Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Η ψυχολογία της νέας μαμάς . . .


Recommended Posts

Θα ήθελα να ανοίξω αυτό το νέο θέμα, γιατί η ψυχολογία μιας νέας μαμάς και κυρίως (πιστεύω) μιας μαμάς που φέρνει στον κόσμό το πρώτο της παιδάκι είναι πολύ σημαντική, τόσο για την ίδια -να αντεπεξέλθει στον νέο της ρόλο- όσο και στην σχέση της με το μωρό της, αλλά και τον σύζυγο της.

 

Ενα μεγάλο ποσοστό, πάνω από 90% περνά κατάθλιψη, και δεν ξέρει πως να το αντιμετωπίσει και να το ξεπεράσει με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται και να νοιώθει χάλια σε μια περίοδο της ζωής της στην οποία θα έπρεπε να είναι τρισευτιχισμένη!!!

 

Ας μοιραστούμε εμπειρίες, αλλά και συμβουλές για αυτή την περίοδο. Είμαι σίγουρη ότι πολλές από μας θα βοηθηθούν!!

 

Καλο κουράγιο σε όλες!!! :)

line_m121_beg_41_time_1262667600_text_ef20ece9eaf1fcf220eceff520f0f1dfe3eae7f0e1f220e5dfede1e9.gif

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Όταν γέννησα τον γιο μου, θυμάμαι τον πρώτο μήνα σχεδόν εφιαλτικά.Νόμιζα πως έκανα τα πάντα λάθος, ένιωθα πως η ζωή μου τελείωσε και είχα απόλυτη και παθολογική εξάρτηση από το μωρό.Καταλάβαινα πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά ντρεπόμουν να μιλήσω στον άνδρα μου ή την μαμά μου.Τελικά το ξεπέρασα μόνη μου.Όταν όμως γέννησα την κόρη μου και ο γιος μου ήταν 23 μηνών, πραγματικά γονάτισα.Είχα πάρει κιλά, ο μικρός ζήλευε την μπέμπα και με τρέλαινε και εγώ περνούσα πλέον βαριά επιλόχεια κατάθλιψη.Αποφάσισα όμως να μιλήσω στον άνδρα μου και να σταματήσω να υποκρίνομαι πως είμαι η σούπερ μαμά.Τώρα που έχει περάσει 1 χρόνος από την γέννηση της κόρης μου, έχω ξαναβρεί τον εαυτό μου. Λατρεύω τα παιδιά μου, θα έδινα την ζωή μου γι'αυτά, όμως η μητρότητα δεν είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα.Τα παιδιά είναι ευτυχία αλλά και τεράστια ευθύνη και πρέπει πάντα να γίνεσαι συνηδειτοποιημένα γονέας.Φιλιά!

Link to comment
Share on other sites

Χαίρομαι πολύ που βρίσκονται και άλλες μαμάδες που λένε αυτά που ένιωσα και γω. Φυσικά και λατρεύω τη μικρή μου αλλά ο πρώτος καιρός ήταν πολύ δύσκολος. Σκεφτόμουν συνεχώς ότι κατέστρεψα τη ζωή μου και του παιδιού, ότι του άξιζε μία καλύτερη μάνα και ότι αδικήθηκε που είχε εμένα για μαμά. Δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με τίποτα και ήθελα μόνο να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω. Αλλά ο χρόνος κύλισε μπροστά και όλα πέρασαν. Κουράγιο σε όλες τις νέες μανούλες και να σκέφτεστεπως δεν είστε οι μόνες αλλά όλες περνάμε δύσκολα στην αρχή. όλα όμως περνάνε και όλα γίνονται πιο όμορφα μετά.

ΜΑΡΙΑ

o3DBp3.png

Link to comment
Share on other sites

καλημέρα, εγώ έτσι ένοιωθα τον πρώτο περίπου μήνα, ειδικά τις 2 πρώτες "διαβολοβδομάδες" που δεν ήξερα τι μου γινότανε.

μέχρι και αποστείρωση νόμιζα ότι ήμουν ανίκανη να κάνω:!:... (και φυσικά πολλες φορες ξεσπασμα με κλαματα χωρίς νόημα, που το καταλαβαινα αλλα δεν μπορούσα κ να σταματησω- οταν το σκέφτομαι τώρα δεν μπορώ να καταλαβω πως συμβαίνει αυτό , γιατί συγκρίνω την κατασταση με εργασιακές καταστασεις που εχουν πολύ αγχος, τρεξιμο κλπ δεν έχω παθει ποτέ αυτό το πράγμα...αντιθέτως!)

