Θα το αδικήσω αν κάνω δεύτερο παιδάκι;

αυτά εννοούνται. βοήθεια εννοώ για να πας στη δουλειά κάποιος να τα κρατάει

Μπααα... Δεν τα έλεγε για να με ρίξει... Πως να ρίξεις μια γυναίκα που δεν σκέφτεται το γάμο και τα παιδιά (όπως ήμουν εγώ) με τέτοιες δηλώσεις;! Μάλλον να με διώξει ήθελε!

Όσο για την κούραση... Κι εγώ σε φάσεις μεγάλης εξάντλησης (άυπνη 7 μήνες!) & πολλών περιορισμών, έχω αναρωτηθεί αν ήμουν για παιδί. Η κούραση μιλάει τέτοιες ώρες και η αίσθηση αδυναμίας στο να ανταπεξέλθουμε.

Προσωπικά πιστεύω πως κανείς δεν θα ήθελε κάτι λιγότερο από τα παιδάκια του, παρόλη την κούραση.

Όσο για τα δίδυμα, ήταν το όνειρό μου (όταν άρχισα να σκέφτομαι να αποκτήσω παιδιά). Να αποκτήσω ένα στην αρχή και μετά δίδυμα! 3 εγκυμοσύνες, ούτε κατά διάνοια, οπότε με 2 θα είχα 3 παιδάκια!

Αν με ρωτήσεις τώρα, που αποκτήσαμε το παιδάκι μας με κόπο και μετά από 4 χρόνια & είμαι και 40 (& είδα τα ζόρια)... θα αρκεστώ σε άλλο ένα, αν έρθει με το καλό!

Κι εμένα η πεθερά μου είχε δίδυμη αδελφή, αλλά εγώ δίδυμα δεν είδα. Μακάρι να μου είχε έρθει και μια μπουμπού μαζί με τον μικρό μου. Θα ένιωθα σαν να είχα πιάσει το τζακ ποτ.

Με μικρό παιδί πάντως, την ξεκούραση και τον προσωπικό χρόνο, όπως τα ήξερες σαν ελεύθερος, τα ξεχνάς, είτε είναι ένα είτε δέκα, που λέει ο λόγος. Η γονεϊκότητα είναι ένα τραίνο χωρίς γυρισμό. Εκτός αν ανήκεις στην κατηγορία "μας κρατάνε το μωρό οι παππούδες γιατί δουλεύουμε και το παίρνουμε σπίτι το ΣΚ". Υπάρχει και αυτή η version.

Με μικρό παιδί πάντως, την ξεκούραση και τον προσωπικό χρόνο, όπως τα ήξερες σαν ελεύθερος, τα ξεχνάς, είτε είναι ένα είτε δέκα, που λέει ο λόγος. Η γονεϊκότητα είναι ένα τραίνο χωρίς γυρισμό. Εκτός αν ανήκεις στην κατηγορία "μας κρατάνε το μωρό οι παππούδες γιατί δουλεύουμε και το παίρνουμε σπίτι το ΣΚ". Υπάρχει και αυτή η version.

Δεν είμαστε τέτοιοι τύποι, ίσα ίσα, αλλά κι αυτό που λες μου φαίνεται ακραίο. Όλα θέμα καλής οργάνωσης είναι κι αν είσαι τυχερός και δεν έχεις "δύσκολο" παιδάκι, μπόρείς νομίζω να τα βολέψεις,όχι όλα, αλλά πολλά. Σίγουρα δεν έχεις την άνεση να κάνεις πολλά απ' όσα έκανες παλιά, κάνεις όμως άλλα εξίσου ή και περισσότερο όμορφα.

Για να επανέλθουμε πάντως στο θέμα, φέτος που δεν εργάζομαι αφιερώνω το 100% της ενέργειάς μου στις ανάγκες του μικρού, αν υπήρχε κι άλλος ένας (έχουμε και τον πατέρα μου που περιμένει πώς και πώς ν' ακούσει κι αυτός όνομα..) αναγκαστικά θα είχαν το 50% ο καθένας, ίσως και λιγότερο στην αρχή που οι ανάγκες του μωρού θα ήταν πιο πιεστικές.

ΥΓ εκείνες τις ώρες που διάβαζα γαλήνια στον καναπέ δίπλα στο τζάκι όσο ήμουν έγκυος ήξερα πως θα τις νοσταλγήσω λίαν συντόμως...

