Το παιδί της απέναντι

Μαρίτα, φαντάζομαι όμως ότι υπάρχουν δύο ειδών μοναχοπαίδια. Τα μοναχοπαίδια που όπως λες έχουν μάθει να είναι μόνα τους και αυτόδεν τα ενοχλεί, αλλά και τα μοναχοπαίδια που αυτό τα ενοχλεί και που διαρκώς έχουν την ανάγκη να βρουν παρέα...

Δεν είμαι σίγουρη αν είναι θέμα χαρακτήρα ή αν έχει συμβάλλει σε αυτό η αντιμετώπιση των γονιών. Για παράδειγμα, γνωρίζω μοναχοπαίδια που οι γονείς τους τα στέλνουν διαρκώς κάπου για να μην είναι μόνα τους. Με αποτέλεσμα να γυρνάνε σπίτι κατάκοπα, απλώς και μόνο για να ετοιμαστούν να πάνε κάπου αλλού ή για να κοιμηθούν. Αυτό με βρίσκει αντίθετη. Η γνώμη μου είναι ότι άθελά τους αυτοί οι γονείς, τους περνάνε την αγωνία του μην τυχόν και μείνουν μόνα χωρίς παρέα.

Πιστεύω ότι κάποιος για να είναι ανεξάρτητος θα πρέπει να είναι σε θέση να μείνει και λίγο μόνος του.

Αργότερα στο σχολείο που θα επιλέγουν τους φίλους τους μόνοι τους δεν θα τους δέχεται στο σπίτι του το παιδί αν δεν αρέσουν οι γονείς τους στη μαμά του?

Τα κοριτσάκια αυτά είναι και συμμαθήτριες...

Μαρίτα, φαντάζομαι όμως ότι υπάρχουν δύο ειδών μοναχοπαίδια. Τα μοναχοπαίδια που όπως λες έχουν μάθει να είναι μόνα τους και αυτόδεν τα ενοχλεί, αλλά και τα μοναχοπαίδια που αυτό τα ενοχλεί και που διαρκώς έχουν την ανάγκη να βρουν παρέα...

Τα μοναχοπαίδια που δεν τα ενοχλεί να είναι συνέχεια μόνα τους δεν είναι φυσιολογικά. Σαφώς μπορούν να συνηθίσουν να είναι μόνα τους (όπως μπορούν να συνηθίσουν να μην τρώνε κάθε μέρα, να μην πίνουν πολύ νερό, να μην μιλάνε κλπ) αλλά δεν είναι ευχής έργο το παιδί σου να μην θέλει παρέα. Είναι κάτι που πρέπει να προσπαθείς να το διορθώσεις, όχι κάτι να σε ικανοποιεί.

Εκτός από τον κίνδυνο να γίνουν αντικοινωνικά, τα παιδιά που παίζουν επί το πλείστον μόνα τους χάνουν την ευκαιρία να επωφεληθούν από τα καλά του ομαδικού παιχνιδιού. Το ότι είναι ευχαριστημένα παίζοντας μόνα τους (ή ότι δεν διαμαρτύρονται που δεν έχουν παρέα) δεν είναι καλή ένδειξη και δεν πρέπει να μας εφησυχάζει.

Το να μη μπορεί λεπτό το παιδί μόνο του είναι κάτι που εμένα με προβληματίζει.

Κι εμένα θα με προβλημάτιζε, υπό την έννοια ότι προφανώς κάτι του λείπει. Δεν είναι ανησυχητικό όμως, είναι απόλυτα φυσιολογικό και αποδεκτό να θέλει το παιδί παρέα και να την αποζητά.

ακόμα χειρότερα...

Εγώ έχω 2 παιδιά με μικρή διαφορά. θα παίξουν και μαζί, θα παίξει και το καθένα χώρια στο δωμάτιό του ή παράλληλα το ένα δίπλα στο άλλο ή να παίζουν και τα 2 μαζί μας... Όλους τους συνδυασμούς...

Σκέψου τώρα τα δικά σου παιδιά να μην παίζουν ποτέ το ένα μαζί με το άλλο. Ούτε παράλληλα. Ούτε καν στο ίδιο δωμάτιο. Να μην κάθονται μαζί στο τραπέζι να φάνε, αλλά να τρώνε χωριστές ώρες σε χωριστούς χώρους. Γενικά να μην έρχονται σε καμία επαφή. Και ας πούμε ότι αυτό δεν φαίνεται να τα ενοχλεί, ούτε παραπονιούνται. Μια χαρά παίζει το καθένα μόνο του.

