προσαρμογή στον παιδικό σταθμό

σήμερα πήγα τον μικρό πρώτη μέρα παιδικό.Τραγωδία!!!Αντεξε 1,5 ώρα με κλάματα και οδυρμούς.Είναι 2,5 χρονών...και έχω τρομερές τύψεις γιατί στεναχωριέται και αγχώνεται πολύ!Ξέρει κανείς ποσο μπορεί να διαρκέσει η περίοδος προσαρμογής ή αν δω ότι για κάποιο διαστημα δεν προσαρμόζεται να τον πάρω από το σταθμό και να συνεχίσει να μένει σπίτι με τη γιαγια???

Γειά σου mamoula και η δικιά μου που είναι 3,5 σχεδόν έκανε το ίδιο ακριβώς (πριν έμενε με την γιαγιά σπίτι) τώρα 20 ημέρες μετά πάντα το πρωί έχουμε λίγο πρόβλημα.

Δεν πρέπει να μένεις εκεί γιατί όσο σε βλέπει είναι χειρότερα.

Το φυσιολογικό είναι αυτό δηλαδή να θέλει να είναι με την οικογένειά του.

Πρέπει να κάνεις λίγο υπομονή και να μην υποχωρείς στα κλάματά του γιατί αυτό ακριβώς εκμεταλεύεται.

Καλή συνέχεια

Να σου πω mamoula τι έκανα εγώ όταν βρέθηκα σε ανάλογο δίλημμα?

Η κόρη μου τότε ήταν σχεδόν 3 ετών και είχαμε κι εμείς πολλά κλάματα σε σημείο να μελανιάζει από αυτά.Το παιδί μου είχε συνηθήσει να είναι μαζί μου μέχρι τότε το πολύ πολύ να ήταν με τις γιαγιάδες της. Ξαφνικά βρέθηκε σε έναν χώρο μόνη μέσα σε ανθρώπους ξένους που παρόλο τις φιλότιμες προσπάθειες που έκαναν οι υπεύθυνοι του παιδικού σταθμού να την πάρουν έστω αγκαλιά εκείνη αρνιόταν πεισματικά και με κλάμματα.

Το έζησε αυτό περίπου 2 εβδομάδες και στο τέλος την σταμάτησα.

Μάτωνε η καρδιά μου κάθε πρωί που αντίκρυζα το παιδί μου έτσι και τα έβαζα και με τον εαυτό μου που το έθετα σε μια τέτοια δοκιμασία.Έτσι λοιπόν αρνήθηκα τη δουλειά μου και έμμεινα στο σπίτι για να την μεγαλώσω εγώ κάτι το οποιο δε μετανιώνω ούτε 1 στο 1000000.Αν όμως έπρεπε να δουλέψω θα προτειμούσα τη λύση της γιαγιάς(την οποία λύση είχε συνηθήσει πριν) μέχρι να θέλει από μόνη της να πάει παιδικό.

Από τη στιγμή λοιπόν που έχεις εναλλακτική λύση,να την αφήνεις στη γιαγιά δηλαδή,βρίσκεσαι σε καλή θέση κι εγώ θα σου πρότεινα αυτή την εναλλακτική για λίγο καιρό ακόμη μέχρι να μεγαλώσει λιγο ακόμη το παιδάκι σου και να δεχτεί πιο καλά τον παιδικό.

Δεν πρέπει να μένεις εκεί γιατί όσο σε βλέπει είναι χειρότερα.

μάλλον εννοείς κατά την διάρκεια του αποχωρισμού του γειά δηλαδή,

να μην διαρκεί αυτό πολύ ωρα έτσι?

πριν τον πρώτο αποχωρισμό, πρέπει να δοθεί στο παιδί η ευκαιρία να προσαρμοστεί με κάποιο οικειο πρόσωπο, στον παιδικό σταθμό.

εάν η μητέρα δεν το παροτρύνει να φευγει απο κοντά της, (αυτό είναι σαν να διώχνει το παιδί) και αφήσει στην παιδαγωγό αυτό το πράγμα,

αλλά σε πολύ ήρεμο κλίμα φυσικά,

το παιδάκι θα χαλαρώσει και θα δεί ότι δεν υπάρχει λόγος άγχους.

κάποια παιδιά εάν τους έχει πεί κάποιος απο πρίν οτι η μαμά θα φύγει,

ότι θα είναι μόνα τους,

απο πρίν πανικοβάλλονται για αυτό το πράγμα.

είναι πολύ βασικό, να έχουν αρκετό χρονικό διάστημα για να μπορέσουν να δουν τι συμβαίνει στον παιδικό σταθμό,

πρίν αποχωριστούν τον γονέα.

