Προσαρμογή στον παιδικό,προσκολληση και θηλασμος

Λοιπόν τον πήγα...Ξεκινησαμε την Πέμπτη για να του έρθουν λίγες οι πρώτες μερες! Την πρωτη μερα έκλαιγε ασταμάτητα για μια ωρα με λίγους και ουρλιαχτά κι εγω απ΄εξω(χωρις να το ξερει) κλάμα κι εγω και να συγκράτω τον εαυτό μου μην μπουκάρω μέσα!!!την δεύτερη ,αφού του μιλούσα ολη την προηγούμενη μερα για το σχολείο και του υποσχέθηκα και καινούργιες ρακέτες,δέχτηκε να παει αλλα μόλις φτάσαμε ξεκίνησε ξανά το πανηγύρι!! Έκλαιγε περίπου για 40' μεχρι που βγήκαν στην αυλή και με τραγούδια της δασκάλας σταμάτησε να κλαίει.Η ανακούφιση μου απερίγραπτη!!!παρ΄ολα αυτα τον πήρα μετα απο 25' όπου πάλι έκλαψε μάλλον για να μου κανει παράπονο.

Σημερα ξεκίνησε απο το σπιτι να χτυπιέται να μην παει,ζήτησε και να θηλασει που δεν το κανει ποτε..... με κόλπα πήγαμε αλλα πάλι μόλις πάρκαρα με αγκαλιάσε πολυ δυνατά για να μην τον αφήσω και Οριοταν για 20' ασταμάτητα και ολη την υπόλοιπη ωρα με διαλείμματα,σταματούσε για 2-3 λεπτά,έκλαιγε αλλα 2 κ.ο.κ.

Οι δασκάλες πάλι δεν ξερω αν ειναι σωστή η στάση τους αλλα τον έχουν αφήσει στην μοίρα του,σημασία 0.μονο τραγουδάνε πιο δυνατά όταν κλαίει.Βέβαια την πρωτη μερα τις εδιωχνε με μανία και ισως γι'αυτο να το κανουν... Αλλα δεν θα έπρεπε βρε κοριτςια να προσπαθούν και πάλι;

Εγω πάλι αισθάνομαι χάλια.Σαν να εχω κατάθλιψη ενα παράγμα.Δεν εχω όρεξη για τιποτα παρα μονο να κοιμάμαι για να μην σκέφτομαι την επόμενη μέρα.Ελπίζω σύντομα να προσαρμοστεί,αν και θεωρώ ειμαστε απο τις δύσκολες περιπτώσεις.....

Λοιπόν τον πήγα...Ξεκινησαμε την Πέμπτη για να του έρθουν λίγες οι πρώτες μερες! Την πρωτη μερα έκλαιγε ασταμάτητα για μια ωρα με λίγους και ουρλιαχτά κι εγω απ΄εξω(χωρις να το ξερει) κλάμα κι εγω και να συγκράτω τον εαυτό μου μην μπουκάρω μέσα!!!την δεύτερη ,αφού του μιλούσα ολη την προηγούμενη μερα για το σχολείο και του υποσχέθηκα και καινούργιες ρακέτες,δέχτηκε να παει αλλα μόλις φτάσαμε ξεκίνησε ξανά το πανηγύρι!! Έκλαιγε περίπου για 40' μεχρι που βγήκαν στην αυλή και με τραγούδια της δασκάλας σταμάτησε να κλαίει.Η ανακούφιση μου απερίγραπτη!!!παρ΄ολα αυτα τον πήρα μετα απο 25' όπου πάλι έκλαψε μάλλον για να μου κανει παράπονο.

Σημερα ξεκίνησε απο το σπιτι να χτυπιέται να μην παει,ζήτησε και να θηλασει που δεν το κανει ποτε..... με κόλπα πήγαμε αλλα πάλι μόλις πάρκαρα με αγκαλιάσε πολυ δυνατά για να μην τον αφήσω και Οριοταν για 20' ασταμάτητα και ολη την υπόλοιπη ωρα με διαλείμματα,σταματούσε για 2-3 λεπτά,έκλαιγε αλλα 2 κ.ο.κ.

Οι δασκάλες πάλι δεν ξερω αν ειναι σωστή η στάση τους αλλα τον έχουν αφήσει στην μοίρα του,σημασία 0.μονο τραγουδάνε πιο δυνατά όταν κλαίει.Βέβαια την πρωτη μερα τις εδιωχνε με μανία και ισως γι'αυτο να το κανουν... Αλλα δεν θα έπρεπε βρε κοριτςια να προσπαθούν και πάλι;

 

Εγω πάλι αισθάνομαι χάλια.Σαν να εχω κατάθλιψη ενα παράγμα.Δεν εχω όρεξη για τιποτα παρα μονο να κοιμάμαι για να μην σκέφτομαι την επόμενη μέρα.Ελπίζω σύντομα να προσαρμοστεί,αν και θεωρώ ειμαστε απο τις δύσκολες περιπτώσεις.....

