προβληματα απο το θανατο της μητερας...

δυστυχώς συμβαίνει, όχι και τόσο συχνά, ανήλικα παιδία να βιώνουν το θάνατο και το πένθος ενός γονέα. Βρίσκομαι σε αυτή τη τραγική θέση και συνειδητοποιώντας το γεγονός θέλω να βοηθήσω τα παιδία 12 και7 ετών. Το πρόβλημα το συζητώ με ειδικό αλλά θα ήθελα τη γνώμη άλλων ειδικών ή την εμπειρία όσων έχουν. Θα ήθελα επίσης και με mail ότι σχετικό κείμενο υπάρχει.

Ευχαριστώ

Θα σου απαντήσω σύντομα με κείμενα και διάφορες πληροφορίες σε πμ, θα δημοσιεύσω και εδώ κάποια ! Δώσε μου λίγο χρόνο να κοιτάξω κάποια ενδιαφέρον βιβλία που ξέρω που ασχολούνται με αυτό το θέμα. Θα τα γράψω και εδώ.

Είναι πάρα πολύ σημαντικό το πως θα βοηθηθεί ένα παιδί να αντιμετωπίσει έναν τέτοιο αποχωρισμό......

Συγχαρητήρια που έχεις πάρει πρωτοβουλία τέτοια και το συζητάτε με κάποιον απο αυτό το χώρο, κάποια πράγματα και εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε πως να τα αντιμετωπίσουμε πόσο μάλλον ένα παιδί...!

Ευτυχώς υπάρχουν τρόποι με τους οποίους μπορεί να βοηθήσει κάποιος ένα παιδί να δεχτεί και να μπορέσει να εκφρασει τον πόνο του, απέναντι σε αυτή την τόσο δύσκολη πλευρά της ζωής.

...

Κάποιες σύντομες συμβουλές μπορώ να σου γράψω τώρα..

όλες οι αλλαγές (μετακόμιση ή καποια άλλη αλλαγή στην καθημερινή ζωή ) δυσκολεύουν στο να εκφραστεί το πένθος. Αυτό το άρθρο άν και γραμμένο για πιό μικρές ηλικίες, μιλάει για αυτό το θέμα και ίσως σε βοηθήσει στο θέμα των αλλαγών. http://parents.org.gr/psych/?sid=21

 

Προσπαθήστε να φτιάξετε μία γωνιά στο σπίτι η οποία να είναι αφιερωμένη στο άτομο που αποχωριστήκατε - να έχει φωτογραφίες και αγαπημένα αντικείμενα.. στην οποία μπορείτε να πηγαίνετε, και να γράψετε ένα γράμμα ή να το κοιτάξετε για να νιώσετε πιό κοντά σε αυτόν / αυτή που έφυγε...

 

Κατά τις έρευνες, το πένθος διαρκεί γύρω στον ένα χρόνο... εάν τότε δεν εκφραστούν και βγούν στην επιφάνεια αυτά τα συναισθήματα , μπορεί να βγούν αργότερα και να δυσκολεψουν περισσότερο τα επόμενα χρόνια..

οπότε είναι το καλύτερο σε αυτό το διάστημα, να υπάρχει καλή επικοινωνία στην υπόλοιπη οικογένεια και ας είναι αυτό κλάμα στην αγκαλιά του ενός γονιού μετά απο μια συγκινητική συζήτηση, ή και έντονος θυμός και τσακωμοί.. ( είναι και αυτοί μία ανταλλαγή συναισθημάτων σίγουρα πιό υγιείς από ότι η σιωπή σε αυτή την περίπτωση)

 

επίσης, τα παιδιά αντιγράφουν τους γονείς τους όσον αφορά την αντίδραση σε περίπτωση ενός θανάτου.

αν κλάψει θα αισθανθούν ελεύθερα να κλάψουν. αν κλειστεί στον εαυτό του, θα το κάνουν και αυτά. Οπότε είναι πολύ σημαντικό να μην προσπαθεί καθόλου ένας γονέας να κρύψει τα συναισθήματά του, γιατί κρύβοντάς τα εμποδίζει το παιδί του να εκφράσει το πένθος.

