Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Η ιστορία πριν το "θαύμα".


ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ

Recommended Posts

Τα «πειραματόζωα» της νέας γρίπης

 

 

Γεωργία Ευσταθίου

 

 

 

Ποιοι δοκίμασαν το νέο εμβόλιο για τη γρίπη Α-Η1Ν1; Σε ποιους τεστάρεται το νέο σκεύασμα που ίσως αποτελέσει το εμβόλιο για το Aids; Όλοι έχουμε στο μυαλό μας τους συμμετέχοντες σε κλινικές δοκιμές για νέα φάρμακα ως ένα είδος πειραματόζωου, που αφήνεται εν λευκώ στα χέρια αυστηρών γιατρών με μακριές άσπρες ρόμπες και σύριγγες ανά χείρας. Η αλήθεια είναι ότι κάπως έτσι μοιάζει απλώς υπάρχουν κανόνες, οργάνωση και πάνω από όλα η ελευθερία του συμμετέχοντος να αποχωρήσει όποια στιγμή επιθυμεί από το εν λόγω ιατρικό εγχείρημα. Τι ωθεί όμως κάποιον να θέσει εαυτόν ως «δοκιμαστή» στην υπηρεσία της επιστήμης; Τα χρήματα ή η προσφορά στην ανθρωπότητα; Η ελπίδα ή η απελπισία; Η περιέργεια ή η ανάγκη;

 

Το να δηλώσεις εθελοντής σε κάποια κλινική δοκιμή ανά τον κόσμο δεν είναι δύσκολο. Επικοινωνείς τηλεφωνικά με τους υπεύθυνους ερευνητές ή υποβάλλεις ηλεκτρονικά την αίτηση με τα στοιχεία σου. Το αν τελικά θα γίνεις εξαρτάται από πολλές παραμέτρους, αναλόγως με τις απαιτήσεις της κάθε κλινικής δοκιμής, αλλά πάνω από όλα από το αν είσαι υγιής ή αν πάσχεις από κάποια συγκεκριμένη νόσο.

 

nosokomeio.jpgΤο Royal Brisbane Children’s Hospital όπου έγιναν τον Αύγουστο του 2009 κάποιοες από τις πρώτες κλινικές εξετάσειςΟι δίδυμες αδερφές Imogen και Alexandria Steener ήταν από τις πρώτες που συμμετείχαν σε κλινική έρευνα για το εμβόλιο της γρίπης των χοίρων, του νοσοκομείου Royal Brisbane Children’s Hospital, στο Brisbane των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μητέρα τους μόλις άκουσε για την κλινική έρευνα τις έγραψε αμέσως στο πρόγραμμα καθώς και οι δυο είχαν ιστορικό αναπνευστικών λοιμώξεων με βρογχίτιδα και πνευμονία. «Με το που άκουσα για την έρευνα, τις πήγα αμέσως καθώς ανήκαν στον ευαίσθητο πληθυσμό απέναντι στη νέα γρίπη. Οι επιστήμονες ξέρουν. Δεν με ανησυχούν πιθανές παρενέργειες» δήλωσε η μητέρα των δίδυμων κοριτσιών στην τοπική αμερικάνικη εφημερίδα «The Epoch Times».

 

Ηλικία, φύλο, ιατρικό ιστορικό, τρόπος ζωής, κάπνισμα, κατανάλωση αλκοόλ, εμβόλια ή φάρμακα που έχουν ληφθεί κατά το παρελθόν είναι σημαντικοί παράγοντες οι οποίοι καθορίζουν την τελική συμμετοχή ενός εθελοντή σε μια κλινική έρευνα. Σύμφωνα με στοιχεία του Economist, ανά 10.000 εθελοντές 250 είναι αυτοί που περνούν τις προ-κλινικές εξετάσεις,10 όσοι μπαίνουν στην κλινική έρευνα και μόνο 1 αυτός που εγκρίνεται από τους αρμόδιους.

