μαθεις να μην νιωθεις ανταγωνιστικα με τις μαμαδες που τις αγαπανε πιο πολυ απο σενα (μανα τους ειναι στην τελικη δεν αγαπανε καμια αγνωστη)..

και οσο περνανε τα χρονια δεν θα θελεις να παρεις κανενα στο σπιτισ ου φευγοντας.. (εγω το παθαινα τις πρωτες χρονιες.. ευχομουν να ξεχασουν κανενα να το παρω σπιτι :lol::lol: )

O5Lop2.png

kIP3p2.png

Link to comment
Share on other sites

Τώρα εγώ βρε δασκάλα που πλάνταξα στο κλάμα βραδιάτικα τι σου φταίω?

Μακάρι να ταν όλοι σαν εσένα

Αυτό. Να αλλάξω μόνο το βραδιάτικα σε πρωινιάτικα...

(Είσαι υπέροχη. Μπράβο σου.)

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Πολυ ομορφη η περιγραφη σου δασκαλα...οπως και το συναισθημα!!!

Τα πρωτα παιδια.....αχ αυτα τα πρωτα παιδια.....τωρα θα ειναι 19 χρονων :shock:

Θα εχουν μπει αραγε σε καποια σχολη?Θα ειναι ερωτευμενα?θα ειναι ευτυχισμενα?Θα εχουν καποιον να τα ακουει?δυσκολη εποχη για τους γονεις.....Πως θα ειναι αραγε αυτες οι φατσουλες?τι αναμνησεις θεε μου!!

Αυτες και πολλες ακομα σκεψεις ερχονται και φευγουν καθε τοσο απο το μυαλο μου οταν θυμαμαι αυτα τα πρωτα, τα αξεχαστα πρωτα παιδια μου!!

Ντορακι, εγω το'χα παρακανει καπως γιατι κανονισα κρυφα απο την διευθυνση του σχολειου που δουλευα, παρτυ στο σπιτι μου για τα παιδια μου στο τελος του νηπιαγωγειου!!!!

Το θεμα ηταν τα σκυλακια της δαλματιας (πολυ μοδα τοτε :lol: )

και οταν εφυγαν εδωσα σε ολα ενα ποτηρακι για το γαλα τους,γεματα καραμελες και μια καρτα μου μεσα με ευχες και το τηλεφωνο μου :shock: (τρελα παρανομο για το σχολειο που εργαζομουν :wink: )

Χροοοονια μετα με πηρε ενα αγορι, ο Μανωλης. Μου'πε πως τον εβαλε η μαμα του να καθαρισει τα συρταρια του και μεσα στον χαμο ηταν και η καρτα μου!!!!!

Και με πηρε τηλεφωνο να δει τι κανω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ηταν υπεροχο,απιστευτο,τρυφερο!!!!!!

Η συγκινηση μου μεγαλη,το ρωτουσα το παιδι χαζα πραγματα,αν διαβαζει,πως παει το σχολειο,αν βλεπει τους παλιους του συμμαθητες,μα τα΄χα χασει.Τι να πω σε ενα αγορι που στο μυαλο μου ηταν ακομα 6 χρονων,ενω στην πραγματικοτητα μιλουσα σε εναν εφηβο!!!

 

Πολλες φορες ματανιωνω για πραγματα που εκανα η δεν εκανα τα πρωτα χρονια που ημουν δασκαλα.....καποια απο αυτα ηταν που δεν γελουσα οταν ηθελα να γελασω.Που δεν γελουσα δυνατα και αληθινα με καποια γκαφα μου,με καποιο αστειο που ελεγε ενα παιδι σε ακαταλληλη ωρα.Που δεν εκανα τα στραβα ματια καποιες φορες.....που ηθελα να με βλεπουν σε ολα σωστη επαγγελματια.

 

Δασκαλα μου,το επαγγελμα που διαλεξες θα σου χαρισει μαγικες στιγμες!!!

ευχομαι να τις ζησεις με ολη σου την καρδια,θα αγγιξεις για παντα ανθρωπινες ψυχες.Και καποια στιγμη θα καταλαβεις πως αυτη ειναι η ουσια.

Πανω απο τα μαθηματα,την υλη του υπουργειου,την διευθυνση του σχολειου!!

Πανω απο ολα!!!

Καλη συνεχεια τρυφερη δασκαλα!

