Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Προσαρμογή στον παιδικό,προσκολληση και θηλασμος


Recommended Posts

Κοριτσια θελω για άλλη μια φορά τα φώτα σας!

Ο μικρος μου ειναι 18 μηνων και η προσαρμογή στον παιδικό με τρομάζει ιδιαίτερα γιατι περνάμε αγχος αποχωρισμού αυτη την περίοδο και Θηλαζουμε Ακομα(αν παίζει ρόλο;).

Μεχρι τωρα εχει μεγαλώσει αποκλειστικά μαζι μου και δεν δέχεται να μείνει με κανέναν πλην τον μπαμπά του.

Στον σταθμό που θα παμε δεν επιτρέπεται να ειμαι μέσα στην αίθουσα αλλα έχουν σαλονάκι στην είσοδο όπου μπορω να καθησω αν θελω...αν και η ιδιοκτήτρια δεν το εγκρίνει ιδιαίτερα και με πιεζει να τον αφήσω και να φύγω.

Εχτές που πήγαμε να γράφτουμε επικρατούσε πανικός γιατι πολλα παιδάκια ηταν καινούργια και έκλαιγαν ολα μαζι! Αποφάσισα οτι θα καθηστερισω να ξεκινήσουμε για να βρουν μια σειρά τα παιδια και οι δασκάλες και τον πάω αργοτερα γιατι σε ενα ήρεμο περιβάλλον η προσαρμογή θα ειναι ευκολότερη.

Αυτο που δεν ξερω ακόμα ειναι τι ειναι πιο σωστό; Να τον αφήσω και να φύγω έστω για λίγη ωρα η να καθησω σε εκείνο το σαλονάκι για καμια βδομάδα να εξοικειωθεί με το χώρο; Τι ειναι καλυτερο πιστεύετε; Πως να το χειριστώ; Ευχαριστω εκ των προτέρων!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 85
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Προτείνω να τον αφήσεις και να φύγεις, χωρίς όμως μελοδραματισμούς και χωρίς να δείχνεις αγχωμένη ή να διστάζεις. Θα του λες ότι "εσύ θα κάτσεις εδώ να παίξεις και εγώ θα έρθω σε λίγο να σε πάρω". Και μετά θα φύγεις, όσο και να κλαίει.

 

Απλώς για αρχή άφησέ τον για 1 ώρα αν στο επιτρέπουν και κάθε μέρα να αυξάνεις το χρόνο παραμονής του.

Link to comment
Share on other sites

Πρην απο 1,5 μηνα περίπου τον αφηςα με την Γιαγια του,την οποία ήξερε αλλα δεν είχαν μείνει ποτε μόνοι.Την δεύτερη μερα απο το κλάμα περίπου 30' τον είχαν πιάσει σπασμόι και αναγκαστικά να γυρίσω μόλις με πήρε η μητέρα μου πανηκοβλητη αφού είχε δοκιμάσει τα πάντα πρωτα.Ειμαστε πιστευω πολυ δύσκολη περίπτωση και αν δεν τα καταφέρουν να τον ηρεμήσουν θα ειναι σαν να κάνω 10 βήματα πίσω.Θα χάσει την εμπιστοσύνη του και θα μεγαλώσει το αγχος.Απο την άλλη αν μείνω εκει θα διαμαρτύρεται που θα φύγω κάποια στιγμή ενω θα μπορούσα να ειχα μείνει... Ειμαι σε δίλημμα..

Link to comment
Share on other sites

Πιστεύω είναι χειρότερα να μείνεις...

 

Κοίτα και εγώ τις πρώτες 2-3 μέρες έπαιρνα την κόρη μου πρησμένη στο κλάμα (12 μηνών τότε). Αλλά μετά συνήθισε σιγά σιγά, προσπαθούσα και εγώ να μην δείχνω αγχωμένη και τελικά προσαρμόστηκε... Είναι αναμενόμενο να κλάψει σε αυτή την ηλικία.

Δώσε να έχει μαζί του και κάποιο αγαπημένο του αντικείμενο ή πιπίλα.

Link to comment
Share on other sites

Αχ αν ήξερα οτι θα ειναι μονο 2-3 μερες η οτι θα έκλαιγε για 10' και θα ηρεμούσε δεν θα το ειχα πάρει τοσο κατάκαρδα.. Ποσω δύσκολο ειναι τελικα! Ουτε που το φανταζόμουν!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Αχ αν ήξερα οτι θα ειναι μονο 2-3 μερες η οτι θα έκλαιγε για 10' και θα ηρεμούσε δεν θα το ειχα πάρει τοσο κατάκαρδα.. Ποσω δύσκολο ειναι τελικα! Ουτε που το φανταζόμουν!

 

Είναι πολύ δύσκολο... Αλλά προσπάθησε να μην το δείχνεις στο παιδί γιατί θα είναι χειρότερα...

Link to comment
Share on other sites

Το δουλεύω... Ευχαριστω για ολα!

 

Δυστυχώς το καλύτερο είναι να τον αφήσεις και να φύγεις... και στο λέει αυτό μία μαμά που πέρσι που πήγα τον μικρό μου για πρώτη φορά παιδικό στα 3 του χρόνια, έφτασα την προισταμένη στο σημείο να μου πει "το παιδί θα προσαρμοστεί, εσείς δεν ξέρουμε εάν θα προσαρμοστείτε!!"

