Φραστικη επιθεση παιδιων σε γονεις

καλημερα,

δεν ξερω κατα ποσο ειμαι στη σωστη θεση για το ερωτημα που εχω να θεσω.

Εχω 3 κορες η μικρη ειναι 6,5 και οι μεγαλες (διδυμες) εκλεισαν τα 10 πριν απο 1 μηνα περιπου. Καθε μου κορη διαφορετικη και σε εμφανιση και σε χαρακτηρα. Η μικρη οπως και ολα τα μικροτερα ειναι πιο τσαχπινα πιο σαλιαρα (για να μας κανει οτι θελει) οχι οτι το καταφερνει ομως υπαρχουν και ορια, η μια απο τις διδυμες πιο σοβαρη και δεν εκδηλωνεται και ευκολα ομως με υποστηριζει σε δυσκολες στιγμες. Καταλαβαινει οτι δουλευω οτι γυρναω σπιτι και σπαω το κεφαλι μου με το φαγητο που πρεπει να μαγειρεψω για την επομενη ημερα, καταλαβαινει οτι τρεχοντας τα κανω ολα πλυσιμο σιδερωμα καθαρισμα κλπ. Η αλλη ομως ειναι το κατι αλλο, μπορει να μην ειναι ξανθια μπορει να μην εχει περιεργα ματια μπορει μπορει μπορει ομως ειναι η μοναδικη που οταν θα φωναξω βοηθεια θα γυρισει να με κοιταξει στα ματια και να μου δωσει το χερι να πιαστω.

Εδω σ'αυτο το παιδι θελω μια βοηθεια. Να κανω μια παρενθεση οτι στην Α' δημοτικου η δασκαλα της μου ειπε οτι εχει ψυχωση μαζι μου και δεν εχει αποκολληθει απο ομφαλιο λωρο μου και πρεπει να βρω τροπο να γινει γιατι δεν ειναι σωστο.

Αυτο λοιπον το καλο μου το παιδακι μου επιτιθεται συνεχως φραστικα και με διωχνει απο το σπιτι. Να εξηγησω. Καποιες φορες κι εγω ως ανθρωπος βγαινω απο τα ρουχα μου και αρχιζω να φωναζω. Ε οταν θα γινει αυτο (σπανια βεβαια να ουρλιαζω σαν τρελη) αρχιζει και μου βγαζει γλωσσα που μπορει να κυκλωσει το οικοδομικο τετραγωνο. Με λεει αχρηστη, τεμπελα, τι σοι μανα ειμαι εγω που καταπιεζω τα παιδια της, πως τυφλωθηκε ο πατερας της και με πηρε, να σηκωθω να φυγω απο το σπιτι να παω στους γονεις μου αλλα και βεβαια ουτε κι αυτοι σε αντεχαν, να παρω δρομο και να μην με ξαναδει και να μην ξαναγυρισω, ειμαι η χειροτερη, η πιο κακια...και αλλα πολλα ιδιου τυπου.

Βεβαια ποτε δεν εχω φυγει απο το σπιτι πανω στον καβγα. Την πρωτη φορα που μου τα απηγγειλε ολα αυτα εμεινα με το στομα ανοιχτο και νομιζω οτι πρεπει το πηγουνι μου να εφτασε στο πατωμα. Τη δευτερη φορα και δυο τρεις ακομα προσπαθουσα να δω τι την ειχε ενοχλησει τοσο πολυ αλλα δεν εβγαλα ακρη. Εχθες παλι το εκοψα γιατι τα νευρα μου ειναι σε αθλια κατασταση και δε νομιζω οτι μπορω ουτε να ψαχνω λογους ουτε να καλοπιανω. Περασα στην αντεπιθεση και της ειπα οτι θα παω στους γονεις μου οταν θελω εγω και οποτε θελω. Δε σταματησε με στολισε με ακομη περισσοτερα.

Ειναι υπερ προστατευτικη με τις αδελφες της και φανταζομαι οτι τωρα που η μικρη θα παει πρωτη θα εχω επισης μεγαλο προβλημα. Εδω περσι ηταν στο νηπιο η μικρη και καθοταν στα διαλειμματα και την προσεχε. Βεβαια σαν αδελφες εχουν και τις κακες τους στιγμες που αρχιζουν τις κλωτσιες τα βρισιματα τα χτυπηματα αλλα αυτα τα ξεπερναμε.