Αυτή την κατάσταση θα τη θεωρούσες ικανοποιητική για τα παιδιά σου;

Πιστεύω ότι κάποιος για να είναι ανεξάρτητος θα πρέπει να είναι σε θέση να μείνει και λίγο μόνος του.

Ναι. Για λίγο. Όχι κάθε μέρα στον αιώνα τον άπαντα.

Και ανεξάρτητος δεν γίνεσαι στα 5, μην τρελαθούμε κιόλας! Στα 5 ακόμα μαθαίνεις τους κανόνες της αλληλεπίδρασης και της επικοινωνίας. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες και όχι η ανεξαρτησία από τους συνομιλήκους ή η αντοχή της μοναξιάς.

Τα μοναχοπαίδια που δεν τα ενοχλεί να είναι συνέχεια μόνα τους δεν είναι φυσιολογικά. Σαφώς μπορούν να συνηθίσουν να είναι μόνα τους (όπως μπορούν να συνηθίσουν να μην τρώνε κάθε μέρα, να μην πίνουν πολύ νερό, να μην μιλάνε κλπ) αλλά δεν είναι ευχής έργο το παιδί σου να μην θέλει παρέα. Είναι κάτι που πρέπει να προσπαθείς να το διορθώσεις, όχι κάτι να σε ικανοποιεί.

Μα δεν είπα να είναι συνέχεια μόνα τους. Είπα να μην έχουν συνέχεια την ανάγκη κάποιου άλλου. Μια μέση λύση. Να μπορούν και να μείνουν ένα απόγευμα με τη μαμά και τον μπαμπά.

Σκέψου τώρα τα δικά σου παιδιά να μην παίζουν ποτέ το ένα μαζί με το άλλο. Ούτε παράλληλα. Ούτε καν στο ίδιο δωμάτιο. Να μην κάθονται μαζί στο τραπέζι να φάνε, αλλά να τρώνε χωριστές ώρες σε χωριστούς χώρους. Γενικά να μην έρχονται σε καμία επαφή. Και ας πούμε ότι αυτό δεν φαίνεται να τα ενοχλεί, ούτε παραπονιούνται. Μια χαρά παίζει το καθένα μόνο του.

 

Αυτή την κατάσταση θα τη θεωρούσες ικανοποιητική για τα παιδιά σου;

 

 

Ναι. Για λίγο. Όχι κάθε μέρα στον αιώνα τον άπαντα.

 

Και ανεξάρτητος δεν γίνεσαι στα 5, μην τρελαθούμε κιόλας! Στα 5 ακόμα μαθαίνεις τους κανόνες της αλληλεπίδρασης και της επικοινωνίας. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες και όχι η ανεξαρτησία από τους συνομιλήκους ή η αντοχή της μοναξιάς.

Όχι βέβαια. Έχω διευκρινίσει νομίζω ότι ικανοποιητική θεωρώ τη μέση λύση. ούτε να είναι διαρκώς σε αναζήτηση παρέας ή ομαδικού παιχνιδιού, ούτε όμως και να απομονώνονται...

Όσο για την ανεξαρτησία. Είπα ότι δεν μιλάω για την ηλικία των 5. Αλλά όταν βλέπει από τα 5 ένα διαρκές άγχος των γονιών να του βρουν παρέα και να του γεμίσουν τη μέρα μην τυχόν και κάτσει μισή ώρα μόνο του, ε πως θα καταλήξει σαν ενήλικας; (αυτό πάει για κάτι γνωστούς μου με μοναχοπαίδια).

Επίσης να διευκρινήσω ότι μιλάω πλέον γενικά αφού δεν συμμετέχει η θεματοθέτρια.

Επίσης να διευκρινήσω ότι μιλάω πλέον γενικά αφού δεν συμμετέχει η θεματοθέτρια.

Δεν μπορείς να μιλήσεις γενικά για πράγματα που είναι ειδικά. Ας αποφασίσουμε τελικά ποια περίπτωση συζητάμε: του μοναχοπαιδιού που δεν έχει παρέα και την αποζητά, του μοναχοπαιδιού που έχει παρέα και θέλει κι άλλη, του παιδιού που έχει αδέλφια και παρέα; Του παιδιού που είναι 3 χρονών, 5 χρονών ή 15 χρονών; Δεν ισχύουν τα ίδια για όλες τις περιπτώσεις.

