Εσύ θες παιδί και ο/η σύντροφος δεν θέλει...Τι κάνεις?

Ξεκινώ αυτό το θέμα, παίρνοντας έναυσμα από φίλους και γνωστούς που βλέπω γύρω μου, και οι οποίοι αντιμετωπίζουν η αντιμετώπισαν αυτό το πρόβλημα.

Το έχω δει να συμβαίνει πάρα πολλές φορές, και με διάφορες καταλήξεις, καλές και κακές.

Στις μέρες μας πολλά ζευγάρια αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, όπου ο ένας σύντροφος (συνηθως η γυναίκα) επιθυμεί να κάνουν παιδιά και ο άλλος (δυστυχώς, συνήθως ο ...άντρας) δεν επιθυμεί για διάφορους λόγους.

Αν και έχω σχετικά ξεκάθαρη άποψη για το θέμα, θα ήθελα να ακούσω/διαβάσω τις δικές σας εμπειρίες πριν την εκφράσω.

Σας έχει συμβεί η σας συμβαίνει? Τι δικαιολογία σας προσφέρει ο/η σύντροφος? Την δέχεστε? Πως το αντιμετωπίζετε? Θα φτάνατε στον χωρισμό?

Περιμένω τις απαντήσεις σας...

Να 'μαι στο θεματάκι μου papapete! Ο γιος μου είναι 6 χρονών και ο άντρας μου έχει ενδοιασμούς στο να κάνουμε 2ο παιδί. Αγαπάει πάρα πολύ τον γιο του και γενικά την οικογόνεια και κατά κάποιο τρόπο μου φαίνεται αδιανόητο που αισθάνεται έτσι. Του έχω δώσει διάφορα επιχειρήματα για ποιό λόγο θα έπρεπε να κάνουμε ένα 2ο παιδάκι αλλά δεν το αποφασίζει. Βέβαια από την άλλη για να μην έχει ακραίες αντιδράσεις από την πλευρά μου, μου λέει ότι δεν το απορρίπτει Αλλά από την άλλη δεν το αποφασίζει κιόλας. Λέτε να φοβάται τη γέννα;; Τώρα η απάντηση μου στο αν έχω δοκιμάσει συζήτηση ή οτιδήποτε άλλο; Ναι τα δοκίμασα όλα! Εγώ πάντως δεν υποκύπτω!!!Και δεν υποκύπτω για το παιδί μου!!!Θα κάνω τα πάντα!!!!Να τον δέσω με σκοινί ή με αλυσίδες Τί είναι πιο αποδοτικό;;

1ον:Δεν πιστεύω οτι ο χωρισμός είναι η λύση.

2ον:Εαν ο ενας σύντροφος απο τους δύο δεν επιθυμεί για κάποιους λόγους να ερθεί στον κόσμο ένα παιδί ίσως νομίζει οτι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή (κατα αυτόν-αλλά σε ζευγάρια που έχει συμβεί έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα τα έχουν καταφέρει εξίσου με επιτυχία )Αρα ως εδώ όλα καλά και

3ον:Εάν ο ένας σύντροφος το θέλει πολύ και ο άλλος όχι σε διάφορες συναντήσεις του οικογενειακού ή του φιλικού κύκλου (ή τεσπα όταν έρχεται κουβέντα επί του θέματος ο σύντροφος που το θέλει πολύ το ρίχνει στην τρέλα οτι τελικά ούτε κι εγώ θέλω (ανεξάρτητα αν το θέλει -είχες δίκιο και άλλα τύπου τέτοια ώστε ο άλλος αρχίζει και το ξανασκέφτεται και τον πας με τα νερά σου-και αναρωτιέται κιόλας για το τι άλλαξε )Δε φτάνει μόνο η τσαχπινιά θέλει και λίγη ............

και εμείς διχαζόμαστε στο θέμα αυτό. Εγώ θέλω και άλλο παιδί, εκείνος το απορρίπτει κατηγορηματικά. Δεν θα ήταν λεει ευτυχισμένος γιατί θα τον αποσπούσε από την επαγγελματική του ανέλιξη.