και εγώ στην αρχή με το που τον άκουγα να κλαίει τρελαινόμουν.. τι βόλτες τον έκανα στο προαύλιο χώρο, τι τον έπαιρνε η προισταμένη και τον έκανε βόλτες μαζί μου, τίποτε... την 3η ημέρα ίσα που δεν με πέταξαν έξω :-P άστον και φύγε μου είπαν.. δεν μου άφησαν περιθώριο, έκλαψε - έκλαψα προσαρμοστήκαμε!!! αυτό που κατάλαβα βέβαια εκ των υστέρων είναι πως το να μείνεις εκεί τους κάνει περισσότερο κακό... δυστυχώς θα πρέπει να μάθουν ότι σε αυτό τον χώρο θα κάθονται και η μαμά θα φεύγει, δεν θα είναι εκεί απέξω.. είναι και μικρούλη το δικό σου, οπότε φαντάζομαι θα είναι και πιο δύσκολο.. κάνε την καρδιά σου πέτρα.. εγώ θα σε συμβούλευα να μην το αφήσεις για μετά... ίσως του κάνει περισσότερο καλό να προσαρμοστεί τώρα μαζί με τα άλλα.... πάντως σε γενικές γραμμές μέσα σε μία εβδομάδα προσαρμόζονται.. υπάρχουν βέβαια και παιδιά που τους παίρνει πολύ παρά πάνω αλλά σε γενικές γραμμές προσαρμόζονται εύκολα.. καλό κουράγιο!!

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ με τις άλλες κοπέλες. Εμένα μου είχε πει ο διευθυντής "το να μείνετε εδω, απλά παρατήνει τον χρόνο στον οποίο θα γίνει η προσαρμογή. Κι εμένα έκλαιγε ο δεύτερος, αλλά για λίγα λεπτά. Ήμουν από κάτω και τον άκουγα....μπροστά του όμως ήμουν αποφασισμένη. Δώστ' του ένα φίλι, μια αγκαλιά, μπορείς να εφαρμόσεις μια ρουτίνα αποχαιρετισμού (εγώ τον έπαιρνα αγκαλιά και κάναμε μια σβούρα στον αέρα) και πες του "η μαμά θα γυρίσει πολύ γρήγορα να σε πάρει!". Τα βοηθάει να ακούσουν ότι θα πας πάλι να τα πάρεις. Στην αρχή 1 ώρα, μετά 2 μετα 3 κτλ, μέχρι να προσαρμοστεί. Τα παιδιά δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου, αν κάποια στιγμή ρωτήσει τη δασκάλα "που είναι η μαμα", θα του πεί "σε λίγο θα έρθει". Πρέπει να είσαι δυνατή, για να μεταδώσεις την δύναμη σου στο παιδί!!! Επίσης βοηθάει να έχει μαζί και κάτι που αγαπάει και μπορεί να τον ηρεμήσει, (πιπίλα, αρκουδάκι, αγαπημένο παιχνίδι..).

y9qxp2.pngGgOLp3.png
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστω πολυ όλες!μου δίνετε κουράγιο! Η αληθεια ειναι οτι δεν εχει καποιο αρκουδάκι η πιπιλα.Του αρεσει πολυ να παίζει με την ρακέτα:shock: την κουβαλάει ολη μερα και με τραβάει να παίξουμε.Αφου κοντεύω να παθω τενοντιτιδα...Αν του την δόσω και την περνούν τα αλλα παιδια; Ειναι πολυ δελεαστικό παιχνιδι..

Εχει εναν αρκούδο που του εχω βάλει στην κουνια απο μικρό αλλα δεν του δίνει καμια σημασία.,,μονο ισως για λιγο οταν ξυπναει.Να του δόσω αυτο;η κάποια μπάλα;τι λέτε;

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Δες κ εδώ.

 

http://parents.org.gr/psych/a151

 

http://parents.org.gr/psych/a257

 

Εγώ πιστεύω ότι σε όποια ηλικία και αν είναι, πολύ περισσότερο στους 18 μήνες είναι καλό να γίνει ομαλά η μετάβαση και όχι απότομα. Συμφωνώ με τα κορίτσια στο να μένει αρχικά για λίγο 1 ώρα και μετά σιγά σιγά να αυξάνεται ο χρόνος. Στην αρχή πράγματι αν υπάρχουν πολλά παιδιά να κλαίνε είναι πολύ πιο δύσκολο γιατί γίνεται πανικός και είναι καλύτερα να πάει λίγο αργότερα, που θα είναι πιο ήρεμα τα πράγματα.

 

Το αντικείμενο που θα του δώσεις να είναι κάποιο που να του αρέσει και παίζει συχνά στο σπίτι.

"Great is the human who has not lost his childlike heart"-Mencius

Link to comment
Share on other sites

Δες κ εδώ.

