6 χρονών και μαθήματα γενικού ενδιαφέροντος

Το θέμα ειναι οτι σε αυτή την ηλικία τουλάχιστον που ειναι ο δικός μου -5 χρ όλες τις δραστηριότητες τις βλέπουν σαν παιχνίδι με τους νέους φίλους κ οχι σαν υποχρέωση.. Αν το έβλεπε σαν υποχρέωση κ το έκανε αναγκάστηκα δεν θα το συνεχίζαμε σε καμία περίπτωση ...

Εδώ και λίγο καιρό σκέφτομαι ότι η κόρη μου, η οποία τον Σεπτέμβριο θα πάει στην πρώτη δημοτικού, δεν έχει αποκτήσει γνώσεις μουσικής, γυμναστικής, κολύμπησης κλπ ακόμη, καθώς μέχρι σήμερα δεν την έχουμε στείλει σε σχετικά ιδιαίτερα μαθήματα. Το μόνο που είχε ασχοληθεί λίγο πέρυσι είναι η τέχνη, αφού είχε πάει για λίγους μήνες σε εργαστήρι τέχνης, όπου έφτιαχναν διάφορες κατασκευές, αρκετά όμορφες μπορώ να πω.

Αυτό που ήθελα να ρωτήσω, θεωρείτε ότι τα παιδιά πρέπει οπωσδήποτε από αυτή την ηλικία να αρχίσουν να παρακολουθούν οποιαδήποτε μαθήματα γενικού ενδιαφέροντος; Εγώ όταν ήμουν μικρή, παρακολουθούσα μόνο αγγλικά, από την τετάρτη δημοτικού όμως. Ακούω όμως από άλλες μαμάδες που στέλνουν τα παιδιά τους σε ποδοσφαιρικές ακαδημίες, ξιφασκίες, χορό, πιάνο, μπαλέτο, κολύμπι και άρχισα να διερωτούμαι τι είναι το σωστό;

Μήπως τα παιδιά ακόμη σε αυτή την ηλικία πρέπει να είναι ελεύθερα να ζωγραφίσουν όταν αυτά έχουν όρεξη να το κάνουν, να χορέψουν όποτε αυτά θέλουν κλπ, και όχι στον χρόνο που θα τους υποβληθεί;

Ποια είναι η γνώμη σας γύρω από αυτό το θέμα;

Σε ποια ηλικία θεωρείτε ότι τα παιδιά είναι έτοιμα να μπουν σε τέτοιο πρόγραμμα - μήπως έχουμε αργήσει;

Μήπως τα ίδια τα παιδιά σας έχουν ζητήσει να τα γράψετε σε κάποια μαθήματα;

Σε τι μαθήματα στέλνετε τα δικά σας παιδιά;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απαντήσεις σας!

Γιατι περιγραφεις τις δραστηριοτητες ως "μαθηματα" γενικου ενδιαφεροντος; Δεν υπαρχει ειδικο curriculum για κατι τετοιο περαν του σχολειου. Μπορει καποιος να κανει μπαλετο η μπασκετ αν του αρεσει, αλλα δεν πρεπει να "μαθει μπασκετ" σωνει και καλα. Μπορει καποιος να πηγαινει κολυμβητηριο η να μαθει να κολυμπαει στη Χαλκιδικη το καλοκαιρι. Καθε παιδι εχει και τα δικα του ενδιαφεροντα, αλλα και τον προσωπικο του ρυθμο. Καλο για μενα ειναι να εκτειθεται σε κατι απο μικρη ηλικια για να εξοικειωθει με τη λειτουργια μιας ομαδας, αλλα για μενα παλι αυτο ειναι σαν τον ηλιο. Η λιγη ηλιοθεραπεια ειναι καλη οταν γινεται με τη σωστη δοση και τη σωστη ωρα, η πολλη κανει κακο! (κοινως αφαιρει χρονο απο το παιχνιδι, εξαντλει, μην πω οτι αποτρεπει και το σωστο διαβασμα αργοτερα)

Αυτό που λείπει τραγικά από την εποχή μας, ενώ στη δική μας παιδική ηλικία θεωρούνταν αυτονόητο, είναι η γειτονιά, η αλάνα. Στην ουσία δηλαδή το παιχνίδι. Πόσο να προλάβουν να παίξουν και να δουν τους φίλους τους στα διαλείμματα του σχολείου; Τα playdates, λόγω αυξημένων υποχρεώσεων των γονιών, σπανίζουν. Οι παιδότοποι δεν είναι και για χόρταση, τσιμπάς αρρώστιες. Το καλοκαίρι κάτι γίνεται, αλλά το χειμώνα δεν παλεύεται η κατάσταση αν είσαι τα περισσότερα απογεύματα μεσα. Οι δραστηριότητες λοιπόν έρχονται να καλύψουν ένα μέρος αυτού του κενού.