όταν έχεις ένα εύκολο παιδί, που το ταΐζείς, το αλλάζεις και το κοιμίζεις, μια χαρά σκέφτεσαι το δεύτερο και το τρίτο. όταν όμως κουτουλάς απ΄τη νύστα και δεν σε βοηθάει κανένας στο θέμα του ύπνου εκτός απ' τη μάνα σου που τη βλέπεις το 2μηνο μια φορά και σου λένε οι γύρω πως είναι δικό σου θέμα η αϋπνία και πως εφόσον δεν δουλεύεις δεν θα πρέπει να μιλάς και δεν υπάρχει άνθρωπος ούτε για το σπίτι αλλά μόνο για τα ψώνια και σέρνεσαι κι έρχονται για επίσκεψη ότι ώρα νάναι και σε ξυπνάνε για ν' ανοίξεις, το μόνο που θες είναι ένα κρεβάτι, μακριά απ' το παιδί αν γίνεται. αλλά όχι πολύ μακριά γιατί θηλάζει και σου τα χώνουν και για τον θηλασμό γιατί κανονικά τα μωρά πεινάνε στις 4 ώρες, όχι στις 2 που πεινάει το δικό σου, γιατί δεν ξέρουν πως τα μωρά που θηλάζουν τρώνε ανά 2ωρο και νομίζουν πως δεν φτάνει το γάλα σου, το σκέφτεσαι για δεύτερο, γιατί φοβάσαι μην είναι κι εκείνο σαν το πρώτο και σ' έχει στο πόδι νύχτες αξημέρωτες και οι γύρω σου συνεχίσουν το γουδί, το γουδοχέρι.

όταν έχεις ένα εύκολο παιδί, που το ταΐζείς, το αλλάζεις και το κοιμίζεις, μια χαρά σκέφτεσαι το δεύτερο και το τρίτο. όταν όμως κουτουλάς απ΄τη νύστα και δεν σε βοηθάει κανένας στο θέμα του ύπνου εκτός απ' τη μάνα σου που τη βλέπεις το 2μηνο μια φορά και σου λένε οι γύρω πως είναι δικό σου θέμα η αϋπνία και πως εφόσον δεν δουλεύεις δεν θα πρέπει να μιλάς και δεν υπάρχει άνθρωπος ούτε για το σπίτι αλλά μόνο για τα ψώνια και σέρνεσαι κι έρχονται για επίσκεψη ότι ώρα νάναι και σε ξυπνάνε για ν' ανοίξεις, το μόνο που θες είναι ένα κρεβάτι, μακριά απ' το παιδί αν γίνεται. αλλά όχι πολύ μακριά γιατί θηλάζει και σου τα χώνουν και για τον θηλασμό γιατί κανονικά τα μωρά πεινάνε στις 4 ώρες, όχι στις 2 που πεινάει το δικό σου, γιατί δεν ξέρουν πως τα μωρά που θηλάζουν τρώνε ανά 2ωρο και νομίζουν πως δεν φτάνει το γάλα σου, το σκέφτεσαι για δεύτερο, γιατί φοβάσαι μην είναι κι εκείνο σαν το πρώτο και σ' έχει στο πόδι νύχτες αξημέρωτες και οι γύρω σου συνεχίσουν το γουδί, το γουδοχέρι.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο, οι περισσότεροι σκεφτόμαστε για δεύτερο-τρίτο κλπ. παιδάκι, αφού χρονίσει το προηγούμενο.

Μετά το έτος, νομίζω ότι αποκλείεται να ξυπνάει το θηλάζον μωράκι ανά 2 ώρες λόγω πείνας. Μπορεί να ξυπνάει, αλλά για άλλους λόγους, όχι επειδή πεινάει. Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό.

Αν δεν εχεις σημαντικη βοηθεια (μαμα, πεθερα, αδερφη, φιλη, γυναικα, κλπ) τοτε μην το κανεις γιατι ναι, θα το αδικησεις. Αυτα τα "ολα γινονται" τα ακουω βερεσε. Ναι, γινεται, αλλα θα ειναι και τα δυο παιδια παραμελημενα οπως κι εσυ θα παραμελησεις τον εαυτο σου, το σπιτι σου και τη σχεση με τον αντρα σου.

Τα δυο παιδια δεν ειναι η μαγικη συνταγη για μια χαρουμενη οικογενεια. Η ηρεμια, η αφοσιωση, η αγαπη και η προσοχη ειναι. Αν δεν γινεται να εχεις δυο, μην το κανεις γιατι ειναι κριμα για ολους σας.

Αν δεν εχεις σημαντικη βοηθεια (μαμα, πεθερα, αδερφη, φιλη, γυναικα, κλπ) τοτε μην το κανεις γιατι ναι, θα το αδικησεις. Αυτα τα "ολα γινονται" τα ακουω βερεσε. Ναι, γινεται, αλλα θα ειναι και τα δυο παιδια παραμελημενα οπως κι εσυ θα παραμελησεις τον εαυτο σου, το σπιτι σου και τη σχεση με τον αντρα σου.

Τα δυο παιδια δεν ειναι η μαγικη συνταγη για μια χαρουμενη οικογενεια. Η ηρεμια, η αφοσιωση, η αγαπη και η προσοχη ειναι. Αν δεν γινεται να εχεις δυο, μην το κανεις γιατι ειναι κριμα για ολους σας.

