Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

ΦΙΛΙΑ, ΤΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ!


mariapag2

Recommended Posts

Περνώντας τα χρόνια, όντας πλέον γονείς, παρατηρήσαμε με το σύζυγό μου οτι χάθηκαν απ το δρόμο μας άνθρωποι για τους οποίους βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά. Φίλοι, που κάποτε αν δεν μας έβλεπαν λίγες μέρες, γινότανε χαμός. Παρατηρήσαμε, πως όταν γεννήσαμε, δε χάρηκαν όλοι όσοι θα είχαμε χαρεί εμείς αν είχαν γεννήσει εκείνοι! Παρατηρήσαμε, οτι στις δύσκολες στιγμές, είναι πιο πολλοί εκεί, αλλά στις χαρές, λάκισαν. Και ναι, να καταλάβω οτι όντας μαμά δεν έχω να πω και πολλά με τις φίλες που είναι σε φάση γκομενότσαρκας ακόμα. Εγώ όμως δεν είχα κάνει το ίδιο όταν γέννησε κάποια φίλη μου. Δεν είχα χάσει το ενδιαφέρον μου, με χαρά πήγαινα και έβλεπα το παιδάκι της, χαιρόμουν απίστευτα για την ευτυχία της. Αυτό δεν είναι φιλία?

Μήπως τελικά φιλία είναι να έχουμε τις ίδιες συνήθειες και τα ίδια ενδιαφέροντα, οπότε μόνο από το σχολείο να ψάχνουμε παρέες? Πού πήγαν όλα εκείνα τα άτομα που ξημεροβραδιαζόμασταν μαζί? Με ποιούς κάνετε παρέα? Έχετε αντιμετωπίσει αδιαφορία/ ζήλεια/ εγωισμό από ανθρώπους που ποτέ δεν το περιμένατε? Και τι κάνετε γι αυτό? Σας θλίβει ή το προσπερνάτε?

Και όταν κάποια στιγμή κάνουν παιδιά και επανέρχονται σα να μην έγινε τίποτα, ίσως απλά γιατί θέλουν καλεσμένους - παιδάκια στο πρώτο δικό τους παιδικό πάρτυ και σας έχουν ανάγκη, τους συγχωρείτε? Γίνεται ποτέ η σχέση όπως πριν?

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Γιατί νιώθω λες και το έχω γράψει εγώ αυτό το ποστ;;;;;;;;

 

Εγώ λοιπόν την έχω την απάντηση γιατί το θέματα αυτό το έχουμε εξαντλήσει με τον άντρα μου. Ναι, τα έχουμε αντιμετωπίσει όλα αυτά, ναι νιώθουμε βαθειά πικρία για όλα αυτά και αυτούς αλλά ναι, τους συγχωρούμε όταν αποφασίζουν να μπουν στο κλαμπ και ξαφνικά μας θυμούνται γιατί ξέρουμε πως θα είναι ομοιοπαθείς πια, με λίγα λόγια κι εκείνοι θα γράψουν μεθαύριο το ίδιο ποστ για κάποιους άλλους και πάει λέγοντας.

Δεν τους δικαιολογώ ακριβώς - γιατί δεν αδιαφόρησα για τους γάμους των φιλενάδων μου και για τα παιδάκια τους και πήγαινα ξέμπαρκη στα παιδικά τους πάρτυ παρόλο που εκείνες ήταν πολυάσχολες ως μαμάδες και ξεχνούσαν και την γιορτή μου. Είχα κατανόηση - αφού έλβεπα πως τρέχανε. Απλά τους συγχωρώ και δεν ασχολούμαι άλλο γιατί το ζήτημα με πικραίνει απ' όποια πλευρά κι αν το πιάσω.

 

Δεν βαριέσαι, στην πορεία μαθαίνεις πως ακόμη και να γκρινιάξεις δεν θα καταφέρεις τίποτα και πως ΟΧΙ η σχέση ποτέ δεν γινεται όπως πριν.

Προσπεραση λοιπόν.

Link to comment
Share on other sites

Για να είμαι απόλυτα ακριβής, ο σύζυγος με τους πολύ πολύ κολλητούς δε χάθηκε. ΔΛΔ θα βγούνε και κάποιες φορές για ένα ποτάκι. Ο δικός μου με παιδιά, ένας ανύπαντρος, ένας παντρεμένος, ένας άλλος ένας επίσης με παιδιά. Και όποτε προσπαθώ να του δικαιολογηθώ για τις δικές μου φιλενάδες που εξαφανίστηκαν, και λέω, η μία είναι ελεύθερη και δεν της κάθεται γαμπρός, σε μένα θα ξοδέψει την έξοδό της? Την καταλαβαίνω....Η άλλη είναι χωρισμένη και με παιδί στην εφηβεία, έχει άλλη σχέση βέβαια, αλλά δεν μπορεί τα οικογενειακά συναπαντήματα, ατυχήσασα γαρ, να την κατανοήσω κι αυτή.... άλλες δουλεύουν πολλές ώρες, άλλες ρε παιδί μου μπορεί και να μη θέλουν πια, ποιος ξέρει! Λέω από μόνη μου δικαιολογίες. Και τότε ο άντρας μου μου λέει το θεϊκό......Υπάρχουν και τηλέφωνα!

Και ΟΚ νιώθω τόσο βλάκας, γιατί για όλες έτρεξα, για όλες πάσχισα, για όλες ξόδεψα και ψυχή και χρόνο και φαιά ουσία και λεφτά, και τώρα τι? Ξαφνικά δε νοιάζονται καν? Και έχουμε και τη γελοιότητα, θα πάρω να πω χρόνια πολλά εγώ, και στα γενέθλια τους και πάντα εγώ, και "αχ μωρέ πότε θα βρεθούμε, χαθήκαμε!" Και την άλλη χρονιά στο επόμενο δικό μου χρόνια πολλά, ξανά η ίδια ατάκα.

Τελικά οι άνθρωποι είναι φίλοι υπό συνθήκες???

Link to comment
Share on other sites

Τελικά οι άνθρωποι είναι φίλοι υπό συνθήκες???

 

Είπες τη μαγική φράση...

 

Φίλοι είναι εκείνοι που όσο και να αλλάζουν οι συνθήκες, εκείνοι παραμένουν εκεί.

 

Έχω βρει ελάχιστους...

Link to comment
Share on other sites

Είπες τη μαγική φράση...

 

Φίλοι είναι εκείνοι που όσο και να αλλάζουν οι συνθήκες, εκείνοι παραμένουν εκεί.

 

Έχω βρει ελάχιστους...

 

Και δεν σε πληγώνουν αυτοί που δε στάθηκαν όπως τους στάθηκες?

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Είπες τη μαγική φράση...

 

Φίλοι είναι εκείνοι που όσο και να αλλάζουν οι συνθήκες, εκείνοι παραμένουν εκεί.

 

Έχω βρει ελάχιστους...