Γενικά σαν μπαμπας εμπλέκεται στην ανατροφή των παιδιών μας. Εχει όμως, φαίνεται, κουραστεί και από τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε από τον τοκετό και μετά, αλλά και από την δουλειά του και από την έλλειψη δημιουργικού χρόνου για εμάς, το ζευγος. Μέσα σε όλα αυτά προστίθεται η δική μου διαρκής κούραση (ψυχική και σωματική) που δεν μου επιτρέπει να αναλαμβάνω πάντα με επιτυχία τον ρόλο της συζύγου (αν και το δουλεύω πλέον αυτό) καθώς και τα δικά του προβλήματα.

Ελπίζω διαρκώς σε μία μεταβολή αυτής της θέσης αλλά φοβάμαι πως όσο προχωρεί ο χρόνος, τόσο πιο πολύ απομακρύνομαι από το όνειρο.

Πάσα πάντως συμβουλή, δεκτή.

λες βρε vazelaki?

λες βρε vazelaki?

Δοκιμασέ το και θα με θυμηθείς μια γνωστή μου στο παρελθόν προ 6ετίας πάντως τα κατάφερε

Aν ο ενας απο τους δυο εχει ξεκαθαρισει απο την αρχη της σχεσης οτι δεν θελει παιδι τοτε αν ο αλλος θελει εχει κανει λαθος επιλογη συντροφου.

Αν δεν ισχυει το παραπανω η εξελιξη μιας υγιεις σχεσης ειναι ενα παιδι και μετα ισως και δευτερο. Οι γυναικες ειμαστε ετοιμες να γινουμε μανουλες πιο νωρις απο τους ανδρες καλως ή κακως. Ο ανδρας συνηθως ζυγιζει αλλα πραγματα (οπως πχ την καριερα του τα οικονομικα....) και συνηθως ειναι πιο δυσταχτικος και θελει χρονο για να αισθανθει σιγουρος οτι θα τα καταφερει..

εγω εχω το αντιθετο παραδειγμα , απο τα παιδια που μας παντρεψαν . Ο αντρας θελει αλλα οχι η γυναικα . Το λογο δεν τον ξερω φυσικα , ομως βλεπω πως λιωνει ο κωστας οταν βλεπει παιδακια . Δεν πιστευω οτι τετοιοι γαμοι κρατανε γιατι ο καθενας εχει αλλα θελω οπου καποια στιγμη δεν ικανοποιηθουνε ο αλλος θα τα ζητησει αλλου και το θεωρω και δικιο .

Πιστεύω ότι τα περισότερα ζευγάρια έχουν συζητήσει το θέμα των παιδιών

πριν τον γάμο τους αν για τους δικούς τους λόγους έχουν αποφασίσει ότι

δεν θέλουν παιδιά είναι σεβαστό δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για γονείς.

Τι γίνεται όμως αν στην πορεία της σχέσης ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να

γίνουν γονείς?

Στην Ελλάδα η υιοθεσία είναι πονεμένο ζήτημα και πρέπει να περιμένεις χρόνια.

Υπάρχει βέβαια η λύση της εξωσωματικής αλλά δεν έχουν όλη την οικονομική

δυνατότητα κι άντε σου πετυχαίνει με την πρώτη τι γίνεται με τις σχέσεις

που η ανάγκη για ένα δικό τους παιδί τις ωθεί σε 30 και παραπάνω εξωσωματικές?

Το θέμα δεν βρίσκεται απλά στο γεγονός ότι ο ένας θέλει και ο άλλος δεν θέλει αλλά στο τι συμβαίνει στην πορεία της ζωής μας και στη σχέση μας και

στο τι ζητάει ο καθένας από το ταίρι του.

Εγώ πιστεύω πως το καλύτερο για όλους είναι να γίνεται μια συζήτηση από την αρχή. Δεν μπορεί ο ένας να θέλει αμέσως παιδί και ο άλλος μετά από 5-6 χρονια.... Είναι μεγάλο διάστημα. Εκτός αν τα βρουν κάπου στη μέση..... Αν δεν υποχωρεί όμως κανείς στην άποψή του πιστεύω πως είναι αιτία διαζυγίου. Η δημιουργία οικογένειας είναι για τους περισσότερους το σημαντικότερο κίνητρο για το γάμο.

