Τοκετός: Τι πρέπει να γνωρίζουμε!

Να και μια ωραία εμπειρία, για αλλαγή!!!

DaF, που γέννησες;;;;;

στο κέντρο φυσικού τοκετού....

Σχετικά με αυτό:

 

Εννοείς παρακολούθηση με υπέρηχους; Για διαβάστε και το πιο κάτω άρθρο, γιατί εδώ στην Ελλάδα τρελλάθηκαν οι γιατροί με τους υπέρηχους χωρίς κανένα να τους αμφισβητεί:

http://www.sarahjbuckley.com/articles/ultrasound-scans.htm

Έχω και άλλα πολλά άρθρα πάνω στο θέμα υπέρηχοι, γιατί το είχα ψάξει εξονυχιστηκά όταν ήμουνα έγκυος γιατί δεν ένιωθα εντάξει με την ιδέα να υποβάλω το μωρό μου σε οποιαδήποτε ακτινοβολία, παρόλο που όλοι τους θεωρούνε ως κάτι το δεδομένο και ασφαλείς.

 

Βρήκα αυτό:

 

http://www.novahealth.gr/

 

Έχει ατομική συσκευή υπερήχων για το σπίτι! Δηλαδή είσαι έγκυος, και το παίρνεις αυτό και ακούς το μωρό!

Σχετικά με αυτό:

 

Εννοείς παρακολούθηση με υπέρηχους; Για διαβάστε και το πιο κάτω άρθρο, γιατί εδώ στην Ελλάδα τρελλάθηκαν οι γιατροί με τους υπέρηχους χωρίς κανένα να τους αμφισβητεί:

http://www.sarahjbuckley.com/articles/ultrasound-scans.htm

Έχω και άλλα πολλά άρθρα πάνω στο θέμα υπέρηχοι, γιατί το είχα ψάξει εξονυχιστηκά όταν ήμουνα έγκυος γιατί δεν ένιωθα εντάξει με την ιδέα να υποβάλω το μωρό μου σε οποιαδήποτε ακτινοβολία, παρόλο που όλοι τους θεωρούνε ως κάτι το δεδομένο και ασφαλείς.

 

Βρήκα αυτό:

 

http://www.novahealth.gr/

 

Έχει ατομική συσκευή υπερήχων για το σπίτι! Δηλαδή είσαι έγκυος, και το παίρνεις αυτό και ακούς το μωρό!

Διάβαζα πριν από λίγο την εξής ερώτηση που έκανε κάποια στο Michel Odent στο Mothering και μου έκανε φοβερή εντύπωση:

 

http://mothering.com/sections/experts/odent-archive.html#lotus

 

Αν κατάλαβα καλά, λέει ότι μπορείς να μην κόψεις τον ομφάλιο λώρο μετά την γέννα, αλλά να τον αφήσεις να ξεραθεί ώστε να πέσει από μόνος τους, μετά από κάποιες μέρες!

Η αλήθεια είναι ότι αναρωτήθηκα πολλές φορές τι γίνεται στις περιπτώσεις όπου μια γυναίκα γεννάει εντελώς μόνη της, χωρίς ψαλίδια, μαχαίρια κτλ.΄Ελεγα, είναι δυνατόν η φύση να μην προνόησε για κάτι τέτοιο; Αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να γίνει κι αυτό...

Το ξανάκουσε κάποια από σας;

 

Αν κατάλαβα καλά, λέει ότι μπορείς να μην κόψεις τον ομφάλιο λώρο μετά την γέννα, αλλά να τον αφήσεις να ξεραθεί ώστε να πέσει από μόνος τους, μετά από κάποιες μέρες!

 

Some hours after the birth, the cord is thin, dry, hard, and exsanguine. Then it can be cut without any precaution.

Rosie, στη γενική αντιμετώπιση λέει για ώρες.

 

In many developing countries, delaying cord-cutting would have many spectacular advantages: one of them would be to eliminate the risks of tetanus, which is still a common cause of infant death (Michel Odent, "Neonatal Tetanus," The Lancet 371 (2008): 385-386).

Κι εξηγεί το πόσο σημαντική είνα αυτή η προσέγγιση σε κάποια μέρη του κόσμου.

 

 

Lotus birth is an extreme attitude. One of the main components of this approach is that the cord is never cut: several days after the birth it falls down when completely dry. Before adopting this attitude, read the book Lotus Birth by Shivam Rachana in order to learn how to take care of the placenta during the days following birth. Of course we are talking about women who can give birth with their own hormones), to the baby, and to the placenta by themselves.

Αυτό για τις μέρες το αναφέρει σαν μια extreme προσέγγιση και νομίζω ότι δεν έχει γενική ισχή. Τα περισσότερα θηλαστικά προσπαθούν να απαλλαγούν από τον πλακούντα τρώγοντάς τον, η φύση έτσι προνόησε.

Νομίζω οι εσκιμώοι μέχρι σχετικά πρόσφατα το έκαναν. Είχα δει μια ταινία σχετική στην τηλεόραση.

Διάβαζα πριν από λίγο την εξής ερώτηση που έκανε κάποια στο Michel Odent στο Mothering και μου έκανε φοβερή εντύπωση:

 

http://mothering.com/sections/experts/odent-archive.html#lotus

 

Αν κατάλαβα καλά, λέει ότι μπορείς να μην κόψεις τον ομφάλιο λώρο μετά την γέννα, αλλά να τον αφήσεις να ξεραθεί ώστε να πέσει από μόνος τους, μετά από κάποιες μέρες!

Η αλήθεια είναι ότι αναρωτήθηκα πολλές φορές τι γίνεται στις περιπτώσεις όπου μια γυναίκα γεννάει εντελώς μόνη της, χωρίς ψαλίδια, μαχαίρια κτλ.΄Ελεγα, είναι δυνατόν η φύση να μην προνόησε για κάτι τέτοιο; Αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να γίνει κι αυτό...

Το ξανάκουσε κάποια από σας;

 

οταν νοσηλευτικαμε στην μοναδα ηταν ενα μωρακι μεσα που η μαμα του... αν στην πορεια μπορει να φερει τον τιτλο αυτο, γεννησε μονη της στο σπιτι και 9 μηνες δεν ειχα καμια παρακολουθηση απο γιατρο.... δεν εκοψε-αφαιρεθηκε ο πλακουντας με αποτελεσμα το μωρο να εχει παρα πολυ υψηλο αιματοκριτη και να αντιμετωπιζει καρδιολογικα προβληματα.....αν τα προβληματα που θα ειχε το μωρο θα ηταν σοβαρα ελεγε.... αυτη που μπορει στην πορεια να λεγοταν μανα οτι δεν θα το επερνε σπιτι.... θα το αφηνε στο νοσοκομειο....να πεθανει εκει.....αυτα ηταν λογια μανας σε αλλες μανουλες που ειχαμε τα παιδακια μας στην μοναδα.... !

κυριακη πρωι ξυπνω με ελαχιστους πονους αλλα υποφερτους καθε μιση ωρα δεν φανταζομουν οτι ειχε φτασει η μερα να γεννησω(38+6) ειχα στο μυαλο μου οτι επειδη ειναι πρωτο παιδι θα εφτανα μεχρι το τελος!

η μερα κυλησε με γλυκα πονακια ως το απογευμα οπου οι πονοι εγινα καθε 20 λεπτα... τηλεφωνουμε στο γιατρο και μας λεει οτι αυτο μπορει να κρατησει ως την επομενη... να μετρα τα μεσοδιαστηματα και αν φτασω στα 2 λεπτα πονους να φυγω για το μαιευτηριο....στις 10 το βραδυ εφαγα μια υπεροχη μακαροναδα με σαλτσα τονου και μια παστα φραουλα.. οι πονοι εχουν φτασει στο 15λεπτο στις 12 το βραδυ εχω πονους καθε 10 λεπτα και μετα αρχιζει και μειωνεται το διαστημα στις 3 το ξημερωμα νοιωθω να καταβαινει το κεφαλι και να φευγει το κολλωδες βυσμα... πονοι καθε 2 λεπτα τηλεφωνουμε στο γιατρο μου λεει να κανω ενα μπανιο και να ξεκινησω για το μαιευτηριο... μπαινω για μπανιο... ο αντρας μου να φωναζει να βγω και εγω να ξυριζω ποδια

ξεχασα να σας πω οτι την βαλιτσα δεν την ειχα τελειωσει

μπαινουμε στο αυτοκινητο(για μια ακομα φορα η βενζινη στο κοκκινο...(δεν περιμενα να γεννησω) στις 4μιση το ξημερωμα ψαχναμε να βρουμε βενζιναδικο...! παμε στο μαιευτ.ΕΛΕΝΑ με εξεταζουν διαστολη 4 μου δινουν να φορεσω μια απαισια ρομπα μου κανουν κλισμα και με πηγαινουν στην αιθουσα τοκετων .... βαζουν καρδιοτοκογραφο και καθε 5 λεπτα χερι

πονουσε η μεση μου/// ορο δεν ειχα παρα μονο φλεβοκαθετηρακι απο τους πονους εκανα εμετο την μακαροναδα και την παστα! ηταν 2 μαιες η μια πολυ καλη η αλλη το παιζε ξερολας... της ζητουσα να γυρισω στο πλαι γιατι πονουσα και επειδη θα επρεπε να μου κρατα τον καρδιοτοκογραφο δεν με αφηνε.... στις 6 ηρθε ο γιατρος μου ... μου βαζει χερι και μου λεει οτι δεν εχουμε πολυ ακομα... του ζητω να γυρισω στο πλαι κια μου λεει οτι μπορω ..του λεω οτι η συγκεκριμενη μαια δεν με αφηνει και την εβαλε να μου κρατα το καρδιοτοκογραφο

6:55 ειχα γεννησει ... συνεργαστικα αψογα με τον γιατρο ηταν πολυ ηρεμος και με βοηθησε πολυ!

αφου βγηκε το μωρακι μου η πτρωτη σκεψη που εκανα ηταν οτι ειναι σαν κουνελι ηταν ψηλη ...πριν κοψει τον ομφαλο μου την εδωσε στη αγκαλια μου... κοβει και μου την εβαλε στο στηθος!(ο γιατρος) το πιπιλισε αμεσως... μου την πηραν μετα απο κανα τεταρτο να την πλυνουν... σε 1,5 ωρα βρισκομουν στο δωματιο μαζι με το μωρο!απο τοτε θηλαζουμε!

 

επισκληριδιο δεν εκανα αλλα δεν θα εκανα και ποτε!(πολυ κακη εμπειρια απο παρακεντηση)

ο γιατρος μου δεν ειναι υπερ της επισκληριδιου

δεν κανει ευκολα καισαρικη... θα πρεπει να συντρεχει λογος τον οποιο θα εχει εξαντλησει ολα τα πιθανα ενδεχομενα!

αν και ειναι γυρω στα 55 λιγομιλητος εγω ειχα μια πολυ καλη γεννα!

αα ξεχασα να σας πω οτι σχιστικα μονη μου και δεν εχω κανενα προβλημα!

Αυτό για τις μέρες το αναφέρει σαν μια extreme προσέγγιση και νομίζω ότι δεν έχει γενική ισχή. Τα περισσότερα θηλαστικά προσπαθούν να απαλλαγούν από τον πλακούντα τρώγοντάς τον, η φύση έτσι προνόησε.

Νομίζω οι εσκιμώοι μέχρι σχετικά πρόσφατα το έκαναν. Είχα δει μια ταινία σχετική στην τηλεόραση.

 

Αγλαϊα μήπως γνωρίζεις πώς κόβουνε τον ομφάλιο λώρο τα ζώα; Έχω δει γέννα γάτας όταν ήμουνα μικρή, αλλά αυτό δεν το πρόσεξα. Το μόνο που θυμάμαι έντονα ήτανε τη γάτα μου να τρώει τον πλακούντα της...

