Ψυχολογική υποστήριξη...???

Καλησπέρα σε όλες.Δεν ήμουν σίγουρη για το αν θα έπρεπε να γράψω ή όχι αλλά πραγματικά έχω τόση αναγκη για λιγη βοηθεια που αποφασισα να το κανω.

Είμαι 20 χρονων και εγκυος στην 16 βδομαδα.Να πω οτι με τον αραβωνιαστικο μου(5 χρονια μεγαλυτερος) ειμαστε μαζι συνολικα 3 χρονια και αραβωνιασμενοι σχεδον 1 χρονο.στους 6 μηνες που ημασταν μαζι εμεινα εγκυος και προχωρησα σε αμβλωση(ημουν 17,5 χρονων) κατι που θα μετανιωνω για παντα.να πω οτι μετα απο αυτο για 1,5 χρονο περιπου ημουν πολυ χαλια,εκλαιγα καθε μερα,δεν ειχα ορεξη για τιποτα,το μονο που σκεφτομουν ηταν αυτο.σιγα σιγα και με πολλες δυσκολιες αρχισα να το ξεπερναω,αλλα σε ολο αυτο το διαστημα ονειρευομουν για τη στιγμη που θα ξαναεμενα εγκυος.το ''κακο'' ειναι πως μετα την εμβλωση η σχεση μας με τον αραβωνιαστικο μου αλλαξε...προς το χειροτερο.τωρα,ενω και οι δυο θελουμε το μωρο,και ειπαμε να παντρευτουμε το δεκεμβριο,γιατι ετσι ειναι το σωστο,εγω νομιζω δε θελω να το κανω.τον αγαπαω,και πιστευω και αυτος το ιδιο,αλλα η σχεση μας ειναι χαλια...αυτος ολη μερα δουλευει (12-13 ωρες τη μερα) εγω ολη μερα καθομαι μονη μου σπιτι,και τις 2 ωρες που θα κατσουμε μαζι θα μαλωσουμε,με αποτελεσμα εγω να νευριαζω ή να στενοχωριεμαι και να κλαιω.στην αρχη της εγκυμοσυνης ειχα μια ταση για αποκοληση και η γιατρος μου,μου ειχε πει να προσεχω παραπανω και να μην κουραζομαι.και τωρα που σχεδον εκλεισα τον τεταρτο,αρχισα να εχω παλι κατι πονακια,ξαναρχισα απο χθες utrogestan,και το απογευμα εχω ραντεβου για υπεριχο για να σιγουρευτουμε οτι ολα ειναι καλα.φοβαμαι οτι λογο ψυχολογιας προκαλω κακο στο μωρο μου.δεν εχω βοηθεια στο σπιτι,κανω μονη μου τις δουλειες,απο τον αραβωνιαστικο μου δεν εχω καθολου βοηθεια,και μονο που σκεφτομαι πως οταν θα γεννηθει το μωρο θα το φροντιζω τελειως μονη μου,θα πρεπει να κανω και τις δουλειες μονη μου...δεν αντεχω ουτε στη σκεψη...εχω κανει πολυ υπομονη γιατι νομιζα πως θα αλλαζαν τα πραγματα,αλλα τωρα με την εγκυμοσυνη εγιναν χειροτερα και πιστευω πως και με τη γεννηση του μωρου θα γινουν ακομη χειροτερα.δε ξερω τι να κανω γιατι δε μου εχει μεινει και πολυς χρονος για σκεψη.δε θα με πειραζε να ειμαι ανυπαντρη μητερα αλλα δεν εχω σπουδασει,δεν εχω τελειωσει ουτε το λυκειο,δεν ειμαι σε θεση να συντηρησω οχι παιδι,αλλα ουτε εμενα.οι γονεις μου δεν εχουν την οικονομικη δυνατοτητα να με βοηθησουν.τι να κανω?αυτη τη στιγμη ο κυριοτερος λογος που θελω να παντρευτω ειναι για να εξασφαλισω το παιδι μου και επειδη αυτο ειναι το σωστο να κανω.(μενω και στην επαρχια οπου ειναι μικρη κοινωνια,λιγο πολυ ολοι σε ξερουν)δε λεω τον αγαπαω...αλλα δε θελω να παντρευτω καποιον που δε με σεβεται οσο πρεπει και που δε με βοηθαει σε τιποτα.δε με κανει πλεον ευτυχισμενη...αντι να μου μειωνει τα προβληματα μου τα αυξανει...αυτο που εχει περισσοτερη σημασια ομως για μενα τωρα ειναι το καλο του παιδιου μου.τι να κανω???? ειμαι σε απογνωση...

Καλησπέρα. Ίσως για την συναισθηματική σου κατάσταση να φταίει αρκετά η εγκυμοσύνη και ειδικά το γεγονός ότι χρειάστηκε να μείνεις μέσα για πολύ καιρό καθώς και το άνχος που έχεις λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπισες. Καταλαβαίνω ότι χρειάζεσαι βοήθεια στις δουλειές, αλλά αν ο σύντροφός σου δουλεύει δώδεκα και δεκατρείς ώρες πως να μπορεί να σε βοηθήσει; Και εγώ στην θέση του δεν θα μπορούσα. Απο τους δικούς σου δεν μπορείς να έχεις λίγη βοήθεια;Ή κάποιο κοντινό σου άτομο; Γενικά αν δεν πρέπει να κουράζεσαι, καλό θα είναι να κάνεις μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Αν δεν εργάζεσαι μετα την γέννα του παιδιού λογικό είναι να πέσουν όλες οι ευθύνες πάνω σου, αλλά πιστεύω ότι με το παιδί θα σε βοηθάει και ο πατέρας του. Μην σε πιάνει πανικός και πνίγεσαι σε άσχημες σκέψεις, φταίνε και οι ορμόνες της εγκυμοσύνης για αυτά που νιώθεις. Συζήτησε μαζί του την ανησυχία σου για τους συχνούς καυγάδες σας και μήπως μπορείτε να βρείτε μια λύση. Άν τον αγαπάς και σε αγαπάει θα τα βρέιτε. Μήπως έχει ανχωθεί και αυτος για το παιδί που έρχετε και απο το γεγονός ότι δουλεύει πολλές ώρες και είναι πιο ευέξαπτος; Στα λέω αυτά γιατί καμιά φορά όταν βιώνουμε μια κατάσταση δεν βλέπουμε τα πράγματα αντικειμενικά, δες τα και μεσα απο τα δικά του τα μάτια και προσπάθησε να είσαι ήρεμη για εσένα πρώτα αλλά και για το παιδί σου. Καλή τελειόμηνη εγκυμοσύνη να έχεις.

