Αλλαγές στα μαθήματα του δημοτικού σχολείου. Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Συγνωμη που παρεμβαινω, αλλα εχω την αισθηση οτι η little monkey εχει δικιο. Ακομα και μεσα απο ενα φορουμ σαν αυτο, μπορει καποιος να αντιληφθει σε γενικες γραμμες το μορφωτικο επιπεδο του γραφοντος. Διακρινονται τα λαθη απο βιασυνη απο αυτα της ασχετοσυνης. Επισης ειναι αδυνατον ενα 25 τοις εκατο του πληθυσμου να ειναι δυσλεκτικο. Για να καταθεσω την προσωπικη μου εμπειρια: κανω ιδιαιτερα σε φιλολογικα μαθηματα απο το 1997, μονο δυο μαθητες συναντησα με δυσλεξια. Αλλοι με ορθογραφικα κλπ προβληματα διορθωθηκαν μια χαρα στην πορεια αφου εγινε συστηματικη διδασκαλια των γραμματικοσυντακτικων κανονων με επιμονη στην εξασκηση.

Επισης ειναι αδυνατον ενα 25 τοις εκατο του πληθυσμου να ειναι δυσλεκτικο.

Ειδικά αν σκεφτείς ότι η δυσλεξία οφείλεται σε νευρολογική διαταραχή που επηρεάζει θεμελιακές λειτουργίες της μάθησης...

Αν πραγματικά 1 στους 4 Έλληνες είναι "ελαττωματικός" κάτι πάει πολύ λάθος με το DNA μας.

Ναι το μορφωτικό επίπεδο φαίνεται σε γενικές γραμμές.

Απλώς λέω πως δε μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Π.χ. ας φέρω παράδειγμα τον εαυτό μου (για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις). Στο φόρουμ γράφω "προφορικά" δηλαδή, με τη ροή/συντακτικό κυρίως του προφορικού λόγου και όχι του επίσημου γραπτού. Θα χρησιμοποιήσω πιο ελεύθερο συντακτικό. Αυτό σημαίνει κάτι;

Με αυτό το σκεπτικό λέω... ότι δε βγαίνουν ασφαλή συμπεράσματα. Φυσικά υπάρχει μια γενική διάκριση στον τρόπο χειρισμού της γλώσσας, η οποία μπορεί να γίνει από το γραπτό κείμενο.

Το σχόλιό μου ήταν περί δυσλεξίας. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις "δυσλεξία". Ούτε η διάγνωση είναι τόσο περιορισμένη. Η γκάμα των μαθησιακών δυσκολιών είναι μεγάλη και οι διαγνώσεις αντίστοιχες. Απλά ο όρος "δυσλεξία" είναι ταυτισμένος στο ευρύ κοινό με τις μαθησιακές δυσκολίες. Κι εγώ όταν ήθελα να ρωτήσω κάτι για το γιο μου "δυσλεξία" είπα -για να με καταλάβει ο κόσμος- κι ας εννοούσα "μαθησιακή δυσκολία".

Το ποσοστό 25% είναι τραγικά μεγάλο. Δε νομίζω πως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το 4-5 % φαίνεται πιο ρεαλιστικό ακόμα και στην Ελλάδα.

Χωρίς να μπορώ να το γενικεύσω, αν χρησιμοποιήσω ως στατιστικό τη δική μου εμπειρία, θα εκτιμούσα πως το ποσοστό αυτό κυμαίνεται κάπου μεταξύ 4-6 %, χωρίς όμως επίσημη διάγνωση. Επίσημα χαρτί έχει, ένα ποσοστό περίπου 1-2% γιατί αυτοί "τόλμησαν" να ασχοληθούν με το θέμα, ενώ υπάρχει αρκετός κόσμος που φοβάται μην τύχει και "στιγματιστεί" το παιδί του. Η επίσημη διάγνωση για δυσλεξία αυτή καθ' αυτή δεν έχει ούτε καν τα μισά. Τα υπόλοιπα μοιράζονται σε άλλες μαθησιακές δυσκολίες.

Το ποσοστό όμως τον αδιάφορων μαθητών είναι αρκετά υψηλότερο 16-20 %. Εκεί μέσα, κανείς δε μπορεί να πει αν υπήρχαν μαθησιακές δυσκολίες που οδήγησαν σε μαθησιακή παραίτηση ή όχι. Ξαναλέω, αυτή είναι η εικόνα που αντιμετωπίζω εγώ, στην τοπική κοινωνία που ζω. Δεν ξέρω αν σε άλλα σημεία της Ελλάδας είναι διαφορετική.

Συμφωνω μαζι σου αλκυων!

Οσο για το θεμα της δυσλεξιας νομιζω οτι το εχουν παρακανει σημερα οι ειδικοι. Σπανια ακουω οικογενεια που να μην πηγαινουν τουλαχιστον ενα απο τα παιδια τους λογοθεραπεια, και καθε ειδους θεραπεια. Σε καποιες περιπτωσεις εχω δει τα εν λογω παιδια να μιλουν, να γραφουν και μια χαρα μου φανηκαν.

Miss sunshine, καλό είναι οι δάσκαλοι να εκφράζουν γνώμες για τα πράγματα που έχουν σπουδάσει και όχι για άλλα θέματα που σχετίζονται με αυτό που έχουν σπουδάσει αλλά δεν είναι της ειδικότητάς τους.