 

εγω κανεναν.πλεον εχω μονο γνωστες και να σου πω και την αληθεια οχι δεν με πικραινει οσο αφορα την θεματοθετρια γιατι εγω κοιμαμαι χωρις ενοχες το βραδυ ξεροντας οτι παντα ημουν εκει για οτιδηποτε και να συνεβαινε.ποτε δεν ειχα εγω ουτε κοντρες ουτε ζηλιες απο την πλευρα μου τουλαχιστον με τις κολλητες μου.το αν εξαφανιζονται και ξαναεμφανιζονται οχι δεν με αφορα πλεον..ξερω οτι δεν εχω πειραξει κανεναν!τοσο απλα..και εχω περασει και εγω αρκετα αλλα ποτε δεν βαραινω τα προβληματα μου σε καποιον που νιωθω οτι δεν θελει να τα ακουσει;) και ετσι λοιπον τα λυνω εγω με τον εαυτο μου και με τον αντρα μου....για μενα φιλες ειναι πανω απο ολα στα δυσκολα.στα ευκολα ειναι ολοι εκει...διαπιστωμενο στο εσχατο αυτο που σου λεω.και το ιδιο ισχυει και για τον αντρα μου γιατι καποτε ειμασταν ανετα οικονομικα και ολοι εκει(κατι ειχαν να παρουν απο εμας)....τωρα και οι δυο ανεργοι τα τελευταια δυο χρονια(μην με ρωτησεις πως τα βγαζω περα)και οι φιλοι πουθενα ουτε που χτυπανε τα τηλ.και οταν ειχε ζητησει ο αντρας μου 50 ευρο γιατι δεν ειχαμε τιποτα στο σπιτι η απαντηση ηταν (του φιλου του)...θα σε παρω τηλ!!ακομα παιρνει.....οποτε αστα και βραστα:P:p

Link to comment
Share on other sites

Σε εμάς έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Στα προβλήματα (όχι οικονομικά όμως) όλοι ήταν στα τηλέφωνα, να μάθουν, να ενδιαφερθούν... στις χαρές, λούηδες! Η κολλητή μου πχ δεν ήρθε ούτε στο γάμο μου, ούτε σε καμία βάφτιση, και σπίτι μου έχει έρθει 3 φορές στα 7 χρόνια, μόνο όταν ψυλλιαζόταν οτι έχω ελεύθερους γνωστούς!

Link to comment
Share on other sites

Σε εμάς έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Στα προβλήματα (όχι οικονομικά όμως) όλοι ήταν στα τηλέφωνα, να μάθουν, να ενδιαφερθούν... στις χαρές, λούηδες! Η κολλητή μου πχ δεν ήρθε ούτε στο γάμο μου, ούτε σε καμία βάφτιση, και σπίτι μου έχει έρθει 3 φορές στα 7 χρόνια, μόνο όταν ψυλλιαζόταν οτι έχω ελεύθερους γνωστούς!

 

εεε βεβαια ισχυει και αυτο!οταν εισαι εσυ χαλια και με δικα σου προβληματα ειναι ολοι εκει με την συμβουλη στο στομα να σε παρηγορησουν και να σου πουν κανενα γλυκο λογακι.οταν εισαι καλα φευγουνε γιατι μερικοι ανθρωποι χαιρονται με τα προβληματα του αλλου γιαυτο μπορει και να σε παιρνουν τηλ(μπορει και για κουτσομπολιο δεν ξερω)...οταν ομως εισαι καλα με το σπιτι σου και εισαι με τα παντα σου τοτε βγαζουν νυχια και ζηλιες!ασε τα εχω ζησει ολα σου λεω δε βγαζεις ακρη!

Link to comment
Share on other sites

Μηπως ομως επειδη εχει αλλαξει η ζωη μας εχουμε περισσοτερες απαιτησεις απο τους αλλους και γιαυτο δεν εχουμε τις ιδιες φιλιες με παλια?

Απο τον εαυτο μου βλεπω οτι οσο λιγοτερο ευελικτη γινομαι τοσο δυσκολο ειναι να συναντηθω με τις φιλες μου και το ιδιο ισχυει και για αυτες βεβαια.

Αυτη την στιγμη δεν μπορω να δω τις φιλες μου οταν ερχομαι για διακοπες γιατι εχω την απαιτηση να ερθουν εκεινες να με βρουν εκει που παραθεριζω (γιατι δεν εχω αυτοκινητο, δεν μπαινω στην διαδικασια να μπω στο ΚΤΕΛ για να παω για καφε, και γιατι δεν θελω να αφησω για πολυ ωρα τα παιδια).

Μπορω να τα παρατησω ολα και να τρεξω στην κολλητη που μολις ανακαλυψε οτι ο γκομενος βλεπει και αλλη? Δυσκολο... Την προδιδω? ναι ή οχι???

 

Παντως βλεπω οτι οσοι απο την παρεα παντρευτικαν νωρις και εχουν ηδη μεγαλα παιδια αρχισαν να συναντιουνται ξανα αρκετα συχνα.(χμμ οι περισσοτεροι ειναι αντρες και τα παιδια τα κρατανε οι γυναικες τους. Οι γυναικες συμμαθητριες εχουν ηδη παιδια που βγαινουν το βραδυ μονα τους.)

Link to comment
Share on other sites

mmdad, άλλο εσύ! Εσύ δε ζεις εδώ...οπότε λογικό είναι να έχεις χαθεί και όταν έρχεσαι ούτε εσύ να έχεις τον απαραίτητο χρόνο ούτε οι άλλοι να είναι απίκο. Εδώ μιλάμε για φιλίες που χάλασαν με 15 λεπτά απόσταση.

Και ΟΚ δεν έχω την απαίτηση να έρθεις στην πόρτα μου. Τα τηλέφωνα είναι πια δωρεάν.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

mmdad, άλλο εσύ! Εσύ δε ζεις εδώ...οπότε λογικό είναι να έχεις χαθεί και όταν έρχεσαι ούτε εσύ να έχεις τον απαραίτητο χρόνο ούτε οι άλλοι να είναι απίκο. Εδώ μιλάμε για φιλίες που χάλασαν με 15 λεπτά απόσταση.

Και ΟΚ δεν έχω την απαίτηση να έρθεις στην πόρτα μου. Τα τηλέφωνα είναι πια δωρεάν.

 

A... Τηλεφωνο πρεπει να περνεις ακομη και αν οι αλλοι δεν στο ανταποδιδουν...

Με την ασυλια του εξωτερικου αποφασισα να στελνω ενα sms την εβδομαδα σε 2 απο τις 3 της παρεας (με την τριτη μιλαω στο skype). Δεν λεμε τιποτα ουσιαστικο αλλα δεν χανομαστε... Και εχουμε φτασει στο σημειο να ρωτανε εμενα τι κανουν οι αλλες...

 

Παντως νομιζω οτι οι αντρς που το ψαχνουν λιγοτερο κρατανε τους φιλους τους περισσοτερο...

Link to comment
Share on other sites

Εγλω αυτό που λέω πάντα είναι ότι οι φίλοι φαίνονται στις χαρές και οχι στις λύπες. Στις λύπες θα τρέξουν όλοι τάχα για συμπαράσταση χαιρέκακα μερικές φορές. Στις χαρές σου όμως πόσοι θα έρθουν να μοιραστουν τη χαρά σου; Εγώ πλέον αποφάσισα να κρατήσω στη ζωή μου τους ανθρώπους που αξίζουν και με αγαπούν όσο τους αγαπώ κι εγώ. Που μπορεί να μη μιλάμε συχνά αλλά ξέρω ότι με σκέφτονται. Δεν αντέχω άλλες δήθεν φιλίες.

Link to comment
Share on other sites

Παρατηρήσαμε, οτι στις δύσκολες στιγμές, είναι πιο πολλοί εκεί, αλλά στις χαρές, λάκισαν.

 

Μεγάλη κουβέντα είπες mariapag2!! Και εγώ το έχω παρατηρήσει αυτό, λίγοι χαίρονται πραγματικά με τη χαρά σου δυστυχώς..