η μέθοδος, άσε το και φύγε,

απο την πρώτη μέρα, θεωρείται αντιπαιδαγωγική, ενάντια στην παιδοκεντρική φιλοσοφία και θεωρία, που υπάρχει διεθνώς και θεωρείται σαν κάτι που αφήνει πολύ δυσάρεστα συναισθήματα στο παιδί και δυσκολεύει κατά πολύ το διάστημα της προσαρμογής στον παιδικό.

οπότε όταν σας ζητούν να κάνετε αυτή την μέθοδο, να γνωρίζετε ότι θα είναι πολύ λογικό, το παιδί σας να αντιδρά με όλους τους πιθανούς τρόπους σε αυτή την διαδικασία, και πρίν και μετά και το βράδυ.

ή αποφασίζετε λοιπον ότι θα την κάνετε, και θα αντιμετωπίσετε όλα αυτά τα συναισθήματα με κάποιο τρόπο,

ή πιέζετε (όπως πολλές μητέρες το έχουν καταφέρει)

στο να είσαστε εκεί κάποιες μέρες, έτσι ώστε το παιδί σας να αισθανθεί λίγο πιο άνετα.

ακόμα και αν κλαίει, θα του κανει καλο αυτό το διάστημα όπου θα είσαστε εκεί. εάν όμως σας δυσκολεύει αυτό πολύ, τότε ίσως είναι καλύτερο την προσαρμογή να την κάνει κάποιο άλλο οικείο πρόσωπο (η νταντά του παιδιού ή ο πατέρας, ή ακόμα και η γιαγιά).

Δεν είναι απαραίτητο να είναι η μητέρα εκεί για αυτή την δουλειά.

αυτό που είναι επιθυμητό είναι να υπάρχει ένα ομαλό πέρασμα,

απο το ένα οικείο άτομο,

στην δασκάλα και στο σχολείο.

κάποιες φορές ο πατέρας, ή άλλο άτομο πχ νταντά μπορεί μην είναι και τόσο επιβαρυμένα με τα δικά τους συναισθήματα για την όλη διαδικασία, (κάτι που σε αρκετές μητέρες είναι πολύ φυσιολογικό να υπάρχει)

οπότε με την ηρεμία τους να βοηθήσουν το παιδί λιγο παραπάνω, να αισθανθεί ότι όλα ειναι καλά και να μπορέσει να επικεντρωθεί στα παιχνίδια και στα άλλα παιδιά.

Το άγχος της μητέρας, περνάει στο παιδί και προστίθεται στα δικά του άγχη με δυναμικό τρόπο, οπότε εάν αισθάνεστε οτι δεν μπορείτε να κρύψετε πολύ καλά αυτά τα συναισθήματα, ίσως είναι καλό εξαρχής να βοηθήσει κάποιο άλλο άτομο για την προσαρμογή στον παιδικό.

mamoyla οταν λες οτι αντεξε, τι ακριβώς έγινε? ήταν εκεί κάποιο οικείο άτομο ή είχε φύγει για μιαμιση ώρα?

Την πρώτη μέρα που το πήγα το παιδί στον παιδικό από την είσοδο είχε αρχίσει να κλαίει.Κάθησα μαζί του λίγη ώρα να προσαρμοστεί και όλη την ώρα έκλαιγε γιατί κατάλαβε ότι θα τον άφηνα.Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι έπρεπε να φύγω γιατι δεν θα ήθελα να συνδέσει τον παιδικό με την παρουσία μου εκεί.Να σημειώσω ότι γενικά του εχουμε μιλήσει αρκετα για αυτό το καινουριο μερός στο οποίο θα πρέπει να πηγαίνει κάθε μέρα και ότι η μαμα δεν θα είναι εκεί.Στη θεωρία ήταν όλα καλά και μπορώ να πω ότι το περίμενε κιόλας.Είναι πολύ κοινωνικό παιδί και επικοινωνιακό και δεν περίμενα τέτοια αντίδραση από εκείνον,γιατί οφείλω να ομολογλησω ότι δεν είναι καθόλου προσκολημένος πάνω μου αφού και εγώ δουλεύω και απουσιάζω από το σπίτι αρκετά.Όταν λοιπόν λέω ότι άντεξε 1,5 ώρα,εννοώ ότι έκλαιγε και συνεχίζει να κλαίει για όση ώρα είναι εκει(περίπου 2 ώρες που μένει τώρα για αρχή).Δεν κοιμάται καλά τα βράδυα γιατί το έχει άγχος ότι θα πάει σχολείο και όλη μέρα στο σπίτι επαναλαμβάνει ότι δεν θέλει να πάει.Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό αυτό και αν υπάρχει καποιο χρονικό διάστημα το οποίο θα πρέπει να περιμένω για να προσαρμοστεί.Φοβαμαι μην δημιουργηθεί μεγαλύτερο πρόβλημα και στο μέλλον,και πόσο θα πρεπει να επιμείνω γιατί από την πίεση κάνει και εμετούς.Θέλω να μάθω αν κάποιος έχει αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα και πως το αντιμετώπισε,γνωρίζοντας βέβαια ότι κάθε παιδι είναι διαφορετικό ίσως καταφέρω όμως να τον βοηθήσω.