 

Η παράθεση ενός άρθρου γραμμένο από δάσκαλο που ισχυρίζεται ότι το 1/4 των Ελλήνων μαθητών πάσχει από δυσλεξία, δεν αποτελεί πηγή. Αποτελεί γνώμη. Και ξέρεις τι λένε για τις γνώμες....

 

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει επίσημος ορισμός συνεπώς μία γκάμα μαθησιακών και άλλων δυσκολιών βαφτίζεται δυσλεξία. Ίσως γι' αυτό τα ποσοστά είναι τόσο υψηλά (κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα). Προσωπικά πιστεύω πως η δυσλεξία έχει γίνει καραμέλα γιατί βολεύει τόσο τους δασκάλους όσο και τους γονείς. Και αυτό δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 20 χρόνια, να είσαι βέβαιη.

 

 

Είναι πολύ εύκολο να δεις αν κάποιος που γράφει σε ένα φόρουμ έκανε ένα λάθος από βιασύνη ή αν απλά αγνοεί βασικούς κανόνες γραμματικής και συντακτικού.[/quote

Μήπως εργάζεσαι σε ΚΕΔΔΥ?

Διαφορετικά

επειδή επανελλημένως διαπιστώνω να παρουσιάζεις τα πράγματα υπό το πρίσμα μιας δικής σου,ακατανόητης για μένα λογικής,επαναλαμβανω ότι οι εκπαιδευτικοί μπορεί να μην κάνουν την επισημη διάγνωση αλλά είναι οι κατεξοχήν ''αρμόδιοι΄΄να ασχοληθούν με τη δυσλεξία καθώς εκείνοι εκπαιδεύονται να την αναγνωρίζουν και στη συνέχεια να παραπέμπουν τους γονείς στα ΚΕΔΔΥ.Και σχεδόν πάντα επιβεβαιώνονται,διότι από ένα σημείο κι έπειτα είναι και θέμα εμπειρίας.

Εγώ προσωπικά ανέφερα ότι εξειδικεύτηκα στις σπουδές μου στην αναγνώριση και αντιμετώπιση της δυσλεξίας αλλά και όλοι οι συνάδελφοι κατά καιρούς περνούν από επιμορφώσεις πάνω σε όλο το φάσμα των μαθησιακών δυσκολιών.Πέρυσι θυμάμαι έγινε το πιο πρόσφατο πρόγραμμα,υποχρεωτικό μάλιστα.

Επίσης πολλοί από εμάς έχουμε κάνει ή κάνουμε και σεμινάρια του Πανεπιστημίου Αθηνών εξειδικευμένα όπως αυτό

 

http://elearn.elke.uoa.gr/show_programs.php?catID=all&prID=173

 

Tέλος,να σε ενημερωσω φυσικά ότι τον πρώτο λόγο όσον αφορά στις μαθησιακές δυσκολίες έχουν οι δάσκαλοι οι οποίοι σπούδασαν αποκλειστικά το αντικείμενο,οι απόφοιτοι δηλαδή του Παιδαγωγικού Ειδικής Αγωγής.

Συγνωμη που παρεμβαινω, αλλα εχω την αισθηση οτι η little monkey εχει δικιο. Ακομα και μεσα απο ενα φορουμ σαν αυτο, μπορει καποιος να αντιληφθει σε γενικες γραμμες το μορφωτικο επιπεδο του γραφοντος. Διακρινονται τα λαθη απο βιασυνη απο αυτα της ασχετοσυνης. Επισης ειναι αδυνατον ενα 25 τοις εκατο του πληθυσμου να ειναι δυσλεκτικο. Για να καταθεσω την προσωπικη μου εμπειρια: κανω ιδιαιτερα σε φιλολογικα μαθηματα απο το 1997, μονο δυο μαθητες συναντησα με δυσλεξια. Αλλοι με ορθογραφικα κλπ προβληματα διορθωθηκαν μια χαρα στην πορεια αφου εγινε συστηματικη διδασκαλια των γραμματικοσυντακτικων κανονων με επιμονη στην εξασκηση.

Εγώ πάλι που διδάσκω σε δημόσια σχολεία όλων των βαθμίδων από το 2000 κι έρχομαι σε επαφή με 200 παιδιά τα οποία διδάσκω περίπου κάθε χρόνο,σε κάθε σχολείο διαπιστώνω ότι το ποσοστό των παιδιών τα οποία αναλαμβάνει ο συνάδελφος της Παράλληλης στήριξης είναι περίπου 15% και παντοτε ο συγκεκριμένος συνάδελφος σε κάθε σχολείο λέει το ίδιο πράγμα.

Ότι τα παιδιά με διάφορες μαθησιακές δυσκολίες υπό το φάσμα της δυσλεξίας είναι πολύ περισσότερα αλλά δυστυχώς πολλοί γονείς δεν το αποδέχονται και στερούν το παιδί τους τη βοήθεια του ειδικού καθώς πιστεύουν ότι στιγματίζονται.

Πραγματικά αγαπητές συμφορουμίτισσες είναι απλά ΑΣΤΕΙΟ να διαβάζω ότι Η ΔΑΣΚΑΛΑ δεν ξέρει ορθογραφία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ότι έχουν άλλαξει πάρα πολλές λέξεις απ όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο ή ότι η δασκάλα είναι απόλυτα λογικό κάποιες φορές όντας ζαλισμένη για παράδειγμα να κάνει λάθος εκ παραδρομής?!

