ΦΙΛΙΑ, ΤΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ!

Εγω ειμαι απο τις τυχερες....εχω πολλους φιλους. Ειμαι επισης τυχερη γιατι εχασα και αλλους τοσους

Με τους αληθινους φιλους δεν χανεσαι ποτε. Εγω αυτο ξερω. και καιρος να περασει μεχρι να τους ξαναδεις οταν τους βλεπεις τους παιρνεις μια αγκαλια. Και εκει ο χρονος που χαθηκε διαγραφηκε...απο τα συναισθηματα!

Δεν θα ηθελα να υποτιμησω και την αξια που ειχαν στη ζωη μου και οι αλλοι...οι οχι ΄αληθινοι ΄....δεν πειραζει και αν δεν εμειναν για παντα, ειχαμε καλες στιγμες!

Ισως ερχονατι στιγμες που και εμεις ειμαστε υπερβολικοι....ζηταμε ΄πολλα ΄ απο τους ανθρωπους γυρω μας..,αλλοι δεν θελουν να δωσουν, αλλοι δεν μπορουν...αλλοι δινουν και δε σε αγγιζει και το αντιστροφο.

Ειχα την τυχη να μεγαλωσω σε μεγαλη οικογενεια και αυτοι ειναι ακομη οι καλυτεροι φιλοι μου. Επισης εχω την τυχη να παντρευτω εναν πολυ καλο φιλο.... Οποτε ΄εξαντλω ΄ εκει τα αυστηρα μου κριτηρια . Με αυτους πορευομαι και για στα ωραια και στα ασχημα.

Οι υπολοιποι φιλοι μου υπαρχουν απλα για να ομορφαινουν τη ζωη μου...και εγω την δικη τους ελπιζω.

Επισης εχω την τυχη να παντρευτω εναν πολυ καλο φιλο....

Aυτό νομίζω είναι και για μένα το λαχείο μου!

Και τα μεγάλα λόγια, οι μεγάλες φιλίες, φύγαν και δεν θα αφήσω πια ποτέ να ξαναγυρίσουν. Φτάνουν τα σηριαλ, κομμένη η τηλεόραση.

Αυτό που δε σέβονται ούτε την εγκυμοσύνη , πραγματικά με ξεπερνάει.

Φίλη από το γυμνάσιο.......τεράστιο κεφάλαιο. 6 χρόνια με τσουρούφλισε. Γιατί πήγαινα σχολείο με τις γειτόνισσες, άρα δεν την αγαπούσα (αυτή ήταν σε άλλη γειτονιά) γιατί μιλούσα με όλα τα παιδιά, δεν την αγαπούσα, γκρίνια, κλάμα, σπαραγμός.Αν έπαιρνε και κανένα τηλέφωνο και δεν ήμουν σπίτι, Ιερά Εξέταση περνούσα. Δε μιλούσε σε κανέναν γιατί ο μπαμπάς της ήταν ηθοποιός (όχι γνωστός) άρα αυτή ήταν ανώτερη....φασαρίες γιατί εγώ έκανα παρέα με την κόρη του μανάβη και πως το κάνω αυτό και μπλα μπλα μπλα.......μου μαύρισε όλα τα χρόνια της εφηβείας μου, και αν μου άρεσε κάποιο αγόρι (δεν είχα σχέση, πλατωνικά) αυτή μου έγραφε σελίδες γράμματα "σαν όρνιο θα ξεσκίζω τις σάρκες μου που θα αγαπάς κάποιον άλλο πιο πολύ". Παντρεύομαι, δεν πατάει. Βαφτίζω, δεν πατάει. Κινδυνεύω, δεν έρχεται ποτέ. Μέχρι που, της γνωρίζω τον κουμπάρο μου γιατί τη λυπήθηκα - είχε χωρίσει από ένα δεσμό. Με έναν καφέ που ήπιαμε 4αδα, μου λέει "ΟΚ, παραιτούμαι απ τη δουλειά και μετακομίζω στην πόλη σας." Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, κάτσε να δούμε, βγείτε δυο τρεις φορές....τίποτα! Ονόματα για τα παιδιά τους διάλεγε! Τελικά να μη σας τα πολυλογώ, δεν έκατσε η φάση με τον κουμπάρο μου. Στο δεύτερο καφεδάκι το παλλικάρι μου λέει "δεν την έχω ακουμπήσει, να το ξέρεις, δεν ενδιαφέρομαι, ήμουν κύριος". Και η άλλη έχει ήδη παραιτηθεί και μετακομίσει και τον έχει πρήξει στα τηλέφωνα. (ενώ της είπε ότι δεν θα προχωρήσουν). Εγώ για να είμαι ξεκάθαρη απ τη γνωριμία τους είπα, δε θέλω να ξέρω τίποτα παραπάνω, δεν ανακατεύομαι. Και η φίλη μου η καλή τι έκανε? Με έπαιρνε επί βδομάδες τηλέφωνο ότι ώρα, χαράματα, νύχτα, εγώ με ένα μωρό 2 χρονών και έγκυος στο δεύτερο 5 μηνών και με έβριζε! Που δεν του εξήγησα οτι αυτή δεν είναι σαν τις άλλες τις ###τάνες, οτι αυτή είναι σε άλλο μήκος κύματος, οτι είναι έξυπνη, μορφωμένη, και είναι στο χέρι μου να του εξηγήσω! Και θα έπρεπε να το είχα κάνει. Εγώ να λέω ξέχνα το, κι εκείνη να κοιτάει νυφικά. (εμ βέβαια ο κουμπάρος μου είναι πάρα πολύ καλά οικονομικά). Τελικά απ τις φασαρίες, τα κλάματα και τους σπαραγμούς , εγώ να κλαίω μέρα νύχτα, άρχισε να με βρίζει και προσωπικά. "Η ζωούλα σου, το παιδάκι σου, η πεθερούλα σου, όλα μικρά και μίζερα, και γι αυτό δεν ήρθα στο γάμο σου, και γι αυτό και δεν εμφανίστηκα ποτέ, γιατί δεν εκτίμησες το ποια είχες δίπλα σου" μπλα μπλα μπλα (και ποια είχα δίπλα μου, ένα απολυτήριο λυκείου είχα δίπλα μου). Κουρέλι έγινα. Δε μπορούσα να πιστέψω οτι ο άνθρωπος που μαύρισε όλη μου τη ζωή είχε και παράπονο από πάνω! ΔΛΔ τι να έκανα, να τους πάντρευα με το ζόρι? Η πίεση και οι κατηγορίες κράτησαν βδομάδες, τελικά εγώ απ τη στεναχώρια μου μες την εγκυμοσύνη και τα σκληρά λόγια που άκουσα, έπαθα κάτι σοβαρό, δλδ το μωρό,που μου είπαν οτι ήταν καθαρά από στεναχώρια. Τρέχαμε πολύ καιρό στους γιατρούς αφότου γεννήθηκε το μωρό μου, δόξα το θεό το ξεπεράσαμε μετά από μήνες.

Και κοιτάω πίσω και λέω, πόσο βλάκας ήμουν τελικά. Δεν είχα αδέρφια και η φιλία για μένα ήταν το παν.

Τώρα έχω φίλες τις γειτόνισσές μου, έχουμε παιδιά στην ίδια ηλικία, είμαστε παρόμοιοι χαρακτήρες και περνάω πολύ καλά. Αλλά με πονάει το παρελθόν. Με πονάει γιατί έδωσα ψυχή. Συγνώμη για το σεντόνι.

πω πω κορίτσι γλίτωσες!!!!! απόλυτα ψυχαναγκαστική περίπτωση!!!! μη στεναχωριέσαι, ούτε κι εγώ το σκέφτομαι, έχουμε την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τους συγγενείς μας που μας αγαπάμε, δόξα το Θεό είμαστε πλούσιοι!!

Φαντάζομαι περισσότερο θα στεναχωρήθηκες για τα χρόνια και τη φαιά ουσία που αφιέρωσες σ αυτήν την φιλία παρά για την ίδια τη φιλία..

Aaax…………VAAAAXXX!

 

Μοναχοπαίδι ένεκα, μονογονεϊκή οικογένεια, μεγάλη σημασία στην φιλία ντε….

