ΜΕΤΑΝΙΩΝΟΝΤΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ VBAC

ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ VBAC ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ... ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕ ΑΝΑΛΟΓΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ??

Θέλει πολλή ενημέρωση, στήριξη και καλό γιατρό ή μαία για να κάνεις vbac. Εγώ έκανα αν και φοβόμουν λίγο και όλα πήγαν καλά. Έχω ένα ζωηρό αγοράκι! Μην κοιτάς πίσω στο τι δεν έκανες. Να χαίρεσαι το μωράκι σου!

Σε ευχαριστώ για την απάντηση... ξέρεις το κακό είναι ότι ήμουν από τις καλύτερες κατηγορίες όντας με έναν φυσιολογικό στο ιστορικό μου και μετά την καισαρική αλλά παρόλα αυτά όλοι με φόβιζαν και δεν το αποφάσισα. Η μάλλον το αποφάσισα απλά ήταν πολύ αργά και δεν υπήρξα ποτέ από τις τολμηρές να αλλάξω γιατρό τελευταία στιγμή.

Βέβαια είχα και επεισοδιακές εγκυμοσύνες... Στην πρώτη είχαμε το φόβο μικροκεφαλίας στο μωρό αλλά το μωρό τελικά ηταν σε τέτοια θέση που δεν επέτρεπε σωστή μέτρηση του κεφαλιού. Να φανταστείς είχα κάνει 6 φορές Β Επιπέδου. Γεννηθηκε φυσιολογικά με πρόκληση μέσα σε έξι ώρες.

Στην δεύτερη είχα 4 φορές αποκόλληση πλακούντα λόγω χαμηλής πρόσφυσης. Στην 40η εβδομάδα είχα την 4η αποκόλληση και η γιατρός συνέστησε καισαρική μην τυχόν από τις συσπάσεις αποκολληθεί πλήρως. Σε αυτήν την εγκυμοσύνη φοβόμουνα πολύ μήπως τυχόν και δεν ήταν γραφτό να κάνω τρίτο παιδί και εκεί κόλλησα με τον πρώτο μου γυναικολόγο που ενώ στο τέλος είπε θα το προσπαθήσουμε εάν το μωρό κατέβει κλπ κλπ... το μωρό προφανώς δεν κατέβηκε...

Λυπάμαι πολύ και το μυαλό μου είναι συνέχεια εκεί. Πως φοβήθηκα υπερβολικά και έκανα την λάθος επιλογή... Φοβάμαι μήπως η ψυχολογία μου χειροτερέψει...

Λυπάμαι πολύ και το μυαλό μου είναι συνέχεια εκεί. Πως φοβήθηκα υπερβολικά και έκανα την λάθος επιλογή... Φοβάμαι μήπως η ψυχολογία μου χειροτερέψει...

να χαιρεσαι τα παιδακια σου και να ευχαριστεις τον θεο που σε βοηθησε να γεννηθουν υγιη και χωρις εκπληξεις και φυσικα που και εσυ εισαι καλα...και αφησε την ψυχολογια σου να χαλαρωσει και απολαυσαι τις στιγμες με τα παιδακια σου...καταλαβαινω οτι για μερικες γυναικες ο τροπος τοκετου ειναι πολυ συμαντικος,αλλα συμαντικοτερο ειναι η ασφαλεια του παιδιου πρωτιστως και η ασφαλεια της μητερας κατα την διαρκεια...μην βασανισεις την ψυχολογια σου λοιπον γιατι θα χασεις πολυτιμες στιγμες απο τα χαμογελα των παιδιων σου,σκεπτομενη τι θα κερδιζες ή τι θα εχανες,αν ειχες προχωρησει στην μεθοδο τοκετου που επιθυμουσες

Έχεις πολύ δίκιο... απλά το μυαλό κάνει περίεργες φάσεις... και μου έχει γίνει εμμονή... τι λάθος έκανα και για εμένα και για το μωρό μου... και σκέφτομαι πόσο αχάριστη είμαι και το θεωρώ και βλασφημία απλά δε ξέρω πως να το ξεπεράσω... πως να το δικαιολογήσω...