Γιατί να θεωρείς ότι είστε από τις δύσκολες περιπτώσεις ? Ο δικός μου έκλαιγε ακριβώς ένα μήνα !!!! Και ως δια μαγείας μια μέρα μου είπε ''πάω να παίξω με τα παιδιά''.Μην απογοητεύεσαι,μια χαρα θα τα πάει

Αλεξία, εγώ την κόρη μου την πήγα στο βρεφικό όταν ήταν 12 μηνών. Ο σταθμός είναι δημόσιος και η προϊσταμένη στην πρώτη μας συνάντηση κιόλας μου ξεκαθάρισε ότι είναι πολύ σημαντική η φάση προσαρμογής και γι' αυτό θα πρέπει να είμαι σε θέση να συνεργαστώ απόλυτα με ό,τι αυτό συνεπάγεται (άδεια από τη δουλειά, κλπ.). Την πρώτη μέρα πήγα μαζί με το παιδί και καθίσαμε 1 ώρα, τη δεύτερη μέρα 2 ώρες, την τρίτη μέρα 3 ώρες - ο χρόνος παραμονής εξαρτάται από το παιδί, άλλα κάθονται γρηγορότερα περισσότερη ώρα, αλλά θέλουν περισσότερο χρόνο - την τέταρτη μέρα μου είπαν να φύγω για κανένα 15', την πέμπτη μέρα έφυγα για 1 ώρα. Την επόμενη εβδομάδα την άφησα τη Δευτέρα για καμιά ωρίτσα, την Τρίτη τρίωρο και την Τετάρτη την κοίμισαν κιόλας. Όχι πως δεν έκλαψε, έκλαψε και αυτό είναι το ζητούμενο, όπως μου είπε η παιδαγωγός, δείχνει ότι ο δεσμός παιδιού - μητέρας είναι ισχυρός, αλλά μετά από τις πρώτες 4 - 5 μέρες καθόταν με μεγάλη άνεση (μάλλον προτιμούσε τον παιδικό με τα παιδάκια απ' ότι το σπίτι με τις γιαγιάδες...). Έχουμε άλλωστε ήδη 2 κολλητούς και 3 σταθερούς φίλους...

Το μεγάλο σοκ το έπαθε όταν ξαναπήγε μετά τις διακοπές του Αυγούστου όταν και ήταν 17 μηνών... Παρόλο που πάλι περάσαμε την ίδια διαδικασία προσαρμογής και μετά για καναδυό μέρες ήταν πολύ συνεργάσιμη, μετά περάσαμε τον υπόλοιπο Σεπτέμβρη με κλάματα. Κλάματα όταν έφευγα, κλάματα στο άσχετο μέσα στη μέρα, κοκ. Βέβαια, εμάς οι δασκάλες μας την αγκαλιά τους την προσφέρουν απλόχερα σε όλα τα παιδιά, αφού όταν το παιδί επιστρέφει από το σχολείο το μεσημέρι ανέκαθεν έχει πάνω του 3 - 4 διαφορετικά αρώματα . Δεν ξεκόλλαγε λοιπόν η δικιά μου από τη μια τη δασκάλα, η οποία όχι απλά την άφηνε να γίνει ουρά της, αλλά την είχε χρίσει και βοηθό της (ούτε τουαλέτα δεν την άφηνε τη γυναίκα να πάει). Μετά από 1 μήνα όλα οκ.

Φέτος, δεν έκλαψε ποτέ, πήγε με χαρά και κατευθείαν στο σχολείο, όμως μετά την πρώτη εβδομάδα είχαμε ατυχήματα με τα πιπί μας (ενώ είχε καθαρίσει από το καλοκαίρι) και στο σχολείο και στο σπίτι για περίπου 15 μέρες... Μετά το ξεπεράσαμε κι αυτό.

Με λίγα λόγια και όσο μπορώ να βγάλω συμπεράσματα από τη δική μου πείρα:

α) η φάση προσαρμογής στον παιδικό σταθμό είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, δεν μπορεί ένα παιδάκι από τη μια μέρα στην άλλη απότομα να αλλάξει χώρο και πρόσωπο αναφοράς.

β) ο δεσμός που έχει το παιδί με τη μάνα είναι ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ. Σε κάθε φάση θα περνάει το παιδάκι ένα είδους άγχους αποχωρισμού, όμως κάθε φορά θα εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο.

γ) αν είχα τη δυνατότητα θα κρατούσα το παιδί στο σπίτι μέχρι τα 2,5. Δεν την είχα όμως, έπρεπε να δουλέψω. Παρόλα αυτά έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στον παιδικό. Το δεύτερο παιδάκι μου που θα έρθει με το καλό θα πάει αναγκαστικά από 6 μηνών, αλλά δε με αγχώνει καθόλου είναι όλες οι δασκάλες υπέροχες και είμαι σίγουρη ότι θα τον περιβάλλουν με πολύ τρυφερότητα και αγάπη.

δ) το βασικότερο όλων είναι να έχεις ΠΛΗΡΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στον άνθρωπο ή παιδικό που φροντίζει το παιδί σου. Αν είσαι εσύ ήρεμη και ήσυχη το αντιλαμβάνεται το παιδί. Αν πάλι νιώθεις ανασφαλής και αγχωμένη θα εισπράξει το παιδί τα συναισθήματά σου αυτά και θα νιώσει τα ίδια.

Μακρυγόρησα τελικά... Σόρυ....

