ΒΑΛΤΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΠΝΟΥ(κοιμήσου παιδί μου)

Αχ και δεν μπορω να τον ακουω να κλαιει...Ποσο ηταν ο δικος σου; Ξυπνουσε πολλες φορες το βραδυ; Εμεις προς το παρον κοιμομαστε μαζι οποτε θα εναι μεγαλη αλλαγη και για τος δυο.

Ηταν σχεδόν 10 μηνων!!! Και πολυ άντεξα! Ξυπνούσε 5 με 8 φορές και πολυ σπάνια 3-4.Απο συνήθεια το έκανε κι αυτο! Οπως είπε η Deena αναζητΟυσε το στηθος....Ασε που για να τον πάρει υπνος κάποια στιγμή φτάσαμε να Θηλαζουμε και 2 ώρες!!!!Εγω σταδιακά σταμάτησα να του δίνω στηθος και μέσα στην νύχτα..πολυ σταδιακά... Στην αρχή περίμενα 3 ώρες για να δόσω( δηλαδή αν ξυπνούσε νωρίτερα κούνημα και μέσα πάλι) μετα 5 ως που ξυπνάγε στις 5-6 το πρωι για κανά δυο μηνες και αυτο το έκοψε μόνος του ξαφνικά!

Ειναι πολυ πιο ιδεαλιστικο να ξυπνήσεις για να πιεις γαλατάκι απο το κούνημα και σσσσσς!! Οποτε οταν θα ειναι σε ελαφρύ υπνο θα προτιμήσει κάποια στιγμή απλα να γυρίσει πλευρό !

Ηταν σχεδόν 10 μηνων!!! Και πολυ άντεξα! Ξυπνούσε 5 με 8 φορές και πολυ σπάνια 3-4.Απο συνήθεια το έκανε κι αυτο! Οπως είπε η Deena αναζητΟυσε το στηθος....Ασε που για να τον πάρει υπνος κάποια στιγμή φτάσαμε να Θηλαζουμε και 2 ώρες!!!!Εγω σταδιακά σταμάτησα να του δίνω στηθος και μέσα στην νύχτα..πολυ σταδιακά... Στην αρχή περίμενα 3 ώρες για να δόσω( δηλαδή αν ξυπνούσε νωρίτερα κούνημα και μέσα πάλι) μετα 5 ως που ξυπνάγε στις 5-6 το πρωι για κανά δυο μηνες και αυτο το έκοψε μόνος του ξαφνικά!

Ειναι πολυ πιο ιδεαλιστικο να ξυπνήσεις για να πιεις γαλατάκι απο το κούνημα και σσσσσς!! Οποτε οταν θα ειναι σε ελαφρύ υπνο θα προτιμήσει κάποια στιγμή απλα να γυρίσει πλευρό !

Αχ το κανεις και ακουγεται πολυ ωραιο. Ελπιζω να βρω το κουραγιο,να το κανω και να πετυχει.

Σ ευχαριστω πολυ!

Εχει εφαρμοσει καμια μαμα τη μεθοδο το μεσημερι?

Ξέρετε εάν έχει εφαρμοστεί η μέθοδος αυτή και εάν έχει αποτέλεσμα σε μωράκι περίπου ενός έτους; Μπορεί να συμμετέχει και ο μπαμπάς ή η γιαγιά ;

Ξέρετε εάν έχει εφαρμοστεί η μέθοδος αυτή και εάν έχει αποτέλεσμα σε μωράκι περίπου ενός έτους; Μπορεί να συμμετέχει και ο μπαμπάς ή η γιαγιά ;

Η μεθοδος εχει εφαρμοστει, και οι αποψεις σχετικα με την επιτυχια της η οχι ειναι πολλες, αλλοι γονεις ειδαν αποτελεσματα και αμεσα μαλιστα, και αλλοι απλα ειπαν οτι η καστασταση παραμεινε η ιδια. Σε καθε μεθοδο θα υπαρχουν και οι δυο πλευρες που θα επισημαινουν τα υπερ και τα κατα.

Τωρα, οσον αφορα αυτα που ρωτας, ο γονιος που θα ξεκινηση την εκπαιδευση καλο θα ηταν να την ολοκληρωσει κιολας, χωρις παρεμβολες απο τριτους, ειδικα απο τη γιαγια, νομιζω δεν ειναι ο καταλληλοτερος ανθρωπος να "υποστει" τετοια δοκιμασια (γιατι περι αυτου προκειται) εχοντας παλια μυαλα!!!

Αν ειστε σε φαση οδοντοφυιας μην το επιχειρησεις καν!!!

Έχω ενα αγοράκι 5,5μηνών κ θηλάζω αποκλειστικά . Εχω κ εγώ το ίδιο πρόβλημα τελευταία. Κοιμόταν μαζί μας αλλά στο καρότσι . Μεγάλωσε όμως κ δεν βολευόταν άλλο με αποτέλεσμα να ξυπνάει πιό συχνά τη νύχτα ανα μισή ή μία ώρα αντί για 2 ώρες που συνήθιζε ( μπορεί να ήταν κ από τα δόντια).Άρχισα να τον θηλάζω ξαπλωμένη απο τις 12-5:00 το πρωί το λέω γιατί απο τότε άρχισε να μην ξεκολλάει απο το στήθος. Εφάρμοσα τη μέθοδο αυτή πριν τρεις μέρες όχι μόνο τη νύχτα κ την ημέρα κ θέλω να πιστεύω πως δεν ήταν τυχαίο. Ούτε κ εύκολο. Επίσης ήταν μια καλή ευκαιρία να πάει στο δωμάτιό του. Τον θήλαζα ξαπλωμένη στο κρεβάτι του με το που τον έπαιρνε ο ύπνος κ πίστευα οτι έχει χορτάσει έφευγα κ εκείνος γκρίνιαζε. Εκεί τον έπαιρνα αγκαλιά βόλτα , σσσσσσσ κ απορροφητήρα ( μεγάλη ανακάλυψη με έσωσε ιδικά τότε με τους κολικούς αφού όταν με ρωτούσαν τι δώρο να σου πάρουμε για το μωρό έλεγα απορροφητήρα να το βάλω στο παιδικό ) Τη νύχτα έκανε συνεχόμενο ύπνο για 3:30 ώρες, αυτο το έχει κάνει 3 ή 4 φορές απ'όταν γεννήθηκε.

Απλά το πρόβλημα μου τώρα είναι οτι δεν κοιμάται πριν τις 12 ή 1 δεν το έχει κάνει ποτέ, ενω φαίνεται οτι νυστάζει δεν κοιμάται, δεν πιάνει καμία μα καμία ρουτίνα.Δεν ξερω τι να κάνω.