 

πολύ συντομα όμως , όταν συνειδητοποίησα τι γινότανε και το μωρό άρχισε να έχει πιο σταθερό πρόγραμμα, όλα "μπήκαν" στη θέση τους.

τώρα όλα ειναι καλά, ψυχολογία καλή, μερικές στιγμές κούρασης μόνο, και συνεχίζω...

 

ευχομαι σε όλες να χαίρονται τα μωράκια τους και να περνούν ευχάριστο χρόνο μαζί τους:wink:

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Καλημερα και απο μενα!!

 

Θυμαμαι η πρωτη βδομαδα σπιτι με το μωρο ηταν τροματικη, γιατι κακα τα ψεματα δεν εχεις ιδεα τι σε περιμενει, ουτε αντεχεις το ξενυχτι και το κλαμα, ειδικα αν στην κλινικη δεν κοιμηθηκες ουτε μια νυχτα (ματι δεν εκλεισα 3 νυχτες στην κλινικη)!!:shock::shock:

 

Ειναι καλο να εχεις συμπαρασταση και κατανοηση. Δυστυχως ο συζυγος δουλευει απο το πρωι μεχρι το βραδυ, και ετσι ειμαι μονη με το μωρο μεσα στο διαμερισμα. Εκει ειναι που απελπιζεσαι, γιατι φαντασου να σπαραζει απο το κλαμα, να μην ξερω τι να τον κανω, και να πρεπει να τρεχω να φτιαχνω γαλα, το αγχος μου στα υψη, και αυτο να ειναι καθημερινο!!!:?

 

Προσπαθω να ελεγχω το αγχος, και τις κακες σκεψεις! Ειναι θεμα ορμονων και της τεραστιας αλλαγης που συμβαινει με τον ερχομο του μωρου!!!! :)

line_m121_beg_41_time_1262667600_text_ef20ece9eaf1fcf220eceff520f0f1dfe3eae7f0e1f220e5dfede1e9.gif

Link to comment
Share on other sites

Γέννησα και φρίκαρα... Ένιωθα μονίμως κουρασμένη..φοβισμένη...ταλαιπωρημένη... Ο μικρός ανήσυχος, δυσκοιλιότητα κατόπιν κωλικούς, ξενύχτια, μόλις σαράντησα επεστρεψα και στη δουλειά λόγω πιέσεων που δεχόμουν από τον εργοδότη μου..με αποτέλεσμα να είμαι ένα ράκος.. Είχα πάθει φοβία..ήθελα μόνο την μητέρα μου..συνέχεια δίπλα μου..και το βράδυ ακόμη είχα εξωστρακίσει τον σύζυγο στο σαλόνι κ με τα χιλια ζόρια κ παρακαλετά ανάγκαζα την μαμα μου (γιατι το θεωρουσε μεγα λάθος..) να κοιμάται μαζι μου κ με το μωρό. Δηλαδή, οχι πως κοιμόμασταν..ξενύχτια τρελά κάναμε μέχρι κ που ο μικρός έκλεισε κ τον 4ο μήνα..Εκει, κάπως έστρωσε η κατάσταση...και άρχισα κ εγω να παίρνω τα πανω μου. Το μόνο καλό είναι πως απο την επιλόχεια κατάθλιψη..δεν είχα όρεξη για τίποτα ούτε για φαγητό..οπότε και έχασα τα περισσότερα κιλά της εγκυμοσύνης ..σχεδόν όλα μέσα στο 1ο τρίμηνο....

Πάντως..τότε έλεγα...πως δεν θέλω με τίποτα να κάνω και άλλο παιδί (ντροπή μου) αλλά τώρα...που ο μικρος κοντεύει να χρονίσει..το σκέφτομαι..μελλοντικά πάντα!

