Σημειώστε εδώ την εμπειρία σας (μωράκια στην θερμοκοιτίδα)

ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΗΛΑΣΑ ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΕΒΓΑΛΑ ΓΑΛΑ ΜΕ ΤΟ ΘΗΛΑΣΤΡΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΥΨΗΛΗ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΚΟΨΑ ΜΕ ΧΑΠΙΑ.

Η πίεση δεν απότελει αντένδειξη για τον θηλασμό. Οι αντενδείξεις ειναι μόνο αυτές

http://www.lactation.gr/usefulinformationgeneralgreek/antendeixeis

Επίσης, για το χάπι διακοπής γαλουχίας

"Τα χάπια έχουν σοβαρές παρενέργειες και δεν έχετε κανένα λόγο να τα πάρετε από τη στιγμή που καταφέρατε να κάνετε σταδιακό απογαλακτισμό."

"Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει οδηγία, στις περισσότερες χώρες, να μη χορηγούνται τα συγκεκριμένα φάρμακα για διακοπή γαλουχίας."

http://www.mitrikosthilasmos.com/2011/04/blog-post_2021.html

http://www.mitrikosthilasmos.com/2011/01/blog-post_2540.html

Καλησπερα και απο μενα.Ειμαι νεα μαμα και γεννησα και εγω προωρα.Ειναι η πρωτη φορα που μιλαω γι'αυτο,περα απο τους δικους μου,δεν το συζητω συχνα,αν και δεν ειναι πολυς καιρος που εγινε αυτο.Εχω διαβασει τοσες φορες τις ιστοριες σας και ειλικρινα καθε φορα κλαιω γιατι ξερω και εγω απο πρωτο χερι τι πονο σου προκαλει αυτος ο ξαφνικος αποχωρισμος απο το μωρακι σου.Για να μην λεω πολλα,εγω ημουν 25+5 εβδομαδων.Ειχα μια δυσκολη εγκυμοσυνη γενικα που με αναγκαζε να λειψω απο τη δουλεια μου και να την περναω ξαπλα στο κρεβατι.Μιλαω για ζαλαδες,εμετους και αποκολληση.Μολις εκλεισα τον τριτο μηνα ολα μου περασαν και αποφασισα να επιστρεψω στην εργασια μου η οποια ηταν καθιστικη και δεν ειχα ιδιαιτερα δυσκολιες.Καποια στιγμη μετα απο δυο μηνες εκλεισε η φωνη μου.Νομιζα οτι ψιλοκρυωσα οποτε μου ειπαν και απο την δουλεια να μεινω σπιτι για να μην χειροτερεψω.Ημερα Τεταρτη ηταν.Περασαν δυο μερες αλλα η φωνη μου οσο πηγαινε και εκλεινε περισσοτερο.Το Σαββατο το βραδυ ενιωσα κατι υγρα.Νομιζα οτι ηθελα τουαλετα.Δεν προλαβαινα να γυρισω στο κρεβατι και ενιωθα οτι τα εκανα πανω μου.Το ειπα στον αντρα μου και εκεινος μου ειπε να παρω τον γιατρο μου τηλ.Εγω τον καθησυχασα λεγοντας του οτι δεν ειναι αναγκη να μας πιανει πανικος.Ετσι ξημερωσε με εμενα να πηγαινοερχομαι ολη την νυχτα στην τουαλετα.Πρωτοτοκη βλεπετε,που να παει το μυαλο μου στο κακο.Την Κυριακη πρωι αποφασισα να παρω τηλ στο νοσοκομειο και να τους πω τι συμβαινει.Η μαια που το σηκωσε μου ειπε να παω απο κοντα να μου ριξουν μια ματια.Να μην τα πολυλογω,πηγα,με ειδε,με εξετασε,ακουσαμε το μωρο και μετα απο μιση ωρα μου ειπε πως δεν εχω μυκητες και να επερνα τον γιατρο μου τηλ την Τριτη,γιατι την Δευτερα βλεπεται ηταν αργια μην τον ενοχλησουμε το "ανθρωπο",και να του το πω τελος παντων.Εμενα ομως με ειχε πιασει πανικος ηδη.Ποια ηταν αυτη που εκανε τον γιατρο;Ζητησα να τον παρει τηλ για να ερθει και εκεινη επεμενε πως δεν ειχα κατι.Της ειπα να κανουμε υπερηχο να δουμε το μωρο και αυτη μου ελεγε"μα το ακουσαμε,γιατι κανεις ετσι,και εμεις καναμε παιδια δεν καναμε ετσι".Ετσι με εστειλε σπιτι.Οι βολτες στην τουαλετα δεν σταματησαν βεβαια.Το βραδυ ειδα και αιμα.Παιρνω τηλ στο νοσοκομειο ξανα,τους εξηγω πως εχει η κατασταση και μου λενε κατσε ξαπλα δεν ειναι τιποτα.Την επομενη μερα,Δευτερα αποφασισαμε με τον αντρα μου να παρουμε τηλ τον γιατρο μου και να του τα πω,εκεινος μου ειπε πως επρεπε να κανω εναν υπερηχο,αλλα δεν γινοταν σημερα λογω αργιας.Ετσι πηραμε τηλ μονοι μας σε μια ιδιωτικη κλινικη και ειπαμε αν μπορουσαν να μας κανουν τον ηπεργχο λεγοντας τους τι εχει συμβει.Φυσικα και εγινε.Το αποτελεσμα κοριτσια;Ειχε αδειασει η κοιλια μου απο το αμνιακο υγρο και το μωρο ηταν στεγνο.Αμεσως με πηρανε τα κλαμματα οταν μου ειπε ,τι κανεις εδω κοπελα μου,η γνωμη μου ειναι να φυγεις αμεσως τωρα Αθηνα,κινδυνευεται και οι δυο σας.Αυτο ηταν κοριτσια,εχασα την γη κατω απο τα ποδια.Πηραμε αμεσως τηλ τον γιατρο μου και μου ειπε να παω αμεσως στο νοσοκομειο και πως θα ερχοταν και αυτος.Δεν ηρθε ποτε.Εστειλε αλλον γιατρο στη θεση του.Ο αντρας μου σε εξαλη κατασταση να μαωνει με την μαια,γιατι για κακη της τυχη πεσαμε παλι πανω της,εγω να ειμαι σε αθλια κατασταση.Μαζευτηκαν εκει οι γονεις μου,τα αδερφια μου,τα πεθερικα μου,να γινεται ενας πανικος γενικα.Τελικα να'ναι καλα ο γιατρος,καλη του ωρα,κανονισε τα παντα και την ιδια μερα εφυγα για Αθηνα με στρατιωτικο αεροπλανο.Εκει κοριτσια ξεκινησε νεος γολγοθας.Νεες εξετασεις.Με κρατησαν ολη την νυχτα στο τοκετο με προγραματισμενη καισαρικη για την επομενη μερα,τον αντρα μου δεν τον ξαναειδα απο την ωρα που φτασαμε,το μωρο να κινδυνευει και σαν να μην εφταναν ολα αυτα με επιασαν και οι πονοι της γεννας.Τελικα μετα απο μια δυσκολη νυχτα εφτασε η Τριτη.Με πηραν στο χειρουργειο και γεννησα με μερικη αναισθησια ενα κοριτσακι μολις750gr.Σοκ.Μολις την ειδα επαθα σοκ,αλλα απο την αλλη μου περασαν και τα παντα.Εμεινε τρεις μηνες στη ΜΕΝΝ να παλευει για την ζωη της.Περασε απο ολα τα σταδια,μεταγγισεις,απνοιες και πολλα αλλα,αλλα τα καταφερε.Γυρισαμε σπιτι επιτελους μαζι.Πλεον ειναι καλα.Κατι μικροπροβληματακια με τα ματακια λογω προωροτητας αλλα μπροστα σε αυτα που περασαμε τιποτα.Συγνωμη αν σας ζαλισα,αλλα να ξερετε Καποιος εκει ψηλα παντα ακουει τις προσευχες ολου του κοσμου και παντα ειναι διπλα μας,και αν μας δινει λιγο πονο παραπανω σε σχεση με αλλους,Εκεινος ξερει τι κανει.

