"δεν προσεχετε το σπιτι..."

Τελικά υπάρχουν και οι δύο απόψεις. Νομίζω ότι όλα εξαρτώνται από το τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Για παράδειγμα, ο άντρας μου και εγώ τρώμε μεσημεριανό στην κουζίνα, αλλά το κουλούρι μας θα το φάμε σε ένα πιάτο στον καναπέ. Θεωρούμε λοιπόν ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να απαιτήσουμε από την κόρη μας να περιορίσει τέτοιου είδους φαγητό στην κουζίνα. Θα της επιβάλλω όμως να το φάει (κουλούρι- μπισκότα- τοστ- ψωμί με κασέρι) καθισμένη στον καναπέ ή στο χαλί με έναν δίσκο δίπλα της. Δεν θα περπατάει σε όλο το σπίτι να τα κάνει όλα χάλια. Σίγουρα κάποια ψίχουλα θα ξεφύγουν, αλλά δεν πειράζει, θα τα σκουπίσω με το ηλεκτρικό σκουπάκι χειρός. Φαγητά που λερωνουν (γιαούρτι- κρέμες κ.α. τέτοια) θα τα φαει καθιστή σε ένα τραπέζι, όποιο θέλει αυτή, ή θα το κρατάω εγώ και θα έρχεται να παίρνει κουταλιές. Και αν κατά λάθος πέσει κάτω καμιά σταγόνα, δεν πειράζει, θα την σκουπίσω με βρεγμένο πανάκι. Είναι παιδί και προτιμώ να πάθω υστερία για πράγματα που κατά τη γνώμη μου αξίζει να αρχίζω να ουρλιάζω (όπως οτιδήποτε έχει να κάνει με την ασφάλειά της.)

Έχεις δίκιο. Γι΄αυτό και εγώ τα έχω μάθει με το δίσκο ή με το πιατάκι. Αλλά παιδιά είναι, όλο και κάτι θα πέσει, όλο και κάποιο ποτήρι μπορεί καταλάθος να χυθεί.

Με κίνδυνο να θεωρηθώ η κακιά της παρέας, θα σου πω ότι και εγώ βρίσκω δικαιολογημένο το θυμό του άντρα σου, ως προς το φαγητό τουλάχιστον.

 

Η περίπτωσή σας μου θύμισε τη δικιά μας. Η κόρη μου ήταν (και είναι) πολύ δύσκολη στο φαγητό με αποτέλεσμα (όταν ήταν μεταξύ 1 και δύο) η γιαγιά να την κάνει βόλτες μέσα στο σπίτι με την φρουτοκρεμα και το παιδί είχε λερώσει όλα τα cd του μπαμπά μας και είχε ρίξει κρέμα ή είχε σκίσει πολλά βιβλία, όλα με τη δικαιολογία ότι "δεν τρώει αλλιώς".

 

Καταλαβαίνω το άγχος σου να τρώνε τα παιδιά αλλά πλέον πιστεύω ότι είναι εφικτό το φαγητό να περιορίζεται σε ένα μέρος του σπιτιού. Το κοριτσάκι σου έχει περάσει πια τα 2 και μπορεί να καταλάβει ότι ο χώρος του φαγητού είναι ένας, τρώμε μόνο στην κουζίνα και δεν φεύγουμε αν δεν τελειώσουμε το φαγητό μας (π.χ. δε γυρνάμε μέσα στο σπίτι με ένα κουλουράκι και γεμίζουμε ψίχουλα γιατί κολλάνε στα πόδια της μαμάς και αισθάνεται άσχημα). Για το μικρό, έτσι και αλλιώς εσύ ορίζεις που θα είστε όταν θα φάει. Βρες τρόπους να απασχοληθεί το κοριτσάκι όσο είναι στην κουζίνα ή βάλε της ένα σύστημα επιβράβευσης. Προσπάθησε να της βάλεις ένα ωράριο στο φαγητό, ας την να πεινάσει πρώτα και μετά τάισε την. Πάντως ναι, γίνεται να περιορίσεις το φαγητό σε ένα χώρο του σπιτιού. Και εμένα η δικιά μου άλλο που δεν ήθελε, να είμαστε αγκαλιά και να γυρνάμε γύρω γύρω για να φάμε αλλά το αλλάξαμε σιγά σιγά ακριβώς γιατί πρώτα εγώ είχα βαρεθεί να πλένω καλύμματα και κουρτίνες.

