Γιος 11 ετών, χωρισμένων γονιών με κακή συμπεριφορά

Καλησπέρα σε όλους σας.

Θα ήθελα πάρα πολύ την συμβουλή σας.

Με τον σύζυγο μου έχουμε χωρίσει εδώ και σχεδόν 3 χρόνια. Έχουμε ένα γιό ηλικίας σήμερα 11 ετών. Εγώ ξαναέφτιαξα την ζωή μου, μένουμε με τον σύντροφό μου και τον γιό μου. Να σημειώσω ότι ο σύντροφός μου δεν έχει παιδιά όύτε και υπήρξε ποτέ παντρεμένος, για την ακρίβεια ίσως αυτή να είναι από τις πιο σοβαρές αλλά και πιο δύσκολες σχέσεις που είχε. Ο πατέρας του παιδιού μου δεν έχει ξαναφτιάξει άκόμη την ζωή του, τόσα χρόνια η σχέση του με το παιδί ήταν πολύ διακοσμητική. Τον αγαπάει το ξέρω αυτό αλλά ως εκεί. Η σχέση του μικρού μου με τον σύντροφό μου ξεκίνησε πριν 2 χρόνια αρκετά καλά, μιας και κάνει μαζί του πράγματα που μέχρι πρόσφατα δεν έκανε με τον πατέρα του. Κάναμε πολλές κουβέντες και εγώ με το παιδί, αλλά και οι τρεις μας, για να του δώσουμε να καταλάβει οτι σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά κανείς τον πατέρα του. Ο σύντροφος μου πολλές φορές βλέπω ότι προσπαθεί να επέμβει στην συμπεριφορά του μικρού όταν αυτή δεν είναι σωστή, π.χ. όταν θα πει κάποιο ψέμα, με κάποια τιμωρία, για παράδειγμα κομμένα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Όταν αυτό δεν γίνεται με τον σωστό τρόπο, λόγω της έλλειψης εμπειρίας με παιδιά πάντα γίνεται η ανάλογη κουβέντα. Με θεωρεί λίγο ελαστική μιας και δεν τον βάζω τιμωρίες για οτιδήποτε μπορεί να συμβαίνει παρά προσπαθώ με την συζήτηση που δεν φαίνεται να πιάνει πάντα.

Τον τελευταίο καιρό βλέπω ότι ο μικρός μου έχει γίνει πολύ επιθετικός,αντιδρά στα πάντα, ξέρει τα πάντα και λέει πολλά ψέματα μικρά και μεγάλα, όπως από το να μου αποκρύπτει μαθήματα (δεν ήταν και ποτέ το διάβασμα το αγαπημένο του) μέχρι και για πιο σοβαρά θέματα. Να σημειώσω ότι πάντα ΄ηταν ένα πολύ βολικό παιδί, χωρίς ιδιαίτερα θέματα. Επίσης πολλές φορές τον ακούω που μιλάει με ασέβεια (π.χ. πουλώντας μαγκιά) σε μεγαλύτερους και πολλές φορές η μπόρα παίρνει και τον σύντροφό μου και εμένα, κάτι που μας φέρνει σε έντονη αντιπαράθεση και τους τρείς μας. Τέλος να σημειώσω ότι η συμπεριφορά του πατέρα του έχει αλλάξει, εκεί που δεν ήξερε ποτε ήταν τα γενέθλια του ξαφνικά του κάνει πάρτυ, έρχεται σε σχολικές γιορτές, τον κακομαθαίνει γενικά. Σε συζητήσεις με τον γιό μου βλέπω μια αδιαφορία για τον πατέρα του, αλλά από την άλλη βλέπω ότι τα σκ μαζί του, του αρέσουν λόγω της χαλαρότητας ( του λέει ότι δεν είναι σημαντικό το διάβασμα και δεν διαβάζει) και τον διάφορων δραστηριοτήτων που κάνουν μαζί. Το παραπάνω όμως επιβαρύνει την υπόλοιπη εβδομάδα που έχουμε μαζί μιας και η καθημέρινότητα μας είναι διάβασμα- ποδόσφαιρο-αγγλικά, ΄χωρίς να μας αφήνει περιθώρια για πιο ευχάριστες ασχολίες.Προσπάθησα να έρθω σε επικοινωνία με τον πατέρα του αλλά εκείνος δεν θέλει καμία επικονωνία ούτε καν για θέματα του παιδιού. Αυτή η συμπεριφορά του μικρού γενικά μας δημιουργεί πολλά προβλήματα στο σπίτι γιατί πραγματικά δεν ξέρω πλέον μήπως είμαι πολύ χαλαρή μαζί του, φοβάμαι να μην αισθανθεί ότι έχουμε κάνει "κόμμα" με τον σύντροφό μου σε περίπτωση περισσότερων τιμωριών, αν και φαίνεται να μην τον ενοχλούν ιδιαίτερα.Συγγνώμη αν σας κούρασα, απλά δεν ξέρω πλέον αν η συζήτηση είναι αρκετή με το παιδί. Θα ήθελα πραγματικά πάρα πολύ την ΄γνώμη σας.....Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας

νομίζω πως θα έπρεπε να μιλήσεις με τον πρώην σου οποσδήποτε ή με το παιδί ρωτόντας το αν ο μπαμπάς του του λέει να έχει αυτή την συμπεριφόρα.. πχ αν του λέει ότι πρέπει να είναι πιο μάγκας κλπ και γενικά αν τον επιρεάζει αρνητικά αν καταλάβεις κάτι τέτοιο πιστεύω ότι θα πρέπει να κόψει επαφές με το παιδί μέχρι να αλλάξει συμπεριφορά..

επίσης με τον συντροφό σου σκοπεύετε να παντρευτείτε ??

γιατί αν δεν σκοπεύετε να το προχωρήσετε σοβαρά γνώμη μου είναι να μην τον αφήνεις να τιμωρεί το παιδί σου διότι τότε το παιδί μπορεί να εισπράξη μια τιμωρία και να την μεταφράση ότι εσύ αγαπάς πιο πολύ τον συντροφο σου απο τον ίδιο.

θεωρώ ότι πρέπει να κάνετε όποσδηποτε συζήτηση και εαν δεν καταλήξετε πουθενά ή συνεχίση την ιδια συμπεριφορά τότε καλό είναι να τον πας σε ένα παιδοψυχολόγο ή έναν κοινωνιολόγο αυτοί σίγουρα θα εντοπίσουν το πρόβλημα και θα σε συμβουλευσουν ποια πρέπει να είναι η στάση σου απεναντί του..

