Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Σωματική τιμωρία & οριοθέτηση - όταν ήσασταν παιδιά


Όταν ήσασταν παιδιά, έτυχε οι γονείς σας να εξασκήσουν βία για να σας οριοθετήσουν;  

338

  1. 1. Όταν ήσασταν παιδιά, έτυχε οι γονείς σας να εξασκήσουν βία για να σας οριοθετήσουν;

    • όχι, ποτέ / σχεδόν ποτέ
      139
    • όχι πολύ, λίγες φορές
      159
    • μέτρια, υπήρχε σαν τακτική, αλλά όχι κάθε μέρα
      194
    • συχνά, σχεδόν καθημερινά
      64
    • ήταν δεδομένο, καθημερινά, περισσότερες φορές μέσα στην ημέρα
      20


Recommended Posts

Η μαμά μου μας έριχνε που και που καμία παντοφλιά ή καμιά σφαλιάρα,αλλά την είχαμε τρελάνει τη γυναίκα.Έχω φάει όμως το ξύλο της αρκούδας απο τον πατέρα μου(και οι 2 μου αδερφές επίσης).Τι με το ζωνάρι,τι με το καλώδιο του ραδιοφώνου,τι μπάτσους δυνατούς......μια φορά θυμάμαι ήμουν 6 χρονών με σάπισε στο ξύλο γιατί στο σχολείο χάρισα μια κάρτα (από αυτές που κάναμε συλλογή thundercats ήταν ??δεν θυμάμαι καλά) σε ένα παιδάκι...έπειδή τη χάρισα και δεν την αντάλλαξα έ???δεν ήθελε να με περνούν για χαζοβιόλα και να με εκμεταλλεύονται οπότε θεωρούσε σωστό να με ξυλοφορτώνει.και κάθε ημέρα τις έτρωγα γιατί με διάβαζε μαθηματικά ,αλλά εγώ ήμουν τούβλο και δεν τα έπερνα τα γράμματα.ήθελε να είμαι έξυπνη.μέχρι την 3η γυμνασίου τα μαθηματικά ήταν το χειρότερο μου μάθημα.

Στο σπίτι κάθε μέρα φωνές και τσακωμοί,όλοι με όλους.Το αποτέλεσμα δε ήταν να γίνω υστερική,νευρική καβγατζού,μοναχική και εσωστρεφής.οι αδερφές μου το ίδιο.Στα παιδιά τους φωνάζουν πάρα πολύ και συνέχει τις μαλώνω ότι δεν είναι σωστό να μεγαλώνουν όπως εμείς και καταντήσουν και αυτά υστερικά.και φοβάμαι μην γίνω και εγώ έτσι με την κόρη μου.

Ακόμα και τώρα αν νευριάσω με κάτι μπορεί να διαλύσω οτι βρέθει στο πέρασμα μου και από την υστερία μου να αρχίσω να χτυπιέμαι στο πάτωμα.

Να είναι καλά ο αντούλης μου που είναι ήρεμος και πολύ κοινωνικός άνθρωπος και με ηρεμεί.

Δε θέλω σε καμία περίπτωση να ξεσπάσω όλα αυτά τα παιδικά μου βιώματα στο παιδί μου,καλύτερα να μου κοπεί το χέρι εκέινη τη στιγμή που θα το απλώσω πάνω του.καλύτερα αν με νευριάσει με κάτι να χτυπίσω το κεφάλι μου στον τοίχο.

Μακάρι να μην υπήρχαν άνθρωποι που ασκούν βία στα παιδιά τους.

Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Διαφημίσεις


ψηφισα το πρωτο.ειμαι υπερτυχερη ,οι γονεις μου δεν μας αγγιζαν (3 παιδια).ειχαμε φωνες και ρηξεις με τον πατερα μας ομως οχι ξυλο.μια και μοναδικη φορα μου εδωσε μια στο μπουτι ο μπαμπας μου (ημουν το παιδι σαντουιτς και για ολα εφταιγα εγω σημειωτεον) γιατι του αντιμιλησα.ο καλος μου αδερφουλης ομως με ειχε τρελανει στις φαπες και τις μπουνιες...