Γιατί δε σκέφτεστε να κάνετε ορισμένοι γονείς οι ίδιοι στα παιδιά σας διδασκαλία κατ οίκον???!!!

Πραγματικά θα ήθελα να τα δω γραπτώς αυτά για να τα πιστέψω αλλιώς λυπάμαι αλλά αδυνατώ.Στα τετράδια δηλαδή οι μαθητές της δασκάλας αυτής γράφανε την κλητική ''ΑΡΤΕΜΙΣ''?!Θα ήθελα να δω αυτά τα τετράδια.

Ενω το μορφωτικο σου επιπεδο φαινεται οτι ειναι καλο, να πω και εγω οτι η δασκαλα θα πρεπει να ειναι ΄ουσα ζαλισμενη ΄ και οχι ΄οντας ζαλισμενη ΄, στα χρονια μου τουλαχιστον. Για αυτο θα συμφωνησω με alcyon .

Λαθακια θα γινουν ειδικα σε ενα φορουμ που κανεις δεν γραφει δοκιμιο.

Κατα τα αλλα η τοσο απολυτη σταση που τηρεις οχι μονο σε οσα πιστευεις αλλα και σε οσα εκφραζεις, δημιουργεις στο συνομιλητη σου μια αισθηση επιθεσης...θελω να πιστευω οτι καταφερνεις στο μαθημα σου να μη συμβαινει το ιδιο με τα παιδια.

Για τη σχεση δυσλεξιας και ορθογραφιας συμφωνω με την AmD080911

και παντοτε ο συγκεκριμένος συνάδελφος σε κάθε σχολείο λέει το ίδιο πράγμα.

Ότι τα παιδιά με διάφορες μαθησιακές δυσκολίες υπό το φάσμα της δυσλεξίας είναι πολύ περισσότερα αλλά δυστυχώς πολλοί γονείς δεν το αποδέχονται και στερούν το παιδί τους τη βοήθεια του ειδικού καθώς πιστεύουν ότι στιγματίζονται.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ "μαθησιακές δυσκολίες υπό το φάσμα της δυσλεξίας". Ή εσύ δεν έχεις καταλάβει τι λέει ο συνάδελφος ή ο συνάδελφος δεν ξέρει τι λέει - και αν δεν έχει καταφέρει να ξεμπλέξει στο μυαλό του τις έννοιες φάσμα, δυσλεξία και μαθησιακή δυσκολία, τότε μάλλον δεν πρέπει να τον εμπιστευτούμε και για τις ικανότητές σου στην στατιστική...

επειδή επανελλημένως διαπιστώνω να παρουσιάζεις τα πράγματα υπό το πρίσμα μιας δικής σου,ακατανόητης για μένα λογικής,επαναλαμβανω ότι οι εκπαιδευτικοί μπορεί να μην κάνουν την επισημη διάγνωση αλλά είναι οι κατεξοχήν ''αρμόδιοι" να ασχοληθούν με τη δυσλεξία καθώς εκείνοι εκπαιδεύονται να την αναγνωρίζουν και στη συνέχεια να παραπέμπουν τους γονείς στα ΚΕΔΔΥ.Και σχεδόν πάντα επιβεβαιώνονται,διότι από ένα σημείο κι έπειτα είναι και θέμα εμπειρίας.

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Η δυσλεξία δεν είναι συνώνυμη έννοια της μαθησιακής δυσκολίας. Αν αυτή είναι η εκπαίδευσή σας, δεν είναι περίεργο που βρίσκεις τη δική μου λογική ακατανόητη.

Τώρα πώς έχετε γίνει αρμόδιοι όχι μόνο να αναγνωρίζετε αλλά και να έχετε τον πρώτο λόγο για κάτι που δεν καλοκαταλαβαίνετε, τι να πω... η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Γιατί...; Γιατί μπαίνετε στο "τρυπάκι" να απλώνετε βιογραφικά ή ... να τα ζητάτε; Εδώ γίνεται μια συζήτηση υπό την ιδιότητα των γονέων και όχι συνέδριο εκπαιδευτικών και ψυχολόγων. Αν κάποιος σας έχει προκαλέσει με τον τρόπο του να εμφανίσετε την ιδιότητά σας, πιστεύετε πως το κάνει για να τον πείσετε ή για να σας υποτιμήσει; ή για το "καλό" της γενικότερης κουβέντας; Καλό θα ήταν λοιπόν να απουσιάσουν τα βιογραφικά στοιχεία και το ποιος είναι πιο ειδικός. Ξέρει ο καθένας για τον εαυτό του και είναι αρκετό αυτό.

Ό,τι στατιστικά κι αν εμφανιστούν -όπως ανέφερα και για τα δικά μου- αντικατοπτρίζουν μόνο την εικόνα που έχουμε στο δικό μας "μικρόκοσμο". Ούτε γενικεύσεις μπορούμε να κάνουμε, ούτε να τσακωνόμαστε για αυτές. Από τόπο σε τόπο εντός Ελλάδας, θεωρώ πως η εικόνα θα είναι διαφορετική.

Η παραπομπή για διερεύνηση μιας μαθησιακής δυσκολίας είναι ένα θέμα. Η διάγνωση είναι ένα άλλο θέμα. Όσοι παραπέμπονται δεν έχουν απαραίτητα κάποια μαθησιακή δυσκολία. Ένα ποσοστό παιδιών δεν έχουν τίποτα.

