Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

ΤΕΤΡΑΧΡΟΝΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΝΕΥΡΑ


Recommended Posts

Καλημέρα μανούλες,θέλω να σας ρωτήσω πως αντιδράτε εσείς στα πείσματα και τα νέυρα των παιδιών σας όταν δεν γίνεται το δικότους?Πώς διαχειρίζεστε το θυμό τους όταν αυτός εκφραζεται ακόμη και με χτύπημα προς τον γονιό?Πείτε μου σας παρακαλώ αποτελεσματικά tips γιατι τα νεύρα μου έχουν χτυπήσει κόκκινο!!!:mad:

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Καλημέρα μανούλες,θέλω να σας ρωτήσω πως αντιδράτε εσείς στα πείσματα και τα νέυρα των παιδιών σας όταν δεν γίνεται το δικότους?Πώς διαχειρίζεστε το θυμό τους όταν αυτός εκφραζεται ακόμη και με χτύπημα προς τον γονιό?Πείτε μου σας παρακαλώ αποτελεσματικά tips γιατι τα νεύρα μου έχουν χτυπήσει κόκκινο!!!:mad:

 

 

συνήθως εξηγώ για ποιό λόγο δε θα γίνει αυτό που ζητάει και του ξεκαθαρίζω ότι είναι τελεσίδικη απόφαση.

 

αν συνεχίσει τη γκρίνια προσπαθώ να το αποπροσανατολίσω προτείνοντας κάτι άλλο (πχ πάμε στο δωμάτιό σου να παίξουμε?).

 

αν συνεχίσει πιό έντονη γκρίνια ή και χειρονομίες τότε του λέω

"συγγνώμη, θέλεις / απαιτείς κάτι και πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο θα το πετύχεις? λυπάμαι, αλλά όσο συμπεριφέρεσαι έτσι δεν πρόκειται ούτε να καθήσω να το συζητήσω. πήγαινε στο δωμάτιο σου, κάθισε μόνο σου, ηρέμησε, σκέψου αν αυτό που ζητάς είναι σωστό / λογικό και μετά έλα να το συζητήσουμε"

 

και απομακρύνομαι κι εγώ.

 

μετά από λίγη ώρα, που έχει ηρεμήσει πια, το συζητάμε.

Link to comment
Share on other sites

η κόρη μου μου λέει κάθε μέρα πόσο με λατρεύει και μετά μου κάνει κάπιο τραγικό σκηνικό....απλά τα έχω παίξει....προσπαθώ συνήθως να της επικεντρώσω το ενδιαφέρον σε κάτι άλλο.....γιατί διαφορετικά θα τρελαθούμε εδω μέσα. Δυστυχώς φωνάζω......

Link to comment
Share on other sites

Λοιπον ειναι δυσκολο να το πετυχουμε αλλα το κλειδι ειναι η δικη μας ηρεμια! Τουλαχιστον σε εμας ετσι γινεται, οταν αγριευω λυσσαει και ο μικρος, οταν ειμαι ηρεμη ειναι και αυτος.

Αν αρχισει λοιπον την γκρινια του εξηγω γιατι δεν γινεται κατι ή τι πρεπει να γινει και γιατι και μετα αν συνεχισει είτε τον αγνοω και κανω καποια δουλεια και αν τον βλεπω δεκτικο του προτεινω να ασχοληθει με κατι αλλο, αλλιως αν με βαρεσει ή κανει ζημιες τον βαζω σε ενα σημειο κοντα μου να κατσει και να ηρεμησει για καποια λεπτα.

Οταν τα κανω με ηρεμια αυτα πιανουν.

Οταν τα κανω με νευρα και φωνες η ενταση συνεχιζεται.

Link to comment
Share on other sites

Πείτε μου σας παρακαλώ αποτελεσματικά tips γιατι τα νεύρα μου έχουν χτυπήσει κόκκινο!!!:mad:

Δεν νομίζω οτι υπάρχουν tips...

Ειναι όπως με τις δίαιτες...Για να έχεις αποτελέσματα, χρειάζεται χρόνος, υπομονή, συνέπεια, ηρεμία, να το έχεις πάρει απόφαση.

Οι γρήγορες διαιτες, με τα tips "χασε 10 κιλά σε μιεβδομάδα"...αποδεικνύονται...μούφες!:rolleyes:

 

(Το χτύπημα δεν παλευεται, σε καταλαβαίνω... Εχω προσωπική πειρα....:?)

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

καλά αυτό με τις φωνές δεν υπάρχει!Έχω βαρεθεί να φωνάζω και οσο πιο πολύ φωνάζω τόσο πιο πολύ αντιδρά έχω χασει την ηρεμία μου..Αλλά τη στιγμή της έντασης με πόση ψυχραιμία να οπλιστείς!Χθές για παράδειγμα την έβαλα για μπάνιο όταν ήταν η ώρα να βγούμε απο τη μπανιέρα την προειδοποιώ ότι σε 5 λεπτά θα βγούμε,συμφωνεί.Περνάνε τα 5 λεπτά και αρνείται να βγεί με το που τη βγάζω νευριάζει και με χτυπάει Ε τότε και εγώ άρχισα να φωναζω και της λ΄εω ντύσου μόνη σου.Φυσικά αρχισε να κλαίει να λέει κρυώνω ντύσε με φυσικά δε την έντυσα ντύθηκε μόνη της Βέβαια οι φωνλες ήταν λάθος γιατι μετά ''φόρτωσα΄΄ και τον μπαμπα μας και άρχισε να της φωνάζει και αυτός

Link to comment
Share on other sites

Την ωρα της εντασης προσπαθησε να το δεις απεξω το ολο σκηνικο και απλα μην αντιδρας. Για να βγει απο το μπανιο του ελεγα οτι τελειωνει το νερο και δεν θα φτασει για μενα ή οτι αντε παμε γρηγορα κι εχουμε ωραιο παραμυθι να διαβασουμε, γενικα κατι δελεαστικο.