Τι να κανω μ'αυτο το παιδι πως μπορω να το στρωσω; εμεις ποτε δεν τολμαγαμε και φυσικα ουτε και τολμαμε να μιλησουμε ετσι στους γονεις μας. Αυτα πως μεγαλωσαν ετσι; Ειλικρινα εχθες δεν μπορεσα να κοιμηθω σκεφτομουν οτι οντως εχω αποτυχει σα μαμα.Αλλα και παλι να εχω αποτυχει μονο στο ενα; Τα αλλα δυο τι ειναι; Ποτε δε μου εχουν μιλησει μ'αυτον τον τροπο. Μπορει να δυσανασχετουν με το οτι μας μενει παρα πολυ λιγος χρονος ελευθερος αλλα δεν μου εχουν μιλησει μ'αυτον τον τροπο.

Τι να κανω; ειλικρινα δεν ξερω και ζηταω τις συμβουλες σας.

Κονσταν καλημερα. καταρχην να τα χαιρεσαι και τα τρια. Θα ηθελα να μου διευκρινισεις κατι.

"Η αλλη ομως ειναι το κατι αλλο, μπορει να μην ειναι ξανθια μπορει να μην εχει περιεργα ματια μπορει μπορει μπορει ομως ειναι η μοναδικη που οταν θα φωναξω βοηθεια θα γυρισει να με κοιταξει στα ματια και να μου δωσει το χερι να πιαστω."

Τι εννοεις με αυτο?

Από οσα διαβασα καταλαβαινω τα εξης (και σε παρακαλω διορθωσε οπου εχω λαθος)

Εχεις τρια παιδακια ιδιου φυλου, δυο διδυμες και ενα μικροτερο. Αναμεσα στα δυο διδυμα υπαρχει η διακριση "μεγαλη" και "μικρη"?

η σχεση της με τις αδερφες της πως ειναι?

Με το συζυγο σου εχεις καλες σχεσεις?

Λαϊδα σ'ευχαριστω για το ενδιαφερον,

λοιπον να σου εξηγησω

πρωτα απ'ολα η σχεση μου με τον αντρα μου ειναι παρα πολυ καλη. ειμαστε και οι δυο ηρεμοι σ'οτι αφορα το σπιτι μας. φωνες γκρινιες παραφροσυνες δεν υπαρχουν μεταξυ μας. οτι εχουμε να συζητησουμε που δεν πρεπει να ειναι τα παιδια μπροστα γινεται με το που θα κοιμηθουν. δεν εχουμε περιεργα καπριτσια καφενεια χαρτια ποτο. δεν τα αφηνουμε αλλου παρα μονο τις περιοδους που ειναι κλειστα τα σχολεια για λογους δουλειας. παντα διακοπες παμε μαζι ενα μηνα και ενα μηνα μενουν με τη γιαγια.

διακριση δεν κανουμε σε κανενα απο τα 3 παιδια μας. τα θεωρουμε ολα ιδια. ισως η μικρη να ειναι ενα σκαλι πιο κατω απο τις αλλες γιατι δεν μπορει να εχει οτι εχουν οι αλλες δυο.

η σχεση με τις αδερφες τις ναι ειναι λιγο περιεργη απο κει που τις διωχνει και μαλωνουν μετα απο λιγο ειναι και παλι μαζι και τις προστατευει. ποτε δεν υπαρχει μεγαλη η μικρη οταν ειμαστε σπιτι υπαρχουν μονο τα ονοματα τους.

οσον αφορα τωρα την περιγραφη που εκανα και για τις 3

η τελευταια ειναι καστανοξανθη και το καλοκαιρι μαυριζει και το δερματακι και γινεται οπως λεει σουηδεζα. ειναι ανοιχτο παιδι δεν κλεινεται και οπου βρει παιδια μας φευγει για να παει να παιξει. κανει ευκολα γνωριμιες. ειναι λιγο ναζιαρα και γλυφτρου το γραφω αλλωστε θελει να γινεται το δικο της συνεχεια αλλα υπαρχουν και ορια. ειναι και τσαμπουκας ομως δεν γινεται να μην αντιδρασει.

η αλλη απο τις διδυμες ειναι καστανη με μπλε ματια ειναι βαρυς χαρακτηρας απεναντι στους αλλους δεν ανοιγεται ευκολα και οτι αισθανεται το κραταει μεσα της εκτος του μπαμ που μας εχει κανει μεχρι τωρα δυο φορες. εκλαιγε με μαυρο δακρυ. οταν την εβαλα κατω να συζητησουμε γιατι κλαιει, απαντησε οτι πολλες φορες ζηλευει αλλα δε θελει να το δειχνει γιατι κανουμε οτι μπορουμε για να εχουν αυτα που πραγματικα χρειαζονται και οχι να εχουν για να λενε οτι απλα εχουν πολλα (οπως παιχνιδια ρουχα τσαντες παπουτσια).

