ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ & ΑΣΧΗΜΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ

κοριτσια καλησπερα

χαιρομαι που βρηκα το θεμα σας γαιτι ειχα αρχισει να αγχωνομαι

ειμαι εγκυος και εδω και 1 βδομαδα εχω παθει καταθλιψη,δεν θελω τον αντρα μου διπλα μου καθολου ,ουτε να του μιλαω ουτε να τον κοιταω

 

μου μιλησε αποτομα πριν 2 βδομαδες και ακομα νιωθω χαλια γ αυτο,που ο ερημος πρωτη φορα ηταν αλλα μ εχει παρει απο κατω

καπνιζει και νευριαζω γιατι ενω οταν μαθαμε οι ειμαι εγκυος ειπε δεν θ ξανακαπνισει μεσα σπιτι τωρα που κ που αναβει τσιγαρο οταν ειμαι σ αλλο δωματιο αλλα εγω οπως εινια φυσικο τ μυριζω και πραγματικα οταν τ αναβει τον σιχαινομαι γιατι νιωθω οτι δεν τ νοιαζει που μπορει ν κανει κακο στο μωρο μας

δεν μπορω ν καταλαβω τ επαθα,πριν μια βδομαδα τον λατρευα και ολο γελαγαμε και τωρα δεν τ θελω διπλα μου

παροδικα ειναι αυτα κι εγω αυτα παθαινω με το τσιγαρο και τωρα που δεν ειμαι πια εγκυος,,,ποτε τον λατρευω ποτε μου ερχεται να του ανοιξω το κεφαλι,,,αυτο στα φυσιολογικα μου,,,οταν ημουν εγκυος ακομα πιο πολυ,,,περναει μην ανησυχεις υπομονη

Γεια σας κορίτσια,

Έχω κλείσει την 29η βδομάδα και έχω μπεί στην 30η.

Νοιώθω ότι δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, νοιώθω συνεχώς κουρασμένη, δεν έχω όρεξη να δω κανέναν. Νοιώθω άσχημα για την εικόνα μου, αλλά και για όσα δεν κάνω και τόσο "σωστά" στην εγκυμοσύνη μου.

Με στενοχωρεί το γεγονός ότι νοιώθω σαν να έχω μπει σε λήθαργο και έχω αδρανοποιήθει.

Ξέρω ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά, γιατί λόγω του ότι είναι το πρώτο μου παιδάκι, πρέπει να αποδεχτώ και να προσαρμοστώ σε πολύ δυνατές και βαθιές αλλαγές στη ζωή μου, στο σώμα μου, στην ψυχολογία μου... Και μη παρεξηγηθώ, χαίρομαι πάρα πολύ για την ψυχή που κινείται μέσα μου, και ανυπομονώ να γεννηθεί υγιές πάνω από όλα.

Φαντάζομαι ότι υπάρχουν κι άλλες κοπέλες που βρίσκονται σε παρόμοια ψυχολογική κατάσταση...ε;

Ειναι λογικο να νιωθουμε ετσι γιατι περα απ τις ορμονες που κανουν παρτυ οπως ειπε πρεπει να προσαρμοστουμε σε καινουργιες καταστασεις σωματικες και ψυχολογικες.Εγω παθαινω και κρισεις πανικου απ τις σκεψεις και μονο.Δεν εισαι η μονη που νιωθεις ετσι και απ οτι λενε οσες μανουλες εχουν γεννησει μολις γεννησουμε θα μας φυγουν ολα.Καλη συνεχεια να χεις και να σκεφτεσαι οσο πιο θετικα μπορεις....

Macorina ένιωθα κάπως έτσι κι εγώ, ακριβώς αυτό που λες ότι είχα 'αδρανοποιηθεί'. Το χαζό από πλευράς μου ωστόσο, ήταν ότι νόμιζα (ποιός ξέρει γιατί) ότι αφού γεννήσω θα επανέλθουν όλα όπως ήταν και απλώς θα έχω και το υπέροχο μωράκι μου μαζί και τί καλά τί ωραία! Δυστυχώς βέβαια δεν είναι έτσι όταν έχεις βρεφάκι, είσαι πολύ πιο περιορισμένη για κάποιο διάστημα. Οπότε τώρα μετανιώνω που στην εγκυμοσύνη -βαριόμουνα - να κάνω πράγματα.