επίσης μην ξεχνάς ότι μεγαλώνει και ότι όλα αυτά μπορεί να οφείλονται στο άλμα που κάνει προς την εφηβεία

όπως και να έχει σου ευχομαι να πάνε ολα καλά

Ρωτας τη γνωμη μας...η δικη μου, δυστυχως ισως, ειναι αρνητικη οσον αφορα καταρχην οτι συζεις με τον συντροφο σου.

Εχεις χωρισει σχεδον 3 χρονια και εδω και δυο χρονια το παιδι εχει γνωρισει το συντροφο σου. Πιστευω οτι σε κανενα παιδι στον κοσμο δεν θα αρεσε αυτο..σε τοσο λιγο χρονο δηλαδη να δει τη μητερα του με εναν αλλον αντρα. Επειδη απο τη φυση του ειναι καλο παιδι οπως ειπες, δεν σου εφερε καποια αντιρρηση προφανως. Τωρα ομως, με την αμφισβητηση που θα φερει η εφηβεια, ετοιμασου να αντιμετωπισεις και αυτην την κριτικη.

Απο τη στιγμη ομως που αυτο εχει ηδη συμβει, θα προτεινα να μην επεμβαινει ο συντροφος σου στα της ανατροφης του. Εχει μητερα και πατερα για να το συμβουλευουν και να το μαλωνουν. Η δικη του η επεμβαση πιστευω οτι απλα θα δυσκολεψει τα πραγματα και οσον αφορα το πως αισθανεται το παιδι, και στης σχεση την μεταξυ σας ( με τον συντροφο σου).

Επισης απο τον τροπο που γραφεις, διορθωσε με αν κανω λαθος, νιωθω οτι ισως σε μια 'κακια' στιγμη του συντροφου σου που φυσικα ολοι οι ανθρωποι εχουμε, δεν θα μπορεσεις να τον 'περιορισεις'. Αν δηλαδη γινει ιδιαιτερα επικριτικος με τον γιο σου , θα εισαι σε θεση να του πεις 'Ως εδω, μην ασχοληθεις αλλο'?

Με τον πατερα του ειναι λογικο να ειναι πιο χαλαρος γιατι μοιραζονται λιγοτερες ωρες...φαντασου σε αυτες τις ωρες να ηταν πιεστικος ο πατερας του...

Ολα τα παιδια στην εφηβεια γινονται επιθετικα και ασκουν εντονη κριτικη στους γονεις τους ειτε αυτοι ειναι μαζι, ειτε ειναι χωρισμενοι, ειτε ειναι κοντα στα παιδια τους ετε οχι... Πιστευω λοιπον οτι ολοι μας εκεινες τις ωρες πρεπει απλα να νιωθουμε αλλα και να το δειχνουμε ποσο τα αγαπαμε...καθημερινα....Και οτι ειναι το παν για εμας. Μονο με αυτον τον τροπο νομιζω η εφηβεια θα περασει με πιο ηπια συμπτωματα.

Στη θεση σου εγω θα ζηταγα απο τον συντροφο μου να μην μπλεκεται στα θεματα ανατροφης του, να συζητανε μονο ευχαροστα πραγματα και θα επιανα τον πατερα του να του ζητουσα κοινη γραμμη πλευσης, για το καλο του παιδιου μας. Αν εβλεπα οτι δεν τα καταφερνα θα μιλαγα με καποιον ειδικο. Ολα αυτα σε ενα κλιμα απολυτης αποδοχης και κατανοησης προς το παιδι. Η αγαπη μαλακωνει τα παντα....

καλημέρα σας και πάλι,

Σας ευχαριστώ τόσο πολύ που μου απαντήσατε.

Ναι με τον σύντροφό μου σκοπεύουμε να παντρευτούμε, φυσικά εγώ το καθυστερώ για να είμαι 100% σίγουρη, όσο γίνεται αυτό φυσικά. Μάλιστα με τον γιό μου το έχουμε συζητήσει και το θέλει και αυτός πάρα πολύ μιας και θέλει πάρα πολύ να αποκτήσει αδελφάκι. Αισθάνομαι μερικές φορές ότι έχει ανάγκη να νιώσει την έννοια της οικογένειας όπως παραδοσιακά θα μπορούσε να είναι. Με τον πατέρα του δυστυχώς δεν μπορώ να συννενοηθώ, προσπάθησα και μέσω δικηγόρων, θεωρεί οτιδήποτε συμβαίνει στο παιδί. π.χ. κακοί βαθμοί, λάθος συμπεριφορά, οφείλονται σε μένα. Δεν υπάρχει πεδίο επικοινωνίας.Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με κοινό τρόπο. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται εκεί , αν δηλαδή ο πατέρας του επηρεάζει αρνητικά το παιδί, σε κουβέντες με το παιδί μου θεωρώ οτι μπορεί σε κάποια μπορεί να υπερβάλει ή να μην τα λέει έτσι όπως ακριβώς έγιναν ( σε κάποιες περιπτώσεις κατάφερα να διαπιστώσω την ανακρίβεια).

Kαλησπέρα,

λες και γραφω εγω .Αυτη ειναι η δική μου ιστορια ακριβως αν στην θέση του γιου σου βαλεις κορη 13. Δεν ξερω αν ειμαι η αρμοδια να σε συμβουλεψω μιας και εγω περασα μια απο τα ιδια και περναω σε μικροτερο βαθμο οφειλω να ομολογησω αλλα μπορω να καταθεσω την δικη μου εμπειρια μηπως σε βοηθησει.

Ακριβως τα ιδια και εγω 2 χρονια μετα τον χωρισμο μου συζησαμε (και φετος 3 χρονια παντρευτηκαμε) η μικρη στην αρχη μια χαρα τα πηγαινε με τον άντρα μου οταν συζησαμε αρχισαν τα προβληματα .....επιθεσεις , απαισια συμπεριφορα , ειρωνια , ασεβεια απο ενα παιδι που ηταν πραγματικα πολυ καλο και ευγενικο δεν την αναγνωριζα . Συζητησεις των συζητησεων που παντα κατεληγαν σε καβγα και φωνες και κλαμματα. Δεν υπηρχε συγκεκριμενος λογος ολα τις εφταιγαν και για ολα φταιγαμε εμεις ...Εδω θελω να πω πως η σταση του αντρα μου τοτε ηταν εξαιρετικη δεν ειχε επεμβει ποτε ανεχοταν την συμπεριφορα της και παντα μα παντα την πλησιαζε με αγαπη ( σου λεω του εβγαζε το λαδι) να φανταστεις ενα βραδυ μετα απο καβγα παλι μου ειπε ¨"μου σπαει τα νευρα που ειναι τοσο καλος ¨. Πηγαμε σε ειδικο για εναν χρονο της εκανε πολυ καλο διοτι ηταν εσωστρεφης και την βοηθησε να εκφραζει καλυτερα τα αισθηματα της .Αρχισε να μου μιλαει πιο ευκολα πιο ειλικρινα να καταλαβαινει απο που βγαινει ολος αυτος ο θυμος της . Ετσι μου ειπε οτι της λειπει ο μπαμπας οτι θα ηθελε να ειμαστε παλι κανονικα οπως ειμασταν ....εκει εγινε μια μεγαλη κουβεντα λεγοντας της οτι οτι αισθανεται ειναι φυσιολογικο και οτι ο μπαμπας θα ειναι παντα μπαμπας της και οτι στην ζωη της εχει μπει και αλλος ενας τωρα που την αγαπαει πολυ και σκοτωνετε για αυτην ( ειναι αληθεια αυτο) και οτι αν το δει λιγο πιο χαλαρα ειναι τυχερη ας το εκμεταλευτει ( το εριξα στην πλακα λιγο).

