Αγχωδες μητερα

Μπουμπούκα, απ' ότι βλέπω το άγχος δε σε έχει εγκαταλείψει ακόμη. Τι εννοείς ότι όλη μέρα είσαι στην τσίτα μη χτυπήσει, μη βάλει κάτι στο στόμα, κλπ.; Είναι δεδομένο ότι και θα χτυπήσει και θα βάλει κάτι στο στόμα.... Και αν αγχώνεσαι τώρα για αυτά, όταν μεγαλώσει και θα πάει πρώτη φορά μόνο του π.χ. στο σπίτι ενός φίλου ή αργότερα στο πάρκο απέναντι από το σπίτι ή αργότερα για καφέ, κλπ. τι θα κάνεις;

Με όλη την καλή διάθεση θέλω να σου πω ότι οι ανησυχίες σου και οι φοβίες σου αγγίζουν τα όρια της υπερπροστατευτικότητας και με κάνουν να αναρωτιέμαι ή μάλλον να υποθέσω ότι πλέον όλη η ζωή σου κυριολεκτικά στριφογυρίζει γύρω από το παιδί σου και δε βλέπεις τίποτα μα τίποτα άλλο (ούτε συντροφική σχέση, ούτε φιλικές σχέσεις, ούτε κοινωνικό περίγυρο), σα να έχεις κλειστεί μαζί με το παιδί σε μια γυάλα. Και δε θα κάνεις καλό στο παιδάκι σου... Πρόσεχε μην το κάνεις φοβικό και ανασφαλή άνθρωπο μεταφέροντάς του τα δικά σου άγχη και ανασφάλειες....

Και επίσης, η συνεισφορά του μπαμπά στο μεγάλωμα του παιδιού δεν είναι μόνο οι βόλτες στο πάρκο. Ο άνθρωπος αν δουλεύει 12ωρα και γυρίζει 7 - 8 το βράδυ στο σπίτι το τελευταίο που θα θέλει θα είναι να συρθεί και πάλι έξω. Ας πάρει το παιδάκι μια αγκαλιά, ας του διαβάσει ένα παραμυθάκι, ας ζωγραφίσουνε μαζί. Τέλος πάντων ας κάνουν κάτι οι δυό μόνοι τους έστω και για μισή ωρίτσα... κατά τη διάρκεια της οποίας εσύ θα κάνεις κάτι δικό σου μακριά τους....

Αυτά σε γενικές γραμμές.... Ελπίζω να μη με παρεξήγησες, ήμουν λίγο σκληρή προκειμένου να σου μεταφέρω ορισμένες ανησυχίες που μου βγάζουν τα γραφόμενά σου.

καλημερα..ας πουμε οτι εγω ειμαι υπερπροστατευτικη,,θα θεσω αλλιως το ερωτημα να δω που ειμαι λαθος...εισαι σπιτι με ενα αγορακι 16 μηνων ,,μπορει να ανοιξει την πορτα(την κλειδωνω πλεον) μπορει να ανοιξει τις ασφαλειες απο τα ντουλαπια που περιεχουν χλωρινη,τραβαει την σιτα απο τα παραθυρα(δεν μπορει να μπει σιρτης λογο τετοιας κατασκευης) και βγαινει στο μπαλκονι , σκαρφαλωνει στον καναπε 3 φορες εχει πεσει με το κεφαλι..εσεις πως αντιδρατε τι κανετε?που ειστε εσεις και που καθοντε τα παιδια σας?δεν τα κοιτατε τι κανουν?που ειναι?καθεστε στην κουζινα και το μικρο στο σαλονι ας πουμε και δεν ριχνετε μια ματια?

Οσο αφορα σχεση με τον συζηγο δεν εχω παραμελισει τιποτα..οσο αφορα σχεσεις με φιλους λογο του οτι δουλευουν και εχουν και εκεινοι παιδια συναντιομαστε ελαχιστες φορες..Βολτες οταν μπορουμε παμε και μονοι μας και οι 3 μας και οι 3μας με φιλους και οι 2 μας με φιλους...