Συμφωνώ απολυτα. Δεν γινονται όλα. Κατι πρεπει να θυσιασεις. Εδω με ένα και χωρις βοηθεια δεν φτανει το 24ωρο. Και χρονος για τον εαυτό μου καθόλου. Η ρίζα έχει φτασει μεχρι τη μεση του μαλλιου γιατί δεν υπαρχει καποιος να κρατησει το μωρό για να παω κομμωτηριο. Με δυο παιδια ο χρόνος θα συρρικνώνεται ακομα περισσοτερο. Και αν δουλευεις κιόλας καποια στιγμή στο μελλον εκει είναι τα ζορια.

Και μεχρι να χρονισει το μωρό έχεις να παλεψεις την αυπνια (ειδικά αν θηλαζεις που για μενα είναι αδιαπραγματευτο) και την αντίδραση του μεγαλυτερου. Χρειάζεται, κατ΄ εμε, απαραίτητα βοηθεια στο 2ο, αλλιως δεν βγαινει.

Επιπλέον ο μπεμπακος μου θέλει αγκαλια (και μαλιστα της μαμας) για να κοιμηθεί, όταν ξυπνήσει αλλα και πολλες φορές κατά τη διαρκεια της ημερας χρειάζεται να τον σηκωνεις. Μεχρι ενός έτους δε ήθελε ακομα περισσοτερη. Δεν είμαι της άποψης ότι το κακομαθαίνεις αν το παιρνεις αγκαλια. Τι γινεται λοιπόν όταν εισαι εγκυος κ δεν μπορεις να το παρεις αγκαλια μηπως διακινδυνεύσεις την εγκυμοσυνη σου, δεν το αδικεις;

Ναι, το να μεγαλώνει κανείς παιδί-παιδιά δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, φυσικά έχει κούραση, αυπνία, προσωπικές θυσίες κτλ. Το να μη θέλει κανείς να κάνει δεύτερο παιδάκι για τους παραπάνω λόγους, είναι φυσικά σεβαστό κι εφόσον νιώθει έτσι, είναι καλύτερα να μην προχωρήσει.

Αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι απαραίτητη η βοήθεια για να έχει κανείς δυο παιδιά. Επιθυμητή ναι, απαραίτητη όχι. Εξαρτάται βέβαια κι από τις αντοχές του καθένα κι από το πόσο πολύ το θέλει.

Και σίγουρα δε βρίσκω παραμελημένα όσα παιδιά έχουν ένα αδερφάκι. Μ αυτή τη λογική μόνο τα μοναχοπαίδια θα ήταν ψυχικά υγιή άτομα. Κατα τη γνώμη μου ένα παιδί όταν αποκτά αδερφάκι, δε χάνει την προσοχή των γονιών, απλά μαθαίνει ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου και κάποιες φορές πρέπει να κάνει πίσω τις ανάγκες του για τις ανάγκες του αδερφού του. Αυτό για μένα δεν είναι καθόλου κακό,αντίθετα είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθει τι θα πει συμβίωση και αγάπη.

Αν δεν εχεις σημαντικη βοηθεια (μαμα, πεθερα, αδερφη, φιλη, γυναικα, κλπ) τοτε μην το κανεις γιατι ναι, θα το αδικησεις. Αυτα τα "ολα γινονται" τα ακουω βερεσε. Ναι, γινεται, αλλα θα ειναι και τα δυο παιδια παραμελημενα οπως κι εσυ θα παραμελησεις τον εαυτο σου, το σπιτι σου και τη σχεση με τον αντρα σου.

Τα δυο παιδια δεν ειναι η μαγικη συνταγη για μια χαρουμενη οικογενεια. Η ηρεμια, η αφοσιωση, η αγαπη και η προσοχη ειναι. Αν δεν γινεται να εχεις δυο, μην το κανεις γιατι ειναι κριμα για ολους σας.

Ως κλασσικη δικηγορος του διαβολου θα διαφωνησω 1000% με αυτη την αποψη (και της marianS)...ΜΠΟΡΕΙΣ χωρις βοηθεια νε μεγαλωνεις και 2 και 3 παιδια, και η ριζα να ειναι οπως πρεπει και να κανεις και το μπανιο σου και να τα βρισκεις με τον αντρα σου, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙς ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ πως θα κουραζεσαι...σιγουρα χωρις να κουραστεις δε γινεται, αν ολη την ωρα σκεφτεσαι ποτε θα ξεκουραστεις οκ, δεν πας ουτε για 1ο παιδι, αν θεωρησεις πως η ζωη σου ειναι ενα ΔΙΑΡΚΕΣ αλλα ευχαριστο τρεξιμο πας και για 5ο....ολα λοιπον για μεινα εξαρτωνται απο τη δικη μας εσωτερικη δυναμη....και ολα τα αλλα ειναι απλες δικαιολογιες επειδη στην ουσια δε θελουμε επομενο παιδι, αλλα ουτε και να χασουμε τη βολη μας

 

Για να επανέλθουμε πάντως στο θέμα, φέτος που δεν εργάζομαι αφιερώνω το 100% της ενέργειάς μου στις ανάγκες του μικρού, αν υπήρχε κι άλλος ένας (έχουμε και τον πατέρα μου που περιμένει πώς και πώς ν' ακούσει κι αυτός όνομα..) αναγκαστικά θα είχαν το 50% ο καθένας, ίσως και λιγότερο στην αρχή που οι ανάγκες του μωρού θα ήταν πιο πιεστικές.