Η επιχείρηση "παιδικός"έλαβε τελος σημερα!Κλαματα απο το σπιτι και μόλις φτάσαμε υστερία!!!πηρα το παιδι κι έφυγα!μπορει να ειμαι αδύναμη δεν ξερω,μπορει επειδή δεν εχω "κανονική"δουλειά αλλα αυτο το έξτρα που θα βοηθούσε το σπιτι να το βλεπω ετσι....Δεν το αντέχω!!Θα ζοριστουμε λιγο ακόμα αφού το κάνουμε εδώ και 19 μηνες και ολα θα πανε καλα! Δεν μπορω να βλεπω το παιδι μου δυστυχισμένο....

Η επιχείρηση "παιδικός"έλαβε τελος σημερα!Κλαματα απο το σπιτι και μόλις φτάσαμε υστερία!!!πηρα το παιδι κι έφυγα!μπορει να ειμαι αδύναμη δεν ξερω,μπορει επειδή δεν εχω "κανονική"δουλειά αλλα αυτο το έξτρα που θα βοηθούσε το σπιτι να το βλεπω ετσι....Δεν το αντέχω!!Θα ζοριστουμε λιγο ακόμα αφού το κάνουμε εδώ και 19 μηνες και ολα θα πανε καλα! Δεν μπορω να βλεπω το παιδι μου δυστυχισμένο....

Την ώρα της υστερίας το παιδί παρακολουθεί πως αντιδρά η μαμά του. Αν αγχώνεσαι, στενοχωριέσαι και το δείχνεις, η υστερία θα είναι πιο έντονη και με πιο μεγάλη διάρκεια. Αν το παίρνεις και φεύγεις, του δείχνεις ότι η υστερία απέδωσε.

Το κλάμα του δεν σημαίνει ότι είναι δυστυχισμένο. Αντιδρά σε μια αλλαγή στην καθημερινότητά του και στον αποχωρισμό από τη μαμά. Αν η μαμά εκείνη την ώρα δείξει ότι δεν ανησυχεί και το παιδί διαπιστώσει ότι ο αποχωρισμός αυτός δεν είναι μόνιμος (η μαμά θα επιστρέψει μετά από λίγο και θα το πάρει πάλι σπίτι), οι αντιδράσεις θα καμφθούν.

Εγώ θα σου πρότεινα να μην κάνεις πισωγυρίσματα. Δεν σου εγγυάται κανείς ότι δεν θα έχεις την ίδια αντίδραση και αν προσπαθήσεις να το στείλεις παιδικό του χρόνου. Σε όποια ηλικία και να πρωτοπάει το παιδί σχολείο θα υπάρξει κάποια αντίδραση, είτε αυτή θα είναι κλάμα, είτε αλλαγή στη συμπεριφορά κτλ.

Εχεις απόλυτο δίκοιο!Οι παράγοντες ειναι πολλοί...Η ηλικία του παιδιού που ακόμα και στον παιδικο μου ειπαν οτι ειναι η πιο δύσκολη,το οτι δεν εχω απόλυτη εμπιστοσύνη στις δασκάλες του και δεν μου άρεσαν κι ιδιαίτερα,το παρατεταμένο κλάμα του παιδιού που δεν άντεχα να ακούω για μια συνεχόμενη ωρα,το οτι ημουν εκει και τα άκουγα ολα,ενω αν έφευγα θα ηταν πιο εύκολο(για μένα μονο).Που δεν έχουν μηνα προσαρμογής και εκανα λαθος που επέλεξα τον συγκεκριμένο σταθμό με αλλα κριτήρια.Ολα! Τωρα ομως που εκανα πίσω μου φαίνεται αδύνατο να ξαναπροσπαθησω για φέτος τουλάχιστον...

Εχεις απόλυτο δίκοιο!Οι παράγοντες ειναι πολλοί...Η ηλικία του παιδιού που ακόμα και στον παιδικο μου ειπαν οτι ειναι η πιο δύσκολη,το οτι δεν εχω απόλυτη εμπιστοσύνη στις δασκάλες του και δεν μου άρεσαν κι ιδιαίτερα,το παρατεταμένο κλάμα του παιδιού που δεν άντεχα να ακούω για μια συνεχόμενη ωρα,το οτι ημουν εκει και τα άκουγα ολα,ενω αν έφευγα θα ηταν πιο εύκολο(για μένα μονο).Που δεν έχουν μηνα προσαρμογής και εκανα λαθος που επέλεξα τον συγκεκριμένο σταθμό με αλλα κριτήρια.Ολα! Τωρα ομως που εκανα πίσω μου φαίνεται αδύνατο να ξαναπροσπαθησω για φέτος τουλάχιστον...

Αν δεν είσαι ευχαριστημένη από το σταθμό αλλάζει το πράγμα.

Πάντως ούτε στον δικό μας είχαμε μήνα προσαρμογής. Καμιά βδομάδα και πολύ σου λέω. Απλώς χρειαστήκαμε κάνα μήνα για να ομαλοποιηθούμε πλήρως.

Αν δεν είσαι ευχαριστημένη από το σταθμό αλλάζει το πράγμα.