Ειχα ΠΗΤ Καθαρη Δευτερα. Την ξεπερασα και η μαια κι ο γιατρος μου με παρακολουθουσαν συνεχεια. οταν πια οδευα για την 41η εβδομαδα αποφασισαμε να παω με προκληση...Η ζουζουνιτσα το μυριστηκε ομως και ετσι 3 ωρες πριν απο το ραντεβου μου ηρθαν οι πρωτοι πονοι. Πηγα κανονικα στο μαιευτηριο οπου οπως ειχαμε συμφωνησει με τη μαια μου ουτε με ξυρισαν ουτε κλυσμα εκανα (γιατι θεωρει οτι δεν υπαρχει κανενας λογος)...Περιμενα υπομονετικα στο δωματιακι των οδυνων, ο Στελιος πηγε δυο τρεις φορες στη μαμα μου και στις φιλες μου που ηταν εξω και μου στελναν σημειωματα γιατι ειχα και τη γιορτη μου, και μετα ηρθε μολις οι πονοι εγιναν πιο εντονοι και στρωθηκε κι αυτος στη δουλεια βοηθωντας τη μαια. Οπως ειχαμε πει απο πριν δουλευαμε καθε φορα που ερχοταν ο πονος και δεν τον αποφευγαμε, περιμενοντας να μεγαλωσει η διαστολη... Καποια στιγμη η μαια μέβαλε στα τεσσερα και απο 7 πολυ γρηγορα εφτασα σε τελεία διαστολη. Ειχαν περασει συνολικα 5 ωρες εκ των οποιων η μια με εντονους πονους. Εκει καπου ηρθε κι ο γιατρος και πηγαμε στην αλλη αιθουσα οπου με λιγες εξωθησεις βγηκε το θαυματακι...ειχα μονο μια μικρη αμοιχη που δεν την εραψε καν ο γιατρος...Στα γρηγορα με πηρε η μαια μου και με ξαναβαλε στο δωματιακι των οδυνων μαζι με το μωρο και το Στελιο, μου βαλε το μωρο στο στηθος και μειναμε τρια τεταρτα οπου η Αλεξανδρα αρπαξε το στηθος ... Ηταν η πιο ομορφη μερα της ζωης μου. Η Αληθεια ειναι οτι ειχα παει καλα διαβασμενη και αποφασισμενη οτι εφοσον δεν συντρεχει καποιος σοβαρος ιατρικος λιγος δεν θα κανα επισκληριδιο η καισαρικη. Σάυτο με ειχαν βοηθησει η μαια μου και τάλλα κοριτσια απο την Ευτοκια που μου εδωσαν τρομερη δυναμη και σιγουρια.

 

Αγλαϊα μήπως γνωρίζεις πώς κόβουνε τον ομφάλιο λώρο τα ζώα; Έχω δει γέννα γάτας όταν ήμουνα μικρή, αλλά αυτό δεν το πρόσεξα. Το μόνο που θυμάμαι έντονα ήτανε τη γάτα μου να τρώει τον πλακούντα της...

 

Συνήθως κόβεται μόνος του μετά από κάποια ώρα ή κόβεται αργότερα όταν η μαμά γλύφει ολόκληρο το μικρό της για να το καθαρίσει. Αν δεν κοπεί, το κόβει με τα δόντια και τρώει το κομμάτι μαζί με τον πλακουντα.

Θεοδώρα, κι εσύ στο κέντρο φυσικού τοκετού γέννησες;;;

Θεοδώρα, κι εσύ στο κέντρο φυσικού τοκετού γέννησες;;;

Δυστυχως Μυρτουλι δεν γινοταν λογω ενος περιεργου ιστορικου που ειχα. Κι ετσι γεννησα με τα κοριτσια της Ευτοκιας στο Μητερα για να αντιμετωπιστει τυχον επιπλοκη. Αφου πηγαν ολα καλα ειπαμε το επομενο (οταν...) η στο κεντρο Φυσικου Τοκετου η στο σπιτι!

Δυστυχως Μυρτουλι δεν γινοταν λογω ενος περιεργου ιστορικου που ειχα. Κι ετσι γεννησα με τα κοριτσια της Ευτοκιας στο Μητερα για να αντιμετωπιστει τυχον επιπλοκη. Αφου πηγαν ολα καλα ειπαμε το επομενο (οταν...) η στο κεντρο Φυσικου Τοκετου η στο σπιτι!

 

Θεοδώρα είχες δικό σου γιατρό, ή γιατρό που συνεργάζεται με το Ευτοκία; Η γιατρός μου συνεργαζότανε με το Ευτοκία, αλλά δεν γνωρίζω αν εξακολουθεί να το κάνει. Θα προτιμούσα κι εγώ να γεννήσω στο Ευτοκία παρά στο Μητέρα!

Δυστυχως Μυρτουλι δεν γινοταν λογω ενος περιεργου ιστορικου που ειχα. Κι ετσι γεννησα με τα κοριτσια της Ευτοκιας στο Μητερα για να αντιμετωπιστει τυχον επιπλοκη. Αφου πηγαν ολα καλα ειπαμε το επομενο (οταν...) η στο κεντρο Φυσικου Τοκετου η στο σπιτι!

 

Θεοδώρα είχες δικό σου γιατρό, ή γιατρό που συνεργάζεται με το Ευτοκία; Η γιατρός μου συνεργαζότανε με το Ευτοκία, αλλά δεν γνωρίζω αν εξακολουθεί να το κάνει. Θα προτιμούσα κι εγώ να γεννήσω στο Ευτοκία παρά στο Μητέρα!

Rosie αρχικα πηγα στην Ευτοκια κι αυτοι μου συστησανε το γιατρο. Ο Οποιος για την ακριβεια με παρακολουθησε προς το τελος και κυριως λογω ενος γυναικολογικου προβληματος που ειχα μχρι τοτε αλλα και τη βασικη δουλεια γενικοτερα την εκαναν οι Μαιες της Ευτοκιας.

Ego meno sthn Patra kai dyskoleyomai na vro giatro pou na symfonei me osa thelo- mporeite mipos na mou steilete pm onomata giatron? Akoma kai sthn Athina?

ενδιαφερομαι για το κεντρο φυσικου τοκετου

στο σαιτ τους δεν βρηκα ουτε το κοστος αλλα ουτε και το τι ειδους παρακολουθηση αναλαμβανουν πριν τον τοκετο και μετα

μηπως ξερει καποια απο εσας να με ενημερωσει?

http://www.birthchoices.gr/category/resources/'>http://www.birthchoices.gr/category/resources/

 

 

Ιστορίες γέννας

Γυναίκες μοιράζονται μαζί μας τις εμπειρίες από τον τοκετό τους.

 

 

Ιστορίες τοκετού από τις μητέρες του

¨Εγκυμονώ– Γεννώ – Επιλέγω¨

Η Ιστορία της Έρικα

Το όνομά μου είναι Έρικα Ματσολίνι είμαι 37 ετών και μητέρα ενός

κοριτσιού 6,5 ετών κι ενός αγοριού 2,5 ετών. Καταρχήν θέλω να πω ένα

μεγάλο μπράβο σε αυτούς που ξεκίνησαν τον σύλλογο αυτόν και σε όσους

τον στηρίζουν! Θέλω να ξέρετε πως στο πρόσωπό μου θα βρείτε έναν

ένθερμο υποστηρικτή και φυσικά θα ήθελα να με ενημερώνετε για όλες τις

συναντήσεις και τα προγράμματα που διοργανώνετε. Θα ήθελα πολύ να

μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες των τοκετών μου ώστε να καταλάβετε το

λόγο που υποστηρίζω τόσο θερμά μια τέτοια πρωτοβουλία.

Λοιπόν, την κορούλα μου την γέννησα με καισαρική, μετά από μια

φυσιολογική κύηση η οποία εξελίσσονταν άκρως ομαλά! Μητέρα και κόρη

έχαιραν άκρας υγείας, η θέση του μωρού ήταν η σωστή, καλύτερα δεν

μπορούσε να είναι και ο γιατρός μέχρι τελευταία στιγμή ήταν απόλυτα

σίγουρος πως οδεύουμε για έναν φυσιολογικό τοκετό!

Η εξέλιξη γνωστή. Πήγα για πρόκληση μόλις έκλεισα την 40η εβδομάδα.

Θα ήταν πολύ παρακινδυνευμένο να περιμένουμε.... κι εγώ ο μπούφος, εκεί

τυφλά, ότι πει ο γιατρός, αυτός ξέρει... μου κάνει και επισκληρίδιο από την

αρχή αφού μου τραγάνισε για ώρα το μυαλό λέγοντας μου πως θα ήμουν

ανόητη να υποστώ αυτούς τους τόσο φοβερούς και δυνατούς πόνους από τη

στιγμή που επισκληρίδιος είναι μια σίγουρη και χωρίς καμία παρενέργεια

μέθοδος. Και να μην τα πολυλογώ, αφού αδράνησε η μήτρα μου, κάποια

στιγμή έπεσε απότομα και η πίεση μου και με έβαλαν για καισαρική η οποία

απ' ότι μου είπε ο γιατρός μου, στην περίπτωσή μου ήταν άκρως

επιβεβλημένη!

Όταν ξαναέμεινα έγκυος μετά από 2 χρόνια, ήταν εξωμήτριο. Εξαιτίας

της καισαρικής, δημιουργήθηκαν συμφύσεις οι οποίες μου κατέστρεψαν την

μια σάλπιγγα η οποία και μου αφαιρέθηκε. Από κει κι ύστερα άρχισα να το

ψάχνω. Ανακάλυψα ότι ο συνδυασμός πρόκληση-επισκληρίδιος είναι ο

δρόμος που προτιμούν οι γιατροί για να εξασφαλίσουν μια ωραιότατη

καισαρική. Καταλαβαίνετε λοιπόν τι θυμό και τι απωθημένο είχα.

Όταν έμεινα ξανά έγκυος, δόξα το Θεό ήταν μια πολύ καλή εγκυμοσύνη,

άρχισα να ψάχνω αν θα μπορούσα να γεννήσω φυσιολογικά. Μέσω ίντερνετ

τα μηνύματα του παγκόσμιου οργανισμού υγείας και όχι μόνο ήταν άκρως

θετικά. Μάλιστα έγραφαν πως περισσότερο κινδυνεύει η γυναίκα με

προηγηθείσα καισαρική από μια δεύτερη καισαρική, λόγω μόλυνσης της

μήτρας, παρά από έναν φυσιολογικό τοκετό κι ότι στο εξωτερικό υπάρχουν

κέντρα VBAC (Vaginal Birth After Cesaren) με σκοπό να βοηθήσουν τις

γυναίκες με προηγηθείσα καισαρική να γεννήσουν φυσιολογικά.

Ενθαρρυντικά μηνύματα δεν λέω.... εδώ στην Ελλάδα όμως όλες οι

πόρτες κλειστές. Δεν βρήκα ούτε έναν γιατρό (ακόμα και στο νοσοκομείο)

που να μην μου πει ότι κινδυνεύω απόλυτα από ρήξη μήτρας και τα σχετικά

και φυσικά κανένας δεν αναλάμβανε τέτοιο ρίσκο. Τότε σκέφτηκα τις μαίες...

δεν μπορεί γυναίκες είναι μου έλεγαν όλοι, που γνωρίζουν καλά τα ιατρικά

γκέτα και πως σίγουρα θα έβρισκα υποστήριξη. Δυστυχώς δεν βρήκα ούτε μια

μαία (και πήγα στην πηγή, στον σύλλογό τους δηλαδή) που να μην μου πει

ότι το βρίσκουν εντελώς τρελό να μην πιστεύουμε και να μην δείχνουμε

εμπιστοσύνη σε αυτά που μας λένε οι γιατροί κι ότι το πιο σημαντικό είναι να

γεννηθεί γερό το παιδί παρά ο φυσιολογικός τοκετός. Τους έδειχνα όλα τα

στοιχεία αλλά έκαναν σαν μην έβλεπαν μπροστά τους. Τους έλεγα πως στο

κάτω κάτω αν πήγαινα στο παρά πέντε στο νοσοκομείο με 10 διαστολή θα

γεννούσα φυσιολογικά. Εκεί μάλιστα μια μαία με ειρωνεύτηκε: "Καημενούλα

μου ακόμα και με το μωρό σχεδόν στα σκέλια να πας, θα σε βουτήξουν και θα

σε πάνε κατ' ευθείαν στο χειρουργείο". ΘΥΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ.

