ΠΗΤ και ραντεβού για...τοκετό?

Σωστά κάνει η Freya81 και το ψάχνει από νωρίς γιατί πρώτον είναι μεγάλος ο αριθμός των γιατρών που δεν ακολουθούν ούτε καν τις κατευθυντήριες οδηγίες του επιστημονικού τους φορέα και δεύτερον

επιβάλλεται να είμαστε ενημερωμένοι για οτιδήποτε μας αφορά.

 

Αυτό μόνο που θα ήθελα να σου πω είναι να μην αναλωθείς υπερβολικά σε θέματα τοκετού και θηλασμού, όπως συνήθως κάνουν οι περισσότερες μαμάδες. Να αξιοποιήσεις αυτόν το χρόνο, που δεν υπάρχει ακόμη παιδί, για να ενημερωθείς σχετικά με την ψυχολογία και τις μεθόδους ανατροφής των παιδιών και, κυρίως, να συζητήσεις με τον σύντροφό σου για το πώς θα θέλατε να λειτουργεί στο μέλλον η οικογένειά σας.

Πολλοί τρέχουν σε σεμινάρια θηλασμού, ελάχιστοι όμως σε σεμινάρια ανατροφής-ψυχολογίας.

Νομίζω ότι δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ νόημα να διαμορφώσεις άποψη για το ποια θα πρέπει να είναι η ενδεδειγμένη διαχείριση κάθε εγκυμονούσας ή τοκετού. Και πιθανότατα θα είναι εσφαλμένη η άποψή σου, αφού δεν έχεις ειδικευτεί στη μαιευτική (...όπως είπες, ο γυναικολόγος σου είναι ειδήμων σε άλλο "κομμάτι" και όχι στη μαιευτική...). Αρκεί δηλαδή να εξακριβώσεις ότι ο γιατρός σου ακολουθεί τις οδηγίες της επιστήμης του και όχι του κέρδους ή της βολής του. Αυτό μόνο! Και εδώ στο φόρουμ θα διαβάσεις διάφορα tips.

 

Αυτά τ λέω έχοντας πολλά παραδείγματα κατά νου, όπου, μετά τη γέννηση του παιδιού, οι συζυγικές-οικογενειακές σχέσεις διερράγησαν ή διατηρήθηκαν μεν, πληγωμένες δε.

 

Και ποιο το νόημα αλήθεια αν γέννησες φυσιολογικά, χωρίς επισκληρίδιο και θήλασες κλπ. αλλά δεν κατάφερες να προσφέρεις στο παιδί αυτό που είναι τελικά το σημαντικότερο: ένα ευτυχισμένο σπιτικό;

(...για να μην παρεξηγηθούμε: αναγνωρίζω πλήρως τη σημασία των παραπάνω. Άλλωστε είμαι μια μακροχρόνια θηλάζουσα μαμά).

Ολα αυτα που μου λετε κοριτσια μου ειναι πολυ χρησιμα κ το εκτιμω αλλο τοσο.

Δε θα επεκταθω περι θηλασμου και ψυχολογιας μονο κ μονο επειδη ειναι διαφορετικα θεματα, κατα τ αλλα εχεις απολυτο δικιο και σιγουρα μ ενδιαφερουν ολα αυτα.

Ειλικρινα δε ξερω πως σου περασε εστω κ λιγο η εντυπωση απο το μυαλο οτι προκειμενο να γεννησω φυσιολογικα θα ρισκαρω οτιδηποτε εις βαρος της υγειας του κ της ζωης του η της δικιας μου. Ειναι ακριβως αντιθετες οι προθεσεις μου.

Ειλικρινα δε ξερω πως σου περασε εστω κ λιγο η εντυπωση απο το μυαλο οτι προκειμενο να γεννησω φυσιολογικα θα ρισκαρω οτιδηποτε εις βαρος της υγειας του κ της ζωης του η της δικιας μου. Ειναι ακριβως αντιθετες οι προθεσεις μου.

Αυτο για τη little monkey

Ειλικρινα δε ξερω πως σου περασε εστω κ λιγο η εντυπωση απο το μυαλο οτι προκειμενο να γεννησω φυσιολογικα θα ρισκαρω οτιδηποτε εις βαρος της υγειας του κ της ζωης του η της δικιας μου. Ειναι ακριβως αντιθετες οι προθεσεις μου.

