πόσο προσέχατε στη δεύτερη εγκυμοσύνη;

Επαναφέρω το θέμα λόγω του ότι πήραμε απόφαση να προσπαθήσουμε για δεύτερο παιδάκι! Από τη μια το θέλω πάαααααααρα πολύ, αλλά από την άλλη φοβάμαι κιόλας.

Η μικρή μου είναι τώρα σχεδόν 9 μηνών και εννοείται πως ακόμα είμαστε αγκαλιά, αφού δεν έχει περπατήσει. Αν υποθέσουμε (πρώτα ο Θεός) πως μένω έγκυος σχετικά σύντομα, αυτό θα σημαίνει πως θα σηκώνω βάρος συνεχώς (για να την βάλω στην αλλαξιέρα, για να την βάλω στο κάθισμα φαγητού κτλ κτλ). Βοήθεια δεν υπάρχει από πουθενά, οπότε αναγκαστικά θα τα κάνω μόνη μου όλα όπως τώρα. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Φαντάζομαι πως με προσοχή όλα θα γίνουν.

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι το αν θα έχω θέματα στην εγκυμοσύνη όπως στην πρώτη. Δηλαδή στην πρώτη μου παρουσιάστηκε διαβήτης κύησης και προς το τέλος εκτός από διατροφή έκανα και ινσουλίνη. Επίσης γύρω στον έκτο μήνα, λόγω του αυξανόμενου βάρους της κοιλιάς, είχα πρόβλημα με το ισχύο μου, σε σημείο να πονάω συνεχώς και να κουτσαίνω για 2 σχεδόν μήνες. Όλα αυτά βέβαια εξαφανίστηκαν δια μαγείας την μέρα που γέννησα.

Πόσο "ίδια" εγκυμοσύνη είχατε με την πρώτη? Είχατε παρόμοια προβλήματα? Και πώς τα αντιμετωπίσατε έχοντας και ένα μωρό που έχει ακόμα την ανάγκη σας?

ο προγραμματισμος καθε οικογενειας ειναι διαφορετικος ,με τα παρα κατω δεν θελω να σου πω οτι δεν θα κανεισ το σωστο αν μεινεις τωρα εγκυος απλα σαν μανουλα με μεγαλυτερο παιδι θα σου πω τισ δυσκολιες .

πρωτον το παιδακι σου ακομα δεν εχει περπατησει και ειναι εξααιρετικα δυσκολο οταν περπατησει και παει παντου να τρεχεισ απο πισω του με την κοιλουμπα ....ουτε καν θα σε ακουει στα μη και στα οχι .

ειναι παρα πολυ μικρο ακομα και θελει πολυ σηκωμα και αγκαλια .

ειναι σε ηλικια που χρειαζετε την αμεριστη προσοχη σου και μια εγκυμοσυνη και ενα νεο μωρο θα του "στερησει" μεγαλο μερος αυτης .

για την εγκυμοσυνη τωρα ,

η πρωτη μου ηταν μια τελεια εγκυμοσυνη ,δεν καταλαβα τιποτα ,δεν ειχα ουτε συσπασεισ ουτε πονους ...πετουσα !!

η δευτερη ειναι μια κολαση ,εχω συσπασεισ απο την 15 ευδομαδα ,ποναω παντου και ηδικα στην λεκανη τοσο που δεν μπορω να περπατησω .

ο γιατροσ μου μου εχει πει οτι οι δευτερεσ ειναι πιο δυσκολεσ και πιο επιπονες απο τισ πρωτες .

ουτε εγω εχω βοηθεια και παιρναμε ολοι πολυ δυσκολα .ευτυχος το παιδι μου ειναι μεγαλουτσικο και καταλαβαινει ,δεν μπορω να φανταστω να ηταν τοσο μικρουλι και να ημουνα εγκυος ...

το οτι εχω δυσκολη εγκυμοσυνη δεν παει να πει οτι θα εχεις και εσυ ,η καθε μια μας ειναι διαφορετικη και η καθε εγκυμοσυνη ειναι διαφορετικη .ενα μωρο ομως στην ηλικια του δικου σου θελει παρα πολυ ενεργεια και πιστεψεμε ακομα δεν εχεισ δει τιποτα ....απο τον χρονο και μετα που θα αρχισει να περπαταει θα ειναι ολλα παρα πολυ διαφορετικη και εξαντλητικα ....εγω στην θεση σου τωρα που ξερω (και εγω τοτε ηθελα τοσο νωρισ δευτερο) δεν θα το επιχειρουσα ,δεν ξερεισ πως θα σου κατσει η εγκυμοσυνη και το μωρο εχει παρα πολλεσ αναγκες τοσο μικρο...ιδικα αν δεν εχεισ ενα χερι βοηθειας ειναι πολυ δυσκολο.