Εγω προσωπικα την πηγα 2 χρονων στον παιδικο σταθμο και η περιοδος προσαρμογης μας κρατησε περιπου τρεις εβδομαδες.Εκλαιγε και μενα παρα πολυ σε σημειο που ειχα αποφασισει να τα παρατησω.Εγω εκανα το εξης:Πριν φυγω της ελεγα οτι παω να της φερω κατι και θα ξαναγυρισω, καθε μερα και κατι διαφορετικο και παντα της το πηγαινα.Ετσι σιγα σιγα συνηθισε και αρχισε να μου λεει αντε δεν θα πας να μου φερεις σοκολάτα?Σε μας επιασε γιατι νομιζω οτι ο μεγαλυτερος φοβος της ηταν οτι θα την αφησω εκει και δεν θα την ξαναπαρω(δεν ξερω ο δικος σου τι φοβαται και κλαιει).Μολις καταλαβε τι συμβαινει και γνωριστηκε με τα παιδακια και περνουσε σουπερ αρχισε να ανυπομονει να παει,κατι που δεν πιστευα οτι θα γινει!Παντως νομιζω οτι η προσπαθεια πρεπει να διαρκεσει 1 μηνα τουλαχιστον και αν δεν τα καταφερεις του χρονου παλι που θα ειναι πιο ωριμο.

Πάντως όταν ένα παιδάκι αντιδρά τόσο έντονα στο παιδικό σταθμό, μήπως πρέπει να το 'ακούσουμε'? Μήπως κάτι δεν πάει κάλα με τον σταθμό? Μερικά παιδιά μπαίνουν δυκσκολότερα σε ομάδα. Χρειάζονται ατομική μεταχείριση για λίγο χρόνο, και έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι σταθμοί δεν κάνουν τον κόπο.......

στην συγκεκριμένη περιπτωση πιστευω οτι δεν εχει σχεση με τον παιδικό

αφου απο την πρώτη στιγμή έκλαιγε.

πιστευω ότι ίσως να το παρασυζητήσατε...?...

πάντως,

τώρα

ή θα κάνεις το ένα -

θα πηγαίνει με άλλο άτομο,

ή θα αποδεχτείς οτι θα κλαίει.

το κλάμα αυτό είναι φόβος για το άγνωστο.

δεν είναι κάτι άλλο.

δεν είναι ότι ήδη σε αποχωρίστηκε.

είναι ο φόβος για το πως θα είναι ο αποχωρισμός.

ε αυτό το στάδιο, έχει κάποιο τέλος.

κάποια στιγμή θα δεί, οκ δεν ειναι η κόλαση.

η γνώμη μου είναι ότι μέχρι τότε, μέχρι να καταλαγιάσει θα πρέπει να εισαι παρόν.

εγώ αυτό θα έκανα!

απο την εμπειρία μου για πολλά χρονια στις προσαρμογές παιδιών, ξέρω, ότι μερικές μέρες με την παρουσια του γονιού,στον παιδικό, κάνουν το παιδί να δεί το πράγμα διαφορετικά. ακόμα και στην περιπτωση που αυτό δεν είναι ορατό, γίνεται πραγματικότητα στον εσωτερικό του κόσμο, και κάνουν τον αποχωρισμό οταν έρθει η ώρα, λιγότερο τρομαχτικό.

κακώς πιστεύω δεν θελεις να συνδυασει την παρουσία σου εκεί.

είναι λάθος συμπέρασμα, δεν θα τον βοηθήσει καθόλου περισσότερο, το να τον αφήσεις και να φύγεις.

αυτό θα είναι η επιβεβαίωση του φόβου του!

η αποψη μου είναι οτι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει κάποιο πέρασμα.

υπάρχει το ενδεχόμενο να πηγαίνει με άλλο άτομο το οποίο και αυτό θα κάτσει κάποιες μέρες εκεί παρόν (ΟΧΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ αλλά μέσα, στον διάδρομο.) ?

πριν ποιος τον κρατούσε? μπορεί αυτό το άτομο?

