Η Διασκεδαστική Μαμά (μην την είδατε?)

Τι ωραίο θέμα! Και εμένα μου άρεσε ο τρόπος γραφής στο αρχικό ποστ, όπως και στο πρώτο της tzoutzouka...

Τι μου θύμισες κιόλας, Anna... Εκείνη τη διαφήμιση που έδειχνε αυτή την εικόνα με τα ξανθά μαλλάκια και έλεγε μια φωνή "για μεταξένια μαλλιά"... Επειδή ήμουν μικρή ακόμα και δεν ήξερα τον ορισμό του ξανθά, νόμιζα ότι το σαμπουάν αυτό θα τα ξάνθαινε και έφαγα τρομερη απογοήτευση που έμειναν τα ίδια μετά το λούσιμο! Η μαμά μου δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει και προσπαθούσε να με παρηγορήσει! Πάντως έχω παραμείνει καστανή έως τώρα...

Η μαμά μου δεν έπαιζε μαζί μας και θυμήθηκα πάλι ότι τα ωραιότερα παιχνίδια τα έχω κάνει με φίλες μας σπίτια τους γύρω στα 11, κάτι απογεύματα καλοκαίρια... Απίθανα ήταν! Από τη μαμά μου δεν περίμενα να παίξει, δεν μου το είχε περάσει αυτό. Αργότερα, όταν μεγάλωσα, ζήλεψα τη σχέση που είχε μια φίλη με τη μαμά της, ήταν πιο ζεστή από αυτή που είχα από τη δική μου.

Ωστόσο η δική μου μου πέρασε μια ωραία εικόνα ζευγαριού με τον πατέρα μου, ήταν νέοι, ερωτευμένοι, ευχαριστημένοι με τη ζωή τους και την οικογένειά τους...

Όμως τη θυμάμαι μια ζωή 365 μέρες το χρόνο πάνω από ένα νεροχύτη... Και ήταν 5 πράγματα που έζησα ως παιδί που επεδίωξα συνειδητά να μην τα επαναλάβω.

Ούτε και εμένα μου αρέσει να παίζω με τα παιδιά μου τουλάχιστον τώρα που είναι μεγάλα και έχουν αναμνήσεις και δεν το βρίσκω απαραίτητο μέρος του ρόλου μου. Όμως τους βρίσκω ευκαιρίες να παίξουν με άλλα παιδάκια, πηγαίνουμε πολλές εκδρομές και για κάποια χρόνια τις καλές εποχές ξοδεύαμε από τα έτοιμα για γυναίκα στο σπίτι, εκδρομες, φαγητό έξω και γενικά για να γλιτώνω εγώ δουλειές... που τις έβρισκα βαρετές και άσκοπες... Τωρα δεν έχουμε γυναίκα, αλλά τα παιδιά μεγάλωσαν και δεν θέλουν να ασχολείσαι μαζί τους, έχουν και το ένα το άλλο. Και τις δουλειές τις μοιράσαμε με τον άντρα μου. Όχι ότι το σπίτι μας είναι καλά, αλλά είναι ΟΚ για να μπαίνει η κοπέλα για τα ιδιαίτερα...

Παντα θεωρούσα ως ελεύθερο χρόνο ό,τι περίσσευε από δουλειά και σπουδές παλιότερα... Άλλοι θεωρούν ελεύθερο το χρόνο που περισσεύει από δουλειά, και λοιπές εξωτερικές δουλειές... Με το δικό μου ορισμό οι λοιπές δουλειές μπορούν να περιμένουν οποιαδήποτε στιγμή να γίνουν, ειδικά όταν η εναλλακτική είναι μια ωραία βόλτα! Σπίτι έχω από φοιτήτρια ένα δωμάτιο που υποδέχεται ό,τι μπορει να περιμένει! Και έχει αρκετά μέσα!

Με ανάγκασε να ιεραρχήσω πράγματα και το ένα από τα δυο μου παιδάκια που είναι ακρως απαιτητικό και με πολύ λίγη υπομονή για διαδικασίες και υποχρεώσεις! Ούτε να τον ντύσω δεν καθόταν, από νεογέννητο και έτσι πήγε μέχρι αρκετά μεγάλο παιδί. Με έκανε να δω με πόσα ανούσια "πρέπει" ήταν το 24ωρό μας, τότε που δεν δούλευα και από τότε το ριξαμε στις βόλτες και αφήσαμε το σπίτι πίσω μας! Ειδικά τότε που δεν είχα άλλες υποχρεώσεις και ωράρια με παιδικούς κτλ... Περάσαμε πολύ καλά.

