όταν ο ένας εξελίσσεται και ο άλλος μένει στάσιμος

με αφορμή μια μεγάλη επαγγελματική πρόταση στον άντρα μου, μου γεννήθηκε το ερώτημα αυτό "τι γίνεται όταν ο ένας εξελίσσεται και ο άλλος μένει στάσιμος? "

δεν εννοώ την γενικότερη και πολύπλευρη εξέλιξη του ανθρώπου που συντελείται ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιούμε, αλλά καθαρά την επαγγελματική. και σαφώς το ερώτημα απευθύνεται σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την επαγγελματική τους εξέλιξη.

με τον άντρα μου ανήκουμε στον ίδιο ευρύτερο ακαδημαϊκό χώρο. αγαπάμε και οι δύο αυτό που κάνουμε και είμαστε άνθρωποι με φιλοδοξίες. πριν το παιδί ας πούμε ότι είμαστε και οι δύο στο ίδιο σημείο εξέλιξης, αλλά μετά το παιδί και δεδομένου ότι το κύριο βάρος έπεσε σε μένα εγώ έμεινα στάσιμη. η δουλειά πήκε πολύ πίσω.

με αφορμή το γεγονός της super επαγγλεματικής πρόστασης, υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ριγμένη, άλλοτε σκέφτομαι ανταγωνιστικά, άλλοτε χαίρομαι για αυτόν. άλλοτε φοβάμαι ότι οι αυξημένες του υποχρεώσεις θα ρίξουν μεγαλύτερο βάρος σε μένα, οπότε πάλι στενεουν τα περιθώρια για δική μου εξέλιξη. είμαι υπερβολική? γνώμες?

Καθόλου υπερβολική...

Αισθάνομαι το ίδιο (όχι σε επίπεδο δουλειάς σε επίπεδο σπουδών)

αυτό το topic θα μπορούσε να αποτελεί υποενότητα του τόπικ "νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου".

δεν ξέρω πως λύνεται το θέμα, ή αν αποτελεί μοίρα των απανταχού μανάδων -που θέλουν να είναι κοντά στα παιδιά τους- το ότι κάπου μπαίνει φρένο και απλώς μένουν λίγο πιο πίσω βλέποντας τον άλλον να προχωράει.

Δεν εισαι υπερβολικη. Ασχετα αν προχωραει ή οχι ο άλλος, εμεις δεν μπορουμε... κι εγω νιωθω ετσι γιατι επαγγελματικα ειμαι σε κλαδο που απαιτει επιμορφωση και συνεχη ενημερωση και νιωθω οτι μενω πισω. Δεν κρυβω πως εχω πεσει ψυχολογικα, αλλα εχω βαλει προταιρεότητα το μωρο (και ειμαι και εγγυος στο δευτερο) με την ελπιδα οτι μολις ξεπεταχτουν λιγο θα επανελθω. Ομως ξερω πως χανω χρονο, και σαφως δεν θα ειναι το ιδιο μετα απο καποια χρονια αδρανειας στα επαγγελματικα...

Παρολα αυτα ξεχασα να πω, (επειδη λες συγκεκριμενα για τον αντρα σου) οτι για τον αντρα μου ειναι αντιφατικες οι σκεψεις μου και το θωρω αναποφευκτο. Απο τη μια χαιρομαι να προχωραει για ολους τους γνωστους λογους, απο την αλλη νιωθω ριγμενη κι εγω, απο την αλλη νιωθω τυχερη που ειμαι η μαμα... ολα ειναι αναμικτα στη ζωη...

Έλα βρε rosaki. Σήμερα σκεφτόμουν να ανοίξω παρόμοιο θέμα, όχι σε σχέση με τον άντρα μου, αυτοτελώς. Είμαι στη δουλειά τώρα, θα επεκταθώ το βράδυ.

Νομιζω οτι οι γυναικες ασχολουνται με περισσοτερα πραγματα γενικα γιαυτο και καποια μενουν πισω...

