Γύρω γύρω όλοι στη μέση η......

γειά σου tzoutzouka και σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τους προβληματισμούς σου με εμάς

σε συμπαθώ και από άλλα posts σου, νομίζω θα κάναμε καλή παρέα

με το θέμα που ανάρτησες συνειδητοποίησα πόσο κοινές είναι οι ανθρώπινες συμπεριφορές.

οι γονεις σας δεν έχουν μοιράσει τα περιουσιακά στοιχεία (ένα διαμέρισμα σε εσένα ένα στον αδερφό και το τελευταίο για όποιον επιφορτιστεί με την φροντίδα τους, τόσο δύσκολο είναι!)

ο αδερφός σου δεν επιδεικνύει δίκαιη συμπεριφορά (αφού θα κάνει οικογένεια έπρεπε να ρωτήσει τους γονείς σας τι του δίνουν, να το ανακαινίσει, να ρωτήσει εσένα και τους γονείς σας αν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα σπίτια σας για προσωρινή αποθήκευση κλπ)

ο άντρας σου δεν το εννοούσε για τον χωρισμό, μην στενοχωριέσαι. είναι απογοητευμένος και αν έχετε εισπράξει και από τους δικούς του γονείς αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά είναι διπλό το σοκ. πρέπει να βρείτε μία στιγμή που να είσαστε και οι δύο σε φάση επικοινωνίας και να μην μιλάνε τα νεύρα.

με εκπλήσσει η ευκολία με την οποία δέχεσαι να αδικηθείς και να πάρεις μικρότερο σπίτι κλπ, νομίζω δεν πρέπει. Υπάρχει το νομιμο μερίδιο μεταξύ αδερφών, μίλα με εναν δικηγόρο! έχεις παιδάκια και θα τα αδικήσεις και αυτά εάν δεν διεκδικήσεις αυτό που σου αναλογεί, με συγχωρείς για την ευθύτητα.

κι εγώ είμαι υπερ-στενοχωρημένη με τους γονείς μου, τον αδερφό μου τους πεθερούς μου. και έχω μαλώσει και συζητήσει με τον άντρα μου πολλές φορές χωρίς ουσιαστικα αποτελέσματα. χρειάζεται να κανω μεγάλη προσπάθεια για να δω τα πράγματα καθαρά και δεν έχω την ενέργεια ή την μεγαλοπρέπεια να το κάνω πάντα. κάθε φορά που δημιουργείται ένα θέμα με τους δικούς μου η τους δικούς του συγγενείς είναι μία μάχη.

εύχομαι ψυχραιμία και αίσθημα λογικής σε όλους μας, και πολλή αγάπη στις οικογένειες μας

Καλημέρα κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

οι γονείς μου δεν είχαν μοιράσει την περιουσία γιατί μάλλον περίμεναν να δούνε τι ανθρώπους θα παντρευτούμε, που θα μείνουμε μόνιμα και πως διαχειριζόμαστε την περιουσία μας. Το γνωρίζω πολύ καλά πως είχαν τους λόγους τους να μην έχουν γράψει τα σπίτια. Και οι λόγοι σε κάθε οικογένεια μπορεί να ποικίλουν. Άλλωστε σε αυτή την συγκυρία της κρίσης μην ξεχνάμε πως πολλοί γονείς που σκόπευαν να γράψουν σπίτια και να μεταβιβάσουν περιουσίες βρέθηκαν να μην έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τους δικούς μου.

Εγώ και ο άντρας μου ποτέ δεν περπατήσαμε εκτός ορίων. Δεν ανοίξαμε ξένο σπίτι, έστω κι αν αυτό ήταν σπίτι του αδερφού μου. Δεν ανακατευτήκαμε πουθενά. Το πραγματικό θέμα σε αυτή την ιστορία είναι, νομίζω, η νύφη μου και η γενικότερη συμπεριφορά της. Η οποία είναι καθόλα επεκτατική, όπως ειπώθηκε και πιο πάνω. Οι γονείς μου είναι κάπου στη μέση και νομίζω ότι προσπαθούν να κρατήσουν, κι αυτοί, ισορροπίες. Με μένα με τον αδερφό μου με τη νύφη με τον γαμπρό... χωρίς να θέλω να τους δικαιολογήσω... δεν είναι κι εύκολο....

