Συναισθήματα θηλασμού

ΑΝοιξα αυτο το θεμα για να μοιραστουμε το τι νιωθουμε οταν θηλαζουμε τα μωρακια μας. Μα δεν ειναι κατι μαγικο!? Οταν η μπεμπα με χαιδευει την μεσουλα και με κοιταει με ματια ολο αγαπη και λατρεια, σκεφτομαι καθε μα καθε φορα οτι αυτο ειναι ενα θαύμα. Δεν ειναι καταπληκτικο να βλεπεις το παιδι σου να μεγαλωνει με το γαλα σου? !

ειναι οτι πιο ωραιο και μαγικο εχω νοιωσει.αν και λογο μεγαλης οικογενειας κουραζομαι αρκετα ο θηλασμος εινα αυτος που με ηρεμει και με ξεκουραζει. μακαρι να μας πανε ολα καλα γιατι δεν μπορω να πω δυσκολιες αντιμετωπιζουμε και να θηλασω τον μπεμπη μου που ειναι τωρα 3 μηνων και 23 ημερων για πολυ καιρο. το ιδιο ευχομαι σε ολες τις μανουλες. παντως αυτες που δεν θηλασαν εχασαν στιγμες που δεν μπορουν να φανταστουν ουτε να καταλαβουν ποτε.( εννοω τις μανουλες που δεν θελησαν να προσπαθησουν καθολου )

Εγώ, στην αρχή αισθανόμουν άγχος (θα τα καταφέρω, θα τα καταφέρει?), μετά αισθανόμουν παντοδύναμη που μπορούσα να 'θρέψω' το παιδί μου, μετά αισθανόμουν 'ένα με τη φύση' που λειτουργούσα ως θηλαστικό και τέλος... όταν αρχίσαμε να έχουμε επαφή με τα μάτια με το μωρό μου, αισθανόμουν ΘΕΑ!

Εγώ, στην αρχή αισθανόμουν άγχος (θα τα καταφέρω, θα τα καταφέρει?), μετά αισθανόμουν παντοδύναμη που μπορούσα να 'θρέψω' το παιδί μου, μετά αισθανόμουν 'ένα με τη φύση' που λειτουργούσα ως θηλαστικό και τέλος... όταν αρχίσαμε να έχουμε επαφή με τα μάτια με το μωρό μου, αισθανόμουν ΘΕΑ!

)) akribos to idio!

Ναι είναι πρωτόγνωρα και υπέροχα συναισθήματα!!

Νιώθω τέλεια που ο μικρός μου μεγαλώνει με το δικό μου γάλα μόνο!

Ταυτόχρονα νιώθω και ευθύνη, μη φάω κάτι που θα τον ενοχλήσει ή θα του κάνει κακό....και άγχος όταν μερικές φορές δεν ξέρω τί γίνεται ακριβώς και δεν έχω την εμπειρία να το αντιμετωπίσω ψύχραιμα...

θα απαντησω απ το λιγο που θηλασα κανονικα(1 εβδομαδα μονο ).

ακομη δεν μπορω να ξεχασω τα συναισθηματα που ενιωθα.πραγματικα ποτε δεν ημουν τοσο ηρεμη οσο τοτε.θα πω πως ηταν η ωραιοτερη εμπειρια μου μετα την γεννα!!

μου λειπει πολυ αυτο το συναισθημα

Αντλώ σχεδόν αποκλειστικά όλη την ημέρα , κάθε 3 ώρες, το πολύ, για 6 μήνες τώρα. Θηλάζουμε μόνο το βράδυ (3 -4 φορές). Οσο κουρασμένη κι αν είμαι πάντα χαμογελώ όταν μπαίνει στο στήθος.Ειδικά τώρα που μου κάνει και γελάκια

Εγώ δε θα ξεχάσω ποτέ που από ημερών, τη νύχτα - ή μάλλον καλύτερα τα ξημερώματα - όταν χόρταινε, με τη θηλή στο στόμα χαμογελούσε και κάποιες φορές γελούσε και δυνατά!!!