Και εμεις σπουδασμε περιπου το ιδιο αλλα ακολουθησαμε διαφορετικους δρομους. Εγω πειρα το ρισκο και παρατησα την δουλεια μου για να κανουμε οικογενεια. Αρχισα να δουλευω σχεδον μετα απο 4 χρονια διαλλειμα. Αυτη την στιγμη δεν θα με πειραζε αν ειχε μεγαλυτερη εξελιξη απο μενα (ειδικα αν επερνε ακομη περισσοτερα )

Ισως επειδη πετυχα καποιος στοχους πριν κανω οικογενεια δεν με πειραζει πια. Αυτη την στιγμη ασχολουμε με κατι διαφορετικο απο τις βασικες σπουδες μου. Με ευχαριστει και εχω πεισει τους εργοδοτες οτι τα καταφερνω. Ξερω οτι δεν θα εχω εξελιξη στην συγκεκριμενη θεση γιατι δεν εχω τα τυπικα πλεον προσοντα αλλα ουτε και την επιθυμητη για εξελιξη, στην συγκεκριμενη εταιρεια, υπηκοοτητα.

Παντως απο την εμπειρια μου σε διαφορους εργασιακους χωρους για να επιβιωσει μια γυναικα με οικογενεια πρεπει να εχει γερη και ουσιαστικη υποστηριξη στο σπιτι. Ποσο μαλλον για να εξελιχτει!!

Eγω εγω..!!! Σε καταλαβαινω...!

Ευτυχως με τον αντρα μου εχουμε εντελως ασχετες δουλειες...ομως εχουμε και οι 2 μεγαλους επαγγελματικους στοχους...

Επισης ευτυχως εχω την αμεριστη συμπαρασταση και κατανοηση απο αυτον...ειναι ο μονος (και η μητερα μου μαζι) που καταλαβαινουν και υποστηριζουν τις επαγγελματικες μου επιλογες. Οντως ειναι πολυ δυσκολο να βρεις μια γυναικα-μητερα που να εχει μεγαλες επαγγελματικες φιλοδοξιες...και επισης ειναι ψυχολογικα πολυ ψυχοφθορο διοτι -εγω τουλαχιστον-αισθανομαι πως εχω παραφορτωθει και εχω αναγκαστικα πολυ μεγαλες απαιτησεις απο τον εαυτο μου.

rosaki δεν εισαι υπερβολικη καθολου,,λογικο είναι να αισθάνεσαι ετσι αλλα αν το δεις από την άλλη πλευρα εισαι τυχερη γιατι η ανοδος του αντρα σου,,εφόσον ειστε στον ιδιο χωρο θα φερει και τη δικη σου,,,,και ειδικοτερα ο ακαδημαικος χωρος είναι αρκετα ευνοικος για γυναικες από αποψη ωραριων κτλ οποτε κανε την παυση σου και ξεκινάς δυναμικα και παλι......................

καλα αν μιλαμε για ακαδημαικο χωρο και εχετε το ιδιο αντικειμενο με τον αντρα σου, δεν το συζητω...εισαι πολυ τυχερη...μπορει να "μπαινεις" κι εσυ στο εργο του αντρα σου...

εγώ πιστεύω ότι όταν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με τον άντρα σου είναι πιο δύσκολο να εξελιχθείς. π.χ στο πανεπιστήμιο του άντρα μου είναι άγραφος νόμος ότι δεν προσλαμβάνουμε συζύγους/αδέρφια κ.α εκτός και αν μιλάμε για νομπελίστες. επίσης εννοείται πως δεν υπάρχει περίπτωση να αποτελείς τον μαϊντανό σε κοινές εργασίες γιατί αν σου βγει το όνομα τότε έχεις πάει ακόμη πιο πίσω. θα μου πείτε ότι γνωρίζετε 1-2 περιπτώσεις που ο σύζυγος "τράβηξε" προς τα πάνω και την σύζυγο αλλά στη δική μου περίπτωση δεν πρόκειται να συμβεί γιατί και οι δύο δεν είμαστε αυτής της κουλτούρας/συμπεριφοράς και εγώ δεν θα το δεχόμουνα για λόγους αξιοπρέπειας ποτέ.