Εγώ, προσωπικά, δεν ήθελα από την αρχή παιδιά. Το ίδιο και ο σύζυγος και το είχα δηλώσει από τη στιγμή που ξεκινήσαμε τη σχέση μας. Δεν απέκλεια τα παιδιά αλλά απλά ήθελα να χαρώ λίγο ελεύθερη τα πρώτα χρόνια με το σύζυγο. Ήταν επιλογή και των δυο μας. Ποτέ δεν βάλαμε στόχο βέβαια για το αν θα κάνουμε 1, 2 ή περισσότερα παιδιά. Λέγαμε απλά ότι τουλάχιστον ένα παιδί το θέλαμε. Το κακό είναι πως από τη στιγμή που έμεινα έγκυος κάτι άλλαξε μέσα μου. Θέλω οπωσδήποτε και δεύτερο παιδί και όχι πολύ αργότερα. Θεωρώ ότι μια διαφορά ηλικίας γύρω στα 2,5 με 3,5 χρόνια το πολύ είναι η καλύτερη (άσχετο με το θέμα μας)....

Έλα όμως που ο άντρας μου δεν βιάζεται. Και από τη μια ξέρω πως δεν είχαμε τέτοια πρόθεση εξαρχής (άρα μάλλον του δίνω δίκιο) από την άλλη όμως η καρδιά μου λέει άλλα..... (και έχω και το θέμα της ηλικίας). Το έχουμε συζητήσει πολύ απέξω απέξω και για να πω την αλήθεια προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να τον πείσω χωρίς όμως να τον κάνω απλά να μου κάνει το χατήρι.

Κάναμε το πρώτο μας παιδί μετά από 2 χρόνια γάμου το οποίο το θέλαμε και οι δύο.

Προχωρήσαμε σε δεύτερη εγκυμοσύνη 9 μήνες μετά την πρώτη γεννα , κάτι πάλι που συμφωνήσαμε μαζί!!!!!!

Γεννήθηκε και το δεύτερο παιδί..................μερες δύσκολες όπως τις περιγράφεται οι περισσότερες από εσάς. Δύο μωρά σπίτι η γυναίκα στο σπίτι κι εγώ να ανεβάζω ρυθμούς στην δουλειά διότι η γυναίκα μου έχει αποφασίσει να σταματήσει την δουλειά της για να φροντίσει τα παιδιά.

Περνούν άλλα 2 χρόνια και ανακαλύπτουμε πως έχουμε πρόβλημα με το δεύτερο παιδί ( είναι αυτιστικό).

Μεγάλη στεναχώρια αλλά πρέπει να προχωρήσεις μπροστά..........

Μετά από αυτό σκέφτομαι πως η καλύτερη λύση για τους δυό μας αλλά και για το πρώτο παιδί είναι να κάνουμε ένα ακόμα παιδί.

Η γυναίκα μου λέει όχι.

Οι δικαιολογίες που μου έλεγε ( κυρίος για το οικονομικό) δεν έστεκαν αλλά τέλος πάντων κατάλαβα πως δεν θέλει άλλο κι έτσι σταμάτησα να επιμένω.

Σταμάτησα να επιμένω διότι θεώρησα άρρωστο ο ένας να θέλει , ο άλλος να μην θέλει , και να προχωρήσουμε σε εγκυμοσύνη έστω και "κατα λάθος"!!!!!

Πέρασαν 5~6 χρόνια και ενδιάμεσα σε συζητήσεις που είχαμε μου εξομολογήθηκε πως προχωρήσαμε στην δεύτερη εγκυμοσύνη μόνο και μόνο επειδή ήθελα εγώ

Μου είπε επίσης πως βασικά ήλπιζε πως θα μας έπερνε κανένα χρόνο μέχρι να ξαναμήνει έγκυος.......αλλά έλα που έμεινε έγκυος με την πρώτη.

Τα παιδιά έχουν γίνει 8,5 και 10 χρόνων αντίστοιχα και κάποια στιγμή μου ανακοινώνει πως θα ήθελε να κάνουμε ένα τρίτο παιδί........

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ναι.......χάρηκα ...........σύντομα όμως είπα όχι.

Είπα όχι διότι θεώρησα πως η ψυχολογική της κατάσταση ( και η δική μου αν θέλετε) δεν είναι η καλύτερη για μια εγκυμοσύνη.

Στην πορεία της το είπα κιόλας , πως δεν είμαστε για εγκυμοσύνη με τόσες εντάσεις αλλά και με το ενδεχόμενο να θέλει να μου κάνει χάρη για μια φορά ακόμα.