Εν κατακλείδι και βάσει των προσωπικών μου βιωμάτων..έχω να πω σε όλες τις μανούλες που τώρα περνάνε αυτή την φάση..να κάνουν κουράγιο..και όλα θα φτιάξουν! Και εμένα οταν μου το έλεγαν τότε..έλεγα απο μεσα μου..τι κουράγιο..εγώ ύπνο θέλω..δεν αντέχω άλλο..αλλά τελικά...κατάλαβα πως απλά ειναι μια φάση ..ένα μικρο λουκι που διανύουμε για χάρη της παντοτινής μελλοντικής ευτυχίας που μας προσφέρουν τα μικρά μας! Ααααα...οταν ημουν σε εκεινη τη φάση...κατάλαβα επίσης και το νόημα της συμβουλής που μου έδιναν κάποιες μανουλες όσο ήμουν ακόμη έγκυος...Μου' λεγαν θυμάμαι: "Αχ...κοιμήσου τώρα που μπορείς..να χορτάσεις ύπνο..."! :)

Link to comment
Share on other sites

Αχ! θυμαμαι κι εγω τις πρωτες μας ημερες και να πω την αληθεια δεν τις νοσταλγω καθολου (ντροπη μου :oops:)

Λιγο πολυ, καλα μου κοριτσια οπως κι εσεις. Νευρα - νευρα - νευρα, με ενα μωρο που δεν χορταινε μονο απο τον θηλασμο(και μαλλον απο δικο μου κακο χειρισμο) και η παιδιατρος να επιμενει οχι συμπληρωμα, που απο 21 ημερων εκανε 16 ωρες για να κοιμηθει και εκτοτε δεν ειναι και πολυ φαν του υπνου. Με εναν συζυγο που να μην εχει μπει ακομη στο πετσι του ρολου του και να καθυστερει ολο και περισσοτερο να επιστρεψει απο την δουλεια για να βοηθησει λιγακι και αυτος την κατασταση... (τι να πω, λετε να το εκανε επιτηδες :?:)

Να θυμηθω και αλλα?

 

Ευτυχως, ειχα αρκετη βοηθεια απο την πεθερουλα ;).

 

Παντως περα απο πολλα νευρα και απωλεια της ορεξης, (ευτυχως βεβαια γιατι ειχα παρει και 20 κιλα), κλαμματα, μελαγχολια ή αρνηση για το μωρο μου, δεν ειχα. Μαλλον την γλιτωσα την επιλοχειο...

 

Αλλα να που ο καιρος περασε και τωρα ο πριγπηπας μου ειναι 15,5 μηνων :!:

 

Τι να πω βρε κοριτσια...

 

Μονο υπομονη - υπομονη - υπομονη, αλλωστε καμμια μας δεν γεννηθηκε γνωριζοντας πως μεγαλωνει ενα παιδι. Παντα θα μαθαινουμε :-)

Link to comment
Share on other sites

ILIANAKI,

έχεις επιστρεψει στην δουλειά ή είσαι και εσυ με 6μηνο και όλη την ώρα με το μωρά?

 

γενικά εγώ πιστεύω ότι εάν το μωρό "στρωσει" με τον ύπνο και μπορείς και κοιμάσαι και εσυ το βραδυ, όλα μετά αντιμετωπίζονται!!!

 

candy ,

και εγώ καταλαβαίνω γιατί ολοι μα ολοι μου ελεγαν κοιμησου τωρα.... (παντως στην εγκυμοσυνη χορτασα υπνο! και μεσημερι και νωρις το βραδυ οποτε μπορουσα απο θεμα δουλειας)

 

azia,

δεν εισαι η μονη που δεν θεσ να ξαναγυρισουν οι πρωτες ημερες, ανηκω και εγω στην κατηγορια αυτη!

Link to comment
Share on other sites

ειμαι ακομα σπιτι, θα παω δουλεια μαλλον τον Μαιο. Μολις ομως στρωσει το μωρο, θα μπορω να κοιμαμαι πιο πολυ, και σιγουρα ο υπνος κανει πολυ καλο στην ψυχολογια!!

line_m121_beg_41_time_1262667600_text_ef20ece9eaf1fcf220eceff520f0f1dfe3eae7f0e1f220e5dfede1e9.gif

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

καλημερα σε ολουσ !η μικρη μου ειναι 50 ημερων εγω παντα ειμουν πολυ δυνατοσ ανθρωποσ ξαφνικα εχω εμμονεσ για το αν το παιδι θα μεγαλωσει φυσιολογικα καταλαβαινω οτι δεν σκεφτομαι καθαρα αλλα ειμαι χαλια .φιβαμαι ακομα και να την αγγιξω ξυπναει και μου ερχεται να κλαιω δεν μπορω να ειμαι μονη μαζι τησ και δεν νοιωθω μητερα αλλα σαν νοσσοκομα που παρατηρει τα παντα.ξερω οτι χρειαζομαι βοηθεια σασ παρακαλω οποιοσ ξερει πωσ μπορω να το αντιμετοπισω.αν υπαρχει καποιοσ να με βοηθησει ιδικοσ και πωσ να το ψαξω?