φραουλιτσα καταρχας ευχαριστω για την απαντηση.το σκεφτηκα οτι μπορει λογο της καταστασης μου να τα βλεπω χειροτερα απ'οτι ειναι τα πραγματα,αλλα πιστευω πως το μονο που δε μας χωριζει αυτη τη στιγμη ειναι το αγεννητο παιδι μας.δεν του ζηταω βοηθεια σε πολλα πραγματα ισα ισα...απλα κι'εγω δεν περναω ευκολη εγκυμοσυνη και δεν το καταλαβαινει νομιζει οτι του λεω ψεματα.ακομη και οταν εχει ρεπο δε θα κανει τιποτα.για καποιο καιρο ακομη μπορω να κανω υπομονη αλλα δε νομιζω πως μπορω να κανω υπομονη μια ζωη...οι δικοι μου δουλευουν και δεν τους περισευει πολυς ελευθερος χρονος αλλα η αληθεια ειναι πως δεν εχουμε και τις καλυτερες σχεσεις...για βοηθεια εχω μονο τη γιαγια μου που θα ρθει μια φορα τη βδομαδα και θα με βοηθησει σε οτι δεν εχω προλαβει να κανω μονη μου.αυτο που με προβληματιζει περισσοτερο ειναι το αν πρεπει να παντρευτω ή οχι...τι θα ηταν καλυτερο για το παιδι (γιατι δε θελω να μεγαλωσει σε ''εχθρικο'' περιβαλλον)

Το να κάνετε παιδί το θέλατε ή όχι; Άν δεν τα πηγαίνετε καλά πως αποφασίσατε να κάνετε οικογένεια και να παντρευτείτε; Μήπως πράγματι λόγω εγκυμοσύνης τα πράγματα τα βλέπεις χειρότερα; (Στα ρωτάω αυτά γιατί αυτες οι απορίες μου γεννήθηκαν δεν σε κατηγορώ σε καμία περίπτωση.)Σίγουρα είσαι σε δύσκολη θέση αφου δεν έχεις βοήθεια από πουθενά. Μήπως θα έπρεπε να μιλήσεις με τον σύντροφό σου για τις ανησυχίες σου για το πως νιώθεις και ότι ίσως χρειάζεσαι λίγη βοήθεια παραπάνω; Να δείτε τί μπορείτε να κάνετε, αφου μου είπες ότι αγαπιέστε. Το τί θα κάνεις δεν μπορεί να σου το πεί κανείς εσύ θα αποφασίσεις απλά μην βιαστείς να πάρεις αποφάσεις. Πάντα έτσι ήσασταν ή τώρα άλλαξαν τα πράγματα; Ζούσατε απο πρίν μαζί; Γιατί αν τώρα ξεκινήσατε να συγκατοικήτε θα υπάρχουν προστριβές αφού ο καθένας έχει μάθει αλλιώς στην οικογένειά του. Οι καυγάδες που έχετε είναι για απλά καθημερινά πράγματα; Τους ξεπερνάτε στην πορεία; Όλα αυτα τα χρόνια είχατε προβλήματα ή τώρα σας προέκυψαν;

Τα προβληματα ξεκινησαν απο τοτε που εκανα την αμβλωση...πολλες φορες οι καυγαδες κατεληξαν και σε ξυλο.οχι πολυ ξυλο με μελανιες και τετοια και οχι μονο απο τη μια μερια.δηλαδη αν αυτος με χτυπησει μια,εγω θα τον χτυπησω πεντε,αλλα αλλη δυναμη εχω εγω αλλη αυτος...οσεσ φορες φταναμε σε τετοιο σημειο φταιγαμε και οι δυο.αλλα ετυχε να γινει και ενω ειμαι εγκυος.απλα την τελευταια φορα φοβηθηκα να το συνεχισω,για να μη χτυπησω καταλαθος στην κοιλια και δεν το συνεχισα...απο τοτε δεν ξαναφτασαμε σε τετοιο σημειο.η εγκυμοσυνη προεκυψε δεν ηταν προγραμματισμενη αλλα τη θελαμε και οι δυο.(ημασταν σε καλη περιοδο οταν εμεινα εγκυος)εχουμε ξαναμεινει μαζι στο παρελθον για 9 μηνες περιπου σε αλλη πολη (λογο σπουδων που αναγκαστηκα να αφησω στη μεση).τωρα εχουμε 1,5 μηνα που ξεκινησαμε παλι να μενουμε μαζι,απο τοτε που αραβωνιαστηκαμε ομως κοιμομασταν μια στους δικους μου μια στους δικους του γιατι δεν ειχε δουλεια τοτε οποτε παλι καθε μερα ολη μερα σχεδον μαζι ημασταν.ανα περιοδους περναμε κακες στιγμες οπως και τωρα,και ανα περιοδους παλι καλες στιγμες.αλλα στις κακες περιοδους νιωθω οτι δεν αντεχω...

