ΠΡΟΩΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΧΕΙΟΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Καλησπέρα σε όλους σας. Είμαι νέο μέλος στο φορουμ και μπορώ να πω ότι στην αρχή δίσταζα να γράψω κι εγώ για το πρόβλημά μου, αλλά ειληκρινα χρειάζομαι βοήθεια από όποιον μπορεί και θέλει να βοηθήσει.

Η ιστορία μου για την προωρότητα είναι τραγική (αλλα δοξασμένος ο Θεός με αίσιο τέλος). Γέννησα τα διδυμάκια μου πριν 6 μήνες και παραμήναμε 3 μήνες στην εντατική. Δεν μπορώ να περιγράψω το τι έχω περάσει. (Μακάρει ολων αυτόν τον καιρό να έμπενα στο φορουμ). Το μόνο που θα πω είναι ότι παραλίγο να τα χάσουμε τα παιδιά, είναι και τα δύο αεροβαφτισμένα, περάσαμε από εγκεφαλικές αιμοραγίες, από πνευμωνικές αιμοραγίες, από λυμώξεις, από 3 εγχειρίσεις , από υποψίες για ανίατες ασθένειες και άλλα πολλά, αλλά αντέξαμε!!!!

Τα παιδάκια στην ουσία, γιατί(όπως είπε και οσύζηγός μου) από αυτές τις καταστάσεις τα παιδάκια θα βγαίνουν μια χαρα και οι γονεις άρρωστοι!!.

Ετσι κι εγώ άντεξα και έτρεχα κάθε μέρα πρωί και βράδυ , έβγαζα το γάλα μου γι α3 ολόκληρους μήνες και μετά όταν πήρα τα παιδιά στο σπίτι κατέρευσα. Η γιατρός μου μου μ'ιλησε γα επιλόχειο κατάθλιψη η οποία ξεκίνησε από τον 4 ο μήνα μετά την εγκυμωσύνη. Μου είπαν ότι ήταν αναμενώμενο μετά από όλα αυτά που πέρασα και ότι στην αρχή δεν εκδηλώθηκε γιατί έπρεπε να είμαι δυνατή γαι τα παιδιά. Τώρα όμως!!!

Δεν αντέχω άλλο κορίσια. Το μυαλό μου πάει να τρελαθεί. Εχω πάρει και φάρμακα αλλά ακόμα τίποτα το σημαντικό. Μικρή βελτίωση.

Εχει άλλη κοπέλα ανάλογη εμειρ'ια, ή είμαι η μοναδική? Πόσο κρατάει? Απαντήστε μου σας παρακαλώ έχω ανάγκη να μιλήσω με κάποιον που με καταλαβαίνει!!

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε

Καλή μου, δεν έχω παρόμοια εμπειρία...έχω όμως χίλια δυό άλλα προβλήματα που με έχουν ρίξει στην κατάθλιψη κατά τη διάρκεια όλης της εγκυμοσύνης μου....

Σου εύχομαι κουράγιο και δύναμη να έχεις...στο τέλος, μόνη σημασία θα έχει ότι έχεις τα παιδάκια σου, ότι τα κατάφεραν και θα τα θυμάσαι όλα αυτά σαν μια δυσάρεστη ανάμνηση - τα τωρινά σου συναισθήματα εννοώ...

Πάντως, και η σωστή κουβέντα από κάποιον ειδικό, μόνο καλό θα σου κάνει...

Ό,τι καλύτερο και να συνέλθεις γρήγορα σου εύχομαι...

Δεν ξέρω πώς να σε βοηθήσω, παρόλο που σε καταλαβαίνω απόλυτα! Το πέρασα για ένα μικρό διάστημα μόλις γύρισα σπίτι μετά τη γέννηση της μπέμπας μου! Με βοήθησε το να βρίσκω τρόπο να κρατώ το μυαλό μου απασχολημένο συνέχεια με κάτι άλλο, εκτός από το μωρό. Άρχισα να διαβάζω πολύ, ειδικά το βράδυ που θήλαζα στο κρεβάτι, γιατί εκεί, μέσα στη μοναξιά μου υπέφερα πιο πολύ. Ίσως να έφταιγε και το ότι ήμουν πάντα λίγο στα όρια της κατάθλιψης λόγω χαρακτήρα. Τι χάπια παίρνεις;

Θες να πεις ότι έχεις δίδυμα στο σπίτι, σε αυτή την ηλικία και προλαβαίνεις να νιώσεις κατάθλιψη; Έχεις βοήθεια; Ποιος τα φροντίζει;

Η κατάθλιψη της λοχείας, είναι εξ όσων έχω διαβάσει ως απλή μαμά, όχι κάτι σπάνιο.

Προσωπικά, ένιωθα ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από όσο τα είχα φανταστεί, προς το χειρότερο πάντα, αλλά το αίσθημα της κατάθλιψης, όχι δεν το ένιωσα. Είχαν τόσο επιτακτικές ανάγκες τα μικρά. Ωστόσο, πήρα βοήθεια στο σπίτι, γιατί αν δεν την έπαιρνα, θα έφτανα στην τρέλα, πραγματικά, όχι στην κατάθλιψη. Απλά δεν έβγαινε διαφορετικά. Όταν σκέφτηκα να δώσω το ένα παιδί μου κάπου, γιατί δεν θα τα έβγαζα πέρα, κατάλαβα ότι τα πράγματα είχαν φτάσει στα άκρα και έπρεπε να γίνει κάτι. Ευτυχώς ήταν κάτι που λυνόταν με χρήματα και ευτυχώς ήταν απλό για μας τότε να λυθεί.