Από την άλλη όμως, το μεγάλο ποσοστό αδιάφορων μαθητών θα έπρεπε να έχει διερευνηθεί. Εκεί μέσα πιθανά να υπάρχουν παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες με τις οποίες κανένας δεν ασχολήθηκε. (Καλά, αυτό το ποσοστό θα έπρεπε να έχει διοχετευτεί κάπου αλλού και να αξιοποιηθεί. Τόσο μαθητικό δυναμικό να "χάνει" το χρόνο του μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν το ενδιαφέρει... είναι πραγματικά νόσημα της εκπαίδευσης η μη σωστή διαχείριση αυτών των παιδιών).

Κι άντε να καταλάβω το γεγονός (χωρίς να συμφωνώ με αυτό) πως υπάρχουν εκπαιδευτικοί που εκνευρίζονται, μιας και δεν έχουν ίδια εκπαίδευση στην ψυχολογία όπως οι ψυχολόγοι και η επιμόρφωσή τους στηρίζεται μόνο στην δική τους προσωπική καλή διάθεση (εξαιρούνται -?- όσοι έχουν διπλό πτυχίο).

Αυτό όμως που δε μπορώ να καταλάβω είναι ... ψυχολόγους να υποτιμούν, ειρωνεύονται και να γίνονται εριστικοί. Εκεί... πραγματικά απορώ...

Η εξελιξη που πηρε το θεμα, μου θυμιζει το αλλο για τον αυτισμο....

Μηπως γενικα, υπαρχει μια ταση αναγκαστικης ταυτισης ολων των συμπεριφορων, των αντιδρασεων κλπ των παιδιων με αυτες που ρητα αναφερονται σε εγχειριδια? Καθε τι που βγαινει εξω απο τη νορμα που εθεσε ο καθε καθηγητης "Muller", ειναι "μη φυσιολογικο" και μπαινουν αμεσως ταμπελες οτι δεν ξερουμε να μιλαμε τη γλωσσα? Για να θυμισω το θεμα που ελεγε, οτι αν....ενα παιδακι παιζει με παιχνιδια με ροδες, ειναι αυτιστικο!!! (το ποσοστο ετσι τεινει προς το 100%, μην πω το συν απειρο).

Η' μηπως η ενημερωση των αρμοδιων σε αυτα ειναι ατελης? Γιατι οι ιδιοι οι εκπαιδευτικοι δεν πρεπει να φταινε, ολοι λαθος τα καταλαβαν?

Παντως στις μερες μου, να καταθεσω κι εγω την εμπειρια μου οπως κι αλλες, απο ολα τα τμηματα που περασα (και ειχαμε τοτε 30 μαθητες ανα τμημα), ΕΝΑ παιδι μονο ειχε δυσλεξια. Και ακομα γραφει ανορθογραφα. Τι εγινε απο τοτε και γιναμε 15%?

Αισθανομαι μια ανασφαλεια, απενταντι στο εκπαιδευτικο μας συστημα, για εναν ακομη λογο απο σημερα....

Μπαινω σαν συφνα χωρις να εχω διαβαει ολα τα ποστ αλλα για να μιλησω για τα ποσοστα που αναφερετε. Ειμαι εμφανως ανορθογραφη, τρομερα παρατονη (επαψα πλεον να ασχολουμε), δυσκολευομαι να ξεχωρισω το δεξια απο το αριστερα στον καθρευτη ή και οταν οδηγω (αν μου πει καποιος στριψε αριστερα πρεπει να σκευτω αρκετη ωρα) παρολα αυτα τελειωσα πολυτεχνιο, εκανα δυο μεταπτυχιακα στα αγγλικα, εκανα μαθηματα σε 4 ξενες γλωσσες.

Ποτε στο σχολειο δεν χαρακτηριστικα δυσλεκτικη. Προβληματα ειχα απο την Γ' Δημοτικου. Εχω θεια ειδικη παιδαγωγο η οποια μου εδινε ασκησεις και τις εκανα σωστα. Στην αγνωση ορθογραφια πηγαινα καλυτερα απο την γνωστη. Αντεστρεφα αριθμους (δυστυχως το κανω ακομη και τωρα ασχολουμε με τα λογιστικα) αλλα παρολαυτα ελυνα σωστα την ασκηση αν και με λαθος δεδομενα. Τοτε, πηγα Α' Δημοτικου το 1975 δεν ασχολιοταν τοσο ο κοσμος. Υπηρχαν οι κακοι μαθητες/κακα παιδια που κανενας δεν εψαχνε να δει τι φταιει απλα χαρακτηριζονταν ετσι. Εγω ημουν ησυχη, καλη σχετικα μαθητηρια και ο πατερας μου προεδρος του συλογου γονεων και κηδεμονων και μαλιστα εκανε παρα πολλες ενεργεις για την ανεγερση καινουργιου κτηριου, οποτε καποια προβληματα περναγαν στα ξοφαλτσα. Γι'αυτο και εφτασα στην Α' γυμανασιου για αν πει η φιλολογος οτι δεν θα μαου βαλει ποτε καλο βαθμο. Κανενας ομως τοτε ουτε η θεια που ειχε τις γνωσεις ειπε οτι πρεπει να αξιολογηθω. Μονο εναν συνομιλικο μου ξερω ο οποιος αξιολογηθηκε και εδωσε εξετασεις προφορικα (εγω εγραψα 12 στην εκθεση σε θεμα αμφιλεγομενο που αριστοι συμμαθητες μου πειραν κατω απο την βαση).