 

Πάντως ούτε στον δικό μας είχαμε μήνα προσαρμογής. Καμιά βδομάδα και πολύ σου λέω. Απλώς χρειαστήκαμε κάνα μήνα για να ομαλοποιηθούμε πλήρως.

Σε τι ηλικία πήγατε εσεις και πόση ωρα έκλαιγε π.χ. Τις πρώτες 3 μερες.εμενα έκλαιγε για όση ωρα καθόταν εκει αν εξερεσεις μερικά λεπτά μονο.και οχι μυξοκλαμα αλλα ουρλιαχτά με φωνές "Μαμα,Μαμα"και δεν απομακρυνόταν απο την πόρτα.Εχω δει πολλα παιδια να αντιδρούν αλλα οχι τόσο πολυ.Κλαίνε για 30' το πολυ και ηρεμούν και απο την τριτη μερα ειναι κάπως καλυτερα και οχι χειροτερα...

Σε τι ηλικία πήγατε εσεις και πόση ωρα έκλαιγε π.χ. Τις πρώτες 3 μερες.εμενα έκλαιγε για όση ωρα καθόταν εκει αν εξερεσεις μερικά λεπτά μονο.και οχι μυξοκλαμα αλλα ουρλιαχτά με φωνές "Μαμα,Μαμα"και δεν απομακρυνόταν απο την πόρτα.Εχω δει πολλα παιδια να αντιδρούν αλλα οχι τόσο πολυ.Κλαίνε για 30' το πολυ και ηρεμούν και απο την τριτη μερα ειναι κάπως καλυτερα και οχι χειροτερα...

Πήγαμε 1 έτους ακριβώς...

Την πρώτη μέρα την παρέλαβα κατά τις 11πμ πρησμένη από το κλάμα.. Προφανώς δεν είχε σταματήσει να κλαίει. Τις επόμενες μέρες την έπαιρνα επίσης νωρίς αλλά όχι πρησμένη.

Μετά για 1-2 βδομάδες έκλαιγε κατά την ώρα του αποχωρισμού, αλλά μετά σταμάταγε από ότι μου έλεγαν και από ότι καταλάβαινα (μόλις έβγαινα από το οπτικό της πεδίο, μετριάζονταν οι αντιδράσεις της). Μετά όλα καλά, μέχρι που γέννησα την αδερφή της. Εκεί είχαμε ένα πισωγύρισμα και έκλαιγε-χτυπιόταν την ώρα που έβγαινε από το σπίτι (την πήγαινε ο πατέρας της). Το σόου ήταν για τα μάτια μου μόνο, καθώς σταμάταγε μόλις έμπαινε στο αυτοκίνητο. Από το σπίτι την έπαιρνε σηκωτή όμως, την έντυνα με πολύ μεγάλη δυσκολία κτλ. Επίσης, γύρναγε μέσ' στην καλή χαρά.

Εχω δει πολλα παιδια να αντιδρούν αλλα οχι τόσο πολυ.Κλαίνε για 30' το πολυ και ηρεμούν και απο την τριτη μερα ειναι κάπως καλυτερα και οχι χειροτερα...

Παίζει ρόλο και το πως αντιδράς εσύ. Αν εσύ δείχνεις συντετριμμένη εκείνη την ώρα, αν όταν γυρίσει την πνίγεις σε εκδηλώσεις αγάπης (πχ φιλιά, σφικτές αγκαλιές, λόγια παρηγοριάς κτλ), σίγουρα της το κάνεις πιο δύσκολο.

Προσπαθούσα να μην αλλάξω την συμπεριφορά μου.Αλλα οταν χτυπιέται απο το σπιτι ειναι πολυ ψυχοφθόρο και σιγουρα εκει κατάλαβε τον δισταγμό μου για να τον πάω.Η δασκάλα του μου είπε οτι ειναι η πιο δύσκολη ηλικία στη προσαρμογή(20 χρονια εμπειρία) και οτι τα μικρότερα 3-4 μηνες και μεγαλύτερα 3-4 μηνες προσαρμόζονται σχετικά πιο εύκολα και γρηγορα.Ζητησε υπομονη την οποία δεν βρήκα δυστιχως...

Επισης δεν με βοηθούσε καθολου και ο άντρας μου σε αυτο.Πολυ χειρότερος απο μένα.Ελεγε να τον παρω απο την πρωτη μερα.Αυτο το κατάλαβε επισης ο μικρος αφού σημερα πηγενοντας έκλαιγε και ζητούσε τον μπαμπά του.Τυχαιο; Ειναι άτιμα ρε γμτ...

Alexia μου υπαρχουν και χειροτερα, μας πήρε μηνες και πολλές φορές και τωρα 1,5 χρονο μετα, εχει τα περίεργα του

Αλλα οταν του αρέσει, του αρέσει πολυ για αυτο και επέμενα

Γνώμη μου συνέχιζε να χαμογελάς και συνέχισε να τον πηγαίνεις, δωστου κατι που αγαπάει πολυ καθε φορά που τον πηγαίνεις, και πολλα φιλια

Εννοείται θα ειναι πολυ δύσκολο γιατι σε αγαπάει, μην τα παρατας ομως, οχι τοςο νωρίς...

