Δεύτερο Παιδί & Προβληματισμοί

Ποιά είναι η άποψη σας για δεύτερο παιδί στην οικογένεια και πόση διαφορά ηλικίας πιστεύετε ότι πρέπει να έχει με το πρώτο?

Ποιά είναι η άποψη σας για δεύτερο παιδί στην οικογένεια και πόση διαφορά ηλικίας πιστεύετε ότι πρέπει να έχει με το πρώτο?

Προσωπική μου άποψη είναι ότι τα παιδιά χρειάζονται τουλάχιστον ένα αδελφάκι.. Να μπορούν να χαρούν και να κλάψουν μαζί του, να έχουν κοινά σημεία αναφοράς..

Τώρα σχετικά με το πόση διαφορά πρέπει να έχουν, πιστεύω ότι καλό είναι να μην έχουν πολύ μεγάλη (δηλαδή πάνω από 5-6 χρόνια) το λέω αυτό απο προσωπική εμπειρία, με την αδελφή μου έχω 7,5 χρόνια διαφορά (εκείνη μεγαλύτερη) και έτσι μέχρι τα 20-22 ήταν σαν δεύτερη μαμά μου. Αφου μεγάλωσα και γω αρκετά, εξανεμίστηκε η διαφορά και ήρθαμε πολύ κοντά σαν αδελφές. Βέβαια ακόμα και σαν 2η μαμά μου δεν την άλλαζα με τίποτα λέμε όμως το ιδανικό.

Σημαντικό επίσης νομίζω είναι, να νιώσουμε έτοιμοι (ψυχοσωματικά) για να υποδεχτούμε το νέο μέλος..

Σημαντικό επίσης νομίζω είναι, να νιώσουμε έτοιμοι (ψυχοσωματικά) για να υποδεχτούμε το νέο μέλος..

αυτό είναι το μόνο νομίζω που έχει σημασία.

πραγματικά κάθε διαφορά ηλικίας έχει και τα δικά της αρνητικά και θετικά στοιχεία...

ένα παιδί που μεγαλώνει με μεγαλύτερο αδερφάκι αισθάνεται πιό προστατευμένο, - έχει 3 "μεγάλους" αντί μόνο 2. Το μεγαλύτερο αισθάνεται μοναξιά επειδή το μικρό ίσως δεν το βλέπει και αυτό σαν παιδί και δεν μπορεί εύκολα να παίξει μαζί του - (συνηθίζει να του μαθαίνει πραγματα και όχι σκέτο παιχνίδι).

Στις κοντινές διαφορές ηλικίας, η αίσθηση οτι το παιδί εχει αδερφάκι, είναι πιό έντονη, αλλά και πάλι οι εξωτερικές συνθήκες είναι ικανό να καταστρέψουν κάτι τέτοιο. Σε μικρές διαφορές ηλικίας η ζήλια είναι το πιό έντονο σύνηθες και φυσιολογικότατο φαινόμενο, το οποίο εάν οι γονείς δεν ξέρουν πως να το αντιμετωπίσουν και χρησιμοποιούν ενδεχομένως λανθασμένες μεθόδους - άθελά τους φυσικά - για να την εξομαλύνουν,... μπορεί να χαθούν όλα τα προτερήματα για αυτό το πράγμα.

Οπότε, όλα έρχονται στο συμπέρασμα ότι εξαρτάται απο τους γονείς το πόσο θα βοηθήσουν τα παιδιά τους, ανεξαρτήτως ηλικιακής διαφοράς, να αισθανθούν "αδέρφια" - να εκτιμούν και να αγαπούν το ένα το άλλο,να έχουν σχεση αλληλοσεβασμού και χαράς.

άρα δεν υπάρχει για μένα ιδανική ηλικία για αδερφάκι...

Πιο σημαντικές είναι οι εξωτερικές συνθήκες και το τί επιτρέπουν αυτές, και μετά το να έχει ένα αδερφάκι να παίζει - στην τελική μπορεί να βρεθεί ένα κοντινό άλλο παιδάκι στην ίδια ηλικία με αυτό για να παίζουν μαζί.