Οι όμορφες στιγμές που μοιράζομαι με την κόρη μου είναι να μου διαβάζει βιβλία, πιο παλιά της τα διάβαζα εγώ, να κάνουμε βόλτες στη γειτονιά μαζί, να τη χτενίζω, να μου λέει τα νέα της... να κάνουμε γλύκες... Να κολυμπαμε μαζί τα καλοκαίρια, να μαζεύουμε γαριδούλες από το νερό, να βλέπουμε με τη μάσκα ψαράκια... Να βλέπουμε αστεία βίντεο στο ιντερνετ... Πιο παλιά παίζαμε με την παραδοσιακή έννοια, λόγω ηλικίας, αλλά τώρα δεν θα κάτσω πχ να παίξω μαζί τους Monopoly, βαριέμαι υπερβολικά!!

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι πολύ αποτελεσματικοί, δουλευταράδες, θετικοί και χαρούμενοι, τα καταφέρνουν άριστα σε όλους τους ρόλους τους και εγώ δεν είμαι από αυτούς! Νομίζω είναι πολύ λίγοι έτσι και αλλιώς και δεν ξέρω πού βρίσκουν την ενέργεια. Είναι ο άντρας μου όμως, αν και ώρες ώρες τον πιάνει μια αγανάκτηση γιατί μας έχει κακομάθει

Εμένα σε αντίθεση με την Αννα , η μαμά μου όντως ήταν κ είναι μια διασκεδαστική μαμά...παραμύθια, αγκαλιές, παιχνίδια, χαμόγελο κ παρ όλα αυτά ένα πεντακάθαρο σπίτι, μια ιδανική σύζυγος, μια τέλεια μάνα....Οπότε η διαφήμιση του ΒΙΤΑΜ όντως υπάρχει

Kι εγώ τέτοιες αναμνήσεις έχω από τη μανούλα μου που εξακολουθεί να είναι τώρα μια τέτοια σουπερ γιαγιά για τα εγγόνια της. Κι ας δούλευε ταυτόχρονα. Έτσι θα ήθελα να είμαι κι εγώ τώρα και για πάντα για τα παιδιά μου, μακάρι να τα καταφέρω... Έστω κι αν έχει μπει ο πήχης πολύ ψηλά!

Υ.Γ. Άννα, καταπληκτικό θέμα - κι ο τρόπος που γράφεις, απλά δεν υπάρχει!!!

Προσπαθώ να είμαι μια διασκεδαστική μαμά, μια αποτελεσματική μαμά, μια γλυκιά μαμά, μια μαμά με παρουσία & ουσία. Και όταν μαγειρεύω & όταν απλώνω & όταν πλένω πιάτα... συνέχεια μιλάω, λέμε ανέκδοτα, απαντάω στις ερωτήσεις του trivial, συζητάμε για τα θέματα του σχολείου ή της παρέας του, εξηγώ κανόνες γραμματικής, δλδ & όταν δουλεύω στο σπίτι προσπαθώ να είμαι παρούσα στην ποιοτική ώρα του παιδιού. Αυτό που θέλω να θυμάται από εμένα είναι ότι όποτε με ζητούσε ήμουν εκεί, & ας του μιλούσα από το γραφείο, ή & ας σιδέρωνα, ή & ας θύμωνα καμιά φορά.... Θέλω να του μείνει η αίσθηση ότι του φερόμουν όπως είχε ανάγκη την κάθε στιγμή.. να θυμάται την αγάπη που του δίνω & να νιώθει τη στοργή μου.. Δεν με νοιάζει να θυμάται τις εκδρομές ή τα μουσεία ή τις βόλτες μας. Τέτοια θα κάνει μόνος του αργότερα & σύφωνα με τις δικές του επιλογές. Θέλω να θυμάται τη γεμάτη παρουσία της μαμάς με χαρά, γλύκα & αγάπη. Αυτή την αίσθηση θέλω να έχει από μένα !

PS (Αννα, λίγο-πολύ κάποια στιγμή αυτά τα σκεφτόμαστε όλες...)

