η έλλειψη της μάνας!

βρε παιδιά βλέποντας την εκπομπή πάμε πακέτο σπάραξα στο κλάμα!!!

ένας νέος 32 χρονών είχε να δει τη μάνα του από 1 χρόνου. αυτά που δήλωνε -και το έχω ακούσει από κι άλλους ανθρώπους που για χ λόγους έχουν μεγαλώσει χωρίς τη μάνα τους- ήταν σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ά! καθόμουν στην τηλεόραση και έκλαιγα! το κενό της μάνας είναι ανεκπλήρωτο!!!είναι μια πληγή που δεν γιατρεύεται ποτέ. νομίζω πως είναι κάτι που δεν το ξεπερνάς ποτέ και το κουβαλάς μαζί σου. εύχομαι να μην το ξαναζήσει ποτέ κανείς αυτό!!!

Το ίδιο ισχύει και για την έλλειψη του πατέρα, γενικώς δεν είναι φυσιολογικό να μεγαλώνει ένα παιδί δίχως γονείς και τους δύο γονείς χρειάζεται , άρα σκεφτείται τα ορφανά παιδάκια τι ψυχολογικά τραύματα έχει η ψυχή τους!!!

ναι angela μου δίκιο εχεις...απλά δεν ειναι τυχαιο που λενε ότι ενα παιδι ορφανευει απο τη μανα...

κι εγώ πιστεύω ότι αν λείπει η μάνα από το σπίτι είναι....όχι ότι κι η απουσία του πατέρα δεν είναι σοβαρή απώλεια αλλά η μάνα είναι τραγικό!

Όντως συγκλονιστικό Ευδοκία μου!

Πάντως εγω πιστεύω πως σίγουρα η έλλειψη του πατέρα

έχει σοβαρό αντίκτυπο στον ψυχικό κόσμο των παιδιών

αλλά με την μάνα είναι διαφορετικά!

Τον Μάρτιο του 2006 πέθανε η γιαγιά μου η Αρετή ,

έζησε μέχρι τα 92 χρόνια έχοντας την ευτηχία να έχει

εν ζωή και τα 6 παιδιά της , τα 16 εγγόνια της και μέχρι

εκείνη την στιγμή τα 7 της δισέγγονα!

Τον Χαραλμπάκο μας δυστηχως δεν τον γνώρισε

Η μητέρα μου λοιπόν άκομα και τώρα όταν μιλάμε για

την υπέροχη γιαγιά κλαίει σαν μικρό παιδί!!!

Η αγάπη της μάνας για το παιδί της αυξάνεται προοδευτικά

και ποτέ δεν κορυφώνεται.... το ίδιο ακριβώς πιστεύω πως

συμβαίνει και με την έλλειψη της μάνας για το παιδί.

Όταν στο παιδί λείπει η μάνα αυτή η έλλειψη αυξάνεται

προοδευτικά και ποτε δεν σταματάει να υπάρχει...

ούτε πια και με τον θάνατο!

Μα είναι δυνατόν να μεγαλώσει ένα μωρό ή ένα παιδί χωρίς την μαμά του και να μεγαλώσει σωστά;

οντως συγκλονιστικο ..το ειδα και εγω αλλα εκει που το παιδι ρωτουσε γιατι μανα?η μανες σκιζουν βουνα και βρισκουν το παιδι τους κοντεψα να παθω κατι....

Ναι,ήταν συγκλονιστικό...Δεν μπορώ να καταλάβω πώςμπορεί να μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς τη μάνα του...

Μα είναι δυνατόν να μεγαλώσει ένα μωρό ή ένα παιδί χωρίς την μαμά του και να μεγαλώσει σωστά;

