Σχολείο ... η ζωή!

Αναρωτιέμαι κάτι απλό...

ποιος θα διδάξει στα παιδιά μας τα σημαντικότερα μαθήματα ζωής;

Ποιος είναι ο αρμόδιος να τους δείξει:

α. .... τα όρια;

β. .... το σεβασμό;

γ. .... την ανεκτικότητα;

δ. .... την υπομονή;

ε. .... την επιμονή;

στ. ..... .... ....

Μπορώ να σκεφτώ έναν τεράστιο κατάλογο με συμπεριφορές και δεξιότητες για την καθημερινή ζωή των παιδιών, των εφήβων και των μετέπειτα ενηλίκων.

Ποιος όμως είναι ο αρμόδιος να τα διδάξει αυτά;

Οι γονείς; Οι νηπιαγωγοί; Οι δάσκαλοι; Οι καθηγητές; Οι φίλοι; Οι άγνωστοι; Ποιοι;

Αν π.χ. οι γονείς για κάποιο λόγο αδυνατούν... τότε ο δάσκαλος; Μπορεί; Έχει την αρμοδιότητα; Έχει την ικανότητα;

Αν ο δάσκαλος είναι ανεπαρκής, το κενό το καλύπτει ο γονιός;

Μήπως συχνά μετατοπίζουμε το θέμα από τους μεν στους δε... για να βγάλει κάποιος άλλος το φίδι από την τρύπα;

π.χ. Γονιός: εεε θα πάει σχολείο και θα μάθει...

Δάσκαλος: εεε εγώ τι να κάνω; Αν δε το φτιάξουν οι γονείς αυτό;

Φίλοι...: έλα μωρε... όλοι έτσι κάνουν... συνέχισε...

Διάφορες περιστάσεις... που δίνουν εντελώς κακό παράδειγμα και βγαίνουν άσχημα συμπεράσματα...

Τι δυνατότητες έχει ο καθένας;

Τι δυνατότητες έχουν όλοι μαζί;

Τι να καταλάβει το παιδί από συχνά αντικρουόμενες απόψεις;

Τι ζητάμε από τα παιδιά;

Τι δείχνουμε στα παιδιά;

ποποοοοο με αγχωσες!!!

Ποιος όμως είναι ο αρμόδιος να τα διδάξει αυτά;

 

Οι γονείς; Οι νηπιαγωγοί; Οι δάσκαλοι; Οι καθηγητές; Οι φίλοι; Οι άγνωστοι; Ποιοι;

 

Όλοι μας.

Τα παιδιά είναι παρατηρητές και "αντιγραφείς" των μεγάλων που είναι πρώτυπα στη ζωή τους.

Έτσι λοιπόν, το δικό μας παράδειγμα (της στάσης μας γενικότερα) είναι που θα υιοθετήσουν ή θα απορίψουν (αν ένα κομμάτι της αλυσίδας που ανέφερες) δεν τα ικανοποιεί.

Με κύριο άξονα πάντα τους γονείς και την οικογένεια.

Κι εγώ θα συμφωνήσω ότι αυτές οι αξίες δε διδάσκονται με τη μορφή μαθήματος (του τύπου "σήμερα θα μάθουμε για την ανεκτικότητα") αλλά με τη μορφή προσωπικού παραδείγματος (και ενίοτε αντιπαραδείγματος). Τόσο τα παιδιά όσο και εμείς οι ενήλικες συνεχίζουμε να διδασκόμαστε από τη ζωή, στην αρχή από τους γονείς μας, από τους εκπαιδευτικούς, από τους ανθρώπους του κοινωνικού μας περίγυρου, ακόμα και από πράγματα που μόνο διαβάσαμε ή ακούσαμε.

Και είναι περίεργο πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος νους. Μπορεί ο ίδιος γονιός που είναι αυταρχικός και δεν επιδεικνύει την παραμικρή ανεκτικότητα στους γύρω του να λειτουργήσει σαν παράδειγμα προς μίμηση για το ένα του παιδί αλλά και ως αντιπαράδειγμα για το άλλο του παιδί. Και το ίδιο ισχύει και για όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Μπορεί η ίδια εμπειρία για κάποιον να λειτουργήσει ως θετικό έναυσμα και για κάποιον άλλον ως αρνητικό.