Γι αυτό θα πρότεινα να ευχαριστηθείς αυτό το διάστημα γιατί μετά έρχονται άλλα - που αναλόγως βέβαια πως τα ζει κανείς - άλλο ς πιο δύσκολα άλλος πιο εύκολα, αλλα όσο να 'ναι μια δυσκολία την έχουν.

Κορίτσια, ευχαριστώ πολυ για την υποστήριξη.

Είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις ότι υπάρχουν κι άλλα άτομα που νοιώθουν το ίδιο.

Αντιλαμβάνομαι το θέμα των ορμονών, και το βιολογικό μέρος της υπόθεσης. Επίσης, σίγουρα παίζει ρόλο το γεγονός ότι ακόμα δουλεύω, και η κούραση είναι λογική, αλλά κοντεύω να βγώ σε άδεια. Ευτυχώς.

Μακάρι να ανακτήσω γρήγορα την ενέργειά μου μετά τη γέννα, και ας μην μπορώ να κάνω όλα αυτά που θέλω. Θα έρθει η στιγμή που θα επανέλθουν οι ισορροπίες αργά ή γρήγορα.

Να 'στε καλά κορίτσια...

Τωρα τι να πω και εγω με τοσα που εχω διαβασει αλλα γι καποιες απο εμας δεν ειναι κ η καλυτερη φαση η εγκυμοσυνη!!!ειμαι στη 15 εβδ. και μιλαμε δεν αντεχω καποιες φορες απο το κλαμα αφου φοβαμαι μη παθω και τιποτα αλλο μετα τη γεννα!!

Εγω εχω λαλησει γιατι απ την αρχη λογω εξωσωματικης ειμαι στη μαμα μου κ καταλαβαινω τωρα οτι αυτα που ελεγε ο γιατρος οτι θα σε αφησω να πας σπιτι σου, θα σε αφησω να πηγαινεις βολτες ηταν ολα ετσι για να περναει ο καιρος!

Πηγα εχθες ολα καλα και του λεω να παω για ενα καφε με τον αντρα μου εξω ή για φαγητο και μου λεει τι να τις κανεις τις βολτες θα ερχεσαι εδω στο ιατρειο!Ελεος!Μια χαρα ολα με το μωρο αλλα κατσε μεσα!!!!!!!!!!!!!!

Πως θα τη βγαλω ως το τελος??????

Τωρα τι να πω και εγω με τοσα που εχω διαβασει αλλα γι καποιες απο εμας δεν ειναι κ η καλυτερη φαση η εγκυμοσυνη!!!ειμαι στη 15 εβδ. και μιλαμε δεν αντεχω καποιες φορες απο το κλαμα αφου φοβαμαι μη παθω και τιποτα αλλο μετα τη γεννα!!

Εγω εχω λαλησει γιατι απ την αρχη λογω εξωσωματικης ειμαι στη μαμα μου κ καταλαβαινω τωρα οτι αυτα που ελεγε ο γιατρος οτι θα σε αφησω να πας σπιτι σου, θα σε αφησω να πηγαινεις βολτες ηταν ολα ετσι για να περναει ο καιρος!

Πηγα εχθες ολα καλα και του λεω να παω για ενα καφε με τον αντρα μου εξω ή για φαγητο και μου λεει τι να τις κανεις τις βολτες θα ερχεσαι εδω στο ιατρειο!Ελεος!Μια χαρα ολα με το μωρο αλλα κατσε μεσα!!!!!!!!!!!!!!

Πως θα τη βγαλω ως το τελος??????

Δεν το καταλαβα! δεν σε αφηνει ο γιατρος σου να βγεις; Σε θελει η κλεισμενη στο σπιτι ή αν βγεις να πας στο ιατρειο του; Εξηγησέ το μας καλυτερα.

renata μήπως είσαι η κοπέλα που είχε σκάλες σπίτι της και μετακόμισε στης μαμάς της?

Κι γω δεν κατάλαβα με ποιά λογική σε δεσμεύει τόσο ο γιατρός στο θέμα εξόδου

Αλλάζει κάτι με την εξωσωματική? Εχεις δίδυμη κύηση?

καλη σας ημερα.