Απίστευτη εικόνα.. Νύστα της μαμάς, κλειστά ματάκια μπέμπας, θηλή στο στόμα, αγκαλιά και χαμόγελα ηχηρά. Σα να το έκανε επίτηδες για να μου δίνει δύναμη τότε στα δύσκολα..

Το πρωί βέβαια έκανε - και κάνει - χουλιγκανιές στο στήθος, αλλά δεν παίζει ρόλο..!!!

Εγω θα πω και την αλλη πλευρά,  τη λιγότερο ρομαντική,  στην αρχη ειναι εξαντλητικό , και αρχη εννοω τις πρώτες εβδομάδες ισως και μήνες, αλλα το συναισθημα μετα σε αποζημιώνει.. 

Καλησπερα! Θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας εναν προβληματισμο μου σε σχεση με τα συναισθηματα κατα το θηλασμο και να ρωτησω αν καποια αλλη κοπελα εχει νιωσει το ιδιο. Ακουω συνεχεια πως ο θηλασμος ειναι απολαυση, πρωτογνωρη ευχαριστη εμπειρια κλπ. Διαβαζω και τα παραπανω ποστς και αντιλαμβανομαι κατι ακομα πιο εντονο απο τις κοπελες που εχουν γραψει. Για μενα ομως δεν ειναι καθολου ετσι! Ο θηλασμος μου ειναι ιδιαιτερα δυσαρεστος σαν αισθηση. Οταν το μωρο τρωει καπως υππφερεται ομως ειδικα αν πιπιλαει μου ερχεται να ουρλιαξω!! Δεν με εχει τραυματισει ποτε, δεν ποναω, δεν υπαρχει τιποτα παθολογικο. Απλα νιωθω δυσαρεστη αισθηση στο στηθος μου. Θηλαζω επειδη αυτο ειναι το καλυτερο για το παιδι μου ομως δεν αντλω καμια ευχαριστηση απο τη διαδικασια παρα μονο απο τη γνωση πως προσφερω το καλυτερο στο παιδι μου και τιποτε αλλο. Ολο αυτο δεν εχει καμια σχεση με τον ελεγχο του σωματος μου και κατι τετοια που εχω διαβασει. Απλα δεν μου αρεσει!! Υπαρχει καποια αλλη κοπελα που εχει αισθανθει το ιδιο ή ειμαι απλα παραξενη;;; (γιατι γενικα ειμαι ιδιοτροπη...)

7 ώρες πρίν, CMES είπε:

Καλησπερα! Θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας εναν προβληματισμο μου σε σχεση με τα συναισθηματα κατα το θηλασμο και να ρωτησω αν καποια αλλη κοπελα εχει νιωσει το ιδιο. Ακουω συνεχεια πως ο θηλασμος ειναι απολαυση, πρωτογνωρη ευχαριστη εμπειρια κλπ. Διαβαζω και τα παραπανω ποστς και αντιλαμβανομαι κατι ακομα πιο εντονο απο τις κοπελες που εχουν γραψει. Για μενα ομως δεν ειναι καθολου ετσι! Ο θηλασμος μου ειναι ιδιαιτερα δυσαρεστος σαν αισθηση. Οταν το μωρο τρωει καπως υππφερεται ομως ειδικα αν πιπιλαει μου ερχεται να ουρλιαξω!! Δεν με εχει τραυματισει ποτε, δεν ποναω, δεν υπαρχει τιποτα παθολογικο. Απλα νιωθω δυσαρεστη αισθηση στο στηθος μου. Θηλαζω επειδη αυτο ειναι το καλυτερο για το παιδι μου ομως δεν αντλω καμια ευχαριστηση απο τη διαδικασια παρα μονο απο τη γνωση πως προσφερω το καλυτερο στο παιδι μου και τιποτε αλλο. Ολο αυτο δεν εχει καμια σχεση με τον ελεγχο του σωματος μου και κατι τετοια που εχω διαβασει. Απλα δεν μου αρεσει!! Υπαρχει καποια αλλη κοπελα που εχει αισθανθει το ιδιο ή ειμαι απλα παραξενη;;; (γιατι γενικα ειμαι ιδιοτροπη...)