Και οταν βαραει αντι για φωνες και εκδικηση (δεν το λεω για σενα το εχω κανει κι εγω πολλες φορες!) το καλυτερο ειναι να αντιδρας θεατρικα, αου πονεσα και τετοια και να μουτρωνεις λιγο, εγω του λεω με πονεσες παρα πολυ, δεν μου αρεσει να με πονανε και μετα τον ντυνω ή κανω οτι κανουμε με λιγο μουτρωμενη εκφραση (στα σοβαρα ομως, οχι με αστειο τροπο). Συνηθως μου λεει συγνωμη και ηρεμει, με φιλαει και τετοια. Αν με ξαναβαρεσει στο καπακι τοτε απομακρυνομαι και του το λεω οτι γι'αυτο απομακρυνομαι.

 

Προσπαθησε να τα αντιμετωπισεις ολα ηρεμα (χωρις φωνες και εκρηξεις δηλαδη, αλλα με οριοθετηση) για 2-3 μερες και θα δεις οτι θα ηρεμησει και η μικρη μετα. Εγω τις περιοδους που δεν εχω υπομονη και ειμαι πιο νευρικη βλεπω οτι καθε μερα εχω θεμα με το παιδι, κανει ολο αταξιες. Αν ηρεμησω μετα χαλαρωνει κι αυτος και σε 2-3 μερες φερεται μια χαρα!

Link to comment
Share on other sites

συνήθως εξηγώ για ποιό λόγο δε θα γίνει αυτό που ζητάει και του ξεκαθαρίζω ότι είναι τελεσίδικη απόφαση.

 

αν συνεχίσει τη γκρίνια προσπαθώ να το αποπροσανατολίσω προτείνοντας κάτι άλλο (πχ πάμε στο δωμάτιό σου να παίξουμε?).

 

αν συνεχίσει πιό έντονη γκρίνια ή και χειρονομίες τότε του λέω

"συγγνώμη, θέλεις / απαιτείς κάτι και πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο θα το πετύχεις? λυπάμαι, αλλά όσο συμπεριφέρεσαι έτσι δεν πρόκειται ούτε να καθήσω να το συζητήσω. πήγαινε στο δωμάτιο σου, κάθισε μόνο σου, ηρέμησε, σκέψου αν αυτό που ζητάς είναι σωστό / λογικό και μετά έλα να το συζητήσουμε"

 

και απομακρύνομαι κι εγώ.

 

μετά από λίγη ώρα, που έχει ηρεμήσει πια, το συζητάμε.

 

sorry

Καλα τα περιγραφεις αλλα αν οντως το παιδι ειναι «με πολλα νευρα» οπως λεει και το θεμα δεν εφαρμοζονται καν. Εμενα αρχιζει να ουρλιαζει με ολη της τη δυναμη για πολλη ωρα, κλωτσαει κλπ, αν μιλησεις δεν σε ακουει καν. Κλεινει τα αυτια της κανονικα και ουρλιαζει. Αν παω να απομακρυνθω οπως λες, με τραβαει και κλαιει ακομα πιο δυνατα και με κλωτσαει. Καλα αυτο το κομματι του ηρεμει και συζηταμε δεν παιζει, απλα μενει μουτρωμενη. Αν την παμε τιμωρια απλα περιμενει να περασει η ωρα και μετα μας λεει «δεν εισαι καλος μπαμπας/καλη μαμα. Χμ» Αστα βραστα.

Link to comment
Share on other sites

sorry

Καλα τα περιγραφεις αλλα αν οντως το παιδι ειναι «με πολλα νευρα» οπως λεει και το θεμα δεν εφαρμοζονται καν. Εμενα αρχιζει να ουρλιαζει με ολη της τη δυναμη για πολλη ωρα, κλωτσαει κλπ, αν μιλησεις δεν σε ακουει καν. Κλεινει τα αυτια της κανονικα και ουρλιαζει. Αν παω να απομακρυνθω οπως λες, με τραβαει και κλαιει ακομα πιο δυνατα και με κλωτσαει. Καλα αυτο το κομματι του ηρεμει και συζηταμε δεν παιζει, απλα μενει μουτρωμενη. Αν την παμε τιμωρια απλα περιμενει να περασει η ωρα και μετα μας λεει «δεν εισαι καλος μπαμπας/καλη μαμα. Χμ» Αστα βραστα.

 

πολλά νεύρα είχε και μένα, έκανε και εμετούς από το κλάμα, αλλά με επιμονή και σταθερότητα έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. όλοι μου λένε ότι έχει γίνει άλλο παιδί.

Link to comment
Share on other sites

πολλά νεύρα είχε και μένα, έκανε και εμετούς από το κλάμα, αλλά με επιμονή και σταθερότητα έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. όλοι μου λένε ότι έχει γίνει άλλο παιδί.

 

Δεν περνας κι απο εδω να βαλεις ενα χερακι???

Νιωθω ηλιθια να μιλαω ηρεμα και να εξηγω ενω αυτη ουρλιαζει, κλωτσαει και δεν εχει ακουσει απολυτως τιποτα. Αν φωναξω βεβαια ειναι χειροτερα.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Τι λέτε τώρα ??? Κι εγώ τα ίδια με την μικρή (νόμιζα ότι ο γιος μου ήταν πιο δυσκολος αλλά τελικά με το που πάτησε τα 3 η μικρή με διέψευσε)

Όταν δεν γίνει το δικό της (δηλ. να την αφήσω να μου πειράζει το κινητό, παίρνει το σκαμπώ και ανεβαίνει για να πιάσει τα καλλυντικά μου, δεν θέλει να βάλει παντελόνι αλλά ένα καλοκαιρινό φουστάνι κλπ κλπ) αρχίζει την ανυπόφορη και εκνευριστική γκρίνια-κλάμμα στο οποίο έχω εφαρμόσει όλους τους τρόπους αλλά δεν αντιμετωπίζεται : εξήγηση με ήρεμο τρόπο, φωνές, αδιαφορία ... όλα τα δοκιμασα) Ειδικά στο θέμα κάνω ότι δεν σε ακούω μέχρι να σταματήσεις συνέχιζε ακούραστα μέχρι που κόντεψε να την πάρει ο ύπνος. Πως τα καταφέρνουν μια σταλιά ανθρωπάκια ? Θέλω να πιστεύω ότι ειναι η ηλικία και κάνω υπομονή . Θα δείξει....

Nozmp3.pngyF2Vp3.png]
Link to comment
Share on other sites

Χαρα Μαρια γυρω στα 2 - 2,5 νομιζω τα περισσοτερα παιδακια αρχιζουν τις τσιριδες και τα κλαματα. Συνηθως επειδη δεν το αντεχουμε δεν το χειριζομαστε σωστα και γινεται συστημα με αποτελεσμα να μας σπανε και τα δικα μας νευρα!

