Αιφνιδιος Ενδομητριος Θανατος στην 38η εβδομαδα

κοριτσια μου καλημερα!!!!!

δε μπορειτε να φαντασειτε ποσες ωρες εχω περασει διαβαζοντας την ενοτητα των δυσκολων στιγμων!αφοτου εχασα το μπεμπη μου το δεκεμβρη του 2010 μαζι σας ημουν και μιλουσα μου δινατε κουραγιοο

σκεφτηκα να ανοιξω καινουργιο θεμα αλλα εδω θα γραψω...και θα χαρω αν καποιες απο σας μου στειλετε να μου πειτε τα νεα σας.

μετα απο 9 μηνες που τον αποχαιρετησα εμεινα εγγυος στη κορη μου!ολα πηγαν καλα αν και γεννηθηκε προωρα 34 εβδομαδων σημερα ειναι διπλα μας...αληθεια σας λεω..δε το εβαλα κατω..θελει κοπο ναι αλλα οχι απαισιοδοξια!

εκανα ενα σωρο εξετασεις πριν συλλαβω θρομβοφιλιας και πολλα αλλα δεν ειχα τπτ.με ενημερωσαν πως τοτε απλα εισχωρησε ενα μικριβιο πολλα δε ξερω..

στη κορη μου ακανα ενεσεις αντιπικτικες προληπτικα και επερνα και ασπηρινες.

ποσο θα ηθελα να μαθω για ολες εσας...σας φιλω και σας στελνω μερος τη ηρεμιας μου μιας και τωρα με τη μικρη μου ολα ειναι οπως τα ηθελα!

Μπραβο σου να σου ζησει!!!Και εγω μετα απο σχεδον 8 μηνες που εχασα τον μικρο μου εμεινα εγκυος...και εγω με ενεσεις και ασπιρινες και ενα σωρο μετρησεις ας ελπισουμε οτι ολα θα πανε καλα αυτη τη φορα!!

Καλησπέρα κι από 'μένα κορίτσια!

Από τότε που χάσαμε τα αγοράκια μας (το Μάη που πέρασε), δεν είχα ξαναμπεί στο forum.. 7,5 μήνες μετά, κι ενώ είμαι καλά πια, είπα να μπω πάλι.. Η δική μας ιστορία είναι λίγο διαφορετική.. Με την έννοια της μικρότερης ηλικίας κύησης, της δύδυμης κύησης και της διακοπής στην 22η εβδομάδα και έπειτα από 1 μήνα στο νοσοκομείο σε ακινησία με ερηγμένους και τους 2 σάκους και τα μωρά ζωντανά.. Είχα δύσκολη εγκυμοσύνη από την αρχή και λόγω των 2 εμβρύων αλλά και λόγω δίκερης μήτρας.. Δεν έχουν νόημα οι πολλές λεπτομέρειες.. Σημασία έχει ότι τα αγοράκια μας είναι στον ουρανό, και ότι μετά από μήνες ταλαιπωρίας και μαρτυρίου, δε μπορέσαμε να τα κρατήσουμε στην αγκαλιά μας!!! Έχω περάσει από πάρα πολλές ψυχολογικές διακυμάνσεις τους τελευταίους μήνες, αλλά αυτό που με έτρωγε πιο πολύ, ήταν μήπως πήγαν άδικα.. Είμαι σίγουρη πια, ότι ο γιατρός που πήγαινα, δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει την εγκυμοσύνη μου, μιας και ήταν τόσο υψηλού κινδύνου.. Φυσικά, αλλάξαμε γιατρό!!! Αυτό που θέλω να πω, διαβάζοντας και τα μηνύματά σας.. Είναι ότι τελικά, έχουμε τόση δύναμη μέσα μας, που και να μας το έλεγαν, δε θα το πιστεύαμε! Πριν τα ζήσουμε όλα αυτά, δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις.. Κι ακόμη, δεν έχω καταλάβει το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά!! Δεν πίστευα ποτέ όμως, ότι μετά από μια τέτοια εμπειρία, θα ήθελα ακόμη πιο πολύ να κάνω παιδί και μάλιστα, να κάνω πολλά παιδιά!! Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, που δυστυχώς εμείς δε γνωρίζουμε.. Κουράγιο! Είμαστε δυνατές και θα τα καταφέρουμε!!! Λυπάμε τόσο πολύ, για όλες εσάς που χάσατε τα μωράκια σας, τόσο άδοξα και σε τόσο προχωρημένη εγκυμοσύνη.. Πάντα σκεφτόμουν ότι υπάρχουν και χειρότερα.. Και μόλις διάβασα τις ιστορίες σας το κατάλαβα.. Πραγματικά λυπάμαι! Σε 1 1/2 μήνα , μπορούμε να αρχίσουμε πάλι προσπάθειες (έπρεπε να περάσει καιρός λόγω καισαρικής) για μωράκι (δεν έχουμε άλλα παιδάκια), κι έχω τόση αγωνία!! Αλλά και φόβο, τον οποίο παλεύω να κατευνάσω! Λόγω μήτρας, και οι επόμενες εγκυμοσύνες θα είναι δύσκολες.. Αλλά, θέλω τόσο πολύ να τη χαρώ και να κάνω όνειρα για το επόμενο μωράκι!! Όσα χρόνια και να περάσουν, όσα παιδιά κι αν μας χαρίσει ο Θεός, εκείνα θα είναι πάντα τα αγοράκια μας και θα είναι πάντα στην καρδιά μας! Θέλω να ευχηθώ κουράγιο σε όλες όσες βίωσαν και βιώνουν την απώλεια του μωρού τους, πριν καν το γνωρίσουν.. Υπομονή και πίστη ότι την επόμενη θα πάνε όλα καλά!!! Έχετε τις ευχές μου και την αμέριστη κατανόηση και συμπαράσταση!!! Μόνο ο χρόνος μπορεί να κατευνάσει τον πόνο μας! Τώρα πια το ξέρω καλά! Να είστε όλες καλά και να έχουμε όλες τη χαρά να ζήσουμε καλές εγκυμοσύνες και να κρατήσουμε στα χέρια μας υγιή μωράκια!!!! Καλό σας βράδυ!

Λυπαμαι πολυ για την απωλεια σου!!πραγματικα σε καταλαβαινω....Θελει πιστη και κουραγιο και ολα θα ερθουν...λενε οτι ο θεος οτι σου περνει στο δινει πολλαπλασια...!!!Ευχομαι καλη επιτυχια στις προσπαθειες σου και με το καλο:p

Ευχαριστω πρωτα απολα ολες σας για τα λογια αλλες περισσοτερο αλλες λιγοτερο μπορουν να καταλαβουν.Καλυτερα δε μπορω να πω οτι ειμαι αλλα σε περνουν τα γεγονοτα και η ζωη μπροστα.Δε το ξεχνας ζεις και πονας μαζι με αυτο.Εχω ατομα γυρω μου που προσπαθουν με καθε τροπο να με βοηθησουν αλλα....δε παβω να σκευτομαι οτι λειπει ο μπεμπης μου που θα ηταν ενος μηνων τωρα!Σωματικα επανερχομαι γρηγορα γιατι και η ταλαιπωρια αυτη δεν ηταν λιγη αν σκευτεις οτι γυρισα σπιτι με αδεια χερια.Τα αποτελεσματα θα τα εχουμε τον Σεπτεμβριο που θα παμε να το παρουμε γαι ταφη.Αν και με εχουν προειδοποιησει οτι μπορει να μη δειξει τιποτα γιατι το μωρο ηταν τελειομηνο οποτε εγινε κατι πολυ ξαφνικο.Απλα περιμενουμε για να δουμε τις επομενες κινησεις.Οσο αφορα μια επομενη εγκυμοσυνη....θελει χρονο να ριζωσει ξανα μια τετοια ιδεα ξανα .Αν και καταβαθος ξερω πως μονο κατι τετοιο θα με κανει να σηκωθω ξανα.