Ούτε και εγώ αισθάνθηκα άνετα με την ιδέα του θηλασμού.Κατι με χαλούσε. Για αυτό το λόγο δε θήλασα και δινω στο μωράκι μου ξένο γάλα.Πολλοι με αποπηραν που δε θήλασα λέγοντας ότι δε θα δεθώ με το μωρό μου.Λατρευω τον μπεμπουλη μου!Το γεγονός ότι δε θήλασα δε με κάνει λιγότερο ή κακή μάνα.

8 ώρες πρίν, CMES είπε:

Καλησπερα! Θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας εναν προβληματισμο μου σε σχεση με τα συναισθηματα κατα το θηλασμο και να ρωτησω αν καποια αλλη κοπελα εχει νιωσει το ιδιο. Ακουω συνεχεια πως ο θηλασμος ειναι απολαυση, πρωτογνωρη ευχαριστη εμπειρια κλπ. Διαβαζω και τα παραπανω ποστς και αντιλαμβανομαι κατι ακομα πιο εντονο απο τις κοπελες που εχουν γραψει. Για μενα ομως δεν ειναι καθολου ετσι! Ο θηλασμος μου ειναι ιδιαιτερα δυσαρεστος σαν αισθηση. Οταν το μωρο τρωει καπως υππφερεται ομως ειδικα αν πιπιλαει μου ερχεται να ουρλιαξω!! Δεν με εχει τραυματισει ποτε, δεν ποναω, δεν υπαρχει τιποτα παθολογικο. Απλα νιωθω δυσαρεστη αισθηση στο στηθος μου. Θηλαζω επειδη αυτο ειναι το καλυτερο για το παιδι μου ομως δεν αντλω καμια ευχαριστηση απο τη διαδικασια παρα μονο απο τη γνωση πως προσφερω το καλυτερο στο παιδι μου και τιποτε αλλο. Ολο αυτο δεν εχει καμια σχεση με τον ελεγχο του σωματος μου και κατι τετοια που εχω διαβασει. Απλα δεν μου αρεσει!! Υπαρχει καποια αλλη κοπελα που εχει αισθανθει το ιδιο ή ειμαι απλα παραξενη;;; (γιατι γενικα ειμαι ιδιοτροπη...)

Εγώ επί της ουσίας δεν θήλασα, όπως έχουμε ξαναπεί, έχω όμως μια εικόνα από τον ένα μήνα περίπου που πάσχιζα με το μωρό στο στήθος. Στην αρχή όταν δεν έπιανε σχεδόν καθόλου προσπαθούσα να το ενθαρρύνω και χαιρόμουν με την προσπάθεια, το χαϊδευα, του έλεγα μπράβο κλπ. Τις λίγες φορές που πήγε να πίαςει καλά και μπορει να ρούφηξε για 2 λεπτα, με έπιανε αμέσως υπνηλία, βαρεμάρα και η αφόρητη επιθυμία να τελειώνουμε. Όχι σωματική ενόχληση αλλά ψυχολογική. Επειδή ακομα τότε ήταν αδύναμος δεν μπορούσε μα συνεχίσει το ρούφηγμα οπότε σταματούσε γρήγορα κ κάπως έτσι τελείωσαν κ οι προσπάθειες. Το περίεργο είναι ότι πιο μετά που του άρεσε απλώς να πιπιλίζει για παρηγοριά, δεν με ενοχλούσε. Και μου κακοφάνηκε που δεν το θέλει πια. Για το θέμα του φαγητού, ειλικρινά αν υπήρχε κάποιος που να απασχολεί το μωρό όταν είναι ξύπνιο την ώρα των αντλήσεων, όχι μόνο θα το συνέχιζα επ´ αόριστον στο πρώτο παιδί, αλλά θα το ξανάκανα και στο δεύτερο. Μου λείπει όμως η αίσθηση ότι αν έχει κάτι και θέλει απλά λίγη τρυφερότητα μπορείς να του δώσεις το στήθος. Δεν ξέρω τι μυστήριο ψυχολογικό υπάρχει κ σ εμένα...