Σημερα ειμαστε ολοι πιο ψαγμενοι και πιο αγχωμενοι. Και εμενα η μαμα μου ηταν απο πανω μου αλλα νομιζω οτι εγω με αυτα που ξερω θα το ψαξω πολυ γιατι ο Κ μπερδευει ακομη το b και το d. Εχοντας κανει ακαδημαικες σπουδες δεν θα το θεωρησω ρετσινια να μου πουν οτι το παιδι μου εχει δυσλεξια ποως φοβοντουσαν πριν 40 χρονια

Αυτό όμως που δε μπορώ να καταλάβω είναι ... ψυχολόγους να υποτιμούν, ειρωνεύονται και να γίνονται εριστικοί. Εκεί... πραγματικά απορώ...

Δεν ξέρω πόσους ψυχολόγους έχεις γνωρίσει στη ζωή σου (κανέναν φαντάζομαι) αλλά εγώ που έχω γνωρίσει πολλούς μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως δεν πρόκειται για μια υψηλή ράτσα ανθρώπων που ποτέ δεν εκνευρίζονται, ποτέ δεν γίνονται εριστικοί, ποτέ δεν κάνουν λάθος. Είναι άνθρωποι σαν όλους τους άλλους. Καμία διαφορά απολύτως.

Οπότε μην απορείς καθόλου. Όπως μπορούν οι καθηγητές να υποτιμούν, να ειρωνεύονται και να γίνονται εριστικοί, έτσι μπορούν και οι ψυχολόγοι (και οι μηχανικοί και οι υδραυλικοί και οι λογιστές και οι δημόσιοι υπάλληλοι και όλοι οι άνθρωποι γενικώς).

Μηπως γενικα, υπαρχει μια ταση αναγκαστικης ταυτισης ολων των συμπεριφορων, των αντιδρασεων κλπ των παιδιων με αυτες που ρητα αναφερονται σε εγχειριδια? Καθε τι που βγαινει εξω απο τη νορμα που εθεσε ο καθε καθηγητης "Muller", ειναι "μη φυσιολογικο" και μπαινουν αμεσως ταμπελες οτι δεν ξερουμε να μιλαμε τη γλωσσα? Για να θυμισω το θεμα που ελεγε, οτι αν....ενα παιδακι παιζει με παιχνιδια με ροδες, ειναι αυτιστικο!!! (το ποσοστο ετσι τεινει προς το 100%, μην πω το συν απειρο).

 

Η' μηπως η ενημερωση των αρμοδιων σε αυτα ειναι ατελης? Γιατι οι ιδιοι οι εκπαιδευτικοι δεν πρεπει να φταινε, ολοι λαθος τα καταλαβαν?

Απλά η ενημέρωση των "αρμοδίων" είναι ατελής. Ειδικά στο θέμα της δυσλεξίας για την οποία δεν υπάρχει επίσημος ορισμός και συμφωνία ούτε ανάμεσα στους ειδικούς (δεν υπάρχει μια λίστα με συμπτώματα στα εγχειρίδια για να μπορείς να πεις με βεβαιότητα ότι αφού έχει αυτά τα συμπτώματα έχει δυσλεξία), το φαινόμενο που παρατηρείται είναι ότι ο καθένας λέει ό,τι θέλει. Άλλος ταυτίζει τις μαθησιακές δυσκολίες με τη δυσλεξία, άλλος διαγιγνώσει δυσλεξία με βάση την ανορθογραφία, άλλος βαφτίζει όλες τις αποκλείνουσες συμπεριφορές δυσλεξία. Πρόσθεσε σε όλα αυτά την αδυναμία του μέσου ανθρώπου να κατανοήσει τι σημαίνει βασική στατιστική και επιδημιολογία, και θα καταλάβεις γιατί τα ποσοστά είναι τόσο μεγάλα: 30% ο αυτισμός, 25% η δυσλεξία, 50% η ΔΕΠΥ - τελικά πόσα είναι τα "φυσιολογικά" παιδιά; 10% του πληθυσμού; Αλίμονό μας.

Ειδικά για τη δυσλεξία καλό είναι οι γονείς να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει μια ειδική εξέταση που να ανιχνεύει τη δυσλεξία. Η διάγνωση συμπεριλαμβάνει αποτίμηση ιατρικών, νοητικών, αισθητήριων, εκπαιδευτικών και ψυχολογικών παραγόντων. Είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να γίνει οφθαλμολογική, νευρολογική και ακοολογική εξέταση πριν μπορέσουμε να μιλήσουμε για δυσλεξία, και φυσικά αυτό δεν μπορεί να γίνει από δάσκαλο, όσο ενημερωμένος και να είναι. Ο δάσκαλος και οι ειδικοί παιδαγωγοί στα ΚΕΔΔΥ στην καλύτερη περίπτωση κάνουν συμπτωματολογικές "διαγνώσεις" και βάση αυτών καταρτίζουν πρόγραμμα για να βοηθήσουν τα παιδιά που έχουν ανάγκη στήριξης στο σχολείο. Δεν σημαίνει ότι όλα τα παιδιά που έχουν συμπτώματα "τύπου δυσλεξίας" είναι δυσλεκτικά ή έχουν νοητικά προβλήματα ή ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, άλλο που μπαίνουν όλα στο ίδιο σακούλι (στραβοί κουτσοί που έλεγα πιο πάνω...).