 

Για το θέμα του παιχνιδιού, προσωπικά δεν είμαι ιδιαίτερα αυστηρή,η κατάσταση των επίπλων δεν είναι μέσα στη λίστα με τα ενδιαφέροντά των παιδιών μας

Και ζημιές θα γίνουν, και έπιπλα θα γρατζουνιστούν και αυτό θα πρέπει να το καταλάβει ο άντρας σου. Εδώ γυναίκα έρχεται στο σπίτι να καθαρίσει και κάνει ζημιές. Απλά μη δέχεσαι να καταστρέψουν κάτι έτσι για πλάκα (π.χ. να πάρω το σεμέ για κουβέρτα, ή να κοπανάω τα παιχνίδια με το τηλεκοντρόλ). Όσο κουραστικό και αν είναι, εξήγησέ της γιατί κάθε αντικείμενο είναι χρηστικό και δεν θέλουμε να χαλάσει (π.χ. αν κοπανάμε το τηλεκοντρολ δε θα μπορούμε να δούμε παιδικό στην tv) Στην μεγάλη μας είχα απλά βάλει κανόνα να μαζεύει πάντα τα παιχνίδια της πριν ξεκινήσει άλλη δραστηριότητα.

 

Υπομονή και επιμονή

Κακιά δεν γίνεσαι αλλά εσείς πως το ξεπεράσατε? γιατί βλέπω ότι και στην περίπτωση του δικού σου παιδιου και στην περιπτωση του παιδιού της θεματοθέτριας άλλος ταίζει το παιδί και άλλος έχει άποψη για το ποιο είναι το "σωστό" που πρέπει να γίνεται αυτό που πιστεύω ότι την χαλάει την κοπέλα που άνοιξε το θέμα είναι πως αυτή ασχολείται με το τάισμα π.χ. και ο άλλος έχει άποψη και ασκεί κριτική και μάλιστα κακή κριτική... όπως γίνεται και σε εμένα όπως πιστεύω γίνεται και σε πολλές άλλες μανούλες... ας κάτσει λοιπόν αυτός που έχει το "πρόβλημα" να το χειριστεί μόνος του σε πρώτη φάση και μετά ας κάνει και διάγγελμα τι είναι το σωστό και πως πρέπει να εφαρμόζεται!!!!

Και μια και τα λέμε όλα, ας πω και τι μέτρα προφύλαξης έχω πάρει. Τα καλά χειροποίητα χαλιά, δώρο γάμου από μαμά και πεθερά, είναι μαζεμένα στην αποθήκη. Έχω στρώσει από ένα παλιό χαλί της μαμάς και της πεθεράς μου που δεν τα χρησιμοποιούσαν και μου τα έδωσαν. Και στο παιδικό, όπως και στην κουζίνα, αγόρασα φθηνά χαλιά, να μην στεναχωρηθώ που θα χαλάσουν. Και να μην κλαίω τα λεφτά μου όταν θα τα αντικαταστήσω. Τα καλύμματα στους καναπέδες είναι από το παζάρι, 50 ευρώ το σετ των τριών, όπου το τρίτο κάλυμμα καλύπτει το τραπεζάκι του καφέ (είναι θεόχοντρο, προστατεύει καλύτερα από τραπεζομάντηλο). Και έχω βάλει και εγώ προστατευτικά σε όλο το τραπεζάκι και ψάχνω τρόπο να βγάλω την κόλλα. Αν τον ξέρει καμία ας τον πει.....

Νομίζω ότι κάποια στιγμή αρχίζεις να είσαι αναίσθητος με τέτοια θέματα, όταν βλέπεις ότι τελικά τίποτα δεν προστατεύει τα υλικά αγαθά σου.