Link to comment
Share on other sites

Υπέροχα και άκρως συγκινητικά όσα μας έγραψες γλυκιά δασκάλα!!!

Τέτοιες δασκάλες επιθυμούμε για τα παιδάκια μας!!!

Μπορεί να αλλάζεις σχολείο και να είναι ψυχοφθόρο για σένα, αλλά τελικά αν το σκεφτείς από μια άλλη πλευρά, είναι τυχερά έτσι περισσότερα παιδάκια κάθε χρόνο!!!!!!!!!

Φαντάζομαι ότι το δώρο που είναι η αγάπη τους, και που λαμβάνεις ως ανταμοιβή για την υπέροχη στάση σου απέναντι τους, είναι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ!!!

Καλή συνέχεια και μην αλλάξεις ποτέ!!!!!! :wink::D:D

n3kPp3.png

zewgp3.png

Link to comment
Share on other sites

Δασκαλα μην στεναχωριεσαι.. ετσι ειναι η πρωτη χρονια..

Εγω ακομα κραταω την φωτογραφια των πρωτων παιδιων κορνιζαρισμενη σε περιοπτη θεση..

Προχτες ο Χαρης (ο γιος μου) την ηθελε , του την εδωσα να την δει και οταν βγηκαμε βολτα ηθελε να παρει και τα παιδακια μαζι του.. Σε ολο το δρομο η αγωνια μου ηταν μην του πεσει πουθενα και δεν το παρω χαμπαρι και χαθει..

Θα τα θυμασαι σε ολη σου τη ζωη αυτα τα παιδια.. μετα θα περνανε τα χρονια και θα θυμασαι μονο τα πιο "ατακτα" :lol: δηλαδη τα τα παιδια που θες δεν θες θα δεθεις περισσοτερο μαζι τους θα τους αφιερωσεις περισσοτερο χρονο, θα σκυψεις απο πανω τους με περισσοτερη κατανοηση για να μπορεσεις να τα πλησιασεις και να φερεις σε περας το εργο που σου εχει ανατεθει..

Σημερα πηγα ως μαμα στη συνελευση γονεων σε εναν σταθμο που ειχα δουλεψει καποια χρονια.. Διπλα μου καθοταν μια αλλη "μαμα συναδελφος" η οποία ειχε ερθει πρωτη χρονια οταν για μενα ηταν ηδη 5η ή 6η (δεν θυμαμαι ακριβως)

Της ειπα οτι μια μαμα με 2 διδυμα κοριτσακια πολυ παχουλα (δημοτικου πλεον) μου φαινεται γνωστη κατι μου θυμιζει και μου λεει "καλα δεν τα θυμασαι τα διδυμα? Ειναι αυτα που το μεσημερι τους τραγουδαγες το ιστορια μου αμαρτια μου για να κοιμηθουν :lol::lol: , τα διδυμα που τα κοιμιζαμε αγκαλια...

Το θυμηθηκα.. αλλα πολυ αμυδρα.. αν δεν μου το ελεγε μάλλον δεν θα το θυμομουν ποτε. :cry:

 

Η πρωτη χρονια ειναι παντα πολυ δυσκολη.. και ο αποχωρισμος με τα πρωτα παιδια τραγικος.. Ειναι σαν να χανεις τα δικα σου παιδια.. με τα χρονια θα γινεις πιο επαγγελματιας.. θα μαθεις να μην δενεσαι πολυ (γιατι ποναει τελικα) .. θα μαθεις να μην νιωθεις ανταγωνιστικα με τις μαμαδες που τις αγαπανε πιο πολυ απο σενα (μανα τους ειναι στην τελικη δεν αγαπανε καμια αγνωστη)..

και οσο περνανε τα χρονια δεν θα θελεις να παρεις κανενα στο σπιτισ ου φευγοντας.. (εγω το παθαινα τις πρωτες χρονιες.. ευχομουν να ξεχασουν κανενα να το παρω σπιτι :lol::lol: )

 

Ντόρα μου, αυτή η χρονιά που περιγράφω στο μήνυμά μου (2007-2008) ήταν η 4η χρονιά μου. Φαντάζομαι ότι θα αργήσω πολύ να ξεπεράσω το υπερβολικό δέσιμο με τα παιδιά! Στο λέω γιατί ακόμα θέλω κι εγώ, όπως κι εσύ τον πρώτο καιρό, να πάρω μερικά παιδάκια στο σπίτι μου! :lol:

Link to comment
Share on other sites

Μακάρι όλες οι δασκάλες να νιώθουν έτσι για τα παιδιά μας που τους τα εμπιστευόμαστε. Και εμείς οι γονείς είναι αλήθεια ότι δενόμαστε με τις δασκάλες των παιδιών μας... και ζοριζόμαστε με τις αλλαγές.

