ΦΟΒΙΑ ΟΔΗΓΗΣΗΣ

Είμαι σίγουρη πως δεν άνοιξα στη σωστή κατηγορία το θέμα μου...αλλά δεν ήξερα που να το εντάξω. Ζητώ συγνώμη λοιπόν και συνεχίζω:

Έχω δίπλωμα απο το 2004 αλλά λόγω του ότι δεν είχα αυτοκίνητο,κλπ, κλπ...δεν έχω οδηγήσει παρά μόνο 3-4 φορές και αυτό για κανένα 10λέπτο την κάθε φορά..σε μικρές, γνωστές αποστάσεις. Το θέμα είναι πως πλέον με το παιδί ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να οδηγώ. Αισθάνομαι πως είμαι με δεμένα χέρια...μην μπορώντας να πάρω το αυτοκίνητο μας και να πάω εκεί που θέλω. Εντάξει, στη δουλειά, δεν λέω, με εξυπηρετεί πολύ το λεωφορείο, αλλά το απόγευμα που μπορεί να θέλω να πάω σούπερ μάρκετ ή για ψώνια ή για βόλτα με τον μικρό...εκεί μου κακοφαίνεται πάρα πολύ και νιώθω άχρηστη και νιώθω ανίδεη...και ντρέπομαι που το λέω...ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να φθονεί τις φίλες μου...που οδηγούν και είναι ανεξάρτητες είτε από το σύζυγο, είτε από την απόσταση, είτε απο τα καιρικά φαινόμενα...ειτε απο οτιδήποτε βρε παιδί μου...!

Από την άλλη...δεν με βοηθάει και ο άντρας μου...Δηλαδή, μου λέει.."Πάρτο...αλλά αν το καταστρέψεις...να δω πόσα θα πληρώνουμε...και αν φτιάχνεται κιόλας....και αντε...καλά...αν σκοτώσεις κανέναν φουκαρά;;; Ή το οτι θα θέσεις σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού μας...αυτά δεν τα σκέφτεσαι;" Καλύτερα να μου έλεγε νέτα σκέτα...ΟΧΙ παρά αυτό που μου κάνει...μου πετάει το μπαλάκι...και εγώ το πιάνω...και το μπαλάκι πάνω γραφει: ΑΧΡΗΣΤΗ στην οδήγηση!!! ενώ θα επρεπε να γράφει...ξέρω κι εγώ..ΑΒΟΗΘΗΤΗ ...αφου δεν με βοηθάει να πάρω τον αέρα του...Αφήστε που έχουμε Jeep...τρέχα γύρευε δηλαδή...πώς θα την κουμαντάρω αυτή τη μαούνα;;; Αλλά απο την άλλη...τι σημασία έχει το μέγεθος..μήπως είναι υπεκφυγές δικές μου...ασυνείδητες...μήπως τελικά είμαι Ανεπιδευτη μαθήσεως; Σαν οδηγός..με την ελάχιστη αυτή πείρα μου...δεν έκανα και τίποτα τραγικό..ούτε το αμάξι μου εσβηνε, ούτε τιποτα...απλά ήθελα λίγο υποστήριξη και βοήθεια στο θέμα "παρκάρισμα" ...που δεν την είχα από πουθενά...

Αχ, δεν ξέρω...Σκέφτομαι να προτείνω στον άντρα μου...να κάνουμε για αυτό το 6 μηνο (με την ευκαιρία που λήγει σε λίγες μερες η ασφάλεια) μεικτή ασφάλιση...για να είμαι πιο σίγουρη και καλυμένη..Θα δώσουμε καμια 200ρια ευρώ παραπάνω..αλλά θα ξέρω πως ο,τι κι αν γίνει..(εκτος αν φάω κανέναν λάχανο) θα το φτιάξουν....Δεν ξέρω..δεν ξέρω...τι λέτε; Είχε κανεις απο εσάς παρόμια φοβία;;;;; Ουφ...ουφ...ουφ.....αγχόνομαι μόνο στην ιδεα...

Καταρχήν αυτό που θα σου πρότεινα εγώ είναι ανάλογα με τα οικονομικά σας ή να κάνεις μικτή ασφάλεια, πρόσεχε όμως γιατί υπάρχει ποσό απαλλαγής και δεν σε καλύπτει για μικροζημιές ουσιαστικά. Και αν έχετε κάποια παραπάνω χρήματα να αγοράσεις μια 'σακαράκα', να μην σε νοιάζει να την χτυπήσεις ή όχι, ούτε που θα την παρκάρεις κτλ, εξάλλου δεν το χρειάζεσαι για μεγάλες αποστάσεις, δεν θα κάνεις ταξίδια,μόνο για σουπερ μάρκετ και καμιά βόλτα. Έτσι θα είσαι ανεξάρτητη από τον σύζυγο και το οικογενειακό αυτοκίνητο και θα σου φύγει και το άγχος τι θα γίνει άμα χτυπήσεις το αμάξι.