Στο θέμα παιδιά τα μαθηματικά που γνωρίζουμε δεν ισχύουν κατά τη γνώμη μου. Δε χωρίζεται η αγάπη και η ενέργεια 50-50. Δίνεις 100 και στα δύο, είναι από τα πράγματα που όσο κα να δώσεις το απόθεμα δε μειώνεται. Τουλάχιστον έτσι το βιώνω εγώ. Για να σας δώσω πρακτικά παραδείγματα, εκεί που θα διάβαζες για ένα παιδί παραμυθάκι, οι ακροατές γίνονται δύο. Στα επιτραπέζια προστίθεται άλλος ένας παίκτης. Κάποια βράδια στο κρεβατι στριμώχνεσαι με δυο ανθρωπάκια αντί για ένα. Κι εκεί που θα φιλούσες ένα μάγουλο, φιλάς δύο, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να μειωθούν τα φιλάκια της μαμάς!

...σιγουρα χωρις να κουραστεις δε γινεται, αν ολη την ωρα σκεφτεσαι ποτε θα ξεκουραστεις οκ, δεν πας ουτε για 1ο παιδι, αν θεωρησεις πως η ζωη σου ειναι ενα ΔΙΑΡΚΕΣ αλλα ευχαριστο τρεξιμο πας και για 5ο....ολα λοιπον για μεινα εξαρτωνται απο τη δικη μας εσωτερικη δυναμη....και ολα τα αλλα ειναι απλες δικαιολογιες επειδη στην ουσια δε θελουμε επομενο παιδι, αλλα ουτε και να χασουμε τη βολη μας

Love4, μπορείς ολη την ωρα να σκεφτεσαι πότε θα ξεκουραστείς, απλά χωρίς τελικά να ξεκουράζεσαι, η σκέψη τζάμπα ειναι .

Δικαιολογιες δεν νομιζω να ειναι (σε ποιον άραγε πρέπει να δικαιολογηθούμε για το πόσα παιδιά θα κανουμε).

Και η βολή του καθενός ειναι διαφορετική, εξαρτάται από τον χαρακτήρα μας και τις δυναμικές που αναπτύσσονται μεσα στην οικογένεια.

Να, ακόμα και η εσωτερική δυναμη, που λες κι εσυ, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, οι ψυχικές αντοχές δεν ειναι ολες μια κοψιά.

Και μαζι με αυτά βάλε και την εξωτερική δυναμη που μας κραταει ορθιους.

Πάντως, Supergirl77, νομιζω οτι εχεις ολες τις αμφιβολιες που εχουν οι μαμαδες με τοσο μικρο μωρό. Δεν μπορείς να φανταστεις να ασχολείσαι ουτε δευτερόλεπτο λιγοτερο μαζι του.

Όπως διαβαζω τους προβληματισμους σου, θα ελεγα ότι αυτο θα σου περάσει με εναν από τους εξής δυο τρόπους : α) όσο ακόμα προβληματίζεσαι, η φύση θα σε βγάλει από τον προβληματισμό ή β) περνώντας ο καιρός και όσο θα μεγαλώνει ο μικρός σου θα νιωσεις "ετοιμη" για ενα δευτερο μωρό

Love4, μπορείς ολη την ωρα να σκεφτεσαι πότε θα ξεκουραστείς, απλά χωρίς τελικά να ξεκουράζεσαι, η σκέψη τζάμπα ειναι .

Aυτο που θελω να πω ειναι πως αν ολη την ωρα σκεφτεσαι ποτε θα ξεκουραστεις τοτε ειναι καλυτερα να μην κανεις επομενο παιδι

Δικαιολογιες δεν νομιζω να ειναι (σε ποιον άραγε πρέπει να δικαιολογηθούμε για το πόσα παιδιά θα κανουμε).

Εννοω τις δικαιολογιες που λεμε μεταξυ μας συζητωντας

Και η βολή του καθενός ειναι διαφορετική, εξαρτάται από τον χαρακτήρα μας και τις δυναμικές που αναπτύσσονται μεσα στην οικογένεια.

Να, ακόμα και η εσωτερική δυναμη, που λες κι εσυ, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, οι ψυχικές αντοχές δεν ειναι ολες μια κοψιά.

Και μαζι με αυτά βάλε και την εξωτερική δυναμη που μας κραταει ορθιους.