 

Φυσικά όμως εάν ένας γονέας αισθάνεται ανήμπορος, ή βρίσκεται ο ίδιος σε κατάθλιψη, υπάρχει ανάγκη να βοηθηθεί και αυτός πρώτα απο κάποιον ειδικό έτσι ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να δώσει ένα καλό μύνημα στα παιδιά. Οτι είναι φρικτό να χάνεις κάποιον που αγαπάς και να μην γυρνάει πίσω, και μπορεί αυτό να σου γυρίσει τη ζωή ανάποδα.... αλλά αυτό το άτομο, δεν σταματάει να μας αγαπάει, να μας σκέφτεται απο εκεί που είναι. Οτι μπορούμε να το σκεφτόμαστε, και να το τιμούμε - με αυτόν τον τρόπο θα είναι πάντα κοντά μας.

 

Οτι και να γράψω,.. ξέρω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολη η θέση σου... σου εύχομαι καλή δύναμη.

Πρέπει πρώτα απ’ολα να σε ευχαριστήσω για την απάντηση σου, θα περιμένω ότι άλλο προκύψει ή βρεις.

Ερμηνεύοντας την απάντηση σου τα σημαντικά είναι

• Να διατηρηθεί κλήμα ασφάλειας και όχι αλλαγών στη ζωή τους

• Να βοηθήσω τα δυο παιδία μου να εκφράσουν το πόνο τους,

• Βοηθάει τα παιδία να βλέπουν τις δικές μας ‘συνήθεις’ εκφράσεις πένθους

• Να δημιουργήσουμε η να διατηρήσουμε στο σπίτι κάποιες ΄γωνίες’ της μητέρας και να έχουν μια γραμμή ‘επαφής΄ μαζί της.

Και φυσικά να προσέξω τον εαυτό μου μη μπω σε τρύπα κατάθλιψης ή άλλης μη φυσιολογικής συμπεριφοράς και παρασύρω και τα παιδία.

Πρέπει να σου πω ότι στο 12μηνο που η σύζυγος είναι σε τελευταίο στάδιο μη ιάσιμου καρκίνου έχει κάποιες επαφές με ψυχολόγο-ψυχίατρο που με τη βοήθεια συνεδριών κυρίως της διατήρησε ψηλά το συναίσθημα. Οι συνεδρίες αυτές θα συνεχιστούν με εμένα και με στόχο κυρίως τα παιδία.

Σε ευχαριστώ, περιμένω ότι άλλο έχεις.

Να σου ζητήσω συγνώμη που άργησα να σου απαντήσω...

Ναι ακριβώς αυτά εννοούσα.

 

Ένα πολύ καλό βιβλίο είναι το εξής

"Helping Children Cope with the Loss of a Loved One" ( A Guide for Grownups)

της http://www.freespirit.com (free spirit publishing) ISBN 1 -57542 000 - 7

 

το κόστος που αναγράφεται στο βιβλίο είναι $ 14.95.

 

Αυτό το βιβλίο είναι μετρίου μεγέθους, δεν είναι ένα βιβλίο που θα χρειαστείς 100 ώρες να το διαβάσεις - είναι γραμμένο σε απλή γλώσσα, και μέχρι τώρα έχει βοηθήσει πάρα πολλούς αρκετά, που αντιμετώπισαν την ίδια κατάσταση με σένα. .. -είναι όμως δυστυχώς στα αγγλικά.

 

Στo εξώφυλλο γράφει τα εξής:

What can we say to a child who has just lost a parent, a sibling, or other loved one ? How can we be sure to say and do the right things without adding to the childs confusion and grief? And what if we are grieving, too?

In clear, concise language, Dr. William Kroen offers comfort, compassions, and sound advice to any adult who is helping a child cope with the death of a loved one.

Weaving in anecdotew about real childrean and their familiew, he explains how children through age18 percieve and react to death. Dr. Koren ofers suggestions on how we can respond to children at diferent ages and stages and describes specific strategiew we can use to guide and support them thropugh the grieving process - from the first devastating days through commemorating the loved one and eventually moving on with life.

"To be able to grieve appropriately and cope with loss before, during, and afer a death enables a child to grow up free of guilt, depression , anger, and fear.

When we can help our children heal the pain of the deepest emotional wound - the death of a loved one - we are giving them important skills and understandings that will serve them the rest of their lives" - Dr. William Kroen.

 

William C. kroen received his M.Ed. in counselling Psychology from Boston State College and his Ph.D from Boston College. A lilcenced psychotherapist, he has been a teacher, adjustment counselor, and mediation specialist for the Cambridge, Massachusetts, public schools, where he provides counseling and therapy for children in crisis and those with emotional or behavioral problems.

 

 

...Θα ξαναγράψω για να σου δώσω κάποια ενδιαφέρον τηλέφωνα σύντομα..

Κατά την άποψη πολλών ειδικών το καλύτερο μέρος είναι αυτό.