Το ότι μου έκανε χάρη στην δεύτερη εγκυμοσύνη ( και δεν το ήξερα) θα το κουβαλάω μια ζωή.

Αυτή λοιπόν είναι μια ιστορία όπου ο ένας μπορεί να θέλει και ο άλλος να μην θέλει

...........Πέρασαν 5~6 χρόνια και ενδιάμεσα σε συζητήσεις που είχαμε μου εξομολογήθηκε πως προχωρήσαμε στην δεύτερη εγκυμοσύνη μόνο και μόνο επειδή ήθελα εγώ

........

Αυτό δείχνει και πόσο πολύ σε αγαπαέι όμως.... Για τη γυναίκα είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνει απλά το χατήρι και να μείνει έγκυος. Γιατί αυτή θα κουβάλάει το παιδί εννιά μήνες -με ο,τι μπορεί να συνεπάγεται μια εγκυμοσύνη - και αυτή κυρίως βρίσκεται δίπλα στο παιδί και μετά τη γέννα (και για μια ζωή θα έλεγα).......

Πάντως, να προσθέσω, τα παιδιά δεν τα κάνουμε για το χατήρι κανενός. Τα παιδιά τα κάνουμε επειδή τα θέλουμε -και καλά είναι να είναι κοινή απόφαση και των δυο. Το παιδί δεν είναι τηλεόραση (ε, ας πάρουμε και μια ακόμα για την κουζίνα) ή ταξίδι (ε, δεν πάμε και εκεί που θες, αν δε μας αρέσει φεύγουμε).....

Γιαυτό και δεν θέλω απλά να πείσω τον άντρα μου. Θέλω να το θέλει και ο ίδιος το δεύτερο παιδί.

Ωραία τα λέτε ότι το παιδί πρέπει να το θέλουν κι οι δυο έλα λομως που.....

Και εξηγώ:

Ο άντρας μου δεν θέλει με τίποτα δεύτερο παιδί. Εγώ θέλω οπωσδήποτε όχι όμως για μένα αλλά για τη μικρή. Μου φαίνεται αδιανόητο να την αφήσω μόνη της για τον οποιονδήποτε λόγο κι αν θεωρούμε εμείς ότι δεν θέλουμε-πρέπει να κάνουμε άλλο παιδί. Οπότε τι γίνεται? Δεν θα μου είναι αρκετό το να τον πείσω?

Κι αν μετά όμως το φέρω βάρος μια ζωή όπως λέει ο almak?

Ουφ! δύσκολες καταστάσεις!

...........Πέρασαν 5~6 χρόνια και ενδιάμεσα σε συζητήσεις που είχαμε μου εξομολογήθηκε πως προχωρήσαμε στην δεύτερη εγκυμοσύνη μόνο και μόνο επειδή ήθελα εγώ

........

 

Αυτό δείχνει και πόσο πολύ σε αγαπαέι όμως.... Για τη γυναίκα είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνει απλά το χατήρι και να μείνει έγκυος. Γιατί αυτή θα κουβάλάει το παιδί εννιά μήνες -με ο,τι μπορεί να συνεπάγεται μια εγκυμοσύνη - και αυτή κυρίως βρίσκεται δίπλα στο παιδί και μετά τη γέννα (και για μια ζωή θα έλεγα).......

Επειδη η εγκυμοσύνη δεν είναι απλή διαδικασία θα ήθελα η γυναίκα μου να την κάνει και να το θέλει 100% και όχι στο περίπου.

Συμβιβάστηκα στα 2 παιδιά τελικά δεν είναι κακό

Εγώ ήθελα 4 όπως και η ίδια πριν το γάμο , ήθελα 4 που να τα θέλουμε σφόδρα και οι δυό μας όχι χάρες.

Με τι ψυχολογία βγάζει μια γυναίκα την εγκυμοσύνητης , εγκυμοσύνη την οποία την ήθελε και δεν την ήθελε τον καιρό εκείνο????

Γιατί ένα παιδί να είναι στην κοιλιά μιας γυναίκας την στιγμή που το θέλει και δεν το θέλει ( έχει αντιρρήσεις τουλάχιστον για τον χρόνο).