Οσο αφορα τον αντρα μου δεν λεω οταν δουλευει 12ωρα αλλα στα ρεπο του να παμε στο παρκο..μπορει στο ρεπο του να τον παρει να πανε μονοι τους ..

Οσο αφορα τις φοβιες μου ναι εχω πολλες αλλα ειναι δικες μου φοβιες..τις κατσαριδες φοβομουν, παντα ετρεχα οταν εβλεπα αλλα πλεον τις σκοτωνω ακομα και αυτες που πετανε(ενα χαζο παραδειγμα)..Δεν ειναι αναγκη οπωσδηποτε και παντα να μεταφερεις τα ψυχολογικα σου στο παιδι..δλδ εσεις δεν εχετε καμια φοβια καμια ανασφαλεια?τιποτα??

καλημερα..ας πουμε οτι εγω ειμαι υπερπροστατευτικη,,θα θεσω αλλιως το ερωτημα να δω που ειμαι λαθος...εισαι σπιτι με ενα αγορακι 16 μηνων ,,μπορει να ανοιξει την πορτα(την κλειδωνω πλεον) μπορει να ανοιξει τις ασφαλειες απο τα ντουλαπια που περιεχουν χλωρινη,τραβαει την σιτα απο τα παραθυρα(δεν μπορει να μπει σιρτης λογο τετοιας κατασκευης) και βγαινει στο μπαλκονι , σκαρφαλωνει στον καναπε 3 φορες εχει πεσει με το κεφαλι..εσεις πως αντιδρατε τι κανετε?που ειστε εσεις και που καθοντε τα παιδια σας?δεν τα κοιτατε τι κανουν?που ειναι?καθεστε στην κουζινα και το μικρο στο σαλονι ας πουμε και δεν ριχνετε μια ματια?

Οσο αφορα σχεση με τον συζηγο δεν εχω παραμελισει τιποτα..οσο αφορα σχεσεις με φιλους λογο του οτι δουλευουν και εχουν και εκεινοι παιδια συναντιομαστε ελαχιστες φορες..Βολτες οταν μπορουμε παμε και μονοι μας και οι 3 μας και οι 3μας με φιλους και οι 2 μας με φιλους...

Οσο αφορα τον αντρα μου δεν λεω οταν δουλευει 12ωρα αλλα στα ρεπο του να παμε στο παρκο..μπορει στο ρεπο του να τον παρει να πανε μονοι τους ..

Οσο αφορα τις φοβιες μου ναι εχω πολλες αλλα ειναι δικες μου φοβιες..τις κατσαριδες φοβομουν, παντα ετρεχα οταν εβλεπα αλλα πλεον τις σκοτωνω ακομα και αυτες που πετανε(ενα χαζο παραδειγμα)..Δεν ειναι αναγκη οπωσδηποτε και παντα να μεταφερεις τα ψυχολογικα σου στο παιδι..δλδ εσεις δεν εχετε καμια φοβια καμια ανασφαλεια?τιποτα??