Θεωρώ πως μία φιλία αν είναι να κρατήσει θα κρατήσει ανεξαρτήτως συγκυριών κλπ. ΄Εχω πχ φίλη και παλιά συνάδελφο 7 χρόνια μικρότερή μου, ελεύθερη χωρίς παιδιά που πλέον ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. Ε αυτή η κοπέλα όσες φορές έρχεται Ελλάδα πάντα βρίσκει χρόνο να έρθει από το σπίτι να δει εμένα και τον μικρό. Άλλη πρώην κολλητή μου δεν ήρθε ούτε στο μαιευτήριο, πρωτοείδε το μωρό στη βάφτιση 11μηνών και μετά έμαθα ότι έκανε παράπονα που δεν την κάλεσα στην δεξίωση :rolleyes:.

Παρατήρησα ότι αρκετές φίλες μου από τον καιρό της εγκυμοσύνης μου (που ακόμα είχα ελεύθερο χρόνο και κυκλοφορούσα) εξαφανίστηκαν. Στην αρχή πικράθηκα αλλά δεν στενοχωριέμαι πλέον, ένα ξεκαθάρισμα καλό είναι να γίνεται που και που.

S02fp3.png

 

 

LnVyp3.png

Link to comment
Share on other sites

φιλη μου, πλουσια, παντρευτηκε και δε με καλεσε στη δεξιωση....κανω εγω γαμο μετα, δεν την καλω ουτε κι εγω γιατι δεν καναμε μεγαλο τραπεζι πολυ λιγοι συγγενεις...δεν μου ξαναμιλησε! Συνειδητοποιησα οτι ολο επεμενε να πηγαινω εγω εκει και στο δικο μου σπιτι δεν ερχοταν ποτε, πληρωνα δωρα, γλυκα, εκεινη τιποτα...στο γαμο της οχι μονο ηρθα αλλα πληρωσα 25 ευρω ταξι και δωρο πολυ ακριβο...ουτε καρτα δεν μας εστειλε.

Δεν εξαφανιζονται ομως μονο στις χαρες....εχασα παιδικες μου "φιλες" που ειμασταν ολη μερα μαζι χρονια, οταν χωρισα για λιγο με τον αντρα μου (φιλο μου τοτε) και με ειχαν αφησει εντελως μονη μου...ουτε για καφε δεν ηθελαν να παμε....απλα εξαφανιστηκαν.

Νομιζω επισης οτι οταν παντρευεσαι, λιγο χανεσαι και εσυ. Χαθηκα με πολλες φιλες μου οταν ημουν εγκυος γιατι απλα δεν μπορουσα να βγαινω εξω πια και καμμια δεν ηταν για απογευματινο τσαι :D

Link to comment
Share on other sites

Περνώντας τα χρόνια, όντας πλέον γονείς, παρατηρήσαμε με το σύζυγό μου οτι χάθηκαν απ το δρόμο μας άνθρωποι για τους οποίους βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά. Φίλοι, που κάποτε αν δεν μας έβλεπαν λίγες μέρες, γινότανε χαμός. Παρατηρήσαμε, πως όταν γεννήσαμε, δε χάρηκαν όλοι όσοι θα είχαμε χαρεί εμείς αν είχαν γεννήσει εκείνοι! Παρατηρήσαμε, οτι στις δύσκολες στιγμές, είναι πιο πολλοί εκεί, αλλά στις χαρές, λάκισαν. Και ναι, να καταλάβω οτι όντας μαμά δεν έχω να πω και πολλά με τις φίλες που είναι σε φάση γκομενότσαρκας ακόμα. Εγώ όμως δεν είχα κάνει το ίδιο όταν γέννησε κάποια φίλη μου. Δεν είχα χάσει το ενδιαφέρον μου, με χαρά πήγαινα και έβλεπα το παιδάκι της, χαιρόμουν απίστευτα για την ευτυχία της. Αυτό δεν είναι φιλία?

Μήπως τελικά φιλία είναι να έχουμε τις ίδιες συνήθειες και τα ίδια ενδιαφέροντα, οπότε μόνο από το σχολείο να ψάχνουμε παρέες? Πού πήγαν όλα εκείνα τα άτομα που ξημεροβραδιαζόμασταν μαζί? Με ποιούς κάνετε παρέα? Έχετε αντιμετωπίσει αδιαφορία/ ζήλεια/ εγωισμό από ανθρώπους που ποτέ δεν το περιμένατε? Και τι κάνετε γι αυτό? Σας θλίβει ή το προσπερνάτε?

Και όταν κάποια στιγμή κάνουν παιδιά και επανέρχονται σα να μην έγινε τίποτα, ίσως απλά γιατί θέλουν καλεσμένους - παιδάκια στο πρώτο δικό τους παιδικό πάρτυ και σας έχουν ανάγκη, τους συγχωρείτε? Γίνεται ποτέ η σχέση όπως πριν?

 

Καλησπερα κι απο εμενα. Και θα μου επιτρεψετε να θεσω αυτο το ωραιο πραγματικα θεμα απο ενα αλλο πρισμα λιγο πιο εσωτερικο ισως. Η αληθεια ειναι οτι αυτη την στιγμη δυστηχως για μενα ανηκω στην απεναντι οχθη και κινδυνευω κι εγω να χασω την πιο σημαντικη μου φιλη, αδελφη μου την θεωρουσα...και ξερω οτι ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ. Κοριτσια το ξερετε κι εσεις στην ζωη δεν ειναι ολα ροδινα. Ουτε παντα εχουμε το ψυχικο σθενος να τα αντιμετωπιζουμε με τον ορθο τροπο. Προσπαθω να αποκτησω μωρακι 3 βασανιστικα χρονια ειχα δυο αποβολες, μια αποτυχημενη εξωσωματικη , τρεχουμε ασταματητα για εξετασεις , ανακαλυπτωντας συνεχεια καινουρια προβληματα και μαζι με πολλα αλλα εχω προωρη ωοθ.ανεπαρκεια. Σε συνδυασμο με την οικ.κριση και τα υπερογκα εξοδα της προσπαθειας μας για παιδι, τις ατελειωτες απογοητευσεις απο τις αποβολες, τα λαθη των γιατρων, τα αδιεξοδα και τις αποτυχιες εχω βρει πολλες φορες τον εαυτο μου να παλευει με την μελαγχολια, να παλευει να ξαναβρει το κουραγιο και την διαθεση....εχω νιωσει χιλιαδες φορες τυψεις γιατι εφτασα να μην "αντεχει" η ψυχη μου την θεα ενος μωρου ή μιας εγκυου, εχω γυρισει πολλες φορες σπιτι κλαιγοντας με λυγμους γιατι εγω δεν μπορω κι εχω νιωσει απιστευτα κακια μεχρι και μισος για το πως καταντησα εγω που λατρευα τα μωρακια. Και μεσα σ'αυτο το σκηνικο, η κολλητη μου να εχει μολις γεννησει και η αδελφη της και δευτερη καλυτερη μου φιλη να ειναι εγκυος στο δευτερο παιδακι. Οι κολλητες μου"οι τρεις χαριτες" λεγαμε, κι εγω μεσα στην καταθλιψη να νιωθω οτι τις χαιρεταω στασιμη καθως αυτες εχουν ανεβει στο τρενο και φευγουν μακρια οχι γιατι το θελουν αλλα γιατι δεν εχω εγω την δυναμη να τις κρατησω...