Εγώ τα στέλνω σε άθλημα (3 ώρες την εβδομάδα το 9χρονο, 2 το 5χρονο) + σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι το μεγάλο, τα πρωινά του Σαββάτου. Τα ευχαριστιούνται πολύ, από ό,τι λένε τουλάχιστον.

Τώρα σκέφτηκα και κάτι άλλο: Υπάρχει, νομίζετε, διαφορά στην ανάγκη του αγοριού για δραστηριότες από το κορίτσι; Ή μήπως η διαφορά έγκειται στο είδος της δραστηριότητας απλά;

Δεν νομίζω. Έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Όχι με το φύλο.

Επίσης έχει να κάνει με τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν σε κάθε οικογένεια. Την καθημερινή ρουτίνα.

Πιο πολύ είναι η μόδα της εποχής. Θυμάμαι όταν ήταν στο νηπιαγωγείο η μεγάλη μου κόρη, τα ρώτησε η δασκάλα σε τι δραστηριότητες πηγαίνουν τα απογεύματα (σαν να ήταν δεδομένο). Εκείνη δεν πήγαινε κάπου... Είχε κάνει στο παρελθόν κολύμβηση στα πλαίσια του παιδικού, αλλά την είχε κουράσει. Μετά κοιτάξαμε αν υπήρχε κάτι κοντά στο σπίτι, που να της αρέσει και να βολεύει σε σχέση με τα ωράριά μας, δεν υπήρχε. Οπότε το αφήσαμε.

Τώρα πηγαίνει σε σχολείο με διευρυμένο ωράριο (που το πρόγραμμα περιλαμβάνει αγγλικά, μουσική, εικαστικά, θεατρική αγωγή κτλ) και τα Σάββατα κάνει χορό (1 ώρα). Δεν βρίσκω το λόγο να της γεμίσω και τα απογεύματα.

Η ρουτίνα της οικογένειας σίγουρα παίζει ρόλο, δηλαδή αν οι γονείς δουλεύουν μέχρι τις 6 και βλέπουν τα παιδιά τους ένα τρίωρο το πολύ κάθε μέρα είναι λογικό να μην υπάρχουν δραστηριότητες (εκτός αν τις κάνουν όταν λείπουν οι γονείς οπότε είναι όλοι κερδισμένοι).

Τώρα θυμήθηκα όταν πηγαίναμε μπαλέτο, μερικες φορές ερχόταν κάποια κοριτσάκια μες τη μύξα και το βήχα, λες και θα έχανε το μάθημα το παιδί τους, και κολλούσε όλα τα άλλα βέβαια. Αυτό δε το κατάλαβα ποτέ! Τουλάχιστον φέτος με το κολυμβητήριο δεν έχουμε τέτοια.

Πάντως θυμάμαι οταν είμουν παιδί, που κάποιοι συμμαθητές μου κάνανε αθλητισμό ή μουσική/χορό και ζήλευα τόσο πολύ, εμένα μόνο αγγλικά με στέλνανε. Μακάρι να είχα ασχοληθεί με κάτι τότε.

Να ρωτήσω όμως και κάτι βρε κορίτσια; Δεν το θεωρείτε λίγο περίεργο ένα παιδί 6-7 ετών να μη θέλει να κάνει καμία δραστηριότητα;

Η κόρη μιας φίλης μου ξεκίνησε μπαλέτο επειδή το ζητούσε το παιδί όταν ήταν 5 και σε 3 μαθήματα σταμάτησε γιατί δεν ήθελε να αποχωριστεί τη μαμά της. Εκατσε όλο το χειμώνα σπίτι και δεν έχει και αδέρφια ή φίλες στο σπίτι για να πεις ότι είχε παρέα.

Τον επόμενο χρόνο πάλι τίποτα δεν ήθελε να κάνει, τα ίδια σπίτι με τη γιαγιά και τηλεόραση ή παιχνίδι μαζί της.

Φέτος με το ζόρι τη πήγε σε άλλη δραστηριότητα (την μόνη που ζητούσε το ίδιο το παιδί) πάλι με κλάμματα,πάλι σταμάτησε μετά από δύο μήνες.

Εμένα αυτό γιατί μου χτυπάει κάποιο κουδουνάκι;;Το σκέφτομαι λάθος; Θα χαρώ να διαβάσω και τις απόψεις να δω μήπως το βλέπω λάθος να εφησυχάσω δηλαδή και τη φίλη μου που και αυτή προβληματίζεται με τη συμπεριφορά της κόρης της.

Να ρωτήσω όμως και κάτι βρε κορίτσια; Δεν το θεωρείτε λίγο περίεργο ένα παιδί 6-7 ετών να μη θέλει να κάνει καμία δραστηριότητα;

Η κόρη μιας φίλης μου ξεκίνησε μπαλέτο επειδή το ζητούσε το παιδί όταν ήταν 5 και σε 3 μαθήματα σταμάτησε γιατί δεν ήθελε να αποχωριστεί τη μαμά της. Εκατσε όλο το χειμώνα σπίτι και δεν έχει και αδέρφια ή φίλες στο σπίτι για να πεις ότι είχε παρέα.

