ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΑΝΩ ΤΩΝ 36

Και εγώ θα γεννήσω στα 40!

Ενω στη 2η γεννα θα είμαι κλεισμένα 41.

Ενω στη 2η γεννα θα είμαι κλεισμένα 41.

Μπράβο! Με το καλό.

Εγώ είμαι 38 και προσπαθώ εδώ και τρία χρόνια να μείνω έγκυος, τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο με εξωσωματική. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, δεν θέλω όμως να το βάλω κάτω!

Και εγώ απέκτησα τη δεύτερη κορούλα μου όταν ήμουν 38. Δεν σας κρύβω οτι γούσταρα αλύπητα, "λυπάμαι" που μεγαλώνει και μου έχει μπει η ιδέα για τρίτο, μόνο και μόνο για να νοιώσω όλα τα συναισθήματα της εγκυμοσύνης και του πρώτου χρόνου με το μωρό. Και όπως ανέφερε μία συνάδερφος μαμά το να έχω μωρό με κάνει και νοιώθω νέα (εκτός από τη φάση που πρέπει να τα κυνηγάς από πίσω).

Εκλεισα τα 38 τον Ιουνιο και περιμενω το πρωτο μου μωρακι τον Νοεμβριο!Αισθανομαι καπως μεγαλη (μετα απο αναμονη 6-7 χρονων) αλλα το μπεμπε τωρα επελεξε να ερθει και ειμαι πολυ ευγνωμων:!:

1ο παιδι= 27 ετων.

2ο παιδι= 30 ετων.

3ο παιδι= 37 ετων.

τωρα βιωνω πιο εντονα συναισθηματα, καταλαβαινω το μωρο μου καλυτερα και νιωθω ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ενεργεια, κατι που δεν ειχα στα 2 μεγαλα. βεβαια το τρεξιμο και το ξενυχτι δεν παιζονται, αλλα..... θελω και αλλο μωρο.

το πρωτο μου παιδακι το εκανα στα 39 προς 40!!!!!!τωρα ειμαι 42!!!!!μημασατε!!!!!(εγω δεν εχω και βοηθεια η "γεροντομανα"χαχα!

αααααχχχχχχ, μόλις τελείωσε η δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια για παιδί μετά τα 35. Έχω δύο παιδιά που έκανα στα 34 και 35 και τώρα... τζίφος. Τον Απρίλιο είχα μια παλίνδρομη, τώρα μια βιοχημική. Οι γιατροί μου λένε ότι είναι τυχαίο, λόγω ηλικίας... να μην κάνω τίποτα... Ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαι μεγάλη, αλλά τα γεγονότα άλλα λένε. Θα προσπαθήσω κι άλλο βέβαια, αλλά σκέφτομαι ίσως δεν πρέπει...

πολύ λυπάμαι Εκάβη...πόσων ετών είσαι? γιατί είναι διαφορετικό αν είσαι πχ 37 σε σχέση με πχ42

Η παλινδρόμηση γίνεται συνήθως γιατί χρωμοσωματικά το έμβρυο πάσχει και η οικονομία της φύσης οδηγεί στο να το αποβάλεις νωρίς

Για την βιοχημική δεν γνωρίζω. Επειδή όμως αυτά συμβαίνουν και σε πολύ νεότερες κοπέλες, δεν θεωρώ ότι είναι θέμα ηλικίας.

Αν δηλαδή είσαι κοντά στα 36 παρά στα 45, αξίζει ίσως τον κόπο να ξαναπροσπαθήσεις. Μετά τα 40 εκφυλίζεται το ωάριο, άρα μεγαλύτερες πιθανότητες χρωμοσωματικής βλάβης και τα πράγματα εξελίσσονται εκθετικά προς το χειρότερο όσο πλησιάζουμε την κλιμακτήριο (δυστυχώς η αναπαραγωγική μας νεότητα δεν συμβαδίζει με τις προς το καλύτερο εξελίξεις στην εμφάνιση και στο πώς νιώθουμε σε σχέση με τις συνομήλικες δυο γενιές πίσω)

Καλό κουράγιο, αφού το αποφάσισες (για τρίτο) εύχομαι η επόμενη φορά να είναι επιτυχημένη!