για ποιους λογους μαλωνετε;

Βρε κοπέλα μου τι να σου πώ είναι περίεργη η κατάστασή σας. Εγώ το ξύλο το θεωρώ απαράδεκτο και αδικαιολόγητο. Είμαι δέκα χρόνια με τον άντρα μου, μένουμε μαζί σχεδόν πέντε χρόνια, αντιμετωπίσαμε αρκετές δυσκολίες και είχαμε και καυγάδες όπως κάθε ζευγάρι αλλά ποτέ δεν έκανε καν κίνηση να σηκώσει χέρι πάνω μου και του είχα πεί έτσι κι αλλιώς σε συζήτηση που έχουμε κάνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σηκώσει άντρας χέρι πάνω μου. Το ξύλο το θεωρώ απαράδεκτο πόσο μάλλον σε έγκυο γυναίκα. Το ξύλο θα πρέπει να του το ξεκόψεις εντελώς αλλά ούτε και εσύ να σηκώνεις χέρι. Είστε και οι δύο μικροί και ίσως σας έχει ξεφύγει λίγο η κατάσταση. Δεν γίνεται όμως να χτυπάτε ο ένας τον άλλο ούτε τώρα ούτε αν έχετε παιδί. Πρέπει να σέβεστε ο ένας τον άλλο. Πιστεύω ότι θα πρέπει να κάτσετε και να συζητήσετε πως αισθάνεστε ο ένας για τον άλλο πως νιώθετε με τον ερχομό του παιδιού και καταπόσον είστε διατεθειμένοι να αναλλάβετε τις ευθύνες που αυτό φέρνει. Όταν έρθει το παιδί θα είστε ακόμα πιο στρεσαρισμένοι και θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Ότι προβλήματα έχετε και θέματα μεταξύ σας καλό θα είναι να τα λύσετε απο τώρα αν μπορέσετε να τα λύσετε. Πάντως θα πρέπει σίγουρα να κάτσετε και να μιλήσετε σοβαρά για το μέλλον σας σαν οικογένεια.

Γιατί δε δοκιμάζεται συμβουλευτική γονέων; Αν πραγματικά θέλετε να το παλέψετε, δώστε μια ευκαιρία η οποία να στηρίζεται σε καλές βάσεις και από τις δύο μεριές...

Ναι ειναι αληθεια τ'οτι ειμαστε μικροι δε θα διαφωνησω.Εχω συνειδιτοποιησει τη σοβαροτητα της καταστασης και των υποχρεωσεων αλλα αυτος λογο του οτι δεν εχει καθολου εμπειρια με μωρα δε ξερει πως θα ειναι.Και καποιες φορες που προσπαθω να του μαθω καποια βασικα πραγματα για να ειναι προετοιμασμενος νομιζει πως υπερβαλω και δε με πολυπαιρνει στο σοβαρα.

Εγω σαν εφηβη εχω παει σε ψυχολογο για δικα μου θεματα και με ειχε βοηθησει παρα πολυ.Τωρα λογο ηλικιας-ανωριμοτητας προφανως,οσες φορες και να εχω προσπαθησει δε μπορω να κανω πολυ σοβαρη συζητηση.ενω ξερει οτι καποια πραγματα ειναι σοβαρα δε θα κατσει να τα συζητησει(μονο πανω σε καναν καυγα θα ανεφερθει σε κατι). Συνηθως οι λογοι που μαλωνουμε ειναι ασημαντοι.Αν και συνηθως θα μαλωσουμε γιατι εγω μονο που θα περπατησω 5 μετρα για να παω στο μπανιο και να γυρισω,θα λαχανιασω.κουραζομαι απο το τιποτα.λογικα ειναι αυτο που λενε ''δυσκολη εγκυμοσυνη'' ??Αλλα του το λεω,η με βλεπει οτι περπαταω με δυσκολια καποιες φορες και νομιζει οτι του λεω-το κανω στα ψεματα.Θα πει δηλαδη κατι του στυλ ''ναι ναι ταχα κουραστηκες τωρα εσυ'

'Οταν θα γυρισει απο τη δουλεια δε θα του ζητησω να κανει καποια δουλεια στο σπιτι,θα του πω ας πουμε ''γιατι το παρατας το ποτηρι στο σαλονι?πηγαινε το στο νεροχυτη τουλαχιστον'' Η οταν γυρισει και ξερει οτι εχω μαγειρεψει και ξερει οτι εχει φαγητο θα μου πει ''Γιατι δε μου εχεις βαλει φαγητο στο πιατο??''(λες και δε μπορει να βαλει μονος του)Αυτες οι ''συζητησεις'' γινονται σχεδον καθε βραδυ και καταληγουν συνηθως η σε νευρα η σε ψιλοκαβγα ή κανονικο καβγα εκτος κι αν καποιος δεν εχει ορεξη και δεν το συνεχισει.

Μονη μου που το εχω σκεφτει πιστευω οτι γινονται επειδη δε βρισκομαστε ολη μερα,αυτος θα ζοριστει στη δουλεια,εγω θα ζοριστω στο σπιτι,και οταν βρισκομαστε σαν να ξεσπαμε ο ενας στον αλλον,γιατι δεν εχουμε που αλλου να το κανουμε.Δε ξερω καν αν αυτος ειναι ο πραγματικος λογος που γινεται αλλα καποιες φορες νομιζω σιγουρα γινεται γι'αυτο.

Ακομη και να του προτινω να παμε ειτε σε καποιον συμβουλο,ειτε σε καποιον ψυχολογο να μας βοηθησει ειμαι σχεδον σιγουρη πως ή θα το παρει στ'αστεια,ή θα μου πει πως δεν εχουμε λεφτα για τετοια.Αλλα μαλλον απλα δε θα το παρει στα σοβαρα...Ουτε το να κατσουμε να ''μιλησουμε'' μονοι μας θα βοηθησει γιατι τις λιγες φορες που καταφερα να το κανω μαζι του μετα απο 2-3 μερες ηταν να σαν μην ειπαμε τιποτα.Αυτο που λενε απο το ενα αφτι μπαινει και απο το αλλο βγαινει...

