Δεν μιλάει στο σχολείο/επιλεκτική αλαλία

Γεια σε όλους!

Είμαι καινούριο μέλος, παρ'όλο που παρακολουθώ τα forum του parents.gr χρόνια τώρα.

Θέλω να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιος άλλος γονέας με παιδί που έχει συμπτώματα επιλεκτικής αλαλίας.

Η κόρη μου 3,5 χρονών δεν μιλάει στις δασκάλες της στον παιδικό και σχεδόν σεν κανέναν ενήλικα που δεν γνωρίζει. Τώρα τελευταία σταμάτησε να μιλάει και σε ενήλικες στους οποίους μέχρι τώρα μιλούσε. Με όσους έχει επιλέξει να μη μιλάει επικοινωνεί με νεύματα, κτλ.

Έχω δει ήδη 3 παιδοψυχολόγους, αλλά θα ήθελα να επιβεβαιώσω από την εμπειρία κι άλλων γονέων, αν οι μέθοδοι που μου προτείνουν είναι διαδεδομένοι, δουλεύουν και έχουν αποτελέσματα, γιατί πολύ συχνά βρήσκω τελείως διαφορετικές απόψεις από άλλους επιστήμονες στο internet και πραγματικά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.

Πολύ θα εκτιμήσω οτιδήποτε έχετε να μου προτείνετε!

Μήπως το παιδάκι σου είναι απλά πολύ ντροπαλό; Κάνει ευκολα φιλίες και παρέα με άλλα παιδιά; Υπάρχουν αδερφάκια ή ξαδερφάκια και πως συμπεριφέρεται. Προσπάθησε να του μιλήσεις κ να αυξήσεις με διάφορους τρόπους την κοινωνικοποιήση του. Οι ειδικοί τι σου είπαν;;

Δηλαδή τι σου λενε. Τροπους αντιμετωπισης??

Η δικη μου επισης 3,5 στο σχολειο συμμετεχει σε ολα και μιλάει σιγά.

Αν και επαρχια το θεωρώ καλο το σχολειο. Συνεργαζονται και με ψυχολόγο.

Δεν μου το εχουν θεσει σαν κατι πολυ σοβαρο για να ψαχθώ.

Εχουμε αρχισει να εχουμε επικοινωνια με τη φιλη της και εχει βοηθησει παρα πολυ. Επισης μου λενε οι δασκαλες οτι τη χειριζονται του στυλ "Δεν σε ακουω??" Πχ αν θελει νερό. Για να καταλαβει οτι πρεπει να μιλαει κανονικα και οχι σιγά.

Ουφ αγχωθηκα. Θα με ενδιεφερε να μου πεις τι σου λενε

Εχω μαθητή στο δημοτικό που είμαι , τάξη πρώτη δημοτικού, κανει ακριβώς το ίδιο. Η ψυχολόγος που τον ειδε ειπε η μητέρα του σε εμας ειπε οτι ειναι μια φάση και θα περάσει... Δεν μας ειπε λεπτομέρειες...

Έχω αντιμετωπίσει δύο παρόμοιες περιπτώσεις. Ήταν απλά πολύ ντροπαλά παιδιά, οπότε δεν ξέρω αν ταυτίζεται το φαινόμενο. Όντως κανένα από τα δύο δεν μιλούσε ούτε σε ενήλικες αλλά ούτε και σε παιδιά και μάλιστα το ένα απέφευγε και τη βλεμματική επαφή (να σε κοιτάξει δηλαδή). Και τα δυο παιδιά μου "αποφοίτησαν" από το νηπιαγωγείο λέγοντας λογάκια μετά από δική τους επιλογή στην αποχαιρετιστήρια καλοκαιρινή γιορτή.

Αυτό που έκανα ουσιαστικά ήταν να δείξω στα παιδιά ότι ο λόγος και η επικοινωνία με το βλέμμα είναι απλά τρόποι επικοινωνίας χωρίς συναισθηματική φόρτιση (δηλ ποτέ δεν έδειξα να ταράζομαι, να εκπλήσσομαι ή να ενοχλούμαι που δε μου μιλούσαν) . Την πρώτη φορά που μου έφερναν τη ζωγραφιά τους τους επιβράβευα και γιαυτό και για τη ζωγραφιά και έγραφα επάνω το όνομα και την ημερομηνία. Μετά από δυο τρεις τέτοιες επικοινωνίες επιβράβευα για τη ζωγραφιά αλλά δεν την έπαιρνα αν δε μου έλεγε κάτι γιαυτή το παιδί την ώρα που την έδινε (έστω και μια λέξη π.χ. γάτα αντί για αυτή είναι η γάτα μου). κ.ο.κ.

Το βασικό ήταν ότι αποσιωπούσα εντελώς το ζήτημα και κυρίως δεν το φόρτιζα συναισθηματικά. Όσο λογική και αποδεκτή ήταν η λογοδιάρροια του διπλανού έτσι και η αλαλία. Το μόνο στο οποίο έδινα βάση ήταν τα ναι και τα όχι για να μπορούμε να συνεννοούμαστε. Αρχικά αποδεχόμουν κούνημα του κεφαλιού, μετά ψίθυρο στο αυτί κ.ο.κ. Επίσης την ώρα της ομάδας δίνω σε όλα τα παιδιά την επιλογή αν θέλουν ή όχι να μιλήσουν. Επομένως ένιωθαν άνετα να πουν όχι ( ή να το δείξουν). Με αυτά τα δυο παιδιά είχαμε καλή εξέλιξη. Νιώθω όμως ότι δεν είναι επαρκές δείγμα για να βγάλω συμπερασματα.