εγω πιστευω οτι ενα παιδι μπορει να μεγαλωσει σωστα χωρις μανα η' πατερα.πολλα παιδια μεγαλωνουν με προβληματα μεσα στην οικογενεια οπως κακοποιηση,αλκοολισμο,παραλληλες σχεσεις και πολλα αλλα που ολοι τα ξερουμε.ειναι καλυτερα το παιδι να μεγαλωνει με εναν γονιο παρα με δυο αν ειναι να υπαρχει κακοποιηση σωματος κ ψυχης.ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων κ με τον πατερα μου εχω να μιλησω 7 χρονια.απο τα 19 μου.χωρισαν οταν ημουν 4,5.την εδειρε 2 φορες.τα μαζεψαμε κ φυγαμε.μετα απο τοσα χρονια δεν με ποναει το γεγονος οτι δεν τον εχω κοντα μου.ποναω που θυμαμαι την μανα μου να κλαιει κ τις μελανιες στο σωμα της.βεβαια η μητερα μου εκανε εναν δευτερο γαμο κ απο τα 8 χρονια μου εχω τον καλυτερο πατερα του κοσμου.με αγαπαει σαν παιδι του κ ποτε δεν εχω νιωσει μειονεκτικα.αφηστε που μου εκαναν δωρο κ μια αδερφη 13 ετων τωρα.ειναι το πιο σημαντικο ατομο στην ζωη μου.κ μονο που την κοιτω νιωθω απεραντη ευτυχια.ενδεικτικα να αναφερω οτι ο ''πατριος μου'' αν κ για εμενα ειναι πατερας μοιρασε την περιουσια του στη μεση στις 2 κορες του κ στο γαμο μου εκλαιγε για ωρες.κ αν αυτη την στιγμη εχω καποια περιουσια κ πανω απ ολα ειμαι (πιστευω) ισοροποιμενο ατομο το οφειλω στην μητερα μου που εκεινο το βραδυ εφυγε κ δεν εκατσε στην ''ασφαλεια'' του γαμου για εμενα οπως λενε πολλες κ στον θεο που μου εστειλε εναν πατερα με ολη την σημασια της λεξης εστω κ στα 8 μου.καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη.απλα εγω θελω να πω οτι ενας ανθρωπος μπορει να ζησει μια ομορφη ζωη αν βρει μια ζεστη αγκαλια ασχετα απο το αν αυτη θα ειναι του ενος γονιου η' απλα ενος ξενου που τον αγαπαει σαν παιδι του.

κ τελος αναφορικα με την εκπομπη.αυτος ο ανθρωπος για καποιους λογους περασε ασχημη ζωη.δεν ειναι σιγουρο οτι αν ειχε την μανα του κοντα θα περναγε καλυτερα.δεν μπορω να δικαιολογησω τις μανες προσοχη τις μανες που αφηνουν τα παιδια για οποιοδηποτε λογο.δεν υπαρχει λογος για να αφηνεις το παιδι σου.......

αχ εβγαλα βολτα τα ψυχολογικα μου σημερα............

Εγώ δυστυχώς δεν το είδα γιατί εκείνη την ώρα κοιμίζω τη Μαρία.

Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί μια μανα να αφησει το παιδί της. Δεν είδα βέβαια για ποιο λόγο η μητέρα του ήταν στην Αυστραλία (εκεί δεν ήταν; ) αλλά δεν μπορεί να μην μπορούσε με κάποιο τρόπο κάποια στιγμή να πάει κοντά ή να πάρει μαζί της το παιδι....

Μα είναι δυνατόν να μεγαλώσει ένα μωρό ή ένα παιδί χωρίς την μαμά του και να μεγαλώσει σωστά;

 

 

 

εγω πιστευω οτι ενα παιδι μπορει να μεγαλωσει σωστα χωρις μανα η' πατερα.πολλα παιδια μεγαλωνουν με προβληματα μεσα στην οικογενεια οπως κακοποιηση,αλκοολισμο,παραλληλες σχεσεις και πολλα αλλα που ολοι τα ξερουμε.ειναι καλυτερα το παιδι να μεγαλωνει με εναν γονιο παρα με δυο αν ειναι να υπαρχει κακοποιηση σωματος κ ψυχης.

Συμφωνω και επαυξανω. Ενα παιδι για να μεγαλωσει σωστα χρειαζεται αγαπη πανω απ ολα. Το ποιος του την δινει ερχεται σε 2η μοιρα.

Αλλο μεγαλωσε χωρις αγαπη και αλλο χωρις μανα.

Η μανα δεν ειναι αυτη που το γενναει αλλα αυτη που το λατρευει με ολη της την ψυχη (το ιδιο και ο πατερας).

Νομίζω οτι τα παιδια που δεν γνωρίζουν τους γονεις τους εξιδανικεύουν. Ειναι διαφορετικό πραγμα να ξερεις ποιος σε εφερε στον κόσμο και το λόγο που δεν ζεις με τους βιολογικούς σου γονείς και διαφορετικό να μην ξερεις τις ρίζες σου.

