δισχιδης ραχη-πως να βρει μια μανα τη δυναμη να αποχωριστει το μωρακι της????

Πολυ δυσκολο αυτο που ζησατε,χασατε τα μωρακια σας λιγο πριν γεννηθουν..αλλα ετσι αποφασισε ο Θεος για τα αγγελουδια σας και δε θα μαθετε δυστυχως ποτε το λογο..

Για το δικο μου αγγελουδι επρεπε να αποφασισω εγω, γιαυτο νιωθω μεγαλο το βαρος που κουβαλαω.. Νομιζω πως εβαλα πιο πανω τον εαυτο μου αποτι το μωρο μου.

stefo, αυτό που κάνεις στον εαυτό σου είναι πολύ σκληρό. Στην τελική δεν ξέρεις αν θα προχωρούσε η εκγυμοσύνη μέχρι το τέλος (και όχι από τη δισχίδη ράχη, αλλά από άσχετο λόγο), πώς θα ήταν κι αν θα επιβίωνε το μωράκι, αν θα είχες τη δύναμη να βλέπεις να μεγαλώνει ένα παδί υπό τέτοιες συνθήκες, πώς θα ήταν αν..... Δεν ξέρεις τίποτα! Μόνο υποθέσεις κάνεις. Αν το ένα, αν το άλλο...

Μην μπαίνεις σε αυτήν τη διαδικασία. Μόνο εσύ ξέρεις ποσο επίπονη και επώδυνη ήταν η απόφαση που πήρες. Δε χρειάζεται να γεμίζεις και ενοχές τον εαυτό σου.

Μην κοιτάζεις πίσω σου, όσο δύσκολο κι αν είναι. Ανασυγκροτήσου και προχώρα. Αυτό που κάνεις τώρα κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάστασή σου.

Στην τελική δεν αλλάζει κάτι τώρα. Ναι, μπορεί να ήσουν όσο δυνατή θα ήθελες. ναι, μπορεί να έκανες το σωστό. όχι, μπορεί να έκανες λάθος... Θα τρελλαθείς αν το συνεχίσεις

Δεν ξέρω αν φαίνονται κυνικά αυτά που γράφω, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Απλώς στενοχωριέμαι όταν μία κοπέλα έχει υποστεί τέτοια επίπονη διαδικασία να αυτομαστιγώνεται.

Καλή μου stefo.. δεν ξέρω αν ήταν ο θεός που αποφασισε για το μωρό μου, ή αν ήταν απλά θέμα τυχης (ατυχίας βασικά..), αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτός που αποφάσησε για το δικό μου μωρό, αποφάσησε και για το δικό σου. Μην ρίχνεις ευθύνες στον εαυτό σου. Δυστυχώς η αποφαση για την υγεία του μωρού σου είχε παρθεί πριν πάρεις εσύ τη δική σου..

Εχετε δικιο κοριτσια κι ευχαριστω πολυ για τη στηριξη! Το μονο που εχω να κανω ειναι να προχωρησω και θα το κανω.. Μακαρι συντομα ολες μας να εχουμε υγιη μωρακια και οι μανουλες να χαιρεστε τα παιδακια σας!

Κοριτσια γεια σας. Ειμαι καινουρια και στη σελιδα αλλα και στις μαμαδοεμπειριες. Δυστυχως η πρωτη μου εγκυμοσυνη δεν ειχε καλο τελος αλλα δεν ξερω σε ποια κατηγορια πρεπει να την καταχωρισω. Βρηκαν στο εμβρυο μια εγκεφαλοκηλη και εκανα διακοπη την 16 εβδομαδα. Με οσα διαβασα στο ιντερνετ το εβαζαν μαζι με τη δισχιδη ραχη στα προβληματα του νευρικου σωληνα. Ειχε καμια παρομοια εμπειρια; Οι γιατροι μου ειπαν πως δεν ειναι δειγμα καποιου συνδρομου, πως ηταν ενα τυχαιο γεγονος, ετσι δεν εκανα κανεναν μοριακο κτλ εγχο. Αν καποια ξερει κατι πολυ θα με βοηθουσε... Αισθανομαι οτι πετυχα το πιο περιεργο και σπανιο πραγμα στον κοσμο. Αν και ελπιζω και ευχομαι να μην το εχει καμια σας ποτε...

Ευχαριστω πολυ

Parisa πολυ λυπάμαι για την απωλεια σου. Εχω χασει κι εγω μωρακι κ μπορω να σε καταλαβω. Ο χρονος βοηθαει. Οσο για το προβλημα που ειχε το εμβρυακι σου εχω ακουσει οτι πρόκειται για κατι τυχαίο. Οι γιατροι ξερουν. Ευχομαι συντομα με ενα μωρακι στην αγκαλιά σου!!