Χριστέ μου τι ακούω σε φόρουμ ενημερωσης γονέων και δεν αυτοκτονω???? Κακοποιειτε τα παιδιά σας????? Αλήθεια....παραθέτω σε επόμενη απάντηση ερευνες και αρχείο.

Η μόνιμη συζήτηση τον τελευταίο καιρό ανάμεσα στους γονείς με μωρά είναι, ποιά είναι η σωστή ανταπόκριση σε ένα μωρό που κλαίει. Απʼ τη μια μεριά υπάρχουν οι υποστηρικτές της μεθόδου Cry it out – CIO – (Άσʼ το να κλάψει μέχρι να ξεθυμάνει), όπου το μωρό αφήνεται μόνο του να κλάψει με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει επιτέλους να κλαίει. Απʼ την άλλη είναι οι “γονείς των στενών δεσμών” (Attachment Parenting – ΑΡ)που ανταποκρίνονται αμέσως στα μωρά τους όταν κλαίνε και κάνουν ό,τι μπορούν να τα καλμάρουν κάνοντας χρήση διαφόρων μεθόδων ανάμεσα στις οποίες είναι και τα χάδια, τα “χεράκια” και οι αγκαλίτσες. Ενώ η μέθοδος CIO (Ασʼ το να κλάψει – ΑΝΚ) ήταν της μόδας σε προηγούμενα χρόνια, σήμερα η “Ανατροφή Στενών Δεσμών” (ΑΡ) καθιερώνεται όλο και περισσότερο ανάμεσα στους νέους γονείς. Συμπεράσματα μελετών στην Ψυχολογία είναι δηλωτικά του ότι η προσέγγιση της Ανατροφής Στενών Δεσμών (ΑΡ) στο κλάμα προσφέρει τις περισσότερες πιθανότητες να μας προκύψει ένα συναισθηματικά και σωματικά υγιές παιδί.

Η θεωρία των Στενών Δεσμών (ΑΡ) ξεκίνησε κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν ο ψυχολόγος John Bowlby διατύπωσε το αξίωμα ότι μια ζεστή και στενή σχέση μεταξύ προσώπου φροντίδας και μωρού είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να υπάρξει η καλύτερη δυνατή υγεία και οι σωστές συνθήκες για βασική επιβίωση. Ακριβώς για το σκοπό αυτό το κάθε άτομο γεννιέται πλήρως εξοπλισμένο με ανακλαστικά και ένστικτα για τη σωστή αλληλεπίδραση με το βασικό πρόσωπο φροντίδας, το οποίο στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι η μητέρα. Για παράδειγμα, τα μωρά γρήγορα μαθαίνουν να αναγνωρίζουν αλλά και να προτιμούν τόσο τη φωνή όσο και τη μυρωδιά της μαμάς τους. Καθώς τα μωρά αναπτύσσουν την ικανότητα ελέγχου των κινήσεών τους, φανερώνουν την προτίμησή τους και την επιθυμία τους να βρίσκονται κοντά στα πρόσωπα που τα φροντίζουν κάνοντας κινήσεις (ή τείνοντας) προς τη μαμά και τον μπαμπά τους για να τα πάρουν πάνω τους ή μπουσουλώντας προς την κατεύθυνσή τους. Απʼ την εξελικτική θεώρηση, οι συμπεριφορές αυτές έχουν σημασία και αξία όταν τις δούμε στα πλαίσια του αγώνα για επιβίωση. Μωρά που στερούνται την τάση για προσκόλληση μπορεί να απομακρυνθούν απʼ τα πρόσωπα φροντίδας και έχουν έτσι αυξημένες πιθανότητες να χαθούν, να δεχθούν επίθεση ή να πάθουν κακό. Η έννοια και η σκοπιμότητα του κλάματος ενός μωρού είναι ακριβώς η αύξηση των προοπτικών επιβίωσης, δεδομένου ότι το ένστικτο μιας μητέρας κατά κανόνα τη σπρώχνει να πάει στο παιδί της μόλις πάρει σήμα πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

Ζούμε σε μια εποχή που – ελέω τεχνολογίας – είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν το μωρό που βρίσκεται σε ένα άλλο δωμάτιο είναι ασφαλές, άσχετα απʼ το πόσο δυνατό ή αδύνατο είναι το κλάμα του. Σημαίνει όμως αυτό πως θα πρέπει να αφήνουμε τα μωρά να κλαίνε μόνα τους; [Τα μωρά έχουν πλήρη άγνοια της παρουσίας τεχνολογικών εφαρμογών στο χώρο τους, έτσι τα ανακλαστικά τους συνεχίζουν να λειτουργούν … φυσικά]. Οι υποστηρικτές της μεθόδου CIO συχνά διατυπώνουν την άποψη πως τα μωρά που αφήνονται να κλάψουν μόνα τους, κάποια στιγμή θα σταματήσουν το κλάμα – μάλιστα η διάρκεια του κλαψίματός τους σταδιακά θα διαρκεί ολοένα και πιο λίγο.

Ποιές είναι οι συναισθηματικές συνέπειες του κλάματος για ένα μωρό, αν αφεθεί χωρίς ανταπόκριση και συμπαράσταση; Ο Bowlby μαζί με τους συναδέλφους του ξεκίνησαν μια σειρά ερευνών που αφορούσαν σε παιδιά ηλικίας ενός μέχρι δύο χρόνων και τα οποία απολάμβαναν καλές σχέσεις με τη μητέρα τους. Τα παιδιά αυτά τοποθετούνταν σε κάποιο απόμακρο σημείο χωριστά απʼ τη μητέρα τους και αφήνονταν να κλάψουν χωρίς κάποια παρέμβαση. Τα αποτελέσματα εμφάνισαν μια προβλέψιμη αλληλουχία αντιδράσεων: Η πρώτη φάση, με τίτλο “διαμαρτυρία”, χαρακτηρίζεται από δυνατό κλάμα και έντονη νευρικότητα. Η δεύτερη φάση, με τίτλο “απόγνωση”, χαρακτηρίζεται από μονότονο κλάμα, αδράνεια, σταθερή τάση αποξένωσης (αποκοπής απʼ το κοινωνικό περιβάλλον, τάση προς εσωστρέφεια) και εγκατάλειψη των προσπαθειών επικοινωνίας. Η τρίτη φάση, με τίτλο “αποσύνδεση – αποστασιοποίηση”, χαρακτηρίζεται από ανανέωση του ενδιαφέροντος στον περιβάλλοντα χώρο, έστω και αν αυτό το ενδιαφέρον φαντάζει απόμακρο, χαλαρό και επιφανειακό. Έτσι, είναι προφανές πως ενώ απʼ τη μια μεριά φαίνεται πως αφήνοντας ένα μωρό να κλαίει μονάχο του μπορεί να οδηγήσει στην εξανέμιση, στην υποχώρηση του κλάματος, ταυτόχρονα όμως φαίνεται πως αυτό συμβαίνει για το λόγο ότι αυτή η εγκατάλειψη προκαλεί μια σταδιακή απάθεια στο παιδί. Το παιδί δηλαδή σταματάει να κλαίει επειδή παίρνει το μάθημα ότι δεν πρέπει πλέον να ελπίζει πως το πρόσωπο φροντίδας θα παρέμβει να απαλύνει το πρόβλημά του, και όχι επειδή η κατάσταση κινδύνου έχει περάσει και έχει τακτοποιηθεί.