Τον γαμο δεν τον αποφασιζα γιατι φοβομουν την αντιδραση της ...η αληθεια ειναι οτι το πηρε τελικα πιο καλα απο οτι θα μπορουσα ποτε να ευχηθω ....Ηρθαμε παρα πολυ κοντα με τις προετοιμασιες κτλ ειχα καιρο να την δω να γελαει να κανει αστεια ...τωρα λιγους μηνες μετα τον γαμο σχετικα ειμαστε καλα, υπαρχουν εντασεις και τσακωμοι αλλα φυσιολογικοι μην ξεχναμε οτι ειναι στην εφηβεια , οι δυο τους τα πηγαινουν καλα μπορει να του μιλησει ασχημα αλλα μετα θα παει και θα του πει συγνωμη .

Περασαμε πολυ δυσκολα 2 χρονια σχεδον αλλα με υπομονη ατελειωτη, και αγαπη πολυ τα καταφεραμε ...ποτε δεν την καναμε να αισθανθει οτι ειμαστε οι δυο μας και αυτη μονη πολλες φορες εχουμε κοιμηθει και οι 3 μαζι, μονοι μας σαν ζευγαρι να παμε καπου ; δεν επαιζε και κυριως απο παροτρυνση του αντρα μου παντα μα παντα και παντου ηταν και το παιδι μαζι μας ...

Θα σου πρότεινα να απευθυνθείτε σε ειδικό αλλα στις μερες μας μάλλον ειναι πολυτέλεια οπότε το ξεχνάς σαν λύση.

Θα σου πρότεινα να αποκαταστησεις την επικοινωνία σου με τον πατέρα αλλα αφού δεν το επιθυμεί το ξεχνάμε και αυτο και πορεύεσαι με τις δικές σου δυνάμεις.

Όσο αφορά την χαλαρότητα του σ/κ θα μπορούσες να πεις στον γιο σου να ξεπεταξει λίγο διάβασμα ώστε την Πέμπτη να έχετε χρόνο να πάτε μαζί να δείτε μια ταινια η να κάνετε κάτι που τον εξιταρει. Γενικά προσπάθησε να του δώσεις κίνητρα για να διαβάζει έστω και λίγο το σ/κ.

Σχετικά με τις τιμωρίες που του επιβάλλει ο σύντροφος σου ειναι φυσιολογικό να προκαλούν την αντίδραση του γιου σου κυρίως γιατι εσυ είσαι πιο χαλαρή οπότε το μήνυμα που εισπράττει το παιδι ειναι η μαμα ειναι καλή, ο σύντροφος της ειναι κακος΄. Θα πρέπει να του περάσετε το μήνυμα και κυρίως εσυ οτι ως προς του κανόνες του σπιτιού υπάρχει κοινό μέτωπο με τον σύντροφο σου. Νομίζω οτι καλο θα ήταν κάποιες ώρες της εβδομάδας να τις αφιερώσεις στον γιο σου χωρις την παρουσία του συντρόφου. Μη ξεχνάς οτι μιλάμε για δυο αρσενικά που διεκδικούν το ίδιο θηλυκό.

Και πολλή πολλή συζήτηση, μπορεί να φαίνεται οτι πηγαίνει στραφεί το μπλα μπλα αλλα και το 1/10 να κρατήσει απο αυτά που του λες καλο ειναι.

Υπομονή, καλή δύναμη και εύχομαι ολα να πανε καλά.

Μήπως τον ενοχλεί και η έλλειψη επικοινωνίας σου με τον πατέρα του. Συζήτησε το και εξήγησε του οτι ίσως ειναι πρόσφατος ο χωρισμός και οτι στο μέλλον ελπιζεις να αποκατασταθεί η επικοινωνία γιατι θέλεις ο πατέρας του να αποτελεί μέρος της καθημερινότητας σας. Προσπάθησε να είσαι εγκάρδια με τον πατέρα όταν συναντιεστε στις σχολ εορτές έστω για χάρη του παιδιου, νομίζω οτι θα το χαρεί πολυ.

Συμφωνω με την Λαΐδα σε ολα

Μπορει να ακουστω λιγο σκληρη αλλα ειμαι ευαισθητη σε αυτο το θεμα μιας και η μαμα μου κανει ακριβως αυτο που περιγραφει η θεματοθετρια και στην θεση του αγοριου ειναι η 11 χρονη αδερφη μου!

Τα ιδια περασα και εγω .....

Ενα ειναι το λαθος για μενα.... Η συμβιωση...αυτο φερνει τα νευρα στα παιδια...Και μπορει αν μην το λενε αλλα οταν αρχιζουν τετοιες συμπεριφορες τις περισσοτερες φορες το θεμα το χουν με τον ''πατριο''.... Το βλεπω και απο την αδερφη μου τι συζητησεις τι τι τι τι πολλα τι!! Απο την μια τον αγαπαει κτλ απιο την αλλη εχει αυτη την συμπεριφορα π περιγραφετε και ανοιγετε μονο σε μενα και αν της πω γιατι κανεις ετσι αφου τον αγαπας πχ η τον συμπαθεις λεει ναι αλλα δεν τον θελω πολλες φορες... θελω την μαμα με τον μπαμπα η μαζι μου!:rolleyes:

Συγνωμη δεν λεω να μην ξαναφτιαξουν οι μαμαδες την ζωη τους αλλα σιγα σιγα θεωρω πως 1 και 2 χρονια μετα το διαζυγιο να μπει το παιδι σε καινουργιο γαμο ειναι πολυ ψυχοφθορο....

Εγω θεωρω πως θες να εχεις σχεση??εχε την αλλα εξω απο το σπιτι σου....Κοιταξε πρωτα να ηρεμησουν ψυχολογικα τα παιδια σου ασε να περασει ο καιρος και μετα βαλτον σπιτι σου!