Νόμιζα πως μόνο σε μένα έτυχε, πως μόνο εγώ έπρεπε να πάρω τέτοια απόφαση. Διαβάζω μέρες τώρα τις συζητήσεις σας, γι'αυτό αποφάσισα να καταθέσω κι εγώ τη μεγάλη μου ιστορία. Γεννημένη πριν 30 χρόνια και με τη μητέρα μου να λέει ότι δεν με ένιωθε σχεδόν καθόλου (1 φορά μπήκε σε υπέρηχο τότε), έφερα μια πάθηση στα άνω και κάτω άκρα, η οποία θεραπεύτηκε μετά από 20 χρόνια και 18 επεμβάσεις στην Κύπρο και στην Αμερική. Μόλις γεννήθηκα, η διάγνωση έλεγε, πιθανή τρισωμία 18; 100% καθυστερημένο κοριτσάκι. Μεγάλωσα φυσιολογικότατα και έγινα μανούλα 2 υπέροχων και υγιέστατων παιδιών και δασκάλα παιδιών με ειδικές ανάγκες. Πάντα με το φόβο της πάθησης μου να παραμονεύει, έρχεται 3ο μωράκι. Στον 3ο μήνα, ο υπέρηχος έδειξε πιθανότητα ανωμαλίας στα άνω και κάτω άκρα, όπως η δική μου. Θα δούμε την εξέλιξη στον 5ο μήνα. Μέχρι τότε η ζωή μας κυλούσε φυσιολογικά, με το σαράκι όμως να τρώει τον άντρα μου τι να συμβαίνει με το μωρό. Στον 5ο μήνα, κρύος ιδρώτας. μπαινόβγαινα στην αίθουσα των υπερήχων κάθε μισή ώρα, μέχρι που αναγκάστηκαν να φέρουν μια εξειδικευμένη (τρομάρα της) για να μας μιλήσει. Εκτός από την πάθηση των άκρων, τώρα οι μετρήσεις σε όλο το κεφάλι ήταν μικρότερες του φυσιολογικού. Τρισωμία 18, μας ανακοίνωσαν. Σας προτρέπουμε σε διακοπή κύησης.... Τα χάσαμε, ένιωσα πως με κοροιδευαν. Δεν γίνεται, τους είπα, κάποιο λάθος κάνετε.... Δεν γύρισα να δω τον άντρα μου, δεν τον ρώτησα, δεν το συζητήσαμε καθόλου. Λακωνική απάντηση, ΟΧΙ, δεν κάνω διακοπή, θα πάρω 2η γνώμη. Ο άντρας μου δεν μίλησε, ξέρω όμως ότι εξακολουθούσε να βασανίζεται.... Το οικογενειακό μου περιβάλλον με πίεζε μέχρι τρομερά. Είχα κλείσει τα αυτιά μου και δεν άκουγα κανένα. ήμουν πεπεισμένη ότι το μωρό μας θα ήταν μια χαρά... Μερικές μέρες μετά, η 2η γνώμη έλεγε πως το μόνο μη φυσιολογικό, ήταν τα άκρα, τίποτα άλλο.... Χαμογέλασα, ένιωσα λες και ξαναγεννήθηκα. Προχωρήσαμε κανονικά με την εγκυμοσύνη, νιώθοντας ότι σήκωσα πάνω μου όλο το βάρος της ευθύνης για τη ζωούλα του μωρού μας. Και να που γεννήθηκε, ένα τόσο δα σποράκι, με την δική μου πάθηση. Μετά 'έκλαψα, πόνεσα για ότι θα χρειαζόταν να περάσει το μικρό μας μέχρι να γίνει καλά, νόμιζα ότι ήξερα την όλη διαδικασία, μιας και τα είχα περάσει από πρώτο χέρι.... όμως, κάποιος βοήθησε, κάποιος μου άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά μου. δεν ξέρω ποιος, όμως με 1 μόνο επέμβαση, ο γιος μας έγινε μια χαρά. Δύσκολη η περίοδος που διανύσαμε μέχρι το τελικό αποτέλεσμα, όμως το σημαντικό είναι το τώρα. Όλα έγιναν μια ανάμνηση, που ευτυχώς θυμόμαστε μόνο εμείς και όχι τα παιδιά μας.

Και φτάνουμε στο τώρα, αυτό που πονάει περισσότερο από κάθε άλλο πόνο που πέρασα στη ζωή μου. Στα 30 λοιπόν, το καμπανάκι μου βάρεσε, ήθελα ένα ακόμα μωράκι. Ο άντρας μου, τα λατρεύει τα παιδιά, δεν χρειάστηκε να το συζητήσουμε περισσότερο από 5 λεπτά.... Τώρα πλέον δεν μας ένοιαζε αν το μωράκι μας έφερνε την πάθηση στα άκρα, ξέραμε την διαδικασία και ήταν πια εύκολη.... Αυτό είχαμε πει και στην Γιατρό στους υπερήχους. Ενώ στις άλλες εγκυμοσύνες, δεν είχα κανένα περίεργο σύμπτωμα ή πόνο, τώρα ξεκινήσαμε ανάποδα. Είχα 2 φορές αίμα τον 2ο μήνα, πόνους χαμηλά στην κοιλιά και συχνές δυσφορίες. Θα μου πείτε, κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική.... Ίσως ήταν προμήνυμα... Στον 3ο μήνα, πιθανότητα πάθησης άκρων.... χαμογελάσαμε και είπαμε πως προχωρούμε. Τραγική ειρωνεία....θα έκανα 1 φορά το μήνα υπέρηχο για να σιγουρευτούμε ότι όλα ήταν καλά). ΣΤΟΝ 4ο μήνα, δεν άλλαξε κάτι. Στον 5ο όμως μαύρισε η ψυχή μας...17 Σεπτεμβρίου μαθαίνουμε ότι το μωρό μας ήταν υδροκέφαλο σε μεγάλο βαθμό, η πίεση στο κεφαλάκι τεράστια και ο εγκέφαλος μόλις μερικούς κόκκους φακής. Χάθηκα, δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα άλλο. Το μωρό δεν το ένιωθα ιδιαίτερα να κινείται, όμως σκέφτηκα πως ήταν φυσιολογικό αφού κι εγώ έτσι ήμουν. Έκλαψα πολύ εκείνη τη μέρα, δεν θυμάμαι πόσα λεπτά κατάφερα να κοιμηθώ για να μην κλαίω.... Την επόμενη μέρα ξανά στον υπέρηχο. Έφαγα πολλές σοκολάτες για να γυρίσει, αλλά τίποτα. Με δυσκολία κατάφεραν να τελειώσουν οι μετρήσεις της προηγούμενης μέρας. Το μόνο σημείο που δεν κατάφεραν 2 μέρες να δουν, ήταν το τελείωμα της σπονδυλικής στήλης. Σοβαρή διανοητική καθυστέρηση, παράλυτο από τη μέση και κάτω τουλάχιστον, ακράτια. Θ α σας το πω απλά, θα είναι ένα μωράκι φυτό, μόνο η καρδιά του θα χτυπά.Λύγισα, έκλαψα χωρίς να βγάλω άχνα και σηκώθηκα να πάρω αέρα. Ο άντρας μου με το γιατρό, συζήτησαν το ενδεχόμενο της διακοπής. Που να μου το έλεγε.... ήξερε πως δεν θα δεχόμουν, ήμουν ανένδοτη.... 2 μέρες μετά, βρεθήκαμε στην Αγγλία για 2η γνώμη. Ο Νικολαΐδης μας είπε: Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, η βλάβη είναι μεγάλη... Με ακούμπησε στο πόδι και με ρώτησε: Είσαι κατά της έκτρωσης? Ναι, απάντησα και μετά κενό.... Να η τρύπα στην πλάτη, το παιδάκι σας θα είναι παράλυτο, φυτό, ξεστόμισε. Αν καταφέρει να ζήσει, γιατί με τόση πίεση, ίσως πεθάνει μέσα σου, ίσως στη γέννα, ίσως και λίγο αργότερα.... Περίμενα ένα θαύμα, κάτι να αλλάξει, να βρεθεί τρόπος να γίνει το μωράκι μου καλά.... Άδικα είχα ελπίδες. Ο άντρας μου τα ζύγισε όλα, όσο μπορούσε, είχε σκεφτεί και έπρεπε να μου το ανακοινώσει.... Χάθηκα, πως να αφαιρούσα τη ζωούλα του, ήμασταν οι γονείς του και είχαμε υποχρέωση να το βοηθήσουμε όσο μπορούσαμε. Δεν το χωρούσε ο νους μου... Και περίμενα, και παρακαλούσα μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν ήξερα το σωστό και το λάθος, δεν μπορούσα να αποφασίσω, ήξερα, μπορούσα να το βοηθήσω λόγω πείρας, ήμουν έτοιμη να τρέξω σε ενδομήτριες πειραματικές θεραπείες. Όμως 28/9 δεν επικοινωνούσα... θυμάμαι να ετοιμάζω μια βαλίτσα με 2 νυχτικά, να ξυπνάω τον άντρα μου και να μπαίνω στο αμάξι. Δεν ξέρω αν εκείνη τη στιγμή με έσπρωξε το υποσυνείδητο ή η πίεση από τους άλλους.... Τα υπόλοιπα για όσες το πέρασαν είναι γνωστά. Έχω λιώσει στο κλάμα, κλαίνε μαζί μου και τα παιδάκια μου. 2 φορές τη μέρα πάω στο κοιμητήριο και κλαίω, του μιλάω, εκεί που βάλαμε το κουτάκι που μας δώσανε. Μόλις είχε αρχίσει να βγάζει μαλλάκια, ήταν ένα κανονικό μωράκι 616 gr με μια τρυπούλα στην πλάτη. Κάθε λίγο φιλάω τη φωτογραφία του για να πάρω δύναμη....Δεν ξέρω πως περνάει αυτός ο πόνος, αυτή η απώλεια. Το μωράκι μου στο χώμα αντί στην αγκαλιά μου. Το στήθος μου να πρήζεται κάθε 3 ώρες, κι εγώ μόνο να κλαίω. Ο άντρας μου προσπαθεί να με παρηγορήσει, κι αν θέλω, όταν θέλω να κάνουμε άλλο μωράκι.... Χτες, το μικρούλι μας, το 4χρονο αγοράκι μας μου είπε κάτι πολύ σοφό.... Μην ανησυχείς μαμά, εκεί που είναι το αδερφάκι μας είναι και η γιαγιά και άλλα παιδάκια και παίζουν. Θα κάνω προσευχούλα στο Θεούλη να μας το κάνει καλά και να το βάλει ξανά στην κοιλιά σου. Αλλά θα του πω να μας στείλει και ένα φάρμακο, για να μην πονάει το μωράκι μας όταν θα ξαναέρθει. Μαμά, ο Θεούλης σπίτι του έχει φάρμακα???