Ευχαριστω...ειλικρινα ευχομαι να μη το ζησει κανενας και υγεια στις μαμαδες και τα μωρακια τους.

καλησπερα.την τριτη 25 μαιου γεννησα την μπεμπα μου νεκρή.26 ειχα

προγραμματισει γεννα με καισαρικη.ποναει πολυ αυτο.διαβασα την δικια σου ιστορια θα ηθελα την βοηθεια σου,πως να το αντεξω.εκανες παιδακι,εισαι καλα

καλησπερα.την τριτη 25 μαιου γεννησα την μπεμπα μου νεκρή.26 ειχα

προγραμματισει γεννα με καισαρικη.ποναει πολυ αυτο.διαβασα την δικια σου ιστορια θα ηθελα την βοηθεια σου,πως να το αντεξω.εκανες παιδακι,εισαι καλα

Το ίδιο πέρασα και εγώ πριν από περίπου πέντε μήνες..

Σε ένα προκαθορισμένο ραντεβού για να δούμε πότε θα γεννήσω (ήμουν 38 εβδομάδων), διαπιστώσαμε ότι δεν ζούσε.. Έφταιγε ο πλακούντας, ο οποίος δεν λειτουργούσε όπως έπρεπε και δεν το είχαμε διαπιστώσει νωρίτερα.. Σε εσάς τι συνέβει? Τι είπαν οι γιατροί?

Θέλω να σου πω ότι δεν είσαι η μόνη, σε καταλαβαίνω απόλυτα, μην χάνεις το κουράγιο σου και μην απομακρυνθείς από τον άντρας σου! Να συζητάτε τα πάντα, την σας κάθε σκέψη σας! Και επίσης μην αναρωτηθείς ποτέ "γιατί σε μένα"! Αλλά αντίθετα "Γιατί όχι σε εμάς"?

Ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη, μια εγκυμοσύνη που ήρθε σχετικά εύκολα, χωρίς επιπλοκές, πετούσα στα σύννεφα, δεν φανταζόμουν καν ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αν και προς το τέλος είχα ένα κακό προαίσθημα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.. Γιαυτό ένα μάθημα που πήρα είναι ότι πρέπει να ακούμε το ένστικτό μας!!

Και μπορεί τώρα να φαντάζει βουνό όμως θα δεις θα το ξεπεράσεις σιγά σιγά. Ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής θα μάθεις να ζείς με αυτή την απώλεια.. Άκουγα παλαιότερα παρόμοιες ιστορίες με κοπέλες που είχαν ενδομήτριους θανάτους και έλεγα μα πως άντεξαν? Και όμως ο Θεός σου δίνει δύναμει και αντέχεις και κατά ένα μαγικό τρόπο προχωράς!

Τώρα στην αρχή είναι δύσκολα, είναι άλλωστε πολύ νωπό, όμως σιγά σιγά ο ήλιος θα ξαπροβάλλει! Προσωπικά υπήρχαν μέρες που τα θεωρούσα όλα μάταια, δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι, ερχόταν το βράδυ και χαιρόμουν γιατί θα με έπαιρνε ο ύπνος και δε θα σκεφτόμουν.. Τα πάντα τα συσχέτιζα με το μωρό... Όμως κοίτα, έχω σηκωθεί ξανά, έχω γυρίσει στη δουλειά μου και προσπαθώ εγώ και άντρας μου να ζήσουμε ξανά! Και ξαναλέω όλα αυτά δεν στα λέω εκ του ασφαλούς, είμαι μια γυναίκα που έχασε στις 38 εβδομάδες το μωράκι της! Μιας μητέρα μιας άδειας αγκαλιάς!

Θα σε συμβούλευα να κάνεις όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, και όταν θα νιώσετε έτοιμοι να προσπαθήσετε ξανά με αισιοδοξία και πίστη!!

Τέλος μία συμβουλή, κλείσε τα αυτιά σου στην μυθοπλασία που θα δημιουργήθει γύρω από το γεγονός αυτό από τρίτους ανθρώπους. Δεν σε αφορά τι λένε από πίσω σου! Να κοιτάς τον άντρας σου και ο άντρας σου εσένα! Και μην επιτρέψεις τον οίκτο των ανθρώπων! Στάσου δυνατή!!

Φιλιά πολλά!!

Το ίδιο πέρασα και εγώ πριν από περίπου πέντε μήνες..

 

Σε ένα προκαθορισμένο ραντεβού για να δούμε πότε θα γεννήσω (ήμουν 38 εβδομάδων), διαπιστώσαμε ότι δεν ζούσε.. Έφταιγε ο πλακούντας, ο οποίος δεν λειτουργούσε όπως έπρεπε και δεν το είχαμε διαπιστώσει νωρίτερα.. Σε εσάς τι συνέβει? Τι είπαν οι γιατροί?

 

Θέλω να σου πω ότι δεν είσαι η μόνη, σε καταλαβαίνω απόλυτα, μην χάνεις το κουράγιο σου και μην απομακρυνθείς από τον άντρας σου! Να συζητάτε τα πάντα, την σας κάθε σκέψη σας! Και επίσης μην αναρωτηθείς ποτέ "γιατί σε μένα"! Αλλά αντίθετα "Γιατί όχι σε εμάς"?

 

Ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη, μια εγκυμοσύνη που ήρθε σχετικά εύκολα, χωρίς επιπλοκές, πετούσα στα σύννεφα, δεν φανταζόμουν καν ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αν και προς το τέλος είχα ένα κακό προαίσθημα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.. Γιαυτό ένα μάθημα που πήρα είναι ότι πρέπει να ακούμε το ένστικτό μας!!

 

Και μπορεί τώρα να φαντάζει βουνό όμως θα δεις θα το ξεπεράσεις σιγά σιγά. Ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής θα μάθεις να ζείς με αυτή την απώλεια.. Άκουγα παλαιότερα παρόμοιες ιστορίες με κοπέλες που είχαν ενδομήτριους θανάτους και έλεγα μα πως άντεξαν? Και όμως ο Θεός σου δίνει δύναμει και αντέχεις και κατά ένα μαγικό τρόπο προχωράς!

 

Τώρα στην αρχή είναι δύσκολα, είναι άλλωστε πολύ νωπό, όμως σιγά σιγά ο ήλιος θα ξαπροβάλλει! Προσωπικά υπήρχαν μέρες που τα θεωρούσα όλα μάταια, δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι, ερχόταν το βράδυ και χαιρόμουν γιατί θα με έπαιρνε ο ύπνος και δε θα σκεφτόμουν.. Τα πάντα τα συσχέτιζα με το μωρό... Όμως κοίτα, έχω σηκωθεί ξανά, έχω γυρίσει στη δουλειά μου και προσπαθώ εγώ και άντρας μου να ζήσουμε ξανά! Και ξαναλέω όλα αυτά δεν στα λέω εκ του ασφαλούς, είμαι μια γυναίκα που έχασε στις 38 εβδομάδες το μωράκι της! Μιας μητέρα μιας άδειας αγκαλιάς!

 

Θα σε συμβούλευα να κάνεις όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, και όταν θα νιώσετε έτοιμοι να προσπαθήσετε ξανά με αισιοδοξία και πίστη!!

 

Τέλος μία συμβουλή, κλείσε τα αυτιά σου στην μυθοπλασία που θα δημιουργήθει γύρω από το γεγονός αυτό από τρίτους ανθρώπους. Δεν σε αφορά τι λένε από πίσω σου! Να κοιτάς τον άντρας σου και ο άντρας σου εσένα! Και μην επιτρέψεις τον οίκτο των ανθρώπων! Στάσου δυνατή!!