Μπορει να ακουστω λιγο σκληρη αλλα ειμαι ευαισθητη σε αυτο το θεμα μιας και η μαμα μου κανει ακριβως αυτο που περιγραφει η θεματοθετρια και στην θεση του αγοριου ειναι η 11 χρονη αδερφη μου!

 

Τα ιδια περασα και εγω .....

 

Ενα ειναι το λαθος για μενα.... Η συμβιωση...αυτο φερνει τα νευρα στα παιδια...Και μπορει αν μην το λενε αλλα οταν αρχιζουν τετοιες συμπεριφορες τις περισσοτερες φορες το θεμα το χουν με τον ''πατριο''.... Το βλεπω και απο την αδερφη μου τι συζητησεις τι τι τι τι πολλα τι!! Απο την μια τον αγαπαει κτλ απιο την αλλη εχει αυτη την συμπεριφορα π περιγραφετε και ανοιγετε μονο σε μενα και αν της πω γιατι κανεις ετσι αφου τον αγαπας πχ η τον συμπαθεις λεει ναι αλλα δεν τον θελω πολλες φορες... θελω την μαμα με τον μπαμπα η μαζι μου!:rolleyes:

 

Συγνωμη δεν λεω να μην ξαναφτιαξουν οι μαμαδες την ζωη τους αλλα σιγα σιγα θεωρω πως 1 και 2 χρονια μετα το διαζυγιο να μπει το παιδι σε καινουργιο γαμο ειναι πολυ ψυχοφθορο....

 

Εγω θεωρω πως θες να εχεις σχεση??εχε την αλλα εξω απο το σπιτι σου....Κοιταξε πρωτα να ηρεμησουν ψυχολογικα τα παιδια σου ασε να περασει ο καιρος και μετα βαλτον σπιτι σου!

συμφωνώ σε όλα.. πρωτα απο όλα η ψυχολογία του παιδιού μέχρι να προσαρμοστεί στην νεα κατάσταση,,

Εγω θεωρω πως θες να εχεις σχεση??εχε την αλλα εξω απο το σπιτι σου....

αυτό ακριβώς. Αλλά η θεματοθέτρια εχει ήδη προχωρήσει. Και τώρα τί?

Προς την θεματοθέτρια:

Κατά τη γνώμη μου από περιπτώσεις στον περίγυρο μου, δεν είναι σωστό να εμπλέκεται ο σύντροφος σου κατ'αυτόν τον τρόπο, να "τιμωρεί" το παιδί σου.

Το παιδί έχει γονείς και κανείς δεν αντικαθιστά αυτούς, όχι μόνο στα λόγια αλλά και έμπρακτα.

Ο σύντροφος σου είναι ένας ξένος για το παιδί, που εσύ αγάπησες και έβαλες σπίτι σας, και μάλιστα πολύ νωρίς.

Ακουσε το παιδί σου, τις λύσεις θα στις δώσει το ίδιο. Αν είσαι μπερδεμένη ένας καλός παιδοψυχολόγος νομίζω επιβάλλεται.

Πάντως δε μου φαίνεται ότι είστε σε καλό δρόμο. Και δεν το λέω να σε ανησυχήσω (άλλωστε ποιά είμαι εγώ να γνωρίζω), αλλά το παιδί είναι σε πολύ κρίσιμη ηλικία, έρχεται η εφηβεία. Θα πρέπει να το βοηθήσετε (με τον πατέρα του ή και μόνη σου) να κάνει αυτή τη μετάβαση όσο γίνεται πιο ομαλά.

Σιγά σιγά γίνονται όλα πιο εύκολα.

α και η συμπεριφορά του παιδιού μια χαρά φαίνεται, δεν καταλαβαίνω τον τίτλο. Εκτός κι αν εννοούσε "γιός 11 έτων χωρισμένων γονιών με κακή συμπεριφορά -των γονιών".

Το παιδί δεν κάνει κάτι μεμπτό, θέλει να συνεχίσει τη ζωή του όπως πρίν ενώ όλα έχουν αλλάξει. That's all!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας.

Το σίγουρο είναι ότι βλέπω και μια άλλη οπτική που δεν την έχω σκεφτεί τόσο καλά.

Δυστυχώς δεν βλέπουμε τα πράγματα τόσο ξεκάθαρα όταν αφορά εμάς.

Μάλλον όμως τα έκανα θάλασσα....

Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης όταν εμπλέκονται σε μία σχέση, όχι μόνο εσύ.

Δε συμφωνώ ότι δε έπρεπε να συζήσεις τόσο νωρίς, ο χρόνος είναι υποκειμενικός για τον καθένα.

Συμφωνώ ότι πρέπει να γνωρίζεις πώς νοιώθει το παιδί για έναν επικείμενο γάμο, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θα πρέπει να αποφασίσεις με το τί θέλει μόνο εκείνο.

Οι ειδικοί λένε ότι εφόσον ζείτε μαζί με το σύντροφό σου, πρέπει να έχει ίση συμμετοχή-όχι δηλαδή επειδή δεν είναι παιδί του να μην ανακατεύεται.

Ο πατέρας αν θέλει να συζητάτε για να έχετε «κοινό μέτωπο» καλό θα είναι. Αλλιώς, εξήγησε στο παιδί ότι διαφορετικά συμπεριφέρεται ο γονέας που ζει τα προβλήματα μέσα στο σπίτι του και διαφορετικα ο μπαμπάς του, που λογικό είναι να του κάνει τα χατίρια. Άδικο να σας συγκρίνει!

Επειδή εγώ τελικά δεν μπόρεσα να δεχθώ τη συμμετοχή του συντρόφο μου στις τιμωρίες, προτίμησα να του δώσω ρόλο διαιτητή που κι αυτό έχει το τίμημά του. Εγώ δεν μπορώ να είμαι τόσο αυστηρή οπότε δεύτερος γι’ αυτό το ρόλο...δεν υπάρχει!

Πάντως δεν πιστεύω ότι για τη συμπεριφορά του φταίει μόνο η σχέση του μ’ εσάς, είναι κι η εφηβεία που τα κάνει αυτά.

Και μόνο ΜΙΑ επίσκεψη να πας μόνη σου σ’έναν ειδικό θα σε βοηθήσει για να αποφύγεις όσο γίνεται κάποια λάθη που δεν διορθώνονται.