εγω θα σου προτεινα να περιμενεισ μερικουσ μηνεσ ακομα ,να δεισ πως ειναι οταν το παιδι σου περασει τον εναν χρονο και απο μωρο γινει νηπιο (δυσκολη περιοδος) και μετα να το ξανα σκευτεις ....πιστευω οτι γυρο στον 15-18 μηνα θα ειναι καλα να βαλεισ μπροσ για παιδακι .

ευχομαι να κανεισ το καλυτερο για την οικογενεια σου οποια αποφαση και να παρεις .

AFRODITH ευχαριστώ για την απάντησή σου!

Ξέρω πως κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική και αυτό ελπίζω δλδ! Εννοω επειδή η πρώτη ήταν αρκετά δύσκολη, ελπίζω πως η επόμενη μπας και είναι κάπως καλύτερη. Και φυσικά καταλαβαίνω πως το να τρέχω πίσω από την πιτσιρίκα ενώ είμαι έγκυος θα είναι αν μη τι άλλο εξαντλητικό αλλά... το θέλω πολύ. Λέω πως καλύτερα να κουραστώ τώρα μια και καλή παρά να αφήσω το ένα να μεγαλώσει και μετά ξανά μανά τα ίδια. Έπειτα σκέφτομαι και το θέμα της ηλικίας. Έχω ήδη κλείσει τα 33, και σκέφτομαι πως αν αφήσω να περάσω τα 35 τότε ίσως να έχω προβλήματα έτσι κι αλλιώς ή μπορεί να μην συλλαμβάνω εύκολα. Δεν ξέρω, το έχω αποφασίσει πάντως, και ό,τι γίνει! Άσε που μπορεί να μην γίνει αμέσως έτσι κι αλλιώς...

Εσείς που είχατε τα "προβληματάκια" σας την πρώτη φορά, αυτά επαναλήφθηκαν και τη δεύτερη???

AFRODITH ευχαριστώ για την απάντησή σου!

Ξέρω πως κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική και αυτό ελπίζω δλδ! Εννοω επειδή η πρώτη ήταν αρκετά δύσκολη, ελπίζω πως η επόμενη μπας και είναι κάπως καλύτερη. Και φυσικά καταλαβαίνω πως το να τρέχω πίσω από την πιτσιρίκα ενώ είμαι έγκυος θα είναι αν μη τι άλλο εξαντλητικό αλλά... το θέλω πολύ. Λέω πως καλύτερα να κουραστώ τώρα μια και καλή παρά να αφήσω το ένα να μεγαλώσει και μετά ξανά μανά τα ίδια. Έπειτα σκέφτομαι και το θέμα της ηλικίας. Έχω ήδη κλείσει τα 33, και σκέφτομαι πως αν αφήσω να περάσω τα 35 τότε ίσως να έχω προβλήματα έτσι κι αλλιώς ή μπορεί να μην συλλαμβάνω εύκολα. Δεν ξέρω, το έχω αποφασίσει πάντως, και ό,τι γίνει! Άσε που μπορεί να μην γίνει αμέσως έτσι κι αλλιώς...

 

Εσείς που είχατε τα "προβληματάκια" σας την πρώτη φορά, αυτά επαναλήφθηκαν και τη δεύτερη???

λοιπον, θα σου πω για τις 3 δικες μου εγκυμοσυνες. στην πρωτη (πριν 10 χρονια) πεταγα. στην δευτερη 3 χρονια μετα ειχα συσπασεις απο τον 6ο μηνα. στην τριτη ειχα αιμορραγιες απο την 11 εβδομαδα, διαταση ηβικης συμφυσης και πονους στα ισχια. τι θελω να πω; οτι οντως καθε εγκυμοσυνη ειναι διαφορετικη!!! συμπερασμα: οταν κανεις παιδι τρεχεις ειτε μικρο ειναι ειτε μεγαλο. βεβαια το δικο σου ειναι μωρουλι, ομως εχεις σκεφτει φανταζομαι οτι αν μεινεις εγκυος οταν αυτο θα ειναι 18-24 μηνων θα τρεχεις κυριολεκτικα απο πισω του. τοτε η κουραση θα ειναι απιστευτη με οτι συνεπειες εχει. γνωμη μου ειναι να κανεις το παιδακι σου τωρα που το μωρο σου ειναι σχετικα μικρο, δεν περπατα. οσο για την ηλικια, μην το σκεφτεσαι ετσι. προβληματα υπαρχουν σε ολες τις ηλικιες. και οσον αφορα το διαβητη που ρωτας: η νυφη μου εκανε ινσουλινες στο πρωτο παιδι και στο δευτερο. οταν γεννησε εξαφανιστηκε ο διαβητης. βεβαια τα πιτογυρα εδιναν και επαιρναν :lol:. ο Θεος μαζι σου οτι και να αποφασισεις.