Πήρα λοιπόν την απόφασή μου. Θα γεννούσα μόνη μου. Μπορεί να με

έλεγαν τρελή κι όλα τα σχετικά. Ήμουν όμως αποφασισμένη. Αφού τα

σημερινά ιατρικά μέσα μέχρι τελευταία στιγμή θα με διαβεβαίωναν για την

υγεία την δική μου και του παιδιού μου, αφού η θέση του μωρού θα ήταν

ιδανική, θα γεννούσα μόνη μου. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΣΤΕΡΗΣΕΙ ΤΟ

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΒΙΩΣΩ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑΣ.

Ο άντρας μου πίστευε το ίδιο. Χαρακτηριστικά μου έλεγε: "Και πες πως

εκεί που σε πήγαινα στο νοσοκομείο, γεννούσες στο αυτοκίνητο, τι θα έκανα;

δεν θα σε βοηθούσα; δεν θα έπιανα να τραβήξω το μωρό; Ε λοιπόν αυτό θα

κάνω και τώρα!!". Aφιερώσαμε πολύ χρόνο στο διάβασμα και στο ίντερνετ,

ολόκληρα μαθήματα κάναμε, θα μπορούσαμε κάλλιστα να δώσουμε εξετάσεις

για να γίνουμε μαίες!

Τότε, μια γνωστή μου μίλησε για την Πόπη. Μου εξήγησε πως δεν είναι

μαία αλλά φυσιοθεραπεύτρια - ψυχοπροφυλάκτρια και πως είχε μεγάλη

εμπειρία και θα ήταν καλό να άκουγα την άποψή της. Όταν συναντηθήκαμε,

και αφού μιλήσαμε ώρα πολύ για τις εμπειρίες που προανέφερα και για την

απόλυτη και αμετάκλητη απόφασή μου να γεννήσω μόνη μου, μου είπε πως

θα μπορούσε να είναι δίπλα μου εκείνες τις ώρες για ψυχολογική υποστήριξη,

αναπνοές και μασαζάκια και πως θα έπρεπε ίσως να υποχωρήσω και στην

κατάλληλη στιγμή να πάω στο νοσοκομείο. Εγώ όμως είχα χάσει πια την

εμπιστοσύνη μου και είχα σιχαθεί όλο το ιατρό-μαιευτικό σύστημα και ήμουν

ανένδοτη.

Για να μην μακρηγορώ, όταν ήρθε η ώρα του τοκετού, την ημέρα του

Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ένιωθα πως η Παναγίτσα ήταν κοντά μου.

Προσευχόμουν συνεχώς! και φυσικά ήταν και η Πόπη κοντά μου! Ο άγγελός

μου! Με ενθάρρυνε, μου σκούπιζε το μέτωπο, με βοηθούσε με αναπνοές και

μασαζάκια, με φρόντιζε, ήταν σαν να ήμουν παιδάκι και είχα κοντά μου την

μανούλα μου! και δόξα το Θεό, όλα πήγαν πάρα πολύ καλά! Μετά από σχεδόν

18 ώρες τα είχα καταφέρει!! Γέννησα μόνη μου ένα υγιέστατο αγοράκι!! Ο

παιδίατρος μου ήταν stand by και ήρθε αμέσως για να δει το μωρό. Όλα ήταν

τέλεια! Τα κατάφερα! Ήταν μοναδική εμπειρία κι ευχαριστώ τον Θεό που με

βοήθησε, τον άντρα μου που ήταν συνεχώς δίπλα μου και πίστεψε σε μένα

και στην απόφασή μου και φυσικά την Πόπη για την αγάπη της και τις

φροντίδες της.

Κι ευχαριστώ κι εσάς καταρχήν για την υπομονή σας στο μακροσκελές

γράμμα μου και γιατί υπάρχετε! Και φυσικά θέλω να ενωθώ κι εγώ μαζί σας

για να είμαστε πολύ και να καταφέρουμε επιτέλους να ακουστούμε!!!!

Με πολύ αγάπη, ο Θεός να σας έχει όλους καλά!

Έρικα

Η ιστορία της Έυης

Ρεβέκκα. Το κοριτσάκι μου γεννήθηκε στις 11 του Ιούλη πριν από δύο

χρόνια. Η εμπειρία της εγκυμοσύνης ήταν άθλια! Έτρωγα ψωμί και πατάτες

σχεδόν όλους τους 9 μήνες μιας και δεν μπορούσα να φάω κάτι άλλο!

Αγωνιούσα πως και πως για τη γέννα, όπως μπορεί κανείς να φανταστεί! Αν

και... από μία άλλη πλευρά, ίσως θα ήταν περισσότερο αναμενόμενο να είμαι

διστακτική στην ιδέα της γέννας μιας και η πρώτη μου ήταν μία εξαιρετικά

τραυματική εμπειρία.

Όμως αυτήν τη φορά, είχα προετοιμαστεί. Δεν πήγα γυμνή στη μάχη.

Είχα επιλέξει προσεκτικά τους συνοδοιπόρους μου. Η γιατρός μου ήξερε ότι

δεν ήθελα κανέναν άλλο μέσα στην αίθουσα τοκετού πέρα από αυτήν, τη

μαία μου και τον άντρα της ζωής μου. Ήξερε επίσης ότι είχα δεσμευτεί να μην

κάνω επισκληρίδιο και της είχα ζητήσει να με υποστηρίξει ψυχολογικά ακόμα

και αν λύγιζα. Η μαία μου, η γλυκία μου Βίκυ, ήταν φύλακας άγγελος μου. Ο

αγαπημένος μου στο πλάι μου...

Στην κλινική έφτασα με σπασμένα νερα. Επιτέλους έμαθα κι εγώ πως

είναι να σπάνε τα νερά σου! Δεν μπορώ να πω, το διασκέδασα αυτό το

κομμάτι! Νερά, σαν καταρράχτης! Πήγα λοιπόν, στην κλινική μέσα στη μέση

της νύχτας. Τί παθαίνουν τα μωρά και θυμούνται να βγουν μέσα στη μέση

της νύχτας;! Όπως και να΄χει (γιατί απάντηση δεν νομίζω να πάρω), εγώ

πήγα, άλλαξα, έβαλα τη νυχτικιά μου και περίμενα...

Στην αρχή οι συσπάσεις ήταν αραιές. Περπάτημα λοιπόν, εγώ κι η Βίκυ,

πάνω κάτω, πάνω κάτω... Όταν οι συσπάσεις έρχονταν, δίπλωνα στα δύο,

ακουμπούσα τις παλάμες μου στο πάτωμα ή στον άντρα μου και κατέβαλα

κάθε προσπάθεια να κρατήσω επαφή με τη Βίκυ και να μην πανικοβληθώ.

Όλα ήταν υποφερτά, αν και σίγουρα επώδυνα, για αρκετές ώρες.... μέχρι

που ήρθε η ώρα οι ωδίνες να σοβαρέψουν. Ήταν οι πιο έντονες στιγμές της

ζωής μου. Μια διαδικασία τόσο εσωτερική και τόσο απολυτρωτική. ΚΑΘΕ μία

ωδίνη ήταν ξεχωριστή. ΚΑΘΕ μία ωδίνη τη δούλεψα με τόση περίσσια

προσοχή όσο ένα εργόχειρο. Υπήρχαν φορές που η γραμμή ανάμεσα στην

πραγματικότητα και την τρέλα ήταν τόσο λεπτή όσο μία τρίχα. Ένιωθα τον

αέρα να κόβεται μέσα μου, σαν κάποιος να με πνίγει, πονούσαν τα σπλάχνα

μου, πίστευα ότι θα πεθάνω...

Έλεγα και ξανάλεγα, «Θα πεθάνω... θα λιώσω... δεν έχω αέρα...».

Δύσκολες στιγμές, όμως κανείς δεν μπορεί να τις ονομάσει τίποτα άλλο από

ευλογημένες. Η Βίκυ, πάντα στο πλάι μου. Την κοιτούσα στα μάτια

ασταμάτητα. Δεν της επέτρεπα ούτε το ρολόι να κοιτάξει. Τα μάτια της, αυτά

τα όμορφα, καστανά, ζωντανά μάτια με κρατούσαν σε επαφή με την

πραγματικότητα. Άκουγα τη φωνή της σταθερή και αμετακίνητη, χωρίς ίχνος

αμφιβολίας να μου λέει, «Είναι καλός ο πόνος σου... Το μωρό σου φέρνεις.

Σκέψου το μωρό σου. Εγώ βλέπω τα χείλη σου. Είναι κατακόκκινα... έχεις

αέρα κι ας μην το νιώθεις». Κάθε φορά που μου έλεγε ότι τα χείλη μου είναι

κατακόκκινα, την πίστευα και γέμιζα θάρρος! «Τα χείλη μου είναι

κατακόκκινα», σκεφτόμουν και επέλεγα να μην περάσω τη λεπτή

διαχωριστική γραμμή και τρελαθώ, αλλά να μείνω εκεί στον πόνο και να

υπομείνω μέχρι τέλους.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, δε σκέφτηκα την επισκληρίδιο ούτε μία

στιγμή. Ούτε μισή. Είχα αφεθεί πλήρως στους συνοδοιπόρους μου. Ήταν η

μόνη μου επαφή με την πραγματικότητα. Αυτοί πίστευαν σε μένα χωρίς ίχνος

αμφιβολία. Έτσι πίστευα κι εγώ σε μένα. Οι ωδίνες έρχονταν η μία πίσω από

την άλλη. Θυμάμαι τη Βίκυ να μου λέει, «Πέρασε τώρα η ωδίνη, βρίσκεσαι σε

ύφεση», κι εγώ κουνούσα το κεφάλι μου και της ψιθύριζα, «Όχι, κάνεις

λάθος. Ακόμα πονάω». Είχα φτάσει σχεδόν σε παραλήρημα, όμως η θελησή

μου να γεννήσω και να γεννήσω με αξιοπρέπεια δε με άφησε ούτε μία στιγμή.

Η εξάντληση μου ήταν τέτοια που ανάμεσα στις ωδίνες κοιμόμουν.

Με αυτά και με εκείνα, μετά από 2 ώρες μεγάλων ωδινών ήρθε η στιγμή

που ήξερα ότι το μωρό μου ήταν έτοιμο να δει το φως του ήλιου. «Σπρώξε

Εύη μου», άκουγα τη Βίκυ να μου λέει. Από πού ξεπηδούσε τέτοια δύναμη

μέσα μου; Εγώ μέχρι πριν από λίγο ήμουν εξαντλημένη. Έσπρωχνα με όλο

μου το είναι. Ήταν πραγματική ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΗ. Παρότι άνθρωπος διακριτικός

σε τέτοια θέματα, την ώρα της εξώθησης άρχισα να βγάζω κραυγές. Από μία

πλευρά ήταν πολύ αστείο, γιατί στις παύσεις έλεγα, «Με συγχωρείτε, δε μ΄

αρέσει να φωνάζω. Δεν ξέρω γιατί το κάνω». Και δως΄ του και συνέχιζα με

τις κραυγές. Ώσπου στο τέλος, άκουσα τον πιο όμορφο θόρυβο.... άκουσα το

μωρό μου να γλιστράει από μέσα μου. Τί θόρυβος! Πώς να τον περιγράψεις;

Και να τη μπροστά μου, κατακόκκινη, τρομαγμένη, μες στα κλάματα, η

μικρή μου Ρεβέκκα. Τα πρώτα λόγια που είπα ήταν, «Θεέ μου... γέννησα».