Συμφωνώ με τη Josephine που συμφωνει με σένα, καθώς και με τη Zorro.

 

Τα τελευταία δυόμισι χρόνια, απʼτην πρώτη μου γέννα και μετά έχουμε 11 παραδείγματα στον περίγυρό μας γυναικών που έχουν γεννήσει. Οι δύο ήταν φ.τ. και οι 9 καισαρικές. Εδώ βέβαια δεν πρόκειται για αδέλφια μας ή κολλητούς μας φίλους(είναι ανύπαντροι), αλλά για ξαδέλφια/γνωστούς/συνάδελφους/γείτονες κλπ, οπότε θα έλεγε κανείς πως δε γνωρίζουμε τις ακριβείς λεπτομέρειες και το πώς κατέληξαν σε καισαρική. Σύμφωνοι, αλλά σαν ποσοστό ακόμα φωνάζει, γκαρίζει που λέμε και στο χωριό μου, ότι στη χώρα μας μπαίνει χέρι γιατρών στην πητ για τη βολή τους (γιατρός δεν έιμαι αλλά πόσο είναι το ποσοστό γεννων που καταλήγουν σε καισαρική σύμφωνα με τον ΠΟΥ? 15, 20%?). Αν στα παραπάνω προσθέσω και όλες τις λεχώνες με τις οποίες γνωρίστηκα στο Έλενα κατά τη διάρκεια της παραμονής μου (στους διαδρόμους, στον ίκτερο, στα μαθηματα θηλασμού κλπ) οι οποίες σε συντριπτικό ποσοστό είχαν γεννήσει με καισαρική ( 3 στις 3 στην πρώτη μου γέννα και 8-9 στις 10 στη δεύτερη) είμαι βέβαιη ότι πλέον η καισαρική θεωρείται το φυσιολογικό και ο φ.τ. η εξαίρεση.

 

Το παραπάνω το διαπίστωσα και προσωπικά στις γέννες μου, όπου σκάω μύτη στο Έλενα μόλις σπάσαν τα νερά (40+6 η πρώτη/ 39 + 1 η δεύτερη) και στο γειά σας ήρθα να γεννήσω με κοιτάνε σαν εξωγήινη οι νοσοκόμες στην εισαγωγή ασθενών, σα να τους είπα γειά σας έσπασα το πόδι μου. Ειδικά στην πρώτη που ήταν μεσάνυχτα, καθημερινής. Δεν ξέρω βέβαια αν άλλα κορίτσια έχουν παρόμοια εμπειρια, μπορεί να έτυχε.

 

Freya81 μπορω να σου στείλω και τα στοιχεία του δικού μου γιατρού στο Έλενα μιας και γράφεις πως θές δημόσιο. Είναι πολύ γνωστός στο Έλενα ως υπέρμαχος του φ.τ.χωρίς επισκληρίδιο και που δε ζητάει φακελάκι. Εντάξει δεν είναι ο γιατρός που θα είσαι μʼένα τηλέφωνο στο χέρι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά 3-4 φορές που θα τον χρειαστείς για κάτι σοβαρό (πυρετός αν θα πάρω αντιβίωση, πονόδοντο στον ένατο αν θα κάνω σφράγισμα, κλπ) είναι εκεί και προσωπικά μου το σήκωνε με τη μια. Επίσης έχει πολλές ώρες αναμονής (από 1-2 ώρες ως πολύ περισσότερες).

 

Καλή τυχη σου εύχομαι κι από μένα καλά κάνεις και το ψάχνεις. Παραθέτω και ένα άρθρο.

 

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.dika-sas&id=5111

Φυσικα και το θελω, να εισαι καλα!