 

 

http://parents.org.gr/psych/a151

 

http://parents.org.gr/psych/a257

 

Εγώ πιστεύω ότι σε όποια ηλικία και αν είναι, πολύ περισσότερο στους 18 μήνες είναι καλό να γίνει ομαλά η μετάβαση και όχι απότομα. Συμφωνώ με τα κορίτσια στο να μένει αρχικά για λίγο 1 ώρα και μετά σιγά σιγά να αυξάνεται ο χρόνος. Στην αρχή αν υπάρχουν πολλά παιδιά να κλαίνε είναι πολύ πιο δύσκολο γιατί γίνεται πανικός και είναι καλύτερα να πάει λίγο αργότερα, που θα είναι πιο ήρεμα τα πράγματα.

 

Το αντικείμενο που θα του δώσεις να είναι κάποιο που να του αρέσει και παίζει συχνά στο σπίτι.

Δηλαδή συμφωνείς με την σκέψη μου να μένω στον χώρο του σταθμού (οχι στην ταξι) για τουλάχιστον μια βδομάδα μεχρι να νιώσει άνετα και να γνωρίσει την δασκάλα; Τα κοριτςια προτείνουν να φύγω απο την πρωτη μερα...

Link to comment
Share on other sites

Δες κ εδώ.

 

 

http://parents.org.gr/psych/a151

 

http://parents.org.gr/psych/a257

 

Εγώ πιστεύω ότι σε όποια ηλικία και αν είναι, πολύ περισσότερο στους 18 μήνες είναι καλό να γίνει ομαλά η μετάβαση και όχι απότομα. Συμφωνώ με τα κορίτσια στο να μένεις αρχικά για λίγο και μετά σιγά σιγά να αυξάνεται.

 

Το αντικείμενο που θα του δώσεις να είναι κάποιο που να του αρέσει και παίζει συχνά στο σπίτι.

 

Η ομαλή μετάβαση δε σημαίνει πως δε θα περάσει άγχος αποχωρισμού, αλλά θα το περάσει πιο ήπια σε σχέση με την απότομη μεταβολή. Η διαφορά έγκειται στο ότι το παιδί αντιλαμβάνεται πως η μαμά εμπιστεύεται το χώρο, νιώθει άνετα και λειτουργεί μέσα σε αυτόν. Έτσι πιο ήρεμα θα προσαρμοστεί. Αν ήταν μεγαλύτερο μπορεί να μην έκλαιγε καθόλου. Τώρα μάλλον θα κλάψει, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό για την ηλικία της.

 

Κι εμείς τότε είχαμε μια πραγματικά καταπληκτική παιδαγωγό στον δημόσιο παιδικό σταθμό που είχα τα παιδιά. Εκεί μας καθοδηγούσε για το πώς θα γίνει αυτή η μετάβαση, όσο γίνεται πιο ομαλή. Αν τα θυμάμαι καλά, την πρώτη μέρα μας έλεγε να φερόμαστε όπως σε έναν παιδότοπο. Δηλαδή, μπορούμε να ζωγραφίσουμε μαζί, να κάτσουμε, να μιλήσουμε με άλλες μαμάδες και παιδάκια, να παίξουμε (ήρεμα κτλ). Ό,τι θα κάναμε δηλαδή σε έναν εντελώς ξένο μεν αλλά φιλόξενο δε, χώρο. Μέρα με τη μέρα μας έλεγε να ελαττώνουμε τη δική μας δραστηριότητα και να αφήνουμε τα παιδιά να παίζουν πιο άνετα. Στην τελευταία φάση μας έλεγε να κόβουμε σταδιακά την επαφή σωματική και οπτική.

 

Έπειτα, ήταν ώρα για να αφήσουμε πια τα παιδιά. Σε εκείνο το στάδιο, τα παιδιά ήταν πια σε έναν γνωστό χώρο.

 

Επομένως είναι καλύτερα να περάσουν το άγχος αποχωρισμού σε γνωστό χώρο με ανθρώπους που έχουν ξαναδεί και ξαναπαίξει μαζί τους. Στην αντίθετη περίπτωση... ένα παιδί αφήνεται σε έναν άγνωστο χώρο, με άγνωστους ανθρώπους ξαφνικά. Σαφώς το σοκ είναι διαφορετικό. Στη δεύτερη περίπτωση μαζί με το άγχος του αποχωρισμού, υπάρχει και ο φόβος για όλο τον περίγυρο.

 

 

Όταν όμως έρθει η ώρα να φύγεις. Φεύγεις. Ούτε δισταγμοί, ούτε τίποτα. Αλλιώς παρατείνεις το άγχος του αποχωρισμού.

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Στο μικρότερο παιδί μου... (ήταν 18 μηνών, όπως σε εσένα τώρα) άφησα να κυλήσει η χρονιά να φτάσει κοντά στα 2. Μέχρι τότε τα παιδιά είχαν στρώσει και ειδικά σε εκείνη, οι βρεφοκόμοι μου ζητούσαν να κάτσω περισσότερο.

 

Στα δίδυμα που ήταν 3,5 ετών (ΑΝ τα θυμάμαι καλά), δε χρειάστηκε να είμαι εκεί. Είχαν το ένα το άλλο, και ήταν σε ηλικία που συζητιούνται και κάπως καταλαβαίνουν καλύτερα.