Δεν μπόρεσα να σταυρώσω λέξη, μόνο δάκρυα πάλι...

..................................κατάθεση ψυχής................................................

Νόμιζα πως μόνο σε μένα έτυχε, πως μόνο εγώ έπρεπε να πάρω τέτοια απόφαση. Διαβάζω μέρες τώρα τις συζητήσεις σας, γι'αυτό αποφάσισα να καταθέσω κι εγώ τη μεγάλη μου ιστορία. Γεννημένη πριν 30 χρόνια και με τη μητέρα μου να λέει ότι δεν με ένιωθε σχεδόν καθόλου (1 φορά μπήκε σε υπέρηχο τότε), έφερα μια πάθηση στα άνω και κάτω άκρα, η οποία θεραπεύτηκε μετά από 20 χρόνια και 18 επεμβάσεις στην Κύπρο και στην Αμερική. Μόλις γεννήθηκα, η διάγνωση έλεγε, πιθανή τρισωμία 18; 100% καθυστερημένο κοριτσάκι. Μεγάλωσα φυσιολογικότατα και έγινα μανούλα 2 υπέροχων και υγιέστατων παιδιών και δασκάλα παιδιών με ειδικές ανάγκες. Πάντα με το φόβο της πάθησης μου να παραμονεύει, έρχεται 3ο μωράκι. Στον 3ο μήνα, ο υπέρηχος έδειξε πιθανότητα ανωμαλίας στα άνω και κάτω άκρα, όπως η δική μου. Θα δούμε την εξέλιξη στον 5ο μήνα. Μέχρι τότε η ζωή μας κυλούσε φυσιολογικά, με το σαράκι όμως να τρώει τον άντρα μου τι να συμβαίνει με το μωρό. Στον 5ο μήνα, κρύος ιδρώτας. μπαινόβγαινα στην αίθουσα των υπερήχων κάθε μισή ώρα, μέχρι που αναγκάστηκαν να φέρουν μια εξειδικευμένη (τρομάρα της) για να μας μιλήσει. Εκτός από την πάθηση των άκρων, τώρα οι μετρήσεις σε όλο το κεφάλι ήταν μικρότερες του φυσιολογικού. Τρισωμία 18, μας ανακοίνωσαν. Σας προτρέπουμε σε διακοπή κύησης.... Τα χάσαμε, ένιωσα πως με κοροιδευαν. Δεν γίνεται, τους είπα, κάποιο λάθος κάνετε.... Δεν γύρισα να δω τον άντρα μου, δεν τον ρώτησα, δεν το συζητήσαμε καθόλου. Λακωνική απάντηση, ΟΧΙ, δεν κάνω διακοπή, θα πάρω 2η γνώμη. Ο άντρας μου δεν μίλησε, ξέρω όμως ότι εξακολουθούσε να βασανίζεται.... Το οικογενειακό μου περιβάλλον με πίεζε μέχρι τρομερά. Είχα κλείσει τα αυτιά μου και δεν άκουγα κανένα. ήμουν πεπεισμένη ότι το μωρό μας θα ήταν μια χαρά... Μερικές μέρες μετά, η 2η γνώμη έλεγε πως το μόνο μη φυσιολογικό, ήταν τα άκρα, τίποτα άλλο.... Χαμογέλασα, ένιωσα λες και ξαναγεννήθηκα. Προχωρήσαμε κανονικά με την εγκυμοσύνη, νιώθοντας ότι σήκωσα πάνω μου όλο το βάρος της ευθύνης για τη ζωούλα του μωρού μας. Και να που γεννήθηκε, ένα τόσο δα σποράκι, με την δική μου πάθηση. Μετά 'έκλαψα, πόνεσα για ότι θα χρειαζόταν να περάσει το μικρό μας μέχρι να γίνει καλά, νόμιζα ότι ήξερα την όλη διαδικασία, μιας και τα είχα περάσει από πρώτο χέρι.... όμως, κάποιος βοήθησε, κάποιος μου άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά μου. δεν ξέρω ποιος, όμως με 1 μόνο επέμβαση, ο γιος μας έγινε μια χαρά. Δύσκολη η περίοδος που διανύσαμε μέχρι το τελικό αποτέλεσμα, όμως το σημαντικό είναι το τώρα. Όλα έγιναν μια ανάμνηση, που ευτυχώς θυμόμαστε μόνο εμείς και όχι τα παιδιά μας.