Τον επόμενο χρόνο πάλι τίποτα δεν ήθελε να κάνει, τα ίδια σπίτι με τη γιαγιά και τηλεόραση ή παιχνίδι μαζί της.

Φέτος με το ζόρι τη πήγε σε άλλη δραστηριότητα (την μόνη που ζητούσε το ίδιο το παιδί) πάλι με κλάμματα,πάλι σταμάτησε μετά από δύο μήνες.

Εμένα αυτό γιατί μου χτυπάει κάποιο κουδουνάκι;;Το σκέφτομαι λάθος; Θα χαρώ να διαβάσω και τις απόψεις να δω μήπως το βλέπω λάθος να εφησυχάσω δηλαδή και τη φίλη μου που και αυτή προβληματίζεται με τη συμπεριφορά της κόρης της.

Ξέρω και εγώ περιπτώσεις που στα 5 ζητούσαν μπαλέτο, αλλά όταν ξεκίνησαν σταμάτησαν μετά από 2-3 μαθήματα...Ειδικά το μπαλέτο νομίζω είναι απαιτητικό . Το παιδάκι πάει νομίζοντας ότι θα κάνει αυτά που βλέπει στην τηλεόραση ή ότι θα χορεύει και θα διασκεδάζει και τελικά συνειδητοποιεί ότι δεν είναι αυτό που νόμιζε... Φυσιολογικό το βρίσκω.

Φέτος λες, πάλι την πήγε με το ζόρι.

Μήπως την πιέζει η μαμά της να κάνει κάτι;

Επίσης για ποιο λόγο δεν θέλει το παιδί; Επειδή πράγματι δεν μπορεί να αποχωριστεί τη μαμά της; Γενικώς είναι ανεξάρτητη; Κάνει εύκολα φιλίες;

Σε τι είδους σχολείο πηγαίνει;

Νομίζω πρέπει να συνυπολογίσει κανείς όλους αυτούς τους παράγοντες, προκειμένου να δει τι κρύβεται πίσω από την άρνησή της και κατά πόσο είναι ανησυχητικό ή όχι.

Είναι ένα παιδί με πολλές ανασφάλειες (αν ρωτάς εμένα αλλά νομίζω πως και η μάνα της έτσι το βλέπει), δε κάνει εύκολα φίλες και δε τη λες ανεξάρτητη. Αν γνωριστεί καλά με ένα παιδί συνήθως θέλει να είναι ο αρχηγός, αν πάει σε ένα πάρτυ μπορεί και να μη ξεκολλήσει από τη μαμά τη πρώτη ώρα.

Φέτος πάλι με το ζόρι τη πήγε ναι, γιατί δεν ήθελε να περάσει άλλο ένα χειμώνα σπίτι χωρίς να κάνει κάτι και εφόσον της το είχε ζητήσει κάποια στιγμή και η κόρη της.

Δε ξέρω, αλλά εμένα δε μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό ένα μοναχοπαίδι να μη θέλει να φύγει από το σπίτι και να προτιμάει να είναι με τη μαμά ή τη γιαγιά από το να είναι σε κάποια δραστηριότητα με άλλα παιδάκια -και δε μιλάω για κάθε απόγευμα φυσικά αλλά για ένα άντε δύο απογεύματα τη βδομάδα. Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια...

Μήπως να δουλέψει λίγο την ανεξαρτητοποίηση της μικρής;

Ασχέτως δηλαδή από το αν θα πάει ή δεν θα πάει σε δραστηριότητες. Το να θέλει να κάτσει σπίτι τα απογεύματα ή να πάει μια βόλτα με τους γονείς ή τους παππούδες χωρίς να δει άλλα παιδάκια δεν μου φαίνεται περίεργο. Υπάρχουν παιδάκια πιο κλειστά σαν χαρακτήρες.

Η αιτία είναι εκείνη που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Αν δηλαδή το έλεγε αυτό (ότι τα απογεύματα δεν θέλει να κάνει κάτι), αλλά δεν είχε πρόβλημα να μείνει μακρυά από τη μαμά της, δεν είχε πρόβλημα να παίξει με άλλα παιδάκια όταν θα έβρισκε την ευκαιρία (σε πάρτυ, στο πάρκο, στον παιδότοπο) δεν θα έδινα σημασία. Μήπως όμως φοβάται ή ντρέπεται; (άρα αυτό θα πρέπει να δουλέψει η μαμά).