παρολα αυτα ειμαι νευρικη πολυ ομως ...και δεν εχω καθολου υπομονη.τα παιδια μου δεν θελω να τα χτυπησω,φωναζω ομως οταν θελω να επιβληθω η να μ ακουσει (ο μεγαλυτερος),μετα στενοχωριεμαι και κλαιω γιατι του φωναξα και λεω δεν θα το ξανακανω,προσπαθω πολυ.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ και η μεγάλη μου αδελφή τρώγαμε που και που καμία φάπα.Ειδικά όταν η μαμά μου ήταν έγκυος στην τρίτη (10 χρόνων εγώ και 12 η αδερφή μου) και στην τετάρτη κόρη (15 εγώ και 17 η αδελφή μου).Είχαμε γίνει πολύ ζηλιαρες και καταστροναμε σχέδια μαζί,αλλά πάντα την πληρώναμε.Τώρα βέβαια οι αδελφουλες μου είναι 17 και 12 και τρώνε εκείνες την οργή της μαμάς.Στα παιδιά μου δεν ασκώ βία,αλλά μόνο υψωνω τον τόνο της φωνής μου.

Οι τέσσερις θησαυροί μου:Βασιλενια,Λιλιανα,Μαριος και Νεκτάριος!

Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Δεν αντιμετώπισα θέμα με τους γονείς μου, παρόλο που στα '80 που μεγάλωσα δεν το θεωρούσαν "αμαρτία" να ρίξουν και καμιά στον πισινό ή κανένα χαστούκι. Θεωρώ οτι ο πατέρας μου είχε επηρεαστεί πολύ απο το ξύλο που είχε φάει απο τον δικό του (και τον έκανε σε πολύ μικρή ηλικία να φύγει απο το σπίτι). Παρατηρώ, ομως, οτι ποτέ δεν τον κατηγόρησε για αυτο...

Το μόνο ξύλο που έχω φάει είναι απο δασκάλους στο σχολείο.

Στο το παιδί μου δεν εχω σηκώσει ποτέ χέρι. Οχι μόνο γιατί θεωρώ οτι δεν είναι σωστό (επιβάλεσαι σε κάποιον που είναι σωματικά πιο αδύναμος), αλλά γιατί θεωρώ οτι δεν έχει κανένα αποτέλεσμα . (Οπως επίσης αντίθετα αρνητικά αποτελέσματα παρατηρώ οτι έχουν και οι φωνές)

 

Ηθελα μόνο να πω το εξής. Επειδή δεν έχω φάει ξύλο, ισως δεν μπορώ να κρίνω απόλυτα , αλλά ....με το να μην χτυπάμε τα παιδιά μας δεν νομίζω οτι "καθαρίσαμε" κιόλας. Για παράδειγμα, η σωματική επαφή, η αγκαλιά , η οποια δεν "συνηθιζόταν" απο τους γονείς μου, μου έχει αφήσει εξίσου μεγάλο σημάδι (κι ας ξέρω πόσο με αγαπούσαν ).

QqmLp3.png
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

πονεμένο θέμα....

ξύλο αρκετά συχνά και από τους δύο. Ψυχολογική βία και καταπίεση σε πολύ μεγάλο βαθμό που σε ένα ντροπαλό παιδί δεν βοηθάει καθόλου.

Εφυγα από το σπίτι στα 18 μου και κάθε φορά που πήγαινα ήταν και χειρότερα. Προς το τέλος η μάνα μου ήτανε κλειδωμενη επάνω (διόροφο το σπίτι) και έκανε κάθε τόσο υστερικά ξεσπάσματα και ο μπαμπας μου στον κάτω όροφο να βρίζει και να χτυπάει όποτε έβλεπε άνθρωπο.