Καλησπερα και απο μενα.Ειμαι νεα μαμα και γεννησα και εγω προωρα.Ειναι η πρωτη φορα που μιλαω γι'αυτο,περα απο τους δικους μου,δεν το συζητω συχνα,αν και δεν ειναι πολυς καιρος που εγινε αυτο.Εχω διαβασει τοσες φορες τις ιστοριες σας και ειλικρινα καθε φορα κλαιω γιατι ξερω και εγω απο πρωτο χερι τι πονο σου προκαλει αυτος ο ξαφνικος αποχωρισμος απο το μωρακι σου.Για να μην λεω πολλα,εγω ημουν 25+5 εβδομαδων.Ειχα μια δυσκολη εγκυμοσυνη γενικα που με αναγκαζε να λειψω απο τη δουλεια μου και να την περναω ξαπλα στο κρεβατι.Μιλαω για ζαλαδες,εμετους και αποκολληση.Μολις εκλεισα τον τριτο μηνα ολα μου περασαν και αποφασισα να επιστρεψω στην εργασια μου η οποια ηταν καθιστικη και δεν ειχα ιδιαιτερα δυσκολιες.Καποια στιγμη μετα απο δυο μηνες εκλεισε η φωνη μου.Νομιζα οτι ψιλοκρυωσα οποτε μου ειπαν και απο την δουλεια να μεινω σπιτι για να μην χειροτερεψω.Ημερα Τεταρτη ηταν.Περασαν δυο μερες αλλα η φωνη μου οσο πηγαινε και εκλεινε περισσοτερο.Το Σαββατο το βραδυ ενιωσα κατι υγρα.Νομιζα οτι ηθελα τουαλετα.Δεν προλαβαινα να γυρισω στο κρεβατι και ενιωθα οτι τα εκανα πανω μου.Το ειπα στον αντρα μου και εκεινος μου ειπε να παρω τον γιατρο μου τηλ.Εγω τον καθησυχασα λεγοντας του οτι δεν ειναι αναγκη να μας πιανει πανικος.Ετσι ξημερωσε με εμενα να πηγαινοερχομαι ολη την νυχτα στην τουαλετα.Πρωτοτοκη βλεπετε,που να παει το μυαλο μου στο κακο.Την Κυριακη πρωι αποφασισα να παρω τηλ στο νοσοκομειο και να τους πω τι συμβαινει.Η μαια που το σηκωσε μου ειπε να παω απο κοντα να μου ριξουν μια ματια.Να μην τα πολυλογω,πηγα,με ειδε,με εξετασε,ακουσαμε το μωρο και μετα απο μιση ωρα μου ειπε πως δεν εχω μυκητες και να επερνα τον γιατρο μου τηλ την Τριτη,γιατι την Δευτερα βλεπεται ηταν αργια μην τον ενοχλησουμε το "ανθρωπο",και να του το πω τελος παντων.Εμενα ομως με ειχε πιασει πανικος ηδη.Ποια ηταν αυτη που εκανε τον γιατρο;Ζητησα να τον παρει τηλ για να ερθει και εκεινη επεμενε πως δεν ειχα κατι.Της ειπα να κανουμε υπερηχο να δουμε το μωρο και αυτη μου ελεγε"μα το ακουσαμε,γιατι κανεις ετσι,και εμεις καναμε παιδια δεν καναμε ετσι".Ετσι με εστειλε σπιτι.Οι βολτες στην τουαλετα δεν σταματησαν βεβαια.Το βραδυ ειδα και αιμα.Παιρνω τηλ στο νοσοκομειο ξανα,τους εξηγω πως εχει η κατασταση και μου λενε κατσε ξαπλα δεν ειναι τιποτα.Την επομενη μερα,Δευτερα αποφασισαμε με τον αντρα μου να παρουμε τηλ τον γιατρο μου και να του τα πω,εκεινος μου ειπε πως επρεπε να κανω εναν υπερηχο,αλλα δεν γινοταν σημερα λογω αργιας.Ετσι πηραμε τηλ μονοι μας σε μια ιδιωτικη κλινικη και ειπαμε αν μπορουσαν να μας κανουν τον ηπεργχο λεγοντας τους τι εχει συμβει.Φυσικα και εγινε.Το αποτελεσμα κοριτσια;Ειχε αδειασει η κοιλια μου απο το αμνιακο υγρο και το μωρο ηταν στεγνο.Αμεσως με πηρανε τα κλαμματα οταν μου ειπε ,τι κανεις εδω κοπελα μου,η γνωμη μου ειναι να φυγεις αμεσως τωρα Αθηνα,κινδυνευεται και οι δυο σας.Αυτο ηταν κοριτσια,εχασα την γη κατω απο τα ποδια.Πηραμε αμεσως τηλ τον γιατρο μου και μου ειπε να παω αμεσως στο νοσοκομειο και πως θα ερχοταν και αυτος.Δεν ηρθε ποτε.Εστειλε αλλον γιατρο στη θεση του.Ο αντρας μου σε εξαλη κατασταση να μαωνει με την μαια,γιατι για κακη της τυχη πεσαμε παλι πανω της,εγω να ειμαι σε αθλια κατασταση.Μαζευτηκαν εκει οι γονεις μου,τα αδερφια μου,τα πεθερικα μου,να γινεται ενας πανικος γενικα.Τελικα να'ναι καλα ο γιατρος,καλη του ωρα,κανονισε τα παντα και την ιδια μερα εφυγα για Αθηνα με στρατιωτικο αεροπλανο.Εκει κοριτσια ξεκινησε νεος γολγοθας.Νεες εξετασεις.Με κρατησαν ολη την νυχτα στο τοκετο με προγραματισμενη καισαρικη για την επομενη μερα,τον αντρα μου δεν τον ξαναειδα απο την ωρα που φτασαμε,το μωρο να κινδυνευει και σαν να μην εφταναν ολα αυτα με επιασαν και οι πονοι της γεννας.Τελικα μετα απο μια δυσκολη νυχτα εφτασε η Τριτη.Με πηραν στο χειρουργειο και γεννησα με μερικη αναισθησια ενα κοριτσακι μολις750gr.Σοκ.Μολις την ειδα επαθα σοκ,αλλα απο την αλλη μου περασαν και τα παντα.Εμεινε τρεις μηνες στη ΜΕΝΝ να παλευει για την ζωη της.Περασε απο ολα τα σταδια,μεταγγισεις,απνοιες και πολλα αλλα,αλλα τα καταφερε.Γυρισαμε σπιτι επιτελους μαζι.Πλεον ειναι καλα.Κατι μικροπροβληματακια με τα ματακια λογω προωροτητας αλλα μπροστα σε αυτα που περασαμε τιποτα.Συγνωμη αν σας ζαλισα,αλλα να ξερετε Καποιος εκει ψηλα παντα ακουει τις προσευχες ολου του κοσμου και παντα ειναι διπλα μας,και αν μας δινει λιγο πονο παραπανω σε σχεση με αλλους,Εκεινος ξερει τι κανει.

Κοπέλα μου σαν σε διάβασα ένιωσα ενα ρίγος να διαπερνά όλο μου το κορμί, ένας πονοκέφαλος και μια ζάλη να με πιάνει. Πραγματικα σου λέω. Αν και εχουν περάσει 16 μήνες απο τοτε που γεννησα τις κορες μου στην 29η εβδομάδα, νομίζω ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μου φαίνεται σαν χθές.... Ο Θεός είναι πάρα μα πάρα πολύ μεγάλος. Μου το έχει αποδείξει πάρα πολλές φορές. Εμένε είχεν πάθει η μια μου κορούλα εγκεφαλική αιμορραγία 2ου προς 3ου βαθμού και οι γιατροί μας είπαν ότι θα έχει κάποιαν αναπηρία, ή θα κουτσαίνει, ίσως και καθυστερημένο... Θυμάμαι ότι έκλαψα πάρα πολύ, όμως στην επιστροφή για το σπίτι εκείνη την μέρα γελούσα στο αυτοκίνητο, έλεγα αποκλείεται, τίποτα δεν θα έχει. Το νιώθω. Και αυτό που ένιωθα βγήκε αληθινό. Είναι μια χαρά και οι 2, ετοιμαζόμαστε να περπατήσουμε. Στην τελευταία μας επίσκεψη με τον νεογνολόγο δεν το πίστευαν όταν διάβαζαν το ιστορικό της πώς είναι σεαυτή την κατάσταση το μωρό μου... Το ιστορικό μας παραπέμπει σε ένα μωρό φυτό, που δεν μιλάει, δεν γελάει, δεν καταλαμβαίνει μου ειπαν... Αλλά η δικιά μου ακόμα και τον τίγρη ξέρει και κάνει...Και όλα αυτά χάρη στο Θαύμα που ζήτησα απτον Θεό να κάνει, να γιάνει το μωρό μου απτην αιμορραγία, και γω θα κανω καθε βδομαδα μια θυσια Του είπα για να σε ευχαριστησω. Και την τηρώ αυτή την θυσία εδώ και 15 μήνες.και μακάρι ναμαστε καλά να την τηρούμε σε όλη μας τη ζωή. Σου εύχομαι το μωράκι σου να γινει μια χαρά, να μεγαλώσει, υγιέστατο, να το καμαρώσετε όπως θέλετε! Πόσο είστε τώρα?