Ήταν η κόρη μου σχεδόν δύο χρονών. Ξύπνησε και μου είπε ότι δεν ήταν καλά. Την ξάπλωσα στον καναπέ, της έδωσα να πιει το γάλα της και αφού το ήπιε πήγα να φέρω θερμόμετρο γιατί μου φάνηκε ζεστή. Μέχρι να γυρίσω είχε κάνει εμετό όλο το μπιμπερό, σχεδόν 280 ml γάλα. Περίπου τα τρία τέταρτα πάνω της και στον καναπέ, το υπόλοιπο κάτω. Την έπλυνα, την έντυσα και φύγαμε για τον παιδίατρο. Καναπές και χαλί καθαρίστηκαν αφού γυρίσαμε. Οπότε πια είμαι λίγο χοντρόπετση στο τι θα πέσει επάνω στον καναπέ...

 

Καλά, μη φανταστείς, και εμάς τώρα που μεγάλωσε και θα φάει καμιά βλακεία στο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση, ψίχουλα θα βρούμε. Το να περιμένει κανείς να μη λερωθεί τίποτα και ποτέ με ένα μωρό στο σπίτι σημαίνει απλά ότι δεν έχει καμία επαφή με το μεγάλωμα παιδιών.

Και θα φαγητό θα πέσει και καναπές θα κατουρηθεί. Εμάς απλά μάλλιαζε η γλώσσα μας να επαναλαμβάνουμε γιατί τρώμε με πιάτο/δίσκο, γιατί δε σκουπίζουμε τα χέρια μας στο μαξιλάρι και στη μπλούζα μας και το ρίχναμε και λίγο στην ενοχή του στυλ "σου αρέσει το κουλουράκι ε; και εμένα μου αρέσει πολύ αλλά δεν μπορώ να το φάω όσο παίζουμε κυνηγητό γιατί μετά με πονάει η κοιλίτσα. Κάνε μου λίγη παρέα και εγώ μετά θα [χάρη] " και τελικά έμαθε

το προβλημα ειναι ο αντρας μου που νομιζει πως ολα ειναι ευκολα και δεδομενα εδω μεσα. η μικρη ειναι πολυ συνεργασιμη κατα τ αλλα, ξερω οτι δεν πρεπει να τρωει στο σαλονι, ΕΓΩ την ταιζω ετσι-ΚΑΚΩΣ-επειδη αλλιως δεν τρωει.. δεν την νοιαζει αν δε φαει το αυγο, απλως ΔΕΝ θα το φαει.. Ε, και δεν την προλαβαινω να την καθαρισω σε καθε μπουκια που τρωει, παιζει, κρυβεται, κυνηγιεται και νατα...

Έχεις δίκιο. Γι΄αυτό και εγώ τα έχω μάθει με το δίσκο ή με το πιατάκι. Αλλά παιδιά είναι, όλο και κάτι θα πέσει, όλο και κάποιο ποτήρι μπορεί καταλάθος να χυθεί.

Ας χυθεί. Θα φωνάξω, θα γκαρίξω, αναλόγως την κούρασή μου τη δεδομένη στιγμή μπορεί και να κλάψω, θα το καθαρίσω και θα ησυχάσουμε όλοι.

Κακιά δεν γίνεσαι αλλά εσείς πως το ξεπεράσατε? γιατί βλέπω ότι και στην περίπτωση του δικού σου παιδιου και στην περιπτωση του παιδιού της θεματοθέτριας άλλος ταίζει το παιδί και άλλος έχει άποψη για το ποιο είναι το "σωστό" που πρέπει να γίνεται αυτό που πιστεύω ότι την χαλάει την κοπέλα που άνοιξε το θέμα είναι πως αυτή ασχολείται με το τάισμα π.χ. και ο άλλος έχει άποψη και ασκεί κριτική και μάλιστα κακή κριτική... όπως γίνεται και σε εμένα όπως πιστεύω γίνεται και σε πολλές άλλες μανούλες... ας κάτσει λοιπόν αυτός που έχει το "πρόβλημα" να το χειριστεί μόνος του σε πρώτη φάση και μετά ας κάνει και διάγγελμα τι είναι το σωστό και πως πρέπει να εφαρμόζεται!!!!