δε φωναζει και δυσκολα θα μαλωσει.

"Η αλλη ομως ειναι το κατι αλλο, μπορει να μην ειναι ξανθια μπορει να μην εχει περιεργα ματια μπορει μπορει μπορει ομως ειναι η μοναδικη που οταν θα φωναξω βοηθεια θα γυρισει να με κοιταξει στα ματια και να μου δωσει το χερι να πιαστω."

οσον αφορα αυτο εγω μπορω ευκολα να το εξηγησω γιατι ειμαι μεσα στο σπιτι. αυτο το κοριτσακι μου ειναι μελαχρινουλη του σε ολα ματια μαλλια δερμα σε ολα του γι αυτο ειπα κι ολας οτι και οι 3 ειναι διαφορετικες εμφανισιακα. μπορει να μου κατεβαζει ολοκληρο λεξικο οταν αρχιζει αλλα πολλες φορες που με πιανουν οι ημικρανιες μου ή ζηταω να με βοηθησουν στις δουλειες του σπιτιου πρωτη ερχεται και τα αναλαμβανει ολα, να βαλει πλυντηριο, να μαζεψει να ξεσκονησει γενικως να βοηθησει.

ελπιζω να σε καλυψα.

Με καλυψες!!!!!! Θα σου γραψω τι πιστευω χωρις να ειμαι ψυχολογος και χωρις να ειμαι στη θεση σου! Νομιζω ομως οτι καποτε υπηρξα στη θεση της κορης σου που σε βριζει!!!!!

Η ψυχολογα του καθε ανθρωπου διαφερει, το ξερεις. Αλλιως εκφραζεται και αλλιως εισπραττει τα οποια ερεθισματα ο καθενας μας. Πιστευω λοιπον τοι αυτο σου το κοριτσακι ειναι διαιτερα συναισθηματικο και δεν εχει "καλυφτει" αισθηματικα απο εσενα. Τι εννοω:

Λιγο ζηλευει τις αδερφες της, ξερει οτι δεν πρεπει αλλα το νιωθει. Ισως φταιει οτι εκεινη δεν ειναι ξανθια η δεν εχει μπλε ματια. Ισως φταιει οτι εκεινη δεν ειναι τσο ναζιαρα οσο η μικρη αλλα ουτε τοσο "βαρυς" χαρακτηρας οσο η μεγαλη ωστε να την χαρακτηριζει κατι. Οπως και να εχει το θεμα με τις αδερφες της δε νομιζω οτι ειναι τοσο σοβαρο. Η αγαπη της προς αυτες θα νικησει!!!!!! Για αυτο και γινεται υπερπροστατευτικη.

Ισως τελικα να μην φταιει κατι αλλα ως χαρακτηρας απο μονη της να ειναι ανικανοποιητη. Να μην της φτανει ο χρονος, οι αγκαλιες και η αγαπη που εισπραττει απο εσας. Να θελει απλα κι αλλο.

Σιγουρα ομως εχει περισσοτερες απαιτησεις απο εσενα. Δεν ξερω για τον πατερα της αλλα το να φωναζει σε εσενα ετσι, να χρησιμοποιει τροπους που σε πληγωνουν σιγουρα δειχνει οτι ειναι πληγωμενη και αυτη.

Πιστευω οτι θα βοηθουσε αν περναγες χρονο αποκλειστικα με αυτην, αν της μιλαγες για τα δικα σου βιωματα , για πραγματα που σε στεναχωρουσαν οταν ησουν μικρη, για "αδικιες" που ενιωθες οτι γινονταν εις βαρος σου, γενικα θελει να την πλησιασεις. Γιατι συναισθηματικα ειναι μακρυα σου.

Πιστευω ομως οτι ξερει οτι καπου σε αδικει, οτι δεν σου αξιζει αυτη της η συμπεριφορα για αυτο και επανερχεται και σε βοηθαει σε ολα. Σε αγαπαει παθολογικα οπως ειπες και θα προσπαθει να σε κανει και εσενα να αισθανεσαι το ιδιο. Αυτο ομως δεν προκειται να γινεταικαι ετσι εκεινη θα ειναι ανικανοποιητη

Αν δεις οτι δεν βγαζεις ακρη, μιλα και με εναν παιδοψυχολογο...σιγουρα θα σου προτεινει πιο επιστημονικες λυσεις.