Σε καταλαβαίνω, γιατί και εγώ φοβάμαι πολύ να οδηγώ... Έχω δίπλωμα από το 1997, οδήγησα τα πρώτα χρόνια λιγάκι αλλά με τρομερό άγχος και τελικά τα παράτησα... Έχω να οδηγήσω καμιά 10αριά χρόνια. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο σύζυγος με ενθαρρύνει να αρχίσω πάλι το σπορ και μάλιστα μου δείχνει ένα σωρό ανίδεους και κάτι γριές ογδονταφεύγα που οδηγούν, αλλά εγώ φοβάμαι πολύ, πόσο μάλλον να βάλω τα παιδιά μέσα... Να σημειώσω ότι ποτε δεν είχα κανένα ατύχημα η παρολίγον ατύχημα. Δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή φοβία... Και η αλήθεια είναι ότι είμαι και εγώ με δεμένα χέρια...

Είμαι περίπου στην ίδια κατάσταση. Το δίπλωμα το έχω από το 1995. Έχω οδηγήσει αρκετά αλλά τα τελευταία 10 χρόνια 1 ή δύο φορές. Θα ξεκινήσω πάλι μαθήματα σε σχολή για να πάρω λίγο τον "αέρα" και θα αρχίσω ξανά να οδηγώ γιατί όντως με το παιδί επιβάλλεται. Νομίζω είναι καλύτερα να δώσεις κάποια επιπλέον χρήματα για μαθήματα παρά για μικτή ασφάλεια. Γιατί εάν τρακάρεις και μετά ποιό το όφελος; Ο σκοπός είναι να μαθεις να οδηγείς και όχι να πληρώνεις τις ζημιές. Και εάν χτυπήσεις κάποιον; Τι θα κάνεις; Δεν είναι πάντα υλικές οι ζημιές. Και εξάλου δεν θα πάρεις και το παιδάκι σου κάποια στιγμή μαζί σου, δεν πρέπειι να αισθάνεσαι σιγουριά και ασφάλεια με τον εαυτό σου; Ελπίζω να μη σε άγχωσα παραπάνω

Καλή επιτυχία και καλές βόλτες

Καλησπερα,

αν αισθανεσαι σιγουρη για το αν ξερεις ή οχι να συμπεριφερεσαι με το αυτοκινητο να ξεκινήσεις να παιρνεις το αυτοκινητο. Αν νομίζεις οτι θελεις "φρεσκαρισμα" να κανεις λιγα μαθηματα πριν το παρεις.

Αλλά οπως και να εχει ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ.

Εχω διπλωμα απο το 1997, το φοβομουν και το φοβαμαι το αυτοκινητο. Ξεκίνησα να το παρω 6 μηνες αφου ειχα το διπλωμα μονη μου (το αυτοκινητο του πατερα μου τοτε) και με φοβισε η μανα μου γιατι φοβοταν η ιδια. Εεεε φοβομουν που φοβομουν και εγω παει αυτο ήταν... κρεμασα τα κλειδια που λεμε.

Μην το κανεις. Μην ακους τον αντρα σου, μην ακους κανενα μονο τον εαυτο σου. Ειναι απολυτως βέβαιο οτι το παιδι σου και τον εαυτο σου δεν θα θελεις να τους βαλεις σε κινδυνο .. αν θελεις μεχρι να εξοικιωθεις και να μαθεις τον ογκο του αυτοκινητου πηγαινε μονη σου και διαδρομες σχετικα ευκολες.

Καλους δρομους και ασφαλεις σου ευχομαι.

εγω οταν πηρα το διπλωμα ενω στην αρχη ειχα θαρρος μετα το ψιλοαφησα και φοβομουν κιολας

οταν μου πηραν δωρο το αυτοκινητο τοτε πηγα σε μια σχολη εκανα 5-6 μαθηματα( μαλιστα ενω ειχα μαθει Χαλκιδα οδηγηση τα 2 μαθηματα ηταν Αθηνα,παλουκι!!)

και ενα ωραιο πρωι παιρνω το αμαξι μου και παω 7:30 το πρωι απο Ηλιουπολη που εμενα Πολυγωνο που ηταν η δουλεια μου

για οσους/οσες κανουν το δρομο αυτο πρωι ξερετε πως ειναι για εναν νεο οδηγο

ε οκ οταν εφτασα ημουν ιδρωμενη κατακοκκινη και ετρεμα λιγο αλλα........

αυτο ηταν μετα ....αερας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

αρα συμβουλη μου αν μπορεις κανε μαθηματα ξανα

και μην ακους κανεναν

Μη φοβασαι τιποτα.

Ειχα το διπλωμα 10 χρονια και δεν ειχα οδηγησει ποτε γιατι βολευομουν αλλιως.

Οταν γεννησα, μετακομισαμε κιολας και επρεπε αναγκαστικα να αρχισω να οδηγω για να μπορω να πηγενοερχομαι στη δουλεια μου .

Εκανα 3-4 μαθηματα σε εκπαιδευτη και του ζητησα συγκεκριμενα να κανουμε τις διαδρομες που θα εκανα αμεσα ( σπιτι-δουλεια και πισω, σπιτι - γονεις και παλι πισω κλπ)Ειχα σκοπο να κανουμε και μερικα μαθηματα με το δικο μας αυτοκινητο αλλα δεν χρειαστηκε.

Θα σε βοηθουσε, ψυχολογικα κυριως αν μπορουσατε να παρετε ενα μικρο μεταχειρισμενο αυτοκινητο για να μη φοβασαι μηπως το τρακαρεις.