Η κατάθλιψη, πάλι, αν την έχεις, μπορεί να φύγει και από μόνη της. Εφόσον είσαι σε φαρμακευτική αγωγή, καλύτερα να τη συνεχίσεις, γιατί θέλει ένα διάστημα να επιδράσει, θα στα έχουν πει αυτά... Επίσης, δεν είναι καλό να τη διακόπτεις χωρίς συμβουλή γιατρού.

Εύχομαι σύντομα να νιώσεις καλύτερα, έστω και που τα λες κάπου αυτά που νιώθεις, κάτι μπορεί να είναι.

Α.. και δεν είναι άστοχο να τσεκάρεις με έναν παθολόγο, μηπως έχεις κάποιο οργανικό θέμα, όπως αναιμία, θυρεοειδή ή και εγώ δεν ξέρω τι, γιατί κάποια από αυτά, επηρεάζουν τη διάθεση και τις αντοχές, σημαντικά και διαταράσσονται μετά τις γέννες.

ΜΑ ΚΑΛΑ ΔΕ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΕΡΑΣΕΣ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ Κ ΘΑ ΤΟ ΒΑΛΕΙΣ ΚΑΤΩ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ?ΕΓΩ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΘΑ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝΑ ΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ. ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΑΝ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΡΑΒΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΗ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΣΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ ΟΛΑ ΚΑΛΑ.ΖΗΣΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ Κ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑΕΙ ΠΙΣΩ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.

Μπράβο σου που το παλεύεις. Είσαι σε πολύ καλό δρόμο και σύντομα θα το ξεπεράσεις γιατί το προσπαθείς. Πάρε ό,τι βοήθεια μπορείς και μη μένεις μόνη να πελαγώνεις. Να σου ζήσουν τα πιτσιρικάκια σου και από δω και μπρος μόνο χαρές για όλους. Αν υπάρχει η δυνατότητα να βλέπεις και ψυχολόγο εκτός από το γιατρό που σου έδωσε τα φάρμακα, το πράγμα θα κυλήσει πολύ πιο γρήγορα. Μην πιέζεσαι και να παίρνεις κουράγιο από μικρά μικρά βηματάκια. Ένα βήμα κάθε φορά όσο μικρό κι αν είναι θα σε βγάλει από το τούνελ.

Κορίτσια σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας και την άμεση επικοινωνία .

Θέλω να σας πω ότι , αν δεν το έχεις νιώσει μέσα σου αυτό το πράγμα δεν μπορεις να το καταλάβεις!!.

Ενω έχω χίλιους λόγους για να χαίρομαι, μέσα στην ψυχή μου νιώθω θλίψη.Χωρίς να ξέρω γιατί. Από πάνω νιώθω τύψεις που τα νιώθω αυτά και τα πράγματα γίνονται χειρότερα. όλα άρχισαν όταν ήταν τα παιδιά στο νοσοκομείο, αλλά τότε δεβ το καταλάβαινα , είχα λόγο να είμαι σε θλίψη, αλλά τώρα!!! Δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου!!! και τρελένομαι περισσότερο. όσο για την βοήθεια, δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να πάρω γυναίκα στο σπίτι, και μετακόμισα προσορινα στο πατρικό μου στην επαρχεία για να έχω βοήθεια από τους γονεις μου!!

Τα φάρμακα που παίρνω είναι τα σιπραλεξ. και σημειωτέων είναι η πρώτή φορά στη ζωή μου που παίρνω είμαι κατά των φαρμάκων.

Όσο για άλλους γιατρούς έχω παει, δεν έχω θυρωειδή. Ακόμα και η ενδοκρινολόγος μου είπε ότι επειδή γέννησα πολύ πρόωρα (26εβ.+3ημ) οι ορμόνες μου έχουν κάνει παρτυ και μέχρι να ισσοροπίσουν θα είναι έτσι.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του και η Παναγία να με βοηθήσει, είναι πολύ άσχημη κατάσταση αυτή.

AN ΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙς ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙς ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙς ΒΟΗΘΕΙΑ ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΧΡΟΝΟ ΜΕ 2 ΜΩΡΑΚΙΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ?

Μετά τους 4-5 μήνες, πάντως, τα πράγματα στρώνουν, όσον αφορά τη φροντίδα των διδύμων. Τουλάχιστον, κατά κανόνα έχουν ένα κάποιο πρόγραμμα και μπορούν να απασχοληθούν πιο εύκολα στα ρηλάξ και στα παιδικά γυμναστήρια. Μπορεί να κοιμούνται και αρκετές ώρες το βράδυ. Βέβαια, καλό είναι να έχεις "χέρια", αλλά μη φανταστεις ότι τα πράγματα θα έχουν τόσο τρέξιμο, συνέχεια.