Κορίτσακι σαφώς απ'όσα περιγράφεις η σχέση σας έχει θέματα...προσπαθήστε να δουλέψετε πάνω σε αυτά Τώρα...

Σίγουρα η εγκυμοσύνη και οι ορμονικές αλλαγές επηρεάζουν τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα,όμως οσο δύσκολη εγκυμοσύνη και να έχεις πρέπει να σκεφτείς πως κι ο σύντροφος σου δουλεύει παρα πολλές ώρες,κουράζεται και φυσικά θα αγχώνεται κι αυτός για τον ερχομό του παιδιου,

μάζεψε εσύ το ποτήρι,βάλε του φαγητό....με το καλό νικάμε το κακό,ποτε με κόντρα ή αντιπαράθεση..

Η διάθεση σου και η κατάσταση σου μπορεί να μην σου το επιτρέπει πάντα,αλλά καν'το..

Δείξε πρώτη εσύ οτι έχεις αλλάξει και οτι θέλεις να αλλάξει και η σχέση σας...

Δουλέψτε τη σχέση σας αυτή τη στιγμή και μην προσπαθείς να του δείξεις ή να του μάθεις κάτι για μωρά...ούτε κι εσύ ξέρεις, θα τα μάθετε σιγά σιγά,μάλλον αγχώνεσαι υπερβολικά...

Τα κανω αναγκαστικα...Πιο πολυ μ'ενοχλει δηλαδη το γεγονος οτι δε θελει να βοηθησει σε τιποτα παρα τ'οτι θα τα κανω εγω.Αλλα εχω οδηγιες γιατρου να μην κουραζομαι,να μην περπαταω και δουλειες να κανω ελαχιστες και μονο αυτες που δε με κουραζουν.Κανονικα δε θα με πειραζε να κουραστω αλλα φοβαμαι μην παθω τιποτα.Γιατι και στην αρχη μου ειχε πει να καθομαι ξαπλα επειδη ειχα ταση για αποκολληση,αλλα εκανα καποιες δουλιτσες και περπατουσα.αλλα τωρα εχω αρχισει να εχω και πονους οι οποιοι δε ξερουμε απο προερχονται κιολας.χθες μου ειπε οτι το μηκος του τραχηλου ειναι πιο μικρο απ'οσο θα επρεπε αλλα δε ρωτησα τι επτωσεις μπορει να εχει.

παντως το να κατσω να κανω ειτε τωρα υποχωρησεις,ειτε για μια ζωη δεν πιστευω πως ετσι θα αλλαξουν και πολλα...Αλλα και να το κανω,δε θα αλλαξουν τα συναισθηματα μου,θα συνεχισω να στενοχωριεμαι που σημαινει οτι παλι θα επιρρεαζεται το μωρο.Συν οτι μπορει να παθω και τιποτα αλλο αν κανω δουλειες με το ''ζορι''.

περιγράφεις μια τυπική μέρα μιας μέσης μανούλας

με τον καιρό μαθαίνουν οι άνδρες (χρειάζονται περισσότερο από εμάς καθώς καταλαβαίνουν πως κάτι άλλαξε μετά την έλευση του μωρού)

Τα κανω αναγκαστικα...Πιο πολυ μ'ενοχλει δηλαδη το γεγονος οτι δε θελει να βοηθησει σε τιποτα παρα τ'οτι θα τα κανω εγω.Αλλα εχω οδηγιες γιατρου να μην κουραζομαι,να μην περπαταω και δουλειες να κανω ελαχιστες και μονο αυτες που δε με κουραζουν.Κανονικα δε θα με πειραζε να κουραστω αλλα φοβαμαι μην παθω τιποτα.Γιατι και στην αρχη μου ειχε πει να καθομαι ξαπλα επειδη ειχα ταση για αποκολληση,αλλα εκανα καποιες δουλιτσες και περπατουσα.αλλα τωρα εχω αρχισει να εχω και πονους οι οποιοι δε ξερουμε απο προερχονται κιολας.χθες μου ειπε οτι το μηκος του τραχηλου ειναι πιο μικρο απ'οσο θα επρεπε αλλα δε ρωτησα τι επτωσεις μπορει να εχει.

παντως το να κατσω να κανω ειτε τωρα υποχωρησεις,ειτε για μια ζωη δεν πιστευω πως ετσι θα αλλαξουν και πολλα...Αλλα και να το κανω,δε θα αλλαξουν τα συναισθηματα μου,θα συνεχισω να στενοχωριεμαι που σημαινει οτι παλι θα επιρρεαζεται το μωρο.Συν οτι μπορει να παθω και τιποτα αλλο αν κανω δουλειες με το ''ζορι''.

Καλώς ήρθες στην παρέα μας... κατ' αρχάς θα σου πω αυτά που θα έλεγα και στο δικό μου παιδί και ας σου φανούν σκληρά... θεωρώ πως βιαστήκατε πολύ για παιδί την στιγμή που η σχέση σας δεν είχε δοκιμαστεί και πόσο μάλλον όταν είχατε ήδη προβλήματα.... από εκεί και πέρα το μεταξύ σας ξύλο εφόσον δεν σας ενοχλεί δεν μου πέφτει λόγος.... βάλτε καλά στο μυαλό σας και οι δύο όμως ότι σε λίγο καιρός θα γίνετε γονείς... και έχετε 2 επιλογές.. ή να κάνετε ένα παιδί ευτυχισμένο ή να κάνετε ένα παιδί δυστυχισμένο... οπότε θα θέμα του ξύλου θα πρέπει να το κόψετε!! μπορείς να διανοηθείς τι σημαίνει για την ψυχική υγεία ενός παιδιού το να χτυπιούνται οι γονείς μεταξύ τους???? και εφόσον το κάνετε τόσο άνετα μεταξύ σας, το "φυσιολογικό" για εσάς θα είναι να το κάνετε και στο παιδί αύριο - μεθαύριο.... το πως μπορεί να αισθάνεσαι εσύ ή ο σύντροφός σου πηγαίνει σε δεύτερη μοίρα.. ξεκολλήστε από τον εγωισμό σας και βάλτε προτεραιότητα το παιδί... για το λόγο αυτό και επειδή πραγματικά θέλω να σε βοηθήσω σε συμβουλεύω τα εξής:

α) αν σου φαίνονται τώρα τα ζόρια που επί της ουσίας κάθεσαι στο σπίτι, λάβε υπόψη σου ότι όταν με το καλό έρθει το μωρό τότε θα καταλάβεις τι σημαίνει κουραση.. για το λόγο αυτό θα πρεπει να είστε προετοιμασμένοι και να μοιράσετε κάποια πράγματα....όταν ο άλλος δουλεύει 12-12 ώρες την ημέρα όμως να ξέρεις ότι ο όγκος θα πέσει σε εσένα...