Παντως παρτο αποφαση και θα δεις ποσο θα σου "λυσει "τα χερια.Εγω τωρα απορω πως εκανα τις δουλεις μου πριν.Ο πρωτος μηνας ειναι δυσκολος....

Βεβαια ενα θεμα με το παρκαρισμα ακομα το εχω , οπως πολλες γυναικες δυστυχως, αλλα προσπαθω και πηγαινω σε παρκιγκ η σε...αλανες.....(χι χι χι)....

Ο αντρουλης σου ομως επρεπε να σε ενθαρυνει...Βρε μπας και φοβαται οτι θα ανεξαρτητοποιηθεις και θα σε ψαχνει?

Εγω είχα τεράστια φοβία και δεν ήθελα να μάθω να οδηγώ. Ο πα΄τερας μου με έβαλε με το ζόρι! (πάλι καλα!). Πήρα το δίπλωμα και οδηγούσα λίγο γιατί ήμουν φοιτίτρια και δεν είχα αυτοκίνητο. Οπότε δεν είχα ουσιαστικά εξοικιωθεί με το θέμα. Εμένα πολύ με βοήθησε ο άντρας μου. Μου εμπιστεύτηκε από νωρίς το αυτοκίνητό του, του πα΄τερα του, ένα σκαραβέο που είχαν, και με έβαζε κάθε φορά να κάνω κάτι απίστευτες ταρζανιές. Πρώτη φορά με έβαλε να οδηγήσω ένα αγροτικό που έχουμε στην Εθνική Αθηνών -Λαμίας. Ηταν Παρασκευή βράδυ και τίγκα στην νταλίκα. Τότε κάναν ακόνα έργα και είχε όλο παρακάμψεις και μονοδρομίσεις....χάλια δηλαδή. Από το δρόμο είχα περάσει πάλι 2 φορές στη ζωή μου. Μου λέει λοιπόν, ή οδηγείς ή κάνω άκρη σε ένα πάρκινγκ να κοιμηθώ και να συνεχίσουμε αργότερα. Η δευτερη επιλογή μου φάνηκε χειρότερη από την πρώτη, παρ ότι ούτε το δρόμο ήξερα ούτε το αμάξι είχα οδηγήσει ποτέ. Αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά που μου είχε κάνει.

Οπότε, μην ακούς τον άντρα σου. Κάνε αν θες μερικά μαθηματάκια να φρεσκάρεις τις γνώσεις σου και ξεκίνα. Ο άντρας μου μου είχε πει πως είναι πιο εύκολο να οδηγείς μεγάλα αυτοκίνητα και έχει δίκιο. Με 4x4 αγροτικό μέσα στην Αθήνα, πίστεψέ με όλοι σταματάνε να περάσεις. Είναι θέμα μεγέθους!

Θέλω προσοχή για να μην μπερδευτείς......οδηγούσα μηχανάκι από το 2000, 4 χρόνια χωρίς δίπλωμα, το 2004 πήρα δίπλωμα για αυτοκίνητο, το 2006 έβγαλα δίπλωμα για μηχανάκι (γιατι με έγραψαν), το 2006 επίσης πήρα αυτοκίνητο, το 2008 ξεκίνησα να οδηγώ!!!

Θα συμφωνήσω με τα μαθήματα σε σχολή για να ξανααποκτήσεις τον αέρα. Δεν είναι τίποτα. Φαντάζομαι αυτό που αγχώνει τις περισσότερες είναι ο όγκος του αυτοκινήτου. Οκ όλες μπορούμε να οδηγήσουμε ένα οποιοδήποτε αυτοκίνητο. Τι γίνεται όμως στο παρκάρισμα ενός μεγάλου αυτοκινήτου. Άρα πιστεύω αν οδηγήσεις μικρό αυτοκίνητο θα σου φανούν όλα πιο εύκολα.

Εγώ είχα το δίπλωμα από το 1998 και οδηγούσα περιστασιακά για ένα χρόνο. Όταν γνωρίστηκα με το άντρα μου έμενα Κορυδαλλό και αυτός Μαρούσι. Για περίπου ένα χρόνο ερχόταν αυτός και με έπαιρνε και φυσικά με επέστρεφε πάλι πίσω. Επειδή κουράστηκε όμως μια ωραία πρωία (βασικά μεσημέρι ήταν) μου έκανε δώρο ένα αυτοκίνητο (για δική του ευκολία όπως καταλαβαίνετε!). Εν έτη 2003 εγώ φοβόμουν πλέον να πάρω το αυτοκίνητο και ειδικά να οδηγήσω στην Εθνική οδό. Το αποτέλεσμα για 1 μήνα ερχόταν κάτω με το δικό του αυτοκίνητο, έπαιρνα εγώ το δικό μου και με ανέβαζε συνοδεία στο Μαρούσι. Και μετά πάλι επιστροφή. Τώρα τα παιδάκια μου, τα κλειδάκια μου, τ' αμαξάκι μου και άντεεεεε γεια!

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για το κουράγιο που μου δίνετε....