Για εμένα η μόνη λύση είναι αυτή που λες: Να αναλάβει αυτός το τάισμα του παιδιού όταν είναι σπίτι. Και να φροντίσει να είναι. Εγώ θα το έπαιζα ανίκανη, "Ναι αγάπη μου, εντελώς άχρηστη είμαι... Το αγγελούδι μας έχει φάει ένα σποράκι σουσάμι το τελευταίο δωδεκάωρο, για προσπάθα εσύ..". Και άμα δεν νοιαστεί ας μην το ταΐσει κανείς το παιδί. Αυτό χαζό δεν είναι, δεν θα κάτσει να πεθάνει από την πείνα. Άμα πεινάσει θα ζητήσει να φάει.

Έτσι θα έκανα εγώ. Θα ερχόταν η ώρα να φάει το παιδί και εγώ θα έβαφα τα νύχια μου (που λέει ο λόγος). Μπαμπάς του είναι, θα νοιαστεί κάποια στιγμή, δεν μπορεί.....

Άμα πεινάσει θα ζητήσει να φάει.

Προσέξτε γιατί και αυτό είναι λίγο παγίδα. Δεν μπορείς να τα παρατήσεις τελείως και να περιμένεις ξαφνικά το παιδί μόνο του να αρχίσει να τρώει.

Ένα παιδί που γενικώς τρώει καλά και κάποια στιγμή ρίξει ρυθμούς θα καταλάβεις ότι κάποιος λόγος υπάρχει και δεν θα το πιέσεις (μπορεί να νιώθει αδιάθετο, να κάνει πείσματα για κάποιο λόγο κτλ).

Ένα παιδί που γενικώς είναι κακόφαγο, που τρώει μικρές ποσότητες ή συγκεκριμένες τροφές, δεν μπορείς να το αφήσεις στη μοίρα του. Ένα σπρώξιμο το χρειάζεται, κάποια διπλωματική προσέγγιση (δεν μιλάω για μεγάλη πίεση που μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα) κτλ. Δηλαδή αν ένα τέτοιο παιδί ήθελε να τρώει στο κρεββάτι ή στο μπαλκόνι, θα του έκανα αρχικά τη χάρη. Δεν θα περίμενα πότε θα αποφασίσει να έρθει στο τραπέζι.

Προσέξτε γιατί και αυτό είναι λίγο παγίδα. Δεν μπορείς να τα παρατήσεις τελείως και να περιμένεις ξαφνικά το παιδί μόνο του να αρχίσει να τρώει.

 

Ένα παιδί που γενικώς τρώει καλά και κάποια στιγμή ρίξει ρυθμούς θα καταλάβεις ότι κάποιος λόγος υπάρχει και δεν θα το πιέσεις (μπορεί να νιώθει αδιάθετο, να κάνει πείσματα για κάποιο λόγο κτλ).

 

Ένα παιδί που γενικώς είναι κακόφαγο, που τρώει μικρές ποσότητες ή συγκεκριμένες τροφές, δεν μπορείς να το αφήσεις στη μοίρα του. Ένα σπρώξιμο το χρειάζεται, κάποια διπλωματική προσέγγιση (δεν μιλάω για μεγάλη πίεση που μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα) κτλ. Δηλαδή αν ένα τέτοιο παιδί ήθελε να τρώει στο κρεββάτι ή στο μπαλκόνι, θα του έκανα αρχικά τη χάρη. Δεν θα περίμενα πότε θα αποφασίσει να έρθει στο τραπέζι.

Γενικά συμφωνώ. Όμως δεν μιλάμε για μια μόνιμη κατάσταση, το παιδί εξάλλου αν θυμάμαι καλά άλλος το κρατάει την περισσότερη ώρα. Το κύριο πρόβλημα είναι ο πατέρας που παθαίνει υστερία με ότι λερώνει το παιδί τρώγωντας εκτός κουζίνας. Άρα την ώρα που είναι και αυτός στο σπίτι δεν θα τάιζα το παιδί, μπας και κινητοποιηθεί και δει τη γλύκα και αυτός.