Bρε Alcyon, τι ρωτάς... θα μου πεις εσύ δεν είσαι μάνα. Οκ, δεν είμαι. Αλλά, μήπως εσύ δεν διδάσκεσαι, δεν ωριμάζεις και δεν μαθαίνεις, μέρα με τη μέρα? Η ίδια η ζωή μας μαθαίνει, δυστυχώς συνήθως μέσα από δυσάρεστες λίγο ή πολύ εμπειρίες...

ΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΑ ΕΜΑΘΑ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ...

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.

Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:

1. Να μοιράζεσαι τα πάντα.

2. Να παίζεις τίμια.

3. Να μη χτυπάς τους άλλους.

4. Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.

5. Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.

6. Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.

7. Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.

8. Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.

9. Να κοκκινίζεις.

10. Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.

11. Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να

ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.

12. Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.

13. Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να

μένεις μαζί με τους άλλους.

14.Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ.

Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικάδεν ξέρει πώς

και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.

15. Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς. Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ άλλους: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.

Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή...

Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.

Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο. Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.

Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με άλλους.

ROBERT FULGHUM. Εκδόσεις “ΛΥΧΝΟΣ”

προσωπικα με συγκινει γιατι ετσι νιωθω στο νηπιαγωγειο..

Bρε Alcyon, τι ρωτάς... θα μου πεις εσύ δεν είσαι μάνα. Οκ, δεν είμαι. Αλλά, μήπως εσύ δεν διδάσκεσαι, δεν ωριμάζεις και δεν μαθαίνεις, μέρα με τη μέρα? Η ίδια η ζωή μας μαθαίνει, δυστυχώς συνήθως μέσα από δυσάρεστες λίγο ή πολύ εμπειρίες...

Δεν είναι ποσοτικό το θέμα... Δεν πάει με το "ζύγι"... Αν έχω πολλά παιδιά, κι αν δεν έχει ο άλλος, έχουν μικρή σχέση με το πώς αντιλαμβανόμαστε τις ηθικές αξίες. Άρα δε χρειάζεται να αισθάνεσαι πως λείπει κάποια δεξιότητα επειδή δεν έχεις ακόμα παιδιά.

Όλοι συνεισφέρουμε... είμαστε μια κοινωνία.

Σίγουρα δε μιλάμε για διδασκαλία ηθικής σε βάση ωρολογίου προγράμματος.

Μα όταν βλέπεις παιδιά που για κάποιο λόγο... "έχασαν" προσωρινά ή μη κάποια τέτοια μαθήματα... από πού ν' αρχίσεις... και τι να πιάσεις; Από πού άραγε να γίνεται το "κλικ" που θα τραβήξεις την προσοχή τους;... αχχ.... δεν ξέρω!

Ποιος είναι ο αρμόδιος να τους δείξει:

α. .... τα όρια;

β. .... το σεβασμό;

γ. .... την ανεκτικότητα;

δ. .... την υπομονή;

ε. .... την επιμονή;

άποψη)εμπειρικά και μέσα από βιώματα μπορεί κάποιος να τις <<μάθει>>

υπεύθυνοι εν μέρει όλοι με την συμπεριφορά τους και στο τι πρότυπα δίνουν αλλά μόνο στο χέρι του παιδιού να τις υιοθετήσει και να τις κάνει δικές του

Σεβασμός πχ για μένα ούτε κερδίζεται ούτε μαθαίνεται ούτε επιβάλλεται δεν

θέλω πχ το παιδί μου να μάθει να σέβεται τον οποιοδήποτε που δεν το

αξίζει για το κοινωνικό πρέπει.(πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτό που

γράφω και θεωρώ ότι εκεί είναι το δύσκολο να μάθεις να διακρίνεις

τι αξίζει και τι όχι ακόμη και αυτό όμως είναι υποκειμενικό.