 

Ρίχνοντας μια ματιά στον κόσμο του διαδικτύου διαπιστώνει κανείς ότι τα χρήματα αποτελούν σημαντικό λόγο για να γίνει κάποιος «πειραματόζωο». Το «εθελοντής» αποτελεί περισσότερο «βιτρίνα» των εταιρειών που διεξάγουν τις έρευνες, ίσως για να μην χαρακτηριστεί ο «δοκιμαστής» ως επάγγελμα. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει αφού υπάρχουν εκατοντάδες sites που προτρέπουν όσους δεν έχουν δουλειά ή όσους θέλουν ένα γερό έξτρα εισόδημα, να γίνουν «εθελοντές» σε κλινικές δοκιμές.

gripi3.jpgΑφίσα εταρείας που ζητά εθελοντές με διαβήτη τύπου ΙΙ

Υπάρχουν ακόμη και εταιρείες που «κλείνουν» υποψήφιους πελάτες στις φαρμακευτικές ή προσφέρουν μηχανές αναζήτησης της ιδανικής κλινικής έρευνας στην οποία κάποιος επιθυμεί να συμμετάσχει. Το «ιδανική» εξαρτάται φυσικά από το τι ψάχνει κανείς. Ποια δίνει τα περισσότερα χρήματα αλλά είναι σχετικά ασφαλής; Σε τι απόσταση από το σπίτι βρίσκεται το κέντρο των κλινικών δοκιμών; Τι έξοδα καλύπτει; Πόσες ημέρες ή εβδομάδες πρέπει να αφιερώσεις σε αυτή; Μπορείς παράλληλα να δουλεύεις ή να γυρίζεις στο σπίτι σου το βράδυ;

 

Οι περισσότερες κλινικές έρευνες ανά τον κόσμο πληρώνουν καλά. Δεν βγαίνει μια περιουσία αλλά ο μέσος όρος των 50$ την ημέρα, ακούγεται ελκυστικός. Αναλόγως με το πόσες ώρες και ημέρες χρειάζεται κάποιος να αφιερώσει στη συγκεκριμένη έρευνα η πληρωμή του μπορεί να κυμανθεί από 300$-5.000$. Όσο πιο πολύ κρατήσει η έρευνα τόσα περισσότερα τα χρήματα. Πολλές εταιρείες καλύπτουν έξοδα διαμονής, κόστος εισιτηρίων, γεύματα ακόμη και νταντά για να κρατάει τα παιδιά στο σπίτι. Όχι άσχημα π.χ. για έναν άνεργο, έναν φοιτητή που ψάχνει μια part-time δουλειά ή μια νοικοκυρά.

 

Κάθε κλινική έχει τον δικό της τρόπο πληρωμής. Συνήθως πρόκειται για δυο τραπεζικές επιταγές. Η πρώτη (το 50% της αμοιβής) δίνεται στο τέλος της κλινικής έρευνας και η δεύτερη στο τέλος της μετα-κλινικής παρακολούθησης. Αν πρόκειται για έρευνα μεγάλης διάρκειας τότε ορίζονται ενδιάμεσα συγκεκριμένες ημερομηνίες πληρωμής.

 

Όπως έπραξε π.χ. η Sanchia Smithson στο Λονδίνο, η οποία δήλωσε στις 10 Μαΐου του 2006: «Είχα πάρει μέρος σε κλινική έρευνα στο παρελθόν. Πήρα 3.000 λίρες τις οποίες χρησιμοποίησα για να πληρώσω τα δίδακτρα του πανεπιστημίου μου και κάποια χρέη που είχα. Νομίζω πως άξιζε τον κόπο».

 

Ο Jason J, από το Μάντσεστερ έγραψε στο blog του στις 17 Ιουνίου του 2006: «Έχω συμμετάσχει σε δυο κλινικές έρευνες στο Ηνωμένο Βασίλειο και θα το συνιστούσα σε όποιον έχει ελεύθερο χρόνο και χρειάζεται μετρητά. Το σίγουρο είναι ότι σου κάνουν πάρα πολλές ερωτήσεις πριν λάβεις μέρος. Δυο φίλοι μου έχουν πάρει επίσης μέρος και νομίζω πως θα το συνιστούσαν και αυτοί».