Όπως παράδειγμα εσύ που έχεις δύο παιδάκια σε κοντινές ηλικίες που παίζουν μεταξύ τους, μπορείς μια χαρά να λες ότι δεν δέχεσαι άλλο παιδάκι στο σπίτι σας. Δικαίωμά σου, αλλά το παιδί σου δεν ζημιώνεται ιδιαίτερα από αυτή την τακτική (εκτός του ότι δεν θα παίξει ποτέ με το δικό μου που είναι μια χαρά παιδάκι δική σας η χασούρα). Αν όμως την ίδια τακτική ακολουθήσει μια μαμά που έχει μοναχοπαίδι το οποίο είναι κάθε μέρα μόνο του στο σπίτι, τότε αντικειμενικά κάνει κακό στο παιδί της. Αν είναι και μαζεμένο και δεν αποζητά τις παρέες, ακόμα χειρότερα.

Το σκεπτικό σου (το δικό σου ή της θεματοθέτριας) γιατί δεν θέλεις άλλο παιδάκι στο σπίτι δεν ενδιαφέρει στην προκειμμένη περίπτωση. Το θέμα που συζητάμε είναι οι επιπτώσεις στο παιδί.

nαι και εγω δεν μιλαω γενικα ειδικα μιλαω για ένα παιδακι που παρακαλαει να παιξει με ένα άλλο ...

αν υπαρχει οντως σοβαροπς λογος που δεν το επιτρεπει , να το συζητησω και να το δεχτω...

ακριβώς... τόσο απλά!

Βρε παιδιά, μην πιάνουμε τις άκρες και μη διεστραβλώνουμε αυτά που λέει ο άλλος.

Ενα παιδί που θέλει να είναι συνέχεια μόνο του είτε έχει αδερφάκι είτε όχι είναι προβληματικό. Τελεία.

Μίλησα συγκεκριμένα συγκρίνοντας ένα μοναχοπαίδι (που χαρακτηριστικά ενέφερε η τζουτζούκα νομίζω) και κάποιο παιδί που έχει αδερφάκι. Το μοναχοπαίδι λοιπόν εκ των πραγμάτων έχει μάθει μόνο του όχι να είναι μοναχικό και να το επιδιώκει αλλά να μπορεί να κάτσει το απόγευμα σπίτι του και να απασχοληθεί δημιουργικά.

Το παιδί που έχει μάθει με αδέρφια, και πρέπει να κάτσει 2 μέρες μόνο του δε θα του είναι τόσο εύκολο. Αυτό λέω και μόνο!

Η θεματοθέτρια συνήθως έτσι κάνει στα θέματα που ανοίγει εκαβη...παρόλα αυτά το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το θέμα.

1. Το γενικό της συζήτησης έγκειται στο ότι μιλάμε για την ηλικία του νηπιαγωγείου και πρώτων τάξεων δημοτικού, και όχι για το παιδάκι της beba09 ειδικά. Το τι κάνει η θεματοθέτρια είναι δικό της θέμα. Το να θεωρείται όμως τόσο εξωφρενικό που θέλει ένα παιδάκι να παίξει χωρίς πρωτόκολλο, ή που οι απέναντι γονείς επιτρέπουν στο παιδί τους να ζητήσει να βρεθεί με το γειτονόπουλο, είναι κάτι που σηκώνει πολλή συζήτηση.

2. Οι παρέες είναι σημαντικές όχι μόνο για μοναχοπαίδια. Τα παιδιά με αδέρφια θα βρουν μεν πιο εύκολα μέσα στο σπίτι κάποιον να παίξουν, αλλά θέλουν κι αυτά να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την κοινωνικοποίησή τους. Επίσης δοκιμάζουν κι άλλους συσχετισμούς, π.χ. μπορεί ένα παιδί που είναι το μικρότερο από τα αδέρφια να είναι το μεγαλύτερο σε μια παρέα, ή αδέρφια που είναι πολύ δεμένα να βρουν διαφορετικές παρέες, κτλ.