Εκείνη τη μέρα γεννήθηκε η Ρεβέκκα Πεν Σόουερς. Εκείνη τη μέρα όμως,

γεννήθηκα κι εγώ. Γεννήθηκε μέσα μου μία γυναίκα που δεν ήξερα ότι

υπήρχε. Τα είχα καταφέρει! Ενάντια σε κάθε σκιά του παρελθόντος, εγώ τα

είχα καταφέρει! Ήμουν τόσο περήφανη για τη γιατρό μου και το σεβασμό που

μου έδειξε, για τη Βίκυ και την απόλυτη αφοσιωσή της σε μένα και το μωρό,

για τον άντρα μου και την εμπιστοσύνη που μου έδειξε ότι μπορούσα να τα

καταφέρω.

Λίγες ώρες μετά τον τοκετό, θυμάμαι τον εαυτό μου να βρίσκομαι σε

κατάσταση απόλυτης αρμονίας και ισορροπίας. Ποτέ ξανά δεν το έχω ζήσει

αυτό. Έλαμπα ολόκληρη. Θαρρείς και ο ήλιος ολάκερος είχε κρυφτεί μέσα

μου και έλαμπα διάχυτα...Αν θα το ξαναέκανα; Μα και φυσικά.. Έζησα τη

φουρτούνα, έζησα το απάγιο, κατέβηκα στα βάθη της θάλασσας και ανέβηκα

στην πιο ψηλή κορφή. Έζησα τον απόλυτο πόνο και την απόλυτη ευτυχία.

Φυσικά και θα το ξανάκανα και δε θα άλλαζα τίποτα....

Εύη Αμπατζή – Σόουερς,

Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 2008

Η ιστορία της Laura

A HOMEBIRTH

I am sitting on my rocking chair with my two-month-old daughter,

Nefeli Rose, sleeping soundly while breastfeeding, composing how I am

going to express in words the experience of a homebirth. By means of this

article my intention is to reach out to all women in sharing my beautiful

experience of a homebirth.

I am a mother of four daughters and wife to a lovely Greek man, Panos.

Inspired by my circle of friends who have experienced homebirths I decided

to have my fourth daughter at home. I felt very safe, first with the inner

conviction that all women have the power to birth their babies at home, and

then by a very competent female doctor and Maria, a Doula, and a back

midwife and doctor who would assist me if I needed to go to the hospital.

I was fortunate to meet with Frederick Leboyer, author of “Birth without

Violence” at Eftokia last summer. I learned a technique of chanting, working

with simple sounds and vowels in tune with breathing and movement, which

proved to be very helpful during my pregnancy, and labor. Maria was

instrumental in assisting me with this technique during the several home

visits throughout my pregnancy. For me it was a beautiful means of

connecting with my baby in utero and moving to a place of inner peace.

The day arrived for me to meet this miracle of life, my baby. With the

assurance of my doctor and doula, and husband in another room, I felt safe

to be alone in my bedroom for most of my labor. I chanted during the

intensity of the contractions and this helped me a lot. My doctor suggested I

take a warm bath and this was just what I needed, both the warm water,

the candle light and both my doctors and Maria’s loving, caring presence all

added up to me feeling safe, respected and loved. After my water broke in

the bathtub I felt to come out and sit down on the toilet. Here Maria

comforted me during this most intense feeling of pushing. As the baby was

soon to arrive I was assisted by my doctor and Maria to my bedroom, also

softly illuminated by candles, where I gave birth to my daughter, on my

knees, leaning and facing toward my bed, this position was not planned, it

just came as the most natural position to birth her. At this point my chanting

became somewhat of an opera singing!!!!!

And then there she was, and I in awe. It is there I stayed sitting where

I birthed her with her now in my arms and me in a state of bliss. Maria and

my doctor went to another room and left me alone with me knowing they

were there if I needed anything.

At this point my husband, his Aunt Lela and our two daughters, Ariadne

age 6, and Penelope age 4 joined us. My oldest daughter, Eleanor, age 12

was with me during the birth. About three hours later, which passed like

moments to me, I was ready to change my position. At this point Maria, my

doctor, husband, Lela and daughters were with me when Eleanor cut the

umbilical cord. My girls were amazed and so was I. They were also amazed

when they saw the placenta and even more so when Maria and my doctor

beautifully, and carefully explained to the girls the function of the placenta.

So much care, so much love, so much reverence for the entire birth process

I experienced this day through each and every person that was part of this

experience. I feel blessed.

Some hours later when I was “alone” I lit a candle and said a prayer.

My prayer was for all women to connect to their inner voice and wisdom so

as to experience a homebirth, for it is just so right, natural and beautiful for

mother and baby….

Laura Foti-Liverakos

La leche league leader of Athens group north

 

 

H ιστορία της Βίκυς

ΓΕΝΝΑ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ

Τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της πρώτης μου εγκυμοσύνης (1999-

2000), είχα διαβάσει νομίζω όλα τα βιβλία που αφορούσαν τον τοκετό και το

θηλασμό (στα ελληνικά αλλά κυρίως στα αγγλικά) και από τη συμβατική και

από την εναλλακτική πλευρά.

Είχα καταλήξει ότι ήθελα έναν όσο γίνεται φυσιολογικό, μη παρεμβατικό

τοκετό χωρίς φάρμακα, ορούς, κλύσματα, ραψίματα, κλπ. Ήθελα το μωρό

μου να γεννηθεί αβίαστα, στη δική του ώρα κι εγώ να είμαι εκεί, παρούσα και

ενεργή για να το βοηθήσω να γεννηθεί και να το υποδεχθώ κι όχι

μισοαναίσθητη σ’ ένα χειρουργικό κρεβάτι δεμένη με μηχανήματα σα να

παίζεται η ζωή μου κορώνα-γράμματα… Αρνιόμουνα να πιστέψω ότι δεν

ήμουν ικανή γι’ αυτό που η φύση προόριζε για όλες τις γυναίκες του κόσμου,

αρνιόμουνα να δεχτώ ότι έπρεπε να υποστώ όλα αυτά που προβλέπονται από

τα ιατρικά πρωτόκολλα, για μια διαδικασία τόσο φυσιολογική όσο και η

αναπνοή.

Η πρώτη γυναικολόγος που επισκέφθηκα για να επιβεβαιώσω την

εγκυμοσύνη μου, αφού με εξέτασε και πήρε το ιστορικό μου, έγραψε στο

ημερολόγιό της την ημερομηνία της καισαρικής(!) με μια δικαιολογία τόσο

φτηνή, που ντρέπομαι και να την αναφέρω ακόμα. Έφυγα τρομοκρατημένη,

θυμωμένη και αποφασισμένη να μην επιτρέψω να μου συμβεί αυτό. Θα έκανα

ότι περνούσε από το χέρι μου για να αποτρέψω άλλη μια χειρουργική

επέμβαση να γίνει στο σώμα μου και για να φέρω το παιδί μου στον κόσμο με

όσο το δυνατόν πιο ήρεμο, γλυκό και ειρηνικό τρόπο. Τρόμαξα με την

ευκολία που αυτή η γιατρός, που μ’ έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή της, μ’

έφερε προ τετελεσμένου γεγονότος με μια σοβαρή χειρουργική επέμβαση

χωρίς διαπραγμάτευση, σαν αυτός να ήταν ο φυσιολογικός τρόπος για να

γεννήσω!!

Η δεύτερη γυναικολόγος, για καλή μου τύχη, συμφώνησε να με

βοηθήσει να γεννήσω χωρίς παρεμβάσεις και πραγματικά έκανε όλα όσα

υποσχέθηκε, ότι περνούσε απ’ το χέρι της. Ο μικρός Ανδρέας γεννήθηκε

φυσιολογικά, ακριβώς την ημέρα που εκείνη η πρώτη γυναικολόγος είχε

σημειώσει προφητικά ως την ημέρα της καισαρικής. Φυσικά, όπως συμβαίνει

σε κάθε μαιευτήριο που σέβεται τον εαυτό του, μου τον πήρανε απ’ τα χέρια

μου αμέσως μόλις γεννήθηκε, αφού τα δικά μου χέρια δεν ήταν αρκετά

αποστειρωμένα για να τον κρατήσουν, κάνοντάς με να νιώθω τελείως

ανήμπορη, ανάξια, ΜΟΝΗ και ΑΔΕΙΑ. 2 ώρες μετά τις απαραίτητες(

μετρήσεις, εξετάσεις και πλυσίματα μου τον ξαναφέρανε, ευτυχώς αυτή τη

φορά για πάντα…

Το παιδί μου γεννήθηκε φυσιολογικά μεν, στο άοσμο, άχρωμο, ψυχρό,

αυστηρό, αποστειρωμένο περιβάλλον της κλινικής δε….. Σε ένα περιβάλλον

στο οποίο τα πάντα εμπνέουν και μεγαλώνουν το ΦΟΒΟ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε γυναίκα φοβάται την ώρα του τοκετού

της, ακόμα και μήνες πριν αυτός συμβεί. Φοβάται το άγνωστο, φοβάται τον

εαυτό της, αυτή τη πρωτόγνωρη εμπειρία, το πόνο…. Είναι νομίζω ένα

φυσιολογικό συναίσθημα. Όμως στους φόβους αυτούς, τους φυσιολογικούς

κατά τη γνώμη μου, έρχεται να προστεθεί ένας άλλος μεγάλος φόβος: μήπως

κάτι πάει στραβά, μήπως συμβεί κάτι κακό σ’ εμένα ή στο μωρό μου. Αυτό το

φόβο μας τον μεταδίδουν οι γιατροί και οι κλινικές. Όλες τους οι

παρεμβάσεις, όλοι τους οι έλεγχοι, όλη τους η προσέγγιση είναι βασισμένη σ’

αυτό το φόβο: να προλάβουν το κακό που έρχεται! Είναι σα να έχουν

σπουδάσει το φόβο, σα να σπουδάζουν για να μάθουν να φοβούνται όσο πιο

πολύ μπορούν και να κάνουν και τους άλλους να φοβούνται το ίδιο.... Έχουν

αναγάγει το φόβο σε επιστήμη. Αυτό το φόβο εισέπραξα κι εγώ μέσα στη

κλινική και μέσα σ’ αυτό το φόβο γέννησα κι ας είχα βαθιά μέσα μου την

πεποίθηση ότι όλα θα πάνε καλά. Κι αυτόν ακριβώς το φόβο δεν ήθελα να

ξαναζήσω την επόμενη φορά, στο δεύτερο παιδί μου.

Κι έτσι, στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, ήμουν ήδη αποφασισμένη να

γεννήσω μόνη μου, στο σπίτι μου, με τον άντρα μου. Ξεκίνησα

ψυχοπροφύλαξη από πολύ νωρίς με την Πόπη, μια χαρισματική γυναίκα που

είχα την χαρά και την τύχη να γνωρίσω. Μαζί της και με τον άντρα μου στο

πλευρό μου, ένιωθα ΘΕΑ!

Όταν έφτασε η μεγάλη μέρα κι άρχισαν οι πόνοι της γέννας, ήταν

εντυπωσιακό: όλοι οι φυσιολογικοί φόβοι που έχει κάθε γυναίκα,

εξαφανίστηκαν με μαγικό τρόπο. Ήμουν πολύ χαρούμενη που ήμουν σπίτι

μου και δε θα χρειαζόταν να μαζέψω αγχωμένη τα τελευταία πράγματα για

την κλινική, να ντυθώ και να φύγω τρέχοντας και πονώντας. Σκεφτόμουν

μόνο ότι θα τα κατάφερνα σίγουρα, ότι όλα θα πήγαιναν καλά και δε

φοβήθηκα ούτε στιγμή.