(εννοείται ότι αυτό δεν αντικαθιστά ένα αδερφάκι, ε - μην το παρεξηγήσετε)

Πάντως όποτε έρθει, ένα νέο μέλος στην οικογένεια είναι πάντα ευλογία θεού... - είτε μετά απο ένα χρόνο είτε μετά απο πέντε!

Ποιά είναι η άποψη σας για δεύτερο παιδί στην οικογένεια και πόση διαφορά ηλικίας πιστεύετε ότι πρέπει να έχει με το πρώτο?

Εγώ με την αδερφή μου έχουμε 3 χρόνια διαφορά. Τη θυμάμαι πάντα ως καλή μου φίλη. ΄Μικρές παίζαμε μαζί και τώρα πια είμαστε αχόριστες. Υπήρξε βέβαια ένα αντιφατικό διάστημα όταν δηλ εγώ ήμουν στην εφηβία και αυτή ακόμα παιδί που μαλώναμε και ΔΙΑΦΕΡΑΜΕ κατά πολυ αλλά ξεπεράστηκαν οι διαφορές μας εύκολα.

Τα παιδιά μου έχουν 20 μήνες διαφορά. Παρόλα που είναι διαφορετικού φύλλου και πολύ μικρά στην ηλικία τα βλέπω ότι παίζουν μαζί, η μεγάλη προστατεύει τον μικρό και ο μικρός χαίρεται και ζητάει την μεγάλη. Απλά όταν τα παιδιά είναι κοντά στην ηλικία χρειάζονται μεγάλες αντοχές από τους γονείς.Γιατι μεγαλώνεις δύο μωρά μαζί. Από φίλες μου που τα παιδιά τους εχουν πέντε χρόνια διαφορά ενω στην αρχή ήταν πολυ καλά, όταν το μεγάλο παιδί πήγε σχολείο και χρειαζόταν διάβασμα και ιδιαίτερη προσοχή και το μικρό ήθελε παιχνίδι και τα δικά του , ήταν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα από το να μεγαλώνεις ταυτόχρονα δύο παιδιά.

Η επιλογή είναι δική σου αλλά μάλλον δεν το λέω σωστά η επιλογή είναι του Θεού που αυτός κανονίζει το πότε και το πως.

Kαι εγώ από προσωπική μου εμπειρία (έχω 10 χρόνια διαφορά με την αδερφή μου και τώρα που είμαι εγώ 30 και αυτή 20 έχουμε σημεία επαφής) πιστεύω ότι πρέπει να έρχεται νωρίς το δεύτερο παιδάκι, αλλά από την άλλη προβληματίζομαι...ίσως είμαι και υπερβολική δεν ξέρω...αλλά σκέφτομαι ότι αν κάνουμε τώρα δεύτερο παιδάκι, θα δώσουμε στο πρώτο όλη τη προσοχή που χρειάζεται?Από την άλλη σκέφτομαι ότι αν το αφήσω και περάσει καιρός ίσως δεν μπω στη διαδικασία ξανά. Το βλέπω να συμβαίνει σε αρκετές φίλες & γνωστές.

Ο πιο σημαντικός λόγος για μένα τελικά είναι να έχει ένα εξτρα στήριγμα στη ζωή εκτός από τους γονείς της, γιατί κακά τα ψέμματα άλλο πράγμα ο αδερφός/αδερφή σου και άλλο η παρέα για να παίζει, όπως είπε και η Μαρία.

Εμείς έχουμε τον ανηψιό μας που μένει ακριβώς από πάνω και έχουν 3,5 χρόνια διαφορά με την μικρή. Είμαι σίγουρη ότι θα κάνουν καλή παρέα,σε μία αυλή θα παίζουν που λέει ο λόγος, αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο.