 

Φιλιά πολλά!!

Σε ευχαριστω παρά πολύ για την απάντηση μου.Μακάρι να είμαι η τελευταία που το παθαίνει και να μην το πάθει καμία κοπέλα αυτό.Εγώ προσπαθούσα 6 Χρόνια να μείνω έγκυος.Μετά από πολύ τρέξιμο και προσπάθεια έμεινα.Χωρίς Καλό τέλος.φαντάσου είχα γενέθλια την Δευτέρα 23 που έμαθα πως η μπέμπα μου δεν ζει.Ελπίζω να βρω την δύναμη να το αντιμετωπίσω.Απαντήσεις ακόμα δεν πήρα στο τι έφταιξε.περιμένω αποτελέσματα από δικές μου εξετάσεις και από την νεκροψια.εύχομαι να μάθω Γιατί το εχω ανάγκη.

Δυστυχώς όπως φαίνεται αυτά τα περιστατικά θα συνεχίσουν να συμβαίνουν.. Εχασα και εγώ το αγοράκι μου πριν 2 περίπου χρόνια στις 34 εβδομάδες, σε μία εγκυμοσύνη που όλα μα όλα πήγαιναν τελεια. Ολες οι εξετάσεις μου είχαν βγει τότε καθαρές κι εγώ τότε έσκαγα το μυαλό μου τι μπορεί να πηγε λαθος. Τα είχα βάλει με γιατρούς, Θεό και ανθρώπους. Έμεινα ξανά έγκυος μετά απο 9 περίπου μήνες, έκανα προληπτικά αντηπικτικές ενέσεις σε όλη την εγκυμοσύνη (κυρίως για ψυχολογικούς λόγους) και πλεον έχω τον 4 μηνών γιο μου να γεμιζει με χαρά τη ζωή μου. Πολύ συχνά σκέφτομαι το πρώτο μου παιδάκι που δεν προλαβα να κρατήσω στην αγκαλιά μου, αλλά πλέον η ζωή μου χάρισε αυτή την τεράστια χαρά που αντισταθμίζει κάθε άλλη λύπη. Ξέρω ποσο πολύ πονάς και ξέρω ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορείς να το φανταστείς αλλά το χαμόγελο θα έρθει ξανά στα χείλη σου! Μείνε κοντά στον άντρα σου και άσε απλά το χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Ποτε δεν θα ξεχάσεις το παιδάκι που έχασες, αλλά η ζωή στο περασμα της θα σε ανταμείψει με άλλες χαρες! Καλή δυναμη καλή μου!!

Το ίδιο πέρασα και εγώ πριν από περίπου πέντε μήνες..

 

Σε ένα προκαθορισμένο ραντεβού για να δούμε πότε θα γεννήσω (ήμουν 38 εβδομάδων), διαπιστώσαμε ότι δεν ζούσε.. Έφταιγε ο πλακούντας, ο οποίος δεν λειτουργούσε όπως έπρεπε και δεν το είχαμε διαπιστώσει νωρίτερα.. Σε εσάς τι συνέβει? Τι είπαν οι γιατροί?

 

Θέλω να σου πω ότι δεν είσαι η μόνη, σε καταλαβαίνω απόλυτα, μην χάνεις το κουράγιο σου και μην απομακρυνθείς από τον άντρας σου! Να συζητάτε τα πάντα, την σας κάθε σκέψη σας! Και επίσης μην αναρωτηθείς ποτέ "γιατί σε μένα"! Αλλά αντίθετα "Γιατί όχι σε εμάς"?

 

Ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη, μια εγκυμοσύνη που ήρθε σχετικά εύκολα, χωρίς επιπλοκές, πετούσα στα σύννεφα, δεν φανταζόμουν καν ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αν και προς το τέλος είχα ένα κακό προαίσθημα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.. Γιαυτό ένα μάθημα που πήρα είναι ότι πρέπει να ακούμε το ένστικτό μας!!

 

Και μπορεί τώρα να φαντάζει βουνό όμως θα δεις θα το ξεπεράσεις σιγά σιγά. Ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής θα μάθεις να ζείς με αυτή την απώλεια.. Άκουγα παλαιότερα παρόμοιες ιστορίες με κοπέλες που είχαν ενδομήτριους θανάτους και έλεγα μα πως άντεξαν? Και όμως ο Θεός σου δίνει δύναμει και αντέχεις και κατά ένα μαγικό τρόπο προχωράς!

 

Τώρα στην αρχή είναι δύσκολα, είναι άλλωστε πολύ νωπό, όμως σιγά σιγά ο ήλιος θα ξαπροβάλλει! Προσωπικά υπήρχαν μέρες που τα θεωρούσα όλα μάταια, δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι, ερχόταν το βράδυ και χαιρόμουν γιατί θα με έπαιρνε ο ύπνος και δε θα σκεφτόμουν.. Τα πάντα τα συσχέτιζα με το μωρό... Όμως κοίτα, έχω σηκωθεί ξανά, έχω γυρίσει στη δουλειά μου και προσπαθώ εγώ και άντρας μου να ζήσουμε ξανά! Και ξαναλέω όλα αυτά δεν στα λέω εκ του ασφαλούς, είμαι μια γυναίκα που έχασε στις 38 εβδομάδες το μωράκι της! Μιας μητέρα μιας άδειας αγκαλιάς!

 

Θα σε συμβούλευα να κάνεις όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, και όταν θα νιώσετε έτοιμοι να προσπαθήσετε ξανά με αισιοδοξία και πίστη!!

 

Τέλος μία συμβουλή, κλείσε τα αυτιά σου στην μυθοπλασία που θα δημιουργήθει γύρω από το γεγονός αυτό από τρίτους ανθρώπους. Δεν σε αφορά τι λένε από πίσω σου! Να κοιτάς τον άντρας σου και ο άντρας σου εσένα! Και μην επιτρέψεις τον οίκτο των ανθρώπων! Στάσου δυνατή!!

 

Φιλιά πολλά!!

Καλησπέρα. Είσαι Καλά?Εγώ προσπαθώ να ξεπεράσω τον χαμό της μπέμπας Μου.βγήκανε τα Αποτελέσματα από την νεκροψια περιμένω να μου τα στείλουν.τηλεφωνικά μου είπαν ότι στο μωρο δ εν βρήκανε τίποτα.Ο π λακουντας είχε μια αλλοίωση που ίσως να ευθύνεται για τον θάνατο του μωρού.Μόλις πάρω τα αποτελέσματα θα το ψάξω αν φταίει ο γιατρός.σε σενα εφταιγε ο γιατρος που δεν ειδε τον πλακουντα?έχεις βάλει μπρος για παιδάκι?

Καλησπέρα,

η γνώμη μου είναι να μην αναλωθείς στο αν έφταιγε ο γιατρός σου ή όχι. Ούτως ή άλλως το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Το βασικό είναι να ψάξεις να δεις τι έφταιξε έτσι ώστε σε μελλοντική εγκυμοσύνη να είσαι προετοιμασμένη (πχ γιατί είχε αυτή την αλλοίωση ο πλακούντας?)

Εγώ προσωπικά δεν άλλαξα γιατρό (μου φέρθηκε πολύ ανθρώπινα και αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω). Μετά το περιστατικό επισκέφτηκα 1-2 γιατρούς, που είναι ειδικοί σε κυήσεις υψηλού κινδύνου και έχουν αντιμετωπίσει παρόμοια περισταστικά, όμως και αυτοί δεν μου είπαν κάτι διαφορετικό από αυτό που μου είπε γιατρός μου.