Στο σχολείο πως είναι με τους συμμαθητές της;

Μαριτα εγω ως παιδι ημουν περιπου σαν το κοριτσακι που περιγραφεις. Ειχα παει λιγους μηνες μπαλετο, το εκοψα. Μια σαιζον ρυθμικη, τη βαρεθηκα. Ενα φεγγαρι πηγα στα πουλακια, μου ερχοταν θανατος απο ανια. Τρεις μηνες αρμονιο, ανακαλυψα οτι δεν μου αρεσε. Περα απο τις ξενες γλωσσες δεν εκανα τιποτε επιπλεον. Μεγαλωσα σχεδον σαν μοναχοπαιδι (ο αδελφος μου αρκετα μεγαλυτερος-δεν παιξαμε ποτε μαζι, ουτε συνεπιπταν οι αναπτυξιακες μας φασεις). Την εβγαζα στο σπιτι κανοντας αυτο που πραγματικα μου αρεσε:να διαβαζω μανιωδως. Παντα κλειστο παιδι, οι γονεις μου ευτυχως δεν ανησυχησαν ποτε, ουτε το "εψαξαν" περισσοτερο. Ειχα μια καταπληκτικη εφηβεια γεματη φιλιες και αγαπες, μια ωραιοτατη ενηλικη ζωη μεχρι τωρα, αγαπησα και αγαπηθηκα πολυ, εκανα την οικογενεια που ονειρευομουν, τις σπουδες και τη δουλεια που ηθελα. Πως θα ημουν αν ως παιδακι ημουν πιο θαρρετο, πιο "εξω στον κοσμο"? Δεν εχω ιδεα, παντως και τωρα ολα ειναι οκ. Θελω να πω, ας μην κρινουμε αρνητικα τα παιδια που δεν πανε με το ρευμα, δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι...

Μήπως να δουλέψει λίγο την ανεξαρτητοποίηση της μικρής;

Ασχέτως δηλαδή από το αν θα πάει ή δεν θα πάει σε δραστηριότητες. Το να θέλει να κάτσει σπίτι τα απογεύματα ή να πάει μια βόλτα με τους γονείς ή τους παππούδες χωρίς να δει άλλα παιδάκια δεν μου φαίνεται περίεργο. Υπάρχουν παιδάκια πιο κλειστά σαν χαρακτήρες.

Η αιτία είναι εκείνη που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Αν δηλαδή το έλεγε αυτό (ότι τα απογεύματα δεν θέλει να κάνει κάτι), αλλά δεν είχε πρόβλημα να μείνει μακρυά από τη μαμά της, δεν είχε πρόβλημα να παίξει με άλλα παιδάκια όταν θα έβρισκε την ευκαιρία (σε πάρτυ, στο πάρκο, στον παιδότοπο) δεν θα έδινα σημασία. Μήπως όμως φοβάται ή ντρέπεται; (άρα αυτό θα πρέπει να δουλέψει η μαμά).

Στο σχολείο πως είναι με τους συμμαθητές της;

τα ιδια περιπου θα ρωτουσα.

Πάντως μια και ειναι μοναχοπαιδι θεωρητικα σε αυτη την ηλικια βαριουναται να καθονται και ολο σπιτι με γιαγια και ζητουν μονα τους το παιχνιδι με συνομιλκους.

Θα μπορουσαν αν υπαρχει δυνατοτητα να κανανε κατι μαζι. πχ μαθημα αγγειπλαστικης λη ζωγραφικης ή το καλυτερο γυμναστικη υπαρχουν γυμναστηρια η σχολες χορου που εχουν προγραμματ για παιδια και ποδηλατα και διαδρομους για τους γονεις.. ¨η σε μεγαλα κολυμβητηρια να πηγαινει η μικρη κολυμπι και να ριχνει και μαμα μια βουτια στη μεγαλη πισινα. Δηλαδη κατι του στυλ και μαζι και χωρια.

Πάντως σε αυτη την ηλικια (ειναι και η μεγαλη μου κορη) ειναι καππως σκληρα τα κοριτσια με τις φιλιες τους. η δικη μου παιζει μεν με αλλους (και με αγνωστα παιδακια) αλλα δεν εχει μια κολυτη και νιωθει μειωνεκτικα γι αυτο

Μαριτα εγω ως παιδι ημουν περιπου σαν το κοριτσακι που περιγραφεις. Ειχα παει λιγους μηνες μπαλετο, το εκοψα. Μια σαιζον ρυθμικη, τη βαρεθηκα. Ενα φεγγαρι πηγα στα πουλακια, μου ερχοταν θανατος απο ανια. Τρεις μηνες αρμονιο, ανακαλυψα οτι δεν μου αρεσε. Περα απο τις ξενες γλωσσες δεν εκανα τιποτε επιπλεον. Μεγαλωσα σχεδον σαν μοναχοπαιδι (ο αδελφος μου αρκετα μεγαλυτερος-δεν παιξαμε ποτε μαζι, ουτε συνεπιπταν οι αναπτυξιακες μας φασεις). Την εβγαζα στο σπιτι κανοντας αυτο που πραγματικα μου αρεσε:να διαβαζω μανιωδως. Παντα κλειστο παιδι, οι γονεις μου ευτυχως δεν ανησυχησαν ποτε, ουτε το "εψαξαν" περισσοτερο. Ειχα μια καταπληκτικη εφηβεια γεματη φιλιες και αγαπες, μια ωραιοτατη ενηλικη ζωη μεχρι τωρα, αγαπησα και αγαπηθηκα πολυ, εκανα την οικογενεια που ονειρευομουν, τις σπουδες και τη δουλεια που ηθελα. Πως θα ημουν αν ως παιδακι ημουν πιο θαρρετο, πιο "εξω στον κοσμο"? Δεν εχω ιδεα, παντως και τωρα ολα ειναι οκ. Θελω να πω, ας μην κρινουμε αρνητικα τα παιδια που δεν πανε με το ρευμα, δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι...