Κουράγιο, λοιπόν. Είναι θέμα χρόνου να γίνει η καθημερινότητα πιο εύκολη και να έχεις πιο πολλές επιλογές.

Τα πιο δύσκολα είναι πίσω πια...

Mπορει να ακουγεται σκληρο αλλα η Αρια εχει δικιο. Γυρισε στο σπτι σου συνεχισε την θεραπεια σου και θα δεις που ολα θα πανε καλυτερα. Και εγω ως προωρομαμα φλερταρα με την καταθλιψη οταν τελειωσαμε με τα νοσοκομεια και γυρισα σπιτι με το παιδι αλλα μην εχοντας αλλα χερια για να καλυψουν τις αναγκες του παιδιου μου στεκομουν ορθια αναγκαστικα.

Ετσι περασε στο ποδι ολη εκεινη η δυσκολη φαση και βρηκα με τον καιρο τον εαυτο μου. Αν υπηρχε καποιος να αναλαβει την ευθυνη του παιδιου σιγουρα θα ειχα βουλιαξει.

Καλησπέρα σε όλους σας. Είμαι νέο μέλος στο φορουμ και μπορώ να πω ότι στην αρχή δίσταζα να γράψω κι εγώ για το πρόβλημά μου, αλλά ειληκρινα χρειάζομαι βοήθεια από όποιον μπορεί και θέλει να βοηθήσει.

Η ιστορία μου για την προωρότητα είναι τραγική (αλλα δοξασμένος ο Θεός με αίσιο τέλος). Γέννησα τα διδυμάκια μου πριν 6 μήνες και παραμήναμε 3 μήνες στην εντατική. Δεν μπορώ να περιγράψω το τι έχω περάσει. (Μακάρει ολων αυτόν τον καιρό να έμπενα στο φορουμ). Το μόνο που θα πω είναι ότι παραλίγο να τα χάσουμε τα παιδιά, είναι και τα δύο αεροβαφτισμένα, περάσαμε από εγκεφαλικές αιμοραγίες, από πνευμωνικές αιμοραγίες, από λυμώξεις, από 3 εγχειρίσεις , από υποψίες για ανίατες ασθένειες και άλλα πολλά, αλλά αντέξαμε!!!!

Τα παιδάκια στην ουσία, γιατί(όπως είπε και οσύζηγός μου) από αυτές τις καταστάσεις τα παιδάκια θα βγαίνουν μια χαρα και οι γονεις άρρωστοι!!.

Ετσι κι εγώ άντεξα και έτρεχα κάθε μέρα πρωί και βράδυ , έβγαζα το γάλα μου γι α3 ολόκληρους μήνες και μετά όταν πήρα τα παιδιά στο σπίτι κατέρευσα. Η γιατρός μου μου μ'ιλησε γα επιλόχειο κατάθλιψη η οποία ξεκίνησε από τον 4 ο μήνα μετά την εγκυμωσύνη. Μου είπαν ότι ήταν αναμενώμενο μετά από όλα αυτά που πέρασα και ότι στην αρχή δεν εκδηλώθηκε γιατί έπρεπε να είμαι δυνατή γαι τα παιδιά. Τώρα όμως!!!

Δεν αντέχω άλλο κορίσια. Το μυαλό μου πάει να τρελαθεί. Εχω πάρει και φάρμακα αλλά ακόμα τίποτα το σημαντικό. Μικρή βελτίωση.

Εχει άλλη κοπέλα ανάλογη εμειρ'ια, ή είμαι η μοναδική? Πόσο κρατάει? Απαντήστε μου σας παρακαλώ έχω ανάγκη να μιλήσω με κάποιον που με καταλαβαίνει!!

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε

Γεωργιτσα γεια σου και απο μενα.Δυστυχως εζησα παρομοια κατασταση .Προωρο τοκετο στις 28+4 εβδομαδες .Γεννησα2 κοριτσακια1000gr και 1100gr.Σε καταλαβαινω απολυτα.Δυστυχως εχω ενα μωρο στην αγκαλια και ενα στον ουρανο.Αν μου ζητουσαν να χαρακτηρισω αυτο το γεγονος μονο ως πολυ βαρυ πενθος θα μπορουσα να το χαρακτηρισω.Ακομα και οταν πηρα τα μωρα στο σπιτι δε μπορουσα ουτε να χαμογελασω.Τοση ηταν η θλιψη μου.Οσο ηταν τα μωρα μου στο νοσοκομειο νομιζω ζουσα στον απολυτο παραλογισμο.Τι να θυμηθω τι να ξεχασω.Ζεις ακομα το πενθος του προωρου τοκετου.Κανεις δε μπορουσε να με καταλαβει,ουτε η ιδια η μανα μου.Θα σου ελεγα λοιπον να αποτανθεις σε καποιον ειδικο.(ψυχολογο ψυχοθεραπευτη).Εγω βοηθηθηκα ετσι.Συγκεκριμενα εκανα και κανω συστημικη ψυχοθεραπεια.Ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να βρεις τη γαληνη και την ηρεμια που σου λειπει.Να ξερεις ,ο ηλιος παντα βγαινει οσο σκοταδι και να πεσει...απλα εσυ να ανοιξεις τα παραθυρα σου για ναμπει στο σπιτι σου και στη ψυχουλα σου.