Δεν περναει μερα που να μην την σκεφτω. Δεν εχω παει καν να δω το μωρακι της και μισω τον εαυτο μου για αυτο. Ομως νιωθω παραλυση οταν σκεφτομαι να το κανω πραξη και μετα ξαναβουλιαζω στα δικα μου βασανα.

Δεν γραφω για να δικαιολογηθω. Κι εγω η ιδια υπηρξα θυμα λυκοφιλιων, και σιγουρα υπαρχουν ανθρωποι αδιαφοροι ακομη και κακοι. Ομως υπαρχουν κι αυτοι που η ζωη τους εδωσε βασανα, αλλοι που δεν καταφεραν να βρουνε εναν καλο συντροφο, που ειναι μονοι και ονειρευονται εναν γαμο, που θελουν τοσο ενα παιδακι, που χρωστανε κι εχουν βουλιαξει στα χρεη , που εχουν αρρωστησει ψυχικα και που στην τελικη δεν ειναι τοσο δυνατοι για να το παλεψουν εκεινη την στιγμη και να σταθουνε σε χαρες ή και σε λυπες αλλων γιατι δεν μπορουν να βοηθησουν ουτε τον ιδιο τους τον εαυτο...

Γι'αυτο, καθε φορα που θα θελησουμε να κρινουμε εναν ανθρωπο, ας κοντοσταθουμε πρωτα , ας ανοιξουμε τα ματια της ψυχης κι ισως δουμε οτι πισω απο καποιους ανθρωπους μπορει να κρυβεται και απογνωση...κι ας τους συγχωρεσουμε...κι ας τους καταλαβουμε...κι οτι καλο κι αν εχουμε κανει πριν γι αυτους, ισως αυτο να ειναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ...

Οσο γι αυτους που δεν το αξιζουν...ειναι τοσο ευκολο να τους τιναξουμε απο πανω μας...γιατι να γκρινιαζουμε??? Καλο μονο θα μας κανει να εξαφανιστουν ετσι μαγικα απ την ζωη μας.

Ελπιζω να μην σας κουρασα...

JU4zp3.png
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Περνώντας τα χρόνια, όντας πλέον γονείς, παρατηρήσαμε με το σύζυγό μου οτι χάθηκαν απ το δρόμο μας άνθρωποι για τους οποίους βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά. Φίλοι, που κάποτε αν δεν μας έβλεπαν λίγες μέρες, γινότανε χαμός. Παρατηρήσαμε, πως όταν γεννήσαμε, δε χάρηκαν όλοι όσοι θα είχαμε χαρεί εμείς αν είχαν γεννήσει εκείνοι! Παρατηρήσαμε, οτι στις δύσκολες στιγμές, είναι πιο πολλοί εκεί, αλλά στις χαρές, λάκισαν. Και ναι, να καταλάβω οτι όντας μαμά δεν έχω να πω και πολλά με τις φίλες που είναι σε φάση γκομενότσαρκας ακόμα. Εγώ όμως δεν είχα κάνει το ίδιο όταν γέννησε κάποια φίλη μου. Δεν είχα χάσει το ενδιαφέρον μου, με χαρά πήγαινα και έβλεπα το παιδάκι της, χαιρόμουν απίστευτα για την ευτυχία της. Αυτό δεν είναι φιλία?

Μήπως τελικά φιλία είναι να έχουμε τις ίδιες συνήθειες και τα ίδια ενδιαφέροντα, οπότε μόνο από το σχολείο να ψάχνουμε παρέες? Πού πήγαν όλα εκείνα τα άτομα που ξημεροβραδιαζόμασταν μαζί? Με ποιούς κάνετε παρέα? Έχετε αντιμετωπίσει αδιαφορία/ ζήλεια/ εγωισμό από ανθρώπους που ποτέ δεν το περιμένατε? Και τι κάνετε γι αυτό? Σας θλίβει ή το προσπερνάτε?

Και όταν κάποια στιγμή κάνουν παιδιά και επανέρχονται σα να μην έγινε τίποτα, ίσως απλά γιατί θέλουν καλεσμένους - παιδάκια στο πρώτο δικό τους παιδικό πάρτυ και σας έχουν ανάγκη, τους συγχωρείτε? Γίνεται ποτέ η σχέση όπως πριν?[/quote

 

Καλημερα.Κοριτσι μεγαλο θεμα ανοιξες κ σκεφτομουν κ εγω πού να τα πω.Ειμαι σχετικα νεα μαμα ,ο γιος μου ειναι 1,5 χρονων τον οποιο εκανα μετα απο πολυ κοπο κ γενικα περασαμε πολλα ,προωροτητες,Εντατικες αλλά τωρα ειμαστε πολυ καλα.Εγω ηρθα στην πολη που μενω επειδη παντρευτηκα,ξενη δηλαδη αλλά μεσω της δουλειας καταφερα να δικτυωθω .να κανω φιλες,ετσι πιστευα,κ γενικα να περναω καλά.Τα τελευταια χρονια όμως μετα το παιδι που σταματησα τη δουλεια τα πραγματα άλλαξαν.Όσο ειχα τρεξιματα με τον μικρο ηταν όλοι διπλα μου,τηλεφωνα ενδιαφερον μάλλον απο λύπηση όταν τελειωσαν όλα αυτα όλοι για την ακριβεια οι 2-3 που εκανα παρεα εξαφανιστηκαν.Τους παιρνω τηλ. και ή μου στελνουν μηνυμα ότι δουλευουν ή δε μου απαντουν.Το αποκορυφωμα ήταν προχθες που ειδα μια γνωστη κ μου λεει για τη φιλη μου."Τι καλο κοριτσι όλο μν μου στελνει να βρεθουμε"Τι να πω;Τεινω να πιστεψω ότι ημασταν φιλες κατα συνθηκη.Ενταξει δεν ειμαστε στην ιδια φαση,για τη μια που με πειραξε πιο πολυ το λεω που δεν εχει παιδια,αλλά ενα καφε κ ενα μν μπορει να μου στειλει να δει τι κανουμε εγω ή το παιδι.Και μιλαμε για επαρχια που όλοι βλεπομαστε.Με εχει επηρεασει πολύ το θεμα γιατι εδω ειμαι κ μονη μου δεν εχω κανενα κ περνανε μερες που δεν εχω με ποιον να μιλησω,εκτος απο τον άνδρα μου που δουλευει μεχρι αργα.Δεν ξερω τι να κανω.Σκεφτηκα να τους τα πω στα ισια αλλά μαλλον δεν θα γινει κατι.Αντους ενοιαζε θα με έπαιρναν εστω ενα τηλ.Η μια μου λεει προ διμηνου"θα ρθω να σας δω"ακομη έρχεται.Δε ξερω στεναχωριεμαι..

Link to comment
Share on other sites

Με ταράζει το γεγονός ότι κοντεύω 40 σε λίγα χρόνια και ξαφνικά βγήκαν όλα αυτά στη φόρα, νομίζω οτι εγώ "παραξένεψα". Πένυ, εσύ τις φίλες σου τις νοιάζεσαι και τις αγαπάς. Και το ξέρουν πολύ καλά το πως νιώθεις, και δε θα είχα καμία αξίωση μια κοπέλα που περνάει τέτοιο λούκι ψυχολογικό να έρθει να νταχτιρντίζει το παιδί μου! Είναι απόλυτα φυσιολογικό το ότι δε μπορείς να το κάνεις κοπέλα μου. Εγώ μιλάω για άλλο πράγμα.