Στα 4 το παιδι πλεον καταλαβαινει και επικοινωνει αρκετα καλα, ευκολα λοιπον θα καταλαβει οτι δεν πρεπει να φερεται ετσι και δεν κερδιζει κατι με αυτο τον τροπο.

Την ωρα που ουρλιαζει και χτυπιεται πες λυπαμαι αγαπη μου, πονανε τα αυτια μου και δεν καταλαβαινω τι θες, σταματα να φωναζεις για να μιλησουμε, και πας λιγο πιο περα, κι ας μην το καλοακουσει (πχ κλεισει τα αυτια). Λογικα δεν θα σταματησει, θα το επαναλαβεις καμια δυο φορες και αν παλι δεν σταματησει σκυψε στο υψος της και μιλα της ηρεμα και τρυφερα. Μην της κανεις το χατηρι , επανελαβε αυτο που θες /πρεπει να γινει και προτεινε κατι δελεαστικο. Πρεπει να εισαι αποφασισμενη ομως γιατι αν στο τελος υποκυψεις τοτε και παλι το παιδι καταλαβαινει οτι καλα εκανε και φωναζε. Πρεπει να καταλαβει οτι αυτος δεν ειναι αποδεκτος τροπος. Τις πρωτες φορες που το κανεις αυτο να εισαι πιο τρυφερη, με τον καιρο ομως να εισαι πιο ''κοφτη'', θα εχει μαθει και απο τις προηγουμενες φορες οτι τελικα δεν θα πετυχει κατι με το κλαμα, θα σε βλεπει και πιο αποφασισμενη και θα σταματαει γρηγοροτερα.

Κι εμενα ειναι πολυ πεισματαρης αλλα συνηθως πιανει αυτο και πλεον τα ουρλιαχτα τα εχει κοψει κατα πολυ.

Επισης οταν ηρεμει και ασχολειται τελικα με κατι αλλο εξηγησε της οτι δεν μου αρεσε ετσι οπως εκανες πριν, πονεσαν τα αυτια μου και στεναχωρεθηκα που εκλαιγες και μπλα μπλα μπλα δεν γινεται παντα αυτο που θελουμε εμεις κλπ κλπ.

Με λιγες επαναληψεις λογικα θα υπαρξει βελτιωση!

Link to comment
Share on other sites

συνήθως εξηγώ για ποιό λόγο δε θα γίνει αυτό που ζητάει και του ξεκαθαρίζω ότι είναι τελεσίδικη απόφαση.

 

αν συνεχίσει τη γκρίνια προσπαθώ να το αποπροσανατολίσω προτείνοντας κάτι άλλο (πχ πάμε στο δωμάτιό σου να παίξουμε?).

 

αν συνεχίσει πιό έντονη γκρίνια ή και χειρονομίες τότε του λέω

"συγγνώμη, θέλεις / απαιτείς κάτι και πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο θα το πετύχεις? λυπάμαι, αλλά όσο συμπεριφέρεσαι έτσι δεν πρόκειται ούτε να καθήσω να το συζητήσω. πήγαινε στο δωμάτιο σου, κάθισε μόνο σου, ηρέμησε, σκέψου αν αυτό που ζητάς είναι σωστό / λογικό και μετά έλα να το συζητήσουμε"

 

και απομακρύνομαι κι εγώ.

 

μετά από λίγη ώρα, που έχει ηρεμήσει πια, το συζητάμε.

 

Αυτό περίπου κάνω κι εγώ κι έχει αποτέλεσμα και για τους δύο, αλλά και για τον μεγαλύτερο γιο μας,

απλά λέω του μικρού πως "όταν φωνάζεις / ουρλιάζεις / χτυπάς κλπ εγώ στενοχωριέμαι / πονάω / θυμώνω (του μεταδίδω το συναίσθημα μου) κι επειδή δεν μ' αρέσει πήγαινε στο δωμάτιο σου να ηρεμήσεις" (εκεί συνήθως ουρλιάζει περισσότερο και δεν πάει). Και μετά του λέω "Εντάξει τότε φεύγω εγώ, κι όταν είσαι έτοιμος και ήρεμος τα ξαναλέμε".

(εκεί ίσως ουρλιάξει περισσότερο, αλλά είμαι ανυποχώρητη και μετά από λίγο ξεθυμαίνει)

Το μυστικό είναι να μην "ψαρώνεις" με όλα αυτά και βασική προϋπόθεση είναι να μην είναι τα νεύρα σου τσατάλια, δηλ. να βρίσκεσαι σε σχετική ηρεμία ή να προσπαθήσεις να την ανακτήσεις παίρνοντας 3 βαθιές ανάσες πριν αντιμετωπίσεις τον "εχθρό"! :wink:

 

Και η προσέγγιση της goody είναι της ίδιας λογικής! Αυτό με το "δεν καταλαβαίνω τι λες όταν μιλάς έτσι" λειτουργεί σε βάθος χρόνου!

tZh5p3.png

G0KVp3.png

Link to comment
Share on other sites

πολλά νεύρα είχε και μένα, έκανε και εμετούς από το κλάμα, αλλά με επιμονή και σταθερότητα έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. όλοι μου λένε ότι έχει γίνει άλλο παιδί.

 

Παίζει ρόλο νομίζω και η ηλικία ... από ό,τι βλέπω από το τικεράκι σου έχει κλείσει τα 5 οπότε βοηθάει και αυτό. Στα 4 είναι πιο δύσκολα τα πράματα από ό,τι στα 5 (αν και δεν τα έχουμε κλείσει ακόμα αλλά έχω δει μεγάλη διαφορά από τα 4 1/2 και μετά) αλλά βέβαια και η ηρεμία (λέμε τώρα) και η σταθερότητα σε κάποια θέματα από τη μεριά των γονιών βοηθάνε πολύ

Link to comment
Share on other sites

Παίζει ρόλο νομίζω και η ηλικία ... από ό,τι βλέπω από το τικεράκι σου έχει κλείσει τα 5 οπότε βοηθάει και αυτό. Στα 4 είναι πιο δύσκολα τα πράματα από ό,τι στα 5 (αν και δεν τα έχουμε κλείσει ακόμα αλλά έχω δει μεγάλη διαφορά από τα 4 1/2 και μετά) αλλά βέβαια και η ηρεμία (λέμε τώρα) και η σταθερότητα σε κάποια θέματα από τη μεριά των γονιών βοηθάνε πολύ