Μία φίλη που έμεινε έγγυος στο δεύτερο όταν ο πρώτος της ήταν 6 μηνών, μου είπε κάτι το οποίο μου έχει μείνει "Μπορεί να κόντεψα να τρελαθώ στην αρχή αλλά με τον Παντελή (το δεύτερο μπουμπούκι) βρήκαμε τις ισορροπίες μας σαν οικογένεια".Μου άρεσε όπως το έθεσε...

Μία φίλη που έμεινε έγγυος στο δεύτερο όταν ο πρώτος της ήταν 6 μηνών, μου είπε κάτι το οποίο μου έχει μείνει "Μπορεί να κόντεψα να τρελαθώ στην αρχή αλλά με τον Παντελή (το δεύτερο μπουμπούκι) βρήκαμε τις ισορροπίες μας σαν οικογένεια".Μου άρεσε όπως το έθεσε...

Πόλύ ωραία το έθεσε. Συμφωνώ μαζί της!

Εγώ έμεινα έγκυος όταν η μικρή έγινε ενός έτους. Το σκεφτόμουν αλλά όχι τόσο γρήγορα απλά είχα πει στην άντρα μου πως αν ξεφευγα απο όλο αυτό το "τρυπάκι" και η μικρή ξεπεταγόταν δεν έμπαινα εύκολα ξανά. Στην αρχή με τον ερχομό του μπέμπη κόντεψα να τρελλαθώ. Ακομη και τώρα που είναι 9 μηνών είναι δύσκολα αλλά πιστεύω πως τώρα πια λειτουργούμε ως οικογένεια. Το σημαντικό είναι πως η μικρή έχει μάθει να μοιράζεται , να συνεργάζεται, να συμμερίζεται τον αδερφό της και να λειτουργεί διαφορετικά.

Αν είχα ξανά το δικαίωμα επιλογής πάλι το ίδιο θα έκανα.Τώρα προσπαθούν να με ψήσουν για τρίτο παιδάκι και το σκέφτομαι σοβαρά. Έχει κανείς εμπειρία από τρίτο παίδί?

.Τώρα προσπαθούν να με ψήσουν για τρίτο παιδάκι και το σκέφτομαι σοβαρά. Έχει κανείς εμπειρία από τρίτο παίδί?

Χαρά στο κουράγιο σου Λιτσα!!!!

Εγώ με τον αδερφό μου έχω 1,5 χρόνο διαφορά ( είμαι μεγαλύτερη) και στην ουσία μεγαλώσαμε μαζί.

Με την αδερφή μου έχω 6 χρόνια διαφορά και είμαι κάτι σαν δεύτερη μαμά της. Είμαστε πολύ δεμένες όμως για μένα είναι πάντα η μικρή που θέλει προστασία (άσχετα που είναι μια γαϊδουρίτσα 26 ετών!!!!!!!!)

Και εμένα μου αρέσει αν μείνω σύντομα πάλι έγκυος, στο πρώτο έκανα τρία χρόνια να τα καταφέρω, εύχομαι στο δεύτερο να έρθουν ποιο εύκολα τα πράγματα

Και εμένα μου αρέσει αν μείνω σύντομα πάλι έγκυος, στο πρώτο έκανα τρία χρόνια να τα καταφέρω, εύχομαι στο δεύτερο να έρθουν ποιο εύκολα τα πράγματα

Το εύχομαι μέσα από την ψυχή μου σύντομα να δεις ένα θετικό τεστ.

Ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που τους ήρθε η εγκυμοσύνη ξαφνικά.( Εγώ το λέω ευλογία Θεού) και δεν μπορω να μπω στην ψυχολογία σου. Απλά ξέρω πως το άγχος παίζει σημαντικό ρόλο. Γι αύτο χαλάρωσε......

Ευχαριστώ Λίτσα

Στα λόγια είναι εύκολο να λέμε να μην αγχώνετε κανείς, αλλά όταν βλέπεις ότι οι μήνες περνάνε και το αποτέλεσμα δεν έρχεται, αναγκαστικά αγχώνεσαι.