Αν ο θηλασμός προκαλεί τοσο αρνητικά συναισθήματα ίσως είναι καλύτερο να σταματήσει. Όλες στην αρχή νιώθαμε ίσως λίγο άβολα και με την αίσθηση κ με την ιδέα, ούτε κ εγώ ένιωσα ποτέ αυτά που γράφουν παραπάνω αλλά σίγουρα δε μου ερχόταν να ουρλιαξω. Ακόμα κ τώρα στο τέλος που δεν άντεχα άλλο δεν ένιωσα έτσι. Ο θηλασμός πρέπει να είναι ευχάριστη διαδικασία και για τις δύο πλευρες γιατί και το μωρό το εισπράττει. Νομιζω πως θα μπορούσες να μιλήσεις με την παιδίατρο κ φίλη σου για να αποθηλασεις σιγά σιγά, δεν είναι ούτε κακό ούτε ντροπή κ πιστευω πολλές γυναίκες νιωθουν το ίδιο κ απλά το καταπιέζουν. Έκανες μεγάλη προσπάθεια να θηλασεις κ τα κατάφερες. Αν νιώθεις άσχημα καλύτερα να διακόψεις τώρα που είναι νωρίς.

πρίν από 24 λεπτά , Lenia16 είπε:

Αν ο θηλασμός προκαλεί τοσο αρνητικά συναισθήματα ίσως είναι καλύτερο να σταματήσει. Όλες στην αρχή νιώθαμε ίσως λίγο άβολα και με την αίσθηση κ με την ιδέα, ούτε κ εγώ ένιωσα ποτέ αυτά που γράφουν παραπάνω αλλά σίγουρα δε μου ερχόταν να ουρλιαξω. Ακόμα κ τώρα στο τέλος που δεν άντεχα άλλο δεν ένιωσα έτσι. Ο θηλασμός πρέπει να είναι ευχάριστη διαδικασία και για τις δύο πλευρες γιατί και το μωρό το εισπράττει. Νομιζω πως θα μπορούσες να μιλήσεις με την παιδίατρο κ φίλη σου για να αποθηλασεις σιγά σιγά, δεν είναι ούτε κακό ούτε ντροπή κ πιστευω πολλές γυναίκες νιωθουν το ίδιο κ απλά το καταπιέζουν. Έκανες μεγάλη προσπάθεια να θηλασεις κ τα κατάφερες. Αν νιώθεις άσχημα καλύτερα να διακόψεις τώρα που είναι νωρίς.

Το να ουρλιαξω πηγαινε στο πιπιλισμα και οχι στο φαγητο. Οταν τρωει ειναι υποφερτο χωρις ομως να μου προσφερει καποια ευχαριστηση. Εφοσον ο θηλασμος ειναι καλος για το μωρο μου δεν θα τον σταματησω επειδη δεν μου αρεσει. Οπως δεν μου αρεσει να αλλαζω λερωμενες πανες αλλα δεν θα σταματησω να το κανω! 

Το πιπιλισμα είναι τεράστιο κομμάτι του θηλασμού ομως. Ο θηλασμος δεν είναι μόνο τροφή, είναι συναισθηματικό δέσιμο μάνας και παιδιου και σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την αλλαγή της πανας. Αν γίνεται βεβιασμένα κ με το ζόρι καλύτερα να μη γίνεται καθόλου. Αν η μαμά νιωθει πιο ομορφα συναισθήματα ταιζοντας το μωρό με το μπουκάλι παρά με το στήθος της τί νόημα έχει να το συνεχίσει δεν καταλαβαίνω. Τέλος πάντων, αν έτσι έχεις αποφασίσει δεν προτίθεμαι ούτε κ θέλω να σου αλλάξω γνώμη. Ίσως ομως τότε πρέπει να εντοπίσεις την αιτία της δυσφορίας μήπως βελτιωθεί η αισθηση που έχεις κατά τη διαδικασία. Μήπως νιώθεις τύψεις για το μεγαλύτερο παιδί; Επειδή δεν κατάφερες να το θηλασεις ή επειδή τώρα τρως αρκετό από το χρόνο σου με το θηλασμό;