Link to comment
Share on other sites

Όλο αυτό που βιώνεις ψυχολογικά αυτή τη στιγμή, είναι ένα παιχνίδι του εγκεφάλου σου και τίποτα άλλο. Κάθισε για λίγη ώρα μόνη σου να το σκεφτείς αυτό και να το εμπεδώσεις. Πάρε βαθιές ανάσες και ηρέμισε. Σκέψου ότι αυτό το παιδάκι είναι δικό σου. Το φιλοξενούσες μέσα σου, 9 ολόκληρους μήνες και το περίμενες με αγωνία. Το αγαπάς όσο τίποτα άλλο στο κόσμο και μόλις ηρεμήσεις και το καταλάβεις αυτό, δε θα θέλεις να το αποχωριστείς με τίποτα από δίπλα σου.

 

Όλο αυτές οι κακές σκέψεις που βιώνεις αυτή τη περίοδο και σε κάνουν να μην είσαι ο εαυτό σου, οφείλονται στις ορμόνες σου και μόνο. Αν αυτό το καταλάβεις και το ξεχωρίσεις, τότε θα εκπλαγείς από το πόσο εύκολα συνήλθες.

 

Δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα «κλικ» στο μυαλό σου.

0sShp3.png

 

PGnvp2.png

Link to comment
Share on other sites

σκεφτηκα να το ριξω στισ δουλειεσ και εκοψα τον καφε μια φιλη μου ειπε να παρω βαλεριανα θα τα κανω ολα.καταλαβαινω οτι δεν ειναι φυσιολογικο αλλα νομιζω οτι μονη δεν θα μπορεσω να το ξεπερασω και την αγαπαω τοσο πολυ που νομιζω οτι θελω να ουρλιαξω με τον εαυτο μου

Link to comment
Share on other sites

Άσε τη βαλεριάνα. Δε κάνει τίποτα απολύτως. Ούτε φάρμακα να πάρεις. Πιες κανένα χαμομηλάκι καλύτερα και αν θηλάζεις θα βοηθήσει και το μωρό.

 

Σου λέω είναι μέσα στο μυαλό σου αυτό το πράγμα. Αν έχεις κάποιον κοντά σου να βοηθήσει, άσε για λίγο το μωρό, κάνε ένα μπανάκι, περιποιήσου λίγο τον εαυτό σου. Αν πάλι δεν έχεις κάποιον, βρες λίγο χρόνο για τον εαυτό σου, όσο κοιμάται το μωρό. Προσπάθησε πολύ να ηρεμήσεις. Φταίει σίγουρα και η κούραση, αλλά να ξέρεις ότι αν δε βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά μέσα στο μυαλό σου, θα αργήσεις να συνέρθεις.

 

Δεν είναι τίποτα κορίτσι μου. Σκέψου ότι όλες η μανούλες λίγο πολύ το περάσαμε. Εγώ έχω σχεδόν 20 μήνες που γέννησα και οι ορμόνες μου ακόμα δεν έχουν σταθεροποιηθεί. Όταν όμως το πήρα χαμπάρι το παιχνίδι του μυαλού μου, δε το άφησα να προχωρήσει παραπέρα. Τουλάχιστον από εκεί και πέρα, μπορεί να ήθελα να δαγκώσω όποιον μου μιλούσε αλλά με το μωρό μου ήμουν ποιο ήρεμη.

 

Μη ξεχνάς πόσο δυνατός άνθρωπος είσαι. Σκέψου ότι σε αυτόν το πόλεμο που γίνεται στο μυαλό σου, σύμμαχος σου είναι η οικογένεια σου. Το καταφύγιο σου, είναι το σπίτι σου και η ειρήνη σου, είναι το βλέμμα του παιδιού σου.

 

Όλα θα περάσουν θα δεις…

0sShp3.png

 

PGnvp2.png

Link to comment
Share on other sites

σκεφτηκα να το ριξω στισ δουλειεσ και εκοψα τον καφε μια φιλη μου ειπε να παρω βαλεριανα θα τα κανω ολα.καταλαβαινω οτι δεν ειναι φυσιολογικο αλλα νομιζω οτι μονη δεν θα μπορεσω να το ξεπερασω και την αγαπαω τοσο πολυ που νομιζω οτι θελω να ουρλιαξω με τον εαυτο μου

 

Η βαλεριάνα δεν είναι ηρεμιστικό; Γιατί έκοψες τον καφέ; Εγώ θήλαζα κι έπινα έναν γαλλικό το πρωί.