Τέλος πάντων, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Το αποτέλεσμα μετράει.

Μόνο εγώ αγχώνομαι για το δεύτερο παιδί μάλλον...

Είμαι σε πολλές σκέψεις ..ελπίζω να καταλήξω σύντομα!!!

Μαρία πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι αφού έμεινες μία φορά δεν έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα..άρα το δεύτερο είναι θέμα χρόνου

Μόνο εγώ αγχώνομαι για το δεύτερο παιδί μάλλον...

quote]

 

Μπα μέχρι πρότεινος αγχώνόμουν και γω... Τώρα νιώθω έτοιμη ψυχολογικά και σωματικά και θα σταματήσω να προσέχω προκειμένου να μπουμε στην διαδικασία υποδοχής του νέου μέλους...

Αν και ο άντρας μου ήθελε από νωρίς και 2ο παιδάκι δεν ήμουν έτοιμη, τώρα όμως το καμπανάκι άρχισε να χτυπάει και το ΑΚΟΥΩ... στο πρώτο δεν πρόλαβα να το ακούσω γιατί ο Δημήτρης ήρθε τελείως απρόσμενα!! Να φανταστείτε ότι στο Θρησκευτικό Γάμο (γιατί είχαμε κάνει όσο ήμουν έγκυος και Πολιτικό) με παρέδωσε αυτός στον μπαμπά του περπατώντας (13μηνών) και μετά κάναμε και τη βάφτιση του..

 

mtheo, τώρα που έγινες μανούλα μια φορά όλα θα ναι πιο εύκολα.. πιστεύω και πραγματικά εύχομαι μέσα από την ψυχή μου...

Να φανταστείτε ότι στο Θρησκευτικό Γάμο (γιατί είχαμε κάνει όσο ήμουν έγκυος και Πολιτικό) με παρέδωσε αυτός στον μπαμπά του περπατώντας (13μηνών) και μετά κάναμε και τη βάφτιση του.. ...

 

ΤΡΟΜΕΡΟΟΟ

Φαντάζομαι ότι είναι απο τους ποιο Πρωτότυπους γάμους που έχουν γίνει

ΤΡΟΜΕΡΟΟΟ

Φαντάζομαι ότι είναι απο τους ποιο Πρωτότυπους γάμους που έχουν γίνει

Ήταν σίγουρα συγκινητικός (τον κάναμε μέρα). Όπως προχώραγα με τον Δημήτρη απο τη μία και τη μαμά από την άλλη (τον μπαμπά μου όπως έχω ξαναπεί τον έχω χάσει) όλοι γύρω γύρω κλαίγανε!! Αυτό το είδα μετά στο video και τις φωτογραφίες. Εγω ήμουν τόσο περήφανη που με παρέδιδε ο ένας άντρας της ζωής μου στον άλλον που κόντευα να σκάσω.... Ψώνιο

Η δικια μου γνωμη ειναι οτι πρεπει να εχουν καποια διαφορα στην ηλικια τα παιδια ειναι καλιτερο και γ'αυτα και για τους γονεις.

Πρωτον να προλαβεις να χαρεις το πρωτο σου παιδακι,δευτερον αν ειναι σε μια ηλικια που μπορει και καταλαβαινει, και το μωρο θα προσεχει και δεν θα το ζηλευει τοσο γιατι θα εχουν διαφορετικα ενδιαφεροντα.(υπαρχουν και εξαιρεσεις).

Το θεμα σχεσης ειναι μεγαλο προβλημα,ειναι πολλα παιδια που ειναι κοντα στην ηλικια και δεν κανουν καθολου παρεα και αλλα που εχουν διαφορα ηλικιας και ειναι πολυ δεμενα.Ειναι καθαρα θεμα χημειας , δεν ξερω αν η μανα μπορει να κανει κατι για αυτο.

Το καλο ειναι οτι αμα τα κανεις κοντα ξεμπερδευεις που λενε..αλλα δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου εγκυο και να εχω κ'ενα μωρο,θελει μεγαλο κουραγιο!!!