 

daskala, έχεις δικά σου παιδιά?

Link to comment
Share on other sites

Υπέροχα και άκρως συγκινητικά όσα μας έγραψες γλυκιά δασκάλα!!!

Τέτοιες δασκάλες επιθυμούμε για τα παιδάκια μας!!!

Μπορεί να αλλάζεις σχολείο και να είναι ψυχοφθόρο για σένα, αλλά τελικά αν το σκεφτείς από μια άλλη πλευρά, είναι τυχερά έτσι περισσότερα παιδάκια κάθε χρόνο!!!!!!!!!

Φαντάζομαι ότι το δώρο που είναι η αγάπη τους, και που λαμβάνεις ως ανταμοιβή για την υπέροχη στάση σου απέναντι τους, είναι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ!!!

Καλή συνέχεια και μην αλλάξεις ποτέ!!!!!! :wink::D:D

 

Σωστή η παρατήρησή σου Μάτα! Δεν το είχα σκεφτεί. Και υπάρχουν τόσα παιδάκια εκεί έξω που χρειάζονται αγάπη! Δεν μπορείτε να φανταστείτε συμπεριφορές και στάσεις ορισμένων γονιών απέναντι στα παιδιά τους που έχω συναντήσει αυτά τα χρόνια που είμαι στο σχολείο. Πολλές φορές περνάει από το μυαλό μου, ξέρω ότι θα ακουστεί άδικο και σκληρό, ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να γίνονται γονείς. Παιδάκι της πρώτης δημοτικού μου έχει πει με θλίψη στα μάτια που με έκανε να ανατριχιάσω "Εμένα κυρία δεν με αγαπάει κανείς γιατί είμαι μια άχρηστη" Πώς να γιατρέψεις αυτή την ψυχούλα;Που μου ερχόταν μα το Θεό να πιάσω τους γονείς της και να τους κολλήσω στον τοίχο.

Όσο για το "μην αλλάξεις ποτέ" βάζω τα δυνατά μου να μην αλλάξω και δη φέτος που έχω παιδάκια με αρκετά προβλήματα στη συμπεριφορά τους. Εδώ να δεις ψυχούλες που χρειάζονται αγάπη και υποστήριξη! Μόνο κουράγιο να μου δίνει ο Θεός...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Μακάρι όλες οι δασκάλες να νιώθουν έτσι για τα παιδιά μας που τους τα εμπιστευόμαστε. Και εμείς οι γονείς είναι αλήθεια ότι δενόμαστε με τις δασκάλες των παιδιών μας... και ζοριζόμαστε με τις αλλαγές.

 

daskala, έχεις δικά σου παιδιά?

 

Γεια σου rike! Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Έχεις δίκιο! Πολλές μαμάδες δένονται μαζί μας και εμείς με αυτές. Άλλωστε δίνουμε έναν κοινό αγώνα. Στενοχωριέμαι πολύ όταν κάποιες μαμάδες με αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη, όταν με αμφισβητούν ή όταν με ανταγωνίζονται. Μέχρι να με γνωρίσουν καλύτερα και να αντιληφθούν ότι ακόμα κι αν κάποιες φορές τους δίνω κάποιες συμβουλές δεν το κάνω για να το παίξω σπουδαία, ούτε ασκώ κριτική για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Να βοηθήσω προσπαθώ. Με βλέπουν και νέα (26 ετών) και δεν με εμπιστεύονται ακόμα. Δικά μου παιδιά δεν έχω ακόμη. Βρισκόμαστε στη διαδικασία της προσπάθειας με τον σύζυγο.

Link to comment
Share on other sites

Τώρα εγώ βρε δασκάλα που πλάνταξα στο κλάμα βραδιάτικα τι σου φταίω?