 

"Μέριμνα" Εταιρία για την φροντίδα του παιδιού και της οικογένειας στην αρρώστεια και τον θάνατο.

210 6452013

210 6452027

210 6463622

Τιμ.Βάσσου 16, Αμπελόκηποι

 

αλλά και η

"Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρία"

210 6456713-5 και το τμήμα της

"Κέντρο Ψυχολογικής Υποστήριξης" 210 6464598

 

μπορεί να έχεις έρθει ήδη σε επαφή με αυτούς τους οργανισμούς ?

Θα πρεπει να σας ξαναευχαριστισω για τις συμβουλες και οδηγιες σας.

Θα μιλησω με τους φορεις που αναφερεις, εχω ηδη επαφη με τη ψυχολογο που παρακολουθουσε την συζηγο μου και θα κοιταξω για το βιβλιο.

Θα ειμαστε σε επαφη,

σας ευχαριστω

Σας παραθέτω κείμενο του Mike 1962 το οποίο έγραψε σε άλλο forum .

Ο λόγος που το κάνω είναι διότι θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο αυτός

ο άνθρωπος αντιμετωπίζει την κατάσταση και προφανός καταφέρνει να τα

μεταφέρει και σε γραπτό λόγο!!!!

Την Κυριακή, 26/2/2006 είναι το μνημόσυνο 40 ημερών από το Θάνατο της αγαπημένης μου Ελένης.

 

Δεκατέσσερις μήνες σκληρής και άνισης μάχης με μια ‘ανίατη’ μορφή καρκίνου. 14 μήνες η Ελένη έδωσε τον αγώνα της και βίωνε καθημερινά την αγωνία για την ζωή της. Εγώ 14 μήνες είχα τη δική μου μάχη να της προσφέρω ποιότητα στη παράταση της ζωής της που της πρόσφερε η χημειοθεραπεία.

 

Το Νοέμβριο του 2004 εγκαταλείψαμε το trial raιd της Ροδόπης όταν μετά από 10 ώρες διαδρομής η συνοδηγός μου δηλώνει εξαντλημένη και με πόνους δυνατούς στη πλάτη. Επιστροφή στη Θες/νικη και μετά από λίγες ημέρες εξετάσεις και τα τραγικά νέα στα τέλη του Νοέμβρη. Μεταστατικό μελάνωμα, στη κοιλιακή χώρα (συκώτι, σπλήνα…..) Υάλωση πνευμόνων …. κάτι ίχνη και στα οστά Πρόβλεψη επιβίωσης…. 4% των ασθενών αντέχουν 3-5 χρόνια στα όρια του στατιστικού λάθους ή του θαύματος, ……..χωρίς καμία χημειοθεραπεία 1-2 μήνες, ……..το πιο πιθανό να ζήσει λίγους μήνες. Τη να πεις στον άνθρωπο σου, όταν μάλιστα ζούσε 4 χρόνια με το μελάνωμα (από το 2000) και φυσικά είναι σε όλα ψυλλιασμένος.

 

Είναι δύσκολο να ζεις με το φόβο του καρκίνου, λαγοκοιμάσαι, ή όπως κάποιοι λένε κοιμάσαι με τα παπούτσια πάντα είσαι έτοιμος…. Ο γιατρός συγκεκριμένος ο στόχος μου είναι η παράταση της ζωής της, λίγοι μήνες αν ανταποκριθεί, αν αντέξει…αν …..και σε μας ένας επίσης σκληρός στόχος, η παράταση αυτή να είναι ποιοτική. Ποιοτική παράταση ζωής ενός… μελλοθανάτου. Πρέπει να θυσιαστείς και εσύ αν θέλεις να δώσεις λίγες πινελιές ποιότητας, όμως αλλά αυτά είναι μονόδρομος, και η πορεία του δεδομένη.

 

Η συνοδηγός μου τώρα πια γίνεται οδηγός και οδηγεί τη κούρσα της ζωής της. Εγώ συνοδηγός, να τη οδηγώ σε ευχάριστες διαδρομές. Ακούγεται περίεργο αλλά ζήσαμε όμορφα, συμβιβασμένοι, όσο γίνεται, με την ιδέα του καρκίνου, ζήσαμε πολύ καλά μέχρι τον Αύγουστο. Θυμάμαι κάποιες Τετάρτες (κάθε Τετάρτη έκανε χημειοθεραπεία) μετά τα χημικά φεύγαμε για το εξοχικό και το απογευματινό μπανακι στη θάλασσα, όταν στη παρέα έλεγε ότι το πρωί έλειπε γιατί έκανε την χημειοθεραπεία της οι φίλοι μας πάγωναν, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι μπορεί να ζει έτσι κάποιος που είναι τελευταίο στάδιο με καρκίνο και κάνει χημειοθεραπείες.