 

Στο γιο (ήταν 2+ ετών) πήρε μια βδομάδα γεμάτη αυτή η διαδικασία.

 

Στη μικρή (περιμέναμε μέχρι να γίνει κοντά 2) και με παρότρυναν να κάτσω περισσότερο... Μπορεί να πήρε 1.5 βδομάδα (ή περισσότερο), μέχρι που τους είπα πως ήρθε καιρός να φύγω ....

 

 

 

Όπως και να έχει, το παιδί δε μένει για πλήρες πρόγραμμα από την αρχή. Κάθεται για 1 ώρα και σταδιακά αυξάνει.

 

 

 

Υ.Γ. Ελπίζω να τα θυμάμαι σωστά. Για πιο ακριβή δεδομένα, αν ψάξεις στα σχετικά θέματα, θα βρεις αντίστοιχα παλαιότερα μηνύματα από τέτοιες συζητήσεις.

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Η ομαλή μετάβαση δε σημαίνει πως δε θα περάσει άγχος αποχωρισμού, αλλά θα το περάσει πιο ήπια σε σχέση με την απότομη μεταβολή. Η διαφορά έγκειται στο ότι το παιδί αντιλαμβάνεται πως η μαμά εμπιστεύεται το χώρο, νιώθει άνετα και λειτουργεί μέσα σε αυτόν. Έτσι πιο ήρεμα θα προσαρμοστεί. Αν ήταν μεγαλύτερο μπορεί να μην έκλαιγε καθόλου. Τώρα μάλλον θα κλάψει, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό για την ηλικία της.

 

Κι εμείς τότε είχαμε μια πραγματικά καταπληκτική παιδαγωγό στον δημόσιο παιδικό σταθμό που είχα τα παιδιά. Εκεί μας καθοδηγούσε για το πώς θα γίνει αυτή η μετάβαση, όσο γίνεται πιο ομαλή. Αν τα θυμάμαι καλά, την πρώτη μέρα μας έλεγε να φερόμαστε όπως σε έναν παιδότοπο. Δηλαδή, μπορούμε να ζωγραφίσουμε μαζί, να κάτσουμε, να μιλήσουμε με άλλες μαμάδες και παιδάκια, να παίξουμε (ήρεμα κτλ). Ό,τι θα κάναμε δηλαδή σε έναν εντελώς ξένο μεν αλλά φιλόξενο δε, χώρο. Μέρα με τη μέρα μας έλεγε να ελαττώνουμε τη δική μας δραστηριότητα και να αφήνουμε τα παιδιά να παίζουν πιο άνετα. Στην τελευταία φάση μας έλεγε να κόβουμε σταδιακά την επαφή σωματική και οπτική.

 

Έπειτα, ήταν ώρα για να αφήσουμε πια τα παιδιά. Σε εκείνο το στάδιο, τα παιδιά ήταν πια σε έναν γνωστό χώρο.

 

Επομένως είναι καλύτερα να περάσουν το άγχος αποχωρισμού σε γνωστό χώρο με ανθρώπους που έχουν ξαναδεί και ξαναπαίξει μαζί τους. Στην αντίθετη περίπτωση... ένα παιδί αφήνεται σε έναν άγνωστο χώρο, με άγνωστους ανθρώπους ξαφνικά. Σαφώς το σοκ είναι διαφορετικό. Στη δεύτερη περίπτωση μαζί με το άγχος του αποχωρισμού, υπάρχει και ο φόβος για όλο τον περίγυρο.

 

 

Όταν όμως έρθει η ώρα να φύγεις. Φεύγεις. Ούτε δισταγμοί, ούτε τίποτα. Αλλιώς παρατείνεις το άγχος του αποχωρισμού.

 

Ακριβώς όπως τα λέει η Αλκυών! Συμφωνώ 100%.

 

Έτυχε και πήγε φέτος μιας φίλης το κοριτσάκι ηλικίας 20 μηνών και μου φάνηκε πάρα πολύ άσχημος ο τρόπος. Την έβαλε 9 το πρωί στο σχολικό πρώτη φορά χωρίς να ξέρει κανέναν και της την επέστρεψαν το μεσημέρι στις 3. Είναι η πρώτη της φορά σε σταθμό. Δεν ξέρω αλλά το θεώρησα πολύ αρνητικό και από τις δύο πλευρές. (Σταθμός κ γονείς)

 

Το αναφέρω επειδή το χω πολύ πρόσφατο και επειδή είπες για πλήρες πρόγραμμα Αλκυών ότι δεν γίνεται από την αρχή.

"Great is the human who has not lost his childlike heart"-Mencius

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Γιατί στέλνεις το παιδί στο σταθμό τώρα; Υπάρχει ανάγκη;

 

Καταρχήν, αφού μπορείς, καλύτερα να μην κλαίνε και τα άλλα μαζί... Δεν υπάρχει λόγος να είναι το περιβάλλον πιο αφιλόξενο ακόμα.

 

Το παιδί αν συνεννοείται ικανοποιητικά, μπορεί να μάθει σε λίγες μέρες την έννοια πρωί - μεσημέρι - απογευμα βράδυ... Σε μια ώρα - σε δυο ώρες - σε λίγο κλπ. Ακόμα και αν δεν μπορεί να τα επαναλάβει, χοντρικά θα μπορεί να καταλάβει τι εννοείς, όταν το αποχαιρετάς, αν θα επιστρέψεις σύντομα, αργότερα ή ποτέ!

