Τοκετος χωρις επισκληριδιο-ποσο ποναει?

Καλησπερα!Ειμαι στην 33η εβδομαδα της εγκυμοσυνης μου και προετοιμαζομαι σιγα σιγα για το τι θα αντιμετωπισω...Ιδανικα θα ηθελα να γεννησω φυσιολογικα και χωρις επισκληριδιο και θα ηθελα να ρωτησω τις μανουλες να μου πουν τις εμπειριες τους και ποσο ποναει τελικα ο φυσιολογικος τοκετος χωρις φαρμακα?Ξερω οτι ο πονος ειναι κατι υποκειμενικο αλλα θελω να βγαλω ενα ρεζουμε να εχω μια γενικη αποψη. Για παραδειγμα μεχρι τωρα εχω ακουσει οτι ποναει πααααρα παρα πολυ και οι γυναικες υποφερουν. Επισης ο φυσιολογικος με προκληση ειναι ακομα χειροτερος?

Ξερω πως μετα ξεχνας τα παντα αλλα με ενδιαφερει να μαθω για να ξερω τι να περιμενω.

Περιμενω τις εμπειριες σας αλλα και τροπους ανακουφισης, πχ ανασες, καποια σταση που σας βολεψε, διαλογισμος κλπ.

Να επισημανω πως ειναι το πρωτο μου!!!

Γεια σου... και με το καλο να ερθει το μωρακι σου!!Λοιπον θα σου πω αυτο που εζησα εγω...πριν 3 μηνες γεννησα κι εγω το πρωτο μου παιδακι..με προκληση τοκετου στις 38 εβδομαδες χωρις επισκληριδιο!Δεν θα σου κρυψω πως πονας...πονας πολυ....δυστυχως δεν πηγα σε σεμιναρια ανωδυνου τοκετου(βοηθαει πααααρα πολυ το εμαθα εκ των υστερων..κι οτι μου ελεγαν να κανω απο ανασες οι μαιες με βοηθουσαν πολυ εκεινη την ωρα!)αν μπορεις να παρακολουθησεις να πας!!!Η γεννα ειναι μια εμπειρια ΜΑΓΙΚΗ ανεπαναληπτη!Αν με ρωτας..αφου γεννησα..ελεγα δεν το ξανακανω με τιποτα..μου ειχε μεινει ο πονος στο μυαλο..αλλα ειλικρινα 2 μερες μετα και μεχρι τωρα θα το ξαναεκανα ΣΙΓΟΥΡΑ!Αισθανεσαι πως πεθαινεις και γεννιεσαι ξανα!Πως μεσα απο ολο αυτο βγαινεις πιο δυνατη...εγω παντως ειλικρινα ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΑ!Ετσι το ειδα..και την επομενη πρωτα ο Θεος ετσι θα προσπαθησω..(να βαλει ο Θεος το χερι του για ολα βεβαια..να ειναι οι συνθηκες ιδιες!)Τωρα για την προκληση κι εγω ετσι εχω ακουσει...οτι πονας πιο πολυ...δεν το ξερω ομως σιγουρα διοτι ηταν η πρωτη γεννα με προκληση και δεν εχω εμπειρια απο εντελως φυσιολογικη!Αυτα απο εμενα γλυκια μου...να σου απαντησουν κι αλλες μανουλες..να σου πουν τις εμπειριες τους με ή χωρις επισκληριδιο τι ειναι καλυτερο κι εσυ αποφασιζεις μετα!Ευχομαι με το καλο να γεννησεις ενα γερο και καλοτυχο μωρακι!Φιλια...

Λοιπόν, 2 γέννες με φυσιολογικό τοκετό. Η πρώτη με επισκληρίδιο, η δεύτερη χωρίς. Στην πρώτη εγκυμοσύνη πόνεσα περισσότερο, καθότι μπήκα στο νοσοκομείο με σπασμένα νερά, αλλά ο τοκετός εξελισσόταν αργά, κοιλοπονούσα γύρω στις 7 - 8 ώρες. Δεν είχα κάνει ανώδυνο, με αποτέλεσμα να μην κάνω σωστά αναπνοές, κλπ., πράγμα που δε βοήθησε καθόλου. Ο ίδιος ο τοκετός, αν και πονούσα, ήταν υποφερτός, αλλά πονάς (μου είχαν κάνει πολύ μικρή δόση επισκληριδίου).

2ος τοκετός, εξελίχθηκε πολύ πιο γρήγορα. Αφού πλέον είχα πόνους ανά τρίλεπτα και αφού όλο το πρωί περπατούσα (με πόνους ανά πεντάλεπτο) πήγα στο νοσοκομείο, έκανα όλες τις διαδικασίες, πάλι δεν είχα κάνει ανώδυνο, αλλά είχα "μάθει να ακούω" το σώμα μου και τις κατάφερα τις αναπνοές και ήταν πιο υποφερτές οι ωδύνες. Ο τοκετός εξελίχθηκε πολύ γρήγορα, μέσα σε 2 περίπου ωρίτσες. Αφού μου έσπασαν τα νερά με 3 - 4 εξωθήσεις γέννησα το παιδάκι μου. Πόνεσα αρκετά, αλλά και πάλι αντέχεις. Αν είχα, βέβαια, επιλογή θα έκανα επισκηρίδιο και στο δεύτερο τοκετό, δεν υπάρχει λόγος να υποφέρεις, εφόσον η επιστήμη έχει κάνει τέτοιες προόδους.