Aπο οσα διαβασα εδω συμφωνω με τις tzoutzouka και ekavi. Οσο ανησυχητικο ειναι για ενα παιδι να καθεται μονο του χωρις παρεα, αλλο τοσο "κουφο" ειναι αυτο που κανουν οι γονεις καποιων (κυριως μοναχοπαιδιων) που αναζητουν με καθε τροπο να γεμισουν τα απογευματα των παιδιων τους με "φιλαρακια". Η εμπειρια μου απο ενηλικες που εχουν μεγαλωσει ετσι ειναι οτι και στην ενηλικη ζωη τους αδυνατουν να καθισουν σπιτι τους, αδυνατουν να μεινουν μονοι εστω και λιγο, ταλανιζονται απο "φιλους" που δεν εχουν πολλες φορες τιποτε κοινο περα απο τη διαθεση να ειναι σε μια καφετερια. Για αυτο η μεση οδος ειναι η λυση. Χρειαζεται και ο φιλος για να παιξουν τα παιδια μας, χρειαζονται και οι στιγμες μοναξιας για να αποφορτιστουν. Επισης αυτο που τονιστηκε περι εκλεκτικοτητας κατα τη γνωμη μου ειναι υψιστης σημασιας: αν ειναι να κανουμε παρεα με οποιον να'ναι για να μη μεινουμε μονοι, ε βρε αδερφε, ας μεινουμε μονοι...

1. Το γενικό της συζήτησης έγκειται στο ότι μιλάμε για την ηλικία του νηπιαγωγείου και πρώτων τάξεων δημοτικού, και όχι για το παιδάκι της beba09 ειδικά. Το τι κάνει η θεματοθέτρια είναι δικό της θέμα. Το να θεωρείται όμως τόσο εξωφρενικό που θέλει ένα παιδάκι να παίξει χωρίς πρωτόκολλο, ή που οι απέναντι γονείς επιτρέπουν στο παιδί τους να ζητήσει να βρεθεί με το γειτονόπουλο, είναι κάτι που σηκώνει πολλή συζήτηση.

 

2. Οι παρέες είναι σημαντικές όχι μόνο για μοναχοπαίδια. Τα παιδιά με αδέρφια θα βρουν μεν πιο εύκολα μέσα στο σπίτι κάποιον να παίξουν, αλλά θέλουν κι αυτά να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την κοινωνικοποίησή τους. Επίσης δοκιμάζουν κι άλλους συσχετισμούς, π.χ. μπορεί ένα παιδί που είναι το μικρότερο από τα αδέρφια να είναι το μεγαλύτερο σε μια παρέα, ή αδέρφια που είναι πολύ δεμένα να βρουν διαφορετικές παρέες, κτλ.

Συμφωνώ.

Να προσθέσω επίσης οτι το να δεχομαι φιλους της μικρης σπίτι ή να πηγαινουμε, βοηθά στην κοινωνικοποιηση αλλά εμένα κυρίως με ευχαριστεί γιατί ευχαριστεί κι εκείνη. Ετσι απλά...

Επίσης, κατά περίεργο τρόπο με τους περισσότερους γονεις φιλων της περνάω κι εγω καλά εως πολύ καλά.

Οσο γι αυτο που αναφερθηκε παραπανω οτι καποιοι προσπαθουν συνεχεια να κρατουν τα παιδια απασχολημενα με φιλους και δραστηριοτητες με βρισκει αντιθετη.

Δεν γνωριζω παντως προσωπικα καποιον/ους που να το κανουν.

Επισης αυτο που τονιστηκε περι εκλεκτικοτητας κατα τη γνωμη μου ειναι υψιστης σημασιας: αν ειναι να κανουμε παρεα με οποιον να'ναι για να μη μεινουμε μονοι, ε βρε αδερφε, ας μεινουμε μονοι...

Όχι στην ηλικία των 5 χρονών, έλεος! Εμείς σαφώς να κάτσουμε μόνοι μας αν το επιθυμούμε, το παιδί γιατί να μαραζώσει;

Που εδώ δεν μιλάμε καν για ένα παιδί που δεν θέλει παρέες, αντιθέτως η κόρη της θεματοθέτριας ζητάει επίμονα να παίξει με τη συμμαθήτριά της.

Κατά τ' άλλα, συμφωνώ με την Pax.

Επισης αυτο που τονιστηκε περι εκλεκτικοτητας κατα τη γνωμη μου ειναι υψιστης σημασιας: αν ειναι να κανουμε παρεα με οποιον να'ναι για να μη μεινουμε μονοι, ε βρε αδερφε, ας μεινουμε μονοι...