(Λατίνα, ευχαριστούμε για το ταρακούνημα... )

Προσπαθώ να είμαι μια διασκεδαστική μαμά, μια αποτελεσματική μαμά, μια γλυκιά μαμά, μια μαμά με παρουσία & ουσία. Και όταν μαγειρεύω & όταν απλώνω & όταν πλένω πιάτα... συνέχεια μιλάω, λέμε ανέκδοτα, απαντάω στις ερωτήσεις του trivial, συζητάμε για τα θέματα του σχολείου ή της παρέας του, εξηγώ κανόνες γραμματικής, δλδ & όταν δουλεύω στο σπίτι προσπαθώ να είμαι παρούσα στην ποιοτική ώρα του παιδιού. Αυτό που θέλω να θυμάται από εμένα είναι ότι όποτε με ζητούσε ήμουν εκεί, & ας του μιλούσα από το γραφείο, ή & ας σιδέρωνα, ή & ας θύμωνα καμιά φορά.... Θέλω να του μείνει η αίσθηση ότι του φερόμουν όπως είχε ανάγκη την κάθε στιγμή.. να θυμάται την αγάπη που του δίνω & να νιώθει τη στοργή μου.. Δεν με νοιάζει να θυμάται τις εκδρομές ή τα μουσεία ή τις βόλτες μας. Τέτοια θα κάνει μόνος του αργότερα & σύφωνα με τις δικές του επιλογές. Θέλω να θυμάται τη γεμάτη παρουσία της μαμάς με χαρά, γλύκα & αγάπη. Αυτή την αίσθηση θέλω να έχει από μένα !

 

PS (Αννα, λίγο-πολύ κάποια στιγμή αυτά τα σκεφτόμαστε όλες...)

(Λατίνα, ευχαριστούμε για το ταρακούνημα... )

συμφωνω απολυτα

Πάντως αν κοιτάξουμε μεταξύ μας, το ζητούμενο, δεν είναι η διασκεδαστική μαμά....δηλαδή αν μας ρωτήσουν πώς ήταν οι μαμάδες μας δε νομίζω κάποια να απαντήσει "διασκεδαστική"......είτε ζήσαμε στην οικογένεια του βιτάμ είτε όχι, διασκεδαστική δε νομίζω να απαντήσει κανείς....

Εμένα η μαμά μου είναι η κλασική μάνα, δε θα πω ελληνίδα γιατί είναι μέγας μύθος, αν εξαιρέσουμε τις βόρειες χώρες, σε μεσογειακές και λατινοαμερικάνικες έχω συναντήσει ακριβώς τα ίδια από μαμάδες, "φάε, βάλε ζακέτα, με ποιον θα βγεις, τι ώρα θα γυρίσεις" κλπ. Μια γκρίνια παραπάνω σαν Έλληνες την έχουμε, αλλά πέρασα καταπληκτικά παιδικά χρόνια με τους γονείς μου και σε πολλά μοιάζαμε τις διαφημίσεις (αν και δεν το σκέφτηκα μέχρι να το αναφέρετε!) Βέβαια βασικό, ήμουν ένα παιδί, και πολύ ώριμο.....

Διασκεδαστική δεν ξέρω αν είμαι, αν και γενικώς είμαστε του τρεις λαλούν στο σπίτι μας, θα παίξουμε όλοι μαζί σχεδόν πάντα, τρελαινόμαστε για επιτραπέζια, για βόλτες , και πάμε πάντοτε παντού όλοι μαζί. Νομίζω πως το βασικό είναι τα παιδιά να θυμούνται πως η μάνα ήταν εκεί. Για να της μιλήσουν, να της διαβάσουν, να παίξουν, δλδ νομίζω πως το πιο βασικό για ένα παιδί είναι να μην εισπράξει το "άσε με τώρα, δε μπορώ να ασχοληθώ και με σένα"......γνώμη μου πάντα.