ΣΙγουρα η πρωτη επαφη με το θηλασμο είναι πρωτογνωρη και λίγο άβολη. Η έκβασή του εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

Αλλά το ζητούμενο είναι περα από τα αμέτρητα οφέλη που προσφέρει και στους 2 να είναι και μια διαδικασία απολαυστική και χαλαρωτική και για τη μαμά. Αν η μαμά έχει (που όλες έχουμε) 1 εκατομμύριο δουλειες να κάνει, ένα μεγαλύτερο παιδί να φροντίσει, άγχος για όλα αυτά και βιάζεται να τελειώνει για να αντεπεξελθει στις υποχρεώσεις της είναι λογικό να μην το απολαμβάνει..(βάλε και τις αντλήσεις που γίνονται ταυτόχρονα ή αμέσως μετα, εεεεε δεν θελεις και πολύ να μπουχτίσεις!)

Άν όμως ξεκινήσεις με ηρεμία, χωρίς άγχος, αν όλα πάνε καλά με το θηλασμό και αν ΠΑΝΩ Απο Ολα έχεις υποστηριξη από το περιβάλλον σου, τότε θα το απολάυσεις, τότε θα νιώσεις το δέσιμο,  την αγάπη να ξεχειλίζει, τη ζεστασιά της επαφής δέρμα-δέρμα, την ικανοποίηση να θρέφεις το παιδί σου, τη χαλάρωση που έρχεται με το θηλασμό. Κι όταν λέω υποστήριξη, δεν εννοώ απαραίτητανα σου κάνουν τις δουλειες κλπ. Κυρίως χρειάζεται να λαμβάνεις από τους γύρω σου το μήνυμα ότι αυτό που κάνεις το κάνεις καλά ,είναι το σωστό!

Εγώ είμαι τυχερή που έχω ένα σύζυγο που δεν αμφισβήτησε στιγμή την απόφασή μου να θηλάσω τα παιδιά, ακόμα και τις πρώτες μέρες με τις δυσκολίες, το κλάμα, τις συναισθηματικές μεταπτώσεις. Η ώρα του θηλασμού ήταν η ώρα που τα άφηνα όλα, ήταν η στιγμή και της δικής μου ξεκούρασης.

Νομίζω ότι η αντίδραση της @CMES περα απο τα πολύ σωστα που επεσημανε η @anath για τον χρονο κ τη βοηθεια, ειναι και αποτελεσμα της πιεσης που εχει προκυψει απο την ιεροποιηση του θηλασμου. Και δεν εννοω ιεροποιηση της διατροφικης αξίας. Εννοώ όλο αυτό το λεξιλόγιο με το οποίο περιβάλλεται από πολλές μητέρες, ως εμπειρία ζωής, θαυμαστό ταξίδι, δέσιμο με το μωρό κλπ. Αν για οποιονδήποτε λόγο πρακτικό δεν σου ταιριάζει αυτό το στιλ, αρχίζεις στο μυαλό σου να διογκώνεις το αρνητικό συναίσθημα γιατί σκέφτεσαι ότι θα έπρεπε να νιώθεις το θετικό στην υπερβολή του.  Κι εγώ πχ πιστεύω ότι η βαρεμάρα που ένιωθα ήταν επειδή εκείνη την ώρα δεν καταλάβαινα τι έκανα. Δεν ήξερα αν το μωρό τρώει, ούτε πόσο θα φάει, ούτε αν θα χορτάσει, ούτε πότε θα τελειώσει, ούτε αν θα έχει αποτέλεσμα όλο αυτό. Και δεν είμαι τύπος που του αρέσει να χαλαρώνει. Στον καναπέ όταν κάτσω με πιάνει υπνηλία ακόμα κι αν βλέπω την αγαπημένη μου ταινία. Οπότε η ιδέα του να κάθομαι για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα και να μην κάνω τίποτα μου ήταν απεχθής. Κι αυτά έχοντας ένα μωρό μόνο. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να θηλάζει κάποια το 2ο ή το 3ο παιδί έχοντας και άλλο παιδί στο σπίτι και πόσες δουλειές να εκκρεμούν. Οπότε θεωρώ πολύ λογική την αντίδραση της κοπέλας, δεν θα της έλεγα όμως να το σταματήσει επειδή δεν το απολαμβάνει. Στη ζωή δεν κάνουμε μόνο όσα απολαμβάνουμε, ειδικά αν έχουν να κάνουν με την οικογένειά μας. Να το σταματήσει μόνο αν θεωρεί ότι διαταράσσει την οικογενειακή ισορροπία, αυτό θα της έλεγα. 