Τωρα που εκανα πίσω και αφού φτάσαμε απ΄εξω τον πηρα και φύγαμε,θα ειναι μεγάλο βασανιστήριο να τον ξαναπάω τωρα.και για εμενα και γίαυτον γιατι θα το φτάσει στα άκρα και θα εξαντλήσει καθε χαρτί του για να τον ξαναπαρω από΄κει!ισως θα το κάνω σε μερικούς μηνες...ισως..

Τωρα που εκανα πίσω και αφού φτάσαμε απ΄εξω τον πηρα και φύγαμε,θα ειναι μεγάλο βασανιστήριο να τον ξαναπάω τωρα.και για εμενα και γίαυτον γιατι θα το φτάσει στα άκρα και θα εξαντλήσει καθε χαρτί του για να τον ξαναπαρω από΄κει!ισως θα το κάνω σε μερικούς μηνες...ισως..

Αλεξία μου , μόνο με αυτό που λες ''σε μερικούς μήνες ....ίσως...'' φαίνεται ότι πρώτα απ όλα δεν είσαι εσύ έτοιμη. Το πήγαινε-έλα δεν βοηθάει κυρίως το παιδί...3 μέρες , ξανά μετά από λίγο καιρό και ειλικρινά δεν πρόκειται καμιά πρώτη φορά απλά να τον αφήσεις , φιλάκι και να φύγεις.

Όπως γράφτηκε και πιο πριν , το περίεργο θα ήταν να μην αντιδράσει...απομακρύνεται από την μαμά του ..... το μόνο λογικό γι αυτόν και όλα τα παιδάκια είναι να κλαίει και να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε για να τον πάρεις πίσω....και το πέτυχε !!!!!!

Οσο κι αν προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε , θέλει χρόνο να καταλάβουν ότι θα μείνουν να παίξουν κλπ κ η μαμά θα γυρίσει να τα πάρει.

Το έγραψα και σε άλλο ποστ...ο γιος μου πήγε 2,5 χρονών ...την πρώτη μέρα δεν σταμάτησε να κλαίει με λυγμούς, ούρλιαζε κάθε πρωί, κατουριόταν πάνω του , κρεμόταν από τον λαιμό μου.....έκλαιγε ένα μήνα !!!!! αλλά ταυτόχρονα ήθελε και να πάει ......3 Οκτωβρίου ήταν η πρώτη μέρα που δεν έκλαψε. Φέτος μετά από 10 μήνες που πήγαινε παιδικό , έκλαιγε την πρώτη εβδομάδα και 2 μέρες δεν μπήκε !!!!! Είναι 3,5 χρονών.

Δεν θα το περάσεις τώρα , αλλά θα το περάσεις αργότερα , του χρόνου....... πιο ήρεμα , πιο έντονα ...θα το περάσεις ! Ο,τι και να γράψουμε , πόσες μέρες έκλαιγε το ένα , το άλλο , τι άλλαξε στην συμπεριφορά τους , δεν έχει σημασία ....το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και μοναδικό και έτσι λειτουργεί

Οσο για τους 3-4 μήνες , + ή - , μου είπε η δασκάλα , ειλικρινά μου φαίνεται περίεργο. Και πέρσι και φέτος έβλεπα παιδιά όλων των ηλικιών να ζητάνε το αυτονόητο ...την μαμά τους !!!!!!!!

Θα συμφωνήσω κι εγώ με την Babycute , να επιμείνεις ....θα δεις θα του αρέσει , οι 3 μέρες δεν είναι τίποτα. Κάτι αγαπημένο μαζί του , τον διαβεβαιώνεις ότι η μαμά θα γυρίσει να τον πάρει , αγκαλιά και φιλάκια.

Στο τέλος της χρονιάς (και νωρίτερα) θα καμαρώνεις για το αγοράκι σου !!!!

Το να περιμένεις κάποιους μήνες, για μένα δεν έχει νόημα, νομίζω θα είναι πολύ πιο δύσκολο να εγκλιματιστεί.

* Στον δικό μας σταθμό -και σε όλους τους δημόσιους της περιοχής- η προσαρμογή , δηλ να παίρνεις το παιδί νωρίτερα , κρατάει 2 εβδομάδες. Από 15 Σεπτέμβρη, η πόρτα ανοίγει 13 00 ακριβώς.

Ο,τι κι αν αποφασίσετε ,καλή συνέχεια !!!

Κρατάω όσα μου είπες και θα τα σκεφτώ πολυ σοβαρά!Αλλα απο την άλλη νομίζω η καθε Μαμα μπορει να ξεχωρίσει ευκολά αν το κλάμα ειναι πείσμα και να για να περασει το δικό τους η ειναι φόβος,απόγνωση,απελπισία.Ο δικός μου ειμαι σίγουρη οτι ενω το είπαμε 100φορες οτι θα γυρίσω να τον παρω δεν το πιστεψε ουτε μια φορα.Δεν ξερω γιατι νιώθουν ετσι ,ισως απλα να μην ειναι έτοιμα για να το καταλάβει ακομα.Εχει να ξυπνήσει νύχτα 7 μηνες και τωρα 2 μερες ξυπναει συνεχεια.Εχει φοβηθεί και δεν νιώθω καλα με αυτο.Νιωθω αδύναμη.Εντελως ομως...γι'αυτο είπα ισως αργοτερα και οταν το ξανακάνω οποτε κι αν ειναι δεν θα ξαναυποχωρισω γιατι θα νιώθω κι εγω πιο σίγουρη οτι με πιστεύει οτι θα γυρίσω και κλαίει απο αντίδραση.Ευχαριστω όλες θερμά και πάλι.