Πάντως και το σπάσιμο των νερών που γίνεται εφόσον υπάρχει εξάλειψη τραχήλου και διαστολή 10 εντάσσεται στην πρόκληση και η χορήγηση ενδοφλέβιας ωκυτοκίνης, που νομίζω πλέον το κάνουν στάνταρ χωρίς να σε ενημερώσουν. Εμένα πάντως και στις δύο γέννες κάτι μου έβαλαν ενδοφλέβια.

Α, και ο κολπικός έλεγχος του γιατρού με το χέρι εντάσσεται στα πλαίσια της πρόκλησης.

Εγω στον πρωτο πηγα φυσιολογικα και χωρις επισκληριδιο.Αντεξα μεχρι να φτασουμε διαστολή 7 αν θυμαμαι καλα.Ομως το μωρο δεν κατεβαινε,ερχοταν με στραβα το κεφαλι και ειχε κανει και κακα του όταν μου σπασαν τα νερα.

Δοκιμασαν να μου δωσουν ωκυτοκίνη μπα και κατεβει το μωρο αλλα δυστυχως το μωρο με τη μια εριξε παλμους και τη σταματησαν.Μεχρι εκει αντεξα.Μετα από τον πονο κι εγω δε συνεργαζομουν καλα,ειχαν ηδη περασει και 7 ωρες οποτε ζητησα επισκληριδειο.Παροτι η μαια μου ειπε ότι με τετοια διαστολή η επισκληριδειος δεν εχει μεγαλη ουσια ωστόσο μου την εκανε.Τελικα μονο με καλες εξωθήσεις καταφέραμε να βγει ο μικρος.

Στο δευτερο μπηκα με προκληση και μικρες δοσεις επισκληριδιου κάθε δυωρο.Και παλι πονεσα γιατι ουτε κι αυτος ειχε κατεβει αλλα όλα ηταν πιο ελεγχομενα.

Να εχετε στο νου σας ότι ετσι κι αλλιως στα τελικα σταδια του τοκετου δεν κανουν επισκληριδιο για να μπορει η μαμα να συνεργαστεί στις εξωθήσεις.

Γενικα θα ελεγα ότι είναι τοσο το αγχος και η αγωνια να βγει το μωρακι που ο πονος ερχεται δευτερος.Επισης ο χρονος περναει πολύ γρηγορα.Εμενα και οι 2 τοκετοι κρατησαν 8 ωρες...μπορει να ακούγονται πολλες αλλα ουτε καταλαβα πως περναγαν οι ωρες.

Μπορεις να ξεκινήσεις χωρις επισκληριδιο να δεις πως θα παει και ποσο αντεχεις...αν στην πορεια δεις ότι δε μπορεις κανεις επισκληριδιο.

Με το καλο το μωρακι σου!

Ο τοκετός πονάει... πολύ!

όντως κι εγώ ένιωσα ότι θα πεθάνω... αλλά δυστυχώς δεν είχα happy end, αλλά έφαγα ένα ωραιότατο μαχαίρι λόγω της αχρείαστης πρόκλησης και της "αργής εξέλιξης τοκετού" ..

Πραγματικά η πρόκληση, εκτός του ότι πονάει πάρα πολύ, εκτός του ότι στρεσσάρει το μωρό, είναι μία πρακτική που θα πρέπει να γίνεται σε περιπτώσεις ανάγκης!! και όχι για έναν τοκετό που εξελίσσεται αργά χωρίς σημάσια δυσχέρειας από μητέρα και παιδί!!

Επίσης κατά τους φυσικούς πόνους εκκρίνονται ταυτόχρονα και ορμόνες "μέθης και ευτυχίας" (μπακαλίστικα τα λέω, δεν είμαι γιατρός) οι οποίες απουσιάζουν στην πρόκληση! Αρα το συναίσθημα είναι ΜΟΝΟ πονος! Όπως επίσης και το ότι η μήτρα έρχεται σε κατασταση δυνατών συσπάσεων απότομα και η γυναίκα από εκεί που είναι καλά, ξαφνικά βρίσκεται να σφαδάζει, οπότε και της φαίνονται πολύ δυνατοι, και δεν μπορεί να τους διαχειριστεί.

Κατα τ άλλα εγώ θα σου έλεγα να χρησιμοποιήσεις επισκλιρίδιο.. Δεν υπάρχει λόγος να υποφέρει η μητέρα τον 21ο αιώνα.. Το ιδανικό είναι χωρίς, αλλά εγώ θα σου πρότεινα να την έχεις stand by...γιατι μπορεί να εξαντληθείς ή να νιώσεις ότι δεν μπορείς να το διαχειριστείς, και όλα αυτά θα μπλοκάρουν τον τοκετό σου.

Οι αναπνοές θα σε βοηθήσουν να τον διαχειριστείς, αλλά και να μη φωνάζεις - σφίγγεσαι (στην αρχή γιατι μετά νομίζω δεν ελεγχεται εύκολα) και άρα να κρατήσεις δυνάμεις.

Να πίνεις χυμούς ή ισοτονικά ροφήματα κατα τη διάρκεια του τοκετού (όχι βαριές τροφές γιατί η πέψη σου θα έχει σχεδόν κοκαλλώσει και θα σου έρθει ναυτία αν φας καμια μακαρονάδα) ή κανένα φρουτακι..

