Ο προβληματισμός μου

Καλησπέρα δεν ήξερα αν θα έπρεπε να το ανοίξω το θέμα αλλά και η ηθική μου ήταν τελείως αντίθετη με αυτό,με τι...Πρίν από λίγες μέρες ένα φιλικό ζευγάρι μου εμπιστεύθηκε το πρόβλημά του.Προσπαθούν να κάνουν παιδιά εδώ και ένα χρόνο και έχουν ανχωθεί γιατι τα όριά τους στενεύουν ο λόγος αυτός 46 ετών με διαπιστομένο πρόβλημα υπογονιμότητας και αυτή 45 ετών και παρόλα τα πρεγκνίλ κατεβάζει με το ζόρι ένα ωάριο.Με ρωτάνε αν εγω στην ηληκία τους θα προσπαθούσα για μωρό και τους απαντάω οτι σε 20 χρόνια όταν το παιδί μου θα είναι νεαρό εγώ θα είμαι σαν παππούς και γιαγιά ,τους απαντάω οτι η ηθική μου δεν μου το επιτρέπει να δημιουργήσω τέτοιο ψηχολογικό στο παιδί μου και οτι είναι πολύ εγωηστικό να θέλεις να κάνεις παιδία μόνο και μόνο για να λες οτι το έκανες και οτι καλύτερα να υιοθετήσεις ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο και να του προσφέρεις τα πάντα...Και μου απαντάνε οτι έιναι πολύ δύσκολο να το δεχθούν και οτι θα προσπαθούν όσο τους πάρει....Ισως να τα λέω και εκ του ασφαλούς μιας και είμαι μόλις 30 οι γονείς μου στα 52 και 55 (μαμά και μπαμπάς αντίστοιχα είναι παππούδες!!!)Ρε κορίτσια δεν θα ήταν άδικο για το παιδάκι αυτό να μην χαρεί τα 20 χρόνια του και να κάνει την/τον νοσοκόμο/α?

Πολύ ωραίος ο προβληματισμός σου.

Ομως θα διαφωνήσω μαζί σου.Ολοι έχουν δικαίωμα να προσπαθήσουν να γίνουν γονείς.

Κανείς δεν ξέρει τί του ξημέρώνει.Ο πατέρας του συζύγου μου πέθανε στα 84 και δεν τους ταλαιπώρησε καθόλου.

Οπως επίσης υπάρχουν περιπτώσεις που νέοι άνθρωποι 30,35 χρονών μένουν κατάκοιτοι στο κρεβάτι και χρειάζονται φροντίδα.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες οι οποίες είναι και στενόχωρες,αλλά το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό να θέλουν να γίνουν γονείς.

Εξ άλλου στην εποχή μας μια γυναίκα 45 χρονών και ένας άνδρας είναι σε πολύ καλή κατάσταση από θέμα υγείας και εμφάνισης σε σχέση με παλαιότερα.

Υ.Γ οι γονείς μου που πλησιάζουν τα 60 μια χαρά μεγαλώνουν το εγγονάκι τους και το εγγονάκι περνάει μια χαρα με τη γιαγιά και τον παππου.Του κάνουν όλα τα χατίρια και το περιποιούνται πολλές φορές καλυτερα και απο μένα που όλη την ημέρα τρέχω σαν την παλαβή και γυρνάω στο σπίτι λιώμα.

Είναι περίπλοκη η απάντηση... Από τη μία ναι, καταλαβαίνω την ανάγκη να θες να γίνεις βιολογικός γονιός, είναι φυσικό και είναι κάτι που επιδιώκουμε όλοι. Όμως, η ηλικία παίζει καθοριστικό ρόλο, αν όχι σε σχέση με τις δυσκολίες της επίτευξης μιας φυσιολογικής και υγιούς κύησης, σίγουρα παίζει ρόλο στο μετέπειτα περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί.

Κακά τα ψέματα, όσο κι αν λαχταράς ένα παιδί, όσα κι αν έχεις να του δώσεις, ειδικά τα πρώτα χρόνια της ζωής του έχει ανάγκη από ένα γονιό δραστήριο. Όσο κι αν συμφωνώ με την milver ότι υπάρχουν άνθρωποι στην ηλικία των 50 πολύ πιο δραστήριοι και υγιείς από πολλούς 30άρηδες, δεν μπορώ να μην δω ότι αυτοί είναι μια μικρή εξαίρεση. Δυστυχώς, ο κανόνας είναι ίδιος για τους περισσότερους. Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο πολύ "βαραίνεις" και όλο και πιο πολλά προβλήματα υγείας παρουσιάζονται. Είναι η φυσιολογική γήρανση του οργανισμού. Θα σου πω μόνο ως παράδειγμα, ότι πριν από μια 6ετία - όχι πολύ δηλαδή - δούλευα βράδυ, σχολούσα στις 23:30, έβγαινα για ποτό, γυρνούσα στις 2-3 το πρωί και στις 6:15 ξυπνούσα για να πάω στη δουλειά χωρίς πρόβλημα. Αν το κάνω τώρα αυτό θα αρρωστήσω για καμιά βδομάδα...!