Εσύ όμως τα δοκίμαζες και τα παρατούσες μετά από 2-3 μήνες, αυτή δε τα δοκιμάζει καν γιατί θέλει να είναι και η μαμά της μέσα στο οποιοδήποτε μάθημα. Αυτό το βρίσκω λίγο περίεργο και νομίζω πως κάπου κάτι έχει γίνει λάθος, προφανώς από τη μαμά, και στο σπίτι κολλημένη πάνω της είναι δεν κάνει πράγματα μόνη της.

Ευτυχώς στο σχολείο έχει φίλες και δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι ανησυχητικό.

τα ιδια περιπου θα ρωτουσα.

 

Πάντως μια και ειναι μοναχοπαιδι θεωρητικα σε αυτη την ηλικια βαριουναται να καθονται και ολο σπιτι με γιαγια και ζητουν μονα τους το παιχνιδι με συνομιλκους.

 

Θα μπορουσαν αν υπαρχει δυνατοτητα να κανανε κατι μαζι. πχ μαθημα αγγειπλαστικης λη ζωγραφικης ή το καλυτερο γυμναστικη υπαρχουν γυμναστηρια η σχολες χορου που εχουν προγραμματ για παιδια και ποδηλατα και διαδρομους για τους γονεις.. ¨η σε μεγαλα κολυμβητηρια να πηγαινει η μικρη κολυμπι και να ριχνει και μαμα μια βουτια στη μεγαλη πισινα. Δηλαδη κατι του στυλ και μαζι και χωρια.

 

Πάντως σε αυτη την ηλικια (ειναι και η μεγαλη μου κορη) ειναι καππως σκληρα τα κοριτσια με τις φιλιες τους. η δικη μου παιζει μεν με αλλους (και με αγνωστα παιδακια) αλλα δεν εχει μια κολυτη και νιωθει μειωνεκτικα γι αυτο

Εχεις δίκιο σε αυτό, θα μπορούσαν να το κάνουνε αν και η φίλη μου επειδή θέλει να ανεξαρτοποιηθεί προτιμά να κάνει κάτι μόνη της, να μπει σε ένα άλλο κοινωνικό σύνολο ας πούμε.

Και ακριβώς επειδή είναι μοναχοπαίδι μου φαίνεται περίεργο να προτιμά να είναι με τη γιαγιά και όχι να πάει κάπου...εκτός και αν το πρόβλημα είναι να τηρεί τους κανόνες, αυτό ίσως να ισχύει.

Η δική μου έχει 3-4 πολύ καλές φίλες αλλά έχει τη μία από αυτές που την εκβιάζει ψυχολογικά για να είναι κολλητή της....δηλαδή έλα μαζί μου στη σειρούλα γιατί δε θα σου δώσω τυρόπιτα στο διάλειμμα. Εχει αρχίσει ήδη να δυσανασχετεί η μικρή μου με τη συμπεριφορά της και δε ξέρω τι άλλο να της πω. Της μιλάω συνέχεια για τη φιλία και πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας αλλά και πώς πρέπει να μας συμπεριφέρονται και αυτοί.

Να μιλήσω λέτε στη μαμά της αν το συνεχίσει ή να μην ανακατευτώ; (Ασχετο με το θέμα σόρυ απλά μια μου το έφερε η κουβέντα)

Αυτό που λείπει τραγικά από την εποχή μας, ενώ στη δική μας παιδική ηλικία θεωρούνταν αυτονόητο, είναι η γειτονιά, η αλάνα.

Αχ τι μας θύμισες τώρα! Όμορφα, ξέγνοιαστα, αξέχαστα παιδικά χρόνια..... Ωραίες αναμνήσεις

Η δική μου έχει 3-4 πολύ καλές φίλες αλλά έχει τη μία από αυτές που την εκβιάζει ψυχολογικά για να είναι κολλητή της....δηλαδή έλα μαζί μου στη σειρούλα γιατί δε θα σου δώσω τυρόπιτα στο διάλειμμα. Εχει αρχίσει ήδη να δυσανασχετεί η μικρή μου με τη συμπεριφορά της και δε ξέρω τι άλλο να της πω. Της μιλάω συνέχεια για τη φιλία και πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας αλλά και πώς πρέπει να μας συμπεριφέρονται και αυτοί.

Να μιλήσω λέτε στη μαμά της αν το συνεχίσει ή να μην ανακατευτώ; (Ασχετο με το θέμα σόρυ απλά μια μου το έφερε η κουβέντα)

Εγώ δεν θα ανακατευόμουν εκτός και αν άνοιγε συζήτηση η μητέρα ή εξέφραζε κάποια ανησυχία.