Πριν παντρευτεί ο αδερφός μου όλα ήταν μια χαρά και νομίζω αυτό λέει πολλά... Το θέμα είναι να βρουν τρόπο οι δικοί μου να της κόψουν την φόρα που έχει πάρει - έτσι στα ίσια το λέω - αλλά και ο αδερφός μου.

Penelope78 έχεις δίκιο για αυτό που λες, σχετικά με την περιουσία εννοώ, όμως δεν είμαι αδικημένη (για λόγους που δεν θέλω να αναλύσω εδώ σε δημόσιο φόρουμ, δεν θέλω να "φωτογραφηθώ" ). Άλλωστε δεν θα δεχόμουνα κάτι που θα αδικούσε τα παιδιά μου. Κι αν το θέλεις, απο πείσμα και μόνο, δεν θα παραιτούμουνα απο την περιουσία μου τόσο εύκολα για να την χαρίσω στη νύφη μου, που όπως φαίνεται, θέλει διακαώς να την "κατακτήσει".

Όσο για τον άντρα μου, ναι, έχει δεχτεί τελείως αλλοπρόσαλη συμπεριφορά απο τους δικούς του γιαυτό και αντιδράει έτσι. Απλά με στενοχωρεί όταν ξεσπάει επάνω μου με άσχημο τρόπο. Απο τη μία το καταλαβαίνω απο την άλλη δεν δέχομαι να είμαι και σάκος του μποξ για κανένα.

tzoutzouka γεια!

αυτά που έγραψα και γράφω είναι κυρίως από δικά μου βιώματα και όχι κριτική σε εσένα ή σε άλλες κοπέλες εδώ.

εγώ έχω άλυτο πρόβλημα με περιουσιακά που οι γονείς μου ούτε δια λόγου δεν έχουν μοιράσει σε εμένα και τον αδερφό μου.

όπως γράφεις καταλαβαίνω ότι είσαι στον δρόμο της επίλυσης αλλά ακόμα το επεξεργάζεσαι, εύχομαι να φτάσεις στο τέλος του δρόμου σύντομα

για τους γονείς σου (και τους δικούς μου γονείς!) δεν το δέχομαι ότι καλώς δεν έχουν μοιράσει την περιουσία έστω και με επικαρπία στα ενήλικα παιδιά τους, φταίνε από όπου και αν το δεις.

δεν έχει σημασία το αν παντρεύτηκε ο αδερφός σου, τα "προβλήματα" προυπήρχαν και απλώς τα ανέδειξε η επεκτατική πολιτική της νύφης σου. Εάν αυτή η κοπέλα ερχόταν και έβρισκε μία εδραιωμένη και κατά το δυνατό δίκαια κατάσταση περιουσιακών δεν θα είχε το περιθώριο να ελιχθεί έτσι.

επίσης επειδή κι εγώ ξεσπάω στον άντρα μου (που να τα πω παραέξω αυτά τα αίσχη!) νομίζω ότι απλώς βρέθηκες στον δρόμο πυρών που προορίζονταν για άλλους, δεν είσαι εσύ ο στόχος. δεν λέω να μην αντιδράσεις λεω να αντιδράσεις με ψυχραιμία.

τι να πω αλλο, με εχει κουρασει το παιχνιδι εξουσιας και επιβολης που παιζουν ολοι, οι γονεις μου, οι γονείς του συζύγου. έχω φτάσει σε ένα σημείο που κάνω τόσο πικρές διαπιστώσεις και προσπαθώ να βρω ψήγματα λογικής, αξιοπρέπειας, υπομονής να τις αντέξω.

Φιλάκια!

tzoutzouka γεια!

 

αυτά που έγραψα και γράφω είναι κυρίως από δικά μου βιώματα και όχι κριτική σε εσένα ή σε άλλες κοπέλες εδώ.

εγώ έχω άλυτο πρόβλημα με περιουσιακά που οι γονείς μου ούτε δια λόγου δεν έχουν μοιράσει σε εμένα και τον αδερφό μου.