Νομίζω οτι τα παιδια που δεν γνωρίζουν τους γονεις τους εξιδανικεύουν. Ειναι διαφορετικό πραγμα να ξερεις ποιος σε εφερε στον κόσμο και το λόγο που δεν ζεις με τους βιολογικούς σου γονείς και διαφορετικό να μην ξερεις τις ρίζες σου.

Συμφωνώ και οταν εχεις ασχημα βιωματα δεν τους θες... τους απορρίπτεις εσύ... οταν δεν εχει καθολου βιώματα ομως πιστευω ειναι μεγαλη πληγή το γιατί... η κουβέντα γιατί δεν εσχισες το βουνό να με βρεις ειναι συγκλονιστική....

Υ.Γ. ευτυχως που δεν ειδα την εκπομπή γιατι τετοια θεματα δεν τα αντεχω πλεον...

Ναι,ήταν συγκλονιστικό...Δεν μπορώ να καταλάβω πώςμπορεί να μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς τη μάνα του...

Δεν μπορεί, πίστεψέ με, νιώθει πάντα μισό.

Ναι, μπορεί να μεγαλώσει σωστά. Ναι μπορεί να μεγαλώσει με αγάπη, στοργή και καλό σπιτικό όμως ΠΑΝΤΑ ΝΙΩΘΕΙ ΜΙΣΟ.

Έχασα την μητέρα μου στα 7 μου. Θυμάμαι ακόμα να μου το λέει ο μπαμπάκας μου και εγώ γέλαγα... σαν να ήταν χθες.. το θυμάμαι αλήθεια σας λέω. Θυμάμαι το πως γελούσα, το πως ο μπαμπάς μου μου έλεγε "κλάψε αν θέλεις" και εγώ γελούσα. Δεν μπορούσα φυσικά να διανοηθώ... να καταλάβω. Τι θα πει πέθανε... πως γίνεται να χωρίσει ο Θεός ένα παιδί σε τρυφερή ηλικία από την μαμά του.

Δεν συγκρίνεται παιδιά η απώλεια του πατέρα. Αυτό που λένε " από μάνα ορφανεύεις" ισχύει και μπορεί να σας το πει κάποιος που το έχει βιώσει στο πετσί του και κανείς άλλος. Το να κάνει κάποιος υποθέσεις είναι ίσως εύκολο. Το να ζήσεις μια ζωή χωρίς την μητέρα σου και ειδικά από τόσο μικρή ηλικία είναι κάτι που εύχομαι κανείς άλλος να μην χρειαζόταν να ζήσει.

Δεν έχει σχέση το να εξιδανικεύεις την μάνα σου. Ένα μωρό ή ένα παιδί που χάνει την μαμά του χάνει και ένα κομμάτι του. Ίσως ένα κομμάτι του δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί όπως θα έπρεπε.

Είμαι ένας άνθρωπος που σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από αυτό το γεγονός. Ένας άνθρωπος που ενώ μεγάλωσε με αγάπη, σε ένα πολύ καλό και γεμάτο σπιτικό, έμεινε μισός. Ακόμα και σήμερα η απώλεια βασανίζει το μυαλό μου. Βασανίζομαι πως κάτι θα συμβεί στο παιδί και στον άντρα μου. Τους φιλάω πάντα σαν να μην υπάρχει αύριο. Τους αγκαλιάζω καθημερινά και δεν περιμένω το πρωί ή την επόμενη μέρα για να τους πω πως τους αγαπώ. Και αν δεν υπάρχει αύριο....?

Ακόμα και σήμερα, στα 33 μου, μου λείπει πολύ. Μου λείπει καθημερινά, δεν υπάρχει μέρα που να μην την σκέφτομαι. Θα ήθελα μία ευκαιρία να την δω ακόμα, να της μιλήσω. Και μια αγκαλιά, τίποτα άλλο.

Εμένα μου λείπει ο πατέρας μου! Πάντα είμουν πιο κοντά σε κείνον απότι στη μαμά μου και τώρα που έχει πεθάνει μου λείπει πάρα μα πάρα πολύ .

Εχει 4σιμη χρόνια που έχει πεθάνει και κλαίω συνέχεια σαν να πέθανε χτες.

Εχω πρόβλημα όταν πάω σε μια εκκλησία να ανάψω ένα κερί δεν μπορώ πάντα δακρυζω όταν ανάβω το δικό του! Εγώ το "ορφανή" το νοιώθω κάθε μέρα 4μιση χρόνια τώρα!!!