Συζήτησα χθες πάλι με τον άντρα μου...για το θέμα μας...περί αυτοκινήτου δηλαδή και μου είπε πως είναι καλύτερα να οδηγώ αυτό που έχουμε γιατί:

-Αν πάρω άλλο θα έχουμε ασφαλειες, σήματα, κλπ

-Εχουμε ηδη τρομερο και φοβερο πρόβλημα με ελλεψη χωρου παρκιν στη περιοχη που μένω (πυκνοκατοικημένη, αγορα, τιγκα καφετέριες, κλπ). Πού θα βρίσκω να το βάζω;

-Αν πάρω άλλο θα παρω σακαρακα γιατι στη παρουσα φαση τα οικονομικα μας δεν μας επιτρεπουν να παρουμε κατι καινουργιο...οπότε..μπορεί να μου βγάζει συνέχεια συνεργεία, κ.λ.π.

Και αφού λοιπόν μου αράδιασε ολους αυτους τους λόγους και με έπεισε πως οντως καλύτερα να οδηγήσω το δικό μας..μετα ξεκίνησε:

-Το δικό μας βέβαια είναι "του κουτιού".. Ατρακάριστο, αγρατζούνιστο, κρίμα δεν είναι έστω και μια γραντζουνιά να του κάνω;

- Το στενο που μένουμε..είναι πολύ στενο...κ ακόμη και εκεινος δυσκολευεται πολλές φορές να περασει το Jeep από τόσο στενο δρόμο...πόσο μάλλον εγώ..

-Ψάχνεται μεχρι και μιση ώρα να βρει να παρκάρει...και το χώνει με δυσκολία αν βρει κάπου...πόσο μάλλον εγώ

-Ειναι μεγάλο αυτοκίνητο..και μέχρι να μάθω τον όγκο του...θα το έχω κάνει αφηρημένη τέχνη απέξω....αμαρτία δεν είναι...λέει....

Απάντηση δική μου: Ε, χεσε μας και εσυ και το Jeep....μόνο κοίταξε εσυ μην του κάνεις έστω και μια γρατζουνιά..γιατί θα σε ταράξω μετά στο δούλεμα..!!!

Ουφ...δεν ξέρω..απογοητευτηκα...σε οτι προτείνω..εμπόδια βγάζει..και δεν με εχει πάει καν ακομη να το οδηγήσω (έχουμε κανονισει να παμε την Κυριακή)..

Δηλαδή, συγνώμη, με τι ψυχολογία θα μπω με αυτόν τον άνθρωπο μάλιστα συνοδηγό...να οδηγήσω; Θα τρέμουν τα ποδια μου...

Παρόλα αυτά, θέλει να οδηγήσω..Δεν έχει πρόβλημα..ίσα ίσα θέλει να είμαι ανεξαρτητοποιημένη..απλά φοβάται για εμένα κ το παιδί που θα βάζω μέσα... γκρρρρ...

Κι εγω που νομιζα οτι μονο εγω ειμαι η τελευταια των μοικανων που εχει διπλωμα και δεν οδηγει! Εχω παρει το διπλωμα απ' οταν σπουδαζα ('94-'95 δε θυμαμαι ακριβως), στην αρχη δειλα δειλα επαιρνα λιγο το αυτοκινητο του μπαμπα μου που δεν ηταν και καινουγιο και ομολογω οτι ειχα παει μεχρι και στο Πορτο Γερμενο για μπανιο (με τον μπαμπα μαζι)... Μετα βεβαια πηρε ολοκαινουριο αυτοκινητο και δεν ηθελα να το παρω μηπως του κανω καμια ζημια και μετα το αφησα και τελος...

Ο αντρας μου αντιθετως μου "κολλαει" που δεν οδηγω και δεν εχει κανενα προβλημα να παρω το αυτοκινητο, μαλιστα εχουμε 2, ενα πιο παλιο που το χρησιμοποιει ομως ο ιδιος για τη δουλεια του κι ενα 4ετιας που ουσιαστικα το εχουμε για βολτες και εκδρομες και μονο εκει βαζουμε το παιδι... Εμενα θα με βολευε να παρω το παλιο γιατι και καμια γρατζουνια να του κανω ειναι ηδη χαλια, οποτε δεν θα ετρεχε και τιποτα.. Το καινουριο ειναι "μεγαλο" για την κλαση μου και που να κουμανταρω τον ογκο

Παντως δισταζω πολυ μετα απο τοσα χρονια και ειδικα να βαλω το παιδι μεσα, αλλα πλεον το βλεπω οτι ειναι απαραιτητο..

Καντυ εγω θα ελεγα, αφου σε αγχωνει ο αντρας σου, βρες καποιον αλλον να κανεις μαθημα, με τον μπαμπα σου, τον αδελφο σου (αν εχεις), μια φιλη σου, καποιον τελος παντων που να ξερεις οτι δε θα σου σπασει τα νευρα γιατι το αποτελεσμα θα ειναι χειροτερο.. Εγω παντως θα παω σε εναν δασκαλο οδηγησης για μερικα μαθηματακια οταν το αποφασισω/....

Η δική μου περίπτωση τις ξεπερνάει όλες:

Ποτέ δεν μου άρεσε να οδηγώ κι εξακολουθεί να μη μου αρέσει.

Πήρα το δίπλωμα το 1992 και ανέβηκα να οδηγήσω το 2007 !