Mην αυτομαστιγωνεσε, το εκανα αρκετο καιρο στον εαυτο μου. Δεν ειμαστε τελειες δυστυχως, κανουμε λαθη εχουμε αδυναμιες ειμαστε ανθρωποι. Διαβασα τις απαντησεις των κοριτσιων πριν λιγο καιρο θα συμωνουσα μαζι τους θα ημουν το ιδιο επικριτικη. Πριν το διαζυγιο μου ετσι ημουν ελεγα εγώ ποτε!! ποτε αλλος αντρας στην ζωη μου πανω απο ολα το παιδι μου ...ποτε μη λες ποτε .

Το θεμα ειναι οτι εισαι ηδη σε μια κατασταση και πιστεψε με ξερω ποσο ψυχοφθορο ειναι το να ζεις αυτες τις καθημερινες εντασεις υπηρξαν μερες που ελεγα τελος ολα δεν το αντεχω θελω ηρεμια θελω το παιδι μου ευτυχισμενο. Τα παιδια αντιδρουν ειναι φυσιολογικο πονανε ειναι πληγη για αυτα το διαζυγιο ακομα και οταν δεν το δειχνουν , εγραψες οτι για τον πατερα του ειναι αδιαφορος ...δεν ειναι, ποναει σας θελει μαζι ξανα, καταστρεψατε τον κοσμο του την ασφαλεια του και σας τιμωρει για αυτο εσενα κυριως που προχωρησες και που ειστε καθημερινα μαζι.

Αν εχετε την οικονομικη δυνατοτητα καλο ειναι να δειτε εναν ειδικο εμενα σου ειπα την βοηθησε πολυ εβγαλε οοοολο τον θυμο και την πικρα που ενιωθε ,πριν το ψυχολογο αν την ρωταγες για το διαζυγιο σου ελεγε δεν με νοιαζει οταν ηρθε αντιμετωπη με τα συναισθηματα της μπορεσε και να τα απαλυνει.

Εχει γινει πια παλι χαμογελαστη, εχθες την εβλεπα που επαιζε με τον αντρα μου και γελουσαν ποσο ευτυχισμενη ενιωθα και ανακουφισμενη.

Επισης θεωρω μεγάλο λαθος να τον τιμωρει ή να τον μαλωνει ο συντροφος σουου μονο εσυ και ο πατερας του μόνο. Εγω οποτε την τιμωρουσα ετρεχε στον συντροφο μου ( που δεν επερνε ποτε θεση ) και του ελεγε η μαμα μου εκανε αυτο ή με εβαλε τιμωρια για εκεινο ειναι σωστο ; της ελεγε εγω δεν ξερω αγαπη μου αλλα η μαμα θα ειχε καποιο λογο ....μηπως να το συζητησετε παλι οι δυο σας ;

Τελευταια δε αν πω εγω οχι σε κατι τρεχει κατευθειαν σε αυτον ..και μου λεει κιολας ..καλα δεν πειραζει ο Γιαννης θα μου πει ναι ...στο τελος το συζηταμε και οι 3 μαζι και καταληγουμε ...θελω να πω δεν μας εχει απεναντι της και τους 2 σαν αντιπαλους.

Προσπαθηστε να κανετε κατι ευχαριστο και οι 3 μαζι , μια εκδρομη ,μια βολτα στο λουνα παρκ, την αγαπημενη του ταιναι ενα βραδυ κουλουριασμενοι και οι 3 στον καναπε δεν ξερω εσεις θα βρειτε κατι να τον ευχαριστει αυτον κυριως οχι εσας

Βασικά, ούτε εγώ θεωρώ μεμπτό το γεγονός ότι συμβιώνεις με τον φίλο σου, 1 χρόνο μετά το διαζύγιο. Δεν μπορούμε να παραγγέλνουμε τους σωστούς ανθρώπους να μπουν στην ζωή μας την τάδε χρονική στιγμή, κ άμα τολμήσουν να μπουν νωρίτερα δεν μπορούμε να τους πούμε να περιμένουν χ χρόνια μέχρι... τι άραγε? Μέχρι να τους σπάσουμε τα νεύρα ας πούμε? Θεωρώ από τα γραφόμενά σου ότι είσαι συγκροτημένος άνθρωπος κ ότι ενήργησες βάσει πολλής σκέψης προτού προχωρήσεις στην σχέση σου κ στην συμβίωσή σου στην συνέχεια. Στην τελική, ούτε έφερες τον έναν γκόμενο μετά τον άλλο στο σπίτι σου, ούτε τον είχες τον φίλο σου πριν να χωρίσεις.

Σίγουρα ο γιος σου έχει σοκαριστεί, αλλά το ίδιο σοκ θα βίωνε κ σε 5 χρόνια από τώρα. Δεν παύει να είναι αγοράκι, να θεωρεί την μαμά του αγία κ ότι μόνο με τον μπαμπά του πρέπει να είναι! Σίγουρα ανατράπηκαν τα δεδομένα του, η κοσμοθεωρία του, αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός διαζυγίου, δεν είναι ανώδυνο, όσο πολιτισμένο κ να είναι.

Κ εγώ διαφωνώ στο ότι τον μαλώνει ο φίλος σου. Στην θέση του γιού σου κ εγώ θα αντιδρούσα άμα με μάλωνε ένας ξένος, διότι ξένος είναι στα μάτια του γιου σου την παρούσα στιγμή. Δεν λέω, άμα πχ του φέρεται άσχημα, μπορεί ο φίλος σου να του επισημάνει ότι πρέπει να τον σέβεται όπως ο ίδιος σέβεται τον γιο σου, αλλά εσύ είσαι υπεύθυνη για την ανατροφή, τις αρχές κ την διαπαιδαγώγηση του γιου σου. Ας είσαι εσύ η κακιά της υπόθεσης.

Είναι πολύ άσχημο που ο μπαμπάς του γιου σου δεν ενδιαφέρεται για την ψυχική του υγεία. Βγάζει έναν άσχημο ανταγωνισμό που θύμα αυτού είναι ο γιος του. Είναι κ σε περίεργη ηλικία ο μικρός, προεφηβεία βλέπεις...

Δεν μπορείς να πάρεις κάποιο τηλ σε κάποια συμβουλευτική υπηρεσία να σου πουν πώς πρέπει να ενεργήσεις?

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με αυτά που σου λένε οι κοπέλες για να αντιμετωπίσεις την κατάσταση, δλδ να κάνετε πράγματα μαζί κλπ.

Δυστυχώς δεν μπορώ να σου πω περισσότερα καθώς δεν έχω προσωπική πείρα...

Συμφωνω με την Clelia δεν μπορουμε να παραγγελνουμε τους σωστους ανθρωπους στην σωστη στιγμη ...και ειτε τωρα ειτε σε 5 χρονια μια αντιδραση θα ειχε.