Κρατάω όσα μου είπες και θα τα σκεφτώ πολυ σοβαρά!Αλλα απο την άλλη νομίζω η καθε Μαμα μπορει να ξεχωρίσει ευκολά αν το κλάμα ειναι πείσμα και να για να περασει το δικό τους η ειναι φόβος,απόγνωση,απελπισία.Ο δικός μου ειμαι σίγουρη οτι ενω το είπαμε 100φορες οτι θα γυρίσω να τον παρω δεν το πιστεψε ουτε μια φορα.Δεν ξερω γιατι νιώθουν ετσι ,ισως απλα να μην ειναι έτοιμα για να το καταλάβει ακομα.Εχει να ξυπνήσει νύχτα 7 μηνες και τωρα 2 μερες ξυπναει συνεχεια.Εχει φοβηθεί και δεν νιώθω καλα με αυτο.Νιωθω αδύναμη.Εντελως ομως...γι'αυτο είπα ισως αργοτερα και οταν το ξανακάνω οποτε κι αν ειναι δεν θα ξαναυποχωρισω γιατι θα νιώθω κι εγω πιο σίγουρη οτι με πιστεύει οτι θα γυρίσω και κλαίει απο αντίδραση.Ευχαριστω όλες θερμά και πάλι.

Είμαι σίγουρη ότι του το είπες 100φορές και θα το πεις και 1000 και παραπάνω, ότι θα γυρίσεις θα τον πάρεις Αυτό δυστυχώς κρατάει κάμποσο. Ναι , κλαίνε από απόγνωση ,απελπισία ....με αφήνει και φεύγει , το άγνωστο.....και ειδικά όταν μιλάμε για 3 μέρες. Θέλουν χρόνο να κάνουν τον χώρο δικό τους , να πλησιάσουν τα άλλα παιδιά , να αρχίσουν να τρώνε εκείΑλλαγές στην συμπεριφορά θα υπάρξουν. Τελοσπάντων είπαμε το κάθε παιδάκι είναι διαφορετικό και μοναδικό το ίδιο και οι μαμάδες οπότε και πράττουμε αναλόγως

Κρατάω όσα μου είπες και θα τα σκεφτώ πολυ σοβαρά!Αλλα απο την άλλη νομίζω η καθε Μαμα μπορει να ξεχωρίσει ευκολά αν το κλάμα ειναι πείσμα και να για να περασει το δικό τους η ειναι φόβος,απόγνωση,απελπισία.Ο δικός μου ειμαι σίγουρη οτι ενω το είπαμε 100φορες οτι θα γυρίσω να τον παρω δεν το πιστεψε ουτε μια φορα.Δεν ξερω γιατι νιώθουν ετσι ,ισως απλα να μην ειναι έτοιμα για να το καταλάβει ακομα.Εχει να ξυπνήσει νύχτα 7 μηνες και τωρα 2 μερες ξυπναει συνεχεια.Εχει φοβηθεί και δεν νιώθω καλα με αυτο.Νιωθω αδύναμη.Εντελως ομως...γι'αυτο είπα ισως αργοτερα και οταν το ξανακάνω οποτε κι αν ειναι δεν θα ξαναυποχωρισω γιατι θα νιώθω κι εγω πιο σίγουρη οτι με πιστεύει οτι θα γυρίσω και κλαίει απο αντίδραση.Ευχαριστω όλες θερμά και πάλι.

Πέρα από όλα όσα σου είπαν οι άλλες μαμάδες εγώ θα σε συμβούλευα τα εξής:

α) ως μαμάδες θεωρώ ότι κάνουμε πολλά λάθη και τουλάχιστον όπως δρω εγώ θεωρώ ότι αυτά τα λάθη τα κάνουμε λόγω απειρίας... σε πολλά θέματα εδώ στο φόρουμ εγώ προσωπικά έχω βοηθηθεί αρκετά από πιο έμπειρες μανούλες, από μανούλες με 2-3 παιδιά

β) επειδή ότι έγινε έγινε λάβε υπόψη σου ότι το παιδί αυτό που έχει καταλάβει είναι πως με το πείσμα του / άρνηση έγινε τελικά το δικό του.. έτσι την επόμενη φορά πιστεύω ότι θα κάνει τα ίδια... απλώς ίσως χρειαστεί λίγο πίεση / κλάμα παραπάνω για να λυγίσει η μαμά...