κατ' αρχάς αυτό που περνάς εσύ νομίζω ότι το περνάνε όλες οι μαμάδες.. άλλες σε μεγαλύτερο και άλλες σε μικρότερο βαθμό.. από εκεί και πέρα νομίζω ότι ο τρόπος που το αντιμετωπίζει κανείς τον εντάσσει και σε μία κατηγορία (προστατευτική / υπερπροστατευτική / αγχώδης / αδιάφορη / αναίσθητη) χωρίς παρεξήγηση!! εγώ θα σου πω τι κάνω εγώ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και το σωστό... επειδή και εμένα ο μικρός σκαρφάλωνε στον καναπέ και πηδούσε από πίσω έχω βάλει και τους 3 καναπέδες που έχει το σαλόνι να ακουμπάνε σε τοίχο ... βέβαια ακούω τα σχόλια όλων ότι φτιάξε το σαλόνι σου όπως ήταν αλλά για εμένα προέχει η ασφάλεια του παιδιού... στην βεράντα την έχω περιφράξει με σίτα ψιλή αλλά ποτέ ο μικρός, ακόμη και τώρα που είναι 4 χρονών δεν θα βγει χωρίς κάποιος να τον έχει έννοια μόνος του στην βεράντα.. εγώ προσωπικά πάντα ξέρω που βρίσκεται ο μικρός και βλέπω τι κάνει .. ο άντρας μου από την άλλη είναι πιο χαλαρός.. γι' αυτό και όσες φορές ο μικρός έχει πέσει και έχει χτυπήσει ήταν υπό την "προστασία" του άντρα μου... δηλ. μπορεί ο άντρας μου να μίλαγε στο τηλέφωνο και ο μικρός να αλωνιζε.... μιλώντας για εμένα σου απαντώ ότι ναι πάντα έχω τον νου μου στο μικρό.. και σου λέω ότι είναι 4 ετών που υποτίθεται έχει μία μικρή αίσθηση του κινδύνου, δεν είναι τόσο μικρό όσο το δικό σου... και εννοείται ότι είναι εξαντλητικό.. δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο να είσαι μαμά... εσύ που έχεις και την μαμά σου δίπλα που μπορεί να σε βοήθησει κιόλας μου φαίνεται υπερτυχερή! εγώ τι να πω που δεν υπάρχει κανείς???????????

Μπουμπουκα κ εγώ ενα αγοράκι 16 μηνών έχω στης πόσες Μαϊου γενησες εγώ 10 !!!!! Σε καταλαβενο γιατί κ εγώ έχω ανχος με τον μικρο κ τώρα τον έβαλα σε δικο του δοματιο κ τα βραδιά δν κοιμαμε καλά γιατί πηγενω να δω αν ξεσκεπάστηκε , αν είναι καλά , να τον ακούσω αν κλαψη κ γενικά σαν εσένα ανχονομαι κ εγώ κ πρεπει να το σταματήσουμε αυτό γιατί παρατήρησα όσο τον κυνηγαο για να μην κανει κάτι επηδη φοβαμε εγώ τόσο ποιο έντονα το κανει κ όσο φωνάζω μη κ μη τόσο χειρότερα κανει μετα ενο όταν του λεο ήρεμα οτι είναι κακό αυτό που κανει το καταλαβενη άμεσος κ σταματάει . εγώ νιώθω οτι έχασα τον εαυτό μου με τόσο ανχος εσύ δν το νιώθεις αυτό?

Μπουμπούκα, δεν ήθελα να σε προσβάλλω, ήθελα να βοηθήσω γιατί μου δίνεις την εντύπωση ότι έχεις πελαγώσει. Λοιπόν, όπως έχω πει και σε άλλη απάντηση στο συγκεκριμένο θέμα έχω μια κορούλα που όχι απλά είναι υπερκινητική, αλλά σκαρφάλωνε πριν καν περπατήσει παντού και σε ό,τι ύψος από 9 μηνών.

Είμαι έγκυος στο δεύτερο και εργαζόμενη μαμά και χωρίς ΚΑΜΙΑ βοήθεια από πουθενά ούτε για 10 λεπτά τη μέρα (στα λέω αυτά για να έχεις μια εικόνα και να ξέρεις ότι δε λέω τίποτα εκ του ασφαλούς).

Προφανώς και έχω το νου μου στη μικρή όταν είναι στο σπίτι, αλλά δεν είμαι με ένα μόνιμο άγχος αν θα πέσει, αν θα χτυπήσει, αν αν αν αν. Τι έχω κάνει:

1. χωρίς να έχω κάνει υπερβολές ή να έχει επηρεαστεί η αισθητική του σπιτιού κλπ. το σπίτι είναι πλέον baby-friendly. Δηλαδή ηεσωτερική σκάλα έχει πόρτες, τα απορρυπαντικά είναι σε σημείο, όπου το παιδί δεν μπορεί να τα φτάσει, κοκ.