Πιστεύω ότι όπως και να το δικαιολογήσω δε θα μπορέσω ποτέ να πίσω τον εαυτό μου...

Γιατί ενώ όλα τα δεδομένα δείχνουν το VBAC τόσο ασφαλή εγώ άκουγα τον περίγυρο μου και δεν πήγα έστω σε έναν γιατρό υπέρμαχο να συνταχθεί αυτός μαζί μου?? Τι ακριβώς φοβόμουνα? Τον τοκετό τον ίδιο ή την αλλαγή γιατρού? Το ότι όλοι θεωρούσαν ότι θα κάνω μόνο δυο παιδιά και φοβόμουνα να ριψοκινδυνεύσω το οτιδήποτε στο τρίτο?

Μήπως επειδή έχω ήδη ζήσει το φυσιολογικό δεν περίμενα ότι θα μου έλειπε τόσο η εμπειρία μιας ακόμη φοράς? Δεν ξέρω...

Η αλήθεια είναι ότι την προηγούμενη καισαρική μου τη θεώρησα δικαιολογημένη... δε ξέρω αν όντως έτσι ήταν... ίσως και γι αυτό δε φούντωσαν αυτά τα συναισθήματα μου από τότε... και μου βγήκαν τώρα στη δεύτερη... στο τρίτο παιδί... και το τελευταίο.

Για ποιο λόγο είναι τόσο σημαντικό για εσένα; Ειδικά από τη στιγμή που έχεις ήδη βιώσει έναν φυσιολογικό τοκετό...

Έχεις τρία υγιή παιδιά, παρόλο που είχες δύσκολες εγκυμοσύνες και κάθεσαι και σκας για τον τρόπο που γέννησες το τρίτο;; Έχει κανένα νόημα όλο αυτό; Σκέψου το λίγο με τη λογική και άσε το συναίσθημα...

Έχεις πολύ δίκιο... απλά το μυαλό κάνει περίεργες φάσεις... και μου έχει γίνει εμμονή... τι λάθος έκανα και για εμένα και για το μωρό μου... και σκέφτομαι πόσο αχάριστη είμαι και το θεωρώ και βλασφημία απλά δε ξέρω πως να το ξεπεράσω... πως να το δικαιολογήσω...

Πιστεύω ότι όπως και να το δικαιολογήσω δε θα μπορέσω ποτέ να πίσω τον εαυτό μου...

 

Γιατί ενώ όλα τα δεδομένα δείχνουν το VBAC τόσο ασφαλή εγώ άκουγα τον περίγυρο μου και δεν πήγα έστω σε έναν γιατρό υπέρμαχο να συνταχθεί αυτός μαζί μου?? Τι ακριβώς φοβόμουνα? Τον τοκετό τον ίδιο ή την αλλαγή γιατρού? Το ότι όλοι θεωρούσαν ότι θα κάνω μόνο δυο παιδιά και φοβόμουνα να ριψοκινδυνεύσω το οτιδήποτε στο τρίτο?

 

Μήπως επειδή έχω ήδη ζήσει το φυσιολογικό δεν περίμενα ότι θα μου έλειπε τόσο η εμπειρία μιας ακόμη φοράς? Δεν ξέρω...

Η αλήθεια είναι ότι την προηγούμενη καισαρική μου τη θεώρησα δικαιολογημένη... δε ξέρω αν όντως έτσι ήταν... ίσως και γι αυτό δε φούντωσαν αυτά τα συναισθήματα μου από τότε... και μου βγήκαν τώρα στη δεύτερη... στο τρίτο παιδί... και το τελευταίο.

Πότε γέννησες κορίτσι?

Εικάζω πρόσφατα, γιατί είσαι προφανώς ακόμα επηρεασμένη από τις ορμόνες, την κούραση, την αϋπνία κ.λπ.