Ας είναι καλά η μανούλα μου που επέμεινε να κάνω μερικά μαθήματα και

να πάρω αυτοκίνητο . λέγοντας μου ότι θα είμαι ανεξάρτητη. Εκείνη δεν οδήγησε ποτέ διότι ο πατέρας μου την πήγαινε οπουδήποτε. Όταν ο πατέρας μου συγχωρέθηκε, η μαμά μου είδε τη "διαφορά" στην καθημερινότητα της και στην ουσία μου "επέβαλλε" να οδηγήσω...

Άρχισα με πολύ φόβο και άγχος , άλλαζα 100 χρώματα όποτε συναντούσα αυτοκίνητο στο αντίθετο ρεύμα , έκανα 80 ώρες να παρκάρω και γενικώς ζορίστηκα πάρα πολύ...'ομως , μετά από 4 μήνες που η δουλειά μου μεταφέρθηκε, αν δεν είχα αυτοκίνητο , η διαδρομή των 8 λεπτών, θα μου "κόστιζε" καθημερινά 4 λεωφορεία (2 πηγαινε και 2 έλα)!!!

'Εμαθα κι εγώ στην αρχή συγκεκριμένες διαδρομές και κούτσα-κούτσα το πήγαινα.

Επίσης όταν έκανα το παιδί , το θεώρησα απαραίτητο να μπορώ να μετακινηθώ χωρίς να χρειάζομαι το σύζυγο.

Το παιδί το έβαλα στο αμάξι όταν είχε γίνει 6 μηνών και πάλι με πολύ φόβο.

Όλα ξεπερνιούνται όμως , τώρα είμαι λίγο πιο άνετη , αλλά μη φανταστείς ότι πετάω τη σκούφια μου για οδήγηση...είναι αναγκαίο και γι αυτό το κάνω. Εννοείται πως όταν μπορεί να οδηγήσει κάποιος άλλος , δεν οδηγώ εγώ!

candy1234 εγώ στο παρελθόν ούτε μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να οδηγεί!!!!!΄για τέτοιο φόβο μιλάμε!!! (τώρα οδηγω)

Στη δική σου περίπτωση εκτός από το φόβο της οδήγησης έχεις παράλληλα και άλλους !..το αυτοκίνητο (λόγω μεγέθους κλπ) -τί θα πει ο άντρας σου κλπ κλπ

Εγώ στη θέση σου θα έκανα το εξής:

1. θα πήγαινα να κάνω λίγα μαθήματα

2. θα έπαιρνα ένα μικρό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο.

3. Αφού θα είχα κάνει τα 2 παραπάνω θα ξεκινούσα μόνη μου αρχικά σε πολύ μικρές αποστάσεις-που διαθέτουν παρκινγκ! (το super market π.χ) εννοείται αρχικά ΧΩΡΙΣ το παιδί!

Με το μικρό αυτοκίνητο ο οδηγός που φοβάται αισθάνεται ότι τουλάχιστον έχει τον έλεγχό του!και ένα μικρό μεταχειρισμένο δεν είναι πολύ ακριβό! (matiz π.χ)

Επίσης θα ήθελα να σου πω ότι ο φόβος είναι στο μυαλό μας- γιαυτό ακριβώς κάνοντας μικρά μικρά βήματα στο τέλος τον νικάμε!

Σου εύχομαι καλή επιτυχία και αντί να φοβάσαι προσπάθησε να πεισμώσεις!!

Όλα μία ιδέα είναι!

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για το κουράγιο που μου δίνετε....

Συζήτησα χθες πάλι με τον άντρα μου...για το θέμα μας...περί αυτοκινήτου δηλαδή και μου είπε πως είναι καλύτερα να οδηγώ αυτό που έχουμε γιατί:

-Αν πάρω άλλο θα έχουμε ασφαλειες, σήματα, κλπ

-Εχουμε ηδη τρομερο και φοβερο πρόβλημα με ελλεψη χωρου παρκιν στη περιοχη που μένω (πυκνοκατοικημένη, αγορα, τιγκα καφετέριες, κλπ). Πού θα βρίσκω να το βάζω;

-Αν πάρω άλλο θα παρω σακαρακα γιατι στη παρουσα φαση τα οικονομικα μας δεν μας επιτρεπουν να παρουμε κατι καινουργιο...οπότε..μπορεί να μου βγάζει συνέχεια συνεργεία, κ.λ.π.

Και αφού λοιπόν μου αράδιασε ολους αυτους τους λόγους και με έπεισε πως οντως καλύτερα να οδηγήσω το δικό μας..μετα ξεκίνησε:

-Το δικό μας βέβαια είναι "του κουτιού".. Ατρακάριστο, αγρατζούνιστο, κρίμα δεν είναι έστω και μια γραντζουνιά να του κάνω;

- Το στενο που μένουμε..είναι πολύ στενο...κ ακόμη και εκεινος δυσκολευεται πολλές φορές να περασει το Jeep από τόσο στενο δρόμο...πόσο μάλλον εγώ..

-Ψάχνεται μεχρι και μιση ώρα να βρει να παρκάρει...και το χώνει με δυσκολία αν βρει κάπου...πόσο μάλλον εγώ

-Ειναι μεγάλο αυτοκίνητο..και μέχρι να μάθω τον όγκο του...θα το έχω κάνει αφηρημένη τέχνη απέξω....αμαρτία δεν είναι...λέει....