Ευχαριστώ για την διόρθωση- διευκρίνηση, η λάθος έκφραση μπορεί να φέρει παρεξηγήσεις.

.............Η γιαγιά μου η συγχωρεμένη ξέρετε τι μου έλεγε όταν γκρίνιαζα που δεν έτρωγε η κόρη μου μικρούλα; "Μη στεναχωριέσαι πιδί μ'. Την φυλάει αυτό την ψυχούδα τ' ."

Το κύριο πρόβλημα είναι ο πατέρας που παθαίνει υστερία με ότι λερώνει το παιδί τρώγωντας εκτός κουζίνας. Άρα την ώρα που είναι και αυτός στο σπίτι δεν θα τάιζα το παιδί, μπας και κινητοποιηθεί και δει τη γλύκα και αυτός.

Ναι και εγώ θα του έλεγα το ίδιο, αλλά από ό,τι κατάλαβα επειδή το βλέπει λίγο δεν θα τον νοιάξει ιδιαίτερα. Απλώς δεν θα το ταίσει. (διορθώστε με αν κατάλαβα λάθος).

Οπότε εκεί η φίλη μας πρέπει να είναι κάθετη. Πως με 2 μωρά στο σπίτι θα γίνουν ζημιές, δεν υπάρχει περίπτωση να τα προλάβει όλα. Και εκείνη στενοχωρήθηκε που λερώθηκε το μάρμαρο, αλλά κάποια ζημιά μπορεί να συμβεί και υπό τη δική του επίβλεψη. Δεν έχει συμβεί γιατί λείπει όλη μέρα. Θα του άρεσε αν συμβεί κάτι σε εκείνον να του το χτυπάει συνέχεια και να καυγαδίζουν για αυτό; Λέμε δεν πειράζει, προσέχουμε όσο μπορούμε, ψάχνουμε τρόπο να διορθώσουμε τη ζημιά, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας μην τυχόν και λερωθεί-γρατζουνιστεί το σπίτι...

Εγώ τα τάιζα παντού. Απλώς έπαιρνα -όσο γινόταν τα μέτρα -μου ώστε να μην πρέπει να μαζέψω μετά έναν χαμό.

Επίσης έπαιζαν και παίζουν παντού.

Έχουν πέσει κάτω φαγητά και πορτοκαλάδες, έχουν λερωθεί κουρτίνες, έχουν πέσει πλαστελίνες και νερομπογιές, έχουν γρατζουνιστεί κάποια έπιπλα κτλ. Ε, και τι έγινε. Καθαρίστηκαν κάποια στιγμή. Τώρα αν έμειναν και μερικές γρατζουνιές δεν πειράζει. Αποφάσισα να μην γίνω η υστερικιά που θα τρέχει από πίσω να καθαρίζει όλο το 24ωρο, ούτε εκείνη που θα περιορίζει τα παιδιά μην τυχόν και χαλάσουν την τάξη του σπιτιού. Εννοείται ότι σιγά σιγά μπαίνουν όρια, αλλά με μικρά παιδιά δεν μπορείς να αποφύγεις τα ατυχήματα.

Καλά τόσο πολύ λερώθηκε το μάρμαρο με την πορτοκαλάδα που δεν καθαρίζει; Δηλαδή αργότερα αν κάνετε ένα πάρτυ δεν θα πέσει πορτοκαλάδα ή φαγητό κάτω;

δυστυχως το μαρμαρο δεν φτιαχνετε τοσο ευκολα αν πεσει οξινο. ηρθε ο μαρμαρας, το τριψε εβαλε και ενα φαρμακο αλλα η σταμπα σταμπα. ισως στο μελλον με καποιο βερνικι σε ολο το πατωμα... αυτο που μου τη δινει ειναι οτι τα ακουσα και τσακωθηκα ενω θα μπορουσε να συμβει και σε εκεινον, απλα δεν ασχολειται να κυνηγαει τη μικρη μην τυχων και δεν πιει χυμο σαν εμενα την τρελλαμενη τη μανα!!! τι να πω.. εχω καταστεναχωρηθει γιατι μου ειπε το ποναει το σπιτι μας!!!! ενω εγω οχι δηλαδη;;;; επειδη ποναω πιο πολυ τα παιδια απο το μαρμαρο;;;