Αγαπητή μου κι εγώ πιστεύω πως με αγαπά ( θέλω να πω πως το βλεπω) γι' αυτό άλλωστε είμαστε μαζί................είπαμε με σκάει αλλά είναι καλό παιδί

Να και μία μαμά που δεν θέλει δεύτερο παιδί κι ας ο σύζυγος μου θέλει και

μου πετάει διάφορες σπόντες του στυλ κι εγώ πότε θα γίνω πατέρας

θεωρώντας ότι ο γιος μας είναι κολλημένος μαζί μου.

Εντάξει, βρε παιδιά άνθρωποι είμαστε!

Δηλαδή και σ'εκείνους που κάνουν σαν τρελλοί ότι θέλουν μωρό, και μόλις δούνε τα ζόρια λένε, ε, δεν θα πείραζε να μέναμε μόνοι μας κάνα δυο χρόνια ακόμα, τι τους λες?

Δεν νομίζω ότι ένα (ή δύο ή τέσσερα) παιδιά είναι πάντοτε κάτι που θέλουμε 'σφόδρα'. Εγώ λέω συνέχεια του άντρα μου ότι θέλω 3 παιδιά, μπορεί όμως αργότερα να το ξανασκεφτώ. Μπορεί εκείνος να λέει τώρα 2 και μετά να θέλει και τρίτο και να μη συμφωνούμε πλήρως. Αν είσαι συνειδητοποιημένος σαν ενήλικας, ακόμα κι αν δεν θέλεις κάτι 'σφόδρα' τα βάζεις κάτω και αποφασίζεις. Δεν το καταλαβαίνω αυτό για τη 'χάρη'. Το να είσαι μάνα και να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν είναι 'χάρη' στο σύντροφό σου, είναι 'απόφαση' όπου είχε μεγάλη βαρύτητα η γνώμη του άλλου. Αlmak εγώ δεν θα το έβλεπα τόσο αρνητικά, νομίζω ότι η φρασεολογία της γυναίκας σου απλά δεν ήταν η σωστή.

Εγώ βλέπω τον άντρα μου που άμα δει μια διαφήμιση με μωρά στην τηλεόραση σκάει στα γέλια σα 2χρονο, ήταν ποτέ δυνατό να πω όχι θα περιμένω να κάνω το γύρο του κόσμου πρώτα και μετά να κάνουμε παιδί? ένα παιδί είναι ευτυχία, και μακάρι αυτό να είναι το μυστικό για την ευτυχία του ανθρώπου που έχω δίπλα μου. Έτσι θα κάνω όχι 1, αλλά 5 παιδιά (εντάξει, κόβω κάτι)

Μπήκα στο lunchbreak μου και βλέπω πολλές απαντήσεις!!!

Λοιπόν mata, δεν μας λες που βασίζει τους ενδοιασμούς του ο άντρας σου. Το γεγονός ότι έχετε ήδη ένα παιδί, δεν ξέρω αν διευκολύνει η δυσκολεύει την κατάσταση... Γιατί ξέρει πως είναι να έχεις παιδιά. Όταν απέκτησα την πρώτη μου κόρη, σύντομα η πεθερά μου άρχισε να "σπρώχνει" για το δεύτερο. Όταν της είπαμε να μην βιάζεται, είπε "ένα είναι σαν κανένα..." Ο λόγος, προφανής και ίσως λίγο σκληρός, αλλά πολύ πραγματικός, ειδικά με τα δεδομένα τα δικά της. Γιατί αν πάθει κάτι το ένα , έχεις το άλλο...

Στήν εποχή που μεγάλωσε αυτή, με παιδική θνησιμότητα στα ύψη, τα λόγια αυτά είχαν ουσία...

vazelaki

Το αν ο χωρισμός δεν είναι λύση, είναι σχετικό. Ας πούμε πως δεν προηγήθηκε συζήτηση περί παιδιών στην αρχή της σχέσης. Και δεν έχει διευκρινιστεί το ζήτημα. Και ο ένας λέει ΔΕΝ. Αν για τον άλλο η τεκνοποίηση είναι σημαντική πιστεύω πως και ο χωρισμός είναι λύση... Γιατί το να μην χωρίσεις και να κουβαλάς αυτήν την πίκρα μέσα σου μια ζωή, είναι πολύ κρίμα, και μπορεί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μέχρι και ψυχοσωματικές καταστάσεις να επιφερει.