Από την άλλη σαν γονείς, επειδή είναι κατασταλαγμένοι αλλά και ώριμοι, έχουν να δώσουν πολλά σε ένα παιδί που θα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου θα μάθει από την σοφία των γονιών του.

Εν ολίγης, δεν είναι μια εύκολη απόφαση. Έχει δύο όψεις και σίγουρα θα πρέπει να τα έχουν λάβει όλα υπόψιν τους. Έχω μεγάλους σε ηλικία γονείς, χωρίς ευτυχώς ιδιαίτερα προβλήματα υγείας, και η αλήθεια είναι ότι δεν τους χάρηκα όσο θα ήθελα σαν παιδί. Από την άλλη πάλι έχω πάρει πολλά από εκείνους και της εμπειρία ζωής που έχουν...!

Ελπίζω η λαχτάρα τους για μωρό να μην τους κάνει να βλέπουν μόνο αυτό. Κάποια στιγμή είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο με τίτλο "Και την ψυχή μου για ένα μωρό;;". Δεν το διάβασα αλλά το νόημα και το ερώτημα που ετήθετω ήταν σαφές: Μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος, προκειμένου να γίνει γονιός, και τελικά πόσο πολύ αξίζει να τα καταφέρεις αν έχει χάσει στην πορεία την προσωπικότητα σου και έχει κλονίστει η σχέση σου με τον σύντροφό σου;

Εύχομαι να τους πάνε όλα καλά...!

Yπάρχουν τα όρια που θέτει η φύση και τα όρια που θέτει η νομοθεσία του κράτους μας! Όταν το μωράκι έρθει φυσιολογικά δεν υπάρχει λόγος να προβληματίζεσαι για την ηλικία σου. Αυτό μου το είπε ο γιατρός μου γιατι κι εγώ έμεινα έγκυος στα 40 (κατά τύχη) και όσο να 'ναι άρχισα να το σκέφτομαι. Επίσης για τις εξωσωματικές υπάρχει ένα όριο ηλικίας στα 50, γενναιόδωρο θα ελεγα. Για υιοθεσία νομίζω το όριο είναι 45 (η φίλη σου είναι οριακά). Η ηλικία είναι και λίγο σχετική έννοια. Για να είμαι ειλικρινής αυτή τον μεγάλο αγώνα να διαιωνίσει κάποιος το DNA του με κάθε τίμημα, δεν τον κατακρίνω αλλά ούτε και μπορώ να τον καταλάβω. Είχα πάει 40 και δεν είμουνα δυστυχισμένη στην προοπτική μιάς ζωής χωρίς παιδιά. Η ζωή όμως υπήρξε καλή μαζι μου

Αν θέλουν το παιδί για τους σωστούς λόγους, μακάρι να το κάνουν και είναι σίγουρο ότι θα αφοσιωθούν σε αυτό και θα του προσφέρουν αγάπη άσχετα με την ηλικία τους. Αν όμως, απλώς θέλουν να κάνουν ένα παιδί απλώς για να "δειχθούν" στους γύρω τους, είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα αρχίσουν να βαρυγκομούν.

Λοιπόν κορίτσια, αυτό που συμβαίνει στη σημερινή εποχή είναι εξοργιστικό, για μένα τουλάχιστον. Επειδή δηλαδή η επιστήμη έχει κάνει τεράστια βήματα και σε αυτό τον τομέα πρέπει να δηλαδή εμέις να κάνουμε παιδιά όποτε μας έρθει στη κλάβα μας? Sorry, κιόλας αλλά αν αργότερα μπορεις να κάνεις παιδιά και στα 60 θα λέμε ότι είναι δικαίωμα μας?? Και τα δικαιώματα των παιδιών αυτών που είναι??? Ποιο παιδάκι θέλει να μείνει ορφανό από τα 10 του χρόνια??

Ολα τα πράγματα πρέπει να γίνονται στις σωστές ηλικίες!!! Ελεος πια, η φύση δεν μας τα έδωσε τυχαία, δεν σταματάει η περίοδος της γυναίκας μετά τα 43 τυχαία! Αλλά εμεις τα θέλουμε όλα, έχουμε αφηνιάσει!!!! Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωούλα μας, να ταξιδέψουμε, να διασκεδάσουμε, να κάνουμε πολλές σχέσεις, να κάνουμε και 2-3 εκτρωσούλες (έλα μωρε τι έγινε), να κάνουμε καριέρα και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο και καλά όλα αυτά μέχρι ένα βαθμό, αλλά 2 καρπούζια στη ίδια μασχάλη δεν χωράνε.

