φοβος για δημοσια νοσοκομεια

Το πρώτο μου παιδί το γέννησα σε ιδιωτικό μαιευτήριο της Θεσσαλονίκης, με κτ λόγω σοβαρού προβλήματος. Η εμπειρία μου ήταν θετική και από το νοσηλευτικό προσωπικό και από τις εγκαταστάσεις. Το κόστος αρκετά υψηλό αλλά μεγάλο μέρος του καλύφθηκε από το επίδομα τοκετού που πήρα. Στη δεύτερή μου εγκυμοσύνη σε δίδυμα παρά την παρότρυνση του γιατρού μου για γέννα στο Διαβαλκανικό και τη διαβεβαίωσή του ότι έχει καλό νεογνολογικό, επέλεξα να πάω σε όποιο νοσοκομείο εφημερεύει για τη γέννηση των αγοριών μου. Έτσι, γέννησα στο Ιπποκράτειο χωρίς -μέχρι και τώρα- να γνωρίζω το όνομα των γιατρών που με ξεγέννησαν.

Και τώρα σας παραθέτω τις συγκρίσεις: στο ιδιωτικό μαιευτήριο στο μικρο δωμάτιο του χειρουργείου ήταν ο αναισθησιολόγος, ο γυναικολόγος μου, μια βοηθός του και μια μαία. Στο Ιπποκράτειο σε ένα πολύ μεγαλύτερο χώρο ήταν η ειδικευόμενη αναισθησιολόγος με τον επιμελητή της, δυο ειδικευόμενοι γυναικολόγοι και ο επιμελητής τους, τέσσερις μαιές/νοσηλεύτριες που βοηθούσαν δίνοντας γάζες, λαβίδες κλπ. Μόλις γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί το εξέτασε ένας παιδίατρος της κακιάς ώρας (που είχε και την ψευδαίσθηση ότι δίνοντας μου την κάρτα του φεύγοντας από το μαιευτήριο θα γινόμασταν και πελάτες), μόλις γεννήθηκαν τα δίδυμα τα παρέλαβαν τέσσερα/πέντε άτομα τα εξέτασαν μπροστά μου με διαβεβαίωσαν ότι είναι καλά, τα έφεραν πάνω μου και μου είπαν ότι θα τα παρουν προληπτικά στο νεογνολογικό (γέννησα στις 36 βδομάδες). Τόσο στο ιδιωτικό μαιευτήριο όσο και στο Ιπποκράτειο νοσηλεύτηκα σε δίκλινο δωμάτιο: η μόνη διαφορά ήταν ότι οι εγκαταστάσεις του Ιπποκρατείου είναι πιο παλιές. Κατά τ'άλλα ο χώρος καθαριζόταν δυο φορές τη μέρα, οι νοσηλεύτριες ερχόταν όποτε τις φώναζες, η περιποίηση που παρείχαν ήταν πολύ επαγγελματική και ήταν όλες ευγενέστατες. Όσον αφορά το νεογνολογικό: τα μωρά μου έμειναν σε θερμοκοιτίδα προληπτικά για μια μέρα και μετά περίμεναν τη μαμα τους για να φύγουν από το νοσοκομείο. Δεν τα κράτησαν παραπάνω με ανόητα προσχήματα για να χρεώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία με περιττα έξοδα και να αυξάνουν την αγωνία μας αναίτια. Και το καλύτερο σε όλα τα παραπάνω? Για όλα αυτά δε χρειάστηκε να πληρώσουμε ούτε μισό ευρώ.

Δε διαφωνώ ότι η οικονομική κατάσταση των νοσοκομείων είναι τραγική, όμως και στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα δεν είναι και ιδιαίτερα καλά κι ενώ πληρώνεις πραγματικά ένα σκασμό λεφτά, οι υπηρεσίες που σου παρέχονται είναι κατώτερες.

Γιατί Δημόσιο= Εφημερεύων γιατρός.

Όχι ακριβώς. Όπως περιγράφει και η φραουλίτσα, Δημόσιο=ομάδα που εφημερεύει. Ειδικευόμενοι και επιμελητές, ενώ την κύρια ευθύνη της ΚΑΘΕ εφημερίας, έχει ο διευθυντής της κλινικής (γι'αυτό και λαμβάνει ειδικό επίδομα ευθύνης, ενώ αν χρειαστεί να λείψει ένα Σ/Κ οφείλει να ορίσει αντικαταστάτη). Η ασφάλεια που προσφερει το δημόσιο μαιευτήριο, επομένως, έγκειται στο ότι κάθε μητέρα αντιμετωπίζεται σαν περιστατικό ολόκληρου του νοσοκομείου. Στο ιδιωτικό, η πελατειακή σχέση είναι πιο έντονη, ενώ, για προφανείς λόγους, πιο δύσκολα, από ό,τι στο δημόσιο, θα ζητηθεί συνδρομή ανωτέρου, ή ιατρικό συμβούλιο κτλ, αν ο γιατρός τα βρει σκούρα.