 

Άσωτα κλάματα και υπερευαισθησία δημοτικό γυμνάσιο, όλα τα χατίρια στις φίλες…

 

Μέχρι που μεγάλωσα (20) και χαλάρωσα, με τις σχολικές φίλες χαθήκαμε, έμεινα με 4 (5άδα παρέα) + 1 έξτρα (εκτός 5άδας), σύνολο 6 φίλες…

 

Και μεγάλωσα ακόμη παραπάνω (30 παρά) και παντρεύτηκα.

 

Με την 5άδα ψιλοχάθηκα, στον γάμο με βοήθησε η νο 1 και 2 εκ των 5, φχαριστώ κορίτσια, δύσκολο πράμα να οργανώνεις γάμο εντελώς μα εντελώς μόνη, και να έχεις και γριά μάνα με απαιτήσεις…

Η 3 εκ των 5 χαμένη, οκ, η 4 ανέβαινε γολγοθά, δεν ήταν για τέτοια.

 

Η +1 από κοντά, αλλά μόνο για σχόλια – πάντα επιμελώς ατημέλητα και ποικιλοτρόπως επικριτικά, δεν ήταν τίποτα του γούστου της. Ήταν μαμά με μικρό τότε, και ήταν χαμένη από τα υπόλοιπα, οπότε μέναμε στα σχόλια.

 

Εδώ να εξηγήσω ότι η +1 ήταν δυναμικός χαρακτήρας, και εγώ χαμηλών τόνων, οπότε μάλλον ένιωθε ότι η άποψή της μετράει κομμάτι παραπάνω.

 

Τα χρόνια πέρασαν, με την 5άδα βλεπόμουν σπάνια, τώρα ξαναβλέπομαι με 2 εκ των τριών, την 1 και την 4, καθώς έχουμε όλες μικρά και βολεύει, η 2 είναι νιόπαντρη και η 3 χαμένη ακόμη, βλέπει μόνο την 2.

 

 

Με την +1 κ@λος και βρακί λοιπόν. Ως τώρα σχεδόν που παρα-μεγάλωσα (40παρά)

 

Στενή παρέα τετράδα. Και μετά με τα μικρά. Τα χρόνια όμως κύλησαν και ήρθε η κρίση. Τα πράγματα έγινα πιο δύσκολα για μένα, έμεινε άνεργος ο σύζηξ, μωρό παιδί, έχασα την παλιά βολική δουλειά, νέα δουλειά μακριά, και μετά άλλη πιο μακριά, ιδιαίτερα τα βράδια για εισόδημα, κούραση μεγάλη και χρόνος μηδέν, δεν την πάλευα. Βοήθεια μόνο από την συνταξιούχο ΟΓΑ γριά μανούλα μου.

 

Εκείνη δεν δούλευε, οικονομικά σταθερά, + μεγάλη βοήθεια από γονείς σε χρήματα κτλ. Άρχισαν τα παράπονα. Έλα. Δεν μπορώ, τελειώνω στις 10 (από τις 8 το πρωί). Ξανά έλα. Δεν μπορώ, έχω μάθημα Κυριακή πρωί 8 με 12.

 

Και γίνεται μια χαζοπαρεξηγηση, τους στήσαμε εν ολίγοις ένα βράδυ, κακή συνεννόηση βασικά, και έγινε το μπαμ μπαμ ταρατα μπαμ!

 

To cut the long story short, με κατηγόρησε ότι ήμουν αδιάφορη. Άκαρδη. Αυτή έκλαιγε με πόνο ψυχής, με είχε ανάγκη, κάποιον να του μιλήσει, και εγώ δεν ήμουν ποτέ εκεί. Με ζητούσε να πάω και εγώ δεν πήγαινα, εγώ που ήμουν σαν αδερφή της. Περνάει ένα διάστημα και δεν μιλάμε. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν όλα τόσο σκατά για μένα, δεν είχα πράγματι χρόνο να σκεφτώ το κενό, δεν το κατάλαβα καν. Την παίρνω σε κάποια φάση, αδιάφορη. Πάω μια μέρα σπίτι της, και είναι ψυχρή εντελώς.

 

Πάλι κενό επικοινωνίας. Και με ωραία πρωία, με παίρνει στο κιν ενώ ήμουν στην δουλειά, κλαμένη και συγκλονισμένη - είχε μάθει από αλλού πως ήμουν έγκυος στο δεύτερο, και δεν την πήρα να της το πω… αυτή, που μου ριξε πόρτα 2 φορές απανωτές…

 

Εγώ εν τω μεταξύ εγώ άφραγκη, πέρασα την εγκυμοσύνη με 15 βαθμούς μέσα στο σπίτι και το 3χρονο, δουλειά ως τις 7 το απόγευμα για να ζήσουμε, δουλειά τα Σαββατοκύριακα, γριά μάνα, άντρα άνεργο με αναπηρία, αφυδάτωση από τους εμετούς, να μην μπορώ να ξεκουραστώ ποτέ, πάντα άυπνη, και εκείνη κλαμένη που με αγαπά τόσο πολύ, που νιώθει πόνο ψυχής, και που εγώ η σκύλα δεν της δίνω σημασία…

 

Και νιώθω ότι ζω πάλι στα 15:confused:, ότι παίζω σε αμερικάνικο σήριαλ, ότι κάτι δεν πάει καλά, και την παίρνω πάλι τηλέφωνο, όπου εν ολίγοις μου λέει τα ίδια, ότι η τηλεφωνική επικοινωνία δεν είναι αρκετή, ότι δεν πήγαινα να την δω, αυτή δεν μπορεί να έρθει σπίτι μου γιατί είναι εκεί η μάνα μου κτλ, ότι θέλει εν ολίγοις κάτι παραπάνω που εγώ δεν μπορώ να της δώσω!

 

Και μου λέει στο τέλος της συνομιλίας, «τι άλλα νέα»?

 

Και κλείνω το τηλέφωνο, τραβάω και ένα ωραίο εμετό (είχα που χα τις απογευματινές-πρωινές-μεταμεσονύκτιες ναυτίες) και έρχομαι και ξενερώνω. Δεν τις μπορώ τις αμερικανιές, δεν τα μπορώ να μεγάλα λόγια χωρίς ουσία, δεν δεν δεν…

 

Νταξ λεω φιλενάδα, αν με αγαπάς τόσο πολύ και πονάει η ψυχούλα σου, μη σε ταλαιπωρώ άλλο, πήγαινε να βρεις αυτό που ψάχνεις, και καλή τύχη.

 

Συμπέρασμα? Η φιλία είναι μια συναλλαγή, δεν της έδωσα αυτό που ήθελε, πονούσε η ψυχή της αχ, αλλά τι να κάνει, δεν ήμουν αρκετή!

 

Εγώ πάλι είχα όλη την καλή πρόθεση, δεν πονούσε καθόλου η ψυχή μου, αλλά δεν είχα πραγματικά καθόλου χρόνο, οκ, δεν θα με πείραζε λίγο ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ για μένα και λίγη κατανόηση, αλλά πάλι, συμβιβαζόμουνα… έλεγα ΟΚ, έτσι πάει, αλλά …. Κούνια που με κούναγε και μένα και τραμπάλα που με τραμπάλιζε…. Που πας ρε Καραμήτρο, ρε α-νε-πα-ρκή Καραμήτρο?

 

Και κάπως έτσι τελείωσε η ιστορία μιας σχεδόν 20ετούς φιλίας, άδοξα και πικρά, με το πλάνο να κλείνει με ένα δακρύβρεχτο ηλιοβασίλεμα και την ηρωίδα να το αγναντεύει περίλυπη, γεμάτη πόνο ψυχής για την άκαρδη φίλη της που τόσο την έχει παραμελήσει…

 

Επειδή δεν είχε χρόνο…. Σνιφ.

 

Εγώ από την πλευρά μου… οκ, δεν ένιωσα ότι έχασα κάτι, κάποιον που με αγαπούσε δλδ, μάλλον ξαλάφρωσα που δεν θα είχα να φροντίσω για κάτι ακόμη, που δεν θα χρειαζόταν να νιώθω ανεπαρκής…

 

Έχω να φροντίσω τα παιδάκια μου, τον άντρα μου, την γιαγιά , τα δάνεια, την δουλειά μου, το σπίτι μου, την επιβίωση - τον εαυτό μου που λείπει 13 ώρες την μέρα από το σπίτι, μου φτάνουν και μου περισσεύουν.