Ακριβως τα ιδια λεμε

 

Πάντως, Supergirl77, νομιζω οτι εχεις ολες τις αμφιβολιες που εχουν οι μαμαδες με τοσο μικρο μωρό. Δεν μπορείς να φανταστεις να ασχολείσαι ουτε δευτερόλεπτο λιγοτερο μαζι του.

Όπως διαβαζω τους προβληματισμους σου, θα ελεγα ότι αυτο θα σου περάσει με εναν από τους εξής δυο τρόπους : α) όσο ακόμα προβληματίζεσαι, η φύση θα σε βγάλει από τον προβληματισμό ή β) περνώντας ο καιρός και όσο θα μεγαλώνει ο μικρός σου θα νιωσεις "ετοιμη" για ενα δευτερο μωρό

η γ) οσο περναει ο καιρος θα σκεφτεσαι "που να ξαναμπλεκω τωρα με μωρα πανες, αυπνιες κλπ , μια χαρα ειμαστε κι ετσι"

η γ) οσο περναει ο καιρος θα σκεφτεσαι "που να ξαναμπλεκω τωρα με μωρα πανες, αυπνιες κλπ , μια χαρα ειμαστε κι ετσι"

...μπα, για την περίπτωση της supergirl77 δεν νομιζω οτι παιζει αυτό, αφού οι ενδοιασμοί της αφορούν στο μωράκι που εχει τωρα και οχι στο αν θα αντεξει η ιδια (ε, ψιτ, θεματοθέτρια, ωραία μιλάω για σενα λες και δεν εισαι μπροστά,ε? )

Ως κλασσικη δικηγορος του διαβολου θα διαφωνησω 1000% με αυτη την αποψη (και της marianS)...ΜΠΟΡΕΙΣ χωρις βοηθεια νε μεγαλωνεις και 2 και 3 παιδια, και η ριζα να ειναι οπως πρεπει και να κανεις και το μπανιο σου και να τα βρισκεις με τον αντρα σου, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙς ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ πως θα κουραζεσαι...σιγουρα χωρις να κουραστεις δε γινεται, αν ολη την ωρα σκεφτεσαι ποτε θα ξεκουραστεις οκ, δεν πας ουτε για 1ο παιδι, αν θεωρησεις πως η ζωη σου ειναι ενα ΔΙΑΡΚΕΣ αλλα ευχαριστο τρεξιμο πας και για 5ο....ολα λοιπον για μεινα εξαρτωνται απο τη δικη μας εσωτερικη δυναμη....και ολα τα αλλα ειναι απλες δικαιολογιες επειδη στην ουσια δε θελουμε επομενο παιδι, αλλα ουτε και να χασουμε τη βολη μας

Για να υποστηρίξω τη συναδέλφισσα!

Η βοήθεια του μπαμπά γιατί δεν αναφέρεται;

Τα παιδιά δεν είναι πάντα μωρά.

Ακόμα και ένα παιδί να έχει κάποιος, ΔΕΝ θα επιστρέψουν ποτέ τα χρόνια ανεμελιάς που ζήσαμε πριν αποκτήσουμε παιδί. Αν ελπίζουμε να τα αναστήσουμε, εξ ορισμού παραμελούμε το παιδί.

Συνέχεια μιλάμε για το δικαίωμα του παιδιού να αποφασίζει μόνο του αλλά στην πράξη πόσο υπολογίζουμε το δικαίωμα / ανάγκη του κάθε ανθρώπου να πορευτεί στη ζωή με έναν αδερφό-αδερφή, που θα είναι εκεί, όταν εμείς φύγουμε (και κανείς δεν ξέρει πόσο κοντά ή όχι είναι αυτή η μέρα...).

Συγνώμη βρε κορίτσια, δεν είδα την ειδοποίηση ότι είχα νέες απαντήσεις στο θέμα!

Να ξεκαθαρίσω πως η συζήτηση γίνεται σε "θεωρητικό" επίπεδο, κατά βάθος ξέρω πως θέλω ακόμα ένα παιδάκι, απλά κάπως έτσι ένιωθα και πριν μείνω έγκυος στον μπέμπη.. Όπως και να 'χει η ανταλλαγή απόψεων δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, διαβάζω πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και σας ευχαριστώ όλες!

Οι αντοχές μου πάντως αποδείχθηκαν μεγαλύτερες απ' όσο νόμιζα, όπως και η υπομονή μου. Έχοντας φιλικές οικογένειες που προσπαθούν καιρό για παιδάκι κι έχοντας περάσει δύσκολα στην προσωπική μου ζωή μέχρι που γνώρισα τον άντρα μου νιώθω απίστευτα ευλογημένη που μας ήρθαν όλα τόσο εύκολα όσον αφορά την εγκυμοσύνη και το μωρό. αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην έχω παραπονεθεί (ούτε ενδόμυχα) ποτέ ως τώρα, ακόμα κι όταν ξυπνάω 25 φορές μέσα στη μαύρη νύχτα για να δώσω την πιπίλα και ο σύζυγος ροχαλίζει μακάρια. Μπορεί να σκουντουφλάω, μπορεί να νοσταλγώ τις εποχές που θεωρούσα το 9πμ πρωινό ξύπνημα, ποτέ όμως δεν παραπονέθηκα, ακόμα κι όταν έβαλα τα κλάματα απ' την εξάντληση, γιατί δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτό που ζω.