Αληθεύει άραγε πως τα μωρά κλαίνε περισσότερο όταν τα προσέχουμε περισσότερο; Τα συμπεράσματα μιας έρευνας που πραγματοποιήθηκε το 1986 έδειξαν ακριβώς το αντίθετο: όσο περισσότερο μια μητέρα κρατάει και παίρνει πάνω της το μωρό της, τόσο λιγότερο το κλάμα του και η γκρίνια του. Εξάλλου, δια-πολιτισμικές μελέτες αναδεικνύουν το γεγονός ότι οι γονείς στις μη-Δυτικές κοινωνίες ανταποκρίνονται γρηγορότερα απʼ ότι οι γονείς στις Δυτικές κοινωνίες όταν τα μωρά τους κλαίνε – καθώς και ότι το κλάμα των μωρών στις μή-Δυτικές κοινωνίες έχει μικρότερη διάρκεια. Στο 78% των πολιτισμών του πλανήτη μας τα άτομα φροντίδας δείχνουν γρήγορη ανταπόκριση στο κλάμα ενός μωρού. Για παράδειγμα, τα άτομα φροντίδας της φυλής Efe στην Αφρική ανταποκρίνονται στα κλάματα του μωρού μέσα σε 10 δευτερόλεπτα στο 85% των περιπτώσεων όταν το μωρό είναι μεταξύ τριών μέχρι εφτά εβδομάδων και στο 75% των περιπτώσεων όταν το μωρό είναι δεκα-εφτά εβδομάδων. Τα αντίστοιχα ποσοστά για τη φυλή !Kung είναι 10 δευτερόλεπτα στο 90% των περιπτώσεων για μωρά μέχρι τριών μηνών και 80% των περιπτώσεων για μωρά μέχρι ενός χρόνου. Αντίθετα, οι Αμερικανοί και οι Ολλανδοί που ασχολούνται με τη φροντίδα μωρών είναι διαπιστωμένο πως επίτηδες καθυστερούν να αναταποκριθούν στα κλάματα του μωρού σχεδόν στο 50% των περιπτώσεων προκειμένου για μωρά μέχρι 3 μηνών. Είναι διαπιστωμένο πως τόσο στις μη-Δυτικές όσο και στις Δυτικές κοινωνίες τα μωρά γκρινιάζουν, όμως στις μη-Δυτικές κοινωνίες και χάρη στην άμεση ανταπόκριση των ατόμων φροντίδας, η συνολική συσσωρευτική διάρκεια του κλάματος είναι μικρότερη απʼ αυτή που έχουμε στις Δυτικές κοινωνίες.

Σύμφωνα με τη θεωρία των στενών δεσμών (ΑΡ), πολλά μωρά γεννιούνται χωρίς την ικανότητα αυτορύθμισης συναισθημάτων. Δηλαδή, βρίσκουν τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκαν γεμάτο μπερδεμένες καταστάσεις και αποδιοργανωμένο, δεν διαθέτουν όμως τις ικανότητες που είναι απαραίτητες να αντιμετωπίσουν τα νέα δεδομένα και να βρουν ανακούφιση. Γιʼ αυτό, όταν τα βρίσκουν δύσκολα, καταφεύγουν στα άτομα φροντίδας μια και αυτά βρίσκονται σωματικά-υλικά κοντά τους και είναι αυτά που βοηθούν τα μωρά να ανακουφιστούν και να ξαναβρούν τη χαμένη ισορροπία. Όταν τό πρόσωπο φροντίδας με συνέπεια δείχνει ανταπόκριση και ευαισθησία, το παιδί προοδευτικά μαθαίνει και πιστεύει πως άξίζει να του δείχνουν αγάπη και πως υπάρχουν άτομα που μπορεί να εμπιστεύεται και τα οποία έχουν τη διάθεση να του παρέχουν αυτή την αγάπη. Μαθαίνει πως το πρόσωπο φροντίδας αποτελεί ασφαλή βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί για να εξερευνήσει τον κόσμο – και αν αντιμετωπίσει κάποια δύσκολη κατάσταση μπορεί κάλιστα να επιστρέψει στη βάση του για υποστήριξη και ανακούφιση. Η εμπιστοσύνη αυτή στο πρόσωπο φροντίδας οδηγεί σʼ αυτό που ονομάζουμε ασφαλές άτομο. Παιδιά που δεν διαθέτουν πρόσωπα φροντίδας που με συνέπεια και σταθερότητα να δείχνουν ανταπόκριση και ευαισθησία, συχνά εξελίσσονται σε ανασφαλή άτομα που τα χαρακτηρίζει το άγχος, ο φόβος της ανεπάρκειας που τα καθηλώνει σε ατολμία και αναποφασιστικότητα, και η διφορούμενη στάση στις σχέσεις τους και τις συνεργασίες τους. Μακρόχρονες έρευνες έχουν δείξει πως τα ασφαλή άτομα, σε αντίθεση με τα ανασφαλή, έχουν τις καλύτερες προοπτικές να εξελιχθούν σε άτομα που είναι εξωστρεφή, αγαπητά, ευπροσάρμοστα, ευσπλαχνικά και αλτρουιστικά. Σαν ενήλικες τα ασφαλή άτομα κατά βάση αισθάνονται άνετα να βασιστούν σε άλλους, είναι πρόθυμα να συνάψουν στενές σχέσεις και δείχνουν εμπιστοσύνη στους συντρόφους τους. Αντίθετα, τα ανασφαλή άτομα τείνουν να κρατούν τις σχέσεις τους σε διαρκή ρευστότητα, να παρουσιάζουν συμπτώματα άγχους (που εκδηλώνεται ως κτητικότητα, ζήλεια, εξάρτηση) ή αποφυγής-υπεκφυγής (που εκδηλώνεται ως καχυποψία και απροθυμία να βασιστούν σε άλλους). Οι Βόρειο-Αμερικανικές μέθοδοι ανατροφής, ανάμεσα τους και το γνωστό CIO, συχνά τροφοδοτούνται από φόβους πως τα παιδιά μπορεί να καταλήξουν στην υπερ-εξάρτηση. Όμως, μια πληθώρα από μελέτες δείχνουν πως η τακτική σωματική επαφή, ο καθησυχασμός και άμεση ανταπόκριση στις κλήσεις για βοήθεια τόσο στη νηπιακή όσο και πρώιμη παιδική ηλικία οδηγεί σε ασφαλή και γεμάτα αυτοπεποίθηση ενήλικα άτομα που είναι ιδιάιτερα ικανά για σωστές και λειτουργικές σχέσεις.