όλα αυτά τα εφάρμοζα από την αρχή, δεν τα κάνω τώρα. σίγουρα, πάντως, μεγαλώνοντας, αλλάζουν και ηρεμούν (τις περισσότερες φορές)

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

εγω αντιμετωπιζω τις κρισεις αυτες με πληρη αδιαφορια! εξηγω μια φορα τους λογους για τους οποιους δεν θα γινει αυτο που ζητα και μετα αποχωρω απο το πεδιο της κρισης,κανοντας διαφορα πχ πλενω πιατα,ξεκιναω δουλειες,ασχολουμε με οτιδηποτε αλλο εκτος απο το παιδι...ο μικρος μπορει να κλαιει μονος του, να με ακολουθει οπου πηγαινω απο δωματιο σε δωματιο γκρινιαζοντας και παει λεγοντας...οσο γκρινιαζει τοσο ασχολουμε με οτιδηποτε αλλο...εχει περασει και ολοκληρο απογευμα ετσι, εχει φτασει η ωρα του βραδινου μπανιου-υπνου και εκεινος ακομα να γκρινιαζει...εκει βεβαια αρχιζει ο δευτερος γυρος,γιατι μετα κλαιει που εχασε το παιχνιδι του και τωρα πρεπει να κοιμηθει ενω δεν εχει παιξει,αλλα επισης εξηγω, οτι εκεινος επελεξε να επιμενει για κατι το οποιο εξ αρχης του εξηγησα οτι δεν θα μπορεσει να πραγματοποιηθει και ετσι εχασε και το παιχνιδι του...η αληθεια ειναι οτι οσο ηρεμος ανθρωπος και να ειναι κανεις, η πιεση αν εχεις ενα μικρο να σκουζει με τις ωρες δεν μπορει παρα να ανεβει στα υψη, αλλα τα ορια και η σταθεροτητα θεωρω οτι λυνουν καποια στιγμη αυτα τα θεματα...εννοειτε οτι εχω φωναξει, αλλα μονον χειροτερα εχουν γινει τα πραγματα,οποτε η λυση μου ειναι η πληρης αδιαφορια με πολλες ανασες!βεβαια εχω ενα παιδακι,δεν ξερω πως θα αντιδρουσα αν ειχα περισσοτερα,ισως να μην ειχα την πολυτελεια "της αδιαφοριας" ...

το να σηκωσει χερι το παιδι στον γονιο,ειναι μια κινηση μη αποδεκτη για μενα και για τον πατερα του επισης και μια και μοναδικη φορα που το εκανε, πηρε το μυνημα οτι δεν εχει τα περιθωρια ουτε καν να το ξανασκεφτει,ποσο μαλλον να το ξαναπραγματοποιησει!...

εχω εναν μικρο πριγγηπα στην αγκαλια μου...

Link to comment
Share on other sites

εγω αντιμετωπιζω τις κρισεις αυτες με πληρη αδιαφορια! εξηγω μια φορα τους λογους για τους οποιους δεν θα γινει αυτο που ζητα και μετα αποχωρω απο το πεδιο της κρισης,κανοντας διαφορα πχ πλενω πιατα,ξεκιναω δουλειες,ασχολουμε με οτιδηποτε αλλο εκτος απο το παιδι...ο μικρος μπορει να κλαιει μονος του, να με ακολουθει οπου πηγαινω απο δωματιο σε δωματιο γκρινιαζοντας και παει λεγοντας...οσο γκρινιαζει τοσο ασχολουμε με οτιδηποτε αλλο...εχει περασει και ολοκληρο απογευμα ετσι, εχει φτασει η ωρα του βραδινου μπανιου-υπνου και εκεινος ακομα να γκρινιαζει...εκει βεβαια αρχιζει ο δευτερος γυρος,γιατι μετα κλαιει που εχασε το παιχνιδι του και τωρα πρεπει να κοιμηθει ενω δεν εχει παιξει,αλλα επισης εξηγω, οτι εκεινος επελεξε να επιμενει για κατι το οποιο εξ αρχης του εξηγησα οτι δεν θα μπορεσει να πραγματοποιηθει και ετσι εχασε και το παιχνιδι του...η αληθεια ειναι οτι οσο ηρεμος ανθρωπος και να ειναι κανεις, η πιεση αν εχεις ενα μικρο να σκουζει με τις ωρες δεν μπορει παρα να ανεβει στα υψη, αλλα τα ορια και η σταθεροτητα θεωρω οτι λυνουν καποια στιγμη αυτα τα θεματα...εννοειτε οτι εχω φωναξει, αλλα μονον χειροτερα εχουν γινει τα πραγματα,οποτε η λυση μου ειναι η πληρης αδιαφορια με πολλες ανασες!βεβαια εχω ενα παιδακι,δεν ξερω πως θα αντιδρουσα αν ειχα περισσοτερα,ισως να μην ειχα την πολυτελεια "της αδιαφοριας" ...

το να σηκωσει χερι το παιδι στον γονιο,ειναι μια κινηση μη αποδεκτη για μενα και για τον πατερα του επισης και μια και μοναδικη φορα που το εκανε, πηρε το μυνημα οτι δεν εχει τα περιθωρια ουτε καν να το ξανασκεφτει,ποσο μαλλον να το ξαναπραγματοποιησει!...

 

 

H αδιαφορία είναι το κλειδί αλλά τι κάνεις όταν την ώρα που αδιαφορείς κάνει πράγματα για να σε εκνευρίσει και να ασχοληθεις μαζί της-του΄?Επίσης αυτό με το χτύπημα έχει να κάνει με το θέμα αυτοελέχγου.Όταν το παιδί δε μπορεί να διαχειριστεί το θυμό του και ξεσπά πάνω μας εκείνη την ώρα που τα νεύρα μας έχουν φτάσει στα ύψη τι κάνουμε?