Ο προβληματισμος μου εδω και λιγο καιρο ειναι αν θα προχωρησω σε δευτερη εγκυμοσυνη δεδομενου οτι στην πρωτη εγκυμοσυνη τιποτα,πραγματικα τιποτα δε με ευχαριστουσε...ολα ηταν μαυρα.

Αυτο εξαλειφθηκε με το που γεννησα και εχω ενα καταπληκτικο αγορακι..με το οποιο δε σταματαω να ασχολουμαι οταν δεν ειμαι στη δουλεια και ειμαι σπιτι.

Καναμε σχεδια με το συζυγο μου να κανουμε και δευτερο παιδακι αλλα μονο στη σκεψη της εγκυμοσυνης (γιατι ηρθε η στιγμη που το "προγραμματιζαμε")...και οτι δε θα εχω ορεξη για τιποτα,ουτε να παιξω με το παιδι μου αλλα ουτε και να μιλαω στο συζυγο μου,μου εχει γινει πραγματικα εμμονη και δεν ξερω τι πραγματικα να κανω..και αν το κανω θα το κανω μονο για το παιδι μου...δεν ξερω αν πραγματικα μπορω να αντεξω για δευτερη φορα ολο αυτο το ψυχολογικο θριλερ με τις ορμονες και να χασω την επαφη με το παιδι αλλα και το συζυγο μου..

καλη σας ημερα.

 

Ο προβληματισμος μου εδω και λιγο καιρο ειναι αν θα προχωρησω σε δευτερη εγκυμοσυνη δεδομενου οτι στην πρωτη εγκυμοσυνη τιποτα,πραγματικα τιποτα δε με ευχαριστουσε...ολα ηταν μαυρα.

Αυτο εξαλειφθηκε με το που γεννησα και εχω ενα καταπληκτικο αγορακι..με το οποιο δε σταματαω να ασχολουμαι οταν δεν ειμαι στη δουλεια και ειμαι σπιτι.

 

Καναμε σχεδια με το συζυγο μου να κανουμε και δευτερο παιδακι αλλα μονο στη σκεψη της εγκυμοσυνης (γιατι ηρθε η στιγμη που το "προγραμματιζαμε")...και οτι δε θα εχω ορεξη για τιποτα,ουτε να παιξω με το παιδι μου αλλα ουτε και να μιλαω στο συζυγο μου,μου εχει γινει πραγματικα εμμονη και δεν ξερω τι πραγματικα να κανω..και αν το κανω θα το κανω μονο για το παιδι μου...δεν ξερω αν πραγματικα μπορω να αντεξω για δευτερη φορα ολο αυτο το ψυχολογικο θριλερ με τις ορμονες και να χασω την επαφη με το παιδι αλλα και το συζυγο μου..

Εχεις πολυ δικιο.....εγω ειναι 6 μηνες που εχω γεννησει και ενω θελω να κανω δευτερο το σκεφτομαι γιατι περασα παρα πολυ δυσκολα στην εγκυμοσυνη...βεβαια εμενα ειναι νωρις ακομα για το δευτερο...ομως πιστευω οτι τελικα θα περασουν ολα οπως περασαν και με το πρωτο και θα χαιρομαστε τα αγγελουδια μας και θα τα θυμομαστε ολα αυτα και θα γελαμε...εγω το λεω και στον εαυτο μου ¨μην αφησεις τις φοβιες σου να σου στερησουν το ομορφοτερο δωρο της φυσης¨....

Εγκυακια, εχω και εγω πολυ σοβαρα και δυσκολα ζητηματα να λυσω, τωρα που βιωνω την πρωτη μου εγκυμοσυνη...

Ειμαι τοοσο χαρουμενη που θα φερω στον κοσμο το πρωτο μου παιδακι αλλα ο περιγυρος μου δε με αφηνει να το απολαυσω.