Αυτό που έχω να προτείνω είναι να γίνεται η ομιλία εργαλείο επικοινωνίας και τίποτε παραπάνω. Θα έρθουν όλα τα άλλα μόνα τους. Σεβασμός στο παιδί πάνω από όλα. Θα επανέλθω. Ελπίζω να βοήθησα.

Επανήλθα. Πιο αρμόδιες για το θέμα είναι η emmaki και η kel. Πιστεύω ότι θα δουν το θέμα σου και θα σου απαντήσουν, παρόλα αυτά δε χάνεις τίποτε να τους στείλεις κι ένα προσωπικό μήνυμα.

Τα παιδιά που σου ανέφερα πιο πριν ήταν 5 ετών και συνεπώς τα πράγματα στην ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη είναι λίγο πιο διαφορετικά. Η μικρή σου μπαίνει σε ένα στάδια κι εκείνα έβγαιναν οπότε υπάρχουν διαφορές. Μέχρι να πάρεις εξειδικευμένη απάντηση το μόνο που μπορώ να σου προτείνω είναι να μην το κάνετε μεγάλο θέμα στην οικογένεια και να μην επιτρέπετε και σε άλλους ανθρώπους να το κάνουν θέμα. Όποιος κι αν είναι ο λόγος της συμπεριφοράς της αυτής μια τέτοια έμφαση θα την ενισχύσει περισσότερο.

Nομίζω ότι η καλύτερη αντιμετώπιση είναι απλά να μην υπάρχει αντιμετώπιση!

Νομίζω δηλαδή ότι είναι μία φάση που θα περάσει. Όσο πιο πολύ αγχώνεσαι κάνεις το παιδί να θεωρεί ή ότι έχει κάποιο π΄ροβλημα ή ότι κάνει κάτι και τραβάει την προσοχή σου (άρα είναι καλό, γιατί είναι καλό να έχουμε την προσοχή της μαμάς)!

Απλά πολύ επιβράβευση και όχι πίεση για να μιλήσει. Νομίζω ότι αυτά που είπε η miriki είναι η σωστή αντιμετώπιση....

Η επιλεκτική αλαλία (ή αφημία) μπορεί και να αποτελεί δευτερογενές σύμπτωμα μιας άλλης κατάστασης. Σε αυτή την περίπτωση, και εφόσον η διάγνωση έχει τεθεί από αρμόδιο και αξιόπιστο άτομο / φορέα, συνίσταται θεραπεία τόσο του παιδιού όσο και της οικογένειας. Στην Αθήνα μια καλή λύση είναι τα εξωτερικά ιατρεία της Παιδοψυχιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου 'Παίδων Αγία Σοφία'.

Ευχαριστουμε κοριτσια για τις απαντήσεις

Να ξαναρωτησω κατι. Οταν λεμε ειναι μια φαση που θα περασει. Πόσο δηλαδη?? Μπορει και μια ολοκληρη σχολική χρονια?? Η ερωτηση μου ειναι υπαρχει χρονικό οριο του ποτε τελικα ανησυχουμε???

Και κατι ακομα εχει επιπεδα?? Δηλαδη ελαφρια, μετρια, .....

Γιατι η δική μου στο σχολειο συμμετεχει σε ολα, απανταει και ρωταει μιλωντας σιγα οχι καθολου ή με νοηματα. Επισης σε τελειως ξενους δεν μιλαει (αλλα αυτό νομιζω ειναι και καλό) Στους γνωτους ενηλικες που τους ξέρει ναι μιλάει κανονικά

εμεις εχουμε το ιδιο προβλημα,ειναι 2 χρονια τωρα αυτη η κατασταση.κανουμε λογοθεραπεια και εργοθεραπεια και η ψυχολογος πρεπει να βοηθησει σε τετοιες περιπτωσεις.Δεν πρεπει να του λετε ,μιλα και μιλα.ειχα βαλει ενα link καπου που δινουν οδηγιες,θα ψαξω να το βαλω και εδω ψαξε και στο internet,δινουν οδηγιες,πιο καλες ειναι στα αγγλικα.

εμεις πηγαμε σε αναπτυξιολογο και μας συνεστησε ενα κεντρο οπου κανει τις θεραπειες,μας ειπαν οτι μπορει να αισθανεται ασχημα που δεν λεει καποια γραμματα καλα και δεν κανει καποια πραγματα το ιδιο καλα με αλλα παιδακια και ετσι κανουμε αυτες τις θεραπειες για αρχη,εξω,στις κουνιες εχει βελτιωθει,γιατι και εκει ειχαμε θεμα,αλλα στο σχολειο ακομη τιποτα,μπορει να παρει και χρονια,ενα αλλο παιδακι μας ειπαν χρειαστηκε να παρει καποιο φαρμακογιατι ειχεπαει τεταρτη δημοτικου και ακομη τιποτα,σημαντικο ρολο παιζει ακι η δασκαλα,εμας δυστυχως δεν εχει διαθεση να βοηθησει καθολου.....

οσα λεει η miriki, ειναι σωστα,οσο αφορα την αντιμετωπηση της αλαλιας.

Γεια σε όλους!