Το κακο οτι οσο το αφηνεις σε αφηνει?δεν ειμαι και της γνωμης αυτης, αμα θελεις κατι πολυ το κανεις.

Απο τη μερα που παντρευτηκα μεχρι να κανω το παιδι ακουγα καθε μερα ποτε θα κανεις ενα παιδακι,εκανα 5 χρονια να το κανω απο δικη μου επιλογη.Στο τελος νομιζαν οτι δεν θελαμε παιδι επειδη ειχαμε συνηθισει μονοι μας, αντιθετως το παιδι δεν το κανεις επειδη παντρευτηκες και πρεπει να κανεις παιδι.Ολα ερχονται με τον καιρο τους και την ωρα τους.

....Τώρα προσπαθούν να με ψήσουν για τρίτο παιδάκι και το σκέφτομαι σοβαρά. Έχει κανείς εμπειρία από τρίτο παίδί?

Τα παιδια μου έχουν 18 μήνες διαφορά , ακριβώς το όριο που έδιναν οι γυναικολόγοι για το επόμενο παιδί.

Τόσο μικρή διαφορά είναι άκρος πρακτική. Έχεις τα ίδια παιχνίδια , εξοπλισμό , ρούχα , γνωρίζεις την ρουτίνα , δεν ξαναρωτάς στα forum πόσο γάλα να δώσω στο μωρό........γενικός είναι βολικό.

Η μεγαλύτερη διαφορά φαντάζομαι πως δίνει περισσότερο χρόνο στους γονείς να ασχοληθούν με το κάθε παιδί ξεχωριστά.

Για παράδειγμα το ένα παιδί σχολείο και το άλλο σπίτι.

Δίνει επίσης την δυνατότητα στην μητέρα να κρατήσει επαφή με την δουλειά της.

Και στις δύο περιπτώσεις το πώς θα βιώσει το πρώτο παιδί την άφιξη του δευτέρου , και πώς το δεύτερο την ύπαρξη του πρώτου έχει να κάνει μόνο με μας . Εμείς μπορούμε να τα κάνουμε θάλασσα και στις δύο περιπτώσεις

Κρίνοντας έκ του αποτελέσματος έαν τα ξανα έκανα πάλι από την αρχή , θα έκανα 3 και με διαφορά 18~24 μήνες το καθένα.

Στην οικογένεια μου είμαι η μεγάλη αδερφή. Έχω μια αδερφή 15 μήνες μικρότερή μου με την οποία μεγαλώσαμε μαζί ουσιαστικά και έναν αδερφό 13 χρόνια μιρκότερό μου και άρα 12 μικρότερο από την αδερφή μου που προφανώς είναι σα να είχε 3 μαμάδες. Τώρα εγώ είμαι 33 και εκείνος 20.

Με την αδερφή μου μεγαλώσαμε μαζί ένιωθα και λίγο πιο υπεύθυνη ως λίγο πιο μεγάλη αλλά τα κάναμε όλα μαζί. Και τώρα έχουμε και οι δύο οικογένεια εγώ δυο παιδάκια κι εκείνη ένα άρα συμβαδίζομαι και κάνουμε πολύ καλή παρέα και τώρα. Δε ζηλέψαμε ποτέ η μία την άλλη. Ίσως επειδή η διαφορά ήταν τόσο μικρή που τελικά τα είχαμε όλα ίδια η παρόμοια.

Τον αδερφό μου τον είχαμε σαν κούκλα. Πάντα ζητούσαμε τη μαμά να μας κάνει ένα μωρό, κι όταν επιτέλους ήρθε.... βοηθήσαμε στο μεγάλωμα του. Τώρα που είναι 20 δεν έχουμε βέβαια κοινές παρέες, αλλά όταν μαζευόμαστε όλοι σπίτι παιδιά γαμπροί εγγόνια γίνεται χαμός και το ευχαριστιούνται όλοι.