Σιγά-σιγα θα συνέλθεις, έτσι πιστεύω...δυστυχώς δεν μπορώ να σου δώσω κάποια συγκεκριμένη συμβουλή, έχω κάνει κι εγώ 2 καισαρικές, αλλά τις ξέχασα την στιγμή που ακούμπησαν πάνω μου τα παιδιά μου, ποτέ δεν θεώρησα ότι σε καθορίζει καθ'οιονδήποτε τρόπο η μέθοδος τοκετού.

Πρόσεχε την ψυχολογία σου που είναι ευαίσθητη αυτή την περίοδο, γιατί κάνει τα απλά πράγματα να διογκώνονται στο μυαλό, το ξέρεις άλλωστε ως τρις μαμά!!!

Χάιδεψε την ουλή σου, αγάπησέ την γιατί από εκεί βγήκαν τα παιδάκια σου και προχώρα!

Να σου ζήσουν!!!

Γέννησα το τρίτο μου παιδί πριν από 4 μήνες.

Ίσως επειδή στο πρώτο μου παιδί σαν πρωτάρα δεν ήξερα και τι να απαιτήσω απλά όλα πήγαν καλά και γέννησα φυσιολογικά. Τώρα που βλέπω διάφορα βίντεο κλπ σκέφτομαι... α εμένα μου έβαλε πανί μπροστά και δεν είδα το μωρό να βγαίνει... α εμένα δεν μου το ακούμπησε αμέσως επάνω... μου το έδωσε στα γρήγορα η μαία και εγώ δεν ήξερα καλά καλά πως να το φέρω κοντά μου να το φιλήσω. Είχα σαστίσει δεν ήξερα τι είχε γίνει. Βγήκε και γρήγορα... χαζομάρες δλδ αλλά τα σκέφτομαι.

Θα με διαβάσουν και κοπέλες με σοβαρά προβλήματα γονιμότητας και θα τρελαίνονται...

Και στις καισαρικές δε... στην πρώτη θυμάμαι πως μου έφεραν να δω το μωρό και το φίλησα... στη δεύτερη δεν τον καλοείδα και φίλησα το πατούσι... Και ενώ μου είχαν αφήσει το ένα χέρι ελεύθερο εγώ σα χαζοφοβισμένη ούτε που έκανα να τον πιάσω μόλις μου τον έφεραν. Το μόνο που θυμάμαι καλά είναι ότι την τρίτη φορά έκλαψα πραγματικά μόλις άκουσα το πρώτο του κλάμα...

Τι να πω έχω χαζέψει...

Θηλάζουμε αποκλειστικά και είναι ένας γλυκός φούσκας. Θα δώσω βάση στο θηλασμό για να αναπληρώσω το κενό που νιώθω ότι μου άφησε ο τοκετός...

Καλησπέρα. Να χαίρεσαι τα παιδιά σου κ να έχουν υγεία. Κάθε "πρόβλημα" για τον καθένα είναι σημαντικό. Δεν μπορεί να σε κρίνει κανείς για το πως νοιώθεις. Μόνο θα σου πω τη δική ου ιστορία.

έμεινα έγκυος κ ήθελα πολύ ένα φυσιολογικό τοκετό. Ανακάλυψα θρομβοφιλία κ ο γιατρός μου είπε "θα δούμε". Στον 8ο είχα χαμηλό αμνιακό κ πολλές συσπάσεις. Μπήκα στον 9ο κ ο γιατρός μου είπε "αφού τα καταφέραμε μέχρι εδώ δεν ρισκάρω να σταματήσουμε τις ενέσεις. Καισαρική με ολική". Στο άκουσμα κ μόνο ότι ο γιος μου θα γεννηθεί κ εγώ θα είμαι ναρκωμένη, έλιωνα. Την ημέρα του προγραμματισμένου τοκετού, δεν άκουγαν καλά την καρδιά του μωρού κ με νάρκωσαν άρων άρων... ο μικρός γεννήθηκε υγειέστατος, κ εγώ το μόνο που θυμάμαι και κλαίω, είναι η φωνή της μαίας το αυτί μου την ώρα που συνερχόμου να μου λέει "το παιδί σου είναι καλά, το παιδί σου είναι καλά..."