 

Φτάσαμε κοντά στην ίαση το Φλεβάρη αλλά σε 2 μήνες ήρθε η επιδείνωση (έτσι είναι το μελάνωμα). Φτάσαμε κοντά στην Ίαση τον Ιούλη με το εμβόλιο(MDX -010), αγωνία να γίνει δεκτή στη ομάδα που θα γίνει εφαρμογή το πείραμα. Τρελή χαρά όταν κλείσαμε το ραντεβού στο LA. ΤΡαγικο δέκα πέντε μέρες πριν την συνάντηση με το γιατρό στη Αμερική για το εμβόλιο (φάση 3 και πολλά υποσχόμενο από προηγούμενες εφαρμογές) ήρθε η τραγική επιδείνωση.

 

Εγκεφαλικές μεταστάσεις μελανώματος. Τέρμα κάθε ελπίδα, δεν υπάρχει κάτι, δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα. Ο οδηγός είναι στη τελική ευθεία, δύσκολη, πολύ δύσκολη, δυναμώνουμε τις αντοχές μας να πάμε μέχρι τέλους με αξιοπρέπεια, και ας χάσουμε…. Έζησε σε όλη της τη ζωή με αξιοπρέπεια και πρέπει τώρα να της προσφέρω όση αξιοπρέπεια μπορώ περισσότερο.

 

Με ιδιαίτερη δύναμη και αντοχή, με πίστη τη ζωή γαντζώνεται σε κάθε σημείο και κρατιέται όσο μπορεί. Η νόσος πια έχει αφήσει βαθιά σημάδια …..σε αναπηρικό καροτσάκι…. με επιληψίες,…. να μην βλέπει να….να… να…. Και εγώ να βρίσκω τα λίγα που της δίνουν χαρά ….να επιμένω, ….να προσπαθούμε να ζήσουμε και να χαρούμε.

 

Στις 21.1.2006 παίρνει την τελευταία της ανάσα, στις 8 το βράδυ και κλείνει τα μάτια της. Την επομένη τη κηδεύουμε στις Μουριές (κοιμητήρια Ροδώνας) στο τόπο καταγωγής της, Ένα τόπο που αρκετά έχω αγαπήσει. ……….

 

 

Ο παλιός πυρήνας θα θυμάται την εκδρομή μας σε αυτά τα μέρη, δυστυχώς η Ελένη δεν συμπαθούσε τα off-road, ούτε τη μότο (χασκι) ούτε το τζιπ (ΚΑΙ) και σχεδόν ποτέ δεν ακολούθησε κάποια εκδρομή. Εξαίρεση οι δυο αγώνες μας (Ρούμελη 2004, Ροδόπη 2004) συνοδηγός χάρηκε ιδιαίτερα το κλίμα και την ένταση, διασκέδασε, παθιάστηκε με τον αγώνα αλλά και εκνευρίστηκε με τα λάθη μας.

 

Την Κυριακή 26/2/2006 στις 10.30 στο Σ.Σ. Μουριών (σιδηροδρομικό σταθμό Μουριών) έχουμε το 40ημερων μνημόσυνο της.

 

 

Η εκδρομή που την ίδια μέρα τυχαία ο xtrail διοργανώνει στο ίδιο τόπο στάθηκε η αφορμή για να πω τα παραπάνω στους φίλους από το παλιό πυρήνα που θα αναρωτιούνται γιατί ο mike1962 χάθηκε.

 

Πιστεύω σε μια άλλη εξόρμηση να συναντηθούμε.

 

 

 

ΥΓ

sorry xtrail να αλλαξα λιγο το θεμα

ΥΓ. Συγχώραμε Mike αν βιάστηκα , αλλά αυτό το κείμενο πρέπει να

διαβαστεί από πολύ κόσμο και ο καθένας ας πάρει ότι καταλαβαίνει.

Θα προτείνω στο φίλο μου που έχασε τη γυναίκα του το Σεπτέμβρη από καρκίνο να μεταφέρει κι εκείνος την εμπειρία του με το παιδί πριν και μετά το θλιβερό γεγονός. Από όσο γνωρίζω συμβουλεύτηκαν κι εκείνοι ειδικό για να το προετοιμάσουν.