Όσο για τη φιλία, εγώ ωθώ την κόρη μου να μην έχει κολλητές φιλίες και να κάνει παρέα με διάφορα παιδάκια. Μια φίλη της κάνει αυτό που είπες. Της κρατάει μούτρα αν δεν της κάνει κάποιο χατήρι ή αν τη δει να κάνει παρέα και με άλλα κοριτσάκια.

Να ρωτήσω όμως και κάτι βρε κορίτσια; Δεν το θεωρείτε λίγο περίεργο ένα παιδί 6-7 ετών να μη θέλει να κάνει καμία δραστηριότητα;

Η κόρη μιας φίλης μου ξεκίνησε μπαλέτο επειδή το ζητούσε το παιδί όταν ήταν 5 και σε 3 μαθήματα σταμάτησε γιατί δεν ήθελε να αποχωριστεί τη μαμά της. Εκατσε όλο το χειμώνα σπίτι και δεν έχει και αδέρφια ή φίλες στο σπίτι για να πεις ότι είχε παρέα.

Τον επόμενο χρόνο πάλι τίποτα δεν ήθελε να κάνει, τα ίδια σπίτι με τη γιαγιά και τηλεόραση ή παιχνίδι μαζί της.

Φέτος με το ζόρι τη πήγε σε άλλη δραστηριότητα (την μόνη που ζητούσε το ίδιο το παιδί) πάλι με κλάμματα,πάλι σταμάτησε μετά από δύο μήνες.

Εμένα αυτό γιατί μου χτυπάει κάποιο κουδουνάκι;;Το σκέφτομαι λάθος; Θα χαρώ να διαβάσω και τις απόψεις να δω μήπως το βλέπω λάθος να εφησυχάσω δηλαδή και τη φίλη μου που και αυτή προβληματίζεται με τη συμπεριφορά της κόρης της.

Ίσως το μωρό, ως μοναχοπαίδι που είναι, να έχει μάθει διαφορετικά, να συνήθισε να περιτριγυρίζεται από τους δικούς της ανθρώπους και να μην μπορεί ακόμη να ανεξαρτητοποιηθεί. Μπορεί να χρειάζεται ακόμη λίγο χρόνο ως προς τον σκοπό αυτό.

Από την άλλη, μήπως στο σπίτι προσφέρονται λιχουδιές και χατίρια και το προτιμά αυτό από το να "κουράζεται" κάπου αλλού;

Άλλο ενδεχόμενο, όπως είπε και η AMD080911, είναι να είναι θέμα χαρακτήρα. Οι γονείς της τι χαρακτήρες είναι, ανοικτοί, κοινωνικοί ή εσωστρεφείς;

Γιατι περιγραφεις τις δραστηριοτητες ως "μαθηματα" γενικου ενδιαφεροντος;

Νομίζω δεν είναι τόσο σημαντικό το πώς θα τις ονομάσουμε... Είτε δραστηριότες είτε μαθήματα, αφού ουσιαστικά "μαθαίνουν" πιάνο, μουσική, χορό, ξένες γλώσσες κλπ. Απλά αυτό μου ήρθε στο μυαλό να γράψω τη συγκεκριμένη στιγμή.

Η λιγη ηλιοθεραπεια ειναι καλη οταν γινεται με τη σωστη δοση και τη σωστη ωρα, η πολλη κανει κακο! (κοινως αφαιρει χρονο απο το παιχνιδι, εξαντλει, μην πω οτι αποτρεπει και το σωστο διαβασμα αργοτερα)

Πώς εννοείς την αποτροπή από το σωστό διάβασμα; Δηλαδή ότι θα είναι κουρασμένα και δεν θα έχουν όρεξη για μελέτη;

Ναι αυτό εννοώ. Επίσης, αν πρέπει να φύγει το παιδί στις 5 για μια δραστηριότητα, μπορεί να κάνει τα μαθήματα τσάτρα-πάτρα για να προλάβει, αντί να αφιερώσει την μισή ωρίτσα παραπάνω που απαιτείται. Μετά τη δραστηριότητα, τα παιδιά συνήθως είναι κουρασμένα και δεν θα διαβάσουν παραπάνω. Είναι θέμα οργάνωσης του χρόνου και της καθημερινότητας αλλά και θέμα στυλ και χαρακτήρα του παιδιού.

Ίσως το μωρό, ως μοναχοπαίδι που είναι, να έχει μάθει διαφορετικά, να συνήθισε να περιτριγυρίζεται από τους δικούς της ανθρώπους και να μην μπορεί ακόμη να ανεξαρτητοποιηθεί. Μπορεί να χρειάζεται ακόμη λίγο χρόνο ως προς τον σκοπό αυτό.

