Συνείδηση στα όρια

Ξεκινά η μεγαλύτερη έρευνα για τις επιθανάτιες εμπειρίες

Η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα μελέτη για τις λειτουργίες της συνείδησης στα όρια του θανάτου ξεκινά σε επιλεγμένα ευρωπαϊκά και αμερικανικά νοσοκομεία.

Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι το 10% έως 20% των ανθρώπων που επιστρέφουν στη ζωή έπειτα από μια καρδιακή ανακοπή, η οποία τους έφερε πέρα από τα όρια του κλινικού θανάτου, αναφέρουν διαυγείς, δομημένες σκέψεις και συχνά λεπτομερείς αναμνήσεις.

Η νέα μελέτη AWARE (AWAreness during REsuscitation, Συναίσθηση κατά την Ανάνηψη) συντονίζεται από το Human Consciousness Project (Πρόγραμμα Ανθρώπινης Συνείδησης), μια διεθνή συνεργασία για τη μελέτη του εγκεφάλου, της συνείδησης και του θανάτου, με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον στη Βρετανία.

Έπειτα από μια αρχική φάση 18 μηνών σε επιλεγμένα βρετανικά νοσοκομεία, η μελέτη τώρα επεκτείνεται στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Ανακοινώνοντας την έναρξη της μελέτης σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη στα Ηνωμένα Έθνη, οι ερευνητές περιορίστηκαν στην επιστημονική πλευρά του θέματος και δεν συνέδεσαν τις επιθανάτιες εμπειρίες με θρησκευτικές απόψεις για τη μεταθανάτια ζωή.

«Αντίθετα με την κρατούσα αντίληψη, ο θάνατος δεν είναι μια συγκεκριμένη στιγμή. Είναι μια διαδικασία που αρχίζει, όταν η καρδιά σταματά να κτυπά και οι πνεύμονες και ο εγκέφαλος παύουν να λειτουργούν -μια ιατρική κατάσταση που ονομάζεται καρδιακή ανακοπή και η οποία, από βιολογική άποψη, είναι συνώνυμη του κλινικού θανάτου» δήλωσε ο δρ Σαμ Πάρνια, ειδικός στο θέμα και επικεφαλής των πειραμάτων.

«Στη διάρκεια της καρδιακής ανακοπής, και τα τρία κριτήρια του θανάτου είναι παρόντα. Στη συνέχεια ακολουθεί μια χρονική περίοδος, που μπορεί να διαρκέσει από λίγα δευτερόλεπτα μέχρι μια ώρα ή και παραπάνω, στη διάρκεια της οποίας η επείγουσα ιατρική βοήθεια μπορεί να πετύχει να θέσει ξανά την καρδιά σε λειτουργία κι έτσι να αναστρέψει την διαδικασία του θανάτου».

»Αυτό που οι άνθρωποι βιώνουν στη διάρκεια αυτής ακριβώς της περιόδου ανακοπής, προσφέρει ένα μοναδικό παράθυρο για να κατανοήσουμε τι είναι πιθανό να βιώσουμε όλοι μας όταν πεθάνουμε» εξήγησε.

Στο πλαίσιο της μελέτης, οι ερευνητές θα χρησιμοποιήσουν εξελιγμένες τεχνολογίες για να μελετήσουν τον εγκέφαλο και τη συνείδηση σε φάσεις κλινικού θανάτου.

Παράλληλα, θα ελέγξουν την ισχύ των ισχυρισμών για τις λεγόμενες «εξωσωματικές εμπειρίες» και τις αναφορές ορισμένων ασθενών ότι μπορούσαν να δουν και να ακούσουν στη διάρκεια του κλινικού θανάτου τους.

Πηγή http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=937171&lngDtrID=252

ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ !!!