πολύ λυπάμαι Εκάβη...πόσων ετών είσαι? γιατί είναι διαφορετικό αν είσαι πχ 37 σε σχέση με πχ42

Η παλινδρόμηση γίνεται συνήθως γιατί χρωμοσωματικά το έμβρυο πάσχει και η οικονομία της φύσης οδηγεί στο να το αποβάλεις νωρίς

Για την βιοχημική δεν γνωρίζω. Επειδή όμως αυτά συμβαίνουν και σε πολύ νεότερες κοπέλες, δεν θεωρώ ότι είναι θέμα ηλικίας.

Αν δηλαδή είσαι κοντά στα 36 παρά στα 45, αξίζει ίσως τον κόπο να ξαναπροσπαθήσεις. Μετά τα 40 εκφυλίζεται το ωάριο, άρα μεγαλύτερες πιθανότητες χρωμοσωματικής βλάβης και τα πράγματα εξελίσσονται εκθετικά προς το χειρότερο όσο πλησιάζουμε την κλιμακτήριο (δυστυχώς η αναπαραγωγική μας νεότητα δεν συμβαδίζει με τις προς το καλύτερο εξελίξεις στην εμφάνιση και στο πώς νιώθουμε σε σχέση με τις συνομήλικες δυο γενιές πίσω)

Καλό κουράγιο, αφού το αποφάσισες (για τρίτο) εύχομαι η επόμενη φορά να είναι επιτυχημένη!

39 είμαι, αυτό το παιδί θα το γεννούσα λίγες μέρες πριν γίνω 40.

Μωρέ θα το ξαναπροσπαθήσω, απλώς σκέφτομαι μήπως δεν πρέπει να το προσπαθήσω. Γιατί ο κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός. Κι εγώ έχω μια φίλη που τώρα έκανε το πρώτο στα 42, είναι μια χαρά και ετοιμάζεται και για το δεύτερο. Αλλά, δεν ξέρω, ίσως ο δικός μου οργανισμός δεν το'χει, τί να πω...

Τέλος πάντων, το χειρότερο είναι ότι το θέμα αυτό έχει ατονήσει. Πού είστε ρε παιδιά να γράψετε καμιά ελπιδοφόρα ιστορία να πάρουμε κουράγιο κι εμείς;

Πάντως αυτό που λες ότι η αναπαραγωγική ηλικία δε συμβαδίζει με το πώς μοιάζεις και πώς αισθάνεσαι... αυτό ξαναπές το. Λόγω και των δύο παιδιών, η ζωή μου είναι ζωη καλόγριας: σχολείο (για τα παιδιά) - δουλειά - σχολείο (για τα παιδιά) -σπίτι. Ούτε βγαίνω, ούτε πίνω, φαγητά μαγειρεμένα, τίποτα δεν κάνω και ύπνο νωρίς νωρίς. Σκεφτόμουνα ότι με τέτοια χάλια ζωή, ε, τουλάχιστον θα έχει κάπως παραταθεί η νιότη. Και όντως φαίνομαι μικρή (εμ, άμα κοιμάσαι απ'τις 10, φραπαδούρα θα είναι το μάγουλο, τί θα είναι...).

Αλλά... τζίφος, ό,τι και να κάνεις το γήρας είναι εκεί, έρχεται αμείλικτο.

Αυτά τα ευχάριστα. Μάλλον κάποιος πρέπει να μου πει να το βουλώσω, γιατί άλλο πρέπει να είναι το κλίμα σε αυτό το θέμα. Άντε θα το ξαναδιαβάσω απ'την αρχή να πάρω κουράγιο με τα παλιότερα ποστ

τη μεγάλη την έκανα στα 36 ούτε μου πέρασε από το μυαλό πως ήμουν μεγάλη.

τη μικρή πριν ένα χρόνο στα 42 ..νιώθω ευλογημένη που έχω δύο κορίτσαρους καλά να είναι..μπάι δε γουέι και δύο καισαρικές εύκολες, η δεύτερη μάλιστα πιο ανώδυνη..βεβαια το έχω γράψει και αλλού , γυμνάζομαι, δεν πήρα κιλά, είχα και έχω καλή φυσική κατάσταση όλα βοηθάνε..μη μασάτε εύχομαι το καλύτερο..

μια θεια μου την μικρη την εκανε στα 50 της... υγειεστατη

Toν μικρό μου τον γέννησα όταν ήμουν 35 ακριβώς. Τώρα, 2 χρόνια μετά, στα 37 δηλαδή, νομίζω πως ήρθε η ώρα για αδερφάκι, αλλά λόγω θηλασμού δεν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις (περίοδος, σωστό ενδομήτριο κλπ). Και θα ήθελα πολύ ένα δεύτερο παιδάκι, αλλά σύντομα!!