Μην απογοητευεσαι φαινεται ποσο νοιαζεσαι για το παιδι πιστευω με υπομονη και αγαπη θα φτιαξουν ολα, μην ξεχνας οτι ο γιος σου ειναι στην εφηβεια και σε "νορμαλ" οικογενεια να μεγαλωνε θα υπηρχαν αλλαγες στην συμπεριφοα του

Αν ο ανθρωπος αυτος σας αγαπα και μπορεις να στηριχθεις επανω του να προχωρησεις στον γαμο αν ερθει και ενα παιδι που οπως λες ο γιος σου το θελει θα μπειτε σε μια σειρα θα αισθανθει παλι την οικογενεια πιστευω.

Οσο για τον αντρα σου μην ανησυχεις τα παιδια παντα ξερουν κατα βαθος το δικαιο και την αληθεια . Ειχα ρωτησει την ψυχολογο μα γιατι επιτιθετε σε εμενα μονο; γιατι σε εσενα στηριζετε, εσενα αγαπαει, εσενα φοβαται μη χασει,την δικη σου αγαπη και του συντροφου σου τσεκαρει καθε φορα που σας επιτιθετε πληγωνουμε οσους αγαπαμε

Ειχα ρωτησει την ψυχολογο μα γιατι επιτιθετε σε εμενα μονο; γιατι σε εσενα στηριζετε, εσενα αγαπαει, εσενα φοβαται μη χασει,την δικη σου αγαπη και του συντροφου σου τσεκαρει καθε φορα που σας επιτιθετε πληγωνουμε οσους αγαπαμε

...και για τους παρα πανω λογους απο εσενα απογοητευεται

Εννοειται οτι δεν απανταω σε εσενα προσωπικα απλα συνεχιζω το σχολιο.

Το να εχει προσωπικη ζωη ενας ανθρωπος ειναι σεβαστο και κατανοητο. Το να προσπαθει να τα φερει ολα στα μετρα του ομως, για εμενα δεν ειναι. Το να περιμενει απο το παιδι του μεσα σε ενα χρονο η σε δυο η και σε τρια να αποδεχτει να συμβιωνει (το ιδιο το παιδι) με εναν ανθρωπο αγνωστο για αυτον μεχρι εκεινη τη στιγμη μπορει να ειναι κατι που επιθυμει η χωρισμενη μητερα αλλα τις περισσοτερες φορες δεν ειναι δυνατον να συμβει.

Αγαπητη θεματοθετρια ζητησες τη γνωμη μας και σου την ειπα σα να μιλαω σε μια φιλη μου..ειπα την αληθεια που πιστευω. Αυτο δεν σημαινει οτι θεωρω οτι μιλαω σε μια μαμα που 'τα θαλασσωσε'. ολες οι μαναδες ερχονται στιγμες που τα 'θαλασσωνουμε'... Ετσι ειναι η ζωη,

κανεις μας δεν ξερει τα παντα. Ολες προσπαθουμε για το καλυτερο.

Απο τη στιγμη που κανουμε παιδια , ειναι πανω απο ολα στη ζωη μας....Το οτι χωριζει καποιος ειναι δικο του λαθος, δικο του και του συζυγου του. Δυστυχως δεχονται τις συνεπειες και τα παιδια...Και ερχεται η στιγμη που εκτος απο τις συνεπειες του διαζυγιου τα καλουμε να δεχτουν και τη νεα μας προσωπικη ζωη... Δεν ειναι λογικο να μην το 'αντεχουν' ολο αυτο??

Πρωτα θα πρεπει να συνηθισουν την ελλειψη του ενος γονεα, μετα να συνηθισουν να 'μοιραζονται' αναμεσα σε δυο γονεις και μετα να δεχτουν η προσωπικη ζωη του μπαμπα και της μαμας. Και πολυ πιο μετα να θελησουν να γινουν 'μελος' αυτης της προσωπικης ζωης. Δεν νομιζεις οτι ολο αυτο θελει πολυ περισσοτερο χρονο απο ενα η δυο χρονια??

Εμενα με πηρε δεκα χρονια και ημουν σε πολυ μεγαλυτερη ηλικια.....

Οταν βρεθει ο σωστος ανρωπος θα μπορει να περιμενει αν ειναι ο σωστος...γιατι πλεον δεν φτανει να ειναι σωστος για εμας αλλα και σωστος ως προς την 'κατασταση'.

Ξερω οτι δεν αρεσει η γνωμη μου σε καποιες χωρισμενες μανουλες δεν τη λεω με ασχημη κριτικη ομως. Απλα να σκεφτομαστε ολες τις εκδοχες οταν κανουμε τις επιλογες μας....

...και για τους παρα πανω λογους απο εσενα απογοητευεται

 

Λαΐδα μου δυστυχως εδώ κάνεις λάθος...απο τον πατέρα της απογοητευετε και ξαναλεω δυστυχως γιατι δεν θα ηθελα να συμβαινει θα ηθελα να ηταν περηφανη για αυτον.

Εννοειται οτι δεν απανταω σε εσενα προσωπικα απλα συνεχιζω το σχολιο.

 

Αφου συνεχισες την δική μου παραγραφο προφανως απαντας σε μενα προσωπικα αλλά δεν στο λεω εχθρικα έχω κανει τόσο αυτοκριτικη που δεν με ενοχλει τίποτα πια.

Το να εχει προσωπικη ζωη ενας ανθρωπος ειναι σεβαστο και κατανοητο. Το να προσπαθει να τα φερει ολα στα μετρα του ομως, για εμενα δεν ειναι. Το να περιμενει απο το παιδι του μεσα σε ενα χρονο η σε δυο η και σε τρια να αποδεχτει να συμβιωνει (το ιδιο το παιδι) με εναν ανθρωπο αγνωστο για αυτον μεχρι εκεινη τη στιγμη μπορει να ειναι κατι που επιθυμει η χωρισμενη μητερα αλλα τις περισσοτερες φορες δεν ειναι δυνατον να συμβει.

 

Προφανως δεν ειναι σεβατο ουτε κατανοητο,οταν μια γυναικα μεγαλωνει ενα παιδι μόνη νομιζεις οτι εχει χρόνο για προσωπική ζωή; Επειδη το εζησα όχι με τιποτα ...Ένας απο τους λόγους που ξεκινησε και ερχοταν σπιτι ηταν διοτι δεν ειχα χρονο για προσωπικη ζωη. Ουτε σκ ο πατερας της δεν την παιρνει σκ. Σε πόσο χρόνο πιστευεις οτι ενα παιδι θα ειναι ετοιμο να το δεχτεί;

Αγαπητη θεματοθετρια ζητησες τη γνωμη μας και σου την ειπα σα να μιλαω σε μια φιλη μου..ειπα την αληθεια που πιστευω. Αυτο δεν σημαινει οτι θεωρω οτι μιλαω σε μια μαμα που 'τα θαλασσωσε'. ολες οι μαναδες ερχονται στιγμες που τα 'θαλασσωνουμε'... Ετσι ειναι η ζωη,

κανεις μας δεν ξερει τα παντα. Ολες προσπαθουμε για το καλυτερο.