Και φτάνουμε στο τώρα, αυτό που πονάει περισσότερο από κάθε άλλο πόνο που πέρασα στη ζωή μου. Στα 30 λοιπόν, το καμπανάκι μου βάρεσε, ήθελα ένα ακόμα μωράκι. Ο άντρας μου, τα λατρεύει τα παιδιά, δεν χρειάστηκε να το συζητήσουμε περισσότερο από 5 λεπτά.... Τώρα πλέον δεν μας ένοιαζε αν το μωράκι μας έφερνε την πάθηση στα άκρα, ξέραμε την διαδικασία και ήταν πια εύκολη.... Αυτό είχαμε πει και στην Γιατρό στους υπερήχους. Ενώ στις άλλες εγκυμοσύνες, δεν είχα κανένα περίεργο σύμπτωμα ή πόνο, τώρα ξεκινήσαμε ανάποδα. Είχα 2 φορές αίμα τον 2ο μήνα, πόνους χαμηλά στην κοιλιά και συχνές δυσφορίες. Θα μου πείτε, κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική.... Ίσως ήταν προμήνυμα... Στον 3ο μήνα, πιθανότητα πάθησης άκρων.... χαμογελάσαμε και είπαμε πως προχωρούμε. Τραγική ειρωνεία....θα έκανα 1 φορά το μήνα υπέρηχο για να σιγουρευτούμε ότι όλα ήταν καλά). ΣΤΟΝ 4ο μήνα, δεν άλλαξε κάτι. Στον 5ο όμως μαύρισε η ψυχή μας...17 Σεπτεμβρίου μαθαίνουμε ότι το μωρό μας ήταν υδροκέφαλο σε μεγάλο βαθμό, η πίεση στο κεφαλάκι τεράστια και ο εγκέφαλος μόλις μερικούς κόκκους φακής. Χάθηκα, δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα άλλο. Το μωρό δεν το ένιωθα ιδιαίτερα να κινείται, όμως σκέφτηκα πως ήταν φυσιολογικό αφού κι εγώ έτσι ήμουν. Έκλαψα πολύ εκείνη τη μέρα, δεν θυμάμαι πόσα λεπτά κατάφερα να κοιμηθώ για να μην κλαίω.... Την επόμενη μέρα ξανά στον υπέρηχο. Έφαγα πολλές σοκολάτες για να γυρίσει, αλλά τίποτα. Με δυσκολία κατάφεραν να τελειώσουν οι μετρήσεις της προηγούμενης μέρας. Το μόνο σημείο που δεν κατάφεραν 2 μέρες να δουν, ήταν το τελείωμα της σπονδυλικής στήλης. Σοβαρή διανοητική καθυστέρηση, παράλυτο από τη μέση και κάτω τουλάχιστον, ακράτια. Θ α σας το πω απλά, θα είναι ένα μωράκι φυτό, μόνο η καρδιά του θα χτυπά.Λύγισα, έκλαψα χωρίς να βγάλω άχνα και σηκώθηκα να πάρω αέρα. Ο άντρας μου με το γιατρό, συζήτησαν το ενδεχόμενο της διακοπής. Που να μου το έλεγε.... ήξερε πως δεν θα δεχόμουν, ήμουν ανένδοτη.... 2 μέρες μετά, βρεθήκαμε στην Αγγλία για 2η γνώμη. Ο Νικολαΐδης μας είπε: Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, η βλάβη είναι μεγάλη... Με ακούμπησε στο πόδι και με ρώτησε: Είσαι κατά της έκτρωσης? Ναι, απάντησα και μετά κενό.... Να η τρύπα στην πλάτη, το παιδάκι σας θα είναι παράλυτο, φυτό, ξεστόμισε. Αν καταφέρει να ζήσει, γιατί με τόση πίεση, ίσως πεθάνει μέσα σου, ίσως στη γέννα, ίσως και λίγο αργότερα.... Περίμενα ένα θαύμα, κάτι να αλλάξει, να βρεθεί τρόπος να γίνει το μωράκι μου καλά.... Άδικα είχα ελπίδες. Ο άντρας μου τα ζύγισε όλα, όσο μπορούσε, είχε σκεφτεί και έπρεπε να μου το ανακοινώσει.... Χάθηκα, πως να αφαιρούσα τη ζωούλα του, ήμασταν οι γονείς του και είχαμε υποχρέωση να το βοηθήσουμε όσο μπορούσαμε. Δεν το χωρούσε ο νους μου... Και περίμενα, και παρακαλούσα μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν ήξερα το σωστό και το λάθος, δεν μπορούσα να αποφασίσω, ήξερα, μπορούσα να το βοηθήσω λόγω πείρας, ήμουν έτοιμη να τρέξω σε ενδομήτριες πειραματικές θεραπείες. Όμως 28/9 δεν επικοινωνούσα... θυμάμαι να ετοιμάζω μια βαλίτσα με 2 νυχτικά, να ξυπνάω τον άντρα μου και να μπαίνω στο αμάξι. Δεν ξέρω αν εκείνη τη στιγμή με έσπρωξε το υποσυνείδητο ή η πίεση από τους άλλους.... Τα υπόλοιπα για όσες το πέρασαν είναι γνωστά. Έχω λιώσει στο κλάμα, κλαίνε μαζί μου και τα παιδάκια μου. 2 φορές τη μέρα πάω στο κοιμητήριο και κλαίω, του μιλάω, εκεί που βάλαμε το κουτάκι που μας δώσανε. Μόλις είχε αρχίσει να βγάζει μαλλάκια, ήταν ένα κανονικό μωράκι 616 gr με μια τρυπούλα στην πλάτη. Κάθε λίγο φιλάω τη φωτογραφία του για να πάρω δύναμη....Δεν ξέρω πως περνάει αυτός ο πόνος, αυτή η απώλεια. Το μωράκι μου στο χώμα αντί στην αγκαλιά μου. Το στήθος μου να πρήζεται κάθε 3 ώρες, κι εγώ μόνο να κλαίω. Ο άντρας μου προσπαθεί να με παρηγορήσει, κι αν θέλω, όταν θέλω να κάνουμε άλλο μωράκι.... Χτες, το μικρούλι μας, το 4χρονο αγοράκι μας μου είπε κάτι πολύ σοφό.... Μην ανησυχείς μαμά, εκεί που είναι το αδερφάκι μας είναι και η γιαγιά και άλλα παιδάκια και παίζουν. Θα κάνω προσευχούλα στο Θεούλη να μας το κάνει καλά και να το βάλει ξανά στην κοιλιά σου. Αλλά θα του πω να μας στείλει και ένα φάρμακο, για να μην πονάει το μωράκι μας όταν θα ξαναέρθει. Μαμά, ο Θεούλης σπίτι του έχει φάρμακα???