 

Η δική μου εμπειρία είναι ότι οι παιδαγωγοί κάποιες φορές λένε ψευδώς ότι η μαμά θα έρθει σε λίγο και αυτό προκαλεί πιο πολλή σύγχιση στο παιδί που βλέπει ότι το κοροϊδεύουν και αφού βλέπουν ότι το σε λίγο δεν ισχύει, μπορεί να αναρωτιούνται αν τυχόν μιλάμε και για ποτέ! Και καλά ο στόχος των μεγάλων εκείνη τη στιγμή είναι να ηρεμήσουν το παιδί! Το έχω δει μπροστά στα μάτια μου, με άλλο παιδάκι, ότι τρομοκρατήθηκε πιο πολύ έτσι! Έκλαιγε το φουκαριάρικο, είχε πλαντάξει και κοιτούσε στο παράθυρο και του έλεγαν ότι η μαμά, να τώρα έρχεται να το πάρει, ενω εκείνη μόλις είχε φύγει για αρκετή ώρα! Και φυσικά η μαμά δεν ερχόταν... Το μόνο σίγουρο είναι ότι έτσι το παιδί μαθαίνει απο το παράδειγμα της παιδαγωγού ότι είναι ΟΚ να λέμε ψέματα, ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι και αυτό είναι η πρώτη αίσθηση που παίρνει από τον έξω κόσμο! Με καλές προθέσεις πάντα! Τα παιδιά μου έτσι έμαθαν να μου λένε ψέματα, σε έναν παιδικό που είναι από τους πολύ καλούς υποτίθεται. Λύση ανάγκης οι παιδικοί, έχουν και τα πλεονεκτήματά τους.

 

Τα δικά μου βασικά σε ίδια ηλικία και με την ίδια ιδιαιτερότητα του δεσίματος με τη μαμά, δεν είχαν κλάματα στον παιδικό ούτε και όταν αποχωριζόμασταν γενικώς. Είχαν το ένα το άλλο, όμως και γενικά δεν είχαν έντονο άγχος αποχωρισμού, γιατί τα άφηνα εκείνη την εποχή με μια γυναίκα που είχαμε και το μπαμπά, χωρίς παρατράγουδα. Γενικά είχαν αποκτήσει μια σχέση εμπιστοσύνης, ότι η μαμά δεν θα τα άφηνε κάπου που δεν θα περνούσαν καλά.

 

Όπως καταλαβαίνεις, ειμαι και εγώ της σχολής του να εκμηδενίσεις όσο μπορείς την πιθανότητα το παιδί να αναστατωθεί.

 

Υπάρχει περίπτωση να γνωρίζεστε εκεί με κάποιο παιδάκι ή μαμά και να έχει το παιδάκι τύπου παρεϊτσα σε παιδική χαρά, για να είναι κάπως πιο ομαλή η μετάβαση;

Link to comment
Share on other sites

Γιατί στέλνεις το παιδί στο σταθμό τώρα; Υπάρχει ανάγκη;

 

Καταρχήν, αφού μπορείς, καλύτερα να μην κλαίνε και τα άλλα μαζί... Δεν υπάρχει λόγος να είναι το περιβάλλον πιο αφιλόξενο ακόμα.

 

Το παιδί αν συνεννοείται ικανοποιητικά, μπορεί να μάθει σε λίγες μέρες την έννοια πρωί - μεσημέρι - απογευμα βράδυ... Σε μια ώρα - σε δυο ώρες - σε λίγο κλπ. Ακόμα και αν δεν μπορεί να τα επαναλάβει, χοντρικά θα μπορεί να καταλάβει τι εννοείς, όταν το αποχαιρετάς, αν θα επιστρέψεις σύντομα, αργότερα ή ποτέ!

 

Η δική μου εμπειρία είναι ότι οι παιδαγωγοί κάποιες φορές λένε ψευδώς ότι η μαμά θα έρθει σε λίγο και αυτό προκαλεί πιο πολλή σύγχιση στο παιδί που βλέπει ότι το κοροϊδεύουν και αφού βλέπουν ότι το σε λίγο δεν ισχύει, μπορεί να αναρωτιούνται αν τυχόν μιλάμε και για ποτέ! Και καλά ο στόχος των μεγάλων εκείνη τη στιγμή είναι να ηρεμήσουν το παιδί! Το έχω δει μπροστά στα μάτια μου, με άλλο παιδάκι, ότι τρομοκρατήθηκε πιο πολύ έτσι! Έκλαιγε το φουκαριάρικο, είχε πλαντάξει και κοιτούσε στο παράθυρο και του έλεγαν ότι η μαμά, να τώρα έρχεται να το πάρει, ενω εκείνη μόλις είχε φύγει για αρκετή ώρα! Και φυσικά η μαμά δεν ερχόταν... Το μόνο σίγουρο είναι ότι έτσι το παιδί μαθαίνει απο το παράδειγμα της παιδαγωγού ότι είναι ΟΚ να λέμε ψέματα, ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι και αυτό είναι η πρώτη αίσθηση που παίρνει από τον έξω κόσμο! Με καλές προθέσεις πάντα! Τα παιδιά μου έτσι έμαθαν να μου λένε ψέματα, σε έναν παιδικό που είναι από τους πολύ καλούς υποτίθεται. Λύση ανάγκης οι παιδικοί, έχουν και τα πλεονεκτήματά τους.