Στα δύο πρώτα ήταν όλα χάλια, γιατί δεν τα κατάφερα με το θηλασμό, δεν ήξερα τίποτε, πολλά ξενύχτια και ήμουν σχετικά μικρή (23-24).

Στα άλλα δύο ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα, για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή πέτυχε ο θηλασμός, που ήταν πολύ σημαντικός για μένα.

zeta77,ίσως σε βοηθήσει το να σκεφτείς ότι αυτό που περνας είναι φυσιολογικό, αλλά και προσωρινό. Δες το μωρό σαν ευκαιρία να κάνεις πράγματα μαζί του και όχι σαν ένα απαιτητικό πλάσμα που δεν ξέρεις πώς θα ικανοποιηθεί:).

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

σασ ευχαριστω ελπιζω να ειναι οι ορμονεσ ποτε δεν ειχα τετοια συμπεριφορα και τρομαζω το μωρο μου ειναι το παν για μενα αλλα ολο αυτο μου φενεται τοσοδυσκολο που αναρωτιεμαι μηπωσ δεν το αξιζα αυτο το δωρο απ το θεο και αν θα τα καταφερω οπωσ εκατομυρια μανουλεσ

Link to comment
Share on other sites

σασ ευχαριστω ελπιζω να ειναι οι ορμονεσ ποτε δεν ειχα τετοια συμπεριφορα και τρομαζω το μωρο μου ειναι το παν για μενα αλλα ολο αυτο μου φενεται τοσοδυσκολο που αναρωτιεμαι μηπωσ δεν το αξιζα αυτο το δωρο απ το θεο και αν θα τα καταφερω οπωσ εκατομυρια μανουλεσ

 

 

Μια χαρά μανούλα είσαι και μια χαρά θα τα καταφέρεις!!!

 

Και μην ακούω χαζά του τύπου «δε το αξίζω αυτό το δώρο».:evil::evil:

 

Πρώτα απʼ όλα δεν είναι δώρο από το πουθενά το μωρό. Είναι το αποτέλεσμα της αγάπης και του έρωτα με τον άνθρωπο σου.

Και κατά δεύτερον, εφόσον είναι καλά στην υγεία του το μωρό, όλα θα πάνε μια χαρά!!!:wink:

0sShp3.png

 

PGnvp2.png

Link to comment
Share on other sites

σασ ευχαριστω ελπιζω να ειναι οι ορμονεσ ποτε δεν ειχα τετοια συμπεριφορα και τρομαζω το μωρο μου ειναι το παν για μενα αλλα ολο αυτο μου φενεται τοσοδυσκολο που αναρωτιεμαι μηπωσ δεν το αξιζα αυτο το δωρο απ το θεο και αν θα τα καταφερω οπωσ εκατομυρια μανουλεσ

 

ουυυυυυυυυυ στο λεω εγω θα τα καταφερεις. Και εγω ετσι ημουν στην αρχη και πλεον τα κανω ολα μονη μου με το παιδι, και μενω και μερες ολοκληρες μονη μου. Στα ψωνια μαζι, γραφειοκρατεια μαζι, παιδικη χαρα μαζι, σουπερ μαρκετ μαζι, shopping therapy μαζι....τουαλετα μαζι....καταλαβαινεις. Και σου ξαναλεω ολα μονη μου. Ο αντρας μου φυσικα βοηθαει αλλα την εχω αναλαβει εξολοκληρου. Και σου μιλαει αυτη που φοβοταν να την πιασει στην αρχη και ετρεμε το καρδιοχτυπι της για τα παντα. Οχι οτι σταματησα να αγχωνομαι αλλα τουλαχιστον το ελεγχω και εχω βαλει τα πραγματα σε μια ταξη (σχετικα). Υπομονη με τον εαυτο σου θελει τιποτα αλλο. Θα τα καταφερεις 100%:mrgreen:

Don't give me love, i've had my share. Give me the truth instead.....