Επίσης, αυτό που θα σου προτείνω είναι να σκέφτεσαι μερικές φράσεις - κλειδιά εκείνη την ώρα

" Παραδώσου-χαλάρωσε - δεν μπορείς να κάνεις κάτι, εμπιστέψου τη διαδικασία"

"οι συσπάσεις δεν είναι δυνατότερες από εσένα. Είναι ο εαυτός σου"

"κάθε πόνος σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο μωρό σου"

"μην παρεμβάλεις τη σκέψη σου, μείνε συγκεντρωμένη, αυτό που συμβαίνει είναι εκπληκτικό"

"όταν νομίζεις ότι δεν αντέχεις άλλο, σκέψου για ποιο λόγο έφτασες μέχρι εδώ"

"αφέσου στα "κύματα (=περιοδικές συσπάσεις)"

Με το καλό και με έναν πόνο !!

Λοιπόν..εγώ γέννησα το πρώτο μου παιδάκι στις 38 εβδομάδες χωρίς πρόκληση και χωρίς επισκληρίδιο και ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία, μακάρι να τα είχα καταφέρει και στο δεύτερο. Δεν είχα κάνει ούτε μαθήματα ανώδυνου τοκετού διότι σκόπευα να κάνω επισκληρίδιο..τελικά ο τοκετός προχωρούσε τόσο γρήγορα που ο γιατρός δεν μου την έκανε. Πονάς φυσικά αλλά ο πόνος είναι ανεκτός (βεβαια εγώ γέννησα μέσα σε 3 ώρες, αν πονάς επι 20 ώρες μπορεί να μην είναι και τόσο ανεκτός). Δεν ξερώ αν πονάς στην περίοδο, εγώ πόναγα πάρα πολύ στην περίοδο (μετά την γέννα όμως δεν ξαναπόνεσα ποτέ ), ε ο πόνος είναι λίγο περισσότερο από αυτό. Και ο μεγάλος πόνος είναι βέβαια στο τέλος, στις εξωθήσεις που διαρκούν 5 λεπτά. Εκεί τα δίνεις όλα, νιώθεις σαν μαχητής πραγματικά..υπάρχει όμως φως στο τούνελ, τα δίνεις όλα για να τελειώνεις, σε παρακινούν κι οι μαιές " άλλη μια και τελείωσες κτλ κτλ", σπρώχνεις με όλη σου τη δύναμη καιιιι...τσουπ, βγαίνει μωράκι και δεν πονάς πλέον ούτε λίγο!

Πάντως κι εγώ θα σου πρότεινα να έχεις την επισκληρίδιο stand by, μην την αποκλείεις έστω και για ψυχολογικούς λόγους. Από την εμπειρία μου όσες γνωστές μου την είχαν αποκλείσει τελικά την ζήτησαν πολύ νωρίτερα απο άλλες , είναι που λές μέσα σου "αντέχω λίγο ακόμα, αλλά έχω και την επισκληρίδιο έτοιμη καλού κακού" και κάνεις κουράγιο.

Με το καλό, ένα γερό μωρό!

Ο τοκετός πονάει... πολύ!

όντως κι εγώ ένιωσα ότι θα πεθάνω... αλλά δυστυχώς δεν είχα happy end, αλλά έφαγα ένα ωραιότατο μαχαίρι λόγω της αχρείαστης πρόκλησης και της "αργής εξέλιξης τοκετού" ..

Πραγματικά η πρόκληση, εκτός του ότι πονάει πάρα πολύ, εκτός του ότι στρεσσάρει το μωρό, είναι μία πρακτική που θα πρέπει να γίνεται σε περιπτώσεις ανάγκης!! και όχι για έναν τοκετό που εξελίσσεται αργά χωρίς σημάσια δυσχέρειας από μητέρα και παιδί!!

Επίσης κατά τους φυσικούς πόνους εκκρίνονται ταυτόχρονα και ορμόνες "μέθης και ευτυχίας" (μπακαλίστικα τα λέω, δεν είμαι γιατρός) οι οποίες απουσιάζουν στην πρόκληση! Αρα το συναίσθημα είναι ΜΟΝΟ πονος! Όπως επίσης και το ότι η μήτρα έρχεται σε κατασταση δυνατών συσπάσεων απότομα και η γυναίκα από εκεί που είναι καλά, ξαφνικά βρίσκεται να σφαδάζει, οπότε και της φαίνονται πολύ δυνατοι, και δεν μπορεί να τους διαχειριστεί.

Κατα τ άλλα εγώ θα σου έλεγα να χρησιμοποιήσεις επισκλιρίδιο.. Δεν υπάρχει λόγος να υποφέρει η μητέρα τον 21ο αιώνα.. Το ιδανικό είναι χωρίς, αλλά εγώ θα σου πρότεινα να την έχεις stand by...γιατι μπορεί να εξαντληθείς ή να νιώσεις ότι δεν μπορείς να το διαχειριστείς, και όλα αυτά θα μπλοκάρουν τον τοκετό σου.

Οι αναπνοές θα σε βοηθήσουν να τον διαχειριστείς, αλλά και να μη φωνάζεις - σφίγγεσαι (στην αρχή γιατι μετά νομίζω δεν ελεγχεται εύκολα) και άρα να κρατήσεις δυνάμεις.

Να πίνεις χυμούς ή ισοτονικά ροφήματα κατα τη διάρκεια του τοκετού (όχι βαριές τροφές γιατί η πέψη σου θα έχει σχεδόν κοκαλλώσει και θα σου έρθει ναυτία αν φας καμια μακαρονάδα) ή κανένα φρουτακι..