 

Είμαι καινούριο μέλος, παρ'όλο που παρακολουθώ τα forum του parents.gr χρόνια τώρα.

 

Θέλω να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιος άλλος γονέας με παιδί που έχει συμπτώματα επιλεκτικής αλαλίας.

Η κόρη μου 3,5 χρονών δεν μιλάει στις δασκάλες της στον παιδικό και σχεδόν σεν κανέναν ενήλικα που δεν γνωρίζει. Τώρα τελευταία σταμάτησε να μιλάει και σε ενήλικες στους οποίους μέχρι τώρα μιλούσε. Με όσους έχει επιλέξει να μη μιλάει επικοινωνεί με νεύματα, κτλ.

Έχω δει ήδη 3 παιδοψυχολόγους, αλλά θα ήθελα να επιβεβαιώσω από την εμπειρία κι άλλων γονέων, αν οι μέθοδοι που μου προτείνουν είναι διαδεδομένοι, δουλεύουν και έχουν αποτελέσματα, γιατί πολύ συχνά βρήσκω τελείως διαφορετικές απόψεις από άλλους επιστήμονες στο internet και πραγματικά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.

 

Πολύ θα εκτιμήσω οτιδήποτε έχετε να μου προτείνετε!

Νομίζω ότι αν μέχρι τώρα μιλούσε κανονικά είναι απλώς μια φάση και θα περάσει! Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πεις τι σου προτείνουν οι παιδοψυχολόγοι στους οποίους απευθύνθηκες και αν κατά τις συναντήσεις σου μαζί τους ήσουν μόνη ή αν είδαν και το παιδί!

Είναι πολύ πιθανό κατά τη γνώμη μου να προσπαθεί απλώς να τραβήξει την προσοχή.

Η κόρη μου είναι στην ίδια ηλικία με τη δική σου. Τους τελευταίους 2-3 μήνες μερικές φορές δεν μιλάει κανονικά, αλλά σα μωρό, δηλαδή λέει μια λέξη ή κάνει νοήματα. Αλλά αυτό το κάνει στο σπίτι (στο σχολείο η δασκάλα της λέει ότι είναι γλωσσοκοπάνα, ιδίως την ώρα του φαγητού), νομίζω για να τραβήξει την προσοχή μας! Εμείς όμως της ζητάμε να μας μιλήσει κανονικά και της λέμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι μας λέει έτσι και ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει λεξούλες για να μας βοηθήσει! Συνήθως το κάνει! Γενικά δεν μας έχει προβληματίσει γιατί το κάνει σε περιορισμένη έκταση!

Σε ωριλά έχετε πάει? Μήπως το παιδάκι με την επιλεκτική αλαλία είχε κάποιο πρόβλημα από πριν με το λεκτικό του και διορθωνοντάς το οι δασκάλες έχει καταλήξει ότι ''ενήλικας=διορθωτής άρα ρεζιλίκι''. Εμένα μου μοιάζει πιο πολύ φοβάμαι την κρίση των μεγάλων γιαυτό και δεν έχετε δει βελτίωση με τους τρεις παιδοψυχολόγους.

Δηλαδή τι σου λενε. Τροπους αντιμετωπισης??

 

Η δικη μου επισης 3,5 στο σχολειο συμμετεχει σε ολα και μιλάει σιγά.

 

Αν και επαρχια το θεωρώ καλο το σχολειο. Συνεργαζονται και με ψυχολόγο.

 

Δεν μου το εχουν θεσει σαν κατι πολυ σοβαρο για να ψαχθώ.

 

Εχουμε αρχισει να εχουμε επικοινωνια με τη φιλη της και εχει βοηθησει παρα πολυ. Επισης μου λενε οι δασκαλες οτι τη χειριζονται του στυλ "Δεν σε ακουω??" Πχ αν θελει νερό. Για να καταλαβει οτι πρεπει να μιλαει κανονικα και οχι σιγά.

 

Ουφ αγχωθηκα. Θα με ενδιεφερε να μου πεις τι σου λενε

Νομίζω ότι δεν πρέπει να αγχώνεσαι καθόλου! Το ίδιο θέμα είχαμε με το γιο μου στον παιδικό τις 2 πρώτες χρονιές! Νομίζω ότι απλά χρειάζεται να ενισχυθεί λιγάκι η αυτοπεποίθησή της. Αυτό θα γίνει σταδιακά με τη βοήθεια λίγο τη δική σας λίγο των νηπιαγωγών και λίγο με την πάροδο του χρόνου, οπότε θα αρχίσει να νιώθει πιο οικεία και μέσα στο σχολικό της περιβάλλον. Ο γιος μου φέτος είναι πολύ πιο ενεργός και μιλάει πλέον σε κανονικό τόνο!

Ευχαριστουμε κοριτσια για τις απαντήσεις

 

Να ξαναρωτησω κατι. Οταν λεμε ειναι μια φαση που θα περασει. Πόσο δηλαδη?? Μπορει και μια ολοκληρη σχολική χρονια?? Η ερωτηση μου ειναι υπαρχει χρονικό οριο του ποτε τελικα ανησυχουμε???

 

Και κατι ακομα εχει επιπεδα?? Δηλαδη ελαφρια, μετρια, .....