Τωρα κανονικα ειναι πεντε μηνων,διορθωμενη δυο.Σου ευχομαι ειλικρινα μεσα απο την καρδια μου σε σενα και σε ολες τις μανουλες που περασαν καποια παρομοια κατασταση,καταρχην να σας ζησουν,να τα δειτε να μεγαλωνουν οπως εσεις επιθυμειτε και πανω απο ολα υγεια.Ετσι και σε μενα δεν εδιναν ελπιδες.Ελεγαν πως ειναι πολυ μικρο,και ηταν οντως.Τωρα ομως την βλεπουμε με τον μπαμπα της και δεν πιστεουμε στα ματια μας,οτι ειναι πανω απο ολα γερη,δυνατη και ενα γεματο ζωντανια μωρακι.Τα υπολοιπα εχεις δικιο,δεν θα ξεχαστουν ποτε.Παντα θα γυριζουν μεσα στο μυαλο μας,αλλα εχω πιστη μεγαλη και πιστευω οτι τοσους μηνες Καποιος απο εκει ψηλα προσεχε το μονακριβο κοριτσακι μου.Σου ευχομαι οτι καλυτερο για τα παιδακια σου.Να ζησεις και να τα χαρεις οπως ποθεις!!!!

Όπως όλες οι κοπέλες που γράφουν σε αυτήν την ενότητα, ετσι και γώ, μπορώ να σε καταλάβω, να ξέρω τί έζησες κ πώς ένιωσες και να σου δώσω το κουράγιο που έδωσαν και σε μένα οτι κάποια στιγμή το χαμόγελο των παιδιών μας θα απαλύνουν τις αναμνήσεις εκείνων των ημερών. Συνέβη ακριβώς το ίδιο κ σε μένα, πλήρης ρήξη αμνιακού σάκου, μείναμε 49 μέρες στη μονάδα, περάσαμε διάφορα, αλλά τώρα είμαστε και μεις στο σπίτι μας με ένα πολύυυυυ χαρούμενο μωρό και ευχαριστούμε το Θεό που μας έφερε μέχρι εδώ. Να χαίρεσαι το παιδάκι σου και απο δω κ πέρα να είναι γερό κ πάντα χαμογελαστό!

Νιώθω πλέον έτοιμη,να καταθέσω τη δικη μου εμπειρια.Χριστουγεννα του 2005.Ημουν εγκυος 5 μηνων σε μια θαυμασια εγκυμοσυνη.Ταξιδευα με το καραβι για τις διακοπες των Χριστουγεννων.Το επομενο πρωι αρχισα να εχω αιμοραγια για την οποια βεβαια δεν εφταιγε το ταξιδι αλλα η τεραστια ανεπαρκεια τραχηλου.Νοσηλευτηκα μια εβδομαδα στο νοσοκομειο και μετα γεννησα τον αγγελο που μου σημαδεψε και μου στοιχειωσε συγχρονως τη ζωη μου.Το μωρο που εγινε ο εφιαλτης που θα κουβαλαω στην ψυχη μου,μεχρι να κλεισω τα ματια μου.Ενα πανεμορφο κοριτσακι μολις 700 γραμμαρια.Μια ηρωιδα,μια αγωνιστρια της ζωης.Δεν θα αναφερθω στις εμπειριες μου μεσα απο την εντατικη,στην αντιμετωπιση των γιατρων,στην αγωνια και το φοβο.Αυτα οι περισοτεροι τα ξερουν και εγω δεν αντεχω να τα ξαναθυμαμαι.Το μονο που θελω να πω ειναι οτι ειχα ενα μωρο που παλευε να ζησει.Και εγω διπλα του σε ενα ξενο μερος να χανομαι μερα με τη μερα περισσοτερο.Μετα απο δυο μηνες ειχε παρει βαρος και βγηκε απο την εντατικη.Την μετεφεραν στον θαλαμο προληπτικης παρακολουθησης για να παρει βαρος.Η χαρα μου ηταν απεριγραπτη.Επιτελους,μας ειχε λυπηθει ο Θεος.Ομως αυτη η χαρα κρατησε μονο δυο μερες.Το μωρο κολλησε ενα σπανιο ενδονοσοκομειακο μικροβιο και ξαναγυρισε στην εντατικη διασωληνωμενο.Το αναπνευστικο του ειχε σμπαραλιαστει.Αλλοι δυο μηνες μεσα στο φοβο και για να κυριολεκτησω μεσα στον τρομο.Το μωρο δεν σηκωσε ποτε κεφαλι.Προσευχομουν μερα-νυχτα στο Θεο για ενα θαυμα.Και πραγματι εβλεπα τα θαυματα μεσα στη μοναδα αλλα οχι για το δικο μου το παιδι.Για ολα τα αλλα,ποτε για το δικο μου.Μια γιατρος(εκπληκτικη γυναικα)καποια στιγμη μου ειπε αγανακτησμενη,οτι το παιδι παλευει γιατι θελει να ζησει και καθε φορα που παει να σηκωσει κεφαλι ο Θεος του δινει μια και το ριχνει πιο χαμηλα.Θυμαμαι οτι κοιταξα στο ημερολογιο για να δω ποιος ειναι ο αγιος που γιορταζε την ημερα που γεννηθηκε το παιδι μου,για να προσευχηθω.Τραγικη ειρωνια!Το παιδι γεννηθηκε την ημερα της σφαγης των νηπιων απο τον Ηρωδη.Ενιωθα αβοηθητη.Ενιωθα αδικημενη και εγκατελειμενη απο το Θεο.Τελικα μετα απο 5 μηνες η καρδουλα μου δεν αντεξε.Εφυγε,πεταξε ψηλα στον ουρανο,στη χωρα των αγγελων.Τελικα ηρθε στο σπιτι μου.Το πηρα μαζι μου,οχι ομως για να το αγκαλιασω αλλα για να το θαψω.Το εχω διπλα μου στο χωριο μου και το βλεπω στις διακοπες.Συνεχισα να ζω.Επρεπε να ζησω γιατι δεν ειχα τη δυναμη να φυγω.Ομως τοσα χρονια μετα κανενας δεν μπορει να με πεισει για την καλωσυνη του Θεου,που το αφησε 5 μηνες και μετα το πηρε.Κανεις δεν θα μπορεσει να με κανει να ξεχασω αυτο τον εφιαλτη.Κανεις δεν θα μπορεσει να μου απαλυνει τον πονο.Συνεχισα να ζω γιατι ετσι επρεπε.Απλα.

Ισως να γινομαι κουραστικη αλλα θελω να αναφερω την συνεχεια της ιστοριας μου.Ακριβως επειδη αποφασισα να ζησω,πηρα την γενναια αποφαση με τον αντρα μου να κανουμε αλλο ενα παιδακι.Με προσπαθεια και με συμμαχο την τυχη,εμεινα αμεσως εγκυος.Ξανα μια υπεροχη εγκυμοσυνη.Ομως εξαιτιας της αναπαρκειας επρεπε να κανω περιδεση.Δυσκολη περιδεση,γιατι η ανεπαρκεια ηταν τεραστια.Η κανονικη περιδεση γινεται με 6 κομπους.Εμενα ο γιατρος μου εκανε 26 κομπους ρισκαροντας να παθω σηψαιμια.Στοχος ηταν να φτασουμε στις 38 εβδομαδες ομως επειδη παρουσιαστηκε προωρη γηρανση πλακουντα,γεννησα στις 37 εβδομαδες.Το μωρο γεννηθηκε 2690 κιλα.Μολις γεννηθηκε ,ο γιατρος το πηγε προληπτικα στη μοναδα γιατι υπηρχε το προηγουμενο με τη μπεμπα.Αυτη η κινηση του εσωσε τη ζωη.Παρουσιασε οξεια λοιμωξη του αναπνευστικου και προλαβαν οριακα να το διασωληνωσουν.Ενα ακομα μηνα στην εντατικη.Ενα ακομα μωρο στη θερμοκοιτιδα.Θυμαμαι την πρωτη φορα που το ειδα.Με ειχε προετοιμασει ο αντρας μου αλλα αυτο δεν το περιμενα.Ενα πανεμορφο αγορακι ιδιο η μπεμπα μου.Σαν να συνεχιζοταν ο χρονος και η ιδια ιστορια.Τολμω να πω οτι η δευτερη φορα ηταν πιο δυσκολη απο την πρωτη.Την πρωτη φορα υπηρχε η προωροτητα ομως τη δευτερη,γιατι?Ειχα πλεον ξεπερασει τα ορια μου και ειλικρινα ειχα περασει μεσα απο την παρανοια.Ενα βραδυ πλεον δεν αντεξα.Ηπια,μεθυσα και αρχισα μια συζητηση με το Θεο.Του ουρλιαζα,του φωναζα,το εβριζα.Τον απειλουσα οτι αν τολμησει να πειραξει το παιδι μου θα εχει να κανει με μενα.Τοση παρανοια.!Κι ομως την αλλη μερα,εγινε επιτελους και το δικο μου θαυμα.Η αναπνοη του μικρου επανηλθε και μετα απο λιγες μερες τον πηρα στο σπιτι.Αντιμετωπιζει τα γνωστα προβληματα των παιδιων που εχουν παρει οξυγονο,στο λογο τη διασπαση προσοχης και την υπερκινητικοτητα.Ομως ειναι προβληματα που αντιμετωπιζονται και ο μικρος ειναι γερος και μαζι μου.Ο αγγελος μου,ο πριγκηπας μου,η ζωη μου!Αυτη ειναι η ιστορια και ευχαριστω οσους θα τη μοιραστουν μαζι μου.