τέσπα προβληματίζομαι κυρίως γιατί συνειδητοποιώ ίσως για πρώτη φορά τόσο έντονα ότι τα περιθώρια στενεύουν και ότι οι ρυθμοί δεν πρόκειται να αλλάξουν τραγικά ώστε να έχω περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου. Στο συρτάρι μου υπάρχουν πολλές μισοέτοιμες εργασίες που με λίγη δουλειά θα κατέληγαν σε αξιοπρεπεις δημοσιεύσεις αλλά τα βράδια είμαι τόσο κουρασμένη που παρά τις υποσχέσεις στον εαυτό μου δεν έχω κουράγιο και δύναμη να ασχοληθώ.

rosaki,, είναι δυσκολο να συγκεντρώνεσαι αλλα με τον καιρο θα το καταφερεις,,,αρχικα και όταν το παιδι είναι μικρο αλλα μαλλον θα πρεπει να βαζεις μικροτερπους στοχυς για λιγο καιρο και να βλέπεις τα θετικα,,

υ.γ. τωρα sorry για το άλλο θεμα αλλα επειδή το πανεπιστημιο το εχουμε φαει πολύ στη μαπα αστο καλυτερα να μην το συζητήσουμε στο forum .......................για καλο σου το ειπαμε αλλωστε:rolleyes:

Iouliana μου αυτό που λες για το Πανεπιστήμιο συμφωνώ. θυμάμαι ακόμη φοιτήτριες που διατηρούσαν απλώς σχέσεις με καθηγητές σε ένα βράδυ να εκλέγονται και μετά από λίγα χρόνια να το παίζουν οι super καθηγήτριες. απλώς εμένα δεν μου ταιριάζει αυτό. δεν μου βγαίνει με την καμία -που μεταξύ μας μακάρι να μου ψιλοέβγαινε μήπως κατάφερνα κάτι με λιγότερη προσπάθεια.

αυτό που με αγχώνει είναι ότι ήδη 2 μέρες τώρα που ο άντρας μου έχει δεχτεί τη θέση αυτή, δουλεύει σαν τρελός τηλέφωνα χτυπάνε συνέχεια και εκεί που είχα μισή ώρα μέσα στη μέρα την έχασα και αυτή. να αρχίζω να γκρινιάζω είναι νωρίς και ξέρω πως πρέπει να ξεκινήσει δυναμικά, αλλά όλο αυτό με έχει ρίξει. κυρίως επειδή είναι σαν βλέπω το μέλλον.

rosaki δεν το σχολιαζω το θεμα αυτό,,,το εχω ζησει και το ζω το πανεπιστημιο αστο,,για καλο σου το ειπα..........

για το άλλο που λες,,, ναι θα δουλευει ο συζυγος πολλες πολλες ωρες,,,εγω αυτό που θα εκανα στη θεση σου,,,ειναι να ζητουσα μια βοηθεια πχ με το σπιτι να ερχεται μια γυναικα για καθαριοτητα αν η προταση ειχε μεγαλο οικονομικο οφελος,,(και ναι θα ειχα σκασει από τη ζηλια μου αλλα θα το επαιζα ανωτερη),,τωρα θα πρεπει να στηρίξεις το συζυγο,,,,

θα το παραδεχτώ σε σας, γιατί δεν μπορώ να το παραδεχτω σε κανέναν άλλο. ναι ώρες ώρες σκάω από τη ζήλια μου....

θα το παραδεχτώ σε σας, γιατί δεν μπορώ να το παραδεχτω σε κανέναν άλλο. ναι ώρες ώρες σκάω από τη ζήλια μου....

υπαρχει κατανοηση πιστεψε μας,,ανθρωπινο είναι....:evil:

θα το παραδεχτώ σε σας, γιατί δεν μπορώ να το παραδεχτω σε κανέναν άλλο. ναι ώρες ώρες σκάω από τη ζήλια μου....