Καταπληκτικό σκεπτικό! 1000%, η αληθινή εμπειρία του τοκετού μας κάνει πιο δυνατές! Και, βέβαια, η καισαρική είναι και αυτή ένας γολγοθάς, απ'οτι έχω μάθει από φίλες, - πονάς - όχι πριν αλλά μετά για αρκετές μέρες. Διαφωνώ με την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον θηλασμό και την ψυχολογία και την ανατροφή του παιδιού - θεωρώ ότι ο θηλασμός είναι μια πολύ αρμονική εισαγωγή στην ανατροφή και στο χτίσιμο μιας υγιούς ψυχοσύνθεσης και υγιούς σχέσης με τους γονείς. Με πείθει και η σύγκριση ανάμεσα σε παιδιά που έχουν θηλάσει για ένα εύλογο διάστημα και σε αυτά που δεν έχουν θηλάσει στο πριβέλλον μου. Άπειρα παραδείγματα ανισόρροπων σχέσεων με τους γονείς, έλλειψης σεβασμού, ανασφαλειών και-και-και. Ίσως, να υπάρχουν και εξαιρέσεις - παιδάκια που έχουν μεγαλώσει σωστά, με σωστές αρχές χωρίς να έχουν θηλάσει. Προσωπικά δεν γνωρίζω, δεν το αποκλείω, όμως.

Για το πόσο αυτός ο πόνος, της έδωσε την απαραίτητη δύναμη να αντέξει τις αγρύπνιες της πρώτης ηλικίας. Και τις παιδικές αρρώστιες. Και τις δύστροπες στιγμές των παιδιών της. Για το πόσο την βοήθησε η δύναμη που διαθέτει το σώμα και η ψυχή της γυναίκας –και που την ανακάλυψε τις ώρες που γεννούσε- που μ΄αυτό τον τρόπο την γνώρισε βιωματικά και, από τότε την ανακαλεί σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής της. Για το πώς, ο πόνος γίνεται φίλος και δάσκαλος. Για το δέσιμο που σχηματίζεται καθώς η μητέρα και το μωρό παλεύουν συνεργατικά ώστε να έρθει αυτό το λατρεμένο πλάσμα στον κόσμο με όσο το δυνατόν λιγότερες «πληγές». Για την απίστευτη στιγμή της γέννησης, που σε πλήρη συνειδητότητα και εγρήγορση παίρνεις το μωρό σου αγκαλιά και χαζεύεις το πρόσωπό του για πρώτη φορά. Σαν το μεγαλύτερο τρόπαιο ζωής. Σαν να κέρδισες τον λαχνό των δισεκατομμυρίων. Σαν να είσαι ο Άτλας, που κρατάει όλο τον ουρανό στα χέρια του.

Σωστά κάνει η Freya81 και το ψάχνει από νωρίς γιατί πρώτον είναι μεγάλος ο αριθμός των γιατρών που δεν ακολουθούν ούτε καν τις κατευθυντήριες οδηγίες του επιστημονικού τους φορέα και δεύτερον

επιβάλλεται να είμαστε ενημερωμένοι για οτιδήποτε μας αφορά.

 

Αυτό μόνο που θα ήθελα να σου πω είναι να μην αναλωθείς υπερβολικά σε θέματα τοκετού και θηλασμού, όπως συνήθως κάνουν οι περισσότερες μαμάδες. Να αξιοποιήσεις αυτόν το χρόνο, που δεν υπάρχει ακόμη παιδί, για να ενημερωθείς σχετικά με την ψυχολογία και τις μεθόδους ανατροφής των παιδιών και, κυρίως, να συζητήσεις με τον σύντροφό σου για το πώς θα θέλατε να λειτουργεί στο μέλλον η οικογένειά σας.

Πολλοί τρέχουν σε σεμινάρια θηλασμού, ελάχιστοι όμως σε σεμινάρια ανατροφής-ψυχολογίας.

Τελικά το μωρό όντως ήρθε όταν ήταν έτοιμο και ο τοκετός εξελίχτηκε με τόση ταχύτητα που κόντεψε να γεννήσει στο αυτοκίνητο καθ' οδόν για το μαιευτήριο...

Μέσα σε τρείς ώρες είχα την μπουμπού μου... Δεν πρόλαβαν ούτε επισκληρίδιο να μου χορηγήσουν, με συνέπεια να τα δω όλα από τον πόνο, εκ των υστέρων όμως δεν θ'άλλαζα τίποτα.