διάβασες τα άρθρα τα δυο που υπάρχουν στην ενότητα ψυχολογία? ειναι για ακριβώς αυτο το πράγμα, για τις πρώτες μέρες στον παιδικό (πάτα το λινκ επάνω επάνω επάνω)

...ακόμα και αν κλαίει, θα του κανει καλο αυτό το διάστημα όπου θα είσαστε εκεί. εάν όμως σας δυσκολεύει αυτό πολύ, τότε ίσως είναι καλύτερο την προσαρμογή να την κάνει κάποιο άλλο οικείο πρόσωπο (η νταντά του παιδιού ή ο πατέρας, ή ακόμα και η γιαγιά).

 

3 ημέρες (2 εγώ και μια πατέρας του) προσπαθήσμαε να του κάνουμε προσαρμογή... Το παιδί έκλαιγε συνέχεια, σχεδόν το είχαμε πάρει απόφαση να τον σταματήσουμε.

Την τέταρτη ημέρα τον πήγε η γιαγιά του και έκατσε 2 ώρες. Να φανταστείτε ότι όταν πήγαμε να τον πάρουμε δεν ήθελε να έρθει. Παρόλο που μόνο για 6 μέρες έχει πάει ο Γιωργάκης μας παιδικό εμείς θα συνεχίσουμε και την επόμενη εβδομάδα με τη γιαγιά του. Στην αρχή δεν την αφήνει να φύγει αλλά προσαρμόζεται πολύ εύκολα.

 

Νομίζω ότι η συνταγή με τη γιαγιά σε εμάς πέτυχε. Τι να σας πω τώρα εγώ όσο και να προσπαθούσα να φαίνομαι ήρεμη στην ουσία δεν ήμουν. Η μάνα μου πήγε με αέρα... (εκπαιδευτικός βλέπετε) διεκδίκησε να είναι είναι μέσα, του έδειξε η ίδια τις τουαλέτες (είμαστε ακόμα στην φάση εκπαίδευσης της τουαλέτας-έλεγξε κιόλας ). Μίλησε με τις δασκάλες λες και ήταν φίλες από παλιά, ενοχλούσε συνέχεια σχετικά με το τι γίνεται με το παιδί και ... τα κατάφερε! Αυτό έγινε την πρώτη μέρα, τη δεύτερη πάνω κάτω τα ίδια αλλά λίγο πιο χαλαρά και σημερα τον άφησε και έφυγε. Οκ ο μικρός γκρινιάζει λίγο στην αρχή αλλά όλα καλά μετά. Τον έχουμε αφήσει το πολύ 2,5 ώρες, από βδομάδα όμως θα αυξηθούν λιγάκι. Ελπίζω να συνεχίσουμε το ίδιο καλά και στο μέλλον

 

(αχ και πάλι μας έσωσε η μανούλα μου )

 

Μανούλες για δοκιμάστε τις παππουδο-γιαγιάδες

ΚΑΛΗΜΕΡΑ,ΕΙΜΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΜΕΛΟΣ ΚΑΙ ΜΑΜΑ.Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 2,5ΧΡ.ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΑΠΟ 15/9/08 ΠΑΙΔΙΚΟ,ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΩ,ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΟΥ ΛΕΙ¨ΦΥΓΕ ΕΣΥ ΜΑΜΜΟΥΛΑ ΤΩΡΑ",ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΠΑΕΙ ΗΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΕΙ ΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΤΗ ΜΑΜΜΟΥΛΑ ΤΟΥ ,ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ,ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΜΑΛΩΣΩ ΛΙΓΟ,Η' ΑΛΛΑΞΩ ΤΟΝ ΤΟΝΟ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΟΥ. ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΚΑΝΕΙ ΠΙΠΙ ΤΟΥ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΜΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΚΑΚΚ ΟΠΩΣ ΣΗΜΕΡΑ.ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ.Α!ΕΧΩ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΔΙΔΥΜΑ ΑΓΟΡΙ-ΚΟΡΙΤΣΙ 10 ΜΗΝΩΝ.ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΙΔΕΑ ΠΩΣ ΝΑΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΩ,ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.ΞΕΝΙΑ

Εμενα καπως συνηθισε και παει και τρωει και κοιμαται...μετα στο σπιτι θα παρει παραμασχαλα την περσινη φωτογραφια με τα παλια παιδακια απο τον σταθμο που πηγαινε και θα αρχισει΅-θελω Στελλα μου(παλια του δασκαλα),θελω γωγω και τιτινα!(φιλοι του).