Φυσικά ήμουν σπίτι μου και μπορούσα να κάνω ότι ήθελα και όπως ένιωθα:

ήμουνα ελεύθερη να σηκωθώ, να καθίσω, να περπατήσω, να φάω, να πιω, ν’

ανοίξω ή να κλείσω την τηλεόραση ανάλογα με τα κέφια μου, ν’ ακούσω

μουσική, να κάνω μπάνιο, να βγω στο μπαλκόνι να πάρω αέρα ή να

κουκουλωθώ με την κουβέρτα, να βγάλω τα ρούχα μου ή να ντυθώ σαν

κρεμμύδι, να φωνάξω ή να κλάψω ή να γελάσω. Μπορούσα να κάνω ακριβώς

όπως αισθανόμουν χωρίς να ντρέπομαι, χωρίς απαγορεύσεις και χωρίς

κανένας να μ’ ενοχλεί, κι αυτό εκείνες τις ώρες ήταν ανεκτίμητο. Ήταν μια

υπέροχη αίσθηση ελευθερίας το να αφήνω τον εαυτό μου στα χέρια της

φύσης που με καθοδηγούσε με τόση σοφία αναμφίβολα, προς την έξοδο και

τη λύτρωση. Η φύση έχει καταπληκτικούς μηχανισμούς αν την αφήσουμε να

εκφραστεί μέσα μας ελεύθερα.

Και η Πόπη και ο Στέφανος ήταν εκεί, γεμάτοι εμπιστοσύνη σε μένα,

κάναμε αναπνοές και όλες οι ωδίνες μου φαίνονταν αστείες, σαν ψέματα,

νόμιζα ότι έκανα πρόβα τοκετού κι όχι ότι γεννούσα πραγματικά. Η πίστη

τους, η αισιοδοξία τους, η χαρά τους και η ήρεμη δύναμη που απέπνεαν

εκείνες τις ώρες αυτοί οι δύο άνθρωποι, ήταν το πολυτιμότερο δώρο. Κανένας

φόβος, πουθενά. Μόνο λίγος πόνος. Έψαχνα μέσα μου να βρω έστω κι έναν

μικρούλη φόβο, αλλά όχι, δεν ήταν εκεί. Ήμουν χαλαρή και συγκεντρωμένη

σ’ αυτό που συνέβαινε στο σώμα μου. Όχι φοβισμένη.

Μετά από μερικές χαλαρές ώρες, ήρθαν οι μεγάλες ωδίνες. Τότε χάθηκα,

ήταν καταπληκτικό: Σα την στρουθοκάμηλο, ένιωθα ότι όλο μου το κεφάλι,

το μυαλό μου δηλαδή, είχε κατέβει στη κοιλιά μου, ήμουνα ολόκληρη ένας

πόνος κι ένα μωρό, δε σκεφτόμουνα τίποτα, σταμάτησε κάθε λειτουργία του

μυαλού, ήμουνα σ’ ένα σκοτεινό τούνελ και προχωρούσα προς το φως….Η

Πόπη κι ο Στέφανος δίπλα μου, συνοδοιπόροι, χωρίς κουβέντες, μόνο

παρόντες στη μεγάλη στιγμή που ερχότανε. Δεν ήθελα να μ’ αγγίζει κανένας,

να μη χάσω το δρόμο. Ένιωθα την παρουσία τους σαν δύο αγγέλους δίπλα

μου που δε μ’ ενοχλούσαν, μόνο υπήρχαν για μένα…

Γέννησα την κόρη μου στο σαλόνι του σπιτιού μου, στο πάτωμα,

στηριγμένη στα γόνατα και στον καναπέ, ακούγοντας την αγαπημένη μου

μουσική κι όταν βγήκε το μωρό μου ήταν σα να ξαναγεννήθηκα εγώ…

ΛΥΤΡΩΣΗ. ΗΔΟΝΗ. Λουσμένη στον ιδρώτα και στο αίμα (όπως το μωρό),

τυφλωμένη απ’ το φως (όπως το μωρό), κλαίγοντας από χαρά (όπως το

μωρό). Είχα καταφέρει να γεννήσω μόνη μου!! Ένιωθα ηρωίδα, ένιωθα

περήφανη, ένιωθα τόσο ευτυχισμένη, ένιωθα απίστευτη ΑΓΑΠΗ να με

κατακλύζει από παντού, κάθε πόρος του σώματός μου έσταζε λατρεία και

αγάπη… Για το μωρό μου, για τον εαυτό μου, για τον άντρα μου και την Πόπη

που πίστεψαν σε μένα και στη δύναμη της φύσης.

Είχα γεννήσει στο σπίτι μου, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική,

στη στάση που με βόλευε τη δεδομένη στιγμή, χωρίς φωνές, φασαρία, χωρίς

κόσμο να μπαινοβγαίνει, χωρίς χέρια να με πασπατεύουν συνεχώς, χωρίς

ξύρισμα, κλύσμα και ορό (το τρίπτυχο της συμφοράς!). Είχα καταφέρει να

γεννήσω μόνη μου! Και το πιο σημαντικό: χωρίς φόβο, μόνο με ΧΑΡΑ.

Νομίζω πως ποτέ δεν θα βρω τα λόγια για να εκφράσω την

ευγνωμοσύνη μου για την Πόπη, που ήταν δίπλα μου σ’ αυτή τη μεγάλη

στιγμή, στην πιο σημαντική εμπειρία της ζωής μου, μεταδίδοντας μου μόνο με

την παρουσία της και το βλέμμα της όλη την εμπιστοσύνη και τη δύναμη του

κόσμου.. Με την αλλιώτικη ματιά της και με τη σιγουριά της, σημάδεψε για

πάντα τη ζωή μου με το πιο φωτεινό και λαμπερό σημάδι. Πόπη σ’ ευχαριστώ!

Βίκυ, Θεσσαλονίκη 2008

 

Η ιστορία της Sara

“Home Birth – You Must Be Crazy!”

That is what a lot of people said to me when I told them of my decision

to have my daughter, Maia, at home – which is why I chose it as a title! But

the truth is that the experience of giving birth was one that I will never

forget (as any parent will tell you) and what made it totally unique was the

relaxed and uninterrupted environment that we created around us at home,

as well as the fantastic support of an open-minded midwife and

gynecologist. The principle reasons most women have told me for not having

a home birth were fear that something would go wrong and that they would

be risking the health of their child: or fear about not being able to cope with

the pain without any medication. These were both things that also

concerned me, but once I started to look into the subject, I realized that I

had a lot of misconceptions about home birth. In this article I am hoping to

offer a personal insight into the experience for those women that might be

interested in giving birth at home, and also to dispel the myth that home

birth is more dangerous than giving birth in a clinic or hospital. For the vast

majority of women who have a healthy pregnancy, that really is not the

case.

Very early on in my pregnancy I realized that the way in which birth is

viewed by most gynecologists and the medical profession was at

loggerheads with my own view. Firstly, pregnancy is often approached as an

illness – the prevailing attitude is don’t do that just incase (x) happens.

Active pregnancies are not encouraged which was a huge problem for me as

I wanted to maintain my fitness levels through regular exercise and to work

as long as possible before the baby was born. Women are routinely tested

throughout their pregnancy for the eventuality that they might have

something wrong with them. This creates an atmosphere of fear around the

expectant mother who is constantly made to feel that her baby could have

problems. I do not want to suggest that some tests are not necessary as

they are – but many of them are not – and I also found myself wondering

who benefits financially from this situation as many private gynecologists

recommend that you also go privately for tests and it is common knowledge

that they often receive a cut of the fee charged by the labs. I had many of

the tests I decided to do, and I didn’t do them all, at public hospitals which

involved a longer wait, but was fine. I had the scans and a couple of blood

tests done privately mostly because I couldn’t get an appointment on the

crucial day necessary for them to be done. I was also made to feel that my

diet (I don’t eat meat or dairy) would almost certainly result in an iron and

calcium deficiency – in actuality my iron and calcium levels were above

average throughout my pregnancy as I was being really careful to make sure

I was eating plenty of non-meat, non-dairy sources. I felt that my

experience or knowledge on the subject of pregnancy, birth and my own

body was not considered relevant and I was expected to follow without

asking any questions. I wanted to find practitioners I could work with as

equals and who would consider my wishes and that of my partner.

Things became even more alarmist when we started to discuss the

birthing options and both myself and my partner felt that our happy event

was being treated like an emergency medical intervention for someone with

a serious illness – rather than the joyous occasion that it should be. Most

Greek women and non-Greek women with the financial means go to a

private clinic to give birth. Not only is this a very expensive option, with bills

running into thousands of euros, but there are certain things that I read up

about beforehand that really really scared me, such as the very high rate of

caesarean sections, routine episiotomy in vaginal delivery, the amount of

drugs given during labor, and the fact that the baby is removed from the

mother at certain times of the day unless she pays for a private room. The

caesarean section is one of the most commonly performed operations in the

developed world (cited in Goer 1995: 21) and often ‘doctors [who perform

large numbers] share a fervent belief that the natural processes of

pregnancy and birth are inherently problematic and that technology is the

solution’. In actuality, such a procedure is rarely necessary for the wellbeing

of the mother or child. It is a major operation that requires recovery

time for a woman also trying to cope with being a new mother and was

something I wanted to avoid at all costs. Although there are a small number

of cases where caesarean is necessary, it is nothing close to the everincreasing

amount currently performed in Greece. Mossialos et al (2005)

carried out some research into the reasons behind the increase in Greece

and found that ‘the results of [our] study lend support to the hypothesis that

physicians are motivated to perform CS for financial and convenience

incentives’ [online source downloaded November 2006]. They even found

that the time of day when labor occurred played a role in whether a Csection

was performed with doctors being less amenable to vaginal delivery

at night! Public hospitals have a lower rate overall, as well as the added

advantage of being free for women who have IKA or other public insurance,

but it is not possible to be certain who your practitioner will be until the day

you give birth. I felt it was important to have established a relationship with

the people who would help me through this experience and I also felt

strongly that I wanted the team around me to comprise mainly of women – I

believe they are better able to provide the kind of support I needed, both

physical and mental, particularly if they have gone through giving birth

themselves. So, I found myself caught in a difficult situation with neither of

the mainstream options of hospital or clinic seeming to fit what I wanted.

This is why my partner and I set about trying to organize an alternative.

It was not an easy task to begin with simply because it was almost

impossible to locate information. This is strange considering that quite a

number of women do give birth at home here in Greece but are perhaps

scared to talk about it. First I located a midwife – in my opinion this is the

most important person both for the pregnant woman and new parents as

she will also help after the birth in the process of getting used to looking

after and caring for a new baby - rather than leaving the parents to struggle

alone which is often the case once they have left the clinic or hospital. My

midwife was the centre of the whole procedure and was like the anchor that

held it all together – I cannot stress enough how brilliant she was in helping

me through. In our first meeting it was the midwife who pointed out to me

that in Greece you have to make a definite choice – either you go to the

clinic or hospital and accept what the conditions are there or you give birth

at home and have complete control over the process yourself. Unfortunately

the option of a natural birthing centre which combines the best of both

worlds (as you might find in the US or UK) does not exist. It is perfectly

legal to give birth at home with a midwife; we decided to have a doctor as

an additional part of our team incase of any medical emergencies. We

located a gynecologist who specializes in home birth and who was willing to

join us – her expertise and extensive experience provided us with another

perspective in making the right choices. She also gave us numerous audiovisual

and written resources on home birth so we knew what we were both

up against. I had several consultations with both the midwife and the

gynecologist pre-birth, and on their advice I arranged an emergency plan

with a clinic should anything go wrong at home and there was a need for

more intensive medical intervention. As labor is a slow process and problems

would be identifiable early on, there would be plenty of time to transfer to a

clinic should the need arise. With all bases covered, it was just a question of

waiting…

And the wait wasn’t long as my daughter decided to come 10 days early

– my waters broke on the Friday night and I was in labor for most of

Saturday. The midwife and doctor arrived in due course and they were with

me every step of the way continually checking the baby’s heartbeat and my

vital signs, both of which were fine throughout. Maia was born on Sunday at

4am in the morning. This might seem a long labor, but it is quite normal for

a first child and for a woman who has not had any stimulation drugs to

speed up the contractions – perhaps the main reason why clinics and private

doctors become impatient as they work on a no birth-no fee basis after all.