Τώρα για το πως είμαι.. Τι να σου πω.. Μια καλά και αισιόδοξη, μια στα πατώματα.. Το θέμα είναι πως στη δική μας περίπτωση είχες προλάβει και το είχες ονειρευτεί... Από την άλλη σκέφτομαι πως τόσο άσχημα πράγματα συμβαίνουν στους ανθρώπους... Εν τέλει το θέμα είναι πως τα διαχειριζόμαστε για να πάμε τη ζωή μας παρακάτω. Εγώ πχ κατάλαβα πόσο τυχερή είμαι που έχω τον άντρα μου, την αξία της φιλίας, επίσης ξεσκαρτάρισα ανθρώπους από τη ζωή μου..

Τέσπα, θα δεις πως στο τέλος όλα καλά θα πάνε!!Να είσαι αισιόδοξη!!

Αν έχετε χρόνο, να πάτε κανένα ταξιδάκι με τον άντρα σου! Τα ταξίδια πάντα βοηθάνε!! Και που ξέρεις μπορεί να προκύψει κανένα μπεμπέ!!

Φιλιά πολλά!!

Καλησπέρα,

 

η γνώμη μου είναι να μην αναλωθείς στο αν έφταιγε ο γιατρός σου ή όχι. Ούτως ή άλλως το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Το βασικό είναι να ψάξεις να δεις τι έφταιξε έτσι ώστε σε μελλοντική εγκυμοσύνη να είσαι προετοιμασμένη (πχ γιατί είχε αυτή την αλλοίωση ο πλακούντας?)

 

Εγώ προσωπικά δεν άλλαξα γιατρό (μου φέρθηκε πολύ ανθρώπινα και αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω). Μετά το περιστατικό επισκέφτηκα 1-2 γιατρούς, που είναι ειδικοί σε κυήσεις υψηλού κινδύνου και έχουν αντιμετωπίσει παρόμοια περισταστικά, όμως και αυτοί δεν μου είπαν κάτι διαφορετικό από αυτό που μου είπε γιατρός μου.

 

Τώρα για το πως είμαι.. Τι να σου πω.. Μια καλά και αισιόδοξη, μια στα πατώματα.. Το θέμα είναι πως στη δική μας περίπτωση είχες προλάβει και το είχες ονειρευτεί... Από την άλλη σκέφτομαι πως τόσο άσχημα πράγματα συμβαίνουν στους ανθρώπους... Εν τέλει το θέμα είναι πως τα διαχειριζόμαστε για να πάμε τη ζωή μας παρακάτω. Εγώ πχ κατάλαβα πόσο τυχερή είμαι που έχω τον άντρα μου, την αξία της φιλίας, επίσης ξεσκαρτάρισα ανθρώπους από τη ζωή μου..

 

Τέσπα, θα δεις πως στο τέλος όλα καλά θα πάνε!!Να είσαι αισιόδοξη!!

 

Αν έχετε χρόνο, να πάτε κανένα ταξιδάκι με τον άντρα σου! Τα ταξίδια πάντα βοηθάνε!! Και που ξέρεις μπορεί να προκύψει κανένα μπεμπέ!!

 

Φιλιά πολλά!!

Σε ευχαριστω πολύ για την απαντηση σου!!προσπαθώ να πάω παρακάτω κάποιες φορές φαίνεται εύκολο και κάποιες πολύ δύσκολο.Ο χρόνος θα δείξει. Θέλω πολύ να ξανα προσπαθήσω για ένα μωράκι Γιατί πιστεύω πως μόνο αυτό θα με βοηθήσει φυσικά δεν θα ξεχάσω ποτέ το κοριτσάκι μου.Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για την μπέμπα μου.απλά να την θυμάμαι...το θέμα μιας καινούριας εγκυμοσύνης είναι όσο την Θέλω άλλο τόσο φοβάμαι!!Εσύ έχεις παιδάκι? ?σου εύχομαι τα καλύτερα!

Δυστυχώς όπως φαίνεται αυτά τα περιστατικά θα συνεχίσουν να συμβαίνουν.. Εχασα και εγώ το αγοράκι μου πριν 2 περίπου χρόνια στις 34 εβδομάδες, σε μία εγκυμοσύνη που όλα μα όλα πήγαιναν τελεια. Ολες οι εξετάσεις μου είχαν βγει τότε καθαρές κι εγώ τότε έσκαγα το μυαλό μου τι μπορεί να πηγε λαθος. Τα είχα βάλει με γιατρούς, Θεό και ανθρώπους. Έμεινα ξανά έγκυος μετά απο 9 περίπου μήνες, έκανα προληπτικά αντηπικτικές ενέσεις σε όλη την εγκυμοσύνη (κυρίως για ψυχολογικούς λόγους) και πλεον έχω τον 4 μηνών γιο μου να γεμιζει με χαρά τη ζωή μου. Πολύ συχνά σκέφτομαι το πρώτο μου παιδάκι που δεν προλαβα να κρατήσω στην αγκαλιά μου, αλλά πλέον η ζωή μου χάρισε αυτή την τεράστια χαρά που αντισταθμίζει κάθε άλλη λύπη. Ξέρω ποσο πολύ πονάς και ξέρω ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορείς να το φανταστείς αλλά το χαμόγελο θα έρθει ξανά στα χείλη σου! Μείνε κοντά στον άντρα σου και άσε απλά το χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Ποτε δεν θα ξεχάσεις το παιδάκι που έχασες, αλλά η ζωή στο περασμα της θα σε ανταμείψει με άλλες χαρες! Καλή δυναμη καλή μου!!

Σε ευχαριστώ πολυ για το μήνυμά σου.να χαίρεσαι το μωρό σου! !να είναι πάντα γερό και να αποκτήσει Πολλά αδερφάκια! !μακάρι να τα καταφέρω και να αποκτήσω και εγώ ένα μωρό γερό.κάποιες φορές είμαι αισιόδοξη και κάποιες φορές απογοητεύομαι και νιώθω πως δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ το όνειρο μου.Ένα όνειρο που έχει δημιουργηθεί εδώ και χρόνια.Από τότε που θυμαμαιτον εαυτό μου το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω οικογένεια. τι να πω ο Θεός κάνει αλλά σχέδια.Φιλάκια

Κάθε αποβολή ή ενδομήτριος θάνατος στο 2ο ή 3ο τρίμηνο χρειάζεται ενδελεχή έλεγχο για τα αίτια που τον προκάλεσαν, ώστε αν εντοπιστεί κάτι αντιμετωπίσιμο να ελαττωθούν οι πιθανότητες να ξανασυμβεί. Εκτός από την ιστολογική εξέταση που είναι ίσως η σημαντικότερη, ο γυναικολόγος θα πρέπει να αποκλείσει μαιευτικά αίτια, ενώ καλό είναι να συνδράμει και ένας αιματολόγος για πιθανά αιματολογικά αίτια (όχι μόνο τη θρομβοφιλία, που πρέπει, πάντως, και αυτή να αποκλειστεί). Τις περισσότερες φορές η ολοκλήρωση του ελέγχου καταλήγει σε σαφή απάντηση για τα αίτια.

Το ιατρικό λάθος- αν και δε μπορεί να αποκλειστεί- είναι σπάνιο σε αυτές τις περιπτώσεις. Αυτό διότι ένας στοιχειωδώς καταρτισμένος γυναικολόγος μπορεί να αναγνωρίσει τα προειδοποιητικά σημάδια -αν υπάρχουν- και πάντα θα είναι διπλά προσεκτικός: όλοι οι γυναικολόγοι προτιμάνε να δράσουν με υπερβολή, παρά να αγνοήσουν ένα δυνητικά επικίνδυνο σημάδι. Αν η επιλογή του γυναικολόγου είναι σωστή - έστω και με τα υποκειμενικά κριτήρια του καθενός- η πιθανότητα λάθους είναι ελάχιστη.