Με αυτό το πρότυπο στο μυαλό μου έχω τα κοριτσάκια μου με 2 χρόνια και 3 μήνες διαφορά. Δε μπορώ να πω ότι ζηλεύονται απλά τυχαίνει να μαλώνουν για παιχνίδια. Πάνε μαζί σταθμό παίζουν μαζί έχουν παρεά και το θεωρώ ιδανική διαφορά γιατί έχουν κοινά ενδιαφέροντα και παρέα.

Για το δεύτερο παιδί ένιωσα έτοιμη όταν είδα τη μεγάλη να αρχίζει να καταλαβαίνει να μιλάει να κινείται όταν ήταν 18 μηνών και σκέφτηκα ότι σε λίγο καιρό δε θα έχουμε μωρό στο σπίτι. Ήθελα να έχουν μικρή διαφορά, ήθελα η μεγάλη να μη μεγαλώσει μέχρι τα 5-6 της χρόνια σαν μοναχοπαίδι, ήθελα και πάλι μωρό. Ίσως κάποτε νιώσω έτοιμη για το τρίτο.

Το σίγουρο είναι ότι είναι μου αρέσει να υπάρχουν από 2 παιδιά και πάνω στην οικογένεια. Γεμίζει το σπίτι.

Εχει ξαναμπει το θεμα ,αλλα ας με βοηθησουν και μενα οι μανουλες που εχουν 2 παιδια..

θελω 2 παιδι αλλα νιωθω ενοχες γιατι ως τωρα ειναι μοναδικος σε ολο το σοι ,του κανουμε ολα τα χατηρια και γενικως εχει τα παντα .και απο αγαπη και απο υλικα αγαθα.μηπως αισθανθει προδωμενος με το αδερφακι?

2.τον κραταει η μητερα μου γιατι εργαζομαι πολλες ωρες και αν ερθει και το 2 παιδι θα λαλησει....ειναι σωστο που τις αναθετω τετοιες ευθυνες?ενοχες και εδω

θα τα βγαζω περα εγω που ηδη δυσκολευτηκα με το ενα παιδι ?θα τα καταφερω?και τελικα γιατι το θελω για να ικανοποισω το μητρικο μου ενστικτο??

δεν ξερω ολα στριφογυρνανε στο κεφαλι μου και ισως θα ηταν καλυτερα οταν παει στον παιδικο ο γιος μου(δηλ 3 ετων)τωρα ειναι 15 μηνων.αλλα σου ερχονται οταν τα θελεις?τι ειναι πιτσα να την παραγγειλεις?

δεν ξερω τι να κανω......

Και εγώ τα ίδια ένιωθα...

Ότι προδίδω το παιδί μου, ότι η μάνα μου δεν θα τα καταφέρει να κρατάει 2 παιδιά, αμφιβολίες αν θα τα καταφέρω...

Τώρα πιστεύω ότι το παιδί μου θα έχει παρεούλα να μεγαλώνουν μαζί, να παίζουν μαζί οποιαδήποτε ώρα, να μην χρειάζεται να αποχωριστούν το βράδυ γιατί θα πηγαίνουν μαζί για υπνο, και αργότερα όταν μεγαλώσουν θα μπορούν να στηρίζονται μεταξύ τους, αν και οταν εμείς δεν θα μπορουμε πια...

Επίσης δεν το έλεγα στην μάνα μου όταν έμεινα έγκυος και με είχε πιάσει αγωνία ότι θα φρικάρουν, όμως και καλά το πήρε, και χάρηκε που θα έχουν κοντινές ηλικίες, και τώρα που της λέω να ξεκινήσουμε παιδικό δεν θέλει και προτιμάει να τα κρατήσει και τα 2 μεχρί να πάνε τουλάχιστον 3 χρονών.Βέβαια δεν ξέρω τι θα κάνω τελικά με αυτό το θέμα

Πάντως αφού το θέλεις, εσύ και ο άντρας σου, χαλαρώστε και κάποια στιγμή θα έρθει. Όσο σε πιάνουν όλα αυτά δεν το παίρνεις απόφαση, αλλά εαν σου έρθει σίγουρα θα τα καταφέρεις...