Τελικά το διαλύσανε λίγο αργότερα, ο πατέρας μου όπως έμαθα έχει μανιοκατάθλιψη από τα 30 του (γενιά προς γενιά τους βασανίζει αυτή η αρρώστια) η μάνα μου προφανως έμενε μαζί του για στήριξη αλλά δεν αντεχαν τα νεύρα της, και αυτή δεν είναι και ο πιο ήρεμος άνθρωπος του πλανήτη...

Τώρα η μητέρα μου ακόμη έχει πολλά νεύρα (νομίζω είναι στον χαρακτήρα της) και μία συνεχή τάση να κατακρίνει αλλά στο σπίτι είναι καλύτερα τα πράγματα (είναι πλέον ο καθένας μόνος του, τα αδέρφια μου έχουν φύγει για σπουδες...)

2t7wp3.png
 
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

  • 7 months later...

η μαμα μου οταν την βγαζαμε εκτος εαυτου μας εδινε από μια στον ποπο,,ο μπαμπας μου ποτε ,,,μας χαιδολογουσε και ηρεμουσε τη μαμα,,,αλλα θυμαμαι ότι όταν παραφερόμασταν ειδικα εξω απλα μας εριχνε ένα βλεμμα και συμμαζευόμασταν,,,,δεν μπορω να πω ότι εχω καποιο παραπονο από κανενα τους,,,,μας ειχαν συνεχεια μαζι τους και μας προσεχαν πολύ,,,ειδκα η μαμα μου που δεν ειχε κανεναν να τη βοηθησει,,,δεν παραπονεθηκε ποτε που είμασταν παντα μαζι της,,οπου και να πηγαινε

bGTMp3.png6mSOp3.png

Link to comment
Share on other sites

Δούλευαν πολλές ώρες και καθε μεσημέρι λυσσάγαμε με την αδερφή μου με αποτέλεσμα να τους ξυπνάμε

 

χαχα xena ,,,και εγω θυμαμαι τη μαμα μου κάθε μεσημερι να μας λεει ότι τωρα που θα ξαπλωσει δεν θελει να ακουσει κιχ,,,και φυσικα με το που ξαπλωνε γινόταν το ελα να δεις,,,,μεσημεριανες μαχες με τα αδερφια μου και η μαμα εξαλλη και αυπνη:D:D:D

.

Η οριοθέτηση όμως γινόταν με διαφορετικό τρόπο: με το βλέμμα. Κυριως όταν είμασταν εκτός σπιτιού, ένα βλέμμα μας έριχνε και είμασταν παναγίτσες.

 

ω ναι αυτό το βλεμμα:D:Dαρκουσε να γινουμε 3 αγγελουδια

QUOTE]

bGTMp3.png6mSOp3.png

Link to comment
Share on other sites

  • 8 months later...

Όλοι οι γονείς έριχναν και από καμιά παλιά. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Άλλαξε γενικά η συμπεριφορά των γονιών, έχουν γίνει καλομαθημένοι μαζί και τα παιδιά. Εγώ όταν ήμουν μικρός και γυρνούσα με ματωμένα γόνατα έτρωγα και μια στον κώλο γιατί δεν πρόσεχα και έσκισα το παντελόνι. Τώρα η γυναίκα μου αν δει ματωμένα γόνατα στον μικρό κοντεύει να λιποθυμήσει!! Που να τον δώσει και καμιά.....

Link to comment
Share on other sites

Ψηφισα το πρωτο " όχι ποτέ / σχεδόν ποτέ ". Ξύλο δεν εφαγα ποτέ από τους γονείς μου ούτε εισεπραξα λεκτικη βία τύπου φωνές βρισιες προσβολες κτλ. Αντιθέτως υπήρχε αγάπη κατανόηση και στήριξη. Αυτό που θυμάμαι και δεν μου άρεσε όμως είναι ότι μερικές φορές εισεπραττα ειρωνεια σε κάποια θέματα όπως αν έκανα κάτι λάθος η αν συμπεριφερομουν αγενως γιατί κι εγώ ως παιδί δεν ήμουν και αγγελουδι :P. Αν είχα παιδί δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να το χτυπησω η να μιλησω άσχημα. Η διαπαιδαγωγηση δεν συμπεριλαμβανει βία και ευτυχως πλέον δεν ζούμε ούτε στο Μεσαίωνα ούτε στο 1950.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

  • 4 months later...