Θεωρώ πολύ εγωιστικό να απαιτείς να κάνει παιδί στα 45 σου επειδή τα έχεις κάνει όλα τα άλλα και μόνο αυτό σου μένει τώρα για να ολοκληρωθείς σαν γυναίκα. Τα παιδιά δεν είναι το παπούτσι και η τσάντα που έχεις βάλει στο μάτι καιρό και πρέπει να τα αποκτήσεις γιατί έτσι έχεις μάθει στη ζωή σου. Το παιδί είναι δώρο Θεού, είναι ευλογία.

Αλλο να προσπαθείς χρόνια και να μην μπορείς και άλλο να θυμάσαι στα 40 σου ότι πρέπει να κάνεις ένα παιδί για να έχεις όλα το πακετάκι της μοιραίας, "γυρισμένης", πετυχημένης business woman, καλής συζύγου και μαμάς φυσικά.

Οπως κάποια στιγμή διάβαζα κάπου για μια 40άρα που έιχε μέινει έγκυος από τον φίλο της αλλά δεν το ήθελε το παιδί και θα έκανε έκτρωση και η αγωνίας της ήταν αν μπορεί στο μέλλον να κάνει άλλο!!! Είναι να τρελαίνεσαι!!!

Sorry αν είμαι λίγο εριστική με αυτά που γράφω αλλά ακούω πολλά κουλά γύρω μου που με βγάζουν από τα ρούχα μου.

Το θέμα που συζητάτε είναι πολύ λεπτό και θέλει πολύ προσοχή στις απαντήσεις και στις εκφράσεις σας.

Οι προβληματισμοί του καθενός ατόμου είναι γόνιμο να συμβαίνουν, αλλά όταν εκφράζονται δημοσίως θα πρέπει να είναι διατυπωμένες τόσο οι ερωτήσεις, όσο και οι (με κάθε καλή πρόθεση δοσμένες) απαντήσεις, με πολύ λεπτό τρόπο. Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά σας/ μας, που τους πονάει πολύ το θέμα αυτό και πληγώνονται όταν διαβάζουν ορισμένες από τις απαντήσεις σας(κυρίως απευθύνομαι στην bou-bou!).

Δεν είναι όλες οι άτεκνες μητέρες καριερίστες που θυμήθηκαν στα 40 και 45 να κάνουν ένα παιδί για να διαιωνίσουν το DNA τους! Ούτε γυναίκες που έχουν τρελαθεί στις εκτρώσεις στα "νιάτα τους" και τώρα το μετάνιωσαν!

Αν υπάρχουν τέτοιες, και επαναλαμβάνω ΑΝ, αυτές πρώτον είναι πολύ λίγες και δεύτερον δεν είναι αυτές που προσπαθούν εναγωνίως να αποκτήσουν παιδί.

Οι γυναίκες που απελπισμένα θέλουν ένα παιδί, ακόμα κι αν κατά έχουν περάσει τα 40, είναι οι γυναίκες οι οποίες προσπαθούν πολλά πολλά χρόνια να κατακτήσουν αυτό το όνειρο, της μητρότητας...

(Ποια είναι η "σωστή" ηλικία παρεπιπτόντως? Στις περισσότερες γυναίες δεν σταματάει η περίοδος στα 43, αλλά : «Η ηλικία στην οποία αρχίζει η κλιμακτήριος κυμαίνεται από τα 40 μέχρι τα 56. Μόνο το 1% των γυναικών έχει διακοπή της εμμηνορρυσίας στην ηλικία των σαράντα, αλλά το 99% μπαίνει στην εμμηνόπαυση έως τα πενήντα έξι του.", http://ygeia.pblogs.gr/tags/klimaktirios-gr.html).).

Είναι οι γυναίκες οι οποίες βλέπουν ότι τα όρια για το όνειρο στενεύουν, κι αυτό τις κάνει ακόμη πιο απελπισμένες. Κάποιες από αυτές το παίρνουν απόφαση ότι θα μείνει ανεκπλήρωτο και προσπαθούν να γεμίσουν το κενό με ποικίλους τρόπους και ασχολίες. Κάποιες άλλες όμως όχι.

Τα προβλήματα που δημιουργούνται στα ζευγάρια που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί, είναι πάρα πολλά, τόσο ατομικά, όσο και στη σχέση του ζευγαριού και δεν αναλύονται, ούτε καν να τα "ακουμπήσει" κανείς δεν μπορεί μέσα από μια συζήτηση σαν αυτή εδώ.

Επιπόλαιες απαντήσεις από άτομα που δεν έχουν σχέση με την τεράστια πληγή της υπογονιμότητας, μπορεί να πληρώσουν τα άτομα που υποφέρουν από αυτή.