Στο παρελθόν κάποιοι είχαν ισχυριστεί ότι η πρακτική του CIO αποτελεί σωστή επιλογή για τη σωματική ανάπτυξη του παιδιού, κυρίως των πνευμόνων. Μια πρόσφατη μελέτη που επικέντρωσε το ενδιαφέρον της στις άμεσες αλλά και τις μακροχρόνιες συνέπειες του νηπιακού κλάματος υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο. Έχουν κλινικά αποδειχθεί οι παρακάτω αλλαγές που προκαλούνται αμέσα απʼ το νηπιακό κλάμα: αυξημένοι καρδιακοί παλμοί, αύξηση της αρτηριακής πίεσης, μειωμένα επίπεδα οξυγόνου, ανεβασμένη εγκεφαλική πίεση, εξάντληση αποθεμάτων ενέργειας και οξυγόνου, διακοπή συνεργασίας και αλληλεπίδρασης μεταξύ μητέρας και μωρού, εγκεφαλική βλάβη, καρδιακή δυσλειτουργία. Η εισήγηση-πρόταση των ερευνητών που πήραν μέρος στη μελέτη αυτή ήταν να ανταποκρίνονται τα πρόσωπα φροντίδας στο βρεφικό κλάμα με ταχύτητα, συνέπεια και αποτελεσματικότητα. Οι εισηγήσεις των ερευνητών γενικά είναι πλήρως εναρμονισμένες με τις αρχές της ανατροφής των στενών δεσμών (ΑΡ).

Οι υποστηρικτές της θεωρίας του CIO προτιμούν να θεωρούν τα μωρουδιακά κλάματα σαν απόπειρες να μανουβράρουν, να χειραγωγήσουν, να εξαναγκάσουν τα πρόσωπα φροντίδας να τους προσφέρουν μεγαλύτερη προσοχή. Και μόνο η αποδοχή αυτής της άποψης είναι αρκετή να βλάψει την υγεία του μωρού, τόσο την άμεση όσο και τη μακροπρόθεσμη. Στον τομέα της γνωστικής ψυχολογίας αναγνωρίζεται σαν αξίωμα ότι οι σκέψεις μας και οι πεποιθήσεις μας αποτελούν το υπόστρωμα της συμπεριφοράς μας. Έτσι, αν οι σκέψεις/απόψεις μας για ένα άτομο είναι θετικές, τότε και η όλη μας συμπεριφορά απέναντί του θα είναι επίσης θετική. Αντίστροφα, αν οι σκέψεις/απόψεις μας για ένα άτομο είναι αρνητικές, τότε και η συμπεριφορά μας θα είναι ανάλογη. Φέρτε στο μυαλό σας κάποιους ανθρώπους του περιβάλλοντός σας που έχετε κατατάξει στην κατηγορία των “χειραγωγών” (κοινώς: καταφερτζήδες, καπάτσοι, μαλαγάνες), αυτών δηλαδή που μανουβράρουν με παραπειστικά επιχειρήματα τους άλλους. Αυτή η άποψή σας γι αυτούς, πώς πιστεύετε ότι επηρεάζει τη συμπεριφορά σας απέναντί τους; Είναι μάλλον απίθανο η ερμηνεία της χειραγωγικής προσωπικότητας να σας οδηγήσει να προσφέρετε προς ένα τέτοιο άτομο τρυφερή φροντίδα, ευσπλαχνία, κατανόηση και συμμερισμό συναισθημάτων. Τα μωρά, εντελώς απροστάτευτα χωρίς τη βοήθεια των προσώπων που τα φροντίζουν, είναι πιθανό να ζημιωθούν συναισθηματικά και σωματικά από άτομα φροντίδας που τα βλέπουν με τέτοιο μάτι (δηλ. σαν χειραγωγικά).

Όταν είσαστε μπροστά σε ένα μωρό που κλαίει, ίσως είναι φρόνιμο να κάνετε στον εαυτό σας τις παρακάτω ερωτήσεις: Γιατί επιλέγω τη συγκεκριμένη αντιμετώπιση-τακτική; Επιθυμώ το μωρό μου να σταματήσει το κλάμα γιατί αισθάνεται ανακουφισμένο και ασφαλές ή μήπως θέλω να σταματήσει το κλάμα απλά για να πάψει να κλαίει (γιατί “μου τη δίνει”); Με την ανταπόκριση που επιλέγω στο κλάμα του μωρού μου, τί του διδάσκω για μένα προσωπικά και για τον κόσμο γενικά; Αν ήμουν μωρό και ήμουν πονεμένο, αναστατωμένο και στενοχωρημένο, τί είδους ανταπόκριση θα επιθυμούσα να μου δείξουν τα πρόσωπα φροντίδας;

Ευχαριστούμε Λίλα!

Δικό σου είναι ή των...συνήθων υπόπτων (Παπαβεντση, Χρυσανθακοπούλου); Θα μπορούσε να είναι και μεταφρασμένος Sears.

Εννοείται πως συμφωνώ απολύτως. Δύο σημεία:

-Οι ψυχολόγοι του φόρουμ θα αμφισβητήσουν το ότι η Ψυχολογία στηρίζει (λόγω μελετών, εννοώ) το ΑP. Ίσα-ίσα, που οι ψυχολόγοι, λόγω της εμμονής τους (μη βαράς, Little Monkey! ) με την ανεξαρτητοποίηση των παιδιών, δεν πολυσυμπαθούν το AP.

-Στο πρώτο σου μήνυμα, φαίνεται πως κατηγορείς τους γονείς. Τι φταίνε οι γονείς, όταν υπάρχουν επαγγελματίες υυγείας που συστήνουν τη μέθοδο; Έχω δει με τα μάτια μου γραμμένο τον τίτλο του βιβλίου, σε κανονικό χαρτί συνταγής παιδιάτρου...Χώρια τα blogs και τα άρθρα σε μαμαδοσάιτς.