Συμφωνω και εγω με little monkey. Τι εκλεκτοτερο μπορει να εχει ένα 5χρονο από το άλλο?? για εμενα τιποτα.....

επισης ένα 5 χρονο δεν 'παρασύρεται ' σε κατι τραγικο...δοκιμαζει τα παντα....και με τη βοηθεια μας αυτοοριοθετειται...τα ορια που θετει όμως είναι αυτά που εκεινο επιθυμει...αν δεν τα επιθυμει και τα επιθυμουμε εμεις, αργα η γρηγορα αυτό θα γυρισει μπουμερανγκ.

Όχι στην ηλικία των 5 χρονών, έλεος! Εμείς σαφώς να κάτσουμε μόνοι μας αν το επιθυμούμε, το παιδί γιατί να μαραζώσει;

Γιατί και στην ηλικία των 5, υπάρχει περίπτωση να βρεθεί το παιδί με τελείως ακατάλληλη παρέα. Έχει έρθει σπίτι μας (επανελλημένως) φίλη της κόρης μου απο το νηπιαγωγείο και, δεν ξέρω τι ερεθίσματα είχε το παιδάκι απο το περιβάλλον του, αλλά είχε το κακό συνήθειο να δημιουργεί κλίκες στην παρέα (ναι απο τόσο μικρό!) να βγάζει την κόρη μου έξω απο όλα τα παιχνίδια, να αναγκάζει την παρέα να παίζει ότι θέλει αυτή και αν δεν το κάνουνε, κάπως κατάφερνε και περιθωριοποιούσε αυτούς που είχαν αντίθετη άποψη. Όταν έφευγε, η κόρη μου ανακουφίζονταν. Τους γονείς του παιδιού τους είχα γνωρίσει και ειδικά η μαμά του παιδιού δεν μου είχε κάνει καλή εντύπωση. Για να μην απορρίψω όμως έτσι ένα παιδάκι, το πάλεψα λίγο. Όταν όμως είδα πως η παρέα της δεν έκανε καλό στο παιδί μου δεν το ξανακάλεσα ούτε και επιδίωξα περαιτέρω επαφή με τους γονείς.

Εν πάση περιπτώση, αν διαβάσατε προσεκτικά, θα καταλάβατε πως υποστηρίζω μια μέση οδό και όχι ακραίες απόψεις. Και ειλικρινά προτιμώ να περάσει ένα απόγευμα μόνη της η κόρη μου και να βρω άλλους τρόπους να απασχοληθεί, παρά να καλέσω το παιδάκι για το οποίο μίλησα και να περάσει άσχημα το παιδί μου. Δεν νομίζω ότι θα μαραζώσει γιαυτό το λόγο.

Επίσης οι αντιρρήσεις μου σχετικά με το θέμα για το οποίο ανοίχτηκε αρχικά η συζήτηση αυτή, αφορούσαν στην προσέγγιση απο τη μία οικογένεια προς την άλλη(φωνές στα μπαλκόνια καθημερινά). Εκεί εστίασα εγώ και κατά πόσο αυτό είναι δείγμα καλών τρόπων, όχι φυσικά απο το παιδάκι, αλλά απο μια οικογένεια σαν σύνολο.

Τζουτζουκα η προσεγγιση δεν γινεται από την οικογενεια του αλλου παιδιου αλλα από το παιδι θεωρω ότι εχει πολύ μεγαλη διαφορα....

Επισης αν για καποιον λογο δεν επιθμεις να κανει παρεα το παιδι σου με ένα άλλο γιατι εχουν κανει και δεν σου αρεσε είναι πιο κατανοητο....να το απορριπτεις εξαρχής, για εμενα, δεν είναι....

Και τελος θεωρω ότι στα 5 χρονια ένα παιδι ευκολα καθοδηγείται με τον τροπο μας...

Σε οτι αφορά την επιλογή παρέας ένα παιδί όσο περισσότερους γνωστους έχει που μπορει να συνυπάρξει τόσο πιο επιλεκτικο μπορει να γινει. Αν έχει ένα παιδι που μπορει να παιξει ...ε τότε ισως καταληξει να παιξει με αυτο. "Απ' το ολότελα".... (και αυτο βγηκε για τους ενήλικες)

Πάντως υπάρχει 5χρονο που δεν θα εβαζα σπίτι γιατί δεν ξέρω πως να το χειριστω. Δεν ειναι φιλες ειναι συμμαθητριες, απλα σκεφτομαι στην περιπτωση που ηταν τι θα απαντουσα...