Είναι πολύ εύκολο να προβληματιζόμαστε και να εκφράζουμε απόψεις για κάτι που δεν μας έχει αγγίξει προσωπικά, ας σκεφτούμε όμως και τα άτομα που αφορά αυτό το θέμα, και που στο κάτω κάτω, είναι δικαίωμά τους και παιδί να θέλουν, και να το αποκτήσουν, εφόσον η φύση ή ο νόμος τους δίνει το δικαίωμα να το κάνουν!

Θα μου επιτρέψεις να σου απαντήσω ότι το γράφω ξεκάθαρα ότι δεν αναφέρομαι στα ζευγάρια που προσπαθούν να κάνουν παιδιά χρόνια και δεν μπορούν με αποτέλεσμα να έχουν φτάσει σε αυτές τις ηλικίες. Δεν μίλησα για αυτές τις γυναίκες που βλέπουν το όνειρο τους τα γκρεμίζεται, μίλησα για τις γυναίκες που ενώ ξέρουν ότι υπάρχει ημερομηνία λήξης δεν τους νοιάζει, αλλά όταν έρχεται η ώρα είναι αργά. Γιατί όλα τα πράγματα είναι θέμα επιλογών. Γιατι για όλα τα πράγματα κάποια στιγμή θα είναι αργά, να το παλέψεις δε λέω, να το παλέψεις να μη το αφήσεις αλλά όταν βλέπεις ότι αυτο δεν γίνεται τι πρεπει να κάνεις???

Η επιπόλαια αυτή προσέγγιση προέρχεται από κάποια που συγκαταλέγεται στο ποσοστό των υπογόνιμων ζευγαριών ίσως και άτεκτων, ο χρόνος θα το δείξει. Και σίγουρα έιναι κάτι που με πονάει πολύ και ας είμαι 29 ετών. Αλλά πίστεψε με αν φτάσω 45 και έχω φάει τη ζωή μου στις εξετάσεις, στις εξωσωματικές και στους ψυχολόγους και δεν έχω καταφέρει να κάνω ένα παιδί, θα συμφιλιωθώ με την ιδέα αυτή και όλη μου την αγάπη θα τη στρέψω σε παιδιά που τη χρειάζονται και για μένα το να σώσω έστω και ένα "ξένο" παιδί θα είναι ότι πιο σπουδαιο θα έχω καταφέρει. Και θα είμαι ευτυχισμένη για αυτό.

Είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων να κάνουν τα δικά τους παιδιά και δεν το κρίνω εγώ αυτό. Αλήθεια όμως με ποιο τίμημα?

Μην προδικάζεις το τι θα κάνεις όταν φτάσεις στα 45 π.χ.., τώρα, που είσαι μόνο 29!! Ξέρεις τι σημαίνει 29? Σημαίνει πολλά, πάρα πολλά χρόνια, για να προσπαθείς να κάνεις παιδί (το γράφω γιατί κατάλαβα από τα λεγόμενά σου ότι προσπαθείς ήδη). Εχεις ηλικιακά τις ευκαιρίες για κάθε είδους προσπάθεια ώστε να αποκτήσεις παιδί. Πράγμα που σου εύχομαι να συμβεί το συντομότερο δυνατό!!!

Αν όμως, που το απεύχομαι, περάσουν τα χρόνια και δεν συμβεί, τότε και μόνον τότε θα μπορέσεις να πεις αν πραγματικά έχεις καταφέρει να "συμφιλιωθείς με την ιδέα αυτή". Πίστεψέ με, δεν είναι εύκολο πράγμα η συμφιλίωση αυτή. Καθόλου εύκολο. Ούτε είναι εύκολο να περάσουν τα χρόνια για να προσπαθήσεις να συμφιλιωθείς με την ιδέα.

Τα χρόνια καθώς περνάνε αφήνουν πληγές βαθιές πίσω τους, πληγές που δεν κλείνουν, που τώρα (και το γράφω ειλικρινά με αγνή πρόθεση) που είσαι μόλις 29 δεν μπορείς να φανταστείς. Και πάλι θα το πω, για να μην παρεξηγηθώ σε καμία περίπτωση, εύχομαι να μη χρειαστεί να τον γνωρίσεις ποτέ αυτόν τον πόνο.

Απλά, καθώς περνάς ίσως ξυστά - και ελπίζω για πολύ λίγο - απ'αυτό το πρόβλημα, γίνε λίγο πιο εγκρατής στις απόψεις σου για αυτούς που είναι βαθιά χωμένοι μέσα σ'αυτό.

Αλλωστε, ποιος είναι ικανός (εκτός από το Θεό, αν υπάρχει), να αποφασίσει ποιο είναι το αναλογούν τίμημα για κάτι στη ζωή?