Απο τη στιγμη που κανουμε παιδια , ειναι πανω απο ολα στη ζωη μας....Το οτι χωριζει καποιος ειναι δικο του λαθος, δικο του και του συζυγου του.

 

Μήπως σε κάποιες περιπωσεις λάθος είναι ο γάμος και η παραμόνη του σε αυτόν και όχι ένα διαζυγιο ;

 

Δυστυχως δεχονται τις συνεπειες και τα παιδια...Και ερχεται η στιγμη που εκτος απο τις συνεπειες του διαζυγιου τα καλουμε να δεχτουν και τη νεα μας προσωπικη ζωη... Δεν ειναι λογικο να μην το 'αντεχουν' ολο αυτο??

 

Συμφωνώ είναι βαρύ για αυτά όλο αυτό.

 

Πρωτα θα πρεπει να συνηθισουν την ελλειψη του ενος γονεα, μετα να συνηθισουν να 'μοιραζονται' αναμεσα σε δυο γονεις και μετα να δεχτουν η προσωπικη ζωη του μπαμπα και της μαμας. Και πολυ πιο μετα να θελησουν να γινουν 'μελος' αυτης της προσωπικης ζωης. Δεν νομιζεις οτι ολο αυτο θελει πολυ περισσοτερο χρονο απο ενα η δυο χρονια??

 

Αυτός είναι τεκμηριωμενός απο κάπου μπούσουλας; Δεν μου ειπέ κάτι τέτοιο πάντως η ψυχολόγος ....

 

Εμενα με πηρε δεκα χρονια και ημουν σε πολυ μεγαλυτερη ηλικια.....

 

Υπάρχουν άλλες περιπτώσεις που δεν το δέχτηκαν ποτέ και άλλες που το δέχτηκαν αμέσως παιζουν ρόλο πάρα πολλά πραγματα δεν μπορουμε να το δούμε έτσι μονοδιάστατα.

 

Οταν βρεθει ο σωστος ανρωπος θα μπορει να περιμενει αν ειναι ο σωστος...γιατι πλεον δεν φτανει να ειναι σωστος για εμας αλλα και σωστος ως προς την 'κατασταση'.

 

Να περιμένει πόσο; 10 χρόνια ; ( συμφωνα με τα παραπανω που είπες) ..εγω όσο σωστη και να ημουν θα την εκανα παντως με ελαφρια πηδηματακια αν επρεπε να περιμενω καποιον 10 χρονια.

 

Ξερω οτι δεν αρεσει η γνωμη μου σε καποιες χωρισμενες μανουλες δεν τη λεω με ασχημη κριτικη ομως. Απλα να σκεφτομαστε ολες τις εκδοχες οταν κανουμε τις επιλογες μας....

Ακριβως ας σκεφτομαστε όλες τις εκδοχες...καθε γαμος ειναι διαφορετικος, κάθε διαζυγιο δεν ειναι το ιδιο ουτε για τους ιδιους λογους ...όσο κακο μπορει να κανει στα παιδια ενα διαζυγιο 100 φορες χειροτερο κακο μπορεί να κανει ενας κακος γαμος .

mousmoulitsa τιποτα απο οσα λεω δεν ξερω αν ειναι τεκμηριωμενο επιστημονικα. Είπα απλα τη γνωμη μου εχοντας υποψιν μου συγκεκριμενα περιστατικα. Αν θελει καποιος τα λαμβανει υπ οψιν αν οχι, τα αγνοει.

Δεν ειναι δυνατον καποια να περιμενει να 'ακουσει' εμενα για να κανει την αυτοκριτικη της ...ειμαι σιγουρη οτι ο καθενας κανει αυτο που πιστευει καλυτερο.

Με ρωτησες για το χρονο...δεν ξερω ποσο πρεπει να περιμενει....τα δεκα μαλλον ειναι πολυ, ο ενας και τα δυο ομως ειναι λιγα. Απο εκει και περα πιστευω οτι η καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη. Δεν ειναι το ιδιο να χωριζει καποιος με ενα παιδακι 2 χρονων η καποιος με ενα παιδακια 12!

Να πω επισης οτι εκτιμω αφανταστα την προσπαθεια μιας γυναικας μονης να μεγαλωσει το παιδι της, σε ολους τους τομεις.

Καλη συνεχεια να εχετε ολοι.

mousmoulitsa συμφωνώ με τις απόψεις σου! Χαρά στο κουράγιο σου να απαντάς τόσο αναλυτικά στα προφανή. Προσωπικά δεν έχω την υπομονή κ την διάθεση να επιχειρηματολογήσω σε ανθρώπους που τα πάνε καλά στην θεωρία, αλλά στην πράξη άμα τύχει να αντιμετωπίσουν κάποιες παρόμοιες καταστάσεις, θα μείνουν μεταξεταστέοι!

Πάντως κ πριν που ήμουν μία παντρεμένη (με Π κεφαλαίο) είχα την σοφία να μην είμαι τόσο απόλυτη σε καταστάσεις που δεν είχα ζήσει!

Κάποια πράγματα άμα τα βλέπουμε μόνο από το πρίσμα το δικό μας, δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να παραδεχτούμε την αλήθεια. Καλό θα είναι να παλέψουμε με τους δικούς μας δαίμονες, προτού κρίνουμε κ επικρίνουμε.

Και στην τελική δεν μπορεί κάποιος να θεωρεί την γνώμη του ολόσωστη, όταν από παντού μπάζει.

Αλλά ευτυχώς που σε κάποιους από εμας δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσουμε τον σωστό δρόμο, προτού καταστραφούμε κ νομίζουμε πως μόνο η δυστυχία κ η μοναξιά είναι αυτή που μας έχει μείνει... για εμάς τις ζωντοχήρες .

Δεν ηξερα οτι πρεπει να χωρισουμε για να εχουμε αποψη....Εσυ μπορει να ζεις στην πραξη το διαζυγιο ως χωρισμενη μαμα, εγω το εζησα ως παιδι χωρισμενων. Επιτρεπεται τωρα?

Αντι να κρινεις την δικη μου αποψη, κατακρινοντας με , αν θες εξηγησε με την διαφορετικη σου αποψη.