Από την άλλη, μήπως στο σπίτι προσφέρονται λιχουδιές και χατίρια και το προτιμά αυτό από το να "κουράζεται" κάπου αλλού;

Άλλο ενδεχόμενο, όπως είπε και η AMD080911, είναι να είναι θέμα χαρακτήρα. Οι γονείς της τι χαρακτήρες είναι, ανοικτοί, κοινωνικοί ή εσωστρεφείς;

Οι γονείς του είναι κοινωνικοι αν και ο κύκλος τους στη καθημερινότητα είναι κάπως κλειστός, όπως και των περισσότερων λόγω ρουτίνας και προγράμματος της κάθε οικογένειας φαντάζομαι, ο μπαμπάς βέβαια εργάζεται πολλές ώρες και γυρίζει αργά το απόγευμα βράδυ.

Μωρό δε θα το έλεγες, 7 χρόνων είναι παιδί κανονικό. Πολλές λιχουδιές δε μπορώ να πω ότι έχει το απόγευμα, είναι αυστηρή η μαμά, παραπάνω από όσο πρέπει κατ εμε.

Δε ξέρω, εμένα δε μου φαίνεται φυσιολογικό να μη θέλει να κάνει μια δραστηριότητα ένα παιδί 3-4 χρόνια τώρα ούτε για ένα απόγευμα.

Ευτυχώς στο σχολείο δε φαίνεται να έχει πρόβλημα, έχει φίλες από ότι μου λέει η μαμά του.

Και εμένα το παιδί μου μοναχοπαιδι είναι, ντροπαλη είναι και τα δίνει όλα στους φίλους της με χαρά. Και επειδή είναι ντροπαλη προσπαθώ να την κάνω να νιώσει πιο σίγουρη για τον εαυτό της, να τονίσω την αυτοπεποιθηση της και να διεκδικεί το δίκιο της. Πιστεύω μια δραστηριότητα θα τη βοηθήσει προς αυτό για αυτό και αφού μου το ζητάει (και μας βγαίνει ανετοτατα το πρόγραμμα) το κάνουμε.

Αν δεν ήθελε τίποτα εγώ θα ανησυχουσα.

Μαριτα εγω ως παιδι ημουν περιπου σαν το κοριτσακι που περιγραφεις. Ειχα παει λιγους μηνες μπαλετο, το εκοψα. Μια σαιζον ρυθμικη, τη βαρεθηκα. Ενα φεγγαρι πηγα στα πουλακια, μου ερχοταν θανατος απο ανια. Τρεις μηνες αρμονιο, ανακαλυψα οτι δεν μου αρεσε. Περα απο τις ξενες γλωσσες δεν εκανα τιποτε επιπλεον. Μεγαλωσα σχεδον σαν μοναχοπαιδι (ο αδελφος μου αρκετα μεγαλυτερος-δεν παιξαμε ποτε μαζι, ουτε συνεπιπταν οι αναπτυξιακες μας φασεις). Την εβγαζα στο σπιτι κανοντας αυτο που πραγματικα μου αρεσε:να διαβαζω μανιωδως. Παντα κλειστο παιδι, οι γονεις μου ευτυχως δεν ανησυχησαν ποτε, ουτε το "εψαξαν" περισσοτερο. Ειχα μια καταπληκτικη εφηβεια γεματη φιλιες και αγαπες, μια ωραιοτατη ενηλικη ζωη μεχρι τωρα, αγαπησα και αγαπηθηκα πολυ, εκανα την οικογενεια που ονειρευομουν, τις σπουδες και τη δουλεια που ηθελα. Πως θα ημουν αν ως παιδακι ημουν πιο θαρρετο, πιο "εξω στον κοσμο"? Δεν εχω ιδεα, παντως και τωρα ολα ειναι οκ. Θελω να πω, ας μην κρινουμε αρνητικα τα παιδια που δεν πανε με το ρευμα, δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι...

Ποσο συμφωνω μαζι σου!!! (Μπραβο στους γονεις σου!)

Γιατι πρεπει να μπαινουμε στο ιδιο καλουπι ολοι ποτε δεν το καταλαβα...

Σημασια εχει να ειναι τα παιδια μας ευτυχισμενα, τωρα αν αυτο θα γινει στο σπιτι η σε δραστηριοτητα, δεν εχει καμια σημασια για μενα

love4 εχεις δικιο. Καθε ανθρωπος εχει διαφορετικο βαθμο κοινωνικοτητας, διαφορετικα ενδιαφεροντα, διαφορετικο υποβαθρο χαρακτηρα, διαφορετικη οικογενεια τον μεγαλωνει. Κατα την ταπεινη μου γνωμη οι εξωσχολικες δραστηριοτητες ειναι υπερεκτιμημενες, κατα καποιο τροπο "μοδα της εποχης". Το ζητουμενο ειναι αυτο:το παιδι να ειναι ευχαριστημενο με ο,τι κανει (η δεν κανει). Επισης τα μοναχοπαιδια την πληρωνουν συνηθως με αυτη την νοοτροπια- θελω να πω εσυ εχεις τεσσερα παιδια, εγω τρια: καλυπτουν απολυτα την αναγκη τους για παιχνιδι μεσα στο σπιτι, εχουν παντα καποιον να ασχοληθουν (η να μαλωσουν!), δεν βαριουνται σχεδον ποτε. Επομενως γιατι να γεμισεις περισσοτερο τη μερα τους με κατι επιπλεον (αν το ιδιο το παιδι δεν το επιθυμει εντονα)?