στην 2 εγκυμοσυνη δεν πολυπροσεχα και ημουν χαλαρη σε ολα..στο πρωτο ουτε μια κοκα κολα δεν ηπια(το παθος μου)και γενικως προσεχα παρα πολυ..ως και τα φαρμακα την ιδια ωρα τα επαιρνα.

καλησπερα κοριτσια λοιπον ειμαι στη 8η εβδ και 6η μερα κυησης σημερα εντελως ασυναισθητα σηκωσα το στρωμα (μονο) απο το κρεββατι του γιου μου.

εχω κατι ψιλοτσιμπηματα στη μεση και κατι σαν βαρος στη λεκανη τι λετε?

πριν απο καμια εβδομαδα ειχα σπρωξει μια συρταριερα κ ειχα επικοινωνησει με τον γιατρο κ μου ειπε οτι το εμβρυο ειναι βαθια μεσα στη λεκανη και δν κινδυνευει...

κοριτσια ειχα μια πρωτη εγκυμοσυνη πανδυσκολη

τρεμω στην ιδεα της δευτερης με παιδι απο πισω, βεβαια εμενα ειναι 3 ετων παει και παιδικο οποτε ειναι καλυτερα, αλλα οταν ηταν μικροτερος ουτε που το φανταζομουν

πιστευω πως δεν κινδυνευεις,οταν ημουν στην εβδομαδα σου εβγαλα στο μπαλκονι το χαλι/μοκετα του μικρου που ειναι μεγαλο ναι και το τιναξα πολυ προσεκτικα...δεν μ εβλεπε κανεις βλεπεις να με σταματησει!τον γιο μου που ειναι τωρα 21 μηνων και 15 κιλα τον σηκωνα κανονικα οταν ηταν αναγκη και τωρα (στο μηνα μου)προσπαθω να τον σηκωνω μονο για αλλαγμα και να τον βγαλω απο την κουνια του.δουλευα και οδηγουσα κανονικα για την δουλεια μεχρι 8 μηνων και ολες τις δουλειες του σπιτιου εγω τις κανω,δεν εχω βοηθεια και ολη μερα ο συζυγος λειπει.αυτα για να παρεις κουραγιο!να προσεχεις και να ακους το σωμα σου να μην ξεπερνας τις δυναμεις σου αν νιωθεις οτι κατι δεν πρεπει να το κανεις αστο.με το καλο!

κορίτσια γεια σας και από εμένα. μόλις διάβασα αυτά που γράφετε και πήρα πολύ θάρρος. είμαι 22 εβδομάδων και ο πρώτος μου γιος είναι 22 μηνών. γενικά είχα μία πάρα πολύ καλή 1η εγκυμοσύνη όπως επίσης και τώρα πάλι, προς το παρόν πάνε όλα καλα. όπως είναι φυσικό όμως κάνω πολύ περισσότερες δουλειές. Επίσης ο γιος μου αν και πολύ ήσυχο και βολικό παιδάκι έχει τις στιγμές του και θέλει και τις αγκαλιές του και τη φροντίδα του όπως είναι φυσικό (άλλαγμα πάνας, σήκωμα από και προς την κουνια κλπ όπως αναφέρεται ήδη εδώ). Και όπως είναι επόμενο δεν έχω τη δυνατότητα να ξεκουραστώ όποτε το θελήσω, όπως μπορούσα να κάνω στην 1η εγκυμοσύνη. Μέχρι τώρα δεν έχω ζοριστεί πολύ και νιώθω ότι ο οργανισμός μου έχει προσαρμοστεί, αλλά είναι τώρα μερικές μέρες που ασθάνομαι τρομερά εξαντλημένη και αναρωτιέμαι αν έτσι βλάπτω το έμβρυο και αν θα πρέπει να βάζω ένα "στοπ" λίγο νωρίτερα, πριν φτάσω σε αυτό το σημείο....και φυσικά αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω και αν προκαλώ την τύχη μου με το να κουράζομαι τόσο....βλέπω όμως ότι όλες έχετε περάσει από τα ίδια και αυτό μου δίνει θάρρος....αύριο έχουμε και τη β επιπέδου. αν όλα πάνε καλά και εκεί, τότε σίγουρα θα "πάρω μια ανάσα"...

