Τι απέγινε η Υπομονή μου;;;

Και εγω τον λυπάμαι αλλά ειναι σε διαμέρισμα μένει τι περιμένει;

Κοιτα, υπαρχουν ορια. Ναι, ζω σε διαμερισμα και θα ακουω καζανακια, πορτες και ομιλιες. Ομως το να φερει πχ το ποδηλατο μεσα στο σπιτι και να τρεχει πανω κατω στο παρκε, ή να κοπαναει με σιδερο τα καλοριφερ, ειναι μαλλον απαραδεκτο. Το λεω γιατι μου το εχουν κανει

Κακως επεκτεινομαστε στο θεμα μια και το βασικο ειναι η ψυχολογια της κοπελας, αλλα επειδη κι εγω ενω ειμαι μαμα, εχω απο πανω γειτονες με δυο παιδια που κανουν τρομερη φασαρια, τοση που το ΔΙΚΟ μου το παιδι μια μερα ειπε "οι απο πανω κανουν πολλη φασαρια, να καλεσουμε την αστυνομια", ναι ειναι φριχτο.

Ειναι απανθρωπο θα ελεγα, να με συγχωρεσετε για την εκφραση, να εισαι στο σπιτι ΣΟΥ, και να ακους απο πανω ποδοβολητα, να παιζουν μπαλα, πατινι, να ουρλιαζουν και να κοπανανε στο πατωμα ο,τι βρουν, ολο το 24ωρο. Μπορει ο απο κατω να ειναι αρρωστος, με πονοκεφαλο, καρκινοπαθης, απλα κουρασμενος βρε αδερφε. Ειναι σπιτακι του, και θελει την ησυχια του. Ο,τι προβλημα και να εχεις, οφειλεις να το λυσεις και να σεβαστεις τον πλησιον σου.

Ναι, αλλά από τα λεγόμενα της κοπέλας δεν κατάλαβα ότι δικαίως χτυπιέται ο γείτονας... Δεν νομίζω δηλαδή ότι κάνει ο μικρός πατίνι μέσα στο σπίτι...

Ναι, αλλά από τα λεγόμενα της κοπέλας δεν κατάλαβα ότι δικαίως χτυπιέται ο γείτονας... Δεν νομίζω δηλαδή ότι κάνει ο μικρός πατίνι μέσα στο σπίτι...

Δεν μπορουμε να γνωριζουμε ποιος εχει δικιο, εφοσον δεν ειμαστε εκει. Στο αρχικο μηνυμα ανεφερε παντως οτι

"Ο ''μεγάλος'' μου γιός (2) με βγάζει εκτός εαυτού...είναι γλυκύτατος κκκ αλλά πολύ ζωηρός,ασταμάτητος...ΟΛΗ ΜΕΡΑ..."

Προφανως εχει μπει σε μια -απολυτως συνηθισμενη- κατασταση οπου και η ιδια και τριτοι, ενοχλουνται. Δεν κανει κατι λαθος, απλα η ζωη στο διαμερισμα με παιδι δεν ειναι ευκολη-το ξερω γιατι ζω με παιδι, σε διαμερισμα! Στη θεση της, θα φροντιζα να απασχοληθει το παιδι με δραστηριοτητες, γιατι προφανως ειναι ενα παιδι με ενεργεια και δημιουργικοτητα και βαριεται μεσα στο διαμερισμα-λογικο...

Κοιτα, υπαρχουν ορια. Ναι, ζω σε διαμερισμα και θα ακουω καζανακια, πορτες και ομιλιες. Ομως το να φερει πχ το ποδηλατο μεσα στο σπιτι και να τρεχει πανω κατω στο παρκε, ή να κοπαναει με σιδερο τα καλοριφερ, ειναι μαλλον απαραδεκτο. Το λεω γιατι μου το εχουν κανει

Έχεις δίκιο και νομίζω ότι αυτος ειναι ένας απο τους λόγους που η hara θελει να βρει λύση, ειπε και η κοπέλα ότι νοιώθει άσχημα

Κορίτσια μου σας ευχαριστώ όλες...

 

Daisy όταν λέω ζωηρός απλά εννοώ οτι τρέχει πάνω-κάτω όλη μέρα χωρίς να κουράζεται...συν οτι την μπάλα που παίζει με το μπαμπά του για 15 περίπου λεπτά τη μέρα...