ΕΜΕΝΑ παντως μεχρι τωρα κανεις δε μου ζητησε δραστηριοτητα περα απο αυτα που κανουν στο σχολειο....ουτε ο μη κοινωνικος γιος μου, ουτε η κοινωνικη κορη μου, ουτε ο μικροτερος ζωηροτερος γιος μου...

Αλλα μου φαινεται πως το τραβαμε στα ακρα αν θεωρουμε οτι ενα παιδι εχει προβλημα γιατι δε θελει να κανει δραστηριοτητες...

Γεια σας κι από μένα κορίτσια! Να σας πω ούτε κι εγώ πολυσυμπαθώ τις πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες.

Από τη μία μου φαίνεται παράλογο όλα τα παιδιά να γίνουν μουσικοί, τα κορίτσια μπαλαρίνες και τ αγόρια ποδοσφαιριστές.

Από την άλλη σαν παιδί η μαμά μου μ έστειλε παντού. Δυο ξένες γλώσσες, μουσική, ενόργανη, στίβο και σκάκι- όχι βέβαια όλα σε μια χρονιά, μου τα μοίρασε. Τότε δεν καταλάβαινα τι γίνεται, παντού περνούσα καλά. Όμως θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στην πέμπτη δημοτικού ένιωθα διαρκώς κουρασμένη, έπεσαν ο επιδόσεις μου στο σχολείο κι ευτυχώς κατάλαβε η μαμά μου το λάθος της και χαλάρωσε το πρόγραμμά μου.

Πάντως τελικά δεν έγινα ούτε μουσικός, ούτε αθλήτρια, ενώ από τη δεύτερη ξένη γλώσσα που έμαθα, δε θυμάμαι να κάνω ούτε μια πρόταση. Επίσης, οι ωραιότερες αναμνήσεις μου είναι από το σπίτι με τις αδερφές μου ή από τη γειτονιά που παίζαμε με τα υπόλοιπα παιδιά-επαρχία βλέπετε.

Τώρα τα δικά μου παιδιά έχω σκοπό να τα στείλω μια ξένη γλώσσα κι ένα άθλημα μια που είναι αγόρια, για εκτόνωση πιο πολύ. Εκτός αν κάποιος δείξει κλίση για κάτι διαφορετικό..

Νκκ224, εφόσον ζείτε σε χωριό, το παιδί έχει τη δυνατότητα να παίξει έξω, να τρέξει, να κάνει ποδήλατο.. Οπότε προσωπικά δε θεωρώ απαραίτητη την εξωσχολική δραστηριότητα. Μια ξένη γλώσσα μπορεί να ξεκινήσει αργότερα- κατα τη γνώμη μου στην τρίτη δημοτικού είναι μια χαρά. Και μεγαλώνοντας παρατηρείς φυσικά τι ευχαριστεί το παιδί και ανάλογα κινείσαι..

Γεια σας κορίτσια...

Για μένα το θέμα των εξωσχολικών δραστηριοτήτων είναι συνδυασμός του τι μπορεί να αντέξει το παιδί αλλά και οι γονείς... Συμφωνώ με τα κορίτσια πριν ότι αν το ζητήσει το παιδί το κάνεις... αλλά και πάλι αν μιλάμε για παιδιά 4-7 χρονών οι πιθανότητες είναι οτι πιο πολύ εντυπωσιάστηκαν από κάτι που κανουν οι φίλοι τους.

Στη δική μας περίπτωση... η μικρή πάει προνήπιο οπότε 2 φορες την εβδομάδα πάει πισίνα... στο σχολείο κάνει και άλλες δραστηριότητες όπως χορό αλλά είναι στα πλαίσια του εβδομαδιαίου προγράμματος...

Ο μεγάλος που είναι πρώτη δημοτικού έχει 2 φορές πισίνα... και 2 φορες tae kwon do... να αναφέρω επίσης ότι ο μεγάλος σχολάει στις 3:30 κάθε μέρα αλλά οι εργασίες για το σπίτι είναι ελάχιστες και δεν ξεπερνούν τα 20λεπτά...

Στην οποιαδήποτε περίπτωση τα παιδιά δεν έχουν παραπονεθεί ακόμα... και φυσικά είμαστε σχετικά ελαστικοί... κοινώς αν έχει ψοφοκρυο ή ήταν μία ιδιαίτερα δύσκολη εβδομάδα τα ξεχνάμε όλα και καθόμαστε όλοι και παίζουμε...

Αποψή μου είναι ότι πρέπει να υπάρχει μία ισορροπία... και φυσικά το σ/κ είναι πάντα ελεύθερο για παιχνίδι και για βόλτες....