Απάντηση δική μου: Ε, χεσε μας και εσυ και το Jeep....μόνο κοίταξε εσυ μην του κάνεις έστω και μια γρατζουνιά..γιατί θα σε ταράξω μετά στο δούλεμα..!!!

Ουφ...δεν ξέρω..απογοητευτηκα...σε οτι προτείνω..εμπόδια βγάζει..και δεν με εχει πάει καν ακομη να το οδηγήσω (έχουμε κανονισει να παμε την Κυριακή)..

Δηλαδή, συγνώμη, με τι ψυχολογία θα μπω με αυτόν τον άνθρωπο μάλιστα συνοδηγό...να οδηγήσω; Θα τρέμουν τα ποδια μου...

Μπορείς αν θέλεις για ένα μήνα να ενοικιάσεις αυτοκίνητο ίσα ίσα για να αποκτήσεις τον αέρα. Εγώ το είχα κάνει γιατί το δικό μου ¨ψόφησε¨ έναμισο μήνα πριν να γεννήσω. Και επειδή αν δεν έχω αυτοκίνητο δεν έχω και πόδια, νοικιάσαμε αυτοκίνητο για 2 μήνες (350 Ευρουλάκια), μέχρι να ψάξουμε για κάτι άλλο.

Δυστυχώς δεν έχω κάποιον άλλο να με βοηθήσει... Μια αδελφη έχω αλλα μενουμε μακρια...εκεινη οδηγει..δοξα τω Θεω..μια χαρα..αλλα ειπαμε..ειναι μακρια.. Οι φιλες μου δεν εχουν το free και χαλαρο προγραμμα λογω παιδιών, εργασιας κλπ ώστε να μπορεσουν να ταιριάξουν οι ώρες μας για να παμε για οδηγηση. Ενας καλος μας φιλος που ειναι και ηρεμος και καλος οδηγος...θελει να με βοηθησει αλλά μονο με το δικο του αμαξι...δεν θελει να παρει "ευθυνη" για το δικό μας...Ε, χαιρω πολύ..εκεινος εχει smart...το εχω παρει 2-3 φορες..το πάω..."σφαίρα"....Με το δικό μας τι κάνω...οεο;;;

Μπορείς αν θέλεις για ένα μήνα να ενοικιάσεις αυτοκίνητο ίσα ίσα για να αποκτήσεις τον αέρα. Εγώ το είχα κάνει γιατί το δικό μου ¨ψόφησε¨ έναμισο μήνα πριν να γεννήσω. Και επειδή αν δεν έχω αυτοκίνητο δεν έχω και πόδια, νοικιάσαμε αυτοκίνητο για 2 μήνες (350 Ευρουλάκια), μέχρι να ψάξουμε για κάτι άλλο.

Σε περίπτωση που το τρακάρω..ή το γρατζουνίσω..τι γίνεται??

Όλα έχουν μεικτή ασφάλεια.

Είμαι σίγουρη πως δεν άνοιξα στη σωστή κατηγορία το θέμα μου...αλλά δεν ήξερα που να το εντάξω. Ζητώ συγνώμη λοιπόν και συνεχίζω:

Έχω δίπλωμα απο το 2004 αλλά λόγω του ότι δεν είχα αυτοκίνητο,κλπ, κλπ...δεν έχω οδηγήσει παρά μόνο 3-4 φορές και αυτό για κανένα 10λέπτο την κάθε φορά..σε μικρές, γνωστές αποστάσεις. Το θέμα είναι πως πλέον με το παιδί ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να οδηγώ. Αισθάνομαι πως είμαι με δεμένα χέρια...μην μπορώντας να πάρω το αυτοκίνητο μας και να πάω εκεί που θέλω. Εντάξει, στη δουλειά, δεν λέω, με εξυπηρετεί πολύ το λεωφορείο, αλλά το απόγευμα που μπορεί να θέλω να πάω σούπερ μάρκετ ή για ψώνια ή για βόλτα με τον μικρό...εκεί μου κακοφαίνεται πάρα πολύ και νιώθω άχρηστη και νιώθω ανίδεη...και ντρέπομαι που το λέω...ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να φθονεί τις φίλες μου...που οδηγούν και είναι ανεξάρτητες είτε από το σύζυγο, είτε από την απόσταση, είτε απο τα καιρικά φαινόμενα...ειτε απο οτιδήποτε βρε παιδί μου...!