 

Τα δικά μου βασικά σε ίδια ηλικία και με την ίδια ιδιαιτερότητα του δεσίματος με τη μαμά, δεν είχαν κλάματα στον παιδικό ούτε και όταν αποχωριζόμασταν γενικώς. Είχαν το ένα το άλλο, όμως και γενικά δεν είχαν έντονο άγχος αποχωρισμού, γιατί τα άφηνα εκείνη την εποχή με μια γυναίκα που είχαμε και το μπαμπά, χωρίς παρατράγουδα. Γενικά είχαν αποκτήσει μια σχέση εμπιστοσύνης, ότι η μαμά δεν θα τα άφηνε κάπου που δεν θα περνούσαν καλά.

 

Όπως καταλαβαίνεις, ειμαι και εγώ της σχολής του να εκμηδενίσεις όσο μπορείς την πιθανότητα το παιδί να αναστατωθεί.

 

Υπάρχει περίπτωση να γνωρίζεστε εκεί με κάποιο παιδάκι ή μαμά και να έχει το παιδάκι τύπου παρεϊτσα σε παιδική χαρά, για να είναι κάπως πιο ομαλή η μετάβαση;

Ναι ευτυχώς εχουμε μια φιλη απο την παιδική χαρα που γνωρίζει πολυ καλα! Αυτο ειναι πολυ καλο!!

 

 

Ηθελα να πω την αληθεια να ξεκινήσω να δουλεύω σιγα σιγα...Εχω μια δουλειά που με περιμένει οποτε θελήσω...Οικονομικά θα άντεχαμε λιγο ακόμα αλλα δεν ξερω αν γινετε να ξεκινήσουμε σε 4-5 μηνες π.χ. γιατι η θέση ειναι μέσο ΕΣΠΑ.

Λέτε αν ξεκινούσαμε αργοτερα θα υπήρχε διάφορα; Θα με μπορούσαμε άραγε η θα χάσω την θέση;

Link to comment
Share on other sites

Κοριτςια ευχαριστω παρα πολυ για τις απαντήσεις! Με βάλατε σε σκέψεις...Μικρη πέρασα πολυ δύσκολη προσαρμογή στον παιδικό και σιγουρα εχω τα αποθυμενα μου αλλα το ένστικτο μου μου λεει να μην του το κάνω ακόμα...αχχχ...

Link to comment
Share on other sites

Εγώ λέω να συζητήσεις για το πόσο μπορείς να το καθυστερήσεις με το συγκεκριμένο σταθμό. Σε κάθε περίπτωση, θα είναι πιο ήσυχα τα πράγματα από πλευράς κλαμάτων των άλλων παιδιών προς τα μέσα Σεπτεμβρίου - 20 Σεπτεμβρίου, που θα έχουν ξεκινήσει για τα καλά και τα μεγαλύτερα αδερφάκια σχολεία και θα έχουν μπει οι οικογένειες στο προγράμμά τους. Ε, τι να πω, αν συνεχίζουν να κλαίνε τα άλλα παιδιά μέχρι τότε ομαδικά, τότε κάτι άλλο δεν πάει καλά...

 

Ομαδικό κλάμα δεν έχω δει στους δυο ιδιωτικους παιδικούς από τους οποίους περάσαμε.

 

Πάντως το λεω εμπιστευτικά κανείς δεν μας ακούει :cool: έχω την εντυπωση ότι τους συμφέρει να κάνουν εγγραφές που για διάφορους λόγους τα παιδιά δεν πολυεμφανίζονται τελικά. Αυτό σε δημόσιο προνήπιο που είχα κοιτάξει. Γράφονται κανονικά, καταλαμβάνουν θέσεις και σου λέει μετά από λιγο η μαμά έχει νεογέννητο στο σπίτι και δεν φέρνει το παιδί παρά κανα-δυο μήνες συνολικά σε όλη τη χρονιά. Δεν τους πειράζει καθόλου, τέτοια θέλουν. Στα χαρτιά να είναι πολλά τα παιδιά, αλλά στα τμήματα μέσα όχι και τόσο πολλά...