Και με κάνει να νιώθω ενοχικά, το ζώδιο βλέπετε, που ενώ ξέρω οτι έχω δώσει τα πάντα και την ψυχή μου ακόμα, που ενώ ξέρω το πιο απλό, οτι αν αυτές είχαν άντρα και παιδιά, μα το θεό ούτε λεπτό δε θα τους απασχολούσε πόσο καιρό έχουν να μιλήσουν μαζί μου και γιατί!

Και πάλι λέω πάντα, μα γιατί τι έκανα?

Ο άντρας μου λέει οτι κοντεύοντας πια τα 40, καιρός είναι να πάψω να προσπαθώ να με αγαπούν όλοι μα όλοι και να μη στεναχωριέμαι για ανθρώπους που δεν είναι τίποτα στη ζωή μου.

Link to comment
Share on other sites

Πάντως, εγώ παράπονο δεν έχω από τις ελεύθερες φίλες και φίλους μου, που μπορώ να πω έρχονται συχνά - πυκνά να μας δούνε και να πιούμε ένα κρασάκι Σάββατο ή Παρασκευή βράδυ, αφού εμείς δεν έχουμε κανέναν να κρατήσει τη μικρή και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να βγούμε. Το εκτιμώ αφάνταστα ότι δεν τους πειράζει να "χαλαλήσουν" ένα Σαββατόβραδο για να μας κάνουν παρέα.

Παράπονο έχω να πω την αλήθεια από τους φίλους μας που έχουν μεγαλύτερα παιδιά. Ενώ, όσο τα δικά τους ήταν μικρά κι εμείς ανύπαντροι και χωρίς μωρό, φροντίζαμε πολύ συχνά να τους επισκεπτόμαστε και για να τους δούμε, να πούμε μια κουβέντα, να, να, να, εκείνοι δεν έρχονται ποτέ.... Το ένα ζευγάρι έχει έρθει 3 φορές, το άλλο μία στα 2 χρόνια που έχω γεννήσει.

Στεναχωριέμαι να πω την αλήθεια γιατί τους αγαπάω πολύ, αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή.

Με τις άλλες φίλες μου που έχουν μωρά και είμαστε σε απόσταση 5 λεπτών δε βρισκόμαστε.... λόγω ιώσεων :confused:. Ναι, ναι.... όταν το δικό μου είναι καλά θα είναι κάποιο άλλο άρρωστο, ή μια φίλη και τούμπαλιν... Πλέον το διακωμωδούμε.

Αυτό όμως που διαπίστωσα είναι ότι ακόμη και τώρα στα 30 φεύγα κάνεις φιλίες καλές. Από τον παιδικό έχω δέσει με 3 κοπέλες που νιώθουμε σα να είμαστε φίλες από χρόνια. Βρισκόμαστε το λιγότερο 1 φορά την εβδομάδα, λέμε τα σωψυχά μας, κάνουμε ψυχοθεραπεία, μιλάμε στο τηλέφωνο, κλπ., κλπ.

Οπότε πιστεύω πως εκτός από τη χημεία, βάση μιας σχέσης είναι και η συγκυρίες, να είσαι δηλαδή στην ίδια φάση με τον άλλον, να έχει τις ίδιες ανησυχίες, προβληματισμούς, κλπ.

Link to comment
Share on other sites

Και δεν σε πληγώνουν αυτοί που δε στάθηκαν όπως τους στάθηκες?

 

Ναι κάποτε με πλήγωνε αυτό. Τώρα πια όμως όχι.

 

Κατάλαβα ότι έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Δημιουργούνται μόνο υπό συνθήκες, κάποιες διαρκούν λιγότερο, κάποιες περισσότερο και είναι εξαιρετικά σπάνιο να κρατήσει κάποια σχέση-φιλία για πάντα, με ισότιμους όρους.

Μπορεί και εγώ να έχω πληγώσει κάποιον άθελά μου.. Τουλάχιστον εγώ έχω πάντα καλή πρόθεση. Στην πορεία διαπίστωσα όμως ότι δεν έχουν όλοι. Συνήθως κυριαρχεί ο εγωισμός.

 

Τώρα πλέον δεν περιμένω πολλά από τους ανθρώπους, οπότε δεν με πληγώνει όταν επιβεβαιώνομαι... Αν δεν επιβεβαιωθώ ακόμα καλύτερα βέβαια. Θα είναι η ευχάριστη έκπληξη!:-) Αλλά όχι δεν πληγώνομαι.

Link to comment
Share on other sites

Με ταράζει το γεγονός ότι κοντεύω 40 σε λίγα χρόνια και ξαφνικά βγήκαν όλα αυτά στη φόρα, νομίζω οτι εγώ "παραξένεψα". Πένυ, εσύ τις φίλες σου τις νοιάζεσαι και τις αγαπάς. Και το ξέρουν πολύ καλά το πως νιώθεις, και δε θα είχα καμία αξίωση μια κοπέλα που περνάει τέτοιο λούκι ψυχολογικό να έρθει να νταχτιρντίζει το παιδί μου! Είναι απόλυτα φυσιολογικό το ότι δε μπορείς να το κάνεις κοπέλα μου. Εγώ μιλάω για άλλο πράγμα.

Και με κάνει να νιώθω ενοχικά, το ζώδιο βλέπετε, που ενώ ξέρω οτι έχω δώσει τα πάντα και την ψυχή μου ακόμα, που ενώ ξέρω το πιο απλό, οτι αν αυτές είχαν άντρα και παιδιά, μα το θεό ούτε λεπτό δε θα τους απασχολούσε πόσο καιρό έχουν να μιλήσουν μαζί μου και γιατί!

Και πάλι λέω πάντα, μα γιατί τι έκανα?

Ο άντρας μου λέει οτι κοντεύοντας πια τα 40, καιρός είναι να πάψω να προσπαθώ να με αγαπούν όλοι μα όλοι και να μη στεναχωριέμαι για ανθρώπους που δεν είναι τίποτα στη ζωή μου.

 

 

Σαν να ακούω τον εαυτό μου. Εγώ όμως ξέρω τί έκανα. Σταμάτησα να κάνω το δικο μου πρόγραμμα ευέλικτο κι έτσι όταν άκουγα κάτι του στυλ "ααα δεν μπορούμε Κυριακή γιατί μας αρέσει να τεμπελιάζουμε" έλεγα "κρίμα γιατί εμάς μας αρέσει να τεμπελιάζουμε το Σάββατο. Δεν πειράζει όποτε θέλεις πάρε να κανονίσουμε νέα συνάντηση..." Ακόμα περιμένω τα τηλέφωνα. Να σου πώ όμως το ξεπέρασα. Δεν με νοιάζει πια. Η αδελφή της μάνας μου συνηθίζει να λέει οτι οι σχέσεις όσο γερά θεμέλια κι αν έχουν χρειάζονται συνεχώς συντήρηση για να κρατηθούν στέρεες κι εγώ κουράστηκα να απολογούμε ακόμα και γιατί είμαι ευτυχισμένη. Τον άντρα μου το παιδί μου και τα μάτια μου. Γνωστές???? ουουουουουου νααααα μάτσο :lol::lol::lol:

FPh8p3.png
Link to comment
Share on other sites

Peny75, η περίπτωσή σου είναι διαφορετική. Εγώ θα σου πρότεινα να τους πεις εμμέσως πως νιώθεις (βέβαια αν όντως ήσασταν κάποτε κολλητές, λογικά θα το έχουν καταλάβει). Δεν χρειάζεται να πεις λεπτομέρειες. Απλώς ότι είσαι ταλαιπωρημένη ψυχικά από τις αποβολές και την εξωσωματική και να σε συγχωρέσουν αν έχεις χαθεί.