... αυτά τα αποτελέσματα θα τα αφήσουν να τα μάθει ο πολύς κόσμος ή θα τα καλύψουν όπως κάνουν μερικές φορές όταν βρίσκουν "διαφορετικά" και πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα;;;

... πως θα αντιδράσουν π.χ. οι κρατούντες των θρησκειών αν κανείς στην έρευνα δε συνάντησε τον Αγ. Πέτρο;;; ... πλάκα κάνω

βέβαια δε ξέρω τίποτα για το πως διεξάγεται η συγκεκριμένη έρευνα αλλά γνωρίζω από άλλα διαβάσματα ότι μετά την ανακοπή της καρδιάς ο εγκέφαλος παραμένει σε λειτουργία

οπότε υπάρχει μία αμφισβήτιση από ορισμένους με τη λογική ότι αυτές οι εικόνες που καταγράφοντε είναι προϊόντα του μυαλού που ακόμα είναι "εν ζωή" και όχι μεταθανάτιες εμπειρίες

Το να παραδεχτούν επίσημα ότι υπάρχει μια "άλλη" ζωή, θα ξεκινούσε μια διαδικασία επανεξέτασης

πολλών καθιερωμένων αξιών...και σίγουρα αποτελεί ρίσκο είτε βρουν στοιχεία ύπαρξης της είτε όχι.....

Ναι θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα και τα αποτελέσματα ίσως μας δείξουν κάτι σχετικά με αυτό το παράξενο ταξίδι προς τον θάνατο

Μια μαρτυρία: " Δεν ήθελα να επιστρέψω".

"Θα το θυμάμαι για πάντα. Στο νοσοκομείο de Pontarlier, ο γυναικολόγος διέγνωσε χωρίς καθυστέρηση κύστη στις ωοθήκες

εξαιρετικά επικίνδυνη και προγραμμάτισε να χειρουργηθώ την επομένη.

Η επέμβαση διεξήχθη χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα και με πήγαν στο δωμάτιό μου.

Με το που βρέθηκα στο κρεβάτι, ένοιωσα πολύ άσχημα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω και νόμιζα ότι ζούσα σ' έναν εφιάλτη

. Ένοιωσα να ρουφιέμαι σε μια μαύρη πηχτή θάλασσα, κολλώδη κύματα με παράσερναν, κι έπειτα, τελείως ξαφνικά, το φως.

Ένα φως τέτοιο που μ' έκανε να ουρλιάξω: "Δε θέλω να επιστρέψω" (στη Γη). Η διαδικασία ανάνηψης διήρκεσε τρία τέταρτα της ώρας.

Δεν ήθελα να επιστρέψω. Εκείνο το φως ήταν τόσο εκπληκτικό, τόσο όμορφο, κάτι το μεγαλειώδες, ένα ξημέρωμα ασύγκριτο

με εκείνο που υπάρχει στη Γη. Ήθελα να συναντήσω αυτό το φως, επιθυμούσε να πάω εκεί που ήταν, να το πιάσω,

όμως έπειτα, με μιας, όπως μια πτώση από μια κούνια που βρίσκεται σε κίνηση,

επέστρεψα πίσω. Τα βαλα με τους γιατρούς. Ο άντρας μου που παραβρίσκονταν στην επέμβαση, δεν καταλάβαινε.

Είχαν σπάσει τα αγγεία μου, είχα γίνει κατάμαυρη,

για λίγο δεν είχα καταπιεί τη γλώσσα μου και τα πλευρά μου έσπασαν κατά την προσπάθεια των γιατρών να ανανήψω.

Εγώ όμως ακτινοβολούσα ένα είδος ανθρώπου που έχει καταγοητευτεί, μαγευτεί από κάτι.

Ήταν τόσο ωραίο.

Μετά από καιρό κακοχαρακτήρισα τον εαυτό μου που ήθελε εκείνη

τη στιγμή να αφήσει πίσω τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Στη δεύτερη εγχείρηση που έκανα, χρόνια αργότερα,

φοβόμουν πολύ γιατί ήμουν σίγουρη ότι αυτή τη φορά δε θα επέστρεφα. Όμως τίποτα δε συνέβη.

Όλα αυτά, τι άλλαξαν σε μένα; Πρώτα απ' όλα, έδωσε στόχο στη ζωή μου. Βρίσκομαι εδώ γιατί οφείλω να τελειώσω τη ζωή μου.

Ξέρω όμως ότι μετά θα είναι θαυμάσια.