Μακάρι να ταν όλοι σαν εσένα

 

Ευχαριστώ πολύ Ρενάτα μου και συγνώμη που έγινα η αιτία να πλαντάξεις στο κλάμα! Αναμενόμενο ήταν βέβαια. Εμείς οι γυναίκες είμαστε και ευσυγκίνητες. δεν θέλουμε και πολύ για να κλάψουμε...

Link to comment
Share on other sites

Τώρα εγώ βρε δασκάλα που πλάνταξα στο κλάμα βραδιάτικα τι σου φταίω?

Μακάρι να ταν όλοι σαν εσένα

Αυτό. Να αλλάξω μόνο το βραδιάτικα σε πρωινιάτικα...

(Είσαι υπέροχη. Μπράβο σου.)

 

Ευχαριστώ πολύ! Πάντως αν ήξερα ότι θα προκαλέσω κλάματα θα προσπαθούσα να μην είναι τόσο συγκινητική η περιγραφή μου! Θα μου πεις βέβαια μπορούσε να είναι και διαφορετική; Αυτά ένιωθα και αυτά μετέφερα... Ευχαριστώ και πάλι!

Link to comment
Share on other sites

Πολυ ομορφη η περιγραφη σου δασκαλα...οπως και το συναισθημα!!!

Τα πρωτα παιδια.....αχ αυτα τα πρωτα παιδια.....τωρα θα ειναι 19 χρονων :shock:

Θα εχουν μπει αραγε σε καποια σχολη?Θα ειναι ερωτευμενα?θα ειναι ευτυχισμενα?Θα εχουν καποιον να τα ακουει?δυσκολη εποχη για τους γονεις.....Πως θα ειναι αραγε αυτες οι φατσουλες?τι αναμνησεις θεε μου!!

Αυτες και πολλες ακομα σκεψεις ερχονται και φευγουν καθε τοσο απο το μυαλο μου οταν θυμαμαι αυτα τα πρωτα, τα αξεχαστα πρωτα παιδια μου!!

Ντορακι, εγω το'χα παρακανει καπως γιατι κανονισα κρυφα απο την διευθυνση του σχολειου που δουλευα, παρτυ στο σπιτι μου για τα παιδια μου στο τελος του νηπιαγωγειου!!!!

Το θεμα ηταν τα σκυλακια της δαλματιας (πολυ μοδα τοτε :lol: )

και οταν εφυγαν εδωσα σε ολα ενα ποτηρακι για το γαλα τους,γεματα καραμελες και μια καρτα μου μεσα με ευχες και το τηλεφωνο μου :shock: (τρελα παρανομο για το σχολειο που εργαζομουν :wink: )

Χροοοονια μετα με πηρε ενα αγορι, ο Μανωλης. Μου'πε πως τον εβαλε η μαμα του να καθαρισει τα συρταρια του και μεσα στον χαμο ηταν και η καρτα μου!!!!!

Και με πηρε τηλεφωνο να δει τι κανω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ηταν υπεροχο,απιστευτο,τρυφερο!!!!!!

Η συγκινηση μου μεγαλη,το ρωτουσα το παιδι χαζα πραγματα,αν διαβαζει,πως παει το σχολειο,αν βλεπει τους παλιους του συμμαθητες,μα τα΄χα χασει.Τι να πω σε ενα αγορι που στο μυαλο μου ηταν ακομα 6 χρονων,ενω στην πραγματικοτητα μιλουσα σε εναν εφηβο!!!

 

Πολλες φορες ματανιωνω για πραγματα που εκανα η δεν εκανα τα πρωτα χρονια που ημουν δασκαλα.....καποια απο αυτα ηταν που δεν γελουσα οταν ηθελα να γελασω.Που δεν γελουσα δυνατα και αληθινα με καποια γκαφα μου,με καποιο αστειο που ελεγε ενα παιδι σε ακαταλληλη ωρα.Που δεν εκανα τα στραβα ματια καποιες φορες.....που ηθελα να με βλεπουν σε ολα σωστη επαγγελματια.

 

Δασκαλα μου,το επαγγελμα που διαλεξες θα σου χαρισει μαγικες στιγμες!!!

ευχομαι να τις ζησεις με ολη σου την καρδια,θα αγγιξεις για παντα ανθρωπινες ψυχες.Και καποια στιγμη θα καταλαβεις πως αυτη ειναι η ουσια.

Πανω απο τα μαθηματα,την υλη του υπουργειου,την διευθυνση του σχολειου!!

Πανω απο ολα!!!