Δεν μπόρεσα να σταυρώσω λέξη, μόνο δάκρυα πάλι...

 

..................................κατάθεση ψυχής................................................

 

Αχ πόσο με συγκίνησε η ιστορία σου και οι ιστορίες πολλών κοριτσιών εδώ μέσα! Συγχαρητήρια για τη δύναμη που έδειξες σε όλες τις εγκυμοσύνες σου! η απώλεια είναι απώλεια, όποτε και αν συμβεί. Μη νιώθεις τύψεις... Έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες... Έχεις ένα αγγελάκι στον ουρανό και 3 εκεί κόντα σου που σε χρειάζονται! Πέρασα και εγώ τη δοκιμασία μου και όπως δικαιώθηκες εσύ στο 3ο παιδάκι σου έτσι δικαιώθηκα και εγώ στο 2ο. Επίσης το αγοράκι σου είναι πολύ αποστομοτικό με τη σοφία που σου απάντησε ( να ευθυμησουμε λίγο)

Διάβασα σχεδόν όλα τα μηνύματα..είστε όλες τόσο γενναίες...Εγώ γέννησα πρίν δυο χρόνια ενα πανέμορφο κοριτσάκι και την δεύτερη μέρα μάθαμε πως μάλλον έχει δισχιδή ράχη.Είμαστε από τις "τυχερές" περιπτώσεις που το παιδί δεν έχει υδροκεφαλία ούτε πρόβλημα με το ουροποιητικό,προς το παρόν τουλάχιστον.Έχει μόνο μειωμένη κινητικότητα στο δεξί της ποδαράκι και θα χρειαστεί υποστήριξη στο περπάτημα.Είναι πανέξυπνη,πολύ πάνω απο την ηλικία της και πολύ πεισματάρα.Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν...Είναι ένα χαρισμαρικό πλάσμα με μια μικρή ιδιαιτερότητα.Αυτό της έδωσε ο θεός και με αυτό θα παλέψει.Το μόνο που φοβάμαι είναι πως θέλω να της χαρίσω ένα αδερφάκι αλλά οι πιθανότητες είναι εναντίον μας...

On 13/3/2017 at 0:09 ΠΜ, love.. είπε:

On 13/3/2017 at 0:09 ΠΜ, love.. είπε:

Διάβασα σχεδόν όλα τα μηνύματα..είστε όλες τόσο γενναίες...Εγώ γέννησα πρίν δυο χρόνια ενα πανέμορφο κοριτσάκι και την δεύτερη μέρα μάθαμε πως μάλλον έχει δισχιδή ράχη.Είμαστε από τις "τυχερές" περιπτώσεις που το παιδί δεν έχει υδροκεφαλία ούτε πρόβλημα με το ουροποιητικό,προς το παρόν τουλάχιστον.Έχει μόνο μειωμένη κινητικότητα στο δεξί της ποδαράκι και θα χρειαστεί υποστήριξη στο περπάτημα.Είναι πανέξυπνη,πολύ πάνω απο την ηλικία της και πολύ πεισματάρα.Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν...Είναι ένα χαρισμαρικό πλάσμα με μια μικρή ιδιαιτερότητα.Αυτό της έδωσε ο θεός και με αυτό θα παλέψει.Το μόνο που φοβάμαι είναι πως θέλω να της χαρίσω ένα αδερφάκι αλλά οι πιθανότητες είναι εναντίον μας...

 

Κοριτσια λυπαμαι πολυ για αυτα που περασατε. Θελει δυναμη για να ξεπερασεις τετοιες καταστασεις. Εγω γεννησα πριν σχεδον 7 χρονια ενα αγορακι κ εμαθα τη μερα που το γεννησα οτι ειχε δισχιδη ραχη. Ευτυχως δεν ειχαμε υδροκεφαλια. Ο μικρος χειρουργηθηκε οταν ηταν τριων μηνων χωρις να αποκολληθει ο νωτιαιος μυελος. Ευτυχως δεν εχει καποιο ιδιαιτερο κινητικο. Μια δυσκολια μονο στο ενα ποδαρακι. Επισης δεν εχουμε κατι ουρολογικο (ακομα τουλαχιστον). Το προβλημα ειναι η αναμονη να παρει ο μικρος ολο το υψος του για να δουμε αν θα μας παρασυρει αλλα νευρα κ ζω συνεχεια με αυτο το αγχος. Μας παρακολουθει νευροχειρουργος, ορθοπαιδικος, ουρολογος, παμε στο Ελεπαπ για φυσικοθεραπειες και κανουμε κ θεραπευτικη πισινα. Δυστυχως δεν ειναι καθολου αστεια παθηση ακομα κ για εμας που ειναι οπως μας λενε απο τις λιγες περιπτωσεις με τοσο καλη εξελιξη. Συνηθως εχει παραλυσια των κατω ακρων, ακρατια σε ουρα και κοπρανα, υδροκεφαλια... Αυτο που κ μενα με στεναχωρει ειναι οτι τρεμω στην ιδεα να κανω αλλο παιδι. Αγχωνομαι φοβερα κ μονο στην ιδεα. 

On 13/3/2017 at 0:09 ΠΜ, love.. είπε:

 

Ειμαι κι εγω νεο μελος..διαβασα οτι περασες και πανω κατω τα ερωτηματικα που εχεις μεσα σου και ο πονος ειναι ιδιος...

Πριν 2 εβδομαδες....στις 16/06/17  εκανα καισαρικη....ποναω και σωματικα και ψυχικα!!! Αν και το "ποναω" ειναι πολυ λιγο....

6 μηνων εφτασα....25 εβδομαδων και 2 ημερων... τον ενιωθα τον αγγελο μου καθε μερα....καθε μερα ολη μερα!!!! 3 μηνες μενανε που θα τον ειχα στην αγκαλια μου!!!! Τελος Αυγουστου....

Η β επιπεδου εδειξε 2 προβληματα..εξομφαλος και μονηρη ομφαλικη αρτηρια... υποβληθηκα σε αμνιοπαρακεντηση... αγχος κι αγωνια μεχρι να μας πουν τα πρωτα αποτελεσματα....εβγαλα ψυχοσωματικα..πηγα στον αλλο κοσμο και γυρισα... "Δεν εχει καποιο συνδρομο που φοβομασταν.  Τωρα μενει να γινει ο επαναληπτικος για την καρδουλα σε 1-2 βδομαδες να μεγαλωσει πιο πολυ για να φανει" ...αλλο στρες απο κει... αφου εγινε κι αυτο και μας ειπαν ολα καλα και πηραμε μια ανασα, καναμε υπομονη με αισιοδοξια οτι τα ολοκληρωμενα αποτελεσματα μετα απο 1 μηνα που θα εβγαιναν θα ηταν καλα....