Ειναι εντελως φυσιολογικο. Γιατι προφανως σου αρεσει το αντικειμενο σου.

Ομως τα παιδια συντομα θα μεγαλωσουν λιγο και θα μπορεσεις να εκπληρωσεις τους στοχους σου. Ειναι απο τα επαγγελματα που δεν κοιτουν...ηλικια.

Για εμενα ο τιτλος που εβαλες ισχυει μονο για οσες τελικα τα παρατησουν και οπως μου ακουγεσαι, δεν θα κανεις κατι τετοιο. Δεν ειναι λοιπον οτι εμεινες στασιμη. Εξελιχθηκες σε μαμα και μπραβο σου. Λιγο ειναι αυτο? Στο μελλον θα επανελθεις στους παλιους ρυθμους σου (μη σου πω οτι θα το ζητανε τα παιδια για να εχουν ελευθερο το πεδιο!).

Στη θεση σου θα φροντιζα οχι να βαζω πολυ υψηλους στοχους προς το παρον, αλλα κυριως να μη χασω επαφη με το αντικειμενο και τους συνεργατες μου, και προπαντος, να χαρω τα παιδια μου, γιατι αυτα τα χρονα θα περασουν γρηγορα και θα μας λειπουν....

Δεν υπαρχει τροπος να βρεις καποια υπηστηριξη για λιγες ωρες σε μονιμη βαση ετσι ωστε να τελειωσεις τις μισο ετοιμες εργασιες?

Λοιπον..

1) εγω θα το ελεγα του αντρα μου...πως ναι...ΖΗΛΕΥΩ!!! Θελω και γω...ανθρωπινο ειναι...δεν ελεγχεται

2) Αυτο με τα περιθωρια...που στενεψαν...ναι...ειναι αληθεια...να μη σου πως οτι το ενιωσα χθες...και προχθες...

3) Δυστυχως ο ακαδημαικος χωρος ειναι πιο "βρωμικος" και απο τη χωματερη...δεν εχουμε ακουσει μονο μια η δυο περιπτωσεις...αντιθετως στοιχημα να υπαρχουν μια δυο περιπτωσεις εντελως αυτοφωτες....

4) rosaki τωρα που γραφω ειμαι ΤΕΖΑ...ομως...θα το παλεψω να γραψω κι εγω μια εργασια...ελα να το παλεψουμε μαζι...ολες στον αγωνα της μανας που παρασκευιατικα καθεται στο pc (και δεν εννοω το φορουμ) και το παλευει!!! Καποτε θα ερθει ασπρη μερα και για μας....

Δε φανταζομαι να εισαι και συ συναδελφος...γιατι απο οτι θυμαμαι εσυ ιουλιανα εισαι...ομως ευτυχως μενεις αλλου...οποτε μην κονταροχτυπηθουμε και μεταξυ μας

Χαρά-Maria το υπάρχει χρόνος στο μέλλον δεν ισχύει στη δική μου περίπτωση. γιατί ο ακαδημαϊκός χώρος θέλει να δίνεις δείγματα δουλειάς (δημοσιεύσεις συνέδρια) χωρίς διαστήματα off και γιατί είμαι ήδη κοντά στα 40 δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια.

απλώς αυτό που σκέφτομαι είναι ότι για να στηριχτεί μια οικογένεια, για να μεγαλώνουν ισορροπημένα τα παιδάκια ίσως πρέπει αναγκαστικά κάποιος να μένει πίσω. απλώς δεν μπορώ να το δεχτώ εύκολα όλο αυτό, όσο και αν συμβάνει στο 99% των περιπτώσεων.

Love4 εσύ σε τι φάση είσαι ? ασχολείσαι με το διδακτορικό σου? εγώ το τελείωσα ξεκίνησα και ένα μεταδιδακτορικό-ερευνητικό, αλλά και με την κανονική δουλειά τα έπαιξα και το έχω ψιλοπαρατήσει + χρειαζόμουν χρόνο για τα πειράματα (χαμένο από την αρχή ήταν).