 

Δε ξέρω γιατί έχω γίνει έτσι,με πληγώνει αυτή η κατάσταση...

Αχ Χαρά μου νομίζω οτι διαβαζω εμένα στο αρχικό σου ποστ και ντρεπομαι που το λέω. Δεν ήμουν ετσι μετα τον ερχομό του 2ου γιού μου χανω πολύ συχνα την υπομονή μου. Και να φανταστεις ότι το μεγάλο μου που κοντεύει τα 3 είναι ένα πολύ καλό παιδάκι.

Θα σας διαβάζω να ''κλέβω'' και εγώ συμβουλές.

Υ.Γ. Οι ασκησεις αυτοελέγχου πως γίνονται?

Γειά σου hara86, εγώ δεν κατάλαβα αν βγαίνετε βόλτα ή όχι. Αν ναι, αγνόησε το σχόλιό μου. Αν όχι, λογικό είναι να είναι τόσο ζωηρός στο σπίτι, αν δε ξεδώσει κι αυτός όπως γράφει η κοπέλα λίγα πόστ πιο πάνω (Χαρά Μαρία).

Προσωπικά θεωρώ τη βόλτα πολύ σημαντική για να ξεδώσει, να κουραστεί, να μου κοιμηθεί το μεσημέρι. Να μου καθίσει (σχετικά) ήσυχα 10 με 12 περίπου και να φάει το φρούτο του, γιατί ξέρει μετά πως θα πάμε βόλτα. Βγαίνω ένα δίωρο κάθε μέρα, γύρω στις 12 με 2 τώρα το χειμώνα, πιο νωρίς δε μπορώ με τις δουλειές – ένα φαγητό να φτιάξεις, ένα πλυντήριο νʼ απλώσεις πήγε 12, άσε που τώρα έχω και το γολγοθά με τη μικρή κ τις στερεές. Μόνο με βροχή δε βγαίνουμε. Ακόμα και με μέγιστη 7-8 τον βγάζω για να καταλάβεις που μας έκανε τώρα το χειμώνα. Τώρα που καλυτερεύει ο καιρός, γιατί είδα πως μένεις Γερμανία, ξεκινήστε τις βόλτες να δεις πως θα πάει. Στα έγραψα αναλυτικά γιατί τα παιδιά μας είναι ίδια ηλικία σχεδόν, δύο ο "μεγάλος" και μένα, και είμαι κι εγώ όλη μέρα σπίτι με όλο το νοικοκυριό πάνω μου. Καλή συνέχεια!

Υ.Γ. Οι ασκησεις αυτοελέγχου πως γίνονται?

Εκεί που σε φτάνουν στα όρια σου και σκέφτεσαι ηδονικά να είχες για αυτά ένα τηλεκοντρόλ με παύσεις mute κλπ, ή θα σπάσει ο εγκέφαλος σου και αυτό είναι κακό γιατί θα γεμίσει ο τόπος με κίτρινα πόστ ιτ που έχουν "to do λίστες" - άσε που ποιος θα κάνει μετά το σίδερο; απλά βγαίνεις απ' το δωμάτιο. Μετράς ως το 10 και παίρνεις βαθειά ανάσα. Σκέφτεσαι πως είσαι η αρχηγός και εσύ κάνεις κουμάντο. Αλλη μια βαθειά ανάσα και μπαίνεις αποφασιστικά για να τα ενημερώσεις με ήρεμη φωνή αλλά δυνατά για τους κανόνες του σπιτιού. Η εναλλακτικά για ένα παιχνίδι που θα πρέπει να παίξουν ώσπου να απλώσεις τα ρούχα. Θέσε και τους κανόνες για να μην ξεχνιόμαστε. Η και για να τους δώσεις έναν ρόλο. ΠΧ Μπες και πες χτυπώντας παλαμάκια "θέλετε να παίξουμε με τις πεινασμένες κούκλες;" ε, πάντα λένε ναι. Θα τα βάλεις να ταϊσουν ΟΛΕΣ τις κούκλες τους προσεκτικά. Εχουν υποχρέωση να μην τις αφήνουν νηστικές. Αυτό στα δικά μου παίρνει περίπου 3 τέταρτα.... Οσο χρειάζεσαι να ξελαμπικάρεις ή να κάνεις τις δουλειές σου.