Τώρα, στο δεύτερο, ελπίζω να μην γεννήσω κάτω από τη σκάλα!

Καλημέρα κορίτσια μου!

Ελπίζω να μη σας μπέρδεψα πολύ με 1-2 απαντήσεις σε λάθος κουτάκια που έβαλα με το παλιο τάμπλετ μου και να μη παρεξηγηθηκε καμία!

Το ιδανικό για μένα θα ήταν να βρω ένα γιατρό με τον οποίο εφόσον όλα πάνε καλά, να πάμε για φυσικό τοκετό, αν χρειαστεί σε φυσιολογικό (δηλ με επισκληριδιο) και πάλι αν χρειαστεί με καισαρική. Αλλά όλα αυτά κατά περίπτωση, όχι προς όφελος οποιουδήποτε άλλου εκτός του μωρού κι εμένα. Κάποιες μου έχετε ήδη στείλει μερικά ονόματα που θα ψάξω πολυ καλά.

Η αλήθεια είναι ότι είμαι προκατειλημμένη με τους γυναικολόγους αρκετά, μέσα από ολόδικές μου εμπειρίες - παθήσεις και πιστεύω ότι οι περισσότεροι μαιευτήρες έχουν επιχείρηση και προκειμένου να κερδίσουν είτε λεφτά είτε χρόνο, δεν εκτελούν σωστά τη διαδικασία του τοκετού και ξέρουν πολύ καλά να χειριστούν την οποιαδήποτε από μας για να γίνει η επιλογή τους επιλογή μας.

Κάποια στιγμή ένας γυναικολόγος που είχα χρόνια (μέσα στα οποία δεν είχα σκοπό να τεκνοποιήσω ακόμα, πήγαινα δηλαδή για τυπικές εξετάσεις 1-2 φορές το χρόνο), παρόλο που το ΠΑΠ μου ήταν παθολογικό, μου είπε στο τηλ ότι όλα είναι καλά και είναι καθαρά θέμα τύχης το πως στη συνέχεια το ανακάλυψα και πρόλαβα να βρω τον γιατρό που έχω τώρα και με έσωσε από τα χειρότερα. Δε θα μακρυγορήσω, έψαξα αρκετά να βρω τους λόγους που μπορεί να το έκανε αυτό και τελικά διαπίστωσα ότι απλά δεν το κατάλαβε. Δεν γνώριζε επί του θέματος όμως όφειλε να μου πει να πάω σε κάποιον ειδικό να το ερευνήσω, το ΠΑΠ μου φώναζε. Προφανώς δεν ήμουν στο target group του εφόσον δεν επρόκειτο να...κάνω μωρό.

Ο ίδιος γιατρός μαζί με 2-3 άλλους επί χρόνια μου έλεγαν να κάνω χειρουργείο να βγάλω κάτι ινοαδενώματα που έχω στο στήθος αλλά και πάλι διαψεύστηκαν όταν άρχισα να πηγαίνω σ εναν εξειδικευμένο μαστολογο ο οποίος μου είπε κ συνεχίζει να υποστηρίζει μέχρι σήμερα ότι το συγκεκριμένο χειρουργείο είναι εντελώς περιττο, τουλαχιστον μέχρι τώρα και το μόνο που θα φέρει είναι ταλαιπωρία του οργανισμου μου.

Παρ' όλα αυτά δεν είμαι απόλυτη για τίποτα μέχρι σήμερα αλλά σίγουρα είμαι υποψιασμένη και προσεκτική. Και εφόσον πλέον έχω μπει στη διαδικασία να προσπαθώ για μωράκι θέλω να είμαι έτοιμη σιγά σιγά.