Πω πω Ειρήνη συγκινήθηκα απιστευτα! Αυτό που με έκαναν να θυμηθώ τα λογια σου είναι κατι που όποτε το σκεφτομαι νιωθω ένα τεράστιο πόνο όπως τότε οταν ήμουν γύρω στα 4-5. Η μητέρα μου έπρεπε να κάνει μια αρκέτα σοβαρή επεμβαση και έγω έμενα στην θεία μου. Ηταν και τότε Χριστουγεννα. Φοβόμουν τόσο πολυ που η μαμα μου δεν ήταν μαζι μου και παρόλο που όλοι νομιζαν οτι δεν καταλαβαινω και πολλα για το ποσο σοβαρα ήταν τα πράγματα εγώ το ένιωθα και έκλαιγα συνέχεια. Το πιο τραυματικό από ολα ηταν την ημέρα της πρωτοχρονιας που τα ξαδέρφια μου σηκώθηκαν απο το κρεβατι με ενθουσιασμό για να δουν τα δώρα του Αγιου Βασίλη εγώ δεν σηκώθηκα. Ηρθε λοιπον η θεια μου και μου λεει εσυ δεν θα έρθεις να δεις τι σου έφερε ο Αγιος Βασίλης?... Πήγα μετα απο αυτο αλλα δεν χαρηκα καθόλου. Τιποτα δεν μπορουσε να με κάνει να χαρώ. Να πω βεβαια οτι η θεια μου σαν παιδαγωγος που ήταν ηξερε καλα πως να αντιμετωπισει μια τετοια κατάσταση. Με βοηθησε πολυ αλλα το κενο ηταν κενο....Ευτυχώς όλα πηγαν καλα και η μητέρα μου επεστρεψε καλα αλλα όμως απο τότε μου γεννηθηκε μια απιστευτη φοβια που την έχω ακόμη και σήμερα 25 χρόνια μετα. Συνέχεια φοβάμαι μην πάθει κατι και την χάσω γιατι όταν το σκεφτώ αυτό νιωθω ένα μεγάλο κενο!!!! Είναι τώρα φυσιολογικο αυτο ή οχι δεν ξέρω... Ετσι νιωθω ομως! Βεβαια και αγαπώ και τον μπαμπα μου παρα παρα πολύ αλλά η μητέρα ειναι διαφορετικά. Το βλεπω και με τον γιο μου αυτό.

Eιρήνη μου λυπάμαι πραγματικά!με έκανες και έκλαψα δεύτερη φορά! πέρσυ είχαμε στο σχολείο ένα μαθητή Α δημοτικού που την προηγούμενη χρονιά (στο νηπιαγωγείο δηλ) έχασε τη μητέρα του... όποτε τον κοιτούσα έλιωνα! τώρα που ο Θεός με αξίωσε και μου χάρισε παιδάκι ούτε να τα σκέφτομαι...

εδώ εγώ που είμαι 25 χρονών δεν θέλω να σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα χάσω τους γονείς μου.νομιζω πως αν συμβεί αυτό θα νιώσω ξεκρέμαστη σε συτή τη ζωή!!πόσο μάλλον ένα παιδί σε τρυφερή ηλικία! το παιδί αυτο στην τηλεόραση έλεγε και ξαναέλεγε ότι δεν γνώρισε την αγάπη και τη στοργή.

Δεν ειδα την εκπομπη, ειδα λίγο που το εδειχνε επαναληψη σημερα και μαλλον θυμωσα γιατι ελεγε αυτη η γυναικα οτι την εστειλε ο αντρας της στην Αυσταλία να δει τη μητερα της, τα εισητηρια ηταν λαθος και τη γυρισαν πίσω... Για καποιο λογο που δεν ειπε, αυτος ηθελε να την ξαποστειλει και να της παρει το παιδι.. Και της το πηρε, και οπως ειπε αυτη απλα ποτε δεν το επεστρεψε... Τι σημαινει "δεν το εφερε πισω" κυρα μου??? Η μανα μου θέλει το παιδι της όντως θα σκίσει και τα βουνα και θα το βρει... Δεν μου περναει καν απ΄το νου οτι καποιος θα μου παρει το παιδι μου και γω θα το αφησω ετσι.. Ειναι ολη η ζωη μου.. καλυτερα να πεθανω.