Link to comment
Share on other sites

marianna εγω πιστευω οτι το καθε παιδι ειναι διαφορετικο και χρηζει ξεχωριστης μεταχειρισης!πολυ σωστα λενε και οι κοπελες την γνωμη τους!εγω τα διαβασα ολα αυτα που εχουν γραψει και σε πληροφορω πολυ οτι τα εχω εφαρμοσει ολα! σε αλλα σταματαει αμεσως το κλαμα σε αλλα οχι!αλλα το κουλο ειναι οτι την επομενη μερα ξεχναει τι εχει γινει και μπορει να τσαντιστει με αυτο το οποιο την προηγουμενη μερα το περασε στο φλου!!γενικως μια τρελα!και ξερεις ποιο ειναι το χειροτερο μου?οτι σε ολους τους αλλους που την περιτρυγυριζουνε απο μπαμπα μεχρι γιαγια και θειες ειναι απλα καλυτερη και απο παναγιτσα!δεν το πιστευω!!εκει πραγματικα θελω να τα σπασω ολα και οι υπολοιποι γελανε μαζι μου!(με την καλη εννοια)....και αδιαφορη το εχω παιξει και τις φωνες εχω βαλει και τα γλυκολογακια μου εχω πει και γενικως δεν εχω κατι αλλο να δοκιμασω!και ο πατερας της δεν της βαζει και καμια φωνη γιατι λεει αστο μωρε παιδι ειναι!στην κοσμαρα του...βλεπει τηλεοραση χωρις κανενα προβλημα!δεν της φωναζει γιατι της εχει αδυναμια!εχτες συγκεκριμενα μετα το μπανιο που την σκουπισα σηκωνετε με φορα την ωρα που παω να την ντυσω και να την χτενισω και δεν ηθελε να βαλει τις πυτζαμες της....η καταληξη βεβαια μετα απο πολυ κυνηγι και ψυχικης μου εξοντωσης ηταν να κοιμηθει γυμνη με νωπα αχτενιστα μαλλια(ειναι σγουρα μεχρι αηδιας)και την εντυσα στον υπνο της και της εβαλα και μια πετσετα στο μαξιλαρι της για να μην πλευριτωσει απο τα αστεγνωτα μαλλια!και σημερα ξερεις τι εκανα εγω?? την εστειλα πακετο στην μανα μου να ηρεμησω....:lol::lol: δοξα το θεο που υπαρχει και βοηθαει και λιγο....οποτε εν κατακλειδι ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΥΠΟΜΟΝΗ!θα περασει που θα παει...(το περιμενω πως και πως!!) την κορη μου εννοειτε οτι απλα την λατρευω και ειναι οτι καλυτερο μου εχει συμβει(ειναι 3 χρονων)απλα ρε πουλακι μου ΠΟΛΛΗ ΓΚΡΙΝΙΑ!!

Link to comment
Share on other sites

Δεν ξερω αν μπορω να θα ειναι χρησιμο αυτο που θα πω μιας κααι ο μικρος μου εινααι μολις 2 χρονων κααι 2 μηνων.. αλλαα εχει αρκετη ισχυρη προσωπικοτητα και θεωρω πως καταλαβαινει πολυ καλα μιας και μιλαει εδω και καιρο κανονικα εχει κοψει την πανα κλπ και γενικα οπου τον βολευει τα καταλαβαινει ολαα (πονηρος).Λοιπον επειδη εχουμε και εμεις τρελες εκρηξεις γκρινιας και κλαματος και η μονη λεξη που λεει οταν νευριαζει θυμωνει κλπ ειναι αγκαλιαα (ειδικα οτααν μαγειρευω με το τηγαανι).. μια μερα δημιουργισα την "θεση που κλαινε"!Του εξηγησα λοιπον οτι οποιος στην οικογενεια κλαιει χωρις λογο.. παει στη θεση που κλαινε μεχρι να ηρεμησει!Ακομα και εινααι η μαμα ή ο μπαμπας!Η θεση που κλαινε ειναι σε μια γωνια του καναπε.. γτ δεν ηθελα να ειναι ενα σημειο που να το μισησει..και οταν τσιριζει χωρις λογο (και λογο να εχει απο την τσιριδα και τα νευρα δεν μου λεει τι θελει) τον προειδοποειω αρχικα ψυχραιμα οτι θα πει στη θεση που κλαινει γτ κλαει χωρις λογο και στην συνεχεια τον βαζω εκει χωρις δευτερη κουβεντα.Φυσικα σηκωνεται και τρεχει τσιριζονταας και τον ξαναβαζω.Μεχρι που ξαφνικαα ερχεται μια σιγη.. και τον ακουω με πνιχτους λυγμους να μου λεει "μαμα σταματησα"!Εκει παω τον αγκαλιαζω και του λεω μπραβο αγαπη μου τωρα πες μου για πιο λογο κλαιες και δεν ειναι σωστο να κανεις ετσι κλπ κλπ.Μια φορα παντως καθισα και εγω για να του δειξω οτι ισχυει για ολους και δεν χριζει μονο εκεινος ιδιαετερης μεταχειρησης και δεν ειναι τραγικο.Προτιμω αυτο απο το να στιγματισουμε μια θεση στο σπιτι σαν τιμωρια.Δοκιμασε το κοπελια και ποτε δεν ξερεις μπορει να πιασει και σε εσας!

FvxMp3.png
Link to comment
Share on other sites

Σας διαβαζω και καταλαβαινω οτι δεν μιλαμε για την ιδια περιπτωση. Υπαρχουν φορες που ισχυουν τα οσα λετε. Φωναζει, αλλα σε νορμαλ σημειο. Της μιλαω ηρεμα, περιμενω, ηρεμει.

Υπαρχουν ομως φορες, που εχει πολλα νευρα. Για ψυλλου πηδημα (πχ δεν εβαλε το φορεμα που ηθελε γιατι ειναι λερωμενο), κλεινει τα αυτια και ουρλιαζει. Αν της μιλησεις, δεν σε ακουει. Ειναι δε αδυνατο να μιλησεις ηρεμα και να σε ακουσει, αφου ουρλιαζει δυνατα χωρις να σταματησει, αν δεν φωναξεις δεν ακουγεσαι καθολου. Αν κανεις πως δεν ακους, ουρλιαζει με τις ωρες (μια φορα, 3 ωρες...). Αν πας να την βαλεις στη γωνια, χτυπιεται και φευγει απο τη γωνια, δεν καθεται. Κλωτσαει και φωναζει. Δεν καταφερνω να την βαλω πισω, ειναι πολυ δυνατη. Ουτε να τη σηκωσω μπορω πια. Αν της πω οτι θα της πεταξω ενα παιχνιδι, μου λεει δεν με νοιαζει πετα το.