θέλω να μάθει να δοκιμάζει να ξεπερνάει τα όρια για να δει τις δυνατότητες

του (εκτός και αν εννοώ εγώ κάτι διαφορετικό με τη λέξη όρια)

και μην ξεχνάμε ότι το συγκεκριμένο σχολείο μας συντροφεύει σε όλη μας

τη ζωή εκτός και αν παρατήσουμε τον αγώνα.

Πολυ καλό θέμα...

θα επανέρθω όταν καταφέρω να διαβάσω ολοκληρωμενα το θέμα

( sorry για το άσχετο αλλά θέλω να μπει στον πίνακα ελέγχου )

Η οικογένεια, το σχολείο, το περιβάλλον που κινούμαστε, όλα είναι συνοδοιπόροι στη ζωή των παιδιών μας. Από όλα παίρνουν και σε όλα δίνουν.

Μάλλον όμως, η οικογένεια και το σχολείο παίζουν το πρωταρχικό ρόλο, γιατί εκεί το παιδί περνάει τις περισσότερες ώρες του και γιατί εκεί μέσα βρίσκονται τα πρότυπα του (μαμά, μπαμπάς, δασκάλα).

Οι αξίες καταρχήν περνάνε ασυνείδητα στο μυαλό τους, έτσι νομίζω τουλάχιστον. Όταν εγώ, ως μαμά, σέβομαι το μπαμπά, τη γιαγιά, μιλάω ωραία, …. αυτό αποτυπώνεται στο μυαλουδάκι τους. Μπορεί να κάνουν κάποια ζαβολιά, π.χ. να μιλήσουν ‘άσχημα’ οπότε εκεί μπαίνουμε στη διαδικασία του μπλα μπλα (συνειδητή διαδικασία), αλλά οι δικές μας εικόνες/ παραστάσεις συμπεριφοράς δεν χάνονται, κάπου βρίσκονται σα τα απόκρυφα ευαγγέλια.

Στη προεφηβεία και εφηβεία, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Το ότι «έχασαν προσωρινά κάποια τέτοια ‘μαθήματα’» μπορεί να έχει σχέση και με την έκρηξη που γίνεται μέσα τους για αυτονομία και ανεξαρτητοποίηση.

Το ότι «δεν είχαν ποτέ τέτοιου είδους ‘μαθήματα’», αυτό ίσως είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι.

Καταρχήν θα ήθελα να πω ότι μου άρεσε πολύ το κείμενο της katerinak..

Αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι τα παιδιά όπως και εμείς μέχρι και το τέλος της ζωής μας μαθαίνουμε μέσα από την ίδια τη ζωή και τις εμπειρίες που έχουμε...

Για όλα αυτά που ανέφερε η alcyon πιστεύω ότι εμείς οι γονείς και οι δάσκαλοι βάζουμε τα "συστατικά" και από κει και πέρα το "μαγείρεμα" γίνεται ανάλογα με το χαρακτήρα και τα βιώματα.

Καταρχήν θα ήθελα να πω ότι μου άρεσε πολύ το κείμενο της katerinak..

Αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι τα παιδιά όπως και εμείς μέχρι και το τέλος της ζωής μας μαθαίνουμε μέσα από την ίδια τη ζωή και τις εμπειρίες που έχουμε...

Για όλα αυτά που ανέφερε η alcyon πιστεύω ότι εμείς οι γονείς και οι δάσκαλοι βάζουμε τα "συστατικά" και από κει και πέρα το "μαγείρεμα" γίνεται ανάλογα με το χαρακτήρα και τα βιώματα.

δεν εχω να προσθεσω κατι αλλο.συμφωνω και επαυξανω!!

Ήταν κάποτε ένας παππούς που περπατούσε σε μια παραλία με τον εγγονό του.

Το αγόρι μάζευε κάθε αστερία που έβρισκε μπροστά του και τον πετούσε και πάλι στον ωκεανό. "Αν τους άφηνα εδώ" είπε το αγόρι, "θα ξεραίνονταν και θα πέθαιναν. Έτσι τους σώζω τη ζωή."

Τότε είπε ο παππούς: "Αυτή η παραλία όμως απλώνεται μίλια μακριά κι έχει εκατομμύρια αστερίες. Αυτό που κάνεις δε μπορεί να αλλάξει την κατάσταση."