Was it painful? Yes, there are elements of birth that require a lot of energy

and effort, there is no denying that. But I did not find it unbearable at any

point and felt completely safe in the hands of the two women who were

there to support me, and my partner who was beside me though the whole

experience. I found getting the breathing right and also learning to make

the most of the breaks between contractions really helped me. I spent some

of my labor in the bath as the water was soothing, some of it walking

around, some of it eating and drinking small amounts of energy giving

foods, some of it being given fantastic massages by the midwife and doctor,

and some of it on the bed which is where I delivered my daughter – but I

was able to decide for myself what was best for me. At one point towards

the end I did wonder if the baby would ever be born as she took a long time

coming, but the constant encouragement of those around me made me

believe I could find the energy for that final push. The joy of seeing Maia

born completely relaxed and alert and to have her placed on my chest and

left there (rather than being whisked away for tests) cannot be put into

words. The baby’s vital signs were checked discreetly without taking her

away from me and I was therefore able to breast feed immediately which

research shows is really important – as summarized by the La Leche League

(1997:46) ‘the sucking reflex of a full-term healthy newborn is usually at a

peak around twenty to thirty minutes after he/she is born, provided he/she

is not drowsy from drugs or anesthesia used in labor and delivery. If this

prime time to begin nursing is missed, the baby’s sucking reflex may be less

acute for about a day and a half’ – in other words, taking the new born baby

away from the mother disrupts the natural process of bonding that is

important for both of them and may make the experience of breast feeding

harder to start, a common problem experienced by many new mothers.

Having the baby at home also meant that we were in our own

environment from the start. I did have some recovering to do as I was

exhausted and needed a couple of stitches from some minor tearing during

the birth (again the expertise of the doctor and midwife was essential here),

but after a few days I was walking around normally and feeling my old self

again. I am sure that this is partly due to the psychological empowerment I

felt during the process of giving birth and the continued support of the

doctor and midwife who visited me post-birth to check on our progress, as

well as the fact that I didn’t have large quantities of medication to work out

of my system. My partner was also able to be fully involved with Maia from

the start rather than worrying about visiting times or working around the

schedule of a clinic or hospital. As we didn’t have the expense of the clinic

stay (more pricy than a top-grade hotel if you want a private room and the

right to have the baby with you at all times), we were also able to afford the

cost of the birth more easily.

Finally, if reading this article has made you wonder if giving birth at

home might be something you would like to do, perhaps you might think

about reading some of the cited articles or further reading suggestions, or

you can contact me for details of the team that I had at my home birth or

just for an informal chat on the experience. I am more than happy to discuss

this with anyone. Several people have asked me if I would do it the same

way again based on my experience, and the answer would be a resounding

yes! I think the positive elements of the experience far outweigh the more

challenging parts such as managing the contractions. But I do want to

stress as a last word that a homebirth is recommended only for women who

have not had any complications during pregnancy. Additionally I firmly

support a woman’s right to choose her own pathway during childbirth and do

not want this article to appear critical of those women who decide to give

birth in clinics or hospitals. I hope all women get the birthing experience

they want, whatever that might be, and respect individual choice on the final

decision. I wrote this article to show that there is an alternative road if you

wish to take it.

By Sara Hannam [email protected]

 

 

 

 

 

Οι ιστορίες της Δούκισσας

 

 

Η Γέννηση του Εύστρατου

 

Αν και Δεκέμβριος το πρωινό θυμίζει Άνοιξη. Από τις 3 τα χαράματα

έχουμε σηκωθεί και κάνουμε βόλτες στο μεγάλο χώρο του σπιτιού που δεν

έχει καθόλου έπιπλα.

Ένα χαλί, πινάκες στους τοίχους, όμορφη μουσική και κεράκια τριγύρω

ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα. Η διάθεσή μας είναι υπέροχη. Περιμέναμε

τόσους μήνες αυτή τη στιγμή. Βουρκώνουμε από συγκίνηση και γελάμε από

χαρά, λέμε αστεία και πάλι έρχεται ο πόνος και αγκαλιαζόμαστε και

βουρκώνουμε.. και πάλι περπατάμε. Βαθιές εισπνοές , εκπνοές από το στόμα,

τα μάτια πάντα ανοιχτά και όσο το δυνατόν βαθύ κάθισμα.

Από νωρίς έκανα ένα ζεστό μπάνιο, όπως με συμβούλευσε η μαία. «Είναι

νωρίς ακόμη. Λογικά έχεις ακόμη 10 μέρες για τον τοκετό. Κάνε ένα ζεστό

μπάνιο και ξάπλωσε, θα σου περάσουν οι πόνοι.»

Είναι ήδη 7 το πρωί και ο Ιωάννης δε μπορεί να περιμένει άλλο.

Σχηματίζει τον αριθμό, τον ακούω να περιγράφει την κατάσταση. Σε περίπου

1 ώρα είναι εδώ και οι δύο μαίες και πίνουν καφέ με τον άντρα μου. Συνεχίζω

τις βόλτες, τις ανάσες , τα βαθιά καθίσματα και αν ακούσω τίποτε ενδιαφέρον

παίρνω κι εγώ μέρος στη συζήτηση.

«Θα ήθελες να πάμε μία βόλτα εδώ γύρω στα χωράφια; Τι ωραία που

είστε εδώ. Πατάτε χώμα και είστε μακριά από τους ήχους της πόλης.» Μία

ώρα περπάτημα και οι πόνοι κάθε 7 λεπτά περίπου. Ας γυρίσουμε πίσω.

Γύρισε και ο Ιωάννης. Είχε πάει για τα απαραίτητα. Τυρόπιτες και

διάφορα καλούδια για τις κοπέλες , πάνες για μένα και το μωρό και έναν

κέδρο για να φυτευτεί πάνω από τον πλακούντα του γιού μας. Το δεντράκι

του Εύστρατου.

Στις 2 παρά τέταρτο επέμεναν να πάω στην τουαλέτα. Η θέληση μου είχε

αλλοιωθεί λόγω των φυσικών ενδορφινών που παρήγαγε το σώμα μου. Ας

πάω. Και ξαφνικά το μπάνιο γεμίζει κόσμο, 2 μαίες , ο άντρας μου, κι εγώ

καθήμενη στη λεκάνη τους κοιτάζω με απορία. Μα τι κάνουν όλοι αυτοί εδώ

μαζί μου; Νοιώθω κάτι..«Χαλάρωσε γλυκιά μου σπάσανε τα νερά. Το μωράκι

σου πλησιάζει..»

«Που θέλεις να γεννήσεις στο πάτωμα ή στο κρεβάτι; Θέλουμε να

στρώσουμε.».

Στο κρεβάτι καλύτερα, θα είναι πιο αναπαυτικά. Γονατισμένη πάνω στο

κρεβάτι και με τις παλάμες ακουμπισμένες στο στρώμα..Νοιώθω το κεφαλάκι

του στον κόλπο μου, άλλη μια εξώθηση και τον ακούω να κλαίει. 3 παρά 10

το μεσημέρι.

Τον τυλίγουν σε μια πετσετούλα και μου τον δίνουν. Η αίσθηση

πρωτόγνωρη , παράξενη και αυτός τόσο μικρός . Είμαι κουρασμένη και

πανευτυχής. Μένουμε εκεί αγκαλιά και οι τρεις μέχρι να σταματήσει να

πάλλεται ο λώρος. Προτείνουν το ψαλίδι στον Ιωάννη και εκείνος κόβει

σταθερά και αποφασιστικά το λώρο.

«Έλα, γλυκιά μου, άλλη μία εξώθηση να βγάλουμε και τον πλακούντα.

Όλα καλά, μόνο μια μικρή ραγάδα στο περίνεο. Βιάστηκες λιγάκι στο τέλος. »

«Έλα να ντυθείς και να τον θηλάσεις». Πόσο πολύ το θέλω..Έχω

διαβάσει τόσο πολλά, το έχω φαντασιωθεί ξανά και ξανά..Ήρθε η ώρα. Με

βοηθούν να τον βάλω στο στήθος μου. Μου δείχνουν πώς να πιάνω το παιδί,

πώς να πιάνω το στήθος μου και να του το προσφέρω. Είμαι λίγο

αγχωμένη..Το κάνω καλά; «Εντάξει, χαλάρωσε..Θα μάθετε, μην ανησυχείς.

Αν θέλεις να το κάνεις θα τα καταφέρεις.»

 

 

Η Γέννηση του Μορφέα

 

Οι πόνοι έχουν αρχίσει εδώ και 2 μέρες. Το βράδυ 3 με 5 και την

υπόλοιπη μέρα τίποτα. Το πρωί της Δευτέρας είδα λιγάκι αίμα και κατάλαβα

πως επρόκειτο για το «πώμα». Τηλεφώνησα στη μαία και ήρθε να με δει.

«Έχεις από 2 ως 5 μέρες καιρό. Δεν έχεις καθόλου διαστολή. Μη βιάζεσαι. Θα

ετοιμαστεί και θα έρθει.» Τι θα κάνουμε με το άλλο παιδί, τον Εύστρατο, αν

γεννήσω ημέρα. «Μην ανησυχείς, οι μανούλες που έχουν κι άλλα παιδιά τα

ταχτοποιούν όλα και μετά γεννάνε» λέει χαριτολογώντας.

Το επόμενο πρωί έχω πιο τακτικούς πόνους και αποφασίζουμε προς το

μεσημέρι να πάμε τον Ευστρατούλη στη γιαγιά. Καθόμαστε με τον άντρα μου

να φάμε και κάθε δέκα λεπτά σηκώνομαι και κάνω μια οδύνη με τον γνωστό

πλέον τρόπο . Βαθιά εισπνοή. αργή εκπνοή με ήχο και όσο το δυνατόν βαθύ

κάθισμα. Κοιτιόμαστε και χαμογελάμε. Ξέρουμε πως το μωρό μας πλησιάζει

και είμαστε πολύ συγκινημένοι και χαρούμενοι.

Είναι ώρα να φέρουμε το παιδί στο σπίτι. Του έχουμε πάρει καινούριο

παιχνίδι και αποφασίζουμε να του το δώσουμε. Είναι πολύ όμορφο. Ξύλινα

κυβάκια που φτιάχνουν γεφυρούλες για να περάσει μια μπίλια. Καθόμαστε

στο πάτωμα και παίζουμε όλοι μαζί. Εγώ κάθε δέκα λεπτά σηκώνομαι και

βγαίνω στην αυλή για να κάνω την οδύνη μου , κάτω από το φως του

ολόγιομου φεγγαριού. Το παιδάκι δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Είναι 3 χρονών

και το παιχνίδι τόσο εντυπωσιακό. Τον προετοιμάζουμε ότι το αδελφάκι του

θα γεννηθεί σύντομα. Ώρα να πάει για ύπνο. Πάμε και εμείς επάνω, στο

εργαστήρι ζωγραφικής, να ετοιμάσουμε το χώρο. Έχει μόνο ένα καναπέ αλλά

θα τα βολέψουμε. Μη μείνουμε κάτω και ανησυχήσουμε το παιδάκι.

Η μαία ανησυχεί περισσότερο από εμάς. «Καλύτερα κάτω, να έχεις κοντά

και την τουαλέτα». Δεν πειράζει θα κατέβω αν χρειαστεί. «Μα τι λες, θα

παγώσεις, είναι Γενάρης». Μην ταράζεσαι, όλα θα πάνε καλά. Θα τυλιχτώ

στην κάπα μου και θα κατέβω. Πράγματι, μετά από λίγο θέλω να πάω στην

τουαλέτα. Έξω έχει ένα ξεροβόρι..

Τυλίγομαι την κάπα μου και ξεκινάω. Ο άντρας μου με ακολουθεί. Μέχρι

να γυρίσουμε έχω κάνει 3 οδύνες. Μια στην τουαλέτα, που ήταν και πολύ

επώδυνη γιατί ήμουν καθισμένη, μια στο σαλόνι και μια στα πρώτα σκαλιά. Το

μπουμπουκάκι μου ερχόταν ακάθεκτο.