 

 

Τώρα? με όποια μαμά μπορεί, όταν μπορεί, και όπως μπορεί. Με όποιο παιδάκι παίζει ωραία με τα δικά μου, μια καλή κουβέντα πάντα θα βρουν να πουν δυο ευγενικές μαμάδες, πάντα κάτι κοινό να μοιραστεί.

 

Και τα μεγάλα λόγια, οι μεγάλες φιλίες, φύγαν και δεν θα αφήσω πια ποτέ να ξαναγυρίσουν. Φτάνουν τα σηριαλ, κομμένη η τηλεόραση.

τι να γίνει, δυστυχώς αυτή είναι η νοοτροπία σήμερα: όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι,ο πιο εύκολος και ανώδυνος ρόλος είναι αυτός του θύματος κι έτσι γλιτώνουμε και από ευθύνες και από υποχρεώσεις και πάντα πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο.

Είναι πολύ εύκολο να μην κάνεις ποτέ αυτοκριτική και να υιοθετείς μια τέτοια στάση ζωής!!! τι ποιότητα θα έχει όμως αυτή η ζωή είναι άλλο ζήτημα!!

Για τα πράγματα που αξίζουν πρέπει να μοχθούμε καθημερινά κι εσύ το ξέρεις καλύτερα!!

Από φιλίες δεν είχα μεγάλο παράπονο... Το αντίθετο ίσως. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω μεγαλώνοντας, στον κύκλο μου ανθρώπους που είχαν φιλίες ζωής και τους είχα ως πρότυπα. Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους είχα ακούσει να βάζουν τη συναλλαγή στη ζωή τους, στο θέμα της φιλιας, ούτε και γενικότερα ίσως... Δηλαδή τι θα πάρω από κάποιον, τι μου έδωσε, δεν μου τηλεφώνησε χ φορές, α να του κάνω και εγώ μούτρα... Κατά συνέπεια δεν τραβούσαν κοντά τους ανθρώπους που ήταν της συναλλαγής... Δεν το είχε ανάγκη κανείς τους. Δεν τους αφορούσε. Δεν χρειαζόντουσαν τέτοια μέσα για να πάνε μπροστά στη ζωή και να περνάνε καλά.

Τέτοιους ανθρώπους έχω και εγώ στη ζωή μου πιστεύω και ο σύζυγος το ίδιο. Δείχνουμε κατανόηση όταν σε κάποιες φάσεις δεν μπορούμε να είμαστε εντάξει και οι άλλοι το ίδιο. Αλλά δεν αμφισβητούμε τις φιλίες συνολικά. Μια φορά μου συνέβη να με αμφισβητήσει κάποια φίλη που ήθελα να κρατήσω εγώ... Και έπεσα από τα σύννεφα. Ήταν μία φορά και μου στοίχισε όμως.

Είχα τη μεγάλη τύχη να περάσω καλά στα θρυλικά νάιντιζ και οι παρέες ήταν σημαντικό τμήμα από αυτές. Όποιος είχε καλές παρέες και τις έχασε στην πορεία, πάλι κερδισμένος βγαίνει, γιατί πέρασε καλά στα πιο καλά του χρόνια τουλάχιστον.

Από εκεί και πέρα στις μέρες μας, ναι, αλλάζουν οι συνθήκες της ζωής. Στη φάση που είμαστε όλες, πιστεύω είναι σημαντικό οι σύντροφοι της καθεμιάς να ανέχονται έστω τις παλιές φίλες-φίλους του συντρόφου και έτσι να μπορούν να κανονίζονται παρέες-έξοδοι ή συναντήσεις σε σπίτια.

Αν δεν γίνεται να προχωρήσει κανείς με τους παλιούς φίλους... Δεν ξέρω... Φαντάζομαι υπάρχουν άνθρωποι που σε κάθε φάση της ζωής τους έχουν χώρο για παρέες και το θέμα είναι να τους βρει κανείς σταδιακά. Το να είναι καλά με τον άνρθωπό του καταρχήν δεν είναι και λιγο!

Μου κάνει εντύπωση όμως που στο φέις όλοι έχουν μεγάλο κύκλο κατά τα άλλα!

Φουχουρ μου κάνει εντύπωση που με τόσα που περνάς δεν φαινόταν να είχες ανάγκη να έχεις μια φίλη να τα πεις κάπου, να ξεσκάσεις ξέρω γω... Μάλλον η +1 που γράφεις δεν ήταν ο άνθρωπος που θα σε ενέπνεε ή μάλλον δεν το είχες ανάγκη. Οπότε στην ουσία δεν έχασες κάτι, σε πείραξε όμως ο τρόπος που το είδε η άλλη κοπέλα...

Δεν ξέρω, η κρίση μέχρι στιγμής στην παρέα μας έχει πεισμώσει, όχι δεν θα της κάνουμε τη χάρη, συνεχίζουμε και συναντιόμαστε με μακαρονάδα ρεφενέ... Το ότι μπήκε ανάμεσα στις παρέες, μπήκε, στην αρχή δεν είχαμε όλοι χρήματα για κοινές διακοπές, στην πορεία δεν είχαν κάποιοι ούτε για καφέ... Όμως δεν είναι ανάγκη να δώσει κανείς κάτι υλικό, ούτε καν πολυ χρόνο. Τουλάχιστον οι έχοντες παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό συνήθως πολύ καλά.

Φαντάζομαι περισσότερο θα στεναχωρήθηκες για τα χρόνια και τη φαιά ουσία που αφιέρωσες σ αυτήν την φιλία παρά για την ίδια τη φιλία..

Nαι, λυπάμαι που το λέω, αλλά πιο πολύ στεναχωρήθηκα γιατί πάλευα όλα αυτά τα χρόνια να κάνω υπομονή, να σεβαστώ το παρελθόν μας, να καταπίνω αμάσητες τις δικαιολογίες, μέχρι οτι η μαμά της ήταν στο νοσοκομείο -ψέμματα- είπε που δεν ήρθε στο γάμο, και μετά ξαφνικά πέταξε το "τι να έρθω να κάνω, να σε δω παρέα με τις φίλες σου τις @@@άνες!" Δεν ήθελε να τις καλέσω βλέπετε... Και λέω ΟΚ, πόσα χρόνια μαυρίλα, δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ.....

Αθηνά κάποτε είχα ανάγκη, και όταν έβρισκα, τα έλεγα. Στην συγκεκριμένη έλεγα πολλά.

Μετά κατάλαβα ότι οι άνθρωποι, όπως και εγώ, προτιμούσαν να μιλάνε. Και να ακούνε αυτά που θέλουν. Πολλές φορές βρέθηκα να αμύνομαι, πολλές φορές το δικό μας ζόρι κάνει κάποιον απλά χαρούμενο που δεν το έχει αυτός, και τον φέρνει στην θέση να δίνει συμβουλές.

Ίσως απλά δεν μπορούσα με επιτυχία να επικοινωνήσω τον πόνο μου, ίσως δεν με βοηθούσε τελικά να το κάνω.

το ένα έφερε το άλλο, μεγάλωσα κιόλας, κατάλαβα οτι δεν έχει νόημα, δεν ξέρω αλλά όντως δεν νιώθω να το χρειάζομαι εδώ και χρόνια τώρα. Τα προβλήματα μου πια είναι μόνο πρακτικά.

τώρα, άσχετο, αλλά σκέφτομαι πως αυτές είναι οι δύο αντίθετες πλευρές που αναπτύσει ένα μοναχοπαίδι, σαν εμένα.

από την μία θέλει να το ακούνε, σαν το κέντρο του κόσμου που είναι, αλλά αν δεν του κάτσει το ίδιο συναίσθημα εκεί, μπορεί πολύ άνετα να το γυρίσει ανάποδα, στην αυτάρκεια, ξέρει να περνά και μόνο του καλά

Εγω θα συμφωνησω πολυ με την mmdad .

Μηπως ομως επειδη εχει αλλαξει η ζωη μας εχουμε περισσοτερες απαιτησεις απο τους αλλους και γιαυτο δεν εχουμε τις ιδιες φιλιες με παλια?