καλησπερα..εχθες που ο μεγαλος δεν πηγε σχολειο γιατι ηταν αρρωστος ηταν επι μονιμου βασεως απο πισω μου πανω κατω τα σκαλια ενω εγω προσπαθουσα να συμμαζεψω σκου[ισω ξεσκονισω..αμαν ρε γιωργο του λεω τι θελεις πια??πηγαινε παιξε με τον μικρο.μα θελω να σε βλεπω! μα με βλεπεις παιδακι μ του λεω. μα θελω να ειμαι διπλα σου!μα μαζι ειμαστε ρε παιδακι μου..ταυτοχρονα φορτωνα που με "εμποδιζε" να κανω γρηγορα τις δουλειες. λες κ θα επαιρνα βραβειο τελειωνοντας 10 λεπτα νωριτερα..

καποια στιγμη πιανει ενα βιβλιαρακι κ αρχιζει να "γραφει" διαβαζοντας ο,τι εγραφε.εγω μεταξυ πανιου κ αζαξ ακουγα: μην ανοιγετε τα ντουλαπια, ακους σπυρο? (ο μικρος), μην φωναζετε, μην το 1 μην το αλλο..και ξαφνικα μου λεει: εδω εγραψα οτι καθαριζεις πολυ ωραια.να το κρατησεις το χαρτι αυτο και το φυλαξεις εκει που βαζεις τα γυαλινα...

και τοτε τρωω τη φλασια οτι το παιδι αυτο θα εχει να θυμαται??μια μαμα υστερικια να καθαριζει το γενικα καθαρο σπιτι, να ειναι ολο μη και μη και οτι αυτο που κανει καλο ριναι το καθαρισμα...απογοητευτηκα παρα πολυ με τον εαυτο μου και τα ελεγα στη μαμα μ.μου λεει εμενα με θυμασαι συνεχεια να καθαριζω?λεω ειλικρινα οι αναμνησεις μ δεν ειναι σχετικες με καθαρισμα αλλα ουτε και με σενα..κ καταλαβα οτι θα φτασει το παιδι να θυμαται μια μανα να καθαριζει ή να μην εχει αναμνησεις χαρουμενες τουλαχιστον απο τη μαμα του.

και πριν διαβασω το ποστ το ειχα ηδη ξεχασει ολο αυτο το συμβαν καθως παλι σημερα ημουν αγκαλια με την ηλεκτρικη να σκουπιζω το σαλονι κ να τους "διωχνω" να παιξουν αλλου για να τελειωνω...

Ποσο μ αρεσει να σας διαβαζω σε κατι τετοια θεματα κοριτσια! Απο ολες κατι παιρνω- καλα latina με καθηλωσες, να μας ταρακουνας συχνοτερα..

Εγω να σας πω την αληθεια δεν το βρισκω απαραιτητα κακο το να με δουν τα παιδια μου καποια στιγμη και κουρασμενη η αγχωμενη η προβληματισμενη. Ακομη και να τους πω δεν μπορω να ασχοληθω αυτη τη στιγμη γιατι κανω αυτο, θα ερθω σε δεκα λεπτα. Το βρισκω ανθρωπινο και αληθινο. Ολα μες στη ζωη ειναι και θα πρεπει τα παιδια να μαθουν να χειριζονται ολες τις καταστασεις, οπως και να καταλαβουν οτι και οι γονεις τους ειναι ανθρωποι με αναγκες και, ναι, με αδυναμιες.

Ταυτοχρονα ομως θα φροντισω να υπαρξει και χρονος για παιχνιδι, πλακα, βολτα, διαβασμα, κουβεντουλα, αγκαλιτσες κτλ. Τωρα τι θα τους μεινει απ ολα αυτα;Φανταζομαι λιγο απ ολα και οπως ειπαν κι αλλες κοπελες θα ηθελα να τους μεινει κυριως οτι η μαμα τους ηταν εκει, τ αγαπουσε κι εκανε ο,τι καλυτερο μπορουσε -εστω κι αν δεν ηταν ξανθια και δεν ετρεχε ανεμελη στα λιβαδια καθε μερα

freedom να είσαι καλά......

Μην νιώθετε τύψεις, δε βοηθούν......αλλάξτε την καθημερινότητά σας, λίγο λίγο, και θα γίνουν θαύματα!!!!!

Πολύ κακό μας έχουν κάνει αυτές οι διαφημίσεις με τις ξανθομαλλούσες μαμάδες που δεν έχουν καμία άλλη υποχρέωση από τις βόλτες στη λιακάδα.

Κοιτάμε όλοι να γίνουμε άνθρωποι διαφήμισης και ξεχνάμε να είμαστε ο εαυτός μας. Και τα παιδιά το αντιλαμβάνονται.