β) συμβουλευτείτε ειδικό για την μεταξύ σας σχέση και για την σχέση με το παιδί

γ) το αν θα παντρευτείς είναι καθαρά δική σου υπόθεση... τυπικά βέβαια καλύτερα είναι να παντρευτείτε για να έχει και το παιδί ένα όνομα και να μην είναι αγνώστου πατρός (κάπως αλλιώς το λένε στα χαρτιά)

δ) όση βοήθεια μπορείς να έχεις από φίλους / γονείς / πεθερικά κλπ καλοδεχούμενη

ε) άλλαξε ψυχολογία.. τώρα τα βλέπεις όλα μαύρα.. λες ότι αγαπάς τον σύντροφό σου.. ξεπέρασε το εγώ σου και πρόσφερε σε αυτό το μωράκι που θα έρθει ένα ευτυχισμένο σπιτικό... ξεκίνα με αισιοδοξία και χαρά.. εσύ όπως γράφεις είναι σαν να σου έχει συμβεί το χειρότερο κακό.. σε λίγο καιρό θα γίνεις μανούλα.. δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτό.... μην κάνεις τον ευατό σου και τους άλλους δυστυχισμένους.. προσπάθησε... καλό για σένα θα είναι!! σου εύχομαι το καλύτερο...

elenip σ'ευχαριστω για τις συμβουλες.εννοειται πως δε θελω να δει ποτε το παιδι μου τετοια σκηνικα.το εχω πει ηδη πως αν γινει οτιδηποτε(οχι μονο σε σχεση με αυτο) μπροστα στο παιδι που θα επιρρεασει τη ψυχικη του υγεια θα το παρω και θα φυγω.εγω μπορω να ανεχτω πολλα αλλα στο παιδι μου δε θα επιτρεψω να ανεχτει τιποτα.

δυστυχως δεν εχω βοηθεια,και οι φιλες μου ειναι φοιτητριες σε αλλες πολεις που συμαινει οτι δεν εχω ουτε παρεα αλλα ενταξει.

το προτινα σημερα για ειδικο αλλα η απαντηση ηταν οχι.

οσο για το ψυχολογικο μου,προσπαθω αλλα με τις ορμονες που εχω τωρα....πρωτη φορα νευριαζω τοσο ευκολα.παντα μπορουσα να συγκρατηθω αλλα τωρα με τιποτα.

και επειδη προφανως ολες εχετε περισσοτερη εμπειρια απο μενα θελω να ρωτησω 2 πραγματα.

1)με το γαμο αλλαζει κατι στο ζευγαρι?στο πως νιωθει κυριως

και 2)ο αντρας ωριμαζει καθολου με τον ερχομο ενος παιδιου?τον αλλαζει καθολου ή παραμενει ιδιος?

elenip σ'ευχαριστω για τις συμβουλες.εννοειται πως δε θελω να δει ποτε το παιδι μου τετοια σκηνικα.το εχω πει ηδη πως αν γινει οτιδηποτε(οχι μονο σε σχεση με αυτο) μπροστα στο παιδι που θα επιρρεασει τη ψυχικη του υγεια θα το παρω και θα φυγω.εγω μπορω να ανεχτω πολλα αλλα στο παιδι μου δε θα επιτρεψω να ανεχτει τιποτα.

δυστυχως δεν εχω βοηθεια,και οι φιλες μου ειναι φοιτητριες σε αλλες πολεις που συμαινει οτι δεν εχω ουτε παρεα αλλα ενταξει.

το προτινα σημερα για ειδικο αλλα η απαντηση ηταν οχι.

οσο για το ψυχολογικο μου,προσπαθω αλλα με τις ορμονες που εχω τωρα....πρωτη φορα νευριαζω τοσο ευκολα.παντα μπορουσα να συγκρατηθω αλλα τωρα με τιποτα.

και επειδη προφανως ολες εχετε περισσοτερη εμπειρια απο μενα θελω να ρωτησω 2 πραγματα.

1)με το γαμο αλλαζει κατι στο ζευγαρι?στο πως νιωθει κυριως

και 2)ο αντρας ωριμαζει καθολου με τον ερχομο ενος παιδιου?τον αλλαζει καθολου ή παραμενει ιδιος?

Ως μεγαλύτερη θα σε συμβούλευα να μην ανέχεσαι και για τον ευατό σου πολλά! επειδή είναι και από τις 2 πλευρές το σήκωμα του χεριού στον άλλο, σταματήστε το γιατί σου ξαναλέω ότι από ένα σημείο και μετά το θεωρείται ως φυσιολογικό.. από εκεί και πέρα:

1) με τον γάμο δεν θεωρώ ότι αλλάζει κάτι τρομερό στο πως νιώθεις απέναντι στον άλλον... ίσως μία περισσότερη ασφάλεια, μια σιγουριά.. αλλά συναισθηματικά δεν νομίζω ότι μετά τον αγαπάς παραπάνω ή λιγότερο από ότι πριν παντρευτείς... τουλάχιστον εμένα δεν με επηρέασε... και εγώ δεν ήθελα να παντρευτώ ήμουν σε σχέση 10 χρόνια και επειδή με έπρηξαν συγγενείς κλπ πήρα την απόφαση..