Δηλαδη μονο αν συμφωνω με την αποψη σου δεν ειμαι απολυτη?? Πρεπει να δεχτω οτι ειναι λογικοτατο και απλο για ενα παιδι να συμβιωνει με τον συντροφο της μαμας του μετα απο ενα - δυο χρονια που χωρισε με τον μπαμπα του? Αν αυτο σε κανει να νιωθεις καλυτερα, οκ! Κανε το και ασε τον καθε ενα να λεει οτι θελει.

Προσωπικα απαντησα σε θεμα που εθεσε η κοπελα...Εκεινη οπως βλεπεις, προς τιμη της, ειναι ετοιμη να εξετασει ολες τις εκδοχες...

Δεν ηξερα οτι πρεπει να χωρισουμε για να εχουμε αποψη....Εσυ μπορει να ζεις στην πραξη το διαζυγιο ως χωρισμενη μαμα, εγω το εζησα ως παιδι χωρισμενων. Επιτρεπεται τωρα?

Αντι να κρινεις την δικη μου αποψη, κατακρινοντας με , αν θες εξηγησε με την διαφορετικη σου αποψη.

Δηλαδη μονο αν συμφωνω με την αποψη σου δεν ειμαι απολυτη?? Πρεπει να δεχτω οτι ειναι λογικοτατο και απλο για ενα παιδι να συμβιωνει με τον συντροφο της μαμας του μετα απο ενα - δυο χρονια που χωρισε με τον μπαμπα του? Αν αυτο σε κανει να νιωθεις καλυτερα, οκ! Κανε το και ασε τον καθε ενα να λεει οτι θελει.

Προσωπικα απαντησα σε θεμα που εθεσε η κοπελα...Εκεινη οπως βλεπεις, προς τιμη της, ειναι ετοιμη να εξετασει ολες τις εκδοχες...

Αυτό το παραλήρημα είναι απάντηση στο δικό μου μνμ??????

Πότε ΣΕ κατέκρινα???

Έχω ήδη εξηγήσει την δική μου άποψη.

Τα πάω πολύ καλά με την συνείδησή μου, δεν με κάνει "κάτι" να νιώθω καλύτερα, τι είναι αυτά που γράφεις???

Διάβασες προσεκτικά αυτά που σου απάντησε η κοπέλα?

Κ επειδή κάτι με ρώτησες: όχι το να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών δεν σε κάνει γνώστη του σωστού, όσον αφορά τις αποφάσεις που πρέπει να πάρεις ως γυναίκας χωρισμένης με παιδί.

Ίσα-ίσα που άμα κάποιος έχει περάσει άσχημα βιώματα με το διαζύγιο των γονιών του, τα βλέπει από διαστρεβλωμένο πρίσμα. Εδώ είναι που πρέπει να πάρουν θέση οι ειδικοί, διότι όχι 10, αλλά ούτε 110 χρόνια να περάσουν δεν πρόκειται ένα θυμωμένο και πληγωμένο παιδί να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία κάποιες καταστάσεις που τις βλέπει στην θεωρία - πόσο μάλλον να τις αντιμετωπίσει στην πράξη.

Εγω δεν ειδα καπου να κατακρινει η Λαιδα .. και επιτελους αν η γνωμη δεν συμπιπτει με καποιαν αλλη γινεται αμεσως απολυτη?

Τεσπα.. συμμφωνω οτι πρεπει να μην συμμετασχει ο συντροφος στις τιμωριες.. γτ παντα θα σκεφτεται το παιδακι οτι αφου δεν ειναι πατερας μου τι δουλεια εχει κλπ κλπ οσο δικαιο και αν εχει ο συντροφος!Θελει πολυ συζητηση και υπομονη απο ολους γτ οπως ειπε και μια κοπελα ειναι σε μια ηλικια που ακομα και σε μια φυσιολογικη οικογενεια να ζουσε θα υπηρχαν αναλογα προβληματα ποσο μαλλον τωρα που μεσα σε λιγα χρονια ηρθαν τα πανω κατω στη ζωη του και σιγουρα θα νιωθει λιγο ασταθης!

Τωρα σον αφορα για το συντομο χρονικο διαστημα που που ξαναεφτιαξε η κοπελα τη ζωη της.. εγω στο μονο που θα κολουσα θα ηταν οτι ολες οι σχεσεις ειναι ενα ρισκο.Οπως και ο γαμος.Παντρευτηκε η κοπελα αλλα τελικα δεν πετυχε.. ηταν ενα ρισκο.Εκανε και το παιδακι της.Τωρα με τον συντροφο που ειναι θα πετυχει?Η σχεση αυτη εχει ακομα μεγαλυτερο ρισκο γτ υπαρχει και εν παιδι που κανει την κατασταση πιο ευαλωτη αναμεσα στο ζευγαρι.Και αν πετυχει.. ωραια ολα καλ.α.Το παιδι σιγα σιγα θα εξοικιωθει.. το περιβαλλον του θα γινει σταθερο και μονιμο και με πολυ συζητηση θα στρωσουν τα πραγματα.

Αν ομως δε πετυχει????Και σε 2 χρονια το ζευγαρι χωρισει??Το παιδι παλι θα πρεπει να φερει τα πανω κατω στη ζωη του πανω που ειχαν σρτωσει τα πραγματα κλπ κλπ και μετα ισως μια νεα σχεση κλπ κλπ.

Ελπιζω να πετυχει αυτη τη φορα..!

Καλησπέρα σας και πάλι,

Σας ευχαριστώ ακόμη μια φορά για όλες τις απαντήσεις. Καλό είναι να ακούς όλες τις απόψεις πόσο μάλλον ανθρώπων που δεν σε γνωρίζουν και δεν εμπλέκονται και συναισθηματικά σε όλη την κατάσταση. Και εγώ πριν το διαζύγιο μου θα απαντούσα πολύ επικριτικά σε κάποιον σε μια παρόμοια κατάσταση. Δυστυχώς έρχεται η ίδια η ζωή για να σε διαψεύσει. Για την ακρίβεια σου πετάει τις απόψεις σου στην μούρη.

Εννοείται όμως ότι θα κάνω ότι μπορώ καλύτερο για να προστατέψω την ψυχική υγεία του παιδιού μου. Μακάρι να ήταν οι εποχές που θα μπορούσες (εννοώ οικονομικά) να απευθυνθείς σε κάποιο ειδικό. Θα το είχα κάνει ήδη.

Σας ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ...

...και φυσικά αυτό που δεν σας έγραψα είναι ότι σίγουρα θα δώσω τις απαντήσεις σας να τις διαβάσει και ο σύντροφός μου. ... όπως σας είπα δεν είχε καμία προηγούμενη σχέση με παιδιά.... και είμαι σίγουρη ότι θα αποκομίσει κάτι από όλο αυτό...