Διαφορα που μας χαλανε σε μια Babysitter

Δεν ειναι το ιδιο..οι πιθανοτητες να συμβει κατι εκτος σπιτιου αυξανονται κατακορυφα....μεσα στο σπιτι εχεις να κανεις με τη νταντα και την κακια στιγμη....εξω , με τη νταντα, την κακια στιγμη και αλλους πεντε δεκα ανθρωπους που θα συναντησουν το παιδι σου....

συμφωνω 100% με αυτο.οταν εμενα η μητερα μου δουλευε με διδυμα 4 ετων της ειχε πει της μητερας μου να τα παει μια βολτα στην παιδικη χαρα!η μητερα μου βεβαια με ευγενεια αρνηθηκε και πανω στη συζητηση που την ρωτησα τον λογο μου λεει λελα ειναι τοσο τεραστια ευθυνη τα ξενα παιδια που δεν με νοιαζει που ειναι ζωηρα αλλα η ευθυνη δεκαπλασιαζεται οταν θα εισαι εκτος σπιτιου.καλα καλα μου λεει φοβαμαι να τα βαλω και στο αυτοκινητο μου(η παιδικη χαρα ηταν λιγο μακρια)ενω αμα ειναι με τους γονεις ειναι πολυ καλυτερα.πιστευω οτι εχει δικιο οντως σε αυτο.

Βολτες εξω; Δεν ειναι πολυ καλη ιδεα...Πρεπει να το δειτε πιο σοβαρα...κατι τετοια συζητουσε η μανα μου με τις φιλες της οταν ημουν μικρη (ειχαμε ντανταδες απο τοτε που γεννηθηκα μεχρι να γινω περιπου 14, και ειμαι σημερα 26). Κοιταγε "λεπτομερειες" και εχανε τα σοβαρα. Εκεινα, μονο με καμερα τα βλεπεις, βεβαια.

Η μια ηταν με 1000 συστασεις, απο Ν Αμερικη, εφερνε φιλους της σπιτι και δεν το εμαθε ποτε η μανα μου. Μας αφηνε μονα μας.

Η αλλη, η Φιλιππινεζα, μας μισουσε, δεν μας μιλαγε καν και μας εβριζε οταν γυρναγαμε πλατη, μπροστα στους γονεις μου ηταν ολο χαμογελο και φυσικα την ειχαν για διαμαντι γιατι το σπιτι ελαμπε.

Η τριτη, ελληνιδα, η χειροτερη. Ειχε πει οτι δεν καπνιζε, αλλα καπνιζε και μετα αεριζε πριν ερθουν. Μας ανεβαζε τετρακαβαλο στο παπι με το φιλο της, πηγαιναμε για μπανιο στα λιμανακια στη Βαρκιζα. Η μαμα, το εμαθε 3 χρονια μετα. Νομιζε οτι πηγαιναμε βολτες στην παιδικη χαρα. Μας ειχαν πει οτι αν το μαθαινε, πανε τα μπανια φυσικα....

 

Οποτε εγω θα ελεγα

-Να ειναι συστημενη απο γνωστο

-Να μου λεει την αληθεια

-Να εχει φιλοτιμο

-Να αγαπαει τα παιδια

 

αν και εγω, δεν θα εμπιστευτω ποτε καμμια. Συγνωμη αν φοβιζω μερικες, αλλα καμερες υπαρχουν παρτε τις να εχετε το κεφαλι σας ησυχο.

Αυτές οι εμπειρίες που έχουν μερικές, με baby sitter, με χωρισμένους γονείς, με μεγάλους σε ηλικία γονείς, με σωματική ή λεκτική βία, νομίζω θα ήταν "θησαυρός" για τις μανούλες αν ανοιγόταν κάποιο θέμα για να δούμε την εξέλιξη μέσα στα χρόνια και πόσο επηρεάστηκε η ζωή σας μετέπειτα. Είμαστε στη θεωρία, για το τι είναι το σωστό, και πιστεύω πως κάποια παραδείγματα πραγματικά θα έδιναν φως στις ανησυχίες μας.