Ενα μηνα πριν μαθω για την εγκυμοαυνη μου, εφυγε η μητερα μου και πηγε σε μοναστηρι για να μονασει!Τωρα την ειχα περισσοτερο αναγκη απο ποτε.Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου, εχω πολυ στενη σχεση με τη μητερα μου, ηταν το απολυτο στηριγμα μου και δυσκολευομαι παρα πολυ να το παρω αποφαση.Ειναι τοσο σιγουρη οτι θελει να μεινει που δεν μου αφηνει περιθωριο να ελπιζω πως θα γυρισει.Το θεμα ειναι οτι το εκανε πολυ βεβιασμενα λες και καποιος της εβαλε το μαχαιρι στο λαιμο. Περιττο να σας πω πως καθε μερα εκλαιγα, νευριαζα και στεναχωριομουνα και δεν μπορουσα να νοιωσω καμια απολυτως χαρα για το μωρακι που θα φερω στον κοσμο (ντροπη!!!!!). Ενοιωσα πως για να συνεχισω τη ζωη μου χρειαζομαι επειγοντως βοηθεια απο καποιον γνωστη! Σιγα σιγα ομως αντιλαμβανομαι οτι αυτο που θελω ειναι να ειναι εκεινη ευτυχισμενη και τιποτα αλλο, μεσα απο τη χαρα της θα ευτυχισω και εγω...Αρχισα να αντιλαμβανομαι οτι μεγιστη προτεραιότητα ειναι το μωρο μου και ο συντροφος μου. Τωρα μετα απο παρα πολυ προσπαθεια και μεγαλο φοβο μηπως εχω βλαψει το μωρακι μου απο τη κλαψα και τη μιζερια, εχω καταφερει να βαλω λιγο "πισω" το θεμα, να το παγωσω και να δωσω την ενεργεια μου αλλου. Το θεμα ομως ειναι οτι εγω μπορει να κανω υπερανθρωπες προσπαθειες να το ξεπερασω, ομως τα αδερφια και οι συγγενεις της δειχνουν να εχουν νευριασει τοσο πολυ με την επιλογη της που σχεδον την εχουν "αποκλυρωσει", Βαζουν εμενα στη μεση και μερα νυχτα και ακουω τις κατηγοριες που της προσαπτουν, μιλωντας σε εμενα με τα χειροτερα λογια για εκεινη, χωρις να δειχνουν κανενα σεβασμο στην κατασταση μου. Και εκει που καταφερνω να το ξεπερασω, ξαναπεφτει η ψυχολογια μου στα ταρταρα με αποτελεσμα να ταλαιπωρο το γλυκο μου το μωρακι...

Ποσο μεγαλο κακο του κανω???????????????????????Κανω υπερανθρωπες προσπαθειες να ειμαι καλα, δε θελω να κανω δυστυχισμενη μια τοσο αθωα ψυχουλα...

Συγνωμη που μακρηγόρησα, το ξερω δεν ειναι γραμμη ψυχολογικης υποστήριξης!!!!!!!αλλα ηθελα να τα πω σε ανθρωπους που βιωνουν παρομοιες καταστασεις, ηθελα να ξερω ποσο επιρρεαζει το μικρουλι μου οοοολο αυτο, και οσο μπορουμε να παρουμε δυναμη η μια απο την αλλη....

Marou κατ'αρχας με το καλο το μωρακι σου... Εγω απο τη δικη μου εμπειρια μπορω να σου πω πως ενω χωρις ιδιαιτερο λογο στην εγκυμοσυνη μου ειχα πολυ αγχος και νευρα(σε σημειο να φοβαμαι συνεχεια μηπως παθει κατι το μωρο και να κλαιω με το παραμικρο) το μωρακι μου ειναι τοσο ησυχο και γελαστο που πραγματικα απορω...μην ανησυχεις γλυκια μου μια χαρα θα ειναι το μωρακι σου απλα καλο ειναι για σενα να εισαι ηρεμη και να απολαυσεις την εγκυμοσυνη σου!