2. έχω "μάθει" στο παιδί μου πως να πέφτει σωστά. Ναι, κορίτσια μη γελάτε, εφόσον πρόκειται για ένα παιδί που συνέχεις τρέχει κοιτώντας πίσω ή σκοντάφτει, κλπ. έπρεπε να της μάθω τουλάχιστον να πέφτει προς τα μπρος μη χτυπήσει καμιά μέση ή κάτι τέτοιο.

3. έχω "μάθει" στο παιδί μου πως και που σκαρφαλώνουμε με ασφάλεια, πως και που χοροπηδάμε με ασφάλεια, κλπ. Π.χ. αφού το σκαρφάλωμα δεν πρόκειται να το γλιτώσω, τουλάχιστον τώρα ανεβαίνει στο τραπεζάκι του σαλονιού και ξέρει ότι εκεί καθόμαστε μόνο (δεν στεκόμαστε, χοροπηδάμε, κλπ.) και δεν ανεβαίνει στην τρεπεζαρία. Ή ανεβαίνουμε στους καναπέδες, αλλά δεν τρέχουμε εκεί ή πηδάμε, μόνο περπατάμε πάνω σε αυτούς, με ασφάλεια χοροπηδάμε (και πηδάμε από) στο κρεβάτι μας, στον καναπέ που είναι στο δωμάτιό μας (που είναι ντυμένο απ' άκρη ως άκρη με μοκέτα).

4. δεν αγχώνομαι ΕΓΩ όταν είμαι π.χ. στην κουζίνα και είναι μόνη της στο σαλόνι. Ναι, θα πηγαίνω κάθε 5' στην πόρτα να ρίχνω μια ματιά τι κάνει, αλλά μέχρι εκεί και αυτό πολύ διακριτικά. Επίσης, δε με πειράζει ακόμη και στην κουζίνα να είμαι κάτω εκείνη να είναι στο δωμάτιό της πάνω αφού ξέρω ότι:

α) δεν μπορεί να βγει στις βεράντες μόνη της, εφόσον έχω ασφαλίσει της μπαλκονόπορτες,

β) δεν μπορεί να μπει στα άλλα δωμάτια και στο μπάνιο είτε να κάνει ζημιά, είτε να χτυπήει γιατί τα έχω κλειδωμένα.

Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι δε χρειάζεται μονίμως να ανησυχείς μήπως κάτι πάθει το παιδί. Και τις φοβίες μας και τις ανασφάλειές μας δεν τις περνάμε μονάχα λεκτικά στα παιδιά μας, τις διαισθάνονται και τις αφουγκράζονται στο δευτερόλεπτο.

Ειλικρινά, σκοπός μου είναι μοναχά να βοηθήσω και όχι να σε προσβάλλω. Ελπίζω να πήρες μερικές ιδέες και να χαλαρώσεις λίγο.

Είμαι έγκυος στο δεύτερο....

Συγχαρητήρια!!!! Μπράβο ρε κορίτσι, με το καλό!!! :D:D:D

Υ.Γ: Sorry για την off topic παρέμβαση!

Ευχαριστώ.......

Βρε δεν εχω πελαγωσει θεωρω μια χαρα ειμαι,,απλα ειναι στιγμες που εχω καποιες αποριες και επειδη στην προκειμενη φαση δεν εχω καποιον με παιδι απο το φιλικο περιβαλλον για να μοιρασω τις ανυσηχιες μου μιλαω και ρωταω εσας που ειστε ηδη μανουλες...οταν λεω οτι ειμαι αγχωμενη αν πεσει η χτυπησει δεν τραβαω και τα μαλλια μου απο το αγχος μου απλα ειναι στιγμες..γιαυτο γραφω εδω να μοιραστουμε ανυσηχιες και διαφορα...οσο αφορα το θεμα του πατερα το μονο που ζηταω ειναι να ασχολειται μαζι και οχι τις φορες που εχει 12ωρα..στην προκειμενη φαση ο δικος μου ασχολειται ως εκει που μπορει και αυτο που μπορει εμενα μου αρκει..οσο αφορα οτι εχω διπλα την μανα μου δεν σημαινει οτι ειναι και στην γιαγια του ολη την ωρα..η γιαγια του εχει δικες της δουλειες..η στιγμες που θα παει διπλα ειναι συνολο 1 ωρα την ημερα και αν γιατι μερικες φορες δεν μπορει να τον κρατησει..