 

Από την άλλη επειδή όλοι μας έχουμε προβληήατα μικρά η μεγάλα, μπορεί να τα δεχτώ σαν δικαιολογία όταν χανόμαστε με τους φίλους μας, αλλά φουντώνω όταν κάποιος δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του (έστω δικαιολογημένα) και ξαφνικά στο γυρνάει μπούμερανγκ. Δηλαδή αρχίζει να ασκεί κριτική σε εσένα.

 

Αν δηλαδή Peny75, εσύ (που αναγνωρίζεις ότι δεν έχεις φερθεί στις φίλες σου όπως θα ήθελες-δικαιολογημένα πάντα) ξαφνικά αρχίσεις να έχεις απαιτήσεις από τις φίλες σου παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις πως το εννοώ.

 

Έχω "φίλη" πρώην κολλητή, επιστήθια κτλ που από τότε που γνώρισα τον άντρα μου, μεταμορφώθηκε τελείως. Την δικαιολογούσα επί χρόνια, γνωρίζοντας κάποια προβλήματα που είχε και δεν την πίεζα, ούτε γκρίνιαζα, ούτε τίποτα, μέχρι που μια ωραία πρωία πέρασε στην αντεπίθεση και είχε παράπονα από εμένα.:shock: Αλλά μιλάμε για γελοία παράπονα (δεν θέλω να πω λεπτομέρειες). Εκεί πλέον τα πήρα άσχημα και την ξέγραψα. Δεν υπάρχει σωτηρία που λένε και προφανώς δεν είναι η everlasting φιλία που νόμιζα... Μπορεί και να μην υπάρχει τέτοιο πράγμα.

 

Ο άντρας μου λέει οτι κοντεύοντας πια τα 40, καιρός είναι να πάψω να προσπαθώ να με αγαπούν όλοι μα όλοι και να μη στεναχωριέμαι για ανθρώπους που δεν είναι τίποτα στη ζωή μου.

 

Συμφωνώ απόλυτα με τον άντρα σου. Να επικεντρωθείς στην οικογένειά σου.

Link to comment
Share on other sites

Σαν να ακούω τον εαυτό μου. Εγώ όμως ξέρω τί έκανα. Σταμάτησα να κάνω το δικο μου πρόγραμμα ευέλικτο κι έτσι όταν άκουγα κάτι του στυλ "ααα δεν μπορούμε Κυριακή γιατί μας αρέσει να τεμπελιάζουμε" έλεγα "κρίμα γιατί εμάς μας αρέσει να τεμπελιάζουμε το Σάββατο. Δεν πειράζει όποτε θέλεις πάρε να κανονίσουμε νέα συνάντηση..." Ακόμα περιμένω τα τηλέφωνα. Να σου πώ όμως το ξεπέρασα. Δεν με νοιάζει πια. Η αδελφή της μάνας μου συνηθίζει να λέει οτι οι σχέσεις όσο γερά θεμέλια κι αν έχουν χρειάζονται συνεχώς συντήρηση για να κρατηθούν στέρεες κι εγώ κουράστηκα να απολογούμε ακόμα και γιατί είμαι ευτυχισμένη. Τον άντρα μου το παιδί μου και τα μάτια μου. Γνωστές???? ουουουουουου νααααα μάτσο :lol::lol::lol:

 

Έχεις απόλυτο δίκιο. Και εγώ σταμάτησα πλέον να είμαι ευέλικτη και διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που ξέρω ότι θα κάνουν το ίδιο.

Link to comment
Share on other sites

Δυστυχώς πόσο αλήθεια είναι τελικά αυτό που είπατε ότι οι φίλοι φαίνονται στις χαρές και όχι στις λύπες!!

 

Περίπτωση νο1: φίλη πάρα πολύ καλή, με την οποία βρισκόμασταν κάθε μέρα (οχι για πολύ καιρό βέβαια αλλά καναμε τελοσπάντων στενή παρέα). Να φανταστείτε στον πολιτικό της ήμουν εγώ και ένας φίλος του γαμπρού μαρτυρες μόνο!!

εγώ είχα φάει φόλα από τα διάφορα φυντάνια που μοιραζόμουν το κρεβάτι μου και ήμουν αρκετά στεναχωρημένη... ξαφνικά ξανασυναντάω τον αντρα μου (γνωριζόμαστε από 16 ετών και ήμασταν πάντα ερωτευμένοι αλλά για διάφορους λόγους δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί). Η πρώτη της κουβέντα: τι είναι αυτός?? πώς είναι έτσι είναι σαν αλήτης, ούτε σχολείο δεν έχει τελειώσει, τι θα κάνεις πώς θα σε εξασφαλίσει????? Σοκ εγώ!! Ωραία κριτήρια για να επιλέξεις σύντροφο σκέφτομαι. Η ίδια βέβαια τα κοιτάει και τα παρακοιτάει. μετά με πήραν αναπληρώτρια σε νησι, και η αλήθεια είναι ότι χάθηκα γιατί όποτε πήγαινα στην πόλη μου ήμουν συνέχεια με το αγόρι μου (βρισκόμασταν μια φορά το μήνα για 2 - 3 μέρες!!). μετά από αυτά σιγά σιγά χαθήκαμε, και πλέον τις τελευταίες φορές που πάω σπίτι της, διακρίνω μια συγκατάβαση να το πω? λύπηση να το πω??? (επειδή ο άντρας μου είναι άνεργος κι εγώ σε ημιαπασχόληση) η οποία δε μου αρέσει καθόλου!!! να φανταστείτε όταν της είπα ότι είμαι έγκυος γυρνάει και μου λέει: Μπράβο!! εντάξει ένα μωράκι δε χρειάζεται και πολλά πράγματα, θα βρείτε ρούχα από γνωστούς!!

Ενω και ο δικός της 'αντρας άνεργος είναι (παρ όλο που έχει διδακτορικό) και δεν είχα θίξει τα οικονομικά μου, σε εκείνη την επίσκεψη τουλάχιστον!!!

νομίζω ότι έχω τελειώσει μαζί της....:(

 

Περίπτωση νο 2: κολλητές πολλά χρόνια, μαθαίνει ότι τα έφτιαξα με τη μεγάλη μου καψούρα και μου λέει: "αντε ωραία, τώρα θα έρθει η απομυθοποίηση" και επίσης: " εντάξει ο Χ. είναι για λίγο καιρό - περιορισμένης χρήσης.." εγώ δε μάσησα, εξ άλλου γενικά είναι κάφρος, και τη γνώμη της είπε κλαιν...μέτα, που όπως είπα παραπάνω χάθηκα, χάθηκε κι αυτή, βρήκε καινούργιους φίλους από τη σχολή της, σε κάποιες προσπάθειες που έκανα ήταν πλέον αρκετά τυπική απέναντί μου. Τον τελευταίο χρόνο εκτός του ότι συμεριφέρθηκε πολύ άσχημα σε μια πολύ καλή μου φίλη, γύρισε στο γάμο μου και έιπε στη μάνα μου "εγώ δε θα παντρευόμουν τόσο βιαστηκα". Πλέον δε μοιράζεται πράγματα μαζί μου, το καταλαβαίνω ότι έχει ξενερώσει κι αυτή αλλά τα αισθήματα είναι αμοιβαία.....