Με λεει αχρηστη, τεμπελα, τι σοι μανα ειμαι εγω που καταπιεζω τα παιδια της, πως τυφλωθηκε ο πατερας της και με πηρε, να σηκωθω να φυγω απο το σπιτι να παω στους γονεις μου αλλα και βεβαια ουτε κι αυτοι σε αντεχαν, να παρω δρομο και να μην με ξαναδει και να μην ξαναγυρισω, ειμαι η χειροτερη, η πιο κακια...και αλλα πολλα ιδιου τυπου.

Αυτά τα λέει ένα 10χρονο?

σ'ευχαριστω πολυ για την προταση σου. το εχω δοκιμασει ηδη να περασω περισσοτερο χρονο μαζι της να κανουμε διαφορετικα πραγματα αλλα δεν της ηταν μαλλον αρκετο. ισως να εχει ερθει η ωρα να ρωτησω ειδικο.

Λαΐδα

σ'ευχαριστω πολυ για την προταση σου. το εχω δοκιμασει ηδη να περασω περισσοτερο χρονο μαζι της να κανουμε διαφορετικα πραγματα αλλα δεν της ηταν μαλλον αρκετο. ισως να εχει ερθει η ωρα να ρωτησω ειδικο.

iosifina123

ναι δυστυχως

με συγχωρείς για το θάρρος αλλά επιδή μου φαίνεται περίεργο να βγαίνουν από το μυαλό ενος 10χρονου αυτοί οι χαρακτηρισμοί, υπάρχει περίπωση να τους έχει ακούσει από κάποιον ενήλικα? Εννοώ κάποιος ενήλικας να σε χαρακτηρίζει στο παιδί με όλα αυτά τα λόγια?

sporiklos

δεν νομιζω, με τους γονεις μας που τα αφηνουμε στις περιοδους που τα σχολεια ειναι κλειστα εχουμε πολυ καλες σχεσεις και τους σεβομαστε και μας σεβονται.

κατι παραπανω ομως δεν γνωριζω

εεε και εγώ δεν νομίζω να λένε κάτι οι γονείς σου...πάντώς θυμάμαι ότι και εγώ έκανα κάτι ξεσπάσματα με στόχο την μάνα μου η οποία πάντα έμενε με το στόμα ανοιχτό. Αλλά στην δική μου περίπτωση νομίζω φταίει το γεγονός ότι η μητέρα μου ήταν επικριτική και αυταρχική οπότε και εγώ που ήμουν ήσυχο παιδί (σχεδόν αμίλητο) μάζευα μάζευα και έκανα το μπαμ (με συνοδεία πυρηνικού μανιταριού) για ασήμαντη αφορμή. Μήπως πρέπει να την βοηθήσεις να μάθει να εξωτερικεύει πιο συχνά τα συναισθηματά της και να διεκδικεί τα θέλω της? Ισως τα ξεσπάσματα να γίνουν πιο συχνά αλλά πιο ήπια.

Μηπως αντιγραφει -κατα καποιον τροπο -τα δικα σου ξεσπασματα θυμου;

Konstann γειά σου και από εμένα. Καταρχήν να σου πω ότι είμαστε ολίγον τι "συνάδελφοι" καθότι και εγώ έχω ακριβώς όπως και εσύ δίδυμα κορίτσια 10 ετών και μία μικρότερη που είναι 6 και θα πάει πρώτη! Καταλαβαίνω απόλυτα τον προβληματισμό σου και φαντάζομαι πόσο θα πονάει η καρδιά σου όχι τόσο νομίζω για αυτά που λέει το παιδί (που σίγουρα δεν τα εννοεί απλά προσπαθεί μάλλον να εκτονωθεί) όσο για το ότι αντιλαμβάνεσαι ότι η κορούλα σου από κάτι βασανίζεται και θες να τη βοηθήσεις. Βλέπω και εγώ στις κόρες μου πόσο η κάθεμία προσπαθεί να διεκδικήσει χρόνο μαζί μου μόνο οι δυό μας. Πόσο ανάγκη το έχουν. Μου το λένε και στα ίσια. Κυρίως οι μεγάλες. Εγώ που έλεγα ότι τάχα τα δίδυμα από την μέρα που γεννιούνται έχουν μάθει να μοιράζονται κτλ, καταλήγω ότι αυτό είναι μπούρδα. Και τη μικρή ζηλεύουν (ειδικά η μία) και απολαμβάνουν φοβερά το να είναι η καθεμια μόνη μαζί μου ή και με τον μπαμπά. Νομίζω ότι αυτό που πρότεινε και μια άλλη κοπέλα ίσως είναι καλή ιδέα. Το να προσπαθήσεις να της αφιερώσεις λίγο αποκλειστικό χρόνο σε κάποια στιγμή που θα είναι ήρεμα τα πράγματα και να εκμαιεύσεις τι την απασχολεί. Πάντως η φίλη μου που είναι παιδοψυχίατρος μου λέει πάντα ότι είναι καλύτερο όταν τα παιδιά εξωτερικεύουν με οποιοδήποτε τρόπο την ζήλια κτλ από το να το κρατάν μέσα τους. είμαι σίγουρη ότι είσαι μια υπέροχη μανούλα με τρία υπέροχα κορίτσια. Απλά να, είναι που η μητρότητα έχει αυτές τις δύσκολες στιγμές που όλοι περνάμε και μας πονάει η καρδιά. Είμαι σίγουρη ότι το κοριτσάκι σε λατρεύει και θα βρείτε σύντομα τους ρυθμούς σας!σε φιλώ πολύ.