Έχω μια γνωστή που μπροστά στα παιδιά της είναι μια άλλη, αλλάζει τη φωνή της, μιλάει μωρουδίστικα, δείχνει πρότυπο. Και μόλις τα παιδιά γυρίσουν τη πλάτη, βιάζεται να καπνίσει ένα τσιγάρο ή να βγεί με τις φίλες της και να πιεί σαν να μην υπάρχει αύριο...

Δεν θέλω να είμαι αυτό. Θέλω να είμαι ο εαυτός μου, με τις καλές και κακές στιγμές μου. Η κούραση πολλές φορές με καταβάλλει και πραγματικά θέλω να καθίσω στον καναπέ 5 λεπτά και να κοιτάζω το ταβάνι. Άλλες φορές προλαβαίνω, άλλες όχι. Με τρών οι τύψεις για την μειωμένη αντοχή μου στο παιχνίδι. Αλλά κι αυτό είναι λάθος και προσπαθώ να το αποβάλλω.

Να είμαστε αληθινές κορίτσια, αυτό έχει σημασία, γιατί η καταπιεσμένη γυναίκα, κάποια στιγμή κάνει μπάμ, και τα παίρνει όλα μαζί της.

Να ανησυχησω που ο 11 χρονος γιος μου μου είπε οτι ανετα θα μπορουσα να γινω κλοουν? :) . Σαφως και ειμαι με τις μερες μου. ΟΤαν τρεχω σαν την τρελη δεν θελω να μου μιλησει ανθρωπος. Τα στρωνω στο διαβασμα και τα ρωταω αν εχουν τελειωσει... ουτε καν ελεγχω.... Υπαρχουν μερες που θα γκρινιαξω και θα τους φωναξω σαν τρελη και θα τα καθησω στον καναπε για οικογενειακο συμβουλιο... Υπαρχουν ομως και μερες που θα κανω και τον καραγκιοζη και τον κλοουν και θα γινω πιο παιδι απο τα παιδια μου. Ετσι ειναι μια φυσιολογικη μαμα... γιατι μην ξεχναμε οτι ειμαστε ανθρωποι.

Με στενοχωρούσε που δεν γελούσε συχνά, ήταν συνεχώς κουρασμένη, έκανε πάντα δουλειές στο σπίτι και δεν ήθελε να παίξει μαζί μου επιτραπέζια, ούτε βρήκε ποτέ χρόνο να μου διαβάσει εκείνο το φοβερό βιβλίο με τα Αγγλικά παραμύθια που δεν μπορούσα να καταλάβω μόνη μου. Στον μπαμπά κρατούσε συχνά μούτρα, δεν καταλάβαινα πάντα γιατί, κι αυτά που του έλεγε με έκαναν να νιώθω ότι όλοι φταίμε σε κάτι, κάτι κάνουμε λάθος και την ταλαιπωρούμε.

...ο μεγαλύτερος φόβος μου...φόβος και τρόμος όμως...

Έχω αποβάλει ενοχές και αυτομαστίγωμα χρόνια τώρα, και πορεύομαι με το να κάνω ό,τι μπορώ, να προσπαθώ ειλικρινά, να ευχαριστιέμαι όσο μπορώ...και αν σε κάποια φάση 'δεν μου βγαίνει' ή δεν μπορώ να ανταπεξέλθω, να 'λουφάζω' και να περιμένω να περάσει η κακή φάση...και πάντα περνάει...

Επειδή τώρα με το 2ο παιδί είχα δύο θεμελιώδεις στόχους α) να μην ξαναπάθω 'κατάθλιψη' και β) να μην ξαναγίνω μπίλιες με το σύζυγο...κοινώς να την παλέψω καλύτερα, συμβαίνει το εξής: οι στόχοι επετεύχθησαν, τα καταφέραμε πολύ καλύτερα του αναμενόμενου και νιώθω καλά με αυτό...ΩΣΤΟΣΟ, στην προσπάθεια να μην επιτρέψω να ξανασυμβεί η 'παρολίγον κατάρρευση' της πρώτης φοράς, έχω 'θάψει' πολλές σκέψεις και συναισθήματα, και έχω ίσως παραμελήσει την καθημερινότητα...είμαι συχνά κουρασμένη, δεν έχω διάθεση για παιχνίδι, δεν έχω πάντα κουράγια να διαχειριστώ την ζήλια του μεγάλου, το άγχος αποχωρισμού της μικρής...και προκειμένου να αποφύγω τις αρνητικές και εκνευρισμένες αντιδράσεις 'κρύβομαι' σε δουλειές του σπιτιού και διαδικαστικά (ταϊσματα, μπάνια, κοιμίσματα)...Τα Σαββατοκύριακα πάντα είναι καλύτερα, αλλά συχνά τον τελευταίο καιρό έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά δεν 'περνάνε καλά' μαζί μου (παρόλο που θυμώνω ή 'τα μαλώνω' πολύ λιγότερο από παλιά)...και ζητάνε πιο πολύ την παρέα του μπαμπά ή της γιαγιάς...