Ψήφισα το τρίτο. Έχουμε φάει αρκετές φορές ξύλο από τους γονείς μας, ο αδερφός μου κι εγώ. Η διαφορά ήταν ότι το ξύλο από τον πατέρα μου, παρόλο που ήταν περισσότερο και με την ζώνη, δινόταν με αγάπη και με πρόθεση να γίνω καλύτερη... κι όχι από νεύρα ή ξέσπασμα θυμού. Γεννημένος το 1927, υπήρχε αυτή η τακτική την εποχή του για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Παρόλο που το ξύλο δεν μου άρεσε λάμβανα την αγάπη και την στοργή του οπότε δεν μου έχει μείνει σαν αρνητική ανάμνηση. Θυμάμαι ότι στα 18 μου του είπα "ευχαριστώ για καθε ξυλιά που έφαγα γιατί με βοήθησε να γίνω άνθρωπος". Η μητέρα μου από την άλλη, με χτυπούσε πάντα με νεύρα. Ξέσπαγε πάνω μου όσα της φόρτωναν οι άλλοι γύρω της και δεν τολμούσε να αντιδράσει. Έχω πολλά παράπονα αλλά και ψυχολογικά βάρη εξαιτίας της. Στον αδερφό μου, ο πατέρας μου ήταν πιο σκληρός μαζί του μιας και δεν τα πήγαιναν πολύ καλά, σε αντιθεση με την μητέρα μου που δεν τον μάλωνε ποτέ!!!

Στα παιδιά μου δεν θέλω να δίνω ξύλο. Δεν θεωρώ ότι θα τους βοηθήσει σε κάτι.Είμαι πολύ της συζήτησης, της επεξήγησης, της υπομονής και της επανάληψης σε όσα θέματα μας παρουσιάζονται. Πιστεύω ότι έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα και είμαι περήφανη για όσα χτίζουμε μαζί!

Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Ψηφισα το 4

Η μητερα μου με εχει χτυπησει μονο μια φορα και ειχε και λογο,..

Ο πατερας μου σχεδον καθημερινα και τις περισσοτερες φορες δεν υπηρχε καν λογος , τον δημιουργουσε για να ξεσπασει πανω μου...με μοτο το ξυλο βγηκε απο τον παραδεισο..

Δεν μπορω να διανοηθω αν κανω παιδι να το ακουμπησει ο οποιοσδηποτε..

Δεν μπορω να διαννοηθω αν κανω παιδι να μεινει εστω και 2 λεπτα μονο του στον ιδιο χωρο με τον πατερα μου..

Ημουν ενα παιδι που στην εφηβεια παρακαλεσα τη μητερα μου να χωρισει και να παμε να ζησουμε μαζι...Πλεον εχω καταλαβει πως εχει αρνηση στο να καταλαβει τι συνεβαινε...η το εχει καταλαβει αλλα δεν μπορει να το αποδεχτει οποτε δεν το σκεφτεται..Θεωρω οτι ο πατερας μου ηταν και ειναι ενας ανθρωπος με τεραστια ψυχολογικα προβληματα και δεν θα επρεπε να ειναι γονιος...Το αποτελεσμα σε μενα ηταν ισως να μην επενδυω σε καμια σχεση εχοντας λαθος προτυπο για τους ανδρες και ενδομυχα κατηγοροντας μεσα μου τη μητερα μου που επετρεψε να συμβει αυτο..