Από την άλλη...δεν με βοηθάει και ο άντρας μου...Δηλαδή, μου λέει.."Πάρτο...αλλά αν το καταστρέψεις...να δω πόσα θα πληρώνουμε...και αν φτιάχνεται κιόλας....και αντε...καλά...αν σκοτώσεις κανέναν φουκαρά;;; Ή το οτι θα θέσεις σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού μας...αυτά δεν τα σκέφτεσαι;" Καλύτερα να μου έλεγε νέτα σκέτα...ΟΧΙ παρά αυτό που μου κάνει...μου πετάει το μπαλάκι...και εγώ το πιάνω...και το μπαλάκι πάνω γραφει: ΑΧΡΗΣΤΗ στην οδήγηση!!! ενώ θα επρεπε να γράφει...ξέρω κι εγώ..ΑΒΟΗΘΗΤΗ ...αφου δεν με βοηθάει να πάρω τον αέρα του...Αφήστε που έχουμε Jeep...τρέχα γύρευε δηλαδή...πώς θα την κουμαντάρω αυτή τη μαούνα;;; Αλλά απο την άλλη...τι σημασία έχει το μέγεθος..μήπως είναι υπεκφυγές δικές μου...ασυνείδητες...μήπως τελικά είμαι Ανεπιδευτη μαθήσεως; Σαν οδηγός..με την ελάχιστη αυτή πείρα μου...δεν έκανα και τίποτα τραγικό..ούτε το αμάξι μου εσβηνε, ούτε τιποτα...απλά ήθελα λίγο υποστήριξη και βοήθεια στο θέμα "παρκάρισμα" ...που δεν την είχα από πουθενά...

Αχ, δεν ξέρω...Σκέφτομαι να προτείνω στον άντρα μου...να κάνουμε για αυτό το 6 μηνο (με την ευκαιρία που λήγει σε λίγες μερες η ασφάλεια) μεικτή ασφάλιση...για να είμαι πιο σίγουρη και καλυμένη..Θα δώσουμε καμια 200ρια ευρώ παραπάνω..αλλά θα ξέρω πως ο,τι κι αν γίνει..(εκτος αν φάω κανέναν λάχανο) θα το φτιάξουν....Δεν ξέρω..δεν ξέρω...τι λέτε; Είχε κανεις απο εσάς παρόμια φοβία;;;;; Ουφ...ουφ...ουφ.....αγχόνομαι μόνο στην ιδεα...

Εγω 8α σου πω 2 πραγματα πρακτικα. Επειδη οδηγω κα8ε μερα 22 χρονια στην Α8ηνα τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα. Δεν εχεις μα8ει οδικη συμπεριφορα με 4 φορες οδηγηση σε 6 χρονια. Οποτε δεν 8εωρω οτι 3ερεις να οδηγεις. Γιατι το λεω αυτο? Λογω και ΜΟΝΟ του παιδιου. Αν ημουν στην 8εση σου ΔΕΝ 8α οδηγουσα με το παιδι μεσα για ΚΑΝΕΝΑ λογο. Αλλα 8α εβρισκα χρονο και 8α επερνα το αμα3ι για 2ωρες βολτες ΚΑ8Ε μερα μεσα στο κεντρο της πολης οπου βρισκεσαι για να μα8ω να οδηγω και να καταλαβω τι γινεται οταν ειμαι πισω απο το τιμονι. Δεν ειναι απλα γκαζι/φρενο. Ειναι πολυπλοκο και 8α το νοιωσεις μονο οταν το κανεις κα8ημερινα. Οποτε για μενα, 3εκινα να οδηγεις μονη σου, μα8ε το, αισ8ανσου σιγουρια και ΜΕΤΑ βαλε το παιδι μεσα. Μην το βαλεις με το καλημερα και απεχοντας πραγματικα απο το σπορ. Ειναι επικυνδινο....

Θα συμφωνήσω με την Ellemphriem στο ότι καλύτερα μόνη σου θα μάθεις να οδηγείς από την εμπειρία σου στους δρόμους. Στις σχολές οδηγών μαθαίνουμε τα βασικά (φρένο - γκάζι - παρκάρισμα). Πρέπει να βγεις στους δρόμους να αποκτήσεις πείρα, η καθημερινή επαφή με την οδήγηση θα σου δώσει και τον αέρα. Και να σου πω αν νιώθεις πως ο άντρας σου σε αγχώνει, καλύτερα πήγαινε μόνη σου. Και μην στεναχωριέσαι από κάθε βλακείας μας κάτι μαθαίνουμε. Ας πούμε δεν παίρνουμε πολύ κλειστά την στροφή γιατί θα χτυπήσουμε τον κάδο σκουπιδιών. (βλέπε εμένα) και ρε γμτ ήταν σιδερένιος όχι πλαστικός.

Μια από τα ίδια. Μετά από 10 χρόνια λέω να ξεσκονίσω και πάλι τις οδηγικές μου ικανότητες. Κι εγώ που νόμιζα ότι ήμουν η μόνη...

Αν τελικά οδηγήσω...εννοειται πως δεν θα βάλω μέσα το παιδί με τη πρώτη ή την δεύτερη ή την δέκατη φορά...Εχω σκοπο να πηγαινω στη δουλεια με το αμάξι (ευκολη σχετικά διαδρομή...ενα τέταρτο οδηγηση περίπου) αν και εξυπηρετει το λεωφορειο..αλλά για να μπορώ να εξασκούμε και να έχω καθημερινη επαφή... Η δουλεία μου είναι στον Πειραια ...οπότε..μετά πριν γυρίσω σπίτι...μπορώ να κανω και καμια βολτα στα περιξ..για περισσοτερη ωρα εξασκησης...Ε, αν το κάνω αυτό καθημερινά ...πιστεύω καποια στιγμή..να πάρω τα πανω μου...