Γιατι η δική μου στο σχολειο συμμετεχει σε ολα, απανταει και ρωταει μιλωντας σιγα οχι καθολου ή με νοηματα. Επισης σε τελειως ξενους δεν μιλαει (αλλα αυτό νομιζω ειναι και καλό) Στους γνωτους ενηλικες που τους ξέρει ναι μιλάει κανονικά

αααχ σαν να λεσ γισ την δικια μοθ κορη!!εμενα ειναι 5μισι παει νοιπια..ειναι παρα ιπαρα πολυ ντροπαλη...ενω ολα τα κανει στην ταξη δεν μιλαει σε κανεναν μεσα στην ταξη...γενικοσ δεν μιλα σε ξενον κοσμο..και εγω στεναχωριεμε πολυ...

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας!

Αχ παιδιά, από που να το πιάσω και που να το αφήσω!

Ο λόγος που το αρχικό μου μήνυμα ήταν τόσο σύντομο ήταν γιατί δεν ήθελα να σας κουράσω όλους με λεπτομέρειες. Επειδή όμως υπάρχουν ίσως κι άλλοι που προβληματίζονται... ξεκινάω κι όποιος αντέξει. Επίσης, θα συμπεριλάβω και τα σχετικά links που έχω βρει μέχρι στιγμής.

Λοιπόν, η οικογένειά μας πέρασε αρκετές αλλαγές το τελευταίο διάστημα. Όταν η μικρή ήταν 18 μηνών ο μπαμπάς της έφυγε, λόγω δουλειάς, στο εξωτερικό κι εμείς θα ακολουθούσαμε. Μετά από 3 μήνες εγώ γέννησα το γιο μου, 2 μήνες μετά τη γέννα μετακομίσαμε στους γονείς μου, για να διώξουμε τα πράγματα και ένα μήνα μετά ήρθαμε κι εμείς στο σπίτι που είμαστε τώρα, στο εξωτερικό. Η μικρή τότε ήταν 2 χρονών, σήμερα 3 ½.

Η λεκτική της ικανότητα είναι εξαιρετική. Είπε την πρώτη της λεξούλα 6 μηνών και συνέχισε να μαθαίνει 2 γλώσσες (είμαστε δίγλωσσοι στο σπίτι, ελληνικά με μένα, αγγλικά με τον μπαμπά της) χωρίς κανένα πρόβλημα. Προτάσεις, κι όχι απλά φράσεις, άρχισε να κάνει λίγο πριν να γίνει 2 χρονών, οπότε δεν πιστεύω ότι είναι θέμα λεκτικής δεξιότητας. Επίσης, είμαστε σε γαλλόφωνο μέρος, οπότε με την κυρία που έρχεται 2 φορές την εβδομάδα για να παίζει με τα παιδιά, μαθαίνει και γαλλικά.

Η μετακόμιση ήταν μεγάλη αλλαγή για όλους και όχι πάντα εύκολη υπόθεση, παρʼόλο που οι συνθήκες της ζωής μας εδώ είναι πάρα πολύ καλές και έχουμε κάνει και οι μεγάλοι και τα παιδιά καλούς φίλους. Της μικρής της στοίχησε η απώλεια της γιαγιάς της με την οποία είναι πολύ δεμένη (η μητέρα μου ήρθε να μείνει μαζί μας όταν έφυγε ο άνδρας μου, για να με βοηθήσει με τη δύσκολη εγκυμοσύνη που είχα-το παιδί-τη δουλειά-τη μετακόμιση). Η μικρή ήταν πάντα ένα νήπιο με πολύ αυτοπεποίθηση και ανεξάρτητο (ποτέ δεν κολούσε επάνω μου και άνετα καθόταν με ξένους), αλλά πάντα ήθελε το χρόνο της μέχρι να πάρει θάρρος με τους ξένους. Λίγους μήνες όμως μετά την μετακόμισή μας εδώ, άρχισε να περνάει φάσεις εσωστρέφειας: π.χ. μαμά να περιμένουμε να φύγουν τα παιδάκια και μετά να πάμε να παίξουμε στην παιδική χαρά, όταν της μιλούσαν ξένοι στο δρόμο δεν απαντούσε και πολλές φορές απέφευγε την οπτική επαφή. Κατά τα άλλα, όμως, δεν είχαμε δει τίποτα το ανησυχητικό, γιατί τις περισσότερες φορές ήταν ένα ζωηρό παιδί, που έπαιζε με τα άλλα παιδιά ωραιότατα, είχε κάνει φίλους και μάλιστα –όπως ακόμα και τώρα- είναι πάντα αυτή η αρχηγός στο παιχνίδι.