Διόρθωση: δεν εννοώ ότι πρέπει να θηλάζει αν και δεν της αρέσει. Εννοώ ότι αν θηλάζει χωρίς να της αρέσει απλώς από ευσυνειδησία, πολύ καλά κάνει και καλά θα κάνει να το συνεχίσει όσο αντέχει. Εκεί θα έπρεπε να την επαινούμε, όχι να της λέμε ότι αυτό που κάνει δεν αξίζει γιατί λείπει το συναισθηματικό κομμάτι. 

Οι περισσότερες νέες μητέρες δεν ξέρουν τι κάνουν και αν το κάνουν σωστά, δυστυχώς οι πληροφορίες και η βοήθεια που λαμβάνουν είναι ελλιπείς, αν όχι λανθασμένες. Για μένα η ψυχολογία ήταν το κλειδί!

Εξάλλου θα θηλάσεις κάποιους μήνες μόνο, 5 ,6, 12, 18, 24...;;;; Αξίζει τον κόπο νομίζω... Από εκεί και πέρα έχεις τόσα ακόμα να δώσεις στα παιδιά σου, τόσες όμορφες στιγμές να ζήσεις, ο θηλασμός είναι μόνο μία μικρή περίοδος, μόνο μια μικρή στιγμή της μητρότητας. Αν δεν θέλεις να το κάνεις, αν δεν σου βγει, αν δεν είναι τόσο ευχάριστο όσο θα ήθελες, δεν πειράζει, δεν αναιρεί τίποτα.

Αν η CME θηλάζει για να προσφέρει στο μωρό το μητρικό γάλα εννοείται ότι κάνει καλά!! Και χίλια μπράβο από εμένα! Απλά λέω ότι ο θηλασμός θα "έπρεπε" να είναι κάτι φυσικό και ευχάριστο, άρα προσπαθούμε να βρούμε το λόγο για τον οποίο καταλήγει να γίνεται δυσάρεστος!

@Lenia16 νομιζω οτι δεν εγινα κατανοητη. Δεν ειπα οτι απολαμβανω νσ ταιζω το μωρο με το μπουκαλι. Μου ειναι ακριβως το ιδιο. Και επειδη συγκρινοντας τα δυο το μητρικο γαλα ειναι απο πολλες αποψεις καλυτερο γιαυτο δεν θα σταματησω το θηλασμο οσο μπορω. Σιγουρα οι συνθηκες μεσα στο σπιτι δεν ειναι ιδανικες. Περναω το 80% της ημερας μου μονη με τα 2 παιδια. Η ωρα που θηλαζω το μωρο ειναι ενας εφιαλτης γιατι ειναι η ωρα που η 2χρονη κορη μου αποφασιζει να ανακαλυψει τις επικινδυνες γωνιες του σπιτιου! Μονο την εβδομαδα που μας περασε εσκασε με το κεφαλι 2 φορες την ωρα που θηλαζα (την μια εφυγε απο τον καναπε με το κεφαλι στο πατωμα και την αλλη ανεβηκε ορθια στον καναπε και εσκασε με το κεφαλι στο γραφειο που ειναι διπλα απο τον καναπε). Αρα το να χαλαρωσω θηλαζοντας αποκλειεται εξ' ορισμου. Ομως ακομα και την κορη μου που θηλασα 2 μηνες και δεν ειχα αλλο παιδι, παλι δεν ενιωσα ποτε καμια ιδιαιτερη απολαυση. Νιωθω πολυ μεγαλυτερη απολαυση, δεσιμο με το μωρο και ευτυχια οταν παιζω μαζι του, του μιλαω και μου γελαει, οταν χαμογελαει με το που βλεπει το προσωπο μου! Κσι δεν πιστευω πως αν δεν θηλασεις δεν μπορεις να δεθεις με το μωρο! Εχω συναντησει κοπελες που ενω θηλαζαν ηταν ιδιαιτερα αδιαφορες με τα μωρα τους! Υπαρχουν παρα πολλοι τροποι επικοινωνιας με ενα βρεφος!