2) ο άντρας σίγουρα ωριμάζει όπως και η μητέρα.... παίζουν πολλά όμως ρόλο και σίγουρα το πόσο ώριμος είναι κάποιος και πριν αποκτήσει παιδί... είναι ανάλογα τον άνθρωπο.. άλλοι παθαίνουν πλάκα, άλλοι το παίρνουν σοβαρά, άλλοι πελαγώνουν

εγώ θα σε συμβούλευα να στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις, μην υπολογίζεις και πολύ στον άλλον για να μην απογοητευτείς.... θα πρέπει οπωσήδποτε να μιλήσεις έστω και μόνη σου σε κάποιον για τις αλλαγές που φέρνει ένα μωρό στο ζευγάρι... ακόμη και να μην θες να πας κάπου κάλεσε σε μία γραμμή βοήθειας.. νομίζω ότι και εδώ στο site αναγράφει ένα τηλέφωνο που είναι δωρεάν.. εδώ η κάθε μανούλα θα σου πει την δική της εμπειρία... στην γραμμή βοήθειας μιλάς με ψυχολόγο... πάρε να πεις τον πόνο σου, θα σε ακούσουν και σε σχέση με εμάς θα σε κατευθύνουν σαφώς καλύτερα...

elenip σ'ευχαριστω για τις συμβουλες.εννοειται πως δε θελω να δει ποτε το παιδι μου τετοια σκηνικα.το εχω πει ηδη πως αν γινει οτιδηποτε(οχι μονο σε σχεση με αυτο) μπροστα στο παιδι που θα επιρρεασει τη ψυχικη του υγεια θα το παρω και θα φυγω.εγω μπορω να ανεχτω πολλα αλλα στο παιδι μου δε θα επιτρεψω να ανεχτει τιποτα.

δυστυχως δεν εχω βοηθεια,και οι φιλες μου ειναι φοιτητριες σε αλλες πολεις που συμαινει οτι δεν εχω ουτε παρεα αλλα ενταξει.

το προτινα σημερα για ειδικο αλλα η απαντηση ηταν οχι.

οσο για το ψυχολογικο μου,προσπαθω αλλα με τις ορμονες που εχω τωρα....πρωτη φορα νευριαζω τοσο ευκολα.παντα μπορουσα να συγκρατηθω αλλα τωρα με τιποτα.

και επειδη προφανως ολες εχετε περισσοτερη εμπειρια απο μενα θελω να ρωτησω 2 πραγματα.

1)με το γαμο αλλαζει κατι στο ζευγαρι?στο πως νιωθει κυριως

και 2)ο αντρας ωριμαζει καθολου με τον ερχομο ενος παιδιου?τον αλλαζει καθολου ή παραμενει ιδιος?

τι εννοείς οτι εσύ μπορείς να ανεχτείς πολλά αλλά στο παιδί σου δε θα επιτρέψεις να ανεχτεί τίποτα...δηλαδή θα χτυπιέστε κρυφά απ'το παιδί νομίζοντας οτι αυτό δε θα καταλαβαίνει τίποτα; εγώ καταλαβαίνω οτι επειδή ο άντρας σου μπορεί να είναι λίγο κλειστός χαρακτήρας κι όπως λές απαντάει μόνο όταν είναι νευριασμένος...έχεις βρεί αυτό το μηχανισμό για να επικοινωνείς μαζί του δηλαδή το φτάνεις κι εσύ μέχρι το ξύλο μπάς και επικοινωνήσετε...τελείως λάθος τακτική...το καλύτερο θα ήταν να συμβουλευτείς ενα ψυχολόγο έστω κι αν δε θέλει να σ'ακολουθήσει εκείνος,για να μάθεις να διαχειρίζεσαι σωστά και εκείνον αλλά κυρίως τον εαυτό σου...γιατί όλα αυτά δεν τα σώζει μια υπογραφή ή η ευχή του παπά αν δε προσπαθήσεις εσύ κι εκείνος...ξεκίνα εσύ και στη πορεία είμαι σίγουρη πως θα ακολουθήσει κι εκείνος βλέποντας την αλλαγή σου. σου εύχομαι ότι καλύτερο!

τον αγαπαω,και πιστευω και αυτος το ιδιο,αλλα η σχεση μας ειναι χαλια...αυτος ολη μερα δουλευει (12-13 ωρες τη μερα) εγω ολη μερα καθομαι μονη μου σπιτι,και τις 2 ωρες που θα κατσουμε μαζι θα μαλωσουμε,

Δεν έχω καταλάβει ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα.

Για ποιον λόγο μαλώνετε;

Επειδή δεν σε βοηθάει στις δουλειές;

Μα αφού δουλεύει 12-13 ώρες την ημέρα, πως θα σε βοηθήσει και σε δουλειές του σπιτιού;

Έχει μήπως απαίτηση να είναι όλα στην εντέλεια παρόλο που δεν είσαι σε θέση να κάνεις βαριές δουλειές;

Μετά τη γέννηση του μωρού, είναι επόμενο ότι θα πέσει σε εσένα το βάρος της φροντίδας του μωρού με τις δεδομένες συνθήκες (δηλ. ότι εσύ δεν δουλεύεις ενώ ο άλλος λείπει 13 ώρες από το σπίτι). Αυτό είναι που σε φοβίζει;

Είτε παντρευτείτε, είτε όχι, θα υπάρχει ένα μωρό που θα χρειάζεται φροντίδα. Αυτό δεν αλλάζει.

περιγράφεις μια τυπική μέρα μιας μέσης μανούλας

 

με τον καιρό μαθαίνουν οι άνδρες (χρειάζονται περισσότερο από εμάς καθώς καταλαβαίνουν πως κάτι άλλαξε μετά την έλευση του μωρού)

θα διαφωνησω μαρια μου.δεν ειναι ολοι οι αντρες ετσι ουτε μια τυπικη μερα της μεσης μανουλας ειναι ετσι.