Με το καλό όλες! Εχω την κορούλα μου που είναι 18 μηνών και εγώ είμαι ήδη στην 32η εβδομάδα. Εμεινα έγκυος όταν η μικρή ήταν 11 μηνών.

Νιώθω ότι υποφέρω, κάθε ημέρα, κάθε εβδομάδα... Αν μπορούσα να φέρω τον χρόνο πίσω θα το καθυστερούσα ίσως 1 χρόνο. Για τα παιδιά είναι καλό να έχουν μικρή διαφορά. Εγώ όμως δεν μπορώ να το εξυπηρετήσω σωστά. Ακόμη είναι μωρό και χρειάζεται πολύ συχνά την αγκαλιά της μαμάς.

Με προσοχή πάντως κοριτσάκια μου οι αγκαλίτσες, έπαθα 2 αποκολήσεις, στον 4ο μήνα είχα πολύ αιμορραγία.

Εγω νομιζω οτι δεν κανεις καλα! Δεν μπορεις βεβαια ν παρατησεις το πρωτο σ παιδακι αλλα φροντιζε λιγο περισσοτερο τον εαυτο σου.ειμαι κ εγω εκγυος μολις μπηκα στον τεταρτο.δουλευα κανονικα ειχω και ενα κοριτσακι 18 μηνων δουλειες του σπιτιου και ξεκουραση πουθενα.με εποιαναν πονοι στην κοιλια αλλα το προσπερνουσα οσπου επαθα μεγαλα αποκολληση πλακουντα με πολυ μεγαλη αιμοραγια ειμαι κρεβατομενη με χαπια.δεν σημαινει οτι θα συμβει σε ολες αλλα καλυτερα να προσεχεις παρα να φτασεις σε αυτο το σημειο.σουευχομαι να εχεις μια τελεια εγκυμοσυνη!!

γεια σας κοριτσια..με το καλο να φερουμε στον κοσμο τα μωρακια μας...

εγω ειμαι 3,5 μηνων και ο γιο κας μου 18 μηνων...σιγουρα δεν ειμαι σαν την πρωτη εγκυμοσυνη...πετουσα...!!!!ολο ταξιδια,, ημουν βολτες.. πολυ μασα...απλα απο τον 7 αρχισα να βαραινω ..τωρα που εχω κ τον μικρο ειναι αλλιως....ειχα δυσκολο τριμηνοκ κουραστικα πολυ ,,προσεχω ομως...δεν τον σηκωνω παρα μονο γιατην κουνια και για αλλαγμα πανας....πλεον στην μπανιερα μπαινει μονος του,με μια μικρη στηριξη απο μενα,,απλα τον βγαζω εγω...τρωμε στον καναπε,,το σταματησα το καρεκλακι...ειμαι μονη μου,,δεν εχω βοηθεια(ο γονεις αθηνα εγω πατρα)κ ψαχνω τροπους γιανα μην κουραζομαι..ολα μερα βλεπουμε ζουζουνια κ περναμε καλα...παμε σουπερ μαρκετ (λεω στους περαστικους να μου τον βγαζουν κ βαζουν απο το καροσι του σουπερ μαρκετ)με ανχωσε κ ο γιατρος,,ειπε να μην σηκωνω βαρυ γιατι φοβαται για αποκολληση....(ο πλακουντας ακουμπα στοντραχηλο)επισης προσεχω να μην παρω κιλα....25 πηρα στην πρωτη.....ο αντρας μου δουλευει αλλα οταν ερχετε με βοηθα πολυ!!!το δυσκολο ειναι οταν μου ζητα αγκαλια με παραπονακι. τοτε καθομαι κατω και τον ζουλαω!!!!!

Γεία σας κορίτσια....είμαι και εγώ έγκυος στο 2 και είμαι στην 8 εβδομάδα...ο μικρός μπόμπηρας είναι 18 μηνών και έχω αγχωθεί λίγο στο πως δεν πρέπει να σηκώνω πολύ τον μικρό μου γιατί είμαστε και λίγο υπέρβαρη ( έτσι λέει η παιδίατρος δηλαδή γιατί εγω τον βλέπω μια χαρά). Το πρώι τον παώ παιδικό και εγω στην δουλεια μετά τον πέρνει ο άντρας μου και όταν πάω έγω μπορεί να κοιμάται η έτοιμάζεται για ύπνο.Το απόγευμα θέλει τις αγκαλίτσες του...και τον ξεγελάω λίγο με παιχνίδι τον πέρνω και λίγο αγκαλία και όλα οκ....αγχώνομαι για ποιο μετά όμως ....που θα δυσκολεύω να τον σηκώνω...εσεις? πως το αντιμετωπίσατε?