 

 

 

ευτυχώς μετά το ξεκαθάρισμα μας έχουν μείνει λίγοι φίλοι και καλοι. (πολύ λίγοι όμως)

2t7wp3.png
 
Link to comment
Share on other sites

Φίλη από το γυμνάσιο.......τεράστιο κεφάλαιο. 6 χρόνια με τσουρούφλισε. Γιατί πήγαινα σχολείο με τις γειτόνισσες, άρα δεν την αγαπούσα (αυτή ήταν σε άλλη γειτονιά) γιατί μιλούσα με όλα τα παιδιά, δεν την αγαπούσα, γκρίνια, κλάμα, σπαραγμός.Αν έπαιρνε και κανένα τηλέφωνο και δεν ήμουν σπίτι, Ιερά Εξέταση περνούσα. Δε μιλούσε σε κανέναν γιατί ο μπαμπάς της ήταν ηθοποιός (όχι γνωστός) άρα αυτή ήταν ανώτερη....φασαρίες γιατί εγώ έκανα παρέα με την κόρη του μανάβη και πως το κάνω αυτό και μπλα μπλα μπλα.......μου μαύρισε όλα τα χρόνια της εφηβείας μου, και αν μου άρεσε κάποιο αγόρι (δεν είχα σχέση, πλατωνικά) αυτή μου έγραφε σελίδες γράμματα "σαν όρνιο θα ξεσκίζω τις σάρκες μου που θα αγαπάς κάποιον άλλο πιο πολύ". Παντρεύομαι, δεν πατάει. Βαφτίζω, δεν πατάει. Κινδυνεύω, δεν έρχεται ποτέ. Μέχρι που, της γνωρίζω τον κουμπάρο μου γιατί τη λυπήθηκα - είχε χωρίσει από ένα δεσμό. Με έναν καφέ που ήπιαμε 4αδα, μου λέει "ΟΚ, παραιτούμαι απ τη δουλειά και μετακομίζω στην πόλη σας." Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, κάτσε να δούμε, βγείτε δυο τρεις φορές....τίποτα! Ονόματα για τα παιδιά τους διάλεγε! Τελικά να μη σας τα πολυλογώ, δεν έκατσε η φάση με τον κουμπάρο μου. Στο δεύτερο καφεδάκι το παλλικάρι μου λέει "δεν την έχω ακουμπήσει, να το ξέρεις, δεν ενδιαφέρομαι, ήμουν κύριος". Και η άλλη έχει ήδη παραιτηθεί και μετακομίσει και τον έχει πρήξει στα τηλέφωνα. (ενώ της είπε ότι δεν θα προχωρήσουν). Εγώ για να είμαι ξεκάθαρη απ τη γνωριμία τους είπα, δε θέλω να ξέρω τίποτα παραπάνω, δεν ανακατεύομαι. Και η φίλη μου η καλή τι έκανε? Με έπαιρνε επί βδομάδες τηλέφωνο ότι ώρα, χαράματα, νύχτα, εγώ με ένα μωρό 2 χρονών και έγκυος στο δεύτερο 5 μηνών και με έβριζε! Που δεν του εξήγησα οτι αυτή δεν είναι σαν τις άλλες τις ###τάνες, οτι αυτή είναι σε άλλο μήκος κύματος, οτι είναι έξυπνη, μορφωμένη, και είναι στο χέρι μου να του εξηγήσω! Και θα έπρεπε να το είχα κάνει. Εγώ να λέω ξέχνα το, κι εκείνη να κοιτάει νυφικά. (εμ βέβαια ο κουμπάρος μου είναι πάρα πολύ καλά οικονομικά). Τελικά απ τις φασαρίες, τα κλάματα και τους σπαραγμούς , εγώ να κλαίω μέρα νύχτα, άρχισε να με βρίζει και προσωπικά. "Η ζωούλα σου, το παιδάκι σου, η πεθερούλα σου, όλα μικρά και μίζερα, και γι αυτό δεν ήρθα στο γάμο σου, και γι αυτό και δεν εμφανίστηκα ποτέ, γιατί δεν εκτίμησες το ποια είχες δίπλα σου" μπλα μπλα μπλα (και ποια είχα δίπλα μου, ένα απολυτήριο λυκείου είχα δίπλα μου). Κουρέλι έγινα. Δε μπορούσα να πιστέψω οτι ο άνθρωπος που μαύρισε όλη μου τη ζωή είχε και παράπονο από πάνω! ΔΛΔ τι να έκανα, να τους πάντρευα με το ζόρι? Η πίεση και οι κατηγορίες κράτησαν βδομάδες, τελικά εγώ απ τη στεναχώρια μου μες την εγκυμοσύνη και τα σκληρά λόγια που άκουσα, έπαθα κάτι σοβαρό, δλδ το μωρό,που μου είπαν οτι ήταν καθαρά από στεναχώρια. Τρέχαμε πολύ καιρό στους γιατρούς αφότου γεννήθηκε το μωρό μου, δόξα το θεό το ξεπεράσαμε μετά από μήνες.

Και κοιτάω πίσω και λέω, πόσο βλάκας ήμουν τελικά. Δεν είχα αδέρφια και η φιλία για μένα ήταν το παν.

Τώρα έχω φίλες τις γειτόνισσές μου, έχουμε παιδιά στην ίδια ηλικία, είμαστε παρόμοιοι χαρακτήρες και περνάω πολύ καλά. Αλλά με πονάει το παρελθόν. Με πονάει γιατί έδωσα ψυχή. Συγνώμη για το σεντόνι.

Link to comment
Share on other sites

Aaax…………VAAAAXXX!

 

Μοναχοπαίδι ένεκα, μονογονεϊκή οικογένεια, μεγάλη σημασία στην φιλία ντε….

 

Άσωτα κλάματα και υπερευαισθησία δημοτικό γυμνάσιο, όλα τα χατίρια στις φίλες…

 

Μέχρι που μεγάλωσα (20) και χαλάρωσα, με τις σχολικές φίλες χαθήκαμε, έμεινα με 4 (5άδα παρέα) + 1 έξτρα (εκτός 5άδας), σύνολο 6 φίλες…

 

Και μεγάλωσα ακόμη παραπάνω (30 παρά) και παντρεύτηκα.

 

Με την 5άδα ψιλοχάθηκα, στον γάμο με βοήθησε η νο 1 και 2 εκ των 5, φχαριστώ κορίτσια, δύσκολο πράμα να οργανώνεις γάμο εντελώς μα εντελώς μόνη, και να έχεις και γριά μάνα με απαιτήσεις…

Η 3 εκ των 5 χαμένη, οκ, η 4 ανέβαινε γολγοθά, δεν ήταν για τέτοια.

 

Η +1 από κοντά, αλλά μόνο για σχόλια – πάντα επιμελώς ατημέλητα και ποικιλοτρόπως επικριτικά, δεν ήταν τίποτα του γούστου της. Ήταν μαμά με μικρό τότε, και ήταν χαμένη από τα υπόλοιπα, οπότε μέναμε στα σχόλια.

 

Εδώ να εξηγήσω ότι η +1 ήταν δυναμικός χαρακτήρας, και εγώ χαμηλών τόνων, οπότε μάλλον ένιωθε ότι η άποψή της μετράει κομμάτι παραπάνω.