Δεν λέω ότι δεν θα κουραστείς. Εγώ όσο σκέφτομαι τι έχω να τραβήξω τρέμω, όμως μου λέω "Μαρία, αισιοδοξία..μπορείς και θα τα καταφέρεις"

Και μην αγχώνεσαι για το πόσο θα αγαπάς τα παιδιά σου. Εγώ ήδη νιώθω ότι θα αγαπάω και τα 2 το ίδιο, και επίσης νιώθω πως και άλλα παιδιά να κάνω πως όλα θα χωράνε στην αγγαλιά μου

Μπραβο βρε Μαρια ,σπουδαια αποφαση σε ζηλευω.πραγματικα θελω πολυ αλλα γιατι με βασανιζουν ολες αυτες οι σκεψεις??ιδιως οταν μου λενε ποσο μοναδικος ειναι ο γιος μου και οτι δεν θα αγαπησουν αλλο παιδι σαν αυτο κτλ.ειναι δυνατον να μην αγαπησουν και το αλλο παιδι??εντωμεταξυ αλλο παραδοξο..επειδη ο αντρας μου εχουν κληρονομικοτητα σε διδυμα μου εχει κολλησει οτι θα κανω διδυμα.μα ημαρτον πια δεν τρωγομαι με τιποτα.αλλα το φανταζεσαι??

να σημειωσω οτι οι ειμαστε 3 αδερφια παρα πολυ αγαπημενα και οταν μας εκαναν οι γονεις μου ηταν μεταναστες στην γερμανια σε αθλιες οικονομικα συνθηκες και ολομοναχοι σε ξενη πολη και τα καταφεραν .σπουδασαμε και οι 3 και ολα τα εφερε ο Θεος βολικα.γιατι να θελουν μονο ενα εγγονι?τι τους προβληματιζει δεν καταλαβαινω...

DEMI δεν είσαι μόνη....σε προηγούμενο post έχω θέσει το ίδιο θέμα...και εγώ αναρωτιεμαι τα ίδια και παρα πολλά άλλα!!!Να ρωτήσω όμως κάτι? Σου έχουν εκφράσει οι γονείς την επιθυμία ότι θέλουν μόνο 1 εγγόνι ???

Οι παππούδες σου λένε έτσι????

Γιατί αν κάνεις και 2ο (έστω και δίδυμα) παιδί δεν θα είναι και αυτό μοναδικό??

Αφού το θέλεις, και εσύ και ο άντρας σου κάντο...

Όλα αυτά είναι σκέψεις και αμφιβολίες που με το που θα αγγαλιάσεις το μικρό σου θα εξαλειφθούν. Κούραση θα την έχεις, αλλά αφού υπάρχει υγεία γιατι να μην τα καταφέρεις??

Και, στο κάτω κάτω, πες στους υπόλοιπους ότι έτυχε να μείνεις έγκυος..Τι θα σου πούνε?

Εμένα έτσι έτυχε, και μάλιστα στην αρχή είχα φρικάρει.. Θέλαμε όπωσδήποτε 2ο παιδί, αλλά δεν το είχαμε προγραμματισει.. Να σου πω την αλήθεια όυτε το 1ο το είχαμε προγραμματισμένο, απλά μετά το γάμο, εχώ χαλάρωσα έκοψα τα αντισυλληπτικά κλπ και κάποια στιγμή ήρθε μόνο του. Εάν μπάιναμε στην διαδικασία να το συζητήσουμε, να βάλουμε κάτω θετικά και αρνητικά δεν νομίζω ότι θα ήμασταν 100% σίγουροι να πάρουμε τέτοια απόφαση.