Πάντως ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να "ζηλεύει" νέες μανούλες, κάτω των 30 ή εκεί γύρω τελοσπάντων. Με στεναχωρεί η μεγάλη διαφορά ηλικίας με το παιδί. Όπως επίσης και το ότι οι αντοχές με εγκαταλείπουν. Νομίζω ότι όταν είσαι σχετικά νέος, όλα σου φαίνονται παιχνιδάκι, τα ξενύχτια, το τρέξιμο κλπ. Όσο μεγαλώνεις (που έχεις ξεσυνηθίσει κι όλας), όλα γίνονται πιο δύσκολα. Πλέον υποφέρω από τη μέση μου λόγω του ότι παίζω με το παιδί συνέχεια, το παίρνω αγκαλιές, κάνουμε παιχνίδια, τον αλλάζω ρούχα και σκύβω και αυτό με πεθαίνει..γεράματα, χα χα!! Τη βγάζω με ενέσεις!

Παρολαυτά θέλω πολύ ένα δεύτερο μωράκι. Και ναι, είσαι πιο συνειδητοποιημένος και πιο σοφός όταν κάνεις παιδίι σε τέτοια ηλικία.

Σας καταλαβαίνω, εσάς που λέτε ότι είστε πιο συνειδητοποιημένες λόγω ηλικίας. Ο μπέμπης γεννήθηκε μόλις έκλεισα τα 37 και νιώθω τόσο ευλογημένη που τον έχουμε στη ζωή μας - δεν είμαι σίγουρη ότι θα ένιωθα έτσι πριν από 10 χρόνια. Παίζουν ρόλο, βέβαια, και οι υπόλοιπες συγκυρίες της ζωής, δε λέω...

Όπως και να 'χει πάντως μπαίνει τώρα αμείλικτο το ερώτημα "θα κάνουμε και δεύτερο;" και, αν αποφασίσουμε πως θέλουμε, προλαβαίνουμε; Έχουμε και την πίεση του περίγυρου "κάντε άλλο ένα όσο είναι καιρός"... Ιδανικά θα ήθελα ένα περιθώριο 2 ετών να χαρώ τον μπέμπη, να μας χαρεί κι αυτός - σχεδόν νιώθω πως θα τον αδικούσα αν κάναμε κι άλλο μωρό σύντομα, πόση προσοχή θα του στερούσαμε άραγε; Πόσα πράγματα δε θα ζούσαμε λόγω έλλειψης χρόνου; Απ' την άλλη, μήπως είναι αργά στα 39;

ΥΓ ο μπαμπάς του πάντως λέει πως έχουμε κερδίσει το λόττο έτσι βολικό μωράκι που είναι και δεύτερη φορά αποκλείεται να το κερδίσουμε, έτσι και κάνουμε δεύτερο θα μας βασανίσει σίγουρα!

Εγω κοριτσια ενα εμαθα πλεον και λεω: ποτε μην βαζουμε προγραμμα σε τετοια θεματα!

Και γιατι το λεω αυτο;

Γιατι εκανα το παιδακι μου στα 31,5 μενοντας αμεσως εγκυος και τωρα πια ειμαι 37 κλεισμενα και ολα εχουν αλλαξει σε πολλους τομεις και ενω προσπαθουμε για δευτερο , αυτο δεν ερχεται εδω και χρονια....

Εγω που ελεγα οτι θελω τουλαχιστον 2 παιδια και να εχουν 1-2 χρονια διαφορα, τα εφερε ετσι η ζωη μας που το παιδακι μου ειναι 6χρονων και ακομη εγκυος δεν εχω μεινει.

Δεν τα παραταω ακομη και πλεον αναθεωρησα και πολλα, πχ τωρα λεω καλυτερα να εχουν διαφορα τα παιδια για να μπορουμε και οικονομικα να τα βγαλουμε περα ή οκ το μεγαλο μου παιδακι θα μπορει να βοηθησει το μωρακι μας κλπ κλπ....

Δεν με πειραζει που θα εχουν μεγαλη διαφορα τα αδερφια (αν με το καλο ερθει το δευτερο), αρκει να υπαρξει η ευκαιρεια να αδερφωσουν!