Λοιπόν, στον παιδικό που πάει από 3 χρονών (αγγλόφωνος) δεν μιλάει στις δασκάλες (επικοινωνεί με νεύματα του κεφαλιού και δείχνει), μιλάει σε ορισμένα παιδάκια μέσα στην τάξη, συμμετέχει πρόθυμα σε όλες τις δραστηριότητες μη-λεκτικά και οι δασκάλες έχουν την εντύπωση ότι της αρέσει πολύ εκεί (σημειωτέων ποτέ δεν έκλαψε, ούτε την πρώτη μέρα που την άφησα εκεί). Στο προαύλιο παίζει, φωνάζει και γενικώς ακούγεται πολύ. Στην τάξη όταν αντιληφθεί ότι την κοιτούν οι δασκάλες μερικές φορές σταματάει να λειτουργεί (δεν βάζει το μπουφάν της, σταματάει να μιλάει, κτλ). Στις τουαλέτες του σχολείου κάθεται, αλλά δεν κάνει τίποτα, ενώ έχει κάνει κατουράκια και κακάκια σε όλα τα σπίτια/πάρτυ/εμπορικά/εστιατόρια/πάρκα/παραλίες που έχουμε βρεθεί. Μέχρι πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων μιλούσε άνετα σε 3 ενήλικες φίλους μας (γυναίκες και άντρες) που τους βλέπαμε τακτικά, αλλά μετά τις διακοπές μας στην Αγγλία (όπου δεν μίλησε σε κανέναν συγγενή εκεί –μας είπε ότι δεν την αγαπάνε, γιʼαυτό). Μετά τις διακοπές δε μιλάει ούτε και στους φίλους μας και μάλιστα παρουσία τους εμένα μου ψιθυρίζει, για να μην την ακούσουν/δουν να μιλάει.

Ειδικός δεν είμαι, αλλά νομίζω ότι το παιδί έχει επιλεκτική αλαλία (όχι της πιο βαριάς μορφής, αλλά όπως βλέπω η κατάσταση έχει πάρει τον κατήφορο) και εγώ ψάχνω εδώ και 6 μήνες απεγνωσμένα τί πρέπει να κάνω. Τρεις εβδομάδες μετά την αρχή του σχολικού έτους, όταν μου είπαν ότι δεν μιλάει στις δασκάλες, βρήκα μια ψυχολόγο εδώ που ειδικεύεται σε παιδιά/εφήβους και που μιλάει και ελληνικά. Αυτή θεωρεί ότι σαν σύμπτωμα η επιλεκτική αλαλία είναι δύσκολο, κι ότι μόνο το παιδί μπορεί να αποφασίσει να μιλήσει, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και μπορεί να πάρει χρόνο. Θεωρεί ότι το παιδί δείχνει με αυτόν τον τρόπο την ανάγκη του για έλεγχο του περιβάλλοντός του και πιθανόν αυτό να σχετίζεται με τον έλεγχο που του ασκείται από το σπίτι και την απώλεια ελέγχου του περίγυρού της όταν μετακομίσαμε. Έγω πρέπει να κρατήσω στάση παρατηρητή και να μην βοηθάω όταν η μικρή θέλει να ζητήσει κάτι, έτσι ώστε να καταλάβει ότι η συμπεριφορά της έχει επιπτώσεις μόνο για την ίδια. Αποφάσισα να κάνω έγω θεραπεία, έτσι ώστε να βελτιώσω την επίδοσή μου ως μάνα και να μπορέσω να βοηθήσω το παιδί να βγει απʼτο... τούνελ. Είχαμε πολύ θετικά αποτελέσματα –μέχρι τα Χριστούγεννα- και αποφάσισα να συνεχίσω μαζί της, γιατί με βοηθάει να κατανοήσω και να βελιτώσω τη συμπεριφορά μου ως μητέρα.

Επειδή, όμως, δεν ικανοποιήθηκα με το <<περιμένετε και βλέπουμε>> είδα και μια άλλη παιδοψυχολόγο τον Οκτώβριο, η οποία ήθελε να δει και τη μικρή. Την πρώτη φορά που πήγαμε μιλούσα εγώ με την ψυχολόγο, η μικρή είχε ρόλο παρατηρητή, απλά έπαιξε με τα παιχνίδια. Τη δεύτερη φορά η μικρή δέχτηκε να βγω απʼτο δωμάτιο, έπαιξε με την ψυχολόγο και της μίλησε σε όλες τις γλώσσες που ήξερε! Η δεύτερη παιδοψυχολόγος, λοιπόν, θεωρεί ότι η μικρή έχει τόσα πολλά να εκφράσει, αλλά δυσκολεύται να εκδηλώσει τα συναισθήματά της, μιας και εγώ τα <<κατάπια>> επίσης για να μπορέσω να τα βγάλω πέρα με τα πρακτικά/καθημερινά θέματα και ότι εφόσον η συνεδρία πήγε πολύ καλά, να μην ανησυχώ, φάση είναι θα περάσει.

Πρόσφατα είδα και μια ακόμα (είναι του πανεπιστημιακού νοσοκομείου εδώ,, περίμενα για ραντεβού 4 μήνες παρακαλώ) η οποία θεωρεί ότι η μικρή νομίζει ότι απειλείται από το περιβάλλον της και με τον τρόπο της προσπαθεί να αμυνθεί. Αυτή πιστεύει ότι θα πρέπει πάντα να βοηθάω την κόρη μου όταν θέλει να πει/ζητήσει κάτι και ότι θα πρέπει να περιμένουμε να πάρει μόνη της την απόφαση να μιλήσει. Αυτό θα γίνει όταν συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει καμία σημασία αν μιλάει ή όχι. Θεωρεί ότι θα κάνουμε τουλαχιστόν 2-3 χρονάκια μέχρι να βγούμε από αυτήν την κατάσταση. Προτείνει play therapy και θα δει για πρώτη φορά τη μικρή την άλλη εβδομάδα.