Κακιά δεν γίνεσαι αλλά εσείς πως το ξεπεράσατε? γιατί βλέπω ότι και στην περίπτωση του δικού σου παιδιου και στην περιπτωση του παιδιού της θεματοθέτριας άλλος ταίζει το παιδί και άλλος έχει άποψη για το ποιο είναι το "σωστό" που πρέπει να γίνεται αυτό που πιστεύω ότι την χαλάει την κοπέλα που άνοιξε το θέμα είναι πως αυτή ασχολείται με το τάισμα π.χ. και ο άλλος έχει άποψη και ασκεί κριτική και μάλιστα κακή κριτική... όπως γίνεται και σε εμένα όπως πιστεύω γίνεται και σε πολλές άλλες μανούλες... ας κάτσει λοιπόν αυτός που έχει το "πρόβλημα" να το χειριστεί μόνος του σε πρώτη φάση και μετά ας κάνει και διάγγελμα τι είναι το σωστό και πως πρέπει να εφαρμόζεται!!!!

ακριβως...

Ναι και εγώ θα του έλεγα το ίδιο, αλλά από ό,τι κατάλαβα επειδή το βλέπει λίγο δεν θα τον νοιάξει ιδιαίτερα. Απλώς δεν θα το ταίσει. (διορθώστε με αν κατάλαβα λάθος).

Οπότε εκεί η φίλη μας πρέπει να είναι κάθετη. Πως με 2 μωρά στο σπίτι θα γίνουν ζημιές, δεν υπάρχει περίπτωση να τα προλάβει όλα. Και εκείνη στενοχωρήθηκε που λερώθηκε το μάρμαρο, αλλά κάποια ζημιά μπορεί να συμβεί και υπό τη δική του επίβλεψη. Δεν έχει συμβεί γιατί λείπει όλη μέρα. Θα του άρεσε αν συμβεί κάτι σε εκείνον να του το χτυπάει συνέχεια και να καυγαδίζουν για αυτό; Λέμε δεν πειράζει, προσέχουμε όσο μπορούμε, ψάχνουμε τρόπο να διορθώσουμε τη ζημιά, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας μην τυχόν και λερωθεί-γρατζουνιστεί το σπίτι...

ο μπαμπας βλεπει τα παιδια το σαββατοκυριακο και τις καθημερινες τις ωρες που τα βλεπει ειναι φαγωμενα και ετοιμα για υπνο. τον εχω βαλει πολλες φορες να τα ταισει και τα δυο τα ΣΚ με προφαση οτι κατι εχω να κανω και απο ενα σημειο και μετα μου λεει, φαιη δεν θελει αλλο και τα παραταει... τι να κανω, παω εγω μετα και συνεχιζω να την ταιζω αφου ξερω πως θα φαει κι αλλο αμα προσπαθησω.. και δεν με πειραζει να κανω τα παντα γι αυτα, ακομη και για κεινον, αλλα δεν μπορει να μην βλεπει την υπερπροσπαθεια που κανω και να με "κραζει" για ενα μαρμαρο! κι εκεινος χαλασε το παρκε στο παιδικο καθως κουβαλουσε κατι και του επεσε, δεν του ειπα τιποτα! (εκεινος βεβαια εβριζε τον εαυτο του!)

ο μπαμπας βλεπει τα παιδια το σαββατοκυριακο και τις καθημερινες τις ωρες που τα βλεπει ειναι φαγωμενα και ετοιμα για υπνο. τον εχω βαλει πολλες φορες να τα ταισει και τα δυο τα ΣΚ με προφαση οτι κατι εχω να κανω και απο ενα σημειο και μετα μου λεει, φαιη δεν θελει αλλο και τα παραταει... τι να κανω, παω εγω μετα και συνεχιζω να την ταιζω αφου ξερω πως θα φαει κι αλλο αμα προσπαθησω.. και δεν με πειραζει να κανω τα παντα γι αυτα, ακομη και για κεινον, αλλα δεν μπορει να μην βλεπει την υπερπροσπαθεια που κανω και να με "κραζει" για ενα μαρμαρο! κι εκεινος χαλασε το παρκε στο παιδικο καθως κουβαλουσε κατι και του επεσε, δεν του ειπα τιποτα! (εκεινος βεβαια εβριζε τον εαυτο του!)