όσον αφορά το αν θέλει και λίγη ..... δεν διαφωνώ αρκεί να μην γυρίσει μπουμερανγκ και βρεθείς κατηγορούμενος...

Επειδή δεν έχω τόσο μεγάλο lunchbreak περισσότερα αργότερα

Απο πριν παντρευτουμε ηθελα να μεινω εγκυος. Φυσικα δεν το ειχαμε συζητηση με τον μελλοντα συζηγο και ουτε φυσικα το προσπαθουσα. Με το που παντρευτηκαμε ομως το απαιτησα.... Παροτι το γαμηλιο ταξιδι μας στην Βενετια ηταν ονειρικο, εγω ειχα κατεβασμενα μουτρα γιατι ηθελα παιδι εδω και τωρα ενω ο αντρας μου δεν ηθελε. Λογω της δουλειας του δεν ηξερε αν η επομενη μεταθεση του θα ηταν σε στερια ή σε καραβι. Ηθελε στην εγκυμοσυνη μου να ειναι στο πλαι μου. Η γυρω μου βλεποντας την λαχταρα μου μου εδιναν πολλες συμβουλες για το πως να μεινω εγκυος κατα λαθος... Ευτυχως δεν ακολουθησα καμια γιατι ηθελα να ειμαι ενταξει με τον αντρα μου. Αλλωστε αν δεν καναμε παιδακι αμεσας θα το καναμε την επομενη χρονια.... (ναι ναι οταν οι ανθρωποι κανουν σχεδια ο θεος γελαει...).

Δυο μηνες μετα τον γαμο μας ο αντρας μου μου ειπε οτι μπορουμε να προσπαθησουμε για παιδακι και εναν μηνα μετα πηραμε θετικο αποτελεσμα...

Για να μην μακρυγορω, ,μετα απο χιλιες δυο περιπετειες ο αντρας μου μεχρι προσφατα ηθελε και αλλο παιδι. Εγω πλεον δεν εχω τις αντοχες. Σκεφτομαι οτι θα πρεπει να κανω ενα σωρο θυσιες, να μεινω στο κρεβατι, να παρω ενα καρο φαρμακα με αμφιβολο αποτελεσμα. Δεν θελω να βαλω σε κινδυνο την υγεια μου αφου εχω πισω μου δυο γερα παιδια. Ο αντρας μου δεν με πιεζει αλλα το πεταει που και που. Εγω θελω να προχωρησω την ζωη μου με τα δυο γερα παιδακια μου. Αλλωστε οτιδηποτε γινει θα γινει στο σωμα το δικο μου....

Οταν γνωρισα τον αντρα μου και μετα απο δυο χρονια σχεσης σε τυχαια συζητηση μου ειπε πως δεν ηθελε παιδια. Οι δικαιολογιες που προεβαλε ηταν: "Σε κλεινουν μεσα, ειναι μεγαλη ευθυνη, αλλαζουν οι προτεραιοτητες, θελω να ειμαι free κτλ" Δεν εδωσα βαση γιατι ηξερα πως ηταν μικρος τοτε (24 ετων) και φυσιολογικα δεν σκεφτοταν ωριμα. Λιγα χρονια αργοτερα η αδελφη μου κανει το πρωτο της παιδι. Ο αντρας μου ξετρελαθηκε με τον πιτσιρικα. Τον βαφτισε κιολας. Μετα κανει 2ο παιδι και ξετρελαινεται και με τον δευτερο πιτσιρικα. Κι αρχισει να μου ριχνει σποντες... Και ξαφνικα χωρις να το πολυσυζητησουμε αρχισαμε τις ελευθερες επαφες. Τοσο απλα. Κι εμεινα εγκυος και παρολη τη μεγαλη μας περιπετεια με την εγκυμοσυνη και τον προωρο τοκετο τωρα μου λεει οτι θελει κι αλλο. Εχει τρελαθει με τη μικρη, ειναι ολος του ο κοσμος και δεν ξεκολλαει απο πανω της. Τον εχω πιασει σε ανυποπτη στιγμη να την κοιταει βουρκωμενος με καμαρι και τρυφεροτητα. Του ειπα οτι εγω δεν θελω δευτερο παιδι γιατι φοβαμαι με το προβλημα υγειας που εχω μην ξαναπερασουε τα ιδια και τρελαθηκε... Θα δουμε πως θα το λυσουμε το θεμα... Ομως πιστευω οτι οταν καποιος λεει πως δεν θελει παιδι εχει σημασια σε ποια ηλικια το λεει, ποιες συνθηκες επικρατουν (οικονομικες, επαγγελματικες), γιατι τιποτα στη ζωή δεν μενει σταθερο και οι αποψεις αλλαζουν ευκολα οταν αφεθει κανεις να τον οδηγησει η ζωή του φυσικα και με ωριμοτητα...