Κανω ολα οσα λετε, αλλα γραμμενη με εχει. Προφανως για καποια παιδια ο πολιτισμενος τροπος "παιδι μου, πονανε τα αυτια μου" και η ηρεμια, απλα, δεν πιανουν.

Τα νευρα μου, τσαταλια.

Link to comment
Share on other sites

αυτο λεμε κουκλα μου!οτι σε αλλα παιδια μπορει να πιασει καποιου ειδους τιμωρια και καποια αλλα να μην τα πιανει σχεδον τιποτα..μιλαμε για μικρους ανθρωπινους χαρακτηρες:P:p..δεν ειναι ολα το ιδιο και μην περιμενεις επειδη η μια μαμα μπορει να κανει ετσι στο παιδακι της και να την ακουει να περιμενεις να κανει και το δικο σου το ιδιο....πρεπει να πειραματιζεσαι συνεχεια να δεις που τσιτωνει και που καλμαρει..(ειναι φυσιολογικο).οσο αφορα οτι δεν θελει να βαλει αυτα τα παπουτσια πχ που φωναζει ή το φορεμα και γενικως το ντυσιμο πιστευω οτι τα περισσοτερα παιδια λιγο πολυ το κανουνε...δεν υπαρχει αμεση λυση για το προβλημα σου μονο η υπομονη να μεγαλωσει και να ηρεμησει...να λες... ειναι ακριβως ετσι οπως το λες...αλλες φορες ουρλιαζει αλλες φορες οχι...και απο εγωισμο και μονο εννοειτε που θα της πεις οτι θα της πεταξεις το παιχνιδι εννοειτε οτι θα πει οχι....για πηγαινε ομως πεταξε της το στα αληθεια!εκει ας πουμε τι θα κανει?το εχεις δοκιμασει καθολου? ολα τα παιδια εχουν το κουμπι τους απλα σε μερικα μπορει να αργησουμε λιγο να το βρουμε....καταλαβαινω οτι ειναι τα νευρα σου τσαταλια οπως και πολλων μαμαδων και εγω εχω κλαψει κιολας απο τα νευρα μου....αλλα δεν πειραζει θα ηρεμησουμε και εμεις καποια στιγμη...καλη επιτυχια

Link to comment
Share on other sites

Σας διαβαζω και καταλαβαινω οτι δεν μιλαμε για την ιδια περιπτωση. Υπαρχουν φορες που ισχυουν τα οσα λετε. Φωναζει, αλλα σε νορμαλ σημειο. Της μιλαω ηρεμα, περιμενω, ηρεμει.

Υπαρχουν ομως φορες, που εχει πολλα νευρα. Για ψυλλου πηδημα (πχ δεν εβαλε το φορεμα που ηθελε γιατι ειναι λερωμενο), κλεινει τα αυτια και ουρλιαζει. Αν της μιλησεις, δεν σε ακουει. Ειναι δε αδυνατο να μιλησεις ηρεμα και να σε ακουσει, αφου ουρλιαζει δυνατα χωρις να σταματησει, αν δεν φωναξεις δεν ακουγεσαι καθολου. Αν κανεις πως δεν ακους, ουρλιαζει με τις ωρες (μια φορα, 3 ωρες...). Αν πας να την βαλεις στη γωνια, χτυπιεται και φευγει απο τη γωνια, δεν καθεται. Κλωτσαει και φωναζει. Δεν καταφερνω να την βαλω πισω, ειναι πολυ δυνατη. Ουτε να τη σηκωσω μπορω πια. Αν της πω οτι θα της πεταξω ενα παιχνιδι, μου λεει δεν με νοιαζει πετα το.

Κανω ολα οσα λετε, αλλα γραμμενη με εχει. Προφανως για καποια παιδια ο πολιτισμενος τροπος "παιδι μου, πονανε τα αυτια μου" και η ηρεμια, απλα, δεν πιανουν.

Τα νευρα μου, τσαταλια.

Λοιπόν κι εμείς το περάσαμε το καλοκαίρι αυτό. Οι κόρες μας ειναι συνομήλικες γι αυτο θα σου πω το μανυαλ. (Διαφέρει η γκρίνια των 2 ετων από των 4 και πάει λέγοντας).

Μια σοφή φίλη αρχικά με συμβούλευσε τα εξης και έπιασαν.

 

1. Φρόντισε να κοιμάται και να τρωει σωστά. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ....

 

2. Αδιαφόρησε την ώρα της κρίσης (βάλε ωτοασπίδες αν χρειαστεί), και σε δεύτερο χρόνο που θα έχει ηρεμήσει μίλα της. Δειξε της οτι καταλαβαίνεις οτι ενιωσε στεναχωρημένη κτλ αλλά υπάρχει και άλλος τρόπος να το δείξει...Με λόγια.

 

3. Της ειπα οτι οταν κάνει ετσι χαλάνε τα παιχνίδια και γι αυτό δυστυχως (λυπημένη κι εγω, δήθεν) πρέπει να τα κατεβάσω στην αποθήκη....Οταν θα το σταματήσει για χ μέρες θα τα επιστρέψω.

Δηλ. οχι τιμωρία, αλλά συνέπεια δικών της πράξεων...

Μιλάω για κρίσεις θυμού, οχι γκρίνια.

Αυτα που σου γράφω μου είπαν και στη γραμμή βοήθειας που υπάρχει εδω. Το 3 ήταν δική μου επινόηση....

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

1. Βοήθησέ τη να δει τις συνέπειες της πράξεις της.

π.χ. Την προειδοποίησες για το 5λεπτο αλλά όταν ήρθε η ώρα δεν το πραγματοποιεί. (Έχεις ενδώσει και παλιότερα σε κάτι, έτσι; Γι' αυτό βρήκε πάτημα... σωστά; )

Εκείνη την ώρα λοιπόν της δίνεις εναλλακτική:

- Αν βγεις τώρα, θα σε βοηθήσω εγώ με το ντύσιμο. Όμως μετά δε θα μπορώ να σε βοηθήσω.