όπως γράφεις καταλαβαίνω ότι είσαι στον δρόμο της επίλυσης αλλά ακόμα το επεξεργάζεσαι, εύχομαι να φτάσεις στο τέλος του δρόμου σύντομα

για τους γονείς σου (και τους δικούς μου γονείς!) δεν το δέχομαι ότι καλώς δεν έχουν μοιράσει την περιουσία έστω και με επικαρπία στα ενήλικα παιδιά τους, φταίνε από όπου και αν το δεις.

δεν έχει σημασία το αν παντρεύτηκε ο αδερφός σου, τα "προβλήματα" προυπήρχαν και απλώς τα ανέδειξε η επεκτατική πολιτική της νύφης σου. Εάν αυτή η κοπέλα ερχόταν και έβρισκε μία εδραιωμένη και κατά το δυνατό δίκαια κατάσταση περιουσιακών δεν θα είχε το περιθώριο να ελιχθεί έτσι.

επίσης επειδή κι εγώ ξεσπάω στον άντρα μου (που να τα πω παραέξω αυτά τα αίσχη!) νομίζω ότι απλώς βρέθηκες στον δρόμο πυρών που προορίζονταν για άλλους, δεν είσαι εσύ ο στόχος. δεν λέω να μην αντιδράσεις λεω να αντιδράσεις με ψυχραιμία.

τι να πω αλλο, με εχει κουρασει το παιχνιδι εξουσιας και επιβολης που παιζουν ολοι, οι γονεις μου, οι γονείς του συζύγου. έχω φτάσει σε ένα σημείο που κάνω τόσο πικρές διαπιστώσεις και προσπαθώ να βρω ψήγματα λογικής, αξιοπρέπειας, υπομονής να τις αντέξω.

Φιλάκια!

Εννοείς ότι οι γονείς "φταίνε απ' όπου κι αν το δεις" επειδή δεν έχουν μοιράσει εν ζωή ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ περιουσία, αυτή που με κόπο έφτιαξαν, στα παιδιά τους; Και ότι αυτά είναι τα "ΑΙΣΧΗ"; Ή έχω καταλάβει κάτι λάθος; Γιατί το θεωρείς δεδομένο ότι θα πάρεις από τρίτους (έστω κι από γονείς) έτοιμη περιουσία και δεν προσπαθείς με τη δική σου δουλειά και του άντρα σου να φτιάξεις τη δική σου;

Και αν πάλι οι γονείς σου - ή του συζύγου σου - αποφασίσουν σε κάποια φάση της ζωής τους ή και μετά από αυτήν να σας αφήσουν κάτι, καλοδεχούμενο. Αλλά να το θεωρούμε δεδομένο και να θυμώνουμε αν αυτό δεν συμβεί τη στιγμή που το θέλουμε, νομίζω ότι πάει πολύ...

Σε παρακαλώ διευκρίνισε αν θέλεις τι εννοείς και ποιο είναι το "παιχνίδι επιβολής και εξουσίας" που παίζεται, γιατί μάλλον κάτι λάθος θα έχω καταλάβει, δεν μπορεί...

christina77 με τα κεφαλαια που χρησιμοποιεις ειναι σαν να φωναζεις

εισαι εριστικη και βγαζεις συμπερασματα της μιας αναγνωσης.

τα αισχη στα οποια αναφερθηκα ειναι αναξιοπρεπειες που εχουν γινει και δεν εχουν σχεση με περιουσιακα, κακως εκανες τη συνδεση αλλα προφανως εχεις κακη προαιρεση.

την περιουσια των δικων μου γονιων αλλα και την περιουσια όλων των γονιών εγώ την βλεπω ως μεσο βοηθειας των ιδιων και των παιδιων τους.

μου επιτιθεσαι χωρις να ξερεις οτι δεν εχω ζητησει τιποτα απο τους γονεις μου και στενοχωριεμαι που δεν βλεπουν το προφανες δηλαδη το να μου μεταβιβασουν αυτο που μου αναλογει χωρις να επιβαρυνθουν οι ιδιοι ουτε ο αδεφος μου και ειδικα οταν βλεπουν οτι δυσκολευομαι.

μου καταλογιζεις παρα πολλα και απαξιωτικα (θελω να παρω απο τριτους, δεν προσπαθω να δημιουργησω την δικη μου περιουσια, θυμωνω και θελω κατι σε χρονο που αποφασιζω εγω) και δεν σου οφειλω εξηγηση και διευκρινιση.