Μη λείπεις απ' τον τοκετό σου

 

Είσαι γυναίκα. Και είσαι έγκυος. Και είναι 2014. Και παρ΄όλο που είσαι νέα και υγιέστατη και είσαι κι ερωτευμένη και, το θέλεις πολύ αυτό το μωράκι που μεγαλώνει μέσα σου, φοβάσαι. Γιατί όλες οι ταινίες που είχες κατεβάσει με τις φίλες σου στον υπολογιστή- και που έχουν σκηνές με τοκετούς- ήταν πάντα σκηνές ανείπωτης οδύνης. Γιατί στην λογοτεχνία εδώ και αιώνες, οι γυναίκες κοιλοπονάνε ίσως για μέρες, υποφέρουν, γεννάνε παιδιά πεθαμένα ή πεθαίνουν κι οι ίδιες. Γιατί ο τοκετός εκτός από χαρά, είναι κι ένα δράμα: υπάρχει πόνος, αίμα, δάκρυα, ουρλιαχτά, κίνδυνοι. Κι εσύ, που είσαι ακόμα μια καλλίγραμμη, μαυρισμένη εικοσπεντάρα, δεν θέλεις τίποτα απ΄όλα αυτά.

 

Και η μαμά σου, σου έχει πει πως βασανίστηκε πολύ να σε γεννήσει. Και η θεία σου, πως η γέννα πονάει πολύ. Και ο γυναικολόγος σου, πως δεν έχεις κανένα μα κανένα λόγο να ανησυχείς πλέον, γιατί η σύγχρονη ιατρική, έχει απαλλάξει τις μανούλες από όλα αυτά τα βάσανα. Κλείνεις ένα ωραίο ραντεβού, όποτε βολεύει εσένα και τον γιατρό σου ώστε να μην διαταραχτούν και οι διακοπές σας, κοιμάσαι και όταν ξυπνήσεις έχεις ένα ωραίο, ροδοκόκκινο μωρό στην αγκαλιά, που δεν υπέφερε καθόλου, διότι γεννήθηκε με καισαρική. Δεν σφήνωσε στον κόλπο, δεν τυλίχτηκε με τον λώρο, δεν γεννήθηκε με ένα κεφάλι σαν ζουλιγμένο πεπόνι από την δύσκολη διαδρομή που είχε να διανύσει μέσα σου.

 

Δεν θέλεις καισαρική; Κανένα πρόβλημα. Υπάρχει και η επισκληρίδιος. Δεν θα πονέσεις, θα γεννήσεις μια χαρά και θα πάρεις αμέσως το μωράκι σου-που θα έχει γεννηθεί φυσιολογικά- στην αγκαλιά σου. «Φυσιολογικά;» Χμ… Εδώ, έχουν ξεχάσει να σου πουν πως με την επισκληρίδιο, ελλοχεύουν διάφοροι κίνδυνοι-και για σένα και για το μωρό σου- κίνδυνοι που η γκάμα τους ποικίλει από σοβαροί έως και θανατηφόροι. Αλλά αυτό εδώ, δεν είναι ένα ιατρικό κείμενο, με στόχο να αναλύσει τα υπέρ και κατά-βάση στατιστικής-του τοκετού με καισαρική, με επισληρίδιο, ή εκείνου του δίχως ιατρικοφαρμακευτική επέμβαση. Όλες αυτές οι πληροφορίες υπάρχουν σε αφθονία στο διαδίκτυο, στην διάθεση του καθένα.

 

Αυτό το κείμενο, γράφεται από μια μαμά που επέλεξε συνειδητά την φυσική διαδικασία του πόνου στους τοκετούς της και, που τώρα που τα παιδιά της μεγάλωσαν, έχει να σου πει δυο λόγια. Για το πόσο αυτός ο πόνος, της έδωσε την απαραίτητη δύναμη να αντέξει τις αγρύπνιες της πρώτης ηλικίας. Και τις παιδικές αρρώστιες. Και τις δύστροπες στιγμές των παιδιών της. Για το πόσο την βοήθησε η δύναμη που διαθέτει το σώμα και η ψυχή της γυναίκας –και που την ανακάλυψε τις ώρες που γεννούσε- που μ΄αυτό τον τρόπο την γνώρισε βιωματικά και, από τότε την ανακαλεί σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής της. Για το πώς, ο πόνος γίνεται φίλος και δάσκαλος. Για το δέσιμο που σχηματίζεται καθώς η μητέρα και το μωρό παλεύουν συνεργατικά ώστε να έρθει αυτό το λατρεμένο πλάσμα στον κόσμο με όσο το δυνατόν λιγότερες «πληγές». Για την απίστευτη στιγμή της γέννησης, που σε πλήρη συνειδητότητα και εγρήγορση παίρνεις το μωρό σου αγκαλιά και χαζεύεις το πρόσωπό του για πρώτη φορά. Σαν το μεγαλύτερο τρόπαιο ζωής. Σαν να κέρδισες τον λαχνό των δισεκατομμυρίων. Σαν να είσαι ο Άτλας, που κρατάει όλο τον ουρανό στα χέρια του.