Και κάτι τελευταίο. Επειδή και εμένα η μία από τις δίδυμες έχει κάτι φοβερά ξεσπάσματα θυμού πιστεύω ότι σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο και η προεφηβεία στην οποία οπωσδήποτε έχει μπει.

Και κάτι τελευταίο. Επειδή και εμένα η μία από τις δίδυμες έχει κάτι φοβερά ξεσπάσματα θυμού πιστεύω ότι σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο και η προεφηβεία στην οποία οπωσδήποτε έχει μπει.

κι εγω αυτο σκεφτομαι οτι εχει ξεκινησει η προεφηβεια. δηλαδη στην εφηβεια τι θα τραβηξουμε;; το να ζηλευει ειναι φυσιολογικο και της το εχω αναφερει οτι ειναι κατι φυσιολογικο δεν υπαρχει ανθρωπος στον κοσμο που να μην εχει ζηλεψει εστω και μια στιγμη. και φυσικα την ειχα ενημερωσει οτι κι εγω παρολο που ειχα 2 αδελφους ζηλευα γιατι αυτοι ειχαν ο ενας τον αλλον και επαιζαν μαζι ενω εγω καθομουν μονη μου στο σπιτι.

με συγχωρείς για το θάρρος αλλά επιδή μου φαίνεται περίεργο να βγαίνουν από το μυαλό ενος 10χρονου αυτοί οι χαρακτηρισμοί, υπάρχει περίπωση να τους έχει ακούσει από κάποιον ενήλικα? Εννοώ κάποιος ενήλικας να σε χαρακτηρίζει στο παιδί με όλα αυτά τα λόγια?

Κι εγώ αυτό σκέφτηκα...

Εμένα δεν μου φαίνεται περίεργο να τα λέει αυτά ένα δεκάχρονο. Λίγη τηλεόραση να έχει δει, θα μπορούσε να λέει και χειρότερα... Δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση σου γιατί δεν έχω ακόμα τόσο μεγάλο παιδί, όμως νομίζω ότι μια καλή λύση είναι πολλή κουβέντα μαζί της, για να την κάνεις να δει και τη δική σου θέση, να υπερασπιστείς τον εαυτό σου στο κάτω-κάτω. Ίσως θα ήταν καλό να της αναθέσεις και περισσότερες ευθύνες. Πιστεύω ότι δοκιμάζει τη δύναμή της επάνω σου, να δει αν μπορεί να σε πληγώσει.

Αν πιστεύεις ότι την επηρεάζουν άσχημα τα δικά σου ξεσπάσματα, άλλαξε τακτική και δώσε της το παράδειγμα πιο ήρεμης συμπεριφοράς.

kostann, τα παιδιά μου είναι μικρότερης ηλικίας, γι΄αυτό θα σου πω μόνο κάτι που διάβασα χωρίς να έχω εμπειρία. Μερικές φορές τα πρωτότοκα (δίδυμες είναι, αλλά αυτή νιώθει έτσι), και μάλιστα τα κορίτσια, βγάζουν τη ζήλια σε υπερπροστατευτικότητα και άψογη συμπεριφορά, σχεδόν αφύσικα άψογη για παιδί, δείχνουν υπερβολική προθυμία να βοηθήσουν τους γονείς κτλ. Η πίεση τους βγαίνει σε έντονα ξεσπάσματα ή σε συχνές αδιαθεσίες.