Το αγόρι κοίταξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του, τον πέταξε στο νερό και απάντησε "Γι' αυτόν τον αστερία την αλλάζει!"

Bonnie Miller,2003, "Επικοινωνώντας με τα παιδιά", Εγχειρίδιο για γονείς, Κέντρο Unesco για τις γυναίκες και την ειρήνη στις βαλκανικές χώρες. σ.14.

Είναι κάτι που μου άρεσε πολύ... και το συναντώ καθημερινά... ελπίζω να το απολαύσετε όσο κι εγώ!

Ωραίο θέμα...!

Κατα τη γνώμη τα παιδιά μαθαίνουν όλα αυτά που αναφέρεις alcyon, από τους γονείς. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι οι πρώτοι και οι πιο σημαντικοί δάσκαλοι. Το παιδί διαμορφώνεται μέσα στην οικογένεια από βρέφος ακόμη, και σύμφωνα με την ψυχολογία, ο χαρακτήρας του έχει διαμορφωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό πριν να πάει στο σχολείο. Το παιδί μαθαίνει βλέποντας τί ΚΑΝΕΙΣ, και όχι λέγοντας του τί θα έπρεπε να κάνει εκείνο. Μπορούμε να ενισχύσουμε και λέκτικά αυτό που κάνουμε, αν όμως οι πράξεις μας έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια μας αυτό που επικρατεί είναι οι πράξεις.

Οι πρώτοι άνθρωποι που αλληλεπιδρούν μαζί του είναι οι γονείς και το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν τα παιδιά είναι η συμπεριφορά των γονιών-προτύπων. Οι βάσεις υπάρχουν ήδη όταν θα παέι στο σχολείο και δεν πιστεύω πως μπορεί να αλλάξουν δραματικά οι αξίες που έχουν περάσει στο σπίτι. Σε μια σχολική τάξη βλέποντας ένα παιδί, "βλέπεις" και την οικογένειά του. Οι δάσκαλοι μπορούν να ενισχύσουν μια ήδη ενστερνισμένη αξία εύκολα. Αν όμως προοσπαθήσουν να ενθαρρύνουν κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τα ήδη "διδαγμένα" από το σπίτι, θα δημιουργηθεί μια σύγκρουση στο παιδί, αλλά τις πιο πολλές φορές θα επικρατήσει η οικογενειακή πλευρά. Όλα αυτά για το παιδί -αλλά και για εμάς τους μεγάλους- είναι υποσυνείδητα... Δεν καταλαβαίνουμε πως καθημερινά το παιδί παίρνει μαθήματα από εμάς. Αν δλδ οι γονείς είναι ευγενικοί με όλους και είναι βίωμα η ευγένεια για το παιδί, μπορεί να μάθει από το δάσκαλο το "ευχαριστώ-παρακαλώ" ακόμη κι αν δεν του το διδάξουν οι γονείς. Αν οι γονείς είναι αγενείς μεταξύ τους και με τους άλλους δεν νομίζω πως το "ευχαριστώ-παρακαλώ" θα το βάλει στη ζωή του και θα γίνει αξία του. Το παράδειγμα είναι απλοϊκό αλλά νομίζω πως καταλαβαίνετε τί λέω... Ε?

Οπότε θέλοντας και μη, η περισσότερη δουλειά γίνεται από τους γονείς. Αν εμείς, σαν γονείς, είμαστε ικανοποιημένοι από τη δουλειά που έχουμε κάνει μπορούμε να είμαστε ήσυχοι για το τί θα μάθει στο σχολείο. Φυσικά παίζει ρόλο και ο δάσκαλος, πόσο συνειδητοποιημένος είναι, πόσο ευαίσθητος και πόσο ενδιαφέρεται. Αλλά ό,τι πέσει στην αντίληψη του παιδιού, το οποίο είναι σύμφωνο με όσα έχει ήδη μέσα του θα αφομοιώσει. Νομίζω πως το ίδιο συμβαίνει και σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας...