Βγαίνεις έξω; Μήπως κλειστηκες πολύ μέσα λόγω των παιδιών; Η έλλειψη άσκησης από μόνη της, μπορεί να κάνει τον οργανισμό να καταρρεύσει - χρειάζεται να κυκλοφορεί, λίγο, το αίμα, να σε βλέπει λίγο ο ήλιος και να συνθέτεις βιταμίνη D. Η άσκηση θεωρείται και ένα μέσο αντιμετώπισης της κατάθλιψης. Τώρα που είναι καλός ο καιρός προσπάθησε να βγαίνεις, είτε μόνη σου για κανέναν καφέ είτε με τα παιδιά παρεϊτσα.

Γεωργιτσα γεια σου και απο μενα.Δυστυχως εζησα παρομοια κατασταση .Προωρο τοκετο στις 28+4 εβδομαδες .Γεννησα2 κοριτσακια1000gr και 1100gr.Σε καταλαβαινω απολυτα.Δυστυχως εχω ενα μωρο στην αγκαλια και ενα στον ουρανο.Αν μου ζητουσαν να χαρακτηρισω αυτο το γεγονος μονο ως πολυ βαρυ πενθος θα μπορουσα να το χαρακτηρισω.Ακομα και οταν πηρα τα μωρα στο σπιτι δε μπορουσα ουτε να χαμογελασω.Τοση ηταν η θλιψη μου.Οσο ηταν τα μωρα μου στο νοσοκομειο νομιζω ζουσα στον απολυτο παραλογισμο.Τι να θυμηθω τι να ξεχασω.Ζεις ακομα το πενθος του προωρου τοκετου.Κανεις δε μπορουσε να με καταλαβει,ουτε η ιδια η μανα μου.Θα σου ελεγα λοιπον να αποτανθεις σε καποιον ειδικο.(ψυχολογο ψυχοθεραπευτη).Εγω βοηθηθηκα ετσι.Συγκεκριμενα εκανα και κανω συστημικη ψυχοθεραπεια.Ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να βρεις τη γαληνη και την ηρεμια που σου λειπει.Να ξερεις ,ο ηλιος παντα βγαινει οσο σκοταδι και να πεσει...απλα εσυ να ανοιξεις τα παραθυρα σου για ναμπει στο σπιτι σου και στη ψυχουλα σου.

Καλή μου σε ευχαριστώ που μου απάντησες.

Πόσο λυπάμαι για το αγγελούδι σου καλή μου! Πόσο σε καταλαβαίνω ... εσύ είσαι καλυτερα τώρα.Πόσος καιρός έχει περάσει. Κάνεις ψυχοθεραπεία σε χυχολόγο ή σε ψυχίατρο?.Εγώ πηγαίνω σε ψυχίατρο. Τώρα παίρνω τα φάρμακα, και όταν θα γυρίσω στην Αθήνα θα ξεκινήσω μαζί της ψυχοθεραπεία. Ναι έτσι είναι... ένα πένθος μέσα στην καρδιά, χωρίς να ξέρεις γιατί. έχω τα μωρά στην αγγαλιά και ενώ χαμογελώ, μέσα στην καρδιά μου νιώθω ένα πόνο!!

Όσο για το έξω δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά παρά μόνο στις εκλησίες και τα μοναστήρια. Μόνο μέσα στην εκκλήσία ηρεμή η ψυχή μου.

93 ημέρες στο νοσοκομείο μία ημέρα δεν ηρέμησα. Μέχρι και την τελευταία ημέρα που φέυγαμε μας στέλνανε για εξετάσεις στο Παίδων για ανίατη ασθένεια!! Μέχρι να βγούνε τα αποτελέσματα παίθαινα κι ας είχα τα μωρά στο σπίτι. Μετά μου έμεινε το συναίσθημα και δεν φεύγει.

Εύχομαι η Παναγία να με βοηθήσει κι εμένα κι όλες τις μανούλες που υποφέρουν... Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι το παιδάκι σου.

Έπαθες κάτι που παθαίνουν ορισμένες μαμάδες, από την εγκυμοσύνη ακόμα. Παίρνουν τα πράγματα υπερβολικά σοβαρά και σκέφτονται το χειρότερο σενάριο.

Οι γιατροί αισθάνονται υποχρεωμένοι να ενημερώνουν για το χειρότερο σενάριο. Αυτό όμως συνήθως σημαίνει ότι υπάρχουν μικρές πιθανότητες να συμβεί κάτι κακό, κάθε φορά...

Συγχίζομαι όταν βλέπω τόπικς εδώ στο φόρουμ, με μαμάδες πανικόβλητες, γιατί κάτι φάνηκε στον υπέρηχο ή κάτι παρόμοιο... Δεν βλέπω αντίστοιχα στα φόρουμς του εξωτερικού... Τυχαίο; Γιατί τρομοκρατούν κάποιοι γιατροί; Υπάρχει κάποιος λόγος;

Εγω έζησα μια απαίσια εγκυμοσύνη, απαίσια πραγματικά. Αλλά κρατούσα μόνο τα θετικά και όλα πήγαν καλά. Δεν θα βοηθούσε σε κάτι να πανικοβάλλομαι, αρκετά προβλήματα υπήρχαν από μόνα τους... Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω. Τα πράγματα μπορεί πράγματι να είναι σοβαρά, αλλά ο πανικός δεν βοηθάει και δεν μας προετοιμάζει σε κάτι να έχουμε μονίμως το αρνητικό σενάριο στο μυαλό μας.