Θέλω να προσθέσω και κάτι ακόμη. Το έχω ξαναπεί κι άλλες φορές. Υπάρχουν παιδιά και παιδιά.

Θα μεγάλωνα 10 παιδιά σαν τη μεγάλη μου κόρη. Αν έκανα όμως την μικρή πρώτη μάλλον δεν θα έκανα άλλο παιδάκι.... τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα

Κάποια λοιπόν είναι λίγο πιο ζωηρά, πιο άϋπνα, πιο ανασφαλή ίσως, υπερκινητικά ή δραστήρια, με περισσότερο άγχος ή μεγαλύτερες αντοχές. Με δυνατότερη φωνή ή πιο πεισματάρικα. Αλλες έχουμε βοήθεια κι άλλες όχι. Σε κάθε περίπτωση οι μαμάδες μαθαίνουμε να τα βγάζουμε πέρα, με δυσκολίες ή χωρίς. Και καλά κάνουμε και τα κουβεντιάζουμε γιατί παίρνουμε και ιδέες και έτσι βοηθά η μία την άλλη.

Εκεί που σε φτάνουν στα όρια σου και σκέφτεσαι ηδονικά να είχες για αυτά ένα τηλεκοντρόλ με παύσεις mute κλπ, ή θα σπάσει ο εγκέφαλος σου και αυτό είναι κακό γιατί θα γεμίσει ο τόπος με κίτρινα πόστ ιτ που έχουν "to do λίστες" - άσε που ποιος θα κάνει μετά το σίδερο; απλά βγαίνεις απ' το δωμάτιο. Μετράς ως το 10 και παίρνεις βαθειά ανάσα. Σκέφτεσαι πως είσαι η αρχηγός και εσύ κάνεις κουμάντο. Αλλη μια βαθειά ανάσα και μπαίνεις αποφασιστικά για να τα ενημερώσεις με ήρεμη φωνή αλλά δυνατά για τους κανόνες του σπιτιού. Η εναλλακτικά για ένα παιχνίδι που θα πρέπει να παίξουν ώσπου να απλώσεις τα ρούχα. Θέσε και τους κανόνες για να μην ξεχνιόμαστε. Η και για να τους δώσεις έναν ρόλο. ΠΧ Μπες και πες χτυπώντας παλαμάκια "θέλετε να παίξουμε με τις πεινασμένες κούκλες;" ε, πάντα λένε ναι. Θα τα βάλεις να ταϊσουν ΟΛΕΣ τις κούκλες τους προσεκτικά. Εχουν υποχρέωση να μην τις αφήνουν νηστικές. Αυτό στα δικά μου παίρνει περίπου 3 τέταρτα.... Οσο χρειάζεσαι να ξελαμπικάρεις ή να κάνεις τις δουλειές σου.

πω πω είσαι πολύ καλή, ευχαριστώ.

θα συνεχίσω να σας διαβαζω...

Κακως επεκτεινομαστε στο θεμα μια και το βασικο ειναι η ψυχολογια της κοπελας, αλλα επειδη κι εγω ενω ειμαι μαμα, εχω απο πανω γειτονες με δυο παιδια που κανουν τρομερη φασαρια, τοση που το ΔΙΚΟ μου το παιδι μια μερα ειπε "οι απο πανω κανουν πολλη φασαρια, να καλεσουμε την αστυνομια", ναι ειναι φριχτο.

Ειναι απανθρωπο θα ελεγα, να με συγχωρεσετε για την εκφραση, να εισαι στο σπιτι ΣΟΥ, και να ακους απο πανω ποδοβολητα, να παιζουν μπαλα, πατινι, να ουρλιαζουν και να κοπανανε στο πατωμα ο,τι βρουν, ολο το 24ωρο. Μπορει ο απο κατω να ειναι αρρωστος, με πονοκεφαλο, καρκινοπαθης, απλα κουρασμενος βρε αδερφε. Ειναι σπιτακι του, και θελει την ησυχια του. Ο,τι προβλημα και να εχεις, οφειλεις να το λυσεις και να σεβαστεις τον πλησιον σου.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, όποιος δε το έχει ζήσει δε μπορεί να καταλάβει. Να μη μπορείς να ηρεμησεις στο ίδιο σου το σπιτι και να σου λέει έλα μωρέ πόσο φασαρία κάνει το παιδί;;; Πόσο μάλλον όταν έχεις 3 από πάνω σου να ουρλιάζουν νυχθημερον....