Όλον αυτόν τον καιρό, όμως, η ανήσυχη η μάνα ψάχνει και ψάχνει να βρει μια απάντηση. Βρήκα, εντός των άλλων, τα παρακάτω:

http://blogs.sch.gr/ipatiou/archives/category/%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bb%ce%b9%ce%b1

http://www.selectivemutism.org/

http://www.selectivemutismfoundation.org/

Διάβασα, λοιπόν, ότι η επιλεκτική αλαλία είναι σύμπτωμα του οποίου δεν ξέρουμε σίγουρα τις αιτίες. Αν και παλιά θεωρούσαν ότι είχε να κάνει με την αντίδραση του παιδιού στον έλεγχο που εξασκείται πάνω του απʼτους γονείς (συνήθως εξουσιαστική μητέρα και παθητικός πατέρας) η αντίληψη αυτή έχει ξεπεραστεί. Σήμερα οι ειδικοί θεωρούν ότι ανήκει στα συμπτώματα των anxiety/φοβιών και ώς τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Κοινές εμπειρίες μεταξύ των selective mutes είναι οι μεγάλες αλλαγές, οι απώλειες προσώπων ή ζώων και η διγλωσσία. Αφήνοντάς το χωρίς θεραπεία μπορεί να παραταθεί για πολλά χρόνια και το παιδί να υποφέρει από όλα αυτά που θα του συμβαίνουν επειδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ κι όχι ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να μιλήσει! Επιπλέον, επειδή, λέει, δεν έχει γίνει εκτεταμένη έρευνα σχετικά, οι περισσότεροι ψυχολόγοι δεν είναι ενημερωμένοι. Πιασʼτο αυγό και κούρεφʼ το, δηλαδή.... Άλλος προτείνει λογοθεραπεία, άλλος λέει προς Θέου όχι λογοθεραπεία, άλλος λέει να δείχνουμε κατανόηση, γιατί το παιδί υποφέρει από ενός είδους φοβία, άλλος ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να μετακινήσουμε τη συμπεριφορά του παιδιού επιβραβεύοντας το, άλλος play therapy, αλλού διάβασα ότι το play therapy έχει αποδειχθεί ως η πιο αναποδοτική μέθοδος για το συγκεκριμένο σύμπτωμα, και, και, και, και.....

Βρήκα, όμως, και ένα εγχειρίδιο για γονείς, δασκάλους, ψυχοθεραπευτές, λογοθεραπευτές που συστήνει οπωσδήποτε παρέμβαση, η οποία γίνεται από συντονισμένη ομάδα στο σχολείο, στο ιατρείο, σε εξωτερικούς χώρους όπου το παιδί δυσκολεύεται, ακόμα και στο σπίτι. Όποιος ενδιαφέρεται μπορώ να του πω περισσότερα, αλλά βασικά το παιδί περνάει κάποιο χρόνο μετά το σχολείο μόνο του με μία δασκάλα παίζοντας παιχνίδια που δεν απαιτούν το λόγο, σιγά-σιγά τα παιχνίδια απαιτούν την παραγωγή ήχων (π.χ. φύσημα σε καλαμάκια), μετά την μίμηση ζώων, ύστερα μονολεκτικές απαντήσεις, κτλ, κτλ μέχρι να <<λυθεί το παιδί>> με αυτό το άτομο. Οι συναντήσεις μεταφέρονται στην τάξη, μετά με τη συμμετοχή ενός φίλου του παιδιού, κτλ, κτλ. Καθʼόλη τη διάρκεια των συναντήσεων τίθενται στόχοι (πολύ μικρά βήματα) και το παιδί επιβραβεύεται με κάτι που έχει συμφωνηθεί απʼτην αρχή. Στο εγχειρίδιο υπάρχουν λεπτομέρειες για πιθανά παιχνίδια/δραστηριότητες και οδηγίες βήμα προς βήμα για την εφαρμογή αυτής της θεραπείας.

Το θέμα είναι τι κάνω τώρα; Το παιδί μου υποφέρει ή είναι πεισματάρικο και προσπαθεί απεγνωσμένα να μου τραβήξει την προσοχή; Να τους οργανώσω στο σχολείο να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι; Θα τα καταφέρω; Ειδικός δεν είμαι. Είμαι μια μάνα, με 2 μικρά παιδιά, μακριά από την οικογένειά της, που συνεχίζω να μαθαίνω ακόμα μια ξένη γλώσσα στα 36 μου, παράλληλα ψάχνω για δουλειά και έχω αγχωθεί απίστευτα με αυτήν την ιστορία!

Σας έφτιαξα το κέφι, ε; Υπόσχομαι στο μέλλον να σας γράψω και κάτι πιο ευχάριστο.

Το εγχειρίδιο που σας έλεγα

http://www.selectivemutism.org/resources/abookstore/the-selective-mutism-resource-manual

Αν κάτσεις και ηρεμήσεις το προαισθημά σου σαν μάνα τι σου λέει? Οτι το παιδί είναι στρεσσαρισμένο σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, ή ότι το κάνει για να τραβήξει τη προσοχή σου? Εμένα μου μοιάζει ότι το παιδί έχει κουραστεί να προσπαθεί να επικοινωνήσει σε διαφορετικές γλώσσες οπότε σιωπεί και επέλεξε τη γλώσσα του σώματος, τα νεύματα. (πιστεύοντας πιθανώς ότι όποιος θέλει ας κάνει τον κόπο να προσπαθήσει να την καταλάβει). Δεν είμαι ειδικός απλά εκφράζω αυτό που όλοι μας ενστικτωδώς νοιώθουμε, ''η σιωπή είναι χρυσός".