Ο μικρός είναι τώρα 3 ετών κ τα τελευταία 2,5χρόνια προσπαθώ για δεύτερο χωρίς επιτυχία, από θεραπεία σε θεραπεία.

"Γιατρέ, πως γέννησα το πρώτο?" "Αγκαλιά με το Θεό" μου είπε...

κ τώρα εύχομαι να μου χαρίσει κ άλλα παιδιά κ ας τα δει πρώτα ο μπαμπάς τους κ μετά εγώ... μανάδες είμαστε για μια ολόκληρη ζωή... όχι μόνο το πρώτο λεπτό... μανάδες είναι κ όσες γυναίκες υιοθετούν κ ας μη γέννησαν...

Μη χαλάς τις μέρες σου, κοπέλα μου, μην ψάχνεις το γιατί... όλα γίνονται για κάποιο λόγο σ' αυτή τη ζωή!

πολύ συγκινητικά αυτά που λες.να σου ζήσει το παιδάκι σου, οπως τα λες, μανάδες έτσι ή αλλιώς όλες.

Τωρα σκέψου κατι να είχε γίνει επειδή επέλεξες 'σωστό' γιατρό που σε στηρίζει για vbac.... Θα εγραφες διαφορετικό ποστ!!

Για το καλο το δικό σου και μονο, ξαναδες τις προτεραιότητες σου , τη ειναι σημαντικό για σένα... Εισαι πολυ τυχερή που δεν εχεις γνωριςει μανούλες που εχαςαν μωρακια να λες ...

Σας ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας...

eliz8 να χαίρεσαι το αγοράκι σου... εύχομαι πραγματικά σύντομα να δεις πάλι την κοιλίτσα σου να φουσκώνει. 2,5 χρόνια κοπέλα μου... υπομονή και πίστη και το καλό θα έρθει. Είχες κι εσύ επεισοδιακή εγκυμοσύνη... μάλλον πιο επεισοδιακή από τις δικές μου... δύσκολο πράγμα η πρώτη εγκυμοσύνη να είναι έτσι... εγώ αντί να χαϊδεύω την κοιλίτσα μου τότε ξυπνούσα κλαίγοντας με λυγμούς "γιατί δε μεγαλώνει το κεφαλάκι της!!!" Ακόμη κλαίω όποτε το αναφέρω... 28 χρονών τότε και να μου λένε να κάνω αμνιοπαρακέντηση κλπ κλπ. Όταν λοιπόν σε αυτήν την εγκυμοσύνη είδα ότι ο κίνδυνος να πάει κάτι στραβά στο VBAC είναι ελάχιστος απλά αυτός ο ελάχιστος κίνδυνος υπάρχει για το μωρό ενώ στην επαναληπτική καισαρική αυτός ο ελάχιστος κίνδυνος υπάρχει για τη μητέρα... κάπως έτσι πήρα την απόφαση μου.

BabyCute έχεις πολύ δίκιο ... ξέρεις πράγματι με ταλάνισε πολύ αυτό το δίλημμα απλά κι εγώ σκέφτηκα... καλύτερα να μετανιώνω για το ότι δε γέννησα όπως θα ήθελα παρά να μετανιώνω για το ότι έχασα το παιδί μου ή προκάλεσα στο παιδί μου κάποιο κακό... όσο απίθανο και να ήταν να συμβεί αυτό.

Τώρα οι κοπέλες που τολμούν VBAC βέβαια το βλέπουν ίσως διαφορετικά. Πολύς φόβος για το τίποτα. Ίσως αν και εγώ είχα καλύτερες εγκυμοσύνες έτσι να το έβλεπα... δε ξέρω... Δε ξέρω για το VBAC αλλά για τις χωρίς λόγο πρώτες καισαρικές... εκεί πρέπει πραγματικά να γίνει αγώνας. Να μη μπαίνουν πολλές γυναίκες σε αυτό το δίλημμα που πέρασα εγώ και η καθεμία που αναλογίζεται το VBAC.