Η απορια μου ειναι αν ειναι οντως θεμα συνθηκων ή απλα σε καποιες γυναικες δεν συμβαινει!

13 ώρες πρίν, CMES είπε:

Καλησπερα! Θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας εναν προβληματισμο μου σε σχεση με τα συναισθηματα κατα το θηλασμο και να ρωτησω αν καποια αλλη κοπελα εχει νιωσει το ιδιο. Ακουω συνεχεια πως ο θηλασμος ειναι απολαυση, πρωτογνωρη ευχαριστη εμπειρια κλπ. Διαβαζω και τα παραπανω ποστς και αντιλαμβανομαι κατι ακομα πιο εντονο απο τις κοπελες που εχουν γραψει. Για μενα ομως δεν ειναι καθολου ετσι! Ο θηλασμος μου ειναι ιδιαιτερα δυσαρεστος σαν αισθηση. Οταν το μωρο τρωει καπως υππφερεται ομως ειδικα αν πιπιλαει μου ερχεται να ουρλιαξω!! Δεν με εχει τραυματισει ποτε, δεν ποναω, δεν υπαρχει τιποτα παθολογικο. Απλα νιωθω δυσαρεστη αισθηση στο στηθος μου. Θηλαζω επειδη αυτο ειναι το καλυτερο για το παιδι μου ομως δεν αντλω καμια ευχαριστηση απο τη διαδικασια παρα μονο απο τη γνωση πως προσφερω το καλυτερο στο παιδι μου και τιποτε αλλο. Ολο αυτο δεν εχει καμια σχεση με τον ελεγχο του σωματος μου και κατι τετοια που εχω διαβασει. Απλα δεν μου αρεσει!! Υπαρχει καποια αλλη κοπελα που εχει αισθανθει το ιδιο ή ειμαι απλα παραξενη;;; (γιατι γενικα ειμαι ιδιοτροπη...)

Για να είμαι ειλικρινής πριν την εγκυμοσύνη δεν είχα ιδιαίτερα συναισθήματα για το θηλασμό (δεν τον είχα ζήσει βέβαια) και πέρα απ την σίτιση δεν μπορούσα να φανταστώ την λεγόμενη πληρότητα που μου ελεγαν πως προσφέρει!

  Όταν έμεινα έγκυος εξακολουθούσα να πιστεύω τα ίδια και μάλιστα επειδή το στήθος μου είχε γινει πολύ ευαίσθητο νόμιζα πως πρακτικά θα με ενοχλεί ένα μωρό να πιπιλα ελεύθερα κα ανεμπόδιστα, όπως διάβαζα πως πρέπει να γίνεται στον αποκλειστικο! 

  Αν εξαιρεσω τον πρώτο καιρό με τις πληγωμενες θηλές κ το συναισθηματικό μέρος, σημερα ο θηλασμός δεν με ενοχλεί καθόλου σε σημείο που ξεχνάω ότι το μωρό τρώει. 

Δεν είναι ανθρώπινο να νιώθουμε όλες το ίδιο με το θηλασμό. Όπως ειναι φυσιολογικό διαφορετικά να αντιλαμβανόμαστε ή να αισθανόμαστε για οτιδήποτε κάνουμε. 

Το δέσιμο δεν έχει να κάνει με την θηλασμό. Ίσως αυτό να γίνεται πιο κατανοητό στις θηλάζουσες μαμαδες με το πέρας του. 

1 ώρα πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Το δέσιμο δεν έχει να κάνει με την θηλασμό. Ίσως αυτό να γίνεται πιο κατανοητό στις θηλάζουσες μαμαδες με το πέρας του. 