Χαρά-Maria το υπάρχει χρόνος στο μέλλον δεν ισχύει στη δική μου περίπτωση. γιατί ο ακαδημαϊκός χώρος θέλει να δίνεις δείγματα δουλειάς (δημοσιεύσεις συνέδρια) χωρίς διαστήματα off και γιατί είμαι ήδη κοντά στα 40 δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια.

 

απλώς αυτό που σκέφτομαι είναι ότι για να στηριχτεί μια οικογένεια, για να μεγαλώνουν ισορροπημένα τα παιδάκια ίσως πρέπει αναγκαστικά κάποιος να μένει πίσω. απλώς δεν μπορώ να το δεχτώ εύκολα όλο αυτό, όσο και αν συμβάνει στο 99% των περιπτώσεων.

Κοιτα, καλη μου φιλη εγινε ακαδημαικος μετα τα 40. Γινεται. Αρκει οπως ειπα να εχεις μια επαφη, να μη χαθεις τελειως. Δεν ειναι δυσκολο να πεταγεσαι σε ενα συνεδριο καθε λιγους μηνες, το κανουν τοσες συναδελφοι μου με παιδια. Ιδιως οσο αυτα μεγαλωνουν.

Περισσοτερο ομως θα κοιτουσα αυτο που λεει η love4 (για την κατασταση δηλ στην Ελλαδα) γιατι οι ιστοριες που μας μετεφερε ηταν απεριγραπτες και με απετρεψαν απο το να συνεχισω στο χωρο (ειμαστε...παρολιγον συναδελφοι) αλλα μαλλον τα ξερεις και εισαι προετοιμασμενη γι αυτα.

Οι λυσεις σου ειναι δυο λοιπον, η παιρνεις βοηθεια οπως εχουν κανει χιλιαδες μανουλες, η περιμενεις και το ρισκαρεις γι αργοτερα. Αν επιλεξεις το β, μονο και μονο απο τυψεις, μην το κανεις. Εσυ, πως αισθανεσαι. Πως το κοβεις να αντιδρασουν τα παιδια?

εγω rosaki και τα διδακτορικα μου εκανα και τα μεταδιδακτορικα και ξανα μανα μεταπτυχιακο τελειωνω...αστα να πανε..μαλλον ειμαι για δεσιμο...ειμαι σε φαση που την παλευω να βγαλω καμια δημοσιευση ακομη...απο την αλλη βλεπω πως ολα αυτα δεν εχουν τοσο νοημα διοτι οπως ειπες καποιοι τις βγαζουν τις δημοσιευσεις ως μαιντανοι...αστα να πανε...θεση μονιμη καπου δεν υπαρχει...τον ενα χρονο ειμαι εδω τον αλλο εκει...

Μπράβο βρε love4 για την προσπάθεια και την επιμονή σου...

εγώ πάλι είμαι λίγο εγκλωβισμένη από τη μια γκρινιάζω πως δεν έχω καθόλου χρόνο αλλά από την άλλη διστάζω πολύ να ψάξω για μια κοπέλα για λίγες ώρες την εβδομάδα για την μικρή μου (26 μηνών).

Η λυση εννοειται για μενα πως ειναι να μην τα παρατησεις...ακομη και αν χρειαστει να δωσεις παραπανω χρηματα ωστε να παει το παιδι σου σε σταθμο η να εχεις γυναικα κλπ Εμεις πληρωνουμε σταθμο για να μπορω εγω να δουλευω οσο πιο πολυ γινεται...οχι για τα χρηματα...γιατι αυτα ειναι αστεια υποθεση...εκει ειναι που παιζει ρολο η κατανοηση του συζυγου...ομως δε νομιζω στην περιπτωση σου να μην υπαρχει κατανοηση μια που ειστε και στον ιδιο χωρο...