 

O Roger C, από το Μπίρμινχαμ είχε πάρει μέρος σε μια έρευνα. Αρχικά του είχαν πει ότι θα «απασχοληθεί» 1-2 ημέρες, όμως κατέληξε να είναι εσώκλειστος σε μια κλινική για μια εβδομάδα. Τα χρήματα που του έδωσαν ήταν αρκετά περισσότερα από αυτά που είχε κανονίσει αλλά και πάλι δεν θα συνιστούσε σε κάποιον που έχει σταθερή δουλειά, με συγκεκριμένο ωράριο, να ασχοληθεί με τις κλινικές δοκιμές.

 

Οι χώρες με τον μεγαλύτερο αριθμό κλινικών ερευνών είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία, η Γερμανία και η Αυστρία. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο δίνεται άδεια για να πραγματοποιηθούν περίπου 1.100 κλινικές έρευνες. Φυσικά το κόστος των κλινικών δοκιμών για πολλές φαρμακευτικές εταιρείες είναι δυσβάσταχτο γι’ αυτό και διενεργούν συνήθως το Τρίτο Στάδιο των ερευνών τους (που απαιτεί από 1.000-3.000 δοκιμαστές) σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου αυτόματα το κόστος πέφτει στο 1/10!

 

afisa.jpgΕθελοντές δοκιμής στην Carolina των ΗΠΑΕκατοντάδες «δοκιμαστές» τείνουν να κάνουν τη συμμετοχή σε κλινική έρευνα επάγγελμα. Αγνοούν τις αυστηρές οδηγίες των γιατρών και των επιστημόνων για το πόσο συχνά μπορούν να συμμετέχουν σε τέτοιου είδους εγχειρήματα (όχι πάνω από 4-5 φορές το χρόνο και ενώ έχει περάσει τουλάχιστον ένα τρίμηνο από κάποια προηγούμενη συμμετοχή σε κλινική δοκιμή). Προσπαθούν να βγάλουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα θέτοντας τον εαυτό τους σε κίνδυνο και κάνοντας τα αποτελέσματα των κλινικών ερευνών αναξιόπιστα. Γι’ αυτό έχουν δημιουργηθεί «ειδικά κέντρα» που διατηρούν τα στοιχεία όσων συμμετέχουν σε κάποια κλινική έρευνα και στα οποία είναι μέλη όλα τα εργαστήρια προκειμένου να διασφαλίσουν σωστά αποτελέσματα και να αποφύγουν την έκθεση κάποιου σε κίνδυνο.

 

Τα Στάδια στα οποία χωρίζεται συνήθως μια κλινική έρευνα είναι τέσσερα:

 

Στάδιο Ι: οι ερευνητές δοκιμάζουν ένα καινούργιο φάρμακο ή θεραπεία για πρώτη φορά σε ένα μικρό αριθμό εθελοντών (20-80) προκειμένου να αξιολογήσουν την ασφάλειά του, να καθορίσουν μια συγκεκριμένη δόση και να καταγράψουν τυχόν παρενέργειες.

 

gripi2.jpgΑσθενής συμμετέχει στο στάδιο II έρευνας για τη μεταμόσχευση μυελού των οστών στη Georgia των ΗΠΑΣτάδιο ΙΙ: το φάρμακο ή η θεραπεία δίδεται σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων (100-300)-οι οποίοι συνήθως πάσχουν από τη νόσο την οποία θεραπεύει το εν λόγω φάρμακο- προκειμένου να εκτιμηθεί καλύτερα η αποτελεσματικότητά του.

 

Στάδιο ΙΙΙ: η θεραπεία πρέπει να έχει πολύ καλά αποτελέσματα στο Στάδιο ΙΙ και να είναι απολύτως ασφαλής για το κοινό, προκειμένου να υπάρξει το Στάδιο ΙΙΙ. Ο αριθμός των συμμετεχόντων αυξάνεται κατά πολύ (1.000-3.000) για να διαπιστωθεί αν η θεραπεία έχει το θετικό κλινικό αποτέλεσμα που φάνηκε στο Στάδιο ΙΙ. Διερευνάται επίσης η φύση και η ομοιότητα τυχόν παρενεργειών. Τις περισσότερες φορές κρατάει περισσότερο από όσο έχει υπολογιστεί.