γ) κατ' εμέ όταν αποφασίσεις να τον πας παιδικό ξανά θα πρέπει να είναι οριστικό... που σημαίνει ότι θα πρέπει να έχεις πάρει τις αποφάσεις σου τι θα κάνεις δηλ. με την δουλειά να έχεις θέσει το χρονικό όριο που θα το κάνεις και απλά να το κάνεις.. με την προσαρμογή θέμα έχουν όλα λίγο πολύ.... το θέμα είναι να μην υποκύψεις.... και εγώ τον πρώτο καιρό έκλαιγα όταν έφευγα και πήγαινα για δουλειά και τον άκουγα να χτυπιέται και να με φωνάζει αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.. έπρεπε να πάω για δουλειά

δ) ψάξε πολύ το θέμα του παιδικού... καταλαβαίνω ότι το οικονομικό είναι θέμα (έγραφες ότι ήσασταν με ΕΣΠΑ) αλλά για εμένα προέχει η καλή ψυχολογία του παιδιού οπότε ίσως χρειαστεί να κόψεις από αλλού για να δώσεις στον παιδικό.. πρέπει να πάρεις πληροφορίες για το τι παίζει εκεί γιατί από την στιγμή που μιλάμε για ένα παιδί που είναι τόσο προσκολλημένο στην μαμά θα πρέπει η "μαμά" του σχολείου να είναι θετική, καλή, γλυκειά... υπάρχουν πολλές τέτοιες.. αλλά υπάρχουν και άλλες που αν το παιδί πέσει σε αυτές θα έχεις μεγάλο πρόβλημα...

σου εύχομαι καλή τύχη την επόμενη φορά και να ξέρεις ότι εσύ κανονίζεις το πρόγραμμα του παιδιού όχι αυτό το δικό σου....

Πέρα από όλα όσα σου είπαν οι άλλες μαμάδες εγώ θα σε συμβούλευα τα εξής:

α) ως μαμάδες θεωρώ ότι κάνουμε πολλά λάθη και τουλάχιστον όπως δρω εγώ θεωρώ ότι αυτά τα λάθη τα κάνουμε λόγω απειρίας... σε πολλά θέματα εδώ στο φόρουμ εγώ προσωπικά έχω βοηθηθεί αρκετά από πιο έμπειρες μανούλες, από μανούλες με 2-3 παιδιά

β) επειδή ότι έγινε έγινε λάβε υπόψη σου ότι το παιδί αυτό που έχει καταλάβει είναι πως με το πείσμα του / άρνηση έγινε τελικά το δικό του.. έτσι την επόμενη φορά πιστεύω ότι θα κάνει τα ίδια... απλώς ίσως χρειαστεί λίγο πίεση / κλάμα παραπάνω για να λυγίσει η μαμά...

γ) κατ' εμέ όταν αποφασίσεις να τον πας παιδικό ξανά θα πρέπει να είναι οριστικό... που σημαίνει ότι θα πρέπει να έχεις πάρει τις αποφάσεις σου τι θα κάνεις δηλ. με την δουλειά να έχεις θέσει το χρονικό όριο που θα το κάνεις και απλά να το κάνεις.. με την προσαρμογή θέμα έχουν όλα λίγο πολύ.... το θέμα είναι να μην υποκύψεις.... και εγώ τον πρώτο καιρό έκλαιγα όταν έφευγα και πήγαινα για δουλειά και τον άκουγα να χτυπιέται και να με φωνάζει αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.. έπρεπε να πάω για δουλειά

δ) ψάξε πολύ το θέμα του παιδικού... καταλαβαίνω ότι το οικονομικό είναι θέμα (έγραφες ότι ήσασταν με ΕΣΠΑ) αλλά για εμένα προέχει η καλή ψυχολογία του παιδιού οπότε ίσως χρειαστεί να κόψεις από αλλού για να δώσεις στον παιδικό.. πρέπει να πάρεις πληροφορίες για το τι παίζει εκεί γιατί από την στιγμή που μιλάμε για ένα παιδί που είναι τόσο προσκολλημένο στην μαμά θα πρέπει η "μαμά" του σχολείου να είναι θετική, καλή, γλυκειά... υπάρχουν πολλές τέτοιες.. αλλά υπάρχουν και άλλες που αν το παιδί πέσει σε αυτές θα έχεις μεγάλο πρόβλημα...

σου εύχομαι καλή τύχη την επόμενη φορά και να ξέρεις ότι εσύ κανονίζεις το πρόγραμμα του παιδιού όχι αυτό το δικό σου....

 

Για το άγχος αποχωρισμού το είπα καθαρά απο γονείς που ξερω που δεν πήγαν παιδικό και πήγαν κατευθείαν σχολείο στα 4 ακομα θυμούνται πόσο σκληρό ηταν. Και νομιζω οτι ειναι κοινή λογική. Το οτι ενα παιδάκι ειβαι μεγαλύτερο δεν σημαινει οτι δέχεται τέτοιου είδους πραγματα εύκολα, ειναι μεγαλο χτύπημα για ενα μικρο μετα απο τόσα χρόνια με την μαμα ξαφνικά να πηγαίνει σχολείο να πρεπει να συναναστραφεί με ξένους ενώ δεν εχει συνηθισει να κανει τέτοιου είδους φιλίες πριν, να μαθαίνει βασικούς κανόνες κλπ

Εδω δεν υπαρχει σχετική έρευνα πανω σε άγχος αποχωρισμού και κατάλληλη ηλικια - υπαρχει ελλαδα; Αυτά συνηθως ειναι απο εμπειρίες και την σοφία της καθε μαμάς!