ΥΓ: προβλέπω το θέμα να βγάζει καμιά εκατοστή ποστς, πάλι...

Κορίτσια καλησπέρα. Εγώ πιστεύω ότι κάθε μανούλα ακολουθεί τον τρόπο που αυτή πιστεύει σωστό στη διαπεδαγώγηση του παιδιού της με βάση το χαρακτήρα της οικογένειας. Δεν διαφωνώ με καμία μέθοδο. Διαφωνό αν και καταλαβαίνω τις μανούλες που τη μία μέρα κάνουν το ένα και την άλλη το άλλο με αποτέλεσμα να προκαλούν σύγχηση στα παιδιάα αλλά και στο σύνολο της οικογένειας.

Τα περι κακοποίησης όμως, ας τα αφήσουμε...

Γνωρίζω μανούλα που ακόμη κοιμάται με το μεγάλο της γιο, ετών 6, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς ενώ ο μικρός της κοιμάται μόνος του, έτσι έμαθε... Όταν το παιδί κλαίει γιατί θέλει να σκαρφαλώσει τα κάγκελα στο μπαλκόνι δεν μπορεί να τον βλέπει να κλαίει και έτσι για ένα τέταρτο κάθεται και τον κρατάει να μην πέσει κάτω... Γνωρίζω και άλλη που ποτέ δεν το άφησε να κλάψει και κοιμάται μόνο του μια χαρα. Κάθε μέθοδος που ακολουθούμε και την πιστεύουμε μπορεί να έχει καλά αποτελέσματα.

Εγώ ακολούθησα τη μέθοδο του "κοιμήσου παιδί μου". Έχω διαβάσει το βιβλίου πάνω από 10 φορές και δέχομαι σχόλια μόνο από κάποιον που το έχει διαβάσει γιατί δεν λέει να αδιαφορήσεις πουθενά. Εξηγεί με λεπτομέριες τί να κάνεις για να μη νοιώθει το παιδί παραμελημένο, μόνο, να μην αναπτύξει φοβίες και προτίνει και τον τρόπο να είσαι δίπλα του χωρίς να του κάνεις "κακό". Εγώ έχω ένα ήρεμο παιδί που κοιμάται καλά και ουδέποτε το κακοποίησα. Και το παιδί μου έχει μια ήρεμη μαμά που κοιμάται καλά και όλη την ημέρα παίζει και ασχολολείται μαζί του με όλη της την ψυχή...

Πρώτα διαβάζουμε και επιλέγουμε τι μας κάνει...

Για μενα, το ΑΝΚ βολεύει μόνο τους γονείς και έχει μαλλον αρνητικές επιπτώσεις στα μωρά.

Το ΑΡ είναι σιγουρα καλό για τα μωρά αλλα ζορίζει τους γονείς.

Διαλέγουμε και παιρνουμε!!!!

Scratee η έρευνα είναι απο μια ομάδα ξενων ψγχολογων..φυσικά οχι δική μ. Δεν κατηγορώ ακριβως τους γονεις...αλλά μου φαίνεται παράλογο να πηγαίνεις κόντρα στο ένστικτο σου σαν μάνα...να ακούς δλδ το μωρο να κλαίει να σπαραζςι κι εσύ "να κανεις την καρδιά σου πέτρα" για να μαθει να κοιμάται ενω το ένστικτο σου σου λέει να το πάρεις αγκαλιά. Είναι παρπαρα πολύ άσχημο να νιώθει το βρέφος εγκατάλειψη και απομωνοση. Ενα παιδι μέχρι τα 2 θεωρείτε βρέφος. Το βρέφος λοιπον δεν μπορεί να διαχωρίσει τον εαυτό του απο την μαμά. Αυτό γίνεται μετα τα 3 όταν και μπαίνει στην βρεφική ηλικία..μέχρι τοτε αν δεν κοιμάται με την μαμά η κοιμάται μονο του μονο κακό μπορεί να του κανεο..θα νιώσει εγκατάλειψη. Ενα βρέφος ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ να κλαίει "απο πείσμα". Χριστέ μου ενα μωρακι παντα έχει κάποιο λογο που κλαίει και πρεπει άμεσα να ικανοποιουμε όλες του τις αναγκες έτσι ώστε να γίνει ενα υγεοης ψυχικά και σωματικα άνθρωπος. Εγώ ενα θα πω για να βοηθήσω και μονο. Οσες έχετε facebook μπείτε στην ομάδα " ενσυναίσθηση " ..πραγματικα θα κανεο πολύ καλό και σε εσάς και σε ολόκληρη την οικογένεια. Θα σας λυθούν ΑΠΕΙΡΕΣ απορίες. Έχει παρα πολλά αρχεία ψυχπλογιας και οχι μονο,εμπεριστατωμενα !

Διαφωνώ σε αρκετά σημεία με την Λίλα, αλλά ΟΚ πάντα τα θέματα του ύπνου ανάβουν τα αίματα, δεν θα ρίξω λάδι στην φωτιά!:)

Την βασική μου όμως διαφωνία θα την πω : Από τα γραφόμενα της Λίλας μπορεί να μείνει η εντύπωση ότι όποιος γονιός είναι δεκτικός στο να αφήσει το παιδί του να κλάψει για να κοιμηθεί, εφαρμόζει το CIO (Cry It Out), κάτι που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση! Υπάρχουν πάρα πολλές παραλλαγές/επιλογές/τακτικές/μέθοδοι μεταξύ του attachment parenting και του CIO, στην πραγματικότητα οι μέθοδοι είναι τόσες όσοι είναι και οι γονείς που τις εφαρμόζουν.

Το βιβλίο "Κοιμήσου παιδί μου" σε καμία περίπτωση δεν προτείνει την μέθοδο CIO. Αν θέλαμε να το εντάξουμε σε μία μέθοδο, τότε εντάσσεται στο ελεγχόμενο κλάμα (controlled crying), μέθοδος που είναι τελείως διαφορετική από το CIO. Για να είμαι ειλικρινής, άνθρωπο που έχει εφαρμόσει αυστηρά CIO εγώ δεν γνωρίζω. Η "επίσημη" ανάλυση της μεθόδου του CIO είναι ότι ο γονιός βγαίνει από το δωμάτιο, κλείνει την πόρτα, σβήνει την ενδοεπικοινωνία και ξαναμπαίνει το πρωί!!! Πείτε μου εσείς αν ξέρετε κανέναν που το έχει κάνει!

Από εκεί και πέρα, ίσως για τους hard core υπέρμαχους του attachment parenting έστω και το 1 λεπτό κλάμα που προτείνει το βιβλίο για την πρώτη νύχτα της μεθόδου να ισοδυναμεί με κακοποίηση, πάντως CIO δεν είναι!