Την υπερπροσπάθεια αυτή στην αρχή όλοι την βλέπουν και την κατανοούν αλλά μόλις περάσει λίγο ο καιρός αρχίζουν και δεν βλέπουν πια... Δεν ξέρω τι τους πιάνει

Πάντως και γω στεναχωριέμαι όταν γίνεται μια ζημιά στο σπίτι αλλά μέχρι ενός ορίου, σίγουρα τα παιδιά είναι πάνω απ' όλα. Ψαξ' το μόνη σου με το μάρμαρο πήγαινε και ρώτα σε κάποιον ειδικό όπως σου είπε και μια κοπέλα πιο πάνω να δεις τι μπορείς να κάνεις ώστε να μην τον ακούς.

Και μένα μου είχε κάνει (ο σύζυγος) μια γρατζουνιά επάνω σε ένα ντουλάπι αμμοβολής και κάθε φορά που το κοίταζα "φούντωνα":D αλλά όσο περνάει ο καιρός ούτε που το θυμάσαι μετά...

Καλημερα κοριτσια! Λοιπον, οσο τα παιδακια μας ειναι μικρα, καλο ειναι να παρουμε αποφαση πως στο σπιτι θα εχουμε απωλειες.. Διαφορετικα θα πρεπει να τρελλαθουμε στο κηνυγι των παιδιων και στα μη, ομως αξιζει να χαλαμε διαρκως τη διαθεση μας και των παιδιων μας; Δε λεω να τ αφησουμε να το βομβαρδισουν, αλλα ουτε να γινουμε και υστερικες. Σιγα σιγα θα μαθουν καποιους κανονες, ομως μεχρι τοτε θα χουμε και τα ατυχηματα(ακομη και σ εμας συμβαινουν). Εγω λεω στον αντρα μου, γεροι να μαστε, και οταν μεγαλωσουν θα φτιαξουμε απ την αρχη το σπιτι των ονειρων μας. Τωρα με τρια αγορια, ουτε καλο χαλι δεν αγοραζω Οκ, ο συζυγος στεναχωρηθηκε, λογικο απ τη μια,ομως εγω θα του λεγα αγαπη μου οσο πιο γρηγορα το παρεις αποφαση πως αυτα συμβαινουν, τοσο το καλυτερο για ολους μας! Σε καταλαβαινω απολυτα που σε πιανει το παραπονο και νιωθεις οτι δεν εκτιμαει τα οσα κανεις, ομως δεν ειναι ετσι, ξερει πολυ καλα τι προσφερεις, απλα οι αντρες εχουν αλλο τροπο σκεψης και εκφρασης.

εχω καταστεναχωρηθει γιατι μου ειπε το ποναει το σπιτι μας!!!! ενω εγω οχι δηλαδη;;;; επειδη ποναω πιο πολυ τα παιδια απο το μαρμαρο;;;

Εγώ θα απαντούσα: "και εγώ πονάω το σπίτι μας και έχω στενοχωρηθεί με τη ζημιά, αλλά να με κατηγορείς και από πάνω ότι είμαι αδιάφορη, πάει πολύ. Τέτοιου είδους ατυχήματα με 2 παιδιά στο σπίτι θα συμβούν. Δεν γίνεται να τα προλάβουμε όλα. Αν συμβεί μεθαύριο κάτι υπό τη δική σου επίβλεψη, θα σου άρεσε να σου μιλάω όπως μου μιλάς εσύ τώρα; "

Και εγώ τα παίρνω τρελά που ο άντρας μου ορισμένα πράγματα δεν τα "νιώθει". Δουλεύουμε κι οι δύο, εκείνος περισσότερες ώρες από μένα, έχουμε ένα δίχρονο και είμαι έγκυος στο δεύτερο. Ε, εμένα μπορεί να μη μου τη λέει που δεν προσέχουμε το σπίτι, γιατί όλα αυτά που περιγράφεις φίλη θεματοθέτρια είναι εντελώς και απολύτως φυσιολογικά σε ένα σπίτι με παιδί, αλλά η συμπεριφορά του και οι αντιδράσεις του είναι σα να να ζει αλλού.