Κατα τ άλλα αυτό που θα σου προτείνω είναι να σκέφτεσαι μερικές φράσεις - κλειδιά εκείνη την ώρα

" Παραδώσου-χαλάρωσε - δεν μπορείς να κάνεις κάτι, εμπιστέψου τη διαδικασία"

"οι συσπάσεις δεν είναι δυνατότερες από εσένα. Είναι ο εαυτός σου"

"κάθε πόνος σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο μωρό σου"

"μην παρεμβάλεις τη σκέψη σου, μείνε συγκεντρωμένη, αυτό που συμβαίνει είναι εκπληκτικό"

"όταν νομίζεις ότι δεν αντέχεις άλλο, σκέψου για ποιο λόγο έφτασες μέχρι εδώ"

"αφέσου στα "κύματα (=περιοδικές συσπάσεις)"

 

Με το καλό και με έναν πόνο !!

Κάθε εμπειρια είναι διαφορετικη...επισης και κάθε οργανισμος διαφορετικος...άλλες αντοχες εχει κάθε μια.Αυτα που γραφεις όμως απλα τρομοκρατουν μια μελλουσα μανουλα και τα βρισκω και υπερβολικα.

Κι επειδή δοκιμασα όπως ειπα και το χωρις επισκληριο...ω πιστεψε με κανενα συναισθημα μεθης και ευτυχιας δε βιωνεις.Συμφωνω ότι η προκληση πρεπει να γινεται μονο όταν χρειαζεται.Εγω επειδη δεν ηθελα με τπτ καισαρικη και το ειχα συζητησει πολύ με το δευτερο γιατρο μου μου ειπε ότι θα βαζουμε την ωκυτοκινη σταδιακα και σε μικρες δοσεις.Δεν ενιωσα να σφαδάζω...όχι περισσοτερο τουλάχιστον από τους φυσιολογικούς πονους.

Το θεμα με την προκληση είναι ότι είναι πολλες οι περιπτώσεις που με το που μπαινουν οι τεχνιτοι πονοι το μωρο ριχνει παλμους και η μαμα καταληγει σε καισαρικη...αδικα ισως.

όπως είπες κι εσύ, η κάθε εμπειρία είναι διαφορετική, οπότε είναι άτοπο το να κατηγορεις κάποια γυναίκα ως υπερβολική.

Η κοπέλα ζήτησε κατάθεση εμπειριών, και έδωσα τη δική μου, όσο πιο περιγραφικά μπορούσα. Η τρομοκρατία που έγκειται ακριβώς?

στο ότι της πρότεινα τρόπους διαχείρησης του τοκετού ώστε να γίνει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνος και ευχαριστος ή το να έχει την επισκληρίδιο stand by αλλά να προσπαθήσει χωρίς, ή στις φράσεις που θα τη βοηθήσουν να το διαχειριστεί?

Καλό είναι να ξέρει όλες τις οπτικες.

Όλες θα βοηθήσουν διότι δεν ξέρεις πώς θα είναι η δική της υποκειμενική εμπειρία.

Για τις ορμόνες της ευτυχίας που προανέφερα , επειδή δεν είμαι γιατρός όπως προείπα, μία συζήτηση με γιατρό υπέρμαχο του φυσικού τοκετού, θα σε κατατοπίσει περισσότερο.

όπως είπες κι εσύ, η κάθε εμπειρία είναι διαφορετική, οπότε είναι άτοπο το να κατηγορεις κάποια γυναίκα ως υπερβολική.

Η κοπέλα ζήτησε κατάθεση εμπειριών, και έδωσα τη δική μου, όσο πιο περιγραφικά μπορούσα. Η τρομοκρατία που έγκειται ακριβώς?

στο ότι της πρότεινα τρόπους διαχείρησης του τοκετού ώστε να γίνει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνος και ευχαριστος ή το να έχει την επισκληρίδιο stand by αλλά να προσπαθήσει χωρίς, ή στις φράσεις που θα τη βοηθήσουν να το διαχειριστεί?

Καλό είναι να ξέρει όλες τις οπτικες.

Όλες θα βοηθήσουν διότι δεν ξέρεις πώς θα είναι η δική της υποκειμενική εμπειρία.

 

Για τις ορμόνες της ευτυχίας που προανέφερα , επειδή δεν είμαι γιατρός όπως προείπα, μία συζήτηση με γιατρό υπέρμαχο του φυσικού τοκετού, θα σε κατατοπίσει περισσότερο.

Να με κατατοπισει ο γιατρος για το τι αισθανετσαι στον τοκετο?Μετα από 2 τοκετούς δε νομιζω να μου χρειαζεται.

για τις διαφορές συνθετικής και φυσικής οκυτοκύνης εννοώ....

Εγώ πάντως μια χαρά την κατάλαβα τη διαφορά...

Και δε θα ξεχάσω την ατάκα της γιατρού "εσείς την πρόκληση την πήρατε πολύ στραβά.." (εγώ και ο μικρός δλδ) λίγο πριν με βάλει για καισαρική.

Όμως η υποκειμενική ατομική εμπειρία δε συνιστά τεκμήριο. Γι αυτό ας καταθέσει η καθεμία την εμπειρία της για να βοηθήσουμε την κοπέλα χωρίς περαιτέρω σχόλια.