 

Στάδιο IV: οι έρευνες πλέον δείχνουν ξεκάθαρα το ρίσκο, το όφελος αλλά και τη δόση που πρέπει να καθοριστεί. Συνήθως το Στάδιο IV υπάρχει όταν το φάρμακο έχει εγκριθεί για τη θεραπεία κάποιας συγκεκριμένης νόσου. Στο στάδιο αυτό γίνονται συγκρίσεις μεταξύ του νέου φαρμάκου και άλλων που ήδη κυκλοφορούν στην αγορά.

 

Η πλειοψηφία των κλινικών ερευνών θεωρείται ασφαλής. Σκεύασμα, εμβόλιο ή οποιοδήποτε άλλο φάρμακο χρησιμοποιείται σε ανθρώπους έχει προηγουμένως περάσει από συγκεκριμένα εργαστήρια, έχει δοκιμαστεί σε ζώα και έχει πάρει την έγκριση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής IEC η οποία διασφαλίζει την «ηθικότητα» και την ασφάλεια της κλινικής δοκιμής καθώς και τα δικαιώματα των συμμετεχόντων σε αυτή. Είναι σχεδόν απίθανο να προκαλέσει το θάνατο σε έναν δοκιμαστή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν παρενέργειες ή άλλες αντιδράσεις.

 

Πονοκέφαλοι, οιδήματα, εμετοί, διάρροιες, αλλεργικά σοκ είναι ορισμένες από τις πιο ελαφριές και συχνές. Αυτά βεβαίως ισχύουν στις «πολιτισμένες» χώρες, διότι στις χώρες του Τρίτου Κόσμου πολύ συχνά τα δικαιώματα υγιών και αρρώστων καταπατούνται από τις φαρμακευτικές εταιρείες και χιλιάδες άνθρωποι γίνονται πειραματόζωα εν αγνοία τους.

 

Ένας επίσης πολύ σημαντικός λόγος που ωθεί πολλούς να συμμετάσχουν σε κλινικές έρευνες είναι η ελπίδα μιας νέας, ταχύτερης και αποτελεσματικότερης θεραπείας για την πάθησή τους. Χιλιάδες άνθρωποι που βρίσκονται σε τελικά-μη αναστρέψιμα- στάδια νόσων βλέπουν τη συμμετοχή σε κλινικές έρευνες ως τη μόνη σανίδα σωτηρίας. Ένας μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων δεν διαθέτει τα χρήματα που απαιτούνται για να ακολουθήσει κάποια φαρμακευτική αγωγή, οπότε απευθύνεται σε τέτοιου είδους εργαστήρια προκειμένου να συνεχίσει να λαμβάνει τα φάρμακα που χρειάζεται.

 

Ο Graham μόλις βγήκε από μια κλινική έρευνα για το εμβόλιο West Nile. Η ίδια κλινική διεξάγει νέα έρευνα που βασίζεται στη δημιουργία DNA για τον ιό του AIDS. «Όταν περάσει το απαιτούμενο διάστημα θα κοιτάξω αν συνεχίζεται το πειραματικό εμβόλιο για το AIDS. Αν θα θέλουν ακόμη κόσμο θα συμμετέχω, εθελοντικά» δήλωσε σε αμερικανό δημοσιογράφο.

 

ereuna.jpgΕθελόντρια σε έρευνα για τον καρκίνοΗ Mary Ellen Wittenberg είναι δασκάλα και ζει στο Τέξας. Πριν από δυο χρόνια ξύπνησε ένα πρωί και δεν μπορούσε να δει από το αριστερό της μάτι. Συμμετείχε σε δυο κλινικές έρευνες στις οποίες χρησιμοποιήθηκαν δυο διαφορετικές δόσεις, η μια με πραγματικό φάρμακο και η άλλη με «ψευδές». «Ο νευρολόγος μου δεν μπορεί ακόμη να μου πει τι αρρώστια έχει χτυπήσει το νευρολογικό μου σύστημα. Μάλλον πρόκειται για σύνδρομο MS. Στην έρευνα με κοιτάζουν συνέχεια και μαθαίνω καινούργια πράγματα για την κατάστασή μου, όπως επίσης και εάν είναι αποτελεσματικό αυτό το νέο φάρμακο που δοκιμάζουν».