Τωρα σκέψου κατι να είχε γίνει επειδή επέλεξες 'σωστό' γιατρό που σε στηρίζει για vbac.... Θα εγραφες διαφορετικό ποστ!!

 

Για το καλο το δικό σου και μονο, ξαναδες τις προτεραιότητες σου , τη ειναι σημαντικό για σένα... Εισαι πολυ τυχερή που δεν εχεις γνωριςει μανούλες που εχαςαν μωρακια να λες ...

Μάλλον δεν το καταλαβαίνω καλά αυτό οπυ έγραψες και σε παρακαλώ να με διορθώσεις αν κάνω λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι υπαινίσσεσαι πως ο γιατρός που θα αναλάμβανε tolac θα το έκανε ρισκάροντας και διακινδυνεύοντας.

όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι γιατροί που αναλαμβάνουν πραγματικά κάτι τέτοιο έχουν πλήρη επίγνωση των όποιων επιπλοκών και δεν πειραματίζονται. Ακολουθούν πρωτόκολλα και έχουν πολύ ξεκάθαρη γνώση για το πότε μπορούν και πότε δε μπορούν να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο. Η διαφορά είναι ότι τουλάχιστον οι γιατροί που γνωρίζω εγώ σε αυτόν τον τομέα, δεν πατάνε στο συναίσθημα, αλλά σου λένε τα πράγματα όπως έχουν κα ισε αφήνουν να κάνεις εσύ την επιλογή σου με βάση τη γνώση και τη λογική σου.

Είναι σημαντικό ν α είναι ξεκάθαρο το παραπάνω, γιατί η τρομοκρατία στις πιθανές υποψήφιες για tolac είναι τεράστια και πρέρχεται τόσο από επαγγελματίες υγείας που δεν έχουν τη γνώση ή τη θέληση να το κάνουν, αλλά δε θέλουν να χάσουν τον πελάτη, όσο και από τους συγγενείς που όπως συμβαίνει με όλα τα .... μέχρι στιγμής "ασυνήθιστα".

Βίκυ να σου ζήσει το μωράκι σου. ποτέ μη μετανιώνεις για μια επιλογη είναι πάντα η καλύτερη στις συνθήκες που αντιμετωπίζει ο καθένας . Εφόσον τώρα πια έχεις γνώσεις μπορείς να υποστηρίξεις άλλες γυναίκες να βρουν το δρόμο τους και τους επαγγελματίες υγείας που τους ταιριάζουν μέσα από την εμπειρία σου.

Μέχρι τότε και να πραγματικά αισθάνεσαι ότι πιέζεσαι συναισθηματικά μίλα με κάποιον. Η Φαιναρέτη έχει τηλεφωνική γραμμή και μπορούν να σε βοηθήσουν.

Miriki δεν υπαινίσσομαι τιποτα, αυτο που λέω ειναι οτι και να νομίζουν οτι ξέρουν τι κάνουν και οτι μπορει να μανατζαρουν το ρίσκο, απλα πολλες φορές κάνουν λαθος, πέφτουν εξω, ειναι υπεραισιόδοξοι , απειροι κλπ

Πας να μου πεις οτι οι μαιευτήρες πέφτουν παντα μεσα; Δεν γίνονται ατυχήματα;

Το πιο σημαντικό εδω ειναι η κοπέλα να νοιώσει καλα για την επιλογή της και οχι να μην τρομοκρατηθεί κάποια που εχει αποφασίσει για vbac..