Οπως οι περισσότεροι ξέρετε εγω και ο Φωκίωνας έχουμε ο καθένας μας ένα παιδί από τους πρώτους μας γάμους. Οταν γνωριστήκαμε και αποφασίσαμε να παντρευτούμε συζητήσαμε αν θα κάναμε ένα "δικό" μας παιδί.... η απάντηση και από τις δυο πλευρές ήταν αρνητική για πολλούς και διάφορους λόγους. Με τον καιρό όμως εγω άρχισα να το σκέφτομαι καλύτερα και ένιωθα ότι ήθελα να κάνω άλλο ένα μωράκι, οταν το είπα στον σύζυγο η απάντηση του ήταν αρνητική με πείραξε αλλά δεν του είπα τίποτα τότε, μετά από αρκετό καιρό το ξαναέθεσα ως θέμα, τότε μου είπε ότι και εκείνος από την πρώτη φορά που το συζήτησα είχε αρχίσει να το σκέφτεται και πως δεν ήταν πλέον τόοοοοοσο αρνητικός.

Δεν ξέρω αν ποτέ ήταν απόλυτα σιγουρος, αλλά βλέπω τον τρόπο που κοιτάει την Δανάη και δακρύζει και αυτό με κάνει ευτυχισμένη και σίγουρη για την απόφαση μας!!!!!!!

Εγω παλι ηθελα παιδι απο πολυ νωρις, πριν παντρευτουμε βεβαια δεν ειπα τιποτα αντε να γινει πρωτα ο γαμος. μετα το γαμο ειπα στο συζυγο μου για παιδι και εκτος του οικονικου μου ειπε οτι νοιωθει ακομα ο ιδιος παιδι(30) και γι αυτο δεν θελει ακομα. δεν ειπα τιποτα γιατι ηξερα πως σε λιγο καιρο θα αλλαξει γνωμη οπως και εγινε. μετα με παρακαλουσε εκεινος"αντε εμεις ποτε θα κανουμε παιδακι?" και πολυ απλα του λεω τωρα. και μετα απο διαφορες δυσκολιες (παλλινδρομη) εμεινα παλι εγκυος στο πρωτο και το περιμενουμε πως και τι. δευτερο θα κανουμε αλλα το ποτε δεν το ξερω και συμφωνησαμε πως αν ειμαστε καλα οικονομικα θα ζητησουμε να υιοθετησουμε και ενα γιατι τα παιδια ειναι η χρα της ζωης

Εγώ ανήκω στην κατηγορία θέλει ο άντρας μου και δεύτερο παιδί και δεν θέλω εγώ....Είχα άψογη εγκυμοσύνη με μόνο ευτράπελα και όχι κάτι σοβαρό και ευτυχώς ένα υπέροχο μωρό που δεν με ταλαιπώρησε καθόλου..Όμως θεωρώ την εγκυμοσύνη τους χειρότερους 9 μήνες της μέχρι σήμερα ζωής μου και δεν θέλω με τίποτα να ξαναμείνω έγκυος...!Απλά δεν μου άρεσε η περίοδος της εγκυμοσύνης.

και εμείς διχαζόμαστε στο θέμα αυτό. Εγώ θέλω και άλλο παιδί, εκείνος το απορρίπτει κατηγορηματικά. Δεν θα ήταν λεει ευτυχισμένος γιατί θα τον αποσπούσε από την επαγγελματική του ανέλιξη.....

voula2, δεν είναι πρόθεση μου να κρίνω τον άντρα σου και τις δικαιολογίες του περί επαγγελματικής ανέλιξης. Προσωπικά πιστεύω πως η πραγματική ευτυχία, βρίσκεται κάπου μεταξύ της δημιουργίας οικογένειας, της ισορροπίας στο μοίρασμα του χρόνου μεταξύ δουλειάς και οικογενειακής ζωής, σαφώς με προτεραιότητα στην οικογένεια, και της προσωπικής εξέλιξης.