Πόνους μέχρι στιγμής γνώρισα μέχρι διαστολή 6, μετά έκανα επισκληρήδιο. Όμως ήμουν από την αρχή καθηλωμένη ανάσκελα σε ένα κρεβάτι, χωρίς δυνατότητα κίνησης, με κόσμο να μπαινοβγαίνει και να ρίχνει πράγματα στον ορό μου χωρίς να με ενημερώνουν και χωρίς να μου συμπαραστέκεται κανείς και παρεμβάσεις όπως σπάσιμο νερών και κολπική εξέταση. Αυτή τη φορά έχω τη δυνατότητα να δοκιμάσω πιο ήπιες προσεγγίσεις και με περισσότερο σεβασμό.

Έχε την επισκληρίδιο σε αναμονή, αλλά καλύτερα να έχεις μαζί σου μαία ή/και βοηθό μητρότητας που θα σου συμπαραστέκεται και θα σε ηρεμεί και θα σε ανακουφίζει (μασάζ, ασκήσεις στη μπάλα, αποφυγή αχρείαστων παρεμβάσεων).

Διάβασε λίγο Michel Odent, Λεμπουαγιέ, Ina Mae Gaskin ώστε να ξέρεις τι να περιμένεις. Νομίζω ότι σε μένα το χειρότερο πόνο τον προκαλουσε ο φόβος μου και το στρες

Μ' ένα πόνο.

Κάθε εμπειρια είναι διαφορετικη...επισης και κάθε οργανισμος διαφορετικος...άλλες αντοχες εχει κάθε μια.Αυτα που γραφεις όμως απλα τρομοκρατουν μια μελλουσα μανουλα και τα βρισκω και υπερβολικα.

 

 

Κι επειδή δοκιμασα όπως ειπα και το χωρις επισκληριο...ω πιστεψε με κανενα συναισθημα μεθης και ευτυχιας δε βιωνεις.Συμφωνω ότι η προκληση πρεπει να γινεται μονο όταν χρειαζεται.Εγω επειδη δεν ηθελα με τπτ καισαρικη και το ειχα συζητησει πολύ με το δευτερο γιατρο μου μου ειπε ότι θα βαζουμε την ωκυτοκινη σταδιακα και σε μικρες δοσεις.Δεν ενιωσα να σφαδάζω...όχι περισσοτερο τουλάχιστον από τους φυσιολογικούς πονους.

 

Το θεμα με την προκληση είναι ότι είναι πολλες οι περιπτώσεις που με το που μπαινουν οι τεχνιτοι πονοι το μωρο ριχνει παλμους και η μαμα καταληγει σε καισαρικη...αδικα ισως.

Εγω συμφωνω με την jellyfishch..και δεν τρομοκρατησε η κοπελα..την εμπειρια της ειπε..και καπως ετσι την βιωσα κι εγω που μπηκα με προκληση τοκετου λογω διαστολης(ειχα 2 εβδομαδες διαστολη και το μωρο δεν ερχοταν) και συμφωνω σε ολα διοτι κι ο δικος μου ο μικρουλης εχασε παλμους προς το τελος του τοκετου αλλα ευτυχως γλιτωσαμε το μαχαιρι γιατι με δυο εξωθησεις καταφερε να βγει!Εγω απο τις 7 το πρωι που μπηκα με συσπασεις στο τερμα απο την αρχη σχεδον...γεννησα στις 3 το μεσημερι...ναι σφαδαζα στο πονο..καποια στιγμη νομιζα δεν θα αντεξω...αλλα ΟΛΑ υποφερονται!Ολα τα ξεχνας και θα το ΞΑΝΑΕΚΑΝΑ και χωρις επισκληριδιο!Ολα ειναι στον καθε ανθρωπο..και κατα ποσο υποφερει τους πονους...αν καποια δεν μπορει..δεν ειναι κακο..για αυτο ειναι η επισκληριδιος..την παιρνει και παει πιο ανωδυνα!Απλα....

Πόνους μέχρι στιγμής γνώρισα μέχρι διαστολή 6, μετά έκανα επισκληρήδιο. Όμως ήμουν από την αρχή καθηλωμένη ανάσκελα σε ένα κρεβάτι, χωρίς δυνατότητα κίνησης, με κόσμο να μπαινοβγαίνει και να ρίχνει πράγματα στον ορό μου χωρίς να με ενημερώνουν και χωρίς να μου συμπαραστέκεται κανείς και παρεμβάσεις όπως σπάσιμο νερών και κολπική εξέταση. Αυτή τη φορά έχω τη δυνατότητα να δοκιμάσω πιο ήπιες προσεγγίσεις και με περισσότερο σεβασμό.

 

Έχε την επισκληρίδιο σε αναμονή, αλλά καλύτερα να έχεις μαζί σου μαία ή/και βοηθό μητρότητας που θα σου συμπαραστέκεται και θα σε ηρεμεί και θα σε ανακουφίζει (μασάζ, ασκήσεις στη μπάλα, αποφυγή αχρείαστων παρεμβάσεων).

 

Μ' ένα πόνο.