ειναι κ θεμα φιλοτιμου του αλλου.

κατερινα με παρεξηγησες δεν εννοουσα αυτο!με παρεξηγησες.οταν ειπα οτι μπορω να ανεχτω πολλα ανεφορομουν γενικα π.χ. την αδιαφορια.εννοειται οτι δε θα καθομαστε να μαλωνουμε ή να χτυπιομαστε στα κρυφα προς θεου.

αυτη τη στιγμη νιωθω λιγο ασχημα,γιατι νιωθω οτι φτιαω εγω σχεδον για ολα.καταρχας το ''ξυλο'' δε γινεται συνεχεια,ειπα οτι γινεται καποιες φορες οταν τα πραγματα φτανουν στα ακρα.αλλα ο πραγματικος λογος που αναφερθηκα στο ξυλο ηταν γιατι φοβαμαι οτι καποια στιγμη στο μελλον αμα νευριασει μπορει να το κανει και στο παιδι.την τελευταια φορα,επειεδη τον χτυπησα καταλαθος στη μαπα,χωρις να το καταλαβω ηταν πισω μου,πριν προλαβω να καταλαβω τι εγινε ή να ζητησω συγνωμη γυρισε και με χτυπησε γιατι νομιζε οτι το εκανα επιτηδες.ηταν η πρωτη φορα που τον φοβηθηκα.και οχι για μενα.αλλα εξαιτιας της καταστασης μου δεν αντεδρασα γιατι με φοβηθηκα μη με χτυπησει στην κοιλια.δεν ειχα ξανανιωσει και τετοιο φοβο και δε μπορω να ειμαι σιγουρη οτι δε θα τον ξανανιωσω.γιάυτο δε ξερω τι να κανω.γιάυτο δε ξερω αν πρεπει να κανω υπομονη ή οχι γιατι δε ξερω τι θα γινει την επομενη φορα που θα μαλωσουμε ασχημα ή την επομενη φορα που θα τον χτυπησω καταλαθος.καλα το δευτερο δεν ειναι κατι που γενικα δεν τυχαινει συχνα σε κανεναν αλλα ποτε δε ξερεις.δεν εχω μιλησει σε κανεναν ουτε για το ''ξυλο'' ουτε για τους τσακομους ουτε για το πως νιωθω.ακομη και τωρα νιωθω πολυ περιεργα που καθομαι και τα λεω αυτα. και φοβαμαι να τα πω σε καποιον,γιατι πιστευω οτι παλι θα βρεθω ''κατηγορουμενη''.

ekavi θα μαλωσουμε για τ'οτιδηποτε αν καποιος απο τους 2 εχει νευρα.δε δουλευει καθε μερα τοσες ωρες,τη μιση βδομαδα δουλευει 8ωρο.αυτο που σκεφτομαι εγω ειναι οτι τωρα δεν εχει καθολου τη διαθεση να βοηθησει,και μετα με το μωρο πιστευω πως δε θα εχω χρονο να τα κανω ολα μονη μου.εννοω και το μωρο και το σπιτι.πιστευω πως δε θα προλαβαινω ουτε να κοιμηθω και δε θα τον νοιαζει.

Τι να σου πω. Βλέπω ότι δεν εστιάζεις τόσο στο ξύλο που πέφτει, όσο στο αν θα σε βοηθάει με το μωρό.

Εγώ θα έλεγα να συζητήσεις μαζί του τα παράπονά σου, τις ανησυχίες σου κτλ Να μιλήσετε για το ότι θα αλλάξει η ζωή σας μετά τον ερχομό του μωρού και κατά πόσο είστε προετοιμασμένοι για τις αλλαγές που θα επέλθουν.

Οι δουλειές του σπιτιού είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να σε απασχολεί.

επειδη αυτην την περιοδο ειναι ο κυριοτερος λογος που μαλωνουμε.οσο και να μιλησουμε,αυτη τη στιγμη σκεφτομαι πως αμα δε γεννηθει το μωρο πρωτα δε θα αλλαξουν και πολλα...οποτε μαλλον θα περιμενω για τις πραξεις γιατι τα λογια δε μ'έχνουν βοηθησει...

κατερινα με παρεξηγησες δεν εννοουσα αυτο!με παρεξηγησες.οταν ειπα οτι μπορω να ανεχτω πολλα ανεφορομουν γενικα π.χ. την αδιαφορια.εννοειται οτι δε θα καθομαστε να μαλωνουμε ή να χτυπιομαστε στα κρυφα προς θεου.

αυτη τη στιγμη νιωθω λιγο ασχημα,γιατι νιωθω οτι φτιαω εγω σχεδον για ολα.καταρχας το ''ξυλο'' δε γινεται συνεχεια,ειπα οτι γινεται καποιες φορες οταν τα πραγματα φτανουν στα ακρα.αλλα ο πραγματικος λογος που αναφερθηκα στο ξυλο ηταν γιατι φοβαμαι οτι καποια στιγμη στο μελλον αμα νευριασει μπορει να το κανει και στο παιδι.την τελευταια φορα,επειεδη τον χτυπησα καταλαθος στη μαπα,χωρις να το καταλαβω ηταν πισω μου,πριν προλαβω να καταλαβω τι εγινε ή να ζητησω συγνωμη γυρισε και με χτυπησε γιατι νομιζε οτι το εκανα επιτηδες.ηταν η πρωτη φορα που τον φοβηθηκα.και οχι για μενα.αλλα εξαιτιας της καταστασης μου δεν αντεδρασα γιατι με φοβηθηκα μη με χτυπησει στην κοιλια.δεν ειχα ξανανιωσει και τετοιο φοβο και δε μπορω να ειμαι σιγουρη οτι δε θα τον ξανανιωσω.γιάυτο δε ξερω τι να κανω.γιάυτο δε ξερω αν πρεπει να κανω υπομονη ή οχι γιατι δε ξερω τι θα γινει την επομενη φορα που θα μαλωσουμε ασχημα ή την επομενη φορα που θα τον χτυπησω καταλαθος.καλα το δευτερο δεν ειναι κατι που γενικα δεν τυχαινει συχνα σε κανεναν αλλα ποτε δε ξερεις.δεν εχω μιλησει σε κανεναν ουτε για το ''ξυλο'' ουτε για τους τσακομους ουτε για το πως νιωθω.ακομη και τωρα νιωθω πολυ περιεργα που καθομαι και τα λεω αυτα. και φοβαμαι να τα πω σε καποιον,γιατι πιστευω οτι παλι θα βρεθω ''κατηγορουμενη''.