Δυστυχώς ο μικρός αναγκάστηκε όχι απλά να αλλάξει σπίτι και σχολείο, αλλά και χώρα. Εγώ τον γνώρισα το Γενάρη και μου φάνηκε πολύ "άνετος" με το θέμα, είδαμε βίντεο και φωτογραφίες με τη μαμά, κάνει κάποιες αναφορές όταν "κολλάει" στη συζήτηση, προσωπικά στην αρχή ένιωθα τρομερή αμηχανία αυτές τις στιγμές...(διάβασα και το σχετικό άρθρο σας)

Θλιμμένο δεν τον έχω δει πάντως, ίσως γιατί τον απασχολεί το καινούριο σχολείο, η καινούρια γλώσσα, οι καινούριοι άνθρωποι γύρω του. Βγάζει νευράκια πάντως (χάρη σε σας έμαθα και τί είναι αυτό το tantram που αναφέρει ο φίλος μου), αλλά πιθανόν να μην έχουν σχέση με το θέμα. (τύπωσα και το άρθρο για τον αυτοέλεγχο- είστε θησαυρός!)

Αυτά για την ώρα, ελπίζω να θέλει ο φίλος μου να μοιραστεί μαζί σας την εμπειρία του, είναι ένα θέμα για το οποίο δυσκολεύομαι να βρω πληροφορίες γενικά.

Καλημερα σε ολους.

Βρηκα αυτο το forum μετα απο καποιες αναζητησεις στο διαδικτυο για ενα θεμα που με απασχολει.

Δυστυχως θα πρεπει να σας συστηθω μεσω δυσαρεστων θεματων. Ειμαι εκπαιδευτικος (οχι διορισμενη) και φετος ετυχε να εχω μαθητες που εχουν χασει τη μητερα τους προσφατα (λιγοτερο απο ενα εξαμηνο). Η παιδοψυχολογια που καναμε στη σχολη ειναι μηδαμινη και η αληθεια ειναι οτι ψαχνω τον καλυτερο δυνατο τροπο να προσεγγισω τα παιδια αυτα.

Συγκεκριμενα με ανησυχει ενας εφηβος 16 χρονων, ο οποιος μετα το θανατο της μητερας του, ενω ηταν πολυ καλος μαθητης εκανε "κοιλια", συμφωνα με οσα μου ειπε ο ιδιος και ο πατερας του.

Δεν με ανησυχει τοσο αυτο, οσο η αποψη που εχει για τον εαυτο του οτι εχει αποκτησει μεσα σε λιγους μηνες παρα πολλες ελλειψεις και κενα. Ψαχνω να βρω τροπους να ενισχυσω την αυτοπεποιθηση του περα απο τη βοηθεια μου στη μελετη του. Απο την αλλη, δεν ξερω πως θα πρεπει να αντιμετωπισω καταστασεις οπως του να ερχεται αδιαβαστος. Σε παιδια που δεν ζουνε τετοιες καταστασεις τυχαινει μερικες φορες να τα "μαλωνω". Στην περιπτωση αυτη, μηπως ομως δεν πρεπει;

χμ, εγώ δεν ειμαι ψυχολόγος,

αλλά αν θυμάμαι δεν βοηθάει να αισθάνονται λύπηση ή ότι για το λόγο του ότι έζησαν αυτό το πράγμα στην ζωή τους θα έχουν ελαφρύνσεις στο σύστημα το σχολικό, σε επίπεδο διαβάσματος.

Η αλήθεια είναι ότι στην ζωή πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε ακόμα και μετά απο πολύ δυσάρεστα γεγονότα.

ίσως θα βοηθούσε αρχικά μια συνάντηση γνωριμίας μαζί με τον γονέα,

δεν ξερω αν κανετε κατι τέτοιο,

όπου να συζητηθούν διάφορα θέματα αλλά και να εκφράσεις τα συλληπητήριά σου.

εκεί καλό θα είναι να ακουστεί, απο τον πατέρα, πόσο η μητέρα πχ χαιρόταν και ήταν περήφανη για τον γιό της και τα επιτεύγματά του, και πόσο θα συνεχιζει να είναι περήφανη ακόμα και αν δεν την βλέπουν κ δεν εχουν επαφή μαζί της.

θα στεναχωριόταν πολύ να δεί ότι ο γιός της παρατάει την ζωή του και εγκαταλείπει στην ουσία όλα όσα του είχε διδάξει.

θα ήταν σαν να τα "πέταγε ".

Θα ήταν καλό να του δώσουν το οκ, να εκφράσει τον θυμό του.