Παντως το παιδι..ειμαι που ειμαι δειλη..αν το βαλω μεσα..θα μου κοπουν τα ποδια...με τιποτα..απαπαπαπα...απλα την αρχη θελω να κανω..γιατι ο καιρος περναει...τουλαχιστον καποια στιγμη...να εχω εμπειρια...αλλιώς δεν γινεται...

Δεν είσαι η μόνη που νιώθει έτσι. Έχω δίπλωμα από το 1999 και οδήγησα τελικά το αυτοκίνητο που αγόρασα το 2009. Φοβόμουν και εγώ πολύ αλλά πείσμωσα. Εδώ οδηγούν κάτι ηλικιωμένες κυρίες και δεν θα μπορούσα εγώ? Έκανα και μερικά μαθήματα μέχρι να πάρω το αμάξι και διαπίστωσα οτι δεν ήταν τόσο τρομερό τελικά. Τώρα πηγαίνω όπου θέλω, όποτε θέλω όχι μόνο μέσα στην πόλη αλλά και ταξίδια πολλών ωρών εκτος. Όσο και να φοβάσαι, να το πάρεις μόνη σου και να κάνεις μικρές έυκολες διαδρομές στην αρχή. Κάνε αυτές τις διαδρομές κάθε μέρα μέχρι να μην φοβάσαι να τις κάνεις πια και θα δεις οτι σιγά σιγά θα πηγαίνεις και σε άλλα μέρη. Το παρκάρισμα θέλει εξάσκηση συμφωνώ, αλλά θα τα καταφέρεις. Και κάτι ακόμα σημαντικό είναι να μην λυπάσαι για το αυτοκίνητο τόσο πολύ. Το να νιώσεις εσύ καλά με τον εαυτό σου,πιο ανεξάρτητη και δυνατή είναι κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικό από τις λαμαρίνες. Για το λόγο αυτό αν και όταν μπορέσεις πάρε ένα μικρό μεταχειρισμένο. Καλές διαδρομές εύχομαι και μην φοβάσαι!

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για το κουράγιο που μου δίνετε....

Συζήτησα χθες πάλι με τον άντρα μου...για το θέμα μας...περί αυτοκινήτου δηλαδή και μου είπε πως είναι καλύτερα να οδηγώ αυτό που έχουμε γιατί:

-Αν πάρω άλλο θα έχουμε ασφαλειες, σήματα, κλπ

-Εχουμε ηδη τρομερο και φοβερο πρόβλημα με ελλεψη χωρου παρκιν στη περιοχη που μένω (πυκνοκατοικημένη, αγορα, τιγκα καφετέριες, κλπ). Πού θα βρίσκω να το βάζω;

-Αν πάρω άλλο θα παρω σακαρακα γιατι στη παρουσα φαση τα οικονομικα μας δεν μας επιτρεπουν να παρουμε κατι καινουργιο...οπότε..μπορεί να μου βγάζει συνέχεια συνεργεία, κ.λ.π.

Και αφού λοιπόν μου αράδιασε ολους αυτους τους λόγους και με έπεισε πως οντως καλύτερα να οδηγήσω το δικό μας..μετα ξεκίνησε:

-Το δικό μας βέβαια είναι "του κουτιού".. Ατρακάριστο, αγρατζούνιστο, κρίμα δεν είναι έστω και μια γραντζουνιά να του κάνω;

- Το στενο που μένουμε..είναι πολύ στενο...κ ακόμη και εκεινος δυσκολευεται πολλές φορές να περασει το Jeep από τόσο στενο δρόμο...πόσο μάλλον εγώ..

-Ψάχνεται μεχρι και μιση ώρα να βρει να παρκάρει...και το χώνει με δυσκολία αν βρει κάπου...πόσο μάλλον εγώ

-Ειναι μεγάλο αυτοκίνητο..και μέχρι να μάθω τον όγκο του...θα το έχω κάνει αφηρημένη τέχνη απέξω....αμαρτία δεν είναι...λέει....

Απάντηση δική μου: Ε, χεσε μας και εσυ και το Jeep....μόνο κοίταξε εσυ μην του κάνεις έστω και μια γρατζουνιά..γιατί θα σε ταράξω μετά στο δούλεμα..!!!

Ουφ...δεν ξέρω..απογοητευτηκα...σε οτι προτείνω..εμπόδια βγάζει..και δεν με εχει πάει καν ακομη να το οδηγήσω (έχουμε κανονισει να παμε την Κυριακή)..

Δηλαδή, συγνώμη, με τι ψυχολογία θα μπω με αυτόν τον άνθρωπο μάλιστα συνοδηγό...να οδηγήσω; Θα τρέμουν τα ποδια μου...

Συμφωνώ σχεδόν με όλες τις γνώμες, αλλά πραγματικά ΔΕΝ υπάρχουν χειρότεροι και πιο ακατάλληλοι άνθρωποι να κάνεις εξάσκηση στην οδήγηση από άντρα ή μπαμπά !!!!!!! Έχεις πολλές επιλογές για αμάξι και φθηνές και ακίνδυνες, αλλά πήγαινε κάνε λίγα μαθήματα σε σχολή και όχι με τον άντρα σου, είναι που είναι αντίθετος, θα σε μπλοκάρει εντελώς....

Φιλικά,

Σοφία Δ