Προσπαθώ να λέω ότι κι αυτή είναι απλά μια φάση, θα ανακάμψω - εδώ αποφύγαμε τα χειρότερα - κλπ. κλπ. Έρχονται Χριστούγεννα, θα χαλαρώσουμε και θα μπορέσω να αντιστρέψω την κατάσταση...

Αλλά, φίλη Άννα, παρόλο που μου άρεσε πολύ το ποστ σου, και θεωρητικά συμφωνώ με τις προλαλήσασες, πολύ φοβάμαι ότι ώρες ώρες μου θυμίζω τη μαμά σου...

Δεν πιστευω οτι υπαρχει σωστο και λαθος. Και εχει να κανει και με την προσωπικοτητα του παιδιου. Εγω πχ ειχα μια διασκεδαστικη, αλλα θα προτιμουσα μια παραδοσιακη.

Ειναι παντως πολυ γλυκο μια μαμα, ιδιως εργαζομενη, με τρελλο προγραμμα και υποχρεωσεις, να την προβληματιζει κατι τετοιο και να γινεται οσο διασκεδαστικη μπορει. Και πιστευω οτι θα το εισπραττει το παιδι, θα το βλεπει θετικα.

Παραδεχομαι, οτι δεν μπορω να ειμαι διασκεδαστικη- εννοω οπως το περιγραφουν οι περισσοτερες. Οταν καθαριζω τα σ... τους στην τουαλετα, μαλλον θα βριζω. Οταν εχουμε αργησει για το σχολειο και θα θελει ξαφνικα να βαλει το μαγιο της με τη στολη μπαλαρινας και αρχισει να γδυνεται ενω κορναρουν απο κατω, θα της φωναξω. Οταν ειμαι κουρασμενη και θελει να παρουμε το πατινι της Μπαρμπι και να παμε στο παρκο, θα πω οχι. Οταν μπορω ομως, εστω και λιγο, προσπαθω η αμοιρη. Κυριως ομως με την εννοια να κανουμε πραγματα που της αρεσουν. Να παμε κι ενα θεατρο, στο εκπτωτικο χωριο για πολλοστη φορα γιατι εχει κολλησει με το μερος, μια βολτα στο βουνο, στη θαλασσα, να κανουμε και πατινι ναι. Εχω φαει τουμπες...

Εγω δεν εχω ενοχες οταν τα μαλωνω...ειναι ρολος της μαμας να ειναι παντα η κακια της υποθεσης, ειναι συνηθισμενο να παιζουν πιο πολυ με το μπαμπα και να τους κανουν τα χατηρια οι παππουδες....

Προσπαθω να παιζω μαζι τους αλλα ποτε θα μαγειρεψω, πλυνω, σιδερωσω, ποιος θα τα κανει ολα αυτα αν δεν εχει φαγητο μετα στο ολοημερο μαζι, ενα ρουχο το παιδι δεν ειναι χειροτερο;

Ομως χαιρομαι πολυ οταν κανουμε μαζι κατασκευες και γενικα οταν παιζουμε...οταν προλαβω βεβαια.

Οντως Χαρα-Μαρια τα παιδια το εισπρατουν και το εκτιμουν!!!!!

πολύ συγκινητικό το ποστ σου Άννα, το διάβασα προσεκτικά και προβληματίστηκα είναι η αλήθεια. όλο το απόγευμα προσπαθούσα να καταλάβω τι τύπος μαμάς είμαι! Εννοείται δεν έκανα καμία δουλειά για να ασχοληθώ με τα παιδιά!