Κι εδω συμφωνω...παιζει ΠΟΛΥ μεγαααλο ρολο η αντιμετωπιση γιατρων και απο τις μαιες!Εγω πετυχα 2 βαρδιες κι ηταν ΟΛΟΙ εξαιρετοι!Μου μιλουσαν με καθοδηγουσαν..ερχοταν καθε 5 λεπτα να δουν αν χρειαζομουν κατι...και στους δυνατους πονους ειχα μια μαια διπλα(ο Θεος να την εχει καλα) που της εσφιγγα υπερβολικα το χερι απο τον πονο..εγω της ζητουσα συγγνωμη κι αυτη μου ελεγε δεν πειραζει δωσε κι αλλο ολα θα περασουν!Τι θελω να πω με αυτο...αν δεν εχεις και σωστους ανθρωπους εκεινη την ωρα χανεσαι πιο πολυ κι ισως "υποφερεις" πιο πολυ νιωθωντας μονη κι αβοηθητη!Και δεν θα ξεχασω ποτε τον γιατρο μου που ερχοταν παντα μεσα και μου τραγουδουσε..ποσο δυναμη μου εδινε....μεχρι μασαζ στα ποδια μου εκανε καποια στιγμη!!ΑΨΟΓΟΣ!Ηταν μια εμπειρια ανεπαναληπτη....κι ολα αυτα σε δημοσιο νοσοκομειο....Ολο το προσωπικο αψογο...

Κι εδω συμφωνω...παιζει ΠΟΛΥ μεγαααλο ρολο η αντιμετωπιση γιατρων και απο τις μαιες!Εγω πετυχα 2 βαρδιες κι ηταν ΟΛΟΙ εξαιρετοι!Μου μιλουσαν με καθοδηγουσαν..ερχοταν καθε 5 λεπτα να δουν αν χρειαζομουν κατι...και στους δυνατους πονους ειχα μια μαια διπλα(ο Θεος να την εχει καλα) που της εσφιγγα υπερβολικα το χερι απο τον πονο..εγω της ζητουσα συγγνωμη κι αυτη μου ελεγε δεν πειραζει δωσε κι αλλο ολα θα περασουν!Τι θελω να πω με αυτο...αν δεν εχεις και σωστους ανθρωπους εκεινη την ωρα χανεσαι πιο πολυ κι ισως "υποφερεις" πιο πολυ νιωθωντας μονη κι αβοηθητη!Και δεν θα ξεχασω ποτε τον γιατρο μου που ερχοταν παντα μεσα και μου τραγουδουσε..ποσο δυναμη μου εδινε....μεχρι μασαζ στα ποδια μου εκανε καποια στιγμη!!ΑΨΟΓΟΣ!Ηταν μια εμπειρια ανεπαναληπτη....κι ολα αυτα σε δημοσιο νοσοκομειο....Ολο το προσωπικο αψογο...

μπράβο κοπέλα μου, χαίρομαι πολύ για εσένα

Nymeria, καλημέρα,

το έχω ξαναπεί στο φόρουμ, είμαι από εκείνες που μαλλιοτραβήχτηκα με τη γιατρό μου γιατί ήθελα ολική νάρκωση και καισαρική εξ αρχής. Με έπιασαν στο μπούρου-μπούρου με τη μαία να ξεκινήσουμε με φυσιολογικό και επισκληρίδιο και βλέπουμε. Τελικά είχα οξύ τοκετό, μου έκαναν επισκληρίδιο, αλλά (όπως είπε και η αναισθησιολόγος φεύγοντας) μάλλον δε με πρόλαβε... Μόλις το άκουσα αυτό, «έμεινα» (ενώ ήθελα ολική, βρέθηκα να γεννάω με φυσικό, χωρίς να με έχει πιάσει επισκληρίδιος.....).

Δεν ξέρω αν με έπιασε τελικά η όχι η νάρκωση, γιατί όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Και ούτε είχα κάνει μαθήματα ανώδυνου τοκετού. ΟΜΩΣ η μαία μου ήταν καταπληκτική, μου έδινε οδηγίες και θάρρος σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας. Χωρίς αυτήν δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει.

Πού θέλω να καταλήξω; σίγουρα εδώ η κάθε μία μας θα σου πει διαφορετικές εμπειρίες, και το κάθε σώμα βιώνει με αλλιώτικο τρόπο τον κάθε τοκετό (όπως είδες μαμάδες με δυο και περισσότερα παιδιά περιγράφουν διαφορετικές εμπειρίες γέννας μεταξύ τους).

Εάν έχει μαία ο/η γιατρός σου, μίλησε μαζί της από τώρα. Κι εκείνη την ώρα (όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο) προσπάθησε να ακούς τις οδηγίες που σου δίνουν.

Για να νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια μην αποκλείεις την επισκληρίδιο, απλώς να την έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ως βοήθεια.

Με το καλό να κρατήσεις στην αγκαλιά σου το μωρό σου (γιατί αυτό έχει σημασία)!

κι εγώ συμφωνώ ότι τον μεγαλύτερο ρόλο τον παίζει η μαία που θα έχεις δίπλα σου. αυτή σε καθοδηγεί και σου δίνει κουράγιο.

το καλύτερο, κατά τη διάρκεια των πόνων, είναι να είσαι όρθια και να περπατάς ή σε καθιστή θέση, σκυμμένη μπροστά. επίσης, αν υπάρχει δυνατότητα ζήτα να είσαι σε ντους και να ρίχνεις ζεστό νερό στην κοιλιά σου.

οι αναπνοές παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο. πρέπει να γίνονται σωστά, σαν να σβήνεις κερί.

στη φάση των εξωθήσεων, πρέπει να κλείνεις το στόμα σου και όλη σου την πίεση να τη βάζεις στο κάτω μέρος του σώματος, σαν να είσαι δυσκοίλια και θέλεις να κάνεις την ανάγκη σου. αν φωνάζεις, χάνεις μέρος αυτής της δύναμης.