Είναι ζόρικο ηλικία τα δύο για αυτό και πότε δε κατάλαβα γιατί οι γονείς θέλουν να κάνουν δεύτερο τόσο κοντά στην ηλικία, θεωρώ ότι είναι πολύ ευαίσθητα σε αυτή την ηλικία και η έλευση ενός μωρού τα ζορίζει πολύ.... Προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να τραβήξει τη προσοχή της μαμάς... Θέλει δραστηριότητες, βόλτες και πολύ ενασχόληση μαζί του.... Όταν η κόρη μου ήταν δύο ετών ευτυχώς με απολυσαν από τη δουλειά και είμαστε τα δύο μας σπίτι με πολύ παιχνίδι και πολλές βόλτες. Τα θυμάμαι με πολύ νοσταλγία αυτά τα χρόνια της, περάσαμε τέλεια!

Πρώτη εγώ λυπήθηκα το γείτονα γι'αυτο και πήρα τα ανάλογα μέτρα,πλέον όμως δεν τον λυπάμαι...παρ'όλα αυτά δεν αφήνω το μικρό να τρέχει πέρα δώθε ...τώρα που έχει πολύ χώρο στο δωμάτιο του,περνάμε αρκετή ώρα εκεί...

έξω βγαίνουμε,όχι καθημερινά,με το μωρό είναι λίγο δύσκολο...

Το πρόβλημα μου πιστεύω ξεκινά απ'το γεγονός οτι εχω υπερβολικες-παράλογες απαιτήσεις απο το δίχρονο....κι όταν δεν γίνονται τα πράγματα όπως θα έπρεπε χάνω την υπομονή μου...

Πρώτη εγώ λυπήθηκα το γείτονα γι'αυτο και πήρα τα ανάλογα μέτρα,πλέον όμως δεν τον λυπάμαι...παρ'όλα αυτά δεν αφήνω το μικρό να τρέχει πέρα δώθε ...τώρα που έχει πολύ χώρο στο δωμάτιο του,περνάμε αρκετή ώρα εκεί...

 

έξω βγαίνουμε,όχι καθημερινά,με το μωρό είναι λίγο δύσκολο...

 

Το πρόβλημα μου πιστεύω ξεκινά απ'το γεγονός οτι εχω υπερβολικες-παράλογες απαιτήσεις απο το δίχρονο....κι όταν δεν γίνονται τα πράγματα όπως θα έπρεπε χάνω την υπομονή μου...

H ηλικια των 2, ειναι η πιο δυσκολη απ ολες, αλλα περναει. Δεν καταλαβα απο τα μηνυματα σου οτι εχεις υπερβολικες απαιτησεις απο το παιδι, απλα σε αυτη την ηλικια προσπαθει να επιβαλλει τα θελω του, ειναι και γεματο ενεργεια, δεν ξερει ακομα καθολου τον κινδυνο. Γι αυτο σε συμβουλευουμε να εισαι πρωτον καθετη, οταν κατι πρεπει να γινει, και δευτερον να τον βγαζεις εξω να ξεδινει. Ειναι δυσκολο με το μωρο σιγουρα, αλλα μηπως ειναι πιο καλα μετα, οταν θα εχει πεσει για υπνο και καθησεις κι εσυ λιγακι?

Θυμαμαι τις διακοπες μας οταν ηταν 2 χρονων....αρχιζε να τρεχει στην παραλια και δεν σταματουσε με τιποτα...πολυ κουραστικο...ε, την επομενη χρονια, καμμια σχεση, επαιζε με την αμμο.

το πρόβλημα μου όμως είναι οτι χάνω εγώ τον έλεγχο,κουράζομαι που δεν κουράζεται και στο τέλος γίνομαι κακιά.

Βγάλτον έξω από το σπίτι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Αγόρι, δίχρονο, υπερδραστήριο και να προσπαθείς να τον κουράσεις με παιχνίδι μέσα στο σπίτι.... απλά δεν γίνεται.

Σκέψου ότι στην ηλικία αυτή τα κουράζει η αλλαγή περιβάλλοντος, δηλαδή οι νέες εικόνες που θα δουν έξω από το σπίτι, τα μαγαζιά, ο κόσμος γύρω τους. Ακόμα και μια βόλτα με το καρότσι είναι πιο κουραστική από το να μείνουν μέσα στον οικείο χώρο του σπιτιού με τα παιχνίδια τους.