Καλη μας τυχη!

Σας καταλαβαίνω, εσάς που λέτε ότι είστε πιο συνειδητοποιημένες λόγω ηλικίας. Ο μπέμπης γεννήθηκε μόλις έκλεισα τα 37 και νιώθω τόσο ευλογημένη που τον έχουμε στη ζωή μας - δεν είμαι σίγουρη ότι θα ένιωθα έτσι πριν από 10 χρόνια. Παίζουν ρόλο, βέβαια, και οι υπόλοιπες συγκυρίες της ζωής, δε λέω...

 

Όπως και να 'χει πάντως μπαίνει τώρα αμείλικτο το ερώτημα "θα κάνουμε και δεύτερο;" και, αν αποφασίσουμε πως θέλουμε, προλαβαίνουμε; Έχουμε και την πίεση του περίγυρου "κάντε άλλο ένα όσο είναι καιρός"... Ιδανικά θα ήθελα ένα περιθώριο 2 ετών να χαρώ τον μπέμπη, να μας χαρεί κι αυτός - σχεδόν νιώθω πως θα τον αδικούσα αν κάναμε κι άλλο μωρό σύντομα, πόση προσοχή θα του στερούσαμε άραγε; Πόσα πράγματα δε θα ζούσαμε λόγω έλλειψης χρόνου; Απ' την άλλη, μήπως είναι αργά στα 39;

 

ΥΓ ο μπαμπάς του πάντως λέει πως έχουμε κερδίσει το λόττο έτσι βολικό μωράκι που είναι και δεύτερη φορά αποκλείεται να το κερδίσουμε, έτσι και κάνουμε δεύτερο θα μας βασανίσει σίγουρα!

Πάντως εγώ που δεν έχω καθόλου μα καθόλου "βολικό" παιδί, λέω καμιά φορά στον άντρα μου (χαριτολογώντας βέβαια) πως θέλω ένα δεύτερο για να απολαύσω και να χαρώ τη μητρότητα, γιατί με τον μικρό μου ταλαιπωρήθηκα πολύ. Μα πάρα πολύ. Και γουρλώνει ο άντρας μου τα μάτια και με ρωτάει "κι αν βγει σαν τον μικρό μας"???

Οπότε κι αν ακόμη μπορούσαμε να κάνουμε νωρίτερα δεύτερο παιδάκι, δεν θα το κάναμε γιατί ταλαιπωρηθήκαμε πολύ, δεν είχαμε καν χρόνο (πρακτικά) για να κάνουμε το δεύτερο. Και γω δεν θα μπορούσα φυσικά να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις ενός δεύτερου μωρού.

Ίσως και γι' αυτό δεν έχω ακόμη περίοδο (λόγω θηλασμού), πιθανότατα με "προστατεύει" το σώμα μου από μία νέα εγκυμοσύνη, για την οποία δεν είναι ακόμη έτοιμο. Τώρα όμως που ο μικρός είναι δύο αισθάνομαι έτοιμη για δεύτερο, τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα (τουλάχιστον κοιμόμαστε, όχι σερί βέβαια, αλλά κοιμόμαστε).

Επίσης, προσωπικά μιλώντας πάντα, νομίζω ότι "χόρτασα" τον μικρό μου και με "χόρτασε", η αγάπη μου ήταν ολοκληρωτικά δική του. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να τη μοιράσω και σε ένα άλλο μωρό. Αν με το καλό κάνω δεύτερο κάποια στιγμή, ο μικρός μου θα έχει μεγαλώσει, θα τον έχω χαρεί σαν μωρό και θα έχει λάβει όλη μου την αγάπη. Οπότε θεωρώ ότι μία διαφορά της τάξεως των 3 ετών και πάνω είναι μία ασφαλής διαφορά (για μένα τουλάχιστον).

Βέβαια όπως μας λέει και ο παιδίατρος "καιρός για δεύτερο" (γιατί έχω πέσει με τα μούτρα στον μικρό μου, τον λατρεύω και δεν βλέπω τίποτε άλλο μπροστά μου)!! Αφού καμιά φορά γκρινιάζω που είναι όλο αντίδραση (στα φαί, στο άλλαγμα, στο απιχνίδι, σε όλα) και ο γιατρός μου λέει να κάνω ένα δευτερο και ο μικρός θα ηρεμήσει. Άσε που θα έχει και παρέα.