Χτυπαει το κιν. του αντρα μου..ηταν η γιατρος... το καταλαβα αμεσως..γιατι δεν πηρε εμενα.."Εκατε απο το ιατρειο μου, σας περιμενω τωρα. Βγηκαν τα αποτελεσματα και δεν ειναι πολυ καλα"

Ετρεμα σε ολη τη διαδρομη κι εκλαιγα. Μεχρι που βρεθηκα μπροστα στη γιατρο μου και δεν ηθελα να πιστεψω αυτα που μου ελεγε...

Πηγαμε σε 2 γεννετιστες...τα αποτελεσματα αποκαρδιοτικα...ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΧΡΩΜΟΣΩΜΑ 13 που σημαινει οτι θα εχει πολλα προβληματα το μωρο οπως βαρια νοητικη στερηση ή καρδιακα προβληματα ή με το αιμα του κλπ... και αγνωστο το ποσο θα ζησει..

ΕΤΥΧΕ μας ειπαν ολοι! Προβλημα καθαρα του μωρου κι οχι γονιδιακο ή κληρονομικο.

Η αποφαση μονοδρομος...αποφασισαμε να τερματισουμε την κυηση...η μερα αυτη που εγινε δεν θα ξεχαστει ΠΟΤΕ!!!ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΙΩΝΩ ΜΕ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΟΥΝ!!!!ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΑ ΑΥΤΟ??? Aπο την αλλη ολοι μου λενε οτι το λυτρωσα κι εκανα το σωστο...δε ξερω...δεν ειμαι καλα..ΥΠΟΦΕΡΩ!!! Τι να πω??? Για τη στιγμη που εγινε η διακοπη?? Για την διαδικαδια της καισαρικης που βιωσα?? Για τους πονους?? Για το οτι ηθελα να ουρλιαξω και δε μπορουσα γιατι υπεφερα απο τους πονους?? Για το οτι θα παω σε λιγες μερες να δω τον ταφο του μωρου μου??? 

Θα κανεις αλλο ολοι μου λενε... δε με βοηθαει αυτο!!! Τι παει να πει αλλο?? Λες και ηταν κατι που απλα το εχασα και θα αντικατασταθει αλλο!!! Φοβαμαι να κανω αλλο!!! Δε ξερω αν θελω...κι αν περασω τα ιδια??? Οχι οχι!! Να γεννησω και να μεινω με αδεια χερια?? Με αδεια ψυχη?? Με αδεια κοιλια?? Δε μπορω να το χωνεψω...δε μπορω να το καταπιω...δεν ειναι δυνατον να τα ζω εγω ολα αυτα...

καλησπερα Αnna Pap!

Λιγο πριν το φετινο Πασχα και ενω ημουν στην 23 εβομαδα προχωρησα κι εγω σε διακοπη κυησης λογω δυσχιδους ραχης...χασαμε τη γη κατω απτα ποδια μας...τοσα ονειρα γκρεμιστηκαν σε μια στιγμη!3 μερες κρατησε ο φυσιολοφικος τοκετος τις οποιες και δε θα ξεχασω ποτε...εγω απλα θα σου πω πως ο πονος μπορει να μη ξεχαστει αλλα λιγο θα ξεθωριασει...ειναι νωρις ακομα...εμεις μετα απο 3 μηνες μπορω να πω κανουμε και ονειρα παλι χωρις βεβαια να ξεχναμε ποτε το αγγελουδι μας...ενα κομματι σου φευγει μαζι με το μωρακι...το ξερω σε καταλαβαινω...θα περασεις οπως κι εγω ακομα περνω,πολλα ψυχικα σκαμπαναβασματα...μη τα φοβασαι ειναι φυσιολογικα!ολες οι αντιδρασεις ειναι φυσιολογικες...νευρα,θυμος,απελπισια...εξωτερικευσε τα...μιλα με το αντρα σου για το τι νιωθεις...μη ντρεπεσαι για κανενα σου συναισθημα...το ''θακανεις αλλο'' το ακουσα κι εγω...παντα απαντω πως ''ναι θα κανω αλλο,αλλα θα εχω δυο παιδια ενα εδω κι ενα εκει ψηλα''...δε θα κανεις αλλο προς αντικατασταση του πρωτου...θα κανεις αλλο γιατι αγαπας τα παιδια και αυτο θα γινει οταν αισθανθεις και παλι δυνατη!!!

κρατησα εκεινες τις στιγμες σαν φυλαχτο...εκλαψα και κλαιω για το μωρο μου...ομως οταν 4 γιατροι μου ειπανε πως ειτε θα πεθαινε μεσα μου,ειτε οταν γεννιοταν(ηταν βαριας μορφης το προβλημα) θεωρησαμε πως ετσι θα το λυτρωναμε...

απαντησεις σε ολα αυτα που ρωτας δεν εχει κανεις να δωσει...το ξερω...τυχαιο γεγονος και το δικο μας και το δικο σας...

ευχομαι μερα με τη μερα να ηρεμησει η ψυχη σου...δωσε χρονο στον εαυτο σου...δεν ειναι απλο αυτο που ζησαμε!για οτι χρειαστεις..εστω και καποιον να μιλησεις...μπορεις να μου στειλεις μνμ.

23 ώρες πρίν, SOFIATSIR είπε:

καλησπερα Αnna Pap!

Λιγο πριν το φετινο Πασχα και ενω ημουν στην 23 εβομαδα προχωρησα κι εγω σε διακοπη κυησης λογω δυσχιδους ραχης...χασαμε τη γη κατω απτα ποδια μας...τοσα ονειρα γκρεμιστηκαν σε μια στιγμη!3 μερες κρατησε ο φυσιολοφικος τοκετος τις οποιες και δε θα ξεχασω ποτε...εγω απλα θα σου πω πως ο πονος μπορει να μη ξεχαστει αλλα λιγο θα ξεθωριασει...ειναι νωρις ακομα...εμεις μετα απο 3 μηνες μπορω να πω κανουμε και ονειρα παλι χωρις βεβαια να ξεχναμε ποτε το αγγελουδι μας...ενα κομματι σου φευγει μαζι με το μωρακι...το ξερω σε καταλαβαινω...θα περασεις οπως κι εγω ακομα περνω,πολλα ψυχικα σκαμπαναβασματα...μη τα φοβασαι ειναι φυσιολογικα!ολες οι αντιδρασεις ειναι φυσιολογικες...νευρα,θυμος,απελπισια...εξωτερικευσε τα...μιλα με το αντρα σου για το τι νιωθεις...μη ντρεπεσαι για κανενα σου συναισθημα...το ''θακανεις αλλο'' το ακουσα κι εγω...παντα απαντω πως ''ναι θα κανω αλλο,αλλα θα εχω δυο παιδια ενα εδω κι ενα εκει ψηλα''...δε θα κανεις αλλο προς αντικατασταση του πρωτου...θα κανεις αλλο γιατι αγαπας τα παιδια και αυτο θα γινει οταν αισθανθεις και παλι δυνατη!!!