Diminna μου, πολύ συγκινητική η ιστορία σου, τεράστια η περιπέτεια σας, τεράστιο το δράμα σας, τουλάχιστον υπάρχει ο γιός σου αυτή τγ στιγμή να δίνει νόημα σε αυτή τη ζωή που ένιωσες οτι έχασες με το χαμό της κόρης σας. Δεν έχω λόγια παρηγοριάς, μόνο ευχή, η ζωή από εδώ και στο εξής να φερει τα χαμόγελα που σας στέρησε..

Dimina μου, δεν θελω ουτε να φανταζομαι τι περασες.

Σε ευχαριστουμε που μοιραστηκες μαζι μας την ιστορια σου.

Μου θυμησες ποσο αδικο ειναι να γκρινιαζω για τα μικροπροβληματα της καθημερινοτητας , οταν διπλα μου αλλοι ανθρωποι αντιμετωπιζουν τετοια γεγονοτα.

Ομως ολα αυτα ανηκουν πια στο παρελθον σας.

Ειμαι σιγουρη, και στο ευχομαι απο καρδιας, οτι απο δω και μπρος τιποτα δεν θα στερησει το χαμογελο απο το προσωπο του αγγελου σου και το δικο σου.

Να ειστε παντα καλα, χαρουμενοι και ευτυχισμενοι.

Καλησπέρα! Το ξέρω οτι υπάρχουν κοπέλες που εχουν ζήσει ή ζουν απίστευτες ιστορίες αγωνίας, αγανακτησης, πόνου... Και ίσως να φανεί σε κάποιες απο εσάς υπερβολή η κούραση και η αγανάκτηση μου, ομως ειναι αλήθεια... Προσπαθούμε με τον αντρα μου 14 μηνες τωρα να κάνουμε ενα μωράκι(ειμαι 36 ετών) που το θελουμε όσο τίποτα στο κοσμο! Πριν δύο μηνες κάναμε εξετάσεις και δυστυχώς η μία μου σαλπιγγα ήταν υδροσαλπιγγα οπότε έκανα επέμβαση για την αφαιρεση της οπως όλοι οι γιατροι μου έλεγαν οτι πρεπει να γινει.. Ημουν τυχερή και ο Γιατρος μου( πολυ αξιόλογος) μου έσωσε τη σαλπιγγα κάνοντας την πάλι διαβατή. Απο τότε πάλι προσπαθούμε αλλα τίποτα.. Αχ βρε κορίτσια πραγματικά έχω κουραστεί τόσο πολυ ψυχολογικά... Καθε Μηνας που περνάει με αυτή την απογοήτευση οτι απετυχα ξανά, με κανει να νιώθω τόσο άσχημα.. Ολοι μου λένε να χαλάρωσω και πράγματι το προσπαθώ αλλα ο,τι και να κανω, η σκέψη μου ειναι πάντα εκει... Ολοι Γυρω μου (πραγμστικα με ολη τουσ τη καλη διαθεση) με κανουν να νιωθω τοσο ασχημα που περιμενουν απο εμενα πια το πολυποθητο... Νιώθω οτι έχω τόση Αγαπη να δώσω και ειναι τόσο άδικο που δεν μπορω να δημιουργήσω κι εγω μια καινούργια ζωη.. Νιώθω άχρηστη, κενή, με μία συνεχής αίσθηση του ανικανοποιητου μεσα στη ψυχη μου..

Καλησπέρα! Το ξέρω οτι υπάρχουν κοπέλες που εχουν ζήσει ή ζουν απίστευτες ιστορίες αγωνίας, αγανακτησης, πόνου... Και ίσως να φανεί σε κάποιες απο εσάς υπερβολή η κούραση και η αγανάκτηση μου, ομως ειναι αλήθεια... Προσπαθούμε με τον αντρα μου 14 μηνες τωρα να κάνουμε ενα μωράκι(ειμαι 36 ετών) που το θελουμε όσο τίποτα στο κοσμο! Πριν δύο μηνες κάναμε εξετάσεις και δυστυχώς η μία μου σαλπιγγα ήταν υδροσαλπιγγα οπότε έκανα επέμβαση για την αφαιρεση της οπως όλοι οι γιατροι μου έλεγαν οτι πρεπει να γινει.. Ημουν τυχερή και ο Γιατρος μου( πολυ αξιόλογος) μου έσωσε τη σαλπιγγα κάνοντας την πάλι διαβατή. Απο τότε πάλι προσπαθούμε αλλα τίποτα.. Αχ βρε κορίτσια πραγματικά έχω κουραστεί τόσο πολυ ψυχολογικά... Καθε Μηνας που περνάει με αυτή την απογοήτευση οτι απετυχα ξανά, με κανει να νιώθω τόσο άσχημα.. Ολοι μου λένε να χαλάρωσω και πράγματι το προσπαθώ αλλα ο,τι και να κανω, η σκέψη μου ειναι πάντα εκει... Ολοι Γυρω μου (πραγμστικα με ολη τουσ τη καλη διαθεση) με κανουν να νιωθω τοσο ασχημα που περιμενουν απο εμενα πια το πολυποθητο... Νιώθω οτι έχω τόση Αγαπη να δώσω και ειναι τόσο άδικο που δεν μπορω να δημιουργήσω κι εγω μια καινούργια ζωη.. Νιώθω άχρηστη, κενή, με μία συνεχής αίσθηση του ανικανοποιητου μεσα στη ψυχη μου..

Μη στεναχωριεσαι καλη μου και αυτη η αγαπη δεν θα παει χαμενη, δεν θα αφησει ο Υψιστος να χαθει!!! Κανε λιγο υπομονη και προσπαθησε να ξεχασεις εντελως το γεγονος οτι θελεις ενα μωρακι, και τοτε αυτο θα ερθει γιατι θα εχει ξεμπλοκαρει αυτοματα ο οργανισμος σου!!!

Σημ: εισαι σε λαθος ενοτητα !!!

Σ ευχαριστω παρα πολυ koalaki για τα καθησυχαστικά σου λόγια!!

Δεν βρήκα τη σωστή ενότητα έχεις δίκιο

Η δικιά μου ιστορία ....