Καλημέρα σας κορίτσια και Χρόνια Πολλά!Θα μπορούσατε να μου προτείνετε ακόμη και σε pm κάποιον γυναικολόγο στην Αθήνα που να ειδικεύεται σε κύηση υψηλού κινδύνου καθώς βίωσα ενδομήτριο θάνατο πριν από έναν μήνα ενώ ήμουν στις 30 εβδομάδες και 2 ημέρες με αποτέλεσμα να χάσω τον μπέμπη μου;

Καλησπέρα σε όλες τις μάνουλες...

Πριν ένα χρόνο έζησα το χειρότερο εφιάλτη μου, έχασα το μπέμπη μου στην 36βδ, ένα μπέμπη υγιέστατο από ότι έδειξαν τα αποτελέσματα νεκροτομης...τα αίτια; Άγνωστα! 

Όποιον γιατρό και αν ρώτησα σαφή απάντηση δε πήρα...

Ο τελευταίος γυναικολόγος που απευθύνθηκα μου μίλησε για ανεπάρκεια πλακούντα και να το θεωρήσω τυχαίο γεγονός...Να το δεχτώ σαν αιτίο όμως με βασανίζουν ακόμα οι σκέψεις...ακριβώς 7 μέρες πριν γεννήσω είχα κάνει doppler το οποίο μου λένε όλοι οι γιατροί πως ήταν άριστο...πως είναι δυνατόν σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα ο πλακούντας να έπαψε να λειτουργεί;  Είναι δυνατόν να μην είχε φανεί τίποτα απολύτως;  

Να σημειώσω ότι ο γυναικολόγος τότε μου είχε αναφέρει ότι τα γραμμάρια του μπέμπη έχουν "φρενάρει" αλλά δεν είναι καθόλου ανησυχητικό (ίσα ίσα καλύτερα γιατί το μωρό έβαζε αρκετά γραμμάρια καθ'ολη την εγκυμοσύνη και θα φτάναμε να γεννήσω ένα μωρό 4-5 κιλά)  

Δε μπορώ 1 χρόνο τώρα να ηρεμήσω...δε μπορώ να συνεχίσω...όλοι μου λένε ότι σε επόμενη εγκυμοσύνη με στενή παρακολουθηση όλα θα πάνε καλά...μα τι στενή παρακολουθηση; Εδώ μου λένε μέσα σε 7 μέρες ο πλακούντας "τα φτύσε" τι θα κάνω σε επόμενη εγκυμοσύνη δλδ; Κάθε μέρα θα πηγαίνω για υπέρυχο;  

Μέχρι στιγμής έχω κάνει εξετάσεις θρομβοφιλιας και μεσογειακής αναιμίας (έκανε και ο σύζυγός μου) και δεν βρέθηκε κάτι εκεί...

Δε μπορώ να πιστέψω ότι ένα υγιέστατο μωρό 2780γρ έφυγε έτσι άδικα...

Non stress δεν πρόλαβα να κάνω...αν είχε γίνει θα φαινόταν κάτι εκεί; 

Δε θέλω να απόδοσω ευθύνες το παιδί μου πίσω δε γυρνάει...αλλά πράγματικα κάπου πρέπει να το αποδώσω όλο αυτό...και αυτή η ελαφρότητα που εκλαμβάνω από όσους γιατρούς έχω μιλήσει μου δημιουργεί ανασφάλεια για το μέλλον...ποιον να εμπιστευτώ; Ποιον να ακούσω;  

Θέλω να ξέρω σε επόμενη εγκυμοσύνη τι να κάνω και τι εξετάσεις να απαιτήσω από το γυναικολόγο για να μειώσω τις πιθανότητες να πάθω πάλι το ίδιο...σας παρακαλώ τα φώτα σας...είμαι σε απόγνωση, φοβάμαι και υποφέρω...έχει αλλάξει η ποιότητα ζωής μου, έχω φόβο θεού είμαι μόνιμα με ένα παράπονο ριζωμένο μέσα μου...θα έπρεπε να έχω ένα μπέμπη 11 μηνών στην αγκαλιά μου και αντ'αυτου έχω ένα σωρό εξετάσεις που μου λένε ότι αυτό το παιδί έφυγε τυχαία

Ps: να αναφέρω ότι είχα πρόβλημα με αποκόλληση στην 6βδομαδα (με το που ανακάλυψα την εγκυμοσύνη) και στην 12βδομαδα...είχα γράψει τότε και για αυτό στο φόρουμ με φόβο για αποβολή...που να ξέρω η καψερη ότι τελικά θα έφτανα στη πήγη και νερό δε θα πιω... 

Επίσης έχω καρδιοσχημη μήτρα και όλοι οι γιατροί επιμένουν ότι δεν έπαιξε καθόλου ρόλο αυτό 

Πωωω τι να πω οτι χειροτερο ...κουραγιο και υπομονη τι να πω τα λογια περριτα ...αλλα πως γινετε δν μπορο να καταλαβω αυτο με τον πλακουντα να τα εφτησε σε 7ημερες ...και λενε οτι ενα εμβρυο απο καποια εμβομαδα και μετα εχει ελπιδες να ζησει...αλλα εχουν γεννηθει πιο πολυ μικρα και τα καταφερανε ..Δλδ πλεον μας εχουν κανει να φοβομαστε και να κλ@@@@με ελεος δλδ....εμπιστοσυνη πουθενα και σε κανεναν ...και ολα.αυτο.για τα χρηματα ...????...τι να πω?? .εχω ξενερωσει με τους γιατρους απο αλλες εμπειριες ..αλλα οταν ακουω και τετιες ιστοριες εε ειναι το κερασακι στην τουρτα .....

11 ώρες πρίν, koukoutsaki είπε:

Καλησπέρα σε όλες τις μάνουλες...

Πριν ένα χρόνο έζησα το χειρότερο εφιάλτη μου, έχασα το μπέμπη μου στην 36βδ, ένα μπέμπη υγιέστατο από ότι έδειξαν τα αποτελέσματα νεκροτομης...τα αίτια; Άγνωστα! 

Όποιον γιατρό και αν ρώτησα σαφή απάντηση δε πήρα...

Ο τελευταίος γυναικολόγος που απευθύνθηκα μου μίλησε για ανεπάρκεια πλακούντα και να το θεωρήσω τυχαίο γεγονός...Να το δεχτώ σαν αιτίο όμως με βασανίζουν ακόμα οι σκέψεις...ακριβώς 7 μέρες πριν γεννήσω είχα κάνει doppler το οποίο μου λένε όλοι οι γιατροί πως ήταν άριστο...πως είναι δυνατόν σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα ο πλακούντας να έπαψε να λειτουργεί;  Είναι δυνατόν να μην είχε φανεί τίποτα απολύτως;  

Να σημειώσω ότι ο γυναικολόγος τότε μου είχε αναφέρει ότι τα γραμμάρια του μπέμπη έχουν "φρενάρει" αλλά δεν είναι καθόλου ανησυχητικό (ίσα ίσα καλύτερα γιατί το μωρό έβαζε αρκετά γραμμάρια καθ'ολη την εγκυμοσύνη και θα φτάναμε να γεννήσω ένα μωρό 4-5 κιλά)  

Δε μπορώ 1 χρόνο τώρα να ηρεμήσω...δε μπορώ να συνεχίσω...όλοι μου λένε ότι σε επόμενη εγκυμοσύνη με στενή παρακολουθηση όλα θα πάνε καλά...μα τι στενή παρακολουθηση; Εδώ μου λένε μέσα σε 7 μέρες ο πλακούντας "τα φτύσε" τι θα κάνω σε επόμενη εγκυμοσύνη δλδ; Κάθε μέρα θα πηγαίνω για υπέρυχο;  

Μέχρι στιγμής έχω κάνει εξετάσεις θρομβοφιλιας και μεσογειακής αναιμίας (έκανε και ο σύζυγός μου) και δεν βρέθηκε κάτι εκεί...