Στην πορεια των χρονων δουλεψα πολυ με τον εαυτο μου κι επειδη συντρεχουν διαφοροι παραγοντες...μεσα μου εχω συγχωρεσει τη μητερα μου χωρις να τη δικαιολογησω βεβαια και χωρις ποτε να δεχτω τη πλασματικη της πραγματικοτητα..αλλα αν καποια μερα παθει το οτιδηποτε δεν νομιζω να μενει κατι να με συνδεει με τον πατερα μου...

preg.png

Link to comment
Share on other sites

  • 2 εβδομάδες μετά...

Η μαμά μου κυνηγούσε τον αδερφό μου κι εμένα με την παντόφλα αλλά δε θυμάμαι να την είχε χρησιμοποιήσει ποτέ! Τον μπαμπά μου τον έτρεμα Όχι επειδή με έδειρε ποτέ. Μόνο μια φορά μου είχε δώσει ένα χαστούκι. Τον έτρεμα γιατί είχε καθηλωτικο βλέμμα και όταν κάτι δεν του άρεσε σε έβαζε απέναντι και σου άρχιζε το κήρυγμα. Αυτός το αποκαλούσε διάλογο αλλά στην ουσία ήταν μονόλογος. Μπορεί να μην έχω φάει ξύλο από τους γονείς μου αλλά είχα πολλές απαγορεύσεις για εξόδους στην εφηβεία και μέχρι την ενηλικίωση και γενικότερη καταπίεση. Τον γιο μου όταν ήταν 5 χρόνων του είχα ρίξει χαστούκι και μετά με πιάσανε τα κλαμματα. Από εκείνη την ημέρα ορκίστηκα να μην ξανασηκωσω χέρι για κανένα λόγο. Την κόρη μου δεν την έχω ακουμπήσει ποτέ. Όταν όμως σηκώσω λίγο τον τόνο της φωνής μου ή μιλήσω αυστηρά την πιάνουν τα κλαμματα. Φοβάμαι μήπως έχω κληρονομήσει κι εγώ το ύφος και βλέμμα του πατέρα μου.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Σχεδον ποτε.

Απο τον πατερα μου δεν εχω φαει ξυλο ποτε. Η μητερα μου ειχε μια βεργα για απειλη, αλλα πρεπει να την ειχε χρησιμοποιησει ελαχιστα . Για τον εαυτο μου δεν θυμαμαι ξυλο. Δεν ειμαι σιγουρη.

 

Τωρα μου ηρθε μια φαση στο μυαλο μου που ημαστε πολυ μικρες με την αδερφη μου , κατω των 10 . Φυγαμε απο το σπιτι κρυφα και πηγαμε στο περιπτερο 150 μετρα μακρια για να παρουμε την "Μανινα" και την "Κατερινα" :roll::oops: , και λεγοντας στον περιπτερα οτι θα τα πληρωσει η μητερα μου (μη εργαζομενη , χωρις χρηματα) . Επιστρεψαμε μεσα στην τρελη χαρα, κουναμενες, λυγαμενες με τα περιοδικα στο χερι για εμας και το μπουγιουρντι για την μητερα μου.:roll:

 

Ε, δεν το χρειαζομαστε το ξυλο? :rolleyes:

 

Νομιζω οτι της εφαγε μονο η αδερφη μου, που ηταν η υποκινητρια σαν μεγαλυτερη.

 

Στο σχολειο ειχαμε καποιους δασκαλους που χτυπουσαν συχνα. Θυμαμαι ενα δασκαλο που ηταν νευρικος, αλλα δεν ηταν κακος γιατι εδειχνε πολυ ενδιαφερον για τα μαθηματα και την προοδο μας. Ακομα και μετα απο χρονια ρωτουσε για εμας και χαιροταν για τις επιτυχιες μας. Δεν μου εχει μεινει στο μυαλο με κακη αναμνηση η τραυματικη εμπειρια, παρολο που ειχαμε φαει αρκετο ξυλο.

Πιο πολυ με ενοχλουσαν οι αδιαφοροι η οι τεμπεληδες εκπαιδευτικοι που εκαναν το βαρετο μαθημα.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...