Στο κάτω κάτω δεν θα σας έδιναν εξιτήριο, αν υπήρχε βάσιμη υπόνοια για κάτι σοβαρό, γιατί σας έβαλαν στην πρίζα για εκείνες τις παλιοεξετάσεις; Απορώ...

Έπαθες κάτι που παθαίνουν ορισμένες μαμάδες, από την εγκυμοσύνη ακόμα. Παίρνουν τα πράγματα υπερβολικά σοβαρά και σκέφτονται το χειρότερο σενάριο.

 

Οι γιατροί αισθάνονται υποχρεωμένοι να ενημερώνουν για το χειρότερο σενάριο. Αυτό όμως συνήθως σημαίνει ότι υπάρχουν μικρές πιθανότητες να συμβεί κάτι κακό, κάθε φορά...

 

Συγχίζομαι όταν βλέπω τόπικς εδώ στο φόρουμ, με μαμάδες πανικόβλητες, γιατί κάτι φάνηκε στον υπέρηχο ή κάτι παρόμοιο... Δεν βλέπω αντίστοιχα στα φόρουμς του εξωτερικού... Τυχαίο; Γιατί τρομοκρατούν κάποιοι γιατροί; Υπάρχει κάποιος λόγος;

 

Εγω έζησα μια απαίσια εγκυμοσύνη, απαίσια πραγματικά. Αλλά κρατούσα μόνο τα θετικά και όλα πήγαν καλά. Δεν θα βοηθούσε σε κάτι να πανικοβάλλομαι, αρκετά προβλήματα υπήρχαν από μόνα τους... Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω. Τα πράγματα μπορεί πράγματι να είναι σοβαρά, αλλά ο πανικός δεν βοηθάει και δεν μας προετοιμάζει σε κάτι να έχουμε μονίμως το αρνητικό σενάριο στο μυαλό μας.

 

Στο κάτω κάτω δεν θα σας έδιναν εξιτήριο, αν υπήρχε βάσιμη υπόνοια για κάτι σοβαρό, γιατί σας έβαλαν στην πρίζα για εκείνες τις παλιοεξετάσεις; Απορώ...

Γειά σου Αθηνά. Έχεις δίκιο για αυτά που λες για τους γιατρούς.

Κι εγώ το ίδιο λέω συνέχεια. Μία μέρα δεν μας ήπαμ κάτι καλό. Όταν πήραμε το μπέμπη μας λέγανε ότι πιστέυανε ότι δεν θα τα καταφέρει, μετά που ήρθε η ώρα για την μπέμπα, επειδή είχε κάνει 2 επεμβάσεις στο έντερο ο παιδοχειρούργος που είδε το παιδί ήταν σχεδόν σίγουρος ότι έχει κυστική ίνοση!!!! και μας έστειλαν 2 φορές για εξετάσεις. Μάλιστα επειδ΄λη την πρώτη φορά βγήκε αρνητική η εξέταση, αυτός μας ξαναέστειλε για επανάληψη στο Παίδων γιατί πίστευε ότι έχει. Έλεγα κι εγώ για να επιμένει τόσο κάτι θα έχει δει μιας και το χειρούργισε κιόλας.Δεν είναι ότι έβλεπε μόνο τα συμπτώματα. όσο για το εξητήριο, και βέβαια σου δίνουν όταν ξεπεράσεις το αναπνευστικό και το πεπετικό και φτάσεις τα 2 κιλά. Αν τώρα είχαμε την ασθένεια αυτοί δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Θα έπρεπε να πάει σε άλλο νοσοκομέιο!

Πάντος σας ευχαριστώ κορίτσια για την επικοινωνία

γεια σου Γεωργια σου εχω στειλει μυνημα ενα μεγαλο κατεβατο!!!!

Καλή μου σε ευχαριστώ που μου απάντησες.

Πόσο λυπάμαι για το αγγελούδι σου καλή μου! Πόσο σε καταλαβαίνω ... εσύ είσαι καλυτερα τώρα.Πόσος καιρός έχει περάσει. Κάνεις ψυχοθεραπεία σε χυχολόγο ή σε ψυχίατρο?.Εγώ πηγαίνω σε ψυχίατρο. Τώρα παίρνω τα φάρμακα, και όταν θα γυρίσω στην Αθήνα θα ξεκινήσω μαζί της ψυχοθεραπεία. Ναι έτσι είναι... ένα πένθος μέσα στην καρδιά, χωρίς να ξέρεις γιατί. έχω τα μωρά στην αγγαλιά και ενώ χαμογελώ, μέσα στην καρδιά μου νιώθω ένα πόνο!!

Όσο για το έξω δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά παρά μόνο στις εκλησίες και τα μοναστήρια. Μόνο μέσα στην εκκλήσία ηρεμή η ψυχή μου.