Το παιδάκι αυτό έχει περάσει ένα τόνο μεταβάσεις. σκέψου ότι κάθεμιά από αυτές απαιτεί φάση προσαρμογής ενώ εδώ τα ... "χτυπήματα της μοίρας" ήταν απανωτά.

Όμως το παιδάκι αυτό έχει την τύχη να το αγαπούν, να βρίσκεται σε μια αγαπημένη οικογένεια και ας ελπίσουμε ότι για κάποιο καιρό θα βρίσκεται σε ένα σταθερό περιβάλλον. Προσωπικά δε θα εστίαζα στο σύμπτωμα (αλαλία) αλλά σε όοοοοολο το υπόλοιπο. Ήδη είσαι σε πολύ καλό δρόμο, προσπάθησε να απεμπλακείς από τις ενοχές σου (ξέρω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο), αξιοποιώντας όλη τη βοήθεια που μπορείς να έχεις.

Προσπαθήστε να της εμπνεύσετε ξανά το αίσθημα της ασφάλειας κυρίως μέσα από τους δεσμούς της οικογένειας και όχι τόσο μέσα από το ίδιο το περιβάλλον γιατί αν έχω κάταλάβει καλά αυτό είναι κάτι πολύ ρευστό στην περίπτωσή σας. Κερδίστε την εμπιστοσύνη της βήμα βήμα και ενθαρρύνετέ την πολύ για το καθετί που καταφέρνει.

Για τις παρεμβάσεις τώρα, συμφωνώ απόλυτα με το να παίρνεις εσύ (ιδανικά και ο μπαμπάς) βοήθεια και υποστήριξη από ειδικούς. Σε ό,τι αφορά το ίδιο το παιδί η γνώμη μου είναι να προχωράμε πάντα από την ελάχιστη δυνατή παρέμβαση (και άρα επαφή με επιπλέον ξένα πρόσωπα) προς τη μέγιστη ανάλογα με την ανατροφοδότηση που μας δίνει το παιδί.

Συνοψίζοντας εστίασε στην ισορροπία που πρέπει σιγά σιγά να νιώσει το παιδί και πάλεψε προς αυτή την κατεύθυνση. Καταρτίστε ένα πρόγραμμα στο σχολείο του παιδιού για να σε υποστηρίξουν και εκεί. Δώσε τους τις πληροφορίες που μας έδωσες και σε συνεργασία με όποια ψυχολόγο σου κάνει κλικ σε πρώτη φάση δημιουργήστε ένα σχέδιο δράσης.

Είσαι πάντως αξιέπαινη για την προσπάθειά σου. Γιαυτό πιστεύω ότι το παιδί σου παρότι ζορίστηκε και ζορίζεται σύντομα θα βρει τις άκρες του.

Χιουμοράκι για να ελαφρύνει το κλίμα. Δε λες καλά που δε μιλάει γιατί αν αποφασίσει να το ανοίξει τώρα που είναι θυμωμένη, θα ακούσετε τα άλλα γαλλικά της πιάτσας.... Όλα θα πάνε μια χαρά στο τέλος, θα το δεις. Νιώσε καλά εσύ πρώτα Η ζωή δεν είναι εύκολη κι όσο κι αν προσπαθούμε να είναι τα πράγματα ανώδυνα για τα παιδιά κάποιες φορές πέφτουν επάνω στις δύσκολες όψεις της. Δες το ως μια ευκαιρία να δεθείτε ακόμη περισσότερο και να μάθετε να διαχειρίζεστε αποτελεσματικά τις κρίσεις στη ζωή.

Εγώ είχα κάτι παρόμοιο μικρή, θυμάμαι ότι στη δασκάλα για πάρα πολύ καιρό της μίλαγα μόνο στο αφτί. Θυμάμαι ότι ένοιαθα πως δεν μπορώ να μιλήσω διαφορετικά... επίσης για μια κατηγορία ενηλίκων ένοιωθα φόβο και δεν μπορούσα καν να τους κοιτάξω(αυτό μου πήρε λίγα χρονάκια παραπάνω να το ξεπεράσω)... δεν κάναναι κάτι ιδιαίτερο αλλά και τότε δεν τα πολυψάχνανε τα πράγματα σου κοτσάρανε απλά μια ταμπέλα και το προσπερνάγανε.

Όλα θα πάνε μια χαρά!

Θυμήθηκα και το άλλο (που δεν το θυμάμαι αλλά μου το έχουν πει)... γεννήθηκα αγγλία αλλά έμεινα μόνο για δύο χρόνια, όταν ήρθα ελλάδα μίλαγα αγγλικά και καταλάβαινα και τις δύο γλώσσες. Τους πρώτους μήνες στην ελλάδα σταμάτησα να μιλάω και δεν έβγαζα άχνα, ο γιατρός τους είπε ότι επειδή στην αγγλία στο σπίτι μιλάγανε ελληνικα και έξω αγγλικά και στην ελλάδα έγινε το αντίστροφο μπλόκαρα και τους είχε προτείνει να επιλέξουν μία γλώσσα να μου μιλάνε. Δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος αλλά αυτό κάνανε.

Χμμ τώρα που το σκέφτομαι σε κάθε σοκ αντιδρούσα με αλαλία μέχρι την εφηβεία.