κατεθεσα την αποψη μου στην tzoutzouka που την ζητησε, κρινοντας απο την δικη μου εμπειρια, και προσπαθωντας να βοηθησω και τους αλλους και εμενα.

Κακώς εξέλαβες το μήνυμά μου ως ερειστικό, πίστεψέ με δεν είχα καθόλου κακή προαίρεση, είχα απλώς ειλικρινή απορία, αλλά απ' ότι φαίνεται και εφόσον δεν επιθυμείς να εξηγήσεις τι εννοούσες, με την απορία θα μείνω... Ας είναι...

Εννοείται ότι τα συμπεράσματά μου είναι της μιας ανάγνωσης. Μήπως σε ήξερα κι από εχθές για να βγάλω άλλα; Απ' όσα διαβάζουμε εδώ μέσα λέμε την άποψή μας την οποία τη στηρίζουμε κι εμείς σε προσωπικά μας βιώματα. Από αυτά ακριβώς λοιπόν που έγραψες σχημάτισα κι εγώ την άποψή μου. Για περιουσία μίλησες ξεκάθαρα και όχι για συμπεριφορά που αφορά σε άλλα ζητήματα.

Και το λέω ακριβώς γιατί γράφεις ότι είσαι "υπερ-σταναχωρημένη" για τους τσακωμούς και τις προστριβές που υπάρχουν ανάμεσα σε όλους σας (γονείς - αδερφό - πεθερούς) για τέτοια θέματα. Εγώ πάλι να αισθάνομαι περίεργα που έχω πολύ καλές σχέσεις με τον αδερφό και τους γονείς - πεθερικά μου χωρίς κανένας τους να έχει μοιράσει ακόμη τα περιουσιακά; Και επιπλέον να είναι και το τελευταίο που με ενδιαφέρει;

Επιπλέον, την εποχή που εργαζόμουν ως δικηγόρος, μου φαινόταν κάθε φορά αδιανόητο να βλέπω αδέλφια ή γονείς και παιδιά να χαλάνε τις καρδιές τους και να σκοτώνονται για τα περιουσιακά τους στοιχεία. Και να τρέχουν χρόνια στα δικαστήρια για να βγάλουν άκρη! Και ήταν τόσες πολλές οι περιπτώσεις, πραγματικά απίστευτο!

Προσωπικά μιλώντας, νομίζω ότι θα προτιμούσα χίλιες φορές να τα πάρει ΟΛΑ ο αδερφός μου παρά να μαλώσω μαζί του και να χαλάσω τις καρδιές μας και τις σχέσεις μας. Και θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου ώστε να μεγαλώσω και τα παιδιά μου με τον ίδιο τρόπο.

christina77 μιας και, απ΄ότι καταλαβαίνω, είσαι δικηγόρος, να εξηγήσουμε λίγο πως μπορεί να υπάρχουν οικονομικοί λόγοι που κάποιοι γονείς δεν μοιράζουν την περιουσία τους στα παιδιά τους. Απ΄όσο ξέρω η μεταβίβαση μιας περιουσίας δεν είναι απλό πράγμα. Δεν είναι πάω στον δικηγόρο, συμπληρώνω τα σχετικά έγγραφα και τελειώσαμε. Πρέπει να πληρωθεί κάποιο μεγάλο ποσό για όλα αυτά και επιπλέον δεν πρόκειται για ένα σπίτι στις περισσότερες περιπτώσεις. Είναι κανά δυό σπιτια, οικόπεδα κλπ κλπ.

Κι ας μη γελιόμαστε, χρήματα γιαυτό απλά δεν υπάρχουν στην εποχή της κρίσης. Συμπλήρωσέ με αν θέλεις πόσο ακριβώς στοιχίζει μια τέτοια κίνηση εφόσον είσαι νομικός και έχεις εργαστεί πάνω σε τέτοια ζητήματα.