Περαιτέρω, το attachment parenting είναι μια γενικότερη φιλοσοφία/προσέγγιση της σχέσης γονέα-παιδιού και δεν εξαντλείται στα θέματα του ύπνου, αντιθέτως το CIO αποτελεί αποκλειστικά και μόνον μέθοδο εκπαίδευσης ύπνου.

Αυτό που θέλω να προσθέσω επίσης είναι ότι δεν ευνοεί καθόλου η "ταμπελοποίηση", νομίζω ότι εκεί υπάρχει η ρίζα των ανήλεων mommy wars απανταχού της ιντερνετικής γης!!! Εξάλλου, τα όρια δεν είναι πάντα σαφή και ξεκάθαρα, υπάρχουν άπειρες επικαλύψεις. Για παράδειγμα, "κανόνας" του attachment parenting θεωρείται ο θηλασμός, ίσως η λέξη κανόνας δεν είναι σωστή, ας πούμε ότι είναι πιο σύνηθες οι μαμάδες που κλίνουν προς το attachment parenting να θηλάζουν. Προσωπικά, η πιο hard core attachment parenting μαμά που ξέρω πήρε χάπι στο μαιευτήριο για να μην κατεβεί το γάλα! Το αντίστροφο παράδειγμα είναι επίσης εξαιρετικά σύνηθες : πολλές θηλάζουσες μαμάδες έχουν εφαρμόσει την μέθοδο του συγκεκριμένου βιβλίου ή παραλλαγές αυτής ή άλλες παρόμοιες που περιλαμβάνουν κλάμα.

Η λέξη κακοποίηση και μένα μου χτύπησε πολύ άσχημα, θέλω να πιστεύω ότι ειπώθηκε απλά προς έμφαση.

 

ΥΓ: προβλέπω το θέμα να βγάζει καμιά εκατοστή ποστς, πάλι...

Εγώ ελπίζω να τα καταφέρουμε να μην κλειδωθεί, κρίμα είναι μετά από τόσα χρόνια και τόσες σελίδες!!!:)

ΜΙλαγα σημερα με μια μαμα που εφαρμοσε τη ¨σκληρη" μεθοδο. Από 3 μηνων ειχε το μωρό στη κούνια του, στο δωματιο του και αν ξυπνουσε τα βραδια το άφηνε να κλαιει μεχρι να συνηθίσει να μην ξυπναει. Και πραγματι το πέτυχε. Είναι 17 μηνών και από 3 μηνών κοιμαται σερι στο δωματιο του μόνος του χωρίς αγκαλιές, παρόλο που θηλαζει ακομα. Η κοπέλα αφου μπορεσε και το έκανε (εγω δεν θα μπορούσα να το κανω) μπραβο της. Δεν την κατηγορώ. Με πόνο στη καρδια θα το έκανε, φανταζομαι, επειδή δουλευε την άλλη μερα και δεν ήθελε να ξυπνα ενδιάμεσα.

Το συγκρινα με το δικό μου και πραγματικά συνειδοτοποίησα ότι έχω κανει εντελώς τα αντίθετα: είναι 14,5 μηνών, κοιμαται μόνο με αγκαλια, ξυπναει ενδιάμεσα (δεν θηλαζει πια) και μπουσουλάει στο κοινό κρεβατι και δεν το κουναει από κει μεχρι το πρωί. Ετσι και παω να τον ξαναβαλω στη κουνια του που είναι διπλα, γινεται χαμός, οποτε παντα τον αφήνουμε να κοιμαται μαζι μας. Τρώω δε κατι κεφαλιες ξεγυρισμένες γιατί θέλει ειδικά προς το πρωί να έρχεται στο μαξιλαρι μου, να με ακουμπάει και να με εκτοπίζει.

Τι να πω κορίτσια! Δεν ξερω αν έχουμε κανει καλα που αμεσως ανταποκρινόμαστε στο κλαμα του σαν στρατιωτάκια. Ελπίζω μόνο να νιώθει ασφαλεια τελικά έτσι και να μην τον κανω πολύ προσκολλημενο πανω μου.

ΜΙλαγα σημερα με μια μαμα που εφαρμοσε τη ¨σκληρη" μεθοδο. Από 3 μηνων ειχε το μωρό στη κούνια του, στο δωματιο του και αν ξυπνουσε τα βραδια το άφηνε να κλαιει μεχρι να συνηθίσει να μην ξυπναει. Και πραγματι το πέτυχε. Είναι 17 μηνών και από 3 μηνών κοιμαται σερι στο δωματιο του μόνος του χωρίς αγκαλιές, παρόλο που θηλαζει ακομα. Η κοπέλα αφου μπορεσε και το έκανε (εγω δεν θα μπορούσα να το κανω) μπραβο της. Δεν την κατηγορώ. Με πόνο στη καρδια θα το έκανε, φανταζομαι, επειδή δουλευε την άλλη μερα και δεν ήθελε να ξυπνα ενδιάμεσα.

Το συγκρινα με το δικό μου και πραγματικά συνειδοτοποίησα ότι έχω κανει εντελώς τα αντίθετα: είναι 14,5 μηνών, κοιμαται μόνο με αγκαλια, ξυπναει ενδιάμεσα (δεν θηλαζει πια) και μπουσουλάει στο κοινό κρεβατι και δεν το κουναει από κει μεχρι το πρωί. Ετσι και παω να τον ξαναβαλω στη κουνια του που είναι διπλα, γινεται χαμός, οποτε παντα τον αφήνουμε να κοιμαται μαζι μας. Τρώω δε κατι κεφαλιες ξεγυρισμένες γιατί θέλει ειδικά προς το πρωί να έρχεται στο μαξιλαρι μου, να με ακουμπάει και να με εκτοπίζει.

Τι να πω κορίτσια! Δεν ξερω αν έχουμε κανει καλα που αμεσως ανταποκρινόμαστε στο κλαμα του σαν στρατιωτάκια. Ελπίζω μόνο να νιώθει ασφαλεια τελικά έτσι και να μην τον κανω πολύ προσκολλημενο πανω μου.