Απο τον εαυτο μου βλεπω οτι οσο λιγοτερο ευελικτη γινομαι τοσο δυσκολο ειναι να συναντηθω με τις φιλες μου και το ιδιο ισχυει και για αυτες βεβαια.

και με την Peny75

Ομως υπαρχουν κι αυτοι που η ζωη τους εδωσε βασανα, αλλοι που δεν καταφεραν να βρουνε εναν καλο συντροφο, που ειναι μονοι και ονειρευονται εναν γαμο, που θελουν τοσο ενα παιδακι, που χρωστανε κι εχουν βουλιαξει στα χρεη , που εχουν αρρωστησει ψυχικα και που στην τελικη δεν ειναι τοσο δυνατοι για να το παλεψουν εκεινη την στιγμη και να σταθουνε σε χαρες ή και σε λυπες αλλων γιατι δεν μπορουν να βοηθησουν ουτε τον ιδιο τους τον εαυτο...

Γι'αυτο, καθε φορα που θα θελησουμε να κρινουμε εναν ανθρωπο, ας κοντοσταθουμε πρωτα , ας ανοιξουμε τα ματια της ψυχης κι ισως δουμε οτι πισω απο καποιους ανθρωπους μπορει να κρυβεται και απογνωση...κι ας τους συγχωρεσουμε...κι ας τους καταλαβουμε...κι οτι καλο κι αν εχουμε κανει πριν γι αυτους, ισως αυτο να ειναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ...

Οσο γι αυτους που δεν το αξιζουν...ειναι τοσο ευκολο να τους τιναξουμε απο πανω μας...γιατι να γκρινιαζουμε??? Καλο μονο θα μας κανει να εξαφανιστουν ετσι μαγικα απ την ζωη μας.

Πολυ σωστα τα εγραψες Peny75.

Καθως μεγαλωνουμε η ζωη δυσκολευει. Δεν ειναι η ροδινη ζωη των παιδικων χρονων, γεματη ονειρα , ζωντανια και ορεξη που ειχαμε ολο το μελλον μπροστα μας για να κανουμε τα ονειρα μας πραγματικοτητα.

Καθως μεγαλωνουμε ο καθενας μας τραβαει το δρομο του και παλευει σε πολλα και διαφορετικα επιπεδα.

Μπορει να συνειδητοποιουμε οτι η ζωη που ονειρευομασαν δεν ειναι τοσο ροδινη γιατι προεκυψαν πολλες δυσκολιες απροβλεπτες η καναμε λαθος επιλογες.

Τα ψυχικα αποθεματα, οι δυναμεις μας μειωνονται και προσπαθουμε να τις κρατησουμε οσο μπορουμε για να δωσουμε δυναμη στον εαυτο μας, στην οικογενεια μας.

Μπορει να μην μας περισσευει περισσοτερο δυναμη για τις φιλες μας εκεινη την περιοδο. Δεν σημαινει οτι δεν τις αγαπαμε αλλα μπορει να μην μπορουμε, και να μην θελουμε να το δειξουμε για να μην φορτωσουμε επιπλεον προβληματα τους αλλους η γιατι νιωθουμε οτι μπορει να μην μας καταλαβουν γιατι βρισκονται σε αλλο δρομο.

Η μπορει απλα να μην εχουμε τη δυναμη να σηκωσουμε και το ακουστικο.

Εμενα μου εχει τυχει πολλες φορες να μην προλαβαινω η να μην εχω τη δυναμη εκεινη τη στιγμη.

Πολλες φορες σκεφτομαι τις φιλες μου απο το Πανεπιστημιο, πολλες φορες μου λειπουν , αλλα η καθεμια εχει τραβηξει το δρομο της και τα προβληματα της καθεμιας δεν τα γνωριζουμε και ισως να μην μπορεσουμε να τα καταλαβουμε και ποτε. ακομα και να τα μαθουμε.

Ας σκεφτουμε πριν κρινουμε, εμεις ειμαστε διπλα τους πραγματικα, νιωθουμε τα δικα τους προβληματα η εχουμε μονο απαιτησεις??

Η παρουσια σε καποια γεγονοτα μπορει να μην σημαινει και πολλα .

Εχω δυο φιλες η μια εινα παντα παρων η δευτερη απουσιαζει, ομως νιωθω οτι η δευτερη ειναι πολυ πιο κοντα μου. Μου εχει τυχει με φιλη μου να εχουμε να μιλησουμε 15 χρονια και οταν καποια στιγμη τηλεφωνιομαστε να μιλαμε ωρες σαν να μην εχει περασει ουτε ενας χρονος.

Επισης αλλη μια φιλη παιδικη ειναι ζηλιαρα και χαιρεται με τη λυπη του αλλου.

Εχει αλλα καλα. Απλα αποφευγω να της λεω τα προβληματα μου.

Αγαπα το φιλο σου με το ελαττωμα του και προσαρμοσε τη δικη σου συμπεριφορα αναλογα.

Αυτο προσπαθω να εφαρμοζω.

Κοριτσια διαβαζω τα σχολια σας κ συμφωνω με τα περισσοτερα.Καταλαβαινω ότι ο καθενας μπορει να εχει τα δικα του ζορια κ γι΄αυτο να εξαφανιζεται.Να το καταλαβω αυτο για καποιο διαστημα αλλά επι μακρον καποιος που θελει να λεγεται φιλος δεν το κανει.Ειδικα όταν μενει σε επαρχια όπως εγω κ το να πιεις καφε ειναι αποφαση της στιγμης.Απ΄την αλλη οσο κ πολυασχολος να εισαι το τηλεφωνημα κ το μηνυμα ειναι πια δωρεαν.Εγω εχω τις καλυτερες μου φιλες εκτος της πολης που μενω κ μιλαμε 1φορα τη,βδομαδα ανελλιπως ενω με αυτες που ειναι εντος εχω 2μηνες να μιλησω.Δε ξερω τι μπορει να σημαινει αυτο αλλα βλεπω γενικα κοσμο να κλεινετε στον εαυτο του κ να μην επικοινωνει.Μονο με γονεις,αδερφια αυτα δεν ανοιγονται πολυ.Προφανως κ η φιλια περναει την κριση της κ αυτη

Summerwine, mmad συμφωνω απολυτα ...Και ναι...η πραγματικη φιλια αν θελουμε να το δουμε τελειως αλτρουιστικα απαιτει μονο γνησια συναισθηματα και υγεια. Δεν εχει αναγκη ουτε απο παρουσια σε γαμους, ουτε συχνη επικοινωνια και σιγουρα δεν σχετιζεται με τοσο αρνητικα συναισθηματα. Mariapag2 , συγνωμη αλλα απορω με την ανοχη σου. Γιατι σιγουρα ειχες απεναντι σου μια χρονια ψυχωτικη συμπεριφορα και το να την ανεχεσαι και να θυσιαζεσαι σε εισαγωγικα δεν ειναι και πολυ υγιες...Μην με παρεξηγεις το λεω με αγαπη αλλα καμια απο τις αρνητικες ιστοριες που διαβασα δεν πλησιαζει καν στην εννοια της φιλιας αντιθετως θα ελεγα την προσβαλλει...και απορω πως ειναι δυνατον να αντεξουν τοσα χρονια τοσο παθολογικες καταστασεις πριν γινουν φυσικα σταχτη...

Συμφωνω φυσικα με τις αυξημενες απαιτησεις και με την αποδοχη του διαφορετικου..Αν δεν αφησουμε μια σχεση να αναπνευσει και να εκφραστει ελευθερα , αν δεν αντικαταστησουμε τις απαιτησεις με αγαπη και κατανοηση, και αν δεν μαθουμε να ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ τοτε ολα γυρω μας αρρωσταινουν και στροβιλιζονται...

Ο κοσμος δεν φτιαχτηκε μονο για τα δικα μας ματια αρα οφειλουμε να τον βλεπουμε κι απο την οπτικη των αλλων αν θελουμε να μιλαμε για φιλια και οχι για εγωπαθεια...