Υπάρχει κάποια παιδική χαρά ή παιδότοπος που μπορείτε να πάτε να παίξετε με άλλα παιδάκια; Φίλοι ή γείτονες που να μπορείτε να τους επισκεφτείτε ή να τους καλέσετε να σας επισκεφτούν; Κήπος να βγείτε να παίξετε; Μέσα στο σπίτι ό,τι και να κάνεις δεν θα εκτονωθεί ο μικρός. Στο λέω εκ πείρας...

Ε, όχι και να λυπηθούμε το γείτονα που βρίζει και φωνάζει (στις 8:15 το απόγευμα) επειδή ένα 2χρονο κάνει φασαρία... Πόση ποια φασαρία κάνει για να τον φθάσει σε τέτοιο σημείο;;

Εκάβη μην το λες. Δεν ξέρω πώς είναι τα πράγματα στη Γερμανία, στην Αγγλία πάντως ο κόσμος δεν είναι τόσο ανεκτικός με τις φωνές όπως στην Ελλάδα. Υπάρχει γενικά η απαίτηση τα παιδιά να μην κάνουν φασαρία στο σπίτι και η προσδοκία ότι κατά τις 7 η ώρα θα πάνε για ύπνο. Αν είναι έτσι και στη Γερμανία, τότε δικαιολογημένα ο γείτονας εκνευρίζεται όταν ακούει φωνές και τρεχαλητά μικρού παιδιού στις 8 η ώρα ή αργότερα.

Δεν ξέρω πώς είναι τα πράγματα στη Γερμανία, στην Αγγλία πάντως ο κόσμος δεν είναι τόσο ανεκτικός με τις φωνές όπως στην Ελλάδα. Υπάρχει γενικά η απαίτηση τα παιδιά να μην κάνουν φασαρία στο σπίτι και η προσδοκία ότι κατά τις 7 η ώρα θα πάνε για ύπνο. Αν είναι έτσι και στη Γερμανία, τότε δικαιολογημένα ο γείτονας εκνευρίζεται όταν ακούει φωνές και τρεχαλητά μικρού παιδιού στις 8 η ώρα ή αργότερα.

Δυστυχώς έτσι είναι...αν σκεφτείς μάλιστα οτι το χειμώνα νυχτώνει απο τις 4 ,8 η ώρα είναι μεσάνυχτα...για έναν ηλικιωμένο,αλκοολικό που μενει μόνος του ...ε είναι μεγάλη υπόθεση.

πλέον μετά τις 6 προσέχουμε πολύ.

Και το χειρότερο ειναι πως εδω τα σπιτια δεν έχουν ΚΑΜΙΑ ηχομόνωση,καμία όμως,είναι χτισμένα με τσιμεντολιθους...ακούγονται τα πάντα σε τραγικό βαθμό...

Το πρόβλημα μου πιστεύω ξεκινά απ'το γεγονός οτι εχω υπερβολικες-παράλογες απαιτήσεις απο το δίχρονο....κι όταν δεν γίνονται τα πράγματα όπως θα έπρεπε χάνω την υπομονή μου...

Πως θα έπρεπε να γίνονται; Ελπίζω να μην έχεις τα καλά τα δικά μου που νόμιζα πως ένα 1,5 ετών παιδάκι μπορεί να φάει μόνο του και να μην λερώσει και το σπίτι. Η ότι θα πασαλειφτεί και δεν θα αγγίξει τον λευκό μου καναπέ.... Η ότι μπορώ να κρατήσω το σπίτι κουκλί και ότι θα παίζει στο δωμάτιο του. Οτι μπορώ να έχω μπιμπελό στο σαλόνι και κανείς δεν θα τα πειράζει. Δυστυχώς απλά δεν γίνεται. Κυρίως όταν τα παιδιά που περπατούν, τρέχουν, παίζουν και χοροπηδούν γίνουν 2, όλες καταλαβαίνουμε ότι είναι αδύνατον. Αν το πρόβλημα το έχεις εδώ... τότε έχω να σου πω πως σε περιμένουν μεγαλεία οταν περπατήσει και το μικρό.. Πρέπει να χαλαρώσεις και να χαρείς τα παιδιά σου.