Είμαι από τις τυχερές βέβαια που έχουν βοήθεια (γονείς έναν όροφο μακριά), άλλος ένας λόγος να νιώθω ευγνώμων. Α, και η βοήθεια του μπαμπά δεν αναφέρεται γιατί είναι διαθέσιμη υπό όρους: όταν δεν είναι κουρασμένος, κατά κύριο λόγο, έχει και όρεξη να βοηθήσει με τον μικρό. Ευτυχώς όσο μεγαλώνει έχουν πιο πολλά πράγματα να κάνουν μαζί, οπότε τουλάχιστον τον απασχολεί για λίγο παίζοντας να κάνω καμια δουλειά. Για νύχτα και ξύπνημα ούτε λόγος βέβαια - δεν δουλεύω φέτος, οπότε επωμίστηκα τα πάντα και τώρα "δεν τα καταφέρνει", άρα δεν μπαίνει στην διαδικασία καν! Βολικό...

ΥΓ είδα τις προάλλες ένα βίντεο με δυο μπόμπιρες πασαλειμμένους απ' την κορφή ως τα νύχια με μπογιά, που συνεννοούνταν με τα μάτια όσο τους "μάλωνε" ο μπαμπάς τους (ώσπου τον έπιασαν κι αυτόν τα γέλια) κι έλιωσα... Θα ήταν ωραιο να έχει κι ο δικός μου έναν αδερφούλη να κάνουν αταξίες μαζί, να νιώσει αυτο το δέσιμο!

ΥΓ2 skountoufla ευχαριστώ για τα καλά λόγια!

καλημερα!!! εχω δυο αγορια με 2 χρονια ακριβως διαφορα. στην ερωτηση αν θα αδικησεις τον πρωτο η απαντηση ειναι απο τη δικη μ εμεπιρια τουλαχιστον ειναι ναι..εμενα αδικηθηκε τους τελευταιους μηνες της εγκυμοσυνης που ειχα κοιλαρα κ δε μπορουσα να παιξω μαζι του οσο κ οπως ηθελε.στην συνεχεια ειχα την τυχη να εχω ενα πολυ ησυχο κ καλοβολο μωρο οποτε για ενα σχεδον χρονο ολα ηταν μια χαρα. μολις ξεπεταχτηκε ο μικρος αρχισε να αδικειται ο μεγαλος στην διεκδικηση καθως πολλες φορες επρεπε να κανει πισω εκεινος για να μην κλαιει ο μικρος.κλειστηκε και μεσα στο σπιτι επειδη ο μικρος ηταν μικρος για βγει εξω με λιγο κρυο η χωρις ηλιο..επισης δεν μπορουσε να παιξει με παιχνιδια επικινδυνα για τον μικρο πλαστελινες ψαλιδια κολλες..φετος ειμαστε καλυτερα ο μεγαλος παει προνηπιο αρα εκει παιζει με τα συνομιληκα του και μετα εχει τον κολλητο του οπως τον αποκαλει στο σπιτι. να ξερεις βεβαια πως και το 2 αδικειται καθοτι εχει παντα σαν μετρο συγκρισης τον μεγαλο.τα συγκρινεις εστω κ αθελα εστω κ υποσυνειδητα.σε ο,τι αφορα την αγαπη ειναι η ιδια διπλασιαζεται σιγουρα.εστω κ να μην την νιωσεις κατευθειαν. ευχομαι να σου ερθουν ολα καλα κ οπως τα θελετε! (επισης η κουραση διπλασιαζεται να εισαι σιγουρη..τον περασμενο χρονο τα επαιξα.!)

[quote name=Jocelyn;2749120

Τα δυο παιδια δεν ειναι η μαγικη συνταγη για μια χαρουμενη οικογενεια. Η ηρεμια' date=' η αφοσιωση, η αγαπη και η προσοχη ειναι. Αν δεν γινεται να εχεις δυο, μην το κανεις γιατι ειναι κριμα για ολους σας.[/quote]

Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό: τα δύο παιδιά δεν είναι η μαγική συνταγή για να είναι μια οικογένεια ευτυχισμένη, η ηρεμία, η αγάπη, ισορροπία είναι.

Μια οικογένεια μπορεί να τα έχει αυτά με ένα παιδί (κάποιοι μπορεί και με κανένα βέβαια), άλλη με δύο και άλλη με περισσότερα.