93 ημέρες στο νοσοκομείο μία ημέρα δεν ηρέμησα. Μέχρι και την τελευταία ημέρα που φέυγαμε μας στέλνανε για εξετάσεις στο Παίδων για ανίατη ασθένεια!! Μέχρι να βγούνε τα αποτελέσματα παίθαινα κι ας είχα τα μωρά στο σπίτι. Μετά μου έμεινε το συναίσθημα και δεν φεύγει.

Εύχομαι η Παναγία να με βοηθήσει κι εμένα κι όλες τις μανούλες που υποφέρουν... Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι το παιδάκι σου.

Σε ευχαριστω για τις ευχες σου.Σε ψυχοθεραπευτρια πηγαινω.Ειναι μια διαφορετικη μεθοδος ψυχοθεραπειας.Με βοηθησε περισσοτερο απο τα χαπια.Τα χαπια στην αρχη με βοηθησαν να ηρεμησω αλλα δεν εδιωξαν τη θλιψη.Να πηγαινεις μονο εκει που αισθανεσαι καλα και γαληνευει η ψυχη σου Μη πιεζεις τον εαυτο σου να κανεις πραγματα που δεν θελεις,οτι και να σου λενε οι αλλοι.Οι αλλοι δεν ξερουν.Εσυ τα περασες ολα,τα παιδια δικασου ειναι.Αλλωστε ενω περιμενες να πας στο παραδεισο μετη γεννηση των παιδιων σου βρεθηκες στην κολαση και στην εντατικη νεογνων.Αχ ποσο σε νιωθω!Ισως αν γυρνουσες σπιτι σου ενιωθες καλυτερα.Δεν ξερω εσυ ξερεις καλυτερα.Ο χρονος θα απαλυνει τον πονο.Βεβαια παντα θα νιωθεις την αδικια για την προωροτητα και ενα γιατι για την ευτυχια που δεν εζησες και τον απεραντο πονο αγωνια και απογνωση που βιωσες.Μικρα βηματα λοιπον και σιγα σιγα θα βγεις απο την ομιχλη.

ποσο καιρο περνεις τα φαρμακα?εμενα μου πηρε 1 μηνα να νοιωσω καλυτερα και 3 να ειμαι τελειως καλα μην στεναχωριεσαι θα περασει μπραβο που ζητησες βοηθεια ειδικου και δεν αφησες να γινουν χειροτερα τα πραγματα κανε λιγη υπομονη και να δεις που μετα δεν θα το πιστευεις.ειναι λογικο να παθαινεις κατι τετοιο οταν φοβασαι για τα μωρα σου. μην το βαλεις κατω και προς θεου μην σταματησεις την θεραπεια σου

Εγώ καλή μου έκανα ένα μήνα και για να μιλήσω στα παιδιά μου...δεν μου έβγαινε όυτε ένας γλυκός λόγος και γενικά νόμιζα οτι η ζωή μου καταστράφηκε...από τις τύψεις και τα κλάματα άρχισα να τους τραγουδάω και δυστηχώς για να βρω τον εαυτό μου έκοψα τον αποκλειστικό θηλασμό...απλά δεν ήμουν ικανή για κάτι τέτοιο...το πήρα απόφαση και για να μην τρελαθώ..γιατί είμαι της γνώμης χαρούμενη μαμά χαρούμενα παιδιά έδινα εναλλάξ ξένο και δικό μου έως τον 4...κάτι είναι και αυτό.

Και κάτι άλλο όσο είναι καλός ο καιρό εξω βόλτες...πολλές βόλτες με τα μωρά.

ΓΕΩΡΓΙΤΣΑ καλησπερα. Εγω περασα απο επιλοχειο καταθλιψη αλλα δεν γνωριζω ουτε κατα διανοια πως ειναι ο γολγοθας που περασες. Καταρχην συγχαρητηρια για το κουραγιο σας και την πιστη σας! Αυτο που περνας τωρα μου ακουγετε "φυσιολογικο" μετα απο ολο αυτο τον αγωνα που κανατε και λογικα εισαι σε ΜΕΤΑΛΟΧΕΙΟ καταθλιψη που ειναι ακομα πιο ζορι. Εμενα ξεκινησε την ωρα που βγηκαμε απο το μαιευτηριο και κρατησε 3μηνες, απο πεισμα μονο δεν πηρα φαρμακα λογω θηλασμου και ισως αυτο να με βοηθησε τελικα...

Καταρχην ασε τον εαυτο σου να "θρηνησει" για τις ωρες και μερες που αγωνιουσες (δεν αφηνω απ'εξω τον συζηγο απλα τωρα μιλαμε για σενα) για την ζωη των παιδιων σου, δεν ειναι λιγο και δεν ειναι παραλογο να μην μπορεις ετσι ξαφνικα να εισαι χαρουμενη απο την στιγμη που εζησες ολο αυτο, δεν εχεις κουμπακι, ουτε εισαι ρομποτ να διαγραψεις τις ασχημες στιγμες και τωρα ξαφνικα ειμαστε μια χαρουμενη οικογενεια, αν βαλεις και τις ορμονες....ζητω που καηκαμε. Να βγαινεις στον καθαρο αερα οσο περισσοτερο μπορεις, γραψε ομορφα ραβασακι και κολα τα στο ψυγειο, στον καθρεφτη οπου πεφτει το ματι συ ωστε οποτε σκεφτεσαι ασχημα ή νοιωθεις οτι σε παιρνει η κατω βολτα να τα βλεπεις και να σε παρηγορου, να συνηδητοποιεις οτι ειναι κατι που θα περασει. Βεβαια τωρα νομιζεις οτι αυτο δεν θα αλλαξει ποτε αλλα πιστεψε με θα αλλαξει! Θα ερθει η μερα που θα μπορεις παλι να αναπνεεις χωρις να νοιωθεις οτι σε πνιγουν ολα αυτα τα αισθηματα! Λεγε την ευχη και η Παναγια θα σε βοηθησει!!!