 

Ως εκ τουτου θα έλεγα να έλεγες στην υπεύθυνη ότι για προσωπικούς λόγους (δεν νομίζω να χρειαζεται να εξηγήσεις) θα το καθυστερήσετε κάποιες μέρες και τελικά ποιο είναι το διάστημα που πρέπει να εμφανίζεστε κανονικά;

Link to comment
Share on other sites

Κι εγώ προσωπικά θα σου έλεγα ομαλή μετάβαση. Έστω την πρώτη μέρα να είσαι κοντά του να εξοικειωθεί με τον χώρο, αν δεν γίνεται να είσαι στην τάξη έστω απ'έξω οπότε αν σε ζητάει να μπορεί να δει ότι είσαι εκεί. Την επομένη μπορείς να πεις ότι θα πας για μια δουλίτσα και θα γυρίσεις και να γυρίσεις σε καμιά ώρα αλλά να είσα κάπου κοντά σε περίπτωση που κλαίει πολύ να πας. γενικώς αν έχεις την δυνατότητα του να το πας σιγά σιγά πιστεύω καλύτερα, αυτό το απότομο νομίζω πως το κάνουν κυρίως εξανάγκης πολλοί σταθμοί, δεν ξέρω δεν το βρίσκω καλό. Χρειάζονται κι αυτά τα καημένα να προσαρμοστούν, να εμπιστευτούν τις δασκάλες, τον χώρο να καταλάβουν ότι η μαμά θα γυρίσει κοκ. Και όντως αν μπορείς να το πας λίγο αργότερα είναι μάλλον καλύτερα γιατί δεν υπάρχει το ομαδικό κλάμμα και οι δασκάλες μπορεί να ασχοληθούν κάπως πιο αποκλειστικά. Καλό κουράγιο!

Link to comment
Share on other sites

Εγώ λέω να συζητήσεις για το πόσο μπορείς να το καθυστερήσεις με το συγκεκριμένο σταθμό. Σε κάθε περίπτωση, θα είναι πιο ήσυχα τα πράγματα από πλευράς κλαμάτων των άλλων παιδιών προς τα μέσα Σεπτεμβρίου - 20 Σεπτεμβρίου, που θα έχουν ξεκινήσει για τα καλά και τα μεγαλύτερα αδερφάκια σχολεία και θα έχουν μπει οι οικογένειες στο προγράμμά τους. Ε, τι να πω, αν συνεχίζουν να κλαίνε τα άλλα παιδιά μέχρι τότε ομαδικά, τότε κάτι άλλο δεν πάει καλά...

 

Ομαδικό κλάμα δεν έχω δει στους δυο ιδιωτικους παιδικούς από τους οποίους περάσαμε.

 

Πάντως το λεω εμπιστευτικά κανείς δεν μας ακούει :cool: έχω την εντυπωση ότι τους συμφέρει να κάνουν εγγραφές που για διάφορους λόγους τα παιδιά δεν πολυεμφανίζονται τελικά. Αυτό σε δημόσιο προνήπιο που είχα κοιτάξει. Γράφονται κανονικά, καταλαμβάνουν θέσεις και σου λέει μετά από λιγο η μαμά έχει νεογέννητο στο σπίτι και δεν φέρνει το παιδί παρά κανα-δυο μήνες συνολικά σε όλη τη χρονιά. Δεν τους πειράζει καθόλου, τέτοια θέλουν. Στα χαρτιά να είναι πολλά τα παιδιά, αλλά στα τμήματα μέσα όχι και τόσο πολλά...

 

Ως εκ τουτου θα έλεγα να έλεγες στην υπεύθυνη ότι για προσωπικούς λόγους (δεν νομίζω να χρειαζεται να εξηγήσεις) θα το καθυστερήσετε κάποιες μέρες και τελικά ποιο είναι το διάστημα που πρέπει να εμφανίζεστε κανονικά;

Της εχω πει ήδη οτι θα έρθουμε αρχές Οκτώβρη και είπε οκ απλα να υπογράψω οτι ήρθα.δεν ξερω αν γινετε να πάω π.χ. Μετα τα Χριστούγεννα που θα ειναι 22 μηνων σχεδόν τότε.Απλα δεν ξερω αν θα αλλάξει και ηρεμηςει λιγο με το αγχος αποχωρισμού που περνάει.Ο άντρας μου με στηρίζει σε οτι αποφασίσω τελικα.Εσεις τι λέτε;

Link to comment
Share on other sites

Περί προσαρμογής: η κόρη μου άρχισε πριν 2 μέρες παιδικο σε έναν δημοτικό σταθμο. Την πρωτη μερα φτάσαμε, δεν υπήρχε άνθρωπος να μας δεχτεί, έστω να μας κατατοπίσει. Η δασκάλα ηταν εξαιρετικά στριφνη, με το ζόρι μιλούσε, και φορούσε ένα μακρύ στενό φόρεμα και πανυψηλα τακουνια!! Ούτε κάν ρώτησε το παιδί πως το λένε, μου λέει βγείτε λίγο έξω κι αφήστε την εδω αλλα δεν έκανε καμια προσπάθεια προσέγγισης. Κάποια στιγμή ένα παιδάκι έκλαιγε πολυ και αυτή κλείνει την πόρτα και η δικιά μου τρομοκρατήθηκε και άρχισε να κλαίει κι αυτή. Δεν περνάνε 3 λεπτά και μας τη βγάζει έξω λέγοντας οτι ειναι πολυ αναστατωμενη και να τη φέρουμε αυριο. Την πήγαμε σήμερα και καθόλου δεν ήθελε να μπει, κι οταν έβλεπε τη δασκάλα εκλαιγε ακόμα περισσότερο. Αυτή δεν έκανε καμια προσπάθεια να την προσεγγίσει ηταν παντελώς αδιάφορη και είχε αναθέσει στην καθαρίστρια να κάθεται δίπλα στα παιδιά. Έχω φρικαρει! Ειναι δυνατόν δασκάλα μικρών παιδιών και να μην προσπαθεί έστω να σπάσει τον πάγο; Δεν ξέρω αν εχει νόημα να πιέσω το παιδί να συνηθίσει μια άσχημη κατάσταση για την οποία δεν νιωθω εγω καλα...