Όχι το πιο σημαντικό είναι να νιώσει καλά η κοπέλα γιατί έκανε το καλύτερο που άντεχε ΚΑΙ να μην τρομοκρατούμε τον κόσμο χωρίς λόγο. Επίσης ατυχήματα γίνονται μόνο στα tolac; Πουθενά αλλού; Το θέμα δεν είναι να διαλέξουμε ποιον θα τρομοκρατήσουμε λοιπόν τους μεν ή τους δε.

Καλό θα ήταν να λάβεις υπόψιν σου ότι σε ό,τι κάνουμε πάντα υπάρχει ρίσκο. Το να προβάλλουμε την επιλεκτική δεύτερη καισαρική ως περίπατο στο πάρκο και το tolac ως καπρίτσιο της εγκύου και ευκαιρία για ζογκλερικά του γιατρού είναι λάθος.

Η Βίκυ είναι μια δυνατή γυναίκα που ενημερώθηκε από συγκεκριμένους ανθρώπους έκανε την έρευνά της και έλαβε την απόφασή της και πολύ ορθά έκανε. Το τι θεωρεί ρίσκο ο καθένας μας είναι, όπως λέει και η ίδια, διαφορετικό. Ίσως αν είχε διαφορετική υποστήριξη να έπαιρνε άλλη απόφαση ίσως και όχι. Σημασία έχει ότι με τα δεδομένα που είχε έκανε αυτό που έπρεπε. Επομένως χρειάζεται τώρα να θυμηθεί τα τερτίπια της λοχείας και να βρει βοήθεια.

Εννοείται μια καισαρικη δεν ειναι χωρις ρίσκο, αλλα το ρίσκο ειναι πολυ μικρότερο απο vbac... Δεν το λέω εγω το λεει η επιστιμη

Εννοείται οτι αςχημα περιστατικά συμβαίνουν παντου αλλα εδω μιλάμε για vbac

Και τέλος εννοείται πρόθεση μου δεν ειναι να τρομοκράτηςω κανενα αλλα αυτο τι θρεντ φτιάχτηκε απο μια μανούλα για κάποιο λόγο και για μένα προσωπικά ειναι πιο σημαντικό να νοιώθει καλα η κοπέλα με το μωρακι της χωρις περιττές σκέψεις παρα οτιδήποτε άλλο

Δεν φταίω εγω αν άλλες κοπέλες φοβηθούν επειδη είπα οτι υπαρχει ρίσκο! Ας κάνουν την έρευνα τους

Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για την υποστήριξη ... ήδη νιώθω καλύτερα.

Τώρα για να απαντήσω στη miriki... Όντως αν είχα διαφορετική υποστήριξη να επέλεγα αλλιώς. Όσες φορές και αν ρώτησα τον άντρα μου να πάω σε άλλο γιατρό να το γεννήσω φυσιολογικά δε μου το απαγόρευε απλά έπαιρνε τη στάση... "γιατί θες κάτι επικίνδυνο???". Κι εγώ έλεγα... "δίκιο έχεις μωρέ... θα κάνω άλλη μια καισαρική"

Εκ των υστέρων που με είδε μέσα στην κατάθλιψη μου είπε καλά αν πήγαινες δε θα ερχόμουν κι εγώ?? Ναι αλλά εγώ τότε ήθελα ένα σπρώξιμο για να σηκώσω το αναθεματισμένο τηλέφωνο και να κλείσω ένα ραντεβού αλλού. Και οι γονείς μου το ίδιο... γιατί κλπ κλπ??? Και η θεία μου το ίδιο που της είχε δοθεί πριν 18 χρόνια η ευκαιρία VBAC ή επαναληπτική καισαρική και επέλεξε καισαρική...

Δεν καταλογίζω ευθύνες σε κανέναν. Αλλάζω τους γιατρούς πολύ εύκολα. Απλά εγώ φοβόμουνα. Δεν είχα πειστεί εγώ. Και τώρα που το σκέφτομαι... το σκέφτομαι εκ των υστέρων... εκ του ασφαλούς που δε χρειάζεται πάλι να πάρω την απόφαση μου.