Εγώ είμαι στην 8 βδομάδα και η διάθεσή μου πάει από το κακό στο χειρότερο. Κλαίω συνέχεια και νιώθω απλά χάλια, χωρίς να συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Το περίμενα ότι θα περάσω διάφορα γιατί είμαι γενικώς μελαγχολικό άτομο, αλλά έχω λίγο φοβηθεί. Η εγκυμοσύνη βαίνει καλώς μέχρι τώρα, κιλά δεν έχω πάρει (1 μόνο), απλά νιώθω πολύ χάλια. Νομίζω ότι το βασικό μου πρόβλημα είναι η μοναξιά, γιατί ο άντρας μου γυρίζει κάθε μέρα πολύ αργά, είμαι συνέχεια μόνη και δεν βοηθάει καθόλου το ότι δουλεύω από το σπίτι και δεν βλέπω άνθρωπο, αφήστε που έχω παραμελήσει και τη δουλειά. Προσπαθώ να βγαίνω με φίλες κλπ, αλλά μπορεί να είμαι 2 ώρες έξω καλά και με το που γυρίζω στο άδειο σπίτι πάλι χάλια. έχω υπαρξιακά με τη δουλειά, με τον τρόπο ζωής, να μη μιλήσω για ανασφάλεια για τα οικονομικά κλπ. Πέρα όμως από την ατέλειωτη γκρίνια, θέλω να ρωτήσω. Πώς την παλεύετε? πώς περνάτε τις ώρες σας?Τι σας κάνει να νιώθετε καλύτερα? Θα ήθελα πάρα πολύ να το πω και στο γυναικολόγο αλλά ειλικρινά φοβάμαι ότι θα με πάρουν τα ζουμιά και θα γίνω ρεζίλι. Ο άντρας μου καλός χρυσός, αλλά αποστασιοποιημένος, μου λέει να δω τη ζωή με άλλο μάτι για να νιώσω καλύτερα και γυρνάει στις 11 απ' τη δουλειά. Χαιρετίσματα δηλαδή...

Εγώ είμαι στην 8 βδομάδα και η διάθεσή μου πάει από το κακό στο χειρότερο. Κλαίω συνέχεια και νιώθω απλά χάλια, χωρίς να συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Το περίμενα ότι θα περάσω διάφορα γιατί είμαι γενικώς μελαγχολικό άτομο, αλλά έχω λίγο φοβηθεί. Η εγκυμοσύνη βαίνει καλώς μέχρι τώρα, κιλά δεν έχω πάρει (1 μόνο), απλά νιώθω πολύ χάλια. Νομίζω ότι το βασικό μου πρόβλημα είναι η μοναξιά, γιατί ο άντρας μου γυρίζει κάθε μέρα πολύ αργά, είμαι συνέχεια μόνη και δεν βοηθάει καθόλου το ότι δουλεύω από το σπίτι και δεν βλέπω άνθρωπο, αφήστε που έχω παραμελήσει και τη δουλειά. Προσπαθώ να βγαίνω με φίλες κλπ, αλλά μπορεί να είμαι 2 ώρες έξω καλά και με το που γυρίζω στο άδειο σπίτι πάλι χάλια. έχω υπαρξιακά με τη δουλειά, με τον τρόπο ζωής, να μη μιλήσω για ανασφάλεια για τα οικονομικά κλπ. Πέρα όμως από την ατέλειωτη γκρίνια, θέλω να ρωτήσω. Πώς την παλεύετε? πώς περνάτε τις ώρες σας?Τι σας κάνει να νιώθετε καλύτερα? Θα ήθελα πάρα πολύ να το πω και στο γυναικολόγο αλλά ειλικρινά φοβάμαι ότι θα με πάρουν τα ζουμιά και θα γίνω ρεζίλι. Ο άντρας μου καλός χρυσός, αλλά αποστασιοποιημένος, μου λέει να δω τη ζωή με άλλο μάτι για να νιώσω καλύτερα και γυρνάει στις 11 απ' τη δουλειά. Χαιρετίσματα δηλαδή...

Καλησπέρα Welle!!! Εγώ τον έφαγα τον γάιδαρο, είμαι στον μήνα μου, στην αρχή όμως ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά.... Μετά τον 3ο ένοιωσα φυσιολογικός άνθρωπος ξανά... Τα έβαζα με τον άντρα μου για εντελώς ανόητα πράγματα κ ευτυχώς που εκείνος γελούσε, γιατί εγώ ήμουν μονίμως έτοιμη να γίνουμε μαλλιά κουβάρια!!! Το πρωί που έλειπε με έπιανε κατάθλιψη και το βράδυ που γυρνούσε ήθελα καυγά Αυτό που με βοήθησε ήταν οι καθημερινές πρωινές βόλτες, περπάτημα, χάζεμα στα μαγαζιά, γενικότερα να βγαίνω από το σπίτι.... Γενικά το πρώτο τρίμηνο για 'μένα ήταν το πιο δύσκολο... Καλή εγκυμοσύνη σου εύχομαι και μην τα αναλύεις πολύ τα πράγματα... Κάνουν τέτοιο πάρτυ οι ορμόνες που δεν θα βγάλεις άκρη