Η λύση που πρότεινε ο συγγραφέας/ψυχολόγος ήταν, όπως είπε κι η Λαΐς, να αφιερώνουν οι γονείς λίγο χρόνο, π.χ. μια ώρα την εβδομάδα, αποκλειστικά στο μεγαλύτερο παιδί και να του δείχνουν ότι το αντιμετωπίζουν κι αυτό ως παιδί και όχι ως ενήλικα.

Μπορείς να περιορίσεις τις δουλειές του σπιτιού; Κι επίσης, αν θέλεις βοήθεια από τα παιδιά σου (και καλά κάνεις που τα μαθαίνεις από μικρά), να μην αφήνεις τη "μεγάλη" να τα κάνει όλα, αλλά να τους μοιράζεις τις δουλειές και μετά να τα στέλνεις να παίξουν.

Είναι ξεκάθαρο ότι η κόρη σου έχει μπει στην προεφηβεία. Αυτές οι έντονες εκδηλώσεις είναι από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της εφηβείας. Σε γενικές γραμμές σκέφτηκα κι εγώ αυτά που σου έγραψαν οι προηγούμενοι, μετά όμως ήρθε στο μυαλό μου κάτι άλλο: θυμήθηκα κάποτε που συζητούσα με μια φίλη η οποία είχε εκπλαγεί από την κριτική στάση της κόρης της (γύρω στα 14 ήταν) προς την ίδια, ενώ μέχρι τότε ήταν πολύ δεμένες και της είχε μεγάλη αδυναμία η κόρη. Είχε συμβουλευτεί ψυχολόγο η φίλη μου και της είχε μιλήσει για την ανάγκη του παιδιού να κατεβάσει το γονιό (ειδικά τον γονιό στον οποίο έχει μεγαλύτερη αδυναμία) από το "βάθρο" του, προκειμένου να μπορέσει το ίδιο το παιδί να προχωρήσει και να εξελιχθεί εσωτερικά. Νομίζω λοιπόν πως η δική σου περίπτωση μοιάζει περισσότερο σε κάτι τέτοιο. Επειδή ακριβώς σε θαυμάζει και σε λατρεύει, αισθάνεται ότι η ίδια δεν αξίζει τίποτα μπροστά σου και για να μπορέσει να καταπολεμήσει αυτό το συναίσθημα, σου επιτίθεται, σε μειώνει, για να καταφέρει να "ανέβει" εκείνη, να προχωρήσει στη ζωή της. Στη θέση σου, θα έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω πληροφορίες σχετικά με αυτή την θεωρία, για να δω αν υπάρχει κάτι να με βοηθήσει να καταλάβω και να δράσω σωστά.

Όσο για το ότι είναι ακόμη 10 χρονών, υπενθυμίζω ότι τα σημερινά παιδιά εξελίσσονται με ραγδαίους ρυθμούς, τα όρια της εφηβείας έχουν κατέβει, όλα τα κάνουν πιο νωρίς και φυσικά οι ιδέες και το λεξιλόγιό τους σε θέματα καθημερινότητας είναι άκρως ... εμπλουτισμένα από τις πολλές παραστάσεις που έχουν λόγω τηλεόρασης. Οπότε να μην απορείτε καθόλου ούτε για τους χαρακτηρισμούς, ούτε για τις κατηγορίες. Μια απλή ελληνική σειρά να έχει δει το παιδί, φτάνει για να διαμορφώσει το "οπλοστάσιο" που θέλει για να αντπαρατεθεί στη μητέρα του.

Τέλος, θα σταθώ λιγάκι στην έμφαση που δίνεις στην περιγραφή της εξωτερικής εμφάνισης των παιδιών σου. Έχεις αναρωτηθεί γιατί έδωσες αυτά τα στοιχεία, στην περιγραφή που μας έκανες; Ποιος λόγος υπήρχε να μιλήσεις για το χρώμα των μαλλιών της ή των ματιών της; Τι σχέση εχει αυτό με την επίθεσή της ή τα συναισθήματά σου; Δεν το λέω επικριτικά, το λέω απλώς για να δεις εσύ μήπως παίζει κάποιο ρόλο στην όλη κατάσταση το πώς ΕΣΥ βλέπεις τα κορίτσια σου, ξεκινώντας από την εμφάνιση...