Το άγχος του αποχωρισμού είναι μια φυσιολογική αναπτυξιακή διαδικασία και είναι η συχνότερη μορφή άγχους στην παιδική ηλικία. Εμφανίζεται περίπου στην ηλικία των 7 μηνών, κορυφώνεται μεταξύ του 13ου και του 24ου μήνα και στη συνέχεια αρχίζει να φθίνει.

Δεδομένου ότι το άγχος αποχωρισμού κορυφώνεται μεταξύ 13ου και 24ου μήνα, το διάστημα αυτό δε θεωρείται κατάλληλο για την ένταξη του παιδιού στον βρεφονηπιακό σταθμό, καθώς το φυσιολογικό του άγχος, εξαιτίας του αποχωρισμού του από τη μητέρα, είναι πολύ έντονο.

http://www.pasyvn.gr/el/thematikes-enotites/goneis/psihologia/245-anxos-apoxorismou.html

Οπότε όσο μεγαλώνει ένα παιδί (π.χ στα 4) τόσο πιο εύκολη η προσαρμογή γιατί πολύ απλά μειώνεται το άγχος του.

Το άγχος του αποχωρισμού είναι μια φυσιολογική αναπτυξιακή διαδικασία και είναι η συχνότερη μορφή άγχους στην παιδική ηλικία. Εμφανίζεται περίπου στην ηλικία των 7 μηνών, κορυφώνεται μεταξύ του 13ου και του 24ου μήνα και στη συνέχεια αρχίζει να φθίνει.

 

Δεδομένου ότι το άγχος αποχωρισμού κορυφώνεται μεταξύ 13ου και 24ου μήνα, το διάστημα αυτό δε θεωρείται κατάλληλο για την ένταξη του παιδιού στον βρεφονηπιακό σταθμό, καθώς το φυσιολογικό του άγχος, εξαιτίας του αποχωρισμού του από τη μητέρα, είναι πολύ έντονο.

 

http://www.pasyvn.gr/el/thematikes-enotites/goneis/psihologia/245-anxos-apoxorismou.html

 

Οπότε όσο μεγαλώνει ένα παιδί (π.χ στα 4) τόσο πιο εύκολη η προσαρμογή γιατί πολύ απλά μειώνεται το άγχος του.

Καλές ο θεωρίες αλλά στην πράξη δεν είναι πάντα έτσι !!!!

Καλές ο θεωρίες αλλά στην πράξη δεν είναι πάντα έτσι !!!!

Τι εννοείς;

Τι εννοείς;

Εννοώ , ότι άγχος αποχωρισμού υπάρχει σε όλες τις ηλικίες και συμφωνώ περισσότερο με την Babycute , ότι όσο πιο μεγάλο είναι το παιδί πιο δύσκολα φεύγει από την μαμά του

Εννοώ , ότι άγχος αποχωρισμού υπάρχει σε όλες τις ηλικίες και συμφωνώ περισσότερο με την Babycute , ότι όσο πιο μεγάλο είναι το παιδί πιο δύσκολα φεύγει από την μαμά του

Με βάση ποιο επιχείρημα;

Η θεωρία της προσκόλλησης δεν είναι προσωπική άποψη είναι κάτι αποδεδειγμένο μέσα από επιστημονική παρατήρηση κ μελέτη. Δεν είναι απλά μια θεωρία. Και η θεωρία αυτή υποστηρίζει το αντίθετο με σένα σε σχέση με το άγχος αποχωρισμού. Αν εσύ πιστεύεις ότι στα 4 το άγχος αποχωρισμού είναι μεγαλύτερο σε σχέση με τα 2 ή τους 12 μήνες θα πρέπει να το στηρίξεις κάπου.

Οποτε nikol ,για σενα, ποτε αρχζει να φθινει αυτο το αγχος του αποχωρισμου, μιλωντας παντα για φυσιολογικες περιπτωσεις? Γιατι εμενα γνωστο παιδακι εκλαιγε πριν παει στην α δημοτικου αλλα εγω δεν το βρισκω πολυ υγιες

Με βάση ποιο επιχείρημα;

 

Η θεωρία της προσκόλλησης δεν είναι προσωπική άποψη είναι κάτι αποδεδειγμένο μέσα από επιστημονική παρατήρηση κ μελέτη. Δεν είναι απλά μια θεωρία. Και η θεωρία αυτή υποστηρίζει το αντίθετο με σένα σε σχέση με το άγχος αποχωρισμού. Αν εσύ πιστεύεις ότι στα 4 το άγχος αποχωρισμού είναι μεγαλύτερο σε σχέση με τα 2 ή τους 12 μήνες θα πρέπει να το στηρίξεις κάπου.

Μελινα το στηρίζουμε σε παραδείγματα και σε ξύλινη λογική!!

Οι έρευνες δεν λένε και πολλα - παίζουν πολυ παράγοντες τι είδους παιδια χρησιμοποίησαν, σε τι περιοχές, με τι είδους εμπειρίες κλπ

Μου φαίνεται άκρως απίθανο να δεχτώ οτι ειναι πιο εύκολο να πείσεις ενα τετράχρονο γιατι η μαμα το 'παρατάει' μετα απο τόσα χρόνια!!