Λογικά... θα μείνει κι άλλο, ποντάροντας στο ότι δεν εννοείς αυτό που είπες. Έρχεται η ώρα λοιπόν που εκείνη αποφασίζει να βγει. Τότε της θυμίζεις πως δε μπορείς να τη βοηθήσεις (και δεν τη βοηθάς!) Αρχίζει να φωνάζει και να γκρινιάζει, να χτυπιέται κτλ. Εσύ ήρεμα λες "κρίμα, και ήθελα τόσο να σε βοηθήσω! Δε μπορώ τώρα. Την άλλη φορά, θα το κανονίσουμε να βγεις την ώρα που μπορώ να σε ντύσω!!"

Τη γκρίνια αυτή δε θα την αποφύγεις, όπως κατάλαβες. Όμως θα έχεις κάνει την επένδυσή σου για την επόμενη φορά. Γιατί αυτό θα της μείνει... και θα το σκεφτεί δύο φορές καλύτερα όταν έρθει ξανά μια τέτοια στιγμή.

 

2. Για τα χτυπήματα προς τους γονείς: Ανταποκρινόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουμε ανεπιτυχή τις προσπάθειές του. Αν χρειαστεί πιάνουμε τα χεράκια του και λέμε "Οχι! Δεν αφήνουμε κανέναν να μας χτυπήσει!!" Αυτό δηλαδή είναι κανόνας που τον λέμε για τα παιδιά και ισχύει και για εμάς! Είναι μεγάλο "μάθημα" περί προστασίας του εαυτού τους όταν βγουν σε μεγαλύτερο κοινωνικό περιβάλλον (π.χ. παιδικός, σχολείο κτλ). Καταγράφουν αυτές τις αντιδράσεις μας και λειτουργούν αργότερα ως πρότυπα.

 

3. Αν ένας γονιός δεν αγωνιστεί για να επιτύχει την οριοθέτηση ορισμένων συμπεριφορών και περιμένει "να μεγαλώσει και να καταλάβει μόνο του"... τότε το πιο πιθανό είναι να βρεθεί με τη δυσάρεστη συνέπεια της... διόγκωσης αυτής της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς. Σίγουρα η επικοινωνία αυξάνεται με τον καιρό, αλλά μόνο όταν ο γονιός επιμένει σε αυτήν.

 

Καλα τα περιγραφεις αλλα αν οντως το παιδι ειναι «με πολλα νευρα» οπως λεει και το θεμα δεν εφαρμοζονται καν.
4. Είμαστε ενήλικες. Για να μπορέσουμε να καθοδηγήσουμε ένα παιδί πρέπει να είμαστε πάνω από τις περιστάσεις και όχι μέσα σε αυτές.

Το να φωνάζει ένα παιδί και να γίνεται το συναίσθημά μου υποχείριό του (=ανταποκρίνομαι με φωνές, κτλ)... αυτό σημαίνει πως με βάζει μέσα στο μάτι του κυκλώνα, με συμπαρασύρει.

Αν όμως διατηρήσω την ψυχραιμία μου, τότε αντιλαμβάνεται πως δεν προκαλεί κάποια απόκριση και με τον καιρό ελαττώνεται η συμπεριφορά του.

 

Θα μου πεις, πώς θα είσαι ψύχραιμος όταν σου κάνει τα νεύρα κρόσια;; Συμφωνώ πως η κούραση δεν είναι σύμμαχος. Αρκεί όμως να κρατήσουμε όσο γίνεται στο νου πως τα παιδιά ... έτσι κάνουν! Αυτά δεν έχουν άλλο τρόπο να αντιδράσουν. Η δική μας ηρεμία θα τους δείξει πώς να αντιδρούν.

 

Τα αποτελέσματα της αντίδρασής μας ΔΕΝ είναι άμεσα. Γίνονται πάντα επένδυση για τις επόμενες φορές. Η μόνη ένδειξη πως πάμε καλά είναι η ελάττωση με τον καιρό, των ανεπιθύμητων συμπεριφορών. Καμία δεν κόβεται "μαχαίρι". Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές.

 

Και επίσης... άνθρωποι είμαστε. Αν μας ξεφύγει μια φορά και βάλουμε τις φωνές... ας προσπαθήσουμε την επόμενη να ανταποκριθούμε καλύτερα. Θέλει μεγάλη προσπάθεια από μέρους μας.

 

 

5. Την ώρα της μεγάλης έκρηξης δεν έχει νόημα να κάνουμε νουθεσίες προς το παιδί. Αφήνουμε να εκτονώσει την έκρηξή του με όσο το δυνατόν πιο ελεγχόμενο τρόπο και μικρότερη ένταση (όσο καταφέρουμε). Όταν ηρεμήσει, τότε και μόνο τότε του μιλάμε. Γιατί τότε είναι δεκτικό σε αυτά που λέμε. Ενώ στα νεύρα του τα απορρίπτει και έχουμε αντίθετα αποτελέσματα.

 

 

 

Επίσης...

θα φαίνονταν ίσως χρήσιμες, κάποιες βασικές οδηγίες για διαχείριση κρίσεων θυμού ή τεχνικών time-out ... Το parents αλλά και το διαδίκτυο έχει αρκετά άρθρα για αυτό.

 

 

Υπομονή και συνέπεια! :)

Καλή δύναμη!

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Δυστυχώς με τα παιδιά είναι φαύλος κύκλος. Όσο πιο εύκολα χάσει ο γονιός τον έλεγχο, τόσο πιο έντονα θα αντιδρούν τα μικρά παιδιά και αυτό δε θα σταματήσει μέχρι να καταφέρει ο γονιός να "επιβάλει" την ηρεμία και όχι την τάξη. Το παιδί πρέπει να μάθει να μιλάει για τα συναισθήματά του και να αναγνωρίζει πότε και γιατί αντιδράει διαφορετικά. Υπάρχουν, διάφορες συζητήσεις-παιχνίδια που μπορούν να γίνουν σε κατάσταση ηρεμίας. Το θέμα δε λύνεται τη στιγμή της κρίσης, αλλά όλες τις υπόλοιπες.