Πριν βρεθω σ'αυτην την δυσκολη θεση που σας εχω ηδη περιγραψει βρεθηκα κι εγω πολλες φορες απογοητευμενη απο κοπελες που προσπαθουσα να κανω φιλες μου. Ομως οπως πολυ σωστα ειπε η λαίδα οταν περασαν οι πρωτες πληγες ενιωθα χαρα που ξεκαθαριζε το τοπιο και ευγνωμοσυνη...τι νοημα εχει να εχουμε διπλα μας ανθρωπους που μας γεμιζουν αρνητικη ενεργεια οταν ο αγωνας για την ευτυχια ειναι να συλλεξουμε οσο περισσοτερη θετικη ενεργεια γινετα...και τι νοημα εχει να σπαταλαμε τα πολυτιμοτατα απιθεματα αγαπης μας σε αυτους που ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΝ και να τα στερουμε απο αυτους που πρεπει.

Προτεινω λοιπον σε καθε αποτυχημενη σχεση να δουμε και τα δικα μας λαθη , την δικη μας παθητικοτητα , γιατι αν κατσουμε να φαμε ξυλο...φταιμε κι εμεις που δεν τρεξαμε.

Κι εμενα η κολλητη μου( για την οποια αναφερθηκα πριν και για την οποια νιωθω ασχημα που δεν ειμαι διπλα της) δεν ηρθε στον γαμο μου ενω ηταν μαλιστα η κουμπαρα. Ποτε δεν την κατηγορησα γιατι ΗΞΕΡΑ οτι υποχρεωθηκε να κανει πισω στις απαιτησεις του ηλιθιου συντροφου της τον οποιο "ανεχομαι" για χαρη της φιλης μου. Αυτον ανεχομαι οχι εκεινη. Για εκεινην ηξερα χωρις να χρειαστει να μου πει τιποτα και καταλαβα ...πως ειναι δυνατον να ξεχασω τις ατελειωτες ωρες χαρας, τα ξενυχτια και τις αγωνιες και τις λυπες που μοιραστηκαμε τις στιγμες που την στηριξα και με στηριξε , την αγαπη που μοιραζομαστε , επειδη δεν ηρθε στον γαμο μου ή επειδη εγω περναω λουκι και δεν πηγα να δω το παιδι της?...

Αυτο κοριτσια δεν ειναι ανοχη ,ειναι κατανοηση και ξερω βαθια μεσα μου πως αν αυτο που για 20 χρονια θεωρω αληθινο ειναι ετσι, κι αυτο θα το ξεπερασουμε κι αν ακομη οι δρομοι μας απομακρυνθουν κανεις και τιποτα δεν μπορει να ξεριζωσει την αγαπη απο την καρδια μου , αρα και την φιλη μου απο εμενα. Αν παλι κανω λαθος (που καμια πραξη μας δεν μπορει να στηριξει) τοτε θα ειμαι χαρουμενη που εζησα μια τοσο δυνατη σχεση οταν αλλοι ξεμαλλιαζονταν και ξεκατινιαζονταν.Κι εγω αντιμετωπισα απειρες κατινιες, κακιες και ζηλειες στην ζωη μου αλλα αυτες τις τιναζα οπως την πυτιριδα απ'τον γιακα. Γιατι να σκορπιστω τζαμπα???? Επιτελους ας σταματησουμε να γκρινιαζουμε γιατι μας ετυχαν "κακοι φιλοι" και ας αναρωτηθουμε για τις ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ευθυνες που δεν καταλαβαμε οτι δεν ηταν φιλοι μας και δεν φυγαμε μακρια. Κι αν παλι δεν το καταλαβαμε και "ξοδεψαμε" ψυχη μαζι τους , ας ευχαριστησουμε τον καλο Θεο που εστω και αργα μας εδειξε το πραγματικο τους προσωπο και γλυτωσαμε κι αλλα "χαμενα " χρονια..Σε εισαγωγικα , ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΕΩΡΩ ΤΙΠΟΤΑ ΧΑΜΕΝΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΝ ΘΕΤΙΚΗ ΜΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Ειναι τοσο πολυτιμες οι αναμνησεις...κι αφου τους φιλους τους διαλεγουμε ...ας προσεχουμε κι εμεις για τις αναμνησεις που επιλεγουμε να μας συντροφευουν...

Ωραίο θέμα....

Μάλλον τελικά,δυστυχώς,είναι αναλόγως τις συνθήκες

Τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση

Αυτό που κατάλαβα κ γΩ είναι ότι στη χαρά είναι πιο

Δύσκολα τα πράγματα,μέχρι πριν λίγο πίστευα το αντίθετο

Ακόμα βέβαια μου κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό αλλα

Προσπαθώ να συμβιβαστω

Δε σας κρύβω ότι χαίρομαι που έγιναν ετσι τα πράγματα

Για να καταλάβω κ να δω την αλήθεια

Αλλα υπάρχουν φορές που με ενοχλεί όλο αυτό κ νιωθω μοναξιά

Δεν εχει αναγκη ουτε απο παρουσια σε γαμους, ουτε συχνη επικοινωνια και σιγουρα δεν σχετιζεται με τοσο αρνητικα συναισθηματα. Mariapag2 , συγνωμη αλλα απορω με την ανοχη σου. Γιατι σιγουρα ειχες απεναντι σου μια χρονια ψυχωτικη συμπεριφορα και το να την ανεχεσαι και να θυσιαζεσαι σε εισαγωγικα δεν ειναι και πολυ υγιες...Μην με παρεξηγεις το λεω με αγαπη αλλα καμια απο τις αρνητικες ιστοριες που διαβασα δεν πλησιαζει καν στην εννοια της φιλιας αντιθετως θα ελεγα την προσβαλλει...και απορω πως ειναι δυνατον να αντεξουν τοσα χρονια τοσο παθολογικες καταστασεις πριν γινουν φυσικα σταχτη...

Eπειδή ειπώθηκε πολλές φορές το θέμα του γάμου που εγώ ανέφερα, να πω εδώ ότι δεν είχα κανένα παράπονο ούτε είπα κάτι , πίστεψα πως όντως είχε πρόβλημα η μαμά της και δεν ήρθε και δεν της το ανέφερα καν. Απλά πάνω στον καβγά μου το πέταξε ότι πως περίμενα να έρθει ΑΥΤΗ αφού θα ήταν εκεί οι άλλες...

Γιατί έκανα υπομονή όλα αυτά τα χρόνια δεν ξέρω. Φίλες είχα πάρα πολλές. Απλά αυτή είχε μόνο εμένα και δεν μπορούσα να την εγκαταλείψω, καλημέρα δεν έλεγε σε άνθρωπο. Και μετά κοιτούσα πίσω και σεβόμουν τα χρόνια, τη διαφορετικότητα και τις αναμνήσεις- τις όποιες. Νόμιζα οτι είναι καλός άνθρωπος και απλά "την είχε δει κάποια". Μοναχοπαίδι, μοναχική, δεν ήθελα να την παρατήσω στην τύχη της. Να το χρεωθώ κι αυτό, ναι, είναι το μερίδιό μου στην ευθύνη.

Απλά όταν μια μέρα αυτό το άτομο σε κάνει σμπαράλια, και δε λογαριάζει ούτε εγκυμοσύνη,ούτε μικρό παιδί, ούτε τίποτα φτάνει να γίνει αυτό που θέλει, καταλαβαίνεις οτι η φιλία ήταν μονόπλευρη και μουτζώνεσαι για τα χρόνια που έκανες υπομονή. Εγώ τουλάχιστον μουτζώνομαι, γιατί δεκάδες άνθρωποι μου φώναζαν ότι το άτομο αυτό είχε ψυχολογικά θέματα, και εγώ δεν άκουγα. Το θεωρούσα προδοσία να την κάνω πέρα. Και δοξάζω το θεό μόνο γιατί είχα και άλλες παρέες και πολλές φιλίες, γιατί αν είχα περάσει όλα τα χρόνια μου με τη συγκεκριμένη, τώρα θα είχα χοντρό πρόβλημα.

Eπειδή ειπώθηκε πολλές φορές το θέμα του γάμου που εγώ ανέφερα, να πω εδώ ότι δεν είχα κανένα παράπονο ούτε είπα κάτι , πίστεψα πως όντως είχε πρόβλημα η μαμά της και δεν ήρθε και δεν της το ανέφερα καν. Απλά πάνω στον καβγά μου το πέταξε ότι πως περίμενα να έρθει ΑΥΤΗ αφού θα ήταν εκεί οι άλλες...