Θέλω να πω, με όλα αυτά, ας μην το ρίχνουμε πάντα στους γονείς το φταίξιμο που δεν έχουν ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα. Ήρθε η κρίση και ανέτρεψε τα πάντα, μαζί και τα όποια σχέδια που μπορεί να είχαν για την περιουσία τους. Το έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, το γράφω και τώρα. Εμένα περισσότερο με πειράζει η επεκτατική πολιτική της νύφης μου και της εκάστοτε νύφης/γαμπρού, η οποία μπαίνει σε ένα σπίτι, καθόλα αξιοπρεπές και που της φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο και το παίζει δερβέναγας.

Συμφωνώ μαζί σου 100 %. Άλλωστε αν προσέξεις και στα μηνύματά μου τονίζω ότι κατά τη γνώμη μου κανείς δεν έχει δικαίωμα να "ρίξει το φταίξιμο" στους γονείς ή στα πεθερικά του αν δεν έχουν μοιράσει εν ζωή τη δική τους περιουσία στα παιδιά τους. Για τον οποιονδήποτε λόγο και όχι μόνο οικονομικό.

Όσο για το κόστος των μεταβιβάσεων, θα συμφωνήσω και πάλι μαζί σου, είναι μεγάλο, έως δυσβάσταχτο για τους περισσότερους, ανάλογα βέβαια και με την αξία των ακινήτων. Δυστυχώς όμως το κράτος βρίσκει τρόπο να εισπράξει - ενδεχομένως και πολλαπλάσια - ακόμη κι αν αποφύγουμε τις μεταβιβάσεις εν ζωή: Με τον φόρο κληρονομιας.

Καλημέρα και πάλι,

Θα γράψω σε αυτό το ποστ μιας και υπάρχει συνέχεια στο θέμα ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ??:

Πριν απο καιρό σας είχα γράψει για το σκηνικό που είχε γίνει με την μετακόμιση και τους δικούς μου και τις βιβλιοθήκες που ξέμειναν στο ισόγειο γκαράζ το δικό μας.

Μιας και χωρίσαμε λοιπόν τα "τσανάκια" μας με τον αδερφό μου και την νύφη μου, είπαμε να μεταφέρουμε και κάποια πράγματα απο το σπίτι που ως τώρα μέναμε εμείς για διακοπές και που ήταν δικά μου πράγματα. Τουτέστιν, ένα εφηβικό σετ κρεβατοκάμαρας το οποίο είχαμε υποσχεθεί να το δώσουμε στην κόρη μου. Η μάνα μου ήθελε να μεταφέρει κι άλλα πράγματα που είχε εκεί μέσα. Δεδομένης όμως της προηγούμενης εμπειρίας που είχα με την συνεννόηση φυστικοβούτηρο που είχε γίνει και κοντέψαμε να σκοτωθούμε με τον άντρα μου...και μετά απο επανελλημένες προσπάθειες συνεννόησης με τους δικούς μου οι οποίες δεν έβγαιναν πουθενά...του στυλ "θα τα πληρώσουμε εμείς" αλλά την επόμενη εβδομάδα να μου λέει η μάνα μου ότι δεν θα τα πληρώσουνε τελικά αυτοί αλλά θα τα πληρώσω εγώ κι ο άντρας μου κι αυτό σε μορφή ανακοίνωσης...ή του στυλ ότι "δεν ξέρω ακόμα τι θέλω να μεταφέρω"....αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου...

Λέω λοιπόν στη μάνα μου πως δεν θα κάνουμε μαζί την μετακόμιση, θα αναλάβει ο καθένας τα δικά του και τέρμα. Της τόνισα ότι αυτό γίνεται για να μην γίνει μπέρδεμα και δημιουργηθεί καμιά παρεξήγηση και καλύτερα ο καθένας τα δικά του να τελειώνουμε. Εγώ θέλω να κάνω αυτό το ΣΚ την μετακόμιση, εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις ακόμα οπότε χωριστά, όμορφα κι αγαπημένα. Εντάξει, μου λέει.

Οκ? Τό' χουμε?