 

Μιλήστε στα παιδιά για τα διαφορετικά συναισθήματα, για πιθανές αντιδράσεις και εξηγήστε τους ότι πρέπει να μάθουν να τις ελέγχουν. Μπορείτε να ορίσετε και ένα έπαθλο για κάθε φορά που ελέγχουν τα συναισθήματά τους (βρείτε αρκετά και να τα έχετε εύκαιρα γιατί θα χρειαστούν). Ξεκινήστε από κάτι πιο "απατηλό". Μετά από ένα ξέσπασμα, βρείτε μία μικρή στιγμή που για λίγο ηρεμεί (μπορεί κάτι να τραβήξει το ενδιαφέρουν του/της ή απλά να αφαιρεθεί/ξεχαστεί για λίγο). Αρπάξτε εκείνη τη στιγμή την ευκαιρία και ανακοινώστε "Ορίστε, επειδή κατάφερες να ελένξεις το θυμό σου τώρα, κέρδισες το πρώτο σου έπαθλο!" και δώστε στο παιδί ένα από τα έπαθλα που έχετε πάρει. Δε χρειάζεται να είναι κάτι μεγάλο. Μπορεί να είναι το αγαπημένο του γλυκό ή ένα μικρό παραμύθι. Ένα παιχνίδι ή καινούριοι μαρκαδόροι. Ό,τι και να είναι, θα το έχει κερδίσει με την αξία του, οπότε θα είναι πολύ πιο "γλυκό".

 

Ορίστε κανόνες! Φτιάξτε ένα χαρτόνι, μαζί με το παιδί σας, που θα έχει τους κανόνες γραμμένους. Με τα μικρά παιδιά, θα τους αποφασίσετε από κοινού, αλλά θα τους γράψετε μαζί. Ορίστε μία μέρα την εβδομάδα που θα πρέπει να κάνετε "επανάληψη" στα συναισθήματα. Μιλήστε για τους κανόνες σας και ορίστε νέους αν χρειαστεί. Σας δίνω ένα παράδειγμα, από το νηπιαγωγείο:

 

dysmrc.jpg

 

Γενικώς, στις συζητήσεις μας με τα παιδιά, πρέπει να δίνουμε βαρύτητα στο τι θα κερδίσουν όταν είναι καλά και όχι στο τι θα χάσουν όταν είναι κακά. Πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν το καλό και όχι απλά να μην κάνουν κάτι κακό. Τι ποιο "πειστικό" για αρχή, από το να κερδίζουν και ένα έπαθλο. Ας μην ξεχνάμε ότι όλα είναι αγώνας. Το έπαθλο της πρωτιάς είναι ένας καλός λόγος να προσπαθήσει κάποιος λίγο περισσότερο. Το παν είναι να μη χάνουμε την ψυχραιμία μας. Έτσι, θα καταφέρουμε να δουλέψουμε μαζί με τα παιδιά μας για το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα!

Link to comment
Share on other sites

....Kι άλλος ένας τρόπος που βοηθά να μάθουν να εκφράζουν τα συναισθήματα τους, είναι το θέατρο.

Δηλ. το παιδί υποδύεται τον "θυμωμένο", εμείς κάτι ανάλογο και παίζουμε τη σκηνή με κανόνες....:rolleyes:

 

Αλκυών εμεις ειδαμε πολύ άμεσα αποτελέσματα σε ότι αφορά τις κρίσεις θυμού.

Ενας μήνας χρειάστηκε σχεδόν....

1. Βοήθησέ τη να δει τις συνέπειες της πράξεις της.

π.χ. Την προειδοποίησες για το 5λεπτο αλλά όταν ήρθε η ώρα δεν το πραγματοποιεί. (Έχεις ενδώσει και παλιότερα σε κάτι, έτσι; Γι' αυτό βρήκε πάτημα... σωστά; )

Εκείνη την ώρα λοιπόν της δίνεις εναλλακτική:

- Αν βγεις τώρα, θα σε βοηθήσω εγώ με το ντύσιμο. Όμως μετά δε θα μπορώ να σε βοηθήσω.

Λογικά... θα μείνει κι άλλο, ποντάροντας στο ότι δεν εννοείς αυτό που είπες. Έρχεται η ώρα λοιπόν που εκείνη αποφασίζει να βγει. Τότε της θυμίζεις πως δε μπορείς να τη βοηθήσεις (και δεν τη βοηθάς!) Αρχίζει να φωνάζει και να γκρινιάζει, να χτυπιέται κτλ. Εσύ ήρεμα λες "κρίμα, και ήθελα τόσο να σε βοηθήσω! Δε μπορώ τώρα. Την άλλη φορά, θα το κανονίσουμε να βγεις την ώρα που μπορώ να σε ντύσω!!"

Τη γκρίνια αυτή δε θα την αποφύγεις, όπως κατάλαβες. Όμως θα έχεις κάνει την επένδυσή σου για την επόμενη φορά. Γιατί αυτό θα της μείνει... και θα το σκεφτεί δύο φορές καλύτερα όταν έρθει ξανά μια τέτοια στιγμή.

Κι αν δε μπορει να βγει μόνη της τι γινεται? Ή εάν κάποιος σκέφτεται τον κίνδυνο να γλυστρίσει κρυώσει κτλ?

Ασε που χρειάζεται συμμαχία και των δυο γονιών, γιατί στο παραπάνω εγω θα την άφηνα (έχω κάνει ανάλογο), αλλά ο μπαμπάς της θα έτρεχε να τη βγάλει...

 

Τώρα όταν συναντά άρνηση από εμένα φωνάζει "μπαμπαααααα, μπαμπαααααα!"

Πχ χθεσινή σκηνή: ήθελε παγωτό, την άφησα να διαλέξει, καθυστερούσε και γκρίνιαζε. Ετσι προειδοποίησα οτι αν μέχρι το 5 δεν έχει αποφασίσει, δεν θα πάρουμε. Ε δεν πήραμε, κι άρχισε να κλαιει σπαρακτικά.....

Εν τω μεταξυ να μπαινουν στο ψιλικατζικο κι άλλοι και να λενε "καημένο παιδάκιιιιιιιιιιιιιιι τι έχεις"?

Μέτα άρχισε να φωνάζει ΜΠΑΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

 

Κρατησε περίπου 10΄ το σκηνικό και μετά το συζητήσαμε....

Στο τέλος μου ειπε οτι δεν έκλαιγε για το παγωτό, αλλά επειδη ηταν στεναχωρημένη που ο παπούς της ειναι άρρωστος...

 

Νομίζω οτι ντρέπεται οταν κάνει έτσι, και μετά προσπαθει να δικαιολογηθεί....

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...