Link to comment
Share on other sites

καλησπέρα μανούλες.έίναι πολύ καλό που ανοίχτηκε αυτό το θέμα για να ενημερώνονται οι μέλλουσες μανούλες κ να μαθαίνουν οι νέες. στην εγκυμοσύνη μου απλά είχα ακούσει για την επιλόχειο κατάθλιψη και μου φαινόταν αδιανόητο να πάθει μια γυναίκα κατάθλιψη τη στιγμή που κρατάει στην αγκαλιά της το πλασματάκι που μεγάλωνε μέσα της για σχεδ'ον ένα χρόνο. όμως κ εγώ πέρασα μια από τα ίδια.. από τη δεύτερη κιόλας μέρα στο μαιευτήριο κ ενώ έπλεα σε πελάγη ευτυχίας μου ανακοινώνει ο παιδίατρος οτι το μωρό έκανε λίγο ικτερο, όχι κατι ανησυχητικο άλλωστε τα περισσότερα μωράκια εμφανίζουν. εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου κ δε μπορούσα να σταματήσω να κλάιω. γυρνώντας σπίτι ένιωθα άχρηστη γιατί δε μπορούσα να θηλάσω, γιατί φοβόμουν να πιάσω το μωρό, γιατί νόμιζα οτι ούτε ένα μπιμπε΄ρο δεν είμαι άξια να αποστειρώσω, οτι το παιδάκι που έφερα στον κοσμο θα άξιζε μια καλύτερη μάνα και ξαφνικά έπαθα εξάρτηση από τον άντρα μου-ποια? εγώ που όλοι οι γνωστοί και φίλοι μας,με είχαν ως το πρότυπο της ελευθερίας ποτέ δε ζήλεψα ή ήμουν κτητική απέναντι στον άντρα μου.καιήθελα να είμαι συνέχεια μαζί του με αποτέλεσμα να κλαίω ασταματητα όλη μερα που λείπει στη δουλειά.όλα αυτάσε συνδυασμό με την αυπνία λο΄γω του άστατου ωραρ'ιου τουμωρού και την κούραση και το στρες που είχα για πρωσωπικούς λόγους κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είχαν ως αποτέλεσμα να σπάσουν τα νεύρα μου. ευτυχώς για εμένα όμως αυτό κράτησε περίπου δύομιση περίπου μήνες.τώρα κοιμάμαι γύρω στις 6 ώρες καθημερινά, επέστρεψα στη σχολή μετά απο ένα 6μηνο αποχής,και σιγά σιγά αρχίζω και ξαναβρίσκω τον παλιο μου εαυτό. κλείνοντας να ευχηθώ σε όλες τις μέλλουσες μανούλες να έχουν μια ευχάριστη και ήρεμη εγκυμοσύνη και -για τις πρωτότοκες- να ζήσουν στο έπακρο τους τελευταίους ανέμελους μήνες τις ζωής τους! και!!!!! να κοιμηθούν τώρα που ακόμα προλαβαίνουν! έχουν όλο το χρόνο μετά για άγχη .. πολλά φιλιά και να μας ζήσουν τα μωράκια μας!

Link to comment
Share on other sites

ειναι καλο να το αποδεχομαστε χτεσ πηρα αποφαση και πηγα στο γιατρο μου ο οποιοσ με εστειλε σε ψυχιατρο για ελαφρια αγωγη .καταλαβαινα οτι δεν τα βγαζω περα αλλα δεν μπορω να το αποβαλω ολο αυτο απο πανω μου.ελπιζω να φτιαξουν γρηγορα τα πραγματα και να σταματησω να κανω ασχημεσ σκεψεισ και να μπορω να αφοσιωθω σε αυτο το πλασμα που τοσο αγαπαω και που με εχει αναγκη.νεεσ μανουλεσ να κανουμε τα παντα να σταθουμε γερα διπλα στα μωρακια μασ!

Link to comment
Share on other sites

ειναι καλο να το αποδεχομαστε χτεσ πηρα αποφαση και πηγα στο γιατρο μου ο οποιοσ με εστειλε σε ψυχιατρο για ελαφρια αγωγη .καταλαβαινα οτι δεν τα βγαζω περα αλλα δεν μπορω να το αποβαλω ολο αυτο απο πανω μου.ελπιζω να φτιαξουν γρηγορα τα πραγματα και να σταματησω να κανω ασχημεσ σκεψεισ και να μπορω να αφοσιωθω σε αυτο το πλασμα που τοσο αγαπαω και που με εχει αναγκη.νεεσ μανουλεσ να κανουμε τα παντα να σταθουμε γερα διπλα στα μωρακια μασ!

 

Να μπαίνεις στο φόρουμ να μιλάς με κοπέλες που βρίσκονται στην ίδια φάση μ' εσένα και θα παίρνεις κουράγιο. Πότε-πότε, άκου κι εμάς τις παλιές (χι,χι).