να υπάρχουν θέματα στο σχολείο , εκθέσεις ελεύθερες όπου να μπορεί να εκφραστεί πχ. με θέμα "Τι σας θυμώνει" ή κάτι τέλος πάντων πιο προσωπικό.

Ή να ζητήσεις εσύ μόνο απο εκείνον ένα ξεχωριστό θέμα σαν εξτρά.

εγώ θα του έκανα παρατήρηση απλώς ίσως όχι με τον τόνο που θα έκανα σε άλλα παιδιά, με έναν πιο κατανοητικό τόνο.

"καταλαβαίνω ή μάλλον δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να αισθάνεσαι, ... αλλά αν κρίνω απο τους βαθμούς σου πέρσυ η μητέρα σου πρέπει να ήταν ΠΟΛΥ περήφανη για σενα που είσαι τόσο καλός μαθητής. θα είναι κρίμα να παρατήσεις όλα όσα έκανες, και όλα όσα την έκαναν περήφανη. είναι ακόμα μαζί σου,.. το σώμα της μπορεί να μην είναι πια... αλλά είναι στην καρδιά σου. θα στεναχωριόταν πολύ αν έβλεπε ότι τα αφήνεις στην τύχη τα μαθήματά σου"

μάλλον κάτι τέτοιο θα έλεγα εγώ. Αλλά θα προσπαθούσα κ να δείξω στον πατέρα σε συνάντηση ότι πρέπει να βρεί καπως να εκφράσει το θυμό του για αυτό το γεγονός.

ξέρεις τι, δοκίμασε να πάρεις την γραμμή 801 801 1177,

θα σε βοηθήσουν σίγουρα όσον αφορά του τι να κανεις περεταίρω, σύμφωνα με τα όσα λέει η παιδοψυχολογία.

Βρεθηκα στο ιδιο διλημμα προ ετων με μαθητη μου. Εννοω στο πως να του φερθω μετα την καμψη στη επιδοση του που ακολουθησε το θανατο της μητερας. Στην αρχη ενιωθα την εντονη επιθυμια να τον αγκαλιασω, να τον παρηγορησω, να ελαφρυνω το βαρος που σηκωνε. Στην πορεια διεπιστωσα πως ηταν λαθος χειρισμος. Τα παιδια αυτα μετα απο τετοιο πληγμα εισπραττουν απο τον περιγυρο ακριβως αυτο το παραχαιδεμα που ειναι φυσικα ανθρωπινη αντιδραση αλλα δυστυχως μονο χειροτερα μπορει να κανει τα πραγματα, γιατι τα παιδια βυθιζονται ολο και περισσοτερο στο πενθος και τους ενισχυεται η πεποιθηση οτι το πληγμα ειναι βαρυ και αξεπεραστο.

Θα σου προτεινα να μην εχεις διαφορετική αντιμετωπιση απεναντι του σε σχεση με τους αλλους συμμαθητες του. Δωσε του την ευκαιρια να σου μιλησει, αν και οταν αισθανεται την αναγκη, κατεστησε σαφες οτι εισαι εκει γι' αυτον, οτι εισαι ανοιχτη να τον ακουσεις οταν θελει αλλα διαχωρισε τα πραγματα. Με τον τροπο σου δειξε του οτι η ζωή και κυριως η δικη του ζωή πρεπει να συνεχιστει, οχι μονο γιατι αυτο θα ηθελε η μητερα του αλλα γιατι οφειλει στον εαυτο του πανω απο ολα να προχωρησει. Τα παιδια αυτα τη στιγμη που νιωθουν πως καταρρεει ο κοσμος τους, εχουν αναγκη απο σταθεροτητα. Οσο σκληρο κι αν ακουστει αυτο που θα πω, τα παιδια σ' αυτη την ηλικια εκμεταλλευονται εντος πολλων εισαγωγικων καταστασεις. Ειναι πολυ ευκολο να βρισκουν ελαφρυντικα για τον εαυτο τους λογω της καταστασης και να αφηνονται σε μια αδρανεια πνευματική και σωματική γιατι τους ενισχυεται η πεποιθηση οτι "ετσι πρεπει να ειναι" Μην τον αφησεις να βυθιστει σ' αυτο. Δωσε του κινητρα να συνεχισει, να εισαι σταθερη μαζι του, αυστηρη οταν πρεπει και τρυφερη οταν βλεπεις οτι το εχει αναγκη. Μ' αυτον τον τροπο τον βοηθας να ισορροπισει. Καλη δυναμη. Ειναι δυσκολο αυτο που σου ετυχε αλλα μπορεις πραγματικα να τον βοηθησεις με τους καταλληλους χειρισμους.