Οι οδύνες γίνονται ποιο ταχτικές. Κάνω βόλτες γύρω- γύρω στο χαλί.

Όλο και κάνω εισπνοές, εκπνοές και βαθιά καθίσματα. Κουράστηκα λιγάκι.

Μου δείχνει μια βολική στάση στο πάτωμα με τα χέρια πάνω στο κρεβάτι. Να

ξεκουραστούν λίγο τα πόδια μου.

Δεν ξανασηκώθηκα. Σε λίγο σκαρφάλωσα στο κρεβάτι και ανάσκελα,

γυρισμένη στο πλάι, έκανα μια εξώθηση. Έσπασαν τα νερά. Σε 2 λεπτά έκανα

άλλη μια και ένιωσα το κεφαλάκι του να βγαίνει. Απόλυτη ησυχία. Βλέπω τον

Ιωάννη κι εκείνος εμένα. Περιμένουμε. Κανείς δεν βιάζεται. Κι όμως ο χρόνος

είναι σα να έχει σταματήσει. Ησυχία. Είναι ώρα να σπρώξω και πάλι. Νοιώθω

το κορμάκι του να βγαίνει από μέσα μου. Παύση… το πρώτο κλάμα.

Ο Μορφέας. Ήταν τόσο ήσυχα και όμορφα, όπως κι εκείνος. Τον τύλιξαν

σε μια πετσετούλα και μου τον έδωσαν. Τόσο αμόλυντος, τόσο καθαρός. Ούτε

ένα τόσο δα σημαδάκι στην επιδερμίδα του, μια ελίτσα, ένα σπυράκι, τίποτε.

Τον παρατηρώ και δεν τον χορταίνω. Του βάζει το μανταλάκι και σε λίγο ο

πατέρας του πιάνει το λώρο και αφού πλέον δε πάλλεται, τον κόβει. Τώρα

είμαστε δύο σώματα.

Τον έβαλα να θηλάσει. Σε μισή ώρα περίπου άρχισαν οι συσπάσεις της

μήτρας και ήταν ώρα να γεννηθεί και ο πλακούντας. Καθαρός και αρυτίδωτος

κι εκείνος. Όλα καλά.

«Αυτή τη φορά ήξερες και δε βιάστηκες Δούκισσά μου. Δεν έχεις

απολύτως τίποτα. Κανένα τραύμα , είσαι μια χαρά.» Το ξέρω, το νοιώθω.

Είμαι έτοιμη να σηκωθώ και να αρχίσω..

Άλλα για στάσου.. Έχω στην αγκαλιά μου το μικρό Μορφέα, είναι ώρα να

γνωριστούμε. Η μαία φεύγει, και ο Ιωάννης είναι τόσο κουρασμένος. Πέσε να

κοιμηθείς καλέ μου, είμαστε μία χαρά.

Στην ήρεμη αυγή θηλάζω το μικρό μου θησαυρό, δε θέλω τίποτε άλλο.

 

 

 

Η Γέννηση της Ιοκάστης

 

 

 

 

Είναι η τρίτη φορά που είμαι έγκυος και πλέον διαθέτω την ηρεμία της

γνώσης. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά, αν το πιστέψω. Δεν χρειάζονται πολλές

εξετάσεις, γιατί δεν είμαι άρρωστη. Δεν χρειάζεται τίποτα το ιδιαίτερο γιατί

πρόκειται για μια τόσο φυσιολογική διαδικασία, σαν την αναπνοή. Αν και δεν

έχω πολύ ελεύθερο-προσωπικό χρόνο, τα άλλα δύο παιδιά, όταν γεννιέται η

Ιοκάστη, είναι 4,5 ετών και 18 μηνών, είμαι όλη μέρα σε επαφή με το μικρό

εμβρυάκι που μεγαλώνει μέσα μου. Εκτός από αυτή την επικοινωνία

λειτουργώ κανονικά. Κάνω της δουλειές του σπιτιού, έχω το Μορφέα αγκαλιά

και ταυτοχρόνως μαγειρεύω, κάνω Κουγκ Φου, διδάσκω Αγιογραφία και

στήνω εκθέσεις δηλαδή ζω. Φυσιολογικά.

Και να που ένα βράδυ του Ιούλη με πιάνουν κάτι ύποπτα πονάκια. Λες;

Έχω μέρες ακόμη. Αλλά και τα άλλα παιδιά τα γέννησα λίγο ποιο νωρίς. Με

το καλό να μας έρθεις. Έτσι κι αλλιώς, αν και δε σε έχω δει ήδη μου λείπεις.

Οι μαίες θέλουν να με δουν και, φυσικά. δε τους χαλάω το χατίρι. «Ο

τράχηλος είναι ακόμη σκληρός και πίσω. Θα περιμένουμε..»

Μετά από 2 μέρες οι πόνοι ξεκινούν από το πρωί. Ετοιμάζω τα παιδιά,

μαγειρεύω και συνεχίζουμε τη μέρα μας κανονικά, μόνο που στέλνω τον

Ιωάννη για τις τελευταίες απαραίτητες αγορές. Μάλλον αυτή είναι Η ΜΕΡΑ. Ή,

μάλλον, η νύχτα. Ξέρω ότι μόνο όταν βάλω τα παιδάκια μου για ύπνο θα

αφεθώ στο Θαύμα της Γέννησης.

Το απόγευμα πηγαίνουμε όλη μαζί μια βόλτα στη γειτονιά. Μας

συναντούν και ρωτούν πως πάω. «Μάλλον θα γεννήσω απόψε.» Με κοιτούν

έκπληκτοι και φοβισμένοι μαζί γιατί μια τέτοια απάντηση θα την περίμεναν να

ακουστεί σε άλλο τόνο και με άλλη χροιά.

Ώρα για ύπνο. «Ίσως αύριο να είναι μαζί μας και η αδελφούλα σας. Θα

δούμε.» Φαίνονται ενθουσιασμένα και χαρούμενα. Όνειρα γλυκά κουκλιά

μου.

Άρχισαν να έρχονται οι φίλοι για το Κουγκ Φου. «Έλα Δούκισσα

ξεκινάμε» Απόψε λέω να μη κάνω. Μάλλον γεννάω. «ΓΕΝΝΑΣ!;!;!;!». «Να

φύγουμε, να μείνουμε; Τι να κάνουμε;» Κάντε την προπόνηση σας. Εγώ θα

ξεκουραστώ εδώ λιγάκι. Μάλλον θα έχω μακριά νύχτα.

Στις 11 το βράδυ φεύγουν. Ο Ιωάννης, ένας καλός μας φίλος και ‘εμείς’

κατεβαίνουμε στον κήπο. Όλως παραδόξως, αν και Ιούλιος ,στην Αττική, το

βράδυ είναι δροσερό και το φεγγάρι τεράστιο. Κάνω τις οδύνες μου

περπατώντας στον κήπο και παρακαλώ τους συντρόφους μου να

παρακολουθήσουν τη συχνότητα τους. «Είσαι σαν καλοκουρδισμένο ρολόι.

Ακριβώς κάθε 2 λεπτά.» Περπατάω γύρω-γύρω από την αιωνόβια ελιά,

κρατιέμαι από τις προεξοχές του κορμού της και μόλις περνά η οδύνη είναι

σαν να μην πόνεσα ποτέ. Είμαι ευδιάθετη, λέμε αστεία και πάλι.. Βαθιά

εισπνοή, εκπνοή και βαθύ κάθισμα.. Αυτή τη φορά πιάστηκα από την

ανεμόσκαλα του Εύστρατου.

Το φως της πανσελήνου δίνει μια ασημένια θαλπωρή στον κήπο και είναι

πανέμορφα. Στις 1:30 καταφτάνουν και οι μαίες. «Που θα γεννήσεις; Πάνω;

Άντε έλα να σε εξετάσω λίγο» «Θέλω να σε εξετάσω σε οδύνη. Έχεις

διαστολή 2 αλλά σχεδόν εξαλειμμένο τράχηλο.»

Σηκώθηκα αμέσως. Ήταν ο χειρότερος πόνος που ένιωσα ως τα τώρα.

Όρθια δεν πονάω. Έρχεται και φεύγει, σαν κύμα, σαν πνοή ανέμου.. Κι εγώ

εκεί το δέχομαι και το αφήνω να περάσει.. χωρίς σκέψεις.. και συνεχίζουμε.

Τώρα μένω στο μπαλκόνι και πηγαίνω πέρα δώθε. Οι υπόλοιπη συζητάνε

διάφορα. Ρωτάω τη μαία, γιατί συνήθως ακούω να σπάνε τα νερά ώρες πριν

ενώ σε μένα αυτό συμβαίνει την τελευταία στιγμή. Ξεκινάει να μου πει μα

σταματά. Άλλος ένας πόνος και συνεχίζουμε. «Εμείς πάντως λέμε ότι αυτά τα

παιδιά είναι τυχερά. Δεν ταλαιπωρούνται και ο σάκος με τα υγρά βοηθάει στο

πιο εύκολο πέρασμα του μωρού από τα οστά της λεκάνης.»

Ας πάμε μέσα. Οι πόνοι έχουν πυκνώσει πολύ. «Θέλεις να ξαπλώσεις;»

Ναι, τώρα θέλω.

Μία εξώθηση και νοιώθω το σάκο να σπάει. Έλα γλυκιά μου σε

περιμένω. Στο χώρο υπάρχει απόλυτη ησυχία. Δύο κεράκια είναι η μοναδική

φωτεινή πηγή στο χώρο. Άλλη μια εξώθηση και να το κεφαλάκι της. «Είχε το

χεράκι της στο μάγουλο». Σιγή.. Περιμένουμε. Βλέπω τον Ιωάννη μου δίπλα

μου να με κοιτά και του χαμογελάω. Εξώθηση. Την νοιώθω να βγαίνει από

μέσα μου. Και υπάρχει μια ιερή στιγμή, μια τόσο μοναδική στιγμή που δεν

ακούγεται απολύτως τίποτα.

Το πρώτο κλάμα και η φωνή της Ευαγγελίας «3 παρά 10». Την

τυλίγουν σε μια πετσετούλα και μου την δίνουν. Είμαι γυμνή και τη βάζω

πάνω στο στήθος μου. Έχουμε ακριβώς την ίδια θερμοκρασία και είναι τόσο

μικρή. Καλώς ήρθες γλυκιά μου Ιοκάστη. Δε χορταίνω να τη βλέπω. Τη

φιλάω, τη χαϊδεύω και την απολαμβάνω. Αγκαλιαζόμαστε και οι τρεις σε μια

ατμόσφαιρα γεμάτη σεβασμό. Οι μαίες κάτι συζητάνε ψιθυριστά. Ο λώρος

σταματά να πάλλεται και τώρα αναλαμβάνει ο πατέρας. Αυτό που μας ένωνε

τόσους μήνες τώρα έχει πια κοπεί. «Έλα καλή μου να βγει και ο πλακούντας.

Ας ανάψουμε το φακό καλύτερα μη τους ενοχλήσουμε με έντονα φώτα… Ο

πλακούντας είναι μια χαρά.» Ας τον φυλάξουμε, για τη ρίζα του δέντρου της.

Ένα λυγερό πλατανάκι.

Mε την Ιοκάστη μείναμε αγκαλιά 4 ώρες. Την έβαζα μια στο ένα στήθος

και μια στο άλλο. Δεν φαινόταν καθόλου κουρασμένη και συνέχιζε να

θηλάζει. Η εμπειρία, αυτή της επαφής, ήταν μοναδική. Εγώ ήμουν σίγουρη

για αυτό που έκανα και το απολάμβανα. Εκείνη ένιωθε ασφάλεια και έκανε

αυτό που την ευχαριστούσε… Να εξακολουθεί να νοιώθει το γνώριμο κτύπο

της καρδιά μου.