Με τον σύζυγο μου είμαστε μαζί από το 2001, αρραβωνιαστήκαμε το 2010 και παντρευτήκαμε το 2013. Ξεκινήσαμε την σχέση μας από απόσταση, αυτός τότε έκανε master στην Αγγλία και γω στην Ελλάδα μόλις είχα πιάσει δουλεία το πρωί και το απόγευμα συνέχιζα την σχολή μου. Η σχέση μας πέρασα από όλα τα στάδια, της απόστασης, με το που ήρθε Ελλάδα να κάνει το φανταρικό του, μετά να βγει στον αγορά εργασίας κτλ. Ήταν ένας κεραυνοβόλος έρωτας από την πρώτη ματιά, είχαμε την ίδια τρέλα μέσα μας, λατρεύαμε τα ταξίδια, την περιπέτεια, την ίδια την ζωή. Μείναμε μαζί μόλις τελείωσε το φανταρικό και κάναμε την ζωή μας. Όλα αυτά οδήγησαν στον γάμο μας το 2013 που οργανώσαμε οι δύο μας με πολύ μεράκι και αγάπη χωρίς καμία απολύτως παρέμβαση από τους γονείς μας. Όλα ήταν υπέροχα και η είδηση της εγκυμοσύνης μου ένα μήνα μετά ολοκλήρωσε την ευτυχία μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχαμε καθόλου προγραμματισμένο απλώς έτυχε. Τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μου δεν είχα καμία ενόχληση, ούτε εμετούς, ούτε ναυτίες ούτε αδιαθεσίες, τίποτα απολύτως όλα κυλούσαν τέλεια. Μπορώ να πω πως δεν και τόσο προσεχτική όσο μετά τον 4ο μήνα. Έφτασα την 22η βδομάδα και έκανα την β΄ επιπέδου στις 12/11 όπου ο γιατρός τα είδε όλα καλά. Μάλιστα εκείνο το βράδυ βγήκαμε με τον σύζυγο μου να γιορτάσουμε και τα καλά νέα και τα γενέθλια μου. Την επόμενη μέρα το πρωί πήγα στην δουλίτσα μου έκανα με τόσο χαρά και όρεξη όπως πάντα. Που να φανταστώ όμως τι θα μου επιφύλασσε η μοίρα ... Λίγο πριν τις 10:00 μπλέχτηκα ακούσια σε μια συζήτηση που είχε ο εργοδότης μου με έναν άλλο υπάλληλο της εταιρείας για θέμα της δουλείας και με πήρε και μένα η μπάλα χωρίς να φταίω κιόλας. Ο εργοδότης μου άρχισε να μου λέει κουβέντες τις όποιες δεν πίστευα πότε ότι θα άκουγα. Οκτώ χρόνια στην εταιρεία αυτή δεν είχα δώσει ποτέ αφορμή. Την θεωρούσα δική μου δουλεία, έφευγα αργά χωρίς να πληρώνομαι υπερωρίες, άρρωστη με πυρετό, με έρπη στο μάτι, εγώ στην δουλεία, η λέξη κοπάνα δεν υπήρχε στο λεξικό μου. Το καλοκαίρι να παίρνω 2 εβδομάδες άδεια και στο τέλος της χρονιάς να έχω υπόλοιπο άλλες 10 μέρες και να μεταφέρονται στην επόμενη χρονιά. Τέτοια ΗΛΙΘΙΑ υπάλληλος ήμουν!!! Γι' αυτό μην βάζετε καμία δουλεία πάνω από την υγεία σας , την οικογένεια σας ούτε από τίποτα γιατί κανένας εργοδότης δεν το αξίζει! Μετά τις φωνές του, που κατά τ' άλλα με είχε σαν παιδί του όπως έλεγε στους πάντες, έφυγε από το γραφείο και έμεινα με τον λογιστή να με παρηγορεί. Με έπιασε ένα παράπονο και μια στεναχώρια που δεν περιγράφεται. Γύρω στις 11 και μετά από μια επίσκεψη στο τουαλέτα παρατήρησα μια κηλίδα αιματάκι καθώς σκουπίστηκα. Εκείνη την στιγμή αγχώθηκα και πήρα γρήγορα την μαία μου. Μου συνέστησε να πάρω κάτι χαπάκια και να ηρεμήσω και να μην σηκώσω καθόλου βάρος. Λόγω ότι έπινα πολύ νερό, πήγαινα συχνά στην τουαλέτα και γινόταν πάλι το ίδιο. Ξαναπήρα την μαία και ζήτησα να δω τον γιατρό άμεσα όταν θα σχολούσα, όπως και κανόνισε. Μια διαίσθηση, ο Θεούλης , η Παναγίτσα δεν ξέρω τι, με στείλανε στο γιατρό γιατί σαν άνθρωπος είμαι λίγο αμελής όσον αφορά την υγεία μου. Ο σύζυγος έλειπε στην Πάτρα για δουλεία και κάποια στιγμή το μεσημέρι που μιλήσαμε του ανέφερα ότι θα πήγαινα στον γιατρό να με έβλεπε. Ο γλυκός μου δεν ήθελε να με αφήσει μόνη μου και ήρθε και αυτός για να πάμε μαζί. Αφού σχόλασα, ξεκίνησα από Πειραιά και συναντηθήκαμε στην Μαγούλα για να πάμε με ένα αυτοκίνητο. Ο γυναικολόγος μου είχε ιατρείο στα Μέγαρα εκείνη την μέρα. Φτάσαμε στο ιατρείο και αμέσως ο ιατρός έβαλε τον υπέρηχο στην κοιλίτσα μου και τότε χλόμιασε, κόντεψε να πάθει έμφραγμα. Έβγαλε μια φωνή και με ρώτησε πότε έχασα τα νερά. Πάγωσα, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, δεν πίστευα τι μου έλεγε. Δεν είχα καταλάβει τίποτα, δεν αντιλήφθηκα τίποτα, "Γιατρέ είμαι με τα ίδια ρούχα από το πρωί, έρχομαι κατευθείαν από την δουλεία μόλις σχόλασα, δεν έχω βραχεί" του απάντησα. "Γρήγορα στο νοσοκομείο και έρχομαι εκεί" ήταν οι τελευταίες του κουβέντες και φύγαμε για το νοσοκομείο στη Αθήνα. Ήμασταν πανικοβλημένοι τελείως δεν αρθρώσαμε κουβέντα σε όλη διαδρομή, θυμάμαι ότι έτρεχε σαν τρελός στον δρόμο. Στις 9 το βράδυ, 13 Νοεμβρίου, έγινε η εισαγωγή σε ιδιωτικό νοσοκομείο και βρισκόμουν στα επείγοντα με μια γιατρό να μου παίρνει το ιστορικό. Γδύθηκα τελείως μου δώσανε την λευκή ρομπίτσα και από κει με φορείο για το δωμάτιο. Ο σύζυγος μου απέξω να περιμένει καρτερικά και αφού μεταφέρθηκα στο δωμάτιο να μου κρατάει το χέρι και να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά. Ο γιατρός μου ήρθε στο δωμάτιο και λέει ήρεμα "Ντινάκι πρέπει να μείνεις σε πλήρη ακινησία και με τα πόδια σε υπερυψωμένη θέση γιατί έχασες όλα τα νερά σου, δεν ξέρω πως θα εξελιχτούν τα πράγματα, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι σε αυτή την φάση και να περιμένουμε να μαζέψεις κάποια υγρά. Σε 3-4 μέρες θα μπορέσουμε να ξανακάνουμε υπέρηχο" αυτά ήταν τα λόγια του και έφυγε μέσα στην νύχτα αφού έδωσε οδηγίες στις νοσοκόμες και την προϊσταμένη του ορόφου. Έδιωξα και τον σύζυγό μου να πάει να κοιμηθεί στο σπίτι και να μου φέρει κάποια ρούχα και πράγματα από το σπίτι. Εκείνο το βράδυ μου φάνηκε ατελείωτο αφού έφυγαν όλοι και έμεινα στο τρίκλινο δωμάτιο με άλλες δυο έγκυες γυναίκες, έριξα το κλάμα της ζωής μου σιγανά, από μέσα μου. Ζήτησα από τον Θεούλη να με βοηθήσει να μην χάσω το παιδάκι μου, δεν με ένοιαζε καθόλου αν δεν περπατούσα μέχρι να γεννήσω αρκεί να τα κατάφερνα. Ξημέρωσε και παρόλο που δεν κατάφερα να κοιμηθώ καθόλου εκείνο το πρώτο βράδυ, ένιωθα τόσο αισιόδοξη και δυνατή. Ο γιατρός με την μαία μου πρωί πρωί πάνω από το κεφάλι μου, να μου δώσουν κουράγιο. Λίγο αργότερα ήρθε και ο σύζυγος μου. Του ζήτησα να μην ενημερώσει κανέναν για την εισαγωγή μου, οι γονείς και τα αδέρφια μου είναι στην επαρχία και δεν ήθελα να με δουν έτσι, αυτοί αντί να μου δώσουν κουράγιο θα έπρεπε να τους δώσω. Εννοείτε καταστεναχωρηθήκαν με όλη την κατάσταση αλλά έπρεπε να έχω καλή ψυχολογία. Ευτυχώς κατά την εισαγωγή είπα να με βάλουν σε τρίκλινο για καλή μου τύχη, διότι αν ήμουν μόνη μου ίσως να μην περνούσαν οι ώρες, οι μέρες. Οι δυο κοπέλες είχαν άλλου είδους προβλήματα αλλά δεν είχε καμία σημασία, η καθεμία έδινε κουράγιο στην άλλη. Οι τέσσερις πρώτες μέρες πέρασαν και το μεσημεράκι ήρθε ο γιατρός μου με έναν άλλο γιατρό και το μηχάνημα να κάνουμε τον υπέρηχο. Ευτυχώς είχα μαζέψει λίγα νερά και είχαν δημιουργηθεί μικρές λιμνούλες όχι πολύ μεγάλες. Αυτό το αποτέλεσμα χαροποίησε τον γιατρό μου αλλά και εμένα πιο πολύ. Ευχάριστα νέα προχωράμε. Τις τέσσερις πρώτες μέρες ο γιατρός μου είχε δώσει οδηγίες το φαγητό μου να είναι φιδές, σαν να ήμουν χειρουργημένη. Εμένα να σας πω την αλήθεια δεν με είχε παραξενέψει καθόλου, εγώ σκεφτόμουν άλλα πράγματα δεν με ένοιαζε το φαγητό. Αυτό το είχε κάνει επειδή δεν θεωρούσε ότι μπορούσα να μαζέψω υγρά και αφού δεν είχα νερά θα έκανα συσπάσεις και θα γεννούσα όπως και είναι το φυσιολογικό. Άρα ήθελε να ήμουν προετοιμασμένη για κάθε ενδεχόμενο, ίσως και κάποιο χειρουργείο όπως έμαθα εκ των υστέρων. Η διατροφή μου άλλαξε τελείως, έτρωγα κανονικά. Οι μέρες κυλούσαν και άντεξα 13 ημέρες. Κάθε βράδυ να ακουμπούσα το αυτί μου στο μαξιλάρι και για να ακούω τους χτύπους της καρδιάς της μπέμπας και να μου δίνει κουράγιο . Σε αυτές τις ημέρες έχω να θυμάμαι τα εξής : γύρω στην πρώτη βδομάδα νοσηλείας με πιάνει κολικός του εντέρου, τα είδα όλα από τον πόνο δάκρυζα και να μην μπορώ να φωνάξω, αναγκαστήκαν να μου χορηγήσουν δυο παυσίπονες ενέσεις διότι φοβήθηκαν μην ξεκινήσουν οι συσπάσεις. Μετά τον κολικό έπαθα ωτίτιδα και στα δυο αυτιά, εννοείτε ότι δεν μπορούσαν να μου δώσουν καμία αντιβίωση διότι μετά την 4η μέρα μου ξεκίνησαν φουλ όλα τα σχήματα αντιβιώσεων που υπήρχαν διότι είχα ανεβασμένα τα CRP και φοβόντουσαν για μόλυνση τόσο για μένα όσο και για το μωρό. Επίσης από την ακινησία επιδεινώθηκε το πρόβλημα της δυσκοιλιότητας που είχα. Τι ακτινίδια, τι υπόθετα, τι υγρή παράφινη έπινα δεν με βοηθούσε τίποταααα. Δεν θα ξεχάσω τις νοσοκόμες που ερχόντουσαν κάθε 3 ώρες με την συσκευούλα να ακούσουν το μωρό και πάλι στην αλλαγή κάθε βάρδιας. Ο γιατρός με την μαία μου κάθε μέρα πάνω από το