Γιατί έκανα υπομονή όλα αυτά τα χρόνια δεν ξέρω. Φίλες είχα πάρα πολλές. Απλά αυτή είχε μόνο εμένα και δεν μπορούσα να την εγκαταλείψω, καλημέρα δεν έλεγε σε άνθρωπο. Και μετά κοιτούσα πίσω και σεβόμουν τα χρόνια, τη διαφορετικότητα και τις αναμνήσεις- τις όποιες. Νόμιζα οτι είναι καλός άνθρωπος και απλά "την είχε δει κάποια". Μοναχοπαίδι, μοναχική, δεν ήθελα να την παρατήσω στην τύχη της. Να το χρεωθώ κι αυτό, ναι, είναι το μερίδιό μου στην ευθύνη.

Απλά όταν μια μέρα αυτό το άτομο σε κάνει σμπαράλια, και δε λογαριάζει ούτε εγκυμοσύνη,ούτε μικρό παιδί, ούτε τίποτα φτάνει να γίνει αυτό που θέλει, καταλαβαίνεις οτι η φιλία ήταν μονόπλευρη και μουτζώνεσαι για τα χρόνια που έκανες υπομονή. Εγώ τουλάχιστον μουτζώνομαι, γιατί δεκάδες άνθρωποι μου φώναζαν ότι το άτομο αυτό είχε ψυχολογικά θέματα, και εγώ δεν άκουγα. Το θεωρούσα προδοσία να την κάνω πέρα. Και δοξάζω το θεό μόνο γιατί είχα και άλλες παρέες και πολλές φιλίες, γιατί αν είχα περάσει όλα τα χρόνια μου με τη συγκεκριμένη, τώρα θα είχα χοντρό πρόβλημα.

Δεν θελω να το παρεις ως επιθεση καλη μου, ουτε εχεις λογο να εξηγεις. Απλα εγω, ηθελα να τονισω οτι πρεπει οι εμπειριες μας να μας ωριμαζουν και να μας κανουν πιο ξεκαθαρες και συνειδητοποιημενες. Ουτε να δικασουμε την σταση σου που κινηθηκε απο την καλη σου την καρδια... αλλα ηθελα να προσπαθησω να σου δειξω την αληθεια απο μια καινουρια οπτικη γωνια. Μην περιμενεις απο ατομα με ψυχολ.προβληματα να νοιαστουν για εσενα ή την εγκυμοσυνη σου. Απλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ! Ουτε τον εαυτο τους δεν μπορουν να βοηθησουν. Αληθεια πιστευω οτι θα πρεπει να αναθεωρησεις τις ανοχες σου γιατι απ'την καλη μας την καρδια μπορει να θεσουμε ακομη και την ζωη μας σε κινδυνο και δεν υπερβαλλω γιατι ημουν κοντα να το παθω κι εγω καποτε. Ευτυχως ξυπνησα νωρις και απομακρυνθηκα. Και κανω τον σταυρο μου που γλυτωσα απο ανθρωπους που μονο να απομυζουνε ξερουν. Οποτε εδειξα ανοχη σε ατομα που δεν το αξιζαν, γυρνωντας πισω και αξιολογωντας συνειδητοποιησα οτι εκεινη την περιοδο κι εγω η ιδια δεν ημουν καλα ψυχολογικα με αποτελεσμα να επιτρεπω πραξεις και συμπεριφορες απαραδεκτες. Εκει φταιμε εμεις. Σε μια υγιη ψυχολογια κανενας ανθρωπος ΔΕΝ πρεπει να επιτρεπει να τον απομυζουνε...ειδικα οταν ησουν εγκυος...αν υπηρχε ισορροπια μεσα σου θα χτυπουσε εντονα το ενστικτο της επιβιωσης του μωρου σου, αλλα οντας υπερβολικα ανεχτικη επετρεψες σε εναν αρρωστο ανθρωπο να σου κανει ζημια. Ομως...ολα καλα...ακομη και τα ασχημα ο Θεος τα επιτρεοει για καποιο λογο. Κι εσενα ισως για να μαθεις να επιλεγεις πιο σωστα και για να διωξεις μια και καλη την παρασιτικη αυτη σχεση. Οσο για τις αναμνησεις...απο οτι διαβασα καλυτερα να τις διαγραψεις τετοιες που ειναι...Εχεις ακουσει αυτο που λενε οτι αν προσπαθησεις να βοηθησεις εναν τοξικομανη υπαρχει αρκετα μεγαλη περιπτωση να καταληξεις εθισμενος και συ ή στην καλυτερη με ψυχ.προβληματα. Ε, δεν ειναι τυχαιο...καπως ετσι ισχυει για ολες τις αρρωστημενες σχεσεις!!! Σε καταπινουν αν το επιτρεψεις. Και παλι συγνωμη αν σε στεναχωρησα αλλα μου αρεσει να λεω την αληθεια και ειμαι πολυ αυστηρος κριτης του εαυτου μου.

Δε με στεναχώρησες, διάλογο κάνουμε. Εγώ πάντα στη ζωή μου ήμουν και είμαι τρομερά ανεκτική. Πάντως η συγκεκριμένη, εκτός από έπαρση και κάποια αρρωστημένα "θέλω" δεν είχε κάτι παθογενές. Τεσπα, ας μην τα θυμάμαι καλύτερα.

αν υπηρχε ισορροπια μεσα σου θα χτυπουσε εντονα το ενστικτο της επιβιωσης του μωρου σου, αλλα οντας υπερβολικα ανεχτικη επετρεψες σε εναν αρρωστο ανθρωπο να σου κανει ζημια. Ομως...ολα καλα...

Μια χαρά ισορροπημένη ήμουν, τρισευτυχισμένη με τον άντρα μου και τον πρώτο μου γιο....χτυπούσαν τα τηλ 4 τα χαράματα, είπα όλα τα λογικά και τα παράλογα επιχειρήματα για να μη με ενοχλεί......μέχρι και ο άντρας μου το πήρε σε κάποια φάση που μας ξυπνούσε μια βδομάδα η ώρα 4 να κλαίγεται για το γαμπρό! Δε φταίνε πάντα και οι δυο πλευρές! Το οτι στεναχωρέθηκα με τόσο λόγια που άκουσα, δεν ήταν στο χέρι μου...ούτε φαντάστηκα οτι θα φτάναμε εκεί που φτάσαμε από τη στεναχώρια! Επειδή θα μου πείς οτι το προκάλεσα κιόλας να πάθει κάτι το μωρό μου το λέω. Συγνώμη αλλά δεν ήταν έτσι. Με κάθε καλή διάθεση και χωρίς παρεξήγηση.

Μια χαρά ισορροπημένη ήμουν, τρισευτυχισμένη με τον άντρα μου και τον πρώτο μου γιο....χτυπούσαν τα τηλ 4 τα χαράματα, είπα όλα τα λογικά και τα παράλογα επιχειρήματα για να μη με ενοχλεί......μέχρι και ο άντρας μου το πήρε σε κάποια φάση που μας ξυπνούσε μια βδομάδα η ώρα 4 να κλαίγεται για το γαμπρό! Δε φταίνε πάντα και οι δυο πλευρές! Το οτι στεναχωρέθηκα με τόσο λόγια που άκουσα, δεν ήταν στο χέρι μου...ούτε φαντάστηκα οτι θα φτάναμε εκεί που φτάσαμε από τη στεναχώρια! Επειδή θα μου πείς οτι το προκάλεσα κιόλας να πάθει κάτι το μωρό μου το λέω. Συγνώμη αλλά δεν ήταν έτσι. Με κάθε καλή διάθεση και χωρίς παρεξήγηση.

Οχι!!! Δεν εννοουσα αυτο....θα ηταν μεγαλη κακια να το σκεφτω...και με την κακια ειμαι μαλλωμενη. Σορυ..να βοηθησω ηθελα αλλα δεν γνωριζομαστε και ειναι ευκολο να γινουν παρανοησεις. Ισως γι'αυτο δεν πρεπει και να επεκτεινουμε τοσο την αποψη μας σε ενα φορουμ..γι'αυτο και λεω...καθε μερα κατι μας μαθαινει...