Λέγοντας όμως προσωπική εξέλιξη δεν εννοώ την καριέρα η την όποια οικονομική επιτυχία, αλλά την εξέλιξη της προσωπικότητας και του χαρακτήρα.

Το βρίσκω κρίμα πως τόσοι άνθρωποι σήμερα, έχουν κατά τη γνώμη μου, λάθος προτεραιότητες. Είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά μας, πολύ περισσότερο προτιμούν κάτι από τον χρόνο μας, παρά τα όποια υλικά αγαθά...

Πρέπει να ομολογήσω πως όταν έθετα το θέμα δεν είχα τόσο στο μυαλό μου, όλους εσάς που ήδη έχετε ένα παιδί και επιθυμείτε δεύτερο, όσο αυτά τα ζευγάρια που δεν έχουν κανένα παιδί. Και μου κάνει λίγο εντύπωση κάποιος ο οποίος έχει ήδη νιώσει την χαρά του ενός παιδιού, να μην επιθυμεί την χαρά του δεύτερου. (η και του τρίτου...χαχα)

Θα πω κάτι βασισμένο στη δική μου εμπειρία. Όταν χώρισα, και παρόλο που είχα την επιμέλεια των παιδιών μου, κάθε δεύτερο σ/κ ήμουν "ελεύθερος". Είχα πάρει και μια μεγάλη μοτοσυκλέτα και αλώνιζα. Μου άρεσε αυτή η "ελευθερία", ικανοποιούσε φαντάζομαι κάποιες ρομαντικές ιδέες μέσα μου. Όμως σύντομα βρέθηκα σε μια σταθερή σχέση, με την αλιενάκι, και πολλοί φίλοι μου είπαν, μη βιάζεσαι, τώρα που είσαι στα καλύτερα σου, θα δεσμευτείς? Και μετά που έμεινε έγκυος,δεν είπε κανείς τίποτα, αλλά φαντάζομαι τι θα σκέφτονται... Αν και ομολογώ πως μου λείπει λίγο η μοτοσυκλέτα (την πούλησα) δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να θεωρήσω πιο σημαντική την όποια ελευθερία η τα ταξίδια από αυτό το παιδί που είναι ο καρπός της όμορφης σχέσης μου με την Α. Όταν "έμπλεξα" με την Α. ήξερα πως θα προέκυπτε το θέμα των παιδιών. Εγώ είχα ήδη δύο και πολλοί στη θέση μου δεν θα ήθελαν άλλα. Εγώ τώρα σκέφτηκα πρώτα την Α. και μετά τον εαυτό μου. Αλλά και ο εαυτός μου γούσταρε...

Aν ο ενας απο τους δυο εχει ξεκαθαρισει απο την αρχη της σχεσης οτι δεν θελει παιδι τοτε αν ο αλλος θελει εχει κανει λαθος επιλογη συντροφου.

 

Ο ανδρας συνηθως ζυγιζει αλλα πραγματα (οπως πχ την καριερα του τα οικονομικα....) και συνηθως ειναι πιο δυσταχτικος και θελει χρονο για να αισθανθει σιγουρος οτι θα τα καταφερει..

Έτσι είναι όπως το λες nantia αλλά δυστυχώς όπως φαίνεται και από άλλες απντη΄σεις στο θέμα, πολλοί δεν το συζητούν πριν. Γιατί άραγε? Το θεωρούν αυτονόητο? Ούτε εγώ βέβαια θυμάμαι να το συζήτησα πριν τον πρώτο μου γάμο... αλλά το συζήτησα πριν τον δεύτερο...

πολλές είναι οι δικαιολογίες που προσφέρονται για την αναβολή απόκτησης ενός παιδιού... αλλά νομίζω οι πιο συχνές είναι σχετικές με οικονομικά η προσωπικές επιθυμίες. Αυτές οι τελευταίες είναι και λίγο ανώριμες η εγωιστικές. Τα οικονομικά, γνώμη μου, είναι πολύ μικρότερο πρόβλημα από όσο νομίζει πολύς κόσμος....