κεφάλι μου και ο αντρούλης δεν έλειψε μέρα από το πλάι μου, αναγκάστηκε να σταματήσει λίγο από την δουλεία του. Ξανακάναμε υπέρηχο μετά από 5 ημέρες, λίγα περισσότερα υγρά, μην φανταστείτε πολλά. Προχωρούσαμε σιγά σιγά ώσπου έκλεισα την 26η βδομάδα και τότε ξεκίνησαν οι συσπασούλες. Μου χορήγησαν το φαρμακάκι Yutopar στο 10 να τρέχει και μένα να μην με πιάνει ούτε τρέμουλο ούτε ταχυκαρδία ούτε τίποτα. Θυμάμαι ο γυναικολόγος μου, είχε φέρει έναν πολύ καλό παθολόγο από άλλο νοσοκομείο μόνο και μόνο να με παρακολουθεί και έκανε τις αλχημείες του με τις αντιβιώσεις. Μπαίνει ο παθολόγος στο δωμάτιο με τον γυναικολόγο μου, με ακροάζεται όπως έκανε καθημερινά και με ρωτάει πως αισθάνομαι. "Μια χαρά του απαντάω". Δεν δυσφορείς καθόλου, δεν νιώθεις καμιά ταχυκαρδία" με ξαναρωτάει. "Όχι του απαντάω. Έκανες καθόλου αθλητισμό με ρωτάει. "Στο λύκειο ασχολήθηκα λίγο με τον στίβο" του απαντάω." Έχεις γερή καρδούλα" μου απαντάει και με σταύρωσε και με φίλησε στο μέτωπο και βγήκε από το δωμάτιο με τον γιατρό μου. Σαν να ήξερε, ήξερε δηλαδή εμένα δεν ενημέρωναν. Ήμουν στην 26η βδομάδα και μια, αχ εκείνο το πρωινό με πιάνει ένας έντονος δυνατός πόνος πολύ χαμηλά, προσπάθησα να ηρεμήσω να το ξεχάσω. Περνάει ο γιατρός μου του το λέω για τον πόνο αλλά εκείνος με καθησυχάζει. Το απογευματάκι γύρω στις 7 πάλι αυτός ο έντονος πόνος. Προσπαθώ να ηρεμήσω και γύρω στις 8 πάλι αυτός ο πόνος πιο έντονος και πιο δυνατός και ξαφνικά πάνω από το κεφάλι μου ο γιατρός εφημερίας από την αίθουσα τοκετών, ο τραυματιοφορέας, οι νοσοκόμες και η προϊσταμένη του ορόφου. Τελείωνε το επισκεπτήριο και ζήτησα από τον σύζυγό μου να μην φύγει, τον ήθελα δίπλα μου. Έμεινε δίπλα μου και μου έλεγε να ηρεμήσω και όλα θα πάνε καλά. Γύρω στις 9:30 με 10 ξεκίνησαν οι πόνοι χαμηλά πιο συχνοί και έντονοι. Κάτι συνέβαινε το ένιωθα, έχουμε ενημερώσει τον γιατρό σας και είναι στο δρόμο μου είπε η προϊσταμένη του ορόφου. Με πήγαν στην αίθουσα τοκετών και περίμεναν το γιατρό μου. Ήρθε ο γιατρός μου με την μαία μου. Το παιδί έχει κατέβει , θα γεννήσεις μου λέει. Δεν πρόλαβαν να μου χορηγήσουν καμία νάρκωση το μόνο που θυμάμαι ήταν σπρώξε και σφίξε τα δόντια σου. Δεν θυμάμαι τίποτα μετά, πιθανότατα με κοίμισαν. Ξύπνησα στην ανάληψη όταν ήρθε ο σύζυγος δίπλα μου και με ενημέρωσε ότι τις 23:20 γέννησα ένα κοριτσάκι στα 670γρ (στις 26+1 βδομάδες). Μετά από καμιά ώρα με μεταφέρανε στο δωμάτιο, εκεί με περίμενε ο σύζυγος μου και με ενημέρωσε ότι είχε δει την μπέμπα και ότι αύριο μόλις ξυπνήσω μπορώ να ζητήσω να πάω να την δω και γω. Το βράδυ κοιμήθηκα και ο σύζυγος μου δίπλα μου. Ξύπνησα και αμέσως ήθελα να πάω να την δω, σηκώθηκα και προσπάθησα να περπατήσω, ζαλιζόμουν λίγο κατά άλλα ήμουν απολύτως καλά. Βρισκόμουν έξω από την ΜΕΝΝ και είχα άγχος. Μπήκα και αντίκρισα ένα πλασματάκι όσο η παλάμη μου, κοκκαλιάρικο γεμάτο σωληνάκια που πάλευε να επιβιώσει. Βγήκα και μπορώ να πω μέχρι σήμερα δεν έχω κλάψει. Επέστρεψα στο δωμάτιο μου όπου με περίμενε η μαία μου, με ρώτησε εάν ήθελα να ξεκινήσω να βγάζω γάλα με το θήλαστρο γιατί θα έκανε καλό στο μωράκι μου. Εννοείτε πως ξεκίνησα αμέσως. Σε λίγο στο δωμάτιο έφεραν μια κοπέλα που γέννησε με καισαρική και μετά από λίγο της φέρανε τον μωράκι της για να ξεκινήσει το θήλασμα. Δεν ζήλεψα καθόλου αντιθέτως της ευχήθηκα τα καλύτερα. Ήταν από την Τήνο, αμέσως πέσανε τα τηλέφωνα να ανάψουνε μια λαμπάδα για το παιδάκι μου. Να είναι καλά τα παιδιά. Μέχρι το απόγευμα ήμουν μια χαρά και ζήτησα από το γιατρό μου να βγω αφού δεν είχα κάτι παθολογικό εκτός από μια αντιβίωση που έπαιρνα. Αργότερα πήγα να χαιρετίσω τα κορίτσια στο δωμάτιο που βρισκόμουν αρχικά γιατί μου λείψανε. Μου είπαν ότι δεν κατάφεραν να κοιμηθούν όλο το βράδυ και με σκέφτονταν συνέχεια και παραλίγο να γεννήσουν και αυτές έτσι που με είδαν με τους πόνους και που με πήραν μετά. Με ενημέρωσαν ότι 26/11 είναι του Αγίου Στυλιανού ο οποίος είναι ο προστάτης των βρεφών. Δάκρυσα ! Επέστρεψα στο σπίτι χωρίς το μωρό μου, αλλά μέσα μου ήξερα ότι ήταν σε καλά χέρια και όλα θα πήγαιναν καλά. Ο σύζυγος μου στο σπίτι μου διηγήθηκε διάφορα πράγματα που του έλεγε ο γιατρός για την πραγματική κατάσταση που βρισκόμουν και εγώ αγνοούσα. Μου είπε συγκεκριμένα ότι την τέταρτη μέρα είχα πολύ ανεβασμένα CRP δηλαδή είχα κάποια μόλυνση λόγω της τρύπας που είχα στο αμνιακό σάκο και ο γιατρός θα με έβαζε να γεννήσω με τεχνητούς πόνους φυσιολογικά. Του είχε πει μάλιστα ότι προτεραιότητα έχει η Ντίνα, νέοι είστε θα κάνετε παιδιά. Για καλή μου τύχη την επόμενη έπεσαν εντελώς. Έβαλα πρόγραμμα για το θήλαστρο για το γάλα και ξεκίνησα να βλέπω την μπεμπούλα μεσημέρι- βράδυ. Δεν έχασα κανένα μα κανένα επισκεπτήριο. Σε κάθε επίσκεψη της χαμογελούσα, της μίλαγα ατελείωτα, πέρασε ένας μήνας να την ακουμπήσω για να μην την κολλήσω κάνα μικρόβιο. Οι νεογνολόγοι παιδίατροι στην αρχή επιφυλακτικοί πηγαίναμε μέρα με την μέρα. Δεν ήξεραν τι θα αντιμετωπίσουν. Η μπέμπα έχασε κάποια γρ και έπεσα στα 590γρ. Την δεύτερη μέρα ζήτησα από τον σύζυγο μου να πάμε στον Κορυδαλλό στην εκκλησία του Άγιου Στυλιανού να πάρω μια εικονίτσα για να την βάλω δίπλα στην μπέμπα. Κλείσαμε μια εβδομάδα, μας ταλαιπωρούσε το βοτάλειο δεν είχε κλείσει και θα ξεκινούσαν θεραπεία. Κλείσαμε την δευτέρη βδομάδα, έσπασε μια φλεβίτσα στο κεφάλι και το παρακολουθούνε. Κάθε μέρα και λίγο διαφορετική και πιο σταθερή. Σιγά σιγά περνούσαν οι μέρες και όλο πιο σταθερή, η λέξη καλά μέσα στην Μενν δεν υπήρχε. Ο σύζυγός έπρεπε να επιστρέψει στην δουλειά και γω να πηγαινοέρχομαι μόνη μου στην Μενν. Δεν με ενοχλούσε, είχα ακόμη δυνάμεις. Οι βδομάδες κυλούσαν, το βοτάλειο δεν είχε κλείσει, πήρε λίγο βάρος, ξεκίνησε το γαλατάκι, να δούμε αν θα το δεχτεί, θα την δει ο οφθαλμίατρος γιατί λόγω προωρότητας μπορεί να παρουσιάσει αμφιβληστροειδοπάθεια, κάναμε τις μεταγγίσεις μας και άλλα τέτοια. Κάθε φορά περιμένοντας έξω από την Μενν, έδινα κουράγιο σε όλες τις μανούλες, τις έλεγα να αφήνουν τα προβλήματα στο σπίτι και εδώ να σκέφτονται θετικά, να γελάνε και να τους μιλάνε γιατί τα μωράκια μας νιώθανε. Τους ενθάρρυνα όσο μπορούσα και τους τα έλεγα από καρδιάς και ας είχα το πιο μικρό μωράκι. Ευτυχώς ήταν από τα πολύ καλά μωράκια, με πολύ καλή εξέλιξη. Δεν παρουσίασε καμία επιπλοκή, δεν χρειάστηκε να κάνει καμία επέμβαση και ξεπέρασε όλα τα προβληματάκια της, κάθισε 3 μήνες και στις 26/2 ζύγισε 1900 την πήρα σπίτι. Ήταν από τα πιο μικρά μωράκια που είχαν γεννηθεί εκείνη την περίοδο και Δόξα το Θεό όλα πήγαν καλά. Ευχαριστώ τον Θεό και την Παναγία που βοηθήσανε την κορούλα μου να ζήσει. Θέλω να ευχαριστήσω τον γυναικολόγο μου γιατί είναι άνθρωπος πάνω από όλα και μετά γιατρός. Το πάλεψε όσο δεν έπαιρνε, μου έφερε έναν πολύ καλό παθολόγο που με βοήθησε να ξεπεράσω όσα προβλήματα είχα. Ευχαριστώ τον σύζυγό μου που δεν έλειψε μέρα από δίπλα μου όσο καιρό ήμουν στο νοσοκομείο, που με τάιζε, μου έφερνε περιοδικά για να σκοτώσω την ώρα μου, που ήταν το στήριγμα μου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις νοσοκόμες που με περιποιούνταν όσο ήμουν κρεβατωμένη, στους νεογνολόγους γιατρούς και όλο το προσωπικό της ΜΕΝΝ που φρόντισαν το μωράκι μου. Η γλυκιά φροντίδα τους και η καλή τους διάθεση το βοήθησε να είναι καλό παιδάκι και να γίνει γρήγορα καλά. Όταν πηγαίνω στο νοσοκομείο για τα follow-up, πάντα μα πάντα θα περάσω από την Μενν να πω ένα γειά και να δείξω την μπεμπούλα πόσο έχει μεγαλώσει. Δεν με στεναχωρεί καθόλου απεναντίας νιώθω τόσο ευγνωμοσύνη για αυτούς τους ανθρώπους. Μπορεί να μην κατάφερα να πάρω το μωράκι μου αγκαλιά όταν γεννήθηκε, να μην βρισκόταν ο σύζυγος μου δίπλα όταν γεννούσα, να μην με περίμεναν οι δικοί μου έξω με αγωνία να γεννήσω, να μην γέμισε το δωμάτιο μου με μπαλόνια και λουλούδια, δεν με πειράζει αρκεί που είναι καλά το μωράκι μου. Βλέποντας αυτά τα ματάκια, αυτή την φατσούλα μου να χαμογελάει ,αυτά τα χεράκια να με αποζητούν. Άξιζε κάθε δάκρυ, κάθε πόνο κι ακόμα περισσότερα. Ήρθε και άλλαξε την ζωή μας, της έδωσε νόημα και φως… Η μόνη φράση που με εκφράζει απόλυτα είναι πως «ΓΕΛΑΕΙ ΚΑΙ ΦΩΤΙΖΕΤΑΙ ΟΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ». Τόσο απλά μα τόσο, μα τόσο αληθινά. . Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Τίποτα...