ekavi θα μαλωσουμε για τ'οτιδηποτε αν καποιος απο τους 2 εχει νευρα.δε δουλευει καθε μερα τοσες ωρες,τη μιση βδομαδα δουλευει 8ωρο.αυτο που σκεφτομαι εγω ειναι οτι τωρα δεν εχει καθολου τη διαθεση να βοηθησει,και μετα με το μωρο πιστευω πως δε θα εχω χρονο να τα κανω ολα μονη μου.εννοω και το μωρο και το σπιτι.πιστευω πως δε θα προλαβαινω ουτε να κοιμηθω και δε θα τον νοιαζει.

κι εγώ δεν εννοούσα οτι φταίς εσύ για όλα αλλά οτι τα διαχειρίζεσαι λάθος και γι'αυτό θα μπορούσες να ζητήσεις βοήθεια απο ψυχολόγο γιατί πολλές φορές συμπεριφορές και λάθος χειρισμοί οφείλονται και σ'αυτά που ίσως έχουμε βιώσει στην οικογένειά μας απ'τους γονείς μας το θέμα είναι να το συννειδητοποιούμε και να θέλουμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο αν φυσικά θέλουμε να ζήσουμε μέσα σε μια υγιή οικογένεια.αυτό ισχύει και για τους δυό σας...γι'αυτό σου λέω ξεκίνα εσύ και θα ακολουθήσει κι εκείνος,αν δε το κάνει, τουλάχιστον θα είσαι πιό δυνατή και θα έχεις πιο ξεκάθαρο μυαλό για να πάρεις τη πιό σωστή απόφαση για σένα και το παιδί σου.

επειδη αυτην την περιοδο ειναι ο κυριοτερος λογος που μαλωνουμε.οσο και να μιλησουμε,αυτη τη στιγμη σκεφτομαι πως αμα δε γεννηθει το μωρο πρωτα δε θα αλλαξουν και πολλα...οποτε μαλλον θα περιμενω για τις πραξεις γιατι τα λογια δε μ'έχνουν βοηθησει...

Ποιος λόγος; Οι δουλειές του σπιτιού;

Έχει απαίτηση να είναι όλα στην εντέλεια;

koula09 πως γίνεται να τον χτύπησες κατά λάθος? Η κατάσταση με το ξύλο που περιγράφεις είναι απαράδεκτη. Και εκείνος πως τολμάει και χτυπάει έγκυο γυναίκα?

Εγώ βλέπω πολύ δύσκολες καταστάσεις που εύχομαι να βγω ψεύτρα, αλλά θα γίνουν πολύ χειρότερες, Αν τώρα δεν μπορείτε να διαχειριστείτε τον χρόνο σας και τις δουλειές σας, που εσύ αντικειμενικά δεν πρέπει να κουράζεσαι...τότε μετά πως θα τα καταφέρετε? Εχετε χάσει τελείως ο ένας την εμπυστοσύνη και τον σεβασμό για τον άλλο (αυτός δεν σέβεται την κατάσταση σου, δεν φοβάται ότι θα χάσεις το παιδί αν κουραστείς) και εσύ δεν διστάζεις να τον χτυπήσεις και να τον κατηγορείς συνεχώς. Κορίτσι μου θα σου απαντήσω στις ερωτήσεις σου όπως τις έζησα εγω

1. ο γάμος δεν αλλάζει σε τίποτα την κατάσταση του ζευγαριού

2. η έλευση του παιδιού, μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράγματα σε μία ήδη τεταμένη σχέση.

Ο δικός μου άντρας ο οποίος δούλευε όντως 14 ώρες την μέρα, παιδί κατάλαβε πως έχει όταν σταμάτησε να δουλεύει τόσο, στα 2 χρόνια και ακόμη και σήμερα (6 ο ένας και 3 ο άλλος), χτίζει αργα αλλά πιστεύω σταθερά την σχέση τους μαζί τους. Με πολύ κόπο από την πλευρά μου, αλλά αν ρωτάς "θα αλλάξει στάση, επειδή θα κάνουμε μωρό", μην περιμένεις να γυρίσει ο διακόπτης έτσι εύκολα. Απλά επειδή θα γεννηθεί ένα μωρό...Αν η μεταξύ σας σχέση, παραμέινει τεταμένη, τίποτα δεν θα φτιάξει. Το μωρό δεν μας κάνει οικογένεια, πάει παραπέρα, ένα ήδη ενωμένο ζευγάρι, αλλιώς το χωρίζει τελείως...Οι υποχρεώσεις αν τώρα είναι 10 και δεν μπορείτε να τις μοιράσετε και να τις διαχειριστείτε, μετά θα είναι 100!! Καλή τύχη..σου εύχομαι το να γίνεις μανούλα, να σου δώσει την δύναμη να παλέψεις...και δεν εννοω με τα χέρια (αυτό είναι το ΠΙΟ ΛΑΘΟΣ που μπορείς να κάνεις), αλλά εννοώ να παλέψεις για μια καλύτερη οικογένεια για το παιδί σου. Να ξέρεις πως περισσότερα καταφέρνεις με το μέλι, παρά με το ραβδί.