η πρόκληση με τεχνητούς πόνους είναι ο,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις. πρόκειται για σκληρούς πόνους, που δεν έχουν καμμία σχέση με τους φυσικούς πόνους. δεν έχουν μεσοδιαστήματα αναύπαυσης για τη γυναίκα, με αποτέλεσμα να εξαντλείται και να ζητά επισκληρίδιο. επίσης στρεσσάρουν το μωρό, που μπορεί να μειώσει τους παλμούς του.

αν μπορείς, απέφυγε την επισκληρίδιο γιατί μπορεί να προκαλέσει παρενέργειες και συνήθως ο συνδυασμός τεχνητοί πόνοι-επισκληρίδιος, οδηγεί σε καισαρική στο 80% των περιπτώσεων, όπως μου είχαν πει γιατρός και μαία.

Καλησπερα!Ειμαι στην 33η εβδομαδα της εγκυμοσυνης μου και προετοιμαζομαι σιγα σιγα για το τι θα αντιμετωπισω...Ιδανικα θα ηθελα να γεννησω φυσιολογικα και χωρις επισκληριδιο και θα ηθελα να ρωτησω τις μανουλες να μου πουν τις εμπειριες τους και ποσο ποναει τελικα ο φυσιολογικος τοκετος χωρις φαρμακα?Ξερω οτι ο πονος ειναι κατι υποκειμενικο αλλα θελω να βγαλω ενα ρεζουμε να εχω μια γενικη αποψη. Για παραδειγμα μεχρι τωρα εχω ακουσει οτι ποναει πααααρα παρα πολυ και οι γυναικες υποφερουν. Επισης ο φυσιολογικος με προκληση ειναι ακομα χειροτερος?

Ξερω πως μετα ξεχνας τα παντα αλλα με ενδιαφερει να μαθω για να ξερω τι να περιμενω.

Περιμενω τις εμπειριες σας αλλα και τροπους ανακουφισης, πχ ανασες, καποια σταση που σας βολεψε, διαλογισμος κλπ.

Να επισημανω πως ειναι το πρωτο μου!!!

Όπως λες και εσύ ο πόνος είναι υποκειμενικός.. οπότε νομίζω ότι περισσότερο θα μπερδευτείς με τις γνώμες και τις εμπειρίες των άλλων... το ότι η γέννα πονάει νομίζω ότι συμφωνούμε όλες σε αυτό.. γιατί να κάθεσαι να αγχώνεσαι από τώρα για το πόσο πονάει? ξεκινάς για φυσιολογικό τοκετό και βλέπεις τα κουράγια σου.. άμα δεις ότι δεν την παλεύεις κάνεις επισκληρίδιο...

αυτό που θα συμφωνήσω με τα κορίτσια είναι να έχεις καλή μαία... όχι ότι θα σου μετριάσει τον πόνο αλλά εκείνη την στιγμή θα σου δείξει τεχνικές (πως να κάτσεις, τι στάση να έχει το σώμα σου) για να αισθανθείς καλύτερα...

με το καλό να έρθει το μωράκι σου, κάτσε χαλάρωσε γιατί σε περιμένουν τα ξενύχτια και μην αγχώνεσαι με τον πόνο.. όπως σου είπα ξεκινάς και βλέποντας και κάνοντας....

Καλημέρα,

εγώ γέννησα και τα δύο παιδάκια μου με πρόκληση τοκετού, η οποία ήταν αναγκαία για ιατρικούς λόγους. Στην πρώτη περίπτωση δεν έκανα επισκληρίδιο ενώ στη δεύτερη έκανα αναγκαστικά γιατί είχα ανεβάσει πολύ υψηλή πίεση. Και στις 2 περιπτώσεις η διαδικασία του τοκετού κράτησε συνολικά περίπου 9 ώρες. Επίσης, να σημειώσω ότι είχα παρακολουθήσει μαθήματα ανώδυνου τοκετού και είχα μια εκπληκτική μαία.

Σίγουρα πονάς και δυστυχώς στους τεχνητούς πόνους, οι πόνοι ξεκινάνε απότομα και είναι αρκετά έντονοι και συχνοί από την αρχή. Εμένα με βοήθησαν πάρα πολύ οι αναπνοές και η καθοδήγηση της μαίας. Στον πρώτο τοκετό, οι εξωθήσεις κράτησαν αρκετή ώρα γιατί δεν μπορούσε να βγει η μικρή λόγω μεγέθους και στενότητας της λεκάνης μου (τελικά την έβγαλαν με εμβρυουλκό). Και αυτό το στάδιο ήταν το δυσκολότερο. Αλλά, μιλώντας απολύτως ειλικρινά, μόλις τελείωσε ο τοκετός και είδα τη μικρή είπα στο συζυγό μου 'πάμε για το δεύτερο'...

Στον δεύτερο τοκετό - παρά την επισκληρίδιο - οι πόνοι μου φάνηκαν πολύ πιο έντονοι. Βέβαια είχα κάνει μικρή δόση απλώς και μόνο για να πέσει η πίεσή μου. Και να επισημάνω ότι δεν είχαν καμία απολύτως παρενέργεια από την επισκληρίδιο.

Σου εύχομαι με το καλό να κρατήσεις το παιδάκι σου στην αγκαλιά σου.