καλησπερα Ελευθερια συμφωνω εν μερη με την αποψη σου. Εγω βλεπεις εχασα τους γονεις μου πριν γινω καν 20 (ηταν 55 κ 65 χρονων) κ αυτο με εκανε να πιστευω πως γονεις μεγαλοι σε ηλικια δε ειναι σωστο να κανουν παιδια τα οποια δεν ξερουν αν θα εχουν τη δυνατοτητα να μεγαλωσουν. Ομως απο την αλλη δε ξερεις ποτε πως θα σου τα φερει η ζωη κ ειναι λαθος να προδικαζεις την εκβαση της κ να στερησαι πραγματα τοσο σημαντικα.

Ολοι εχουν δικαιωμα να νιωσουν την ευτυχια του να κανουν ενα παιδι.

Συμφωνώ μαζί σου. Είμαι μόλις 29 και δεν θα πρέπει να προδικάζω καταστάσεις. Ισως έχω μάθει να κοιτάζω την αλήθεια κατάματα όσο σκληρή και αν είναι, ίσως πάλι προετοιμάζομαι για το χειρότερο όταν αυτο και να ποτέ έρθει. Είμαι έτοιμα για όλα, θα το παλέψω αλλά αν δεν το καταφέρω θα το αντιμετωπίσω, θα το προσπεράσω, θα ζήσω με αυτό και θα το μετατρέψω και θετική ενέργεια. Και ειλικρινά το πιστευω.

Ξέρω όμως καλά τι σημαινει να έχεις προβλημα και να μη γνωρίζεις τι σου επιφυλάσει το μέλλον. Μπορεί κάτι παροδικό μπορει και όχι. Μόνο ο Θεός το ξέρει.

Αλλά ξέρω ότι αν δεν μπορέσω τελικά, μπορει να καταλήξω στα ψυχοφάρμακα αλλά θα το αντιμετωπίσω όπως τόσα ζευγάρια γύρω μου που ζουν με τον καημό αυτόν αλλά συνεχίζουν και ζουν και ζουν καλά. Οπως επίσης αν ήμουν 45 χρονών και μου ερχόταν τότε η επιθυμία να κάνω παιδί και έβλεπα ότι δεν μπορούσα, θα έλεγα με ψυχρή λογική (όσο γίνεται) ότι έπαιξα και έχασα, έκανα την επιλογή μου για άλλα πραγματα τα χρόνια που πέρασαν, ρίσκαρα. Παίρνω την ευθύνη πάνω μου.

Φυσικά δεν έχω καμια προθεση να στεναχωρήσω κανέναν και αυτη είναι απλά η δικία μου προσωπική άποψη και τίποτα παραπάνω. Ισως καποιοι την ενστερνίζονται όπως και πολλοι άλλοι όχι. Αυτό είναι και το υγιές.

σε καταλαβαινω bou-bou κ γω ψυχρα τα βλεπω τα πραγματα ετσι εχω μαθει. Μηπω ομως μιλαμε εκ του ασφαλους? ειμαστε ακομα μικρες εννοω για φαντασου πως θα ηταν σε διαφορετικη περιπτωση αν δηλ ησουν 45 η 50. θελω πολυ να κανω παιδι αλλα επαναπαυομαι κ λιγο γνωριζοντας οτι τα περιθωρια δεν ειναι ακομα στενα. Αν ηταν ομως?

σε καταλαβαινω bou-bou κ γω ψυχρα τα βλεπω τα πραγματα ετσι εχω μαθει. Μηπω ομως μιλαμε εκ του ασφαλους? ειμαστε ακομα μικρες εννοω για φαντασου πως θα ηταν σε διαφορετικη περιπτωση αν δηλ ησουν 45 η 50. θελω πολυ να κανω παιδι αλλα επαναπαυομαι κ λιγο γνωριζοντας οτι τα περιθωρια δεν ειναι ακομα στενα. Αν ηταν ομως?

Ναι, σίγουρα έχεις το χρόνο με το μέρος σου όταν έισαι σε αυτές τις ηλικίες. Αλλά πόσο σίγουρη μπορει να είσαι ότι θα υπάρξει αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια? Προσωπικά, είμαι 29 αν φτάσω 40 και ο γιατρός σηκώσει τα χέρια ψηλά, θα φτάσω ένα βήμα πριν την αυτοκτονία!!! Σίγουρα θα τρελαθώ!!! Αλλά ρε παιδί μου θα πω ότι το πολέμησα 10 χρόνια το ρημάδι, δεν το άφησα στη τύχη του, θα είμαι ήσυχη μέσα μου ότι έκανα ότι μπορούσα ότι περνούσε από το ανθρώπινο χέρι, αλλά ο Θεός, η τύχη, η ατυχία όπως θες πες το δεν το θέλανε. Εκει τι κάνεις?? Πως προχωράς???