Εγώ είμαι στην 8 βδομάδα και η διάθεσή μου πάει από το κακό στο χειρότερο. Κλαίω συνέχεια και νιώθω απλά χάλια, χωρίς να συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Το περίμενα ότι θα περάσω διάφορα γιατί είμαι γενικώς μελαγχολικό άτομο, αλλά έχω λίγο φοβηθεί. Η εγκυμοσύνη βαίνει καλώς μέχρι τώρα, κιλά δεν έχω πάρει (1 μόνο), απλά νιώθω πολύ χάλια. Νομίζω ότι το βασικό μου πρόβλημα είναι η μοναξιά, γιατί ο άντρας μου γυρίζει κάθε μέρα πολύ αργά, είμαι συνέχεια μόνη και δεν βοηθάει καθόλου το ότι δουλεύω από το σπίτι και δεν βλέπω άνθρωπο, αφήστε που έχω παραμελήσει και τη δουλειά. Προσπαθώ να βγαίνω με φίλες κλπ, αλλά μπορεί να είμαι 2 ώρες έξω καλά και με το που γυρίζω στο άδειο σπίτι πάλι χάλια. έχω υπαρξιακά με τη δουλειά, με τον τρόπο ζωής, να μη μιλήσω για ανασφάλεια για τα οικονομικά κλπ. Πέρα όμως από την ατέλειωτη γκρίνια, θέλω να ρωτήσω. Πώς την παλεύετε? πώς περνάτε τις ώρες σας?Τι σας κάνει να νιώθετε καλύτερα? Θα ήθελα πάρα πολύ να το πω και στο γυναικολόγο αλλά ειλικρινά φοβάμαι ότι θα με πάρουν τα ζουμιά και θα γίνω ρεζίλι. Ο άντρας μου καλός χρυσός, αλλά αποστασιοποιημένος, μου λέει να δω τη ζωή με άλλο μάτι για να νιώσω καλύτερα και γυρνάει στις 11 απ' τη δουλειά. Χαιρετίσματα δηλαδή...

Καλησπερα Welle!Σου ευχομαι καλη εγκυμοσυνη!Και γω στην αρχη της εγκυμοσυνης μου ειχα ψυχολογικα "σκαμπανεβασματα"!!!Και σε συνδιασμο με τους εμετους και τις ναυτιες,γινοντουσαν χειροτερα!Δεν αντεχα να ζω στο ιδιο μου το σπιτι!Σα να ηθελα να μετακομισω αλλου,το σιχαινομουν!Δεν ηθελα επισης να εχω επαφη με ατομα,παρα να ειμαι ολη μερα ξαπλα στο κρεβατι!Τωρα ειμαι στον τεταρτο μηνα και ολα αυτα αποτελουν παρελθοοοον...εκτος απο τους εμετους...Υπομονη λοιπον κοπελα μου!Να κανεις πραγματα που σε κανουν να νιωθεις καλα!Απο το να μυρισεις ενα αρωμα που σου αρεσει μεχρι να διαβασεις κατι που σου αρεσει και πολλα πολλα αλλααααα.....

Πολύ φυσιολογικά όλα αυτά. Η εγκυμοσύνη είναι ιδιαίτερη περίοδος ειδικά στην αρχή της. Κι εγώ το πρώτο τρίμηνο δεν με αναγνώριζα! Θα περάσει όμως. Προτείνω κι εγώ ν' αρχίσεις κάνοντας μικρά απλά πράγματα που σ' ευχαριστούν, όπως σου λέει η Μαρία_thess. Μία βόλτα, ένα σινεμά, ένα βιβλίο, λουλούδια για το σπίτι. Τέτοια... Θα δεις πως όσο περνάει ο καιρός θα νιώθεις διαφορετικά.

Καλημέρα! Κορίτσια θέλω να πω ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα νιώσω τόση υποστήριξη και κατανόηση σε ένα φόρουμ από ανθρώπους που δεν ξέρω. Τελικά είναι βάλσαμο να μιλάς με γυναίκες (εν προκειμένω) που είναι στην ίδια φάση...