προφανώς η Αimee εννοεί ότι δημόσιο = όποιος γιατρός (ομάδα) εφημερεύει κι όχι επιλέγω εγώ το γιατρό του δημοσίου που θα με ξεγεννήσει.

προφανώς η Αimee εννοεί ότι δημόσιο = όποιος γιατρός (ομάδα) εφημερεύει κι όχι επιλέγω εγώ το γιατρό του δημοσίου που θα με ξεγεννήσει.

Ναι, αυτό εννοώ!

Εγώ γέννησα το πρώτο μου παιδί στο Αττικό και τα άλλα δύο στο Γαία. Είχα μείνει πολύ ευχαριστημένη σε όλους μου τους τοκετούς.

Οπότε και για τις δύο καταστάσεις βρίσκω θετικά και αρνητικά.

Το Αττικό ήταν κάποτε πρωτοπόρο στα θέματα μητέρας-παιδιού. Και παραμένει εξαιρετικά φιλικό προς το θηλασμό: είναι εξαιρετικό το νεογνολογικό-παιδιατρικό τμήμα.

Ως λοιπές υπηρεσίες:

1) ΔΕΝ διαλέγεις δωμάτιο: Μπαίνεις σε όποιο υπάρχει κενό. Τα 1 ή 2 μονόκλινα δίνονται σε εξαιρετικές περιπτώσεις μόνο με εντολή του Διευθυντή-Καθηγητή. Τότε που είχα γεννήσει, το μονόκλινο δόθηκε σε κοπέλα που γέννησε το βρεφάκι της νεκρό...

2) ΔΕΝ διαλέγεις μαία. Απαγορεύεται!

3) Αν ΔΕΝ δώσεις φακελάκι στον αναισθησιολόγο, η επισκληρίδιος θα γίνει σύμφωνα με το υπερφορτωμένο πρόγραμμα των αναισθησιολόγων.

4) Ενίοτε, υπάρχει μια "ασυνεννοησία" μεταξύ των ασθενών ως προς τις ώρες του επισκεπτηρίου, τον αριθμό των ατόμων και τους κανόνες (π.χ. όχι λουλούδια στους θαλάμους). Θυμάμαι 2-3 περιστατικά που ασθενείς ή/και συγγενείς τους ήταν εξαιρετικά προσβλητικοί προς το προσωπικό χωρίς λόγο ή αδιαφορούσαν προκλητικά για την ενόχληση που προκαλούσαν στους υπόλοιπους.

Το ιδιωτικό μαιευτήριο στο οποίο γέννησα:

1) Θεωρώ ότι έχει καλύτερους αναισθησιολόγους σε σχέση με το δημόσιο νοσοκομείο. Και είναι λογικό γιατί δίνει πολύ πολύ μεγαλύτερες αμοιβές.

2) Υπάρχουν κάποια standards σε πρακτικές, συμπεριφορές, καθαριότητα.

3) Υπάρχει μεγάλη δόση ευελιξίας στο σχεδιασμό του τοκετού.

4) Η επιλογή γιατρού: Προσωπικά, αισθάνομαι ανασφάλεια να γεννήσω με τον εφημερεύοντα γιατί νομίζω ότι δεν είναι όλοι οι δημόσιοι γιατροί ισάξιοι. Και κάποιοι ανάμεσά τους ίσως να είναι και επικίνδυνοι.

Πάντως, είναι αλήθεια ότι μία γενική σύγκριση του τύπου ιδιωτικό-δημόσιο δεν βγάζει πουθενά... Υπάρχουν ιδιωτικές κλινικές που θα έπρεπε να είχαν ήδη κλείσει αλλά και δημόσια νοσοκομεία που λειτουργούν με απαράδεκτες συνθήκες, όπως φάνηκε και στην υπόθεση της Μαρίας Βουλγαρίδη. Και η κρίση έχει επιδεινώσει κάποιες καταστάσεις.

Παραμένει όμως -για μένα- αναμφισβήτητο ότι στις πραγματικά πολύ δύσκολες καταστάσεις το δημόσιο νοσοκομείο (--> πανεπιστημιακό) είναι μονόδρομος. Μόνο εκεί μπορείς να βρεις πολύ καλούς επιστήμονες, με σημαντική εμπειρία, από πολλούς κλάδους και που θα κάνουν επιλογές για την υγεία σου βάσει κριτηρίων πέραν του κέρδους.