Συγνώμη για το μεγάλο ποστ, αλλά σαν μαμά εφήβων κι εγώ, ξέρω πολύ καλά πόσο δύσκολες είναι αυτές οι καταστάσεις κι ήθελα να σου γράψω όλα όσα σκέφτηκα μήπως μπορέσεις να βρεις μια άκρη... Όπως και να ΄χει, εμπιστέψου το ένστικτό σου και δείξε της πόσο την αγαπάς, αυτό πάντα βοηθάει κατά τη γνώμη μου. Καλή δύναμη...

konstann καλησπέρα.Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέον τις ανησυχίες σου για την συμπεριφορά της κόρης σου.Εγώ θα σε συμβούλευα να δεις έναν παιδοψυχολόγο.Εμείς μπορούμε εμπειρικά να σου δώσουμε πολλές συμβουλές,όμως ένας ειδικός πάντα βλέπει καλύτερα τα πράγματα,αφού το κάθε παιδί έχει την δική του προσωπικότητα και τον δικό του χαρακτήρα,που εμείς φυσικά δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.Ο ειδικός αφού μιλήσει με σένα και με το παιδί θα σε συμβουλεύσει κατάλληλα για το πως πρέπει να αντιμετωπίσεις την κατάσταση αυτή.Απλώς πρόσεξε στην επιλογή του ειδικού(αν τελικά επιλέξεις αυτή τη λύση),γιατί κυκλοφορούν διάφορα "φρούτα" εκεί έξω.Να δεις που όλα θα πάνε καλά,όταν βρείς την αιτία που αντιδρά η κορούλα σου με αυτόν τον τρόπο,αλλά και τον τρόπο να το αντιμετωπίσεις.Σου εύχομαι τα καλύτερα!Να μας ενημερώσεις αν θες και όποτε μπορέσεις.

πιστευω οτι ειναι η προεφηβεια της σε συνδυασμο με το γεγονος οτι ειναι πληγωμενη για κατι-μπορει να βγαζει και ζηλια προς τις αδελφες της....μην αντιδρας πολυ(το ξερω δυσκολο βεβαια)....νομιζω θα βοηθουσε να μιλαγες και σε καποιον ειδικο...υπομονη

Είναι ξεκάθαρο ότι η κόρη σου έχει μπει στην προεφηβεία. Αυτές οι έντονες εκδηλώσεις είναι από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της εφηβείας. Σε γενικές γραμμές σκέφτηκα κι εγώ αυτά που σου έγραψαν οι προηγούμενοι, μετά όμως ήρθε στο μυαλό μου κάτι άλλο: θυμήθηκα κάποτε που συζητούσα με μια φίλη η οποία είχε εκπλαγεί από την κριτική στάση της κόρης της (γύρω στα 14 ήταν) προς την ίδια, ενώ μέχρι τότε ήταν πολύ δεμένες και της είχε μεγάλη αδυναμία η κόρη. Είχε συμβουλευτεί ψυχολόγο η φίλη μου και της είχε μιλήσει για την ανάγκη του παιδιού να κατεβάσει το γονιό (ειδικά τον γονιό στον οποίο έχει μεγαλύτερη αδυναμία) από το "βάθρο" του, προκειμένου να μπορέσει το ίδιο το παιδί να προχωρήσει και να εξελιχθεί εσωτερικά. Νομίζω λοιπόν πως η δική σου περίπτωση μοιάζει περισσότερο σε κάτι τέτοιο. Επειδή ακριβώς σε θαυμάζει και σε λατρεύει, αισθάνεται ότι η ίδια δεν αξίζει τίποτα μπροστά σου και για να μπορέσει να καταπολεμήσει αυτό το συναίσθημα, σου επιτίθεται, σε μειώνει, για να καταφέρει να "ανέβει" εκείνη, να προχωρήσει στη ζωή της. Στη θέση σου, θα έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω πληροφορίες σχετικά με αυτή την θεωρία, για να δω αν υπάρχει κάτι να με βοηθήσει να καταλάβω και να δράσω σωστά.

Όσο για το ότι είναι ακόμη 10 χρονών, υπενθυμίζω ότι τα σημερινά παιδιά εξελίσσονται με ραγδαίους ρυθμούς, τα όρια της εφηβείας έχουν κατέβει, όλα τα κάνουν πιο νωρίς και φυσικά οι ιδέες και το λεξιλόγιό τους σε θέματα καθημερινότητας είναι άκρως ... εμπλουτισμένα από τις πολλές παραστάσεις που έχουν λόγω τηλεόρασης. Οπότε να μην απορείτε καθόλου ούτε για τους χαρακτηρισμούς, ούτε για τις κατηγορίες. Μια απλή ελληνική σειρά να έχει δει το παιδί, φτάνει για να διαμορφώσει το "οπλοστάσιο" που θέλει για να αντπαρατεθεί στη μητέρα του.