 

Η Lori Heney είναι επίσης δασκάλα και της διαγνώστηκε μια νόσος πριν 18 χρόνια. Για περισσότερα από 7 χρόνια οι κρίσεις που πάθαινε ολοένα και πλήθαιναν. Ο γιατρός της της πρότεινε να συμμετάσχει σε μια κλινική έρευνα στην οποία η μια ομάδα συμμετεχόντων λαμβάνει το πραγματικό φάρμακο και η άλλη το «placebo». Η ίδια δεν γνωρίζει σε ποια από τις δυο ομάδες ανήκει. «Ο άντρας μου και η κόρη μου ανησυχούν ότι μπορεί να μην λαμβάνω καμία ουσιαστική θεραπεία. Έχω όμως πάντα την επιλογή να αποχωρήσω από την έρευνα και να δοκιμάσω κάποια γνωστή θεραπεία. Συμφώνησα με το γιατρό μου ότι αν εξακολουθήσω να έχω κρίσεις αυτό θα κάνω. Κάποια από τα συμπτώματά μου όπως μούδιασμα και πόνος στα πόδια έχουν υποχωρήσει. Το πιο σημαντικό όμως για μένα είναι η εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα που λαμβάνω. Πριν, απλώς έπαιρνα το γιατρό μου μόλις με έπιανε κάποια κρίση. Στην αρχή πήγαινα στην κλινική όπου γίνεται η έρευνα κάθε δυο εβδομάδες. Τώρα πηγαίνω μια φορά στους τρεις μήνες» εξηγεί η Heney.

 

ergastirio.jpgΣε πολλές περιπτώσεις όμως η κλινική έρευνα μπορεί να μην έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πολλές δοκιμές δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν την θεραπεία που ήδη υπάρχει. Ή ακόμη κι αν είναι αποτελεσματική μπορεί κάποιος να βρεθεί στην ομάδα των «placebo», όσων δηλαδή κατά τη διάρκεια της έρευνας δεν λαμβάνουν το πραγματικό φάρμακο αλλά κάτι άλλο χωρίς να το γνωρίζουν και μόνο όταν ολοκληρωθεί η έρευνα τους δίδεται η κανονική θεραπεία.

 

Έτσι όσοι συμμετέχοντες ελπίζουν σε μια καλύτερη ή ταχύτερη θεραπεία ή στην δημιουργία μιας θεραπείας συνήθως θεωρούν ότι έχασαν τον χρόνο τους ή ότι δεν ακολούθησαν τον δρόμο τον οποίο από την αρχή τους είχε υποδείξει ο γιατρός τους. Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία του Αμερικάνικου Εθνικού Κέντρου Για Τον Καρκίνο: Λιγότερο από το 5% των ασθενών με καρκίνο συμμετέχουν σε κλινικές έρευνες. Αν συμμετείχε το 10%, οι έρευνες θα μπορούσαν να ολοκληρωθούν σε ένα χρόνο, αντί για 3-5 χρόνια που απαιτούνται αυτή τη στιγμή.

 

Πηγές:

http://www.clinicaltrials.gov

http://www.entertrials.co.uk

http://www.entertrials.com

http://www.thefreelibrary.com/Being+there:+MS+clinical+trials+as+seen+by+some+volunteers.-a0200343883

http://www.theepochtimes.com/n2/content/view/20772/

-----------------------------------------------------------

 

Αναρτήθηκε στο zougla.gr http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=64586&cid=40

 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Μπράβο για το post Μπουκίτσα!

"Δεν ξέρω κάτι άλλο, για το οποίο κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να νοιάζεται τόσο πολύ, όσο για το πώς θα γίνουν τα παιδιά του καλύτερα απ' αυτόν και τους όμοιούς του"

Πλάτωνας

chmod 777 world

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...