Ο πόνος αντέχετε........ αν δεν ανεχόταν δεν θα κάναμε όλες κ δεύτερο κ τρίτο κ τέταρτο παιδί..... Σίγουρα πονάς...Αλλά αντέχετε.... το πρώτο το έκανα με επισκληριδιο το δεύτερο χωρίς...... Είναι τοπικό όσο ωραία εμπειρία!!!!!!! Θέλω πάλι...

κοριτσια σας ευχαριστω πολυ ολες που μοιαζεστε τις εμπειριες σας!!!Εγω πιθανον να μην μπορεσω να κανω επισκληριδιο γιατι πρωτον γενναω σε δημοσιο και δευτερον εχω σκολιωση χαμηλα στη μεση και φοβαμαι οτι ισως να μην γινεται...

Τελικα βλεπω πως ολα εξαρτωνται απο το ποσο θα διαρκεσει ο τοκετος. Αν ειναι συντομος τα παντα αντεχονται, αν δεν ειναι...την πατησαμε...αραγε οι περιπατοι τον τελευταιο μηνα να βοηθανε για ευκολη γεννα?το μεγεθος της λεκανης?

Σιγουαρ παιζει ρολο ο σωματοτυπος τη καθε γυναικας.Εμενα ειναι στενη η λεκανη μου και κανενα απο τα δυο παιδια μου δεν καταφερε να κατεβει.Και τα δυο κατεβηκαν την ωρα του τοκετου...εξου και φαγαμε 8 ωρες.Ο γιατρος μου μου ειπε οτι κι αλλο να κανω πιθανοτατα δε θα κατεβει λογω της λεκανης μου.Παντως και το περπατημα βοηθαει.Ο πρωτο μου γιατρος μου ελεγε δεν εχει σημασια να περπατας το μωρο οταν ειναι θα κατεβει.Φαγωθηκε μετα να με παει για προκληση με το μωρο ομως να ειναι πολυ ψηλα.Αρνηθηκα και για δεκα μερες το εριξα στο περπατημα και το μωρο κατεβηκε αρκετα.Δεν εμπεδωθηκε αλλα κατεβηκε.

Εγώ απλά να πω ένα μεγάλο μπράβο σε εκείνες που άντεξαν χωρίς επισκληριδιο.Το πρώτο μου το έκανα μετά από πρόκληση,επισκληριδιο και 13 ώρες αναμονής.Το δεύτερο χωρίς πρόκληση και έφτασα μέχρι διαστολή 5 περιμένοντας την αναισθησιολόγο.Ήταν βλέπετε ξημερώματα. Εκεί τα είδα όλα.Με κάθε σύσπαση πονούσε και η μέση και η κοιλιά λες και κάποιος ήθελε να με χωρίσει στα 2.Όταν ήρθε η αναισθησιολογος μόνο το χέρι που δεν της φίλησα από χαρά. Και να σκεφτειτε μέσα σε 4 ώρες γεννησα.Τι να πω μπράβο κορίτσια που αντεξατε τον πόνο.Ηρωίδες.

Στο τρίτο λέω μόλις μπω στον μήνα μου να πάρω την αναισθησιολογο στο σπίτι μου για να γλιτωσω τον πονο.:p

Εγώ παλι ποτέ δεν τις κατάλαβα αυτές τις συζητήσεις ..δεν το λέω καθόλου ειρωνικά μην παρεξηγηθώ...σκέφτομαι πολλές φορές αν άκουγε μια γυναίκα που γέννησε με πόνους τον 19ο αιώνα, μια άλλη που ζει στον 21ο που αρνείται τη δυνατότητα της ανακούφισης τι θα έλεγε..ειλικρινά είναι έξω από τη λογική μου.σαν να θέλεις να κάνεις αφαίρεση δοντιου χωρίς νάρκωση..η επισκληρίδιος είναι απλή διαδικασία..κι εγώ έχω στένωση σπονδύλων και έκανα δύο φορές.

Nymeria, στην ομαλή έκβαση και μείωση της διάρκειας του τοκετού βοηθούν επίσης τα παρακάτω:

1) βαθιά καθίσματα (squats) πριν τον τοκετό και κατά τη διάρκεια του.

2) ανεβοκατέβασμα σκάλας.

3) ανανάς (μαλακώνει τον τράχηλο)

4) γάλα καρύδας, γάλα αμυγδάλου

5) ασκήσεις κέγκελ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

6) χουρμάδες. Έρευνες έδειξαν ότι οι γυναίκες που κατανάλωναν 6 χουρμάδες καθημερινά τις τελευταίες 4 εβδομάδες της εγκυμοσύνης τους, είχαν συντομότερους τοκετούς, και μειωμένη ανάγκη επεμβάσεων κατά τη διάρκεια αυτών, από αυτές που δεν έτρωγαν.

Μπορείς εκτός από την επισκλήρίδιο να ζητήσεις παυσίπονη ένεση, γίνεται ενδοφλέβεια, και μια κάποια ανακούφιση θα σου τη δώσει.

Η ψυχολογία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο!! να σκέφτεσαι συνεχώς το μωρό σου! να είσαι μαζί με τους ανθρώπους που είσαι απόλυτα σίγουρη ότι θα σου συμπαρασταθούν και θα σε ηρεμούν εκείνη την ώρα!

Εκατομύρια γυναίκες πέρασαν από αυτή τη διαδικασία πριν από εσένα και βγήκαν πιο δυνατές! Η γέννα σε δένει με το μωρό σου!