Τι να πω δεν ξέρω. Δεν θέλω να λεω μεγάλες κουβέντες. Δεν ξέρω πως θα προχωρούσα εκεινη τη στιγμή. Ξέρω όμως πως θέλω να προχωρήσω και αυτό θα προσπαθήσω τουλάχιστον να κάνω

κι εγω νομίζω ότι με μια απλή αναλυση σε μία παράγραφο δεν πρέπει να γενικεύουμε και να κατακρίνουμε. Αν μας ενοχλούν οι γυναίκες που βάζουν σαν προτεραιότητα τη καριέρα και την καλοπέραση τους και φτάνουν 45 χρονών υπάρχει και η άλλη όψη. Αυτές που παντρεύτηκαν νωρίς, "αφοσιώθηκαν" στον σύζηγο και τα παιδιά, δεν δούλεψαν ποτέ, δεν εξελίχθηκαν σαν χαρακτήρες, δεν χάρηκαν τίποτα και φτάνουν στα 40 να προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν και να γίνονται φαιδρές, ή να αγκιστρώνονται στα παιδιά και να μην τα αφήνουν να αυτονομηθούν. Τα παιδάκια είναι χαρούμενα τότε που έχουν νέα μαμά? Ευτυχώς που οι γυναίκες στην εποχή μας αργούν να κάνουν παιδιά!

Επίσης κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του και δέχεται τις επιπτώσεις απο αυτές. Δεν χρειάζεται και την κατακραυγή μας!

κι εγω νομίζω ότι με μια απλή αναλυση σε μία παράγραφο δεν πρέπει να γενικεύουμε και να κατακρίνουμε. Αν μας ενοχλούν οι γυναίκες που βάζουν σαν προτεραιότητα τη καριέρα και την καλοπέραση τους και φτάνουν 45 χρονών υπάρχει και η άλλη όψη. Αυτές που παντρεύτηκαν νωρίς, "αφοσιώθηκαν" στον σύζηγο και τα παιδιά, δεν δούλεψαν ποτέ, δεν εξελίχθηκαν σαν χαρακτήρες, δεν χάρηκαν τίποτα και φτάνουν στα 40 να προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν και να γίνονται φαιδρές, ή να αγκιστρώνονται στα παιδιά και να μην τα αφήνουν να αυτονομηθούν. Τα παιδάκια είναι χαρούμενα τότε που έχουν νέα μαμά? Ευτυχώς που οι γυναίκες στην εποχή μας αργούν να κάνουν παιδιά!

Επίσης κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του και δέχεται τις επιπτώσεις απο αυτές. Δεν χρειάζεται και την κατακραυγή μας!

Έτσι είναι κορίτσια... Το νόμισμα έχει ΠΑΝΤΑ δύο όψεις....

Να θέσω και ένα ακόμη ερώτημα:

Αν φτάσει κάποια στα 43 π.χ. και ενώ το πάρει απόφαση ότι δεν τα κατάφερε να αποκτήσει παιδιά, και τα έχει βρει με τον εαυτό της και, έχει προχωρήσει στη ζωή της γεμίζοντάς την με άλλα ενδιαφέροντα, ΑΝ τότε, ξαφνικά και απροσδόκητα, μείνει...έγκυος! Τι κάνει τότε?

Το κρατάει το παιδί και κάνει τούμπες απ' τη χαρά της για την τύχη της??

Ή όχι, λέγοντας στον εαυτό της και στο σύντροφό της ότι είναι πια μεγάλοι σε ηλικία και δεν "κάνει", δεν είναι "σωστό" να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί όντας τόσο "γέροι" πια για να έχουν μωρό??

Κι αν το κρατήσουν, τότε είναι σωστό για το μωρό κατά τη γνώμη σας να μεγαλώσει μαζί τους?

Το γεγονός δηλαδή πως το μωρό θα έρθει χωρίς να το προσπαθούν πια, μηδενίζει το "ανήθικο" του να φέρει κανείς στον κόσμο ένα μωρό αν είναι άνω των 40κάτι?

Ή μήπως θα πρέπει οι άτεκνοι σύζυγοι άνω των 42 ας πούμε να κάνουν σεξ με προφύλαξη "just in case"?

κοριτσια

νομιζω οτι στην σημερινη εποχη ενας ανδρας ή μια γυναικα 45 χρονων δεν ειναι καθολου μεγαλοι για να γινουν γονεις. Η προσωπικη μου αποψη ειναι οτι πολυ καλα κανουν και προσπαθουν και θελουν και ευχομαι στο τελος να το πετυχουν να γινουν γονεις.