Ο Μαριος ειναι ενα πολυ συναισθηματικο παιδι και δενεται με τους ανθρωπους.Περυσι χρειαστηκαν 4 μηνες + για να ηρεμησει και να αρχισει να τρωει οποτε ηρθε και ο ιουνης και σταματησε πανω πουειχα δεθει και ενιωθε ανετα,ειχε γινει και ο αρχηγος της συμμοριας πια

Τωρα λοιπον δυσκολευεται πολυ και ολο για το αλλο σχολειο λεει.Ασε που αποφευγω να περασουμε απο κοντινους δρομους γιατι ουρλιαζει θελω κολιο μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

του λεω οτι μεγαλωσε πια και παει σε κανουργιο σχολειο αλλα γενικα τον βλεπω στενοχωρημενο...

Μπηκαμε κι εμεις στο κλαμπ ... Δυστυχως χτες (1η μερα) και σημερα που μας ειπε η δασκαλα να την αφησουμε για μια ωριτσα, χαλασε τον κοσμο ...

Επειδη δεν μπορω να παιρνω συνεχεια αδεια απο τη δουλεια, ανελαβε η μαμα μου να την παει αυτες τις πρωτες μερες, άλλωστε αυτη την κραταει απο 3 μηνων οσο δουλευω...

Όσο η γιαγια ειναι παρουσα στο σταθμο και νιωθει την παρουσια της ειναι ανετη, αλλα φυσικα μολις αντιληφθηκε οτι η γιαγια εφυγε τοτε ηταν οιυ εγινε ο κακος χαμος και χτες και σημερα (πραγμα αναμενομενο)... Η μικρη ειναι τοσο δεμενη με τη γιαγια σε βαθμο εξαρτησης, να φανταστειτε πιο πολυ ζητα τη γιαγια παρα εμας...

Σκεφτομουν να επαιρνα πρωινη αδεια και να την πηγαινα εγώ αντι για τη μαμα μου, αλλα μετα απο το ποστ της Μαριας Στυλιανακη και δεν ξερω αν ειναι καλη ιδεα..

Παντως γενικα ειναι αρκετα κοινωνικό παιδακι, μιλαει σχεδον τελειια, δεν φοραει πανες και γενικα πιστευα οτι ειναι σε φαση να παει στον παιδικο.. Απο την άλλη αν δω οτι στενοχωριεται τοσο πολύ και αυτο κρατα για πολλές μερες θα την σταματησω και θα προσπαθησω απο του χρονου μηπως και ανταποκριθει καλυτερα

Η δασκαλα παντως ειπε της μαμας μου να φυγει και να ερθει σε καμια ωριτσα να την παρει αλλα η μικρή εκλαιγε τοσο πολύ που την πηραν τηλ. να παει να την παρει... Της ειπα παντως να τη ρωτησει αν μπορει να μεινει εκει αυτην την ωρα (αν το επιτρεπουν) οπως λεει και η Μαρια...

εγω σημερα τον πηρα 12,10' ηδασκαλα στον παιδικο λει οτι τα παει καλυτερα αν εξαιρεσουμε το προβλημα της τουαλετας,α! και εφαγε μια μπουκιτσα φαγητο.το προβλημα για μενα ειναι μετα τον παιδικο μεχρι να γυρισω σπιτι. κλαιει και χτυπιεται!

Και εμείς μπήκαμε στο club

Είχαμε τρεις μέρες προσαρμογή στις οποίες πήγαμε την πρώτη μαζί και οι τρεις (Νικόλας – μπαμπάς – μαμά) την δεύτερη πήγαμε οι δύο μας (εγώ και ο μικρός) και την τρίτη πήγε με τον μπαμπά του

Δεν μας άφησε να φύγουμε καθόλου από κοντά του (σημ.: ήμασταν μέσα στην τάξη όλη την ώρα αλλά δεν συμμετείχαμε σε τίποτα) και είχε το νου του μη μας χάσει. Βέβαια παρότι σε κάποιες φάσεις -που γινόταν χαμός από κάποια ζωηρά παιδιά και η δασκάλα προσπαθούσε να τα ξαναβάλει σε τάξη- μας είπε πάμε να φύγουμε, σε γενικές γραμμές καθίσαμε από το πρωί μέχρι τη 13:00 και συμμετείχε σε δραστηριότητες.