Εγώ το έχω πάρει απόφαση, σε 2-3 χρόνια θα έχω πάλι ένα σπίτι της προκοπής. Ως τότε υπομονή. Κι αφού δεν μπορώ να το αλλάξω ας το χαρώ. Παρα να αρρωστήσω....

Εκάβη μην το λες. Δεν ξέρω πώς είναι τα πράγματα στη Γερμανία, στην Αγγλία πάντως ο κόσμος δεν είναι τόσο ανεκτικός με τις φωνές όπως στην Ελλάδα. Υπάρχει γενικά η απαίτηση τα παιδιά να μην κάνουν φασαρία στο σπίτι και η προσδοκία ότι κατά τις 7 η ώρα θα πάνε για ύπνο. Αν είναι έτσι και στη Γερμανία, τότε δικαιολογημένα ο γείτονας εκνευρίζεται όταν ακούει φωνές και τρεχαλητά μικρού παιδιού στις 8 η ώρα ή αργότερα.

Δεν έχω καταλάβει τι είδους φασαρία προκαλεί ο μικρός. Δηλαδή, πετάει πράγματα ; Φωνάζει; Κλαίει; Όλα τα παραπάνω;

Το να προσέχει η Χαρά να μην παίζει ο μικρός με θορυβώδη παιχνίδια ή να μην πετάει πράγματα κτλ, φαντάζομαι είναι κάτι που μπορεί να γίνει. Το να του βάλει φίμωτρο όμως για να μην κλαίει ή φωνάζει (μιλάμε για 2χρονο) είναι πολύ δύσκολο και σίγουρα το να μένει δίπλα ή από κάτω ένας περίεργος επιβαρύνει την κατάσταση. Συνεχίζω να του δίνω άδικο. Γιατί, οκ μπορεί όντως να ενοχλείται κάποιες φορές, αλλά να βγαίνει να βρίζει και να φωνάζει δεν το δικαιολογώ ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Γερμανία.

Έχω ακούσει περιστατικό που κάλεσε κάποιος την αστυνομία επειδή γινόταν φασαρία από το νηπιαγωγείο απέναντι από το σπίτι του! (στα διαλείμματα) Θέλω να πω, παντού θα βρεις ένα μουρλό που ψάχνει αφορμή για να κάνει φασαρία. Μια φορά μου έκανε φασαρία μια ηλίθια, γιατί έκλαιγε το μωρό στην πλατεία και την ενοχλούσε να πιει τον καφέ της...

Έχει δίκιο η Xena. Χαμήλωσε τις απαιτήσεις σου και προσπάθησε να μην βάζεις σε καλούπια το δίχρονο, γιατί τότε μπαίνετε σε ένα φαύλο κύκλο εκνευρισμού όλοι.

Xena κατι τέτοια τρελλά περιμένω κι εγώ απο το μικρό,γι'αυτο πρέπει όντως να χαλαρώσω....

Εkavi το βασικό θέμα είναι οτι θέλει να τρέχει και τα πόδια του κάνουν πολύ θόρυβο,ούτε ουρλιάζει,ουτε πετάει πράγματα...

Στο γείτονα δεν δίνω δίκιο πια,και αυτό που του έδινα στην αρχή,με τη συμπεριφορά του το έχασε...

Το παιδί δεν κάνει φασαρία κάθε μέρα,στις 8.30 είναι στο κρεβάτι,τις τρείς τελευταίες φορές που φώναξε λειπαμε ολη μέρα,με το που γυρίσαμε με τον πρώτο θόρυβο άρχισε να βρίζει,ήταν 5.30 το απόγευμα,εκεί δεν άντεξα και πήρα την αστυνομία και την ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος μου, ώστε να του γίνει σύσταση...και οι δυο μεριές μου είπαν να τον αγνοώ και να μην κρυβόμαστε,όταν φωνάζει να του φωνάζουμε κι εμείς,δεν είναι του χαρακτήρα μου όμως να τσακωνομαι...είναι ένας προβληματικός και πιθανότατα ρατσιστής,

και οι απο πάνω μου κάνουν θόρυβο,δε βγήκα όμως να βρίσω...

Και το ωραίο είναι οτι μένω ισόγειο,σε όλο το συγκρότημα απο κάτω είναι τα γκαράζ στο δικό μου διαμέρισμα απο κάτω είναι ο τρελός.