Link to comment
Share on other sites

σασ ευχαριστω ολεσ ελπιζω οτι ολα θα περασουν δεν πρεπει να το βαλουμε κατω αλλα με φοβιζει τοσο πολυ αυτο το πλασματακι διαβαζω οσα γραφετε και ειναι σαν να βλεπω τον εαυτο μου την ψυχη μου!ειστε μεγαλη παρηγορια σε αυτη την δυσκολη φαση που ολεσ οι γνωστεσ μου φενονται τελειεσ μανουλεσ και εγω αναρωτιεμαι πωσ?καλη σασ μερα !!!!

Link to comment
Share on other sites

σασ ευχαριστω ολεσ ελπιζω οτι ολα θα περασουν δεν πρεπει να το βαλουμε κατω αλλα με φοβιζει τοσο πολυ αυτο το πλασματακι διαβαζω οσα γραφετε και ειναι σαν να βλεπω τον εαυτο μου την ψυχη μου!ειστε μεγαλη παρηγορια σε αυτη την δυσκολη φαση που ολεσ οι γνωστεσ μου φενονται τελειεσ μανουλεσ και εγω αναρωτιεμαι πωσ?καλη σασ μερα !!!!

 

Καλημέρα και από μένα να χαίορεσαι το μωράκι σου! Ήμουν στην ίδια κατάσταση με σένα όταν γέννησα και είχα ακριβώς τα συναισθήματα που περιγράφεις. Κι εγώ νοσοκόμα ένιωθα, κι εγώ ένα μήνα έκανα να κοιμηθώ εκτός από 1-2 δίωρα κι εμένα ο άνδρας μου έπειπε πολλές ώρες και επιπλέον νόμιζα ότι το μωρό είχε κάτι και θα πέθαινε. Άσε τα κλάματα και τις υστερίες. Μέχρι που πάω στη γυναικολόγο μου και μου λέει ή συνέρχεσαι ή πας σε ψυχίατρο για φαρμακευτική αγωγή. Ε, με το που μου το είπε (έχω φοβία με τα φάρμακα γενικά και depon αποφευγω να πάρω εκτός αν είμαι του θανάτου) κάτι ταρακουνήθηκε μέσα μου. Σε πληροφορώ ότι σε 15 μέρες είχα σχεδόν πάρει τα πάνω μου. Μετά το 1ο τρίμηνο τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Φυσικά με το σύζυγο μέχρι να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα περάσαμε κάποια σκαμπανεβάσματα μέχρι τους 8 μήνες, αλλά μετά όλα καλά. Τώρα δεν κάνω χωρίς το θησαυρό μου. Δεν ξέρω αν είναι σωστή λύση η φαρμακευτική αγωγή. Αυτό θα το κρίνει ο γιατρός σου κι εσύ.¨ομως μήπως να κάνεις λίγη υπομονή. Ξέρω ότι σκέφτεσαι τι βλακείες μου λέτε. Αποκλείεται να φτιάξουν τα πράγματα. Κι εγώ έτσι σκεφτόμουν όταν άκουγα ότι όλα φτιάχνουν. Όμως έτσι είναι. να ξέρεις ότι τα φάρμακα για την επιλόχειο και γενικά όλα τα φάρμακα αυτού του είδους έχουν και παρενέργειες (αδρανεια, υπνηλία, κόπωση κλπ δεν είμαι και γιατρός). Σκέψου ότι μπορεί να σου στερήσουν στιγμές από το μωρό σου που μετά θα μετανώνεις που δεν έζησες. Εγώ ακόμα συζητώ με τον καλό μου και του λέω πως ήμουν έτσι τότε και δεν χάρηκα τη μικρή ως βρεφάκι μικρό και μακάρι να μπορούσα να την ξαναμικρύνω να την έχω στην αγκαλιά μου μέσα συνέχεια και να χαίρομαι. Κάνε μια προσπάθεια αξίζει. Α, και να μπαίνεις στο site. Εμένα τότε με είχε βοηθήσει πολύ να νιώθω ότι δεν είμαι μόνη μου. Και να φανταστείς ότι στην αρχή απλά διάβαζα δεν είχα γραφτεί για να συνομιλώ με άλλες κοπέλες!!Εδώ είμαστε!Όλες για μία και μία για όλες.....

an1cCw--SeR1210MTE5ZGx6fDI1ODQ5MDgwZGF8T3VyIGFuZ2VsIGlz.gif
Link to comment
Share on other sites