Σήμερα έκανε πρεμιέρα

Τον πήγε το πρωί ο μπαμπάς του (έκλαιγε από την ώρα που ξύπνησε – δεν θέλω να πάω σχολείο- στον δρόμο - και όταν φτάσανε το ίδιο κλάμα, κλάμα, κλάμα) τον άφησε του είπε θα έρθω να σε πάρω και την βγάλαμε καθαρή μέχρι τη 13:00 όπου τον πήρε ο πατέρας του και τον παρέδωσε στη γιαγιά. Ο ίδιος ήταν πολύ ευχαριστημένος αν και δεν ακούμπησε μπουκιά απο το φαγητό- νωρίς είναι ακόμα δεν αγχώνομαι

Δεν ξέρω πως θα τα πάμε ανησυχώ όπως όλοι και εγώ

Και δεν ξέρω πόσο θα μπερδευτεί που μετά το σχολείο θα πηγαίνει στη γιαγιά (μία στη μία και μία στην άλλη – μαμά μου και πεθερά εναλλάξ……..) διότι δεν μπορεί να τον έχει μόνιμα η μαμά μου αλλά και εγώ δεν θέλω με τίποτα την πεθερά μου η οποία τον κακομαθαίνει … για να είναι σταθερά με μία απο τις δύο

Η ώρες που θα τον έχουν θα είναι από τη 13:00 έως τις 17:00 που γυρίζω από τη δουλειά και θα τον παίρνω σπίτι.

Please Μαρία τα φώτα σου!!!!!!!!!

ΥΓ το να κοιμάτε στον σταθμό δεν παίζει αν και ήταν η αρχική μας σκέψη, διότι δεν μου άρεσε καθόλου το περιβάλλον (σεντόνια- καθαριότητα.. ) και η ιδέα να ξυπνάει και να φωνάζει μαμά .. και να εμφανίζεται κάθε φορά μία απο τις κοπέλες που έχουν βάρδια..

Και εμείς μπήκαμε στο club

Είχαμε τρεις μέρες προσαρμογή στις οποίες πήγαμε την πρώτη μαζί και οι τρεις (Νικόλας – μπαμπάς – μαμά) την δεύτερη πήγαμε οι δύο μας (εγώ και ο μικρός) και την τρίτη πήγε με τον μπαμπά του

Δεν μας άφησε να φύγουμε καθόλου από κοντά του (σημ.: ήμασταν μέσα στην τάξη όλη την ώρα αλλά δεν συμμετείχαμε σε τίποτα) και είχε το νου του μη μας χάσει. Βέβαια παρότι σε κάποιες φάσεις -που γινόταν χαμός από κάποια ζωηρά παιδιά και η δασκάλα προσπαθούσε να τα ξαναβάλει σε τάξη- μας είπε πάμε να φύγουμε, σε γενικές γραμμές καθίσαμε από το πρωί μέχρι τη 13:00 και συμμετείχε σε δραστηριότητες.

Σήμερα έκανε πρεμιέρα

Τον πήγε το πρωί ο μπαμπάς του (έκλαιγε από την ώρα που ξύπνησε – δεν θέλω να πάω σχολείο- στον δρόμο - και όταν φτάσανε το ίδιο κλάμα, κλάμα, κλάμα) τον άφησε του είπε θα έρθω να σε πάρω και την βγάλαμε καθαρή μέχρι τη 13:00 όπου τον πήρε ο πατέρας του και τον παρέδωσε στη γιαγιά. Ο ίδιος ήταν πολύ ευχαριστημένος αν και δεν ακούμπησε μπουκιά απο το φαγητό- νωρίς είναι ακόμα δεν αγχώνομαι

Δεν ξέρω πως θα τα πάμε ανησυχώ όπως όλοι και εγώ

Και δεν ξέρω πόσο θα μπερδευτεί που μετά το σχολείο θα πηγαίνει στη γιαγιά (μία στη μία και μία στην άλλη – μαμά μου και πεθερά εναλλάξ……..) διότι δεν μπορεί να τον έχει μόνιμα η μαμά μου αλλά και εγώ δεν θέλω με τίποτα την πεθερά μου η οποία τον κακομαθαίνει … για να είναι σταθερά με μία απο τις δύο

Η ώρες που θα τον έχουν θα είναι από τη 13:00 έως τις 17:00 που γυρίζω από τη δουλειά και θα τον παίρνω σπίτι.

Please Μαρία τα φώτα σου!!!!!!!!!

ΥΓ το να κοιμάτε στον σταθμό δεν παίζει αν και ήταν η αρχική μας σκέψη, διότι δεν μου άρεσε καθόλου το περιβάλλον (σεντόνια- καθαριότητα.. ) και η ιδέα να ξυπνάει και να φωνάζει μαμά .. και να εμφανίζεται κάθε φορά μία απο τις κοπέλες που έχουν βάρδια..

Αγαπητές φίλες και κα Στυλιανάκη

Γράφω σε αυτό το φόρουμ για πρώτη φορά παρά το ότι έχει πάρει κατά καιρούς πολλές συμβουλές που με έχουν βοηθήσει να χειριστώ ζητήματα με τα δυο μου κορίτσια.