 

Και ο πόνος έχει ξεχαστεί εντελώς και στο πέρασμά του σε έχει μεταμορφώσει σε αληθινή γυναίκα. Και σε μητέρα. Που νιώθει την ανάσα του παιδιού της με κάθε κύτταρο του σώματός της. Που όλη η απίστευτη, μαγική διαδρομή της εγκυμοσύνης και του τοκετού, έχει επιτέλους δικαιωθεί μέσα από ένα βλέμμα και μια αγκαλιά. Και σε όλα αυτά, έχει συμμετέχει ακριβοδίκαια ο πόνος. Χωρίς αυτόν, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Γιατί μαθαίνεις για άλλη μια φορά-κι ίσως την πιο βαθιά και ουσιαστική-πως όλα όσα έχουν αξία, με πόνο κερδίζονται. Και ειδικά αυτός ο πόνος, ο απόλυτα φιλικός και γνώριμος στο σώμα σου, σε γεμίζει δύναμη και υπερηφάνεια. Σε συντονίζει με την αληθινή σου φύση, σε γειώνει με τον πιο αρχέγονο τρόπο. Και στο τέλος, τον ευγνωμονείς. Και δεν θα άλλαζες την εμπειρία του για τίποτα. Γι αυτό –σε παρακαλώ- ζήσε τον τοκετό σου.

 

Μην πας διακοπές εκείνη τη μέρα, μην αφήσεις ούτε τον γιατρό σου να πάει. Είναι μόνο μια μέρα στη ζωή σου και στη ζωή του παιδιού σου. Αλλά στο ορκίζομαι, θα είναι η πιο σημαντική. Και δεν θα το μετανιώσεις, ποτέ.

 

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.dika-sas&id=5111

Πολύ όμορφο άρθρο, σε ευχαριστούμε! Αν μπορείς στείλε μου κι εμένα το όνομα του γιατρού που ανέφερες. Φιλιά!

πρόλαβα να βρω τον γιατρό που έχω τώρα και με έσωσε από τα χειρότερα.

Γιατί δεν σκέφτεσαι να πας στο γυναικολόγο που έχεις τώρα;

Γιατί δεν σκέφτεσαι να πας στο γυναικολόγο που έχεις τώρα;

Γιατί έχει σταματήσει τη μαιευτική χρόνια τώρα. Έχει αφιερωθεί σε συγκεκριμένο τομέα γυναικολογίας για τον οποίο διδάσκει κιόλας.

Καλημέρα!!! Σου εύχομαι ολόψυχα σύντομα να πραγματοποιηθεί τ όνειρό σου και να γίνεις μανούλα....

Συμφωνώ ότι κάνεις πολύ καλά που το ψάχνεις από τώρα γιατί ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΕΣ πια, εφόσον έχουμε τις επιλογές, να ψαχνόμαστε....

Γνώμη μου να βρεις ένα γιατρό που να εξετάσει την περίπτωσή σου από τώρα, δηλ να ξέρει τα θέματά σου και μετά να επεκταθείτε στο θέμα της εγκυμοσύνης.... να νιώσεις ότι τον εμπιστεύεσαι, οτι μπορείς να τον βρεις όποτε θες (προφανώς όταν συντρέχει λόγος....) και πάνω απ όλα να νιώθεις άνετα μαζί του...