Να ρωτήσω κάτι εαν ξέρετε.. Μετά από κάποια ηλικία, και όταν δεν έχεις άλλο παιδάκι, δυσκολεύει και η συλληψη;

Να ρωτήσω κάτι εαν ξέρετε.. Μετά από κάποια ηλικία, και όταν δεν έχεις άλλο παιδάκι, δυσκολεύει και η συλληψη;

Αυτό δεν είναι και λογικό? Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η γονιμότητα αυξάνει μέχρι κάποια ηλικία και μετά σιγά σιγά αρχίζει και φθίνει. Εγώ πχ που είμαι 37 είμαι στην "κατηφόρα" που λένε!

Χωρ'ις βέβαια αυτό να είναι απόλυτο. Υπάρχουν γυναίκες που δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν στα 25 πχ και άλλες που έχουν μείνει έγκυες με ευκολία στα 45.

Το θέμα αυτό με τη γονιμότητα μου θυμίζει το θέμα του τσιγάρου. Το κάπνισμα σκοτώνει, αλλά υπάρχουν και κάτι "αιωνόβιοι" που χαίρον άκρας υγείας παρόλο που καπνίζουν 2 καιι 3 πακέτα την ημέρα! Βέβαια αποτελούν και την εξαίρεση.

Λογικά πάντως, η γονιμότητα μειώνεται όσο περνάει η ηλικία.Μόλις βρήκα αυτό

"Τι ρόλο παίζει η ηλικία στη γονιμότητα;

Η καλύτερη περίοδος για να μείνει μια γυναίκα έγκυος είναι μεταξύ 20 και 30 χρονών, όσον αφορά τουλάχιστον στη σωματική της κατάσταση. Πάντως, είναι σημαντικό η σύγχρονη γυναίκα να ξέρει πώς μετά τα 35 χρόνια η γονιμότητά της παρουσιάζει εμφανή πτωτική καμπύλη.

Χαρακτηριστικά θα πρέπει να ξέρετε πώς στην ηλικία των 40 ετών, το 80% των γυναικών έχει πρόβλημα γονιμότητας, ενώ στην ηλικία των 50 ετών πλέον μόνο μία σε 50.000 γυναίκες μπορεί να μείνει έγκυος. Τα στοιχεία αυτά δείχνουν πόσο σημαντικός παράγοντας όσον αφορά στην ικανότητα μιας γυναίκας να συλλάβει, είναι η ηλικία και φυσικά αυτό δεν σημαίνει επίσης ότι δεν υπάρχουν γυναίκες που συλλαμβάνουν φυσιολογικά στα 42 ή ακόμα και στα 45 τους χρόνια. Αποτελούν την εξαίρεση, που απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα"

Αγχώθηκα τώρα που τα διάβασα και γω!

Βουρ κορίτσια για δεύτερο!

Ναι, ναι κατάλαβα.. Σε σχέση πάντα με το εαυτό σου μειώνεται η γονιμοτητα, δηλαδή εαν είσαι από αυτες που θα δυσκολευόντουσαν και στα 25........ άστα να πάνε.. Πάντως λένε ότι για τις πιο μεγάλες ηλικίες είναι κυρίως δύσκολο το πρώτο παιδί.... Όταν έχεις γεννησει και είναι το δέυτερο ή το τρίτο είναι πιο έυκολα τα πράγματα.

Ναι, ναι κατάλαβα.. Σε σχέση πάντα με το εαυτό σου μειώνεται η γονιμοτητα, δηλαδή εαν είσαι από αυτες που θα δυσκολευόντουσαν και στα 25........ άστα να πάνε.. Πάντως λένε ότι για τις πιο μεγάλες ηλικίες είναι κυρίως δύσκολο το πρώτο παιδί.... Όταν έχεις γεννησει και είναι το δέυτερο ή το τρίτο είναι πιο έυκολα τα πράγματα.

Ο κανόνας είναι ότι η γονιμότητα μειώνεται σιγά σιγά όσο αυξάνεται η ηλικία. Προσωπικά έμεινα με την πρώτη ελεύθερη επαφή έγκυος (η πρώτη ήταν παλίνδρομη και με την δεύτερη απέκτησα το μικρούλι μου). Βέβαια μπορεί στην επόμενη προσπάθεια για δεύτερο παιδί να δυσκολευτούμε αρκετά ή ακόμη και να μην τα καταφέρουμε, κανείς δεν ξέρει.