Κατα τα αλλά θελει υπομονή και αν γίνεται προσπαθήσε να μην του φωνάζεις η να μην το χτυπάς το μικρακι - δεν φταίει μωρε ειναι 2 το πουλάκι μου

babycute αυτό είναι που με πληγώνει και με κάνει να νιώθω απαίσια...το ότι είναι μόνο 2,

πολύ μικρός...

νιώθω πως ολη η αγάπη και η προσοχή που του δίνω ακυρώνονται εξαιτίας μιας λάθος μου κίνησης.

Xena κατι τέτοια τρελλά περιμένω κι εγώ απο το μικρό,γι'αυτο πρέπει όντως να χαλαρώσω....

 

Εkavi το βασικό θέμα είναι οτι θέλει να τρέχει και τα πόδια του κάνουν πολύ θόρυβο,ούτε ουρλιάζει,ουτε πετάει πράγματα...

 

Στο γείτονα δεν δίνω δίκιο πια,και αυτό που του έδινα στην αρχή,με τη συμπεριφορά του το έχασε...

 

Το παιδί δεν κάνει φασαρία κάθε μέρα,

Ωραία, άρα το θέμα μας παύει να είναι ο γείτονας. Το θέμα είναι η δική σου υπομονή. Πρέπει να υπενθυμίζεις στον εαυτο σου ότι είναι μόνο 2χρ και ότι είναι στη φύση των παιδιών να δοκιμάζουν τα όριά τους (=τις δικές μας αντοχές).

Χαμήλωσε λοιπόν τις απαιτήσεις σου και όπου πραγματικά χρειάζεται οριοθέτηση να το κάνεις με σταθερό και ήρεμο τρόπο και ας αντιδράσει το παιδί και ας ενοχληθεί ο γείτονας. Γιατί αν το παιδί πάρει είδηση ότι ο μεγάλος σου φόβος είναι να μην κάνει φασαρία την πάτησες!

Ωραία, άρα το θέμα μας παύει να είναι ο γείτονας. Το θέμα είναι η δική σου υπομονή. Πρέπει να υπενθυμίζεις στον εαυτο σου ότι είναι μόνο 2χρ και ότι είναι στη φύση των παιδιών να δοκιμάζουν τα όριά τους (=τις δικές μας αντοχές).

Χαμήλωσε λοιπόν τις απαιτήσεις σου και όπου πραγματικά χρειάζεται οριοθέτηση να το κάνεις με σταθερό και ήρεμο τρόπο και ας αντιδράσει το παιδί και ας ενοχληθεί ο γείτονας. Γιατί αν το παιδί πάρει είδηση ότι ο μεγάλος σου φόβος είναι να μην κάνει φασαρία την πάτησες!

Λες ε???

Όντως το πρόβλημα μου είναι η υπομονή μου....

θα προσπαθήσω να κάνω όσα προτείνατε...σας ευχαριστώ όλες για το χρόνο σας!

Λες ε???

 

Όντως το πρόβλημα μου είναι η υπομονή μου....

θα προσπαθήσω να κάνω όσα προτείνατε...σας ευχαριστώ όλες για το χρόνο σας!

Ε ναι και στο κάτω κάτω δεν θες να σταματήσει γιατί σε φοβάται!!!

Όπως είπαμε συνέχιζε να του λες το ίδιο πράγμα με το ίδιο σοβαρό ύφος και μετά απο 100 φορές θα το πιάσει το νόημα

Λοιπόν έχει περάσει μια βδομάδα και η αλλαγή είναι εμφανής μπορώ να πω.

Κατ'αρχάς,η μεταφορά των δωματίων μας έχει σώσει,κυριολεκτικά!

Επιτέλους υπάρχει ένας χώρος εντός σπιτιού που μπορεί ο μικρός να πάει να παίξει ότι θέλει,να χοροπηδάει,να τρέχει και να κάνει όλα αυτά για τα οποία πριν καταπιέζονταν...

Και μένα μου κάνει πολύ καλό που ξέρω πως το παιδί μου μπορεί να παίζει όπως θέλει χωρίς να ενοχλεί,χαίρεται και τον χαίρομαι...και γενικά αυτό με βοήθησε να ηρεμήσω και να μην είμαι συνεχώς στην τσίτα....

Ήταν μια πολύ όμορφη εβδομάδα...θα συνεχίσω να ''το δουλεύω'' μέσα μου ώστε να είναι όλες οι βδομάδες σαν αυτή...