(Εντελως εκτος θέματος)....

 

Πάντως υπάρχει 5χρονο που δεν θα εβαζα σπίτι γιατί δεν ξέρω πως να το χειριστω. Δεν ειναι φιλες ειναι συμμαθητριες, απλα σκεφτομαι στην περιπτωση που ηταν τι θα απαντουσα...

(Εντελως εκτος θέματος)....

Μα εννοείται ότι αν το παιδάκι έχει κακή συμπεριφορά και το παιδί σου δεν περνάει καλά μαζί του δεν θα το θες και ούτε και το ίδιο το παιδί δε θα σου ζητάει να παίζει μαζί του…

Τζουτζουκα η προσεγγιση δεν γινεται από την οικογενεια του αλλου παιδιου αλλα από το παιδι θεωρω ότι εχει πολύ μεγαλη διαφορα....

Επισης αν για καποιον λογο δεν επιθμεις να κανει παρεα το παιδι σου με ένα άλλο γιατι εχουν κανει και δεν σου αρεσε είναι πιο κατανοητο....να το απορριπτεις εξαρχής, για εμενα, δεν είναι....

Και τελος θεωρω ότι στα 5 χρονια ένα παιδι ευκολα καθοδηγείται με τον τροπο μας...

Σε αυτή την ηλικία νομίζω πως η προσέγγιση είναι θέμα των γονιών. Διότι, ότι και να κάνει ένα παιδάκι τελείως αθώα, εαν είναι λάθος, οι γονείς οφείλουν να το νουθετήσουν και όχι να αφήνουν να συνεχίζεται μία ενοχλητική κατάσταση. Έχω πει και πιο πάνω πως εγώ προσωπικά, δεν θα άφηνα το παιδί μου να βγαίνει επι καθημερινής βάσεως στα μπαλκόνια και να φωνάζει. θεωρώ πως δεν είναι σωστό.

Στην προκειμένη περίπτωση, η μητέρα μπορεί να είδε ότι με την συγκεκριμένη οικογένεια, θα δημιουργηθούν προβλήματα. Όπως το είδα κι εγώ με την οικογένεια που περιέγραψα. Εγώ δεν μπορούσα να το αποφύγω γιατί επρόκειτο για κοινούς γνωστούς, τους οποίους αν δεν τους καλούσα θα γινόταν παρεξήγηση - για διάφορους λόγους που δεν θα τους αναλύσω εδώ. Αν γινόταν όμως, τελείως ειλικρινά, δεν θα τους καλούσα εξ' αρχής μιας και θεώρησα την μαμά συγκεκριμένα τελείως ασύμβατη με την δικιά μας κοσμοθεωρία. Το αν η δικιά μας κοσμοθεωρία είναι σωστή δεν το εξετάζω, το θεωρώ τελείως υποκειμενικό. Οπότε κι εγώ, ναι, ομολογώ πως αν δεν αναγκαζόμουνα, δεν θα έκανα ποτέ την κίνηση να καλέσω το συγκεκριμένο παιδί. Δεν χρειαζόταν να κάνω την κίνηση γιατί είδα να έρχεται αυτό που τελικά και το ίδιο το παιδί μου μου είπε. Πως δηλαδή η συγκεκριμένη παρέα δεν το ευχαριστεί και θα προτιμούσε να μην συνεχιστεί.

Επίσης να πω πως σε μικρότερη ηλικία, είχα πιο, ας το πούμε "ρομαντικές" απόψεις περί φιλίας. Οσο μεγαλώνω, και λόγω χαστουκιών που έχω φάει απο τη ζωή, διαπιστώνω πως πρέπει να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου σχετικά με τους ανθρώπους. Και πως αν αρχικά κρίνω πως κάποιος μπορεί να είναι πηγή προβλημάτων, δεν κάνω πειράματα. Έχοντας μία άλφα πείρα πια, μπορώ να κρίνω ποιός θα είναι πηγή προβλημάτων και ποιός όχι.