3 άνθρωποι δλδ και οι 3 τόσο λάθος, προφανώς η μητέρα σου νόμιζε οτι ήσασταν στα καλύτερα χέρια, πολύ σημαντική η κατάθεσή σου κοπέλα μου. Λυπάμαι βέβαια για όσα έζησες, αλλά ευχαριστώ που μας ανοίγεις τα μάτια.

Υποθέτω πως υπάρχει τεράστια διαφορά στην έννοια (και τους κινδύνους) της "βόλτας", μεταξύ των μεγάλων αστικών κέντρων και της υπόλοιπης Ελλάδας. Σε μας, ας πούμε, το μεγάλο πάρκο με την παιδική χαρά είναι δύο λεπτά με τα πόδια και δεν περνάς κεντρικούς δρόμους για να φτάσεις. Το να πάει λοιπόν μια γυναίκα εκεί με ένα και μόνο παιδάκι, είτε με το καρότσι, είτε περπατώντας, είναι το ευκολότερο πράγμα.

Επειδή από την αρχή που κάναμε παιδιά, ξέραμε πως θα χρειαστεί να τα κρατάει κάποιος τα πρωινά αρκετές ώρες, αν ειχα στο νου μου πως αυτός ο κάποιος δε θα τα βγάζει ούτε μια ώρα βόλτα και θα κάθονται ολημερίς μέσα να περιμένουν εμάς να γυρίσουμε, ίσα που δε θα έκανα παιδιά καθόλου. Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος που αποφασίσαμε να σκάμε του κόσμου τα λεφτά στη νταντά τόσα χρόνια και να μην περιοριστούμε στη γιαγιά, η δυσκαμψία της ως προς το θέμα της βόλτας.

Αλλά επειδή το θέμα είναι άλλο, να πω πως το μόνο που με χαλούσε στη δικιά μας ήταν η ψυχαναγκαστική της σχέση με το τηλέφωνο. Αν την έπαιρνε κάποιος, δεν υπήρχε περίπτωση να μην απαντήσει και να μη μιλήσει. Αναγκάστηκα να της ζητήσω ρητά να πει στις γνωστές της να μην την παίρνουν σε ώρες δουλειάς.

Το κακό απ όσους δεν εμπιστευόμαστε άνετα μπορεί να γίνει ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. Καλύτερα οντως ο παιδικός σε τέτοια περιπτωση, δεν έχει νόημα να έχεις κάποιον στο σπίτι που εμπιστεύεσαι τη ζωή του αγγέλου σου.

Πιστεύω ότι μέσα στο σπίτι είναι λιγότεροι οι κίνδυνοι και πιο εύκολα διαχειρίσιμοι. Εκτός σπιτιού, αυξάνονται και χρειάζεται μια επιπλέον ικανότητα για να τους διαχειριστείς ή να τους προβλέψεις.

Δεν ειναι το ιδιο..οι πιθανοτητες να συμβει κατι εκτος σπιτιου αυξανονται κατακορυφα....μεσα στο σπιτι εχεις να κανεις με τη νταντα και την κακια στιγμη....εξω , με τη νταντα, την κακια στιγμη και αλλους πεντε δεκα ανθρωπους που θα συναντησουν το παιδι σου....

Συμφωνώ. + μερικές εκατοντάδες αυτοκίνητα...

Υποθέτω πως υπάρχει τεράστια διαφορά στην έννοια (και τους κινδύνους) της "βόλτας", μεταξύ των μεγάλων αστικών κέντρων και της υπόλοιπης Ελλάδας. ...............

 

Επειδή από την αρχή που κάναμε παιδιά, ξέραμε πως θα χρειαστεί να τα κρατάει κάποιος τα πρωινά αρκετές ώρες, αν ειχα στο νου μου πως αυτός ο κάποιος δε θα τα βγάζει ούτε μια ώρα βόλτα και θα κάθονται ολημερίς μέσα να περιμένουν εμάς να γυρίσουμε, ίσα που δε θα έκανα παιδιά καθόλου. Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος που αποφασίσαμε να σκάμε του κόσμου τα λεφτά στη νταντά τόσα χρόνια και να μην περιοριστούμε στη γιαγιά, η δυσκαμψία της ως προς το θέμα της βόλτας.