 

Τα χρόνια πέρασαν, με την 5άδα βλεπόμουν σπάνια, τώρα ξαναβλέπομαι με 2 εκ των τριών, την 1 και την 4, καθώς έχουμε όλες μικρά και βολεύει, η 2 είναι νιόπαντρη και η 3 χαμένη ακόμη, βλέπει μόνο την 2.

 

 

Με την +1 κ@λος και βρακί λοιπόν. Ως τώρα σχεδόν που παρα-μεγάλωσα (40παρά)

 

Στενή παρέα τετράδα. Και μετά με τα μικρά. Τα χρόνια όμως κύλησαν και ήρθε η κρίση. Τα πράγματα έγινα πιο δύσκολα για μένα, έμεινε άνεργος ο σύζηξ, μωρό παιδί, έχασα την παλιά βολική δουλειά, νέα δουλειά μακριά, και μετά άλλη πιο μακριά, ιδιαίτερα τα βράδια για εισόδημα, κούραση μεγάλη και χρόνος μηδέν, δεν την πάλευα. Βοήθεια μόνο από την συνταξιούχο ΟΓΑ γριά μανούλα μου.

 

Εκείνη δεν δούλευε, οικονομικά σταθερά, + μεγάλη βοήθεια από γονείς σε χρήματα κτλ. Άρχισαν τα παράπονα. Έλα. Δεν μπορώ, τελειώνω στις 10 (από τις 8 το πρωί). Ξανά έλα. Δεν μπορώ, έχω μάθημα Κυριακή πρωί 8 με 12.

 

Και γίνεται μια χαζοπαρεξηγηση, τους στήσαμε εν ολίγοις ένα βράδυ, κακή συνεννόηση βασικά, και έγινε το μπαμ μπαμ ταρατα μπαμ!

 

To cut the long story short, με κατηγόρησε ότι ήμουν αδιάφορη:shock:. Άκαρδη:shock:. Αυτή έκλαιγε με πόνο ψυχής, με είχε ανάγκη, κάποιον να του μιλήσει, και εγώ δεν ήμουν ποτέ εκεί:-(. Με ζητούσε να πάω και εγώ δεν πήγαινα, εγώ που ήμουν σαν αδερφή της. Περνάει ένα διάστημα και δεν μιλάμε. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν όλα τόσο σκατά για μένα, δεν είχα πράγματι χρόνο να σκεφτώ το κενό, δεν το κατάλαβα καν. Την παίρνω σε κάποια φάση, αδιάφορη. Πάω μια μέρα σπίτι της, και είναι ψυχρή εντελώς.

 

Πάλι κενό επικοινωνίας. Και με ωραία πρωία, με παίρνει στο κιν ενώ ήμουν στην δουλειά, κλαμένη και συγκλονισμένη - είχε μάθει από αλλού πως ήμουν έγκυος στο δεύτερο, και δεν την πήρα να της το πω… αυτή, που μου ριξε πόρτα 2 φορές απανωτές…

 

Εγώ εν τω μεταξύ εγώ άφραγκη, πέρασα την εγκυμοσύνη με 15 βαθμούς μέσα στο σπίτι και το 3χρονο, δουλειά ως τις 7 το απόγευμα για να ζήσουμε, δουλειά τα Σαββατοκύριακα, γριά μάνα, άντρα άνεργο με αναπηρία, αφυδάτωση από τους εμετούς, να μην μπορώ να ξεκουραστώ ποτέ, πάντα άυπνη, και εκείνη κλαμένη που με αγαπά τόσο πολύ, που νιώθει πόνο ψυχής, και που εγώ η σκύλα:twisted: δεν της δίνω σημασία…

 

Και νιώθω ότι ζω πάλι στα 15:confused:, ότι παίζω σε αμερικάνικο σήριαλ, ότι κάτι δεν πάει καλά, και την παίρνω πάλι τηλέφωνο, όπου εν ολίγοις μου λέει τα ίδια, ότι η τηλεφωνική επικοινωνία δεν είναι αρκετή, ότι δεν πήγαινα να την δω, αυτή δεν μπορεί να έρθει σπίτι μου γιατί είναι εκεί η μάνα μου κτλ, ότι θέλει εν ολίγοις κάτι παραπάνω που εγώ δεν μπορώ να της δώσω!

 

Και μου λέει στο τέλος της συνομιλίας, «τι άλλα νέα»:rolleyes:?

 

Και κλείνω το τηλέφωνο, τραβάω και ένα ωραίο εμετό (είχα που χα τις απογευματινές-πρωινές-μεταμεσονύκτιες ναυτίες) και έρχομαι και ξενερώνω. Δεν τις μπορώ τις αμερικανιές, δεν τα μπορώ να μεγάλα λόγια χωρίς ουσία, δεν δεν δεν…

 

Νταξ λεω φιλενάδα, αν με αγαπάς τόσο πολύ και πονάει η ψυχούλα σου, μη σε ταλαιπωρώ άλλο, πήγαινε να βρεις αυτό που ψάχνεις, και καλή τύχη.

 

Συμπέρασμα? Η φιλία είναι μια συναλλαγή, δεν της έδωσα αυτό που ήθελε, πονούσε η ψυχή της αχ, αλλά τι να κάνει, δεν ήμουν αρκετή!

 

Εγώ πάλι είχα όλη την καλή πρόθεση, δεν πονούσε καθόλου η ψυχή μου, αλλά δεν είχα πραγματικά καθόλου χρόνο, οκ, δεν θα με πείραζε λίγο ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ για μένα και λίγη κατανόηση, αλλά πάλι, συμβιβαζόμουνα… έλεγα ΟΚ, έτσι πάει, αλλά …. Κούνια που με κούναγε και μένα και τραμπάλα που με τραμπάλιζε…. Που πας ρε Καραμήτρο, ρε α-νε-πα-ρκή Καραμήτρο?

 

Και κάπως έτσι τελείωσε η ιστορία μιας σχεδόν 20ετούς φιλίας, άδοξα και πικρά, με το πλάνο να κλείνει με ένα δακρύβρεχτο ηλιοβασίλεμα και την ηρωίδα να το αγναντεύει περίλυπη, γεμάτη πόνο ψυχής για την άκαρδη φίλη της που τόσο την έχει παραμελήσει…

 

Επειδή δεν είχε χρόνο…. Σνιφ.

 

Εγώ από την πλευρά μου… οκ, δεν ένιωσα ότι έχασα κάτι, κάποιον που με αγαπούσε δλδ, μάλλον ξαλάφρωσα που δεν θα είχα να φροντίσω για κάτι ακόμη, που δεν θα χρειαζόταν να νιώθω ανεπαρκής…

 

Έχω να φροντίσω τα παιδάκια μου, τον άντρα μου, την γιαγιά , τα δάνεια, την δουλειά μου, το σπίτι μου, την επιβίωση - τον εαυτό μου που λείπει 13 ώρες την μέρα από το σπίτι, μου φτάνουν και μου περισσεύουν.

 

 

Τώρα? με όποια μαμά μπορεί, όταν μπορεί, και όπως μπορεί. Με όποιο παιδάκι παίζει ωραία με τα δικά μου, μια καλή κουβέντα πάντα θα βρουν να πουν δυο ευγενικές μαμάδες, πάντα κάτι κοινό να μοιραστεί.

 

Και τα μεγάλα λόγια, οι μεγάλες φιλίες, φύγαν και δεν θα αφήσω πια ποτέ να ξαναγυρίσουν. Φτάνουν τα σηριαλ, κομμένη η τηλεόραση.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...