Καλή μας συνέχεια και θα επανέλθω! Σήμερα λέω να βγω να αγοράσω κανά ρουχαλάκι που να μη με σφίγγει και να πιάσω τη δουλειά μετά. shopping therapy sometimes helps

Καλημέρα! Κορίτσια θέλω να πω ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα νιώσω τόση υποστήριξη και κατανόηση σε ένα φόρουμ από ανθρώπους που δεν ξέρω. Τελικά είναι βάλσαμο να μιλάς με γυναίκες (εν προκειμένω) που είναι στην ίδια φάση...

Καλή μας συνέχεια και θα επανέλθω! Σήμερα λέω να βγω να αγοράσω κανά ρουχαλάκι που να μη με σφίγγει και να πιάσω τη δουλειά μετά. shopping therapy sometimes helps

Καλημερα και καλο μηνα κοπελα μου!Μπραβο σου!Πρεπει να δραστηριοποιηθουμε!Και αν καταλαβα καλα,εργαζεσαι αλλα απο το σπιτι!Ειναι ενας πολυ καλος λογος για να ξεχαστεις!Εμενα ενας λογος που ειχα ψυχολογικες διακυμανσεις ηταν γιατι σταματησα απο τη δουλεια(δουλευω σε χωρο υγειας και ηταν αδυνατο να συνεχισω προς το παρον)!Μου κοστισε παρα πολυ!Οποτε σκεψου πως εχεις και τη δουλιτσα σου!ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΕΡΑ ΞΕΚΙΝΑΑΑΑΑ....ΝΙΩΣΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ...ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΡΕΙΣ...

Το κλάμα κορίτσια βλάπτει το έμβρυο?

Το κλάμα κορίτσια βλάπτει το έμβρυο?

Ε δεν βλάπτει ; Αλλά τι να κανείς και εγω με το παραμικρό κλαίω τι να κάνουμε που γίναμε ευαίσθητες ; Οι ορμονες βλέπεις .... Όλα στο προγράμματα ειναι και το γέλιο και το κλάμα .

κοριτσια καλησπερα

χαιρομαι που βρηκα το θεμα σας γαιτι ειχα αρχισει να αγχωνομαι

ειμαι εγκυος και εδω και 1 βδομαδα εχω παθει καταθλιψη,δεν θελω τον αντρα μου διπλα μου καθολου ,ουτε να του μιλαω ουτε να τον κοιταω

 

μου μιλησε αποτομα πριν 2 βδομαδες και ακομα νιωθω χαλια γ αυτο,που ο ερημος πρωτη φορα ηταν αλλα μ εχει παρει απο κατω

καπνιζει και νευριαζω γιατι ενω οταν μαθαμε οι ειμαι εγκυος ειπε δεν θ ξανακαπνισει μεσα σπιτι τωρα που κ που αναβει τσιγαρο οταν ειμαι σ αλλο δωματιο αλλα εγω οπως εινια φυσικο τ μυριζω και πραγματικα οταν τ αναβει τον σιχαινομαι γιατι νιωθω οτι δεν τ νοιαζει που μπορει ν κανει κακο στο μωρο μας

δεν μπορω ν καταλαβω τ επαθα,πριν μια βδομαδα τον λατρευα και ολο γελαγαμε και τωρα δεν τ θελω διπλα μου

πόσο πολύ σε καταλαβαίνω!!!! νοιώθω ακριβώς τα ίδια πράγματα!!

είμαι στην 16η βδομάδα.. Καιρό τώρα δεν νιώθω καθόλου καλά.. σήμερα κλαίω απο το πρωί, δε θέλω να βλέπω κανένα, δε μπορώ ούτε να με κοιτάξω στον καθρέφτη.

Δεν ήμουν έτσι, αυτό λέω συνέχεια, πώς έγινα έτσι ;

Δε θέλω να κάνω τίποτα, έχω κλειστεί στον εαυτό μου, δε θέλω ούτε να με αγγίζει ο άντρας μου.. Είμαι απογοητευμένη και νιώθω αχάριστη που αισθάνομαι έτσι. Πως θα το πάρω αλλιώς ; είμαι αδύναμη...