Από όλες αυτές τις οικογένειες βγαίνουν οι υγιη, ευτυχισμένα και ισορροπημένα άτομα αν υπάρχουν οι προυποθέσεις ηρεμίας, ασφάλειας, αγάπης και προσοχής στην οικογένεια άσχετα με τα πόσα άτομα την απαρτίζουν.

καλημερα!!! εχω δυο αγορια με 2 χρονια ακριβως διαφορα. στην ερωτηση αν θα αδικησεις τον πρωτο η απαντηση ειναι απο τη δικη μ εμεπιρια τουλαχιστον ειναι ναι..εμενα αδικηθηκε τους τελευταιους μηνες της εγκυμοσυνης που ειχα κοιλαρα κ δε μπορουσα να παιξω μαζι του οσο κ οπως ηθελε.στην συνεχεια ειχα την τυχη να εχω ενα πολυ ησυχο κ καλοβολο μωρο οποτε για ενα σχεδον χρονο ολα ηταν μια χαρα. μολις ξεπεταχτηκε ο μικρος αρχισε να αδικειται ο μεγαλος στην διεκδικηση καθως πολλες φορες επρεπε να κανει πισω εκεινος για να μην κλαιει ο μικρος.κλειστηκε και μεσα στο σπιτι επειδη ο μικρος ηταν μικρος για βγει εξω με λιγο κρυο η χωρις ηλιο..επισης δεν μπορουσε να παιξει με παιχνιδια επικινδυνα για τον μικρο πλαστελινες ψαλιδια κολλες..φετος ειμαστε καλυτερα ο μεγαλος παει προνηπιο αρα εκει παιζει με τα συνομιληκα του και μετα εχει τον κολλητο του οπως τον αποκαλει στο σπιτι. να ξερεις βεβαια πως και το 2 αδικειται καθοτι εχει παντα σαν μετρο συγκρισης τον μεγαλο.τα συγκρινεις εστω κ αθελα εστω κ υποσυνειδητα.σε ο,τι αφορα την αγαπη ειναι η ιδια διπλασιαζεται σιγουρα.εστω κ να μην την νιωσεις κατευθειαν. ευχομαι να σου ερθουν ολα καλα κ οπως τα θελετε! (επισης η κουραση διπλασιαζεται να εισαι σιγουρη..τον περασμενο χρονο τα επαιξα.!)

Και εγώ για αυτούς τους λόγους είπα ότι θα αδικήσεις το πρώτο και ίσως και το δεύτερο όπως σωστά λες, αν είναι τόσο κοντινές οι ηλικίες....ούτε λόγος φυσικά για την αγάπη, αυτή δίνεται απλώχερα σε όλα τα παιδιά σου (φαντάζομαι βέβαια δε το ξέρω και δε θα το μάθω κιόλας)

Για αυτόν ακριβώς το λόγο, οι περισσότεροι σκεφτόμαστε για δεύτερο-τρίτο κλπ. παιδάκι, αφού χρονίσει το προηγούμενο.

Μετά το έτος, νομίζω ότι αποκλείεται να ξυπνάει το θηλάζον μωράκι ανά 2 ώρες λόγω πείνας. Μπορεί να ξυπνάει, αλλά για άλλους λόγους, όχι επειδή πεινάει. Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό.

σωστά τα λες, πριν το έτος ξυπνούσε για να παίξει, δεν ήθελε να θηλάσει, αλλά χόρταινε ύπνο και ξυπνούσε μέσα στη μαύρη τη νύχτα γιατί ήθελε να παίξει, με την σκιά του στον διάδρομο, με την κουρτίνα στο δωμάτιό του, με το αυτοκόλλητο στον τοίχο. δεν υπήρχαν παιχνίδια στο δωμάτιο και μ' εξαίρεση τον διάδρομο δεν είχε πουθενά αλλού να πάει αλλά ξυπνούσε. δεν μπορούσα να σηκωθώ αλλά δεν μπορούσα και να κοιμηθώ. μετά από 2 ώρες περίπου κι αφού μου είχε βγει εντελώς ο ύπνος μπορούσα να τον μαζέψω για να ξανακοιμηθεί. εκείνος ξανακοιμόταν, εγώ παρίστανα την κουκουβάγια και στις 7-8 το πρωί είχαμε εγερτήριο. αλλά στις 11 ήταν πτώμα και το έκοβε στον ύπνο για 2-3 ώρες, ούτε σ' εκείνη τη φάση κοιμόμουν, κουκουβάγια και πάλι. κι αυτό πήγε για 10 μήνες περίπου. καλό ε;;;

εγω ειμαι εγκυος και ο πρωτος μου γιος ειναι 2/5 χρονων.δυστυχως νιωθω οτι τον αδικω και πολυ.δεν μπορω να κανω μαζι του οσα καναμε και στεναχωριεμαι απιστευτα.Ασε που το παιδι εχει κανει τρομερα πισογυρισματα στη συμπεριφορα του που ξερω οτι οφειλονται στο γεγονος οτι καταλαβαινει οτι η μαμα εχει αλλο μωρακι στη κοιλια της.