ήθελα μόνο να πώ οτι μόλις διάβασα την ιστορία του Μιχαλη και μετα απο ενα καλο,σωτηριο κλαμα,αρχισα παλι να προσπαθω να βαλω στη σειρα τα κομματια μου,να ξαναδώ ποια ειναι αυτα που μετράνε...

γραφω γιατί διάβασα απο την αρχή τη συζήτηση και νοιώθω πολύ άσχημα που απλα εμένα με απασχολεί η πεθερά μου. πάντα λέμε η υγεία πάνω απ ολα. αλλά μάλλον το λέμε απλά. Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί τι θα γινόταν σε παρόμοια κατάσταση. Ο Μιχάλης είναι δάσκαλος. Της ζωής. Όμως Μιχάλη μη χάνεσαι. Θα μάθουμε πολλά απο σένα...

ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ 6ΕΤΩΝ.Η ΑΛΛΗ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΗ 9ΧΡΟΝΩ.Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΠΟ.ΗΜΑΣΤΑΝ ΦΤΩΧΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.ΠΡΙΝ ΤΑ 40ΑΝΤΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΛΕΝΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ.ΑΥΤΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕ ΜΟΝΟΛΕΚΤΙΚΑ ΟΧΙ.ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ.ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ.ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΨΕΥΤΕΣ.Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΡΟΧΑΙΟ.ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΕΣΩ ΓΙΑΤΙ ΕΦΥΓΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΜΕΡΑ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΝΑ ΑΝΑΨΩ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ.ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΠΑΡΕΑ ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΦΕΥΓΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ.Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΞΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΟ.ΤΟΥ ΒΓΑΖΩ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ .ΑΛΛΑ ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ Η ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΑ.ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΛΕΣ ΩΧ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ.ΟΤΑΝ ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΟΥΝ ΕΚΛΕΓΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ .ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ.ΕΥΤΥΧΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΔΩΣΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ.ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΝΑ ΠΡΩΙ ΤΗΝ ΕΙΔΑ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΜΟΥ.ΦΙΛΕ ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ.ΜΗΝ ΤΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ.

ΝΑΝΤΙΑ1 ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ. ΜΟΝΟ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΣΟΥ. ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΕΡΟ ΚΑΙ ΥΓΕΙΗ. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ Κ ΕΣΥ ΑΥΤΟ ΘΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΑ Τ ΑΛΛΑ...

ΔΑΦΝΗ2 ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.ΑΥΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ 24ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ.ΞΕΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΙΚΟ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ.ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ.ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ-ΔΩΣΩ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ.ΕΧΩ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ.ΕΔΩ ΚΑΙ 1ΧΡΟΝΟ ΠΕΡΝΑΩ-ΜΕ ΜΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ.ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΣ ΣΤΕΡΗΣΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ.ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΜΟΥ.ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΟΥ .10ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΖΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

ΝΑΝΤΙΑ1 ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΤΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΣΥ... ΕΓΩ ΠΡΕΠΕΙ. ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ. ΕΣΥ ΦΑΙΝΕΣΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ. ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΟΝ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Η ΚΑΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΛΟ. ΕΧΩ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΩ. ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΚΑΛΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ. ΠΑΝΤΩΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΘΕΣ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ..ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΛΟΙ ΣΤΟ FORUM ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ...

ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ.ΕΝΤΑΞΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ.ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙΣ.ΠΝΙΓΕΣΑΙ.ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΑΝΤΕΞΩ?ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ 24ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ?ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΙΑ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ.ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ ........ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΕΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ.ΑΠΛΑ ΗΜΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΙΕΣΜΕΝΗ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ.ΕΤΣΙ ΠΗΡΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ.ΔΥΝΑΤΗ?ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ.ΔΙΝΕΙ -ΠΑΙΡΝΩ -ΔΙΝΩ-ΔΙΝΟΥΜΕ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ

ΕΓΩ ΝΑΝΤΙΑ1 ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ. ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΟΛΥ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΑΠΟ 6 ΜΗΝΩΝ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΗΝ ΣΥΝΕΤΑΙΡΟ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΝΟΝΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ. ΑΠ ΟΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ. ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΖΩ. Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΘΑΝΕ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ 18 ΕΤΩΝ. ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΟΨΑΝΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΠΡΙΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΙΣ 29 ΕΤΩΝ. ΑΔΙΚΙΑ? ΒΕΒΑΙΑ ΑΔΙΚΙΑ! ΜΟΝΟ ΑΔΙΚΙΑ. ΣΕ ΠΝΙΓΕΙ ΤΟ ΑΔΙΚΟ. ΙΣΩΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΩΣ ΚΑΙ ΓΩ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ. ΞΕΡΩ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ. ΚΑΠΩΣ ΞΕΛΑΦΡΩΝΕΙΣ. ΝΥΧΤΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΜΗΝΕΙ ΞΑΓΡΗΠΝΕΣ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΟΠΟΤΕ ΘΕΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ.. ΕΓΩ ΛΙΓΟ ΞΕΡΩ..