Όσοι γονείς διαβάζεται αυτές τις γραμμές να κάνετε υπομονή και κουράγιο, να έχετε πάντα θετική σκέψη όταν μπαίνετε στην Μενν να δείτε τα αγγελούδια σας. Να μην ξεχνάτε να τους λέτε ότι τα αγαπάτε κάθε φορά γιατί το έχουν μεγάλη ανάγκη και να θυμάστε ότι : « τα προωράκια είναι σκληρά καρύδια ».

Συγνώμη αν σας κούρασα άλλα δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα από όσα έζησα πειράζει ???

Με πολύ αγάπη,

Η μαμά Κωνσταντίνα

Τι κλαμα κ αυτο πρωι πρωι... γλυκια μου Κωνσταντινα να χαιρεστε το θαυματακι σας.. εβαλε ο Θεος το χερι του. Μεγαλη ευλογια... θα μεινω σε ενα πραγμα που ειπες. Οτι τα προωρακια ειναι σκληρα καρυδια. Ειχα την τυχη να δουλεψω για λιγο σε παιδων. Δεν θα ξεχασω ποτε το ενα κ μοναδικο προωρακι που γνωρισα.. που με χαμογελο οι γονεις του μου ελεγαν οτι θα επρεπε να γεννηθει τωρα κ ειναι ηδη κοντα μας εδω κ μηνες. Τετοια δυναμη που ειχε αυτο το κοριτσακι δεν την ειχαν ολα τα παιδακια του οροφου μαζι. Δεν εχω ξαναδει τετοια μαχη, τετοια ανταποκριση. ΦΥΣΙΚΑ κ βγηκε νικητρια! Μεγαλη συγκινηση οταν βγηκε απο το νοσοκομειο.. να χαιρεστε τα μωρακια σας, τους μαχτητες σας κ να τα κοιτατε να παιρνετε δυναμη καθε μερα για αυτους τους δυσκολους καιρους που περναμε.

Τα κοριτσάκια είναι σκληρά καρύδια όπως μας λέγανε και εμάς στο Παπαγεωργίου. Να σας ζήσει και να το χαίρεστε. Να ξεκινήσετε φυσικοθεραπείες και baby-swimming. Δε φαντάζεσαι πόσο πολύ θα βοηθηθεί το παιδί.

καλημέρα σε όλους.ειμαι νέα στο φόρουμ.o δικός μπέμπης γεννήθηκε 25 εβδομάδα πριν 11 μήνες.μείναμε 4μήνες θερμοκοιτίδα.και σήμερα είναι ένα υγιεστατοαγορακι.υπομονή,πίστη θέλει και όλα θα πάνε καλα

ειμαι νεο μελος στο φορουμ!αν μπορει καποιος να μου μιληση για να καταλαβω οτι εχω συνδεθει!ειμαι τελειος ασχετη

ειμαι νεο μελος στο φορουμ!αν μπορει καποιος να μου μιληση για να καταλαβω οτι εχω συνδεθει!ειμαι τελειος ασχετη

Ναι τιγράκι σε βλέπουμε, να το χαίρεσαι το αγοράκι σου!!!

Καλημερα!εμενα ο μπεμπης μου γεννηθηκε 25 εβδομαδα 800γρ!ειμασταν 4 μηνες μενν!με σιπαπ μετα γυαλακια και τελος δυαχιτοοξυγονο!ολα πηγαν καλα ειμαστε 11 μηνων!βγαλαμε και δοντακι κ ολα οκ!οτι θελεις ρωτησεμε!

ευχαριστω πολυ!και εσυ οτι επιθυμης κοριτσι μου:lol:

Καλημέρα και πάλι. Σήμερα συμπληρώνουμε 25 μερες στη ΜΕΝΝ. Η μικρή παει καλά γενικά, έφτασε τα 1780 γραμμάρια και είναι εδώ κ καποιες μερες σε διάχυτο οξυγόνο. Της έχουν αφαιρεσει τον ενδοφλέβιο ορό και εχει μόνο το καθετηράκι στη μύτη για το γάλα. Της έκαναν υπερηχο εγκεφάλου κ νεφρών κ ήταν οκ! Την άλλη βδομάδα άκουσα θα τη δει οφθαλμίατρος. Τώρα πίνει με τον καθετήρα 20 μλ το διωρο. Πότε περιπου θα πάμε στη φάση μπιμπερό; Να υποθεσω πως άμα δε βγει απο το διάχυτο δεν προχωράμε σε αυτό το βήμα;

Και πάλι καλημερα! Και καλή Κυριακή!![/quote. καλημερα!μπιμπερο θα παρει αν και εφοσον κανει θηλαστικες κινησεις.τοτε ακομα και με το διαχιτο οξυγονο θα σου πουν να την ταιζης μεσα στην θερμοκιτιδα!το ξερω απο τον δικο μου μπεμπουλη

τα εχω κανει θαλασσα!οποιος μπορει ας μου πει πως απανταω σε καποιον?παταω το quen η κατι αλλο?