Μας βρήκε η αυγή αγκαλιασμένες και ευτυχισμένες. Κατά τις 12

έρχεται ο Ιωάννης μου να με ρωτήσει πως είμαστε και αν θα μπορούσαν να

έρθουν τα παιδιά, που εδώ και ώρα τον παρακαλούν να γνωρίσουν την

αδελφούλα τους. Το μωρό μας κοιμάται αλλά βεβαίως και μπορούν να

έρθουν. Πλησιάζουν σχεδόν ευλαβικά. Την αγγίζουν τρυφερά και εξαιρετικά

προσεκτικά. Την παρατηρούν και τα προσωπάκια τους λάμπουν. Κάνουν

σχόλια.. Είναι τόσο μικρούλα, είναι πολύ όμορφη.. κουκλίτσα σωστή. Ο

Μορφέας κουρνιάζει στην αγκαλιά μου την βλέπει και γελάει, γελάει.. κοιτάει

εμένα με απορία και χαρά μαζί. Ο Εύστρατος θέλει να τη φιλήσει. Μα φυσικά

και μπορείς, γλυκέ μου. Είναι στιγμές που χαράζονται στο νου με ανεξίτηλο

τρόπο και κάθε φορά, που τις ανακαλώ, πλημμυρίζω από συναισθήματα και

δάκρυα. Είναι στιγμές χαράς, στιγμές αγάπης.

Δούκισσα 2010, Αθήνα

http://www.birthchoices.gr

σήμερα είχα αυτή τη συζήτηση με μια φίλη, και είπα να τα γράψω κι εδώ (προειδοποίηση: θα μακρυγορήσω! )

 

όπως έχω ξαναγράψει, ζήτησα από το γιατρό πρόκληση, σε περίπτωση που το μωρό δεν γεννιόταν από μόνο του μέχρι την ΠΗΤ, γιατί ακριβώς στην ΠΗΤ ο σύζυγος έπρεπε να φύγει για εξωτερικό (και θα έμενε εκεί). συμφωνήσαμε λοιπόν ότι μόνο αν συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις (τράχηλος έτοιμος ή/ και μωρό εμπεδωμένο) θα την κάναμε, αλλιώς μου είπε ότι αν το ζητούσα θα προτιμούσε να μου κάνει κατευθείαν καισαρική και να μην μπω αναίτια σε διαδικασία πρόκλησης.

 

πλησιάζοντας η ΠΗΤ, είπαμε με το σύζυγο μήπως βοηθήσουμε την κατάσταση (με εννοείτε, φαντάζομαι ) και τελικά η θεραπεία μάλλον απέδωσε, γιατί γύρω στις 15 μέρες νωρίτερα είδα το γνωστό βύσμα. 2 μέρες αργότερα με εξέτασε ο γιατρός, είδαμε ότι είχα μια μικρή διαστολή και παρόλο που το μωρό ήταν ψηλά, μου είπε ότι μπορούσαμε να προχωρήσουμε, και τελικά το κλείσαμε για Παρασκευή, με ένα τελευταίο NST την Τετάρτη. ο γιατρός μου μού είπε να μην ανησυχώ, θα γεννήσω φυσιολογικά κι εύκολα.

 

η διαδικασία ήταν η γνωστή, τα προκαταρκτικά (ξύρισμα, κλύσμα κλπ) μπορώ να πω ότι δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα. ούτε στους ορούς και στα τρυπήματα είχα θέμα. μου βάλανε το φάρμακο, άρχισαν κάποιοι μικροπόνοι και περιμέναμε. Λίγο αργότερα ο γιατρός μου μού έσπασε τα νερά και οι πόνοι κάπως δυνάμωσαν.

 

Δυστυχώς, παρόλο που πήγαινα με πρόθεση να αποφύγω την επισκληρίδιο, όταν άρχισαν οι ζόρικοι πόνοι δεν άντεξα και πολύ. νομίζω ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε το ότι μου ήρθε εμετός, κάτι που έχει να μου συμβεί από το δημοτικό και είναι το χειρότερο συναίσθημα για μένα, κι εκεί λίγο έχασα τη μπάλα και ενέδωσα. Θα ήθελα να έχω αντέξει λίγο περισσότερο (κόταααααα ) αλλά δεν...

 

περιμένοντας τον αναισθησιολόγο, πονούσα αρκετά και ήμουν και με το νεφροειδές παραμάσχαλα, και ήρθε μια μαία μικρότερή μου ή το πολύ συνομήλικη, με πλατινέ μαλλί και νύχι, και μου μίλησε πολύ υποτιμητικά, ότι κάνω κακό στο μωρό μου που δεν κάνω αναπνοές φου-φου-φου γιατί δεν το βοηθάω να οξυγονωθεί. ενώ από μέσα μου οραματιζόμουν ότι της αδειάζω το νεφροειδές στο κεφάλι, της απάντησα ήρεμα-ήρεμα ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό γιατί παθαίνω υπερκαπνία και ζαλίζομαι, αλλά αυτή συνέχισε να με ψέλνει πάνω από το κεφάλι μου να κάνω αναπνοές. ευτυχώς ήρθε ο αναισθησιολόγος και ήταν ήπιος άνθρωπος και κάπως αποσοβήθηκε η κρίση

 

του αναισθησιολόγου του είπα ότι δεν θέλω σε καμία περίπτωση βαριά δόση, απλά να μου πάρει τον πολύ πόνο, και πρόσθεσα "εσείς βέβαια ξέρετε καλύτερα" για καλόπιασμα η αλήθεια είναι ότι ηρέμησα πολύ με την αναισθησία και πέρασαν οι ώρες των ωδινών άνετα, παρόλο που τα πόδια μου τα κουνούσα κανονικά.

 

αφού έχουν περάσει αρκετές ώρες, έρχεται η προϊσταμένη μαία (λίγο γκεστάπο αλλά όχι απότομη, είχε ένα no-nonsense ύφος "βοήθησέ με να σε βοηθήσω" κι εμένα τουλάχιστον σε εκείνη τη φάση μου ταίριαζε, ήθελα κάποιον χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς, να με κατευθύνει σωστά και με μια σχετική κατανόηση της κατάστασής μου.

 

στις πρώτες εξωθήσεις η μικρή σφήνωσε στραβά στη λεκάνη (ανεμπέδωτη γαρ). παρόλο λοιπόν που έκανα καλές εξωθήσεις, βοηθούσε και η μαία με το χέρι της, δεν μπορούσαμε να της αλλάξουμε πορεία. προσπαθήσαμε αρκετά, και κάποια στιγμή φώναξαν το γιατρό μου να δει τι γίνεται και να δώσει οδηγίες. τους είπε να με γυρίσουν σε διάφορες στάσεις (κυρίως στο πλάι) και να συνεχίσουμε. παρόλα αυτά, για δεύτερη φορά δεν έγινε κάτι, και μάλιστα εκείνη την ώρα πέρασε και η δόση της αναισθησίας και τα είδα όλα! τους ζήτησα κι άλλη δόση και στην αρχή μου αρνήθηκαν, αλλά τους εξήγησα ότι δεν μπορώ να συνεργαστώ έτσι, γιατί από τον πόνο δεν έσπρωχνα αποτελεσματικά, οπότε μου κάνανε μια δεύτερη μικρή. βέβαια πιστεύω ότι πιο πολύ placebo λειτούργησε, αλλά κάτι είναι κι αυτό! εκείνη την ώρα ξαναήρθε ο γιατρός μου και είδε την κατάσταση, άκουσα μια μαία (από την καινούρια βάρδια) που κάτι του ψιθύρισε για καισαρική, αλλά εκείνος της απάντησε "όχι βέβαια, θα γεννήσει φυσιολογικά". τους έδωσε πάλι οδηγίες, με ξαναγυρίσανε σαν το κοκορέτσι, και τελικά τα καταφέραμε! πήγαμε γρήγορα-γρήγορα χειρουργείο, κι εκεί με 1-2 εξωθήσεις ακόμη γεννήθηκε το κοριτσάκι μας!

 

Συμπερασματικά, πιστεύω ότι είχα έναν εύκολο τοκετό, παρά την ταλαιπωρία του σφηνώματος (για το μωρό με νοιάζει δλδ, εγώ κομμάτια να γίνει). ήταν μια ευχάριστη εμπειρία σε γενικές γραμμές, και τώρα που έχει περάσει και καιρός βλέπω τα εξής καλά και κακά:

 

στα καλά μετράω το γιατρό μου. τήρησε όσα είπε, ήμουν η τελευταία που γέννησε εκείνη την ημέρα (κι από ό,τι μου είπε ο ίδιος οι καισαρικές Παρασκευή είναι στα ύψη), δεν ήταν φαφλατάς για να φανεί ότι έκανε το σπουδαίο τοκετό (όπως άκουσα άλλους γιατρούς στο δωμάτιο) στην παρακολούθηση της εγκυμοσύνης δεν μου έπαιρνε χρήματα και ΠΑΝΤΑ μου έδινε μηδενική απόδειξη, ό,τι χρήματα πήρε ήταν με απόδειξη και χωρίς προσαύξηση λόγω αυτού, με ηρέμησε όταν μου είπαν ότι το παιδί έχει κοντό χαλινό και χρειάζεται επέμβαση να μην κάνω τίποτα και να το δει ο παιδίατρός μου πρώτα, γενικά ήταν σωστός. το μόνο σημείο που δεν μου άρεσε ήταν όταν πριν από τον τοκετό του έλεγα ότι δεν θέλω επισκληρίδιο με το ύφος του μου έλεγε εμμέσως ότι θα είναι βλακεία να μην κάνω, αφού θα με ανακουφίσει. βέβαια δεν επέμεινε ποτέ, πάντα μου έλεγε "άσε να έρθει η ώρα και βλέπουμε".

 

ένα άλλο σημείο που θα προσέξω σε επόμενη γέννα (και γι' αυτό ίσως ευθύνεται ο γιατρός) είναι η κοπή του ομφάλιου λώρου. η μικρή έχει χαμηλό σίδηρο αυτή τη στιγμή, απλά ακόμη δεν ξέρω αν φταίει το θέμα του λώρου ή αν έχει στίγμα, αλλά σε επόμενο τοκετό θα το ζητήσω να κοπεί αφού σταματήσει να πάλλεται.

 

και τώρα το μεγάλο θέμα της επισκληριδίου: δεν το συζητώ ότι με ανακούφισε τρελά. όσο περνάει ο καιρός όμως, μου δίνεται η αίσθηση ότι σε μια φάση που και το μωρό μου έδινε τον αγώνα του να βγει (και μάλιστα χωρίς να το έχει επιλέξει από μόνο του), αυτό πάλευε κι εγώ κοιμόμουν . δεν λέω μεγάλη κουβέντα, γιατί όπως είπα η δυνατότητα να μην πονάς πιστεύω δεν είναι αμελητέα, αλλά μια επόμενη γέννα θα ήθελα να τη δοκιμάσω χωρίς αναισθησία, όσο αντέξω τέλος πάντων. δεν ξέρω μάλιστα αν αυτό έφταιγε για τη νωθρότητα της μικρής μετά τη γέννα, όταν ζήτησα να μου τη φέρουν στην ανάνηψη για το θηλασμό δεν μπορούσε με τίποτε να θηλάσει, σαν να μην ήξερε τι να κάνει στο στήθος.

 

πιστεύω λοιπόν ότι σαν μια πρώτη γέννα ήταν καλή, δεν είχα κάποια τραυματική εμπειρία και πήρα και το βάπτισμα του πυρός. από όλη αυτή την εμπειρία προσπαθώ να βγάλω και κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για τυχόν επόμενη και καταλήγω ότι ναι μεν δεν είμαι "φανατική" του φυσικού τοκετού, με την έννοια ότι κάποιες παρεμβάσεις (κλύσμα, περινεοτομή κλπ) δεν με ενοχλούν, αλλά κάποια πράγματα θα τα έχω υπόψη μου να γίνουν διαφορετικά.