Δε μπορώ να πιστέψω ότι ένα υγιέστατο μωρό 2780γρ έφυγε έτσι άδικα...

Non stress δεν πρόλαβα να κάνω...αν είχε γίνει θα φαινόταν κάτι εκεί; 

Δε θέλω να απόδοσω ευθύνες το παιδί μου πίσω δε γυρνάει...αλλά πράγματικα κάπου πρέπει να το αποδώσω όλο αυτό...και αυτή η ελαφρότητα που εκλαμβάνω από όσους γιατρούς έχω μιλήσει μου δημιουργεί ανασφάλεια για το μέλλον...ποιον να εμπιστευτώ; Ποιον να ακούσω;  

Θέλω να ξέρω σε επόμενη εγκυμοσύνη τι να κάνω και τι εξετάσεις να απαιτήσω από το γυναικολόγο για να μειώσω τις πιθανότητες να πάθω πάλι το ίδιο...σας παρακαλώ τα φώτα σας...είμαι σε απόγνωση, φοβάμαι και υποφέρω...έχει αλλάξει η ποιότητα ζωής μου, έχω φόβο θεού είμαι μόνιμα με ένα παράπονο ριζωμένο μέσα μου...θα έπρεπε να έχω ένα μπέμπη 11 μηνών στην αγκαλιά μου και αντ'αυτου έχω ένα σωρό εξετάσεις που μου λένε ότι αυτό το παιδί έφυγε τυχαία

 

Ps: να αναφέρω ότι είχα πρόβλημα με αποκόλληση στην 6βδομαδα (με το που ανακάλυψα την εγκυμοσύνη) και στην 12βδομαδα...είχα γράψει τότε και για αυτό στο φόρουμ με φόβο για αποβολή...που να ξέρω η καψερη ότι τελικά θα έφτανα στη πήγη και νερό δε θα πιω... 

Επίσης έχω καρδιοσχημη μήτρα και όλοι οι γιατροί επιμένουν ότι δεν έπαιξε καθόλου ρόλο αυτό 

Καλημερα.λυπαμαι ποκυ για την απωλεια σου  πολυ δυσκολα ειναι διαχειρισιμο κατι τετοιο αλλα ςφου το θες πολυ θα βρεξς κ το κουραγιο να τα καταφερεις.

θρομβοφιλια ειπες ελεγξες αλλα λογικα θα σου κανουν αντιπηκτικες την επιμενη φορα.Ειπες οτι το μωρο ηταν μεγαλο.το σακχαρι σου το ελεγχες?βασικη αιτια ενδομητριου θανατου.Τελος η ιστολογικη του πλακουντα τι ακριβως γραφει?

Καλημέρα 

Πρέπει να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις. Μια πολύ γνωστή μου, η μαμά της κόρης του άντρα μ, έχασε κ αυτή ένα μωρό στον πέμπτο μηνα. Δε τα έβαλε κάτω κ τώρα έχει τη κόρη της. Ναι και όμως ήταν τυχαίο γεγονός. Η θεία μου έχασε επτά μωρά σε προχωρημένη κύηση κ τώρα έχει δύο παιδιά. 

Κ εσύ θα αποκτήσεις παιδάκι αρκεί πρώτα να σταθείς στα πόδια σ κ να το αφήσεις όλο αυτό πίσω σ. Ακούγεται σκληρό αλλά πρέπει. Καλή δύναμη. 

Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς... Δεν υπάρχει παρηγορια. Κάνεις κουράγιο και προχωράς. Το επομενο παιδάκι σου θέλει τη μαμά του ολόκληρη και όχι κομματιασμένη. Αυτό να έχεις στο μυαλό σου και προχωρά. Βάλε μπροστά τη λογική γλυκιά μου. Ότι μας έρχεται πρέπει δυστυχώς να το αντιμετωπίζουμε . Πάρε βαθιά ανάσα και ξεκινα, τα γιατί δεν θα απαντηθούν δυστυχώς. Καλή δύναμη κορίτσι μου. 

14 ώρες πρίν, μαγιοπουλας είπε:

Καλημερα.λυπαμαι ποκυ για την απωλεια σου  πολυ δυσκολα ειναι διαχειρισιμο κατι τετοιο αλλα ςφου το θες πολυ θα βρεξς κ το κουραγιο να τα καταφερεις.

θρομβοφιλια ειπες ελεγξες αλλα λογικα θα σου κανουν αντιπηκτικες την επιμενη φορα.Ειπες οτι το μωρο ηταν μεγαλο.το σακχαρι σου το ελεγχες?βασικη αιτια ενδομητριου θανατου.Τελος η ιστολογικη του πλακουντα τι ακριβως γραφει?

Είχα κάνει καμπύλη σακχάρου στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και ήταν φυσιολογικές οι τιμές.

Η ιστολογικη του πλακούντα έδειξε κάποιες ασβεστωσεις πιθανόν σχετιζόμενες με οξεία ανεπάρκεια. Βέβαια γράφει ένα κατεβατό σαν περιγραφή του πλακούντα αλλά σε αυτή τη πρόταση μου εξήγησε ο τελευταίος γυναικολόγος ότι κρύβεται η απάντηση. 

Ουσιαστικά μου είπε ότι είναι σαν να έχω μια φιάλη οξυγόνου που είναι ρυθμισμένη να μου παρέχει οξυγόνο για μισή ώρα κάτω από το νερό και ενώ εγώ κολυμπάω ανέμελα ξαφνικά το οξυγόνο τελείωσε σε 20 λεπτά γιατί η φιάλη χάλασε. 

Απλώς δε μπορώ να χωνέψω πως γίνεται σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα από το doppler να έγινε κάτι τέτοιο...πως γίνεται σε τόσες λίγες μέρες να εμφανίστηκε αυτή η επιπλοκη και να μη πήρα χαμπάρι ούτε εγώ ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά και να μη φάνηκε στον υπέρηχο... 

Ευχαριστώ για τα μηνύματα και τα καλά λόγια σας, όλες μια-μια ξεχωριστά και εννοείται δε το βάζω κάτω...αλλά αυτό το παράπονο και αυτός ο φόβος έχει ριζώθει μέσα μου...γέννησα το θάνατο αντί για ζωή και ας πέρασε ένας χρόνος σχεδόν ακόμη ανατριχιάζω και σοκαρομαι...εύχομαι όλες να καταφέρουμε να κρατήσουμε ένα υγιές παιδί στην αγκαλιά μας 

Να το ψάξεις καλά κ σε άλλους γιατρούς, ή και ιατροδικαστές, για να ξέρεις την αιτία, για να μην ξαναγίνει.

κατα τα άλλα ξέρω δυο περιπτώσεις συγγενικού κ άμεσου φιλικού κύκλου, που το έπαθαν. Η μια κιόλας την ημέρα που ήταν να γεννήσει στο δρόμο προς μαιευτήριο.(....!!..)

Κ οι δυο έκαναν μετά άλλο παιδί υγιέστατο - χωρίς καμία επιπλοκή!

Να ξέρεις δεν είναι αυτό το πρόβλημα, αλλά το πένθος που θα έχεις να μην επηρεάσει το υγιές νεογέννητο σου μετά. 