Κλείνω με αυτό (ακούω τους αναστεναγμούς ανακούφισης! ) : Πολλοί γονείς αφού έχουν μεγαλώσει κάπως τα παιδιά τους εκπλήσσονται με κάποια χαρακτηριστικά τους. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν για να τα εξηγήσουν, είναι να δουν με ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ τον εαυτό τους -αλλά και τη σχέση τους με τον άλλο γονέα- και πιθανόν να πάρουν την απάντηση...

Φιλιά!

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας! Δεν απάντησα αμέσως... Τις διάβασα αμέσως όμως και όλες...!! Και τις επεξεργάζομαι στο μυαλό μου.

Πόσα από τα παιδιά που συναντώ.... αχ... αναρρωτιέμαι.... τι προκάλεσε το ένα ή το αλλο χαρακτηριστικό. Γιατί είναι ήρεμα; Γιατί είναι φοβισμένα; Γιατί είναι επιθετικά; Γιατί είναι οριοθετημένα; Γιατί είναι ... όπως είναι; Ποιος άφησε το αποτύπωμά τους πάνω τους; Ποιο αποτύπωμα θα διαλέξουν; Με τι κριτήριο; Τι δίνουν οι γονείς; Τι δίνουν οι καθηγητές; Τι δινουν οι ξένοι; Τι δινω εγώ; Τι δίνεις εσύ;

Γιατί είναι ήρεμα; Γιατί είναι φοβισμένα; Γιατί είναι επιθετικά; Γιατί είναι οριοθετημένα; Γιατί είναι ... όπως είναι; Ποιος άφησε το αποτύπωμά τους πάνω τους; Ποιο αποτύπωμα θα διαλέξουν; Με τι κριτήριο; Τι δίνουν οι γονείς; Τι δίνουν οι καθηγητές; Τι δινουν οι ξένοι; Τι δινω εγώ; Τι δίνεις εσύ;

Alcyon μου το έχω πει και αλλού, όσο περνάει ο καιρός, εκτός από το γιο μου επεξεργάζομαι στο μυαλό μου και τα παιδάκια που συναναστρέφομαι και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι : επειδή έτσι γεννήθηκαν...ο άνθρωπος γεννιέται με τα βασικά του χαρακτηριστικά....

Σκέψου έχεις 4 παιδάκια, σε όλα δίνεις τα ίδια εκείνα όμως δεν είναι ίδια μεταξύ τους

Alcyon μου το έχω πει και αλλού, όσο περνάει ο καιρός, εκτός από το γιο μου επεξεργάζομαι στο μυαλό μου και τα παιδάκια που συναναστρέφομαι και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι : επειδή έτσι γεννήθηκαν...ο άνθρωπος γεννιέται με τα βασικά του χαρακτηριστικά....

Σκέψου έχεις 4 παιδάκια, σε όλα δίνεις τα ίδια εκείνα όμως δεν είναι ίδια μεταξύ τους

Υπάρχει σαφώς και ο χαρακτήρας από τη γέννηση του παιδιού, υπάρχουν βέβαια και οι εξωτερικές επιρροές.

Πάντως τα αδέρφια ποτέ δεν μεγαλώνουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, ούτε καν με τους ίδιους γονείς .

Τι εννοώ; Άλλοι είμαστε στο πρώτο παιδί, άλλοι γονείς στο δεύτερο, άλλοι στο τρίτο, και πάει λέγοντας. Για παράδειγμα, στο πρώτο παιδί μπορεί να είσαι πιο υπερπροστατευτικός και στο δεύτερο να αφεθείς λίγο και να το αφήσεις πιο ανεξάρτητο...Ή στο πρώτο να κάνεις κάποια λάθη και στο επόμενο να τα συνειδητοποιήσεις και να τα αλλάξεις. Ή στο ένα σου παιδί να περνάς μια πιεσμένη φάση στη δουλειά σου και να μην ασχοληθείς το ίδιο μαζί του όσο και στα υπόλοιπα. Ακόμα και την ίδια χρονική περίοδο που έχεις ταυτόχρονα τα παιδιά, διαφέρουν οι ηλικίες τους, οι ανάγκες τους και έστισ παίρνουν διαφορετικά πράγματα από σένα.

marandik .. με κάλυψες.