 

Αλλά επειδή το θέμα είναι άλλο, να πω πως το μόνο που με χαλούσε στη δικιά μας ήταν η ψυχαναγκαστική της σχέση με το τηλέφωνο. Αν την έπαιρνε κάποιος, δεν υπήρχε περίπτωση να μην απαντήσει και να μη μιλήσει. Αναγκάστηκα να της ζητήσω ρητά να πει στις γνωστές της να μην την παίρνουν σε ώρες δουλειάς.

Έχεις δίκιο. Και εγώ έχω στο μυαλό μου μεγάλα αστικά κέντρα. Όχι ότι δεν υπάρχουν κίνδυνοι στην επαρχία...

Ε, όχι και να μην κάνεις παιδιά επειδή θα τα κρατάει κάποιος σε εσωτερικό χώρο μέχρι να γυρίσεις... Υπάρχουν και άλλες λύσεις.

Ναι, αυτό με το τηλέφωνο θα χάλαγε και εμένα. Γενικά θα ήθελα να θεωρεί τις ώρες που είναι με το παιδί, ώρες εργασίας.

Επίσης θα με χάλαγε να αργεί συστηματικά...

Κι εμένα με νταντά μεγάλωσαν τα παιδιά μου ως τα προνήπια. Μια γλυκύτατη γυναίκα, με πολύ μεγάλη πείρα κι αγάπη για τη "δουλειά" της. Έρχεται μερικές φορές επίσκεψη το ΣΚ και τα παιδιά δεν ξεκολλάνε από πάνω της. Ούτε έναν καφέ δεν πίνει, κάθεται και παίζει μαζί τους κυνηγητό.

 

Δεν μπορώ να πω πως είχε τις φοβερές γνώσεις, ούτε ότι τα έμαθε να διαβάζουν πχ, αλλά είναι πάρα πολύ τίμια, αξιόπιστη, καθαρή κι ακολουθούσε πάντα όλες τις οδηγίες κατά γράμμα. Ούτε ήταν με το μάτι κολλημένο στο ρολόι. Πάνω από όλα, λάτρευε τα παιδιά κυριολεκτικά και ποτέ δε βαριόταν να παίζει μαζί τους ή να τα πάει βόλτα. Η βόλτα ήταν ζωτικής σημασίας για μας, ειδικά το χειμώνα, γιατί θεωρώ πως πρέπει να βγαίνουν στον ήλιο όσο γίνεται. Επιπλέον, εμείς συχνά ήμασταν κουρασμένοι μετά τη δουλειά, είχαμε κι άλλα να κάνουμε κι έτσι θα έπρεπε να κάθονται μέσα όλη τη βδομάδα να περιμένουν ένα ΣΚ. Πράγμα για τα παιδιά μας αδιανόητο.

 

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν επέλεξα παιδικό πριν τα 4. 25 παιδάκια μέσα σε ένα δωμάτιο ίσαμε το σαλόνι μου (το οποίο δωμάτιο συνήθως δεν αερίζεται σωστά), που το χειμώνα δε βγαίνουν έξω ούτε 10 λεπτά. Το ξέρω γιατί έχω δύο παιδικούς στη γειτονιά μου και βλέπω τις αυλές έρημες. Πώς να μη γίνεται μετά χαμός από αρρώστιες;

 

Ευτυχώς η νταντά μας βρήκε δουλειά γρήγορα, γιατί είχα στενοχωρηθεί που δε μπόρεσα να της βρω εγώ - όλες οι γνωστές μου έχουν πια παιδιά του σχολείου.

Τα γράφεις πολύ ωραία. Τυχερά τα παιδιά σου, τυχερή και η κυρία που την εργοδοτούσες.