Link to comment
Share on other sites

Περί προσαρμογής: η κόρη μου άρχισε πριν 2 μέρες παιδικο σε έναν δημοτικό σταθμο. Την πρωτη μερα φτάσαμε, δεν υπήρχε άνθρωπος να μας δεχτεί, έστω να μας κατατοπίσει. Η δασκάλα ηταν εξαιρετικά στριφνη, με το ζόρι μιλούσε, και φορούσε ένα μακρύ στενό φόρεμα και πανυψηλα τακουνια!! Ούτε κάν ρώτησε το παιδί πως το λένε, μου λέει βγείτε λίγο έξω κι αφήστε την εδω αλλα δεν έκανε καμια προσπάθεια προσέγγισης. Κάποια στιγμή ένα παιδάκι έκλαιγε πολυ και αυτή κλείνει την πόρτα και η δικιά μου τρομοκρατήθηκε και άρχισε να κλαίει κι αυτή. Δεν περνάνε 3 λεπτά και μας τη βγάζει έξω λέγοντας οτι ειναι πολυ αναστατωμενη και να τη φέρουμε αυριο. Την πήγαμε σήμερα και καθόλου δεν ήθελε να μπει, κι οταν έβλεπε τη δασκάλα εκλαιγε ακόμα περισσότερο. Αυτή δεν έκανε καμια προσπάθεια να την προσεγγίσει ηταν παντελώς αδιάφορη και είχε αναθέσει στην καθαρίστρια να κάθεται δίπλα στα παιδιά. Έχω φρικαρει! Ειναι δυνατόν δασκάλα μικρών παιδιών και να μην προσπαθεί έστω να σπάσει τον πάγο; Δεν ξέρω αν εχει νόημα να πιέσω το παιδί να συνηθίσει μια άσχημη κατάσταση για την οποία δεν νιωθω εγω καλα...

Απίστευτο! Εγω ειχα την ελπίδα οτι για να κανείς αυτη την δουλειά πρεπει να αγαπάς πολυ τα παιδια! Δεν ξερω το θα έκανα στην θέση σου πραγματικα.....

Link to comment
Share on other sites

Η δασκάλα ηταν εξαιρετικά στριφνη, με το ζόρι μιλούσε, και φορούσε ένα μακρύ στενό φόρεμα και πανυψηλα τακουνια!! Ούτε κάν ρώτησε το παιδί πως το λένε, μου λέει βγείτε λίγο έξω κι αφήστε την εδω αλλα δεν έκανε καμια προσπάθεια προσέγγισης. Κάποια στιγμή ένα παιδάκι έκλαιγε πολυ και αυτή κλείνει την πόρτα και η δικιά μου τρομοκρατήθηκε και άρχισε να κλαίει κι αυτή. Δεν περνάνε 3 λεπτά και μας τη βγάζει έξω λέγοντας οτι ειναι πολυ αναστατωμενη και να τη φέρουμε αυριο.

Εμ αυτά είναι...μετά φταίω εγώ που βρίζω τους δημόσιους..τελος πάντων

Απαράδεκτη συμπεριφορά..αυτή θα είναι η δασκαλα της ή ήταν η διευθύντρια? Δες πως θα πάει και τις επόμενες μέρες, αλλά έτσι, είναι πολύ δύσκολο στο παιδί να προσαρμοστεί..εγώ αν συνέχιζε έτσι, δεν θα την ξαναπήγαινα, εκτός κι αν δεν είχα άλλη επιλογή, οπότε θα έπιανα να της μιλήσω, σε εκείνην, την διευθύντρια κάποιον ανώτερο ίσως?

y9qxp2.pngGgOLp3.png
Link to comment
Share on other sites

Της εχω πει ήδη οτι θα έρθουμε αρχές Οκτώβρη και είπε οκ απλα να υπογράψω οτι ήρθα.δεν ξερω αν γινετε να πάω π.χ. Μετα τα Χριστούγεννα που θα ειναι 22 μηνων σχεδόν τότε.Απλα δεν ξερω αν θα αλλάξει και ηρεμηςει λιγο με το αγχος αποχωρισμού που περνάει.Ο άντρας μου με στηρίζει σε οτι αποφασίσω τελικα.Εσεις τι λέτε;

 

Εγώ αν είχα την δυνατότητα θα το καθυστερούσα όσο με έπαιρνε. Επειδή υπάρχει το άγχος αποχωρισμού και οι ειδικοί συνήθως προτείνουν εφόσον είναι εφικτό να ξεκινάνε μετά τα δυόμιση με τρία. Οπότε και 3 ή 5 μήνες αργότερα θα το θεωρούσα κέρδος.

 

Εσύ αλήθεια γιατί είχες άσχημη εμπειρία ως παιδί; Τι συνέβη;

"Great is the human who has not lost his childlike heart"-Mencius

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...