Ο καθένας ας σταθμίσει με πιο συγκεκριμένο τρόπο τις επιλογές του.

Όχι ακριβώς. Όπως περιγράφει και η φραουλίτσα, Δημόσιο=ομάδα που εφημερεύει. Ειδικευόμενοι και επιμελητές, ενώ την κύρια ευθύνη της ΚΑΘΕ εφημερίας, έχει ο διευθυντής της κλινικής (γι'αυτό και λαμβάνει ειδικό επίδομα ευθύνης, ενώ αν χρειαστεί να λείψει ένα Σ/Κ οφείλει να ορίσει αντικαταστάτη). Η ασφάλεια που προσφερει το δημόσιο μαιευτήριο, επομένως, έγκειται στο ότι κάθε μητέρα αντιμετωπίζεται σαν περιστατικό ολόκληρου του νοσοκομείου. Στο ιδιωτικό, η πελατειακή σχέση είναι πιο έντονη, ενώ, για προφανείς λόγους, πιο δύσκολα, από ό,τι στο δημόσιο, θα ζητηθεί συνδρομή ανωτέρου, ή ιατρικό συμβούλιο κτλ, αν ο γιατρός τα βρει σκούρα.

H πελατειακή σχέση είναι πιο έντονη στο ιδιωτικό, όταν το δημόσιο το εννοούμε ως "δημόσιο" (εφημερεύον).

Όταν όμως "ιδιωτικοποιούμε" το δημόσιο, πού είναι η διαφορά; Πελάτες και στη μία, πελάτες και στην άλλη περίπτωση. Απλά, στο ιδιωτικό, θα κοπεί και μια απόδειξη.

Λίγο διαφωνώ με αυτό που αναφέρεις για συνδρομή ανώτερου. Στον ιδιωτικό τομέα, ο γιατρός είναι ακάλυπτος ακριβώς γιατί έχει προσωπική ευθύνη έναντι της ασθενούς τους. (Για αυτό άλλωστε οι ιδιώτες γιατροί διαθέτους ασφάλιση αστικής ευθύνης). Οπότε, το άγχος του είναι μεγαλύτερο.

Αντίθετα, στο δημόσιο, η ευθύνη "διαχέεται" στο σύστημα και δεν συγκεκριμενοποιείται στον δεδομένο γιατρό. Επίσης, επειδή με τους νόμους του ΕΣΥ είναι παράνομη η όποια πελατειακή σχέση, συχνά παρατηρούνται από δικηγόρους πλαστά πρακτικά: άλλος γιατρός ξεγέννησε και άλλος γιατρός φαίνεται... Τέλος, στις αστικές δίκες, δεν θα κληθούν οι γιατροί του δημοσίου να αποζημιώσουν τον ασθενή τους: την αποζημίωση θα καταβάλει το Νοσοκομείο/Δημόσιο Ταμείο, το οποίο βέβαια και θα "παραλείψει" να στραφεί εναντίον του γιατρού. Το πλέγμα προστασίας των γιατρών από το Σύστημα και τους συναδέλφους τους πολλές φορές μοιάζει αδιαπέραστο...

Τέλος, στις αστικές δίκες, δεν θα κληθούν οι γιατροί του δημοσίου να αποζημιώσουν τον ασθενή τους: την αποζημίωση θα καταβάλει το Νοσοκομείο/Δημόσιο Ταμείο, το οποίο βέβαια και θα "παραλείψει" να στραφεί εναντίον του γιατρού. Το πλέγμα προστασίας των γιατρών από το Σύστημα και τους συναδέλφους τους πολλές φορές μοιάζει αδιαπέραστο...

Δεν ξερω εαν αληθευει, αλλα ακουσα απο ιδιωτικο γιατρο οτι τωρα θα αποζημιωνουν και οι δημοσιοι γιατροι τους ασθενεις και πρεπει να ασφαλιστουν για αστικη ευθυνη. Ισχυει?

Ναι, αυτό εννοώ!

 

Πάντως, είναι αλήθεια ότι μία γενική σύγκριση του τύπου ιδιωτικό-δημόσιο δεν βγάζει πουθενά... Υπάρχουν ιδιωτικές κλινικές που θα έπρεπε να είχαν ήδη κλείσει αλλά και δημόσια νοσοκομεία που λειτουργούν με απαράδεκτες συνθήκες, όπως φάνηκε και στην υπόθεση της Μαρίας Βουλγαρίδη. Και η κρίση έχει επιδεινώσει κάποιες καταστάσεις.

Δε νομίζω ότι μπορούσε να το διατυπώσει κανείς καλύτερα!