Αντιθέτως, δε θα αυτοκτονήσω ποτέ. Είναι ωστόσο μια τραυματική εμπειρία διότι θέλουμε να μιλήσουμε γι αυτά που ζήσαμε και δεν μπορούμε.

Ήμουν ήδη τυχερή που οι γιατροί μου με άκουσαν χωρίς να νομίσουν ότι τρελάθηκα.

Στη συνέχεια διαπίστωσα ότι την ίδια εμπειρία έζησαν κι άλλοι, πράγμα που με βοήθησε να το ξεπεράσω χωρίς πρόβλημα.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο, δε φοβάμαι πια το θάνατο.

Είμαι τώρα σίγουρη ότι ο παράδεισος είναι αυτό το φως και ότι η Γη είναι το Καθαρτήριο."

Αφήγηση της Hermine Bathany, διευθύντριας δημοτικού σχολείου, 35 χρονών τη στιγμή του γεγονότος (1985).

πηγή http://www.supernatural.gr/files_nde.htm

Πολύ Πολύ Πολύ ενδιαφέρον!!!!!

Υπάρχει ένα site το http://www.supernatural.gr στο οποίο θα βρείτε αρκετά.

Όταν ο θάνατος πλησιάζει.

Η επιθανάτια εμπειρία βήμα - βήμα

Οι επιστήμονες κατάφεραν έπειτα από χιλιάδες μαρτυρίες να χαρτογραφήσουν τα διαφορετικά στάδια μιας επιθανάτιας εμπειρίας. Καμιά περίπτωση δε μοιάζει ακριβώς με μια άλλη και η χαρτογράφηση δεν αποτελεί παρά ένα θεωρητικό μοντέλο, υπό την έννοια ότι κάποιοι ασθενείς άρχισαν απ΄ ευθείας από το στάδιο 2 ή 5 και τερμάτισαν στο στάδιο 7 ή 9 ή 10. Όλοι τους διευκρινίζουν ότι η εμπειρία τους δεν περιγράφεται με λόγια αλλά ήταν τόσο ωραία που ποτέ πια δε θα έχουν να φοβηθούν το θάνατο (τις συνθήκες ναι, όχι όμως τον φυσικό θάνατο). Αυτά τα διαφορετικά στάδια επέρχονται είτε τη στιγμή του ατυχήματος είτε στο νοσοκομείο.

1) Ο ασθενής ακούει να δηλώνεται νεκρός ή δεν καταλαβαίνει τη νέα του "υπόσταση".

2) Αίσθηση ειρήνης και απώλειας της επίγειας ζωής. Ο ασθενής δεν δίνει σημασία στο σώμα του, σα να επρόκειτο περί ενός φακέλου που τον περικλείει, ή ενός χαμένου γαντιού.

3) Ένας ήχος, μια μουσική μπαίνουν σιγά σιγά στη συνείδησή του και χάνει επαφή με το περιβάλλον.

4) Ο ασθενής "βγαίνει" από το σώμα του και αιωρείται, ή ακόμα διαπερνά τοίχους ή ταβάνια. Βλέπει όλα τα πράγματα υπό γωνία 360 μοιρών και ακούει το ίδιο καλά αυτά που λένε αλλά και αυτά που σκέφτονται οι γιατροί. Η όρασή του γίνεται zoom. Του αρκεί να ρίξει το βλέμμα του σε ένα χώρο ή σε ένα αντικείμενο, κι αυτό ταυτόχρονα μεγαλώνει.

(Περίπτωση ενός 11χρονου παιδιού με ανακοπή καρδιάς μέσα στο διάδρομο του νοσοκομείου: άκουσε ένα περίεργο σφύριγμα στ' αυτιά του και ανθρώπους που μιλούσαν. Στη συνέχεια αιωρούνταν στο ταβάνι του δωματίου και κοιτούσε από πάνω το σώμα του. Άκουσε μια νοσοκόμα που έλεγε:"ελπίζω να μη χρειαστεί να το κάνουμε" και στη συνέχεια παρακολουθούσε όλη την επιχείρηση της καρδιοπνευμονικής του ανάνηψης. Είδε μια νοσοκόμα "να του βάζει στο σώμα ένα είδος λίπους και στη συνέχεια να δίνει τις "ρακέτες" στο γιατρό" και όταν ο γιατρός πάτησε το κουμπί, ξαναβρέθηκε με μιας πίσω στο σώμα του. Έβλεπε τώρα το γιατρό από πάνω του.