πιστεύω πολύ στην κλασσική ιατρική και έχω εμπιστοσύνη στους γιατρούς, τους οποίους όμως ψάχνω ενδελεχώς και τεστάρω γενικά συμπεριφορές κυρίως.... αλλά και ιατρικά καθώς έχω μια σχετική εμπειρία με το χώρο. Ο γυναικολόγος μου πέρασε το τεστ χρόνια τώρα, ειδικά δε στην αποβολή μου... ήταν εκεί,... κλαίγαμε αγκαλιά... δε φοβήθηκε να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογούσε (αν και δεν είχε ευθύνη τα έκανε όλα όπως ακριβώς έπρεπε...)... μου μίλησε ξεκάθαρα για τις επιλογές μου και γενικά στάθηκε για μένα στο ύψος των περιστάσεων. Ανέχτηκε και με βοήθησε άπειρα στη 2η εγκυμοσύνη μου, που τον τρέλανα στις επισκέψεις και τα τηλ..... Επίσης όταν του αναφέραμε το θέμα της αμοιβής του ήταν σαφής και εντός πολύ λογικών ορίων, γεγονός που επίσης παίζει μεγάλο ρόλο στις μέρες μας...

όσο για τον τοκετό μαζί αποφασίσαμε παρά τα πολλά προβλήματα που είχα ότι θα το παλέψουμε για φυσιολογικό... φυσικό δεν μπορούσα να κάνω σε καμία περίπτωση. Ξεκάθαρα μου είπε όμως ότι αν φτάσουμε σε σημείο να κινδυνεύει το παιδί η εγώ δεν θα το διαπραγματευτεί και θα προχωρήσει σε καισαρική. Ευτυχώς δε χρειάστηκε. Με είδε Σάββατο... και μαζί αποφασίσαμε να γεννήσω Τρίτη με τον ίδιο και τη μαία του παρόντα σε όλο τον τοκετό!!!!

Με όλο αυτό θέλω να σου πω ότι ανεξάρτητα με τα επιστημονικά κριτήρια, γνώμη μου είναι να βρεις κι έναν άνθρωπο που να νιώθεις άνετα και ήρεμα μαζί του. Και όλα τ άλλα έχεις καιρό και να τα ψάξεις και να τα διαπραγματευτείς..... και να θυμόμαστε όλες ότι δυστυχώς ο γυναικολόγος δεν είναι μόνο για τις χαρές ..... μπορεί να χρειαστεί να αντιμετωπίσει και πολύ δύσκολες καταστάσεις..... και στη μετέπειτα ζωή μας. Για αυτό για μένα κυρίως παίζει ρόλο ο άνθρωπος!!!!

Freya81 συμφωνω με αυτά που υποστηρίζεις και με τρομαζει που η πλειοψηφια κανει προκληση. Σου εύχομαι να γίνεις μανουλα και μπραβο σου που ψαχνεσαι πριν ακομη μεινεις εγκυος(περασανε και 2 χρονια-δεν ξερω αν αλλαξε κατι). Κι εγω ειμαι εναντιον της προκλησης οταν δεν υπαρχει σοβαρος λογος... Εγω γεννησα 40+5,αλλα στην τελευταια μας συναντηση(40+4) η γιατρος μου προτεινε να με παει με προκληση στις 40+7. Εγω βεβαια διαφωνησα γιατι πιστευω οπως κι εσυ οτι η ΠΗΤ ειναι ενδεικτικη και δεν χρειαζεται να βιαζουμε τα πραγματα.Τελικα εγώ της ειπα οτι θελω να περιμενω τουλαχιστον μεχρι τις 41+3 και αν δεν βγει μεχρι τοτε βλεπουμε. Η ιδια διαφωνουσε αλλα τουλαχιστον σεβαστηκε την επιλογη μου και δεν μου ειπε "δεν σε αναλαμβανω"(το εχω ακουσει κι αυτο-την αφησε ο γιατρος της ετοιμογεννη). Εγω έχοντας μια καλη εγκυμοσυνη και μια καλη φυσικη κατασταση και γνωριζοντας οτι επιστημονικα μπορω να κλεισω και την 42η εβδομαδα, εμεινα ανενδοτη στην επιλογη μου κι ετσι το ιδιο βραδυ ο κυριος αποφασισε να βγει μονος του. Συμπερασματικα, δεν υπηρχε περιπτωση να έκανα τιποτα απ΄τα παρακάτω, αλλά αν έπρεπε να διαλεξω προκληση ή επισκληρίδιο θα διαλεγα το δευτερο...