Όταν έφευγε, η κόρη μου ανακουφίζονταν. Τους γονείς του παιδιού τους είχα γνωρίσει και ειδικά η μαμά του παιδιού δεν μου είχε κάνει καλή εντύπωση. Για να μην απορρίψω όμως έτσι ένα παιδάκι, το πάλεψα λίγο. Όταν όμως είδα πως η παρέα της δεν έκανε καλό στο παιδί μου δεν το ξανακάλεσα ούτε και επιδίωξα περαιτέρω επαφή με τους γονείς.

Αν το παιδί σου δεν θέλει να παίξει με ένα άλλο παιδάκι, κι εσύ η ίδια βλέπεις πως δεν τα βρίσκουν ή πως το άλλο παιδάκι είναι "προβληματικό", σαφώς δεν θα επιμείνεις. Μην σου πω θα αποτρέψεις κιόλας. Αλλά εδώ μιλάμε για δύο παιδάκια που θέλουν να παίξουν μαζί, και το μόνο που μπορούμε να προσάψουμε στο άλλο παιδάκι είναι ότι φωνάζει τη φίλη του από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Με ποιο σκεπτικό τους λες όχι? Ειδικά όταν, απ' ότι φαίνεται, η εναλλακτική είναι να παίζει το καθένα μόνο του?

Άλλο πράγμα το παιχνίδι με συνομίληκα παιδιά και άλλο οι αιώνιες φιλίες, τα χαστούκια της ζωής κλπ. Δύο 5χρονα που παίζουν μαζί αντί να παίζει το καθένα μόνο του δεν είναι απαραίτητο να παραμείνουν φίλες. Στη φάση αυτή είναι απλοί συμπαίκτες. Αλλά για την ηλικία αυτή οι συμπαίκτες είναι σπουδαίο πράγμα, πρέπει να υπάρχουν και ως γονείς είμαστε υποχρεωμένοι να τους προσφέρουμε στα παιδιά μας.

θες να πεις το λογο?? ειλικρινα εχω περιεργεια τι θα μπορουσε να κανει ένα 5 χρονο για αυτό ρωταω

Θα τον πω κάπως γενικά.

Το παιδί αυτό μένει μόνο μετα το σχολειο, γιατί οι γονείς εργαζονται πολλές ωρες και δεν εχουν που να το αφησουν.

Εκδηλωνει επιθετική συμπεριφορά σε άλλα παιδια και στις δασκαλες.

Επισης η σεξουαλικη του συμπεριφορα δεν ειναι η κλασσικη 5χρονου, αλλα πολυ περιεργη. Αυτα που εκανε προσφατα στο σχολειο, με οδηγουν να σκεφτομαι οτι ειναι θυμα σεξουαλικης κακοποιησης.

Συμφωνώ απόλυτα με little monke!

Αν το παιδί σου δεν θέλει να παίξει με ένα άλλο παιδάκι, κι εσύ η ίδια βλέπεις πως δεν τα βρίσκουν ή πως το άλλο παιδάκι είναι "προβληματικό", σαφώς δεν θα επιμείνεις. Μην σου πω θα αποτρέψεις κιόλας. Αλλά εδώ μιλάμε για δύο παιδάκια που και τα δύο θέλουν να παίξουν μαζί. Με ποιο σκεπτικό τους λες όχι? Ειδικά όταν, απ' ότι φαίνεται, η εναλλακτική είναι να παίζει το καθένα μόνο του?

Με το σκεπτικό πως για κάποιο λόγο, η οικογένεια του άλλου παιδιού μου φαίνεται τελείως ακατάλληλη για να μπει σπίτι μου και οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί για να το πετύχει με βρίσκουν αντίθετη. Η μπορεί να θεωρώ πως δεν βάζω παντελώς αγνώστους σπίτι μου. Η θεματοθέτρια δεν έχει κανένα πρόβλημα να βρεθούνε έξω απο το σπίτι για να παίξουν τα παιδιά - άρα δεν θέλει να εμποδίσει την επικοινωνία των παιδιών.

Συμφωνώ πως είμαστε υποχρεωμένοι να προσφέρουμε στα παιδιά μας διασκέδαση και συμπαίκτες σε αυτή την τόσο ευαίσθητη ηλικία. Αλλά όχι αποκλειστικά με τους όρους των άλλων. Κι εδώ μιλάμε για μια περίπτωση όπου η μία οικογένεια δεν κάνει καμία απολύτως κίνηση για επικοινωνία πέρα απο το να αφήνει το παιδάκι να φωνάζει στο μπαλκόνι.