Τώρα δεν ξέρω αν βοηθάει και σε τίποτα που τα γράφω αυτά ή απλά τρώω χώρο απ'το τόπικ

Δύσκολη ηλικία τα τρία, αλλά περίμενε αλλαγές προς το καλύτερο.

Κι εμείς σχεδόν μία από τα ίδια, εγώ ελληνικά ο άντρας μου γαλλόφωνος, και στο σπίτι μιλάμε 3 γλώσσες γαλλικά / ελληνικά / αγγλικά, το πρώτο μου παιδί ήταν οκ αλλά ο μικρός μου που είναι κι αυτός 3 τα έχει ψιλοχάσει, μιλά μόνο γαλλικά με μερικές ελληνικές λέξεις μέσα και μερικές ηχολαλιές.

Εγώ υποψιάζομαι ότι μάλλον δεν της αρέσουν τα αγγλικά..! Τα έχει συνδυάσει "με την Αγγλία που δεν την αγαπάνε". Στην θέση σου θα την έκανα ν'αγαπήσει τα αγγλικά βάζοντάς της τραγουδάκια στο you tube π.χ κλπ κλπ.

Επίσης θα σου πρότεινα η κοπέλα που θα τα φροντίζει να είναι Αγγλόφωνη, για να την βοηθήσει "να πάρει μπρος".

Αυτα από την πείρα μου ώς μάνα δίγλωσσων με πολλές αλλαγές, μετακομίσεις, Ελλάδα - εξωτερικό συνέχεια, κι εγώ εδώ μονη μου..!

Το χαρωπό και σίγουρο είναι ότι το κοριτσάκι σου δεν έχει παθολογικό πρόβλημα κι ούτε νομίζω να υποφέρει, απλά θέλει λίγο βοήθεια να συμπαθήσει τη γλώσσα και ν'αρχίσει να μιλά σ'αυτήν.

κουραγιο καλή τύχη!

Έγω πρέπει να κρατήσω στάση παρατηρητή και να μην βοηθάω όταν η μικρή θέλει να ζητήσει κάτι, έτσι ώστε να καταλάβει ότι η συμπεριφορά της έχει επιπτώσεις μόνο για την ίδια. [/quote=maman@ch;1880639]

 

Ακριβώς αυτό εφάρμοσα με τα δυο πιτσιρικάκια μου. Έχει το πλεονέκτημα ότι δεν παίρνει ενίσχυση η μη επιθυμητή συμπεριφορά και ότι έρχεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες της επιλογής της. ΌΜΩΣ με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζουμε το σύμπτωμα και αυτό δεν είναι αρκετό. Ταυτόχρονα το παιδί χρειάζεται πολλή υποστήριξη.

Θυμήθηκα και το άλλο (που δεν το θυμάμαι αλλά μου το έχουν πει)... γεννήθηκα αγγλία αλλά έμεινα μόνο για δύο χρόνια, όταν ήρθα ελλάδα μίλαγα αγγλικά και καταλάβαινα και τις δύο γλώσσες. Τους πρώτους μήνες στην ελλάδα σταμάτησα να μιλάω και δεν έβγαζα άχνα, ο γιατρός τους είπε ότι επειδή στην αγγλία στο σπίτι μιλάγανε ελληνικα και έξω αγγλικά και στην ελλάδα έγινε το αντίστροφο μπλόκαρα και τους είχε προτείνει να επιλέξουν μία γλώσσα να μου μιλάνε. Δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος αλλά αυτό κάνανε.

Χμμ τώρα που το σκέφτομαι σε κάθε σοκ αντιδρούσα με αλαλία μέχρι την εφηβεία.

Τώρα δεν ξέρω αν βοηθάει και σε τίποτα που τα γράφω αυτά ή απλά τρώω χώρο απ'το τόπικ

Μου δίνεις θάρρος! Κάθε περίπτωση, βέβαια, είναι διαφορετική, αλλά η δικιά σου προφανώς εξέλίχθηκε καλα!

Έγω πρέπει να κρατήσω στάση παρατηρητή και να μην βοηθάω όταν η μικρή θέλει να ζητήσει κάτι, έτσι ώστε να καταλάβει ότι η συμπεριφορά της έχει επιπτώσεις μόνο για την ίδια. [/quote=maman@ch;1880639]

 

Ακριβώς αυτό εφάρμοσα με τα δυο πιτσιρικάκια μου. Έχει το πλεονέκτημα ότι δεν παίρνει ενίσχυση η μη επιθυμητή συμπεριφορά και ότι έρχεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες της επιλογής της. ΌΜΩΣ με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζουμε το σύμπτωμα και αυτό δεν είναι αρκετό. Ταυτόχρονα το παιδί χρειάζεται πολλή υποστήριξη.

 

Ακόμα ταλανίζομαι μεταξύ των δύο διαφορετικών αντιμετωπίσεων της κατάστασης... Η εμπειρία σου είναι σημαντική για μένα, γιατί είχε προφανώς αποτελέσματα χωρίς καν να συνδιαστεί με κάποιου είδους θεραπεία. Σίγουρα είναι κάτι που θα συζητήσω την επόμενη εβδομάδα με την ψυχολόγο. Ευχαριστώ!

Σας ευχαριστώ όλους/ες για το ενδιαφέρον σας!

Δεν περίμενα ότι διαβάζοντας τα post σας θα αισθανόμουν πολύ, πολύ καλύτερα! Υπερεκτιμημένοι, τελικά, οι ψυχολόγοι!