Κανονίζω με την μεταφορική λοιπόν να πάει να πάρει την κρεβατοκάμαρα απο το εξοχικό να τη φέρει σπίτι μας. Ρωτάω και πόσο θέλει για τις ρημάδες τις βιβλιοθήκες - ήταν ακριβά και δεν μπορούσαμε να το καλύψουμε τώρα. Λέω οκ, σε δεύτερη δόση. Παρόλο που κανονικά θα έπρεπε αυτή την μεταφορά να την πληρώσει η μάνα μου μιας και είχε δημιουργήσει το προηγούμενο μπάχαλο. Δύο μέρες πριν την μετακόμιση με παίρνει η μάνα μου και μου λέει:"ο πατέρας σου είπε να τους δώσουμε ένα χαρτζιλίκι και να μεταφέρουν και τα χαλιά μας και να πάρουνε και τις βιβλιοθήκες να τις πάνε στο....". Την κόβω κατευθείαν και της λέω να μην διανοηθεί να ανακατέψει την κατάσταση κι αν θέλει να κάνει κάτι να το κανονίσει μόνη της όπως είπαμε. Εντάξει, μου λέει.

Κι επειδή ψιλιάζομαι ότι θα γίνει μακακία, τηλεφωνώ και στον πατέρα μου μία μέρα πριν την μετακόμιση και του λέω "σε παρακαλώ, μην κανονίσετε κάτι άλλο απο αυτό που έχω συνεννοηθεί με τους μεταφορείς, αφενός μεν είναι μακακία για δεύτερη φορά να τους αλλάξουμε το πρόγραμμα, αφετέρου σας είπα ότι δεν θέλω να μπλεχτούμε μεταξύ μας". Εντάξει, μου λέει κι αυτός.

Το επόμενο πρωί με παίρνουν τηλέφωνο αφού φεύγουν οι μεταφορείς απο εκεί και μου ανακοινώνουν, εκ των υστέρων, πως τους έδωσαν ένα χαρτζιλίκι και πήραν και τα χαλιά και τις βιβλιοθήκες απο το γκαράζ μας και τις έβαλαν σπίτι τους.

Θα μου πεις τι σε πειράζει ρε άνθρωπε αφού δεν το πλήρωσες?

Με πειράζει που, ολόκληρη γαιδάρα, μου έλεγαν ψέματα λες και είμαι τρίχρονο. Με πειράζει που όταν νευρίασα και είπα μια κουβέντα στον πατέρα μου, μου έκλεισε κατάμουτρα το τηλέφωνο και με....έβρισε!?!?!? Με πειράζει που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι τόσες μέρες συννοούμασταν και συμφωνούσαν και μου έλεγαν εντάξει ενώ σκεφόντουσαν άλλα. Με πειράζει που έστω και λάθος να ήμουνα, έκαναν με το ζόρι το δικό τους. Με πειράζει που δεν σκέφτηκαν πως θα φανούν στα μάτια του άντρα μου και του δίνουν δικαιώματα να λέει ότι μπλέκονται. Και στην τελική αφού τόσο καιρό δεν ξέρεις τι θα κάνεις και με έχεις πρήξει πότε το ένα και πότε το άλλο γιατί έρχεσαι την τελευταία στιγμή και μπαίνεις στα χωράφια μου γιατί σού' σκασε φλας? Και τέλος με πειράζει που άμα πω και τίποτα στη μάνα μου θα αρχίσει να φωνάζει και θα βγει κι απο πάνω.

Ειλικρινά απο το Σάββατο δεν μπορώ ούτε να τους μιλήσω...... :sad:

Έχεις δίκιο...

Κόψε τα πολλά πάρε δώσε.

Θα κατσεις να τσακωθείς με τους γονεις σου για χαλια και βιβλιοθήκες?Υπαρχουν και ανθρωποι ισχυρογνώμονες και περίεργοι και αμυαλοι και όλα.Και σε τσαντιζουν ακομα κι αν είναι οικογενεια σου.Δε θα σου πω να μη μιλησεις ...αλλα μη κατσεις να τσακωθείς κιολας για βλακείες.Αλλη φορα όταν κανονιζεις κατι παρομοιο φροντισε να εισαι παρουσα ωτσε κανεις να μη χαλασει η επεμβει στα σχεδια σου.

Δεν θα τσακωθώ, δεν έχω καμία διάθεση να τσακωθώ. Και το θέμα δεν είναι ούτε τα χαλιά ούτε οι βιβλιοθήκες. Είναι που νιώθω ότι με κορόιδεψαν κανονικά. Κι ότι από δω και στο εξής δεν θα μπορώ να τους έχω καμία εμπιστοσύνη.