Μία προσθήκη μόνο, το πόρισμα της ΕΔΕ επιρρίπτει ευθύνες τόσο στους γιατρούς του δημόσιου όσο και στην ιδιώτη γιατρό που παρακολουθούσε την κοπέλα. Συγκεκριμένα [... α) Ενώ ήταν η ιατρός που παρακολουθούσε, εισπράττοντας και το αντίτιμο των επισκέψεων, την έγκυο για 8 μήνες και γνώριζε καλύτερα από κάθε άλλο το ιστορικό της, δεν έπραξε το καθήκον της αρνούμενη να την εξετάσει η ίδια ενώ της ζητήθηκε τουλάχιστον δύο φορές β) Με τηλεφωνική διάγνωση “χειρουργικό πρόβλημα” πράγμα που μπορεί να αποτελεί προσχηματική δικαιολογία, για να αποποιηθεί την ευθύνη ενός δύσκολου ιατρικού περιστατικού, παρέπεμψε την έγκυο που την εμπιστεύτηκε για πολλά χρόνια, στον οποιοδήποτε γιατρό θα ήταν σε εφημερία στο Νοσοκομείο Ηρακλείου που εφημέρευε. γ) Η διάγνωση μη μαιευτικού προβλήματος από την γιατρό που καλύτερα από κάθε άλλο και για χρόνια παρακολουθούσε τη Μαρία Βουλγαρίδη, αποπροσανατόλισε τους γιατρούς που την παρακολούθησαν μετά την εισαγωγή της στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο δ) Επίσης η κ. ... ενώ πολύ καλά γνώριζε τους ειδικευμένους γιατρούς της Μ/Γ Κλινικής του Βενιζελείου Νοσοκομείου αφού είχε υπηρετήσει εκεί για τέσσερα χρόνια, δεν φρόντισε να μιλήσει τουλάχιστον στο τηλέφωνο με τον επιμελητή της εφημερίας και να τον ενημερώσει για το ιστορικό της εγκύου, πράγμα που όφειλε να κάνει άμεσα με την εισαγωγή της εγκύου στην Μ/Γ Κλινική του Βενιζελείου Νοσοκομείου. Ιδιαίτερα αφού γνώριζε την ύπαρξη καρδιόσχημης-δικέρου μήτρας και καισαρικής τομής ε) Δεν φρόντισε να μεταβεί η ίδια στο Βενιζέλειο έγκαιρα, πράγμα που θα άλλαζε την πορεία των πραγμάτων, αλλά το έκανε το επόμενο πρωί όταν ήδη ήταν πολύ αργά και η έγκυος είχε ήδη εκδηλώσει καρδιακή ανακοπή...]

Αυτό προσπαθώ να πω, ότι είτε σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό μαιευτήριο αν είναι να σου κάτσει η στραβή, χάθηκες. Και δυστυχώς οι περισσότεροι που κινήθηκαν νομικά εναντίον είτε των νοσοκομείων είτε των γιατρών τελικά δεν μπόρεσαν να έχουν ούτε καν την ηθική δικαίωση να αφαιρεθεί η άδεια του γιατρού.

Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Παιδιατρική" έχει άρθρο με τίτλο "Διακομιδές νεογνών στην Αττική" .Μελετά τις διακομιδές που έγιναν το 2009 και το 2012, στα δημόσια νοσοκομεία και μαιευτήρια της Αττικής. Από τη μελέτη φάνηκε (και σχολιάστηκε ως αξιοσημείωτο) ότι οι περισσότερες διακομιδές προέρχονταν από άλλα δημόσια μαιευτήρια με ΜΕΝΝ, ενώ η πτώση του αριθμού των διακομιδών από τα ιδιωτικά μαιευτήρια, κατά το 2012, σε σχέση με το 2009,αποδόθηκε στη λειτουργία των Γαία και Ρέα.

(στάθηκε αδύνατον να κάνω copy-paste τα συγκεκριμένα κομμάτια του άρθρου)

Από τη μελέτη φάνηκε (και σχολιάστηκε ως αξιοσημείωτο) ότι οι περισσότερες διακομιδές προέρχονταν από άλλα δημόσια μαιευτήρια με ΜΕΝΝ, ενώ η πτώση του αριθμού των διακομιδών από τα ιδιωτικά μαιευτήρια, κατά το 2012, σε σχέση με το 2009,αποδόθηκε στη λειτουργία των Γαία και Ρέα.

Πολύ ενδιαφέρον και αυτό είναι όντως στοιχείο! Γιατί πολλές κοπέλες λένε ότι τα ιδιωτικά όταν βρουν τα σκούρα, κάνουμε διακομιδή στο Δημόσιο, κάτι που δεν πιστεύω, αλλά δεν μπορώ και να τεκμηριώσω.