Αυτό δεν ισχύει. Κυκλοφορούν πολλές μελέτες που αφορούν τον ισχυρό δεσμό που αναπτύσσεται μεταξύ μητέρας και νεογέννητου κατά το θηλασμό. Δε μιλάω για όταν το μωρό μεγαλώσει λίγο κ αλληλεπιδρά αλλά για τις πρώτες μέρες της ζωής του που το μόνο που αναγνωρίζει ειναι η μυρωδιά της μάνας κ του γάλακτος που έχει φτιαχτεί αποκλειστικά γι αυτό. Εξυπακούεται ότι ο θηλασμός δε σε κάνει καλύτερη μάνα αλλά οι εμπειρίες και τα μηνύματα που περνούν στον εγκέφαλο του μωρού είναι καθοριστικά για την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη. Αν αναζητήσεις στο διαδίκτυο υπάρχουν πάρα πολλά επιστημονικά άρθρα που αναφέρονται σε αυτό το θέμα. Και για να ξεκαθαρίσω κατι προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, το να υποστηρίζεις το θηλασμό είναι σαν να υποστηρίζεις την εισπνοή καθαρού αέρα, δεν είναι μομφή προς τις μητερες που δε θήλασαν.

@CMES εγώ δε γνωρίζω κάποια θηλάζουσα αδιάφορη, πιστευω κ μόνο που δαπανας όλη αυτή την προσπάθεια δε γίνεται να είσαι αδιάφορη. 

1 hour ago, Lenia16 είπε:

Αυτό δεν ισχύει. Κυκλοφορούν πολλές μελέτες που αφορούν τον ισχυρό δεσμό που αναπτύσσεται μεταξύ μητέρας και νεογέννητου κατά το θηλασμό. Δε μιλάω για όταν το μωρό μεγαλώσει λίγο κ αλληλεπιδρά αλλά για τις πρώτες μέρες της ζωής του που το μόνο που αναγνωρίζει ειναι η μυρωδιά της μάνας κ του γάλακτος που έχει φτιαχτεί αποκλειστικά γι αυτό. Εξυπακούεται ότι ο θηλασμός δε σε κάνει καλύτερη μάνα αλλά οι εμπειρίες και τα μηνύματα που περνούν στον εγκέφαλο του μωρού είναι καθοριστικά για την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη. Αν αναζητήσεις στο διαδίκτυο υπάρχουν πάρα πολλά επιστημονικά άρθρα που αναφέρονται σε αυτό το θέμα. Και για να ξεκαθαρίσω κατι προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, το να υποστηρίζεις το θηλασμό είναι σαν να υποστηρίζεις την εισπνοή καθαρού αέρα, δεν είναι μομφή προς τις μητερες που δε θήλασαν.

@CMES εγώ δε γνωρίζω κάποια θηλάζουσα αδιάφορη, πιστευω κ μόνο που δαπανας όλη αυτή την προσπάθεια δε γίνεται να είσαι αδιάφορη. 

Συμφωνω μαζί σου και ειχα διαβάσει παλια τετοιες ερευνες για τα νεογέννητα.

  Η δική μου άποψη είναι πως δεν δένεται το μωράκι με την μάνα του μόνο με το θηλασμο. Τρόποι να αναπτυχθούν ισχυροί δεσμοί  μπορεί να είναι ή καθημερινή φροντιδα, το παιχνίδι, ή συγκοιμιση, ή αγκαλια και άλλα. 

Εχω αποτύχει να θηλάσω μακροπρόθεσμα το πρώτο μου παιδί και δεν ξέρω αν ήταν οι πολύ αντίξοες συνθήκες ή ότι πέρασα μία σχετικά ήπια (και γι αυτό με καθυστερημένη διάγνωση) επιλόχειο, αλλά δεν το απόλαυσα. Στα επόμενα παιδιά, όντως το δέσιμο που ένιωσα τις στιγμές του θηλασμού, ειδικά τους πρώτους μήνες, δεν το έχω ξανανιώσει ποτέ στη  ζωή μου ξανά, και ακόμη και πολλά χρόνια μετά βασανίζομαι από τύψεις που ήταν κάτι που ποτέ δε μοιράστηκα με την κόρη μου.