Πόσο χρονών είσαι?

τι να πω..συνέλαβα στα 41 στον τρίτο μήνα προσπαθειών…δεύτερο, το πρώτο το είχα κάνει στα 36…

και μην πω ότι η δεύτερη καισαρική ήταν πιο εύκολη από την πρώτη..εντάξει, όλα είναι πολύ σχετικά.

Να ρωτήσω κάτι εαν ξέρετε.. Μετά από κάποια ηλικία, και όταν δεν έχεις άλλο παιδάκι, δυσκολεύει και η συλληψη;

Λένε οτι αν εχεις ήδη παιδι ειναι πιο εύκολο μετα αλλα ξερω τόσες που έχουν πρόβλημα υπογονημοτητας για το δεύτερο.... Αλλα και τόσες που είχαν το αντίθετο όπως εγω που μου πήρε δυο χρόνια για το πρωτο (εξωσωματικη τελικά) και μια φορά για το δεύτερο οπότε δεν υπαρχει κανονας

Τα παντα ειναι θέμα ποιότητας ωαριων αν την πετύχεις δεν εχεις πρόβλημα

Good luck!

Πόσο χρονών είσαι?

Εγώ είμαι 29 και έχω ηδη ενα παιδακι ενός ετους, ρωτάω για μια φίλη μας που ειναι 39 σχεδόν, και τώρα ξεκινανε προσπάθειες.. Στο μεταξύ δεν ξέρω τι να τη συμβουλέψω.. Χρειάζονται κάποιες επιπλέον εξετάσεις λόγω ηλικίας; Εννοώ επειδή μια πιθανή αποβολή λόγω θρομβοφιλίας πχ θα κοστισει πολύτιμο χρόνο, πρέπει να κάνει κανείς εκ των προτέρων κάποιες εξετάσεις; Εγώ πήγα ας πούμε αφού έμεινα έγγυος στο γυναικολόγο.. Ισχύει το ίδιο και για αυτην η πρέπει να πάει πρωτυτερα;

Εγώ είμαι 29 και έχω ηδη ενα παιδακι ενός ετους, ρωτάω για μια φίλη μας που ειναι 39 σχεδόν, και τώρα ξεκινανε προσπάθειες.. Στο μεταξύ δεν ξέρω τι να τη συμβουλέψω.. Χρειάζονται κάποιες επιπλέον εξετάσεις λόγω ηλικίας; Εννοώ επειδή μια πιθανή αποβολή λόγω θρομβοφιλίας πχ θα κοστισει πολύτιμο χρόνο, πρέπει να κάνει κανείς εκ των προτέρων κάποιες εξετάσεις; Εγώ πήγα ας πούμε αφού έμεινα έγγυος στο γυναικολόγο.. Ισχύει το ίδιο και για αυτην η πρέπει να πάει πρωτυτερα;[/quote

Την πρώτη φορά που έμεινα έγκυος δεν είχα κάνει καμιά εξέταση πριν. Είχα μία παλίνδρομη κύηση και πάλι όμως δνε κάναμε κάτι ιδιαίτερο από πλευράς εξετάσεων. Ο γιατρός είπε ότι πρόκειται για τυχαίο γεγονός και πως μόνο όταν έχουμε ιστορικό αποβολών ή παλίνρομων κυήσεων αρχίζουμε και το ψάχνουμε.

Και μένα τότε η απορία μου ήταν ακριβώς αυτή. Ότι έπρεπε πρώτα να πάθω 2-3 πχ παλίνδρομες και μετά να ξεκινήσω να το ψάχνω? Θα έχω χάσει πολύτιμο χρόνο. Τότε μου είχε πει ο γιατρός ότι επειδή συνήθως πρόκειται για τυχαίο γεγονός, δεν ψάχνουν κάτι, αν δεν επιβεβαιωθεί ότι υπάρχει θέμα. Είχε δίκιο τελικά, έμεινα ξανά έγκυος και όλα πήγαν μια χαρά.

Αν η φίλη σου επιθυμεί να κάνει εξετάσεις πριν μείνει έγκυος, μπορεί να το συζητήσει με το γιατρό της.

εγώ παντως την πρώτη φορά που ξεκίνησα προσπάθειες, στα 35 , είχα κάνει προγεννητικό.και καλά έκανα βρέθηκε ένας ερπητοϊός και έκανα θεραπεία