ποσο καιρο περνεις τα φαρμακα?εμενα μου πηρε 1 μηνα να νοιωσω καλυτερα και 3 να ειμαι τελειως καλα μην στεναχωριεσαι θα περασει μπραβο που ζητησες βοηθεια ειδικου και δεν αφησες να γινουν χειροτερα τα πραγματα κανε λιγη υπομονη και να δεις που μετα δεν θα το πιστευεις.ειναι λογικο να παθαινεις κατι τετοιο οταν φοβασαι για τα μωρα σου. μην το βαλεις κατω και προς θεου μην σταματησεις την θεραπεια σου

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ κορ'ιτσια για τις απαντήσεις σας. Να ξέρατε πόσο πολύ βοηθάτε!! Τουλάχιστων νοιώθω ότι είναι κι άλλες κοπέλες που το έχουν περάσει και που θα πάει θα φύγει κάποια μέρα.

Ζέττα τα φάρμακα τα παίρνω λιγότερο από 2 μήνες, έχω δει μια βελτίωση γιατί στην αρχή είχα και κρίσεις πανικού, που τώρα έχουν κοπάσει κάπως, αλλά η θλίψη μένει. Θα την συνεχίσω την θεραπεία, αν και στην αρχή ήμουν αρνητική γιατί δεν έχω παρει ποτέ, αλλά τα ξεπέρασα τα ταμπού μου με τα φάρμακα γιατί δεν γινόταν αλλιώς.

Πραγματικά σας ευχαριστώ όλες σας μέσα από την καρδιά μου για το ενδιαφέρον σας και την συντρωφιά που μου κρατάτε, Να είστε όλες καλά.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ κορ'ιτσια για τις απαντήσεις σας. Να ξέρατε πόσο πολύ βοηθάτε!! Τουλάχιστων νοιώθω ότι είναι κι άλλες κοπέλες που το έχουν περάσει και που θα πάει θα φύγει κάποια μέρα.

Ζέττα τα φάρμακα τα παίρνω λιγότερο από 2 μήνες, έχω δει μια βελτίωση γιατί στην αρχή είχα και κρίσεις πανικού, που τώρα έχουν κοπάσει κάπως, αλλά η θλίψη μένει. Θα την συνεχίσω την θεραπεία, αν και στην αρχή ήμουν αρνητική γιατί δεν έχω παρει ποτέ, αλλά τα ξεπέρασα τα ταμπού μου με τα φάρμακα γιατί δεν γινόταν αλλιώς.

Πραγματικά σας ευχαριστώ όλες σας μέσα από την καρδιά μου για το ενδιαφέρον σας και την συντρωφιά που μου κρατάτε, Να είστε όλες καλά.

ακριβως σαν και μενα μετα με επιασαν τυψεις επειδη περνω φαρμακα που δεν επερνα ποτε μετα περασε και αυτο και τωρα μια χαρα να πιεσεις τον εαυτο σου μαζι με την θεραπεια σου να κανεις βολτες και ας μην θες να διαβαζεις βιβλια και ας μην μπορεις να συγκεντρωθεις και μην φυγεις απο τους δικους σου κατα την γνωμη μου και του γιατρου μου η επιλοχειος χρειαζεται παρεα χειροταρευει οταν εισαι μονος γιατι δεν εχεις κατι αλλο να σκεφτεσαι οπως να απαντας σε αλλους και κολας στην ασχημη σκεψη που σου ερχεται και σε τρωει παντως οσο και να μην το πιστευεις τωρα θα γινεις 1000 τα 100 καλα

Γεωργίτσα μου να σου ζήσουν τα μωράκια σου!

Πράγματι είναι πολύ τραυματικό για μια μανούλα να μην κρατήσει το μωράκι της μόλις βγει από μέσα της. Πόσο μάλλον να το βλέπει με το ρολόι για δύο μισάωρα την ημέρα... σε καταλαβαίνω κι εμένα η μικρούλα μου έμεινε δύο μήνες σχεδόν στην ΜΕΝΝ, ευτυχώς όλα καλά. Σου προτείνω να ξεκινήσεις οπωσδήποτε ψυχοθεραπεία όπως σου είπαν και άλλες μανούλες, χρειάζεσαι στήριξη και κυρίως κάπου να βρεις έναν χώρο ώστε να επεξεργαστείς όλα αυτά τα δύσκολα πράγματα που έζησες (επεμβάσεις, εξετάσεις, ατέλειωτες αγωνίες). Μπορεί να σου φανεί δύσκολο γιατί όταν αφηγούμαστε πράγματα ουσιαστικά τα ξαναζούμε, όμως πίστεψε με, μόνο αν τα συζητήσουμε και βρούμε εξηγήσεις γι' αυτά που μας συμβαίνουν νοιώθουμε καλύτερα τελικά. Ότι καλύτερο σου εύχομαι