Πρακτικά δεν έχει τόση σημασία η ταμπέλα εφόσον η βοήθεια που δέχεται το παιδί είναι ουσιαστική. Τώρα κατά πόσο η βοήθεια είναι όντως ουσιαστική, αυτή είναι άλλη κουβέντα.

Δεν ξέρω πόσους ψυχολόγους έχεις γνωρίσει στη ζωή σου (κανέναν φαντάζομαι) αλλά εγώ που έχω γνωρίσει πολλούς ....

:lol:

Πλάκα έχεις... Δε σου δίνω βιογραφικό... δεν έχω τέτοια ανάγκη επιβεβαίωσης.

Επαναδιατυπώνω λοιπόν: Δεν ξέρω κανέναν άξιο ψυχολόγο που να είναι ενεργός και αποτελεσματικός στη δουλειά του και που παράγει έργο... και να μπορεί να εφαρμόζει τα όσα έμαθε στα έδρανα ή και βιωματικά, που να μη μπορεί να σταθεί σε μια δημόσια συζήτηση με ένα αντίστοιχο επίπεδο.

Επομένως μου προξενεί εντύπωση (παρόλο που υπάρχουν) άνθρωποι που έχουν το "χαρτί" του ψυχολόγου να μην έχουν προβληματιστεί με τα όσα διάβασαν για να εξειδικευτούν στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Αλλά όπως αναφέρθηκε και στην ειδικότητα των ξένων γλωσσών... είναι άλλο πράγμα το να παίρνει κανείς ένα χαρτί και άλλο το να το έχει "νιώσει" το αντικείμενο.

Όπως δε θα διαλέξω έναν ξενόγλωσσο που είναι μόνο "χαρτί", δε θα διαλέξω έναν εκπαιδευτικό που δε μπορεί να διαχειριστεί παιδαγωγικά τους μαθητές του στο όποιο αντικείμενό του και φυσικά δε μπορώ να εμπιστευτώ αντίστοιχα έναν γιατρό "διεκπεραιωτικό" ή ψυχολόγο εριστικό και ειρωνικό... κι ας έχει χίλια "χαρτιά".

Επανερχόμαστε λοιπόν στον ίδιο παρονομαστή: Το να γεμίσουμε με χαρτιά τα παιδιά μας, το να τα τρέχουμε με μια αστείρευτη φρενίτιδα, σε μια ατελείωτη αρένα γνώσης χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την συναισθηματική τους ανάπτυξη και ωρίμανση, στην πράξη θα δυσκολέψει τα ίδια στο μέλλον.** Είναι κρίμα να βλέπεις ανθρώπους που ξέρεις πως έχουν επενδύσει ατελείωτο χρόνο σε κάτι, να μη μπορούν να σταθούν και να γίνονται ανεκτοί μόνο και μόνο για την οικονομική τους επιφάνεια ή για άλλον αντίστοιχο λόγο.

πχ Ανοχή στον αλκοολικό/ναρκωμανή ηθοποιό... μιας και είναι πιασάρικος. Είναι μεγάλος και γνωστός. Είναι ευτυχισμένος;

Ανοχή στον "καταξιωμένο πολιτικό"... Είναι γνωστός. Έχει πατήσει επί πτωμάτων... Είναι οι γύρω του ευτυχισμένοι;

Ανοχή και στον κ. Τάδε Πανεπιστημιακό. Μεγάλο "κεφάλι" στον τομέα του. Χτυπάει τη γυναίκα του, π#δ@ει τις φοιτήτριες. Είναι ευτυχισμένος αυτός και οι γύρω του;

Άνθρωποι μη ολοκληρωμένοι σε συναισθηματικό επίπεδο, που προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες τους μέσω της δουλειάς τους ή της εξουσίας που τους παρέχει η θέση τους. Είναι πραγματικά ευτυχισμένοι; Είναι σπάνιοι; Μήπως δεν είναι τόσο μικρό το ποσοστό αυτής της κατηγορίας; Μήπως η νοοτροπία μας παράγει τέτοιους ανθρώπους;

Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά αν το παιδί μου βρισκόταν σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, δε θα ένιωθα και τόσο περήφανη. Θα ένιωθα αποτυχημένη στο ρόλο μου ως γονέα...... (εντελώς προσωπικό το κριτήριο).

Προς Θεού, δε λέω ότι όποιος κάνει δύο γλώσσες θα έχει αυτή την πορεία. Σε καμία περίπτωση! Αλλά προβληματίζομαι για το τι επιλέγουμε και τι θεωρούμε σημαντικό. Ποια είναι τα κριτήριά μας όταν γεμίζουμε το πρόγραμμα των παιδιών μας. Πώς άραγε ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας και αν τις εφαρμόζουμε αποτελεσματικά.

**Δε μιλάω για ΟΛΑ τα παιδιά, αλλά μόνο για τη συγκεκριμένη κατηγορία εξαναγκασμένων "δρομέων".

Επαναδιατυπώνω λοιπόν: Δεν ξέρω κανέναν άξιο ψυχολόγο που να είναι ενεργός και αποτελεσματικός στη δουλειά του και που παράγει έργο... και να μπορεί να εφαρμόζει τα όσα έμαθε στα έδρανα ή και βιωματικά, που να μη μπορεί να σταθεί σε μια δημόσια συζήτηση με ένα αντίστοιχο επίπεδο.