Καλησπέρα σας, είμαι και εγώ μια μαμά που η κορούλα της πέρασε από την ΜΕΝΝ. Η μικρή μου γεννήθηκε 36+1 στο Ρέα, ολιγάμνια κύηση, γεννήθηκε 2200 43,5 εκατοστά. Με το που γεννήθηκε την πήραν αμέσως μακριά μου, δεν την άφησαν ούτε λίγο στο στήθος μου έστω να την νοιώσω και την πήγαν απευθείας στην ΜΕΝΝ 3 όπου διασωληνώθηκε για 2 ώρες και μετά πέρασε αρκετές μέρες σε θερμοκοιτίδα με διάχυτο οξυγόνο γιατί δυσκολευοταν πολύ να αναπνεύσει, ο λόγος από ότι μας είπαν στενωση ρινικής χωανης. Όσο ήμασταν στην ΜΕΝΝ 3 δεν μας είχαν ενημερώσει αν μπορούμε να την αγγίξουμε και εμείς δεν ρωτήσαμε γιατί θεωρήσαμε ότι από την στιγμή που δεν μας το έχουν πει απαγορεύεται, κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο και ρώτησα αν μπορώ να την χαϊδέψω λίγο και η απάντηση ήταν θετική. Όταν την πρωτοακουμπησα ράγισε η καρδιά μου, ήταν πολύ δύσκολο να την βλέπω εκεί να κλαίει και να μην μπορώ να την πάρω αγκαλιά να την παρηγορησω. Στις 5ημερες μας πήγαν στην ΜΕΝΝ 2 χωρίς να μας πουν κάτι νωρίτερα, όταν πήγαμε στο επισκεπτηριο την ψάχναμε στην ΜΕΝΝ 3 και εκεί μας είπαν ότι την μετέφεραν στην 2 όπου έμεινε 1 μέρα . Στην συνέχεια μεταφέρθηκε στην 1 όπου παρέμεινε μέχρι να βγούμε. Όσο ήταν εκεί ανέβασε ικτερο και την έβαλαν για 1 ημέρα στην λάμπα, δεν χρειάστηκε παραπάνω, το υπόλοιπο της νοσηλείας μας εκεί ήταν λόγο μη σταθερής πρόσληψης βάρους. Όταν σταθεροποιηθηκε μας έδωσαν εξιτήριο με οδηγίες για κάποιες προληπτικές εξετάσεις τύπου νοκ, υπερηχο εγκεφάλου, για την μυτούλα της αμεσοσκοπηση και μας είπαν ως παρακολουθησουμε το νάτριο της γιατί ήταν 130 ενώ το όριο ήταν 135-145. Στην πορεία το νάτριο της έπεσε στο 129 και έπαιζε μεταξύ 128-129. Έτυχε λοιπόν κάποια στιγμή να έχουμε υποψία ουρολοιμωξης για την οποία κάναμε εισαγωγή στο παίδων Πεντέλης όπου βρισκόμαστε ακόμα. Η καλλιέργεια της ουρολοιμωξης βγήκε στείρα οπότε δεν είχαμε ουρολοιμωξη, αποφάσισαν λοιπόν να διερευνήσουν το χαμηλο της νάτριο. Από τότε δεν έχουμε σταματήσει τις εξετάσεις, την τρυπανε 3 φορές την ημέρα για να της πάρουν αίμα και ούρα για εξετάσεις, η πρώτη τους διάγνωση ήταν κυστική ινωση και ας είχαμε κάνει τεστ στο μαιευτήριο για τα μεταβολικα νοσήματα και είχε βγει αρνητικό, σήμερα κάναμε τεστ ιδρώτα που βγήκε πολύ καλό οπότε αποκλεισαμε την κυστική ινωση και είμαστε πάλι στο 0. Και όταν ρώτησα τους γιατρούς αν υπάρχει περίπτωση το κοριτσάκι μου να έχει απλά χαμηλό νάτριο και να φτιάξει με φαρμακευτική αγωγή ή να έχει κάποιο πιο απλό νόσημα, κάτι όχι τόσο σοβαρό η απάντηση ήταν ας αφήσουμε τα θετικά στην άκρη... Εμείς όμως είμαστε δυνατά κορίτσια και θα τα καταφέρουμε και θα τους βγάλουμε όλους λάθος!! 

Περίπου στις 32 βδομάδες κύησης είδαμε ότι το αμνιακό υγρό βρισκόταν στα κατώτερα φυσιολογικά όρια. Ο γιατρός μου μου είπε να κάνω ενέσεις κορτιζόνης για να βοηθήσουμε το έμβρυο να μεγαλώσει και πλέον με έβλεπε κάθε εβδομάδα. Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα γεννούσα πρόωρα αλλά θα φτάναμε την κύηση όσο μακρύτερα γινόταν. Είχα φτάσει πλέον στις 35 εβδομάδες & 4 μέρες και ο γιατρός μου μου είπε ότι θα έπρεπε να μπω την επόμενη μέρα για καισαρική καθώς ωρίμασε ο πλακούντας και το μωρό δεν τρεφόταν πλέον. Γέννησα με καισαρική στο Ρέα το γιο μου βάρους 2.320γρ, τον είδα ελάχιστα και τον μετέφεραν άμεσα στη ΜΕΝΝ 3, όπου και διασωληνώθηκε λόγω συνδρόμου αναπνευστικής δυσχέρειας. Θυμάμαι τους έπαιρνα τηλέφωνο για να μάθω για την υγεία του από το δωμάτιο όπου βρισκόμουν αλλά ήταν πολύ επιφυλακτικοί και μου έλεγαν ότι είναι κρίσιμα αλλά σταθερά τα πρώτα 24ωρα. Κατάφερα και με πήγαν στη ΜΕΝΝ δύο ημέρες μετά τη γέννα αφού μου έβγαλαν καθετήρα κτλ. Ο γιος μου ήταν διασωληνωμένος σε σφραγισμένη θερμοκοιτίδα και φυσικά δεν μπορούσα ούτε να τον αγγίξω. Το ότι έπρεπε να βγω από το μαιευτήριο χωρίς το παιδί μου ήταν ό,τι πιο τραγικό είχα ζήσει. Έβγαζα μητρικό γάλα με το θήλαστρο και το πήγαινα κάθε μέρα στη γαλακτοκόμο της ΜΕΝΝ και τον έβλεπα το μεσημέρι στο επισκεπτήριο. Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε για 10 ημέρες, ωσπου πήγα και βρήκα τη θερμοκοιτίδα του άδεια! Έπαθα σοκ ότι κάτι έπαθε το μωρό. Με ενημέρωσαν όμως ότι είχε μεταφερθεί στην ΜΕΝΝ 1 πλέον για απλή παρακολούθηση και τον πήρα αγκαλίτσα επιτέλους! Εκεί έμεινε άλλες 14 μέρες γιατί δεν έκανε την κίνηση να πιει μπιμπερό και τρεφόταν με σωληνάκι από τη μύτη. Δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα υγείας αλλά θα περέμενε εκεί μέχρι να καταφέρει να πιει μπιμπερό για να τον πάρω σπίτι. Έμεινε στη ΜΕΝΝ 3+1 για 24 μέρες συνολικά μέχρι να πάμε σπίτι μας επιτέλους. Τώρα έχω έναν πανέξυπνο, υγιέστατο κούκλο 8 ετών, αθλητή του ταεκβοντο και κολυμβητή. Ευτυχώς το σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας που είχε μόλις γεννήθηκε δεν του άφησε καμία ευαισθησία στο αναπνευστικό του. Καλό κουράγιο σε όλες τις μανούλες που έχουν τα βρέφη τους στη ΜΕΝΝ!

Εγω γεννησα στις 37 εβδομαδες γιατι ο μπεμπουλης εκανε κακα στην κοιλια.Γεννηθηκε 2.420 και μπηκε στη ΜΕΝΝ 1λογω βαρους αρχικα στη θερμοκοιτιδα για ενα 24ωρο και μετα στο πυρεξακι.Ειχα αποφασισει να μη θηλασω και κατεβαινα τις ωρες επισκεπτηριου.Οι κοπελες αψογες πολυ βοηθητικες.Φυγαμε κανονικα διοτι ο μπεμπουλης μου δεν εχασε βαρος αλλα πηρες και 60 γραμμαρια.