Θυμήθηκα λοιπόν πριν λίγο αυτό το βίντεο που είχα δει και με είχε κάνει επίσης να προβληματιστώ. νομίζω μας δίνει αρκετό food for thought. ή μάλλον είναι αφορμή για να μην πολυσκεφτούμε και να χαλαρώοσυμε!

Καλό βράδυ!

http://www.wimp.com/momskids/

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μαμά και μια κόρη.

Είχαν και οι δύο ίσια μακρυά ξανθά μαλλιά, φορούσαν άσπρα φορέματα και περιφερόντουσαν χαρούμενες σε ανθισμένα λιβάδια, γελώντας και παίζοντας. Κάποιες φορές έκαναν κούνια, άλλοτε περνούσαν όλη τους τη ημέρα να χαίρονται την ομορφιά τους κάτω από το λαμπερό ήλιο.

Και ήμουν κι εγώ. Να τις κοιτάω και να ζηλεύω τα μακρυά ξανθά μαλλιά τους, την ομοιότητα μεταξύ τους, το γέλιο και τη χαρά τους. Και τα φουστάνια, ω ναι, τα φουστάνια.

Καθισμένη στον καναπέ, έπαιρνα το βλέμμα από πάνω τους και το έριχνα στη δική μου μαμά, κατάκοπη καθισμένη στην πολυθρόνα απέναντι, με τα κοντά καστανά της μαλλιά, τα μυωπικά γυαλιά της και μια από εκείνες τις φριχτές καρώ φούστες με την παραμάνα, να κοιτάει αφηρημένα τη διαφήμιση της Clairol στην τηλεόραση και να σκέφτεται...τι? Τι να μαγειρέψει για αύριο? αν διόρθωσε τα γραπτά? αν θα ανεβάσει πάλι η μικρή πυρετό?

Θα ήθελα να είχε ξανθά μαλλιά, θα ήθελα κι εγώ τόοοοοοοσο πολύ να είχα ξανθά πολύ πολύ μακρυά μαλλιά και να μη με κούρευε σαν playmobil, αλλά πιο πολύ από όλα θα ήθελα να ήταν ξένοιαστη και χαρούμενη, να, σαν τη μαμά της διαφήμισης.

Με στενοχωρούσε που δεν γελούσε συχνά, ήταν συνεχώς κουρασμένη, έκανε πάντα δουλειές στο σπίτι και δεν ήθελε να παίξει μαζί μου επιτραπέζια, ούτε βρήκε ποτέ χρόνο να μου διαβάσει εκείνο το φοβερό βιβλίο με τα Αγγλικά παραμύθια που δεν μπορούσα να καταλάβω μόνη μου. Στον μπαμπά κρατούσε συχνά μούτρα, δεν καταλάβαινα πάντα γιατί, κι αυτά που του έλεγε με έκαναν να νιώθω ότι όλοι φταίμε σε κάτι, κάτι κάνουμε λάθος και την ταλαιπωρούμε.

 

Από τότε πέρασαν χρόνια και καιροί.

Αποκτήσαμε και οι δύο ξανθά μαλλιά.

Η μαμά κάπως σήκωσε κεφάλι, αγόρασε πιο ωραία ρούχα, πήρε σύνταξη και γκρινιάζει λιγότερο. Κουρασμένη είναι βέβαια ακόμα.

 

Κι έγινα μαμά κι εγώ. Με μια κόρη.

 

Και βρέθηκα να χορεύω το χορό των ζουλού μπροστά στο καρεκλάκι φαγητού, να σκαρφίζομαι στιχάκια και να ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι εγώ θα είμαι διασκεδαστική μαμά, γιατί δεν έχω μανία με την καθαριότητα και γιατί τα έχω δει όλα αυτά και τώρα ξέρω καλύτερα.

 

Και ξαφνικά, σαν βαριά να μου έπεσε η καλογερική.

Και τα γέρικα κόκκαλά μου δεν σηκώνουν πολλά χοροπηδήματα.

Κι ήρθε ο ΓΑΠ, η ΓΟΠ, η οικονομική κρίση, η συζυγική κρίση, η κρίση με την πεθερά, η κρίσεις άσθματος, η κρίση ηλικίας, η κρίση η υπαρξιακή, η κρίση της ζυγαριάς μου...α, και η κρίση των τέριμπλ του!