Καλη συνεχεια τρυφερη δασκαλα!

 

Γεια σου συναδέλφισσα! Στο σχολείο αυτό που ήμουν πέρυσι δούλευα μαζί με μια δασκάλα που την είχα εγώ δασκάλα στην 5η Δημοτικού. Δεν φαντάζεσαι χαρά που κάναμε και οι δυο μας όταν ξαναειδωθήκαμε! Και στο σχολείο που είμαι φέτος συμβαίνει αυτό με έναν δάσκαλο και μια νέα αναπληρώτρια.Φαντάσου λοιπόν πώς θα νιώσεις όταν κάποιοι μαθητές σου έρθουν μια μέρα μετά από λίγα χρόνια ως δάσκαλοι πια στο σχολείο που θα είσαι! Τέλειο;;; :D

Link to comment
Share on other sites

Ναι θα ηταν!!!!

τωρα πια δεν δουλευω σε σχολειο....θα μπορουσε ομως να ερθει στον παιδοτοπο,και τωρα που το λες ειναι πολυ κοντα στο σχολειο που δουλεψα.

Τι ειπες τωρα!!!!Αχ μακαρι!!!!!

Και σε 6-7 χρονια λεει, θα φερνουν τα παιδια τους????(Παναγια μου γερασα :shock::cool::lol: )

Link to comment
Share on other sites

Το οποιο ειναι θρησκευτικο,ψυχολογικης υποστηριξης,ενημερωτικο σε θεματα αντιγηρανσης,μποτοξ,αισθητικης ιατρικης,κουτσομπολιου,και φτιαχνει χαμομηλι........χμ........για να δουμε.....εχει ανοιξει το καφε της γριας?που καλε??? :lol:

Link to comment
Share on other sites

Δασκάλα ειλικρινά και γω συγκινήθηκα.

 

Τι όμορφο πράγμα να αγαπάς τη δουλειά σου.

 

Λυπάμαι πολύ που δεν μπόρεσες να κρατήσεις μια τάξη έστω δυο χρόνια.

Ειδικά τα πρωτάκια πιστεύω ότι είναι πολύ καλό να κάθονται με την ίδια δασκάλα δυο χρόνια.

 

Εγώ πάντα είχα και έω κλή συνεργασία με τους δασκάλους των παιδιών μου και πάντα τους κοίταγα στα μάτια ότι κι αν μου έλεγαν για να μπορέσω να συνεργαστώ μαζί τους για το καλό των παιδιών.

 

Όμως ξέρεις κα

μιά φορά δεν κάνει και τόσο καλό να κρέμεσαι απο τα χείλη της δασκάλας.

Θέλω να πω πως εγώ πήγα στην άλλη άκρη και άκουσα μια δασκάλα του γιού μου που μου έριχνε όλες τις ευθύνες για το παιδί μου που δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στη τάξη.

Εμένα το ένστικτό μου μου έλεγε ότι κάτι τρέχει με το παιδί αλλά δυστυχώς την άκουγα κι έτσι το παιδί μου έχασε μια ολόκληρη χρονιά.

 

Θα μπορούσα να το έχω βοηθήσει πιο νωρίς.

 

Δεν πειράζει όμως για όλα υπάρχει κάποιος λόγος που γίνονται.

Τώρα ξέρουμε τις μαθησιακές δυσκολίες του παιδιού και έχουμε μπει σε ένα δρόμο.

 

Εύχομαι να συνεχίζεις πάντα έτσι τη δουλειά σου.

Με αγάπη.

Τυχερές οι μητέρες που έχεις τα παιδιά τους.

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΙΜΑΙ Η ΕΥΑ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΩ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ

Link to comment
Share on other sites

Ρώτησα αν έχεις παιδιά και θα σου έλεγα ότι τόσο που αγαπάς τα παιδιά φυσικό είναι να θες να πάρεις κανένα μαζί σου στο τέλος... εκτός κι αν κάνεις δικά σου.

Τότε θα σταματήσεις να θέλεις να τα πάρεις.. (με την καλή έννοια πάντα) γιατί θα έχεις τα δικά σου σπίτι που θα περιμένουν την ενέργεια και την προσοχή σου! Άρα σου το εύχομαι σύντομα γιατί σου αξίζει!