Τέλος, θα σταθώ λιγάκι στην έμφαση που δίνεις στην περιγραφή της εξωτερικής εμφάνισης των παιδιών σου. Έχεις αναρωτηθεί γιατί έδωσες αυτά τα στοιχεία, στην περιγραφή που μας έκανες; Ποιος λόγος υπήρχε να μιλήσεις για το χρώμα των μαλλιών της ή των ματιών της; Τι σχέση εχει αυτό με την επίθεσή της ή τα συναισθήματά σου; Δεν το λέω επικριτικά, το λέω απλώς για να δεις εσύ μήπως παίζει κάποιο ρόλο στην όλη κατάσταση το πώς ΕΣΥ βλέπεις τα κορίτσια σου, ξεκινώντας από την εμφάνιση...

Συγνώμη για το μεγάλο ποστ, αλλά σαν μαμά εφήβων κι εγώ, ξέρω πολύ καλά πόσο δύσκολες είναι αυτές οι καταστάσεις κι ήθελα να σου γράψω όλα όσα σκέφτηκα μήπως μπορέσεις να βρεις μια άκρη... Όπως και να ΄χει, εμπιστέψου το ένστικτό σου και δείξε της πόσο την αγαπάς, αυτό πάντα βοηθάει κατά τη γνώμη μου. Καλή δύναμη...

εγω προσωπικα δε δινω καμια εμφαση στην εξωτερικη εμφανιση κανενος παιδιου ή και ενηλικου, το εκανα γιατι οταν γεννηθηκε η μικρη με ρωταγε αν θα παρει τα ματια τα δικα της ή της αλλης αδελφης αν θα παρει το χρωμα των μαλλιων της ή της αλλης και μ'εχει ξαναρωτησει καποιες φορες. το εγραψα γιατι θεωρησα λογικο επειδη ειναι διαφορετική να υπαρχει και η ζηλια αναμεσά τους λογω εξωτερικής εμφανισης

πιστευω οτι ειναι η προεφηβεια της σε συνδυασμο με το γεγονος οτι ειναι πληγωμενη για κατι-μπορει να βγαζει και ζηλια προς τις αδελφες της....μην αντιδρας πολυ(το ξερω δυσκολο βεβαια)....νομιζω θα βοηθουσε να μιλαγες και σε καποιον ειδικο...υπομονη

ευχαριστω αν και ειναι πολυ ηρεμη μαλλον θα δοκιμασω καποιον που ξερει πολλα περισσοτερα απο μενα. αλλωστε κανεις δε γεννηθηκε με το εγχειριδιο του γονιου στα χερια.

με συγχωρείς για το θάρρος αλλά επιδή μου φαίνεται περίεργο να βγαίνουν από το μυαλό ενος 10χρονου αυτοί οι χαρακτηρισμοί, υπάρχει περίπωση να τους έχει ακούσει από κάποιον ενήλικα? Εννοώ κάποιος ενήλικας να σε χαρακτηρίζει στο παιδί με όλα αυτά τα λόγια?

εεε και εγώ δεν νομίζω να λένε κάτι οι γονείς σου...πάντώς θυμάμαι ότι και εγώ έκανα κάτι ξεσπάσματα με στόχο την μάνα μου η οποία πάντα έμενε με το στόμα ανοιχτό. Αλλά στην δική μου περίπτωση νομίζω φταίει το γεγονός ότι η μητέρα μου ήταν επικριτική και αυταρχική οπότε και εγώ που ήμουν ήσυχο παιδί (σχεδόν αμίλητο) μάζευα μάζευα και έκανα το μπαμ (με συνοδεία πυρηνικού μανιταριού) για ασήμαντη αφορμή. Μήπως πρέπει να την βοηθήσεις να μάθει να εξωτερικεύει πιο συχνά τα συναισθηματά της και να διεκδικεί τα θέλω της? Ισως τα ξεσπάσματα να γίνουν πιο συχνά αλλά πιο ήπια.

Θα συμφωνήσω με τον σπόρο. ΤΟ ΕΧΩ ΔΕΙ να συμβαίνει με τη κόρη φίλης μου. 7-8 χρονών, της έκανε επίθεση για πράγματα που άλλος έκρινε τη μάνα (στη περίπτωση της φίλης ο πατέρας του παιδιού)