Ας μην ξεχναμε οτι η επιστημη δεν βοηθαει μονο στο να τεκνοποιουν πλεον ανθρωποι σε μεγαλυτερη ηλικια,αλλα βοηθαει και στην βελτιωση της ποιοτητας ζωης ολων μας,θεραπευονται πλεον ασθενειες που μεχρι πριν απο λιγα χρονια θα ηταν μοιραιες για την ζωη μας, ο μ.ο. ζωης εχει αυξηθει κατα πολυ.

ειμαι 33 χρονων και προσπαθω να γινω μαμα (και μακαρι).

και στα 45 να γινω παλι μακαρι και το παιδι μου οταν θα ειναι 20 εγω θα ειμαι 65...ποιο ειναι το προβλημα?

και αγαπητη eleftheriak οι ανθρωποι που ειναι 65 χρονων σημερα δεν φαινονται σαν παππουδες και γιαγιαδες!!!ειναι ανθρωποι ζωντανοι με πολλες δραστηριοτητες,ισως και περισσοτερες απο καποιους που ειναι 30 και το μονο που κανουν στην ζωη τους ειναι να ασχολουνται με τα παιδια τους λες και η ζωη εχει σταματησει για αυτους τους ιδιους απο την στιγμη που εγιναν γονεις!!!

Νομίζω πως αυτό που περιγράφεις είναι κάτι το οποίο συμβαίνει αλλά δεν είναι ο κανόνας. Είναι ένα μικρό θαύμα της φύσης για όποια γυναίκα παλεύει με την υπογοννιμότητα, να της συμβεί μια εγκυμοσύνη αφού πια παραιτηθεί από την ιδέα να γίνει μάνα. Προσωπική μου άποψη πάντα... Και φυσικά η διακοπή της κύησης είναι κάτι το οποίο θα ξένιζε νομίζω της περισσότερες από εμάς αν δεν υπήρχε σοβαρός ιατρικός λόγος και νομίζω πως είναι ανεξάρτητη με την ηλικία της.

Η μια όψη του νομίσματος είναι αυτή που λέει θα προσπαθήσω αλλά μέχρι εκεί που με παίρνει. Τι εννοώ: Ψυχικά είμαι έτοιμη να παλέψω στη ζωή μου, όχι μόνο για να γίνω μάνα αλλά και για ότι θεωρώ ιδανικό στη ζωή. Για μένα όμως έχει πολύ μεγάλη σημασία να φτάσω μέχρι εκεί που θα έχω σώας τας φρένας. Αν είναι να πάθω κατάθλιψη, να χάσω την προσωπικότητα μου και να καταστρέψω τη ζωή μου με τον σύντροφο μου τότε ποιό το νόημα του να γίνω μάνα;; Μήπως εκεί, όσο κι αν είναι σκληρό, πρέπει να έρθω αντιμέτωπη με την αλήθεια και να πω τέρμα; Μιλάω πάντα για μια ηλικία άνω των 45.

Από την άλλη πάλι υπάρχει και η έτερη όψη: Η γυναίκα που λέει ότι θα παλέψω με νύχια και με δόντια, όσα χρόνια κι αν μου πάρει και θα τα καταφέρω να γίνω μάνα. Αυτή η γυναίκα, αν καταφέρει να διαχειριστεί όλα αυτά τα συναισθήματα είναι αξιοθαύμαστη. Προσωπικά το βρίσκω δύσκολο, παρόλαυτα υπάρχουν γυναίκες που το καταφέρνουν να μείνουν ψυχικά υγιείς και να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί ακόμα και σε ηλικία άνω των 45.

Για μένα δεν υπάρχει τίποτα ανήθικο στο να θέλεις ΣΥΝΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο. Και στις δύο περιπτώσεις έχουν δίκιο. Σε ποια κατηγορία ανήκει η κάθεμιά είναι θέμα χαρακτήρα. Αν έχεις την νόηση να καταλάβεις, πριν να είναι αργά, σε ποια από τις δύο ανήκεις, νομίζω ότι είσαι ευτυχής...!

συμφωνω eli75 μαζι σου ,αν και ειμαι μονο 27 αλλα ποτε δεν ξερουμε ποτε ο θεος θα μας δωσει αγγελουδι ....δυστυχως η ευτυχως !!!!

Σιγά μη κάνει εκτρωση επειδή έπιασε παιδί στα 43. Αν είναι δυνατόν. Καλά δεν είναι και το ιδανικό, αλλά αν προσπαθεις χρόνια για αυτο ειναι δώρο Θεου.

Στα 43 όμως δεν έμεινε από επιλογή αλλά απο ανάγκη. Οταν όμως επιλέγει κάποια να μέινει στα 43 της έγκυος δεν υποψιάζεται ότι υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να μη κάνει παιδί???

Οταν όμως επιλέγει κάποια να μέινει στα 43 της έγκυος δεν υποψιάζεται ότι υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να μη κάνει παιδί???