Έχω απελπιστεί με την «προσαρμογή» στον ιδιωτικό παιδικό σταθμό όσον αφορά στη συμπεριφορά της κόρης μου, 3,5 ετών, κυρίως αφού επιστρέψει από τον παιδικό στο σπίτι.

Το οικογενειακό μας πλαίσιο έχει ιδιαιτερότητες: έχω ένα κοριτσάκι 7 μηνών και εδώ και ένα χρόνο ο μπαμπάς τους εργάζεται στο εξωτερικό, οπότε ζούμε στο σπίτι μας με τους γονείς μου. Είμαι εργαζόμενη, αλλά κάνω χρήση της ειδικής άδειας μητρότητας. Ο σύζυγός μου θα επιστρέψει σε δύο μήνες.

Η κόρη μου ξεκίνησε παιδικό την 1η Σεπτεμβρίου και μέσα σε 6 ημέρες άρχισε σταδιακά να κάθεται από τις 9.30 έως τις 16.00. Στον παιδικό όμως έχει προσκολληθεί στη «δασκάλα» της, δεν θέλει άλλες βοηθούς παιδαγωγούς, είναι μελαγχολική, θυμωμένη, τραυλίζει, κάποιες φορές δεν τρώει και για να προσελκύσει την προσοχή της δασκάλας μέχρι και τσίσα κάνει επάνω της. Όλα αυτά τα πληροφορήθηκα από την ψυχολόγο του σταθμού που είναι πολύ συνεργάσιμη και καθησυχαστική, όπως και το προσωπικό του σταθμού γενικά.

Στο σπίτι η κατάσταση είναι απελπιστική: κλαίει με το παραμικρό, χτυπιέται, γκρεμίζει ό,τι βρει μπροστά της, δεν ικανοποιείται με τίποτα και πραγματικά νιώθω ότι εξαντλείται η απίστευτη υπομονή που δείχνω.

Επαναλαμβάνει ότι δεν θέλει να πηγαίνει σχολείο μόνη της, ότι δεν της αρέσει η τάξη όπου βρίσκονται παιδάκια και από άλλα τμήματα προς το τέλος της ημέρας και μου επαναλαμβάνει ότι με αγαπάει πολλές φορές την ημέρα αλλά με χτυπάει κιόλας!

Σκέφτομαι αν θα ήταν σκόπιμο να σταματήσω να την στέλνω παιδικό για να μην στρεσάρεται επιπλέον με την «απώλεια» του μπαμπά και την έλευση του μωρού, αλλά βέβαια τον Γενάρη θα γυρίσω στο γραφείο... Από την άλλη σκέφτομαι να πάω στο εξωτερικό με τον άντρα μου αλλά και εκεί θα χρειαστώ βοήθεια τα πρωινά και δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να βγει από το όποιο πρόγραμμα έχει στην Ελλάδα για δύο περίπου μήνες και μετά πάλι από την αρχή...

Περιμένω με αγωνία τις απόψεις σας και σας ευχαριστώ εκ των προταίρων.

Καταλαβαίνω απόλυτα τις ανησυχίες σας.Τις πρώτες μέρες κόντεψα να τρελλαθω.Έβλεπα το παιδί να ταλαιπωρείται, να κλαίει,να αγχώνεται 2,5 χρονών παιδάκι να μην κοιμάται τα βράδια.Εκεί να πηγαίνει και να χτυπιέται,δεν συμμετείχε σε τίποτα δεν έτρωγε. 3 εβδομάδες μετά τα πράγματα εχουν λίγο ηρεμήσει.Πάει βέβαια με κλάματα,αλλα μετά απο λίγο που φεύγει η γιαγιά του και παίρνω τηλέφωνο στο σταθμό μου λένε ότι έχει ηρεμήσει και έχει αρχίσει και συμμετέχει και σε δραστηριότητες. Τον αφήνω τελευταια και λίγο περισσότερο να τρώει κιόλας εκεί.Τον πρώτο καιρό είχε αλλάξει και η συμπεριφορά του παιδιού στο σπίτι. είχε γίνει νευρικό και ευέξαπτο επαναλλαμβάνοντας συνεχώς ''δεν θα πάω σχολείο''.Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι για τα παιδιά 2-2,5 χρονών τον παιδικό τον βιώνουν σαν αποχωρισμό και φόβο για το άγνωστο.Φοβούνται ότι θα τα αφήσουμε εκεί.Εμένα μου λέει συνεχώς ''γιατί με άφησες μόνο μου?''.Θέλουν χρόνο για να συνηθίσουν την καινούρια κατάσταση.Πιστεύω ότι μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχουν προσαρμοστεί και θα είναι καλύτερα τα πράγματα.Είναι πάντως πολύ δύσκολο να βλέπεις το παιδάκι σου να στεναχωριέται τόσο και να ξέρεις ότι δεν έχεις άλλη λύση παρά να το στείλεις στον παιδικό.Μάλλον και εμείς οι γονείς πρέπει να προσέχουμε τη συμπεριφορά μας απέναντί τους και να μην τους φορτώνουμε και το δικό μας άγχος,και να προσαρμοστούμε και εμείς στα καινούρια δεδομένα.Υπομονή λοιπον σε όλους μας!!! οποιος πάντως έχει καμιά εξέλιξη στο θέμα ας γράψει την περίπτωσή του!Εϊναι καλό να μαθαίνουμε από τους άλλους