5) Αλλαγή περιβάλλοντος: ο ασθενής νιώθει να "ρουφιέται" με πρωτοφανή ταχύτητα σε ένα σκοτεινό τούνελ, μια μαύρη σπείρα, ένα σκοτεινό σωλήνα, ένα πηγάδι, κλπ.

6) Σε κάποιες μαρτυρίες, ο ασθενής μας βεβαιώνει ότι είδε και άλλους στο ίδιο ταξίδι μέσα στο τούνελ.(περίπτωση μιας νεαρής πάνω στη γέννα: "βρισκόμουν μέσα σ' ένα είδος τούνελ ή ασανσέρ. Υπήρχαν γύρω μου παρουσίες που με ενθάρρυναν, όπως σε ποδηλατικούς αγώνες που ο κόσμος γύρω ενθαρρύνει τους ποδηλάτες.")

7) Διακρίνει ένα άσπρο φως η ένταση του οποίου τον έλκει. Το φως αυτό, παρά του ότι είναι πολύ μεγάλης έντασης, δεν τυφλώνει. Είναι ένα φως που "εκπέμπει αγάπη", "μια αγάπη άγνωστη πάνω στη γη", μέσα στην οποία ο ασθενής θέλει όσο τίποτε άλλο να αναμιχθεί.

Συναντά είτε νεκρούς φίλους και συγγενείς είτε "μια ύπαρξη από φως".

Από εκεί και πέρα, δύο πιθανότητες:

9) Ή οι συγγενείς τού λένε να επιστρέψει -"η ώρα σου δεν έχει φτάσει" - οπότε νιώθει να ωθείται πάλι πίσω προς τα πίσω.

10) Είτε η "φωνή" της ύπαρξης από φως τον ρωτάει: "Τι έκανες στη ζωή σου;" Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο ασθενής βλέπει να περνάει από μπροστά του ολόκληρο το film της ζωής του, με όλες τις λεπτομέρειες, ακόμα και τις πιο ξεχασμένες, και μαζί μ' αυτό βλέπει και τις συνέπειες των πράξεών του πάνω στη ζωή των άλλων. Η δοκιμασία αυτή χαρακτηρίζεται από τους ασθενείς που "επέστρεψαν" ως η πιο τρομακτική, διότι τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί. Η "φωνή" τον ξαναστέλνει λοιπόν πίσω, ή , πιο σπάνιο, τον αφήνει να επιλέξει ο ίδιος. Εκείνος ξέρει ότι αν περάσει πέρα από αυτό το όριο, η επιστροφή θα είναι αδύνατη.

11) Επιστροφή στο σώμα.

Το ίδιο σαιτ διαβάζουμε

Βρήκα και ένα άρθρο στο focus http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=277887

Κι εμενα με απασχολησε πολυ το θεμα για μεγαλο διαστημα. Τακτικη επισκεπτρια και του supernatural (among others... ) Τρελαινομαι ν' ακουω τετοιες ιστοριες, πολλες απ' αυτες ειναι ιδιαιτερα συναρπαστικες...

Το τραβαει μαλλον κι οργανισμος μας να κρατηθουμε απο την πεποιθηση οτι η ζωή δεν ειναι μια τηλεοραση που καποιος κλεινει το διακοπτη και μετα...νεκρικη σιγη...

προσωπικά πιστεύω ότι από την στιγμή που το σώμα μου, ο εγκέφαλος μου, τα μάτια μου, η καρδιά μου και οι αισθήσεις θα σταματήσουν να λειτουργούν όταν πεθάνω, αυτό είναι και το τέλος. Σαν Γιώργος δεν θα υπάρχω, γιατί δεν θα υπάρχει τίποτε από αυτά που με αποτελεί. Σαν κάτι άλλο και με κάποια άλλη μορφή δεν ξέρω, αλλά δεν έχει και σημασία πιστεύω γιατί θα είναι κάτι άλλο.