Και μη φανταστείτε είχα και θετικές επιρροές. Είχε κάνει VBAC μια παλιά μου συμμαθήτρια και μια γειτόνισσα μου 3 μήνες πριν τη δική μου γέννα.

Απλά ήμουν και είμαι φοβίτσω. Βέβαια με 2 επεισοδιακές πρώτες εγκυμοσύνες...

Τα παιδιά μας πρέπει να γεννιούνται φυσιολογικά. Δεν πρέπει να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα μια "ετυμηγορία" για καισαρική. Πρέπει να ρωτάμε κι αλλού. Κυρίως για την πρώτη καισαρική. Εκεί πρέπει να επικεντρωθούν οι προσπάθειες όλων των σωματείων-ομάδων κλπ για την προαγωγή του φυσιολογικού τοκετού. Το αν θα κάνεις VBAC ή όχι δεν έχει να κάνει μόνο με το ποιος είναι ο ορθός τρόπος να φέρουμε ένα παιδί στον κόσμο. Έχει να κάνει και με αποδοχή των όποιων ρίσκων, με τη δύναμη και το ψυχισμό της κάθε γυναίκας κλπ. Δεν είναι σαν έναν κανονικό φυσιολογικό τοκετό. Όταν πήγα στον πρώτο μου τοκετό ήμουν μια χαρούμενη μέλλουσα μαμά... ούτε που ήξερα τι είναι η ρήξη μήτρας. Ξέρετε πόσες φορές με φαντάστηκα να γεννάω αυτό μου το παιδί και να σκέφτομαι... τώρα ανοίγει η ουλή μου... τώρα θα σκάσει η μήτρα μου κλπ κλπ κλπ... αυτός δεν είναι η ιδανική συναισθηματική κατάσταση για να γεννήσεις.

Στη δεύτερη μου εγκυμοσύνη το προσπάθησα πολύ να ξαναγεννήσω φυσιολογικά. Στις 36 εβδ. ειδικός-κορυφή στους υπερήχους γιατρός μου έδωσε το πράσινο φως για φυσιολογικό τοκετό. Η απόσταση πλακούντα-τραχήλου ελάχιστα εκατοστά.

3 μέρες πριν την ΠΗΤ πάλι αιμορραγία. Με κοιτούσαν στην κλινική και κολπικά και κοιλιακά. Το αίμα πολύ, συσπάσεις καθόλου. Δε γεννούσα. Η γιατρός προτείνει καισαρική. Εγώ συμφώνησα. Τι άλλο να έκανα βέβαια? Να έλεγα να επουλωθεί η αποκόλληση πόσες μέρες για να γεννήσω φυσιολογικά... Όταν με άνοιξαν είδαν καλά την αποκόλληση. Για εμένα πιστεύω ευτυχώς έγινε έτσι. Πιθανότατα θα γινόταν η αποκόλληση επάνω στον τοκετό και θα τρέχαμε. Δε μετάνιωσα ούτε στιγμή που συμφώνησα τότε. Οι ενδείξεις ήταν δυνατές και ορατές για καισαρική.

Τώρα έχω 3 παιδιά... δόξα το Θεό δυνατά και χαρωπά. Αν τύχει ... αν και δεν έτυχε τόσα χρόνια με τον άντρα μου που ήμασταν πιο νέοι... τελοσπάντων... αν τύχει και καταλάθος μας έρθει και 4ο ξέρω σε ποιο γιατρό θα πάω. Θα πάω σε αυτόν που στις 38, 39, 40, 41 εβδομάδες θα μπορέσω να επιλέξω VBAC ή επαναληπτική καισαρική. Και θα μπορώ να επιλέξω VBAC γιατί θα ξέρω ότι θα το έχει κάνει πολλές φορές και θα μπορεί να με υποστηρίξει. Βέβαια τι θα επιλέξω και τότε δεν το γνωρίζω τώρα. Ίσως και τότε να υπερισχύσει ο φόβος μου παρά η επιθυμία μου να γεννήσω ξανά φυσιολογικά.