είναι το πρώτο μνμ που γράφω εδώ κ ομολογώ πως το κάνω διστακτικά καθώς τα συναισθήματα που βιώνω με κάνουν να νιώθω άβολα..είμαι σχεδόν στη 12η εβδομάδα,στο πρώτο παιδί..η σύλληψη,αν και έγινε σε σύντομο διάστημα,ήταν κάτι που ήθελα,ή νόμιζα πως ήθελα τελικά,σε σημείο που κάθε φορά που ερχόταν η περίοδος μου μελαγχολούσα και για μερικές μέρες έκλαιγα..με το που διαπίστωσα την εγκυμοσύνη τα πράγματα άλλαξαν ραγδαία..κρίσεις άγχους,φόβος για το μέλλον,φοβίες για τις αλλαγές στο κορμί,στη ζωή,φόβος για ΟΛΑ..νεύρα,αμφισβήτηση του συντρόφου μου,ο οποίος προσπαθεί κ είναι γλυκός μαζί μου αλλά δεν μπορώ να το εκτιμήσω..αναρωτιέμαι αν είμαι ικανή να γίνω μητέρα,αν θα το αγαπήσω,εφ'όσον νιώθω έτσι τώρα..γενικά ζω σε ένα τέλμα και δεν ξέρω πώς να χαρώ και φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι..και ντρέπομαι γιατί υπάρχουν γυναίκες που θα σκότωναν να είναι στη θέση μου..σας ευχαριστώ

δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω ''amalia20''...είμαι στην 19 εβδομάδα και νιώθω ακριβώς τα ίδια!!!!Και εγώ στο πρώτο μου παιδάκι είμαι ,έμεινα έγκυος ''τυχαία'' να το πώ?σίγουρα πάντως δεν το είχαμε προγραμματίσει!αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν το θέλουμε...σαν και εσένα έτσι και εγώ κάθε μήνα ερχόταν η περίοδος και ένιωθα απογοήτευση....πάντα έλεγα πως όταν θα έμενα έγκυος ήθελα να συμβεί τυχαια.. σαν έκπληξη! ..και έτσι και έγινε...όταν το τεστ λοιπόν βγήκε θετικό ...ναι !χάρηκα..αλλά από την άλλη με κατέκλεισαν χιλιες δυο δεύτερες σκέψεις..του τύπου ''και τώρα τι?θα αλλάξει η ζωή μου?λες να μην το αγαπάω?λές να μην ήμουν ακόμα έτοιμη για παιδί?λες ο άντρας μου να πάψει να με βλέπει πια σαν γυναίκα παραμόνο σαν την μαμά του παιδιού του??????λέσ?λεσ?λεσ?????''πολλά ερωτήματα και αρκετά τα οποία ντρέπομαι πολύ να πω...γιατι ξέρω και η ίδια ότι είναι ντροπή και μόνο που τα σκέφτομαι...ξέρω ότι θα έπρεπε να νιώθω κάτι παραπάνω από τυχερή και ευτυχισμένη αφού βλέπω και ακούω τριγύρω μου τόσες γυναίκες που προσπαθούν και ξαναπροσπαθούν και δεν μπορούν να μείνουν έγκυος...και εγώ...αντι να είμαι ευγνώμων με αυτό που μου συμβαίνει κάθομαι και σκέφτομαι τον εαυτούλη μου!!!!!Θέλω να πιστεύω ότι όλο αυτό είναι λόγο ορμονών...δεν μπορώ να το δικαιολογήσω αλλιώς....φοβάμαι να μιλήσω και σε κάποιον δικό μου γιατι θα με βρίσει και θα με πεί αχάριστη..πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω...

επίσης θέλω να πώ ότι πρίν μάθω ότι είμαι έγκυος ,είχα αποφασίσει να ξεκινήσω σπουδές από Σεπτέμβρη ως personal training,και όπως καταλαβαίνεται κατι τέτοιο είναι αδύνατον τώρα...έτσι πέρασε σε δεύτερη μοίρα για του χρόνου...αλλά δεν είναι αυτό που με στεναχωρεί..αυτό που με φοβίζει είναι ότι από την στιγμή που θα γεννήσω δεν θα έχω χρόνο και όρεξη για κάτι τέτοιο και έτσι απλά θα κλειστώ στο σπίτι..και δεν θα ξαναβρώ χρόνο να κάνω τίποτα..αχ...θεέ μου πόσο δύσκολα μου φαίνονται όλα !!!!!Φοβάμαι πολύ..