Οχι!!! Δεν εννοουσα αυτο....θα ηταν μεγαλη κακια να το σκεφτω...και με την κακια ειμαι μαλλωμενη. Σορυ..να βοηθησω ηθελα αλλα δεν γνωριζομαστε και ειναι ευκολο να γινουν παρανοησεις. Ισως γι'αυτο δεν πρεπει και να επεκτεινουμε τοσο την αποψη μας σε ενα φορουμ..γι'αυτο και λεω...καθε μερα κατι μας μαθαινει...

Δεν παρεξηγούμαι κοπέλα μου, καθόλου. Το πολύ πολύ λόγω γραπτού λόγου να χρειαστεί να αναλύσω λίγο παραπάνω για να γίνω κατανοητή. Μην στεναχωριέσαι, μακάρι να ήταν όλοι τόσο ανοικτοί στο διάλογο όσο βλέπω εσένα!

Αυτό είναι ένα θέμα που με έχει απασχολήσει πάρα πολύ. Από τη μία νομίζω ότι κάτι κάνω λάθος, είτε στην επιλογή των φίλων, είτε στη συμπεριφορά μου απέναντί τους. Κατά κύριο λόγο είμαι μοναχική, φαίνομαι αρκετά εξωστρεφής, αλλά ουσιαστικά χρειάζομαι, έχω ανάγκη την μοναξιά μου κάποιες φορές. Είχα φίλες με τις οποίες πίστευα ότι πραγματικά θα μπορούσα να βρώ αυτή τη σχέση που θα ταίριαζε με την ιδιοσυγκρασία μου. Άτομα που θα μπορούσα να τους δώσω όλη την αγάπη, υποστήριξη, κατανόηση, και το έκανα, ήμουν διατεθειμένη, ακόμα και μετά το παιδί. Άτομα που θα με δέχονταν όπως είμαι. Παρ'όλα αυτά, από αυτές τις δυο τρεις φίλες, οι δύο εξαφανίστηκαν μόλις έκανα παιδί (είναι πραγματικά τρελλό να έχεις ένα άτομο δίπλα σου που επιμένει στα μεγάλα λόγια, και μόλις βρεθούμε σε διαφορετική φάση, να εξαφανίζεται), και η άλλη ναι μεν προσπάθησε να κρατήσουμε επαφή, δεν είναι σε θέση όμως να καταλάβει ούτε την ανάγκη μου να απομονώνομαι κάποιες φορές, ούτε την δυσκολία στην καθημερινότητά μου (ξυπνάω καθημερινά στις 5:30-6 το πρωι και τρέχω σερί μέχρι τις 9 το βράδι στην καλύτερη περίπτωση) και την κούραση που με αποτρέπει κάποιες φορές από το να βρεθούμε ή να μιλήσουμε. Αυτή η κούραση εξάλλου είναι που με κάνει να χρειάζομαι μια σχετική "απομόνωση". Έχω σκεφτεί ότι φταίω εγώ, ότι ίσως δεν ήμουν τόσο διαθέσιμη όσο θα έπρεπε, όμως μεγαλώνουμε, αλλάζουν οι προτεραιότητές μας. Δυστυχώς ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να είσαι διαθέσιμος 24/7, και η μέρα έχει 24 ώρες. Υπάρχει ένα παιδί (φαντάζομαι ότι αυτό πολλαπλασιάζεται αν έχεις παραπάνω από ένα) που είναι σε ευαίσθητη ηλικία, που διαμορφώνει χαρακτήρα, που περνάει άγχος αποχωρισμού, που προέχει, και έναν άντρα που τα δίνει όλα για την οικογένειά μας, και θέλω, νιώθω την ανάγκη να βλέπω έστω και αυτές τις δύο ώρες της μέρας που μας απομένουν.

Δεν ξέρω αν υπάρχει ισορροπία, αν είναι δυνατή η ισορροπία, ή αν τελικά η φιλία είναι μια σχέση που μπορεί να επιβιώσει σε άλλες φάσεις, όπως όταν είσαι στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο, όταν είσαι εργένης και τρελλαμένος, ή μετά από το μεγάλωμα των παιδιών. Θέλω να πιστέψω πως δεν ισχύει αυτό, ψάχνω μέσα μου να λύσω τα δικά μου θέματα, να αναλογιστώ τις δικές μου ευθύνες.

Συγνώμη για το σεντόνι, αλλά πραγματικά με προβληματίζει πολύ αυτό το θέμα.

καλησπερα και απο εμενα!!!Macorina συμφωνω ενμερη μαζι σου!!! Η δικη μου ιστορια οσον αφορα την φιλια ειναι πολυ μικρη.Η φιλια για εμενα ακομη και τωρα που ειμαι παντρεμεννη και εχω και δυο παιδακια ειναι εξισου σημαντικη εαν και πασχω απο αυτο.Μεγαλωνοντας σε επαρχια τα πραγματα ηταν ποιο ευκολα για ολους ,σαν παιδακια ειμασταν εννοειτε ποιο ευτυχισμενα μιας και ειχαμε αρκετη ελευθερια και βρισκομασταν πολυ κοντα με τα παιδια της γειτονιας,Βεβαια η κολλητη μου ηταν μια αρχικα στο δημοτικο και 2 στο γυμανασιο λυκειο,.Φυσικα οταν ολοι φυγανε για σπουδες εκει χαθηκαν ολες οι φιλιες.Γενικα ειμαι πολυ επικοινωνιακη και μου αρεσει να κανω καινουργιες γνωριμιες με μητερες η και μη γυναικες.Αυτο τελικα δεν ξερω εαν ειναι καλο στην σημερινη μας εποχη.Παντα ημουν αυτη που που τηλεφωνουσε για συναντηση με φιλες και ως ελευθερη και τωρα ακομη ως παντρεμενη.Τις περισσοτερες φορες ενιωθα οτι εκανα πολυ περισσοτερα πραγματα αποτι επρεπε και φυσικα δεν εβλεπα ανταποδωση και παντα τα εριχνα στον εαυτο μου οτι απλα δεν με ηθελαν για παρεα.Συμφωνω με τις περισσοτερες κοπελες οτι η φιλια δοκιμαζετε και φαινετε στις εκαστοτε αλλαγες των ανθρωπων.Αυτο που πραγματικα ισχυει για εμενα ειναι οτι παρολες τισ δυσκολιες και τις αλλαγες εαν κατι το θελουμε πραγματικα το κραταμε για παντα,Βρισκομενη πολλα χρονια στην μεγαλουπολη πιστευα οτι θα μου παει καιρο να προσαρμοστω αλλα και παλι πιστευα οτι θα βρω καινουργιους φιλους εδω.Πηγαινοντας η μεγαλη για πρωτη φορα σχολειο αντιμετωπισα την αδιαφορια των αλλων μαμαδων να γνωρισουν καινουργιες μαμαδες και να τισ προσεγγισουν και το ιδιο συνεχιζετε και τωρα στο δημοτικο εαν και εγω δεν βρισκομαι καθε μερα στο χωρο του σχολειου μιας και δεν μπορω να την πηγαινω εγω επειδη εχω τον μικρο και ο συζυγος λειπει εξω για δουλειες.Η κουμπαρα μου που την γνωρισα τυχαια εδω και 5 χρονια ξαφνικα η ποιο κοντινη μου φιλη εδω λογω ενος διαζυγιου και ενος καινουργιου συντροφου στην ζωη της εχει εξαφανιστει ακομη και απο το τηλεφωνο απο την επαφη που ειχαμε.Εγω ομως ημουν παντα εκει στην ζωη της και στον χωρισμο της την στηριξα και τωρα προσπαθω να της δειξω το λαθος της επειδη εχει και ενα παιδι ,ισως να ειμια ο μοναδικος ανθρωπος που νοιαζετε γιαυτη και την υγεια της αρχικα αλλα δεν το βλεπει και χασαμε σχεδον καθε επαφη,Εκει που σε καταλαβαινω Mocarina ειναι οτι εχεις δικιο εσυ που εργαζεσε ολη την βδομαδα και σου μενουν λιγες ωρες να αφιερωσεις στην οικογενεια σου να θελεις να απομονωνεσε.,απο την αλλη ομως εγω ειμαι μονη σε μια πολυ χωρις συγγενεις και φιλους και το σημαντικοτερο χωρις συζυγο να μεγαλωνω μονη μου τα παιδια μου και να μην εχω μια φιλη το σκ να πω μια κουβεντουλα διαφορετκη και να πιουμε εναν καφε ακομη και με τα παιδια.Συγνωμη για την πολυλογια μου!!!