Τα φάρμακα είναι μια καλή αρχή για να σε φέρουν σε ισορροπία, όμως μόνα τους δεν είναι αρκετά χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία για να βρεις τρόπο να το αντιμετωπίσεις. Στ' αλήθεια υπάρχει η δυνατότητα να γυρίσεις στο σπίτι σου και να έρθει εκεί η μαμά σου για λίγο καιρό να σε βοηθήσει; Νομίζω ότι η προσαρμογή στο δικό σου χώρο θα σε φέρει πιο γρήγορα στα πόδια σου, με την έννοια ότι δε θα νιώθεις "ανήμπορη", αλλά ότι ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ, όπως συμβαίνει με όλες τις μωρομάνες του κόσμου σε βοηθά η μαμά σου. Είναι πιο ανεβαστικό.

Πάντως κακά τα ψέματα, τις δύσκολες στιγμές στεκόμαστε. Μετά όμως είναι πραγματικά πολύ δυσκολότερο. Η δική μας παραμονή στη μονάδα ήταν για πολύ λιγότερο χρόνο κι όμως ακόμη νιώθω να ζορίζομαι από την ανάμνηση. Αφού πλησιάζουν τα γεννέθλιά του και ακόμη το σκέπτομαι.

Γεωργία, θα περάσουν όλα. Δε θα τα ξεχάσεις ποτέ, όμως δε θα σε πονάνε ούτε θα σε τρομάζουν τόσο. Κάνε γούτσου γούτσου στον εαυτό σου γιατί αγωνίστηκες και αγωνίζεσαι πολύ για τα μωρά σου και σου αξίζει μια γωνιά για να κλάψεις με την ησυχία σου ώστε να ξεσπάσεις, να χαλαρώσεις και να φωτίσεις με το χαμόγελό σου το δρόμο των παιδιών σου, του άντρα σου και τον δικό σου.

Καλή μου σε ευχαριστώ που μου απάντησες.

Πόσο λυπάμαι για το αγγελούδι σου καλή μου! Πόσο σε καταλαβαίνω ... εσύ είσαι καλυτερα τώρα.Πόσος καιρός έχει περάσει. Κάνεις ψυχοθεραπεία σε χυχολόγο ή σε ψυχίατρο?.Εγώ πηγαίνω σε ψυχίατρο. Τώρα παίρνω τα φάρμακα, και όταν θα γυρίσω στην Αθήνα θα ξεκινήσω μαζί της ψυχοθεραπεία. Ναι έτσι είναι... ένα πένθος μέσα στην καρδιά, χωρίς να ξέρεις γιατί. έχω τα μωρά στην αγγαλιά και ενώ χαμογελώ, μέσα στην καρδιά μου νιώθω ένα πόνο!!

Όσο για το έξω δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά παρά μόνο στις εκλησίες και τα μοναστήρια. Μόνο μέσα στην εκκλήσία ηρεμή η ψυχή μου.

93 ημέρες στο νοσοκομείο μία ημέρα δεν ηρέμησα. Μέχρι και την τελευταία ημέρα που φέυγαμε μας στέλνανε για εξετάσεις στο Παίδων για ανίατη ασθένεια!! Μέχρι να βγούνε τα αποτελέσματα παίθαινα κι ας είχα τα μωρά στο σπίτι. Μετά μου έμεινε το συναίσθημα και δεν φεύγει.

Εύχομαι η Παναγία να με βοηθήσει κι εμένα κι όλες τις μανούλες που υποφέρουν... Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι το παιδάκι σου.

Γεωργιτσα περνας μια δυσκολη φαση τωρα.οτι και να σου που με ισως ειναι λιγο Απο καταθλιψη όλες περασμαε μετα τη γεννα και ακομα περναμε κάποιες .

Σε παρακαλω μην κατηγορεις τον εαυτο σου που νιωθεις ετσι και ας ειναι τωρα τα πραγματα καλά. Κάποια στιγμη και η ψυχη ξεσπάει .Χαιρομαι που ειπες οτι σε βοηθα να μπαινεις σε εκκλησια Για μενα το καλυτερο να προσευχεσαι στην Παναγια που ήταν μητερα και περσαε και αυτη μεγαλο πονο και πιστευω καταλαβαινει καιβοηθα όλες τις μανδες.Ποσο περισσοτερο τις πονεμενες. Υπάρχει μια Παναγία που λεγεται Παναγια η Βοηθεια και ειναι για αυτους που πάσχουν ψυχικα. μπορεις να την επικαλεισαι αν θελεις

Ζητα στηριξη οπωσδηποτε κ απο τον αντρα σου παιζει ρολο και απο όποιον νιωθεις 'ανετα εσυ.Θα τα καταφφερεις σιγουρα μη φοβασαι αλλα θελεις χρονο