Δεν φώναξα σχεδόν καθόλου,προσπαθούσα να είμαι σταθερή,να προειδοποιώ και αν συνέχιζε ή τον έβαζα στην καρέκλα του ή του έπαιρνα τη μπάλα του(μόνο αυτή τον πονά).

Και τέλος κάτι που με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα (αν μπορώ να το πω)

προχθές ήμασταν σε μια εκδήλωση,ο μικρός δεν καθόταν και πήγαμε σε μια διπλανή αίθουσα που ήταν κι άλλες μαμάδες,Μετά απο τρείς ώρες που επιτέλους κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου(και έγινε και πάλι ο μικρός μου πρίγκιπας)

μου δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσω τις άλλες μαμάδες,

είδα μαμά με πολύ πιο ήσυχο παιδι από το δικό μου που επειδή έριξε ο μικρός τον μαρκαδόρο τον χαστουκισε (όχι τέτοια δεν κάνω)

και είδα μαμάδες που τα μικρά τους έκαναν σαν δαιμονισμένα και αυτές δεν σηκώθηκαν ούτε μια φορά(όχι εγώ προτιμώ τις φωνές απο την αναισθησία)...

τελικα δεν είναι εύκολο να κρατάς τις ισορροπίες,θέλει δουλειά...

Λοιπόν έχει περάσει μια βδομάδα και η αλλαγή είναι εμφανής μπορώ να πω.

 

Κατ'αρχάς,η μεταφορά των δωματίων μας έχει σώσει,κυριολεκτικά!

Επιτέλους υπάρχει ένας χώρος εντός σπιτιού που μπορεί ο μικρός να πάει να παίξει ότι θέλει,να χοροπηδάει,να τρέχει και να κάνει όλα αυτά για τα οποία πριν καταπιέζονταν...

 

Και μένα μου κάνει πολύ καλό που ξέρω πως το παιδί μου μπορεί να παίζει όπως θέλει χωρίς να ενοχλεί,χαίρεται και τον χαίρομαι...και γενικά αυτό με βοήθησε να ηρεμήσω και να μην είμαι συνεχώς στην τσίτα....

 

Ήταν μια πολύ όμορφη εβδομάδα...θα συνεχίσω να ''το δουλεύω'' μέσα μου ώστε να είναι όλες οι βδομάδες σαν αυτή...

 

Δεν φώναξα σχεδόν καθόλου,προσπαθούσα να είμαι σταθερή,να προειδοποιώ και αν συνέχιζε ή τον έβαζα στην καρέκλα του ή του έπαιρνα τη μπάλα του(μόνο αυτή τον πονά).

 

 

Και τέλος κάτι που με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα (αν μπορώ να το πω)

προχθές ήμασταν σε μια εκδήλωση,ο μικρός δεν καθόταν και πήγαμε σε μια διπλανή αίθουσα που ήταν κι άλλες μαμάδες,Μετά απο τρείς ώρες που επιτέλους κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου(και έγινε και πάλι ο μικρός μου πρίγκιπας)

μου δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσω τις άλλες μαμάδες,

είδα μαμά με πολύ πιο ήσυχο παιδι από το δικό μου που επειδή έριξε ο μικρός τον μαρκαδόρο τον χαστουκισε (όχι τέτοια δεν κάνω)

και είδα μαμάδες που τα μικρά τους έκαναν σαν δαιμονισμένα και αυτές δεν σηκώθηκαν ούτε μια φορά(όχι εγώ προτιμώ τις φωνές απο την αναισθησία)...

τελικα δεν είναι εύκολο να κρατάς τις ισορροπίες,θέλει δουλειά...

Μπραβο! Και σε τοσο μικρο διαστημα! Δεν ειναι λιγο...καλη συνεχεια!

Μπραβο! Και σε τοσο μικρο διαστημα! Δεν ειναι λιγο...καλη συνεχεια!

Τελικά όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται...

βασικά το πρόβλημα είναι δικό μου κι όχι τόσο του παιδιού...γι'αυτο θα συνεχίσω να προσπαθώ.

Τελικά όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται...

βασικά το πρόβλημα είναι δικό μου κι όχι τόσο του παιδιού...γι'αυτο θα συνεχίσω να προσπαθώ.

Μπράβο hara μου τα πηγές τέλεια!!