Μεγάλο θέμα ανοίξατε, κορίτσια! Η φιλία είναι μεγάλο πράγμα αλλά το πού τη βρίσκει κανείς είναι τόσο ευρύ που κανείς τελικά δεν ζει χωρίς φίλους.

Προσωπικά, είχα μια παρέα 4 φιλενάδων κολλητών στα σχολικά χρόνια, περνούσαμε πολύ ωραία, με τα πάνω και τα κάτω μας, μετά περάσαμε σε διαφορετικές πόλεις φοιτήτριες, αλλάξανε τα γούστα και οι παρέες μας και όταν ξαναγυρίσαμε πίσω στα πάτρια εδάφη συνεχίσαμε την παρέα, αλλά σε πιο χαλαρό ρυθμό. Βρισκόμαστε δηλαδή μια φορά το εξάμηνο και τα λέμε σε έναν δεκάωρο καφέ-μαραθώνιο. Δεν ταιριάζουμε πια ούτε για διασκέδαση ούτε και στα πάντα, αλλά αγαπιόμαστε χάρη σε όσα περάσαμε και έτσι κάνουμε ένα catch up ενίοτε. Έχουν τα καλά και τα κακά τους, όπως κι εγώ το ίδιο, αλλά η αγάπη της μακρόχρονης φιλίας τα κάνει στην άκρη τα κακά και κρατάει τα καλά.

Στη συνέχεια έκανα μεγάλη παρέα στα φοιτητικά χρόνια, με πολλή διασκέδαση και δέσιμο και πολύωρες κουβέντες και χαβαλέ της παρέας, από τους οποίους κάποτε με στήριζαν ορισμένοι, κάποτε στήριζα εγώ, αλλά για διάφορους λόγους χάθηκε η παρέα, η οποία ποτέ δεν είναι βέβαια όλο ουσιαστικές σχέσεις, κυρίως αποτελείται από χαβαλέ.

Από αυτήν όμως ξεπήδησαν μια-δυο πολύ πολύ καλές μου φίλες, που μας έδεσε η κοινή στάση απέναντι στα πράγματα και σε μια ηλικία που λίγο-πολύ ο χαρακτήρας μας είχε αποκρυσταλλωθεί. Με αυτές δεν σημαίνει ότι βλέπομαι συχνά, αλλά μια φορά το μήνα ή το δίμηνο και η κουβέντα μας είναι πραγματικά ψυχοθεραπεία. Είναι μόνο δύο, γιατί είναι οι μόνες που θα χαρούν ειλικρινά στη χαρά μου, που θα μου δώσουν μια συμβουλή σχεδόν μαμαδίστικη, τόσο καλοπροαίρετη, και που δεν τις κατατρύχουν οι ζήλιες και τα απωθημένα ούτε και ο ανταγωνισμός. Μου φτάνουν και μου περισσεύουν.

Ο μεγαλύτερος φίλος μου είναι ο σύντροφός μου και από αυτόν έχω τις μεγαλύτερες απαιτήσεις, με αυτόν με δένει μια συντροφικότητα που δεν την έχω με κανέναν άλλο και με αυτόν μοιράζομαι τα πιο προσωπικά μου. Ίσως γι' αυτό και έχω πολλές γνωστές-φίλες με τις οποίες βγαίνω για καφέδες, αλλά από τις οποίες δεν περιμένω τα πάντα και ανέχομαι και τις αδυναμίες τους, όπως άλλωστε και αυτές τις δικές μου, χωρίς να κρατάμε κακίες. Όταν μπουχτίζουμε, αποφορτιζόμαστε και τελειώνει η υπόθεση.

Νομίζω ότι δεν αντέχω την καθημερινή επικοινωνία και το να αναλύουμε κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας. Δεν είμαι σε αυτή τη φάση, έτσι ήμουν στο σχολείο και ως φοιτήτρια. Τώρα τα μοιράζομαι αυτά με τον σύντροφό μου κυρίως και η αλήθεια είναι ότι δεν απομένει χρόνος και για περισσότερα. Αλλά στους καφέδες με τις φίλες, τα αναπληρώνουμε όλα τα νέα με την ησυχία μας, απλά όχι συχνά.

Απλώς, όποτε έχω σκεφτεί να βγω συχνότερα για καφέδες με φίλες, πάντα προτίμησα να περάσω αυτή την ώρα με τον σύντροφό μου. Τι να κάνω, που μαζί του ξέρω ότι θα γελάσω περισσότερο, θα σχολιάσουμε τα πάντα έτσι όπως θέλουμε και θα τα κάνουμε όλα ακριβώς όπως μας αρέσει.

Θέλω να πω με λίγα λόγια (γιατί σας έπρηξα ) ότι αυτό που με γεμίζει είναι ο σύντροφός μου και έπειτα οι φίλες μου. Από αυτόν έχω τις απαιτήσεις. Με τρομάζει βέβαια καμιά φορά το ενδεχόμενο του τι γίνεται άμα τον χάσω (χτύπα ξύλο), αλλά τη ζωή την αρμενίζουμε όπως έρχεται και αν συμβεί κάτι κακό θα την αναδιαμορφώσουμε με βάση τις ανάγκες μας τότε. Και ας μην ξεχνάμε ότι ανάλογα με τη φάση της ζωής μας (οικογένεια, διαζύγιο κλπ) πάντα προκύπτουν ευκαιρίες για νέες φιλίες.

Τι μεγάλο θέμα.... και τι να πρωτοπεί κανείς γι' αυτό....

Συμφωνώ με όλες όσες είπατε ότι οι φιλίες φαίνονται στις χαρές και όχι στις λύπες. Εγώ με την 1η μου εγκυμοσύνη και γέννα μου κατάλαβα πολλά πράγματα και έκανα ξεκαθάρισμα ανθρώπων....

Είμασταν 3 φίλες κολλητές από το σχολείο, τσακώνονται οι 2 μεταξύ τους και εγώ συνεχίζω να μιλάω και με τις 2. Ε η μια δεν μου ξαναμίλησε γιατί μίλαγα λέει στην άλλη (!) με ήθελε μόνο για την πάρτη της ή ήταν πολύ εγωίστρια.

Με την άλλη όμως είμαστε ακόμα φίλες και με τα χρόνια κατάλαβα ότι πλέον δεν είναι φίλη μου αλλά αδερφή μου! Ήταν η μοναδική από τις φίλες μου που ήρθε στην γέννα να με δει και έκλαιγε από την χαρά της, ήταν καλοκαίρι και θέλανε να φύγουν διακοπές με τον άντρα της και περίμεναν πότε θα γεννήσω εγώ για να φύγουν. Γέννησα, ήρθαν και τις 3 μέρες στο νοσοκομείο και μετά έφυγαν διακοπές. Να σημειώσω ότι στην εγκυμοσύνη μου λόγω καταστάσεων δεν βλεπόμασταν, άντε να την είδα 2 φορές και το ίδιο και στην δική της εγκυμοσύνη. Επίσης και μετά τις γέννες μας δεν βλεπόμασταν συχνά μέχρι να μωρά μας να βρουν τον ρυθμό τους.... αλλά ποτέ δεν χαθήκαμε και μάλιστα γίναμε και κουμπάρες! Είναι η μοναδική που μου έχει αποδείξει την φιλία της και την αγαπάω πάρα πολύ! Πιστεύω ότι οι αληθινές φιλές δεν χάνονται.

Ο άντρας μου πάλι έχει πολλούς φίλους (10 και βάλε) και είναι από το σχολείο αλλά όπως του λέω είναι "φίλοι για τον χαβαλέ" και μόνο. Δεν θα πουν τα προβλήματα τους πχ αλλά θα βγουν και θα περάσουν καλά, θα πουν τις βλακείες τους, θα πιουν τις μπυρίτσες τους και όλα μέλι γάλα. Μόνο ένας ξεχωρίζει που είναι πραγματικός φίλος, χαίρεται με τις χαρές μας, θα μας υποστηρίξει στις λύπες μας....