εγω ειμαι εγκυος και ο πρωτος μου γιος ειναι 2/5 χρονων.δυστυχως νιωθω οτι τον αδικω και πολυ.δεν μπορω να κανω μαζι του οσα καναμε και στεναχωριεμαι απιστευτα.Ασε που το παιδι εχει κανει τρομερα πισογυρισματα στη συμπεριφορα του που ξερω οτι οφειλονται στο γεγονος οτι καταλαβαινει οτι η μαμα εχει αλλο μωρακι στη κοιλια της.

Σε αυτες τις περιπτωσεις βοηθαει να σκεφτεις πως ολα αυτα ειναι παροδικα...ο καιρος αυτος ειναι λιγο δυσκολος αλλα να ξερεις πως αν "δεις στο μελλον" ολα αυτα θα τα θυμασαι ως μια γλυκια αναμνηση

Σε αυτες τις περιπτωσεις βοηθαει να σκεφτεις πως ολα αυτα ειναι παροδικα...ο καιρος αυτος ειναι λιγο δυσκολος αλλα να ξερεις πως αν "δεις στο μελλον" ολα αυτα θα τα θυμασαι ως μια γλυκια αναμνηση

Μακάρι να είναι έτσι - φίλος με παιδιά φοιτητές πια μας έλεγε χτες πως η γυναίκα του έχει ακόμα τύψεις που δεν μπορούσε να πάρει τη μια της κόρη αγκαλιά όταν ήταν έγκυος (έναν χρόνο μετά) στην επόμενη ή όταν της ζητούσε αργότερα αγκαλιές αλλά αυτή έπρεπε να έχει στα χέρια το μωρό. .

Η ψυχολογία σε συνδυασμό με το πάρτυ που κάνουν οι ορμόνες και την κούραση δεν μπορεί εύκολα να προβλεφθεί υποθέτω. Μένει να κάνει η καθεμία από εμάς ό,τι καλύτερο μπορεί.

εμένα μου έπεσε βαριά η καλογερική κορίτσια... μου βγήκε ζωηρός ο μπέμπης και το σκέφτομαι πολύ για δεύτερο, ενώ πριν κάνω τον μικρό, το θεωρούσα αυτονόητο!!

μάλλον θα κάνω όμως, και θα το κάνω για το γιο μου. Για να έχει ένα συγγενή, ένα στήριγμα, να αλληλεπιδρά μαζί του και να αλληλοβοηθιούνται!

Περιττό να σας πω πώς ο άντρας μου θέλει τρία... και του λέω ναι, αν θέλεις να πάρω τα βουνά οκ!!

Πάντως αν κάνω θα τα κάνω κοντά κοντά για να μην έχουμε πολλές ζήλιες. ακόμη θυμάμαι το απύθμενο μίσος που έτρεφα για την αδερφή μου, μόνο και μόνο επειδή υπήρχε (έχουμε 7 χρόνια διαφορά)

Εγω παντως, αν έκανα 2ο (που δεν θα κανω) θα αδικουσα σιγουρα το 2ο που δεν θα ήξερε π.χ. αγκαλια 20ωρες το 24ωρο, όπως ήταν ο μικρός μου. Και σιγουρα θα πλήρωνα γυναικα να αναλαβει το μωρό, πέρα από το θηλασμο για να εχω χρόνο για τον μεγαλο που είναι η αδυναμια μου και επειδή δεν θα ήθελα να χασει αυτά που ειχε μεχρι τωρα από τη μαμα. Ετσι τουλάχιστον αισθανομαι, δεν ξερω στην πραξη...

εμένα μου έπεσε βαριά η καλογερική κορίτσια... μου βγήκε ζωηρός ο μπέμπης και το σκέφτομαι πολύ για δεύτερο, ενώ πριν κάνω τον μικρό, το θεωρούσα αυτονόητο!!

μάλλον θα κάνω όμως, και θα το κάνω για το γιο μου. Για να έχει ένα συγγενή, ένα στήριγμα, να αλληλεπιδρά μαζί του και να αλληλοβοηθιούνται!

 

Περιττό να σας πω πώς ο άντρας μου θέλει τρία... και του λέω ναι, αν θέλεις να πάρω τα βουνά οκ!!

 

Πάντως αν κάνω θα τα κάνω κοντά κοντά για να μην έχουμε πολλές ζήλιες. ακόμη θυμάμαι το απύθμενο μίσος που έτρεφα για την αδερφή μου, μόνο και μόνο επειδή υπήρχε (έχουμε 7 χρόνια διαφορά)

Μακαρι να ταν έτσι παντα όπως τα εχουμε στο μυαλό μας. Εδώ δυστυχως γυρω μου έχω 10 αρνητικά παραδείγματα με αδερφια και 1-2 θετικά. Κατ΄ εμε λοιπόν αυτό περι αλληλοβοήθειας είναι σπανιο