Σ'αυτό έχεις βέβαια δίκαιο, αλλά ξέρεις πολλές γυναίκες που αποφάσισαν ξαφνικά στα 43 να τεκνοποιήσουν, ενώ μέχρι τότε δεν το ήθελαν?

Προσωπικά, δεν ξέρω καμία. Οσες συμφοιτήτριες είχα, οι οποίες "προτίμησαν" (συνειδητά ή επειδή έτυχε) την καριέρα και δεν τεκνοποίησαν μέχρι τώρα, γύρω στα 40 δηλαδή, δεν εξέφρρασαν -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- και καμιά ξαφνική επιθυμία για παιδί.

Δεν ξέρω ασφαλώς ακόμη το τι θα κάνουν αργότερα...

Εγω εκανα το 1ο 28 και το 2ο 33. Ποιος μου εγκυαται οτι στα 40 θα ζω? Ποιος μου εγκυαται οτι στα 40 θα ζω. Ποιος μου εγκυαται οτι θα γινω γιαγια ή παππους? Εχω φιλη που στα 20 της η μαμα της ηταν 60 και υπηρχε ενα χασμα γενων. Τωρα πια ομως η μαμα της ειναι το ιδιο με την μαμα μου. Για περιπτωσεις που ειναι πανω απο 50-55 κι εγω απολυτη ειμαι. Αλλα οσο η φυση επιτρεπει σημαινει οτι ειναι ολα οκ. Και η φυση εχει θεσει τα ορια της.

Το να υιοθετησουν θα μου φαινοταν καλη ιδεα αν ηταν κατι ευκολο. Δεν ειναι ομως ουτε ευκολη ουτε συντομη διαδικασια.

αχ...ας είμαστε λίγο προσεκτικές στα όσα λέμε..αναφερομαι στη φίλη που ειναι 29 και έχει την τύχη να έχει σύντροφο και όλες τις προϋποθέσεις...εγώ γνώρισα τον άντρα μου στα 31, έγινα μαμά στα 36 ..με απόλυτη συνείδηση της απόφασής μου..και τώρα στα 41 νιώθω πανέτοιμη και γεμάτη ενέργεια...η κόρη μου με κάνει να νιώθω μια δεκαετία νεώτερη..ακριβώς επειδή είμαι χορτάτη και μπορώ να της αφιερωθώ...

έχω φίλες που ειναι στην ηλικία μου χωρίς σύντροφο..δλδ αν τον βρουν τώρα, ποιος μπορεί να τους στερήσει τη χαρά της μητρότητας? ας μην κάνουμε αφορισμούς..είναι πολύ ευαίσθητα αυτά τα θέματα..και εντελώς προσωπικά για τον καθένα...όσο για τα χρόνια που θα ζήσει ο καθένας...αυτό δεν το ξέρει κανείς..

Αλλά πίστεψε με αν φτάσω 45 και έχω φάει τη ζωή μου στις εξετάσεις, στις εξωσωματικές και στους ψυχολόγους και δεν έχω καταφέρει να κάνω ένα παιδί, θα συμφιλιωθώ με την ιδέα αυτή και όλη μου την αγάπη θα τη στρέψω σε παιδιά που τη χρειάζονται και για μένα το να σώσω έστω και ένα "ξένο" παιδί θα είναι ότι πιο σπουδαιο θα έχω καταφέρει. Και θα είμαι ευτυχισμένη για αυτό.

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις!

Και σχετικά με τις υιοθεσίες, επειδή το έχω ψάξει πολύ, δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Αν έχεις γίνει 45 για να ξεκινήσεις να μπεις στη διαδικασία υιοθεσίας, μπορεί να μην προλάβεις να πάρεις παιδάκι ποτέ. Το όριο είναι τα 50.

Σου εύχομαι να τα καταφέρεις σύντομα. Αλλά να μην είσαι τόσο απόλυτη, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή.

Χτες πήρα το βιβλίο "Διατροφή και γονιμότητα" . Μου απάντησε πολλές απορίες για την γυναικεία και ανδρική γονιμότητα και ειλικρινά ησύχασε πολλούς φόβους μου. Και θυμήθηκα δύο περιπτώσεις. Η πρώτη μιας φίλης μου που πέθανε στα 33 της και άφησε 4 παιδάκια, το ένα βρέφος. Η άλλη μιας φίλης της μητέρας μου που έμεινε αναπάντεχα έγκυος στα 44 και τώρα κρατάει και εγγόνι απ' το παιδί της! Η ζωή και ο θάνατος είναι στα χέρια του Θεού. Όσο είμαστε γόνιμες από τη φύση μας ας μην εμποδίζουμε την ζωή να έρθει. Όταν σταματήσει η γονιμότητά μας, ας το αποδεχθούμε ως μέρος του κύκλου της ζωής μας.