Και στις δυο περιπτώσεις είχαν δυσκολία στο δέσιμο μετά, εξαιτίας επιλόχειας κ μουδιάσματος, με σοβαρές επιπτώσεις για την μετέπειτα ιδιοσυγκρασία των παιδιών, το ένα σήμερα είναι 7 κ το άλλο άνω των 30.

Είναι πολύ σοβαρό το συμβάν ψυχολογικά κ σίγουρα έχεις μετατραυματικό στρες που αν δεν το θεραπεύσεις με βοήθεια ειδικού θα σε ακολουθεί όσα μωρά κ αν κανείς μετά. 

Στα λέω για να καταλάβεις ότι υγιές  μωρό θα κάνεις- αλλά η ψυχολογία σου αν δεν το δουλέψεις δεν θα επανέλθει, (κατά βάθος). Επιφανειακά μπορεί Κ να μη καταλάβει κανένας τίποτα. Το νέο σου όμως μωράκι, που αδιαμφισβήτητα θα αποκτήσεις, θα το καταλάβει. Οπότε από τώρα, κάνε την καλύτερη δυνατή προετοιμασία. Κανένας δεν είναι τόσο δυνατός για να ξεπερνάει τέτοια πράγματα μόνος του, γρήγορα ή χωρίς ουλές. 

Ο φόβος που νιώθεις που είναι βαθειά ριζωμένος, εάν δεν τον μεταχειριστείς, θα επηρεάσει άμεσα και την ίδια τη επόμενη την εγκυμοσύνη σου, είναι γνωστό από έρευνες.

Προσωπικά επειδή για άλλους λόγους(παρόμοιους όμως) έπαθα επιλόχεια, (προσπαθώ να το λέω στις μανούλες... γιατί και εντελώς υγιές μωρό να γεννήσεις, εάν δε μπορείς να το χαρείς εξαιτίας αυτών των φόβων /τραυμάτων, είναι ένα φρικτό συναίσθημα. 

Εαν ξαναέμενα έγκυος θα πήγαινα Συστηματικά ψυχολόγο, για να μπορώ να έχω το feedback/καθρέφτη που θα με γυρνάει σε μια ανέμελη κατάσταση. 

On 25/3/2018 at 12:05 ΠΜ, koukoutsaki είπε:

Είχα κάνει καμπύλη σακχάρου στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και ήταν φυσιολογικές οι τιμές.

Η ιστολογικη του πλακούντα έδειξε κάποιες ασβεστωσεις πιθανόν σχετιζόμενες με οξεία ανεπάρκεια. Βέβαια γράφει ένα κατεβατό σαν περιγραφή του πλακούντα αλλά σε αυτή τη πρόταση μου εξήγησε ο τελευταίος γυναικολόγος ότι κρύβεται η απάντηση. 

Ουσιαστικά μου είπε ότι είναι σαν να έχω μια φιάλη οξυγόνου που είναι ρυθμισμένη να μου παρέχει οξυγόνο για μισή ώρα κάτω από το νερό και ενώ εγώ κολυμπάω ανέμελα ξαφνικά το οξυγόνο τελείωσε σε 20 λεπτά γιατί η φιάλη χάλασε. 

Απλώς δε μπορώ να χωνέψω πως γίνεται σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα από το doppler να έγινε κάτι τέτοιο...πως γίνεται σε τόσες λίγες μέρες να εμφανίστηκε αυτή η επιπλοκη και να μη πήρα χαμπάρι ούτε εγώ ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά και να μη φάνηκε στον υπέρηχο... 

Ευχαριστώ για τα μηνύματα και τα καλά λόγια σας, όλες μια-μια ξεχωριστά και εννοείται δε το βάζω κάτω...αλλά αυτό το παράπονο και αυτός ο φόβος έχει ριζώθει μέσα μου...γέννησα το θάνατο αντί για ζωή και ας πέρασε ένας χρόνος σχεδόν ακόμη ανατριχιάζω και σοκαρομαι...εύχομαι όλες να καταφέρουμε να κρατήσουμε ένα υγιές παιδί στην αγκαλιά μας 

Ψάχνω λόγια να σου πω Μήπως απαλυνω τον πόνο σου κ δεν βρίσκω...

Λυπάμαι τόσο πολυυυυυ...

Μην το βάλεις κάτω.. 

Καλημέρα,δυστυχώς είμαι και εγώ μητέρα δίχως μωρό στην αγκαλιά. 18/8/20 έφερα στον κόσμο το νεκρό μου κοριτσάκι. 14/8 είχα πάει με μεγάλη χαρά να δω το μπουμπουκακι μου,η γιατρός μου λέει είναι όλα υπέροχα θα σας δω την επόμενη εβδομάδα. Την Δευτέρα ξυπνάω με κάτι περίεργους πόνους κ λέω μάλλον έρχεται... πάμε στο νοσοκομείο κ εκεί ξεκινάει το μαρτύριο μου. Η καρδούλα της δεν χτυπούσε. Ο οργανισμός μου είχε ήδη ξεκινήσει τον τοκετό, γέννησα φυσιολογικά. Η ψυχούλα μου ήταν 3200 κ 51 εκ. Αλλά δεν μπορεσα να την δω. Την στείλαμε για νεκροψία κ μέχρι σήμερα περιμένουμε τα αποτελέσματα. Κάθε βράδυ παρακαλάω τον Θεό να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω. Ο άντρας μου με βλέπει κ λιώνει κάθε μέρα. Ξεκινήσαμε εξετάσεις,εγώ έκανα για θρόμβοφιλια κ περιμένω τα αποτελέσματα. Είναι καμία κοπέλα που έχει ανάλογη εμπειρία να με βοηθήσει στο πώς να κινηθώ;

2 hours ago, Sofiablue89 said:

Καλημέρα,δυστυχώς είμαι και εγώ μητέρα δίχως μωρό στην αγκαλιά. 18/8/20 έφερα στον κόσμο το νεκρό μου κοριτσάκι. 14/8 είχα πάει με μεγάλη χαρά να δω το μπουμπουκακι μου,η γιατρός μου λέει είναι όλα υπέροχα θα σας δω την επόμενη εβδομάδα. Την Δευτέρα ξυπνάω με κάτι περίεργους πόνους κ λέω μάλλον έρχεται... πάμε στο νοσοκομείο κ εκεί ξεκινάει το μαρτύριο μου. Η καρδούλα της δεν χτυπούσε. Ο οργανισμός μου είχε ήδη ξεκινήσει τον τοκετό, γέννησα φυσιολογικά. Η ψυχούλα μου ήταν 3200 κ 51 εκ. Αλλά δεν μπορεσα να την δω. Την στείλαμε για νεκροψία κ μέχρι σήμερα περιμένουμε τα αποτελέσματα. Κάθε βράδυ παρακαλάω τον Θεό να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω. Ο άντρας μου με βλέπει κ λιώνει κάθε μέρα. Ξεκινήσαμε εξετάσεις,εγώ έκανα για θρόμβοφιλια κ περιμένω τα αποτελέσματα. Είναι καμία κοπέλα που έχει ανάλογη εμπειρία να με βοηθήσει στο πώς να κινηθώ;

Κοριτσάκι μου ειλικρινά λυπάμαι πολύ για αυτό που πέρασες και περνάς ακόμα. Δεν έχω εμπειρία στο θέμα αυτό όμως στο παρεντσ καφέ υπάρχουν  κορίτσια με την ίδια δυστυχώς εμπειρία (υπάρχουν και τοπικ να διαβάσεις και να γράψεις επίσης) , από εκεί σίγουρα θα πάρεις περισσότερη βοήθεια (και στο πρακτικό αλλά και στο ψυχολογικό κομμάτι).