Κοίτα να δεις, δεν ξέρω τί λένε οι ψυχολόγοι για το attachment parenting, εγώ πάντως δεν πιστεύω ότι δημιουργεί θέματα προσκόλλησης στο παιδί, ούτε πιστεύω ότι ένα παιδί που κοιμάται μαζί με τους γονείς του θα αντιμετωπίσει ζήτημα ανεξαρτητοποίησης. Επαναλαμβάνω ότι δεν έχω ειδικές γνώσεις, έτσι το βλέπω ενστιγκτωδώς. Ωστόσο, προφανώς το attachment parenting δεν είναι για όλους (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου) για αυτό και με ενοχλεί να εμφανίζεται ως η μόνη προσέγγιση που είναι καλή για το παιδί. Έτσι, όπως δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι το παιδί που κοιμάται μέχρι τα 3 χρόνια με την μαμά του, δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω της και δεν θα ανεξαρτητοποιηθεί, κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορώ να δεχθώ αυτό που λέει η Λίλα, ότι δηλαδή αν το παιδί δεν κοιμάται μέχρι τα 3 χρόνια με την μαμά του μόνο κακό μπορεί να του κάνει και θα νιώθει εγκατάλειψη!!!

Για τον ύπνο τώρα, τα ζητούμενα για μένα είναι δύο : α) το παιδί να κοιμάται τον απαιτούμενο χρόνο για την ηλικία του και β) να υπάρχει αρμονία στην οικογένεια. Αν αυτά επιτυγχάνονται, τίποτα δεν είναι λάθος και τίποτα δεν είναι πρόβλημα. Έχω όμως 2 φίλους με ένα αγοράκι συνομίληκο με τον γιο μου (2,5 ετών), το οποίο είναι απόλυτα sleep deprived. Εννοώ δεν έχει κοιμηθεί ποτέ ως τώρα επαρκώς στην σύντομη μέχρι τώρα ζωή του. Κοιμάται κάθε βράδυ στις 23.00, μόνο στα χέρια, ξυπνάει πάντα κατά τις 2.00 ζητώντας πάλι αγκαλιά, τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνει να ξανακοιμηθεί, είναι μέσα στην τσίτα και βγαίνει στο σαλόνι να παίξει με τα παιχνίδια του για κανένα δύωρο. Η μαμά είναι στα όριά της, άυπνη και με μειωμένες αντοχές, νευριάζει πανεύκολα, ο εκνευρισμός περνάει στο παιδί, το οποίο έχει πλέον ζήτημα κοινωνικής συμπεριφοράς όταν είναι με άλλο κόσμο κ.λπ. Προφανώς και δεν ευθύνεται μόνο η έλλειψη ύπνου για όλα αυτά, αλλά πιστεύω πραγματικά ότι η οικογένεια αυτή, αν κατάφερναν να κοιμηθούν, θα βελτίωναν πολλά πράγματα. Η χρόνια κούραση είναι ύπουλα επικίνδυνη. Οι συγκεκριμένοι γονείς λοιπόν συνεχώς παραπονιούνται για την έλλειψη ύπνου (δικαίως αφού είναι εξαντλημένοι) από την άλλη όμως δεν προσπαθούν να κάνουν απολύτως τίποτα. Ό,τι και να τους προτείνεις, το απορρίπτουν με την λογική "Αποκλείεται να πιάσει σε μας αυτό".

Και για να έρθουμε στο θέμα μας, όταν πριν ένα χρόνο τους έδωσα το βιβλίο "Κοιμήσου παιδί μου" (το έχω διαβάσει αλλά δεν το εφάρμοσα ποτέ ακριβώς) να δουν μήπως τους βοηθήσει, το απέρριψαν χωρίς να προσπαθήσουν λέγοντάς μου ότι φοβούνται ότι ο μικρός θα νιώθει εγκατάλειψη αν τον αφήσουν να κλάψει. Δεν ξέρω ρε παιδιά, εγώ πιστεύω ότι δεν γκρεμίζεται έτσι εύκολα η εμπιστοσύνη του παιδιού στον γονιό. Και από την άλλη, οι συγκεκριμένοι δεν θέλουν κλάμα μεν, αλλά να φωνάζουν συνεχώς στο παιδί και να σηκώνουν και το χεράκι τους όταν ο μικρός είναι στην τσίτα από την κούραση και δεν κάθεται πουθενά ξέρουν να το κάνουν!!!!

Χριστέ μου τι ακούω σε φόρουμ ενημερωσης γονέων και δεν αυτοκτονω???? Κακοποιειτε τα παιδιά σας????? Αλήθεια....παραθέτω σε επόμενη απάντηση ερευνες και αρχείο.

Για να προσεχουμε λιγο τι λεμε παρακαλω....αντε μην τα παρω!

Και κανεις δεν ακουσα να μιλαει για CIO. Και να μιλησε - δικαιωμα του τι θα κανει στο παιδι του! Οσο για ερευνες και αρχεια, πιστεψε με ο καθε γονιος εχει κανει τις ερευνες του και καταληγει εκει που πιστευει οτι ειναι καλυτερα για το παιδι του.

Ακου κακοποιειτε τα παιδια σας... οχι τιποτ' αλλο, μη σε παρουμε και στο λαιμο μας και αυτοκτονησεις κιολας.............

Και από την άλλη, οι συγκεκριμένοι δεν θέλουν κλάμα μεν, αλλά να φωνάζουν συνεχώς στο παιδί και να σηκώνουν και το χεράκι τους όταν ο μικρός είναι στην τσίτα από την κούραση και δεν κάθεται πουθενά ξέρουν να το κάνουν!!!!

Ε εντάξει αυτο τα λεει ολα! Οι περισσότεροι που ισχυρίζονται οτι δεν αφήνουν το παιδί να κλαψει ούτε ενα λεπτό το βράδυ, βγάζουν ζώνη και παντόφλα με το παραμικρό γιατι 'δεν συμπεριφέρεται' σωστά (also known as: χάνουν την υπομονή τους και τωρα αρχίζει το ξύλο!)...

Προτιμώ να το αφήσω στο κρεβάτακι του να καλμαρει δυο λεπτά παρα να τον βαράω οποτε τα παίζω απο την κούραση!!!

Για να προσεχουμε λιγο τι λεμε παρακαλω....αντε μην τα παρω!

Και κανεις δεν ακουσα να μιλαει για CIO. Και να μιλησε - δικαιωμα του τι θα κανει στο παιδι του! Οσο για ερευνες και αρχεια, πιστεψε με ο καθε γονιος εχει κανει τις ερευνες του και καταληγει εκει που πιστευει οτι ειναι καλυτερα για το παιδι του.

 

Ακου κακοποιειτε τα παιδια σας... οχι τιποτ' αλλο, μη σε παρουμε και στο λαιμο μας και αυτοκτονησεις κιολας.............

Χαχαχα, καλα λεει η smak!!!