Τώρα είμαστε και οι 2 χαζογονείς και χαρούμενοι. Μάλιστα σήμερα έκανα και τον υπέρηχο β-επιπέδου και είδα αρκετά καθαρά το προσωπάκι του. Εκείνη την στιγμή αν μπορούσα θα ήθελα να το βγάλω από την κοιλιά μου και να το πάρω αγγαλιά. Μάλιστα σκέφτηκα και τον μεγάλο μου το γιό που επίσης θα ήθελα να τον έχω αγκαλιά.Και τους 2 μαζί!! Και μην σου πω ότι πλέον το γεγονός του 3ου παιδιού δεν έχει αποκλειστεί.

Χαλάρωσε λοιπόν, βάλε τις συγκεκριμένες σκέψεις στην άκρη και άσε τα πράγματα να έρθουν από μόνα τους.

Βέβαια εαν υπάρχουν διαφορετικού είδουν ενδοιασμοί, δεν μπορώ να σου πω κάτι, αλλά αυτά τα πράγματα είναι κλασσικές σκέψεις και σου φεύγουν...

Οταν έρχεται η συζητηση για αλλο παιδι την αποφευγουν και δεν παιρνουν θεση.απλα λενε οτι για αυτους το πρωτο εγγονι ειναι μοναδικο και κανενα αλλο δεν θα παρει τη θεση του.βοηθεια εχω μονο απο την μητερα μου γιατι η αλλη πεταει χαρταετο για να το πω λαϊκα.οποτε μονο η δικη της γνωμη με ενδιαφερει.απλα σκεφτομουν για μια κοπελα να ερχεται τα πρωινα και να ειναι μαζι με την μητερα μου μια που τρελαινετε στην ιδεα να μεγαλωσει ξενος ανθρωπος το παιδι μας.

εκτος απο τις δικες μου τις ενοχες απεναντι στο παιδι και στην μανα μου δεν τρεχει τιποτα αλλο.δουλευω πολυ και μπορω οικονομικα να στηριξω την οικογενεια μου.

αχ θελω νινι.......

demi εύχομαι να γίνουν όλα όπως τα θες και αν το θες τόσο πολυ θα βρεις την άκρη σου!

Μαρια,το πρωτο παιδι γεννηθηκε φυσιολογικα η με καισαρικη??αληθεια εχεις κρατησει τον υπερηχο απο τον Πανο για να συγκρινεις τι δευτερο παιδι??εννοω σχημα κρανιου ,βαρος κλπ..πολυ τελεια ειναι στην δευτερη εγκυμοσυνη γιατι ξερεις τι σε περιμενει και δεν εχεις τοσο αγχος.εχεις και την εμπειρεια πλεον.θυμαμαι την πρωτη φορα που πηγα τον γιο μου στην παιδιατρο εκανα 1,5 ωρα για να τον ετοιμασω .δεν ηξερα τι να βαλω στην τσαντα ,τι να παρω μαζι μου.τωρα ετοιμαζομαστε σε 10 λεπτα.

ενα αλλο θεμα με εμας ειναι οτι ζουμε λιγο απομωνομενα και ο καημενος δεν εχει αλλα παιδακια να παιξει ουτε αργοτερα να μιλησει για το σχολειο του κλπ.γιαυτο θελω και αλλο παιδακι ,να εχει και μια συντροφια.

bizeli εσενα τι αλλο σε προβληματιζει?

εκτός από όλα αυτά που ανέφερες, αν θα τα καταφέρουμε οικονομικά (εννοώ σε φάση του να μη μιζεριάζουμε και να κλεινόμαστε στο σπίτι ή να μην κάνουμε πράγματα που ονειρευόμαστε). Σκέφτομαι μήπως έιναι δίκοπο μαχαίρι αυτό και αρχιζουμε να δουλεύουμε περισσότερο για να τα βγάζουμε πέρα και πάμε για μαλλί και βγούμε κουρεμένοι...Μετά βέβαια βλέπω οικογένειες πολύτεκνες που είναι απλά υπέροχες και νοιώθω τύψεις για αυτά που σκέφτομαι!!