3.mkcm και εμεις εχουμε μαθει στο παιδι πως να κατεβαινει τον καναπε αλλα μερικες φορες που χοροπηδαει ειναι στο τσακ να πεσει με το κεφαλι ..οσα μη προσεχε και να του πεις αυτο θα κανει το δικο του..

4α.εγω αγχονομαι γιατι οπως σου ειπα στην σιτα δεν μπορεις να βαλεις συρτη και ανα πασα στιγμη μπορει να την ανοιξει αρα στο 2λεπτο θα παω να δω τι κανει οχι στο 5 λεπτο

4β και εγω κλεινω τις πορτες και δεν μπορει να παει πουθενα περα κουζινα σαλονι

Οταν ενας ανθρωπος ειναι απο την φυση του αγχωτικος παραμενει αγχωτικος..μπορει να τα καταφερει ως ενα μεγαλο βαθμο να μην αγχωνεται τοσο αλλα το αγχος παραμενει αγχος και ολα αυτα πηγαζουν απο καπου..δεν εισαι αγχωτικος ετσι απο την μια μερα στην αλλη..κατι εχει γινει στην ζωη σου και σου εχει δημιουργησει αγχος..εγω ξερω γιατι το εχω ψαξει απο ποτε εγινα ετσι και ειναι 10 χρονια τωρα απλα με το παιδι μου ξαναρθε στην επιφανεια...ναι τα εχω ολα οικονιμικη ανεση,σπιτι,την γιαγια διπλα που ΟΠΟΤΕ μπορει βοηθαει και ΟΧΙ ολη την ωρα αλλα το μεσα μου θα ειναι ετσι μεχρι να πεθανω(μακαβριο)...τα δικα μου αγχοι φοβιες ανυσηχιες ουτε ο αντρας μου δεν τις ξερει..ουσιαστικα μονη μου υποφερω ΑΛΛΑ δεν μου επιρεαζει την ζωη ετσι ωστε να σηκωνω τα χερια ψηλα..ποτε δεν το εβαλα κατω ..

Όσον αφορά το άγχος, θα συμφωνήσω πώς όταν ένας άνθρωπος το έχει να αγχώνεται, θα το κουβαλάει για πάντα. Αυτό που δεν θα συμφωνήσω και είναι η άποψη μου φυσικά, είναι πως κάτι έχει συμβεί στο παρελθόν κ αυτοί οι άνθρωποι αγχώνονται υπερβολικά, και το κουβαλούν μέχρι το θάνατο.

Ο άντρας μου τίγκα στο άγχος. Ακόμα και όταν πέσει το κινητό αγχώνεται. Την ημέρα του γαμου μας, 2 ώρες πρίν απτο μυστήριο ήταν στο γιατρό με ορρούς. Από το άγχος του έκανε ευκοιλιότητα και εμετούς. Δεν θα του το συχωρέσω ποτέ πόσο αγχώθηκα αν θα τα κατάφερνε να ερχόταν στην Εκκλησία. Ήταν λόγος αυτός να αγχωθεί τόσο? Έλεος. Όταν το σκέφτομαι νευριάζω. Επειδή ήταν άριστος μαθητής, έτυχε και στο γυμνάσιο έφερε ένα Β στο τρίμηνο (τα υπόλοιπα όλα Α) κ έκλαιγε μου είχε πεί. Αχαχαχ τρελλό γέλιο όταν το θυμάμαι...