Λιλα.1 πες πρωτα μια καλησπερα, ρωτα πως ειναι τα νευρα μας που επι τοοοσους μηνες προσπαθουμε να κοιμησουμε τα μωρα μας, να κοιμηθουμε και εμεις μια σταλα μπας και γλυτωσουμε την διαγνωση "υπερκοπωση", και μετα μας τα χωνεις, γιατι εσυ οπως φαινεται και το πιο καλοβολο μωρο εχεις, και μιμεισαι τον souperman και εχεις και την ιδιοτητα του δικαστη και δικαζεις τους γονεις (γιατι στο πρωτο σου μηνυμα μονο ποινη που δεν ορισες)!!!

Ε εντάξει αυτο τα λεει ολα! Οι περισσότεροι που ισχυρίζονται οτι δεν αφήνουν το παιδί να κλαψει ούτε ενα λεπτό το βράδυ, βγάζουν ζώνη και παντόφλα με το παραμικρό γιατι 'δεν συμπεριφέρεται' σωστά (also known as: χάνουν την υπομονή τους και τωρα αρχίζει το ξύλο!)...

 

Προτιμώ να το αφήσω στο κρεβάτακι του να καλμαρει δυο λεπτά παρα να τον βαράω οποτε τα παίζω απο την κούραση!!!

Το να μην αφήνεις το μωρό να κλάψει το βράδυ και ταυτόχρονα να μην βγάζεις ούτε ζώνη (!!!) ούτε παντόφλα (!!!) το πρωί δεν παίζει σαν σενάριο;

Κορίτσια, καλύτερα να αποφύγουμε τις επικίνδυνες γενικεύσεις...

Επισης ως γονεις μπορουμε να ΕΜΠΝΕΥΣΤΟΥΜΕ απο κατι που διαβαζουμε και να το τροποποιησουμε ή να χρησιμοποιησουμε ενα στοιχειο απο 'δω, μια συμβουλη απο 'κει, μια ιδέα απ'το αλλο και να το προσαρμοσουμε στο παιδι μας, λεω εγω τωρα μια ιδεα..

Ουτε το κοιμησου παιδι μου, ουτε το no-cry baby sleep solution ειναι ευαγγελια ή οδηγιες χρησης μωρων.

Αφου ψαχνομαστε που ψαχνομαστε (γιατι για να καταφευγουμε σε συγγραμματα προφανως εχουμε καπου δυσκολευτει και ψαχνουμε βοηθεια), ας λειτουργησουμε με λιγη κριτικη σκεψη και ενστικτο.

(αν και πολυ αμφιβαλλω οτι τα βιβλια αυτα εχουν διαβαςτει απο ολους εκεινους που εχουν αποψη επ'αυτων...ειναι δυνατον ενα χιλιοδιαβαςμενο βιβλιο να σου λεει να αφησεις το μωρο σου να γκανιάξει στο κλαμα; Οχι βεβαια..., αλλα μαλλον ετσι μεταφερθηκε απο τη φιλη της κουνιαδας της γνωστης της συμμαθητριας της γειτονισσας που το εφαρμοσε στο παιδι της..).

...και εννοειται οτι αυτα τα θεματα ειναι γεματα εριδες, αφου γραφονται απο αυπνες μαμαδες

Το να μην αφήνεις το μωρό να κλάψει το βράδυ και ταυτόχρονα να μην βγάζεις ούτε ζώνη (!!!) ούτε παντόφλα (!!!) το πρωί δεν παίζει σαν σενάριο;

 

Κορίτσια, καλύτερα να αποφύγουμε τις επικίνδυνες γενικεύσεις...

Παίζει και παρα παίζει για αυτο και είπα οι 'περισσοτερες'

Δεν μιλάω γενικά και αόριστα μιλάω για γνωστές αλλα και για κοπέλες στο φόρουμ που το παραδέχονται!!

Το να μην αφήνεις το μωρό να κλάψει το βράδυ και ταυτόχρονα να μην βγάζεις ούτε ζώνη (!!!) ούτε παντόφλα (!!!) το πρωί δεν παίζει σαν σενάριο;

 

Κορίτσια, καλύτερα να αποφύγουμε τις επικίνδυνες γενικεύσεις...

Φυσικά και παίζει και θέλω να πιστεύω οτι ειναι ο κανόνας, ελπίζω δηλαδή! Φυσικά παίζει ανετοτατα και το αντίστροφο: γονιός που εφαρμόζει μέθοδο κλάματος αλλα δεν σηκώνει το χέρι του ποτε, ειναι τρυφερός, ήρεμος, υπομονετικός και χτίζει σχέση εμπιστοσύνης με το παιδι του εμπνέοντάς του ασφαλεια! Δεν ειναι τα παραπάνω προνόμιο μόνο των οικογενειών που εφαρμόζουν attachment parenting.

Anyway, το συγκεκριμένο ζευγάρι ειναι γενικώς περιπτωσάρα, ούτε εγω ήθελα να γενικεύσω με το παράδειγμα μου, απλά ο χαρακτηρισμός κακοποίηση με τσιγκλισε πολυ άσχημα!!!

Χαχαχα, καλα λεει η smak!!!

 

Λιλα.1 πες πρωτα μια καλησπερα, ρωτα πως ειναι τα νευρα μας που επι τοοοσους μηνες προσπαθουμε να κοιμησουμε τα μωρα μας, να κοιμηθουμε και εμεις μια σταλα μπας και γλυτωσουμε την διαγνωση "υπερκοπωση", και μετα μας τα χωνεις, γιατι εσυ οπως φαινεται και το πιο καλοβολο μωρο εχεις, και μιμεισαι τον souperman και εχεις και την ιδιοτητα του δικαστη και δικαζεις τους γονεις (γιατι στο πρωτο σου μηνυμα μονο ποινη που δεν ορισες)!!!

Μα αν ειδες, γραφτηκε μονο και μονο για να τα χωσει....

Μα αν ειδες, γραφτηκε μονο και μονο για να τα χωσει....

Ναι πρώτο μυνημα!!!! Ενδιαφέρον!

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η πλειοψηφία των μαμάδων που ακολουθούν το attachment parenting είναι τόσο απόλυτες και δεν δέχονται κουβέντα ούτε και κάποια διαφορετική άποψη. Έστω τα θετικά μιας διαφορετικής άποψης, και παλεύουν με βαρύγδουπες εκφράσεις να εκμηδενήσουν όλες τις υπόλοιπες μαμάδες που στην τελική για να είμαστε τόσες κάτι καταφέρνουμε...

και για να υπάρχουν και αυτές οι μελέτες κάπου βασίζονται και κάπως αποδίδουν.

Λίγο μετριοπάθεια, κανείς δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια...

Ανταλλαγή απόψεων και λίγος σεβασμός στους συνομιλητές...