Ρώτα τον άξιο ψυχολόγο που έχεις γνωρίσει να σου εξηγήσει τι είναι η προβολή και μετά έλα να τα ξαναπούμε

Πέραν αυτών όταν μιλάμε με κάποια ορολογία καλό είναι να καταλαβαίνουμε τι λέμε και να μην τσαντιζόμαστε με τους άλλους όταν μας επισημαίνουν ότι αυτά που λέμε δεν βγάζουν νόημα. Δεν είναι έλλειψη επιπέδου να επισημαίνεις σε κάποιον που κάνει λάθος ότι κάνει λάθος. Έλλειψη επιπέδου είναι να κάνεις λάθος, να στο επισημαίνουν και να παριστάνεις ότι φταίνε οι άλλοι που δεν σε καταλαβαίνουν.

Δεν είναι μόνο το τι λέγεται αλλά και το πώς λέγεται.

π.χ.

Ρώτα τον άξιο ψυχολόγο που έχεις γνωρίσει να σου εξηγήσει τι είναι η προβολή και μετά έλα να τα ξαναπούμε

Αμάν βρε Alcyon. Νιώθω λες και είμαστε σε προαύλιο νηπιαγωγείου (και δεν έχω και κοτσίδες να τραβήξω, όχι τίποτα άλλο).

Να σου δώσω μισή από τη σοκολάτα μου να με κάνεις φίλη;

Ειδικά για τη δυσλεξία καλό είναι οι γονείς να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει μια ειδική εξέταση που να ανιχνεύει τη δυσλεξία. Η διάγνωση συμπεριλαμβάνει αποτίμηση ιατρικών, νοητικών, αισθητήριων, εκπαιδευτικών και ψυχολογικών παραγόντων. Είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να γίνει οφθαλμολογική, νευρολογική και ακοολογική εξέταση πριν μπορέσουμε να μιλήσουμε για δυσλεξία, και φυσικά αυτό δεν μπορεί να γίνει από δάσκαλο, όσο ενημερωμένος και να είναι. Ο δάσκαλος και οι ειδικοί παιδαγωγοί στα ΚΕΔΔΥ στην καλύτερη περίπτωση κάνουν συμπτωματολογικές "διαγνώσεις" και βάση αυτών καταρτίζουν πρόγραμμα για να βοηθήσουν τα παιδιά που έχουν ανάγκη στήριξης στο σχολείο. .

Τι εξετάζουν στην ''οφθαλμολογική, νευρολογική και ακοολογική εξέταση'' ; Συμπτώματα δεν εξετάζουν πάλι για την διάγνωση; Κλινική διάγνωση δεν κάνουν;

Κοιτάζουν αν αυτό που φαίνεται σαν δυσλεξία μπορεί στην πραγματικότητα να οφείλεται σε πρόβλημα όρασης, ακοής, επιληψίας, κατάθλιψης, άγχους, διάσπασης προσοχής, χαμηλής νοημοσύνης κλπ. Π.χ. ένα παιδί μπορεί να δυσκολεύεται να διαβάσει και να γράψει επειδή δεν βλέπει καλά και δεν εννοώ λόγω μυωπίας ή αστιγματισμού αλλά μπορεί να μην αντιλαμβάνεται σωστά την απόσταση μεταξύ των γραμμάτων και έτσι δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις λέξεις μεταξύ τους. Αυτό το παιδί ΔΕΝ έχει δυσλεξία, παρότι μπορεί να χρειάζεται έξτρα βοήθεια στο σχολείο και στο σπίτι, όπως το παιδί με δυσλεξία. Στον δάσκαλο και τα δύο παιδιά (και το δυσλεκτικό και αυτό με τα προβλήματα όρασης) φαίνονται να είναι το ίδιο γιατί αυτό που παρατηρεί ο δάσκαλος είναι ότι το παιδί έχει αδυναμία ανάγνωσης και γραφής. Δεν μπορεί όμως να πει με σιγουριά ότι το παιδί έχει δυσλεξία.

Δεν είναι όλα τα παιδιά που δυσκολεύονται να διαβάσουν και να γράψουν δυσλεκτικά και πριν κάνουμε μια παρέμβαση πρέπει να ξέρουμε ποιο παιδί είναι δυσλεκτικό και ποιο όχι. Αν ας πούμε τα συμπτώματα δυσλεξίας είναι αποτέλεσμα μιας άλλης πάθησης, δεν έχει νόημα να προσπαθείς να βελτιώσεις (μόνο) τη δυσλεξία. Στο παράδειγμα που έφερα πιο πάνω, αν δεν διορθωθεί η όραση, δεν θα έχουμε βελτίωση.

Κοιτάζουν αν αυτό που φαίνεται σαν δυσλεξία μπορεί στην πραγματικότητα να οφείλεται σε πρόβλημα όρασης, ακοής, επιληψίας, κατάθλιψης, άγχους, διάσπασης προσοχής, χαμηλής νοημοσύνης κλπ. Π.χ. ένα παιδί μπορεί να δυσκολεύεται να διαβάσει και να γράψει επειδή δεν βλέπει καλά και δεν εννοώ λόγω μυωπίας ή αστιγματισμού αλλά μπορεί να μην αντιλαμβάνεται σωστά την απόσταση μεταξύ των γραμμάτων και έτσι δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις λέξεις μεταξύ τους. Αυτό το παιδί ΔΕΝ έχει δυσλεξία, παρότι μπορεί να χρειάζεται έξτρα βοήθεια στο σχολείο και στο σπίτι, όπως το παιδί με δυσλεξία. Στον δάσκαλο και τα δύο παιδιά (και το δυσλεκτικό και αυτό με τα προβλήματα όρασης) φαίνονται να είναι το ίδιο γιατί αυτό που παρατηρεί ο δάσκαλος είναι ότι το παιδί έχει αδυναμία ανάγνωσης και γραφής. Δεν μπορεί όμως να πει με σιγουριά ότι το παιδί έχει δυσλεξία.