Όταν αρρωστούν τα μωρά μας, όλη μέρα είναι με ένα θερμόμετρο στο χέρι και το κινητό για να μιλάει με τον γιατρό για το τι να κάνουμε την κάθε στιγμή... Πέρισυ έπρεπε να εισαχθούμε στο νοσοκομείο γιατί το κοριτσάκι μου χρειαζόταν μετάγγιση. Εγώ στο νοσοκομείο 3 μέρες με το μωρό και ο άντρας μου στο νοσοκομείο 2 μέρες με ορρούς από το άγχος με τα γνωστά, ευκοιλιότητες και εμετούς..... Τρελό άγχος γενικά.

Όμως τα παιδικά του χρόνια ήταν υπέροχα. Δεν έζησε κάτι που να του βγάζει αυτό το άγχος. Απλά το έχει σαν χαραχτήρας. Το άσχημο είναι πώς τον διαχειρίζεται το άγχος του αντί να το διαχειρίζεται αυτός.....και είναι στιγμές που τον χρειάζομαι δίπλα μου και δεν τον έχω λόγω άγχους....

Mytwinsroses καλησπερα..οχι δεν ειμαι σε τετοιο βαθμο οπως ο αντρας σου δλδ να κανω εμετο κ.τ.λ..απλα θα το πω γιατι αυτο πιστευω οτι ειναι μια κυριακη πρωι πριν απο 10 χρονια χτυπησε το τηλεφωνο μου και μου ανακοινωθηκε οτι σκοτωθηκε ο πατερας μου στην βολτα που πηγαινε...μετα απο 3 χρονια ξαναχτυπησε το τηλεφωνο μου απο νοσοκομειο οτι χτυπησε αμαξι την γιαγια μου και μετα απο 3 μηνες πεθανε κατακοιτη σε κωμα...μετα απο αυτους τους ξαφνικους θανατους και μετα το περας 3 χρονων εγω ξαφνικα αρχησα κρισεις πανικου που κρατησαν μισο χρονο...απο τοτε που γεννησα αγχωνομαι ,φοβαμαι μην παθει τιποτα το παιδι μου...οχι σε φαση να ειμαι απο πανω του υστερικη και μη και προσεχε και οπα και μηηηη και τετοια αλλα ειμια στην τσιτα ολη την ωρα τι κανει που ειναι...σημερα 1 λεπτο τον αφησα να παω να γυρησω το φαγητο στο φουρνο και ειχε βγει στο μπαλκονι..στα δευτερολεπτα μια ηταν στον καναπε και την αλλη εξω..δλδ οσο και να θελω να ηρεμησω δεν μπορω...

Καλημέρα boubouka. Μετά από το τελευταίο μήνυμα, το άγχος σου δικαιολογείται κοπέλα μου (ενώ του άντρα μου καθόλου).

Εύχομαι το παιδάκι σου να σου απάλυνε τον πόνο αυτών των απωλειών που όποιοσδήποτε άνθρωπος και να το ζούσε τα ίδια θα πάθαινε, ιδίως σε ένα ξαφνικό θάνατο.

Τρέμεις μην πάθει κάτι το παιδάκι σου και σε δικαιολογώ αφάνταστα. 1 λεπτό κ βγήκε στη βεράντα; Μάλλον θα αλλάξω σχέδια σπιτιού κ θα το κάνω όλο κάτω.

Κάποιοι αγχώνονται γιατί κουβαλούν κάτι απτο παρελθόν. Κάποιοι άλλοι όπως ο σύζυγος μου δεν κουβαλούν κάτι από παιδική ηλικία αλλά κ πάλι, όταν πιάνω το αυτοκίνητο να πάω κάπου, το τσεκάρει όταν επιστρέψω μην έδωσα κάπου και του το κρύβω......

Κάτι τέτοια.