Παρούσα δεν γινόταν να είμαι στην συγκεκριμένη φάση αν και το σκέφτηκα ότι θα έπρεπε.

Να πω και του στραβού το δίκιο: αν το δεις αυτό από κάποια απόσταση (ψυχολογική, χρονική, ό,τι θες) θα δεις ότι δεν ήταν και καμμία παράλογη αίτηση των γονιών σου να κάνουν και τη δική τους δουλειά μιας που θα έφερνες τους μεταφορείς (οι οποίοι δεν παθαίνουν και τίποτα αν αλλάξουν πρόγραμμα, τη δουλειά τους κάνουν, μη στρεσάρεσαι τόσο γι αυτό).

Έχω την εντύπωση ότι έχεις μπει σε ένα τρόπο σκέψης που βλέπεις τα πράγματα πιο περίπλοκα και πιο ύπουλα από ό,τι είναι. Συγχώρεσέ με για την αυθαίρετη σκέψη, αλλά μήπως ο άντρας σου σε ωθεί σε αυτό και σε "ντοπάρει" για τους γονείς σου?

Όπως και να έχει, εγώ θα σου έλεγα πάρε μερικές βαθιές ανάσες και ηρέμησε. Όλα αυτά είναι παρεξηγήσεις και κακοσυνενοήσεις. Είναι κρίμα να σπαταλιέσαι για τέτοια. Και είναι κρίμα να πικραίνεις και τους γονείς σου. Χάλασες τον κόσμο γιατί βάλανε στο φορτηγό μερικά χαλιά.

Οι γονείς σου έχουν πέσει θύμα εκμετάλλευσης από τη νύφη και τον αδερφό σου. Δε χρειάζονται "τιμωρία" αλλά κατανόηση.

Το ξέρω ότι θα σε νευριάσω, με καλή προαίρεση το λέω, ψάξε μέσα σου και βρες που είσαι θυμωμένη μαζί τους εσύ, από μόνη σου και πόσο σε αγχώνει η στάση του άντρα σου.

Και προστάτευσέ τους και λίγο απέναντί του. Κάτι θα αξίζουν κι αυτοί.

Δεν με νευρίασες καλή μου, ίσα ίσα που κάθισα και διάβασα το μήνυμα σου δυο και τρεις φορές για να το εμπεδώσω και σε ευχαριστώ που κάθισες και ασχολήθηκες.

Το να θέλουν οι γονείς μου να βάλουν μερικά πράγματα σε ένα φορτηγό όντως δεν είναι παράλογο - από μόνο του. Όσο για τον άντρα μου όταν του το είπα δεν είχε καμία αρνητική αντίδραση, άρχισε να γελάει και είπε καλοπροαίρετα "τι να κάνεις, οι γονείς δεν θα αλλάξουν ποτέ, χαλάρωσε λοιπόν". Και γελάγαμε παρέα.

Αυτό που θεωρώ άσχημο απο τη μεριά τους είναι να μου λένε μέχρι την τελευταία στιγμή "εντάξει" και να κάνουν άλλα. Αν το θεωρούσαν υπερβολικό μπορούσαν να μου το πούνε κατάμουτρα. Να γυρίσουν ρε αδερφέ και να μου πούνε "είσαι περίεργη" παρόλο που και πάλι δεν το άξιζα, τόσο καιρό προσπαθούσα να συνταιριάξουμε τις ανάγκες μας. Τώρα με αυτό που έγινε ένιωσα πως να το πω....ευνουχισμένη τελείως...πως ότι και να πω είμαι τόσο ανόητη και άσχετη που θα γίνει το δικό τους, σαν να απευθύνονται σε πεντάχρονο.

Αυτά όλα που λέω δεν αναιρεί το ότι είναι καλοί γονείς ή ότι δεν αξίζουν πουθενά. Στο συγκεκριμένο όμως γεγονός ήταν φάουλ έστω και άθελά τους. Και το μόνο που θα ήθελα είναι να γυρίσουν και να μου πούνε ένα συγνώμη και όχι μόλις τολμήσω να ξεστομίσω κάτι να ακούω βρισίδια και να έχουμε φτάσει στο σημείο να μου μιλάει ψυχρά η μάνα μου....