 

Δεν είναι όλα τα παιδιά που δυσκολεύονται να διαβάσουν και να γράψουν δυσλεκτικά και πριν κάνουμε μια παρέμβαση πρέπει να ξέρουμε ποιο παιδί είναι δυσλεκτικό και ποιο όχι. Αν ας πούμε τα συμπτώματα δυσλεξίας είναι αποτέλεσμα μιας άλλης πάθησης, δεν έχει νόημα να προσπαθείς να βελτιώσεις (μόνο) τη δυσλεξία. Στο παράδειγμα που έφερα πιο πάνω, αν δεν διορθωθεί η όραση, δεν θα έχουμε βελτίωση.

OK αλλά οι εξετάσεις που λες είναι για να βρουν ή να αποκλείσουν καποια άλλη πάθηση ή πρόβλημα. Η διάγνωση της δυσλεξίας πως γίνεται και από ποιον;

OK αλλά οι εξετάσεις που λες είναι για να βρουν ή να αποκλείσουν καποια άλλη πάθηση ή πρόβλημα. Η διάγνωση της δυσλεξίας πως γίνεται και από ποιον;

Κανονικά γίνεται από ομάδα που περιλαμβάνει διάφορες ειδικότητες, δηλαδή γίνεται συνδιαστικά. Δεν υπάρχει ένας ειδικός που μπορεί μόνος του να αποφανθεί ότι ένα παιδί έχει δυσλεξία ή όχι.

Δες και εδώ: http://www.leximathia.gr/article2.aspx

Κανονικά γίνεται από ομάδα που περιλαμβάνει διάφορες ειδικότητες, δηλαδή γίνεται συνδιαστικά. Δεν υπάρχει ένας ειδικός που μπορεί μόνος του να αποφανθεί ότι ένα παιδί έχει δυσλεξία ή όχι.

 

Δες και εδώ: http://www.leximathia.gr/article2.aspx

Εδώ πάντως λέει ''Σύμφωνα με τον Βρετανικό Ιατρικό Σύνδεσμο, το έργο της διάγνωσης το αναλαμβάνουν εξειδικευμένοι επιστήμονες (ειδικοί παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές) ''. (Δεν μιλάει για οφθαλμίατρους, νευρολόγους κλπ) Από τι ξέρω αυτές τις ειδικότητες έχουν και τα ΚΕΔΔΥ, γιαυτό μου φάνηκαν περίεργα αυτά που έλεγες πριν.

Εδώ πάντως λέει ''Σύμφωνα με τον Βρετανικό Ιατρικό Σύνδεσμο, το έργο της διάγνωσης το αναλαμβάνουν εξειδικευμένοι επιστήμονες (ειδικοί παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές) ''. (Δεν μιλάει για οφθαλμίατρους, νευρολόγους κλπ) Από τι ξέρω αυτές τις ειδικότητες έχουν και τα ΚΕΔΔΥ, γιαυτό μου φάνηκαν περίεργα αυτά που έλεγες πριν.

Λέει επίσης και το εξής:

Γίνεται σαφές ότι το έργο της διάγνωσης δεν είναι αποκλειστικότητα μιας ειδικότητας.

Δεν ξέρω πώς λειτουργούν τα ΚΕΔΔΥ και τι αρμοδιότητες έχουν. Αν δεν υπάρχουν γιατροί στις ομάδες τους, οφείλουν, πριν κάνουν διάγνωση δυσλεξίας (ή οποιασδήποτε άλλης πάθησης) να παραπέμψουν το παιδί στον ανάλογο ειδικό (αναπτυξιολόγο, παιδίατρο, οφθαλμίατρο, νευρολόγο, παιδοψυχίατρο κλπ) και να λάβουν υπόψιν τους το πόρισμά του. Αν δεν το κάνουν, τότε δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Εξαρτάται βέβαια και ποιος ακριβώς είναι ο σκοπός των ΚΕΔΔΥ. Αν στόχος είναι να εγκριθεί η στήριξη του παιδιού μέσα στο σχολικό πλαίσιο, τότε μπορεί να μην χρειάζεται να πάνε σε μεγάλο βάθος: η επιβεβαίωση του συμπτώματος είναι αρκετή για να πάρει το παιδί τη διάγνωση που θα του επιτρέψει να έχει ευνοϊκή μεταχείρηση στο σχολείο. Όμως η πρακτική αυτή είναι λίγο τυφλοσούρτης. Κανονικά πρέπει να γίνει πλήρης αξιολόγηση, να βρεθεί ει δυνατόν η αιτία για τα συμπτώματα και να εξεταστεί αν η μαθησιακή δυσκολία συνυπάρχει ή οφείλεται σε κάποιο άλλο πρόβλημα, ώστε να είναι και πιο στοχευμένη η αντιμετώπισή της.