7 ώρες πρίν, Sofiablue89 είπε:

Καλημέρα,δυστυχώς είμαι και εγώ μητέρα δίχως μωρό στην αγκαλιά. 18/8/20 έφερα στον κόσμο το νεκρό μου κοριτσάκι. 14/8 είχα πάει με μεγάλη χαρά να δω το μπουμπουκακι μου,η γιατρός μου λέει είναι όλα υπέροχα θα σας δω την επόμενη εβδομάδα. Την Δευτέρα ξυπνάω με κάτι περίεργους πόνους κ λέω μάλλον έρχεται... πάμε στο νοσοκομείο κ εκεί ξεκινάει το μαρτύριο μου. Η καρδούλα της δεν χτυπούσε. Ο οργανισμός μου είχε ήδη ξεκινήσει τον τοκετό, γέννησα φυσιολογικά. Η ψυχούλα μου ήταν 3200 κ 51 εκ. Αλλά δεν μπορεσα να την δω. Την στείλαμε για νεκροψία κ μέχρι σήμερα περιμένουμε τα αποτελέσματα. Κάθε βράδυ παρακαλάω τον Θεό να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω. Ο άντρας μου με βλέπει κ λιώνει κάθε μέρα. Ξεκινήσαμε εξετάσεις,εγώ έκανα για θρόμβοφιλια κ περιμένω τα αποτελέσματα. Είναι καμία κοπέλα που έχει ανάλογη εμπειρία να με βοηθήσει στο πώς να κινηθώ;

Καταρχάς να πω κι εγώ ότι είναι πολύ λυπηρό αυτό που σας συνέβη- ακόμα και για εμάς που βλέπουμε σχετικά τακτικά τέτοια περιστατικά, παραμένει εξαιρετικά δυσάρεστο.

Με βάση όσα γράφετε νομίζω ότι έχετε κινηθεί σωστά, με εξετάσεις τόσο στο έμβρυο όσο και σε εσάς. Από εκεί και πέρα περιμένετε να δείτε τι θα βγάλουν οι εξετάσεις του εμβρύου, για να μην υποστείτε άσκοπη ταλαιπωρία και έξοδα, αν από εκεί προκύψουν οι απαντήσεις που ψάχνετε. Αν το έμβρυο αποδειχθεί υγιές, είναι βέβαιο ότι θα χρειαστούν πολλές εξετάσεις σε εσάς, τόσο από αιματολογικής, όσο και από γυναικολογικής σκοπιάς. Θα πρέπει να μιλήσετε με τη γυναικολόγο σας και θα σας κατευθύνει αυτή για τις απαραίτητες εξετάσεις.

Just now, Βασίλειος Χατζηαντωνίου είπε:

 

Καταρχάς να πω κι εγώ ότι είναι πολύ λυπηρό αυτό που σας συνέβη- ακόμα και για εμάς που βλέπουμε σχετικά τακτικά τέτοια περιστατικά, παραμένει εξαιρετικά δυσάρεστο.

 

Με βάση όσα γράφετε νομίζω ότι έχετε κινηθεί σωστά, με εξετάσεις τόσο στο έμβρυο όσο και σε εσάς. Από εκεί και πέρα περιμένετε να δείτε τι θα βγάλουν οι εξετάσεις του εμβρύου, για να μην υποστείτε άσκοπη ταλαιπωρία και έξοδα, αν από εκεί προκύψουν οι απαντήσεις που ψάχνετε. Αν το έμβρυο αποδειχθεί υγιές, είναι βέβαιο ότι θα χρειαστούν πολλές εξετάσεις σε εσάς, τόσο από αιματολογικής, όσο και από γυναικολογικής σκοπιάς. Θα πρέπει να μιλήσετε με τη γυναικολόγο σας και θα σας κατευθύνει αυτή για τις απαραίτητες εξετάσεις.

Καλησπέρα και ευχαριστώ για την απάντηση. Θα ήθελα να συμπληρώσω όμως ότι είχα έντονη φαγούρα στα ανω και κάτω άκρα, αυτό θα ήταν σύμπτωμα για θρόμβοφιλια; ειχα κάνει εξετάσεις για ηπατικά και ήταν φυσιολογικά αυξημένα μου είπε ο γιατρός. Επίσης ο γιατρός μου πρότεινε σε μελλοντική εγκυμοσύνη προληπτικά ασπιρίνη και δεν χρειάζεται να κάνω κάποια περαιτέρω εξέταση. Εσείς τι άποψη θα είχατε σε αυτή την περίπτωση; τι επιπλέον εξετάσεις να έκανα;

1 hour ago, Sofiablue89 είπε:

Καλησπέρα και ευχαριστώ για την απάντηση. Θα ήθελα να συμπληρώσω όμως ότι είχα έντονη φαγούρα στα ανω και κάτω άκρα, αυτό θα ήταν σύμπτωμα για θρόμβοφιλια; ειχα κάνει εξετάσεις για ηπατικά και ήταν φυσιολογικά αυξημένα μου είπε ο γιατρός. Επίσης ο γιατρός μου πρότεινε σε μελλοντική εγκυμοσύνη προληπτικά ασπιρίνη και δεν χρειάζεται να κάνω κάποια περαιτέρω εξέταση. Εσείς τι άποψη θα είχατε σε αυτή την περίπτωση; τι επιπλέον εξετάσεις να έκανα;

Εγώ θα επιμείνω ότι ένας ενδομήτριος θάνατος σε τόσο προχωρημένη κύηση θέλει πλήρη έλεγχο κι όχι μια απλή ασπιρίνη (που πρακτικά αποτελεί ένα μέτρο αμηχανίας). Επιπλέον δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει το "φυσιολογικά αυξημένα" για τα ηπατικά ένζυμα, τα οποία κανονικά δεν αυξάνονται στη κύηση. 

Περιμένετε να δείτε τι θα πει η εξέταση του εμβρύου και με βάση αυτό πορεύεστε. Αν το έμβρυο είναι παθολογικό, τότε δεν χρειάζεται ψάξιμο από την πλευρά σας. Προσπαθήστε ακόμα να δείτε (με ανασκόπηση όλων των εξετάσεων, των κλινικών δεδομένων και των ευρημάτων της ιστολογικής) αν τα ηπατικά ένζυμα μπορεί να υποδηλώνουν σύνδρομα σχετιζόμενα με την Προεκλαμψία (HELLP και άλλα).

Αν η εξέταση δείξει ένα υγιές έμβρυο ή υπάρχουν ενδείξεις προεκλαμψίας, τότε χρειάζεται ενδελεχής έλεγχος σε εσάς, που θα πρέπει να περιλαμβάνει τη θρομβοφιλία, αλλά και να στραφεί προς αυτοάνοσα νοσήματα (λύκος κλπ), ενδοκρινολογικά προβλήματα, γυναικολογικά προβλήματα κλπ. Δεν είναι ανάγκη να τα ψάξετε όλα ταυτόχρονα και αμέσως. Πηγαίνετε βήμα βήμα, για να αποφύγετε περιττά έξοδα και ταλαιπωρία.

Μην απογοητευτείτε, όμως, αν δεν βρείτε απαντήσεις. Δυστυχώς η επιστήμη σε αυτό το κομμάτι έχει πολλά κενά (γιατί οι περισσότερες γυναίκες σαν κι εσάς σπάνια έχουν το κουράγιο να μπουν σε κλινικές μελέτες, ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα) και πολλές περιπτώσεις δεν μπορούμε να τις εξηγήσουμε. Θα μπορείτε, όμως, να είστε κατά το δυνατόν ήσυχη ότι έχετε αποκλείσει όλα εκείνα τα αίτια για τα οποία η σύγχρονη ιατρική μπορεί να δώσει λύσεις. Κατά κανόνα σε αυτές τις περιπτώσεις, επόμενες κυήσεις πάνε καλά.