οι πρωτοι μηνες με το μωρο ηταν πολυ ασχημοι για μενα,ο συζυγος μου ελειπε ολη μερα,και ειχα εναλλαξ επισκεψεις πεθερικων και της μητερας μου,που αντι να βοηθουν,και να με υποστηριζουν ηταν ολη την ωρα με παρατηρησεις,και υποδειξεις (καλα για δουλειες του σ πιτιου δε μιλαμε καν,αντε κανενα φαγητο απο τη μαμα μου).δενε ιχα καθολου βοηθεια εκτος απο μια κοπελα για καθαρισμα μια φορα την ε βδομαδα.επισης εκανα μονο αντλησεις με θηλαστρο που ηταν φοβερα εξουθενωτικο,αποστειρωση μπουκαλιων,αντληση,και ταισμα μωρου,φοβερο..

στο επομενο με το καλο,θα βαλω απαγορευτικο στις πολυωρες και συχνα απροειδοποιητες επισκεψεις,και θα γινω και κακια αν χρειαστει σε μια α γενη υποδειξη(γιατι το μωρο δε χρωσταει τιποτα η μαμα του ναναι συγχυσμενη και φορτισμενη σε μια τοσο ευαλωτη και ορμονολογικα περιοδο,απο τον καθε αξεστο,ας ειναι και παπους/γιαγια).

 

καλο ε ιναι παντως να ενηεμρωνουμε τις νεες μαμαδες πως θα χρειαστουν βοηθεια για ναναι ξεκουραστες και να μπορεσουν αν απολαυσουν το μωρο τους(γιατι εγω ζουσα σ ε ενα ροζ συννεφακι,και προσγειωθηκα πολυ αποτομα οταν γεννησα,παροτι το μωρο μου ηταν καλοβολο)

Link to comment
Share on other sites

Ο ερχομός ενός μωρού κυρίως του πρώτου παιδιού στην οικογενεία είναι σταθμός για ένα ζευγάρι και κυρίως για την μητέρα. Είναι απόλυτη ανατροπή στην καθημερινότητα ενός ζευγαριού και η ευθύνη είναι τεράστια.

Πολλά συναισθήματα μας πλυμμηρίζουν ειδικά τους πρώτους μήνες. Ο φόβος είναι από τα πρώτα συναισθήματα που νιώθουμε και συνήθως είναι υπαίτιος των πολλών αποριών και αμφιβολιών που έχουμε. Ο φόβος συναρτήσει με την σωματική κούραση "γονατίζει" τη νέα μητέρα με αποτέλεσμα να φέρνει και το αίσθημα της απογοήτευσης.

Επίσης μια άλλη σημαντική παράμετρος των μπερδεμένων σκέψεων και συναισθημάτων μας είναι και η άγνοια μας αν θα μπορέσουμε να γίνουμε σωστές μητέρες και αν και πόσο θα αλλάξει τη ζωή μας το νεογέννητο βρέφος.

Η μητρότητα έχει τρομερές απαιτήσεις! Απαιτήσεις που δεν γνωρίζουμε και που καλούμαστε στην πράξη να φανούμε ικανές να ανταπεξέλθουμε. Γι'αυτό και οι περισσότερες μητέρες χρειάζονται κάποιο χρόνο ώστε να βρουν το ρυθμό τους με το μωρό και να αισθανθούν καλύτερα αφού το άγχος της άγνοιας έχει φύγει επί το πλείστον.

Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου διάβασα πολλά βιβλία όσον αφορά την φροντίδα ενός μωρού. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου τα πράγματα ήταν τρομερά δύσκολα για μένα αφού κατάλαβα οτι η θεωρία δεν είχε καμμία σχέση με την πράξη. Όταν όμως μπόρεσα να συντονίσω το πρόγραμμα μου στο πρόγραμμα του μωρού τα πράγματα γίναν πολύ καλύτερα.

Συμπερασματικά είναι λογικό οι νέες μητέρες να δυσκολεύονται αρκετά στην αρχή. Είναι λογικό να φοβούνται, να αμφιβάλλουν ως και να απογοητεύονται και φυσικά δεν πρέπει να νιώθουν τύψεις όταν η φίλη/ξαδέρφη/αδερφή δεν αισθάνεται έτσι. Κάθεμια από εμας θέλει το δικό της χρόνο.

Δώσ' μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.Τάσος Λειβαδίτης.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...