 

Και βρίσκομαι στον καναπέ κατάκοπη, να σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω για αύριο, τι εκκρεμότητες πρέπει να βγουν στο γραφείο, κι αν θα το γυρίσει η μικρή σε πυρετό.

 

Και βαριέμαι να βαφτώ ξανθιά, η ρίζα ξεμυτάει επικίνδυνα, και ακούω συνεχώς τον εαυτό μου να φωνάζει "περίμενε να τελειώσω με την απλώστρα" και "δεν μπορώ να διαβάσουμε τώρα, είμαι κουρασμένη". Και μισώ τον εαυτό μου περισσότερο και από όταν κατασπαράζω σοκολατένιο ποντικάκι με φουλ βούτυρο.

 

Και ψάχνω να βρω τρόπους να μείνω στο παιχνίδι. Γιατί δεν έχω παραιτηθεί, όχι, όχι, η διαφήμιση της Clairol δεν θα βγει ποτέ από το κεφάλι μου.

Θα είμαι η μαμά που γελάει μαζί με την κόρη της και περνάει ωραία. Πάει και τελείωσε!

 

Και παρόλα αυτά, είμαι. Τόπους τόπους. Ανάμεσα στην απλώστρα και τη χύτρα καταφέρνω να της πετάω κανένα ευφάνταστο στιχάκι, ή να πετάω την ίδια αεροπλανικά στον καναπέ (με μαμαδίσια προσοχή, εννοείται).

Θυμάμαι να τραγουδάω κάποιες φορές στο αυτοκίνητο και προσέχω να μην την ξενερώνω όταν ενθουσιάζεται με κάτι. Δαγκώνω τη γλώσσα μου όταν θέλω να επαναλάβω για χιλιοστή φορά "τελείωνε, κουράστηκα".

Και κάνω κι άλλα, κάμποσα, που δεν ξέρω αν θα τα έκανα αν δεν είχα τόσο πολύ παράπονο από τη μαμά μου που ήταν τόσο "σοβαρή" μαμά.

 

Κι αναρωτιέμαι: ποιός θα βγει νικητής? Ο δόκτωρ Τζέκυλ, που θέλει να την πηγαίνει βόλτες, να βλέπουν θέατρα και μουσεία, να την αφήνει χαλαρή να φοράει αποκριάτικα τα Χριστούγεννα και να ανακατεύει την κουζίνα φτιάχνοντας "γλυκό"? Ή ο μίστερ Χάιντ που θέλει να βιδωθεί στον καναπέ, να την προγραμματίσει να μην δημιουργεί μπελάδες και να μη ρίχνει κάτω ψίχουλα?

Και τελικά πότε θα γίνω η μάνα μου? Έχω διαφύγει τον κίνδυνο γιατρέ μου?

 

Αγαπητές μου φιλενάδες και συναγωνίστριες,

εσείς την βρίσκετε τη Διασκεδαστική Μαμά?

Μέσα σας? Γύρω σας?

Μπορεί να συνυπάρξει τελικά με την Υπεύθυνη Μαμά, την Εργαζόμενη, τη Φιλόδοξη, την Νοικοκυραία, τη Σύζυγο και Ερωμένη?

Και ποια να πιάσουμε και ποια ν' αφήσουμε?

 

Και γιατί κάθε μου σκέψη με οδηγεί όλο και πιο μακρυά από το σιδέρωμα?

Αννουλα σε ευχαριστω για τα οσα γραφεις...το συγκεκριμενο ποστ μου κοστισε αρκετα αναφιλητα...ναι η ζωη δεν ειναι διαφημιση, ομως ειμαστε δυστυχως γαλουχημενοι πως τετοια θα πρεπει να ειναι...καταβαλλω τεραααστιες προσπαθειες τα παιδια μου να εχουν ομορφες αναμνησεις απο τα παιδικα τους χρονια...δεν ειναι παντα ευκολο για τους λογους που τα κοριτσια ηδη ειπαν..ειναι ο ρολος της μητροτητας ο,τι πιο δυσκολο εχω κανει και εχω να κανω...και συναμα ο πιο υπεροχος...αρκετα ποστς σου τα εχω εκτυπωσει...μου θυμιζουν να προσπαθω για το καλυτερο..σε ευχαριστω...