Τι εννοώ:

1. Παιδί χύνει επίτηδες νερό στο πάτωμα. Γίνεται έκρηξη. Φωνάζει, τσιρίζει, ουρλιάζει. Δεν αναρωτιέται γιατί. Απαντάω στο γιατί. Το παιδί δεν τον έχει δει μέρες (κοιμάται όταν γυρίζει από τη δουλειά) και ενώ έχει έρθει νωρίς σπίτι κάθεται να κάνει μια δουλειά στο pc. Το παιδί είναι δίπλα και του μιλάει κι εκείνος του απαντάει συγκαταβατικά (κοινώς το γράφει). Ε, το παιδί προσπαθεί να του κεντρίσει την προσοχή.

2. Τον έχω αφήσει με το παιδί να πάω για μπάνιο και του λέω ότι είναι η ώρα να κάνει το παιδί τσίσα, να έχει το νου του. Ε, την ώρα εκείνη το παιδί θα κατουρηθεί 1000%(του ζητάει τσίσα κι εκείνος της λέει περίμενε να πιεί πρώτα νερό). Δε θα το αλλάξει, θα περιμένει εμένα να βγω από το μπάνιο για να μου πει: η μικρή κατουρήθηκε. (Και για να του απαντήσω: "Θέλετε απονομή μεταλλίου και δεν αλλάζετε τα κατουρημένα;")

3. Τους έχω αφήσει να διαβάσουν μαζί παραμύθι και τους έχω καθαρίσει και κόψει τα φρούτα. Πάω να πλύνω τα πιάτα. Δεν έχουν φάει τίποτα μέχρι να γυρίσω. Αποτέλεσμα: να πρέπει να την ταΐσω εγώ ή να μείνει νηστική. (Συνήθως κάθομαι παραδίπλα και του υπενθυμίζω κάθε φορά που η μικρή καταπίνει την μπουκιά της ότι είναι η ώρα της επόμενης ).

4. Αν το καλάθι των σκουπιδιών στην κουζίνα δεν έχει σακούλα δε θα βάλει το μωρό μου. Όοοοοοχι, απλά θα αφήσει τα σκουπίδια στον πάγκο. Αν η σακούλα των σκουπιδιών στο μπάνιο είναι γεμάτη δε θα την αλλάξει. Όοοοοχι, θα συνεχίσει να πετάει χαρτιά μέχρι να αρχίσουν να πέφτουν κάτω. (Δεν υπερβάλλω. Πως το αντιμετωπίζω... Πάω στην κουζίνα, βλέπω τα σκουπίδια στον πάγκο και λέω: "Οι σακούλες είναι εκεί, το βετέξ εκεί και η χλωρίνη εκεί. Μάλλον το ξέχασες μωράκι μου._

5. Αν δεν του πω την ώρα που έχει κοιμηθεί η μικρή και μαγειρεύω για την επόμενη μέρα να συμμαζέψει το σαλόνι, όπου έχει γίνει για νιοστή φορά τη μέρα έκρηξη, θα κάτσει να δει τηλεόραση μέσα στο χαμό.

Αυτά, απλά για να τα βγάλω κι εγώ από μέσα μου πια. Και το κλου είναι: με βοηθούσε περισσότερο όσο είμασταν οι δυό μας. Και τώρα που είμαι έγκυος με βοηθάει πάλι λιγότερο από πριν.

Απλά το έχω πάρει απόφαση: για να έχω βοήθεια στο σπίτι θα πρέπει να το παίζω μονίμως στρατηγός: "Στρατιώτη αγάπη μου, πάρε τα ρούχα σου από την τραπεζαρία και πήγαινέ τα είτε στα άπλυτα, είτε στην ντουλάπα, κοκ".