απο την στιγμή που υπάρχει ψυχολόγος εκεί πιστευω ότι το καλύτερο θα είναι να συνεννοηθείς μαζί της.

για παιδί 3.5 ετών, που είναι σε καλή ηλικία,

σε σταθμό που έχει και κάποια ειδικό εκεί,

θα πρέπει να εχει συμβεί κάτι αρκετά σημαντικό για να πεις ότι σταματάς για να μην συγχυζεται πλέον το παιδί.

Σε αυτή τη φάση ίσως είναι ιδιαίτερα σημαντικό να επιμείνετε έτσι ώστε να περάσει απο αυτή τη φάση στην επόμενη - και να διασκεδάσει με τα άλλα παιδιά.

λέω ίσως γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς επικρατεί.

απο την στιγμή που υπάρχει ψυχολόγος αυτή θα πρέπει να σου πει

με επιχειρήματα, την άποψή της, - κάτσε και ανέλυσέ το μαζί της.

απο την στιγμή που σε καθησυχάζει, αυτό είναι καλό.

δεν νομίζω ότι μια παιδοψυχολόγος θα επερνε απόφαση αντίθετα στο καλό ενός παιδιού, - αν εβλεπε οτι θα κάνει κακό στην κόρη σου να συνεχίσετε.

επίσης, δεν θα ήταν καλή ιδέα να φυγετε στο εξωτερικό τώρα.

είναι πάνω στην διαδικασία της προσαρμογής σε ένα νεο χώρο, και αν φυγετε για 2 μήνες, μετά θα πρέπει να ξαναπεράσει αυτή τη διαδικασία...

γενικά θα έλεγα οτι ειναι κριμα μετά απο ένα μήνα προσπαθειών να την σταματήσεις.

αυτό που σου λέει για τα παιδιά απο άλλη τάξη, μήπως ειναι μεγαλύτερα? μήπως καποιο την φόβισε? διερεύνησε το ρωτώντας την και διεψευσε επιβεβαιωσε με την δασκάλα.

πόση ώρα ειναι μαζι πόσα παιδιά? τι ηλικίας? μάθε λεπτομέρειες.

όταν σου λεει οτι παει στο σχολειο μονη της, ειναι στην ηλικία που μπορείς να κάνεις λίγο πλακίτσα. δηλαδή - τι εννοείς μόνη σου/ ΜΟΝΗ σου? δηλαδή δεν ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ!? μα πού πηγαν όλοι! μη μου πεις οτι σε αφήνουν μόνη σου και δεν εχεις παιδιά και παιχνίδια, ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΑΛΛΩΣΩ!!!

μεταξυ σοβαρού και αστείου, δες και τις συνθήκες στον παιδικό.

πετάξου καμιά μέρα απρόοπτα να την παρεις νωριτερα (οχι μονο να πας και να φυγεις αυτο με τΙ ΠΟ ΤΑ) για να δεις πως περναει όντως.

ζήτα να σου δείξουν καμια φωτογραφία, απο στιγμές της ημερας για το τι κανει

για να εχεις και εσυ την αισθηση της πραγματικότητας - οτι ναι μεν περνάει καλά, αλλά εσένα σου λέει άλλα και είναι θυμωμένη

(κάτι πολύ λογικό για αυτη τη φαση ακομα που είσαστε και λογω των αλλαγων και προσαρμογής και και και).

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις.

Αποφάσισα να μην την σταματήσω, πιθανόν έτσι να της έδινα το μήνυμα ότι αν δεν καταφέρνουμε κάτι εύκολα, παραιτούμαστε... Θα πάρω περισσότερες πληροφορίες για την καθημερινότητά της και τις συνθήκες στην τάξη όπως με συμβουλεύσατε. Ελπίζω πάντα για το καλύτερο και εύχομαι στο τέλος να σταθεί στα πόδια της και να ξεπεράσουμε έτσι ένα από τα πολλά ζητήματα που μας περιμένουν ως γονείς! Εύχομαι σύντομα να σας γράψω πολύ πιο θετικά νέα.

Καλημέρα!