 

Ναι κι εγώ δένομαι με τις δασκάλες μας από την αρχή και το προσπαθώ κιόλας γιατί όπως είπες κάνουμε κοινό αγώνα... και ζορίζομαι τόσο όταν αλλάζουν.

Φέτος που η μεγάλη μου πάει πρώτη.... ήδη νιώθω ευχαριστημένη από τη δασκάλα μας και εύχομαι να τους έχει όσα περισσότερα χρόνια γίνεται... :)

 

Η μικρή μου που πάει προ-προνηπια ευτυχώς έχει την ίδια με πέρισυ που είναι πάρα πολύ καλή.

 

Γενικά κρατάω επαφή με όλες τις δασκάλες και έχω καλές σχέσεις γιατί τις θεωρώ (και πάντα τους το λέω από την αρχή) σαν δεύτερες μαμάδες τους αφού στην ουσία τις ώρες που τα παιδιά δεν είναι μαζί μου είναι μαζί τους!

 

Ειδικά για εμάς τις μαμάδες που δουλεύμαι και αφήνουμε τα παιδιά σε σταθμούς από μωρά, είναι τόσο ανακουφιστικό να ξέρουμε ότι έχουν δασκάλες που σκέφτονται σαν εσένα!

 

Και γιατί να είσαι επιφυλακτική απέναντι σε μια νέα κοπέλα που αγαπάει τη δουλειά της, και έχει σπουδάσει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ασχολείται και να μαθαίνει στα παιδιά! Μόνο καλό μπορείς να πάρεις σαν γονιός από το να είσαι ανοιχτός στις συμβουλές των δασκάλων παρά να είσαι κλειστός και στενόμιαλος.. εγώ έτσι το βλέπω.

Link to comment
Share on other sites

Ρώτησα αν έχεις παιδιά και θα σου έλεγα ότι τόσο που αγαπάς τα παιδιά φυσικό είναι να θες να πάρεις κανένα μαζί σου στο τέλος... εκτός κι αν κάνεις δικά σου.

Τότε θα σταματήσεις να θέλεις να τα πάρεις.. (με την καλή έννοια πάντα) γιατί θα έχεις τα δικά σου σπίτι που θα περιμένουν την ενέργεια και την προσοχή σου! Άρα σου το εύχομαι σύντομα γιατί σου αξίζει!

 

Ναι κι εγώ δένομαι με τις δασκάλες μας από την αρχή και το προσπαθώ κιόλας γιατί όπως είπες κάνουμε κοινό αγώνα... και ζορίζομαι τόσο όταν αλλάζουν.

Φέτος που η μεγάλη μου πάει πρώτη.... ήδη νιώθω ευχαριστημένη από τη δασκάλα μας και εύχομαι να τους έχει όσα περισσότερα χρόνια γίνεται... :)

 

Η μικρή μου που πάει προ-προνηπια ευτυχώς έχει την ίδια με πέρισυ που είναι πάρα πολύ καλή.

 

Γενικά κρατάω επαφή με όλες τις δασκάλες και έχω καλές σχέσεις γιατί τις θεωρώ (και πάντα τους το λέω από την αρχή) σαν δεύτερες μαμάδες τους αφού στην ουσία τις ώρες που τα παιδιά δεν είναι μαζί μου είναι μαζί τους!

 

Ειδικά για εμάς τις μαμάδες που δουλεύμαι και αφήνουμε τα παιδιά σε σταθμούς από μωρά, είναι τόσο ανακουφιστικό να ξέρουμε ότι έχουν δασκάλες που σκέφτονται σαν εσένα!

 

Και γιατί να είσαι επιφυλακτική απέναντι σε μια νέα κοπέλα που αγαπάει τη δουλειά της, και έχει σπουδάσει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ασχολείται και να μαθαίνει στα παιδιά! Μόνο καλό μπορείς να πάρεις σαν γονιός από το να είσαι ανοιχτός στις συμβουλές των δασκάλων παρά να είσαι κλειστός και στενόμιαλος.. εγώ έτσι το βλέπω.