Σαν κάτι άλλο και με κάποια άλλη μορφή δεν ξέρω, αλλά δεν έχει και σημασία πιστεύω γιατί θα είναι κάτι άλλο.

Τι να ειναι ομως αραγε αυτο το "αλλο" ; Κι αν εχει σημασια; Κι αν ειναι κατι απειρως ανωτερο απ' αυτο που ειμαστε τωρα; Εγω παντως πολυ θα ηθελα να μαθω τι ειναι αυτο το αλλο. Γιατι πολλοι που βιωσαν επιθανατιες εμπειριες ενω εχουν ηδη εγκαταλειψει το σωμα τους παρ' ολα αυτα βλεπουν και ακουνε και ειναι σε θεση να περιγραψουν ακομη και τι εκανε ο γιατρος στο σωμα τους ενω αυτοι τον επαιρναν ματι...απο ψηλα;

κι αν αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει μεταθανάτια ζωή?τι θα γίνει τότε...τι θα πουν οι θρησκείες που στηρίξανε τις βάσεις τους επάνω στο φόβο του θανάτου?

πάντως για να πω το ήμαρτον αν πεθάνω δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή μου φτάνει αυτή που ζω......

Συμφωνώ και εγώ με την προλαλήσασα.

Δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω όλα τώρα,θα συνεχίσω αργότερα.

Έχει πολλή ενδιαφέρον!

Απλά γράφω για να το βρίσκω πιο εύκολα.

Δεν το είχα δει το θέμα και είναι πολύ ενδιαφέρον καθώς και η σελίδα που παραθέσατε.

Ακόμα να σας πω την αλήθεια μου δεν ξέρω τι πιστεύω!

Αλλες φορές σκέφτομαι αυτό που είπε ο gerkon ότι πάει τελειώνει ο άνθρωπος αλλά αυτή η απόψη δεν μας δίνει κουράγιο ούτε να συνεχίσουμε ούτε να παρηγορηθούμε...

Η σκεψη του ότι η ψυχή ή το πνεύμα του δικου μας ανθρώπου μας συντροφεύει (έστω και χωρίς να το αισθανόμαστε) είναι πράγματι παρήγορο.

εγω παλι ποτε δεν ειχα τετοιες ανησηχιες..προτιμω να ζω το τωρα..δεν με πολυνοιαζει τι θα γινει οταν πεθανω..μηπως ξερω δηλαδη τι θα γινει αυριο?η σε μια ωρα απο τωρα?..ολα τα αλλα μου φανταζουν πολυ μακρια..(που μπορει και να μην ειναι αλλα λεμε τωρα)

Πιστεύω πως υπάρχει συνέχεια μετά το θάνατο. Πως ο θάνατος είναι η μετάβαση σε κάτι άλλο θαυμαστό. Αλλιώς δεν θα είχε και νόημα η ζωή μας στη γη.

Συν τοις άλλοις, η παρήγορη αυτή σκέψη

- προσθέτει ελπίδα και μια άλλη διάσταση στην υλιστική και μονότονη ζωή που ζούμε

- με κάνει να φοβάμαι λιγότερο το θάνατο

Εγω δεν εχω καμμια αμφιβολια οτι η ζωη συνεχιζεται. Ειμαστε σωμα πνευμα και ψυχη. Το πνευμα και η ψυχη δεν χανονται.

Πιστευω μαλιστα οτι αν μπορουσαμε να δουμε σε μια αλλη διασταση θα ανακαλυπταμε την υπαρξη πνευματων που ισως βρισκονται πολυ πιο κοντα μας απ οσο νομιζουμε. Εχω προσωπικη εμπειρια και γι αυτο το λεω με τετοια σιγουρια!

Πιστεύω πως υπάρχει συνέχεια μετά το θάνατο. Πως ο θάνατος είναι η μετάβαση σε κάτι άλλο θαυμαστό. Αλλιώς δεν θα είχε και νόημα η ζωή μας στη γη.

Συν τοις άλλοις, η παρήγορη αυτή σκέψη

- προσθέτει ελπίδα και μια άλλη διάσταση στην υλιστική και μονότονη ζωή που ζούμε

- με κάνει να φοβάμαι λιγότερο το θάνατο

Συμφωνώ..