κρατησα εκεινες τις στιγμες σαν φυλαχτο...εκλαψα και κλαιω για το μωρο μου...ομως οταν 4 γιατροι μου ειπανε πως ειτε θα πεθαινε μεσα μου,ειτε οταν γεννιοταν(ηταν βαριας μορφης το προβλημα) θεωρησαμε πως ετσι θα το λυτρωναμε...

απαντησεις σε ολα αυτα που ρωτας δεν εχει κανεις να δωσει...το ξερω...τυχαιο γεγονος και το δικο μας και το δικο σας...

ευχομαι μερα με τη μερα να ηρεμησει η ψυχη σου...δωσε χρονο στον εαυτο σου...δεν ειναι απλο αυτο που ζησαμε!για οτι χρειαστεις..εστω και καποιον να μιλησεις...μπορεις να μου στειλεις μνμ.

SOFIATSIR Καλησπερα κοριτσι μου κι απο μενα... σημερα το πρωι πηγα στον ταφο του μωρου μου.... εχω κλαψει τοσο πολυ ολο αυτο το διαστημα απο τοτε που οι εξετασεις δεν ηταν καλες μεχρι και χθες που πραγματικα νιωθω οτι εχω στερεψει... περιμενα οτι θα καταρρευσω αλλα δεν ενιωσα ετσι... ενιωσα ναι μεν πονο βαθυ...αλλα ουτε 1 δακρυ και νιωθω ενοχες ακομα και γιαυτο!!! Ισως να ειναι και αμυνα του οργανισμου μου δε ξερω...για να μην παθω και κατι χειροτερο...

Θελω πολυ να κανω παιδακια...ομως φοβαμαι...φοβαμαι μην ξαναπερασω τα ιδια...και παλι θα υποστω το μαρτυριο της παρακεντησης...για παν ενδεχομενο...δε το αντεχω.. χθες παλι το βραδυ με πηρε αργα ο υπνος γιατι ξαναεζησα τη σκηνη της ευθανασιας μεχρι που ενιωσα και τον πονο σε μικροτερη ενταση βεβαια....Χριστε μου δε θα το ξεπερασω... προχθες με επιασε κατι σαν κριση... ενιωθα ψυχικο πονο, θυμο με ολους και με μενα, ενοχες και τυψεις γιαυτο που εγινε και γενικα μια τρελα να θελω να ουρλιαξω και να τα σπασω ολα και επειδη δεν γινοταν φυσικα αυτο πηρα ενα μαξιλαρι κι εκλαιγα σαν μικρο παιδι και ζηταγα να υπηρχε τροπος να με ναρκωσουν οπως πριν μπω στο χειρουργειο να σταματησω να νιωθω!!!!Τωρα ειμαι σαν ζομπι. Δεν νιωθω πονο...μονο ενα κενο... λογικα θα ξαναεχω ξεσπασμα...

Λυπαμαι τοσο πολυ και για την δικη σου απωλεια...και σευχαριστω για τα υποστηρικτικα λογια σου...τι περασες κι εσυ φανταζομαι...γιατι???γιατι???τα αγγελακια μας ειναι στον ουρανο...ευχομαι ο Θεος να μη σου δωσει αλλη πικρα και απο δω και περα μονο χαρες!!! 

Καλησπερα και απο μενα,ειμαι καινουργιο μελος και ηθελα να σου πω οτι στεναχωριεμαι παρα πολυ για τον πονο που βιωνεις γιατι εχω πονεσει και εγω παρα πολυ αλλα πρεπει να φανεις δυνατη πρωτα για σενα και μετα για τον αντρουλη σου.Σου ευχομαι οτι καλυτερο.

Καλησπέρα κι από εμένα κορίτσια! 

Μπορώ να καταλάβω κάθε μία από εσάς διότι το ίδιο ακριβώς βιώνουμε από χθες που μάθαμε πως το εμβρυακι μας πάσχει από δισχιδής ράχη, σε σημείο που δεν είχαν σχηματιστεί καν κάποια σημεία του εγκεφάλου. Σοβαρότατες εγκεφαλικές βλαβες και μια σπονδυλικη που στο τέλος της ήταν σαν ψαλίδι ανοιχτή. Το είδαμε στην αυχενική στη 13 εβδομάδα, ευτυχώς νωρίς κι αυτό διότι η γιατρός που παρακολουθουσε την εγκυμοσύνη μου τυγχάνει να είναι και γενετιστρια. Στο άκουσμα των λόγων της έτρεμαν τα πόδια μου, τα χέρια μου μουδιασαν. Λίγο πριν μας ενημέρωσε πως θα ήταν αγοράκι μάλλον.. Ένα αγοράκι με μικρό κορμάκι που δε μπορούσε να το ξεδιπλώσει. Ακόμα κι εγω με τον άντρα μου που δεν είμαστε γιατροί καταλάβαμε βλέποντας τον υπέρηχο πως κάτι δε πήγαινε καλά, πως ήταν σαν ένα μπαλάκι που όπως μας είπε η γιατρός μπορεί για την ώρα να κουνουσε χεράκια  και ποδαράκια αλλά σε λίγους μήνες ή μέρες, στη κοιλιά μου ακόμα, αυτό θα σταματούσε. Θα ήταν ένα παιδί που απλά θα χτυπούσε Μια καρδούλα, ένα στομαχακι και μερικά ακόμη - ίσως αμορφα- όργανα. Αμέσως πήραμε κι εμείς τη μεγάλη απόφαση δίχως μια δεύτερη γνώμη, δεν υπήρχε λόγος κανένας. Ήταν εμφανέστατη ασθένεια! Αύριο λοιπόν θα πρέπει κι εγω να αποχωριστώ το δεύτερο αγοράκι μου. Θεωρησαμε εγωιστικό να έρθει στο κόσμο ένα παιδί που μια ζωή θα βασανίζεται και θα υποφέρει. Ο πόνος και τα δάκρυα δε σταματούν λεπτό κι ας έχω πλάι μου τον άντρα μου, ένα τέρας ψυχραιμίας και συμπαράστασης, κι ας ήμασταν τυχεροί στην ατυχία μας που το είδαμε νωρίς. Σε δύο μήνες θα μπορούμε και πάλι να προσπαθήσουμε, έτσι μας είπαν! είναι άλλωστε και η υπόσχεση που μου έδωσε ο άνθρωπος μου μέσα στην οδύνη μας για να απαλύνει λιγάκι ο πόνος. Ελπίζω να σταθούμε τυχεροί την επόμενη φορά και με τη βοήθεια του Θεου. Στιρηγμα μου ο μεγάλος μου γιος που σφίζει από ζωή, δόξα τον καλό Θεο και ο σύζυγος μου που στιγμή δεν έφυγε από κοντά μου. Κουράγιο σε όλες μας... 