 

Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν μαμάδες σαν κι εσένα που συνεργάζονται με τη δασκάλα και είναι "ανοιχτοί" όπως ανέφερες στις συμβουλές. Σίγουρα και εμείς οι δάσκαλοι ειδικά στην αρχή της καριέρας μας που δεν έχουμε ακόμα πείρα θα κάνουμε και λάθη αλλά σε συνεργασία με τους γονείς μπορούμε να βρούμε λύσεις για όλα τα προβλήματα που προκύπτουν και να βοηθήσουμε έτσι τα παιδιά. Έχω πάρει μεγάλες χαρές από μαμάδες με το δικό σου σκεπτικό που μαζί βοηθήσαμε τα παιδάκια τους να προοδεύσουν στο σχολείο και να αλλάξουν τυχόν αρνητικές συμπεριφορές. Είμαι κι εγώ "ανοικτή" στις συμβουλές των μαμάδων αφού αυτές ξέρουν καλύτερα τα παιδιά τους από εμένα αλλά πολλές φορές συναντάω γονείς που είναι αρνητικοί στην κριτική ακόμα κι αν αυτή είναι διακριτική και καλοπροαίρετη. Δεν θα ξεχάσω μια μαμά συνάδελφό μου μάλιστα στη δευτεροβάθμια, η οποία στην προτροπή μου να συμβουλευτεί και κάποιον ειδικό για το εξαιρετικά ατίθασο και επιθετικό παιδί της, έγινε έξαλλη και με κατηγόρησε ότι εγώ όπως χαρακτηριστικά είπε του είχα "χαλαρώσει τα λουριά". Από την άλλη μεριά ο πατέρας επέμενε ότι το παιδί θέλει καλόπιασμα κι αν το πιέσεις πεισμώνει. Ήταν λοιπόν η μαμά αυστηρή και αυταρχική και ο πατέρας χαλαρός σχεδόν η "μαριονέτα" της μητέρας αλλά και του παιδιού που τον είχε πραγματικά του χεριού του. Η διαπαιδαγώγησή του μικρού δεν είχε κοινούς στόχους και κοινή γραμμή και το παιδί ήταν διχασμένο. Στην ουσία έκανε και τους δύο γονείς ό,τι ήθελε (ήταν και μοναχοπαίδι). Δεν θα ξεχάσω πόσο δύσκολη χρονιά πέρασα με τη συμπεριφορά του και η μητέρα, μου είχε γυρίσει την πλάτη ουσιαστικά. Έφτασε σε σημείο να μου πει μια μέρα: "αυτός θα είναι ο σταυρός που θα κουβαλάς φέτος"!!!!! Και να σου πω την αμαρτία μου, ακόμα χαίρομαι για την απάντηση που της έδωσα. Της είπα ότι αν δε βοηθηθεί το παιδί εγώ θα έχω έναν σταυρό (αν αυτό πιστεύει για το παιδί της) να κουβαλήσω για μια χρονιά, αυτή όμως θα πρέπει να κουβαλάει αυτό το σταυρό για όλη της τη ζωή. Λυπήθηκα πάρα πολύ που έμαθα ότι το παιδί αυτό από άριστος μαθητής που ήταν όταν τον είχα εγώ, τώρα με την ατίθαση συμπεριφορά του έχει γίνει ο πιο αδύναμος μαθητής της τάξης. Εκείνη τη μέρα που μου είπε η μαμά αυτή τη φράση έκλαιγα όλη μέρα απαρηγόρητη. Ήταν σαν να με εγκατέλειπε αβοήθητη, σαν να με τιμωρούσε που της πρότεινα να ζητήσει βοήθεια από κάποιον πιο εξειδικευμένο από εμένα. Δεν ήθελα να την προσβάλλω. Ειλικρινά δεν το περίμενα ότι θα αντιδράσει έτσι. Ακόμα πονάω όταν το σκέφτομαι. Αυτά στα λέω καταρχάς για να δικαιολογήσω τα συγχαρητήρια που θα σου ξαναδώσω για τη νοοτροπία σου και κατά δεύτερον για να δεις ότι πολλές φορές εμείς οι δάσκαλοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο την επιφύλαξη αλλά και την "επίθεση" και αρνητική στάση κάποιων γονέων. Μακάρι, από καρδιάς στο λέω, όλες οι δασκάλες ή οι δάσκαλοι των παιδιών σου να είναι άνθρωποι αξιόλογοι, με όρεξη για δουλεία και αγάπη για τα παιδιά και εύχομαι και η δική σου η στάση να παραμείνει η ίδια! Συγνώμη αν σε κούρασα με την ιστορία μου και ευχαριστώ και πάλι για τα καλά σου λόγια!!!

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...