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ. ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ.. ΕΙΜΑΙ ΟΜΩΣ ΜΕΣ ΣΤΑ ΝΕΥΡΑ!!!!

ΔΑΦΝΗ ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΑΛΛΑ ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ.ΚΟΛΛΗΣΕ ΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΣΟΥ.ΠΟΣΟ ΜΗΝΩΝ ΕΙΣΑΙ?ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ.ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΜΗΝΑ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΜΑΣ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΥΓΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ.ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΖΕΙΣ.ΟΠΟΤΕ ΘΕΣ ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΜ.ΕΤΣΙ ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ .ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ

ΝΑΤΙΑ1 ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΠΑΝΕ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ.

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΩΡΑ 7 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ. ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ ΟΜΩΣ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΑΓΟΥΛΕΣ.

ΘΑ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ.

ΕΓΩ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΗΜΟΥΝ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΟΥ ΤΟ ΧΑΛΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΧΙ ΥΓΕΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΗΧΑΝ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΤΕΛΕΙΩΣ, ΕΙΠΑ ΑΝΤΕ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΣΕ ΞΟΡΚΙΣΩ ΚΑΚΟ, ΘΑ ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ.

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΩ, ΠΗΓΑΙΝΑ ΣΕ ΠΑΡΤΥ, ΕΚΑΝΑ ΠΑΡΤΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟ ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΗΘΕΛΑ.

ΓΙΑ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΑΥΤΟ!!!

ΔΙΑΒΑΣΑ ΟΣΑ ΕΧΕΤΕ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ:ΠΡΙΝ 12 ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ 36 ΧΡΟΝΩΝ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ 3 ΑΔΕΡΦΙΑ ΕΓΩ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΟΤΕ 17ΧΡΟΝΩΝ,Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ 14 ΚΑΙ Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ 3ΕΤΩΝ ΤΟΤΕ.ΕΠΑΘΕ ΑΝΕΒΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΜΗΝΕΣ ΣΕ ΚΟΜΜΑ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ.ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΗΜΟΥΝ ΦΥΤΟ ΕΙΧΑ ΑΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ,ΗΤΑΝ ΣΑ ΝΑ ΕΧΑΝΑ ΕΓΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ.ΕΙΧΑ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΩ,ΠΑΛΕΥΑ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΛΕΥΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.Ο ΠΟΝΟΣ ΜΟΥ ΜΟΥ ΕΒΓΑΙΝΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΧΙ ΣΕ ΕΝΤΟΝΟ ΒΑΘΜΟ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΣΕ ΝΕΥΡΑ ΚΑΙ ΕΝΤΟΝΗ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ.ΕΚΑΝΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ ΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΑΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΕΝΟΙΩΘΑ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΜΕ ΗΞΕΡΕ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΖΗΣΩ.ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΕΠΕΖΗΣΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΩΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ:ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ΠΟΤΕ ΑΠΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΡΑΦΩ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 12 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΝΤΡΕΦΤΗΚΑ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΕΧΤΗΚΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΣΧΗΜΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΒΓΕΝΕ ΑΠΟ ΘΛΙΨΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΝΙΩΘΕΤΕ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΩ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΔΙΩΞΕΙ ΑΘΕΛΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΜΙΛΗΣΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙ ΟΙΔΗΠΟΤΕ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΑΣ.

να ρωτησω κατι κουλο??

γιατι 2 φορες το ιδιο ποστ???

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=16416&postdays=0&postorder=asc&start=0

ρε παιδια τι εχετε παθει ολοι εδω μεσα,οταν τα εγραψα αυτα ηταν η πρωτη μερα που γνωρισα το σιτε,δεν ηξερα ουτε ξερω πως γραφετε ολοι,απλα εγινα μελος και εγραψα το ιδιο θεμε δυο φορες,εαν σας ενοχλει μπορω να μηω ξαναγραψω!

εαν σας ενοχλει μπορω να μηω ξαναγραψω!

καλά μην παίρνεις και όρκο πως δεν θα ξαναγράψεις...