17 ώρες πρίν, ThePapaz είπε:

Καλησπέρα κι από εμένα κορίτσια! 

Μπορώ να καταλάβω κάθε μία από εσάς διότι το ίδιο ακριβώς βιώνουμε από χθες που μάθαμε πως το εμβρυακι μας πάσχει από δισχιδής ράχη, σε σημείο που δεν είχαν σχηματιστεί καν κάποια σημεία του εγκεφάλου. Σοβαρότατες εγκεφαλικές βλαβες και μια σπονδυλικη που στο τέλος της ήταν σαν ψαλίδι ανοιχτή. Το είδαμε στην αυχενική στη 13 εβδομάδα, ευτυχώς νωρίς κι αυτό διότι η γιατρός που παρακολουθουσε την εγκυμοσύνη μου τυγχάνει να είναι και γενετιστρια. Στο άκουσμα των λόγων της έτρεμαν τα πόδια μου, τα χέρια μου μουδιασαν. Λίγο πριν μας ενημέρωσε πως θα ήταν αγοράκι μάλλον.. Ένα αγοράκι με μικρό κορμάκι που δε μπορούσε να το ξεδιπλώσει. Ακόμα κι εγω με τον άντρα μου που δεν είμαστε γιατροί καταλάβαμε βλέποντας τον υπέρηχο πως κάτι δε πήγαινε καλά, πως ήταν σαν ένα μπαλάκι που όπως μας είπε η γιατρός μπορεί για την ώρα να κουνουσε χεράκια  και ποδαράκια αλλά σε λίγους μήνες ή μέρες, στη κοιλιά μου ακόμα, αυτό θα σταματούσε. Θα ήταν ένα παιδί που απλά θα χτυπούσε Μια καρδούλα, ένα στομαχακι και μερικά ακόμη - ίσως αμορφα- όργανα. Αμέσως πήραμε κι εμείς τη μεγάλη απόφαση δίχως μια δεύτερη γνώμη, δεν υπήρχε λόγος κανένας. Ήταν εμφανέστατη ασθένεια! Αύριο λοιπόν θα πρέπει κι εγω να αποχωριστώ το δεύτερο αγοράκι μου. Θεωρησαμε εγωιστικό να έρθει στο κόσμο ένα παιδί που μια ζωή θα βασανίζεται και θα υποφέρει. Ο πόνος και τα δάκρυα δε σταματούν λεπτό κι ας έχω πλάι μου τον άντρα μου, ένα τέρας ψυχραιμίας και συμπαράστασης, κι ας ήμασταν τυχεροί στην ατυχία μας που το είδαμε νωρίς. Σε δύο μήνες θα μπορούμε και πάλι να προσπαθήσουμε, έτσι μας είπαν! είναι άλλωστε και η υπόσχεση που μου έδωσε ο άνθρωπος μου μέσα στην οδύνη μας για να απαλύνει λιγάκι ο πόνος. Ελπίζω να σταθούμε τυχεροί την επόμενη φορά και με τη βοήθεια του Θεου. Στιρηγμα μου ο μεγάλος μου γιος που σφίζει από ζωή, δόξα τον καλό Θεο και ο σύζυγος μου που στιγμή δεν έφυγε από κοντά μου. Κουράγιο σε όλες μας... 

Ακομη κ αν ποναει η καρδια μου τωρα που  διαβαζω αυτα που μασ γραφεισ.. δεν μπορω καν να φανταστω τι περνατε..

Λυπαμαι πολυ γι αυτο το μωρακι..λυπαμαι που δεν γινοταν διαφορετικα..σχιζεται η καρδια μου...

Πραγματικα θα υπεφερε αμα ερχοταν στη ζωη..εσεισ θα τα βγαζατε περα..θα κανατε τα παντα..αλλα δεν αξιζει σε κανεναν ανθρωπο.ταλαιπωρειται..η αποφαση που πηρατε δεν αφορουσε εσασ..αλλα το μωρο..μπορει να ακουγεται πολυ σκληρο αυτο που λεω αλλα κ εγω δεν θα το αντεχα...οχι για μενα...εγω θα εκανα την καρδια μου πετρα κ θα υπεμενα τα παντα...αλλα αυτεσ οι ψυχουλεσ δεν χρωστανε τιποτα.....

Δεν ξερω τι να σου πω..δεν ξερω πωσ να παρω τον πονο σου.

Ειμαι.φρικτο το να μεγαλωνεισ το μωρο μεσα σου κ να χρειαστει να κανεισ αυτο..

43 minutes ago, tzenaki1982 said:

Ακομη κ αν ποναει η καρδια μου τωρα που  διαβαζω αυτα που μασ γραφεισ.. δεν μπορω καν να φανταστω τι περνατε..

Λυπαμαι πολυ γι αυτο το μωρακι..λυπαμαι που δεν γινοταν διαφορετικα..σχιζεται η καρδια μου...

Πραγματικα θα υπεφερε αμα ερχοταν στη ζωη..εσεισ θα τα βγαζατε περα..θα κανατε τα παντα..αλλα δεν αξιζει σε κανεναν ανθρωπο.ταλαιπωρειται..η αποφαση που πηρατε δεν αφορουσε εσασ..αλλα το μωρο..μπορει να ακουγεται πολυ σκληρο αυτο που λεω αλλα κ εγω δεν θα το αντεχα...οχι για μενα...εγω θα εκανα την καρδια μου πετρα κ θα υπεμενα τα παντα...αλλα αυτεσ οι ψυχουλεσ δεν χρωστανε τιποτα.....

Δεν ξερω τι να σου πω..δεν ξερω πωσ να παρω τον πονο σου.

Ειμαι.φρικτο το να μεγαλωνεισ το μωρο μεσα σου κ να χρειαστει να κανεισ αυτο..

 

 

Είναι πραγματικά! Λυπάμαι και καταλαβαίνω όλες τις μανούλες που πρέπει να πάρουν μια τόσο δύσκολη απόφαση. Πονάει πολύ αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη λύση...