Τωρα οσο αφορα την απώλεια, Δδεν θέλω ουτε να το σκεφτομαι οτι μπορει να χασω καποιο τοσο δικο μου αγαπημενο προσωπο.. Ειμαι 32 χρονων και ακομα δεν εχω εξικιωθει με το θανατο κι ας εχω δει πολλα αγαπημενα μου προσωπα να φευγουν (γιαγιαδες παπουδες θειους..).. Χαρακτηριστικο ειναι οτι δεν εχω παει σε καμια κηδεια, ποτε μου και αν σε καποιες περιπτωσεις εχω φτασει μεχρι το νεκροταφειο καθομαι ενα χιλιομετρο μακρυα.. Ακόμα και στη δουλεια, επειδη ερχομαι καθημερινα σε επαφη με ανθρωπους που εχουν χρονιες και ανιατες αρρωστιες, και μπορει να τους βλέπω καθε βδομαδα για 2-3 χρονια, οταν τελικα μαθαινω οτι εφυγαν απ΄τη ζωη στεναχωριεμαι παρα πολυ κι ας ειναι και 90 χρονων.... κι ας ανταλλάσουμε μονο μια καλημερα..

Ειρήνη μου ειλικρινά λυπάμαι πολύ, δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε, ότι ο ομφάλιος λώρος κόβεται με το θάνατο της μητέρας!!!!!

ΕΙΡΗΝΗ Ειμαι στη δουλεια και τα δακρυα δεν μπορώ να τα συγκρατήσω.. τι να πω.. δεν εχω λογια...

Τα παιδια ορφανευουν απο μανα!!Ειναι η μονη αληθεια!Το συναισθηματικο κενο που αφηνει η απωλεια της μανας δεν γεμιζει ποτε!Αλλωστε την αγαπη αυτη την τοσο αγνη και ανιδιοτελη δεν μπορεις να την παρεις ποτε απο κανεναν αλλον!

Εγω εχασα την μαμα μου πριν απο 7 χρονια και ακομα δεν εχει περασει ουτε μια μερα χωρις να την αναζητησω.....και φυσικα δεν μιλαμε για τις στιγμες της ζωης μου που μου ελειπε απελπιστηκα οπως στον γαμο μου, στην γεννηση της κορης μου, στις δυσκολες στιγμες που εζησα οταν εχασα το πρωτο μου μωρακι!ΗΜΟΥΝ μονη χωρις εκεινη!

Ειρηνη μου... Τι να πω... Τα λόγια δεν εχουν αξια...

Αντζελακι... το ίδιο και για εσενα...

Κι εγω δυστυχως δεν μπορω να εξοικιωθω με την ιδεα αυτη με τιποτα...

Αν και εχασα την γιαγια μου πριν απο περιπου 10 χρονια και πιστεψτε με για εμενα ηταν η ΜΑΝΑ μου... Μαζι της μεγαλωσα... σας το εχω ξαναπει... Ειχα τρελλαθει... Επινα, καπνιζα και επι μηνες ειχα γινει ενα κινουμενο ζομπι.... Τωρα ακομα την σκεφτομαι και βουρκωνω (να κλαψω δεν μπορω... πια...)... Πολλες φορες νιωθω οτι ειναι γυρω μου... νομιζω πως την νιωθω... Μου λειπει πολυ...

ΦΤΑΝΕΙ !!! Τιποτα αλλο....

Ναι όντως...Το κενό αυτό δεν "γεμίζει" και δεν αναπληρώνεται με τίποτα...

Επισης τωρα που ξεθολωσαν τα ματια μου θα ηθελα να πω οτι εκτος απο τον βιολογικο θανατο, υπαρχει και το θεμα του "αποχωρισμου - τσακωμου κλπ", νιωθω οτι βιωνω μια εξισου μεγαλη απωλεια με το θεμα των γονιων μου... Πως ειναι δυνατον να ζεις χωρις να μιλας με τους γονεις σου ???

Επισης τωρα που ξεθολωσαν τα ματια μου θα ηθελα να πω οτι εκτος απο τον βιολογικο θανατο, υπαρχει και το θεμα του "αποχωρισμου - τσακωμου κλπ", νιωθω οτι βιωνω μια εξισου μεγαλη απωλεια με το θεμα των γονιων μου... Πως ειναι δυνατον να ζεις χωρις να μιλας με τους γονεις σου ???

Είναι πολύ δύσκολο κι αυτό επίσης...